|
In Wallonië gaat men terug met potlood en papier stemmen. Een terugkeer naar de vorige eeuw lijkt me dat. De uitleg is dat Wallonië geen geld heeft voor een up-date van hun computerprogramma's. Dat lijkt me ook een drogreden. Als iedere Vlaming, van boreling tot oude grijsaard, zo'n tweeduizend euro per jaar aan Wallonië geeft moet daar toch iets mee aan te vangen zijn. Een up-date aankopen of zo. Zoveel zal die up-date wel niet kosten. In ieder geval toch minder dan een paar miljoen stembrieven te laten drukken. Of zit er weer iets anders achter. Iets met steekpenningen of één of ander partijvriendje dat een drukkerij heeft. Dat zou me niks verwonderen. In Wallonië is alles partijgebonden. Of misschien willen ze nog wat meer centen van de Vlamingen aftruggelen. Met als excuus dat ze geen geld hebben om verkiezingen te organiseren. Dat zou de Waalse politiekers goed uitkomen. Vlaanderen moet dan met geld over de brug komen of er komen geen verkiezingen in Wallonië. Dan blijft alles bij het oude. Want zolang er geen grondige wijzigingen komen in dit land blijft de miljardenstroom naar Wallonië duren. En kunnen de politiekers met geld blijven gooien. Om stemmen te halen. Zo blijven ze aan de vetpotten zitten. Maar toch vraag ik mij af of Wallonië wel uit de 19e eeuw geraakt is. Alles is daar nog zoals het in de voorgaande eeuw was. Met ruïnes van wat ooit fabrieken waren. Die fabrieken waren toen de trots van België. Nu helaas niks meer dan stoffige overblijfselen van vergane glorie. Enkel en alleen omdat er nooit geïnvesteerd is in nieuwe ideeën en technieken. Ze teerden daar gewoon op de grondstoffen die toen toevallig aan de economische vraag voldeed. En het werk lieten ze over aan de Vlamingen die massaal in de mijnen en de fabrieken het zware werk kwamen doen. Tegen een hongerloon. Want toendertijd was er van solidariteit geen sprake. Die solidariteit en de daarmee gepaard gaande geldstroom is er maar gekomen nadat Vlaanderen het beter deed dan Wallonië. Nadat Vlaanderen en de Vlamingen door hard labeur meer begon te verdienen dan Wallonië eisten de Waalse politiekers hun deel van de koek. Solidariteit noemden ze dat. Een proper woord dat inhield dat ze gewoon op hun gat konden blijven zitten. Profiterend van de arbeid van Vlaanderen. En tegenwoordig is het nog altijd zo dat Vlaanderen Wallonië blijft sponsoren om niks te doen. Zou het eens geen tijd worden dat men in het zuiden van dit land de handen uit de mouwen begint te steken? Door bijvoorbeeld Nederlands te leren en de vele openstaande, en fatsoenlijk betaalde, posten in Vlaanderen op te vullen. Maar dat zal niet gaan zeker. Dat is werken en daar hebben de Walen een broertje aan dood. Al is er wel een oplossing. Laat ons van Wallonië een soort van groot-Bokrijk maken. Een heel gewest dat blijven steken is in de vorige eeuw is beslist een bezienswaardigheid.
|
Ik ben Fredje
