Mosselen met friet. Dat is tegenwoordig zo een beetje het nationale gerecht van België geworden. Vooral in Vlaanderen dan. Lange jaren geleden was dat biefstuk met sla en frieten. Nu mosselen. Wij Belgen zijn nogal solidair. We gunnen de Nederlanders ook iets. Die mensen mogen ook iets verdienen zeker. Waarom niet. Al herinner ik mij nog heel goed dat we zelf mosselen gingen plukken. Lang geleden, toen de dieren nog konden spreken en van internet nog geen sprake was, plukten we zelf mosselen. Jazeker, mosselen werden toen nog “geplukt”. Niet getrokken of geoogst , maar geplukt. Onze ouders hadden in Bredene aan zee een zomerhuisje. Op een camping waar ook nogal wat tenten en caravans stonden. Daar gingen we elk jaar in de zomer naartoe. Zelf had ik het geluk dat ik er langer dan een maand kon blijven. Dat had te maken met het feit dat mijn ouders dat zomerhuisje met familieleden deelden. Enfin, doet er niet toe. Het ging over mosselen. De kinderen kregen toen toch wel één keer per week de opdracht om mosselen te gaan plukken. Voor eigen gebruik, natuurlijk. We kregen dan een grote emmer mee en die moest dan ook vol mosselen teruggebracht worden. Kwestie van het hele gezelschap een fatsoenlijke maaltijd voor te zetten. Vader had dan de taak om de mosselen te kuisen. Een kleine namiddag was hij daar toch mee bezig. Mossel per mossel ging door zijn handen. En als moeder te veel kwam zagen ging hij een pint drinken en kon ze maar zien dat ze het zelf deed. Zo ging dat toen. De goeie oude tijd noemen we dat. En dan gingen de kinderen met een grote pot naar de frituur. Van die goudgele, heerlijke frietkotfrieten halen. Tegen de tijd dat we terug waren kwam de heerlijke geur van verse mosselen ons tegemoet. Een feest was dat. Lekker, goedkoop en gezond. Salmonella bestond nog niet. Tegenwoordig zijn zelfgeplukte mosselen blijkbaar levensgevaarlijk. Daar geloof ik dus niks van. Afgelopen zomer kwam mijn kleinzoon op bezoek toen we aan de kust waren. Om dat kind duidelijk te maken dat er niet enkel in de winkel voeding te koop was, maar ook gewoon in het wild groeit, ben ik met hem mosselen gaan plukken. Op de golfbreker. Geen grote emmer, daar had ik het geduld niet voor. Een kleine portie. Als aperitiefje. Ze waren natuurlijk veel kleiner dan degene uit de winkel. Maar lekker. Ongelofelijk. Toen we het potje op het vuur zaten vroeg mijn kleinzoon zich af of die beestjes geen pijn hadden. Daar had hij een punt. Wie heeft er al ooit bij stilgestaan dat die beesten ook wel eens gevoelens als pijn en stress zouden kunnen hebben. Het moet een afschuwelijke dood zijn. Je wordt levend gaar gekookt. Zou er dan geen enkele dierenorganisatie opkomen voor de rechten van de mossel? Het recht om pijnloos te sterven bijvoorbeeld. Of om niet te sterven. Misschien komen mosselen ooit nog op de lijst van met uitsterven bedreigde soorten. De mossel als beschermde soort. Ik wens het de Nederlanders niet toe. Een hele industrie zou weeral verdwijnen. Maar toch. Het moet heel erg pijnlijk, verschrikkelijk, en barbaars zijn om levend gekookt te worden. Dat moest verboden worden. ...We hebben gisteren mosselen gegeten. Je weet maar nooit hoelang het nog kan...