Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
29-12-2010
Kindje
Met een stralend gezicht kwam de buurvrouw vertellen dat haar dochter een kindje gekocht had. Een meisje. Kerngezond en alles was prima verlopen. Er was nog meer reden om gelukkig te zijn. Het was haar eerste kleinkind. Voortaan zou ik haar dus aanspreken als oma. Zo gaat dat in het leven, je bent jong en knap en voor je het zelf beseft ben je oud en versleten. Niet dat mijn buurvrouw er uitzag als oud en versleten. Integendeel. Ze mocht er nog best zijn. Zoals de meeste grootouders tegenwoordig. Dat is toch een verschil met vroeger. Een mens van 60 lijkt in de verste verte niet meer op een oudje van vijftig jaar geleden. Toen waren zestigers oude mensen. Of is dat maar een idee. Zie ik dat met andere ogen. Misschien zijn mijn ogen ook niet meer zoals het geweest was. Maar ik stel toch vast dat de meeste grootouders nog best vitaal zijn. Ze nemen ook nog steeds deel aan de samenleving. Nemen allerlei taken op zich. Ze maken zich nuttig waar ze maar kunnen. Zo ook in haar geval. Er waren blijkbaar al plannen gemaakt voor de opvang van het kleine mensje. Oma zou de opvang volledig voor haar rekening nemen. Geen kinderoppas, geen crèche, niks van dat alles. Het kleintje zou met liefde opgevangen worden door oma. Zo gaat dat tegenwoordig. Het kindje zelf had nog geen flauw benul van het geluk dat haar overkomen was. Pas geboren en alle geluk van de wereld was haar deel. Het feit alleen al dat ze in dit deel van de wereld het levenslicht zag was voldoende om van hoerenchance te spreken. Honger en dorst zal ze nooit kennen. Ze kan opgroeien in een wereld van overvloed. Omringd door de beste zorgen. Haar overlevingskansen zijn maximaal. Er zijn slechtere vooruitzichten voor veel kinderen. Toch was er iets dat me intrigeerde. Was ik een tijd uit deze wereld verdwenen en door een soort tijdmachine jaren later teruggekomen? Want.. wie koopt er nu een kind? In mijn tijd moesten we dat nog zelf maken.
Een artikeltje gelezen over een uitspraak van een zekere Tom Lanoye. Rare man. Tom Lanoye is een Belgische schrijver die in het Nederlandse NOS radio 1 journaal een interview gaf en daar zijn mening gaf over Vlaanderen. Hij gelooft niet in een republiek Vlaanderen. Zijn volste recht natuurlijk. Hij mag best een eigen mening hebben. Vlaanderen is vadsig en overmoedig, zoals een bevrijde slaaf die een potje geld heeft bijeengespaard beweert hij. Het Vlaams nationalisme is volgens hem de oorzaak van het immobilisme in België. Wablieft? Dat zijn zo van die uitspraken waar ik het vliegend schijt van krijg. Als er een bevolkingsgroep is die voorruit wil dan is het toch Vlaanderen zeker. Het zijn de Waalse politiekers die het hele geval maar blijven op de lange baan schuiven. Het gaat om geld, zo simpel is het. Wallonië wil geld van Vlaanderen. Veel geld. Elke Vlaming, van boreling tot oude grijsaard, moet per jaar en per persoon 2.000 euro afdokken aan Wallonië. Niet mis als je weet dat er zo'n 6 miljoen Vlamingen zijn. En dat duurt nu al jaren. Solidariteit noemen ze dat. Aan die solidariteit wil Vlaanderen paal en perk stellen. Maar de Waalse politiekers willen meer. Nog meer. Anders moeten ze gaan besparen op hun overheidspersoneel. Er werken zo'n dikke 40 procent van de Waalse bevolking voor hun gewest. Samen met het hoge aantal werkonwilligen kost dat geld natuurlijk. En dat zou Vlaanderen dus allemaal moeten blijven betalen. Ze vinden het in Wallonië normaal dat hele generaties zich in de werkloosheid nestelen. Van de school naar de werkloosheidsuitkering. En daarna nog een dik pensioen. Op kosten van Vlaanderen. Een tijdje geleden was ik in Rochefort en daar slenterden gemeentearbeiders door het stadje met op de rug van hun werkkledij de afbeelding van een Vlaamse leeuw. Ik vroeg hoe dat nu kon. Het antwoord was simpel; dat was het embleem van hun sponsor.... Al moet ik wel toegeven dat er langzaam verandering in komt. Ik stelde vast dat zowat alle zaken waar geld te verdienen viel in handen was van Nederlanders. De Nederlanders als ontwikkelingswerkers. Moet kunnen. Misschien kan Vlaanderen dat geld beter aan Nederland geven om de Nederlanders toe te laten om meer te investeren in Wallonië. De Nederlanders kennende, zal dat geld binnen enkele jaren een uitstekende investering blijken te zijn. Ik zal dat voorstel eens overmaken aan de regeringsonderhandelaars.
Veronderstel dat er geen hemel is. Het is gemakkelijk als je probeert. Geen hel hieronder. Boven ons enkel lucht. Leven voor vandaag...
Veronderstel dat er geen landen zijn. Het is niet moeilijk om te doen. Niets om voor te doden of te sterven. Ook geen godsdienst. Veronderstel dat alle mensen Hun leven leven in vrede.
Veronderstel, geen bezittingen. Ik vraag me af of je dat kunt. Geen behoefte tot hebzucht, geen honger. Een broederschap van mensen. Veronderstel dat alle mensen. De wereld delen.
Je mag zeggen dat ik een dromer ben. Maar ik ben niet de enige. Ik hoop dat jullie op een dag meedoen. En de wereld zal leven als één.
Een vrije vertaling van het lied imagine van John Lennon. De man heeft dat uitgebracht in 1971. Zelf vind ik het nog altijd een prachtige tekst. Het is zo een beetje het gedachtegoed van mei '68. We waren jong en de wereld lag aan onze voeten. Zoals dat hoort bij jongeren. We zouden de wereld verbeteren. Vrede en vriendschap zou er komen. Het is helaas iets anders gelopen. We waren met zijn allen blijkbaar meer bezig met onszelf. Toch blijf ik hopen dat ik het ooit eens mag meemaken. Al ben ik door ervaring wel realistischer geworden en zal die droom nog niet voor morgen zijn. Maar ik blijf dromen. Ik heb geen glazen bol waarin ik de toekomst kan zien. Ik zou de tekst echter willen doorgeven aan de jongeren van nu. En misschien, ooit, wie weet. Onze generatie heeft dan wel een belangrijke bijdrage geleverd aan de technische evolutie, maar het belangrijkste hebben we niet verwezenlijkt. Spijtig.
Een krant heet een dagblad. Daarom verschijnt een krant ook elke dag. En elke dag lees ik zo een beetje de krant. Wat lees ik nu? Er sneuvelen records. Nog nooit viel er zo vroeg in het seizoen zoveel sneeuw. Zou dat komen omdat de aarde aan het opwarmen is? Rare opwarming is dat als je het mij vraagt. De aarde zou warmer worden en het begint te sneeuwen. Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Al zal daar wel een uitleg voor zijn. Waarschijnlijk een soort uitleg waar geen mens iets van snapt. Moet kunnen natuurlijk. De gespecialiseerde uitleggers moeten toch ook iets te doen hebben. En als je als gewone sterveling hun ingewikkelde explicatie hoort dan kan je al snel niet meer volgen. Maar dat laat niemand merken, anders ben je een dommekloot. Nu wil ik wel toegeven dat ik van weer en weervoorspellingen niet veel verstand heb. Toch blijf ik het een raar verschijnsel vinden. Al dat opwarmingsgedoe. De zeespiegel gaat ook stijgen naar het schijnt. Dat is ook zoiets waar ik niet bij kan. Het water van de wereldzeeën zal met enkele meters stijgen doordat het noord- en zuidpoolijs smelt. Nu heb ik zelf eens een kleine test gedaan. Alleen maar voor de lol. Ik heb het ijs uit mijn diepvriezer eens in een emmer laten ontdooien en wat bleek? De massa water dat overbleef was heel wat minder dan de massa ijs die er eerst was. IJs dat water word heeft dus duidelijk minder plaats nodig. Als ik er dan rekening mee houd dat zowat negentig percent van het ijs van de polen onder water zit, dan neemt dat ijs toch meer plaats in dan water. Als dat ijs dan smelt dan komt er dus meer plaats vrij en zou de waterspiegel toch moeten dalen. Een simpele redenering dacht ik zo. Tè simpel volgens de deskundigen. Als het zo eenvoudig zou zijn dan konden die deskundigen hun boeken wel sluiten en dat mag vooral niet gebeuren. Het moet tenminste zò ingewikkeld zijn dat enkel de specialisten er over kunnen lullen. De simpele ziel mag het niet begrijpen. Jaren geleden, zo rond de jaren zeventig, hebben ze ons de daver op het lijf gejaagd met de voorspelling dat we regelrecht naar een nieuwe ijstijd afstevenden. Er waren enkele koude winters geweest en volgens de statistieken was dat duidelijk een teken aan de wand. We konden met zijn allen maar beter sparen voor een dikke jas. We zouden hem nodig hebben. Nu niet meer. Gooi maar weg die jas en begin maar te sparen voor een fatsoenlijke airco. En een boot, want het water zal zowat de helft van het land overspoelen. We kunnen binnenkort gaan vissen in onze tuin. Onder een grote parasol. Want heet zal het ook worden. Zo heet dat het water verdampt en dan zijn we weeral vertrokken voor een ander hoofdstuk. Ach, het kan me allemaal niet veel schelen. We zullen moeten afwachten wat de natuur voor ons in petto heeft. Alhoewel, laat die opwarming maar vlug komen want ik krijg koude voeten van die sneeuw.
Wanneer U tot mij spreekt, doe het: -rustig -kalm -bezadigd
Zoniet: -krijg ik hartkloppingen -stijgt mijn bloeddruk -krijg ik kippenvel -beginnen mijn neusvleugels te trillen -krijg ik knikkende knieën -komt er stoom uit mijn oren -komt mijn nekhaar overeind -beginnen mijn handen te jeuken -worden mijn ogen bloedrood -beginnen mijn hersenen te koken -krijg ik maagkrampen -verlies ik mijn aangeboren vriendelijkheid en word ik echt onuitstaanbaar
Ik weet het. Roken, het blijft een teer onderwerp. En de strijd is gestreden. De niet rokers hebben gewonnen. Grandioos. Rokers zijn buiten de maatschappij gezet. Paria's zijn het geworden. Outlaws. Toch heb ik zo mijn bedenkingen. Niet rokers zijn geen sociale wezens. Egoïsten zijn het. Laat me even uitleggen. Ten eerste; rokers zorgen voor werkgelegenheid. De sigarettenindustrie was een miljardenzaak. En nu, fabrieken dicht werkloosheid armoede aan lager wal criminaliteit. Ik ken enkele gevallen die een schitterende toekomst hadden in de sigarettenindustrie. Nu, helaas, werkloos. Ten tweede; rokers betalen meer belastingen dan niet rokers. Kijk maar naar de taksen op een pakje sigaretten. Rokers zijn dus solidair met de gemeenschap. Ze betalen meer belasting. Ten derde; Rokers gaan zo'n tien jaar vroeger dood. Ze profiteren niet van hun pensioen. Kosten dus minder aan de gemeenschap. Wie is er hier sociaal? Ziektekosten zegt U? Wablieft? Precies of niet rokers niet ziek worden. Het is algemeen bekend dat de laatste tien jaar van een mensenleven het meest kost aan verzorging en ziekten. Rokers zijn dan al lang dood en begraven. Niks kosten dus. Maar ik weet het wel, er waren andere spelers in het spel. De verzuurders. Zij die het niet konden hebben dat er nog gezellig gepalaverd werd in een bruin café. Tussen pot en pint in een walm van stinkende sigarettenrook. Zij die jaloers waren op de soms briljante ideeën die ontstonden aan de toog. Zij die de vriendschap, de solidariteit, de spontaniteit en de gezelligheid wilden kapotmaken. De verzuurders. Zij zijn het die de kar getrokken hebben. Want de gemiddelde niet roker trok het zich allemaal niet aan. De zwijgende meerderheid werd de mond gesnoerd. En weg was de samenhorigheid. Samen met de werkgelegenheid roemloos ten onder gegaan. Maar de strijd is gestreden. De overwinning binnen. De verzuurders hebben gewonnen. En wat zie ik nu; de verzuurders hebben een andere vijand in het vizier gekregen. Alcohol. Het bastion van plezier en gezelligheid. Dat moet dus verdwijnen. De verzuurders beginnen zich te hergroeperen. Ze beginnen te herbewapenen. Al hun pijlen en bogen worden klaargezet voor de strijd tegen koning alcohol. Eens die strijd gewonnen volgt er nog een allerlaatste gevecht. Het gevecht tegen lachen. Ook die strijd moet koste wat het kost gewonnen worden. Er zal niet meer gelachen mogen worden. Het leven moet en zal ernstig en triestig zijn. Dan hebben ze hun einddoel bereikt. Weet je wat ik ga doen? Ik ga enkele doorrookte vrienden opzoeken. We gaan enkele frisse pinten soldaat maken en moppen vertellen dat de tranen over onze wangen lopen. Zolang het nog kan...
Voor de zoveelste keer stond ik weer in de keuken te wenen. Het is nu al veertig jaar dat we samen zijn en hoeveel maal ik daar in die keuken al staan wenen heb kan ik echt niet meer tellen. Eigenlijk verdien ik een standbeeld. Welke man kan tegenwoordig nog zeggen dat hij veertig jaar gehuwd is met dezelfde vrouw. Ik wel dus. Veertig jaar lief en leed gedeeld. En toch zo twee tot drie keer per week staan wenen in de keuken. Dit kon niet meer. Ik had er genoeg van. Er moest een beslissing genomen worden. De tranen rolden dan wel over mijn wangen, één ding wist ik zeker; hier moet een eind aan komen. Dit kon niet langer. Mijn vrouw zei dan wel steeds dat ze nooit weg zou gaan bij mij. Dit kon ik niet langer verdragen. Ik moest een beslissing nemen. Ik moest zelf de knoop doorhakken. Er zijn zo van die momenten in het leven dat het echt teveel word. Dan moet er iets gebeuren. Mijn geduld was totaal op. Het moest maar eens gedaan zijn. Ik had er genoeg van. Ik moest een fundamentele beslissing nemen. Een beslissing die ons beider leven zou veranderen. Daar was ik mij terdege van bewust. Maar ik kon het niet meer aan. Na veertig jaar was het genoeg geweest. Voor mij was het over en uit. Ik moest knopen doorhakken. Beslissen over de verdere gang van ons leven. Per slot van rekening hadden we allebei toch nog enkele jaren te gaan. Mijn besluit stond dan ook vast. De kogel was door de kerk. Het zou nu en hier gebeuren. Ik zou het klaar en duidelijk vertellen. Gedaan met wenen en schreien in de keuken. Vanaf vandaag moest ze maar zelf de ajuinen schillen.
Tentsletje is in vlaanderen verkozen als woord van het jaar. Een tentsletje is een meisje dat op festivals met meerdere jongens in de tent duikt om elkaar seksueel genot te geven. Niet noodzakelijk met meerdere tegelijk. Liefst de ene na de andere. Moet kunnen. Als je maar plezier hebt denk ik dan. Wat mij wel verwonderd is dat men daar zo een negatieve klank aan geeft. Een sletje. Waarom kan dat niet een tentliefje zijn? Of een tentschatje. Dat lijkt me toch iets positiever. Ik ben dan wel een man maar ik vind niet dat je zo denigrerend moet spreken over meisjes of vrouwen. Of is dat de invloed van de islam. Daar worden vrouwen tot gebruiksvoorwerp gereduceerd. Is het zover gekomen dat een vrouw of meisje geen genot mag hebben. Als dat kind dat nu graag doet. Wie ben ik dan om te moraliseren dat zoiets niet zou mogen. Ze doen daar niemand kwaad mee. Integendeel. En een jongen moet daar alle respect voor hebben. Als jongens daar dan eens mee van kunnen genieten is dat lekker meegenomen. Want laat ons eerlijk zijn, ik denk niet dat er duizenden meisjes zijn die een dergelijke hobby hebben. Laat ons dus genieten en vooral respect opbrengen voor degenen die dat wel graag doen. Ieder diertje zijn pleziertje denk ik dan. Het is toch een rare wereld waarin we leven. Jongens mogen in het rond neuken maar meisjes mogen geen ervaring opdoen. Die moeten maagd blijven tot ze de ridder op het witte paard tegenkomen. Raar vind ik dat. Een jongen met veel sekservaring noemen we een don juan, een verleider, een ervaringsdeskundige en nog zo van die positieve woordjes. Maar, o wee, als een meisje twee sekspartners gehad heeft. Dan is het een hoer of een slet. Ik vind mijn seksgenoten over het algemeen toch maar sukkelaars hoor. Mannen vinden dat een slippertje of meer wel mag. Daar hebben ze geen probleem mee. Maar als hun vrouw of vriendin dan eens verandering wil is het een drama. Dan zijn die mannen gekrenkt in hun ego. Ik vraag mij dan af of al die jaloerse mannen zo een slechte minnaars zijn dat ze geen concurrentie kunnen verdragen. Ze gaan ervan uit dat de eerste de beste andere man het stukken beter doet dan zij zelf. Dat moet een triestige bedoening zijn in bed. Gewoon losers zijn het. Mannen die hun vrouw of vriendin het genot van een verandering niet gunnen weten niet wat ze missen. Die vrouwen kunnen daar alleen maar meer ervaring mee opdoen. En dat komt toch ook ten goede aan het echtelijk genot. Dacht ik zo. Maar blijkbaar is dat niet het gangbare gedachtegoed in deze wereld. En mijn hersenen zitten blijkbaar anders in elkaar. Pluk de dag en leven en laten leven is mijn levensmotto. Of mag dat niet van die chagrijnige egoïsten?
Op mijn vraag of wijn drinken gezond is antwoordde mijn dokter ja. Dat vond ik dus een klaar en duidelijk antwoord. Tot hij er een maar aan toevoegde. Ik heb een hekel aan dergelijke antwoorden. Waarom moet er na een gunstig antwoord altijd een maar komen. Al viel het dit keer nog mee. Maximum twee glazen per dag was de betekenis van maar. Dat was dus ook voor interpretatie vatbaar. Ik heb hier een glas staan waar anderhalve liter vocht in kan. Twee glazen wijn per dag leek me dus best haalbaar. En bovendien gezond. Dat bleek echter niet de bedoeling te zijn. Twee normale glazen benadrukte de brave man. Dat begreep ik dus niet. Als iets gezond is kan je er toch niet genoeg van binnenkrijgen. Hoe meer, hoe gezonder denk ik dan. Maar dat is blijkbaar een slechte redenering. Dan moest het maar over een andere boeg. Even denken...Wijn is het sap van druiven en druiven dat is fruit. Wijn is dus fruitsap... Ik heb mijn vraag dan een ietsiepietsie anders geformuleerd. Of fruitsap gezond is? Ik kreeg een volmondig ja als antwoord. Er volgde zelfs geen maar. Volgens de gezondheidsexpert mag ik zoveel fruitsap drinken als ik wil. Met zo een antwoord kan ik dus leven. Voortaan drink ik dus geen wijn maar fruitsap. Santé.
Het is weer bijna kerstmis. Voor mijn part kan je kerstmis op een koolblad schrijven en aan de konijnen voeren. Al dat gedoe met geschenken, feesten en eten. Wablieft eten? Zeg maar vreten. En zuipen. Alle dure en exclusieve etenswaren en dranken komen er aan te pas. Nu heb ik persoonlijk niks tegen een lekkere maaltijd en een goed glas, maar trop is teveel en teveel is trop. Ik krijg er diarree van en de kater ligt ook op de loer om mij de dag erna aan te herinneren dat het allemaal veel te veel was. Want eten moeten en zullen we met kerstmis. Tot we erbij neervallen. Lief zijn moeten we ook. Het is immers de tijd van vrede op aard aan alle mensen van goede wil. Die van slechte wil hebben geen feestdag. Of hebben die misschien de rest van het jaar hun feestdag. Kan zijn. Want op kerstmis moeten we met zijn allen lief zijn voor elkaar. De dag erna mogen we weer overgaan tot de orde van de dag. Elkaar, al of niet figuurlijk, de strot oversnijden. Op de radio is het ook prijs. Zelf probeer ik het gedurende het hele jaar gezellig te houden. Een plezante sfeer met een zacht muziekje op de achtergrond. De radio dus. Dat is best gemakkelijk want dan moet je niet voortdurend een andere CD opleggen. Maar enkele weken voor kerstmis begint het spel. Er gaat geen uur voorbij of ze draaien een kerstlied. Voor de rest van het jaar hoor je dat niet. Maar weken voor kerstmis beginnen ze met hun zeemzoete gevallen over kerstmis. Lief zijn voor elkaar, vrede op aarde en nog zo van die zever. Het lijkt wel een brainwashing. De luisteraar moet en zal vredelievend zijn. Geen ontsnappen mogelijk. Tot en met 24 december. En op 25 december is het hek helemaal van de dam. Het ene onnozele geval na het andere krijgen we te horen. Die dag blijft de radio hier ten huize uit. Meedogenloos. Zonder compassie voor al degene die op die dag op de radio zitten te werken en vrouw en kind alleen thuis zitten. Dan zet ik liever zelf muziek op. Zouden we dat niet kunnen omdraaien vraag ik mij dan af. Het hele jaar lief en vriendelijk zijn tegen elkaar en dan op 25 december eens echt chagrijnig doen. Kwestie van ons eens af te reageren. Enkel en alleen met kerstmis elkaar een loer draaien. Voor de rest van het jaar eerlijk en vriendelijk zijn tegen elkaar. De wereld zou er helemaal anders uit zien. Of nee, toch niet. Dat zou immers betekenen dat we het hele jaar kerstliederen door onze strot geramd krijgen. En trop is teveel.
Je houdt het niet voor mogelijk. Al die kookprogramma's op TV. Er is geen zender of ze hebben wel één of meer kookprogramma's. We kunnen nu elfenzestig zenders ontvangen, er zijn elfenzeventig programma's over koken. Een indigestie krijg ik ervan. Al dat eten. Het lijkt wel één grote schranspartij. Een tijdje geleden waren het allemaal reality programma's. Puur voyeurisme. Al is kijken naar koken ook voyeurisme. Alleen kijken we nu niet naar mensen maar naar potten en pannen. En vooral naar wat in die pannen zit. Hoe het perfect klaargemaakt moet worden. Want dat is belangrijk, de cuisson moet perfect zijn. Jazeker, de cuisson. Op zijn frans. Het nederlandse woord voor cuisson is bakken. Maar om één of andere reden past nederlands niet in de keuken. Het moet op zijn frans zijn. Dat zal beter smaken zeker. In restaurants hebben ze de gewoonte om alles in het frans te vertalen. De mise en place is ook zoiets. Dat is gewoon de voorbereiding. Maar dat doet een beetje kok niet. Van voorbereiding is geen sprake. Dat moet mise en place zijn. Dat is natuurlijk veel smakelijker. Een kok moet ook chef zijn. De baas van het kiekenkot is dus een chef. Met hoge koksmuts. Hoe hoger de hoed, hoe cheffer de chef. Je hebt er die zelf niet meer in de keuken staan. Ze raken niet door de deur. Zo hoog is hun hoed. En hun ego. Want een goede chef is goud waard. Dat weten ze ook wel. En de chef moet niet noodzakelijk de eigenaar van het restaurant zijn. Als de chef ook de eigenaar is kan je al iets meer verwachten. Maar als de chef in loondienst werkt dan moet de eigenaar naar zijn pijpen dansen. Anders zegt de chef salut en au revoir en kan de eigenaar op zoek naar een andere chef. En dat is andere koek. Want wie wil er tegenwoordig nog in de horeca werken. Dat is voornamelijk week-end en avondwerk. Dat vind de gemiddelde jonge werkzoekende maar niks. Al zijn er uitzonderingen. Gelukkig maar, anders konden we zelfs niet meer naar een restaurant. Dan konden al de eethuizen hun deuren sluiten wegens gebrek aan personeel. Al komt er misschien beterschap door al die kookprogramma's. Dat hebben we nog gezien. Doordat er ooit een reeks over dierenartsen was op TV steeg het aantal studenten en kwamen er meer dierenartsen. Als dat lukte met dierenartsen kan dat waarschijnlijk ook lukken met koks. Een oplossing voor alle zogenaamde knelpuntberoepen. Maak een TV reeks over verpleging en we krijgen meer mensen in de verpleging. Is het misschien daarom dat er zoveel kookprogramma's zijn? Waar TV toch allemaal voor gebruikt wordt. Of is het misbruikt?
Het is weer sinterklaas. Daar heb ik toch wel een beetje vragen over. Zoals; hoe doet die man dat? Op, pakweg, enkele dagen alle kinderen geschenkjes brengen. Ik zou er in ieder geval niet willen aan beginnen. Met een paard en een knecht in een koude winternacht van dak tot dak springen. Het lijkt mij al een hele prestatie om dat als mannen alleen te doen. Maar met een paard? Zou dat beest zijn poten wel eens breken op die gladde daken? Of helemaal naar beneden donderen? Je zal het maar meemaken als je s'morgens de deur opendoet en er ligt daar een kreupel paard op het voetpad. Mag je dat beest dan doden en in de diepvries bewaren om op te eten? Ah ja want kreupele paarden worden meestal afgemaakt. Pech voor dat beest natuurlijk. Maar sint en piet moeten dan wel verder zonder paard. Of hebben die een hele stoet paarden mee? Als er dan eentje zijn nek breekt hebben ze nog reserve. En wat met al dat speelgoed? Ik kan moeilijk geloven dat er een paar miljoen stukken speelgoed in één zak zitten. Je hebt al een hele colonne vrachtwagens nodig om dat te vervoeren. Om nog te zwijgen over al die schoentjes die geleegd moeten worden. Eet dat paard al die wortelen en aardappelen ter plaatse op? Of helpen sint en piet een beetje mee. Zo een paar duizend kilo rouwe patatten en wortelen op je nachtelijke trektocht is toch ook niet ideaal. Alhoewel, als ik dat zo zie als ons kleinkind zijn schoentje komt zetten is daar altijd een biertje bij. Dat paard zal wel geen bier lusten. Dat is dus allemaal voor sint en piet. Die twee moeten tegen de ochtend dan toch volledig lazarus gezopen zijn. Je zou van minder alcoholist worden, dacht ik zo. Of doen die twee al die drank mee. Voor de rest van het jaar. Al zal dat wel meer dan voldoende zijn voor een jaar. Ik zie het al gebeuren hoe die twee een speelgoedfabriek draaiende houden met een stuk in hun kraag. Je zal het als kind toch maar allemaal geloven.
Er zijn weer instanties aan het werk om het zoniënwoud toegankelijker te maken voor het grote publiek. Zelf woon ik vlak naast het zoniënwoud. Zowat drie-vierde van het gemeentelijk grondgebied is zoniënwoud. Wat ik wou vertellen is gewoon; alstublieft, laat al die zogenaamde instanties zwijgen over het zoniënwoud. Laat ons gerust. Het is hier nu kalm. Maak alstublieft geen soort toegangspoort tot het heerlijke, fantastische zoniënwoud via de site van het mooie Groenendaal. Wij kunnen genieten van een wandeling in de onmiddellijke omgeving. Een prachtig woud, zeker. Maar maak daar toch geen toeristisch geval van. Ik heb ze al gezien, de toeristen. Ze zijn niet echt met veel, maar ze zijn er. Brusselaars die met bergschoenen, wandelstok en rugzak door het woud baggeren. Net alsof ze drie maanden op overlevingstocht gaan. Ze komen zelfs tot in Hoeilaart centrum. Het wondermooie gemeentepark, met het prachtige kasteel / gemeentehuis, bezoedelen met hun zelf meegebrachte overlevingspakketen. Het is hen blijkbaar onbekend dat hier in de streek de beste restaurants van het hele land te vinden zijn. Ooit heb ik het meegemaakt; een brussels clubje dat zich les amis de la forêt Soignes noemt, waren bij hun overlevingstochten in het zoniënwoud tot de conclusie gekomen dat het vossenbestand in het woud te wensen overliet. Dus maakten ze hun clubkas leeg en kochten in Polen enkele duizenden vossen. Om die dan los te laten in het bos. Hoe dom kun je zijn? Binnen het jaar was er in het bos geen enkel konijn meer te vinden. Alle patrijzen en fazanten werden uitgemoord. Zelfs jonge reeën moesten het loodje leggen. Tot in het centrum van Hoeilaart waren hongerige vossen op zoek naar voedsel. In heel de streek was geen kippenhok veilig. Gelukkig hebben we hier geweren. Dat bleek een efficiënt middel tegen vossen. Er werden wedstrijden georganiseerd, om ter meeste vossenstaarten verzamelen. Met als hoofdprijs een splinternieuw geweer. En de winnaar kwam in aanmerking als hoeilander van het jaar. De hoeilanders hebben, als het ware, het brussels clubkaske aan flarden geschoten. Tof spelletje, echt waar. Alleen spijtig dat het enkele jaren geduurd heeft voordat het wildbestand terug een beetje op peil was. En nu willen enkele officiële instanties het zoniënwoud als toeristische trekpleister uitbuiten. Of nee, uitbaten is hun uitleg. Ik zal het jullie eens eerlijk wijsmaken. Wandelen in het zoniënwoud is gewoon ploeteren door de modder. Tussen vleesetende braambessen, giftige zwarte bosbessen en de pest verspreidende rode bessen. Je riskeert aangevallen te worden door zwanen met een wel heel slecht karakter. De vijvers zijn poelen van verderf. Zwermen muggen, elke mug ter grootte van een volwassen tyrannosaurus rex, zijn erop uit om u met haar en huid te verslinden. De bosduiven schijten op je kop. Dikke takken vallen zomaar uit de bomen, pal op je hoofd. Zonder ervaren gids, kompas en persoonlijk gps systeem, loop je hier hopeloos verloren. Je mag al tevreden zijn als men je knoken binnen de tien jaar terug kan vinden. De vissen zijn gevaarlijker dan Afrikaanse krokodillen. De bomen spreken af om regelmatig van plaats te veranderen, zodat een onervaren wandelaar of fietser, de weg naar de bewoonde wereld nooit meer terug vindt. De kastanjes, beukennootjes en eikels maken er een hobby van om elke bezoeker de kleren van het lijf te scheuren en al het vlees van uw lichaam tot op het bot af te knabbelen. En dan zwijg ik nog over het gemeentepark. De eenden en ganzen zijn hier terecht gekomen nadat ze in de amazone rivier alle piranha's opgevreten hebben. En ze hebben nog honger. Het is maar dat je het weet. Een goede raad dus. Blijf hier weg.... Zodat wij, autochtonen, rustig kunnen genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft.
Gisterenmorgen werd ik wakker met de wekkerradio. Zoals gewoonlijk. Het was iets voor acht. Ik bleef nog even soezen. Een muziekje en dan het nieuws. Altijd interessant om weten wat er zoal gebeurt is in de wereld terwijl ik in men warme bedje lag. Het ging over koude, heel koud was het blijkbaar. En het zou nog kouder worden, door een heel koude wind die ergens vanuit één of andere slechte hoek kwam. Ach, het kon mij allemaal niet veel schelen. Ik lag warm te genieten van het wakker worden en als het echt zo koud was dan zou ik vandaag wel gewoon binnen blijven. Dat is het grote voordeel van gepensioneerd zijn. Je kan doen en laten wat je maar wil. Je wordt betaald om niks te doen. Als je even nadenkt is dat eigenlijk de ideale job. In heel mijn leven heb ik dat nooit meegemaakt. Geld krijgen om niks te doen. Er zijn slechtere beroepen. Goed, ik heb daarvoor heel mijn leven betaald. Opgespaard tijdens mijn actieve loopbaan. En nu dus genieten. Dat kan hier dus, dankzij het hele sociale stelsel. Dan kwam het tweede item op het nieuws; asielzoekers. Blijkbaar was er een reporter op pad en die was zo iets voor zeven uur de asielzoekers gaan tellen. Tien asielzoekers stonden om tien voor zeven voor de deur van één of andere instantie om asiel aan te vragen. Iets voor acht waren er dat al honderdvijftig. En die instantie ging pas open om halfnegen. Die mensen stonden daar dus enkele uren in de kou. Mijn hersencellen kwamen stilaan tot leven en dus vroeg ik mij af; wat komen die mensen hier zoeken? Werk? Laat me niet lachen. Hier en daar misschien een uitzondering. Maar de grote meerderheid denkt dat de gebraden kippetjes hier zomaar in hun mond komen gevlogen. Gratis wonen en leven willen ze. Niks minder. Dat vinden ze een recht. Waar dat geld vandaan komt willen ze niet weten. Er zijn al advocaten op de kar gesprongen om asielzoekers bij te staan in hun eis om wonen, eten en geld. Of willen die advocaten gewoon een graantje meepikken. Enkele percentjes op een paar honderdduizend euro is ook meegenomen. Want de vermeende rechten swingen wel pan uit. Een woning en een slordige duizend euro per maand is niet niks. Vooral niet als je dat vermenigvuldigd met de honderden asielzoekers die hier elke dag toekomen. Er zijn zelfs al rechtszaken geweest waarbij de rechter vijfhonderd euro per persoon en per dag toekent. En de brave, belastingbetalende belg moet dat allemaal betalen. Als je dan ziet dat het gemiddelde pensioen van die brave belg nog geen duizend euro per maand bedraagt vraag ik me toch af of dat allemaal zomaar kan. Een bende leeggangers en avonturiers komt ons hele sociale systeem uitzuigen. Hoelang nog? Al kan ik het mij wel indenken wat er zoal gaande is. Enkele louche figuren gaan in Togo of Afghanistan vertellen dat je in België zomaar voor niks duizend euro per maand krijgt. Een astronomisch bedrag als je in Togo woont want daar krijg je niks. Daar moet gewerkt worden of anders zal je hele gezin verhongeren. Als je dan je allerlaatste bezittingen verkoopt aan die maffia in ruil voor een enkeltje België, is je broodje gebakken. Maar dan komen ze hier toe en blijkt het hier koud te zijn. Daar hebben ze in Togo natuurlijk nog nooit van gehoord. Maar ze zijn hier en zullen dus heel binnenkort zo rijk zijn als de zee diep is. Een beetje kou lijden hebben ze er wel voor over. Maar dan gebeurt er weer iets onverwacht. De pers springt erop. Dat het schandalig is dat die sukkels op straat moeten overnachten. In de koude. Volgens mij hebben die sukkels nooit iets anders gedaan. Maar vermits we in een beschaaft land leven kan en mag dat blijkbaar niet. Alle hens aan dek dus. Er word in zeven haasten voor onderdak gezorgd. Gebouwen worden gezocht en gevonden. Eten en drinken word in gereedheid gebracht. Verwarming zal en moet er zijn. En dan gebeurt er iets typisch Belgisch. Er kan geen vervoer naar de gebouwen gevonden worden. De gebouwen zijn nog niet klaar. Ze zijn niet brandveilig, er zijn nog geen badkamers en toiletten geïnstalleerd. Alsof dat prioriteiten zijn als je verkleumt bent en honger hebt. De eerste kennismaking met het kafkaiaanse België. Waar formulieren belangrijker zijn dan een dak boven je hoofd. Ach, ze moeten het maar leren dat ze hier niet zomaar kunnen binnenvallen. Dat ze wegblijven. Ze hebben hier niks te zoeken. We hebben hier al zorgen genoeg. Per slot van rekening zijn wij het opvangcentrum van de wereld niet. Al moet ik toegeven, als ik in, pakweg, Ghana of Benin onder de sterren honger lag te lijden zou ik ook mijn kans wagen...
Ik kreeg een foldertje onder ogen. Hoe we met zijn allen drinkwater kunnen sparen. Als eerste punt stond dat je een lekkende kraan dient te vervangen. Dat leek me een beetje normaal dacht ik eerst nog. Maar eigenlijk is een lekkende kraan geen verspilling. Dat water loopt weg en via het rioleringssysteem en rivieren komt dat ten lange laatste in zee terecht. Is dat verspilling? Neen dus. Dat water komt wel binnen langs een watermeter. Daar kan men dan aflezen hoeveel je dient te betalen. Dat kost dus wel geld. Maar verspilt is dat water niet. Geld is dan wel verspilt. Water verspillen kan je alleen als je het opdrinkt. Als je dat verspilling kan noemen. Want niet drinken is doodgaan. En vermits een normaal mens wil blijven leven kan dat ook geen verspilling heten. Dat heet dan in leven blijven. Je auto wassen met regenwater stond er ook bij. Hoezo met regenwater? Dat is toch ook drinkbaar. Dat is alleen niet gefilterd. Daar ga je heus niet van dood als je dat drinkt. Alle dieren drinken regenwater. En lang geleden mensen ook. Toch overleefden we. Slecht zal dat dus wel niet zijn. En dat regenwater komt zo maar gratis en voor niks uit de lucht vallen. Dat ze daar nog geen meter tussen gekregen hebben mag een wonder heten. Of heb ik het verkeerd? Misschien betalen we wel via de zogenaamde milieutaks. Maakt dus niet uit hoeveel regenwater we gebruiken. Betalen moeten we toch. Al is regenwater waarschijnlijk goedkoper dan het water dat uit de kraan komt. Daar betalen we de volle pot voor. Onverbiddelijk. Anders de kraan dicht. Dan moet je maar leven van regenwater. Al kan dat natuurlijk wel. Ongefilterd regenwater is ook lekker. En ach, als daar hier en daar een vuiltje tussenzit. Dat schuurt de darmen. Wat willen we eigenlijk? Het is mij niet helemaal duidelijk. Drinkwater sparen, hoe zouden we dat moeten doen? Dat is gewoon water dat als regen naar beneden komt, in de grond sijpelt en dan opgepompt word en in ons kraantje terecht komt. Niet meer en ook niet minder. Verspilling is er niet bij. Al het water dat op één of andere manier naar zee vloeit verdampt en valt terug op ons hoofd via regen. Verspilling? Neen. Een natuurlijke manier om te zuiveren dat wel. Of heet het verspilling als we er bier van maken? Ook niet dacht ik zo. Want dat laat ik zeker niet staan. Ik plas dat wel terug uit. Dat gaat dan de grond of de riool in en komt ook weer ten lange laatste in zee terecht. Verdampt, en komt terug op ons hoofd terecht. Zo is de cirkel rond. Denk er eens aan als je nog in de regen loopt.
Je bent een 50-plusser, het is nauwelijks te geloven dat wij reeds zolang hebben geleefd !
Als kind reden we mee in wagens zonder veiligheidsgordels of air bags ...
Onze bedden waren geschilderd in vrolijk gekleurde - op lood gebaseerde - verven ...
We hadden geen kind-veilige afsluitingen op geneesmiddelen, deuren of kasten, en wanneer we met onze fiets reden, deden we dat zonder helm .
We reden met onze fiets kilometers ver weg van huis. Op straten waar nauwelijks een fietspad te vinden was. Zonder begeleiding. Toch kwamen we levend en wel terug. Zelfs al hadden we onderweg platte band, of reden we verloren in een , voor ons, totaal onbekende wereld.
We dronken water van de tuinslang of uit de kraan en niet uit een fles - verschrikkelijk!
We gingen zwemmen in vijvers en/of rivieren. In water dat niet eens gefilterd was. Niemand is eraan dood gegaan.
We maakten kampen in bomen , met de meest primitieve materialen. Als het boeltje instortte begonnen we opnieuw.
We brachten uren door in het monteren van een go-cart uit rommel en reden dan van een helling af om enkel tijdens de afdaling vast te stellen dat we de remmen vergaten. Na enkele keren in de struiken te zijn beland bedachten we een oplossing.
We experimenteerden met het uiteen halen en opnieuw in elkaar steken van radio's en andere electrische toestellen om enkel te worden verraden door de zwart geblakerde muur boven het stopcontact dat we een kortsluiting hadden veroorzaakt.
We gingen 's morgens van huis en speelden de ganse dag, zo lang we er maar voor zorgden terug thuis te zijn bij valavond. Niemand kon ons de ganse dag bereiken. Geen GSM's. Onvoorstelbaar !
We sneden ons en braken botten en tanden, nochtans gaf dit geen aanleiding tot rechtszaken. Het waren ongevallen. Niemand viel iets te verwijten, behalve onszelf.
Herinner je nog je "ongevallen" ? We vielen en bloedden uit armen en benen. Een dokter kwam er niet aan te pas. Dat genas allemaal vanzelf. Zelfs zonder inentingen. O wonder.
We vochten en sloegen elkaar bont en blauw en leerden daarmee om te gaan.
We aten snoepgoed, brood en boter en dronken frisdrank, maar we hadden nooit overgewicht ... we waren altijd buiten aan het spelen.
We speelden in bossen, beken en modderpoelen zonder bescherming of toezicht. Spelen heette dat.
We scheurden onze broeken en hemden en kregen thuis een paar oorvegen. Niemand hield er een trauma aan over. Zo was het leven nu éénmaal.
We deelden onze drank door samen van dezelfde fles te drinken en niemand is hier ooit van overleden.
We hadden geen Playstations, Nintendo 64, X-Boxes, video spelletjes, 40 televisiezenders, video, surround sound, GSM, P.C., internet chat rooms etc. ... we hadden vrienden.
We gingen naar buiten en maakten vrienden. We reden op onze fiets of wandelde naar een vriend thuis, belden aan of gingen zelfs gewoon via de achterdeur naar binnen. Stel je dit voor. Zonder de ouders hier eerst om te vragen ! Helemaal alleen ! Helemaal alleen in die koude afgrijselijke wereld ! Zonder een oppasser - hoe deden we het toch?
We gingen 's avonds alleen in het donker terug naar huis, hoe durfden we?
We vonden spelletjes uit met stokken en tennisballen en - hoewel we er voor werden gewaarschuwd - niemand verloor een oog.
Niet iedereen mocht mee voetballen, en diegene die geen team vonden moesten leren omgaan met ontgoocheling .
We stonden op door een soort van wekker, zonder dat het radiogestuurd is, zonder dat het beveiligd is tegen stroomuitval, zonder een 'snooze'-functie. Hoe deden we dat toch?
Onze daden waren die van onszelf. Gevolgen werden verwacht. Niemand of niets om zich achter te verbergen. De idee van een ouder die ons verdedigden indien we de wet overtraden, was ongekend. Straf krijgen op school , was je straf ondergaan. Onze ouders steunden zelfs de wet en de school - stel je dat voor !
We aten varken, koe, paard of kip zonder dat ze werden getest op PCB's, dolle koeienziekte, kippenpest, enz. En toch overleefden we !
We namen niet de TGV naar Frankrijk om een dagje plezier te moeten hebben in een pretpark, op straat was het minstens even leuk!
Niettegenstaande hun ongeziene gevaarlijke jeugd, hebben bovenvermelde generaties de beste risico-nemers, probleem-oplossers en ontdekkers ooit voortgebracht. De voorbije 50 jaar heeft een explosie gekend aan innovaties en nieuwe ideeën. We kenden vrijheid, mislukking, succes en verantwoordelijkheid en leerden hiermee om te gaan.
Enkele jaren geleden zijn we een weekend naar Amsterdam geweest. Mooie stad, dat wel. Wat echter tegenviel was het eten. Wat me opviel was dat er verschillende restaurants waren met een bord voor de deur met als tekst, vlaamse frieten. Wat het verschil was tussen vlaamse en nederlandse frieten was me niet echt duidelijk. Tot we gingen eten. Steak met frieten. In een restaurant waar zo een bordje niet buitenstond. Nederlandse frieten dus. Wat was dat? De frieten leken op een soort mutatie tussen voorgekauwde kroketten en beschimmelde kalfszwezeriken die daarenboven nog ontploft waren in afgedraaide motorolie. De steak was een soort uiteengevallen hamburger die met de beste wil van de wereld niet eens leek op vlees. Tenzij je gebakken wormen vlees noemt. Nu weet ik niet hoe men in Nederland frieten maakt, maar wat ik wel weet is dat in vlaanderen elk kind van pakweg 10 jaar, smakelijke goudgele frieten kan bakken. Er was daar wel meer te zien in dat restaurant. Zo was er iemand die spaghetti bestelt had. Nooit gezien; spaghetti bolognese op een bedje van sla. De sla die onderaan de warme spaghetti gelegen had zag eruit als doorweekte kattenstront. De man speelde dat met zichtbare smaak naar binnen. Mijn maag draaide om. We hebben dan maar wijselijk besloten om ons te beperken tot het dessert. Een slecht restaurant, dachten we nog. Kan gebeuren. Maar tijdens onze wandeling keek ik toch hier en daar stiekem naar hetgeen er op de borden van de restaurantbezoekers lag. Nooit gezien, hoeveel afval er op de borden lag. De volgende middag waren we iets sceptischer. We keken uit naar een bordje vlaamse frieten. Maar met de steak van de vorige dag in gedachten zochten we toch iets anders. Tot we een restaurant vonden met bord vlaamse frieten en nog iets lekkers: ribbetjes. En wat kan je verkeerd doen aan ribbetjes? Dat is gewoon lekker eten. Bovendien makkelijk klaar te maken. De frietjes in de ketel, de ribbetjes roosteren en klaar is kees. Niks aan dus. Maar dat was buiten de waard gerekend. De frietjes waren wel eetbaar. Maar de ribbetjes. Wat was dat nu weer? Een dun, doorbakken stuk leder voor onder men schoenen te kloppen. Ik vroeg uitleg. Zijn dit ribbetjes? Dat was inderdaad tussenribstuk volgens de kok. Tussenribstuk?? Jawel, tussenRIBstuk. Dat zou dus iets moeten voorstellen wat men in vlaanderen een entrecote noemt. Maar dan veel te dun. Zo dun dat zoiets in vlaanderen een snede hesp heet. Om tussen de boterham te leggen. Hoe doen ze het toch? Zijn er in Nederland scholen waar men kan leren hoe je een, in principe lekker en simpel klaar te maken product, deskundig naar de kloten kan doen. Hoe lang moet je daarvoor studeren? Laat ons eerlijk zijn. Dat leer je niet op enkele maanden. Daarvoor moet je toch echt wel deskundig advies krijgen. Jaren studeren moet je daarvoor. Maar ik weet het nu wel. De volgende keer dat ik naar Amsterdam ga neem ik boterhammen mee. Zeker weten.
Mosselen met friet. Dat is tegenwoordig zo een beetje het nationale gerecht van België geworden. Vooral in Vlaanderen dan. Lange jaren geleden was dat biefstuk met sla en frieten. Nu mosselen. Wij Belgen zijn nogal solidair. We gunnen de Nederlanders ook iets. Die mensen mogen ook iets verdienen zeker. Waarom niet. Al herinner ik mij nog heel goed dat we zelf mosselen gingen plukken. Lang geleden, toen de dieren nog konden spreken en van internet nog geen sprake was, plukten we zelf mosselen. Jazeker, mosselen werden toen nog geplukt. Niet getrokken of geoogst , maar geplukt. Onze ouders hadden in Bredene aan zee een zomerhuisje. Op een camping waar ook nogal wat tenten en caravans stonden. Daar gingen we elk jaar in de zomer naartoe. Zelf had ik het geluk dat ik er langer dan een maand kon blijven. Dat had te maken met het feit dat mijn ouders dat zomerhuisje met familieleden deelden. Enfin, doet er niet toe. Het ging over mosselen. De kinderen kregen toen toch wel één keer per week de opdracht om mosselen te gaan plukken. Voor eigen gebruik, natuurlijk. We kregen dan een grote emmer mee en die moest dan ook vol mosselen teruggebracht worden. Kwestie van het hele gezelschap een fatsoenlijke maaltijd voor te zetten. Vader had dan de taak om de mosselen te kuisen. Een kleine namiddag was hij daar toch mee bezig. Mossel per mossel ging door zijn handen. En als moeder te veel kwam zagen ging hij een pint drinken en kon ze maar zien dat ze het zelf deed. Zo ging dat toen. De goeie oude tijd noemen we dat. En dan gingen de kinderen met een grote pot naar de frituur. Van die goudgele, heerlijke frietkotfrieten halen. Tegen de tijd dat we terug waren kwam de heerlijke geur van verse mosselen ons tegemoet. Een feest was dat. Lekker, goedkoop en gezond. Salmonella bestond nog niet. Tegenwoordig zijn zelfgeplukte mosselen blijkbaar levensgevaarlijk. Daar geloof ik dus niks van. Afgelopen zomer kwam mijn kleinzoon op bezoek toen we aan de kust waren. Om dat kind duidelijk te maken dat er niet enkel in de winkel voeding te koop was, maar ook gewoon in het wild groeit, ben ik met hem mosselen gaan plukken. Op de golfbreker. Geen grote emmer, daar had ik het geduld niet voor. Een kleine portie. Als aperitiefje. Ze waren natuurlijk veel kleiner dan degene uit de winkel. Maar lekker. Ongelofelijk. Toen we het potje op het vuur zaten vroeg mijn kleinzoon zich af of die beestjes geen pijn hadden. Daar had hij een punt. Wie heeft er al ooit bij stilgestaan dat die beesten ook wel eens gevoelens als pijn en stress zouden kunnen hebben. Het moet een afschuwelijke dood zijn. Je wordt levend gaar gekookt. Zou er dan geen enkele dierenorganisatie opkomen voor de rechten van de mossel? Het recht om pijnloos te sterven bijvoorbeeld. Of om niet te sterven. Misschien komen mosselen ooit nog op de lijst van met uitsterven bedreigde soorten. De mossel als beschermde soort. Ik wens het de Nederlanders niet toe. Een hele industrie zou weeral verdwijnen. Maar toch. Het moet heel erg pijnlijk, verschrikkelijk, en barbaars zijn om levend gekookt te worden. Dat moest verboden worden. ...We hebben gisteren mosselen gegeten. Je weet maar nooit hoelang het nog kan...
Goedendag, wij zijn momenteel niet thuis maar je kunt een berichtachterlaten volgens de volgende code: - Bent u een van onze kinderen, druk 1 - Als we de kleinkinderen moeten bijhouden, druk 2 - Als jullie onze wagen wensen te gebruiken, druk 3 - Als we de was en de strijk moeten doen, druk 4 - Als we bij jullie thuis babysit moeten komen spelen, druk 5 - Als we de kinderen op school moeten afhalen, druk 6 - Als er voor zondag een taart moet gebakken worden, druk 7 - Als jullie allemaal naar huis komen eten, druk 8 - Als vader een klus moet komen doen, druk 9 - Als jullie een van onze vrienden bent, druk 10 en spreek je boodschap in na de pieptoon. Wij zijn echter niet zeker dat we de tijd zullen hebben om onmiddellijk te antwoorden, je begrijpt wel waarom.....
In het voorgaande stukje heb ik het al laten blijken. Kunst is niet mijn ding. Nu heb ik niks tegen iemand die een mooi schilderijtje maakt. Zeker niet. Maar er zijn grenzen. Neem nu ene Jan Fabre. Die man presteert het om, in het jaar 2000, de zuilen van de gentse universiteitsaula met ham te beplakken. Dat is kunst volgens hem. Nu moet je mij eens uitleggen wat er zo kunstzinnig is aan het verspillen van voeding. Ja maar, repliceert een zekere Jan Hoet: Het is vervallen ham. Over datum. Niet meer geschikt voor consumptie. Jan Hoet: De Eddy Wally van de kunst dacht ik eerst. Geweldig, fantastisch, uniek Maar dat is een belediging voor Eddy Wally. Eddy Wally is een zanger die ik kan waarderen. Hij presteert tenminste iets. Maar Jan Hoet. Wie is dat? De kunstpaus volgens sommigen. Wablieft? Een psychiatrisch geval, ja. Laat ons nu eens eerlijk zijn. Als er een psychiatriepatiënt tegen zijn dokter komt vertellen dat hij stukken ham tegen een muur wil plakken, wat denk je dat er zal gebeuren? Ik geef het u op een briefje. Die komt nooit meer vrij. En terecht. Hoe verzinnen ze het? Hoe debiel kan je zijn? Fabre en Hoet, te gek voor woorden. En als je dacht dat dit wel het laagste van het laagste was, dan komt er een zekere Wim Delvoye. Die presteert het om een strontmachine te maken. De cloaca. Langs de ene kant steek je er voeding in en langs de andere kant komt er stront uit. Kunst??? Gaat het een beetje? Nu wil ik die drie het eens zien en horen uitleggen in een derdewerelddorp. Zo van, nee mensen we gaan al dat lekkers niet opeten. We gaan dat tegen de muur plakken en daar laten rotten. Het is over datum. Vervallen. We gaan dat door de cloaca steken en lekkere stront van maken. Ga dat eens uitleggen aan een man wiens vrouw en kinderen liggen te kreperen van honger. Maar het is zoal mijn overleden vader het filosofisch kon uitdrukken. Een zot zonder kuren, is geen zot.
Ik ben Fredje
