30.12.2012: Ik had afgesproken met Mieken en Mark en we troffen elkaar in Feestzaal Bevegemse Vijvers, waar wij eerst van wat lekkers genoten, een cake van Mieken en warme drank van de club, gevolgd door een "vroeg aperitiefje". Zij schreven zich in voor 14 km en ik voor 10 km, zo wandelden we de eerste 5 km samen, via een gratis bevoorrading van glühwein (maar wij hadden er geen zin in) tot aan de rustpost in Strijpen, wat we bereikten via het Park van Breivelde en landbouwvelden, inclusief modderpaden (bijna modderbaden). In Strijpen nabij de kerk dronken we ook wat warms en begroetten bekenden, toen we vertrokken, scheidden zich weldra onze wegen, zij gingen rechtdoor (en keerden even later terug in Strijpen voor een tweede rustpauze), ik ging links af.

Ook in het tweede stuk had ik wat modder door te ploeteren, maar gelukkig was dat door een maïsveld, dus kon ik op de korte, reeds vertrappelde stengels vermijden dat mijn schoenen vastgezogen werden door de blubber. Een eind verder bereikte ik de bebouwde kom en zo kwam ik terug op de parking, waar ik eerst mijn modderschoenen verving door stadsschoenen, alvorens mijn boekje te laten afstempelen (laatste stempel voor 2012 ), enkele Sportvrienden en andere bekenden te begroeten, en al consumptietickets kocht voor onze wafels en warme dranken.

Ik moest niet lang wachten tot het twaalf uur was en Mieken en Mark de zaal betraden en mij meteen vonden. We genoten van de wafels en elkaars gezelschap. Het was een rustige tocht, en behalve een korte bui bleef het droog, de zon kwam er zelfs door.

Mijn fotoalbummetje staat hier:
https://picasaweb.google.com/9470hvds/Wafelentocht12

30-12-2012 om 21:19 geschreven door Helga

29.12.2012: Met de trein waar nog wandelaars in zaten kwam ik voorspoedig aan in een café nabij het station van Luik--Guillemins. Ik begroette bekenden en schreef me in voor de enige aangeboden afstand van 25 km.

Met 139 volgelingen spoedde baankapitein Marc zich over verharde en natuurlijke wegen langs een basiliek met de klokkentoren ernaast (en helemaal rond een riante villa bij een rond punt met fontein) en door hier en daar een parkje naar de eerste wagenrust in Saint-Gilles (een gemeente met die naam bestaat dus ook in het Luikse). Ik had al weldra last van mijn onderrug en was voorzichtig met mijn zwakke knie, mijn plezier in de wandeling was eigenlijk weg en aan de wagenrust vroeg ik aan Hélène (die voor de bevoorrading zorgde met Alain) of er nog plaats was in de wagen, maar dat was helaas niet het geval. Na het nuttigen van een frisdrank volgde ik dus noodgedwongen via een lang smal pad, dat later overging in een steil aflopende straat. In een parkje was ik de voorlaatste even uit het oog verloren, tot ik dat parkje door was, een bushalte zag, en ook de vrouw die me bij elke draai wees op de goeie richting. Ik wees haar daar op die halte en zo begreep ze dat ik ermee stopte. Ik moest er zo'n 20 minuten wachten en tegen dan was ik weer uitgerust. Die eerste (ongeveer) 10 km waren best mooi en volgens Rik geldt dat ook voor de overige 15 km.

Paul, die zich bekommerde om de administratie van de deelnames, keek verbaasd op en ik hield hem gezelschap in afwachting van de groep, onder het genot van Kir en tussendoor een pannenkoek met Luikse stroop en een cappuccino (Paul hield het bij frisdrank, een pannenkoek Mikado met koffie). Met Linda (en andere wandelaars) ging ik naar 't station voor de trein van 16 uur en ik was even na 18 uur thuis. Het weer was trouwens best aangenaam: droog, een winters zonnetje en aangename temperaturen (Kim wandelde zelfs in T-shirt).

Mijn fotoalbummetje staat hier: https://picasaweb.google.com/9470hvds/EuraudaxHousseAndenne

29-12-2012 om 20:46 geschreven door Helga

29.12.2012: Dat Armin Cerimagic van AA Gent overkomt weten we al, maar Eendracht heeft ook Uros Delic aan zich verbonden. Delic is een defensieve middenvelder die de doorbraak forceerde bij RAD Belgrado. De 25-jarige Montenegrijn speelde vorig jaar nog 15 wedstrijden voor Beerschot, maar belandde dit jaar op een zijspoor. Net zoals Cerimagic wordt Delic gehuurd tot het einde van het seizoen.

Anderzijds verlaat Kristof Kestens de club om bij vierdeklasser Terjoden-Welle balletje te trappen, hij blijft dus wel in de streek.

29-12-2012 om 19:38 geschreven door Helga

Dag 1 (30.11.2012) Brussel - Bogotá

Enkele dagen eerder belde een kantoorbediende van HOBO Reizen dat de afspraak met een half uur vervroegd was, ik zou dan met de trein maar 9 minuten hebben en ik heb geen vertrouwen in de NMBS, dus had ik een taxidienst, gespecialiseerd in vervoer van en naar de nationale luchthaven, in de buurt gevraagd of iemand mij kon komen halen. Een kwartier voor afgesproken tijd wordt aan mijn deur gebeld, daar was hij al! En we komen zo voortijdig aan bij de luchthaven dat ik er mijn eerste ben. Kort daarna komen ook Marleen en Ida aan en tegen dat het 7 uur is, is onze groep compleet. Onder leiding van Emiel (die tijdens de reis heel af en toe bijgestaan wordt door An, nochtans zelf een toerist ) schepen we in voor de voorspoedige vlucht naar Madrid.

Daar hebben we behoorlijk wat tijd en met het zicht op een kerstboom geeft Emiel al wat uitleg over Colombia, vooral met het oog op de veiligheid. Colombianen worden niet graag geconfronteerd met gepraat over de drugshandel en over de FARC en andere terreurgroepen. Wij moeten ons echter geen zorgen maken (doe ik ook niet, ik had al via het nieuws gehoord dat FARC geen ontvoeringen en geen aanslagen meer zou plegen), wat stadscriminaliteit betreft, moeten we maar voorzichtig zijn en niet lopen pronken, net zoals in België. Zoveel tijd hebben we hier dat de poort waar we moeten inschepen nog niet eens vermeld is wanneer we in de juiste terminal zijn, dus slentert iedereen wat rond. De vlucht naar Bogotá met de Colombiaanse maatschappij Avianca loopt wel vertraging op. Ik vind de zitplaats wat krap in de Airbus, nog een geluk dat de vlucht maar 10 uur duurt. In die tijd krijgen we twee keer te eten (warm met kip of vlees, en later een pistolet), ik heb niet geslapen, gezien het in Bogotá nog vrijdag is wanneer we aankomen. We komen daar aan om 10 uur ’s avonds, na pascontrole (en stempel van het vierde Zuid-Amerikaans land in mijn paspoort, na Brazilië, Argentinië en Chili ) en het ophalen van de bagage, wachten we met zijn allen en lokale gids Juan Carlos op het busje. Dat wordt geblokkeerd door het verkeer van mensen die passagiers komen ophalen. Er loopt ook wat politie rond en aan een agent vraagt Juan Carlos of hij een stationeerplaats kan vrijwaren voor het busje, dat doet de agent dan ook. Toch is het middernacht wanneer we aankomen bij hotel Abadia Colonial, maar gelukkig moeten we niet (zoals in Brazilië) elk een formuliertje invullen, enkel onze pas lenen tot ’s anderendaags. Dat hotel telt dus 12 kamers, maar er zijn al andere gasten, en Emiel en An logeren in een ander hotel, niet ver vandaan.

Dag 2 (01.12.2012) Bogotá

Ik ben net klaar met douchen, wanneer op de deur wordt geklopt: Eddie, om te vragen of ik me had overslapen? Nee, maar er was niet echt afgesproken wanneer we zouden ontbijten, wel dat Juan Carlos ons om 9 uur komt halen voor het stadsbezoek. De groep zit nog samen aan de ontbijttafel, maar ik ben nog zowat de enige die het ontbijt krijgt opgediend: fruitsla, broodjes, omelet (natuur, of met tomaat, uit, ham), fruitsap, en warme choco. Er is dan nog ruim tijd om foto’s te nemen van het rustiek hotel met enkele binnentuinen.

Ons stadsbezoek beginnen wij, na een halte bij een wisselkantoor, met een rit naar de voet van Montserrate. Dat is een van de bekendste toppen rondom de Colombiaanse hoofdstad. Met de Cerro de Guadalupe (daar staat een beeld van O.L.V van Guadeloupe, ik dacht eerst dat het Christus de Verlosser was, want ze staat ook zo met haar armen open ) vormt de berg van 3260 meter hoogte de oostelijke grens van La Candelaria, het historische centrum van de stad. Op de top van de in de Cordillera Oriental gelegen berg (cerro betekent eigenlijk "heuvel") staat, naast een uitzichtpunt met vergezichten over de hele stad, een pelgrimskerk (een basiliek, blijkbaar: Basílica Santuario del Señor Caído de Monserrate), gebouwd in de 17^de eeuw, met een schrijn gewijd aan de Gevallen Heer. De naam Montserrate is natuurlijk afgekeken van de heuvel bij Barcelona in Spanje, daar staat een klooster op en in dat klooster staat ook een zwarte madonna. De pelgrimskerk (en ook restaurants, cafetaria, souvenirwinkeltjes) kan bereikt worden via een tandradbaan, een kabellift of te voet (of ter knie, zelfs), wij kiezen voor het eerste. We kunnen niet met alle 16 in 1 treinstel omdat er al andere toeristen en bezoekers zijn, dus we verspreiden ons wat en boven hergroeperen we. Dat treintje rijdt trouwens bijna loodrecht naar boven, er is enkel 1 bochtje waar hij wat minder loodrecht rijdt, en ergens halverwege splitst het spoor zich, zodat de tegenligger kan neerdalen. Wanneer iedereen dus uitgestapt is en de terminus boven verlaten heeft, gaan we via de kruisweg naar de pelgrimskerk, langs die weg zijn niet alleen de gebruikelijke beelden maar ook mooie planten en bloemen, over sommige krijgen we uitleg van Juan Carlos. Eerst lijkt het dat we de kerk niet kunnen betreden, omdat technici bezig zijn met de voorbereidingen van een filharmonisch concert die avond, maar het is ons dan toch gelukt. Na ons kerkbezoek keren we dan met hetzelfde transportmiddel terug naar de bus.

We rijden dan terug naar het centrum en bezoeken eerst het Goudmuseum (in 1939 opgericht), ook daar krijgen we erg veel uitleg van Juan Carlos. Dat museum is onderverdeeld volgens de historische tijdperken en toont de buitengewone selectie van de pre-Spaanse goudwerk collectie. Het is de grootste collectie ter wereld, het telt meer dan 30.000 gouden voorwerpen en 20.000 stukken keramiek, textiel, enzovoort van de pre-Columbiaanse culturen. Op de eerste verdieping is er, natuurlijk, de ingang, maar ook de winkel, een restaurant en een café. Op de tweede verdieping begint de tentoonstelling met “Volk en Goud in pre-Spaans Colombia”. We zien er het werk van de goudsmid van de verschillende culturen die in Colombia leefden voor de Spanjaarden binnen vielen; de kamer is verdeeld in verschillende zalen voor elke cultuur; Calima, Quimbaya, Muisca, Zenu, Tierradentro, San Augustín, Tolima, Tayrona en Uraba, en een speciale kamer genaamd “Después de Colón” (na Columbus). Op de derde verdieping vinden we Vliegende Sjamanen en de Offerande. Op het einde van de tentoonstelling is de zaal met artistieke video’s over de belangrijkste goudstukken van het museum. En we mogen er fotograferen.

Via het Muntmuseum bereiken we het Museum van Botero, Fernando Botero verzamelde niet alleen zijn eigen maar ook andermans (bij voorbeeld Jean-Baptiste-Camille Corot, Pierre Auguste Renoir, Claude Monet, Camille Pissarro, Gustave Caillebotte, Edgar Degas, Henri de Toulouse-Lautrec) werken, en hij bekwam van de stad dat zijn museum gratis toegankelijk zou zijn, je mag er zelfs fotograferen. Zijn werken zijn opvallend met veel figuren die er nog gezetter uitzien dan de Rubens-modellen, maar wel altijd met een heel klein mondje. Hoe die figuren dan zo dik werden, is me dus een raadsel. Hij zou trouwens nooit met modellen gewerkt hebben, niet voor zijn schilderijen, noch voor zijn beeldhouwwerken. Hij schilderde overigens ook stillevens. Het museum is ondergebracht in een voormalig kloostergebouw, inclusief binnentuin.

Nadien gaan we wat wandelen, bezoeken enkele kerken, gaan rond het presidentieel paleis vanaf het hoofdplein, waar ook kamer en senaat zetelen en het justitiepaleis gevestigd is. We gaan ook eten, in de Casa Vieja zitten we eerst op het gelijkvloers, maar daar zitten we toch maar ongemakkelijk dicht tegen elkaar, dan blijkt op de eerste verdieping toch plaats te zijn, en daar zitten we iets ruimer. Bij middag- of avondmalen die in de prijs inbegrepen zijn, hebben we meestal keuze voor het hoofdgerecht: vlees, vis of kip. Na een empanada (maanvormig zoals het hoort) kies ik voor ajiaco, wat je de Colombiaanse versie van waterzooi kan noemen, al horen hier nog room, avocado’s, rijst en kappertjes bij. We wandelen terug naar het hotel via de kantoren van de burgemeester, de oudste school van het land San Bartolomé en de Casa de los Comuneros, dat een belangrijke rol speelde in de eerste onafhankelijkheidsbeweging. De kathedraal huisvest een schat aan religieuze kunstvoorwerpen. Dan spreken we af om in het hotel iets te eten, wie wil, kan met Juan Carlos en Emiel mee naar het Bolivarplein (daar is Bogotá ontstaan en daar staan grote Spaanse koloniale gebouwen) en nabij een pittoresk en druk straatje in La Candelaria, het historische centrum. In dat straatje, duidelijk een uitgangsbuurt, is de ene trottoir zo hoog dat je van op straat een trap hebt, hier en daar. Is dat om te vermijden dat op de stoep geparkeerd wordt (de stoep aan de overkant is niet zo hoog, maar ook onbereikbaar)? Terug in het hotel neem ik een witte pizza, dat is zonder tomatensaus, van ui en kaas en drink er twee donkere bieren van Club Colombia bij. Nadien ben ik op ’t internet gaan surfen, Eendracht speelde 4-4 gelijk tegen Tubize, en kijk nog wat TV.

Dag 3 (02.12.2012) Bogotá - Zipaquirá - Villa de Leyva

De afspraak was dat we om 7 uur konden ontbijten, dat werd toch beloofd aan Emiel, maar om 7 uur is nog niets klaar, enkel het meest nodige voor een ontbijt, en de luiken zijn nog dicht, het is er behoorlijk duister. Op den duur beginnen enkelen uit onze groep het nodige uit de keuken te halen, anderen openen de luiken voor wat natuurlijk licht, en tegen 7.15 uur kunnen we inderdaad ontbijten (voor een keer drink ik ook koffie, er is maar 1 personeelslid om mee het nodige naar de ontbijtzaal te brengen). We rijden om 8 uur naar het schitterende koloniale stadje Villa de Leyva.

Onderweg naar Zipaquirá reizen wij langs massa’s serres waar rozen worden gekweekt. Het stadje Zipaquirá is omringd door zoutmijnen. De ondergrondse zoutkathedraal (er is geen bisschop aan verbonden, dus eigenlijk is het geen kathedraal, het wordt alleen zo genoemd) is indrukwekkend, en de eerste meters kunnen glad zijn, verwittigt Emiel. Waarom strooien ze er dan geen zout, er is er toch genoeg? De zoutmijn was al in gebruik door de Muisca-indianen, nog voordat de Spanjaarden naar Zuid-Amerika kwamen. In het begin van de twintigste eeuw werd er een kapel ingericht. In 1950 werd een grotere kerk uitgehakt. De kerk werd in 1954 ingewijd maar om veiligheidsredenen werd deze in 1990 weer gesloten. Meteen daarna werd gestart met de bouw van het huidige complex. Deze kerk werd in 1995 ingewijd. Wij volgen de kruisweg (14 staties) naar de “kathedraal” die 190m diep ligt, de staties van Christus worden anders uitgebeeld dan wij gewend zijn, soms is het echt nuttig dat ertegenover het nummer en de omschrijving van het beeld staan, en onze gids geeft veel uitleg. Boven het altaar kan je het grootste zouten kruis van de wereld bewonderen, gemaakt door de Colombiaanse kunstenaar Carlos Enrique Rodriguez. In de sacristie geeft Juan Carlos met een ritmisch handgeklap aan dat er een leuke akoestiek is. Op het einde hebben we een kwartiertje tijd om souvenirstands te bezoeken of iets te drinken. Terug buiten wachten we op Adelin, wie de trappen ook geen deugd doen, intussen luisteren we naar traditionele muziek, een van de twee muzikanten draagt een pluimenkrans zoals we ze in cowboyfilms zien… Dat weerhoudt Marc er niet van een CD van hun muziek te kopen.

We rijden dan naar het 16de eeuwse stadje Villa de Leyva, een koloniaal juweel, onderweg stoppen we aan een wegrestaurant waar 14 van de 16 kiezen voor zalmforel (lekker!!!), en het dominicanenklooster Ecce Homo. Het duurt wel even eer Juan Carlos iemand vindt om ons toegang te verlenen. Het klooster van de Heilige Ecce Homo, gesticht door de Dominicaanse paters in 1620, is een groot gebouw met een mooie binnentuin. De vloeren zijn gelegd met stenen uit de streek met ammonieten en fossielen. Er zijn ook fossielen in de sokkel van een standbeeld in de kapel. De kapel bevat een magnifiek retabel met een klein beeld van Ecce Homo en het originele houten plafond. De tekening van Christus in het westelijk deel lijkt de ogen te openen en sluiten volgens de hoek van waaruit men het beeld bekijkt. Een deel van het klooster is een etnografisch museum, met landbouwwerktuig en traditionele kleding gedragen door de Muisca en de leden van het klooster. En eindje verder is het fossielenmuseum, waar we een kort bezoek brengen alvorens rond zes uur Villa de Leyva te bereiken. In het gebied werden prehistorische fossielen gevonden waaronder een kronosaurus van 120 miljoen jaar oud en 20m lang.

We stappen uit de bus, melden ons aan en terwijl de chauffeur en hotelpersoneel onze bagage binnen brengen, gaan wij een toertje wandelen. De Plaza Mayor is één van de grootste pleinen van Zuid-Amerika, en dus te groot om te beplanten en van zitbanken te voorzien, zoals veel kleinere pleintjes in Colombiaanse steden. Smalle steegjes, prachtige witte koloniale huisjes, straten bezaaid met kinderkopjes, kerken en musea, de tijd is hier echt blijven stilstaan! En het feit dat ons hotel aan een (ander) plein ligt doet me ook al denken aan Tiradentes in Minas Gerais, Brazilië. Terug in het hotel (Posada de San Antonio) spreken we af aan de receptie om te gaan eten, maar we krijgen eerst een aperitief met kaneel en jenever. Het restaurant dat Juan Carlos ons aanraadt, is helaas gesloten, maar een eindje verder is er wel eentje open, en daar blijven we dan. Op de bovenverdieping zijn ook zitplaatsen en daar wordt tevens gemusiceerd, enkelen onder ons gaan een kijkje nemen (eerst Eddie, later Emiel en ik). Bij de betaling blijkt dat men bij de pinken moet blijven, ze dacht me 10.000 COP af te luizen, maar dat is haar niet gelukt (da’s wel bijna 5 EUR, hé!). Terug op de kamer vraag ik om hulp: de rookdetector aan het plafond piept irritant, een medewerker haalt hem dan helemaal weg, ik rook toch niet (en dat is verboden in de Colombiaanse horeca) en de kaars op de nachttafel steek ik ook niet aan.

Dag 4 (03.12.2012) Villa de Leyva - San Augustín

Even voor 8 uur vertrekken we naar Bogotá met onderweg een stop voor toilet en drank. In Bogotá nemen we het vliegtuig naar Neiva met een Fokker, die heeft zowat een uur vertraging maar de piloot haalt er toch wat van in. In Neiva worden we opgewacht met een groter busje door gids Freddie en chauffeur Walter. Weldra stoppen we voor het monument voor Gaetana, de moeder van een indiaan die door Spaanse kolonisten werd gedood. Onderweg passeren we het dorp Hobo (naam van het organiserend reisbureau), Walter stopt net aan de rand zodat we foto’s kunnen nemen van het bord van bebouwde kom. Verder op de route stoppen we voor een sanitaire en dorstlessende stop, daar trakteert Freddie op een frisdrank of bier, gracias y a tu salud! Walter moet dan nog eens tanken en zet zijn bagagehulpje thuis af. Onderweg rijden we langs de vruchtbare vlakten van de Magdalena rivier, waar mais, rijst, katoen, graan en natuurlijk de wereldbekende koffie worden verbouwd, naar San Augustín, het belangrijkste archeologische gebied van Colombia. Eindelijk, om 22 uur, komen we bij de Hacienda Anacaona, waar we nog eten krijgen, maar waar ik geen hangmat aan mijn kamer heb (de meeste gasten wel). L Ik heb wel een kamer voor 10 personen, 4 beneden en 6 boven, maar de badkamer is toch te klein voor zoveel gasten. En dan moeten Emiel en An weer een eind verder logeren.

Dag 5 (04.12.2012) San Augustín

Ook hier krijgen we een uitgebreid ontbijt met fruitsap, fruitsalade, omelet, brood en jam, warme chocomelk. Na het ontbijt is nog tijd om de tuin te ontdekken met veel bloemen en ook enkele papegaaien, die hebben veel succes.

Wij bezoeken het Archeologische Park San Augustín, Unesco werelderfgoed sinds 1995. Vijfduizend jaar geleden woonden hier twee stammen in de aangrenzende valleien. Ter hoogte van San Augustín kwamen zij samen om handel te drijven en hun doden te begraven. Langs het bospad vinden we reusachtige beelden die de cultuur van de inheemsen weergeven (sjamanen, vogels, slangen, afgoden, …). Meer beelden zien we op de 3 grafheuvels, daar staan de beelden eigenlijk voor het graf van een vooraanstaande. We bezoeken ook de ceremoniële Lavapatas bron. Niet wij maar de volken destijds mochten daar baden, een bad was voor de hoofdmannen, een voor zwangere vrouwen en een voor de rest van de gemeenschap. We klimmen naar het Lavapatas terras voor een prachtig zicht over de bergachtige omgeving doorkruist met rivieren, al werd dat zicht flink vertroebeld door de regenbui. Adelin is zo ver niet geraakt, bergop heeft hij last met de longen (te veel gerookt in zijn zondig leven) en hij is met een moto mogen meerijden tot de bus. Op het Lavapatas terras is een schuilhut waar we hergroeperen. Freddie duidt daar op de enige stenen beelden die er staan. We moeten bijna helemaal terug tot grafheuvel 4 voor de laatste stenen. Uiteindelijk bereiken ook wij de bus langs een door de regen vervelend glad pad met treden (nogal wel dat Marleen me bijstaat). Na de lunch niet ver daar vandaan (soep van bakbananen met groenten, kip, steak of entrecote, koffie of thee) rijden we naar San Agustín waar we overstappen in een Chivasbusje. Dat is niet echt comfortabel maar wel origineel (het staat niet vermeld in het reisprogramma ) wat voor onze groep gereserveerd is en dat ons voert naar de spectaculaire kloof waardoor de Magdalena rivier zich slingert. We moeten een beetje een pad (met treden) af om tot aan de rivier te geraken en daar foto’s te maken. En weer terug naar boven, natuurlijk, waar enkelen handwerk trachten te verkopen. Van het centrum van San Agustín naar de haciënda is niet ver, en we spreken af om 19 uur samen naar het Italiaans restaurant te stappen. Maar die afspraak gaat niet door, de Italiaan kon zich niet vrijmaken (’s anderendaags blijkt dat in zijn restaurant een groots familiefeest wordt gehouden), en we blijven dus ter plaatse. Een flinke pluim voor het personeel dat zich flexibel toont en ons een avondmaal voorschotelt! Ik kies voor een groentesalade (zo vermijd ik twee warme maaltijden op een dag) en ik krijg dat van Leo (die een vleesgerecht kiest) ook. Morgen en overmorgen moeten we vroeg vertrekken omdat we anders met een wegafzetting geconfronteerd worden, dus blijf ik niet lang talmen.

Dag 6 (05.12.2012) San Augustín - Isnos - San Augustín

Na het vroeg ontbijt rijden we (via een door het weer onzichtbare waterval) naar het plattelandsstadje Isnos. Onderweg stoppen we bij een veld vol lulo’s, een inheemse fruitsoort dat volgens Justine niet lekker smaakt maar wel laxerend werkt. De lulo (ook wel naranjilla) is de vrucht van Solanum quitoense, een plant uit de nachtschadefamilie (Solanaceae). De plant is rijkvertakt en tot 3 m hoog. De afwisselend geplaatste bladeren zijn zacht behaard, eivormig-ovaal, grof getand, kort toegespitst en hartvormig aan de basis en tot 60 x 45 cm groot. De bladstelen, nerven, jonge bladschijven en stengels zijn met violette sterharen bezet en kunnen stugge, lange stekels dragen. De plant bloeit vier tot vijf maanden na het zaaien. De bloemen zijn circa 3 cm breed en staan op korte stelen in trossen van één tot tien stuks. De kelk is viltig-violet en de vijf lancetvormige, crèmewitte of gelig groene kroonbladeren zijn aan de onderkant violet behaard. De vrucht is een dik gesteelde tot 6,5 cm grote bes, waaraan de grote, bekervormige, vijfslippige, viltig behaarde kelk kan blijven zitten. De schil van rijpe vruchten is stevig-leerachtig, tot 4 mm dik en aan de buitenkant glanzend geel tot oranje van kleur met een afwasbaar vilt uit ruwe, lichtbruine sterharen. De vrucht wordt aan de binnenkant door bleekoranje, vlezige tot vliezige wanden in vier compartimenten verdeeld, die zijn gevuld met glazig-geeloranje, sappige, zuur-aromatische pulp en groenige, 2-2,5 mm grote zaden. Uit de lulo kan groen sap worden geperst. Het sap is niet lang houdbaar, want na contact met de lucht verkleurt het snel naar bruin. De verkleuring kan vertraagd worden door toevoeging van limoensap. De vrucht kan ook als handfruit dienen en tot vruchtenwijn ("vino de naranjilla"), marmelade, ijs, jam, gelei en siroop worden verwerkt. De lulo komt van nature ook voor in de Andes in Ecuador en Peru en wordt veel tussen 1000 en 2500 m hoogte in het tropisch bergland van Zuid-Amerika gekweekt. Een verwante soort is de Orinoco-appel (Solanum sessiliflorum) of cocona, die ook eetbare vruchten heeft en in de stroomgebieden van de Orinoco en de Amazone gekweekt wordt. Vijf dagen al zie ik veel honden, meestal zonder leiband, dat ik dacht: “Hier is geen kat te zien.” Tot nu, want hier loopt wel een huiskat.

We rijden dan een eind verder tot waar karamel gemaakt wordt door rietsuikerstengels uit te persen, het sap te verhitten tot karamel en dan in vormen gieten. Er blijft wat schuimig sap over, dat heet cachaza. Wat mij doet denken aan Braziliaanse rum, maar hier hoort dat tot veevoeder (er staat inderdaad een koe verwachtingsvol te kijken). Na veel foto’s en enkele proevertjes rijden we verder tot de grafstenen van de afgoden van Isnos, waar wij een aantal van de grootste beelden vinden en zeer goed bewaarde graftombes met origineel schilderwerk. Wandelend tussen de beelden en graftombes zouden we moeten genieten van adembenemende zichten op het Colombiaans massief en de prachtige watervallen Salto del Mortiño en Salto de Bordones, maar ’t weer wil niet helemaal meewerken. Waar we ’s middags eten, krijgen we na de soep en het hoofdgerecht ook een dessert. We hebben blijkbaar nog niet genoeg stenen beelden gezien, want we bezoeken nog de Alto de las Piedras, maar daarmee eindigt onze “beeldenstorm”. Onderweg naar “huis” bezoeken we La Laguna met een mooie kerk en met een eind verder het meer dat ongetwijfeld zijn naam gaf aan het dorp. We rijden via een andere weg terug en zijn net op tijd bij het Italiaans restaurant om daar lekker te eten en te drinken. Er komt ook een orkestje muziek spelen, geen Italiaanse hits maar traditionele muziek van de Andes. We rijden met de bus tot de haciënda en Emiel en An worden aan hun verblijfplaats afgezet.

Dag 7 (06.12.2012) San Augustín - Popayán

Na het vroege ontbijt beginnen we de rit naar Popayán met nog eens een halte aan de waterval van Mortiño bij Isnos, nu is die veel beter zichtbaar. Onderweg worden we vlug gecontroleerd door een militair, we rijden over een nieuwe brug (de oude werd door de FARC opgeblazen). Walter stopt op tijd en stond om ons foto’s te laten nemen van de bloemenpracht en in een dorp trakteert Emiel op “agua de panela” met kaas. Panela is niet geraffineerde rietsuiker en “agua de panela” wordt gemaakt door stukken niet geraffineerde rietsuiker helemaal op te lossen in water, en wanneer “agua de panela” warm wordt opgediend, hoort daar dikwijls kaas bij. Maar die kaas smelt niet echt, het brokkelt alleen maar een beetje af.

Popayán is gesticht in 1537 en wordt omwille van zijn kalkwitte gevels de “Witte Stad” genoemd. Rond het park Caldas vindt men de belangrijkste overheids- en religieuze gebouwen. Eén van de symbolen van de stad is het originele gebouw Torre del Reloj. In Popayán, na Cartagena de mooiste koloniale stad van het land en verzusterd met o.a Santiago de Compostela, is het hotel, La Plazuela, gelegen tegenover een kerk. We checken in en gaan dan wandelen in de stad. Zo bezoeken we de Casa Valencia, het huis van de president van de republiek (van 1962 tot 1966), en van zijn vader, de gelijknamige poëet, ze heetten beiden Guillermo Valencia. Dat museum staat vol meubels, kunstwerk en dergelijke, we mogen wel fotograferen, maar dan zonder flits, tenzij de binnentuin, natuurlijk. Vlakbij is de Puente del Humilladero (van 1837), die wij even volgen in de richting van een heuvel met daarop het beeld van een Spanjaard op zijn paard. Maar behalve Freddie, en misschien Emiel, heeft niemand zin om die heuvel te bestijgen, liever gaan we in het centrum wandelen, er is genoeg te zien. Zoals de Carmenkerk (een suggestie van Paul), waarvan de bouw begon in 1730, tegelijk met het klooster van de karmelieten, en beëindigd werd na de aardbeving van 1736, op kosten van doña Dionisia Pérez Manrique, markiezin van San Miguel de la Vega. De kerk werd beschermd en gebouwd door meester Gregorio Causí. Het werk is fijn met zijn vierkante structuur met mudéjar-elementen (doet me denken aan Toledo in Spanje), maar de zilveren retabels van de altaren zijn schitterend. De karmelietessen verlieten het klooster in 1863 omdat het werd geconfisqueerd door de regering. Omdat ik vandaag last heb van mijn rechterbeen en een zwakke knie, ga ik niet mee maar blijf beneden wachten in gezelschap van Adelin, de kerk staat op een heuvel en de weg ernaartoe doet me denken aan de Muur van Geraardsbergen, Marc (een Ninovieter) is het daarmee eens. We bezoeken verder de barokke kerken Santo Domingo en San Francisco. Zo keren we terug naar het hotel, met 11 (iets later 13: Bieke en Paul komen erbij zitten) gaan we op een terras ene drinken voor het avondmaal. ’t Is eten wat de pot schaft: soep met aardappel en bakbanaan, stukjes (koud) vlees gebakken en in een blad gewikkeld met rijst en salade, ijsje met stukje chocoladecake. Om te drinken fruitsap (wie iets anders/meer wil, moet bijbetalen) van mango, bessen of bostomaat, koffie of thee als afsluiter. Eddie geeft er een demonstratie tangodansen met Viviane en de dienster. We wandelen nog een klein toertje op het plein bij het restaurant en gaan dan naar ’t hotel.

Dag 8 (07.12.2012) Popayán - Puracé – Popayán

Vannacht schoot menigeen wakker van straatlawaai, ik hoorde vooral “rijdende disco’s”, Cecile had iets gehoord wat op afgevuurde vuurwapens leek, maar dat moet een vuurwerk geweest zijn. We rijden naar het pittoreske Nationaal Park Puracé, de parkwacht zit al aan de receptie op ons te wachten. We nemen hem dus mee in de bus en onderweg stoppen we zodat hij het vlees voor de condors kan afgeven aan zijn assistent. In dat dorp (jawel, in het nationaal park) Puracé bestelt Freddie 18 porties forel (15 voor ons, 3 voor hem, Walter en diens vriendin die hem en ons al drie dagen gezelschap houdt). Dan rijden we naar een bord waarop de naam van het park staat, vanwaar de wandelen naar de rots van de condor. Het gaat omhoog en onderweg staat een ander bord dat vraagt om stil te zijn, het is een heilige plek voor de inheemsen. De assistent heeft intussen al het vlees (ingewanden van hormoonvrije kippen) klaar gelegd. We staan eerst wat te dicht bij, gaan dus een eind verder min of meer verdekt staan, en dan komt eindelijk een condor aangevlogen. Hij eet er zijn goesting wat van, vliegt dan weer weg, gieren komen eens loeren, maar ons geduldig wachten wordt beloond, er komt weer een condor eten, en dan nog een tweede. Ik ben content met mijn foto’s, zeker die waar twee condors op weg vliegen.

Eens terug beneden rijden we met een paar fotostops tot bij de refuge van waar we de wandeling starten (er sluiten twee jongedames aan die blijkbaar met het openbaar vervoer kwamen). De parkwacht geeft uitleg over enkele bloemen (o.a. een erg kleine orchidee) en leidt ons zo naar de borrelende zwavelputjes. We wandelen er rond, nemen vlijtig foto’s en letten op waar we onze voeten zetten op de paden, de bruggetjes en de stenen. Tijdens de terugrit zetten we de wacht onderweg af, hij hoeft niet helemaal mee terug, de twee jongedames stappen in Puracé af. Wij eten daar sancocho, forel met rijst, empanada van banaan, salade. De meesten drinken mangosap en enkelen nadien een koffie. We wandelen dan naar het kerkje dat net een poetsbeurt kreeg, de laatste bank wordt weer binnen gedragen. We rijden dan terug naar Popayán waar we afspreken voor ’s avonds en ’s anderendaags. Een onweer was intussen voorbij wanneer we weer aan het onthaal staan en 9 van de groep gaan met Emiel mee naar restaurant La Viña. Daar kies ik voor een kleine schnitzel, en ik heb ’t langst op mijn eten moeten wachten. Na het eten gaan we naar het naburig plein waar de korte optocht ter ere van de Onbevlekte Ontvangenis gehouden wordt, met fanfares van politiekorpsen en diverse heiligenbeelden. Nadien kijken we naar Colombiaanse capoeiradansers (via Cartagena kreeg Colombia destijds boten vol Afrikaanse slaven binnen, en die mochten in Brazilië ook niet vechten, dus dansten ze de capoeira). Daarna ga ik met An het pleintje rond alvorens terug naar ’t hotel te gaan. Die nacht is er geen lawaai meer.

Dag 9 (08.12.2012) Popayan - Armenia (de koffiestreek)

We vertrekken naar één van de mooiste gebieden van Colombia, de Triángulo del Café, uitgeroepen tot werelderfgoed, koffie is het exportproduct bij uitstek van Colombia. Onderweg hebben we een stop om eens naar ’t toilet te gaan en iets te eten en/of te knabbelen, ik lepel er een potje aardbeiyoghurt uit.

De volgende stop is in Buga, dat is een pelgrimsoord als Lourdes en Santiago de Compostela. We bezoeken daar gauw de basiliek, de dienst is net nog bezig, maar blijkbaar is het niet opvallend om tijdens de dienst binnen te komen of weg te gaan. Er hangen zelfs TV-schermen aan de steunberen voor wie geen goed zicht heeft op het altaar. Ik zoek en vind dan gauw enige sanitaire infrastructuur en we vertrekken dan weer. Bij de kruising van Uribe stoppen we voor het middagmaal, het is er zelfbediening.

Het is dan niet ver meer tot het hotel, Mirador de las Palmas, dat afgelegen ligt en beschikt over 24 suites met elk een hangmat, een zwembad, bubbelbad en nog ’t een en ’t ander. We worden dan uitgenodigd voor een welkomstdrink, intussen is Bea al aan het zwemmen. Na ons drankje volgen de meesten van ons – ik ook – haar voorbeeld, na een beetje krijgen we schaaltjes popcorn toegereikt op de rand van het zwembad. Op de website van het hotel lijkt het alsof je van het zwembad over een klif kan vallen, maar eronder is geen afgrond doch het bubbelbad. J Na wat geplonsd te hebben, laat ik me drogen in de zon, en ga dan naar de kamer, want ik wil nu eindelijk eens genieten van de hangmat. ’s Avonds vermaken we ons tijdens het eten met het personeel, vooral 1 bediende, die op ons dankwoord steeds nadrukkelijk zegt: “Con mucho gusto”, wat Emiel vrij vertaalt als “met volle goesting”. Eddie vermaakt zich ook met het dansen van de salsa (er staat een muzikant gitaar te spelen en te zingen), eerst met Viviane en even later toch met een Colombiaanse gaste. Zij had eerst al met haar man gedanst, en dat was al een ware vreugde voor het oog, ook van wie helemaal niet kan dansen.

Dag 10 (09.12.2012) Armenia - Valle del Cocora & Filandia - Armenia

Met gids Alejandro en chauffeur Pedro rijden we naar een panoramische toren bij Filandia (dat is geen schrijffout maar betekent “zoon van de Andes”). Dat is een mooie toren op zich al en de uitzichten zijn erg wijds. Mij doen die heuvels denken aan het Pajottenland (hoewel de valleien daar weidser zijn) of de streek van Andenne, zeer groen en bergop-bergaf. Daarna rijden we naar ’t centrum van Filandia, waar we wat rondkijken. Eerst zouden we hier koffie proeven, maar het schiet Emiel ineens te binnen dat er in Salento een zaak is waar we lekkere koffie kunnen proeven en ook kopen. Dus rijden we daarheen. Ik dacht koffie te moeten nemen om juist te kunnen proeven, maar bij mij, notoir drinker van warme chocomelk sinds jaren, heeft dat eigenlijk geen nut. Ik had me beter ook een cappuccino gevraagd, dan had ik ook een mooi melktekeningetje gekregen, zoals Marleen, Ida, Justine, Emiel en wie ik nog mag vergeten hebben. Achter de toog staat dus een gebrevetteerd barista, en na de uitleg en het proeven kunnen we ook koffie kopen (wat ik doe, maar niet voor mezelf ).

Buiten Salento bereiken we een restaurant naast een waxpalmplantage, we krijgen eerst een aperitief, want we moeten toch al opgeven wat we willen eten, de meesten kiezen forel, ik natuurlijk ook. Dan gaan we waxpalmen planten onder leiding van de fraai uitgedoste planter. Dat is wat ceremonieel en Leo, Marleen, Justine, Viviane en Marc worden begeleid bij het planten. Nadien verbroederen we allemaal met een hartelijke knuffel (onze groep bestaat grotendeels uit vrouwen ). We laten ons eten dan smaken alvorens we een wandelingetje maken tot een stenen plateau waar de Quindio overheen stroomt in de vallei van Cocora, gelegen in het centrale gebergte van het departement Quindio, en deel uitmakend van het nationale park de los Nevados. Intussen krijgen we de nodige uitleg van Alejandro over de waxpalmen, de nationale boom van Colombia, de “Palma de Cera”. Die kunnen behoorlijk groot worden, tot 60 m, en al vangen hoge bomen veel wind, deze palmen kunnen er goed tegen omdat ze redelijk flexibel zijn en alleen boven bladen dragen, dus de wind heeft weinig vat op de stam. Als zo’n palm toch afgeknakt is, komt dat door de ouderdom. De palmen worden al zeer jong beschadigd door gelovigen die een palm in huis willen voor Palmzondag, dus moeten ze beschermd worden (dat ze er een afsluiting rond zetten, zoals dat hier is rond jonge, pas geplante bomen). We blijven ook lang staan bij een boom waar een toekan schuil houdt, je moet goed mikken met een gewoon fototoestel als de mijne (die van b.v. Leo en Marleen is veel geavanceerder). Aan dat overstroomd plateau genieten we van het uitzicht, de natuur en Emiel van een fris voetbad. Ook tijdens de wandeling terug moeten we op tijd uit de weg voor ruiters en gemotoriseerde toeristen.

We keren dan terug naar Salento stad om daar in de straten te kuieren, eventueel souvenirs te kopen en de mooie, kleurrijke balkons te fotograferen. Na mijn wandeling ga ik op een terras een pintje pakken met Marc en Eddie.

Dag 11 (10.12.2012) Armenia - Manizales - Armenia

We vertrekken vroeg naar Manizales (dat betekent “veel hopen keien”) en worden onderweg twee keer gecontroleerd door de politie. De eerste agent is op vijf minuten klaar met de papieren van de chauffeur maar de tweede controle, nabij een péage, duurt ongeveer een half uur. Die agent zou een fout gevonden hebben in een document, maar volgens onze chauffeur zou die agent een grief hebben tegen hem en hem, wanneer mogelijk, tegenhouden voor een doorgedreven controle. Na zowat 20 minuten gaat Emiel eens luisteren in het bureau waar onze chauffeur ook binnen gegaan is, en kort daarna komen ze beiden buiten en kunnen we verder rijden. Onderweg naar koffieplantage Venecia genieten we van het groene tapijt van koffieplanten langs steile hellingen, enkel onderbroken door finca’s (koffieboerderijen) en heliconia bloemen. We bezoeken die koffiehaciënda, krijgen uitleg van Juan, proeven koffie (deze keer kies ik ook voor een cappuccino), wandelen tussen de koffieplanten, steken met mannelijke hulp een wild beekje tussen dikke keien over, bekijken het productieproces en eindigen onze wandeling bij Juan’s villa. Daar mogen we ook een kop (of zelfs meer) ajiaco verorberen, de tuin en de villa bewonderen. We wandelen dan terug maar Adelin, die zich eerder bij een val had bezeerd, zit al in een jeep, Viviane en ik stappen onderweg in, zo moeten we die wilde beek niet oversteken, na ons komt nog een jeep met gasten aan.

We rijden dan terug naar Manizales, voor een stadsbezoek, beginnend, net buiten het centrum, met een groots monument voor de mensen die lange tochten moesten ondernemen voor hun broodwinning. We bezoeken ook de kathedraal en het districtshuis.

Dag 12 (11.12.2012) Armenia - Cartagena

We hebben veel tijd voor de transfer naar de luchthaven voor de vlucht via Bogotá naar Cartagena, de koloniale parel aan de Caribische kust. Na het ontbijt reken ik af, maak mijn bagage gereed en koester me nog wat in de hangmat. De vlucht naar Bogotá loopt ongeveer een half uur vertraging op. Leo moet een flesje rum achterlaten, maar hij en Cecile drinken hem liever zelf uit. En dan nog moet hij zijn handbagage meegeven met de crew (Paul ook) omdat het te groot is voor het bagagerek van de Fokker. Enkelen onder ons hebben nog wat gegeten en gedronken, we zijn evengoed op tijd voor de vlucht naar Cartagena, die is wel behoorlijk stipt.

In Cartagena de Indias (in de wereld zijn nog gemeentes die Cartagena noemen, vandaar het toevoegsel) worden we opgewacht door Ronaldo (we mogen ook Ronny zeggen) en chauffeur Manuel (een tweede chauffeur komt met onze bagage achterna). Het hotel, Don Pedro de Heredia, ligt nogal centraal en binnen de omwalling, ik heb een kamer aan straatkant en de thermostaat blaast ijverig aan 16°C. Om 19.15 uur gaan we eten en bij het afrekenen ergert Emiel zich omdat de frisdranken ineens niet in de prijs zijn inbegrepen, zogezegd omdat ze in een flesje en niet per glas geschonken zijn. We krijgen nadien wel een groot glas frisdrank van grenadinekleur met veel ijsblokjes, volgens Emiel limonade van het merk Postobon, veel te zoet om lekker te zijn, niemand drinkt er ook van. Voor mij blijft ’t om het even, want ik deel een fles witte wijn met Leo, Cecile en Justine. ’s Anderendaags vernemen we van Ronaldo dat die kelner zijn job kwijt is. Emiel gaat nog een pot pakken met een grote groep, maar net als Viviane en Adelin blijf ik in het hotel.

Dag 13 (12.12.2012) Cartagena

Cartagena is de mooiste stad van Zuid-Amerika, zeggen ze daar. Met zijn mooi ommuurde binnenstad en zijn fort Castillio de San Felipe komt de geschiedenis terug tot leven. Wij starten het stadsbezoek met de bus door Getsemaní en Manga, twee stadsdelen met fraaie villa’s, Boca Grande en Bocachica (die erop voorzien waren dat veroveraars op tijd opgemerkt en ook afgeweerd werden) en dan een 360 graden panoramisch zicht op de stad vanaf het klooster en de kerk van La Popa. Vervolgens rijden we naar het Fort de San Felipe, waar Ronaldo ons ook enkele tunnels toont en doorheen loodst. Het fort werd op de San Lazaro heuvel gebouwd om de stad tegen piraten te beschermen. We gaan eten in Palo Santo, een groot restaurant met professionele bediening en lekker eten, het is enkel hier dat we gekookte groente op ons bord krijgen. In de oude stad bezoeken we de San Pedro Claver kerk, die Pedro Claver was voor de slaven zo ongeveer wat Pater Damiaan was voor de melaatsen, hij noemde zichzelf de slaaf van de slaven, hij zorgde ervoor dat ze genazen van ziektes en leefde zelf zeer sober. We nemen we een kijkje in de overwelvingen van de stadsmuur waar vroeger de krijgsuitrusting stond en nu lokaal handwerk wordt verkocht. Rond het Bolivar-plein vinden we het goudmuseum (maar deze bezoeken we niet) en het inquisitiepaleis met zijn grote barokke deur. We sluiten onze dag af met bezoeken aan de Santo Domingo kerk, de kathedraal en het museum van de stadsversterkingen, tenzij we nog meegaan zonder Ronaldo maar natuurlijk met Emiel op en langs de kaaimuur tot Hotel Santa Marta, nabij een van de huizen van Gabriel García Márquez (maar hij woont er niet meer). We drinken een pintje op een terras en gaan dan naar ’t hotel, ons verfrissen. We eten in de buurt in de Candé, waar wat wordt gemusiceerd en gedanst (niet door ons) maar waar men met veel tegenzin elk zijn eigen rekening presenteert. En dan vraagt men nog van elk zijn naam op een notaboekje, zogezegd voor de douanedienst, aan een andere tafel hoor ik pseudoniemen als Mie Katoen (Marleen), Albert van België en Paola (Leo en Cecile).

Dag 14 (13.12.2012) Cartagena - Islas de Rosario Nationaal Park - Cartagena

Met een andere “gids” (ene die nauwelijks iets zegt) en chauffeur rijden we naar de haven waar we inschepen op een boottocht naar de Rosario archipel op een uurtje varen van Cartagena. De kapitein van de Majagua II vaart een beetje rond en tussen eilanden voor de fotografen, sommige eilanden zijn net groot genoeg voor een huis, en dat staat er dan ook op… Eens aangemeerd krijgen we een welkomstwoord, een drankje en wordt ons gevraagd wat we later willen eten. We hebben dan een half uurtje alvorens de boot vertrekt naar Oceanario, ik vind het niet de moeite om te zwemmen, maar enkelen van ons wel. Aanvankelijk ziet het water er niet proper uit, met blokken hout, maar dat wordt weggeruimd terwijl ik vijf van onze groep zie zwemmen. In dat Oceanario moeten we de lokale gids volgen, die in diverse bassins de vissen opsomt, er wat uitleg over geeft (alles in het Spaans) en eten geeft zodat we de vissen kunnen onderscheiden. Hij eindigt zijn presentatie met enkele haaien eten te geven. Dan is het de beurt aan het meisje met de drie dolfijnen, hun show heeft ook veel succes. Enige show wordt ook gegeven door reigers die azen op de dode vissen die als voer dienen voor de nog levende exemplaren. We keren dan terug en gaan dan naar een bootje dat ons voert naar koraalriffen in het helder blauw water waarin een rijk zeeleven zich afspeelt. De meesten onder ons gaan snorkelen en relaxen. Ik ook, al lukt het me niet meteen, ik vrees wat dat de golven water in mijn luchtbuisje zouden kappen. Een van de mannen die meegevaren zijn haalt een reddingboei en voert me daaraan voort zodat ik leuke visjes zie, blauwe, en grijze met een gele rand. Maar ik ben nog niet op mijn gemak. Even later, we hebben nog 10 minuten, haalt zijn collega een andere boei en voert mij en Cecile langere tijd mee, zodat we nog meer zien (zoals de in sandalen gestoken voeten van Eddie ). En dan is het tijd om terug te keren. Op het bootje vertelt Viviane dat zij al eerder gesnorkeld had, maar dat was in rustig water. We haasten ons om ons te drogen en eventueel om te kleden (maar ik draag wandelkleding, dat droogt rap) en we keren terug naar de aanlegsteiger. De terugvaart verloopt sneller en de golven doen de boot hotsen en botsen, Cecile is er niet erg gerust in, maar ik denk dat de meesten het best lollig vinden, zeker wanneer we de Majagua I voorbij varen. Zo komen we voorspoedig terug in Cartagena, waar Ronaldo ons opwacht.

Nadat we ons verfrist hebben, gaan we met vier taxi’s naar een sjiek hotel vanwaar we naar een strandkiosk wandelen waar Emiel ons op een pint (of frisdrank) trakteert. In de buurt eten en drinken we lekker en krijgen van de zaak een crème de café. Omdat het ons laatste echt avondmaal is, bedankt Emiel ons voor het mee reizen, Eddie bedankt Emiel namens ons voor zijn professionele en kameraadschappelijke begeleiding. Vier leden van onze groep keren met de taxi terug naar het hotel, wij nemen hetzelfde vervoermiddel naar de stad waar we op een terras nog iets drinken. De poort van het hotel is al dicht, de nachtwaker moet ons binnen laten.

Dag 15 (14.12.2012) Cartagena - Bogotá - Brussel

We hebben nog een hele voormiddag alvorens terug te vliegen. Met Emiel (zonder Ronaldo, die moet zich bekommeren om Amerikanen die van een cruise komen) wandelen we om 9 uur nog wat in het centrum, langs het Teatro Colón (dat duidelijk een opfrisbeurt nodig heeft) met ernaast een universiteitsfaculteit met fraaie binnentuin. Dan bekijken we het standbeeld van India Catalina, bereiken via de omwalling Las Bóvedas, waar vroeger dus allerhande tuigen stonden en nu handwerkwinkeltjes zijn. Ik loop daar wat over en weer, word aangeklampt door iemand die me een tafelkleed wil verkopen, maar dat is zelfs voor mij duidelijk machinewerk, waar ik hem op wijs, zeggende dat mijn moeder dat met de hand maakt. Ik moet nog postzegels hebben, en haal eerst geld af, koop die zegels, kleef ze op de postkaarten, breng mijn bagage beneden en wacht op de groep. De receptionist wil mijn kaarten niet meegeven aan de postbode wanneer die langs komt, dus moet ik ze zelf posten. Ronaldo komt ons halen om te gaan eten in de Palo Santo, en onderweg toont hij mij een blauwe brievenbus in een winkel, daar post ik mijn kaarten, wanneer ze aankomen, is een andere zaak. In de Palo Santo laten we het ons weer smaken. Op weg terug naar het hotel passeren we een koffiehuis van Juan Valdez, waar we koffie (ik cappuccino) drinken en waar ik nog twee pakken koffie koop, die bonen worden ter plaatse gemalen terwijl ik op mijn cappuccino wacht. Daar nemen we ook afscheid van Bieke en Paul die nog een week in Cartagena blijven, maar in een ander hotel. Emiel gaat met hen mee om hen bij te staan bij het inchecken, wij gaan intussen terug naar het hotel om te wachten op het vervoer naar de luchthaven. Het wordt nog wat chaotisch, want er is 1 busje voor passagiers en bagage, die wordt eerst ingeladen. Een geluk dat naast de tweezitten er nog een extra opklapbaar zitje is, zodat iedereen toch plaats had, en Emiel en Ronaldo komen ook net op tijd aan.

In de luchthaven blijkt dat veel vliegtuigen vertraging opgelopen hebben, ook onze vlucht, maar we kunnen nog mee met een eerdere vlucht, die dus in vertraging is. Onze bagage wordt gauw ingecheckt, wij spoeden ons naar de controle en dan naar de poort waar we meteen mogen instappen. Zo hebben we in Bogotá toch nog wat tijd om een beetje rond te wandelen alvorens te vertrekken naar Madrid. Bij het instappen heb ik mijn plaats nog niet bezet of een steward vraagt me om te wisselen met iemand die een ademhalingstoestel bij heeft. Er worden nog wat plaatsen omgewisseld en ik zit naast Justine, voor Eddie & Viviane en achter Leo en Cecile, ik heb dus geen enkel probleem met dat wisselen van plaatsen. Ik zit wel graag langs de gang op zo'n lange vlucht maar heb wel last van passerende lomperiken die tegen mijn voet schoppen, hoewel die voet onder de zitplaats van Leo blijft. Verder doet de steward mijn haren ten berge rijzen omdat hij mij “mijnheer” noemt, wellicht omdat ik net een filmpje bekeek over Lionel Messi…

Dag 16 (15.12.2012) Brussel

In Madrid hebben we meer tijd en met Justine en Emiel eet ik een kleinigheid. Even later komen Cecile en Leo bij ons zitten, en ik trakteer ons op een goeie fles Spaanse rode wijn, Celeste (ook omdat ik na de uitstap in Filandia en Salento een knieband mocht gebruiken van Cecile). In het toestel naar Brussel zit ik aan het raampje, Emiel zit tussen mij en Eddie. In Brussel bij de bagageband nemen we afscheid met afspraak op de Hobo-beurs of anders zeker op de “na-vergadering”. Ik koop me een treinticket en wacht op de trein van 19.07, die, volgens traditie bij de NMBS, zelfs op een zaterdagavond, met vertraging aankomt en met nog meer vertraging vertrekt, gelukkig moet ik niet overstappen in Brussel… Het is al 20.30 uur wanneer ik thuis aankom.

Ik keek vooraf al uit naar deze reis en nadien ben ik erg blij dat ik hem gemaakt heb, en dat ik geen jaren gewacht heb. Het toerisme komt goed op gang in Colombia (dat verdient het land ook), veel buitenlanders hebben we niet gezien, behalve dan de Amerikanen in Cartagena. Emiel heeft van 1994 tot 1998 gewoond en gewerkt in Colombia, en hij kan nogal wat vertellen van de Colombianen. Niet alleen zijn ’t eigenzinnige foefelaars, maar aan stiptheid hebben ze ook geen boodschap (tiens, werken er Colombianen bij de NMBS? ). Met de veiligheid is het ook goed gesteld, in grote steden als Bogotá, Popayán, Cartagena is er genoeg “blauw op straat”, agenten patrouilleren met twee of meer in straten en op pleinen. Voor zover ik weet is ook niemand van ons bestolen. Tijdens het weekend staan de militairen langs de kant van de weg en als alles veilig is, steken ze hun duim op.

Mijn fotoalbum staat hier, bijna 900 foto’s (er komt later nog een groepsfoto bij van An): https://picasaweb.google.com/9470hvds/Colombia2012

26-12-2012 om 20:34 geschreven door Helga