Eigenlijk heette hij David. Maar iedereen kende hem als kabouch. Kabouch was ooit onderhoudsman geweest en hield in die hoedanigheid de lokalen van de treinbestuurders van depot Brussel zuid toegankelijk. Toen ik er mijn loopbaan begon in 1970 was kabouch reeds jaren gepensioneerd. Toch was hij een dagelijkse gast in de lokalen. Als weduwnaar en wonende in de onmiddellijke buurt van het zuidstation zocht en vond hij gezelschap en vrienden. In die lokalen was er immers 24h/24h bedrijvigheid en kon hij al eens een kaartje leggen met de planton. En niet alleen een kaartje, want 's avonds of 's nachts waren er altijd wel enkelen die na het beëindigen van hun dienst dorstig waren. En dan was kabouch altijd van de partij. Een graag geziene gast in de middens van treinbestuurders. En toen een nieuwbakken hoge piet zich afvroeg wat die rare kwiet te zoeken had in, wat hij noemde, 'het zenuwcentrum van de treindienst' werd kabouch bevorderd tot mascotte en kreeg meteen een officiële erkenning. Maar waar mannen onder elkaar de dienst uitmaken is het natuurlijk niet te vermijden dat er ook kinderstreken gebeuren. Zo gebeurde het wel eens dat een treinbestuurder, na een halve dag rondgezeuld te hebben met een zware tas, enkele dikke stenen aantrof als overbodig gewicht. Of die keer dat kabouch één van de verwilderde duiven te pakken had gekregen. Hij stopte die levende duif dan maar in een collega zijn tas. De man keek raar op toen er bij het openen van zijn tas een duif tevoorschijn kwam. De vriendschap was wel wederkerig. Want toen de huissleutel van kabouch afgebroken was werd er voor gezorgd dat het sleuteltje terug gelast werd. Alleen was er een ijzeren staaf tussen gelast. Kabouch heeft twee dagen rondgelopen met een sleutel van 70 cm. Hij moest halverwege het trottoir gaan staan om zijn deur te openen. Of die keer dat er behangen diende te worden in zijn driekamerflat. Natuurlijk waren er een paar vrijwilligers die een vrije dag spendeerden om dat te doen. Het was wel grondig gedaan. Zo grondig dat zelfs deuren en ramen dichtbehangen waren. Maar ach, dat was allemaal goed bedoeld. En toen de buurt rond het station begon te verloederen kreeg ook Kabouch zijn deel. Op een nacht werd hij overvallen. Hij kreeg enkele rake klappen maar kon wel beletten dat ze er met zijn geld vandoor waren. Sindsdien was er altijd wel iemand om hem te vergezellen naar zijn flatje in het holst van de nacht. Niet dat hij daar zelf om vroeg. Want kabouch mocht dan wel tachtig zijn, hij kon tegen een stootje. Dat bewees hij nog maar eens toen hij op zijn vijfentachtigste, voorzien van de nodige alcohol, van de roltrappen donderde. Met een ambulance werd hij naar het ziekenhuis afgevoerd. Om twee dagen later weer op te duiken. Hij was simpelweg weggelopen omdat hij geen bier kreeg in het hospitaal. Niemand had het recht om zijn vrijheid af te nemen vond hij. Maar dat was even anders toen zijn enige zoon zich ermee begon te bemoeien. Op zijn negenentachtigste vond de zoon dat het welletjes geweest was. Kabouch werd verplicht opgenomen in een gesloten inrichting. Voor zijn eigen veiligheid volgens de zoon. Daar konden we weinig tegen inbrengen en we moesten ons tevreden stellen met een wekelijks bezoek. Kabouch kwijnde echter weg. Week na week ging zijn toestand achteruit. Na een tijdje kon zelfs het binnengesmokkelde bier hem niet meer opmonteren. En wat moest gebeuren gebeurde. Op een morgen werd hij niet meer wakker. Triest nieuws voor iedereen die hem gekend had. Maar kabouch had nog een verrassing achter de hand. Hij had een aardige som geld opzij gezet om een feestje te organiseren voor zijn vrienden. Het feestje kwam er. Kabouch werd alle eer aangedaan. Met de nodige drank. Allen die hem gekend hebben zullen hem nooit vergeten. Het feestje trouwens ook niet.