Gisterenmorgen werd ik wakker met de wekkerradio. Zoals gewoonlijk. Het was iets voor acht. Ik bleef nog even soezen. Een muziekje en dan het nieuws. Altijd interessant om weten wat er zoal gebeurt is in de wereld terwijl ik in men warme bedje lag. Het ging over koude, heel koud was het blijkbaar. En het zou nog kouder worden, door een heel koude wind die ergens vanuit één of andere slechte hoek kwam. Ach, het kon mij allemaal niet veel schelen. Ik lag warm te genieten van het wakker worden en als het echt zo koud was dan zou ik vandaag wel gewoon binnen blijven. Dat is het grote voordeel van gepensioneerd zijn. Je kan doen en laten wat je maar wil. Je wordt betaald om niks te doen. Als je even nadenkt is dat eigenlijk de ideale job. In heel mijn leven heb ik dat nooit meegemaakt. Geld krijgen om niks te doen. Er zijn slechtere beroepen. Goed, ik heb daarvoor heel mijn leven betaald. Opgespaard tijdens mijn actieve loopbaan. En nu dus genieten. Dat kan hier dus, dankzij het hele sociale stelsel. Dan kwam het tweede item op het nieuws; asielzoekers. Blijkbaar was er een reporter op pad en die was zo iets voor zeven uur de asielzoekers gaan tellen. Tien asielzoekers stonden om tien voor zeven voor de deur van één of andere instantie om asiel aan te vragen. Iets voor acht waren er dat al honderdvijftig. En die instantie ging pas open om halfnegen. Die mensen stonden daar dus enkele uren in de kou. Mijn hersencellen kwamen stilaan tot leven en dus vroeg ik mij af; wat komen die mensen hier zoeken? Werk? Laat me niet lachen. Hier en daar misschien een uitzondering. Maar de grote meerderheid denkt dat de gebraden kippetjes hier zomaar in hun mond komen gevlogen. Gratis wonen en leven willen ze. Niks minder. Dat vinden ze een recht. Waar dat geld vandaan komt willen ze niet weten. Er zijn al advocaten op de kar gesprongen om asielzoekers bij te staan in hun eis om wonen, eten en geld. Of willen die advocaten gewoon een graantje meepikken. Enkele percentjes op een paar honderdduizend euro is ook meegenomen. Want de vermeende rechten swingen wel pan uit. Een woning en een slordige duizend euro per maand is niet niks. Vooral niet als je dat vermenigvuldigd met de honderden asielzoekers die hier elke dag toekomen. Er zijn zelfs al rechtszaken geweest waarbij de rechter vijfhonderd euro per persoon en per dag toekent. En de brave, belastingbetalende belg moet dat allemaal betalen. Als je dan ziet dat het gemiddelde pensioen van die brave belg nog geen duizend euro per maand bedraagt vraag ik me toch af of dat allemaal zomaar kan. Een bende leeggangers en avonturiers komt ons hele sociale systeem uitzuigen. Hoelang nog? Al kan ik het mij wel indenken wat er zoal gaande is. Enkele louche figuren gaan in Togo of Afghanistan vertellen dat je in België zomaar voor niks duizend euro per maand krijgt. Een astronomisch bedrag als je in Togo woont want daar krijg je niks. Daar moet gewerkt worden of anders zal je hele gezin verhongeren. Als je dan je allerlaatste bezittingen verkoopt aan die maffia in ruil voor een enkeltje België, is je broodje gebakken. Maar dan komen ze hier toe en blijkt het hier koud te zijn. Daar hebben ze in Togo natuurlijk nog nooit van gehoord. Maar ze zijn hier en zullen dus heel binnenkort zo rijk zijn als de zee diep is. Een beetje kou lijden hebben ze er wel voor over. Maar dan gebeurt er weer iets onverwacht. De pers springt erop. Dat het schandalig is dat die sukkels op straat moeten overnachten. In de koude. Volgens mij hebben die “sukkels” nooit iets anders gedaan. Maar vermits we in een beschaaft land leven kan en mag dat blijkbaar niet. Alle hens aan dek dus. Er word in zeven haasten voor onderdak gezorgd. Gebouwen worden gezocht en gevonden. Eten en drinken word in gereedheid gebracht. Verwarming zal en moet er zijn. En dan gebeurt er iets typisch Belgisch. Er kan geen vervoer naar de gebouwen gevonden worden. De gebouwen zijn nog niet klaar. Ze zijn niet brandveilig, er zijn nog geen badkamers en toiletten geïnstalleerd. Alsof dat prioriteiten zijn als je verkleumt bent en honger hebt. De eerste kennismaking met het kafkaiaanse België. Waar formulieren belangrijker zijn dan een dak boven je hoofd. Ach, ze moeten het maar leren dat ze hier niet zomaar kunnen binnenvallen. Dat ze wegblijven. Ze hebben hier niks te zoeken. We hebben hier al zorgen genoeg. Per slot van rekening zijn wij het opvangcentrum van de wereld niet. Al moet ik toegeven, als ik in, pakweg, Ghana of Benin onder de sterren honger lag te lijden zou ik ook mijn kans wagen...