|
Armoede die van ouders op kinderen overgaat heet generatiearmoede volgens onderzoekers. Volgens die onderzoekers is dat een normaal verschijnsel. Kinderen waarvan de ouders in armoede leven krijgen geen kansen in het leven. En dreigen zo ook in de armoede terecht te komen. Volgens die onderzoekers is het dus nodig om die ouders meer mogelijkheden te geven om uit de armoede te raken. Een moderne woning, voorzien van alle comfort ter beschikking stellen. Met een auto voor de deur. Gratis. Op kosten van de gemeenschap. Rare hersenkronkels van die onderzoekers vind ik. Als ik dat zo bekijk zou onze generatie dus in de armoede hebben moeten blijven steken. De senioren van tegenwoordig hebben volgens mij toch ook niet veel kansen gekregen in het leven. Toen wij jong waren was er, in vergelijking met wat nu armoede heet, veel meer armoede. We hadden geen centrale verwarming. We hadden een Leuvense stoof die elke wintermorgen opnieuw aangestoken moest worden om de bevroren ruiten opnieuw doorzichtig te maken. Ook geen toilet met waterspoeling. Wel een plank met een gat in. In een schijthuisje buiten in de kou. En een uitgelezen krant als wc papier. Een tuinhuisje hadden we ook niet. Wel een zelfgemaakte boomhut die af en toe instortte. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met zaken die er vroeger niet waren en nu wel. Maar wat ik mij herinner is dat er toendertijd wel enkele spreuken op mijn rapport stonden. Dat waren dan spreuken waaraan we ons hielden. Zoals Ik kan niet zegt de luiaard, en daarom kan hij niet en willen is kunnen of nog waar een wil is, is een weg. En vooral die wil was er bij onze generatie. En die weg hebben we nog zelf gemaakt. Er was bij onze generatie zoveel wil dat er tegenwoordig een veelvoud van wegen zijn. Allemaal mooi geplaveid en duidelijk verlicht. En toch lijkt het voor bepaalde generatiearme mensen niet te lukken om uit hun armoede te raken. Volgens mij heeft dat eerder te maken met niet willen. Het is inderdaad heel gemakkelijk om te blijven liggen in de sociale hangmat. Een sociale hangmat die gecreëerd en betaald is door een generatie die de wil had om iets te maken van het leven. Een generatie die een explosie van innovaties, ideeën, oplossingen en risico-nemers voortgebracht heeft. Door hard te werken en door te willen. Als alle volgende generaties dezelfde wil moest hebben staat de wereld gouden tijden te wachten. Maar het ontbreekt de kansarmen aan wil. Daarom spreek ik niet van generatiearmoede maar van generatieluiheid.
|
Ik ben Fredje
