Mijn muze was in staking. Ik had het kunnen weten. Verleden week heeft ze bezoek gehad van een vakbondsafgevaardigde. En éénmaal de vakbond ergens zijn neus tussen steekt is het al staking wat de klok slaat. Een vakbond was ooit een uitstekend idee. Maar die tijd is lang voorbij. Nu weet diezelfde vakbond dat ik grof geld verdien aan de stukjes die ik hier schrijf. En dus moet ik daarvan een gedeelte afgeven aan mijn muze. En mijn muze dan weer een stukje aan de vakbond. Zo gaat dat in het leven. Iedereen wil profiteren van mijn zware arbeid. De enige en belangrijkste eis van mijn muze was niet niks. Ze eiste twee duvels per dag. In principe heb ik niks tegen een beetje verdelen. Maar twee duvels per dag? Mijn duvels dan nog wel. Er kwamen dus onderhandelingen. We gingen samen aan tafel zitten. Maar ik liet me niet doen. Het werden keiharde onderhandelingen. In eerste instantie claimde ik zelf die premie. De aanval is nog altijd de beste verdediging zo was mijn redenering. Maar het kon niet baten. We kwamen dus overeen dat het de helft zou zijn. Eén duvel per dag. Dan volgden de uitvoeringsmodaliteiten. Dat was ook belangrijk. Want hoe geef je een mythologische figuur een wereldse beloning? Daar wist de dochter van Zeus echter raad mee. Volgens haar moest ik die duvels zelf opdrinken en dan zou ze mij volledig ter wille zijn. Ik heb haar eisen met plezier ingewilligd.