Is er leven na de dood? Als overtuigde atheïst weet ik dat er niks is na de dood. Het absolute niemendal. Net als voordat ik geboren werd. Daar herinner ik mij ook niks van. En daar ga ik terug naartoe. Dat weet ik zeker. En toch. Soms bedenk ik weleens of ik niet beter katholiek zou worden. Gewoon al mijn zonden eventjes opbiechten en alles zal mij vergeven worden. En na mijn dood linea recta naar de hemel. Efkens bij st-pieter aanbellen en de hemelpoorten gaan wagenwijd open. Met klaroengeschal en tromgeroffel naar binnen. Tot in de eeuwigheid rijstpap eten met gouden lepeltjes. Gemakkelijk toch om zo een eeuwigheid in peis en vree te verdienen. Eventjes berouw tonen en 't is in orde. Maar dan. Rijstpap eten. Bah. Ik lust helemaal geen rijstpap. En wat kunnen mij die gouden lepeltjes schelen. Geef mij liever een gezonde duvel in een simpel glas. Nee, katholiek is niks voor mij. Geen hemel met rijstpap. Misschien kan ik wel moslim worden. Hetzelfde systeem. Mijn zonden biechten, vergiffenis vragen en hopla. Subito presto naar het paradijs. Een stuk of zeventig maagden tot mijn beschikking. Tot in de eeuwigheid. Maar wat doe je met maagden? Die moeten alles nog leren. Wat kan een normale man met maagden aanvangen? Om maar te zwijgen over die zeventig schoonmoeders. Als het nu zeventig hoeren moesten zijn. Dan zou ik er wel eens over nadenken om moslim te worden. Dat zou pas een feest worden. Zeventig ervaren hoeren met alles erop en eraan. En als daar dan nog een onuitputtelijke voorraad duvel moest bijkomen was ik de eerste kandidaat om moslim te worden. Maar dat zal er niet inzitten zeker. Misschien kan ik boeddhist worden. Boeddhisten geloven in reïncarnatie. Als je doodgaat kom je terug als een ander levend wezen. Dan wil ik wel terugkomen als konijn. En mijn schoonmoeder als een krop sla. Dan vreet ik ze gewoon op. Weg schoonmoeder. Maar dat zal ook wel niks worden zeker. Een konijn dat slachtrijp is word zelf opgegeten. En een konijn lust geen duvel. Nee, allemaal niks voor mij. Ik zal maar atheïst blijven.

19-05-2011 om 16:03 geschreven door Fredje

Wie heeft er al gehoord van de quarterlifecrisis? Dat zou iets zijn waar nogal wat twintigers en dertigers last van hebben. Een soort van midlifecrisis, die te vroeg de kop opsteekt. Een zekere Oliver Robinson van de greenwich universiteit heeft het fenomeen de naam gegeven. Je moet er maar opkomen. Twintigers en dertigers krijgen last van paniekaanvallen en twijfelen aan zichzelf. Door een overmaat aan keuze krijgen ze stress en kampen ze met depressies. Geld verdienen en succes hebben legt blijkbaar te veel druk op hun schouders. Ze twijfelen aan hun relatie en aan hun job. Ze zijn niet gelukkig met een conventioneel leven. Ze weten niet wat ze willen maar ze willen het wel allemaal en wel nu direct. Ik weet niet hoe dat zit met jullie beste lezer(es) maar ik heb nooit last gehad van quarterlifecrisis. Net zomin als ik last gehad heb van een midlifecrisis. Ik had geen tijd voor al die crisissen. Er moest gewerkt worden in die tijd. En van te veel keuze heb ik ook nooit last gehad. Het was indertijd gewoon doorgaan. Opgeven was geen optie. Wat is dat tegenwoordig toch met al die nieuwe ziekten. Het begint al met de pre-pubertijd. Dan de pubertijd. Om over te gaan in de post-pubertijd. Nu dus de quarterlifecrisis. Binnenkort voorafgegaan door de pre-quarterlifecrisis. Dan de post-quarterlifecrisis om vervolgens over te gaan naar de pre-midlifecrisis en ga zo maar door. Ze sukkelen tegenwoordig van de ene crisis in de andere. Het leven als één grote crisis. Zou het niet kunnen dat zoiets het gevolg is van te veel verwennerij? Te veel tijd om over al die dingen te piekeren. Al de mogelijkheden die jongeren tegenwoordig hebben daar kon onze generatie zelfs niet van dromen. Wij moesten de mogelijkheden zelf creëren. Door hard en veel werken zochten en vonden we onze weg in de maatschappij. Geen tijd en geld voor welke crisis dan ook. De druk op onze schouders was gewoon een stimulans om een tandje bij te steken. Geen crisis was groot genoeg om bij de pakken te blijven zitten. Al moet ik toegeven dat ik wel gepuberd heb. Mijn pubertijd heeft precies twee minuten geduurd. Een lap rond mijn oren en het was voorbij. Zo simpel was het leven toen.

15-05-2011 om 12:45 geschreven door Fredje

Twee neurowetenschappers hebben het verschil tussen het mannelijke en het vrouwelijke seksuele brein uitgezocht. Voor de man is het eenvoudig. In het mannelijke seksuele brein staat één knop. Die kun je aanzetten of uit. Simpel. Het vrouwelijke seksuele brein blijkt een ander paar mouwen. De wetenschappers vergelijken het vrouwelijke brein met de cockpit van een straaljager. Met een massa aan knopjes, wijzerplaten en instrumenten. Die moeten allemaal de juiste instelling hebben of het zaakje werkt niet. Als er een kleinigheid niet klopt raak je niet van de grond. En het moet dan nog in de juiste volgorde gebeuren. Dat zou te maken hebben met het oerinstinct van de vrouw. Oervrouwen beseften dat hun nakomelingen meer kans op overleven hadden met een “geselecteerde” man. Een man dus waarvan ze zeker zijn dat hij terug komt om het kroost te beschermen. Een man waarop ze kunnen steunen. Met andere woorden; het vrouwelijke seksuele brein werkt dan als een soort detective bureau om te achterhalen of de man in kwestie te vertrouwen is. Het lijkt mij allemaal niet echt romantisch. En ik die dacht dat vrouwen van romantiek houden. Niks romantiek. Een man dient dus eerst een grondige screening door een batterij detectives te ondergaan en dan een pilootopleiding te volgen. Straffe mannen toch. Zelf heb ik geen pilootopleiding gehad. Zou het daarom zijn dat ik geen succes heb bij vrouwen? Of misschien val ik al door de mand na het detective onderzoek. Maar eigenlijk staat er in de cockpit van een straaljager toch ook een knop automatische piloot. Dat zou alles toch moeten vereenvoudigen. Alleen moet je die knop vinden natuurlijk. Opletten dus dat je niet de verkeerde knop indrukt. Het zou wel eens de schietstoel kunnen zijn. Allemaal nogal ingewikkeld voor mij. Ik zal die straaljager maar laten voor wat het is. Ik neem wel de fiets.

14-05-2011 om 04:22 geschreven door Fredje

De tijd vliegt. Het is altijd druk, druk, druk. Neem nu een normale dag zoals gisteren. Ik ben opgestaan om 08.30h. Eerst en vooral moest ik dan wakker worden. Met koffie duurde dat een uurtje. Rond 09.30h op zoek naar mijn bril. Daarmee was ik een halfuurtje bezig. Om dan vast te stellen dat ik mijn bril niet nodig had om me te scheren en douchen. Zonder bril dan maar onder de douche. 10.30h tijd om het nieuws op pc te lezen. Maar waar had ik mijn bril nu weer gelaten? 11.00h mijn bril gevonden en de hoofdartikels van het nieuws gelezen. Voor de details had ik helaas geen tijd. Het moest snel gaan. 11.45h hoog tijd om te aperitieven. Om 12.30h middagmaal. Met een wijntje. 13.00h nog een wijntje. Ondertussen gierde de adrenaline door mijn lijf. Zou ik de avond nog wel halen? Siësta dus. Even een dutje doen om op krachten te komen. 15.00h en mijn ogen gingen terug open. Dan wakker worden tot 15.30h. Opstaan om de details van het nieuws te bekijken. Waar is mijn bril nu weer? 16.00h mijn bril gevonden en geen tijd meer voor het nieuws. Snel, snel mijn schoenen aangetrokken voor de dagelijkse wandeling. 16.20h vertrekken voor een gezondheidswandeling naar het park. 16.25h aangekomen in het park en doodmoe geworden. Eventjes gaan zitten op een bank. 16.30h verschrikkelijke dorst. Op zoek naar een cafeetje dan maar. 16.35h eindelijk een duvel vastgekregen. Een babbeltje gedaan en ja hoor, er mag nog een duveltje bij. Waarom niet. En plots is het 17.30h. De stress slaat toe. Ik moet dringend weg. Naar huis. 17.35h aperitief. 18.30h avondmaal. Na het eten eventjes bekomen van de drukke dag. 19.00h nieuws op TV. En kijk eens aan. De hoofdpunten van het TV nieuws komen mij bekend voor. Dat zal ik zeker gedroomd hebben de vorige nacht. 19.30h zappen, want er is rond dat uur niks te zien. 20.00h dilemma. Een beslissing dient genomen te worden. Ik moet kiezen tussen een wijntje of een duvel. 20.30h toch maar een wijntje. 20.50h Eindelijk, daar heb ik op gewacht. Een uiterst interessante reportage over de zwartgevlekte bultmier in Nieuw-Zeeland. 21.30h zappen. 21.50h ergens een film gevonden. 23.00h al zappend nog een film gevonden. Maar eerst nog een wijntje. 24.30h einde film. En dan, stress. Eigenlijk zou ik nog een stukje moeten schrijven voor mijn blog. Dat zal weer nachtwerk worden.

12-05-2011 om 04:23 geschreven door Fredje

De franstalige politieke partij cdH wil een prostitutieplan uitwerken. Om de prostitutie op een tijdspanne van drie jaar drastisch terug te dringen. Een wet die prostitutie verbied dus. Het plan gaat uit van de gedachtengang als zou het lichaam geen koopwaar zijn. En dat prostitutie geen “normaal” beroep is. Vooreerst moet er een mentaliteitswissel komen. In samenwerking met de media, scholen en verenigingen nog wel. Vervolgens wil men de prostituees begeleiden en de klanten met campagnes en psychologische begeleiding sensibiliseren. Hoe ze dat in de praktijk gaan verwezenlijken is mij een raadsel. Want zelfs zonder glazen bol kan ik hieromtrent een toekomstvoorspelling doen: Dat lukt nooit. Binnen de 24 uur na dergelijke wet gaat de prostitutie ondergronds. Is dat dan beter? Hun argumenten houden ook helemaal geen steek. Het lichaam zou geen koopwaar zijn. Wat dan met de vele sportmensen die dank zij hun getrainde lichaam in hun levensonderhoud voorzien. Wat dan met de vele intellectuele beroepen die hun diensten aanbieden en erelonen vragen om gebruik te maken van hun kennis. Hun hersenen zeg maar. Hersenen zijn dus wel koopwaar en lichamen niet. Wat met de loodgieter die zowel zijn hersenen als zijn lichaam gebruikt om een klant uit de nood te helpen. Iedere werknemer gebruikt zijn lichaam om de dienst te verzekeren waarvoor hij/zij betaald wordt. Allemaal prostituees dus. En nu ga ik eens de mierenneuker uithangen. Het woord “koopwaar” is hier helemaal niet op zijn plaats. Een prostitué biedt diensten aan. Die verkoopt geen lichaam. Hetzelfde met een loodgieter. Je koopt geen loodgieter om een klus te klaren. Je betaalt een loodgieter om zijn diensten. Je koopt ook geen boekhouder of een advocaat. Je betaalt die mensen gewoon voor hun diensten. Voor hun kennis. Een prostituee is ook iemand die diensten aanbiedt. Niks meer of niks minder. En dan de klanten. Mensen door psychologische begeleiding sensibiliseren. Een mentaliteitswissel nastreven. Wat mij betreft is het synoniem van sensibiliseren niks meer of minder dan brainwashen. Door brainwashen via alle mogelijke kanalen de mensen een andere mening opdringen. Ik noem dat manipulatie. Willen die politiekers de mensen dan zodanig manipuleren dat ze enkel het gedachtengoed van hun partij uitdragen. Willen ze dan gebrainwashte robotten? Ik weiger mee te spelen in dat spel. Ik blijf erbij. Ik wil een samenleving met vrijheden. Geen gemanipuleer. Geen brainwash. Als er iemand een brainwash nodig heeft zijn het wel zulke hypocriete politiekers. Als ik mijn geld wil spenderen aan de hoeren dan heeft niemand daar zaken mee. Voor mij zijn seksuele behoeften nog steeds natuurlijke behoeften. Zoals eten en drinken. Er zijn nu éénmaal mensen die, bij gebrek aan anders, willen gebruik maken van die diensten. Laat dat zo. Waar bemoeien die politiekers zich mee? Ze gaan zelf toch ook waar en wanneer ze willen om aan hun natuurlijke behoeften te voldoen. Of wat dacht je? Zouden we niet beter die politiekers eens een paar maanden op water en brood zetten. Of beter, volledige seksuele onthouding voor enkele weken. Misschien worden ze dan nog normaal.

10-05-2011 om 14:39 geschreven door Fredje

Ik wist het. Ik wist het heel zeker. En zie je wel. Ik heb gelijk. Het is door gezondheidsexperten aan een Londense universiteit bewezen; Van hard werken kan je dood gaan. Vergeet dus maar het gezegde van je ouders dat van hard werken nog niemand doodgegaan is. Het is nu zwart op wit bewezen dat je wel degelijk kan sterven van hard werken. Normaal gezien hecht ik niet veel geloof aan dergelijke onderzoeken. Maar vermits dat in mijn kraam past ga ik dat hier thuis tot op het bot uitbuiten. Door dezelfde gezondheidsexperten is ook aan het licht gekomen dat te weinig slaap levensbedreigend is. Voeg daar dan nog stress, overgewicht en cholesterol aan toe en volgens de experten loopt een mens tot twee derde keer meer kans op een fataal hartinfarct. En al die symptomen zijn van toepassing op mij. Ik werk te veel. Ik slaap te weinig. Ik zit helemaal onder de stress. Ik heb overgewicht. Mijn bloeddruk is te hoog. Mijn cholesterol is te hoog en mijn leeftijd speelt ook al niet in mijn voordeel. Het is dus wel klaar en duidelijk dat ik meer moet rusten. Dat onderzoek is nu eens nuttig geweest. En kom mij niet vertellen dat het onderzoek niet relevant is. Het is gedaan bij 7000 ambtenaren. Dat is dus een waterdicht onderzoek. Die resultaten zou ik heel graag op papier hier in huis hebben. Om ten gepaste tijde onder de ogen van vrouwlief te schuiven. Misschien kan ik dat wel inkaderen en aan de muur hangen. Zodat iedereen die hier binnenkomt klaar en duidelijk kan zien dat ik meer rust nodig heb. En als er nu nog een onderzoek kon komen dat glashelder aantoont dat ik veel meer moet drinken is mijn geluk compleet. Dan kan ik rustig duvelkes drinken en mij laten bedienen als een prins. Het zou immers allemaal voor een lang leven zijn. En als ik dan genoeg gedronken heb kan ik gewoon een dutje doen zonder gezeur. Dat is pas leven. Zo wil ik wel van een oude dag genieten. Tot ik 350 jaar ben. Er is echter nog steeds een klein probleemke. Volgens mijn vrouw moet ik mij helemaal geen zorgen maken over dat alles. Ik mag, nee moet, heel hard werken en van stress moet ik mij ook al niks aantrekken. Al de rest is volgens haar ook van geen tel. Mijn levensverzekering is immers betaald...

09-05-2011 om 23:52 geschreven door Fredje

Ronny was treinbestuurder. En een vrolijke vrijgezel. Hij was dertig jaar en woonde nog bij zijn ouders thuis. Hotel chez mama. Voor Ronny was het leven een groot feest. Hij had een job die hij heel graag deed. Wisselende werkuren en in zijn vrije tijd een toffe hobby. Het leven lachte hem toe. Tot op een dag. Ronny kwam met zijn trein van Oostende en tussen Gent en Brussel stopte hij voor een rood stopsein. Een onvoorziene stilstand. Toevallig op een plaats vanwaar hij zijn ouderlijk huis kon zien. Ronny zag voor hem een andere trein die gewoon stilstond. Op enkele honderden meters voor hem zag hij politie op de sporen lopen. Een ziekenwagen kwam aangereden en stopte ter hoogte van de politiemensen op de straat naast de sporen. Ronny begreep wat er gaande was. Een zelfmoord. Iemand had zich onder de voorgaande trein gegooid. Die trein had een noodstop gedaan en was tot stilstand gekomen. Dat gaat zo met treinen. Die hebben een grote afstand nodig om te stoppen. Een trein is nu éénmaal geen kinderkoets. Als de treinbestuurder een zelfmoordkandidaad op de sporen ziet staan is het finaal te laat. Een noodstop kan daar niks aan veranderen. Die trein rijdt dan het slachtoffer aan gruzelementen en komt pas honderden meters verder tot stilstand. In die tijd bestonden nog geen mobiele telefoons maar dat was niet nodig. Ronny wist zo ook wel wat er gebeurd was. Het was dus gewoon wachten tot de stukken opgeruimd waren. Ronny ging op zoek naar de treinbegeleider om het incident te melden zodat die man de reizigers kon inlichten dat het een uurtje later ging worden. Eventjes dacht hij er nog aan om naar het ouderlijk huis te gaan en een koffie te gaan drinken. Het was immers maar enkele honderden meters door het veld. Maar toch niet. Plichtsgetrouw bleef hij in zijn stuurpost wachten tot alles opgeruimd was. Ronny zag vanop de eerste rij hoe de ambulaciers de stukken mens in plastieken zakken stopten en wegvoerden. De vorige trein kon vertrekken en Ronny volgde. Niks aan de hand . Het was een incident dat regelmatig voorkomt. Ronny kwam alleen een uurtje later thuis. Maar daar zaten zijn ouders tranen met tuiten te wenen. Wat bleek? Ronny's broer had zelfmoord gepleegd. Hij had zich onder een trein geworpen. Ronny besefte dat hij de overschotten van zijn broer had zien afvoeren. Meer zelfs. Het had maar enkele minuten gescheeld of hij had zijn bloedeigen broer in stukken gereden. Ronny heeft nooit meer met een trein gereden.

07-05-2011 om 11:32 geschreven door Fredje

In een artikeltje las ik dat mannen binnen vijftigduizend jaar volledig uitgestorven zullen zijn. Enkel de mannen, de vrouwen niet. Mannen zouden tegen die tijd helemaal overbodig zijn. Eigenlijk is dat de schuld van mannen zelf. Als ik zie wat mannen allemaal uitvinden zijn ze goed bezig zichzelf overbodig te maken. Zowat alle uitvindingen zijn door mannen gedaan. Eeuwen geleden hebben mannen vuur leren maken. Om de vrouwtjes warm te houden. Dat was het begin van een lange reeks praktische zaken. Werktuigen zoals messen en vorken, allemaal uitvindingen gedaan door mannen. Geld is uitgevonden door mannen. Dan kunnen vrouwen gaan choppen. Knap. Het watercloset, de wc dus, uitgevonden door mannen. Brillen, gezelschapsspelen, tandpasta, radio, auto's en alle praktische zaken zijn allemaal uitvindingen gedaan door mannen. De meeste om de vrouwen te plezieren of om hen het leven gemakkelijker te maken. Er waren enkele mannen die de vaat moesten doen en dus vonden ze de vaatwasmachine uit. Slim. Vrouwen willen praten. De mannen vinden de telefoon uit. Dan kunnen vrouwen tegen elkaar tetteren. Handig. Stofzuigen hoeft niet meer. Er waren blijkbaar enkele mannen die regelmatig moesten stofzuigen. Dus vonden ze een handig toestel uit dat volledig autonoom het stof zuigt. Op hetzelfde principe hebben mannen ook een grasmachine uitgevonden. Een heel vernuftig apparaat waar geen mens nog moet naar omkijken. Het ding rijdt het gras af en kruipt dan automatisch terug naar het oplaadpunt. Gemakkelijk. In Japan zijn mannen bezig om een robot te maken die zowat alles kan. Van opdienen en afruimen van tafels tot en met het plafond afwassen. Heel vernuftig. Maar de keerzijde van de medaille is natuurlijk dat de mannen bezig zijn om zichzelf helemaal overbodig te maken. Het zal geen vijftigduizend jaar meer duren of er zijn geen mannen meer nodig. Al die zaken kunnen overgenomen worden door machientjes allerhande. Ik zou toch maar oppassen met al die uitvindingen. Mannen worden alsmaar meer onnuttige wezens. Niet meer nodig voor het leven van de vrouwen. En dus met uitsterven bedreigd. Zelfs vibrators zijn al uitgevonden.

06-05-2011 om 02:40 geschreven door Fredje

In ons dorpje is er een seniorenraad. Speciaal voor 55 plussers. De seniorenraad organiseert computerlessen, samenkomsten en....niks meer. Die computerlessen zijn echt voor beginners. Daar kon ik niks meer leren. Ik weet ondertussen de “aan” knop wel staan. Wat mij vooral interesseerde waren die samenkomsten. Elke maandagnamiddag is er een samenkomst voor senioren. In een paviljoen midden in het groen. Geen last van pottenkijkers dus. Ik had een wekelijks feestje in gedachten. Met dans, drank, lachen, plezier en overmatig decadent gedrag. Tot ik er eens naartoe ging. Dat was een grote ontgoocheling. Bij het binnenkomen werd ik onthaald door een wulpse meid van 85. Die onthaalhostess vroeg onmiddellijk wat ik zou drinken. Dat was niet moeilijk. Een duvel natuurlijk. Dat kon helaas niet. Er was enkel koffie en frisdrank. Ik begon mij al serieuze vragen te stellen over het feestje. Niks feestje dus. Enkel kaartspelletjes en kofieroddel. Met een koffie in de hand keek ik eens rond. Er waren gezichten die ik herkende. Van heel lang geleden. Zo'n 45 jaar geleden. Daar zat zowaar het zooitje pezewevers bij elkaar dat ik nog kende van de jeugdclub uit de jaren '60. In die jaren was er in ons dorpje één jeugdclub. Onder de hoede van een proost. De pastoor. Er kon toen niks doorgaan voor de jeugd of de pastoor moest er zijn neus tussen steken. Wat er toen allemaal gebeurd is onder supervisie van de pastoor weten we allemaal. Maar dat doet er hier niet toe. Waar het om gaat is dat wij toendertijd ook een klein groepje van een zestal jongelingen vormden die wel eens iets wilden. Wij dus naar de jeugdclub. Wat we daar aantroffen was een groep jongeren die in de geestelijke gezondheidszorg thuishoorden. Saai, onnozel, discuterend over de meest onzinnige onderwerpen en dat allemaal onder toezicht van de pastoor. Wij zochten actie. Dat was er helaas niet te vinden in die jaren. Het was de jeugdclub of niks. Maar dat was zonder rekening te houden met onze creatieve geesten. Binnen de maand hadden we een eigen clubje opgericht. Op eigen houtje hadden we, als 15-16 jarigen, een volledig wettelijke vereniging zonder winstgevend doel met statuten opgericht. Eigen lokaal en muziekinstallatie. Met de nieuwste muziek van die jaren. Het feest kon beginnen. En feest was het. Elke week hadden we een kleine honderd jongeren in ons clubje. Het liep zodanig uit de hand dat we spoedig de locatie noodgedwongen moesten vergroten. Tot we records bereikten van zo'n vijfhonderd feestgangers per week. Allemaal jongeren die ons concept toch iets beter vonden dan de jeugdclub onder gezag van de pastoor. De reacties bleven natuurlijk niet uit. De pastoor eiste de onmiddellijke en definitieve sluiting van het oord van verderf. De politie werd ingeschakeld. Controles volgden. Intimidaties van alle mogelijke instanties werden onder impuls van de pastoor in stelling gebracht. Hoe dikwijls wij als organiserenden bij de politiecommissaris ontboden werden kan ik bij benadering zelfs niet eens meer tellen. Voor ons waren het echter details. Ze konden ons niks maken. We gingen gewoon door. Elke week een groot feest. Met drank, plezier en rock&roll. We waren wel een beetje berucht in die tijd. We waren immers niks anders dan het uitschot dat zou branden in de hel. Ach, het is allemaal goedgekomen met het uitschot. Ieder heeft zijn weg gemaakt in verschillende sectoren van de economie. Maar toen ik bij de samenkomst van de seniorenraad een koffie stond te drinken moest ik er wel even aan denken. De pezewevers hebben hun clubje nu. Al is het niks voor mij. Ik heb afscheid genomen en ben een duvel gaan drinken. Terwijl ik genoot van het frisse bier dacht ik er nog even over na. Zou het niet mogelijk zijn om die ouwe bende terug bij elkaar te krijgen en een losbandige, heiligschennende, schaamteloze seniorenclub op te richten? Och nee, er is al genoeg schandaal.

03-05-2011 om 16:16 geschreven door Fredje

De enige die hier ten huize ooit gewerkt heeft ben ik. Tenminste, dat beweer ik zelf. Dat is een grapje waar mijn vrouw, en vooral de kinderen, niet kunnen mee lachen. Vrouw en kinderen zijn immers alle drie zelfstandig. De enige die in loondienst gewerkt heeft ben ik. Volgens mij ben ik dus de enige die werkelijk gewerkt heeft. Zelfstandigen hebben het, volgens mij dan toch, heel gemakkelijk. Als zelfstandige koop je een schop en een kruiwagen en je begint geld te scheppen. Dat gezegde is voldoende om een storm van protest teweeg te brengen. Van alle drie. En toch. De oudste kreeg een telefoontje van de VDAB. De dienst arbeidsbemiddeling. Moet je weten; hij heeft een schildersbedrijf en enkele werknemers in dienst. Normaal kost een werknemer zo'n vierduizend euro per maand. Alles inbegrepen. Nu liet de VDAB hem weten dat hij een werknemer in dienst kon nemen voor 901 euro per maand. Alles inbegrepen. Dat was uiteraard heel interessant. Maar hoe kon dat? Simpel en eenvoudig. Er was een stelsel dat voorzag dat allochtonen en langdurig werklozen tewerk konden gesteld worden voor 901 euro per maand. De rest van het nettoloon en de sociale lasten waren ten laste van de staat. Allemaal dik in orde dus. Er zat alleen een klein addertje onder het gras. Of in dit geval een dikke boa constrictor. De woorden “allochtonen” en “langdurig werklozen” deden bij hem een grote alarmbel rinkelen. In de beginjaren van zijn zelfstandige bezigheden had hij geen probleem met allochtonen en langdurig werklozen. Tot hij er enkele in dienst genomen had. Dat bleek geen onverdeeld succes. Om het heel zachtjes uit te drukken. Tegenwoordig is hij wel iets meer op zijn hoede. Verplicht tewerkgestelde allochtonen en langdurig werklozen zijn er, volgens hem, alleen maar op uit om zo snel mogelijk een C4 vast te krijgen. En terug hun zalig leventje van niks doen te hervatten. Daar kun je als werkgever dus helemaal niks mee aanvangen. Daar krijg je alleen maar slechte reclame door. Maar wat mij dan opvalt is dat dergelijke stelsels en maatregelen er alleen maar zijn voor werkonwilligen. In plaats van degene die graag willen werken een beetje steun te geven. Nee, degene die het nietsdoen tot kunst verheven hebben krijgen alle hulp. Toch straf vind ik dat. Dit kan blijkbaar enkel in België. Het land waar het beter is om je in de sociale hangmat te installeren dan te werken. Ik zie het nog gebeuren dat de gepensioneerden terug aan de slag moeten om de economie gaande te houden. Al zal er veel volk komen kijken om mij terug aan het werk te krijgen.

01-05-2011 om 11:24 geschreven door Fredje

30-04-2011 om 15:13 geschreven door Fredje

Wil er iemand een kater? Een prachtexemplaar. Gratis en voor niks. Meer dan voldoende gevoed met aperitieven, lekkere wijn, schuimende bieren en nog een afzakkertje op de koop toe. Kandidaat overnemers zijn meer dan welkom. Haast jullie want straks is het beest weg. Uitgezweet. En morgen is het verleden tijd. Al kan ik natuurlijk een mooi nieuw exemplaar kweken. Naar het schijnt is het beste medicijn tegen katers een lading alcohol. Maar nu even niet. Ik kan geen katervoeding meer zien of rieken. Op dit eigenste moment moet ik al dat lekkers even laten rusten. Tot mijn maag geen kuren meer heeft en het orkest in mijn hoofd stopt met spelen. Nu wil ik enkel rust en kalmte. Vooral veel kalmte. Oorverdovende, allesomvattende kalmte. Maar morgen.... Morgen is een nieuwe dag. Een schitterende, prachtige, fantastische dag. De eerste dag van de rest van mijn leven. Een reden om te feesten en om het gouden nectar door mijn keel te gieten. Morgen zullen de loftrompetten door mijn hoofd schallen. Mijn dorst zal onverzadigbaar zijn. Een groot feest wacht me. Tot...overmorgen.

25-04-2011 om 00:00 geschreven door Fredje

Er kwam geen warm water uit de kraan. Blijkbaar was er iets mis met de verwarmingsketel. Geen probleem. Zoonlief is technieker met als specialiteit het herstellen van ketels. Een telefoontje zou dus de oplossing brengen. Maar wacht eens. Wat als het euvel een futiliteit was dat simpel op te lossen was? Pa zou zich belachelijk maken in de ogen van zoonlief. Pa had toch ook een technische opleiding gehad. Lang geleden, dat wel. Toen was er van computergestuurde toestellen nog geen sprake. Maar dank zij voortdurende bijstudie kon den ouwe toch nog een beetje volgen wat betreft technische zaken. Even naar de ketel gaan kijken dus. Dat zou eenvoudig op te lossen zijn. Dergelijke gesofistikeerde ketels geven immers zelf aan waar de fout zit. Simpel dus, ware het niet dat de fouten in codetaal aangegeven stonden. Het schermpje toonde plichtsgetrouw de fout: A1. Wat A1 mocht betekenen was mij een raadsel. Maar dan schoten me de woorden te binnen van een jong ding dat ik ooit gekend heb. Dat jong ding werkte bij een help-desk van een computerbedrijf. De mensen die daar werkten hadden een soort inside-joke om aan te geven hoe dom de vragenstellers wel waren. De oplossing van computerproblemen ligt immers altijd in R.T.F.M. Simpel dus. Al moet je weten wat de code R.T.F.M. precies inhoud. Dat is ook simpel, als je het weet natuurlijk. R.T.F.M. is gewoon de afkorting van “Read the fucking manual” De gebruiksaanwijzing erbij genomen dus. Dan bleek echter dat A1 aangaf dat het gasblok naar de filistijnen was. Iets waar ik met mijn beperkte middelen niets kon aan verhelpen. Maar ik zou ten minste niet afgaan als een gieter in de ogen van zoonlief. Tot mijn oog viel op de eerste vetgedrukte regel van de gebruiksaanwijzing. Daar stond duidelijk aangegeven dat bij eventuele defecten eerst en vooral de knop “reset” ingedrukt moest worden. Simpel, als je het weet. En kijk, het wonder was geschied. De ketel werkte zoals tevoren. Alles opgelost en ik zo fier als een pauw. Ten gepaste tijde zou ik wel eens, terloops, tegen de zoon vertellen dat ik een panne verholpen had. Alsof het voor mij een fluitje van een cent was. Uiteraard zou ik er niet bijvertellen dat het me een halfuur denkwerk gekost had. Maar ik heb weer een lesje geleerd. Bij schijnbaar onoplosbare problemen altijd eerst R.T.F.M. Wie een vrouw wil versieren kan ik dus een goede raad geven: R.T.F.M.

22-04-2011 om 11:46 geschreven door Fredje

Senioren kunnen niet met twee zaken tegelijk bezig zijn. Dat blijkt uit een studie in een Californische universiteit. Ze hebben daar 20 personen van 69 jaar een testje laten doen. Een studie met 20 mensen lijkt mij niet echt relevant. Dat is meer een rondvraag in de kennissenkring. Als er daar dan een tiental tussen zitten met beginnende symptomen van Alzeimer krijg je natuurlijk dergelijk resultaat. Maar misschien is het wel omdat senioren geen interesse hebben om in dergelijke spelletjes mee te spelen. De gemiddelde senior heeft wel een beetje meer ervaring met studies allerhande. Het interesseert hun geen fluit. Hun gedachten zijn elders. Waar het plezanter is. Hoe ze nog van het leven gaan genieten zo gouw dat stomme studiegedoe achter de rug is. De hersenen van de senioren hebben het al druk genoeg gehad. Denk maar aan alle veranderingen die een 69 jarige in zijn leven al meegemaakt heeft. Al de ervaring die opgeslagen ligt in het brein van een 69 jarige is voldoende om de harde schijf van een mega PC te vullen. Daar kan een jongere een puntje aan zuigen. Maar het zijn jongere professors die dergelijke studies verzinnen. Die kennen zelf nog niks van het leven. Die jongeren denken niet aan het geld dat ze verspillen aan onnozele studies waar geen mens iets aan heeft. Senioren weten al lang dat hersencellen afsterven. Vooral dan na het nuttigen van alcohol. Telkens een mens dronken is geweest sterven er zo'n honderdduizend hersencellen af. Bij mij zal dat ondertussen wel oplopen tot enkele miljarden cellen die definitief weg zijn. Doet er niet toe. Er blijven er nog meer dan genoeg over. In een menselijk brein zitten immers tientallen miljarden cellen. Wat ben je trouwens met al die overtollige hersencellen die in een mensenleven onbenut blijven. Als je dood bent heb je er toch niks meer aan. Het is dus beter om daar zelf af en toe eens een grote kuis in te houden. Zo blijft de rest actief. En ze moeten mij niet komen wijsmaken dat ik niet meer zou kunnen multitasken. Laatst heb ik nog bewezen dat ik best twee zaken tegelijk kon. Een duvel drinken en tegelijk naar de vrouwen kijken.

20-04-2011 om 05:45 geschreven door Fredje

16-04-2011 om 04:49 geschreven door Fredje

Weet er nog iemand wat ironie wil zeggen? Of de draak steken met iets of iemand. De spot drijven met... Ik heb nogal dikwijls de indruk dat zoiets niet meer bestaat. Het moet allemaal heel ernstig zijn. Er mag niet meer gelachen worden. Woordspelingen zijn niet meer van deze tijd. We moeten elkaar met respect behandelen. Nu heb ik niks tegen respect hebben voor iets of iemand. Zeker niet. Maar toch denk ik nog dikwijls aan de tijd, heel lang geleden, dat we onder collega's nogal wat afgelachen hebben. Elkaars kleine onhebbelijkheden met een goed bedoelde woordspeling uitvergroten. Kleine foutjes, die iedereen wel eens maakt, met een lach onder de neus wrijven. Grote fouten konden we ons niet permitteren, er stonden mensenlevens op het spel. Maar van die kleine schoonheidsfoutjes waarvan enkel insiders wisten dat het niet perfect was. Verder had daar niemand last van. Maar dat mag dus niet meer. We moeten heel ernstig door het leven gaan. Zo ernstig dat het op verzuren lijkt. Hoe is het zover kunnen komen vraag ik mij dan af. Waar is het misgelopen? Waarom kan er niet meer gelachen worden? Is iedereen dan enkel en alleen met zijn eigen leefwereldje bezig dat er niemand het grappige van sommige situaties inziet. Moet je dan echt jaloers zijn op je buurman omdat die twee minnaressen heeft en jij slechts één? Ik wil maar zeggen; iedereen wil het beste van het beste, de grootste, het duurste, het meeste aanzien. En als er dan iemand een mop over verzint is het weer niet goed. Zelfspot, jezelf relativeren is er ook niet meer bij. Iedereen wil belangrijk zijn. Of toch tenminste doen alsof. Iedereen wil een belangrijke positie in het leven. Jezelf relativeren door met je eigen stommiteiten te lachen mag niet. Dat zou afbreuk doen aan de belangrijkheid van je bestaan. De meesten denken echt dat ze onmisbaar zijn. Zo onmisbaar dat de wereld stopt met draaien als ze het eventjes laten afweten. Iedereen schijnt te vergeten dat het leven kort is. Ze zijn druk bezig met alles en nog wat. Ze vergeten te leven. Een pauze inlassen is er niet meer bij. Een pint gaan drinken en moppen tappen zonder op het uur te letten is niet meer van deze tijd. Ach ze doen maar die belangrijke, onmisbare en drukke mensen. Het kerkhof ligt er vol van.

13-04-2011 om 11:37 geschreven door Fredje

Uit het niets stond ze plots voor me. Met een zonnebril. Eigenlijk zou ik ze niet herkend hebben. Ik ben nu éénmaal niet zo goed in het onthouden van gezichten. Ik kende haar immers alleen van een foto. Zonder zonnebril. Gelukkig was zij blijkbaar beter in het herkennen van mensen. We hadden plaats en uur afgesproken en hier stonden we dan. Het leek een beetje gek. Normaal zijn het jongeren die afspreken via het net. Onze generatie is niet zo vertrouwd met dat medium. Vroeger zou ik dat zeker ook gedaan hebben maar toen bestond dat nog niet. We hadden dus contact gemaakt op een hedendaagse manier. Via berichtjes. En er was iets ondefinieerbaars in haar berichtjes dat me aantrok. We hadden dus afgesproken om een grote pot te gaan drinken. In een klein cafeetje. Gewoon om elkaar eens in levende lijve te ontmoeten. Een kennismaking. Niks meer. Dat het een intelligente vrouw met een mening was, wist ik al. Maar er was meer. Het was een lieve dame. Vroeger zou ik me niet laten inpakken hebben door een lieve vrouw. Maar dit was anders. Het gesprek vlotte heel goed. De kennismaking verliep rimpelloos. We spraken over onze gemeenschappelijke hobby. En vermits je op één been niet kan staan bestelden we nog een grote pot. Keuze genoeg in een café waar ze meer dan vijfhonderd verschillende bieren verkochten. We bleven praten over alles en nog wat. Het leek of we elkaar al jaren kenden. Tot we onderbroken werden door de tijd. Het is een vast gegeven dat de tijd vliegt als het plezant is. Het kon niet blijven duren natuurlijk. Maar we spraken af om nog eens samen te komen. Waar en wanneer ga ik hier niet aan jullie neus hangen. Al wat ik nog wil zeggen is dat ik er een vriendin bij heb. Voor de rest hebben jullie er geen zaken mee.

11-04-2011 om 08:34 geschreven door Fredje

Het leven kan soms vreemde wendingen krijgen. Zo zag ik het leven heel rooskleurig. De zon schitterde aan de hemel. Alle bomen en planten hadden een prachtige variatie van groen. De bloemen hadden alle kleuren van de regenboog. De regen was helder en doorzichtig. De wind speelde met frisbruine bladeren. De vrouwen waren prachtig om naar te kijken. Korte en bontgekleurde rokjes deinden mee op het ritme van de ronde billen. Luchtige shirts met mooie rondingen waren een lust voor het oog. De hemel was helder en klaar. Maar langzamerhand begon alles te vervagen. Was het de gewone dagelijkse sleur? De verveling? Of was het omdat ik alles maar gewoontjes begon te vinden. Heel de wereld begon grijs te worden. Het leven leek helemaal niet rooskleurig. De zon verstopte zich achter grauwe stippels. De bomen en planten werden flets van kleur. De bloemen werden wazig. De regendruppels werden dof. De vrouwen werden langzaam maar zeker moeilijk herkenbare silhouetten. De eens zo luchtige shirts leken wel vormeloze gedrochten waarin geen ronding meer te herkennen was. Mijn moraal bleef elke volgende dag naar een nieuw dieptepunt zakken. Steeds meer veranderde de hele wereld in een grijze, grauwe en vormeloze massa. Ik begon mij vragen te stellen over de zin van het bestaan. Sombere gedachten spookten door mijn hoofd. Had het leven niks meer te bieden dan doffe kleurloze ellende? Het onverbiddelijke einde leek in zicht. Tot op een dag alles ineens weer werd zoals voorheen. Een schitterende zon bescheen de prachtigste bloemen en planten. Vrouwen trippelden wellustig en goedlachs voorbij. Het leven werd weer fantastisch. En dat allemaal zomaar van het ene moment op het andere. Gewoon omdat ik mijn brilglazen gekuist had.

09-04-2011 om 00:00 geschreven door Fredje

Onze Nederlandse taal is rijk aan woorden. Nu ga ik niet beweren dat ik ze allemaal ken. Er zijn nu éénmaal woorden die aan bepaalde specialisaties gelinkt zijn. Als buitenstaander snap je daar geen jota van. Dat is te begrijpen. Maar de laatste tijd overkomt het me soms dat ik op zoek moet naar het juiste woord. Een woord of een naam die ik nochtans regelmatig gebruikt heb. Een woord dat me op de lippen ligt en waar ik maar niet op kom. Dan gaan mijn hersencellen verwoed op zoek naar dat bepaalde woord. Gewoonlijk zonder resultaat. Tot het me een tijdje later zomaar te binnen schiet. Zou dat het begin zijn van de totale aftakeling? Is het Alzheimer? Of is het normaal dat een mens soms woorden vergeet. Al is “vergeten” niet het juiste woord. Het is meer een tijdelijke onbeschikbaarheid. Ook herinneringen vervagen. Maar dat heeft ook zijn voordelen. Zo kan ik mij soms mijn eigen stommiteiten niet meer herinneren. Of is dat omdat ik zoveel stommiteiten begaan heb dat mijn hersenen te vol zitten van die dingen. Een overbelaste harde schijf, om het met computertermen te zeggen. Al weet ik nog wel de voornaam van die Dr Alzheimer. Dat is belangrijk om uitstel van executie te krijgen. Als een dokter je ooit vraagt wat de voornaam van Alzheimer is en je weet het niet is dat voldoende om de diagnose te stellen: Begin van Alzheimer. Om dat te vermijden vergeet je best nooit dat de man Aloïs heette. Nog een geluk dat Aloïs Alzheimer de ziekte een naam kunnen geven heeft. Stel je voor dat het nog geen naam had. Iemand die last heeft van Alzheimer zou dan niet weten wat het precies is. En begin maar uit te leggen wat er scheelt als je de woorden niet vindt om het te vertellen. Nochtans heb ik hard mijn best gedaan om geen Alzheimer te krijgen. Preventief dan. Heel lang geleden heb ik eens gelezen dat alcohol je hersenen wapenen tegen de ziekte. Dat weet ik nog wel. Of zou die informatie niet meer van tel zijn? Gedateerd. Het kan zijn dat de wetenschappers tegenwoordig een andere mening hebben. Maar dat ben ik vergeten. Ach, het zal allemaal wel normaal zijn zeker. Per slot van rekening zijn dat allemaal details. Wat ik hier eigenlijk wou schrijven is... dju, vergeten.

07-04-2011 om 12:13 geschreven door Fredje

In Australië heeft een man zijn paard gered van een gewisse dood. Het zesjarige dier had hevige kolieken en de dierenarts had de moed al opgegeven. Toen herinnerde de man zich een oud verhaal van de aboriginals. De oorspronkelijke bewoners van Australië genazen hun zieke dieren met zelfgemaakt bier. Hij gaf zijn paard dan maar enkele flessen bier. Het hielp. De knol was gered. Mooi verhaal met een happy end. Of het waar is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat er in de stallen van mijn grootouders steeds een fles elixir stond. Om zieke dieren te genezen. Als een paard kolieken kreeg werd de hele fles elixir naar binnen gegoten. Dat hielp altijd. Behalve één keer. Toen bleek de fles elixir zo goed als leeg te zijn. Er moest in alle haast een nieuwe fles gehaald worden en het kwam in extremis nog goed met dat paard. Eind goed, al goed. Hoe het kwam dat die fles bijna leeg was, vroeg mijn grootmoeder aan opa. Bleek dat opa ook wel eens last had van kolieken. Sindsdien stonden er twee flessen in de stal. Iedereen tevreden. En ik ook. Als kleine snotneus kreeg ik mijn eerste levensles van opa. Zorg ervoor dat er altijd alcohol in je buurt is. Een medicijn dat een paard kan genezen zal zeker niet slecht zijn voor een mens. Sindsdien weet ik ook de betekenis van het woord paardenmiddel. En het belang van een juiste uitleg had ik ook begrepen. Als beloning voor mijn kinderlijk begrip voor opa wees hij me de plaats waar de flessen stonden. Een hint waarvan ik dankbaar gebruik maakte. Onder het goedkeurend oog van opa. Alle daaropvolgende bezoeken aan opa werden ook veel plezanter. Mijn ouders waren er zeker van dat ik later boer zou worden. Zoveel interesse had ik voor een bezoek aan de boerderij. Maar goed. Het punt is dus dat ik al van op jonge leeftijd wist dat je een paard kan genezen met alcohol. Bij kippen lukt dat trouwens ook. Proefondervindelijk weet ik dat een scheut whisky in het drinkwater veel ziekten geneest. Maar de eerste levenslessen van opa ben ik nooit vergeten. Alcohol is een universeel geneesmiddel. Zorg er dus voor dat je altijd het wondermiddel bij de hand hebt. Liefst preventief te gebruiken.

04-04-2011 om 10:42 geschreven door Fredje