In ons dorpje is er een seniorenraad. Speciaal voor 55 plussers. De seniorenraad organiseert computerlessen, samenkomsten en....niks meer. Die computerlessen zijn echt voor beginners. Daar kon ik niks meer leren. Ik weet ondertussen de “aan” knop wel staan. Wat mij vooral interesseerde waren die samenkomsten. Elke maandagnamiddag is er een samenkomst voor senioren. In een paviljoen midden in het groen. Geen last van pottenkijkers dus. Ik had een wekelijks feestje in gedachten. Met dans, drank, lachen, plezier en overmatig decadent gedrag. Tot ik er eens naartoe ging. Dat was een grote ontgoocheling. Bij het binnenkomen werd ik onthaald door een wulpse meid van 85. Die onthaalhostess vroeg onmiddellijk wat ik zou drinken. Dat was niet moeilijk. Een duvel natuurlijk. Dat kon helaas niet. Er was enkel koffie en frisdrank. Ik begon mij al serieuze vragen te stellen over het feestje. Niks feestje dus. Enkel kaartspelletjes en kofieroddel. Met een koffie in de hand keek ik eens rond. Er waren gezichten die ik herkende. Van heel lang geleden. Zo'n 45 jaar geleden. Daar zat zowaar het zooitje pezewevers bij elkaar dat ik nog kende van de jeugdclub uit de jaren '60. In die jaren was er in ons dorpje één jeugdclub. Onder de hoede van een proost. De pastoor. Er kon toen niks doorgaan voor de jeugd of de pastoor moest er zijn neus tussen steken. Wat er toen allemaal gebeurd is onder supervisie van de pastoor weten we allemaal. Maar dat doet er hier niet toe. Waar het om gaat is dat wij toendertijd ook een klein groepje van een zestal jongelingen vormden die wel eens iets wilden. Wij dus naar de jeugdclub. Wat we daar aantroffen was een groep jongeren die in de geestelijke gezondheidszorg thuishoorden. Saai, onnozel, discuterend over de meest onzinnige onderwerpen en dat allemaal onder toezicht van de pastoor. Wij zochten actie. Dat was er helaas niet te vinden in die jaren. Het was de jeugdclub of niks. Maar dat was zonder rekening te houden met onze creatieve geesten. Binnen de maand hadden we een eigen clubje opgericht. Op eigen houtje hadden we, als 15-16 jarigen, een volledig wettelijke vereniging zonder winstgevend doel met statuten opgericht. Eigen lokaal en muziekinstallatie. Met de nieuwste muziek van die jaren. Het feest kon beginnen. En feest was het. Elke week hadden we een kleine honderd jongeren in ons clubje. Het liep zodanig uit de hand dat we spoedig de locatie noodgedwongen moesten vergroten. Tot we records bereikten van zo'n vijfhonderd feestgangers per week. Allemaal jongeren die ons concept toch iets beter vonden dan de jeugdclub onder gezag van de pastoor. De reacties bleven natuurlijk niet uit. De pastoor eiste de onmiddellijke en definitieve sluiting van het oord van verderf. De politie werd ingeschakeld. Controles volgden. Intimidaties van alle mogelijke instanties werden onder impuls van de pastoor in stelling gebracht. Hoe dikwijls wij als organiserenden bij de politiecommissaris ontboden werden kan ik bij benadering zelfs niet eens meer tellen. Voor ons waren het echter details. Ze konden ons niks maken. We gingen gewoon door. Elke week een groot feest. Met drank, plezier en rock&roll. We waren wel een beetje berucht in die tijd. We waren immers niks anders dan het uitschot dat zou branden in de hel. Ach, het is allemaal goedgekomen met het uitschot. Ieder heeft zijn weg gemaakt in verschillende sectoren van de economie. Maar toen ik bij de samenkomst van de seniorenraad een koffie stond te drinken moest ik er wel even aan denken. De pezewevers hebben hun clubje nu. Al is het niks voor mij. Ik heb afscheid genomen en ben een duvel gaan drinken. Terwijl ik genoot van het frisse bier dacht ik er nog even over na. Zou het niet mogelijk zijn om die ouwe bende terug bij elkaar te krijgen en een losbandige, heiligschennende, schaamteloze seniorenclub op te richten? Och nee, er is al genoeg schandaal.