Met de treinen (overstappen in Brugge) kwam ik voorspoedig aan in Zaal De Mast in Torhout, waar ik me eerst ging omkleden (ik kwam tenslotte recht van kantoor in Brussel) en dan mijn inschrijvingsomslag halen. Terwijl ik mijn rugnummer (de organisatie spreekt van borstnummer maar daar prik ik liever geen veiligheidsspelden in ) aan mijn heuptas bevestigde, kwamen Annemie, Mark en Trees ook aan. Terwijl Annemie en Mark, met mij in hun kielzog, op zoek gingen naar verantwoordelijke Dirk, ging Trees al zitplaatsen zoeken in de belendende zaal waar men kon drinken. Na het begroeten van vele bekenden en iets nuttigen, gingen we aansluiten bij de groep der 100-km-wandelaars.

In de Marching staat “Groepsstart om 20.00u.”, maar dat is voor de lopers, de wandelaars vertrokken om 20.15 uur. Zoals vorig jaar kregen de 42-km-wandelaars weldra hun splitsing, terwijl de 100-km-wandelaars nog wat met de 10-km-wandelaars konden verbroederen, maar na een kilometer of 6 draaiden zij links af en wij gingen naar rechts. Zo bereikten wij Veldegem, waar wij werden verwelkomd door een belleman, Loppem (waar geen toilet was), Nieuwvliet (twee rustposten op 1,1 km van elkaar), Waardamme (plezante naam voor een woordspeling: “Weet je waardamme zijn? In Waardamme”), Hersberge, Ruiselede en Beernem.

Daar vonden wij een eerste keer onze bagage terug, ik wisselde van kousen en verzorgde eerst mijn voeten, we hadden belegde broodjes en Mark had voor elk van ons een ferme pot rijstpap met frambozen bij. Nadat we weer klaar waren voor de tweede helft, vertrokken we naar Moerbrugge en Assebroek vanwaar we Brugge die Scone bereikten. Het centrum deden wij ook nu niet aan maar er was genoeg te zien. In Brugge kregen we in het Minnewaterpark tot achter het station, tussen enkele grote schoolgebouwen, een bescheiden regenbuitje over ons heen. Wat later kwamen wij in het Boudewijnpark aan, en terwijl we een boterham aten, koffie dronken, ons verzorgden (ik trok een ander T-shirt aan alsook andere kousen), zagen we de achtbaan van het pretpark in werking.

Nog 30 km scheidden ons van de aankomst, met nog vier controleposten, maar vooral ook een doortocht door het Tillegembos en aansluitend het Beisbroek, waar we het Planetenpad volgden. Dit werd uitgestippeld en op 4 juli 2004 voorgesteld. Het pad is in totaal 835 m lang en stelt hiermee een werkelijke afstand van bijna 6 miljard kilometer voor. Eén meter komt in andere woorden overeen met een werkelijke afstand van 9 miljoen kilometer. Elke planeet wordt voorgesteld door haar mythologische figuur: Saturnus als God van de Tijd, Venus als Godin van de Liefde of Neptunus als God van de Zee. Elke mythologische figuur werd uitgewerkt als een sculptuur van de hand van de bekende kunstenaar Jef Claerhout. Elk beeldhouwwerk torst op één of andere manier een bol(letje) dat de planeet voorstelt. Om praktische redenen werd hier voor een andere schaal gekozen: een bolletje van 10 cm komt overeen met een sfeer van 18000 km. Van De Groene Meersen ging het naar Aartrijke en Wijnendale, waar ik geen kasteel zag (er is er nochtans ene) maar nu hadden we slechts 4,1 km meer te wandelen vooraleer we Zaal De Mast weer bereikten. Daar trokken we met zijn allen aan de bel (terwijl de supporter van andere wandelaars zo vriendelijk was met mijn toestel een paar foto’s van ons te maken, onze welgemeende dank hiervoor !). Van de organisatie kregen we daarom een diploma, een medaille aan een lint, een badge en een large T-shirt. We dronken nog wat en gingen dan naar huis, eerst naar Gent om er Trees te laten uitstappen, en dan naar Massemen, waar ik bij Annemie de nacht mocht doorbrengen.

We vernamen in Torhout dat van de net geen 700 (nl 698) deelnemers op de 100 km er zo’n 1/3 had opgegeven. Dat lijkt ons nogal veel. Net als vorig jaar ben ik behoorlijk enthousiast over de omloop (zowat 50% onverharde wegen, weer enkele aanzienlijke wijzigingen in vergelijking tot vorig jaar), de verzorging (afwisselend en vriendelijk aangeboden), het onthaal (zo persoonlijk als vorig jaar: ook de wandelaars tellen mee).

Alleen zou ik durven voorstellen om de 10 km eerst af te zonderen van de 100 km, de wandelaars op de 42 km hebben meestal een zelfde allure als de 100-km-wandelaars. Of zou de parcoursmeester de kleinste en de grootste afstand ongeveer 6 km samen laten vollen opdat de controleposten, waar voor de wandelaars ruim zitplaats voorzien is, niet overladen zou worden met wandelaars? Zoals in Bornem lijken de eerste controleposten meer op “wagenrusten” van euraudax dan op rustposten van andere, “gewone” wandeltochten, en dan is een wandelaar toch vlugger geneigd om eerder verder te gaan.

21-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Zoals vorig jaar geraakte ik in Marxzell door daags ervoor te overnachten in Mechelen bij Sally (dank je wel!), met haar mee te rijden naar Merksem om van daar af met Frank mee te rijden (ook dank je wel !). Deze keer echter vertrokken wij een uur eerder en kwamen dan ook mooi tijdig aan, namelijk kort na 11 uur. We hadden dus een rustige 2 uur om de nog weinige aanwezigen te begroeten, wat te eten (waldkornbroodjes met brokjes chocolade, met vriendschap aangeboden en bereid door Sally) en te drinken (gratis en ruim keuze). Een half uur voor de start smeerde ik mijn voeten in, trok wandelkousen en –sandalen aan en wachtte op het startsein.

Dat werd dan gegeven door Willy die ons allen toesprak en ons dankte voor de opkomst (een 50-tal wandelaars). Hij verleende dan het woord aan Bertus die verkondigde dat op 24 mei Marcella was overleden, hij vroeg dan om een minuut stilte, wat hij natuurlijk verkreeg. Overigens was een overlijdensbericht in de garage (“startzaal”) bevestigd, naast de foto’s van de tocht van vorig jaar (waar men kopies kon van bestellen). Vooraleer te vertrekken zei Willy nog dat we om ongeveer 20.30 uur al eens onze sporttas konden “aanspreken”, een extraatje dat niet op het overzicht van rustpauzes vermeld staat. Dat is dan ook op tijd om andere kousen aan te trekken en ons van ons reflecterend materiaal te voorzien. Doch dat is dus voor later.

Na wat stratenwerk bereikten we spoedig het Zwarte Woud. Dat is een dicht bebost gebied en middelgebergte in het zuidwesten van Duitsland, gelegen in de deelstaat Baden-Württemberg, aan de Rijn en aan de Franse grens. Het is het grootste middelgebergte in Duitsland. Geologisch is het verwant aan de Vogezen, die aan de Franse kant van de Rijn liggen. De hoogste top van het Zwarte Woud is de Feldberg met een hoogte van 1493 meter boven Normaal Amsterdams Peil (maar hier kwamen wij niet). Het Zwarte Woud is het grootste bosgebied in Duitsland en bestaat hoofdzakelijk uit dennen- en sparrenbomen. Tegenwoordig is het Zwarte Woud een van de populairste toeristenbestemmingen in Duitsland. De Romeinen noemden het dicht beboste gebergte met zijn kenmerkende donkere naaldbomen Silva Nigra - "het Zwarte of Donkere Woud", dat voor hen onheilspellend en bijna ondoordringbaar was. Het Duitse woord Schwarzwald werd voor de eerste keer in een document van het Zwitserse klooster St. Gallen uit het jaar 868 gebruikt. Her en der vind je wandelwegwijzers, soms naar steden in de buurt die bijna 50 km verder gelegen zijn, zoals Freudenstadt. Wij zijn de eerste 10 uur van onze wandeling nauwelijks het woud uit geweest, en hadden een rustpauze in Neusatz en een andere in Dobel (waar we afscheid namen van enkele wandelaars die voor de afstand van bijna 20 km waren ingeschreven, hoewel dat geen audax-afstand is). De bevoorrading op zo’n wagenrust is behoorlijk uitgebreid, met frisdranken, bier (met zeer weinig en met een beetje alcohol) en een gevarieerde keuze aan versnaperingen. In Dobel raadde Willy ons voor het vertrek aan om een flesje water en een zakje met banaan en een koek mee te nemen, want de volgende wagenrust bevond zich op 15,4 km. Ik had al een flesje cola (van Sally gekregen met het ontbijt) dat ik in Neusatz al had laten bijvullen, maar het water nam ik zeker in dank aan. Met het zakje voedsel haalde ik zonder me te haasten Frank in en bood het hem aan, ik had toch geen honger, na de pistolet met twee Bockwurste en mosterd gevolgd door een potje yoghurt op die wagenrust. Tussen Dobel en de parking “Kreuzle” passeerden wij een open hut, zoals er vele staan in het Zwarte Woud, en daar pauzeerden wij even om de lange tussenafstand wat te “breken”.

We wandelden dan verder naar de Kaltenbronn (waar we dus onze bagage ter beschikking hadden) en van daar naar de Keizer Wilhelmtoren die werd gebouwd in 1897, 30 m hoog is en 160 treden telt en gelegen is op de Hohloh. De meesten onder ons bestegen die treden om van zo hoog (990 m) op de wandelaars onderaan neer te kijken (letterlijk dan toch) en van het wijdse uitzicht in vier richtingen te genieten. We hoorden dan Willy fluiten en daalden de treden dus opnieuw af om onze wandeling verder te zetten, richting Bad Wildbad. Dat bereikten we na nog een pauze in Lautenhof (met onder andere rode wijn en blokjes kaas) en een mooie passage langs het Grote Hohlohmeer.

Bad Wildbad is een kuuroord (al in de 15^de eeuw als dusdanig bekend) in het noordelijke deel van het Zwarte Woud, het behoort tot het district Calw. Het ligt in het Enzdal, een bijrivier van de Neckar. In het stadsdeel Calmbach vloeien de twee bronstromen Kleine Enz en Große Enz samen tot de eigenlijke Enz. We doorkruisten het centrum om dan in Hotel - Restaurant “Alte Linde” onze warme maaltijd te nuttigen. Dat bestond uit een bord aspergesoep en stoofvlees met frietjes en/of Spätzle, door te spoelen met een drank door Marc aan zijn tafelgenoten (Lucia, Sally, Conny, Geert, Frank en mij) aangeboden wegens zijn 12^de Gouden Arend, hartelijk dank, santé en gefeliciteerd! In dat hotel hadden we 70 minuten tijd om te eten, ons eventueel op te frissen (voor mij: ander T-shirt en andere kousen) en wat te rusten.

Het was intussen natuurlijk al donker dus werd er voorlopig niet meer gefotografeerd, hoewel Bad Wildbad toch wat charmes heeft. Zo ging het via de Eyachbrug en 9 km verder een parking naar Dennach, waar wij in de kantine van het sportplein ons ontbijt kregen. Er was zelfs tijd (60 minuten) om andere kousen aan te trekken en wat te rusten alvorens we weer van het zonnetje en de mooie streek konden genieten. Op de laatste wagenrust, 12,8 km dichter bij Pfaffenrot, waren er zelfs diverse soorten schnapps en omdat ik mijn schnappskroesje van Denemarken toch altijd bij heb, proefde ik van de kersenjenever (die hut heet nochtans Weinbrünnle). Nog net geen 5 km scheidden ons van de eindmeet waar Willy dankwoorden uitsprak aan de wandelaars, de medewerkers en de seingevers. Hij had dan 5 Gouden Arenden uit te rijken, twee Duitse vogels (Marion en Karl) en drie Belgische (Marc, Louis en Joost), gratuliere en gefeliciteerd! Drie kwartier later vertrokken Frank, Sally en ik want wij moesten ’s anderendaags weer aan de slag (enkele anderen hadden het weekend wat uitgerokken in de streek).

Het was een mooie wandeling, en dat veel mij herinnerde aan mijn eerste deelname aan Euraudax Marxzell (een jaar of 4 geleden) stoort mij hoegenaamd niet. Het weer was ook mooi en het eten, de versnaperingen lekker en gevarieerd (op enkele wagenrusten waren er diverse taarten en grote cakes). Volgend jaar organiseert Willy de Superaudax en ik heb horen zeggen dat dit dan zijn laatste audax-organisatie wordt. Helaas, driewerf helaas! Er zijn maar 3 Duitse audax-tochten per jaar, dus ’t jonge volk (Marion, om geen namen te noemen…) wordt vriendelijk doch dringend verzocht een datum te vragen bij de verantwoordelijke voor de kalender aldaar.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/EuraudaxSchwarzwald09

15-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga