Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
11-12-2010
Kerstmis
Het is weer bijna kerstmis. Voor mijn part kan je kerstmis op een koolblad schrijven en aan de konijnen voeren. Al dat gedoe met geschenken, feesten en eten. Wablieft eten? Zeg maar vreten. En zuipen. Alle dure en exclusieve etenswaren en dranken komen er aan te pas. Nu heb ik persoonlijk niks tegen een lekkere maaltijd en een goed glas, maar trop is teveel en teveel is trop. Ik krijg er diarree van en de kater ligt ook op de loer om mij de dag erna aan te herinneren dat het allemaal veel te veel was. Want eten moeten en zullen we met kerstmis. Tot we erbij neervallen. Lief zijn moeten we ook. Het is immers de tijd van vrede op aard aan alle mensen van goede wil. Die van slechte wil hebben geen feestdag. Of hebben die misschien de rest van het jaar hun feestdag. Kan zijn. Want op kerstmis moeten we met zijn allen lief zijn voor elkaar. De dag erna mogen we weer overgaan tot de orde van de dag. Elkaar, al of niet figuurlijk, de strot oversnijden. Op de radio is het ook prijs. Zelf probeer ik het gedurende het hele jaar gezellig te houden. Een plezante sfeer met een zacht muziekje op de achtergrond. De radio dus. Dat is best gemakkelijk want dan moet je niet voortdurend een andere CD opleggen. Maar enkele weken voor kerstmis begint het spel. Er gaat geen uur voorbij of ze draaien een kerstlied. Voor de rest van het jaar hoor je dat niet. Maar weken voor kerstmis beginnen ze met hun zeemzoete gevallen over kerstmis. Lief zijn voor elkaar, vrede op aarde en nog zo van die zever. Het lijkt wel een brainwashing. De luisteraar moet en zal vredelievend zijn. Geen ontsnappen mogelijk. Tot en met 24 december. En op 25 december is het hek helemaal van de dam. Het ene onnozele geval na het andere krijgen we te horen. Die dag blijft de radio hier ten huize uit. Meedogenloos. Zonder compassie voor al degene die op die dag op de radio zitten te werken en vrouw en kind alleen thuis zitten. Dan zet ik liever zelf muziek op. Zouden we dat niet kunnen omdraaien vraag ik mij dan af. Het hele jaar lief en vriendelijk zijn tegen elkaar en dan op 25 december eens echt chagrijnig doen. Kwestie van ons eens af te reageren. Enkel en alleen met kerstmis elkaar een loer draaien. Voor de rest van het jaar eerlijk en vriendelijk zijn tegen elkaar. De wereld zou er helemaal anders uit zien. Of nee, toch niet. Dat zou immers betekenen dat we het hele jaar kerstliederen door onze strot geramd krijgen. En trop is teveel.
Je houdt het niet voor mogelijk. Al die kookprogramma's op TV. Er is geen zender of ze hebben wel één of meer kookprogramma's. We kunnen nu elfenzestig zenders ontvangen, er zijn elfenzeventig programma's over koken. Een indigestie krijg ik ervan. Al dat eten. Het lijkt wel één grote schranspartij. Een tijdje geleden waren het allemaal reality programma's. Puur voyeurisme. Al is kijken naar koken ook voyeurisme. Alleen kijken we nu niet naar mensen maar naar potten en pannen. En vooral naar wat in die pannen zit. Hoe het perfect klaargemaakt moet worden. Want dat is belangrijk, de cuisson moet perfect zijn. Jazeker, de cuisson. Op zijn frans. Het nederlandse woord voor cuisson is bakken. Maar om één of andere reden past nederlands niet in de keuken. Het moet op zijn frans zijn. Dat zal beter smaken zeker. In restaurants hebben ze de gewoonte om alles in het frans te vertalen. De mise en place is ook zoiets. Dat is gewoon de voorbereiding. Maar dat doet een beetje kok niet. Van voorbereiding is geen sprake. Dat moet mise en place zijn. Dat is natuurlijk veel smakelijker. Een kok moet ook chef zijn. De baas van het kiekenkot is dus een chef. Met hoge koksmuts. Hoe hoger de hoed, hoe cheffer de chef. Je hebt er die zelf niet meer in de keuken staan. Ze raken niet door de deur. Zo hoog is hun hoed. En hun ego. Want een goede chef is goud waard. Dat weten ze ook wel. En de chef moet niet noodzakelijk de eigenaar van het restaurant zijn. Als de chef ook de eigenaar is kan je al iets meer verwachten. Maar als de chef in loondienst werkt dan moet de eigenaar naar zijn pijpen dansen. Anders zegt de chef salut en au revoir en kan de eigenaar op zoek naar een andere chef. En dat is andere koek. Want wie wil er tegenwoordig nog in de horeca werken. Dat is voornamelijk week-end en avondwerk. Dat vind de gemiddelde jonge werkzoekende maar niks. Al zijn er uitzonderingen. Gelukkig maar, anders konden we zelfs niet meer naar een restaurant. Dan konden al de eethuizen hun deuren sluiten wegens gebrek aan personeel. Al komt er misschien beterschap door al die kookprogramma's. Dat hebben we nog gezien. Doordat er ooit een reeks over dierenartsen was op TV steeg het aantal studenten en kwamen er meer dierenartsen. Als dat lukte met dierenartsen kan dat waarschijnlijk ook lukken met koks. Een oplossing voor alle zogenaamde knelpuntberoepen. Maak een TV reeks over verpleging en we krijgen meer mensen in de verpleging. Is het misschien daarom dat er zoveel kookprogramma's zijn? Waar TV toch allemaal voor gebruikt wordt. Of is het misbruikt?
Het is weer sinterklaas. Daar heb ik toch wel een beetje vragen over. Zoals; hoe doet die man dat? Op, pakweg, enkele dagen alle kinderen geschenkjes brengen. Ik zou er in ieder geval niet willen aan beginnen. Met een paard en een knecht in een koude winternacht van dak tot dak springen. Het lijkt mij al een hele prestatie om dat als mannen alleen te doen. Maar met een paard? Zou dat beest zijn poten wel eens breken op die gladde daken? Of helemaal naar beneden donderen? Je zal het maar meemaken als je s'morgens de deur opendoet en er ligt daar een kreupel paard op het voetpad. Mag je dat beest dan doden en in de diepvries bewaren om op te eten? Ah ja want kreupele paarden worden meestal afgemaakt. Pech voor dat beest natuurlijk. Maar sint en piet moeten dan wel verder zonder paard. Of hebben die een hele stoet paarden mee? Als er dan eentje zijn nek breekt hebben ze nog reserve. En wat met al dat speelgoed? Ik kan moeilijk geloven dat er een paar miljoen stukken speelgoed in één zak zitten. Je hebt al een hele colonne vrachtwagens nodig om dat te vervoeren. Om nog te zwijgen over al die schoentjes die geleegd moeten worden. Eet dat paard al die wortelen en aardappelen ter plaatse op? Of helpen sint en piet een beetje mee. Zo een paar duizend kilo rouwe patatten en wortelen op je nachtelijke trektocht is toch ook niet ideaal. Alhoewel, als ik dat zo zie als ons kleinkind zijn schoentje komt zetten is daar altijd een biertje bij. Dat paard zal wel geen bier lusten. Dat is dus allemaal voor sint en piet. Die twee moeten tegen de ochtend dan toch volledig lazarus gezopen zijn. Je zou van minder alcoholist worden, dacht ik zo. Of doen die twee al die drank mee. Voor de rest van het jaar. Al zal dat wel meer dan voldoende zijn voor een jaar. Ik zie het al gebeuren hoe die twee een speelgoedfabriek draaiende houden met een stuk in hun kraag. Je zal het als kind toch maar allemaal geloven.
Er zijn weer instanties aan het werk om het zoniënwoud toegankelijker te maken voor het grote publiek. Zelf woon ik vlak naast het zoniënwoud. Zowat drie-vierde van het gemeentelijk grondgebied is zoniënwoud. Wat ik wou vertellen is gewoon; alstublieft, laat al die zogenaamde instanties zwijgen over het zoniënwoud. Laat ons gerust. Het is hier nu kalm. Maak alstublieft geen soort toegangspoort tot het heerlijke, fantastische zoniënwoud via de site van het mooie Groenendaal. Wij kunnen genieten van een wandeling in de onmiddellijke omgeving. Een prachtig woud, zeker. Maar maak daar toch geen toeristisch geval van. Ik heb ze al gezien, de toeristen. Ze zijn niet echt met veel, maar ze zijn er. Brusselaars die met bergschoenen, wandelstok en rugzak door het woud baggeren. Net alsof ze drie maanden op overlevingstocht gaan. Ze komen zelfs tot in Hoeilaart centrum. Het wondermooie gemeentepark, met het prachtige kasteel / gemeentehuis, bezoedelen met hun zelf meegebrachte overlevingspakketen. Het is hen blijkbaar onbekend dat hier in de streek de beste restaurants van het hele land te vinden zijn. Ooit heb ik het meegemaakt; een brussels clubje dat zich les amis de la forêt Soignes noemt, waren bij hun overlevingstochten in het zoniënwoud tot de conclusie gekomen dat het vossenbestand in het woud te wensen overliet. Dus maakten ze hun clubkas leeg en kochten in Polen enkele duizenden vossen. Om die dan los te laten in het bos. Hoe dom kun je zijn? Binnen het jaar was er in het bos geen enkel konijn meer te vinden. Alle patrijzen en fazanten werden uitgemoord. Zelfs jonge reeën moesten het loodje leggen. Tot in het centrum van Hoeilaart waren hongerige vossen op zoek naar voedsel. In heel de streek was geen kippenhok veilig. Gelukkig hebben we hier geweren. Dat bleek een efficiënt middel tegen vossen. Er werden wedstrijden georganiseerd, om ter meeste vossenstaarten verzamelen. Met als hoofdprijs een splinternieuw geweer. En de winnaar kwam in aanmerking als hoeilander van het jaar. De hoeilanders hebben, als het ware, het brussels clubkaske aan flarden geschoten. Tof spelletje, echt waar. Alleen spijtig dat het enkele jaren geduurd heeft voordat het wildbestand terug een beetje op peil was. En nu willen enkele officiële instanties het zoniënwoud als toeristische trekpleister uitbuiten. Of nee, uitbaten is hun uitleg. Ik zal het jullie eens eerlijk wijsmaken. Wandelen in het zoniënwoud is gewoon ploeteren door de modder. Tussen vleesetende braambessen, giftige zwarte bosbessen en de pest verspreidende rode bessen. Je riskeert aangevallen te worden door zwanen met een wel heel slecht karakter. De vijvers zijn poelen van verderf. Zwermen muggen, elke mug ter grootte van een volwassen tyrannosaurus rex, zijn erop uit om u met haar en huid te verslinden. De bosduiven schijten op je kop. Dikke takken vallen zomaar uit de bomen, pal op je hoofd. Zonder ervaren gids, kompas en persoonlijk gps systeem, loop je hier hopeloos verloren. Je mag al tevreden zijn als men je knoken binnen de tien jaar terug kan vinden. De vissen zijn gevaarlijker dan Afrikaanse krokodillen. De bomen spreken af om regelmatig van plaats te veranderen, zodat een onervaren wandelaar of fietser, de weg naar de bewoonde wereld nooit meer terug vindt. De kastanjes, beukennootjes en eikels maken er een hobby van om elke bezoeker de kleren van het lijf te scheuren en al het vlees van uw lichaam tot op het bot af te knabbelen. En dan zwijg ik nog over het gemeentepark. De eenden en ganzen zijn hier terecht gekomen nadat ze in de amazone rivier alle piranha's opgevreten hebben. En ze hebben nog honger. Het is maar dat je het weet. Een goede raad dus. Blijf hier weg.... Zodat wij, autochtonen, rustig kunnen genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft.
Gisterenmorgen werd ik wakker met de wekkerradio. Zoals gewoonlijk. Het was iets voor acht. Ik bleef nog even soezen. Een muziekje en dan het nieuws. Altijd interessant om weten wat er zoal gebeurt is in de wereld terwijl ik in men warme bedje lag. Het ging over koude, heel koud was het blijkbaar. En het zou nog kouder worden, door een heel koude wind die ergens vanuit één of andere slechte hoek kwam. Ach, het kon mij allemaal niet veel schelen. Ik lag warm te genieten van het wakker worden en als het echt zo koud was dan zou ik vandaag wel gewoon binnen blijven. Dat is het grote voordeel van gepensioneerd zijn. Je kan doen en laten wat je maar wil. Je wordt betaald om niks te doen. Als je even nadenkt is dat eigenlijk de ideale job. In heel mijn leven heb ik dat nooit meegemaakt. Geld krijgen om niks te doen. Er zijn slechtere beroepen. Goed, ik heb daarvoor heel mijn leven betaald. Opgespaard tijdens mijn actieve loopbaan. En nu dus genieten. Dat kan hier dus, dankzij het hele sociale stelsel. Dan kwam het tweede item op het nieuws; asielzoekers. Blijkbaar was er een reporter op pad en die was zo iets voor zeven uur de asielzoekers gaan tellen. Tien asielzoekers stonden om tien voor zeven voor de deur van één of andere instantie om asiel aan te vragen. Iets voor acht waren er dat al honderdvijftig. En die instantie ging pas open om halfnegen. Die mensen stonden daar dus enkele uren in de kou. Mijn hersencellen kwamen stilaan tot leven en dus vroeg ik mij af; wat komen die mensen hier zoeken? Werk? Laat me niet lachen. Hier en daar misschien een uitzondering. Maar de grote meerderheid denkt dat de gebraden kippetjes hier zomaar in hun mond komen gevlogen. Gratis wonen en leven willen ze. Niks minder. Dat vinden ze een recht. Waar dat geld vandaan komt willen ze niet weten. Er zijn al advocaten op de kar gesprongen om asielzoekers bij te staan in hun eis om wonen, eten en geld. Of willen die advocaten gewoon een graantje meepikken. Enkele percentjes op een paar honderdduizend euro is ook meegenomen. Want de vermeende rechten swingen wel pan uit. Een woning en een slordige duizend euro per maand is niet niks. Vooral niet als je dat vermenigvuldigd met de honderden asielzoekers die hier elke dag toekomen. Er zijn zelfs al rechtszaken geweest waarbij de rechter vijfhonderd euro per persoon en per dag toekent. En de brave, belastingbetalende belg moet dat allemaal betalen. Als je dan ziet dat het gemiddelde pensioen van die brave belg nog geen duizend euro per maand bedraagt vraag ik me toch af of dat allemaal zomaar kan. Een bende leeggangers en avonturiers komt ons hele sociale systeem uitzuigen. Hoelang nog? Al kan ik het mij wel indenken wat er zoal gaande is. Enkele louche figuren gaan in Togo of Afghanistan vertellen dat je in België zomaar voor niks duizend euro per maand krijgt. Een astronomisch bedrag als je in Togo woont want daar krijg je niks. Daar moet gewerkt worden of anders zal je hele gezin verhongeren. Als je dan je allerlaatste bezittingen verkoopt aan die maffia in ruil voor een enkeltje België, is je broodje gebakken. Maar dan komen ze hier toe en blijkt het hier koud te zijn. Daar hebben ze in Togo natuurlijk nog nooit van gehoord. Maar ze zijn hier en zullen dus heel binnenkort zo rijk zijn als de zee diep is. Een beetje kou lijden hebben ze er wel voor over. Maar dan gebeurt er weer iets onverwacht. De pers springt erop. Dat het schandalig is dat die sukkels op straat moeten overnachten. In de koude. Volgens mij hebben die sukkels nooit iets anders gedaan. Maar vermits we in een beschaaft land leven kan en mag dat blijkbaar niet. Alle hens aan dek dus. Er word in zeven haasten voor onderdak gezorgd. Gebouwen worden gezocht en gevonden. Eten en drinken word in gereedheid gebracht. Verwarming zal en moet er zijn. En dan gebeurt er iets typisch Belgisch. Er kan geen vervoer naar de gebouwen gevonden worden. De gebouwen zijn nog niet klaar. Ze zijn niet brandveilig, er zijn nog geen badkamers en toiletten geïnstalleerd. Alsof dat prioriteiten zijn als je verkleumt bent en honger hebt. De eerste kennismaking met het kafkaiaanse België. Waar formulieren belangrijker zijn dan een dak boven je hoofd. Ach, ze moeten het maar leren dat ze hier niet zomaar kunnen binnenvallen. Dat ze wegblijven. Ze hebben hier niks te zoeken. We hebben hier al zorgen genoeg. Per slot van rekening zijn wij het opvangcentrum van de wereld niet. Al moet ik toegeven, als ik in, pakweg, Ghana of Benin onder de sterren honger lag te lijden zou ik ook mijn kans wagen...
Ik kreeg een foldertje onder ogen. Hoe we met zijn allen drinkwater kunnen sparen. Als eerste punt stond dat je een lekkende kraan dient te vervangen. Dat leek me een beetje normaal dacht ik eerst nog. Maar eigenlijk is een lekkende kraan geen verspilling. Dat water loopt weg en via het rioleringssysteem en rivieren komt dat ten lange laatste in zee terecht. Is dat verspilling? Neen dus. Dat water komt wel binnen langs een watermeter. Daar kan men dan aflezen hoeveel je dient te betalen. Dat kost dus wel geld. Maar verspilt is dat water niet. Geld is dan wel verspilt. Water verspillen kan je alleen als je het opdrinkt. Als je dat verspilling kan noemen. Want niet drinken is doodgaan. En vermits een normaal mens wil blijven leven kan dat ook geen verspilling heten. Dat heet dan in leven blijven. Je auto wassen met regenwater stond er ook bij. Hoezo met regenwater? Dat is toch ook drinkbaar. Dat is alleen niet gefilterd. Daar ga je heus niet van dood als je dat drinkt. Alle dieren drinken regenwater. En lang geleden mensen ook. Toch overleefden we. Slecht zal dat dus wel niet zijn. En dat regenwater komt zo maar gratis en voor niks uit de lucht vallen. Dat ze daar nog geen meter tussen gekregen hebben mag een wonder heten. Of heb ik het verkeerd? Misschien betalen we wel via de zogenaamde milieutaks. Maakt dus niet uit hoeveel regenwater we gebruiken. Betalen moeten we toch. Al is regenwater waarschijnlijk goedkoper dan het water dat uit de kraan komt. Daar betalen we de volle pot voor. Onverbiddelijk. Anders de kraan dicht. Dan moet je maar leven van regenwater. Al kan dat natuurlijk wel. Ongefilterd regenwater is ook lekker. En ach, als daar hier en daar een vuiltje tussenzit. Dat schuurt de darmen. Wat willen we eigenlijk? Het is mij niet helemaal duidelijk. Drinkwater sparen, hoe zouden we dat moeten doen? Dat is gewoon water dat als regen naar beneden komt, in de grond sijpelt en dan opgepompt word en in ons kraantje terecht komt. Niet meer en ook niet minder. Verspilling is er niet bij. Al het water dat op één of andere manier naar zee vloeit verdampt en valt terug op ons hoofd via regen. Verspilling? Neen. Een natuurlijke manier om te zuiveren dat wel. Of heet het verspilling als we er bier van maken? Ook niet dacht ik zo. Want dat laat ik zeker niet staan. Ik plas dat wel terug uit. Dat gaat dan de grond of de riool in en komt ook weer ten lange laatste in zee terecht. Verdampt, en komt terug op ons hoofd terecht. Zo is de cirkel rond. Denk er eens aan als je nog in de regen loopt.
Je bent een 50-plusser, het is nauwelijks te geloven dat wij reeds zolang hebben geleefd !
Als kind reden we mee in wagens zonder veiligheidsgordels of air bags ...
Onze bedden waren geschilderd in vrolijk gekleurde - op lood gebaseerde - verven ...
We hadden geen kind-veilige afsluitingen op geneesmiddelen, deuren of kasten, en wanneer we met onze fiets reden, deden we dat zonder helm .
We reden met onze fiets kilometers ver weg van huis. Op straten waar nauwelijks een fietspad te vinden was. Zonder begeleiding. Toch kwamen we levend en wel terug. Zelfs al hadden we onderweg platte band, of reden we verloren in een , voor ons, totaal onbekende wereld.
We dronken water van de tuinslang of uit de kraan en niet uit een fles - verschrikkelijk!
We gingen zwemmen in vijvers en/of rivieren. In water dat niet eens gefilterd was. Niemand is eraan dood gegaan.
We maakten kampen in bomen , met de meest primitieve materialen. Als het boeltje instortte begonnen we opnieuw.
We brachten uren door in het monteren van een go-cart uit rommel en reden dan van een helling af om enkel tijdens de afdaling vast te stellen dat we de remmen vergaten. Na enkele keren in de struiken te zijn beland bedachten we een oplossing.
We experimenteerden met het uiteen halen en opnieuw in elkaar steken van radio's en andere electrische toestellen om enkel te worden verraden door de zwart geblakerde muur boven het stopcontact dat we een kortsluiting hadden veroorzaakt.
We gingen 's morgens van huis en speelden de ganse dag, zo lang we er maar voor zorgden terug thuis te zijn bij valavond. Niemand kon ons de ganse dag bereiken. Geen GSM's. Onvoorstelbaar !
We sneden ons en braken botten en tanden, nochtans gaf dit geen aanleiding tot rechtszaken. Het waren ongevallen. Niemand viel iets te verwijten, behalve onszelf.
Herinner je nog je "ongevallen" ? We vielen en bloedden uit armen en benen. Een dokter kwam er niet aan te pas. Dat genas allemaal vanzelf. Zelfs zonder inentingen. O wonder.
We vochten en sloegen elkaar bont en blauw en leerden daarmee om te gaan.
We aten snoepgoed, brood en boter en dronken frisdrank, maar we hadden nooit overgewicht ... we waren altijd buiten aan het spelen.
We speelden in bossen, beken en modderpoelen zonder bescherming of toezicht. Spelen heette dat.
We scheurden onze broeken en hemden en kregen thuis een paar oorvegen. Niemand hield er een trauma aan over. Zo was het leven nu éénmaal.
We deelden onze drank door samen van dezelfde fles te drinken en niemand is hier ooit van overleden.
We hadden geen Playstations, Nintendo 64, X-Boxes, video spelletjes, 40 televisiezenders, video, surround sound, GSM, P.C., internet chat rooms etc. ... we hadden vrienden.
We gingen naar buiten en maakten vrienden. We reden op onze fiets of wandelde naar een vriend thuis, belden aan of gingen zelfs gewoon via de achterdeur naar binnen. Stel je dit voor. Zonder de ouders hier eerst om te vragen ! Helemaal alleen ! Helemaal alleen in die koude afgrijselijke wereld ! Zonder een oppasser - hoe deden we het toch?
We gingen 's avonds alleen in het donker terug naar huis, hoe durfden we?
We vonden spelletjes uit met stokken en tennisballen en - hoewel we er voor werden gewaarschuwd - niemand verloor een oog.
Niet iedereen mocht mee voetballen, en diegene die geen team vonden moesten leren omgaan met ontgoocheling .
We stonden op door een soort van wekker, zonder dat het radiogestuurd is, zonder dat het beveiligd is tegen stroomuitval, zonder een 'snooze'-functie. Hoe deden we dat toch?
Onze daden waren die van onszelf. Gevolgen werden verwacht. Niemand of niets om zich achter te verbergen. De idee van een ouder die ons verdedigden indien we de wet overtraden, was ongekend. Straf krijgen op school , was je straf ondergaan. Onze ouders steunden zelfs de wet en de school - stel je dat voor !
We aten varken, koe, paard of kip zonder dat ze werden getest op PCB's, dolle koeienziekte, kippenpest, enz. En toch overleefden we !
We namen niet de TGV naar Frankrijk om een dagje plezier te moeten hebben in een pretpark, op straat was het minstens even leuk!
Niettegenstaande hun ongeziene gevaarlijke jeugd, hebben bovenvermelde generaties de beste risico-nemers, probleem-oplossers en ontdekkers ooit voortgebracht. De voorbije 50 jaar heeft een explosie gekend aan innovaties en nieuwe ideeën. We kenden vrijheid, mislukking, succes en verantwoordelijkheid en leerden hiermee om te gaan.
Enkele jaren geleden zijn we een weekend naar Amsterdam geweest. Mooie stad, dat wel. Wat echter tegenviel was het eten. Wat me opviel was dat er verschillende restaurants waren met een bord voor de deur met als tekst, vlaamse frieten. Wat het verschil was tussen vlaamse en nederlandse frieten was me niet echt duidelijk. Tot we gingen eten. Steak met frieten. In een restaurant waar zo een bordje niet buitenstond. Nederlandse frieten dus. Wat was dat? De frieten leken op een soort mutatie tussen voorgekauwde kroketten en beschimmelde kalfszwezeriken die daarenboven nog ontploft waren in afgedraaide motorolie. De steak was een soort uiteengevallen hamburger die met de beste wil van de wereld niet eens leek op vlees. Tenzij je gebakken wormen vlees noemt. Nu weet ik niet hoe men in Nederland frieten maakt, maar wat ik wel weet is dat in vlaanderen elk kind van pakweg 10 jaar, smakelijke goudgele frieten kan bakken. Er was daar wel meer te zien in dat restaurant. Zo was er iemand die spaghetti bestelt had. Nooit gezien; spaghetti bolognese op een bedje van sla. De sla die onderaan de warme spaghetti gelegen had zag eruit als doorweekte kattenstront. De man speelde dat met zichtbare smaak naar binnen. Mijn maag draaide om. We hebben dan maar wijselijk besloten om ons te beperken tot het dessert. Een slecht restaurant, dachten we nog. Kan gebeuren. Maar tijdens onze wandeling keek ik toch hier en daar stiekem naar hetgeen er op de borden van de restaurantbezoekers lag. Nooit gezien, hoeveel afval er op de borden lag. De volgende middag waren we iets sceptischer. We keken uit naar een bordje vlaamse frieten. Maar met de steak van de vorige dag in gedachten zochten we toch iets anders. Tot we een restaurant vonden met bord vlaamse frieten en nog iets lekkers: ribbetjes. En wat kan je verkeerd doen aan ribbetjes? Dat is gewoon lekker eten. Bovendien makkelijk klaar te maken. De frietjes in de ketel, de ribbetjes roosteren en klaar is kees. Niks aan dus. Maar dat was buiten de waard gerekend. De frietjes waren wel eetbaar. Maar de ribbetjes. Wat was dat nu weer? Een dun, doorbakken stuk leder voor onder men schoenen te kloppen. Ik vroeg uitleg. Zijn dit ribbetjes? Dat was inderdaad tussenribstuk volgens de kok. Tussenribstuk?? Jawel, tussenRIBstuk. Dat zou dus iets moeten voorstellen wat men in vlaanderen een entrecote noemt. Maar dan veel te dun. Zo dun dat zoiets in vlaanderen een snede hesp heet. Om tussen de boterham te leggen. Hoe doen ze het toch? Zijn er in Nederland scholen waar men kan leren hoe je een, in principe lekker en simpel klaar te maken product, deskundig naar de kloten kan doen. Hoe lang moet je daarvoor studeren? Laat ons eerlijk zijn. Dat leer je niet op enkele maanden. Daarvoor moet je toch echt wel deskundig advies krijgen. Jaren studeren moet je daarvoor. Maar ik weet het nu wel. De volgende keer dat ik naar Amsterdam ga neem ik boterhammen mee. Zeker weten.
Mosselen met friet. Dat is tegenwoordig zo een beetje het nationale gerecht van België geworden. Vooral in Vlaanderen dan. Lange jaren geleden was dat biefstuk met sla en frieten. Nu mosselen. Wij Belgen zijn nogal solidair. We gunnen de Nederlanders ook iets. Die mensen mogen ook iets verdienen zeker. Waarom niet. Al herinner ik mij nog heel goed dat we zelf mosselen gingen plukken. Lang geleden, toen de dieren nog konden spreken en van internet nog geen sprake was, plukten we zelf mosselen. Jazeker, mosselen werden toen nog geplukt. Niet getrokken of geoogst , maar geplukt. Onze ouders hadden in Bredene aan zee een zomerhuisje. Op een camping waar ook nogal wat tenten en caravans stonden. Daar gingen we elk jaar in de zomer naartoe. Zelf had ik het geluk dat ik er langer dan een maand kon blijven. Dat had te maken met het feit dat mijn ouders dat zomerhuisje met familieleden deelden. Enfin, doet er niet toe. Het ging over mosselen. De kinderen kregen toen toch wel één keer per week de opdracht om mosselen te gaan plukken. Voor eigen gebruik, natuurlijk. We kregen dan een grote emmer mee en die moest dan ook vol mosselen teruggebracht worden. Kwestie van het hele gezelschap een fatsoenlijke maaltijd voor te zetten. Vader had dan de taak om de mosselen te kuisen. Een kleine namiddag was hij daar toch mee bezig. Mossel per mossel ging door zijn handen. En als moeder te veel kwam zagen ging hij een pint drinken en kon ze maar zien dat ze het zelf deed. Zo ging dat toen. De goeie oude tijd noemen we dat. En dan gingen de kinderen met een grote pot naar de frituur. Van die goudgele, heerlijke frietkotfrieten halen. Tegen de tijd dat we terug waren kwam de heerlijke geur van verse mosselen ons tegemoet. Een feest was dat. Lekker, goedkoop en gezond. Salmonella bestond nog niet. Tegenwoordig zijn zelfgeplukte mosselen blijkbaar levensgevaarlijk. Daar geloof ik dus niks van. Afgelopen zomer kwam mijn kleinzoon op bezoek toen we aan de kust waren. Om dat kind duidelijk te maken dat er niet enkel in de winkel voeding te koop was, maar ook gewoon in het wild groeit, ben ik met hem mosselen gaan plukken. Op de golfbreker. Geen grote emmer, daar had ik het geduld niet voor. Een kleine portie. Als aperitiefje. Ze waren natuurlijk veel kleiner dan degene uit de winkel. Maar lekker. Ongelofelijk. Toen we het potje op het vuur zaten vroeg mijn kleinzoon zich af of die beestjes geen pijn hadden. Daar had hij een punt. Wie heeft er al ooit bij stilgestaan dat die beesten ook wel eens gevoelens als pijn en stress zouden kunnen hebben. Het moet een afschuwelijke dood zijn. Je wordt levend gaar gekookt. Zou er dan geen enkele dierenorganisatie opkomen voor de rechten van de mossel? Het recht om pijnloos te sterven bijvoorbeeld. Of om niet te sterven. Misschien komen mosselen ooit nog op de lijst van met uitsterven bedreigde soorten. De mossel als beschermde soort. Ik wens het de Nederlanders niet toe. Een hele industrie zou weeral verdwijnen. Maar toch. Het moet heel erg pijnlijk, verschrikkelijk, en barbaars zijn om levend gekookt te worden. Dat moest verboden worden. ...We hebben gisteren mosselen gegeten. Je weet maar nooit hoelang het nog kan...
Goedendag, wij zijn momenteel niet thuis maar je kunt een berichtachterlaten volgens de volgende code: - Bent u een van onze kinderen, druk 1 - Als we de kleinkinderen moeten bijhouden, druk 2 - Als jullie onze wagen wensen te gebruiken, druk 3 - Als we de was en de strijk moeten doen, druk 4 - Als we bij jullie thuis babysit moeten komen spelen, druk 5 - Als we de kinderen op school moeten afhalen, druk 6 - Als er voor zondag een taart moet gebakken worden, druk 7 - Als jullie allemaal naar huis komen eten, druk 8 - Als vader een klus moet komen doen, druk 9 - Als jullie een van onze vrienden bent, druk 10 en spreek je boodschap in na de pieptoon. Wij zijn echter niet zeker dat we de tijd zullen hebben om onmiddellijk te antwoorden, je begrijpt wel waarom.....
In het voorgaande stukje heb ik het al laten blijken. Kunst is niet mijn ding. Nu heb ik niks tegen iemand die een mooi schilderijtje maakt. Zeker niet. Maar er zijn grenzen. Neem nu ene Jan Fabre. Die man presteert het om, in het jaar 2000, de zuilen van de gentse universiteitsaula met ham te beplakken. Dat is kunst volgens hem. Nu moet je mij eens uitleggen wat er zo kunstzinnig is aan het verspillen van voeding. Ja maar, repliceert een zekere Jan Hoet: Het is vervallen ham. Over datum. Niet meer geschikt voor consumptie. Jan Hoet: De Eddy Wally van de kunst dacht ik eerst. Geweldig, fantastisch, uniek Maar dat is een belediging voor Eddy Wally. Eddy Wally is een zanger die ik kan waarderen. Hij presteert tenminste iets. Maar Jan Hoet. Wie is dat? De kunstpaus volgens sommigen. Wablieft? Een psychiatrisch geval, ja. Laat ons nu eens eerlijk zijn. Als er een psychiatriepatiënt tegen zijn dokter komt vertellen dat hij stukken ham tegen een muur wil plakken, wat denk je dat er zal gebeuren? Ik geef het u op een briefje. Die komt nooit meer vrij. En terecht. Hoe verzinnen ze het? Hoe debiel kan je zijn? Fabre en Hoet, te gek voor woorden. En als je dacht dat dit wel het laagste van het laagste was, dan komt er een zekere Wim Delvoye. Die presteert het om een strontmachine te maken. De cloaca. Langs de ene kant steek je er voeding in en langs de andere kant komt er stront uit. Kunst??? Gaat het een beetje? Nu wil ik die drie het eens zien en horen uitleggen in een derdewerelddorp. Zo van, nee mensen we gaan al dat lekkers niet opeten. We gaan dat tegen de muur plakken en daar laten rotten. Het is over datum. Vervallen. We gaan dat door de cloaca steken en lekkere stront van maken. Ga dat eens uitleggen aan een man wiens vrouw en kinderen liggen te kreperen van honger. Maar het is zoal mijn overleden vader het filosofisch kon uitdrukken. Een zot zonder kuren, is geen zot.
Op aanraden van mijn dokter ga ik regelmatig wandelen. Tenminste, als het niet te koud is. Of niet te nat. Of niet te warm. Zo ga ik dan wel eens naar het gemeentelijk park. We hebben hier een prachtig park rond het gemeentehuis. Met vijvers en bomen en eendjes zoals een normaal park moet zijn dus. Ook een groot grasveld, net voor het kasteel/gemeentehuis. Laatst zag ik op dat grasveld zwerfvuil liggen. En geen beetje. Er lagen drie verroeste en verwrongen ijzeren platen op het grasveld, pal voor het gemeentehuis. De platen waren zowat 2 meter op anderhalve meter. Met een dikte van, naar schatting, 1 cm. Niet iets dat per ongeluk uit je zakken valt. Maar doelbewust achterlaat. Waarschijnlijk met een vrachtwagen ter plaatse gebracht want zoiets is veel te zwaar om dragen. Je moet maar durven, dacht ik nog. Zomaar met een vrachtwagen het verkeersvrije gemeentepark inrijden en daar je afval lossen. Zou dat echt niemand zien gebeuren hebben. Of was dat 's nachts gebeurt. In ieder geval, het lag er. De politie gebeld dus. Ik weet uit ervaring dat in geval van omvangrijk zwerfvuil de politie eerst wil komen kijken om eventuele daders te kunnen opsporen. Nadat ik een telefonische beschrijving had gegeven van het betreffende afval en de plaats begon mijn correspondent te lachen. Wat bleek. Niks afval, mijnheer. En al zeker geen zwerfvuil. Kunst, mijnheer. Kunst met een grote K. Doelbewust daar neergepoot met goedkeuring en medewerking van het gemeentebestuur. Wat die kunstwerken dan precies moesten voorstellen bleef voor mij een raadsel. Normaal staat bij dergelijke gedrochten een plaatje met een titel van het werk en de persoon die het gemaakt heeft. Maar hier niks. Je had geen idee van wat of wie. Als men ergens zoiets neerploft is een beetje uitleg toch nuttig. Dan weet je tenminste dat het geen afval is. Al zie ik meestal het verband niet tussen de titel en het geval zelf. Zo zag ik afgelopen zomer op de pier in Blankenberge ook zaken staan met een plaatje er aan bevestigd. Kunst dus. Geen aangespoeld afval. Al zou je dergelijke constructies eerder in het oerwoud bij een tot nog toe onbekende stam verwachten. Om de kwade geesten te verdrijven. Wat dat op de pier in Blankenberge stond te doen was me ook een raadsel. Of het moet zijn dat men daar de weergoden gunstig wilde mee stemmen. Om zon af te smeken of zo. Je moet wel heel wanhopig zijn om met zoiets de zon gunstig te willen stemmen. Het heeft blijkbaar ook niet gewerkt. Maar we hebben met zijn allen toch kunst gezien. Al vind ik dat er schonere zaken zijn om naar te kijken.
Ik zou iets schrijven over geloof, godsdienst en andere onzin. Ik kan er met mijn verstand niet bij dat er mensen zijn die in een god geloven. Iets of iemand die de wereld geschapen heeft. Als alles geschapen moet zijn, wie of wat heeft die god dan geschapen? Het is nu toch al duidelijk dat het heelal niet geschapen is door een soort van opperwezen. Kan niet. Onmogelijk. Als je ook maar twee minuutjes je verstand gebruikt weet je dat. Al geef ik toe. Ik heb er ook in geloofd. Net zoals ik in sinterklaas geloofd heb. En in de paasklokken. En de kerstman. En het zandmannetje. En nog veel meer. Het is ongelooflijk hoeveel men je wijsmaakt als kind. Maar dan ben ik naar school geweest en zelf een beetje beginnen nadenken en de geschiedenis een beetje gelezen. Wat bleek dan? De grootste misdaden en volkerenmoorden zijn gepleegd in naam van één of andere god. En dan zou ik moeten geloven in die zogenaamde rechtvaardige almachtige? Wablieft er U. Als ik dat geval ooit tegenkom krijgt ie meteen een klap op het gezicht. Zeker weten. Als die god dan toch zo almachtig is dan is hij/zij toch wel heel schuldig aan het leed van vele mensen. Je zou hem/haar voor minder de kop inslaan. Zonder rechtspraak. Wat bezield die gelovigen toch? Denken die nu werkelijk dat de mens zo een beetje een uitverkoren zoogdier is? Zijn wij als mensen meer waard dan, ik zeg maar, een strontvlieg. We worden ook maar geboren, leven ons leven naar best vermogen en dan gaan we dood. Zo simpel is dat. Geen hemel met rijstpap en gouden lepeltjes, geen paradijs, geen zeventig maagden, geen hiernamaals. Niks, nada, noppes. Terug van waar we gekomen zijn ja. Het absolute niets. Wat men ons ook probeert wijs te maken, het zijn allemaal leugens. Het gaat gewoon om macht en geld. Veel geld. Kijk maar naar het katholiek geloof. Als we nu eens al hun bezittingen moesten verkopen, er was genoeg geld om de armoede uit de wereld te helpen. En dan maar orakelen over geven en schenken en medelijden. Dat ze zelf eens beginnen. Het goede voorbeeld geven noem ik dat. Maar nee. Ze handhaven het principe luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. De hypocrieten. Om nog te zwijgen over hun boekjes. De bijbel, de koran, de wachttoren. Om er maar enkele te noemen. Want ieder clubje heeft zo zijn eigen lectuur. Als ik mij nog goed herinner staat er toch in de bijbel dat je niet mag doden. Moet je dan de geschiedenis eens nagaan. Hoeveel doden zijn er niet gevallen in naam van hun god Er was een periode dat ze al wie het niet met hun eens was gewoon op de brandstapel zetten. Branden in de hel zullen de ongelovigen dat was hun motto. En om zeker te zijn dat degenen die het niet eens waren met hun visie zeker zouden branden, staken ze die mensen maar zelf in brand. ja maar hoor ik dan, dat is lang geleden. Ja, en? Alsof dat een excuus is. Het nazi gedachtegoed is toch ook verboden. Van mij mag, nee moet, het katholieke gedachtegoed ook verboden worden. En wat gedacht van de islam? Die leven nog altijd in de jaren stillekes. Zoveel mogelijk ongelovigen doden. Met bommen. Of de strot oversnijden. Hoe dom kun je zijn? Denken die nu echt dat hen zeventig en ik weet niet hoeveel maagden wachten in hun paradijs bij allah. Laat me niet lachen. Goed zot. Ze vergeten blijkbaar allemaal dat die boekjes geschreven zijn door mensen. Misbaksels, zoals wij. Machtswellustelingen, die er alleen maar op uit waren zoveel mogelijk profijt te halen uit hun verzinsels.
Bij deze doe ik een oproep: atheïsten aller landen, verenigt U. Laat ons voor eens en voor altijd een einde stellen aan elke sekte. Laat ons alle raddraaiers oppakken en in de psychiatrie steken. Pastoors, imans, en ander gespuis. Niet vermoorden, nee. We gaan ons niet verlagen tot hun niveau. Dat zou te gek zijn.
Ik heb hier tot slot nog enkel citaten. Plezant om te weten.
Twee van Dirk Verhofstadt: -"Waar men regeert in naam van God gaat de mens tenonder" -"Godsdienst is geen opium voor het volk dat het volk verdooft, zoals Marx beweerde, het is eerder een agressief makende drug die de grendels van het persoonlijk geweten opzij schuift waardoor mensen tot alles in staat zijn"
Eentje van Albert Einstein: -Religieus denken is een poging een uitgang te vinden waar geen deur is
Eentje van Denis Diderot:( Franse schrijver, filosoof en kunstcriticus) -Filosofen hebben nooit ook maar één priester gedood, terwijl priesters vele filosofen gedood hebben
Eentje van Thomas Jefferson: -Godsdiensten zijn overal gelijk: gegrondvest op fabels en mythen.
Eentje van Ludwig Feuerbach: -Waar de moraal gebaseerd is op theologie en waar het recht afhankelijk is van een goddelijke autoriteit kunnen de meest immorele, onrechtvaardige schandalige zaken gerechtvaardigd en uitgevoerd worden.
En last but not least eentje van Napoleon: (blijkbaar in een realistische bui) -"God staat aan de kant van de zware artillerie".
Doe er nu maar mee wat jullie willen. Geloof het maar, of niet....
Wat is dat toch allemaal met privacy. Mensen staan op hun privacy. Dat mag best voor mij. Maar je moet nu ook weer niet gaan overdrijven. Een camera in de straat en er word een comité opgericht ter bescherming van de privacy. De camera moet weg. Schending van de privacy. Dan vraag ik mij af; welke privacy? Als je op straat loopt ziet iedereen je toch. Ik heb er helemaal geen probleem mee dat ik dan op één of andere digitale schijf sta. Kan me niet schelen. Waarom zou het. Ik doe niks verkeerd. Al loop ik daar samen met een minnares. Ik ben eerlijk, en als ik al een minnares heb dan weet mijn halve trouwboek daarvan. Waarom moet ik dat dan verstoppen. Soms vraag ik mij af wat die privacybeschermers allemaal uitspoken. Plannen die een overval? Een aanslag? Wat is er eigenlijk verkeerd aan om gezien te worden op straat? Ik ben er uiteraard geen voorstander van om een camera in mijn slaapkamer te hebben. Alhoewel dat soms hilarische beelden kan opleveren. Eens lachen mag. Maar laat ons eens eerlijk zijn. Veronderstel nu eens dat je gefilmd wordt. En iemand wil uw leven volgen om te kijken wat je zoal uitspookt. Dan hebben ze toch veel volk nodig om alle beelden te bekijken. Dat is zowat een job voor 24h00 per dag. Daar hebben ze al tenminste drie mensen voor nodig. Die moeten dan elk acht uur voor het scherm zitten. 7 dagen op 7. Zonder dat er eentje ziek is. Of verlof neemt. Nee, voor mij geen probleem om gezien te worden als ik eens een glaasje teveel op heb. Kan gebeuren. Niks menselijks is mij vreemd. Ik hou van het leven en ik geniet ervan. Als dat al niet zou mogen. Laat ze maar filmen. Hoe meer, hoe liever. Dat zal dan wel het crapuul twee keer doen nadenken voor ze iemand molesteren. Dat is dan toch het grote voordeel. Of mag dat niet. Is het soms het crapuul dat in zulke comités zit om te verhinderen dat hun misdaden gestraft kunnen worden. Als ik weer eens in contact kom met privacybeschermers begin ik alvast met die gezichten goed in mijn geheugen te prenten. Dan weet ik alvast wie ik niet kan vertrouwen.
Voor alle duidelijkheid; het gaat over de clown Leonard. Aartsbisschop. Of beter; de grote smurf van de katholieken. Hij doet het weer. Ik heb net een berichtje gepost over het feit dat de pedofielenaffaire een beetje geluwd is en daar heb je hem weer. Niet te geloven wat die man allemaal verzint. Nu wil hij dat bejaarde misdadigers vergeven worden. Te oud, en dus niet meer strafbaar. Het is allemaal zolang geleden en dus vergeten en vergeven. Orakelt hij. Alsof hij te beslissen heeft. Alsof hij boven de wet staat en zomaar kan beslissen wie of wat bestraft mag worden. Je houd het niet voor mogelijk wat die clown allemaal uit zijn mouw schud. Van welke planeet komt die eigenlijk? Of van welk tijdperk? Denkt die nu werkelijk dat we nog in de middeleeuwen leven. Hij kreeg nogal tegenwind. Terecht. En nu gaat hij zwijgen tot kerstmis. Geen publieke verklaringen meer, zegt hij. Zou hij zijn moppen opsparen tot na kerstmis? Dat word dan lachen tussen kerst en Nieuwjaar. Eigenlijk is het allemaal te gek om daar iets over te schrijven. Maar ik kan het niet laten. Als het niet zo triestig was zou ik er ook niks over zeggen. Maar stel u maar eens in de plaats van al die misbruikte mensen. Die willen gewoon gerechtigheid. Misdaden moeten bestraft worden. Zo hoort het. En geen circusclown kan dat verhinderen. Hoop ik toch. Want gezien de recente ontwikkelingen zou het wel eens kunnen dat alles een stille dood zal sterven. Geen vervolgingen. Geen beschuldigingen. Geen straffen. Er zijn immers krachten aan het werk waar een normale mens geen weet van heeft. Als ik begonnen ben met mijn blogje dacht ik nog even dat ik niet voldoende inspiratie zou hebben om dat lang vol te houden. Maar dit is België. Het is voldoende om het nieuws een beetje te volgen en de ideeën komen vanzelf. Dat doet er mij aan denken dat ik eens een stukje moet schrijven over geloof, godsdiensten, bijgeloof, sekten en andere onzin. Het komt eraan. Belooft.
Het is een beetje geluwd. Al die verhalen over priesters die met hun vingers, en meer, aan kinderen zaten. Schandalig, dat zeker. Al was dat vroeger de normaalste zaak ter wereld. Dat wist iedereen. Het was een publiek geheim dat die vetzakken niet van kinderen konden afblijven. Al wie ouder is dan vijftig heeft ermee te maken gehad. De ene al erger dan de andere. Vooral in internaten was het schering en inslag. Als ik zelf jong was wisten al mijn vrienden dat je uit de buurt van die rokkendragers moest blijven. Ja, toen droegen ze nog van die lange zwarte gewaden. Ze waren van heinde en ver herkenbaar. Nu niet meer. Nu dragen ze gewone kleding. Ze zijn vermomd tegenwoordig. Wolven in schaapsvacht. Wat mij verwonderd is het feit dat er zo weinigen zijn die ergens een paar motten op hun gezicht gekregen hebben. Tegenwoordig dan. Vroeger niet. Toen ik jong was moest je zelfs niets insinueren in die richting. In het beste geval kwam je er vanaf met een paar oorvegen. Meestal kwam er politie bij te pas. Niet om die smeerlappen op te pakken. Nee, om de jongere te beschuldigen van leugens, eerroof, laster. Of zoals bij mij. Het scheelde maar een haar of ik zat in een verbeteringsgesticht. Ik had dan ook drastisch gereageerd. Een knal tegen zijn klokkenspel was zijn verdiende loon. Maar dan... Politie erbij. Ondervraging. Straf. Ik was immers een leugenaar. Krapuul. Een misdadiger. Ik zou in de gevangenis eindigen wegens slagen en verwondingen. Al heb ik nooit het genoegen gehad om die verwondingen te zien. Een vermoeden had ik wel. Want dat het raak was wist ik maar al te goed. De man was zowat in tweeën geplooid van de pijn. Hij heeft het nooit meer geprobeerd. Wat mij echter het meest tegen de borst stoot is het feit dat, zelfs nadat het allemaal in de pers verschenen is en een gerechtelijk onderzoek is gestart, er blijkbaar een doofpotoperatie aan de gang is. Gerecht en kerk willen het potje zoveel mogelijk gesloten houden. Buiten het feit dat er hier en daar eentje is gaan lopen als een dief in de nacht, naar een brouwerij dan nog wel, zijn er krachten aan het werk om alles stil te houden. En vooral straffeloos. Wegens verjaring, te weinig bewijs, en nog zo van die zaken. De slachtoffers zijn daders geworden. Maar misschien is er hoop. Hier en daar gaan er politieke stemmen op om dat hele zooitje zonder centen te zetten. Het zou dan toch nog voor iets goed geweest zijn. Misschien worden er schadeclaims ingediend. Al zal dat wel op niks uitdraaien. Zelf hoef ik geen schadevergoeding. Ik heb mijn genoegdoening gehad...
Op het nieuws gehoord vandaag. Er is een experiment bezig. Een systeem om te vermijden dat er nog doden vallen bij het rechts afslaan van vrachtwagens. Je kent dat wel. De dodehoekongevallen. Een vrachtwagen staat voor een rood licht en wil naar rechts afslaan. Een fietser, gewoonlijk een onervaren kind, staat rechts naast de vrachtwagen en wil rechtdoor. De vrachtwagen slaat af naar rechts en het kind word gewoon doodgeplet door de vrachtwagen. Nu zijn er een paar slimmeriken die er een, elektronisch, systeem op gevonden hebben om dat te vermijden. Een geluid dat in de stuurcabine aangeeft dat er iets of iemand op een plaats naast de vrachtwagen is die de bestuurder niet kan zien in de achteruitkijkspiegel. Tegelijk een geluid buiten de vrachtwagen zodat het toekomstig slachtoffer weet dat de bestuurder hem of haar niet ziet. Prachtig allemaal. In theorie. Bewonderenswaardig systeem. Dat wel. Ware het niet dat datzelfde systeem volgens mij toch wel heel slecht toegepast word. Een experiment noemen ze dat. De experten hebben er het volgende op gevonden. Ze vonden een firma met tien vrachtwagens en vijf van die vrachtwagens worden uitgerust met dat systeem en de andere vijf niet. Nu gaat men dat na een tijdje evalueren. In gewone mensentaal wil dat dus zeggen dat die zogenaamde experten gewoon afwachten bij welk systeem het minste doden vallen. Met dat systeem of zonder dat systeem. Ik ben geen kernfysicus maar met mijn simpel boerenverstand denk ik toch dat elk systeem beter is dan geen systeem. Nu weet ik ook wel dat het heel simpel kan zijn. Als je ooit met je fietsje langs de rechterkant van een vrachtwagen rijd of staat, loop je gevaar. Zorg er altijd voor dat je in de achteruitkijkspiegel van die vrachtwagen de bestuurder ziet. Als dat zo is dan ziet de bestuurder ook U. Zo simpel is dat. Of beter, blijf gewoon weg aan die kant. Maar een kind is soms niet zo ervaren. Daarom dat systeem. Goed idee dacht ik. Maar moet je dan echt van een andere wereld zijn om dat dan te willen evalueren. Met andere woorden; gewoon wachten hoeveel doden kinderen er vallen met of zonder dat systeem. En dan evalueren. En een kaartje sturen naar de ouders van de dode kinderen. Bedankt voor uw medewerking, experiment geslaagd of zoiets. Waar halen ze het. Zijn die experten dan echt van een andere wereld. Zitten die echt op een eilandje van nowitsen? Zijn die elke zin van realiteit verloren? Wat is dat toch allemaal. Moet ik echt gaan denken dat die zogenaamde experten totaal het noorden kwijt zijn? Nu weet ik niet wat zo een systeem kost om dat op elke vrachtwagen te plaatsen. Maar dan vraag ik mij af; wat is de prijs van een kinderleven?
Laatst hoorde ik een vriendin zeggen wij zijn de Sandwichgeneratie Ik dacht ;wat is dat nu weeral. Ik had al veel gehoord over onze generatie zoals: babyboomers, oude hippies, overjaarse studenten, idealistische naïevelingen, of gewoon ouwe zakken. Maar sandwichgeneratie, dat was nieuw. Daar moest toch een woordje uitleg bij. Volgens haar zat het zo; we zijn een generatie die zowel voor onze ouders als voor onze kinderen en onze kleinkinderen zorgen. We verzorgen onze ouders naar best vermogen en brengen tegelijk onze kleinkinderen groot. Onze ouders zijn niet al te best te been en er moet ook wel gekuist, opgeruimd en in orde gezet worden. En op tijd het gras afgereden worden. Onze kinderen zijn druk bezig hun leven te leiden, carrière te maken, succes hebben, aan de weg timmeren of hoe het verder ook allemaal mag heten. Ze hebben geen tijd om hun kinderen op te voeden en dumpen die dan maar bij die oude dozen. Die hebben toch niks anders te doen. 's Morgens afzetten bij oma en opa en 's avonds, nadat de schooltaken gedaan zijn, terug ophalen om ze in hun bed te stoppen. En in vele gevallen moeten we nog financieel bijspringen. Als het echt niet anders kan zorgen we dat onze ouders in een fatsoenlijk rusthuis terecht kunnen. Alle dagen een bezoekje brengen. En ook daar nog eens financieel bijpassen. Want met hun karig pensioentje redden ze het niet. We hebben geen tijd om aan onszelf te denken. De hele tijd druk bezig. Geen tijd om van het leven te genieten. Geen tijd voor hobby's. Geen welverdiende rust. Altijd druk, druk, druk. We zijn inderdaad een sandwichgeneratie. Eén voordeel hebben we, we hebben geen tijd om oud te worden. Dat is toch ook niet niks.
Elk jaar gaan we naar onze onvolprezen Vlaamse kust. Blankenberge. Niet in juli of augustus. Want dan kun je daar zo een beetje op de koppen lopen. We zijn er in september. Dan is de ergste drukte voorbij. Dan zijn de toeristen van het oudere type. Senioren. De kleinkinderen zijn naar school en hun ouders terug aan het werk. Het is er dan een stuk gezapiger. Minder validen zijn er dan ook. Mensen die door één of andere ziekte of ongeval niet meer zo goed te been zijn. Dan denk ik nogal eens wat een geluk ik heb. Zestig jaar en nog steeds geen ernstige ziekte of gebrek. Je moet niet mooi zijn om geluk te hebben zegt men vrouw dan. Waarvoor dank. Dan zie je ook senioren met een hondje. Liefst een kleintje. Sommigen aan de leiband. De hondjes bedoel ik. Anderen in een kinderbuggy. Dan beginnen mijn weinige hersencellen te werken. Dan vraag ik mij af; waarom zit die hond in een buggy? Heeft dat beest dan geen poten. Is dat een mindervalide hond? Mist dat beest dan een paar poten. Niks van dat alles. Maar waarom dan in een buggy? Willen die mensen iets duidelijk maken aan hun kinderen. Zo van, we hebben al een kinderwagen maar we willen er wel iets in. En bij gebrek aan beter, dan maar een hond. Of is het nostalgie. Heeft daar al een kleinkind in gezeten en is dat al te groot geworden om met oma en opa op verlof te gaan. Kan zijn natuurlijk. Of zijn dat gewoon diervriendelijke mensen? Kan zijn. Toch vind ik dat een hond een hond moet blijven. Zo'n beest heeft vier poten. Dat zijn er twee meer dan een gewone mens. Wie zou wie dan moeten duwen? En hoe ver kun je gaan in diervriendelijkheid? Sommigen nemen dat beest dan mee naar het restaurant. Leggen een handdoek op een stoel en vragen een extra bord aan de ober. Zo kan dat beest mee aan tafel uit een bord eten. Dan denk ik; wablieft? Dat beest kan niet eens met mes en vork eten. Dat likt daar gewoon een bord leeg. Smakelijk. Maar mijn appetijt is dan alvast over. Als dat beest zo nauw bij hun leven betrokken is, waar likt dat beest dan nog aan? Achter gesloten deuren. Ieder diertje zijn pleziertje natuurlijk. Maar niks voor mij. En als je dan denk dat je alles gezien hebt komt daar nog een koppel met een buggy. Dat is duidelijk geen hond die er in zit. Het lijkt wel... en inderdaad, een konijn.
Het is nu toch al enkele jaren geleden. Het kon niet uitblijven. Volgens mijn vrouw moest ik een GSM hebben. Ik zag daar zo direct het nut niet van in. Integendeel, ik zag nogal wat nadelen. Zo zou ik altijd bereikbaar zijn. Dat was iets dat ik niet echt kon appreciëren. Waar is de tijd dat je nog rustig een pint kon gaan drinken met vrienden, zonder lastig gevallen te worden door het vervelende geluid van dat ding. En dan die vragen; waar zit je? waar blijf je zolang? en je moet nog dit en dat Toen kon je nog rustig doorlullen met vrienden of collega's. Over het werk natuurlijk. Tussen pot en pint werden de grootste problemen opgelost. Na een tijdje niet alleen de problemen van het werk, maar ook de grootste wereldproblemen. Allemaal zonder lastiggevallen te worden door moeder de vrouw die het belangrijker vond dat de patatjes niet koud werden. Ach, ik had zowat vijftig jaar rondgelopen zonder dat toestel. Waarom moest ik nu ineens altijd en overal bereikbaar zijn. Het leven zou zonder mij ook wel zijn gang gaan zeker. En als de patatjes eens koud waren, wat dan? Dat viel toch allemaal in het niets vergeleken met alle problemen die we opgelost hadden. Maar goed. Ik liet me overhalen door argumenten als; er moest maar eens iets gebeuren, of, als jouw iets overkomt kan je bellen. Ik zag niet in wat er zou kunnen gebeuren waar ik dan van op afstand ook maar iets zou kunnen aan veranderen. En wat zou mij kunnen overkomen waarvan ik iemand onmiddellijk op de hoogte zou moeten stellen. Nu loop ik dus rond met een GSM. Gelukkig staat er ook nog een uit knop op dat spul. Daar maak ik dankbaar misbruik van. Maar toch mag ik niet buiten zonder dat ding. Met steevast dezelfde opmerking; dan kan je bellen als je iets overkomt. Goed schat, als ik ergens doodval zal ik bellen.
Ik ben Fredje
