Ik ben Helga
Ik ben een vrouw en woon in Denderleeuw (Belgie/Vlaanderen) en mijn beroep is secretaresse (tegenwoordig heet dat assistant...).
Ik ben geboren op 24/07/1960 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, reizen, lezen, computeren, en ik volg graag voetbal- en wielerwedstrijden.
Deze profielfoto is genomen in Chileens Patagonië.
26.06.2010 - Euraudax Achel-Lommel, georganiseerd door Euraudax Belgie (258)
Ik kwam voorspoedig aan samen met Paul en Rudolf in de Zaal Aan de Statie, Paul en ik schreven ons in voor de volle pot, Rudolf had nog een afspraak en koos voor de eerste lus alleen. Intussen druppelden andere wandelaars binnen, meestal bekenden maar ook enkelen die ik nog niet van ziens ken. Ook Annemie en Mark kwamen aan, zij schreven zich in voor 75 km.
De eerste lus leidde ons over enkele verharde maar veel onverharde en behoorlijk stoffige wegen doorheen de mooie natuur via een kapel voor O.L.V. in de Nood waar we bevoorraad werden met o.a. frisdranken en cake. Het ging verder naar de Kluis, een traditionele caférust, waar de ijsjes en de trappisten vlot over de toogbank gingen. Annemie, Mark en ik opteerden voor een ijscoupe met een frisdrank wat we ons wel lieten smaken. Tussen de start en de eerste pauze en tussen de twee pauzes had Jean nog voorzien dat zijn medewerkers klaar stonden met veel mineraalwater. Nog 6 km scheidden ons van de startzaal waar we een frisse pastasalade kregen. Wij namen intussen afscheid van Rudolf. Intussen konden wij onze voeten en benen van al dat stof ontdoen in emmers fris water wat ons door Jeans medewerkers ter beschikking werden gesteld (Annemie had haar eigen plonsbadje bij).
De tweede lus liet ons evengoed over stoffige paden maar ook verharde wegen (zoals fietspaden) ploeteren en verschafte ons twee wagenrusten, eentje aan de Drie Bruggen en eentje aan Malpie, een van de talrijke natuurgebieden. Tijdens deze lus passeerden we nogmaals aan de abdij van Achel, even verder stond een ijscremeverkoper en Mark trakteerden ons op eentje met twee bolletjes. Toen we even verder aan de waterbevoorrading kwamen, waren de wandelaars alweer vertrokken. We kwamen zo terecht in Valkenswaard in Nederland. Op de wagenrust trakteerde Kim met schuimwijn op zijn 40.000ste wandelkilometer, hartelijk gefeliciteerd en doe zo voort ! Dan keerden we terug naar Hamont-Achel, waar we soep, een hoofdschotel en een ijsje aangeboden.
De derde lus kende enkel in de eerste zes kilometer wat stoffige paden, nadien viel de duisternis langzaam in en Jean & Hilde hadden voorzien dat ze dan zulke hindernisrijke (stenen) paden moesten vermijden. Weldra was de volle maan te zien, en dat was ook het enige dat nog te fotograferen viel. De wagenrusten bevonden zich aan Quatre Bras (das dus niet alleen in het Brusselse ) en het station van Neerpelt. Zo keerden we terug voor een soep met brood of een hamburger. Intussen had ik node afscheid te nemen van Annemie en Mark. Ik moest ook afscheid nemen van Paul die twee weken na een operatie (in de spoedafdeling, hij kon nadien naar huis) flinke pijn leed aan zijn opgezwollen rechter knie, het was beter dat hij naar huis ging en zich daar goed verzorgde, o.a. middels rust, voorspoedige beterschap, Paul ! Lucia had inmiddels ermee ingestemd dat zij me naar huis zou brengen (met de trein zou het zeker drie uur duren), waarvoor mijn oprechte dank !
De vierde lus begon met verharde paden langs het gemeentehuis van Hamont en de parking van een bedrijf over verharde wegen, pas op het einde, wanneer de dageraad alweer was aangebroken, kwamen er stoffige en stenige paden bij kijken. Zo konden we weer voor het ontbijt aanschuiven, het meeste stond al klaar op de tafels voor de wandelaars, de ham, kaas, jam en chocopasta waren te halen op de buffettafel. Intussen waren enkele supporters zich komen inschrijven voor de laatste lus, zoals Linda en Charles uit Hoboken, hartelijk welkom !
De laatste lus was opnieuw even stenig en stoffig als de eerste twee en hadden een wagenrust aan De Wulp, een natuurcentrum, en aan de Stenen Brug, waar er nog veel fruitsalade over was toen iedereen die wou zich had bediend. Terug in de zaal deden Jean en Frank (als hoogstaanwezend bestuurslid van Euraudax België) hun zegje, en Jean deelde Gouden Arenden uit (een eerste was al uitgereikt na 100 km), eentje aan Sandra en eentje aan Geert van de club van Lommel, hartelijk gefeliciteerd !
Het weer was zomers: zonnig, droog en warm, meer kunnen we niet verlangen !
20.06.2010 - 19de Water- en bostocht, georganiseerd door W.S.V. Horizon Donk vzw (L 066)
Dit was het doel van een busuitstap met de club en dus moest ik niet ver: te voet naar t dorpsplein. Zij die mee wilden, waren allemaal mooi op tijd en de busreis verliep voorspoedig. Om ongeveer negen uur waren we in Linkhout, een deelgemeente van Lummen.
Ik plande om 21 km te wandelen en tot de laatste splitsing bij mijn gezelschap te blijven: Yvette, Julienne, de twee Trezen (beide vriendinnen heten Marie-Thérèse) en Herman. Het mooiste van de tocht viel ons meteen te beurt, een eindje langs de oever van het Schulens Meer, 95 ha groot. Daarna werd het af en toe nog even leuk wandelen, door bossen op brede en soms smalle paadjes, sommige behoorlijk zanderig (en ik wandelde natuurlijk op sandalen ). Af en toe dreigde het te regenen en dat deed het ook net toen we de (eerste) rustpost bereikten. Daar bleven we nogal lang schuilen, aten intussen een belegd broodje wat we doorspoelden. We vertrokken daar weer om ongeveer 13 uur en ik besloot dan dat ik me voor de overige 14 km misschien wat zou moeten haasten (je weet nooit wat je onderweg overkomt) en bleef dus bij mijn gezelschap. Zo keerden we terug naar de parochiezaal waar we een Horizonsmos (genoemd naar de organiserende club) verorberden en doorspoelden met onze favoriete drank. Het was ook pas toen we terug kwamen van de wandeling dat ik eindelijk nog andere bekenden zag: Ivan die ook al deel nam aan Vichte-Dhron en Pierre die volgende maand voor de 8ste keer deel neemt aan de Haervejsvandring (wat ik dit jaar helaas niet zal kunnen).
Het weer was dus niet zo zomers als je zou verwachten in juni, met te lage temperaturen en regenachtig. Voor de club deerde dat niet want er kwamen bijna 1500 bezoekers wandelen.
18.06.2010 - 31ste Nacht van Vlaanderen, georganiseerd door V.Z.W. De Nacht (311)
Ik reed er met twee treinen (overstappen te Brugge) naartoe vanuit Brussel, kleedde mij om, haalde mijn inschrijvingsomslag samen met die van Annemie, Mark en Trees, en diende mijn bagage in. Terwijl ik op hen wachtte, kon ik menig bekende wandelaar begroeten, en toen zij dan ook hun bagage hadden ingediend, gingen we in de zaal ernaast onze broodjes eten (bereid en meegebracht door Trees) en doorspoelen (ik haalde twee koffie en twee donkere Leffe).
Tegen kwart na 8 s avonds gingen we de groep wachtenden vervoegen, en weldra mochten de wandelaars ook vertrekken, de lopers waren toch al uit de weg. Zoals de twee eerdere jaren mochten we eerst de kermissfeer opsnuiven, gingen dan een bos door, Groenhove, en na een uurtje mochten we de wandelaars op de 10 km uitwuiven. Ook nog traditioneel is dat de eerste controleposten nauwelijks zitplaats boden, daarvoor was de groep zeker nog te groot, in Loppem en Oostkamp was zelfs geen WC voorzien, dat stond dan wel op het overzicht van rustposten en hun openingsuren. Wat er wel was, kleine muziekgezelschappen in Groenhove, Veldegem en Loppem. Om bijna middernacht namen we ook afscheid van de wandelaars die aan 42 km genoeg hadden. Van dan hadden de 100-km-stappers het rijk voor lange tijd voor hen alleen. Via Waardamme (leuke naam voor een woordspeling: Waar damme zijn? In Waardamme), Hertsberge en Ruiselede bereikten we Beernem. Daar mochten we naar goesting belegde broodjes nemen, ik koos er twee en Mark trakteerde met zelfgebakken frikadellen. Ik trok hier ook een ander paar kousen aan, want met sandalen wandelen is plezant voor de voeten, ze mogen wat zwellen, ze zullen niet knellen zoals in schoenen. Maar die kousen trekken ook wat stof, zand, kiezels aan en dat is minder plezant voor de voeten.
Nadat we ons hadden versterkt en verfrist, gingen we verder naar het schone Brugge, via Moerbrugge en Assebroek, waar Maaike, in het gezelschap van haar broer Joost, werd opgewacht door haar kersverse echtgenoot Peter. Een wagenrust met gratis Duvels boden zij ons echter niet aan (das toch niet ons favoriete bier). Om Brugge binnen te mogen, moesten we nog even wachten eer de draaibrug weer op zijn plaats stond en de slagbomen werden opgehaald. Al zagen we veel trekpleisters van dit openluchtmuseum vorig jaar ook al, ze nodigen steeds uit voor het nemen van fotos. Alleen aan de achterkant van het station, waar al lang aan een nieuw gebouw (als ik me niet vergis: voor winkels en horeca-zaken) wordt gebouwd, daar mocht een wegwijzertje meer gehangen worden, als ik dat mag zeggen. In de kantine van de ijspiste van het Boudewijnpark vonden we alweer onze bagage, en kregen daar boterhammen, ook naar goesting, ik hield het op twee lekkere, lichtbruine boterhammen met gehakt (stuutjes met gemalen, om het Brugs met het Denderleeuws te combineren). Annemie trakteerde er op haar zelfgebakken cake, mjammie mjammie ! Daar trok ik een ander T-shirt aan voor de laatste 30 km. We verlieten Brugge via het Beisbroek, Tillegembos en een kasteel (van Tudor?). Op een onverhard pad van dit natuurgebied struikelde Trees over een obstakel (steen dat half uit het pad omhoogsteekt?) en viel pardoes voorover. Gelukkig bleven de gevolgen beperkt en niet zo ernstig als we eerst vreesden: ze kneusde haar gelaat net onder haar oog. Hopelijk trekt die zwelling en verkleuring gauw weg. Intussen telden we af, we hadden na die val nog drie controleposten, de Groene Meersen, de voetbalkantine van Aartrijke (waar ik zag dat Nederland met 1-0 voor stond op Japan, dat was ook de eindstand), de parochiezaal van Wijnendale nabij de mooie kerk en via het fiets- en wandelpad van 3 km (waar ook de Batjestocht langs ging) bereikten we spoedig zaal De Mast waar we aan de bel hingen. We konden dan ons diploma, een medaille en vooral het T-shirt (donkergroen in plaats van zwart) in ontvangst nemen. We dronken nog wat, feliciteerden nog andere deelnemers en gingen dan naar huis (ik vanaf Wetteren met de trein).
Het weer was wat wisselvallig, niet echt warm op de laatste dag van de lente, lang moesten we niet in T-shirt lopen, soms was een regenjas nuttig wegens de miezerbuien. Maar al bij al viel dat toch nog mee.
Ik ben Helga
We kwamen zo terecht in Valkenswaard in Nederland. Op de wagenrust trakteerde Kim met schuimwijn op zijn 40.000ste wandelkilometer, hartelijk gefeliciteerd en doe zo voort ! Dan keerden we terug naar Hamont-Achel, waar we soep, een hoofdschotel en
een ijsje aangeboden. 
Zoals de twee eerdere jaren mochten we eerst de kermissfeer opsnuiven, gingen dan een bos door, Groenhove, en na een uurtje mochten we de wandelaars op de 10 km uitwuiven. Ook nog traditioneel is dat de eerste controleposten nauwelijks zitplaats boden, daarvoor was de groep zeker nog te groot, in Loppem en Oostkamp was zelfs geen WC voorzien, dat stond dan wel op het overzicht van rustposten en hun openingsuren. Wat er wel was, kleine muziekgezelschappen in Groenhove, Veldegem en Loppem. Om bijna middernacht namen we ook afscheid van de wandelaars die aan 42 km genoeg hadden. Van dan hadden de 100-km-stappers het rijk voor lange tijd voor hen alleen. Via Waardamme (leuke naam voor een woordspeling: Waar damme zijn? In Waardamme), Hertsberge en Ruiselede bereikten we Beernem. Daar mochten we naar goesting belegde broodjes nemen, ik koos er twee en Mark trakteerde met zelfgebakken frikadellen. Ik trok hier ook een ander paar kousen aan, want met sandalen wandelen is plezant voor de voeten, ze mogen wat zwellen, ze zullen niet knellen zoals in schoenen. Maar die kousen trekken ook wat stof, zand, kiezels aan en dat is minder plezant voor de voeten.
