Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
28-01-2011
Verkouden
Het moest er van komen. De beestjes werden in huis gebracht door een kleinkind. Het begon met een lusteloos gevoel om over te gaan op hoofdpijn, een verstopte neus, de kriebels in de keel en vervolgens een niesbui. Klaar en duidelijk een verkoudheid dus. Ik kon kiezen tussen naar de dokter gaan of niet. Uit ervaring weet ik dat zo'n verkoudheid tot zeven dagen kan duren zonder tussenkomst van een dokter. Met tussenkomst van een dokter duurt het gemiddeld een week. Het maakte dus allemaal niet uit. Ik koos ervoor om binnen te blijven en af te wachten. Het zou zijn tijd wel duren en dan zou alles vanzelf wel genezen. Dat is het rare aan een verkoudheid. Je moet gewoon wachten tot het voorbij is. Er bestaan geen medicijnen voor, alleen maar middeltjes om de symptomen te verzachten. En geen dokter op de hele wereld kan daar iets aan veranderen. Ik kreeg wel goedbedoelde raad ter verzachting van het gesnotter. Zoals warme melk met honing drinken. Dat leek me maar niks. Melk is voor kalveren en tot nader order ben ik nog geen kalf. Iets anders dus. Warme wijn met suiker begon er al beter op te lijken. Dat maakte mijn verstopte neus vrij en ik kon terug normaal ademen. Voor een tijdje toch. De kriebels in mijn keel ging ik te lijf met een glas whisky. Dat hielp gelukkig ook maar een tijdje zodat ik de behandeling vier maal daags kon herhalen. En zie. Na vier dagen gaat het al veel beter. Dank U. Het is toch ongelooflijk, de mensheid is er in geslaagd om de pokken, de pest en de meest akelige ziekten efficiënt te bestrijden maar voor een simpele verkoudheid is niks voorhanden. We sturen mensen naar de maan en terug. We zenden ruimtetuigen zoals voyager 1 en voyager 2 naar de grenzen van ons zonnestelsel op zoek naar andere beschavingen maar met een verkoudheid blijven we zitten. Ik zie het nog gebeuren dat we ooit in contact komen met één of andere beschaving om dan vast te stellen dat ze daar ook niks hebben tegen een verkoudheid. Dat onooglijk kleine virusje krijgen we maar niet onder controle. Zijn wij mensen dan wel de heersers van deze planeet? Ik ben er in ieder geval niet zo zeker van.
Op slapeloze nachten kwam ik de belspelletjes ook wel eens tegen. Na een artikel in een weekblad over het bedrog zijn ze van het scherm verdwenen. Dat er bedrog in het spel was kon zelfs een dove blinde zien. En mensen bedriegen mag niet op het scherm. Wat mij echter het meest verwonderd is dat er sommige mensen ondanks het duidelijke bedrieglijke opzet toch wilden meespelen. Je moet wel heel debiel zijn om mee te doen aan dergelijke onzin. Maar debielen hebben ook recht op leven en ontspanning, denk ik dan. Er zijn echter anderen die vinden dat ze die mensen tegen zichzelf moeten beschermen. En daar heb ik het dan wel moeilijk mee. Die term; mensen tegen zichzelf beschermen Als die mensen hun geld willen spenderen aan bedrieglijke TV-spelletjes is dat hun zaak. Wie ben ik dan om te gaan verkondigen dat zoiets niet mag. Iedereen zijn pleziertje. Want laat ons eerlijk zijn, er zijn wel meer zaken waar mensen hun geld aan uitgeven. Wat gedacht van verzamelaars die halve fortuinen uitgeven aan postzegels, antiek, kabouters of weet ik wat nog allemaal. Moeten we die mensen ook tegen zichzelf beschermen? Er zijn mensen die graag naar pretparken gaan. Anderen gaan graag naar verre landen. Nog anderen willen graag een grote auto. Moeten we al die mensen tegen zichzelf beschermen? Moeten we mensen met overgewicht dan ook tegen zichzelf beschermen en op verplicht dieet zetten of voeding gewoon uit de handel nemen? Mag er nog wel reclame gemaakt worden voor voeding of drank omdat we mensen tegen zichzelf moeten beschermen? En wat gedacht van bankiers die ongehoorde risico's nemen op de beurs, met het geld van anderen dan nog. Zouden we die ook niet beter tegen zichzelf beschermen. De beurs afschaffen of zoiets. Trouwens, wie beslist er wanneer en aan wat men geld mag uitgeven zonder dat die mens tegen zichzelf moet beschermd worden? Persoonlijk kan het mij niet schelen wat anderen met hun geld doen. Zelf spendeer ik het ook aan hetgeen ik graag wil. Wat ik dom vind mag iemand anders toch plezant vinden. Maar toch is er iets dat niet helemaal klopt in dat hele verhaal. Want wat zag ik deze nacht? De belspelletjes zijn vervangen door een ander soort geldklopperij. Nu kan men de hele nacht Sms'en voor een horoscoopvoorspelling en voor seks. Allemaal via een 09 lijn. Alsof dat dan gratis is. En daarvoor moeten we de mensen niet tegen zichzelf beschermen.
Zou het niet nuttig zijn om de legerdienst terug in te voeren denk ik soms. Iedere jongere verplicht één jaar naar het leger. Als je ziet dat er tegenwoordig nogal wat jongeren zijn die volledig de pedalen kwijt zijn zou dat toch nog zo slecht niet zijn. Ik zou dan wel pleiten voor elke 18-jarige. Niet alleen de autochtone jongeren. Ook de allochtonen. Jongens zowel als meisjes. Iedereen die op 18-jarige leeftijd in België verblijft verplicht een jaar in militaire dienst. Een beetje discipline kan geen kwaad. Een beetje zelfbeheersing ook niet. En dat is precies wat ze zullen leren in het leger. Respect voor anderen en voor oversten. Er zouden ook geen godsdiensten mogen beleden worden. Het zal dan ook meteen gedaan zijn met hoofddoeken en andere godsdienstige zever. Iedereen gelijk voor de wet. En als er hun één of andere onrechtvaardigheid overkomt zullen ze dat moeten slikken en hun mond houden. Langs de reguliere kanalen kunnen ze dan klacht indienen. Maar bij tegenpruttelen, bedreigingen of ander niet disciplinair gedrag gewoon de straffen verdubbelen. Den bak in. Als het moet manu militari. Zonder compassie. Ze moeten maar eens leren hoe het er aan toe gaat in een fatsoenlijke maatschappij. Want als ik zo rond mij zie wat er allemaal gebeurt dan vind ik dat het hoog tijd word dat er orde op zaken gesteld word. Er zijn nogal wat jongeren die zouden verschieten. Als ze na een jaar terug in de burgermaatschappij komen met al hun vrijheden zouden ze dat tenminste appreciëren. Want dat doen ze nu niet. Nu willen ze gewoon alles en onmiddellijk. Al zijn er uitzonderingen. Jongeren die echt hun best doen en die nog waarden en normen respecteren. En werken om tot iets te komen. Maar het uitschot dat geen respect heeft voor andermans leven of goed zou dan hopelijk toch een beetje gaan nadenken. Zelf heb ik ook nog een jaar legerdienst gedaan. Ik ben er niet van gestorven. En ik was heus geen engeltje, ik heb mijn deel van de straffen gekregen. Tot en met cachotstraffen. Ik heb daar niet alleen discipline geleerd maar ook nog andere nuttige vaardigheden zoals plantrekkerij, bier drinken, kameraden helpen, voor elkaar in de bres springen, hulp aan zwakkeren, enzovoort. Allemaal zaken die mij heel goed van pas kwamen in het leven. Maar misschien helpt het allemaal niet. Ik vrees dat de sterren en strepen van het leger ook maar watjes geworden zijn die het zich niet zouden aantrekken en dan zal het allemaal tot niks dienen. Waar zijn de ijzervreters van weleer naartoe?
Er loopt een riviertje door ons dorp. Eigenlijk ontspringt dat riviertje in het bos onder de ruïnes van een priorij. Dat riviertje stroomt via verschillende vijvers in het bos en door het gemeentepark naar onze buurgemeente. Nu ja, stromen, het is meer kabbelen. Er is nog nooit iemand verdronken in het tien centimeter diepe water. Als je er in sukkelt kan je hoogstens natte voeten krijgen. Ooit heeft er vis gezeten in dat riviertje. Kleine visjes weliswaar. De grotere soorten zoals karper en snoek zitten in de iets diepere vijvers. Nu vonden enkele natuurliefhebbers dat er terug vis moest zwemmen in dat riviertje. Ja, waarom niet? Maar daar was natuurlijk één en ander voor nodig. In eerste instantie hadden enkele mensen visjes aangekocht om los te laten in dat riviertje. Dat bleek geen onverdeeld succes. Om een onbekende reden konden die visjes niet overleven. Waarschijnlijk vervuiling. Zolang dat niet opgelost was konden ze natuurlijk blijven vis aankopen. Er moest dus een andere oplossing komen. Eerst en vooral moest er proper water komen. Dat was niet echt een probleem vermits het grootste gedeelte van dat riviertje door het bos stroomde. Daar was van vervuiling geen sprake. Echter, voordat het riviertje in het gemeentepark terecht kwam stonden er een aantal huizen. En je weet hoe dat vroeger ging. De afvoerbuizen van die huizen vonden hun weg naar het riviertje. Dat moest dus veranderen. Er werd een nieuwe riool aangelegd. Al het afvalwater zou via de riool naar de zuiveringsinstallatie gaan. Het riviertje moest proper zijn. En het riviertje werd proper. Nu nog vis. Aankopen was geen optie. De natuur moest zijn gang gaan. Daar hebben ze dan het volgende op gevonden. In het gemeentepark was, en is nog steeds, een kweekvijver. Eén probleem echter, het niveau van die vijver ligt hoger dan het niveau van het riviertje. Men zou de vis dan moeten overzetten. En daar kwam men met de oplossing van de vistrap. Een trap voor vissen. Echt waar. Daar had ik nog nooit van gehoord maar ik ben dan ook geen visser. Met stenen werd de overloop van die vijver in verschillende etappes naar het niveau van het riviertje gebracht. Simpel. De vissen kunnen nu zelf van de vijver naar het riviertje en terug. Een tijdje geleden kwam ik daar tijdens een wandeling de gemeenschapswacht tegen. Op mijn vraag of men daar niet beter een vislift zou gezet hebben was het antwoord klaar en duidelijk: kan niet. De reden was eenvoudig; de vissen kunnen met hun vinnen niet aan de knopjes.
Er is veel op deze wereld dat ik niet begrijp. Vooral de zorg voor het milieu lijkt mij sterk overdreven. Ik weet het wel, het is nodig om er zorg voor te dragen. We hebben maar één wereld. Toch vind ik dat de zogenaamde geleerde koppen dikwijls niet verder kijken dan hun neus lang is. Waar ik met mijn simpel boerenverstand niet bij kan is de recente hype voor de elektrische auto. Op het eerste gezicht misschien wel nuttig. Maar ik heb zo mijn bedenkingen. Als er meer en meer elektrische auto's gaan rijden hebben we meer elektriciteit nodig. En waarmee word die elektriciteit gemaakt? Met andere brandstof. Meestal fossiele brandstof. Dat kan dan steenkool zijn, of afval, of olie, of gas of kernenergie. Allemaal zaken die we proberen te vermijden. We gaan dan wel elektrisch autorijden maar die elektriciteit word nog altijd grotendeels gemaakt met brandstof die we niet in onze wagen willen. Wat schieten we daarmee op vraag ik me dan af. Zouden we dan niet beter beginnen met investeren in windenergie, of zonne-energie, of waterkrachtcentrales of andere milieuvriendelijke zaken. Er zijn nogal discussies over de kernenergie maar toch kunnen we voorlopig niet zonder. Immers; geen kerncentrales is veel minder elektriciteit en we gaan dan meer elektriciteit nodig hebben voor de auto's. Dat lijkt mij nogal tegenstrijdig. Is er geen andere oplossing? Zou het technisch niet mogelijk zijn om in de woestijnen centrales op zonne-energie te plaatsen. Woestijnen genoeg op de wereld dacht ik toch. En daar doen we anders toch niks mee. Of nog iets: windenergie. Er staan al een aantal windmolens voor de kust in de Noordzee. Helaas nog niet voldoende om de kerncentrales te vervangen. Misschien moeten we er eens aan denken om daar een beetje haast mee te maken. Zo snel mogelijk windmolens bijbouwen. Al kunnen we heel de Noordzee natuurlijk niet volbouwen. Dan kunnen er weer geen schepen meer door. Zo is het altijd wel iets. Ach, het zal allemaal wel in orde komen. We zullen wel een oplossing vinden. Het zal er wel op uitdraaien dat we energie opwekken met verschillende soorten milieuvriendelijke middelen. Ondertussen blijf ik wel rondsnorren met mijn benzinemotor. En mij blauw betalen aan de taksen.
Het meeste werk is het uitpakken nadat de boodschappen gedaan zijn. Alles is ingepakt in plastiek. Per twee, drie, vier of zes en dan nog eens per twaalf of vierentwintig. Ik vraag mij af waarom dat nodig is. Als alles uitgepakt is blijft er een hoop plastiek achter waarmee je het halve huis kan inpakken. Raar is dat. Men probeert ons wijs te maken dat plastiek slecht is voor het milieu en toch blijven de fabrikanten alles inpakken in plastiek. Akkoord, er zijn warenhuizen die hun producten uitpakken alvorens in de rekken te plaatsen. Dan zitten zij met een berg plastiek. Al moet daar toch ook een oplossing voor gevonden worden. Kan dat niet met iets minder denk ik dan. Regelmatig koop ik een doos koekjes. Ik ga het merk hier niet noemen. Maar in die doos zitten dus steevast 30 koekjes. In die kartonnen doos zat altijd een papieren zak met daarin de koekjes. Alle dertig samen. Nu niet meer. In hun nieuwe verpakking zitten de koekjes per tien ingepakt in plastiek. Wat is daar het nut van vraag ik mij dan af. Wie is de vervuiler? De consument zeker niet. Die is zeker geen vragende partij. Ik erger mij dood aan het uitpakken van al die producten. Ik krijg dat niet zomaar open. Ik heb daar op zijn minst een schaar of mes voor nodig. Al die ingepakte producten lijken wel conserven. Daar heb je ook een speciale sleutel voor nodig om te openen. Het kan toch stukken makkelijker. In een papieren zak. Die scheur je eenvoudig open en geeft minder afval voor het milieu. Papier vergaat veel sneller dan die plastiek verpakkingen. Als dat plastiek dan nog gerecycleerd kon worden zou ik het nog begrijpen. Alhoewel er een groot gedeelte van dat plastiek echt wel kan herbruikt worden komt er altijd nog een deel in de natuur terecht. En dat is op termijn heel schadelijk. Er bestaan, nu al, plaatsen in de wereldzeeën waar tonnen plastiek samengespoeld worden en daar gewoon enkele honderden jaren nodig hebben om te vergaan. Misschien een tip voor de volgende generatie. Misschien is het in de toekomst wel mogelijk om dat allemaal te recycleren en dan kan men het daar gaan opvissen. De grondstoffen van de toekomst opgevist uit de oceaan. Moet kunnen.
We moeten met zijn allen zorg dragen voor het milieu. De natuur staat op de eerste plaats tegenwoordig. Daarom moeten we ook besparen op energie. Dat is goed voor het milieu en voor onze portemonnee. Tenminste, dat proberen ze ons wijs te maken. Ik heb een beetje rondgekeken en volgens mij is dat een dikke leugen. Heb je al eens naar de prijs gekeken? Zo een spaarlamp is stukken duurder dan een gewone lamp. Bovendien krijg je de meeste spaarlampen niet in de bestaande armatuur. Je bent dus ook al verplicht om een nieuw armatuur te kopen en te installeren. Bovendien stel ik vast dat er in onze huiskamer zes lampen aan het plafond hangen. Die gaan alle zes gelijk aan. Dat betekent dus dat ik zes lampen zou moeten vervangen, want wie gaat er nu één lamp met armatuur vervangen en de overige niet. Als daar een vakman bij te pas komt dan word dat een serieuze factuur. Trouwens, welke vakman houdt zich bezig met het vervangen van één enkele lamp. Daarvoor komt die man niet buiten. Vergeet het dus maar. Je zal er dan zelf moeten aan beginnen. Als je dan een beetje handig bent kan het nog meevallen anders riskeer je je leven. Want spaarlampen zijn simpelweg bompakketten. Stuk voor stuk gevaarlijke terroristische wapens zijn het. Als zo een spaarlamp breekt moet je de kamer tenminste een half uur grondig verluchten. Wegens het hoge kwikgehalte dat zo een lamp bevat. Vooral ook niet met de blote handen de scherven aanraken. Levensgevaarlijk volgens de handleidingen. Ik moet er ook niet aan denken dat ik met bommen boven men hoofd rustig ga eten. Dat is Russische roulette spelen. In normale omstandigheden zal die lamp ook wel niet op mijn hoofd vallen. Maar toch. Al dat gevaarlijk kwik boven mijn hoofd. Veronderstel dat er ooit eens een brandje ontstaat in huis en die lampen springen stuk van de hitte. Zou de brandweer er op voorzien zijn om een giftige ruimte binnen te gaan? Met gasmaskers. Of gewoon buiten blijven en het zaakje maar laten branden. Ik moet er niet aan denken. En toch zullen we verplicht zijn om op een dag over te gaan op spaarlampen. Normale lampen zullen uit de handel genomen worden. Wegens te goedkoop en niet gevaarlijk genoeg. Ooit heeft men kwikthermometers uit de handel genomen wegens het gevaarlijk goedje dat er in zat. Nu moeten we gifbommen boven ons hoofd installeren. Maar toch heeft het ook voordelen. Ik ga spaarlampen kopen en als cadeau geven aan mijn schoonmoeder.
We leven in een tijd dat we draadloos met elkaar verbonden zijn. Er is echter iets mis met die verbondenheid. Enkele hooggeleerde dokters en professoren wijzen ons op de gevaren van ultra hoogfrequente microgolfstraling die gepulst is met laagfrequente elektromagnetische straling Wablieft? ultra watte? De benaming alleen al is voldoende om mij een punthoofd te bezorgen. Dat moet wel iets heel bizar zijn. Bovendien erg gevaarlijk volgens die professoren. Je kan er slaapproblemen van krijgen of hoofdpijn en gedragsstoornissen, vermoeidheid en algehele malaise, duizeligheid, prikkelbaarheid, problemen om zich te concentreren en zich uit te drukken, oorsuizingen, huidirritatie, ontstekingen, black-outs, hartritmestoringen, druk op de borst, krampen, hoge bloeddruk en verminderd libido. En alsof dat nog niet genoeg is kan je er hart- en vaatziekten van krijgen, je DNA kan van slag raken en, natuurlijk, is het een risicofactor voor kanker. Bovendien kunnen je hersenen opwarmen als je langer dan drie minuten belt. Als je dan weet dat een gemiddelde vrouw een half uur nodig heeft om een gesprek van twee minuten te voeren dan weet je ook waar hun gezond verstand naartoe is. Verdampt. Kortom, elke ziekte die je maar kan bedenken kun je krijgen. Je zou voor minder je GSM in de vuilbak kieperen. Maar dat helpt niet. Er staan overal antennes en masten die je dag en nacht bestoken met hun straling. Of je nu belt of niet, dat doet er niet toe. Wat mij opvalt in hun geleerde uitleg zijn de woorden kunnen en mogelijk. Als je vrouw begint te zagen dan kan dat het gevolg zijn van straling. Naar de dokter ermee. Dan ben je ineens van het gezaag af. Het is me toch wat met al die geleerde uitleggers. Ik herinner mij nog de tijd toen er van die straling nog geen sprake was wegens onbestaand. Ook toen al kon mijn vrouw een stukske zagen. Zou dat toen het gevolg geweest zijn van een soort pre-stralingseffect? Ziek geworden van iets dat nog moest uitgevonden worden of zo. Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een uitleg voor. Je zal maar leven in deze tijd. Alhoewel dat ook wel zijn voordelen heeft. De volgende keer dat ik naar de dokter ga stuur ik de rekening door naar de firma's die antennes geplaatst hebben. Ik vraag schadevergoeding. Ik ben immers ziek geworden van hun straling. Dat lijkt mij een interessante bijverdienste. En de volgende keer dat ik onvast op mijn benen thuis kom, wegens een pintje te veel, heb ik ook een prachtig excuus: duizelig van de straling schat. Het leven kan toch mooi zijn met de juiste uitleg.
Polyamorie (Engels: Polyamory), staat voor een levenswijze waarbij erkend wordt dat het mogelijk is om van meer dan een persoon tegelijk te houden. Deze liefde uit zich in relaties waarbij , intimiteit, een emotionele band, spirituele verbondenheid en/of seksualiteit ingrediënten zijn. Polyamorie doet zich voor in verschillende vormen, waaronder het samenleven met meerdere partners (triorelaties waarbij alle personen van elkaar houden en samenleven bijvoorbeeld), maar vaak is er ook een situatie waarin een hoofdrelatie wordt aangevuld met een andere relatie, waarbij een persoon dus meerdere partners heeft, zonder dat deze partners ook met elkaar een relatie hebben. De relaties zijn dan aanvullingen op elkaar.
Toen ik het bovenstaande las dacht ik eerst; dat is een mooie uitleg om eens met iemand anders het bed in te duiken. Maar is dat wel zo? Zijn er omstandigheden waarin dat soort relaties wel degelijk een optie zijn? Ik bleef mij maar vragen stellen. Misschien is dit niet het soort relatie dat erg geschikt is voor jongeren. Je weet wel, je bent jong en stapelverliefd op elkaar. Maar als je reeds 30 jaar of meer met dezelfde partner samenleeft is het misschien wel een optie die bespreekbaar is. Na zovele jaren lief en leed met elkaar gedeeld te hebben komt er wel eens sleur in de relatie. Je kent elkaar van binnen en van buiten. Je hebt samen één en ander opgebouwd en je wil dat niet verliezen. Je houdt nog heel veel van elkaar maar toch is er iets dat je mist. Je wil af en toe wel eens een flinke vrijpartij in het stro, maar je partner heeft hooikoorts. Kan je dan niet afspreken dat je elkaar een plezier gunt? Houden van, is toch ook elkaar kunnen loslaten. Elk zijn eigen hobby, zeg maar. En een hobby is toch plezanter als je dat met iemand kan delen. Moet je dan je vaste partner verplichten om mee te doen tegen zijn zin? Kan dat niet met iemand anders? Als alles open en eerlijk verloopt mag dat toch geen probleem zijn. Ik weet het wel, in de huidige samenleving is dat niet direct iets dat voor de hand ligt. Maar toch. Moeten we ons door de samenleving normen en waarden laten opleggen waarbij we ons niet goed voelen? We hebben toch de vrijheid om onze eigen normen te bepalen. We doen daar toch niemand kwaad mee. Als je samen met je partner overeenkomt dat het mag, wat is er dan verkeerd aan? Moet je een geheime relatie aangaan en een scheiding riskeren van iemand waarvan je zielsveel houd, of kan het anders? Is het dan niet beter dat je je partner een plezier gunt? Of moet je dan jaloers zijn? Wil je dan je partner als een soort bezit beschouwen? Iets waar niets of niemand mag aankomen? Wil je je partner opsluiten in een positie waarin die zich niet goed voelt? Enkel en alleen voor je eigen plezier. Is dat geen soort gevangenis? Kan daar niet over gepraat worden? Allemaal vragen waarop ik ook niet zo onmiddellijk het antwoord weet. En U lezer? Weet u de antwoorden? Wat zou u doen?
Wil je eens lachen? Ga eens naar een zoekrobot en tik eens in: 2012 einde van de wereld Je krijgt er gratis en voor niks de juiste datum bij. Op 21 december 2012 vergaat de wereld. Tenminste volgens de vele believers. Er word alles en nog wat bijgesleept om toch maar te overtuigen dat het deze keer menens is. We gaan met zijn allen naar de verdoemenis, zoveel is zeker. Volgens sommigen zou het zijn omdat de Maya kalender eindigt op die dag. Anderen hebben het over een grote vulkaanuitbarsting. Een meteoorregen. De magnetische polen gaan omkeren. God en allah willen het. Het zou in de bijbel en de koran staan. Allah en god zijn het deze keer blijkbaar volledig eens. Ze komen de mensheid straffen voor hun ongeloof. Ook een leuke: er is een mysterieuze planeet onderweg naar de aarde. De planeet nibiru. De wetenschappers van NASA zouden het al een tijdje weten maar willen het niet openbaar maken. Maar welke theorie ook, over één ding zijn ze het allemaal eens: op 21 december 2012 gaat er hier veel veranderen. Hou je dus maar al vast aan de takken van de bomen. Bibber en beef want het einde is nabij. Als je de commentaren op de artikels leest zijn er blijkbaar velen die het echt geloven. Eén slimmerik niet. Die heeft een voorstel aan al de believers. Hij geeft 50.000 euro aan al degenen die hun huis aan hem verkopen. Iedereen mag er zelfs gratis blijven wonen tot einde 2012. Vermits het daarna toch niks meer waard is kunnen de verkopers maar van het geld genieten. Zo is de slimmerik zijn redenering. Dat vind ik nu eens goed gevonden. Die man gaat een rijke burger zijn in 2013. Ik denk er dan ook aan om iets dergelijks op te starten. Een bedrijfje met als nobel doel de mensen een gelukkig laatste levensjaar te bezorgen. Ah ja, je moet de mensen toch iets wijsmaken als je rijk wil worden. Misschien kan ik nog subsidies los krijgen van de staat. Mijn bedrijfje bied toch palliatieve zorgen aan stervenden. Voor alle zekerheid heb ik eens geïnformeerd bij die ene slimmerik. Hoeveel huizen dat hij ondertussen zoal heeft opgekocht? Wat bleek? Geen enkel, nul, noppes. Zouden die believers het dan toch niet echt menen? Pech voor mij. Ik zag nochtans toekomst in mijn bedrijfje..
Ouder dan 60 ? Bekijk het dan met humor, want als je ouder dan 60 bent...
Zijn ontvoerders niet langer in je geïnteresseerd Bij een gijzeling word je waarschijnlijk als een van de eersten vrijgelaten Niemand verwacht van je dat je een brandend huis binnen rent. Mensen die je om 9 uur 's-avonds bellen vragen : "Heb ik je wakker gemaakt?" Niemand ziet jou met al je kwalen nog als een hypochonder. Alle levenslessen heb je al geleerd Je zult veel van je kleren niet meer verslijten. Je mag op elk tijdstip eten dat jou uitkomt. Je kan leven zonder seks, maar niet zonder bril. Je gaat de verhalen over operaties van anderen zowaar waarderen. Je mag slapen wanneer het jou uitkomt. Je raakt verwikkeld in discussies over pensioenregelingen. Snelheidslimieten zie je niet langer als een uitdaging. Je houdt je buik niet meer in, ongeacht wie er binnen komt. Je zingt mee met de muziek in het warenhuis. Je ogen kunnen niet slechter worden. Je kunt niet meer van je fouten leren. Je hebt alle fouten immers al gemaakt. Je gewrichten voorspellen het weer beter dan het KMI. Je geheimen zijn veilig bij je vrienden/vriendinnen want... Zij hebben ook het geheugen van een zeef. Je voorraad hersencellen begint je aantal vetrolletjes te benaderen. Je kan je niet meer herinneren waar je deze lijst eerder hebt gelezen. Dus .... Hou je glimlach!!!
Het leek wel een nationale ramp. De abdij van Rochefort stond in lichterlaaie. De brandweer van Rochefort kreeg de hulp van korpsen uit Beauraing, Marche en Dinant. De gouverneur van de provincie stond op het punt om fase 1 van het rampenplan af te kondigen. De civiele bescherming en het leger werden in paraatheid gebracht. De brandweerkorpsen van het hele land stonden klaar om hulp te bieden. Allemaal. Ook vanuit Vlaanderen was hulp onderweg. Dat was nog eens een staaltje van Belgische solidariteit. Als er nationale belangen op het spel staan worden de communautaire verschillen meteen opzij gezet. In dit geval was het nationale belang niks anders dan de trappist van Rochefort. Dat is het wonderlijke aan België. Ondanks alle onderlinge twisten en onenigheden staan we klaar om te helpen als er echt belangrijke zaken in gevaar komen. En als het over een brouwerij gaat is het van levensbelang. Eén voor allen, allen voor santé zeg maar. Tot het bericht kwam dat de brouwerij zelf geen gevaar liep. De brandweerkorpsen van Rochefort, Beauraing, Marche en Dinant waren erin geslaagd het brouwerijgedeelte te vrijwaren. Een zucht van opluchting ging door het hele land. Spoedig kwam zelfs het bericht dat de productie van trappist gewoon kon doorgaan. Dat was de start voor een groot feest. 29 december werd uitgeroepen tot nationale feestdag. De betrokken brandweerkorpsen waren de helden van de dag. De manschappen zouden ontvangen worden op het koninklijk paleis. Hun moed en zelfopoffering zullen opgenomen worden in de analen van de Belgische geschiedenis. Voor eeuwig en altijd. Terloops kwam ook nog het berichtje dat er geen slachtoffers waren. Een detail blijkbaar. Want laat ons eerlijk zijn. Als er een pater/brouwer zou omgekomen zijn, dan zou die man toch recht naar de hemel gaan. Zonder tussenstop. Per slot van rekening heeft zo een pater zijn leven doorgebracht met bidden en werken van barmhartigheid. Ah ja, de dorstigen laven is toch een werk van barmhartigheid. Dus... recht naar de hemel. Langs de grote poort naar binnen. Hij zou daar ontvangen worden met klaroengeschal en engelengezang. En meteen in de hemelse brouwerij te werk gesteld worden. Ook 's anderendaags op het TV nieuws een lange reportage over de brand. Met als voornaamste melding dat de brouwerij geen schade had opgelopen en de productie gewoon kon doorgaan. Het vaderland was gered. Geen woord over de mensen van de brandweer dit keer. Op het einde toch nog een klein detailtje: Er waren geen slachtoffers. Rare jongens, wij Belgen.
Met een stralend gezicht kwam de buurvrouw vertellen dat haar dochter een kindje gekocht had. Een meisje. Kerngezond en alles was prima verlopen. Er was nog meer reden om gelukkig te zijn. Het was haar eerste kleinkind. Voortaan zou ik haar dus aanspreken als oma. Zo gaat dat in het leven, je bent jong en knap en voor je het zelf beseft ben je oud en versleten. Niet dat mijn buurvrouw er uitzag als oud en versleten. Integendeel. Ze mocht er nog best zijn. Zoals de meeste grootouders tegenwoordig. Dat is toch een verschil met vroeger. Een mens van 60 lijkt in de verste verte niet meer op een oudje van vijftig jaar geleden. Toen waren zestigers oude mensen. Of is dat maar een idee. Zie ik dat met andere ogen. Misschien zijn mijn ogen ook niet meer zoals het geweest was. Maar ik stel toch vast dat de meeste grootouders nog best vitaal zijn. Ze nemen ook nog steeds deel aan de samenleving. Nemen allerlei taken op zich. Ze maken zich nuttig waar ze maar kunnen. Zo ook in haar geval. Er waren blijkbaar al plannen gemaakt voor de opvang van het kleine mensje. Oma zou de opvang volledig voor haar rekening nemen. Geen kinderoppas, geen crèche, niks van dat alles. Het kleintje zou met liefde opgevangen worden door oma. Zo gaat dat tegenwoordig. Het kindje zelf had nog geen flauw benul van het geluk dat haar overkomen was. Pas geboren en alle geluk van de wereld was haar deel. Het feit alleen al dat ze in dit deel van de wereld het levenslicht zag was voldoende om van hoerenchance te spreken. Honger en dorst zal ze nooit kennen. Ze kan opgroeien in een wereld van overvloed. Omringd door de beste zorgen. Haar overlevingskansen zijn maximaal. Er zijn slechtere vooruitzichten voor veel kinderen. Toch was er iets dat me intrigeerde. Was ik een tijd uit deze wereld verdwenen en door een soort tijdmachine jaren later teruggekomen? Want.. wie koopt er nu een kind? In mijn tijd moesten we dat nog zelf maken.
Een artikeltje gelezen over een uitspraak van een zekere Tom Lanoye. Rare man. Tom Lanoye is een Belgische schrijver die in het Nederlandse NOS radio 1 journaal een interview gaf en daar zijn mening gaf over Vlaanderen. Hij gelooft niet in een republiek Vlaanderen. Zijn volste recht natuurlijk. Hij mag best een eigen mening hebben. Vlaanderen is vadsig en overmoedig, zoals een bevrijde slaaf die een potje geld heeft bijeengespaard beweert hij. Het Vlaams nationalisme is volgens hem de oorzaak van het immobilisme in België. Wablieft? Dat zijn zo van die uitspraken waar ik het vliegend schijt van krijg. Als er een bevolkingsgroep is die voorruit wil dan is het toch Vlaanderen zeker. Het zijn de Waalse politiekers die het hele geval maar blijven op de lange baan schuiven. Het gaat om geld, zo simpel is het. Wallonië wil geld van Vlaanderen. Veel geld. Elke Vlaming, van boreling tot oude grijsaard, moet per jaar en per persoon 2.000 euro afdokken aan Wallonië. Niet mis als je weet dat er zo'n 6 miljoen Vlamingen zijn. En dat duurt nu al jaren. Solidariteit noemen ze dat. Aan die solidariteit wil Vlaanderen paal en perk stellen. Maar de Waalse politiekers willen meer. Nog meer. Anders moeten ze gaan besparen op hun overheidspersoneel. Er werken zo'n dikke 40 procent van de Waalse bevolking voor hun gewest. Samen met het hoge aantal werkonwilligen kost dat geld natuurlijk. En dat zou Vlaanderen dus allemaal moeten blijven betalen. Ze vinden het in Wallonië normaal dat hele generaties zich in de werkloosheid nestelen. Van de school naar de werkloosheidsuitkering. En daarna nog een dik pensioen. Op kosten van Vlaanderen. Een tijdje geleden was ik in Rochefort en daar slenterden gemeentearbeiders door het stadje met op de rug van hun werkkledij de afbeelding van een Vlaamse leeuw. Ik vroeg hoe dat nu kon. Het antwoord was simpel; dat was het embleem van hun sponsor.... Al moet ik wel toegeven dat er langzaam verandering in komt. Ik stelde vast dat zowat alle zaken waar geld te verdienen viel in handen was van Nederlanders. De Nederlanders als ontwikkelingswerkers. Moet kunnen. Misschien kan Vlaanderen dat geld beter aan Nederland geven om de Nederlanders toe te laten om meer te investeren in Wallonië. De Nederlanders kennende, zal dat geld binnen enkele jaren een uitstekende investering blijken te zijn. Ik zal dat voorstel eens overmaken aan de regeringsonderhandelaars.
Veronderstel dat er geen hemel is. Het is gemakkelijk als je probeert. Geen hel hieronder. Boven ons enkel lucht. Leven voor vandaag...
Veronderstel dat er geen landen zijn. Het is niet moeilijk om te doen. Niets om voor te doden of te sterven. Ook geen godsdienst. Veronderstel dat alle mensen Hun leven leven in vrede.
Veronderstel, geen bezittingen. Ik vraag me af of je dat kunt. Geen behoefte tot hebzucht, geen honger. Een broederschap van mensen. Veronderstel dat alle mensen. De wereld delen.
Je mag zeggen dat ik een dromer ben. Maar ik ben niet de enige. Ik hoop dat jullie op een dag meedoen. En de wereld zal leven als één.
Een vrije vertaling van het lied imagine van John Lennon. De man heeft dat uitgebracht in 1971. Zelf vind ik het nog altijd een prachtige tekst. Het is zo een beetje het gedachtegoed van mei '68. We waren jong en de wereld lag aan onze voeten. Zoals dat hoort bij jongeren. We zouden de wereld verbeteren. Vrede en vriendschap zou er komen. Het is helaas iets anders gelopen. We waren met zijn allen blijkbaar meer bezig met onszelf. Toch blijf ik hopen dat ik het ooit eens mag meemaken. Al ben ik door ervaring wel realistischer geworden en zal die droom nog niet voor morgen zijn. Maar ik blijf dromen. Ik heb geen glazen bol waarin ik de toekomst kan zien. Ik zou de tekst echter willen doorgeven aan de jongeren van nu. En misschien, ooit, wie weet. Onze generatie heeft dan wel een belangrijke bijdrage geleverd aan de technische evolutie, maar het belangrijkste hebben we niet verwezenlijkt. Spijtig.
Een krant heet een dagblad. Daarom verschijnt een krant ook elke dag. En elke dag lees ik zo een beetje de krant. Wat lees ik nu? Er sneuvelen records. Nog nooit viel er zo vroeg in het seizoen zoveel sneeuw. Zou dat komen omdat de aarde aan het opwarmen is? Rare opwarming is dat als je het mij vraagt. De aarde zou warmer worden en het begint te sneeuwen. Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Al zal daar wel een uitleg voor zijn. Waarschijnlijk een soort uitleg waar geen mens iets van snapt. Moet kunnen natuurlijk. De gespecialiseerde uitleggers moeten toch ook iets te doen hebben. En als je als gewone sterveling hun ingewikkelde explicatie hoort dan kan je al snel niet meer volgen. Maar dat laat niemand merken, anders ben je een dommekloot. Nu wil ik wel toegeven dat ik van weer en weervoorspellingen niet veel verstand heb. Toch blijf ik het een raar verschijnsel vinden. Al dat opwarmingsgedoe. De zeespiegel gaat ook stijgen naar het schijnt. Dat is ook zoiets waar ik niet bij kan. Het water van de wereldzeeën zal met enkele meters stijgen doordat het noord- en zuidpoolijs smelt. Nu heb ik zelf eens een kleine test gedaan. Alleen maar voor de lol. Ik heb het ijs uit mijn diepvriezer eens in een emmer laten ontdooien en wat bleek? De massa water dat overbleef was heel wat minder dan de massa ijs die er eerst was. IJs dat water word heeft dus duidelijk minder plaats nodig. Als ik er dan rekening mee houd dat zowat negentig percent van het ijs van de polen onder water zit, dan neemt dat ijs toch meer plaats in dan water. Als dat ijs dan smelt dan komt er dus meer plaats vrij en zou de waterspiegel toch moeten dalen. Een simpele redenering dacht ik zo. Tè simpel volgens de deskundigen. Als het zo eenvoudig zou zijn dan konden die deskundigen hun boeken wel sluiten en dat mag vooral niet gebeuren. Het moet tenminste zò ingewikkeld zijn dat enkel de specialisten er over kunnen lullen. De simpele ziel mag het niet begrijpen. Jaren geleden, zo rond de jaren zeventig, hebben ze ons de daver op het lijf gejaagd met de voorspelling dat we regelrecht naar een nieuwe ijstijd afstevenden. Er waren enkele koude winters geweest en volgens de statistieken was dat duidelijk een teken aan de wand. We konden met zijn allen maar beter sparen voor een dikke jas. We zouden hem nodig hebben. Nu niet meer. Gooi maar weg die jas en begin maar te sparen voor een fatsoenlijke airco. En een boot, want het water zal zowat de helft van het land overspoelen. We kunnen binnenkort gaan vissen in onze tuin. Onder een grote parasol. Want heet zal het ook worden. Zo heet dat het water verdampt en dan zijn we weeral vertrokken voor een ander hoofdstuk. Ach, het kan me allemaal niet veel schelen. We zullen moeten afwachten wat de natuur voor ons in petto heeft. Alhoewel, laat die opwarming maar vlug komen want ik krijg koude voeten van die sneeuw.
Wanneer U tot mij spreekt, doe het: -rustig -kalm -bezadigd
Zoniet: -krijg ik hartkloppingen -stijgt mijn bloeddruk -krijg ik kippenvel -beginnen mijn neusvleugels te trillen -krijg ik knikkende knieën -komt er stoom uit mijn oren -komt mijn nekhaar overeind -beginnen mijn handen te jeuken -worden mijn ogen bloedrood -beginnen mijn hersenen te koken -krijg ik maagkrampen -verlies ik mijn aangeboren vriendelijkheid en word ik echt onuitstaanbaar
Ik weet het. Roken, het blijft een teer onderwerp. En de strijd is gestreden. De niet rokers hebben gewonnen. Grandioos. Rokers zijn buiten de maatschappij gezet. Paria's zijn het geworden. Outlaws. Toch heb ik zo mijn bedenkingen. Niet rokers zijn geen sociale wezens. Egoïsten zijn het. Laat me even uitleggen. Ten eerste; rokers zorgen voor werkgelegenheid. De sigarettenindustrie was een miljardenzaak. En nu, fabrieken dicht werkloosheid armoede aan lager wal criminaliteit. Ik ken enkele gevallen die een schitterende toekomst hadden in de sigarettenindustrie. Nu, helaas, werkloos. Ten tweede; rokers betalen meer belastingen dan niet rokers. Kijk maar naar de taksen op een pakje sigaretten. Rokers zijn dus solidair met de gemeenschap. Ze betalen meer belasting. Ten derde; Rokers gaan zo'n tien jaar vroeger dood. Ze profiteren niet van hun pensioen. Kosten dus minder aan de gemeenschap. Wie is er hier sociaal? Ziektekosten zegt U? Wablieft? Precies of niet rokers niet ziek worden. Het is algemeen bekend dat de laatste tien jaar van een mensenleven het meest kost aan verzorging en ziekten. Rokers zijn dan al lang dood en begraven. Niks kosten dus. Maar ik weet het wel, er waren andere spelers in het spel. De verzuurders. Zij die het niet konden hebben dat er nog gezellig gepalaverd werd in een bruin café. Tussen pot en pint in een walm van stinkende sigarettenrook. Zij die jaloers waren op de soms briljante ideeën die ontstonden aan de toog. Zij die de vriendschap, de solidariteit, de spontaniteit en de gezelligheid wilden kapotmaken. De verzuurders. Zij zijn het die de kar getrokken hebben. Want de gemiddelde niet roker trok het zich allemaal niet aan. De zwijgende meerderheid werd de mond gesnoerd. En weg was de samenhorigheid. Samen met de werkgelegenheid roemloos ten onder gegaan. Maar de strijd is gestreden. De overwinning binnen. De verzuurders hebben gewonnen. En wat zie ik nu; de verzuurders hebben een andere vijand in het vizier gekregen. Alcohol. Het bastion van plezier en gezelligheid. Dat moet dus verdwijnen. De verzuurders beginnen zich te hergroeperen. Ze beginnen te herbewapenen. Al hun pijlen en bogen worden klaargezet voor de strijd tegen koning alcohol. Eens die strijd gewonnen volgt er nog een allerlaatste gevecht. Het gevecht tegen lachen. Ook die strijd moet koste wat het kost gewonnen worden. Er zal niet meer gelachen mogen worden. Het leven moet en zal ernstig en triestig zijn. Dan hebben ze hun einddoel bereikt. Weet je wat ik ga doen? Ik ga enkele doorrookte vrienden opzoeken. We gaan enkele frisse pinten soldaat maken en moppen vertellen dat de tranen over onze wangen lopen. Zolang het nog kan...
Voor de zoveelste keer stond ik weer in de keuken te wenen. Het is nu al veertig jaar dat we samen zijn en hoeveel maal ik daar in die keuken al staan wenen heb kan ik echt niet meer tellen. Eigenlijk verdien ik een standbeeld. Welke man kan tegenwoordig nog zeggen dat hij veertig jaar gehuwd is met dezelfde vrouw. Ik wel dus. Veertig jaar lief en leed gedeeld. En toch zo twee tot drie keer per week staan wenen in de keuken. Dit kon niet meer. Ik had er genoeg van. Er moest een beslissing genomen worden. De tranen rolden dan wel over mijn wangen, één ding wist ik zeker; hier moet een eind aan komen. Dit kon niet langer. Mijn vrouw zei dan wel steeds dat ze nooit weg zou gaan bij mij. Dit kon ik niet langer verdragen. Ik moest een beslissing nemen. Ik moest zelf de knoop doorhakken. Er zijn zo van die momenten in het leven dat het echt teveel word. Dan moet er iets gebeuren. Mijn geduld was totaal op. Het moest maar eens gedaan zijn. Ik had er genoeg van. Ik moest een fundamentele beslissing nemen. Een beslissing die ons beider leven zou veranderen. Daar was ik mij terdege van bewust. Maar ik kon het niet meer aan. Na veertig jaar was het genoeg geweest. Voor mij was het over en uit. Ik moest knopen doorhakken. Beslissen over de verdere gang van ons leven. Per slot van rekening hadden we allebei toch nog enkele jaren te gaan. Mijn besluit stond dan ook vast. De kogel was door de kerk. Het zou nu en hier gebeuren. Ik zou het klaar en duidelijk vertellen. Gedaan met wenen en schreien in de keuken. Vanaf vandaag moest ze maar zelf de ajuinen schillen.
Ik ben Fredje
