08.01.2017: De kop is er af, de eerste wandeling van 't jaar is een feit.  Als naar aloude gewoonte was ik naar Pamel, en omdat ik nog een paar plannen had voor vandaag, hield ik het bij 12 km. Ik wandelde via Turfput, Impegem en Pijnegem naar Liedekerke waar de rustpost in het St-Gabriëlsinstituut was. Tijdens dit stuk kon ik kiezen tussen verhard en natuur, en ik koos wijselijk voor het laatste. Na de frisdrank in Liedekerke keerde ik terug via de Palitsebeekvallei, waar onlangs enkele bomen gerooid waren. Langs Kaaitvaart en Ledeberg keerde ik terug naar Pamel. Voor de bescheiden afstand van 12 km kreeg ik veel onverharde paden te bewandelen, en dat apprecieer ik zeer. Door de korte winterprik was dat parcours hier en daar wel wat glad, maar wandelend als een pinguin hield ik me gemakkelijk rechtop.

Het weer, mistig maar niet te koud bij 6°C, was er niet naar om foto's te nemen, maar ik deed het toch.

08-01-2017 om 20:22 geschreven door Helga

Dag 10 (07.12) Buenos Aires - Ushuaia
Na het ontbijt gaan we te voet naar het Teatro Colón. Marleen moet nogal aandringen, met een ontvangen e-mail als bewijs, voor een rondleiding in het Engels en het is haar gelukt, om 10.15 uur komt de vrouwelijke gids en leidt ons rond in het theater, ze is erg goed en spreekt accentvrij Engels. Het Teatro Colón heeft 2500 zitplaatsen en 1000 staanplaatsen en we krijgen ook uitleg over welk type toeschouwers waar precies zit, ’t is hen niet altijd te doen om de voorstelling te zien, maar om zelf gezien te worden. De akoestiek van het theater wordt als een van de besten ter wereld beschouwd, maar dat hebben we niet gemerkt, want er is geen opvoering (’s avonds wellicht pas, van “Porgy & Bess”). Overigens hebben daar meerdere architecten gewerkt, onder andere een Belg, Jules Dormal Godet, geboren in Luik in 1846, overleden in Buenos Aires in 1924 en daar bekend als Julio Dormal. Van daar gaan we naar El Ateneo, dat was vroeger een theater (“Grand Splendid”), en ’t is er aan te zien, maar nu een grote boekenwinkel. De groep valt dan uiteen in twee delen en met Brigitte, Gilbert, Marijke, Frans, Diane Marc en Nicole ga ik te voet via een broodjeszaak, “Green Eat” (het lijkt een klein beetje op Exki) naar het hotel. Met onze bagage gaan we naar de straathoek voor de bus, die de middagspits trotseert (een wilde staking bij het metropersoneel is uitgebroken na een dodelijk ongeval met een collega). We haasten ons naar poort 1, het vliegtuig is dan met vertraging vertrokken en aangekomen. Aérolineas Argentinas bestaat blijkbaar 66 jaar, zo wordt in het vliegtuig omgeroepen, maar we worden niet getrakteerd… In Ushuaia, de meest zuidelijke stad van de wereld, druppelt het, Inés wacht ons op voor de transfert naar het mij nog bekende hotel Los Acebos, waar het avondeten niet bijzonder in de smaak valt, net als het glas rode wijn (dat is wel anders dan 5 jaar geleden: ik kan me niet herinneren dat er toen algemeen geklaagd werd over het eten, hebben ze hier een nieuw keukenteam?).
Fotoalbum

Dag 11 (08.12) Ushuaia
We rijden naar het station voor de Trein naar het Einde van de Wereld waar we een hele poos te wachten hebben, een medewerkster van dat station zal ervoor zorgen dat wij allemaal in hetzelfde wagon kunnen zitten. Uiteindelijk is het dan zo ver en tuffen we zo’n 7 km, met een fotostop aan de watervalletjes van Macarena. Waar dat station staat, stond vroeger de gevangenis, de gevangenen moesten toen bouwmaterialen halen nabij de Susanaberg. Aan boord van de trein krijgen wij geschiedenis en andere informatie in het Spaans, Engels en Portugees. We genieten met volle teugen van de natuur waar we een uur lang langs rijden. Aan het einde van de rit stappen we uit, daar staat de bus op ons te wachten en hij voert ons naar het echte einde van het vasteland (allez, ja, dat is ook relatief, want Ushuaia ligt eigenlijk op een groot eiland, genaamd Vuurland). Wanneer we uitstappen, doen we een mooie wandeling (anders dan 5 jaar geleden ) waarbij Inés ons veel uitlegt over de flora (zoals Indianenbrood, een soort schimmel dat aan boomtakken en stammen groeit, eetbaar als je hem meteen na het plukken verorbert; calafatestruiken met de besjes die nu nog niet rijp zijn, eerder in januari of februari, ook al zien ze al blauw) en de fauna, zoals de caracara, die op een staak van een omheining zit. We stappen weer in en een eind verder opnieuw uit om een beverdam te zien. Als laatste wandeling is die op de houten paden die ik vijf jaar geleden wel bewandeld heb. We rijden dan terug naar Ushuaia voor het vrij te kiezen middagmaal, samen met Diane en Marc ga ik eten bij “Tia Elvira”, en daar zitten nog medereizigers.

Vervolgens schepen we in op de catamaran Massimo voor een toer op het smaragdgroene Beaglekanaal om te genieten van de schitterende aanblikken, maar die neemt een valse start: pas vertrokken keert hij alweer terug, Nicole meent dat enkele passagiers afstappen: vergist van catamaran? Pinguïns, zeeleeuwen en vogelkolonies bevolken de eilanden, en daarvoor dobbert de catamaran zodat iedereen ruim tijd heeft om ze te vereeuwigen. Verschillend met de Patagoniëreis is dat we nu uitstappen op het eilandje Bridge om daar nog wat mooie foto’s te nemen, we hebben daarvoor een kwartier. We schepen opnieuw in en draaien rond de vuurtoren, daar liggen zeehonden. We keren vervolgens terug naar het hotel voor het eten waarvan de hoofdschotel opnieuw niet veel succes kent.
Fotoalbum

Dag 12 (09.12) Ushuaia - El Calafate
Wegens een late vlucht hebben we nog wat tijd om de hoofdstad van Vuurland nog eens te bezoeken, de bagage blijft zolang nabij de receptie staan. Na het ontbijt bekijk ik het pad om enkele bochten naar het centrum af te snijden, maar ik beslis toch de pendelbus van het hotel te nemen, samen met o.a. Nicole, Marc, Diane, Gilbert en Brigitte. Met hen kuier ik wat rond, we wandelen dan naar de hoek waar “onze“ bus ons en Inés oppikt. We halen onze bagage en vertrekken allemaal naar de luchthaven. Ik zit links aan het raam en tegen dat de landing ingezet wordt, zie ik de Lago Argentino en een gletsjer (de Perito Moreno? Of de Spegazzini? Of nog een andere?). Weldra komen we aan en in de luchthaven worden we verwelkomd door gids Pablo en chauffeur Marcelo. Ongeveer 22 km verder is Imago Hotel and Spa, waar veel me nog bekend voorkomt. Nadat de bagage op de kamer staat, ga ik naar ’t centrum wandelen via de kustweg met Marleen, Nicole, Marijke, Frans, Inge, Luc en verderop Lisette en Maud. Waar ’s winters op ijs kan geschaatst worden, keren enkelen terug. De andere (zoals Marleen, Nicole en ik) gaan naar de pendelbushalte, we kunnen niet allemaal samen met het eerste busje mee, dus die keert even later terug om ons ook naar het hotel te brengen. ’s Avonds genieten we volop van het eten. El Calafate is dus een aangenaam stadje dat aan de rand van het Andesgebergte en Chili ligt. Het is de toegangspoort van een adembenemend natuurschouwspel, het nationale park Los Glaciares, tot werelderfgoed uitgeroepen door de UNESCO (en door mij tot ‘t Calafaat ).
Fotoalbum

Dag 13 (10.12) Bezoek aan de Perito Moreno gletsjer
We rijden naar het nationaal park Los Glaciares, waar we inschepen op de catamaran “Victoria Argentina” voor een toertje van 1 uur naar de Perito Moreno-gletsjer, of toch een zijde. We hebben meer geluk dan ik in 2011 want de zon schijnt en ’t regent niet. De prachtige azuurblauwe Perito Moreno gletsjer is 30 km lang, 5 km breed, tot 74 m hoog. Het is de enige gletsjer in de wereld die nog groeit. De gletsjer leeft maar tijdens de boottocht valt geen enkel brokje van de ijsmuur. Eens terug aan land rijden we met de bus naar de passarelle (plankenpaden) maar eerst genieten we van 20 minuten koffiepauze. Allen samen wandelen we dan naar een platform, waar Pablo groepsfoto’s neemt met onze toestellen, en dan splitsen we ons op. Marleen volgt met enkele medereizigers het korte en gemakkelijkste pad naar de cafetaria waar we daarjuist waren. Pablo volgt met de grootste groep de hele toer, we genieten met volle teugen van het zicht aan de andere kant van de gletsjer en van de natuur, vooral de flora. Op het einde gaan enkelen van onze groep recht naar de cafetaria, de rest volgt met Pablo de rest van het “blauwe” pad. Overigens vertelt Pablo dat de berg genaamd Perito Moreno niet erg hoog is (een goeie 1600 m, in de Pyreneeën zijn er hogere bergen) maar hem beklimmen is wellicht technisch moeilijk, want dat is slechts 4 mannen en 1 vrouw gelukt. Dan komen ook wij aan de cafetaria waar tijd is om een broodje met drank, alvorens terug naar El Calafate te rijden. Enkelen stappen af aan het hotel, de meesten krijgen een lift naar de pendelbushalte in het centrum. Ik wandel een beetje rond en koop wat souvenirs, daarna neem ik de pendelbus van het hotel, met nog enkele medereizigers.
Fotoalbum

Dag 14 (11.12) Boottocht Lago Argentino
Via een fotostop rijden we naar Puerta Bandera om daar in te schepen op een catamaran voor een tocht op het Lago Argentino. Wij varen voorbij de mooie blauwe ijsschotsen, een schitterende belevenis wanneer de boot tussen de ijsmassa’s door laveert. De Upsala gletsjer is 80 m hoog en 7 km breed, maar verliest elk jaar wat meer terrein, hij reikt niet meer tot aan het meer. Ik wacht binnen tot deze gletsjer in het zicht is, want het weer is iets minder goed dan gisteren. Ik schuil daarna opnieuw binnen en eet het lunchpakket leeg, wat niet echt praktisch is zonder tafeltje. Dat lunchpakket is in eenzelfde rugzakje als 5 jaar geleden uitgedeeld werd bij het schiereiland Puerto Madryn . Op de terugweg varen we langs de ijsmuur van de 135 m brede Speggazini gletsjer en dan ben ik weer op het dek te vinden want die gletsjer is nog zeer indrukwekkend. Eens terug aan de kade rijden we terug met een onverwachte fotostop voor een kudde guanacos, en een geplande aan een ijsmuseum, waar enkele medereizigers een bezoek aan brengen. Dan stopt de bus aan het hotel en opnieuw op de pendelparking. Van daar gaan Brigitte, Gilbert en ik naar het natuurreservaat Laguna Nimez om er vogels te fotograferen. Enkele caracaras (een soort valk) kunnen ons getalm nabij hun broedplaats niet appreciëren en dwingen ons onder een houten schuilplaats, waar we hen verder kunnen zien. We gaan dan voort en eindigen ons bezoek bij de flamingo’s alvorens terug te keren naar de shuttleparking.

Tijdens het avondmaal krijgen we het leuke nieuws dat de kamers morgen pas tegen 13 uur vrijgegeven moeten worden.
Fotoalbum

Dag 15 (12.12) El Calafate - Buenos Aires
Na ’t ontbijt ga ik met de pendelbus naar het centrum, samen met Marleen, we wandelen daar wat, ik koop alsnog kaartjes en postzegels, we kopen empanadas en blijven daar even iets drinken. Om 10.30 is er geen pendelbus, zo zien wij te laat, dus nemen we een taxi, want Marleen moet nog wat werk afhandelen, intussen schrijf ik de kaarten en kleef er de zegels en de adresetiketten er op. Om 13 uur vertrekken we dan naar de luchthaven voor de vlucht naar de hoofdstad. Met een andere gids rijden we naar het hotel voor de voetbalsupporters (de wegenwerken zijn nog aan de gang) en later naar La Esquina de Carlos Gardel voor het diner en de tango show, één van de beste plaatsen om de tango te bekijken en typische liederen te beluisteren, maar het begint met een film om de geschiedenis van de tango en van Gardel te vertellen, intussen kunnen we op ’t gemak eten en drinken. Voor de echte show gaat het licht natuurlijk zo goed als uit en zelf mogen wij geen flash gebruiken voor onze foto’s. Het is al na middernacht wanneer we het hotel opnieuw bereiken.
Fotoalbum

Dag 16 (13.12) Buenos Aires - Brussel
Gezien we een vrije voormiddag hebben om deze bruisende stad verder te verkennen, beginnen we daar om 10 uur aan, tenminste voor wie mee wil wandelen met Marleen. Zij had de dag voordien, tijdens de rit van de luchthaven naar het hotel, al een blad met voorstellen laten rondgaan zodat elk zijn voorkeur kon aanmerken. Ik denk wel dat de groep compleet is voor een bezoek aan het Palacio Barolo, op wandelafstand van het hotel. Dat wordt voorgesteld als het beste panoramisch adres van Buenos Aires. Wanneer we daar aankomen, blijkt dat we moeten wachten tot 11 uur op de gids van het paleis. Intussen bewonderen wij de inrichting en vooral de antieke liften. Maar we wandelen eerst nog het eindje naar het Congresgebouw in de buurt, ’t is beter nog wat van de zon en de warmte genieten zolang we de gelegenheid nog hebben. We keren dan terug, wachten nog even en krijgen uitleg van de gids over de details in de inrichting. Dan nemen we de lift, maar we kunnen er niet allemaal tegelijk in dus wordt in groepjes steeds enkele verdiepingen gestegen. Zo zien wij ook een groot terras, geschikt voor drinks, want in dat paleis zijn veel kantoren ingericht, zoals van advocaten, architecten, … Hoe hoger we gaan kijken, hoe beter het overzicht en dan, als klap op de vuurpijl, heeft de gids ervoor gezorgd dat we een kantoor van een architect mogen doorkruisen om de rondgang te kunnen doen. Dat is veel te smal om als terras te dienen, maar je hebt wel een schitterend zicht op de stad. We gaan nog hoger, met de lift en te voet. Vooral het laatste stuk is eerder moeilijk: de trapgang is smal en niet echt hoog. Maar de moeite wordt ruimschoots beloond op de 22ste verdieping met de glazen koepel waarin trouwens het lichtsysteem van een vuurtoren staat. En dan blijkt eens te meer dat de monumentale gebouwen van Buenos Aires simpelweg tussen eerder anonieme hoogbouw staan. En dan keren we, in groepjes, terug naar het gelijkvloers. De uitstap die ik op Marleens voorstellenblad had aangemerkt was het park van Palermo (in grootsteden bezoek ik graag parken, kwestie van nog wat van ’t goeie weer te genieten en endemische bloemen op een geringere oppervlakte te kunnen zien), met o.a. een botanische Tuin, een dierentuin en de Japanse Tuin. Met Marleen bezoek ik die laatste, die zij veel mooier vindt dan wat zij in Japan zelf al gezien heeft. We drinken er nog wat en keren dan terug naar het hotel.

Mooi op tijd komt Rocio ons halen, deze keer moeten we niet het lange stuk naar de bus, maar staat die geparkeerd waar we gisteravond in – en uitgestapt waren, dat is veel dichter bij. In de luchthaven merk ik dat ik maar 1 boardingpass heb: die naar Madrid. Weldra blijkt dat slechts 5 van ons ook hun pas voor de vlucht naar Brussel hebben, en Marleen is daar niet bij. We hebben dan toch nog tijd genoeg en, in het vliegtuig zit ik aan het raam (wat me tijdens zo’n lange vlucht niet interesseert). Hoewel we behoorlijk laat opstijgen, krijgen we toch nog een warme maaltijd, de rode wijn smaakt afschuwelijk (nochtans gemaakt met Malbec-druiven als ik het ticket mag geloven). Dan proberen we toch nog wat te slapen eer het ontbijt wordt opgediend.
Fotoalbum

Dag 17 (14.12) Aankomst in Brusselse luchthaven
We zijn dan weldra in Madrid waar we de transitzone betreden, daar spreekt Marleen iemand in de kledij van Aerolineas Argentinas aan, die belooft dat “binnen 5 minuten” een collega komt met de ontbrekende boardingpasses. Die 5 minuten worden een half uur en zo enorm veel tijd om naar de gate te gaan hebben we nu ook weer niet. Dus begint onze zoektocht, onderweg spreekt Marleen diverse geüniformeerde personen aan, ook de politie, maar de slotsom is dat we naar de toog van Brussels Airlines moeten gaan voor die ontbrekende boarding passes. In het vliegtuig naar Brussel/Zaventem is niets gratis, maar ik bestel toch een portie frieten met een frisdrank. In Zaventem stond de taxi al klaar.

Slotsom van deze reis: met het noordwesten, de streek van Salta, Cafayate, Purmamarca, heb ik een nieuw stuk Argentinië ontdekt, en daarvan blijven mij vooral de gekleurde rotswanden en de pittoreske dorpen bij. Van Salta herinner ik me nog dat er nogal wat blauw op straat was (als Belg valt me dat op ). Dat valt me ook op bij het derde bezoek aan Buenos Aires, zelfs in de metro (die Marleen en ik genomen hebben om de Japanse Tuin te bezoeken). Verder zijn de metaaldetectors voor personen in de luchthavens behoorlijk gevoelig, haast keer op keer werd ik gefouilleerd.

Zoals ik bij wandeltochten ook vermeld: het weer. In de streek van Salta was het eerder bewolkt al hadden we ook een uitgesproken mooie dag maar we hadden toch ook twee keer wat regen. In Buenos Aires was het weer ook mooi, zonnig en warm, al was het op onze laatste dag minder warm, eerder rond 25°C. Waarschijnlijk bedoeld opdat wij geen thermoschok zouden krijgen bij aankomst in Europa.  Aan de watervallen van Iguazú was het zonniger aan de Argentijnse dan aan de Braziliaanse kant. In Patagonië hadden wij veel geluk, zowel aan ’t einde van de wereld (’t was misschien niet warm, maar het regende alleen even wanneer we op de toerbus stonden te wachten om dan toch verder te reizen) als in de streek van de Lago Argentino (de dag van de twee gletsjers regende het wel even, maar daar is ’t toch koud op de catamaran).

02-01-2017 om 20:36 geschreven door Helga

Dag 1 (28.11) Brussel – Buenos Aires
Dankzij twee files kom ik met wat vertraging aan in de nationale luchthaven waar Marleen mij meteen welkom heet en mij naar de andere medereizigers stuurt terwijl zij voor haarzelf een boardingpass voor de vlucht naar Buenos Aires moet vragen (wij hebben wel de twee boardingpasses)… We checken samen in en, eens de controle voorbij, gaan we iets eten, ik kies mijn gebruikelijke club martino bij Panos met meervruchtensap. De vlucht naar Madrid heeft al 10’ vertraging. In Madrid Barajas nemen we eens geen transfertmetro maar kunnen in dezelfde terminal blijven voor de vlucht naar Buenos Aires. Het aanbod aan films en series bevalt me niet dus spendeer ik mijn tijd aan een boek en een spelletje. Het avondmaal is redelijk lekker voor een vluchtmaaltijd, maar ik heb weinig geslapen.

Dag 2 (29.11) Buenos Aires
Het ontbijt daarentegen is zonder brood (doch met boter…), maar met een energiereep, confituur, fruitsalade en yoghurt. Wanneer we dan eindelijk op de internationale luchthaven van Buenos Aires zijn, stappen we uit, passeren de controle, halen onze bagage op die wij ook voor controle via een scanner moeten aanbieden. Samen met stadsgids Rocio wachten we op Marcelo en zijn bus, bij aankomst in hotel Lancaster (hetzelfde als 5 jaar geleden maar niet dezelfde kamer) zijn de kamers al beschikbaar! We ontbijten samen om 8 uur en gaan met Rocio en Damián (een andere chauffeur, dus) ’t stad in. Op ongeveer 5 uur tijd moet Rocio ons alles tonen wat in haar contract staat: Plaza de Mayo met het Casa Rosada (de ambtswoning van de president, en dat is Macri), de omliggende gebouwen, de wijk La Boca (waar een ander kunstwerk ter ere van de schiptrekker is dan 5 jaar geleden), het kerkhof van Recoleta maar dan alleen het graf van Eva Perón Duarte (om te kuieren tussen andere graven is dan geen tijd, en anders “ligt” er wellicht toch niemand die wij kennen, al is ’t van naam, het graf van Juan Perón passeren we trouwens toch). De rest van de bezienswaardigheden bekijken we van in de bus, zoals de gewezen opslagruimtes aan de haven, dat zijn nu woningen, met op het gelijkvloers een bar, restaurant of winkel (en het doet wat denken aan de Hamburgse Speicherstadt). Dan gaan we eten in Posada 82, niet ver van het hotel. Nadien doen we wat we willen en ik ga de winkelstraat Av. Florida op en af. Zelfs zonder de kiosken in het midden van de straat is die wel smaller dan de Aalsterse Nieuwstraat, maar langer. Aan een winkel hoor ik uit de luidspreker ineens de zoetgevooisde stem van die Oostendenaar, Arno… Ik wandel even in het Parque San Martín en keer dan terug naar het hotel via een winkeltje voor een frisdrank en een fruitsap, die laatste hou ik voor het ontbijt van morgen, want we vertrekken dan te vroeg voor het ontbijt in ’t hotel. Nadat ik me even verfris en verpoos op de kamer, ga ik samen met Marleen (andere geïnteresseerden dagen niet op) een straat verder in El Estable een kleinigheid eten (ik kies voor gnocchi met tomatensaus en spoel die door met een donkere pint).
Fotoalbum

Dag 3 (30.11) Buenos Aires - Salta
Om vier uur sta ik op, drink mijn fruitsap op en om 5 uur vertrekken we naar de nationale luchthaven (J. Newbury). Daar neem ik een ontbijt, aan de controle moet ik zelfs mijn sandalen uittrekken… In het vliegtuig zit ik aan het raam en zonder buren. Bij aankomst in Salta heeft het al geregend, met gids Pablo en chauffeur Marco rijden we naar het hotel waar de kamers al klaar zijn. Met de bus rijden we naar San Bernardo, een heuvel, waar we door een parkje wandelen en naar standbeelden kijken. Intussen krijgen we geschiedenisles van Pablo over de drie voornaamste volkshelden van Argentinië van wie Generaal Güemes er ene is en wiens standbeeld iets dichter bij het stadscentrum staat. We rijden terug naar het hotel, wachten daar op Pablo & Marco die onze lunchpakketten mee hebben, wij rijden dan naar de Quebrada de San Lorenzo, maar daar staan de banken op elkaar en vastgeketend. We trekken onze plan wel op betonnen treden en eten ons lunchpakket op. Met Marleen & Pablo en nog enkele medereizigers wandel ik tot zover het pad loopt bij de kolkende bergrivier. Het begint te regenen en we gaan iets warm drinken bij de medereizigers die niet mee gewandeld hebben. Terug aan het hotel haal ik mijn regenjas en van daar gaan we te voet de stad in om te kijken naar en in o.a. de basiliekkathedraal (Sanuario del Señor y Virgen del Milagro), het Amerikaans cultuurhuis (met schilderijen van dit jaar overleden artiesten plus de Rolling Stones). Aan het klooster van de Karmelietessen nemen we afscheid van Pablo. We gaan dan naar het MAAM: Museo de Arqueología de Alta Montaña. Al gaat dat niet zonder problemen! Ter plekke deelt Marleen de tickets uit en zo ongeveer de helft van ons heeft er ene met aan de achterkant de stempel “in voorverkoop gekocht” (maar dan in ’t Spaans, hé: venta antecipada), en de andere helft niet (zoals Marleen en ik). Van de receptionist mogen alleen zij binnen wiens kaart zo’n stempel heeft, want de andere kunnen al eens gebruikt geweest zijn. Marleen onderhandelt dan, belt met het reisbureau (van Pablo) en bekomt dat we toch allemaal binnen mogen. Ha ja, is ’t haar fout dat iemand in het museum of het reisbureau van Pablo verzuimd heeft om alle tickets af te stempelen? Of dat ze in dat museum b.v. geen stukje scheuren van het ticket zodat het niet meer kan herbruikt worden? Enfin, binnen mogen we dan ook nog niet fotograferen… In dat museum, dat focust op de tradities van de Inca’s, staat een van de drie bevroren kinderen (het museum wisselt af), dat gebeurde zo’n 500 jaar geleden en de drie kinderen zijn nog in perfecte staat zoals ze waren toen ze geofferd werden op de top van de vulkaan Llullaillaco.

Daarna gaat elk zijn gang, ik wandel wat rond, tot ik om zowat 19 uur Marleen tegenkom aan een door Pablo voorgesteld restaurant, maar die gaat pas om 20.30 uur open dus gaan we (9 personen) elders eten, bij restaurant Madera.

Het hotel Design Suites heeft 4 sterren, is romantisch gelegen in het centrum van Salta, beschikt over een health club, sauna en massageruimte, maar in de kamers is het betonnen plafond niet geverfd.
Fotoalbum

Dag 4 (01.12) Salta - Purmamarca - Salta
We staan weer vroeg op, maar we zijn niet alleen, er is veel volk in de ontbijtzaal. Om 7 uur vertrekken we in noordwestelijke richting met fotostops voor kleurrijke rotsformaties, een gerestaureerd Inca-dorp in Tilcara en een middagmaal in Humahuaca, een gezellig en pittoresk stadje (bij ons is dat een dorp met ongeveer 8000 inwoners) met een – van buiten gezien alvast – mooi dorpshuis (daar kunnen ze in Denderleeuw maar jaloers op zijn, met zo’n 10000 inwoners meer ), waar het lijkt alsof het verleden blijven hangen is. In Purmamarca stappen we ook eens uit, het ligt aan de voet van de Cerro de los Siete Colores. Op het hoofdplein kuieren we door de plaatselijke markt, waar de verkopers lokale souvenirs verkopen (zoals dekens, ponchos, hoeden, …). Op de terugweg naar Salta maken we nog een stop aan een zonnewijzer, maar ’t regent net. ’s Avonds eten we in restaurant Adelina.
Fotoalbum

Dag 5 (02.12) Salta - Cafayate
En weer vertrekken we vroeg naar Cafayate met minder bagage: wat we niet nodig hebben, blijft in ’t hotel in Salta achter. We rijden via kloven en dorpjes als Cachi waar we ons middagmaal zelf zoeken, in het gezelschap van 6 anderen eet ik een flinke smos. In de namiddag doen we een terrasje bij een hacienda waar de rust duidelijk heerst. Na nog enkele fotostops komen we in Cafayate aan bij ’t hotel Vinas de Cafayate Resort op zo’n 2 km van het centrum. Argentijnen spreken de y uit als “zj” dus klinkt de naam van het dorp als “kafazjate” wat doet denken aan een “zjat kaffee”.  ’s Avonds, in het hotel, mogen we van de kaart kiezen.
Fotoalbum

Dag 6 (03.12) Cafayate - Salta
Vandaag kunnen we een beetje langer slapen, ontbijten, en het hotel met zwembad en tuin ontdekken. We bezoeken het wijnmuseum, wandelen in het centrum, eten daar in La Carreta de Don Olegario (waar nog grote groepen komen middagmalen). We bezoeken dan een wijnmakerij, La Banda, krijgen daar een rondleiding en mogen natuurlijk proeven van 3 wijnen.

We rijden via grillige rotsformaties, stoppen regelmatig voor foto’s, en een baancafé, la Posta de las Cabras, terug naar Salta. We plaatsen gauw de bagage in de kamer, frissen ons op en gaan dan naar het restaurant waar blijkt dat Pablo helemaal niet doorgegeven bleek te hebben dat er een groep van 17 gasten om 20 uur komt eten. De bediening is niet erg professioneel en blijkbaar dik tegen de goesting van het personeel maar mijn steak saignant is wel naar mijn zin, en de wijn smaakt ook.
Fotoalbum

Dag 7 (04.12) Salta - Iguazú
We nemen een binnenlandse vlucht naar Puerto Iguazú, in Buenos Aires moeten we niet lang wachten. Ik zit aan het raam tijdens de vlucht naar Puerto Iguazú.  Helaas verzuimt de piloot om een cirkel te vliegen zodat iedereen een goed zicht heeft op de watervallen, en dan vooral de Duivelshals.  Tatiana en Hector wachten op ons met een bus die 2 keer zo lang is als die in het NW van het land en met meer beenruimte. We logeren in hetzelfde hotel, Amerian Portal del Iguazú, als ik 5 jaar geleden deed (omdat er werken zijn in het hotel dat vermeld staat in de Hobo-catalogus) en het eerste (en nadien zal blijken: enige) hotel waar we een welkomstdrink krijgen. Tatiana wil daar weten wie mee doet voor een boottochtje met douche van de watervallen, dat kost 800 Pesos (tiens, vroeger was dat inbegrepen). Omdat ik dat al twee keer gedaan heb en je op ’t hoogtepunt van die boottrip toch geen foto’s kan nemen, doe ik niet mee. Ik herontdek het hotel met zwembad en tuin en dan het drielandenput, even verderop, samen met Inge en Luc. We gaan dan zonnebaden aan het zwembad. Bij het avondmaal krijgen we eerst een aperitief (bloedappelsiensap met rum) van Hobo (en een fles water van ’t hotel).
Fotoalbum

Dag 8 (05.12) Iguazú watervallen (Argentijnse zijde)
Om 07.20 uur al vertrekken we (met een Braziliaanse bus ) voor een bezoek de Argentijnse zijde van de watervallen. Het nationale park is het grootste beschermde natuurgebied van Zuid-Amerika en heeft een ongekende rijke flora. Vanuit het bezoekerscentrum nemen wij het eerste treintje naar het derde en laatste station (nog altijd zonder muziek, wat er in 2009 wel was, dus fluit ik zelf “Gabriel’s Oboe”, filmmuziek van Ennio Morricone voor “The Mission”). Via een uitgebreid netwerk van staketsels en wandelpaden gaan we naar de Duivelshals (die de naam geeft aan dat derde stationnetje) en nemen dan het treintje terug tot aan de tweede halte, “Cataratas”. We volgen eerst het “hoge pad” en dan het “lage pad”, en ik blijf me vergapen aan de watervallen (de derde keer ben ik ze nog niet beu gezien). Terwijl 7 medereizigers (Inge & Luc, An, Lisette & Maud, Lydie & Nancy) naar de kade gaan, nemen wij onze tijd. We wandelen verder, de talrijke watervallen van dichtbij bewonderend (en op zeker moment zien wij de zodiac met onze 7 medereizigers), maar ook de flora en fauna (schildpadden, een meerval, de onvermijdelijke neusberen, enkele vlinders). Kaaimannen zijn er niet meer, zo vertelt me Tatiana, met de meest recente zondvloed zijn ze afgedreven en hebben het goed op hun nieuwe verblijfplaats. Wanneer ons bezoek er ver op zit, passeren we nog langs een galerij met foto’s en uitleg over de watervallen (die stonden in de jaren ’70 eens zeer droog), en ook een paar foto’s van de film “The Mission”, waar ik al eens naar verwijs tijdens ons bezoek. Ik denk dat achteraf die film wel zal bekeken worden, via internet of een gehuurde DVD.  Nabij de bushalte, wanneer de wandelaars wachten op de bootreizigers, nemen Mariana en ik een ijsje. Intussen komen de 7 ook aan, drinken wat en we rijden dan terug. Aan het hotel zwem ik een beetje en puzzel wat op de smartphone. Nadien hebben we weer een lekker avondmaal.
Fotoalbum

Dag 9 (06.12) Iguazú watervallen (Braziliaanse zijde) - Buenos Aires
Sinterklaas is naar Puerto Iguazú afgezakt en Marleen mag voor Witte Piet spelen, bij het ontbijt liggen snoepjes.  Aan de Argentijnse grens wachten we lang om het land even te verlaten. Gelukkig zijn de Brazilianen zo content ons te zien dat ze ons zo lang niet laten wachten. Aan de ingang van het Nationaal Park stappen we uit, kopen iets te drinken (zo geraak ik enkele reais kwijt), geven geld uit aan souvenirs en stappen even verder weer in om aan een gezapig tempo te rijden tot aan het Hotel Cataratas (waar ik 7 jaar geleden verbleef tijdens de Brazilië-reis). Daar geeft Tatiana rendez-vous boven aan de lift aan het eind van de korte wandeling. Er is ruim tijd om ons te vergapen aan de watervallen en de omringende natuur. Het weer is iets minder gunstig want de zon geraakt niet door het wolkendek en we blijven op onze honger zitten wat betreft fraaie, bijna helemaal ronde regenbogen. Ik denk dat ik deze twee dagen ongeveer 100 foto’s genomen heb van dit watervallenpark, die met de GSM inbegrepen. Bij de Duivelshals wordt iedereen tamelijk goed nat (sommige toeristen zijn daarop voorzien, ik heb dat opzettelijk vertikt, zoals in 2009 en 2011) en ik merk dat het geraas van de vallende liters waters zo’n 80 dB voortbrengt. Het wordt dan stilaan tijd voor de rit naar de luchthaven. Overigens, over een breedte van 3 km liggen maar liefst 275 watervallen waarvan sommige met een verval van 80 m.

Tijdens de transfer naar luchthaven, maar nog wel in het nationaal park, vraagt Marleen of iemand een helikoptervlucht wil meemaken, maar niemand reageert, dus we rijden verder. Het vliegtuig naar Buenos Aires vertrekt met enige vertraging en ook nu weer wordt geen extra toertje gemaakt boven de watervallen. In de hoofdstad wacht Rocio ons op met chauffeur Cristián om de avondspits te aanschouwen en ons op 40 m van het hotel te laten uitstappen. Dat eind van de Tacuarí-straat is opgebroken wegens werken. Hotel Boca Juniors Is van dezelfde stijl als dat in Salta, alleen is het plafond van de kamer wel geverfd.  Zowel de openbare ruimtes als de gangen en de kamers zijn versierd in het Boca Juniors-thema (de ploeg waar Maradona speelde voor hij naar Europa kwam), de kleuren geel en blauw komen veel voor. De kamers zijn voorzien van houten meubels en parketvloeren, grote ramen en badkamers met bubbelbad. Met zijn 13 gaan we eten in het Grand Café Tortoni. Het eten is gewoon (de meesten zoals ik nemen een pizzetta) maar het interieur zou in Parijs of Brussel ook niet misstaan.
Fotoalbum

02-01-2017 om 20:28 geschreven door Helga