Omdat Annemie geen armbanduurwerk had en er al vroeg rumoer was, wekte ze mij ook, het was toen net 5 uur voorbij. We ontbeten en toen we klaar waren, vertrokken we, niet als enigen. Weldra bereikten wij een bos, dus haalde ik mijn zaklamp uit en dat was echt nodig, want het was geen sinecure de wegwijzers te zien. Zelfs andere pelgrims moesten op hun stappen terugkeren. Gelukkig begon de dag weldra te krieken zodat ik na zowat een half uur mijn zaklamp kon wegbergen. Ineens waren er geen sokkels meer met afstanden, maar nog wel duidelijke wegwijzers, dat bevestigt dus ons vermoeden dat de afstanden die er op staan, niet kloppen (ik denk dat ze tellen tot de stadsgrens, reken er dus 5 km bij). We naderden ons einddoel zienderogen, dat bleek aan de luchthaven, de Tv-studio’s van eerst TV Galicia en dan RTVE (zender die ik “dankzij” Telenet hier niet meer ontvang…). Nadien bereikten we Monte do Gozo, de laatste helling van onze tocht. Daar was het ook behoorlijk druk, men kan er tevens overnachten, en er is een camping. Maar wij hadden enkel een stempel voor ons boekje gewild, en toen we die helling over waren, kon ik het niet laten een vreugdekreet te slaken. We waren er nog niet, maar ’t scheelde niet zo veel meer. Het bord van Santiago (te vergelijken met ons verkeersbord voor bebouwde kom) staat op een brug, maar het duurde toch nog een tijdje, we moesten eerst de helft van de stad door tot we aan de kathedraal kwamen. Voilà, we waren er, onze pelgrimstocht was beëindigd.

We gingen dan naar de dienst voor de pelgrims in een straat nabij de kathedraal, daar kregen we onze eindstempel maar ook een bewijs, in het Latijn opgesteld, dat we de pelgrimstocht gedaan hadden (men wilde nog wel weten of we onderweg geen bus genomen hadden). Dan gingen we onze rugzak (zonder wandelstokken) in bewaring geven voor 1 EUR, want met rugzak mocht men de kathedraal niet binnen. We gingen eerst naar het toerismebureau, waar men ons verzekerde dat de openbare pelgrimsherberg, in een gebouw van het klein seminarie (Seminar Menor), nog plaats genoeg had, en men toonde ons op een stadsplan hoe we er moesten geraken. Maar eerst gingen we naar de kerkdienst, die volledig in het Spaans was, behalve dat een Duitse ook een woordje mocht plaatsen voor Duitse pelgrims. Het moment suprême, na het uitdelen van de communie (zodat wij wat konden opschuiven voor een beter zicht), was natuurlijk het bewieroken van de pelgrims en andere aanwezigen, dat wierookvat is zo groot en zwaar dat het aan een dik touw hangt waaraan wordt getrokken door twee of drie mensen, zo zwiert dat vat over en weer, tot bijna aan de gewelven. Na de dienst gingen we navragen waar we het beeld van Sint Jacob vonden om te omhelzen, maar daarvoor stond steeds een lange file, en wij hadden al genoeg op onze voeten gestaan, we hadden geen zin in die file. In de kathedraal zelf staat wel nog een beeld van Sint Jacob op zijn paard, dat was toen hij de Moren verjoeg (in het Spaans: Santiago Matamoros). Waarschijnlijk is het daarom dat wij in de stad geen gehoofddoekte moslims zagen...

Daarop gingen we ons verblijf zoeken, dat ligt een eindje verder en we konden enkele trappen bestijgen. Maar het was de moeite waard, al moesten we ook daar weer wachten tot we aan de beurt waren. We moesten dan naar de hoogste verdieping, de derde, zonder lift dus met de trappen. Maar we mochten in de derde rij, waar geen vierde rij rechtover stond, daar waren alleen ramen die uitgaven op een fraai onderhouden binnentuintje. Ook nu hadden we een kast voor onze bagage en, voor het eerst, geen stapelbedden, dus Annemie moest geen trapje meer op (dat deed ze liever dan het onderstel van een bed boven haar te zien). Hier was in de ruime keuken wel genoeg kookgerief maar voor onze laatste dag gingen we op restaurant. Het werd een Italiaans restaurant met een ruime keuze aan pastabereidingen. We gingen ook enkele souvenirwinkels langs voor een T-shirt en enkele aandenkens, in een gespecialiseerde winkel kochten we flessen Orujo, en we waren zo bepakt, dat we een taxi terug namen. Terug in de herberg dronken we in de kelder, waar de keuken is, alsook de eetzaal maar tevens een winkeltje, warme chocolade uit de koffiemachine, voor amper 60 cent. Slapen deden wij natuurlijk heerlijk.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

30-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Bij het verlaten van de bedrijfshal moesten we zoeken naar een wegwijzer, we keerden terug op onze stappen van de dag voordien om daar dan de aansluiting te vinden. Voor pelgrims die nog in die container overnachten: je moet aansluiting zoeken tot de N-547, zijnde de Avenida de Lugo, aan de kapel van Sint Rochus (capilla de San Roque, mocht je er de weg moeten vragen) zijn wegwijzers. Het profiel van de etappe ging verder traag omlaag, we passeerden weer veel dorpen zoals Rio (ik waande me al in Brazilië…), maar Arzúa is wat groter, en daar hielden wij een koffiepauze. Daar hadden we een babbel met een Vlaamse fietsende pelgrim, die fietsers zagen wij weinig, meestal waren het mountainbikers die zowat dezelfde paden volgden als wij. We stapten dan op tot Salceda, om daar onze middagpauze te houden. Om 15.20 uur waren we al in de openbare herberg met keuken, en hier was wel wat kookgerief, misschien niet genoeg voor het aantal gasten, maar toch al meer dan niets. Alleen wou het niet bij iedereen vlotten met de inductieplaten, wanneer er een druppel water op viel, viel het vuur ook uit en was het testen en proberen om weer een plaat warm te krijgen. We moesten natuurlijk eerst boodschappen doen en gingen onderweg nog een crème de Orujo drinken. Met de boodschappen en met het gedoe aan de kookplaten slaagde Annemie er toch in een groentebouillon te maken. We gingen dan weer een Orujo drinken, maar in een andere bar dichter bij de herberg. We sliepen alweer heerlijk, bovendien had elke pelgrim, behalve een bed, ook nog een kastje om zijn bagage op te bergen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

29-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Toen we wakker werden, was er nog geen licht, om zowat 6 uur, dus moesten we alles op de tast doen (al had ik wel een zaklamp in mijn rugzak). Ook ontbijten moest in het duister, zelfs in de keuken was geen licht aan te steken, alleen wie dicht bij een hall zat, had wat licht van daar. Wij ontbeten dan in het licht van mijn zaklamp dat ik op tafel legde. Heeft Jacob soms zijn factuur niet betaald? We vertrokken dan maar, met het voornemen de uitgeverij van mijn wandelgids te verwittigen van deze eigenaardigheid.

De etappe van vandaag was iets korter dan die van gisteren en tot Palas del Rei (geen koninklijk paleis gezien, evenwel ) behoorlijk gemoedelijk, dus met weinig hellingen. Na Palas del Rei ging het zelfs geleidelijk neerwaarts. Onderweg passeerden wij dorpen en dorpjes zoals Serra de Ligonde (het hoogste punt van heden met 722 m) en Furelos, met een mooi bruggetje, tot in Melide. Daar merkten wij dat de openbare herberg inderdaad, zoals ons door een andere pelgrim verteld, nog steeds een provisorisch onderkomen is: containers in een bedrijfshal. In die containers stonden ook stapelbedden, maar deze zagen er uit als authentieke bedden die op elkaar staan, geen stapelbedden zoals je eerder in een jeugdherberg verwacht en zoals ze waren voor ons tot in Melide. Toen we ons aanmelden voor de inschrijving, was de medewerkster blijkbaar in een slecht humeur, als zo’n mensen niet stressbestendig zijn, moeten ze die niet aanvaarden als vrijwilliger, ik moet ook op mijn tellen letten als bestuurslid van een wandelclub. Er was hier genoeg sanitair, apart voor vrouwen en mannen. Er was zelfs een keuken, maar ook nu weer: geen potten, pannen, bestek of servies. Doch Annemie vond wel een stenen pot, en die had ze gauw verstopt, we gingen dan winkelen en ze kocht het nodige, op twee adressen, voor een groentesoep. Terwijl ze stond te kokkerellen, kwam iemand vragen waar ze die gevonden had. Bleek dan dat die pot van hem was, maar we mochten hem verder gebruiken, als we hem nadien maar afgewassen aan de receptie wilden terug brengen. Intussen ging onze kleding te drogen aan rekken en over relingen, maar er was eigenlijk niet genoeg tijd daarvoor, ook al stonden die rekken in de zon. We gingen dan weer de stad in om een Orujo te proeven, dat moet een specialiteit van Gallicië zijn. De Creme de Orujo liep vlot binnen, de kruidenvariant evenzeer (maar ik had de indruk dat de inhoud al iets meer was, ondanks het ijsblokje). Maar de koffielikeur is zo zoet dat Annemie er enkel maar van nipt, het leek meer op cola dan op koffie met Orujo. Ik had dus een dubbele portie.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

28-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Na het ontbijt stapten we op naar Portomarín langs A Balsa, San Xil (we maakten de omweg naar het klooster van Samos niet), Alto de Ricabo (het hoogste punt van de dag met 900 m), Montán, Fontearcuda, Furela (waar een mooie brug is), Pintín, Calvor, Aguiada, San Mamede do Camino, Sarria, tot waar we een groene, heuvelrijke streek voor de voeten kregen, maar drastische stijgingen zoals gisteren kwamen gelukkig niet meer voor. Het ging verder langs As Paredes, Vilei, Barbadelo, Rente, Mercado da Serra, Leiman, Peruscallo, Cortiñas en Brea waar we onze middagpauze hielden. Intussen hadden we nog een corridoiro en ook begon het aftellen op betonnen sokkels, waar meestal zelfs nog een paar wandelschoenen staan. Omdat onze sandalen ook al sporen van slijtage vertoonden (Annemie heeft ene moeten repareren met een haakje van een neklint, ik kon het nog redden met een zool die aan de tip los kwam), maakten wij gelijkaardige plannen. Ook vandaag kregen we een omleiding wegens werken, maar deze was zo lang niet. In Portomarín, dat met de brug over het stuwmeer op Neumagen-Dhron aan de Moezel doet denken, vonden we de publieke herberg zeer nabij het centrum. Ook daar was wel een zeer grote keuken, maar zonder kookgerief. Is dat de mode in Gallicië? Dus moesten we opnieuw op restaurant, nadat we boodschappen deden voor de volgende dag. We bekeken ook enkele winkels want er is een lange straat waar je beschut tegen regen of zon in een “halve galerij” kan window shoppen. Omdat we ons niet méér wilden laden dan nodig, stelden we de koop van T-shirts uit tot in Santiago, hadden we geweten dat ze daar zo geen grappige T-shirts te koop hadden… We kozen tussen twee restaurants met menu, maar de bediening was niet oprecht vriendelijk. Waar we naderhand nog iets gingen drinken, was de bediening al veel vriendelijker, met een tapa zowel bij Miekes bruisend water als bij mijn glas wijn. Eens terug op de kamer van zes (nog een bed bleef vrij) zochten we naar een knop om het licht uit te schakelen, maar dat was er niet… Ik sliep al toen het licht algemeen werd uitgeschakeld (22.30 uur?).

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Omdat we gisteren drie kilometer voorsprong genomen hadden, was het dus voor vandaag evenveel minder. Maar van recupereren was toch geen sprake. Na het ontbijt stapten we dan op via Ruitelán, waar we de verharde weg verliezen. Van daar begon het te regenen maar ook begon het te stijgen over onverharde, stenige paden. Tegen dat we het volgende dorp, La Faba, bereikten, was mijn bobijn al op. En we moesten nog blijven klimmen naar O Cebreiro, reeds in Gallicië dus, meer dan 600 m hoger dan Vega del Valcarce. Daar hielden we een koffiepauze, zo kon ik wat bekomen. We waren dan nog niet aan het hoogste punt, dat was op 1335 m hoogte in Alto do Poio, waar we ons middagmaal aten. Annemie had genoeg aan een stevige soep, ik at van mijn brood met jam bij een kop warme melk. Eigenlijk was dat bedoeld voor een decafeïne, waar men dus een kop warme melk voor krijgt met een zakje koffiepoeder en een zakje poedersuiker, maar die koffie interesseerde mij eigenlijk niet. Een kop warme melk zou zo groot niet zijn, dus liever loste ik het zo op. Na Alto do Poio ging het neerwaarts, via Fonfría, O Biduedo, Filloval, Pasantes en Ramil naar Triacastela. Daar zochten we naar de publieke herberg, we waren al wat te ver gelopen, vroegen een lokale bewoonster naar die herberg, waarop ze zei dat die waarschijnlijk al vol was. Maar een eind verder is een andere herberg waarvan ze zelfs de prijs kende, 7 EUR. We gingen een kijkje nemen en waren bijna ingeschreven, wanneer we die bewoonster de trap zagen afdalen. Van zo’n achterbaks gedrag moesten wij niet weten, dus we gingen weer buiten en vroegen aan een pelgrim of die de publieke herberg wist zijn. Zo kwamen we er ook maar daar bleek dat ze ginder zelfs geen keuken hadden… We moesten dus op restaurant, wat we deden na het betrekken van een nog vrije kamer van vier (twee stapelbedden) en een douche. We kozen daar een menu van drie gangen, waarvan het voorgerecht, een pastasalade het beste was. Het lamsvlees en de frieten waren te vet en het fruit (dessert) kwam uit blik.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

26-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Na het ontbijt verlieten we Ponferrada, gingen daarvoor zo ongeveer voor de helft rond het tempelierkasteel. Op weg naar Cacabelos moeten we ergens een wegwijzer gemist hebben (stond er iets voor geparkeerd?) en kwamen we op een variant terecht, zodat we via Carrecedo, waar een klooster staat, een flinke omweg gemaakt hadden. In Cacabelos zelf gingen we niet echt door het centrum maar langs de gewestweg was er niet veel bewegwijzering te zien en we vroegen soms bevestiging aan de lokale bevolking. Eens de stad uit begon het te regenen (het had eerder al gedruppeld, maar zonder veel erg). Langs de weg trokken we wat kersen, niet veel want de meeste waren nog niet rijp. We volgden dan een gewestweg van de autonome provincie langs de berm dat van het wegverkeer was afgescheiden door een betonnen muur van zowat een meter hoog. Meestal links van ons en soms rechts stroomde de Valcarce, het leek wel een bergbeek. In Pereje staken we de weg over voor een omleiding van ongeveer een kilometer, wellicht staat daar geen betonnen muurtje. Na dat ommetje keerden we terug naar die weg wat we later weer verlaten voor Trabadelo. In Villafranco del Bierzo (waar de Sint-Franciscuskerk staat), waar het weer regende, stopten we aan een pelgrimsherberg, denkende dat we daar iets zouden kunnen drinken, maar dat was niet de bedoeling, dus gingen we de stad in en aten daar ons middagmaal in een café. Toen we er weer vertrokken, scheen de zon en kon onze regenjas drogen. Toen we in Ambastemstas aankwamen, waar we wilden overnachten, bleek daar geen openbare pelgrimsherberg te zijn, we moesten nog drie kilometer verder tot Vega del Valcarce, waar de “Albergue Das Animas” staat. Daar werden we vriendelijk onthaald door de hospitalero die wellicht de vermoeidheid op ons gezicht zag. Na douche en boodschappen maakte Annemie een heerlijk groentestoofpotje, nadat wij ervan gegeten hadden, was er nog over, en de hospitalero (die eigenlijk zelf wou koken) at er ook smakelijk van. Hij vroeg dan het recept aan Annemie, hopelijk heeft hij er succes mee.  We gingen dan nog naar twee cafés, in het eerste was te veel lawaai, vandaar dat we verhuisden. In dat tweede café had men ook Leffe, maar ik hield me aan de Patxaran (wie weet staat die Leffe niet in de ijskast, en dat is me te koud).

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

25-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Met nogal wat moeite kroop ik uit bed, in het duister naar de “sporten” zoeken aan het voeteneind is niet aan mij besteed… We gingen heden dus naar Ponferrada, en hadden voor mijn part de mooiste etappe voor de boeg. We stegen verder geleidelijk en via Fuente bereikten we Foncebadón. Van een van de twee Spanjaarden wisten we al dat hier 3 inwoners leefden, bij ons heet dat dan “twee man en een paardenkop”, maar toen we er aan kwamen, was er iets meer leven, natuurlijk door de pelgrims. Overigens was Ons Heer misschien al in Foncebadón gepasseerd maar de asfaltgieter niet, de straat was nog altijd “gelegd” met keien. We haalden een stempel in een pelgrimsherberg waar de hospitalero druk doende was een omelet te bakken, hij moest de stempel met kussen zoeken, stempelen mochten we zelf. We volgden een paadje in een decor dat mij aan de Pyreneeën deed denken, zo machtig mooi. Weldra bereikten we het IJzeren Kruis (Cruz del Ferro, precies 1500m boven zeespiegel) waar iedereen, wij dus ook, middels een steen zijn lasten achterlaat. Ik had er eentje uit mijn tuin (waar vroeger een ander gebouw stond) meegenomen en dat aan de top achtergelaten, zoals er dat zoveel deden. Nadien gingen we verder door het fraaie landschap en in Manjarín konden we ons laten trakteren op een gratis koffie aan een herberg met plaats voor 20 mensen en volgens mijn wandelgids niet echt proper. Er gingen ook Braziliaanse vlaggen en een spandoek met een URL-adres, http://www.caminhodosol.org/, een Portugees geschreven website over de Camino. We dronken onze koffie, haalden een stempel, keken wat rond en stapten dan op. We genoten verder van de natuur en hielden middagpauze in Molinaseca, voorbij El Acebo, de eerste gemeente in de regio Bierzo, en Riego de Ambrós. Aan de gemeentegrens van Ponferrada bleken we de wegwijzers voor de voetgangersweg gemist te hebben, we volgden de straat en maakten blijkbaar een omweg van 2 km. Meer in het centrum vonden we twee wegwijzers, ene voor de pelgrimsweg zelf en ene voor de pelgrimsherberg. Voor zo’n grote stad blijkt er maar ene te zijn, dan nog een openbare en bovendien een donativo, d.w.z. dat de pelgrim zelf beslist hoeveel hij wil betalen voor de overnachting en het gebruik van de faciliteiten, nl. de zeer grote (210 plaatsen, maar 250 in een heilig jaar, zoals 2010), een ruime parochieherberg “San Nicolás de Flüe”. Omdat we tot dan 4 of 5 EUR gaven voor een overnachting, schonken we ook nu 4 EUR. De man die de pelgrims inschreef had het druk en had wat last van stress, maar intussen kregen we een glas limonade aangeboden door een andere medewerker en een derde, met een Jamaicaanse hoofdbeharing, toonde ons de douches, de keuken en loodste ons naar de slaapzaal. Er waren nog stapelbedden en Annemie slaapt liever boven (heeft ze het onderste van een ander bed niet boven zich) en ik beneden (moet ik niet meer klauteren), dus we hadden ons rap geïnstalleerd. We gingen dan douchen, boodschappen doen, Annemie bakte een omelet met tomaten, we dronken er wijn bij. Om half acht was er een korte dienst in de kapel met pelgrimszegen door de gelegenheidspriester. In de kapel gaf hij elk een folder van vier bladzijden in zijn of gewenste taal (in het Nederlands is nog steeds geen voorzien). Tijdens die dienst werd gezongen, gebeden en een brandende kaars doorgegeven. Wie wou kon die kaars even vasthouden en iets zeggen, voordragen of zingen (ik vroeg gauw enkele gunsten ). Na de dienst gingen we nog wat in de tuin zitten en dan onze was van de draad halen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

24-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga