In vele streken wordt bij de geboorte van een kind een levensboom of geboorteboom geplant. Het kind zal opgroeien op dezelfde manier als de boom zich ontwikkelt. Het leven van de nieuwgeborene is volgens het volksgeloof verbonden met het leven van de geplante boom. Dit idee ontstond bij de Germanen.
Alle Germaanse volkeren beschouwden de boom als beeld van het leven.
De tijdstippen voor het planten van de levensboom zijn volgens het oude volksgebruik de geboorte zelf, de dag van de doop of de dag van de eerstvolgende nieuwe maan.
- De lindeboom
De lindeboom werd bij de Germanen aanzien als heilige boom. De godin Freya zou er zich in vestigen.
De geest van de linde gold als beschermer voor huizen, bronnen en kerken. Ook later werd hij als 'goede boom' beschouwd. Huwelijken werden gesloten onder de linde; de duimen van de geliefden werden dan in de bast gedrukt.
Een lindetak zou tevens helpen als middel tegen tandpijn bij kinderen en het zou, in amuletvorm, beschermen tegen heksen en geesten.
- De wilg
De wilg zou een sterke magische geladenheid hebben. Bij de Germanen was de boom een symbool van de dood. Heksen zouden in de kruinen van de wilgen rusten. Vroeger maakte men daarom fluitjes uit wilgenhout om heksen en duivels te verjagen.
Een gebruik bij voodoopraktijken is een knoop leggen in een wilgentak. Daarmee zou je van op afstand iemand anders in het nauw kunnen drijven.
- Kruidenwis
Een kruidenwis is samengesteld uit vele met aandacht en eerbied uitgezochte planten. Deze werden geplukt op een bepaald tijdstip of bij een bepaalde maanstand. Dit gebruik stamt ook af van Germaanse gebruiken. Een kruidenwis werd door druïden verbrand ter ere van de godin Freya.
Door de komst van het christendom werd Freya van haar plaats verdreven als belangrijkste godin. Maria nam vanaf dan haar plaats in. Toch bleef het gebruik van een kruidenwis bestaan. Men gaf er alleen een christelijke waarde aan: in het graf van Maria werd enkel een bos kruiden aangetroffen, want zij zelf was verrezen.
- De maretak
Bij de Kelten en Germanen was de maretak een heilige plant, die in hun magische vruchtbaarheidsrituelen een belangrijke rol speelde. Bij de midwinterceremonie sneed een in wit geklede druïde met een gouden sikkel de maretak uit de heilige eik. Daarna slachtte hij de offerdieren en dompelde de maretak in water, dat dan als bescherming tegen ziekten en onheil werd gebruikt. De offergaven waren bestemd voor de geesten van de vruchtbaarheid, zoals de godin Freya. Zo kwam het dat de maretak later aan de balken van stallen werd gehangen; het diende om de mare (wat heks, spook of nachtmerrie betekent) weg te jagen en zo het vee vruchtbaar te houden.
- Heksenkring
In het bijbels scheppingsverhaal vind je geen paddenstoelen terug. Alleen dat al maakte de paddenstoel nu juist verdacht bij de christenen, want wat niet door God was gemaakt, achtten ze een creatie van de duivel.
De cirkelvormige groeiwijze van sommige paddenstoelen noemt men een heksenkring. Die naam heeft het te danken aan het bijgeloof; het zou de plaats zijn waar heksen dansten tijdens sabbatnachten.
Het was zeer gevaarlijk om een voet in een heksenkring te zetten.
- Vlier
Aan de bloesem van de vlier worden voorspellende krachten toegeschreven. In Midden-Europa hangen jonge meisjes in de nacht van 21 juni een bloeiende vlierbloesem achter het bed.
Hierdoor zal hun toekomstige echtgenoot zich in hun droom openbaren.
In de volksgeneeskunde werden bloedzuigers gebruikt om pijnloos bloed te zuigen als alternatief voor aderlating. Men geloofde dat samen met het bloed ook de giftige stoffen uit het lichaam verdwenen, daar het opgezogen bloed deze diertjes al snel een zwarte kleur gaf. Dit is later wetenschappelijk onjuist gebleken.
- Ekster
Volgens een Waalse en Franse sage had de ekster eerst een prachtig verenkleed, maar toen de vogel de gekruisigde Jezus had bespot, werd hij vervloekt en kregen zijn veren de kleuren van de rouw. Eksters werden van oudsher al beschouwd als ongeluksvogels, verkondigers van dood en rampzaligheid. Nog steeds zijn er woorden en uitdrukkingen in gebruik die getuigen van dit volksgeloof, zoals 'eksteroog'. Volgens het volksgeloof kunnen eksters het lot voorspellen. Zo zouden ze een naderende oorlog voorspellen wanneer ze zich in grote aantallen verzamelen en dan luidruchtiger zijn dan gewoonlijk. Ook het weer zou slechter worden wanneer een ekster luidruchtiger is dan anders.
- Mol
Als men een mollenpoot met zich meedraagt zou men veel geluk hebben. Mollenpoten die als amulet om de hals van een kind werden gehangen, zouden helpen bij het doorbreken van de tanden; dit vanwege het verband dat men ziet tussen de gravende voorpoten van de mol en het doorbreken van tanden.
- Paard
Het paard zou goed werken tegen allerlei kwalen. Het vet van de manen werd gebruikt bij brandwonden en als reumazalf. Bij verkoudheid werd paardenmest gekookt en opgedronken. Wie last had van zweren moest eelt van een paard als amulet dragen.
- Kevers
Verschillende kevers spelen een rol in het bijgeloof, zo werd de ' pillendraaier' of mestkever al in het oude Egypte vereerd. Het vliegend hert werd in Engeland gezien als brenger van stormen en met stenen doodgegooid. Van de kever Blaps mortisaga (morti-saga betekent 'doodsvertelling') werd gedacht dat deze de dood zou aankondigen.
- Lieveheersbeestjes
Lieveheersbeestjes (die op je af komen vliegen) zien, brengt geluk. Een lieveheersbeestje doden brengt groot ongeluk. Lieveheersbeestjes zouden regen veroorzaken als ze worden doodgetrapt.
De bestaande Germaanse naam voor het kevertje, Freyafugle (vogel van de godin Freya) werd verchristelijkt tot onzelievevrouwebeestje of lieveheersbeestje tijdens de kerstening. Het dier heeft vele namen, de namen verwijzen vaak naar het dier van de goden, zoals hemelbeestje, ingeltsje (engeltje) of zonnekoekje.
- Spin
De spin staat symbool voor gevaar, giftigheid en boosheid ('zo nijdig als een spin zijn'). Maar kleine spinnen zouden geluk brengen; het tijdstip waarop een spin wordt gezien, speelt daarbij een belangrijke rol. In de volksgeneeskunde werd een walnoot met een kruisspin erin als amulet tegen koorts gedragen. Een spin die naar beneden kruipt in zijn web is een goed voorteken, maar als hij omhoog kruipt is er ongeluk op komst. De 8-potige spin brengt welvaart. Een oude uitdrukking is "Een spin in de morgen brengt kommer en zorgen, een avondspin heeft geluk en zegen in." Echter deze uitdrukking kan ook slaan op het werkwoord spinnen en het beroep. Als een spinner het te armoedig had waardoor hij al in de ochtend moest gaan spinnen, dan was dat inderdaad een teken van kommer en zorgen.
- Vleermuis
Voorouders brachten vleermuizen in verband met boze geesten, heksen en vampiers. Ze werden levend op de staldeur naast het hoefijzer genageld. Op die manier zouden ze het kwaad afweren en heksen zagen zo wat er met hen zou gebeuren als ze te dicht bij kwamen. Ook de duivel wordt wel eens met vleermuisvleugels afgebeeld. Volgens het Slavische volksgeloof is de meest gekende vampier een levende dode die 's nachts zijn graf verlaat om mensen het bloed uit te zuigen. Vleermuizenbloed zou voorkomen in heksenzalven. In het verleden werden TBC- lijders aangezien voor vampiers omdat zij bloed spuwden.
- Reptielen & amfibieën
Kameleons worden in Afrika als brengers van ongeluk gezien. Schildpadden worden in Azië als geluksbrengers gezien, delen van het schild worden vermalen en gegeten of als amulet gedragen. Het eten zou de potentie verhogen. Boomkikkers zouden het weer kunnen voorspellen door hun kleuren en gekwaak. Slangen worden in landen als India als goddelijk gezien en als heilig beschouwd.
- Varken
Geloofd wordt dat mensen die varkenshersenen eten geen leugens kunnen vertellen. In de Keltische mythologie neemt het varken of het wild zwijn een belangrijke plaats in.
Vroeger geloofden sommige volkeren dat de kat het symbool was van het vleesgeworden kwaad. Duivels en heksen namen deze gedaante aan. Het gevolg hiervan was dat katten wreed werden behandeld en gedood. Zo kende men het katknuppelen, waarbij het dier in een tonnetje werd opgesloten. Dit werd door middel van twee touwen tussen twee bomen gehangen, waarna men poogde de ton met knuppels aan diggelen te slaan. Ook dienden katten als offer voor de boze geesten of werden levend begraven of verbrand.
In Ieper wordt deze wrede traditie nog steeds herdacht met een driejaarlijkse kattenstoet. De klemtoon is veranderd van misprijzen en verachting naar verering. Al krijgt de geschiedenis ook zijn plaatsje: er worden tijdens de festiviteiten nog steeds katten van de toren gegooid, gelukkig zijn de echte katten tegenwoordig vervangen door pluche exemplaren!
Het geloof in katten als handlangers van de duivel was niet enkel voor de katten een gevaarlijke gedachte: ook kattenliefhebbers werden plots verdacht. Deze vorm van bijgeloof zorgde vaak voor absurde veroordelingen. Allerlei toevalligheden werden aan elkaar geknoopt tot een duivelse misdaad. Wanneer iemand een kat in huis haalde en er stierf dezelfde dag toevallig een koe bij de buren, dan kon je veroordeeld worden. Er zijn zelfs mensen op de brandstapel beland enkel en alleen voor het houden van een kat.
In de Middeleeuwen werd de kat beschouwd als voorwerp van afschuw en als bondgenoot van de duivel en heksen. Een zwarte kat en een heks konden één en hetzelfde wezen zijn, door middel van gedaanteverwisseling. Men zag de blik van Satan in haar ogen. Bovendien hoort men een kat niet naderen: één van de redenen waarom heksen verdacht werden van het zich vermommen in een kat. Zo konden ze zich dan onopgemerkt verplaatsen. Er zijn talloze volksverhalen over kattendansen, deze dansen worden in verband gebracht met grafheuvels en heksenkringen.
In tal van streken van Europa en Amerika is men er ook nu nog van overtuigd dat, wanneer een zwarte kat je pad kruist en van je wegloopt, dit ongeluk met zich meebrengt. Daarnaast zijn er nog andere vormen van bijgeloof die minder bekend zijn. Een kat die te dicht bij onze mond komt, zou de adem uit ons lichaam kunnen wegslorpen, je krijgt ongeluk als een kat in je huis sterft of als ze mee verhuist. In Engeland brengt een zwarte kat juist geluk, en een witte kat ongeluk. Een kat die zich over de neus aait is een voorbode van aangenaam bezoek.
Tegenwoordig komt de kat als symbool van het kwaad nog steeds voor in allerlei kinderverhalen, zij het niet meer letterlijk bedoeld. Zo heeft de boze tovenaar van de smurfen een kwaadaardige kat tot metgezel. In tekenfilms speelt de kat altijd de rol van de gemene schurk tegenover een sympathieke muis waarmee we ons als kijker dienen te identificeren.
De kat bekleedt al zeer lang een belangrijke plaats, bijvoorbeeld in de Germaanse mythologie. Freya, de godin van de vruchtbaarheid, de liefde en de schoonheid, liet zich door de wolken rijden op een wagen die werd getrokken door wilde katten. Ook de druïden offerden de kat om de vruchtbaarheid over de velden af te smeken.
De Egyptenaren vereerden de kat vanwege hun speelse karakter, het vangen van muizen (die het graan stalen) en omwille van het geluk dat deze dieren zouden brengen. Katten werden zelfs gemummificeerd. De kattengodin Bastet was zeer belangrijk in de Egyptische godsdienst.
Katten en bijgeloof horen al eeuwen bij elkaar. Evenals zwarte katten en heksen. Een heks kon zichzelf moeiteloos in een kat veranderen. Geen wonder dat men in de Middeleeuwen erg oppaste als een zwarte kat het pad kruiste. Katten op hun beurt konden na zeven jaar dienst in een heks veranderen. Zwarte katten hielden er geen beste naam aan over. De schildpadkat daarentegen, brengt fortuin en een kat met drie kleuren beschermt uw woning tegen brand.
Geef katten vooral veel te eten. Meisjes die katten goed voeren, staat een rijk huwelijk te wachten, of op zijn minst eentje met zon en vrolijkheid op de bruiloft. Wie een kat schopt (de onverlaat!) krijgt reuma. En mensen die een hekel hebben aan katten, zullen in de regen ten grave worden gedragen. Vroeg of laat komen ze daar met Halloween weer uit... als kat. Dat dachten de Kelten tenminste.
Als weersvoorspeller heeft de kat een goede naam. Wast hij zich met de haren mee, dan wordt het mooi weer. Poetst hij tegen de vleug in, dan komt er regen. Hoe dan ook, als een kat zich wast, komt er een gast. Misschien wel een kapitein die hem meevoert naar zee, want een scheepskat brengt zeker geluk!
Veel bijgeloof heeft betrekking op overgangsriten zoals de geboorte. Er bestaan diverse soorten bijgeloof in verband met geboorte en pasgeborenen. Vrij algemeen is de vrees voor het boze oog (bijvoorbeeld van een jaloerse of onvruchtbare vrouw) en de angst voor boze geesten. Maar er bestaan ook andere vormen van bijgeloof, zoals de weigering om meer dan de noodzakelijke babykleertjes te kopen voordat de baby er daadwerkelijk is. In het bijgeloof omtrent pasgeborenen spelen ook dieren een rol. Aan sommige dieren worden bovennatuurlijke invloeden toegeschreven, waardoor die uit de buurt van baby's worden gehouden. Een voorbeeld daarvan is de kat, die de adem van de baby zou stelen. Dit bijgeloof is trouwens wel gebaseerd op een realiteit: huiskatten gaan graag in de wieg liggen en dat kan leiden tot verstikking van jonge baby's. In de Surinaamse cultuur bijvoorbeeld wordt een baby na zonsondergang niet meer over de schouders gedragen omdat het dan bloot zou staan aan de invloed van boze geesten.
Zonsverduisteringen
In de afgelopen eeuwen werd verondersteld dat zonsverduisteringen invloed zouden hebben op het weer. De duur van een zonsverduistering zou verband houden met de duur van het regenseizoen. Ook het tijdstip van de verduistering zou van belang zijn: een zonsverduistering in het voorjaar zou gunstig zijn voor de oogsten. Tegenwoordig weet men dat dit onjuist is.
Bij een eclips in 2136 voor Christus dacht men in China dat de zon aangevallen werd door een grote onzichtbare draak. Door veel kabaal te maken (op trommels slaan, pijlen in de lucht schieten enz.) kon men de draak verjagen en het daglicht herstellen. Toen de eclips plaatsvond, was de keizer volledig onvoorbereid. Alhoewel de zon toch terug tevoorschijn kwam, was de keizer zeer vertoornd en beval de onthoofding van zijn astronomen. Ook op het Indonesische eiland Java is het tijdens een eclips gebruikelijk om flink lawaai te maken. Toen de maan in 1674 voor de zon schoof, begon iedereen intens te bidden en een hels lawaai te maken.
In Zuid-Amerika hebben de mythen en legenden over de zonsverduistering doorgaans een seksuele lading. Voor veel inheemse volkeren staat een eclips symbool voor de (al dan niet incestueuze) geslachtsgemeenschap tussen de zon en de maan. Volgens de Anus, het vier na grootste inheemse volk in Venezuela, lopen zwangere vrouwen tijdens een zonsverduistering kans dat de maan hun ongeborene wegkaapt. De Wayuu-indianen in Venezuela geloven ook dat zon en maan tijdens een eclips geslachtsgemeenschap hebben. Tijdens hun liefdesdaad willen ze niet gestoord worden, en daarom wordt het zo donker.
Veel Afrikanen zijn bang voor de zonsverduistering. Anders dan hier is de eclips in Afrika geen fascinerend natuurverschijnsel. Op het moment dat de zon zich aan het zicht onttrekt, duiken er umnyanma (kwade geesten) op. De Zoeloes hebben het over de 'Dag van de dode maan'. Het is volgens deze Afrikaanse stam op zo'n dag onverantwoord belangrijke beslissingen te nemen. In India wordt geprobeerd de demon Rahoe tot inkeer te brengen zodra deze begint met 'het verorberen' van de zon.
Volgens diverse onheilsprofeten zou de laatste totale zonsverduistering die in Europa zichtbaar was het einde van de wereld inluiden. Nostradamus' voorspelling dat "in het jaar 1999 en zeven maanden uit de hemel een grote Koning der Verschrikking zal komen, om de grote Koning van Angoulmois uit de dood op te wekken". Dit zou volgens sommige bronnen duiden op "de grootste eclips van deze eeuw". Nostradamus hanteerde nog de Juliaanse kalender; hij doelde dus eigenlijk op 11 augustus 1999.
Gedurende de eclips van 16 juni 1406 in Frankrijk schuilden massa's mensen in de kerken. Tijdens de 16de eeuw dacht men in Frankrijk dat de Zon verliefd was op de Maan en dat ze miljoenen sterren voortbrachten tijdens hun ontmoetingen (een eclips).
Een variatie hierop vinden we bij de Wayuu-indianen in Venezuela. Die denken dat zon en maan het tijdens een eclips met elkaar doen. Tijdens hun liefdesdaad willen ze niet gestoord worden, en daarom wordt het zo donker.
Uit de oude Griekse en Romeinse geschiedenis, zijn tal van verhalen bekent over zonsverduisteringen.
"Toen Anaxagoras, een goede vriend van de Atheense staatsman Pericles, in de vijfde eeuw voor Christus verklaarde dat de zon een 'vurige steenklomp' was, pikte de bevolking dat niet. De eerstgenoemde die zijn tijd ver vooruit was werd verbannen, de tweede aangeklaagd wegens laster van de goden."
Afkloppen is een vorm van bijgeloof. Het is een ritueel dat tegenwoordig nog veelvuldig toegepast wordt om het lot gunstig te stemmen dan wel het noodlot af te wenden. Afkloppen doet men nadat men een overmoedige uitspraak heeft gedaan, het ongeluk wordt zo afgewend.
Meestal wordt er afgeklopt op (onbewerkt) hout, maar ook ijzer is mogelijk.
Op hout afkloppen
In vrijwel heel Europa, maar ook daarbuiten, is voor miljoenen mensen het aanraken van hout of afkloppen op hout een vast ritueel
Een overmoedige uitspraak doen zonder op hout af te kloppen ("afkloppen"), kan niet veel goeds betekenen. Deze vorm van bijgeloof heeft zowel een christelijke als een heidense oorsprong. Voor de heidense oorsprong moet men teruggaan naar de tijd van de Germanen. De boom was voor hen de aardse belichaming van hun goden. Men geloofde dat bomen de woonplaats waren van vele goden. Dru�den voltrokken bezweringen en rituelen bij de heilige bomen. Wanneer de Germanen door demonische krachten werden bedreigd met een bepaald ongeluk, moesten ze hout aanraken; het was immers goddelijk. Hout nam de boze geest op en zond hem de grond in. De christelijke oorsprong vindt men bij de kruisiging van Jezus.
Als men overmoedig was geweest, dan moest men een houten kruis aanraken als herinnering aan de nederigheid waartoe Jezus opriep. Overmoedig zijn betekende niet alleen het noodlot tarten, het was tevens een zonde.
Het hout behoort wel aan een aantal voorwaarden te doen; het moest ongeverfd zijn en alleen eiken-, wilgen- of appelboomhout was hiervoor geschikt.
Toepassing
Het wordt in het dagelijks leven veelvuldig toegepast, zowel in zaken als privé, met als doel het lot in positieve zin te beïnvloeden. De daad, het feitelijk kloppen op hout, wordt verbaal begeleid door een bezweringsformule, doorgaans een letterlijke weergave van de handeling. In Nederland klopt men meestal af op een tafel, onder een tafelblad of op een deur (maar ook andere houten voorwerpen zijn mogelijk).
In Vlaanderen is "hout vasthouden" gangbaar.
Voorbeelden zijn o.a. : "Touch wood" (Groot-Brittannië/Australië/Ierland), "Toucher du bois" (Frankrijk/België), "Auf Holz klopfen" (Duitsland/Oostenrijk) en "Bater na madeira" (Portugal/Brazilië). In de Verenigde Staten is "Knock on wood" gangbaar sinds de 19e eeuw, daarvoor was "Stomp on Wood" gangbaar en klopte men vaak af op de houten vloer.
Keltisch/Germaans
De Keltische of Germaanse oorsprong stamt af van het Kotouka-ritueel. De boom was voor hen de aardse belichaming van hun goden. Men geloofde dat bomen de woonplaats waren van vele goden. Druïden voltrokken bezweringen en rituelen bij de heilige bomen. Wanneer de Germanen door demonische krachten werden bedreigd met een bepaald ongeluk, moesten ze hout aanraken; het was immers goddelijk. Hout nam de boze geest op en zond hem de grond in.
Christelijk
De christelijke oorsprong vindt men bij de kruisiging van Jezus. Als men overmoedig was geweest, dan moest men een houten kruis aanraken als herinnering aan de nederigheid waartoe Jezus opriep. Overmoedig zijn betekende niet alleen het noodlot tarten, het was tevens een zonde.
Uitdrukkingen in verschillende landen:
- Aramees : mxi al qaisa - Tsjechië : klepat na dřevo - Bulgarije : чукам на дърво (chukam na durvo) - Deens : bank under bordet (klop onder de tafel) - Duits : auf Holz klopfen (soms samen met Toi, toi, toi) - Fins : koputtaa puuta - Grieks : chtipa xilo - Iran : bezan be takhte - Perzië : بزن به تخته - Noorwegen : bank i bordet (klop op de houten plank) - Oekraïne : постукай по чомусь дерев'яному - Polen : odpukać w niemalowane (klop op ongeverfd hout) - Roemeens : a bate în lemn - Rusland : постучи по дереву - Servië : да куцнем у дрво (da kucnem u drvo) - Spanje : tocar madera - Turkije : tahtaya vur (soms antwoord iemand: "Şeytan kulağına kurşun" - dat iemand lood in het oor van Satan mag smelten) - Zwitserland : Holz alange (ondanks de u itdrukking moet men kloppen op hout als men de bezweringsformule opzegt, aanraken is niet voldoende) - Zweden : ta i trä (een deel van de bezwering "peppar peppar, ta i trä", soms wordt alleen "peppar peppar" gezegd)
Uitzonderingen zijn er ook:
- In Italië en de zuidkust van Spanje en op de Balearen klopt men op ijzer: "Toccare ferro" en "Tocar ferro". Overigens wel met dezelfde intentie, het positief beïnvloeden van het lot. - In de Arabische wereld zegt men "امسك الخشب" (imsek el-khashab). - Christelijke Arabieren zeggen "بإسم الصليب" (b-ism as-salib - in de naam van het kruis). - Moslims zeggen "بسم الله ماشاء الله لا حول ولا قوة إلا بالله" (b-ism Allah, ma sha' Allah la hawla wla kowa illa be'Allah - in de naam van Allah, met Allahs wil, er is noch kracht nocht macht behalve bij Allah). Beide worden toegepast als men iets begeert, en niet wil dat het boze oog macht over datgene krijgt. - In Sri Lanka wordt de Engelse uitdrukking gebruikt, maar ook touch gold (klop op goud) is gangbaar. - In Hong Kong (een ex-kolonie van Groot-Brittannië) wordt gedacht dat "Touch wood" de betekenis heeft van "God beware". - In Pakistan en India zegt men "Nazar Na Lage" (Hindi) en "Kannu pada Pooguthu" (Tamil). Beide uitdrukkingen kunnen worden vertaald met "dat er geen boze oog bestaat" en het wordt gezegd als iets 'te goed om waar te zijn' lijkt. - In Nepal zegt men "kasai ko ankha nalagos" met dezelfde betekenis, de uitdrukking wordt soms gevold door "bhagawanko dayale" (bij de gratie Gods).
Het klavertjevier is een teken van voorspoed en geluk. Klaver zou beschermen tegen betoveringen van heksen; vooral het klavertje vier. Als men dat in bezit heeft, zou men heksen van gewone mensen kunnen onderscheiden en onzichtbare feeën kunnen waarnemen. Dromen van een klavertje vier voorspelt een lang en voorspoedig huwelijk. Als een meisje een klavertje vier in haar rechterschoen doet, zal zij trouwen met de eerste man die zij tegenkomt, of iemand met dezelfde naam.
De klaver wordt in verband gebracht met St. Patrick (shamrock) en de leprechaun.
Een klavertje vijf zou juist ongeluk brengen.
Een klavertje-vier brengt geluk
Klaver is, als je erin gelooft, een van de planten die mensen beschermen tegen betoveringen door heksen. Vooral het zeldzame klaverplantje met de vier blaadjes heeft bijzondere krachten - als je dat in je bezit hebt ben je in staat heksen van gewone mensen te onderscheiden en kun je feeën zien die andere mensen niet kunnen zien. Zelfs als je alleen maar dróómt van een klavertje-vier kun je al rekenen op een lang en voorspoedig huwelijk. En als een meisje een klavertje-vier in haar rechterschoen doet zal ze trouwen met de eerste man die ze tegen komt, of met iemand met dezelfde naam.
Spiegels
Een spiegel breken zou zeven jaar ongeluk betekenen. Dit geloof is afkomstig uit de tijd van het Romeinse Rijk; de weerspiegelingen zouden een reflectie van de ziel zijn, en een gebroken spiegel tastte de ziel aan. Vroeger veronderstelde men dat het lichaam elke zeven jaar van fysiologische samenstelling zou veranderen. Daardoor dacht men dat een periode van ongeluk automatisch zeven jaar in beslag nam.
Spiegels die niet werden gebruikt, moeten worden afgedekt; ze zouden de bliksem aantrekken. Ook in het huis van een overledene moest men de spiegels afdekken, om twee redenen; De dood zou de menselijke ijdelheid immers toch doorbreken, en de overleden ziel zou andere zielen met zich kunnen meetrekken.
Volgens het Amerikaanse bijgeloof kon een ongehuwde vrouw haar toekomstige echtgenoot in een spiegel zien. Daar was wel een bepaald ritueel voor nodig. Het moest op de vooravond van Allerheiligen, Halloween, gebeuren. Wanneer ze om middernacht met een brandende kaars in de hand in een spiegel keek zou het gezicht van haar toekomstige partner (liefde) verschijnen.
Als je een spiegel breekt kun je zeven jaar ongeluk verwachten
Vroeger was het gebruikelijk dat in een huis waar een overledene lag opgebaard de spiegels werden afgedekt. Een spiegel weerkaatst namelijk niet alleen het uiterlijk, maar ok de ziel van een mens. De zielen van de overlevers werden zo moeilijk herkenbaar gemaakt om vergissingen te voorkomen. Wie een spiegel breekt loopt een grote kans dat zijn ziel gescheiden wordt van zijn lichaam, en dat betekent de dood.
De ongelukkige die toch een spiegel uit zijn handen laat kletteren moet de stukken over zijn schouder in stromend water gooien. Scherven van gewoon glas brengen juist geluk, omdat door het geluid van brekend glas de boze geesten worden afgeschrikt. Daarom vertrapt een joodse bruidegom tijdens de huwelijksplechtigheid een glas.
Ladders
Volgens het bijgeloof brengt onder een ladder doorlopen ongeluk. Een ladder die ergens tegenaan leunt vormt een natuurlijke driehoek met de muur en de grond. Gezien nu de driehoek het symbool is van de heilige Drie-eenheid is, beoordeelden onze voorouders het fenomeen van onder een ladder door te lopen als een uitermate oneerbiedige daad. Wie dit wel deed, werd beschuldigd van duivelsverering. Later ontwikkelde men geleidelijk de overtuiging dat wie onder een ladder durfde door te gaan, door de dood getroffen kon worden. Een vrouw die het waagde onder een ladder door te lopen, zou nooit binnen het jaar getrouwd raken. Om gespaard te blijven van dit onheil, moest men zijn vingers kruisen of een wens doen. Ook op de schoenen spuwen en wachten tot dit opgedroogd is zou volstaan.
Onder een ladder doorlopen is ook zonder bijgeloof niet altijd veilig. Wanneer er iemand op die ladder staat, kan diegene per ongeluk een emmer of gereedschap laten vallen. En degene die onder de ladder doorloopt zou per ongeluk tegen de ladder aan kunnen stoten.
Wie onder een ladder doorloopt roept onheil over zich af
Een Engelse onderzoeker heeft eens een ladder zo neergezet, dat je eronderdoor moest lopen, of de drukke gevaarlijke straat op moest. Maar liefst zeventig procent van de mensen ging liever de straat op dan dat men onder de ladder door liep. De verklaringen voor dit bijgeloof verschillen nogal. De ladder vormt samen met de muur en de straat een driehoek, en die heeft magische krachten. Anderen menen dat op de ladder geesten onderweg zijn naar de hemel en dat je die niet mag storen.
Als je niet anders kan dan onder de ladder door te lopen moet je je vingers gekruist houden tot je een hond ziet. Spuwen over de linkerschouder schijnt ook te helpen...
Zout
Met zout knoeien zou ongeluk brengen. Wanneer men met zout knoeit, moet men onmiddellijk zout over de linkerschouder gooien; in de ogen van de slechte geesten. Links is ook de kant waarlangs de duivel mee zou gluren. Men hoopte op die wijze een ernstige ziekte af te wenden.
Hierdoor ontstonden diverse rituelen rondom het zoutvat op tafel. Bij het dekken van de tafel moest eerst het zoutvat geplaatst worden, om bij het afruimen als laatste te verwijderen.
Een probleem dat werd verholpen door het zout altijd op tafel te laten staan; zoals in de meeste restaurants de gewoonte is. Maar zout kan ook geluk brengen. Sommige mensen nemen altijd een zakje zout mee om succes in zaken te hebben. Wanneer iemand in het donker naar buiten gaat, moet hij steeds zout in zijn hand houden, wil hem niets overkomen.
Alleen de eter zelf mag zout over zijn eigen eten strooien.
Een kring van zout zou beschermen tegen betoveringen van heksen.
Wie zout morst kan narigheid verwachten
Zout wordt uit de aarde of de zee gehaald, het was vroeger zeer kostbaar en je kon er voedingsmiddelen mee conserveren. Zout had dus magische krachten die met het eeuwige leven te maken hadden. Een katholieke baby krijgt, als hij gedoopt wordt dan ook een snufje zout op de tong. Dus als je zout morst is dat echt vragen om moeilijkheden. Veeg het vooral niet op, maar gooi een klein deel ervan drie keer over je linkerschouder.
Maar denk erom dat je dat niet doet in de richting van iemand die je dierbaar is, want dan zal jouw narigheid naar deze onschuldige worden overgeheveld.
De lift in een flatgebouw in Shanghai, de etages 0, 4, 13 en 14 ontbreken. Eén van de bekendste voorbeelden van bijgeloof is de betekenis van het getal 13, algemeen bekend als ongeluksgetal. Sommige hotels hebben geen dertiende kamer of dertiende verdieping. In ziekenhuizen wordt bij de nummering van verdiepingen vaak verdieping 13 overgeslagen. In vliegtuigen ontbreekt vaak ook de 13de rij stoelen; de op 12 volgende rij is rij 14.
Als de dertiende dag van de maand op een vrijdag valt, wordt dit aangeduid als ongeluksdag. In Amerika is becijferd dat een vrijdag de dertiende de economie miljarden dollars kost. In grote steden merkt men aan het openbaar vervoer dat er op die dag meer mensen thuis blijven. Vrijdag de dertiende wordt in veel landen als een ongelukkige dag beschouwd (in Spaans- en Griekstalige landen is dat dinsdag de dertiende).
Een verklaring voor 13 als ongeluksgetal is het volgende; aan het Laatste Avondmaal zaten dertien personen, waaronder Judas, de verrader van Jezus. Een oudere verklaring zegt dat het getal dertien niet in het twaalftallige stelsel paste. De Romeinen zagen in het getal een symbool van dood, verwoesting en ongeluk. Een verklaring ligt in de Egyptische kalender; vijf toegevoegde (ongeluks)dagen samen vormen de dertiende maand. Het was een ongelukkige periode, omdat het Nijlwater op zijn allerlaagste peil stond, wat insectenplagen meebracht die zich samen met de koude noordenwind verplaatsten. Bovendien verkeerde iedere weldenkende Egyptenaar in bange afwachting of de ster Sopdet (ook wel Sothis) wel terug zou verschijnen en aldus de komst van de nieuwe vruchtbare Nijlvloed aankondigen. In de Griekse mythologie is Isis-Sothis (Sirius) de grote Hondsster.
Overigens zijn sommige mensen ervan overtuigd dat 13 juist een geluksgetal is. Het verhaal dat het een ongeluksgetal zou zijn, is volgens hen bedoeld om de rest van de mensheid zand in de ogen te strooien, zodat rij 13 vrijgehouden blijft voor de slimmerik die dóórheeft dat 13 eigenlijk een geluksgetal is. Heksen zouden graag vergaderen met z'n dertienen.
Hoefijzers
Een hoefijzer zou beschermen en geluk brengen. Volgens het bijgeloof verdubbelt het aldus verkregen geluk, als het hoefijzer boven een deur gespijkerd wordt.
Als de opening naar boven wordt gehangen, wordt het geluk als het ware opgevangen, als de opening echter naar beneden hangt loopt het geluk uit de opening en trekt het hoefijzer ongeluk aan. Ironisch genoeg zijn er ook landen waar het hoefijzer juist met de opening naar beneden moet worden opgehangen, zodat het ongeluk eruit loopt.
Als men een hoefijzer vindt, behoort het over de linkerschouder geworpen te worden, nadat de betreffende persoon een wens heeft uitgesproken. Daarna moet men doorlopen zonder om te kijken. Vroeger hingen mensen vaak hoefijzers boven de deuren om betoveringen af te weren en te voorkomen dat toverfeeën de pasgeboren baby zou ontvoeren. Men geloofde dat heksen en feeën bovennatuurlijke overlevenden van lang geleden waren. In die tijd kende men nog geen ijzer, en daarom zouden heksen en feeën bang zijn voor het materiaal. De vorm van een hoefijzer doet denken aan de halve-maanvorm, die bij vele volkeren symbool stond voor welvaart en geluk. Onder andere Admiraal Nelson spijkerde een hoefijzer aan de mast van zijn vlaggenschip "Victory".
Eén van de oudste verhalen waarin de bijzondere eigenschappen van het hoefijzer worden beschreven is de legende van Sint Dunstan, een Engelse bisschop die leefde in de tiende eeuw. Hij was niet alleen een groot geleerde, maar ook musicus en edelsmid. Op zekere dag kwam de duivel bij de bisschop langs en vroeg hem zijn hoeven te beslaan. Dunstan zag meteen wie hij voor zich had, bond de duivel vast, zette één van zijn tangen op de neusgaten van de duivel en dwong hem zo te beloven dat hij nooit een huis zou binnengaan waar een hoefijzer aanwezig was. Er bestaan afbeeldingen van Sint Dunstan waarop hij de duivel met zijn tang bij de neus heeft.
Dit verhaal is waarschijnlijk de oorsprong van het gezegde "iemand bij de neus nemen".
Paraplu's
Het binnenshuis openen van een paraplu betekent ongeluk. Veel mensen kennen die uitspraak. Maar er bestaan ook minder bekende varianten.
Zo zou het laten vallen van een paraplu leiden tot acuut verstand- of geheugenverlies. Een gevallen zonne- of regenscherm zou men nooit zelf mogen oprapen, want dat leidt tot ongeluk in de toekomst. Wanneer een dame haar paraplu opraapt, zal zij een oude vrijster worden. Een paraplu cadeau doen of op een tafel of bed leggen lokt de kwade geesten uit die zich eronder verschuilen.
Een paraplu openen als het mooi weer is, brengt al ongeluk.
De term 'bijgeloof' is zeer ambigu en de betekenis ervan hangt eigenlijk af van degene die de term gebruikt. Vaak is geloof voor de een immers het bijgeloof van de ander.
Het woord 'bijgeloof' kan namelijk ook gebruikt worden om het geloof van een ander te ridiculiseren. De Romeinse keizer Constantijn bestempelde heidendom als bijgeloof en Tacitus noemde het christendom een schadelijk bijgeloof. Met dezelfde gemeende overtuiging noemen veel protestanten de katholieke verering van beelden en prentjes van heiligen bijgeloof en kijken christenen neer op het 'bijgeloof' van de hindoes. Hetzelfde gebeurt met aanhangers van de 'grote godsdiensten' die het totemgeloof van de Aborigines in Australië als bijgeloof beschouwen.
Een verschil tussen bijgeloof en religie is dat de eerste zich vaak richt op aardse zaken en mogelijkheden om greep te krijgen op de onzekerheden in het leven. Religie is groter, veelomvattender en richt zich meer op zingeving en een groter geheel. Zo legt bijgeloof bijvoorbeeld niet uit waarom een zwarte kat precies ongeluk brengt; het bijgeloof stopt bij de mededeling dat het beter is dat zwarte katten uw pad niet kruisen. Bij religie vormen alle regels en verhalen een geheel.
Voor veel atheïstisch of agnostisch ingestelde wetenschappers is iedere religie een uitgewerkte vorm van bijgeloof.
Binnen het christendom wordt bijgeloof gezien als een zonde, doordat het een overtreding zou zijn van de eerste der tien geboden, hiernaast beroept men zich op Bijbelteksten uit de boeken Leviticus (19:31) en Deuteronomium (18:9-12). In de teksten van Leviticus en Deuteronomium staat dat men zich niet mag bezighouden met occulte praktijken (magie etc.), waarmee ook bijgeloof wordt bedoeld. Een nogal barbaarse vorm van bijgeloof is het offeren van mensen (kinderen bij Moloch) of dieren; al komt ook dit voor in de bijbel (Abraham die gevraagd wordt zijn zoon te offeren, maar dit uiteindelijk niet ten uitvoer hoeft te brengen).
Bijgeloof wordt afgewezen in zowel de Catechismus van de Katholieke Kerk als in de Heidelbergse catechismus. Binnen de islam wordt bijgeloof betiteld met de term shirk, waarmee ruwweg het erop na houden van andere goden of krachten wordt bedoeld. Deze vormen van bijgeloof, voortkomend uit een vermenging van verschillende religies, wordt ook wel "volksgeloof" genoemd.
Bijgeloof is het irrationele geloof of de overtuiging dat er bovennatuurlijke krachten in het spel zijn die van invloed kunnen zijn op toekomstige ontwikkelingen, en dat bepaalde handelingen deze krachten kunnen neutraliseren, oproepen of bijsturen.
Meestal heeft het betrekking op het verwerven van geluk en het afweren van ongeluk. Bijgeloof is eveneens een denigrerend bedoelde benaming gegeven door dominante religies aan magisch-religieuze overtuigingen en praktijken van andere groeperingen.
In het verleden speelde het een belangrijke rol in het dagelijks leven. Bijgeloof verklaarde toevalligheden en gaf de mogelijkheid om risico op ongeluk af te wenden. In West-Europa heeft bijgeloof tegenwoordig een verwaarloosbare invloed op het openbare leven, maar het is nog steeds wijdverbreid in de samenleving. Bijgeloof komt waarschijnlijk voort uit de menselijke eigenschap, verschillende concepten met elkaar te verbinden, zelfs als er geen werkelijk verband is. Strikt genomen blijkt het erg lastig om onderscheid te kunnen maken is tussen geloof en bijgeloof.
In Europa is het onderscheid tussen geloof en bijgeloof mogelijk grotendeels ontleend aan de christelijke cultuur. Opmerkelijk is wel dat er weinig wetenschappelijk kwantitatief onderzoek is gedaan naar bijgeloof. Wel hebben een drietal Chinese economen een onderzoek gepubliceerd in de Journal of Economic Psychology. Hieruit bleek onder meer dat mensen bereid waren een aanmerkelijk hoger bedrag te betalen voor een nummerbord voor hun auto met het cijfer 8 er in (het Chinese geluksgetal). Nummerborden met een cijfer 4, het ongeluksgetal, waren veel goedkoper.
De Nederlandse theoloog prof. Erik Borgman benadrukt dat er een grote sociale component is aan bijgeloof. In een cultuur waar iedereen iets gelooft is alleen die reden al genoeg om iets ook te geloven.
Het is vergelijkbaar met de reden waarom in het westen geen hondenvlees, maar wel koeienvlees gegeten wordt. Rationeel is het niet logisch, maar men doet het niet omdat niemand het doet. Om diezelfde reden wordt er ook gewoon van uitgegaan dat een zwarte kat ongeluk brengt.
Er is geen reden voor, maar het is nu eenmaal zo, in onze cultuur tenminste.
Bijenwas is een was die door sommige soorten bijen wordt geproduceerd en waaruit zij de wanden maken van de cellen die zich in het nest in de raten bevinden en waarin honing wordt opgeslagen en jong bijenbroed wordt opgekweekt.
Bijenwas is een vettige, stevige substantie met een vrij hoog molecuulgewicht. Bijenwas bestaat voornamelijk uit esters van vetzuren met vetalcoholen met lange ketens. Dit in tegenstelling tot vetten die hoofdzakelijk uit esters van glycerine bestaan.
Engels : Beeswax of Bee Sweat Duits : Bienenwachs Frans : cire d'abeille
blok gegoten bijenwas auteur : Frank Mikley CC 3.0
Was is naast honing een belangrijk product van de imkerij. Mensen gebruiken was voor vele doeleinden, o.a. om kaarsen van te maken en in boenwas of als poetsmiddel voor onbewerkte houten voorwerpen en vloeren.
Voor onder meer drop wordt bijenwas als glansmiddel gebruikt.
Ook in crèmes en andere cosmetica wordt veel gebruikgemaakt van bijenwas en derivaten van bijenwas. De kleur varieert, maar is meestal licht- tot donkerroze.
bijenwas wordt afgeschraapt vóór het aftappen van honing auteur : Svend17
Bijenwas wordt in de schilderkunst gebruikt als bindmiddel. In de techniek encaustiek worden pigmenten vermengd met hete bijenwas, hars, en nog een paar stoffen. Het levert zeer goed houdbare schilderingen op met een transparante kwaliteit. De beroemde Fayum-portretten (Egypte, 1e-3e eeuw) zijn in deze techniek geschilderd. Ook in Griekenland werd de techniek vanaf de 5e eeuw voor Christus toegepast. De verf hoeft in deze techniek niet te drogen, alleen af te koelen, zodat er direct weer lagen overheen kunnen worden aangebracht.
Ook in de beeldhouwkunst wordt bijenwas vanouds gebruikt, om mee te boetseren of om wasafgietsels uit te vormen voor het bronsgieten met de cire perdue methode. Ook wordt het gebruikt om glans aan te brengen op houten sculpturen.
Bijenwas wordt eveneens gebruikt voor het zgn. wassen (smeren) van kammen en staven van een windmolen.
kaarsen en figuren in bijenwas auteur : Czeslaw Niedzwiedzki CC 3.0
Een bijenkorf of bijenkast is een door de mens vervaardigd onderkomen voor de honingbij.
Veel bijenkorven werden voorheen uit stro vervaardigd. Het nadeel hiervan is dat bij het verwijderen van de honing, het oogsten, de korven werden beschadigd. Ook zijn korven van stro moeilijk schoon te maken en hebben ze een beperkte levensduur.
Een aantal korven of kasten die onder een afdak zijn verzameld noemt men een bijenstal of bijenhal.
gevlochten bijenkorf
Een bijenkorf werd vroeger altijd gemaakt door een speciale ambachtsman: de bijenkorfvlechter. Tegenwoordig komen ook veel bijenkorven en -kasten uit de fabrieksindustrie.
Tegenwoordig gebruikt men in de bijenhouderij houten kasten met honingramen waarin de bijenraten zitten. Deze ramen hebben standaardafmetingen, zodat de imker ze kan uitwisselen tussen verschillende kasten. Het is daardoor mogelijk om tussentijds honing te oogsten. Het oude raam wordt daarbij vervangen door één met een stuk kunstmatig vel van bijenwas waar een honingraatpatroon in is aangebracht. Dit verleidt de bijen dit verder uit te bouwen met hun eigen honingraat.
bijenkorven in stro
De bijenkorf kent ook een symbolische functie, namelijk die van vlijt. Vaak wordt de bijenkorf afgebeeld met een aantal bijen. Dit symbool komt o.a. binnen de vrijmetselarij voor.
Samen met een gesel en bisschopsornaat is een bijenkorf het attribuut van de H. Ambrosius; met een inktkoker, pen en papier ook van Bernardus van Clairvaux, de stichter van de orde der cisterciënzers, 1153.
Een bijendans is een dans die wordt uitgevoerd door bijen om andere bijen naar voedselbronnen te leiden. Er bestaan 2 soorten dansen: de rondedans en de kwispeldans.
De rondedans dient om nabijgelegen voedingsbronnen aan de andere bijen bekend te maken. Daarbij gaat de werkster eerst zeer wild op een raat naar boven lopen en andere bijen duwen zodat ze de volledige aandacht krijgt. Ze laat eventjes van het voedsel van de bron proeven. Hierna gaat de opgewonden werkster in een kleine cirkel lopen met in het midden maar 1 broedcel. De aandachtige andere werksters lopen achter haar aan. Na enkele volledige cirkels draait ze zich om en loopt in de tegenovergestelde richting, met enkele werksters weer achter haar aan. Deze rondedans kan 10 minuten duren. Daarna laat de werkster weer een beetje van het voedsel proeven en volgt er een herhaling van de dans. De werkster vliegt weg en de andere werksters kunnen op eigen gelegenheid de bron vinden.
De kwispeldans begint hetzelfde. De opgewonden werkster duwt tegen enkele andere werksters en laat hen proeven.
Daarna loopt de werkster in een halve cirkel. Op het einde van deze cirkel keert ze in een rechte lijn naar het uitgangspunt terug. Tijdens het rechte traject kwispelt ze met haar achterlijf (vandaar de naam, kwispeldans).
Dan herhaalt ze de halve cirkel en het rechte stuk maar dan in de andere richting. Bij deze dans krijgen de andere werksters tevens informatie over de richting en de afstand tot de bron. De hoek die de werkster maakt met de verticale as (want deze dans gebeurt naar boven), is de hoek van de weg naar de bron ten opzichte van de zon. De afstand wordt meegedeeld door de snelheid waarmee de bij danst.
Hoe sneller wordt gedanst, hoe dichterbij de voedselbron is.
Biikebrennen is een traditioneel volksfeest in Noord-Friesland, in de Duitse deelstaat Schleswig-Holstein en Zuid Jutland, waarbij op Sint Pieter (21 februari) grote brandstapels (de biike) worden opgeworpen. Elk dorp en veel boerderijen en buurtschappen hebben hun eigen biike. Bij veel biikes vinden nog andere feestelijke activiteiten plaats, zoals toneel en zingen. Op de eilanden Föhr/Feer, Amrum/Oomram en Sylt/Sal hebben zich allerlei tradities ontwikkeld, zoals het pogen om de biikes van de buurdorpen voortijdig te vernielen. Op de vastewal is in de eerste helft van de 20e eeuw weinig aan het biikefeest gedaan, maar na de Tweede Wereldoorlog is de traditie in ere hersteld.
oude tekening van biikebrennen op Sylt
In Noord en Oost Nederland komt een soortgelijk gebruik vuur voor, het paasvuur branden, het wordt in Twente ook wel Boakebraandn genoemd. Het betreft hier eveneens grote vuren, maar deze worden niet rond Sint Pieter, maar op Eerste Paasdag gebrand.
een biike wordt klaargemaakt voor het spektakel auteur : Martin Borus
Over de oorsprong van het biikebrennen bestaan verschillende theorieën. Met de biike zou het komende voorjaar worden verwelkomd. De stropop die in sommige dorpen op de brandstapel staat zou dan de winter voorstellen die door de warmte wordt verteerd. Er wordt ook wel gedacht aan de biike als symbolische vuurtoren, wellicht zelfs als opvolger van de primitieve lichtbakens die in de 17e en 18e eeuw werden opgezet voor de zeevaarders en met name de vele mannen die mee waren op walvisvaart. Dat zou de naam van het feest 'baken branden' verklaren.
Bigorexia is een stoornis waarbij sprake is van een sportverslaving. Wie aan bigorexia lijdt, kan niet meer zonder sport en voelt zich 'onwel' waarneer hij of zij geen sportieve activiteiten kan uitvoeren. Bigorexia komt voor bij zowel hardlopers als bij bodybuilders die 'verslaafd' zijn aan het ontwikkelen van spieren en er breed uit willen zien. Mensen die aan Bigorexia lijden hebben het idee dat het lichaam te weinig spieren heeft en teveel vet bevat.
De sporter heeft (ten onrechte) het idee zijn lichaam te weinig spieren en teveel vet bevat. Bigorexia is het omgekeerde van anorexia nervosa (een eetstoornis). Iemand met anorexia ziet in de spiegel veel lichaamsvet, terwijl de patienten vaak mager zijn. Bij bigorexia zien sporters zichzelf als een 'iel' persoon zonder spieren, terwijl zij in werkelijkheid vaak groot en gepierd zijn. Bigorexia gaat overigens niet alleen over het 'gespierd' willen worden. Omdat er een stofje in het lichaam wordt aangemaakt, endorfine, krijgt de sporter tijdens het beoefenen van de sport een euforisch gevoel. Dit gevoel kan verslavend werken wanneer de sporter steeds op zoek gaat naar dit gevoel.
De oorzaken van bigorexia kunnen zeer uiteenlopend zijn. Chemisch zou het als volgt uitgelegd kunnen worden; door intensieve sportbeoefening maakt het lichaam endorfine aan. Deze endorfine is in staat om het lichaam in een staat van euforie te brengen, zodat de sporter zich extra goed gaat voelen. Door de endorfine gaat de sporter steeds opnieuw op zoek naar dat aangename gevoel. Wanneer de sporter dit extraam vaak doet, wordt het een dwangmatige gewoonte.
Het verslavende effect heeft naast een chemische kant ook een psychologische kant, die de biochemische oorzaak echter niet tegenspreekt. Mensen die sport beoefenen als verslaving, handelen op deze manier om hun zelfrespect te vergroten. De sporter wordt zich bewust van zijn fysieke mogelijkheden en uithouding. De sporter voelt zich trots en wil zichzelf nog meer verbeteren door te trainen en te blijven trainen.
Ten slotte is er nog het lichamelijk aspect dat zorgt voor een sportverslaving. Vaak willen dwangmatige sportbeoefenaars hun spiegelbeeld verbeteren. Zij hebben een negatief zelfbeeld en willen dit veranderen door veel te sporten, spieren te kweken en vet te verbranden.
Iedereen die een sport beoefend, kan leiden aan bigorexia. Uit onderzoek is echter gebleken dat bigorexia met name voorkomt onder bodybuilders en hardlopers. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen die de hardloopsport beoefend of bodybuilder is gelijkt aan deze ziekte lijdt. Integendeel. Iedereen vergroot graag zijn of haar zelfrespect en sport voor zijn plezier, maar wanneer dit dwangmatig gaat worden en het sociaal leven onder het sporten gaat leiden, is er meer aan de hand.
deze heeft ook een complex
Wat de belangrijkste symptomen zijn voor bigorexia is moeilijk te zeggen. Het verschil met een 'normale' sporter wordt pas duidelijk wanneer het gedrag van mensen in het dagelijks leven drastisch veranderd. Uiteindelijk zal iemands leven, die aan bigorexia lijdt, alleen nog om de sport: de vrije tijd wordt volledig aan sportbeoefening gewijd, de keuze van een partner wordt beperkt tot dezelfde sportomgeving en de training wordt een ritueel waarvan niet afgeweken mag worden. Sportbeoefening wordt een obsessie die het leven gaat beheersen.
Hoewel een sportverslaving ernstig klinkt, heeft het voor een bepaalde groep personen een postieve werking. Intensieve sportbeoefening kan de rol overnemen van een emotioneel verdovend middel en verhinderen dat belangrijk psychisch leed opnieuw komt opduiken. Sommige depressies kunnen op die manier onderdrukt worden. Een groot aantal bigorexia-patienten heeft jaren geleden te maken gehad met alcohol of drugsverslavingen. Deze verslaving heeft hij/zij vervangen voor de veel gezondere sportverslaving die op den duur dezelfde emoties uitschakeld.
De Big Mac-index, een schepping van het Britse weekblad The Economist, is een informele berekeningswijze van koopkrachtpariteit. De index maakt een vergelijking tussen de verschillende valuta's ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Door de koopkracht van de dollar te vergelijken met die van een andere valuta, kan men zien hoeveel dollars die munt 'eigenlijk' waard is en of de wisselkoers te hoog of te laag is. De koopkrachtvergelijking doet men in dit geval heel eenvoudig: door te kijken naar de prijs van een Big Mac bij McDonald's. Zo kan men een voorspelling maken van de wisselkoersen.
big-mac
Zo kostte een Big Mac in juni 2005 in vier Amerikaanse steden gemiddeld $ 3,06 en in de Eurolanden gemiddeld 2,91. Voor $ 3,06 kon men hetzelfde kopen als voor 2,91 de 'werkelijke' waarde van een euro zou dus 3,06/2,91 = 1,05 dollar zijn. Dat betekent dat de wisselkoers van dat moment ($ 1,23 voor een euro) 17% te hoog was. Volgens dezelfde redenering was de Russische roebel 52% ondergewaardeerd en de Noorse kroon 98% overgewaardeerd.
De Big Mac-index bestaat sinds 1986 en wordt tweemaal per jaar gepubliceerd. In januari 2004 heeft The Economist ter vergelijking de Tall Latte index berekend, gebaseerd op de prijs van een kopje koffie bij Starbucks. De bank UBS kwam in 2003 met "Working time needed to buy a Big Mac", een index van arbeidsproductiviteit die geïnspireerd is op de Big Mac-index.
De rechtvaardiging van deze index is dat een Big Mac een soort 'mandje' van producten is (vlees, brood, sla, maar ook arbeid en elektriciteit), dus een redelijke doorsnee van het prijsniveau in een economie. Aangezien McDonald's bijna overal gevestigd is en overal lokaal inkoopt, is de vergelijking interessant. Het blad zelf noemt het "a more fun way to understand exchange rates than textbooks."
Pam Woodall auteur : The InsightBureau
De Big Mac-index is bedacht door Pam Woodall, een redactrice van The Economist.
De theorie van de Big Five geeft vijf dimensies waarmee het karakter, ofwel de persoonlijkheid, van personen beschreven kan worden door van elk van die dimensies aan te geven of die meer of minder van toepassing is op die persoon. De Big Five is oorspronkelijk gebaseerd op een Amerikaans onderzoek naar het gebruik van alle bijvoeglijk naamwoorden waarmee proefpersonen het karakter van een hun bekende persoon beschreven. Later is dit onderzoek in andere (meest Westerse) talen herhaald en ook met meer woordsoorten.
De theorie van de Big Five is niet de eerste theorie die de persoonlijkheid uitdrukt in een bepaald aantal termen. Bekende voorgangers van de Big Five waren onder meer de vier temperamenten van de oude Grieken, de 16-factortheorie van Raymond B. Cattell en de driedimensionale theorie van Hans Eysenck. De theorie van de Big Five is de meest recente in deze reeks
De vijf dimensies zijn van een hoog en breed algemeen betekenisniveau. Daarom zijn aanduidingen met abstracte termen uit de psychologie, zoals 'extraversie' of 'neuroticisme', beter dan aanduidingen met woorden die in de omgangstaal een heel specifieke betekenis hebben, zoals 'vriendelijkheid'. De Nederlandse Big Five onderzoekers Wim Hofstee en Boele de Raad, hebben voor de vijfde dimensie een iets ander label gekozen dat beter aansluit bij hun onderzoeksgegevens: Intellectuele autonomie.
1.Extraversie (tegenover introversie). Engels: Extraversion of Extroversion. 2.Meegaandheid (tegenover wantrouwend). Engels: Agreeableness. 3.Zorgvuldigheid (tegenover laksheid en gebrek aan motivatie). Engels: Conscientiousness 4.Emotionele stabiliteit (tegenover Neuroticisme) Engels: Emotional Stability t.o Neuroticism. 5.Openheid voor Ervaringen/Intellect/Creativiteit Engels Openness to Experience en Intelligence
De dimensies 1 en 4 hebben sterke overeenkomst met twee van de drie dimensies van Hans Eysenck. Zijn derde dimensie 'psychoticisme', had hij vooral ontleend aan het onderzoek van psychiatrische patiënten. Die dimensie hoeft dus ook niet aanwezig te zijn in de persoonsbeoordelingen van grote groepen 'gezonde' mensen. Eysenck erkende ook de intelligentie als aparte dimensie, maar nam die niet op in zijn model.
Een Engelstalig memotechnisch middeltje is het acroniem OCEAN: Openness, Conscientiousness, Extraversion, Agreeableness en Neuroticism.
Hans Eysenck auteur : Sirswindon at en.wikipedia CC 3.0
De Big Five is gebaseerd op een onderzoek naar álle woorden - oorspronkelijk alleen adjectieven - die in woordenboeken te vinden zijn waarmee persoonlijkheidskenmerken van mensen kunnen worden aangeduid. Na een proces van samenvatting van dit grote aantal woorden tot een paar honderd kernbegrippen werden vragen gemaakt voor vragenlijsten. Bijvoorbeeld: Hoe slordig (is die persoon gewoonlijk)? Aan grote groepen mensen werden die vragenlijsten vervolgens voorgelegd met de vraag een hen goed bekende ander te beoordelen op al die kernbegrippen. Op de antwoorden werden statistische technieken losgelaten (o.a. factoranalyse) om te zien hoe deze antwoorden bleken samen te hangen in patronen of clusters van woordbetekenissen. Oorspronkelijk kwamen Amerikaanse onderzoekers uit op de vijf centrale persoonlijkheidsdimensies die nu onder de naam Big Five bekend geworden zijn. Volgende onderzoeken in andere (Westerse) talen, waaronder het Nederlands, bevestigden dit vijf-factoren model. Elk van deze vijf dimensies heeft extremen van heel sterk naar heel zwak aanwezig (bij deze persoon). De vijf dimensies zijn dus de hoofdcategorieën van de woorden waarmee wij anderen beschrijven als wij kenmerken van hun persoonlijkheid onder woorden brengen, in gedachten voor onszelf, of uitgesproken (en uitgeschreven of getypt) tegenover anderen.
Uit verschillende onderzoeken is trouwens gebleken dat als mensen het karakter van hun huisdieren of paarden beschrijven er uit een statistische samenvattende analyse dezelfde vijf factoren komen.
Ook bij beoordelingen van kinderen door hun ouders of leraren zijn deze vijf factoren door de computers duidelijk als onderliggende dimensies tevoorschijn te halen. Maar dit pas in de loop van de schoolleeftijd, niet bij beschrijvingen van heel jonge kinderen.
Er zijn onderzoeken in sommige (Westerse) talen (o.a. het Italiaans) waar de vijf factoren niet goed naar voren komen. Ook in niet-Westerse talen kan het best zijn dat mensen in andere hoofdcategorieën over persoonlijkheidstrekken denken. Dat wordt nog onderzocht.
De vijf factoren zijn van een abstract en breed betekenisniveau en verschillende auteurs hebben ze verschillende namen gegeven, waardoor de onderlinge overeenstemming tussen de theorieën en de daarbij horende vragenlijsten soms niet altijd even duidelijk is. Bovendien klinken in veel van de gebruikte benamingen soms sterke sociale of morele wenselijkheden door die een goed begrip en acceptatie van de verschillen behoorlijk kan bemoeilijken. Hier zullen ze worden aangeduid in termen van een begrippenpaar, dat wil zeggen als een dimensie waarvan de uitersten aan weerskanten evenwaardig op een betekenisvolle manier tegenover elkaar staan.
1) Introversie tegenover Extraversie : Een klassiek begrippenpaar dat midden vorige eeuw door de Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung een leerling van Sigmund Freud - is ontwikkeld, die er een naar binnen dan wel naar buiten gerichte energie, aandacht en oriëntatie mee aanduidde. Extraverte mensen zijn opgewekt, emotioneel betrokken bij anderen en zoeken graag het gezelschap. Doorgaans zijn ze levendig, spraakzaam en spontaan en werken ze graag in een teamverband. Introverte mensen zijn afstandelijk en gereserveerd en gaan graag hun eigen weg. Zij hebben de neiging om drukte en gezelligheid te mijden en kunnen goed alleen zijn. Inmiddels is ook wel duidelijk dat deze extraverte of introverte geneigdheid met biologische en genetische factoren samenhangt. Zo hebben extraverten mensen een lager arousal niveau wat wil zeggen dat zij meer prikkels nodig hebben om zich prettig en productief te voelen; en zij zullen dus ook voortdurend naar deze prikkels op zoek gaan, terwijl introverte mensen zich veel beter thuis voelen in een relatief prikkelschaarse omgeving. In het Engels wordt deze dimensie Extraversion of Extroversion genoemd
2) Rust tegenover Onrust : Deze factor drukt uit wat mensen laten zien in emotionele of stressvolle situaties. Rustige mensen zijn emotioneel stabiel en moeilijk uit balans te brengen. Gewoonlijk hebben ze een gelijkmatig humeur, zijn ze kalm en ontspannen en benaderen ze stresssituaties op een rustige en rustgevende manier. Ze lijken, uiterlijk gezien, nauwelijks problemen te kennen en in extremis kan dit leiden tot een zorgeloze, trage en bedaarde instelling. Onrustige mensen zijn rusteloos, snel uitgedaagd en gefrustreerd, prikkelbaar van aard en kunnen heftig reageren op emotionele omstandigheden. In positieve zin kan dit leiden tot een gedreven en bewogen, gepassioneerde manier van leven, maar als de bezorgdheid en de angst om fouten te maken gaan domineren, kan een hoge score op Onrust ook leiden tot het gevoel niet opgewassen te zijn tegen de levensomstandigheden. In Amerikaanse en sommige Nederlandse beschrijving wordt deze dimensie wel als de N- of Neuroticisme-schaal aangeduid omdat hoog op onrust scorende personen een verhoogd risico hebben op bepaalde angststoornissen en depressies. In het Engels wordt deze dimensie Emotional Stability, of omgekeerd: Anxiety genoemd
3) Behoudend tegenover Vernieuwend : Een factor waarvoor nog geen eenduidige term is gevonden en die onder verschillende namen bekend staat, zoals Openheid voor Ervaringen (de O-factor), Ontvankelijkheid en, zoals de Nederlandse onderzoekers Wim Hofstee en Boele de Raad verkiezen: Intellectuele Autonomie. Mensen die hoog scoren op Vernieuwend staan open voor veranderingen, zijn nieuwsgierig, avontuurlijk en rijk aan fantasie. Ze conformeren zich niet graag en hebben belangstelling voor dingen die ongewoon en ongerijmd zijn. Vaak denken ze ook wat abstracter en creatiever en zijn ze gevoelig voor subjectieve ervaringen en belevingen. Mensen die meer aan de Behoudende kant scoren zijn nuchter en praktisch. Zij zullen alles graag bij het oude en vertrouwde willen houden, kijken op een objectieve en logische manier naar problemen en zullen de zaken op en realistische, conventionele manier benaderen, uitgaande van een beproefd recept. Ze gaan graag op zeker en zijn sterk in het beheren en onderhouden van lopende zaken. Ook in het Engels zijn er verschillende benamingen voor deze dimensie, zoals Openness to Experience en Intelligence als het gaat om de vernieuwende kant tot, omgekeerd (zoals bij de 16PF-test), Tough Mindedness als het gaat om de behoudende kant.
4) Wanordelijk tegenover Ordelijk : Deze factor, die ook wel de Zelfcontrole-, de C- of Consciëntieusheid-factor wordt genoemd, geeft informatie over hoe iemand zichzelf en zijn omgeving onder controle heeft en wil hebben. Mensen die hoog op Ordelijk scoren zijn gedisciplineerd en werken planmatig. Zij houden ervan om duidelijke regels op te stellen, afspraken te maken, en zich (en anderen) daaraan te houden. Zij gelden als betrouwbaar, zorgvuldig en georganiseerd en zullen je niet gauw voor verrassingen stellen. Extreme scoorders vinden het moeilijk met onverwachte gebeurtenissen om te gaan en kunnen dan star en moraliserend zijn. Mensen die hoog op Wanordelijk scoren zijn flexibel en minder geneigd zich aan externe regels te houden. Niet uit een gebrek aan normen of waarden, maar omdat ze graag improviseren en liever vertrouwen op hun eigen tegenwoordigheid van geest. Ze verdragen wanorde goed en maken zich meestal niet zo druk over details, wat wel als nonchalant en slordig kan overkomen. In het Engels heet deze factor Conscientiousness
5) Meegaand tegenover Dominant : Ook deze factor wordt op verschillende manieren omschreven, zoals Focus op de Ander tegenover Focus op Zichzelf, Afhankelijk tegenover Onafhankelijk en Vriendelijk (of zelfs: Altruïstisch, de A-factor) tegenover Vijandig of Wantrouwend. De factor laat zien hoe iemand geneigd is zijn omgeving te beïnvloeden, dan wel zich aan te passen aan de beïnvloeding door anderen. Dominante mensen komen goed voor zichzelf op en zijn competitief van aard. Zij némen ruimte. Zij houden ervan om de leiding te nemen, om greep te hebben op de situatie en om invloed uit te oefenen op de gebeurtenissen. Hun optreden is zelfverzekerd, dwingend en kan als overheersend of brutaal worden ervaren. Meegaande mensen zijn coöperatief, bescheiden en behulpzaam en geneigd tot samenwerken. Zij géven ruimte. Ze kunnen zich goed in een ander verplaatsen en zijn geneigd anderen te nemen zoals ze zijn. Hoogscoorders aan de Meegaande kant vergeten echter wel eens om hun eigen mening te uiten en goed voor zichzelf op te komen en zij zullen ook niet gauw het voortouw nemen om verandering in de situatie aan te brengen. In het Engels heet deze factor Independance (aan de dominante kant) en Agreeableness (aan de meegaande kant)
Bifobie is de angst voor biseksualiteit bij medemensen en/of de angst voor de eigen biseksualiteit, alsmede het vijandig en discriminerend gedrag waartoe dit gevoel kan leiden. De term is ontstaan als parallel aan homofobie, lesbofobie en transfobie.
Bifobie komt zowel bij heteroseksuele mensen als bij homo's en lesbiennes voor. De kern van bifobie is immers de opvatting dat men ofwel het één ofwel het ander is of zou moeten zijn. Biseksuelen worden aldus verweten geen kant te 'willen' kiezen, van beide walletjes te willen eten. Ze zouden bijgevolg niet in staat zijn tot een trouwe relatie. Veel bifobe homo's en lesbiennes beschuldigen hen er bovendien van dat ze niet uitkomen voor hun homoseksualiteit om zo te blijven profiteren van de gepriviligieerde status die hetero's genieten. Vele biseksuelen beweren daarentegen dat zij van beide kanten discriminatie ondervinden.
Hoewel in het Nederlands taalgebied de term holebi meer en meer ingeburgerd raakt en men in Engelstalige landen vaak van LGBT (Lesbian - Gay - Bi - Trans) spreekt, betekent dit niet dat bifobie in deze gemeenschap niet meer voorkomt. Soms duiden deze termen op een loutere formele politieke correctheid.
De Biedermeier is een ronde bloemrijke bloemschikking, gemaakt in een schaal of een vaas. De Biedermeier wordt gemaakt van kortstelige bloemen die samen een compacte halve bol vormen. Het karakter van de afzonderlijke bloem wordt hierdoor gereduceerd tot kleurvlek. De Biedermeier kan gemengd opgemaakt worden.
Biedermeier bruidsboeket auteur : onbekend
Andere mogelijkheden zijn gegroepeerd, in ringen en in spiralen. Het Biedermeier boeket is vaak een rond, kortgebonden boeket, korenschooftechniek in een halve bolvorm. Het is eigenlijk gewoon een bolletje, dus met allemaal gelijke lengten bloemen en blad.
In de Duits/Oostenrijkse (kunst-)geschiedenis is Biedermeier ruwweg de periode van 1815 (het Congres van Wenen) tot het revolutiejaar 1848. Evenals in andere Europese landen was dit een periode van burgerlijke reactie en politieke restauratie.
De Biedermeier was een reactie op de overladen empirestijl en zijn militaire op de Romeinen geïnspireerde ornamenten. Na een revolutie en twee decennia oorlog verlangde men naar huiselijkheid, vriendelijke vormen en nationale ornamenten.
De naam Biedermeier wordt veel misbruikt voor overladen en weinig stijlvolle Victoriaanse meubels en wanproducten in neostijlen uit de eerste industriële meubelfabrieken.
Waar in de empirestijl zwaarden werden gebruikt ziet men in de Biedermeier zwanen of een harp. Lichte houtsoorten komen in de plaats van verguldsel. Ook in de literatuur en de muziek treden gezelligheid en gevoel in de plaats van de heroïek en de grote gebaren van classicisme en de 18e-eeuwse romantiek.
De meubels van de Biedermeier zijn verfijnd uitgevoerd en waren en zijn kostbaar. De stijl was vooral bij de culturele elite en de hoven geliefd en heeft nooit een brede verspreiding gekend. Terwijl de Biedermeier in Duitsland school maakte bleven of werden tegelijkertijd ook de empirestijl, (neo-) Louis XVI en een evocatie (stijlnabootsing) van de middeleeuwen, de neo-gotiek populair.
Biedermeier bureaumeubel auteur : onbekend
In de Duitse literatuur komt het burgerlijk sentiment tot uitdrukking in een vorm van escapisme. In de Nederlandse literatuur mogen Piet Paaltjens en Hildebrand en zijn "Camera Obscura" , beiden gevuld met het knusse, gevoelige burgerbestaan en veel sentiment Biedermeier worden genoemd.
Bekende Biedermeier-dichters zijn Nikolaus Lenau (1802-1850), Eduard Mörike (1804-1875), Friedrich Rückert (1788-1866) en August von Platen (1796-1835).
Bekende prozaschrijvers zijn Annette von Droste-Hülshoff (1797-1848), Adalbert Stifter (1805-1868), Jeremias Gotthelf (1797-1854) en Wilhelm Hauff (1802-1827).
De Oostenrijkse dramaschrijvers Franz Grillparzer (1791-1872), Johann Nepomuk Nestroy (1801-1862) en Ferdinand Raimund (1790-1836) zijn in meer of mindere mate tot de Biedermeier te rekenen.
De bekendste componist van de Biedermeier was Franz Schubert.
Biedermeier sofa auteur : onbekend
Kenmerken van de biedermeierstijl:
a) Mode Dames: Rokken met een wespentaille, wijde rokken met hoepels, witte kousen en luifelhoed Heren: Lange pantalons, frak (jas met weggesneden voorpand), vest, stropdas en hoge hoed
b) Interieurs Meubels: Lichtgebogen vormen, Glimmend en glad, stoelpoten met naar beneden spits toelopen Gordijnen met koorden en bloemmotieven
c) Bloemwerk Boeketjes; rond en compact met papieren cornetje, strak gebonden en materialen zitten stijf tegen elkaar. Er wordt veel in ringen en bogen gewerkt. Droogboeketjes; droogmaterialen gecombineerd met veren en nagemaakte vlinders. De vorm was hetzelfde als bij andere boeketjes Manden; v.n.l. Ronde vormen met veel kleine bloemen en veel kleuren. Later werden de manden ovaal. De biedermeiers werden toen ook ovaal.
d) Schilderkunst Naturalistisch. Dit wil zeggen dat alles lijkt op de werkelijkheid
e) Literatuur Burgerlijk met een afkeer van uitersten.
De kampioenschappen op bezirksniveau waren de hoogste voetbalcompetities in de Britse bezettingszone in Duitsland direct na de Tweede Wereldoorlog.
In tegenstelling tot in de Franse- en Amerikaanse zone, waar direct al gespeeld werd in Oberliga's, liet het Britse militaire bewind in Noord- en West Duitsland alleen voetbalcompetities op bezirksniveau toe. Hierdoor werd er in twaalf regionale competities gespeeld (Bezirksmeisterschaft of Bezirksmeisterschaftsliga genoemd). Hieronder werd ook op lagere niveaus gespeeld.
1945/46
De kampioenen van de twaalf bezirken waren:
TSV Braunschweig Werder Bremen SG Düren 99 Eckernförder SV SpVgg Erkenschwick ATSV Flensburg Hamburger SV TuS Haste 01 FC Kilia Kiel VfB Lübeck Rot-Weiß Oberhausen FC Schalke 04
Er werd verder niet om een kampioenschap van de Britse zone gespeeld. Wel wilden een aantal clubs om een Noord-Duits kampioenschap spelen maar dit werd als snel door het militaire bewind verboden en deze competitie moest afgebroken worden
1946/47
In dit seizoen werden de kampioenschappen gebruikt als kwalificatie voor Landeskampioenschappen (met uitzondering van Hamburg als stadskampioenschap en Nordrhein-Westfalen was in drieën gedeeld) en aansluitend voor het Britse zonekampioenschap en kwalificatie voor de nieuwe Oberliga Nord en Oberliga West waarin vanaf het seizoen 1947/48 gespeeld werd. De Landeskampioenen waren:
VfB Lübeck (Schleswig-Holstein) FC St. Pauli (Hamburg) Werder Bremen (Niedersachsen) Borussia Dortmund (Westfalen) Rot-Weiß Oberhausen (Niederrhein) VfR 04 Köln (Mittelrhein)
Clubs die zich ook voor het kampioenschap van de Britse bezettingszone plaatsen waren onder andere Holstein Kiel (nummer twee in Schleswig-Holstein) en Hamburger SV (nummer twee in Hamburg). Kampioen van de Britse bezettingszone werd Hamburger SV.
(9) 
