Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
08-01-2008
De rode roos, rood van het bloed
Spaanse Socialisten Vrij vertaald naar een artikel van Mikel Arizaleta Traductor, verschenen in Gara op 7 januari 2008.
En jullie, regering, rechters, penitentiaire dokters, politieke apparaten, media... Willen jullie wel veroordelen? Jullie hebben wel de moed een politieke partij onwettig te verklaren die niet is zoals de PSOE, omdat zij het geweld van anderen niet veroordeelt?
Bij het begin van de 11de eeuw beschuldigde kardinaal Pedro Damián, de fameuze paus Honorio II, eigenlijk Pietro Cadalus, een bisschop van de leugen te zijn en de Vesuvius die helse vuren loost. Hij slingerde hem een zin in het gezicht die zelfs eind 2007 nog schrikbarend is: Was jij maar nooit geboren, ik hoop dat je nu ter plaatse crepeert.
Jullie, Spaanse socialisten, jullie zijn uitschot geworden. Jullie hebben de rechten, door jullie voorgangers op de uitbuiters van de aarde verovert, met de voeten getreden. Ik heb prachtige bladzijden gelezen over de socialistische arbeiders in de onmenselijke ijzermijnen van Triano Bizkaia). Maar dat is allemaal verleden tijd. Nu zijn jullie het verlengstuk van de uitbuiting geworden, verkocht voor geld, volleerde bedriegers, verknocht aan het folteren. Het was voor jullie nog niet erg genoeg GAL (staatsterrorisme met behulp van doodseskaders) in het leven roepen, gestuurd vanuit de executieve van de partij, gestuurd vanuit de centrale macht geleid door de regering van Felipe González, neen, jullie hebben zich verrijkt en vetgemest door de brutale foltering van ons volk te bestendigen.
Het geval Gorka Lupiañez Mintegi, gearresteerd door de Guardia Civil, spreekt boekdelen. Foltering onder de bescherming van de regering, van rechters, penitentiaire dokters, politieke apparaten, media... Zijn getuigenis is schrikwekkend, angstaanjagend en verschrikkelijk. Foltering zonder schaamte of schroom, foltering van de verloedering, foltering van een extreme bestialiteit. Het schrikbarende hieraan is dat de PSOE vandaag bekwaam is dit te doen zonder schaamrood, en anderen, die niet eigenhandig folteren, buiten de wet willen stellen enkel en alleen omdat zij geweld van andere groepen niet veroordelen. Jullie zijn klodders fluim en jullie staan op dezelfde hoogte als de meest bestiale beesten die de geschiedenis gekend heeft.
Zie hier een relaas van onmenselijkheid en ellende:
En jullie, regering, rechters, penitentiaire dokters, politieke apparaten, media... Willen jullie wel veroordelen? Jullie hebben wel de moed een politieke partij onwettig te verklaren die niet is zoals de PSOE, omdat zij het geweld van anderen niet veroordeelt?
Eén van de jongeren uit Lasaka, die op 6 januari 2008 door de Guardia Civil werd gearresteerd in Arrasate, Igor Portu Juanena, werd op 7 januari 2008 overgebracht naar het Hospital Donostia. Zijn toestand is ernstig: twee gebroken ribben, perforatie van de longen, bloedophopingen over het hele lichaam en een bloeding aan het linkeroog. Hij was sinds 6 januari in incomunicado-opsluiting (totale afzondering) bij de Guardia Civil.
Wat is er gebeurd? Is hij gefolterd? Hebben zij hun bestiale lusten weer eens kunnen botvieren?
Met het oog op de nationale verkiezingen van 9 maart 2008 worden de Kamers op 14 januari 2008 ontbonden. De socialistische regering wil alles in het werk stellen om toch maar tijdig de nationalistische politieke partij ANV buiten de wet te kunnen stellen. De Kamers zijn nu in reces, en de regering overweegt om beide Kamers in plenaire zitting samen te roepen (vóór 14 januari) om definitief de valbijl te kunnen hanteren. Barbertje zal hangen!
De Spaanse Bisschoppenconferentie heeft ook gemeend haar duit in het zakje te moeten doen om het Plan Ibarretxe af te schieten. In een communiqué op 7 januari 2005 verklaren de Spaanse Papen dat het negeren van de Spaanse soevereiniteit, moreel niet aanvaardbaar is. Ze noemen het Baskische nationalisme gedegenereerd! Het lijkt of de Inquisitie opnieuw uit de Spaanse nevelen te voorschijn komt.
Ze herhalen nog eens het herderlijke schrijven van november 2002 dat door de Baskische bisschoppen (op die van Navarra na) erg in vraag werd gesteld. Spanje is de vrucht van complexe historische processen. Het in gevaar brengen van de samenleving van de Spanjaarden, waarbij unilateraal de soevereiniteit van Spanje ontkend wordt, zonder de erge consequenties in te schatten die deze ontkenning veroorzaakt, is niet verstandig en moreel onaanvaardbaar. Alle nationalistische gevoelens worden bekritiseerd en hiermee willen ze de Catalanen waarschijnlijk al meteen waarschuwen dezelfde plannen uit hun bolle hoofd te zetten De Spaanse kerk erkent dan wel het bestaan van bepaalde naties of nationale entiteiten maar ze hebben niet het recht op politieke soevereiniteit.
Voor ons, Vlamingen, klinkt dit allemaal een beetje bekend in de oren. De Belgische kardinaal Mercier zei ooit dat de Nederlandse taal niet geschikt was om hoger onderwijs te volgen en hij bedoelde dat die taal minderwaardig was. Maar Mercier stierf al in 1928. De Brugse bisschop, Monseigneur De Smet, verklaarde in de zestiger jaren bij de opkomst van de Volksunie, van op de kansel, dat het moreel fout was niet op de (toenmalige) CVP te stemmen en hij bedoelde dat een katholiek niet voor de Volksunie mocht kiezen. Rouco-Valera, de Spaanse kardinaal, leeft nog, maar regelmatig blijkt dat hij er van uit zijn Spaanse pretentie en zijn klerikale almacht dezelfde denkbeelden op nahoudt als de voornoemde Belgische prelaten. Ooit werd gezegd dat Mercier voor straf in het hiernamaals met de Vlaamse Leeuw zou moeten vendelzwaaien. De Smet bekende jaren later berouwvol dat hij zich vergist had. Maar wat ze in het hiernamaals met het Spaanse grondpersoneel aan moeten, blijft een groot vraagteken.
De Baskische bisschop van Donostia, Uriarte, probeert meteen de meubelen te redden door te stellen dat de verklaring geen doctrinedocument is.
Op 6 januari 2007 had de beweging voor Amnestie, verzamelen geblazen in de velodroom van Anoeta te Donostia. De dag voordien had de Audiencia Nacional de bijeenkomst verboden en de regering van de Baskische Gemeenschap had de daarop volgende betoging verboden (recht op vrije meningsuiting bestaat niet voor Basken). En dan is men verwonderd dat er protest komt. De beweegredenen voor de bijeenkomst, was een plan aanreiken om uit het slop te raken.
De velodroom was hermetisch afgegrendeld door de oproeppolitie van de Ertzaintza (de Beltzas genoemd, omdat ze in het zwart gekleed zijn met bivakmutsen op) en dus werd beslist om, ondanks het verbod, toch een betoging te houden, wat ook gebeurde. Duizenden en duizenden nationalisten kwamen op voor hun rechten. Het hadden er nog veel meer kunnen zijn, maar de Guardia Civil had buiten de stad een groot aantal bussen tegengehouden en iedereen doen uitstappen.
Sébastien Bédouret, journalist bij radio Txalaparta in Parijs, was samen met andere internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil. Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cds en een exemplaar van Zutabe gevonden. Sebas werd gearresteerd. Op 09.01.2007 kon hij zijn advocaat spreken en daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd tot hij een verklaring, waarin hij zichzelf beschuldigde, van buiten kende. Ze hadden ermee gedreigd ook zijn vriendin, die acht maanden zwanger is, te arresteren. Gedurende de drie dagen verbleef hij, half naakt, in een ijskoude cel. Met de handen op de rug en het hoofd tussen de knieën was hij, tussen vier Guardia Civiles overgebracht naar Madrid. Daar werd verder tegen hem geschreeuwd tot hij begreep wat ze bedoelden. Toen hij dan voor rechter Ismaël Moreno moest verschijnen, verklaarde hij dat zijn bekentenis er was gekomen onder foltering. Hoewel hij alles ontkende, werd hij toch overgebracht naar Soto del Real op beschuldiging van collaboratie met ETA. Askatasuna verklaart dat niet enkel Baskische burgers gefolterd worden, maar ook degenen die solidair zijn met hen.
Getuigenis van Sébastien Bédouret
Ik werd gearresteerd op 6 januari 2007. Ik werd in een wagen (4x4) geplaatst en naar de kazerne van Intxaurrondo (Donostia) gebracht. Er waren twee Guardia Civiles met me. Een als bestuurder van de wagen, de andere zat naast me op de achterbank. Aangekomen, wachtten we op de aankomst van de vergezellende wagens. Een van de wachtende Guardia Civiles bekeek me met een dreigende blik, tot degene die naast me zat hem teken deed me met rust te laten. Ik werd uit de wagen gehaald en verplicht de ogen te sluiten. Een van de begeleiders hield zijn hand voor mijn ogen. In tweeën geplooid, met het hoofd naar de grond, werd ik naar een cel gebracht. Er werd me gezegd de ogen pas te openen nadat ik er de toelating voor zou hebben gekregen. Nadat ze de cel verlaten hadden, mocht ik de ogen openen. Door de opening in de deur zag ik drie agenten met bivakmuts naar me kijken. Een van hen was een gebrilde vrouw. Zij is samen met een collega vertrokken terwijl de derde naar me bleef kijken. Het was diegene die me eerder al bedreigend had aangekeken. Ik had het koud en beefde. Regelmatig kwamen ze naar me kijken. Zij vroegen me of ik wist wie me gearresteerd had. Aangezien ik niet wist waar ik was, antwoordde ik: "De politie". Waarop zij mij antwoordden:" Je bent in Intxaurrondo. Ken je de geschiedenis van Intxaurrondo? Je had de gelegenheid heel wat getuigenissen te lezen, maar als je hier naar buiten komt, dan kan je een eigen getuigenis schrijven". Bij een ander bezoek vroegen ze mij recht te staan, rug naar de deur, met gebogen hoofd en gesloten ogen. Ik denk dat drie agenten in de cel kwamen. Ik moest in een hoek van de cel gaan staan. Er werden me twee dekens over het hoofd gegooid en ze begonnen mij vragen te stellen over mijn persoonlijk leven. De vragen kwamen snel en onophoudelijk. Als ik niet vlug genoeg antwoordde, kreeg ik een klap tegen het achterhoofd. Ik weet niet hoelang dit eerste verhoor duurde. Vijftien of twintig minuten? Na een korte onderbreking kwamen ze terug en alles begon opnieuw. En dit verscheidene keren... Zij gingen, kwamen terug... Vragen en antwoorden...Een van de agenten vertolkte de rol van "goede agent". Tussendoor kwam hij in mijn cel, zette zich naast me en stelde me vragen over mijn familie. Hij zei me rustig te blijven en ook dat ik de volgende dag, zoals voorzien, de trein naar huis zou kunnen nemen. Ik had een biljet voor de trein van 14u15 naar Parijs. Hij zei me dat ik nog alle tijd had... Maar weer kwamen de anderen in de cel en alles begon opnieuw. Zij vroegen of ik het koud had en als ik "ja" antwoordde plaatsten zij de dekens over mijn hoofd. Wanneer ik het te warm had, haalden zij de dekens weg. De vragen en slagen gingen maar door. Een van hen zei me: "Goeie nacht, Mr Txalaparta", doelend op het radioprogramma "Txalaparta Irratia" waaraan ik deelneem. Tussendoor werd ik uit de cel gehaald. Ik werd naar het hospitaal gebracht waar twee vrouwen me onderzochten. Zij vroegen me welke behandeling ik onderging, maar ik heb niets gezegd over mishandelingen. Zij gaven me water te drinken, maar ik durfde niet veel te drinken. Ik had geen vertrouwen...Opnieuw in Intxaurrondo werd ik verplicht een verklaring van buiten te leren. Tot zeven maal moest ik deze verklaring herhalen met alle details die me werden opgelegd. Een advocaat, me verplicht toegewezen, en een tolk waren aanwezig bij de aflegging van mijn verklaring, maar ik mocht hen niet spreken. Ik kon de advocaat niet zien, hij stond achter me. Ik zei niets over de slechte behandeling want ik was bang voor represailles. Na de aflegging van mijn verklaring werd ik weer naar mijn cel gebracht. De agenten die me verplichtten de verklaring van buiten te leren, kwamen me vragen of ik hun bevelen opgevolgd had. "Ja", antwoordde ik waarna zij mij uit de cel lieten en naar een wagen brachten. Vier Guardia Civiles begeleidden me. Ik werd op de achterbank geplaatst, tussen twee van hen. Hoewel me een masker werd opgezet, kon ik zien dat het donker was. Toen we uit de wagen stapten, was het dag. Ik wist het niet, maar ik werd naar Madrid gevoerd. Tijdens de ganse reis was ik gemaskerd, het hoofd tussen de benen, met de twee agenten leunend op mijn rug. Ik had het verschrikkelijk warm. De hele reis lang, stelden zij me vragen, hielden niet op te praten. Zij zwegen enkel wanneer wij stopten om te tanken. Ik had de indruk dat de ene me de vragen stelde en dat de andere ze noteerde om ze daarna terug te geven aan de ondervrager met richtlijnen voor de ondervraging. Een van hen zei me: "In je verklaring zijn heel wat zaken niet duidelijk. Ik heb het voorgevoel dat de "goede" methode niet gewerkt heeft. Wij gaan dus moeten gebruik maken van de "slechte" methode. Weet je wat we bedoelen?" Zij begonnen onder elkaar te praten en opeens leek de auto de baan te verlaten. Alsof wij op een bosweg waren. De wagen hobbelde over de weg. De weg leek me erg lang. Toen zij me uit de wagen lieten, had ik de indruk in een verlaten oord te zijn. Het was erg koud en het rook er vreselijk! Zij brachten me naar een vertrek dat niet leek op een cel, terwijl het toch die functie had. Zij zeiden me dat wij in de "speciale zone" waren. Ik voelde alleen en afgezonderd van de wereld. Telkens zij die ruimte binnen kwamen, moest ik rechtstaan, rug naar de deur, hoofd gebogen en ogen gesloten. Toen brachten zij me naar een ander vertrek. Ik moest hen volgen, het hoofd tussen de benen. Zij brachten me naar een vertrek, gevloerd met witte tegels betegelt. Het deed denken aan een laboratorium. Ik was moe. Ik had nog niet geslapen. Zij duwden me in een hoek, gooiden dekens over mijn hoofd en vroegen me of ik begreep wat er aan het gebeuren was. Zij hernamen de vragen en slagen. Tijdens de ondervraging werd ik verplicht kniebuigingen te doen. Vragen, kniebuigingen, slagen... Uiteindelijk viel ik in zwijm, maar zij verplichtten mij op te staan en door te gaan. Maar ik kon niet meer! Telkens weer moest ik opstaan... Een van hen, legde zijn hand op mijn geslachtsdelen en vroeg me hoe men "homoseksueel" vertaalde in het Frans. Ik antwoordde hem. Iedereen lachte. Ik had de indruk dat er heel wat agenten aanwezig waren en een van hen had een heel speciale lach. Nadien werd ik meermaals "homoseksueel" genoemd. Een van hen legde zijn hand op mijn hoofd en vroeg of ik zijn stem herkende. Ik herkende zijn stem als een van de ondervragers in Intxaurrondo, maar antwoordde: "Neen". Hij gaf me een klap tegen het achterhoofd en vroeg: " En nu? Herken je me nu?" Ondertussen werd ik verplicht kniebuigingen te doen en ik kreeg klappen zonder ophouden. Zij herhaalden hun bedreigingen en hadden het over mijn vrouw. Zij vroegen me of ik wist welke dag het was en ik realiseerde me dat ik geen besef van tijd meer had. Ik werd naar de cel gebracht, maar even later kwamen zij me weer halen. Om een dokter te zien. Toen begreep ik dat wij niet in een afgelegen oord waren. Zij brachten me eerst in een ruimte waar ik mijn gezicht en handen wat mocht wassen. Daarna was het trappen op, een lange gang met op het einde, het vertrek waar de dokter me ontving. In de gang, zag ik het gezicht van degene die me ondervroeg in Donostia. De dokter was een koude vrouw die klaarblijkelijk afstand hield. Zij stelde vragen over de behandeling. Ik vertelde haar over de klappen en de kniebuigingen. Zei vroeg: "Niets dat te zien is?" Ik antwoordde: "Nee", want er viel niets te zien van de behandeling. Ik vroeg haar welke dag we waren, maar had de indruk dat ze met me spotte. Het ganse bezoek duurde niet meer dan twee minuten. Zij vroeg de Guardia Civiles me wat water en wat te eten te geven en ook Ventoline want ik hen astma. Teruggekomen in mijn cel, vroegen de agenten of ik geklikt had. Nee, antwoordde ik. Zij brachten me een flesje water en een sandwich. Ik dronk enkel wat water. Terwijl ik in de cel was, kwamen en gingen de Guardia Civiles. Telkens moest ik opstaan, tegen de muur, hoofd gebogen, ogen gesloten. Een van hen legde telkens mijn hand op het flesje water. Toen namen zij me mee voor een andere ondervraging. Zij hadden het over mijn vrouw en uitten wilde bedreigingen. Zij zeiden dat mijn vrouw, bij het bericht van mijn arrestatie, naar Madrid gekomen was. Zij hadden haar opgesloten en zouden haar hetzelfde lot doen ondergaan, zelfs "ietsje meer". Zij hadden geluk, zo zeiden ze, want mijn vrouw is in verwachting. Mijn vrouw is in haar achtste maand. Ik geloofde hun bedreigingen. Ik ken mijn vrouw en wist dat ze bekwaam was naar Madrid te komen. Bovendien gaven ze me heel wat details zodat ik hen geloofde. Bovendien dreigden ze alle personen die ik ken in Gipuzkoa op te sluiten. Zij vroegen me alle instellingen die ik bezocht op te sommen. Ik zei hen alleen Etxerat bezocht te hebben en dat deze instelling legaal was... Zij zeiden me vijf dagen te hebben om me te doen verklaren wat zij wilden horen. Aangezien ik helemaal geen notie van tijd meer had... Een van hen zei toen dat hij me bij onze volgende ontmoeting in Lizartza zou doden. Ik was slechts één keer in Lizartza! Zij dreigden zelfs met Barajas! Er moest toch iemand de schuld krijgen... Ik werd opnieuw naar de cel gebracht. Ik kreeg een tas koffie en een sandwich maar kon niets naar binnen krijgen. Ik werd verplicht een tweede verklaring af te leggen. Ik werd verplicht meer "in détail" te gaan. Ik had de indruk dat de verklaring erg kort was, maar na er met de advocate over gesproken te hebben, leek alles drie uur geduurd te hebben, wat bewijst dat ik alle notie van tijd verloren had. Na deze tweede verklaring werd ik opnieuw naar de cel gebracht waar ik regelmatig gestoord werd. Tijdens de ondervragingen waren er steeds de klappen, bedreigingen en kniebuigingen. Zij vroegen mij of ik wist wat de "bolsa" was (foltertechniek: plastieken zak om over het hoofd te trekken en af te sluiten), terwijl zij me er één tegen het oor hielden, zodat ik het geluid hoorde. Ondertussen schreeuwden zij mij in de oren, zeiden me dat de vijf dagen nog niet voorbij waren, dat ik na de verklaring voor de rechter weer bij hen zou komen. Zij vroegen me of ik Unai Romano kende... Nadien brachten ze me voor de rechter. Ik heb de indruk dat de ondervragingen in Intxaurrondo langer waren dan in Madrid. Maar in Madrid was er meer geweld. Eén van de agenten had een Zuid-Amerikaans accent. Zolang ik onder toezicht van de Guardia Civil was, kon ik niet slapen. Op 8 januari werd ik onder rechterlijk toezicht geplaatst. Aan de rechter verklaarde ik de slechte behandelingen en bedreigingen. De procureur vroeg me, gezien de bedreigingen betreffende mijn vrouw, of zij met me meegekomen was! Ik zei van niet, zij was in Parijs gebleven.! Toen vroeg hij me hoe ik had kunnen geloven in haar arrestatie Ik antwoordde hem dat gezien de omstandigheden ik eender wat zou geloven. Ik legde mijn verklaring af. De rechter vroeg toen aan de procureur welke strafeis hij vorderde. Na het bureau even verlaten te hebben kwam de procureur en eiste een gevangenisstraf. Dus besloot de rechter mijn opsluiting. Mijn eerste nacht in Soto del Real verliep slapeloos. Ik werd telkens wakker, in paniek, met het gevoel nog steeds bij de Guardia Civil te zijn. Er moet rekening gehouden worden met het feit dat ik bij hen helemaal geen slaap kende.
Hoe evalueert u de politieke toestand sinds het einde van het onderhandelingsproces?
Rondom Euskal Herria blijft de muur en het permanente geweld van de Spaanse staat gehandhaafd. Net zoals in het voorbije onderhandelingsproces blijft die muur van de Grondwet en de negatie van ons volk bestaan. De Spaanse staat is bijlange nog geen transparante, werkelijke democratie, en Zapatero zoekt dezelfde uitweg als González en Aznar. Hij heeft een niet te verbeteren opportuniteit gemist om de Spaanse fascistische staat te hervormen, door Euskal Herria toe te laten de weg te volgen die het wil. Dat wilden wij bereiken aan de onderhandelingstafel, maar in plaats van onze rechten te respecteren, is Zapatero teruggekeerd naar de recepten van het verleden, de recepten van de dictatuur: brutale repressie. Aan de andere kant blijft de PNV, die de bourgeoisie vertegenwoordigt, aan het handje van de PSOE lopen. Hun enige zorg is de verkiezingen (regionaal) van 2009 te winnen en hun macht te bestendigen of te vergroten.
Hoe is de analyse van ETA over de evolutie van de autonomie-eis voor Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland)?
De appreciatie is positief. We zien het vernieuwde alternatief van Izquierda Abertzale als een stap in de goede richting. Een meer dan behoorlijke meerderheid van onze gemeenschap eist een politieke en institutionele erkenning die bevoegdheden en machtsniveaus wil toekennen aan Euskal Herria. Het is onontbeerlijk om dit te bereiken omdat dit de enige manier is waarop ons volk kan overleven. Er moet een einde komen aan de kolonisatie en de repressie vanuit Parijs. Ons volk eist het officialiseren van het Euskara, de bevoegdheidssfeer van territoriale ordening en van economie. Wij wensen niet af te drijven, zoals de PNB (PNV in Frans-Baskenland), naar de logica van de Franse staat. Wij zijn geen Baskische Fransen, geen Basken in Frankrijk of Fransen in Pays Basque.
Zij eisen de noodzaak op van een staat voor Euskal Herria. Welke betekenis moeten wij in de huidige situatie geven aan die eis?
Dit is niet zomaar een eis. De creatie van een staat was en is het objectief van het revolutionaire verzet gedurende lange jaren. Het is een optie die zal leiden naar onafhankelijkheid. Velen hebben hun leven veil gehad om dit te verdedigen. Bestaat er wel een andere optie? Moeten wij ons volk laten afglijden naar de scène van Spanje en Frankrijk, in functie van politieke creaturen zoals Zapatero, Rajoy of Sarkozy? Moeten wij lijdzaam toezien hoe partijen, zoals de PNV, handel drijven en hun bezittingen vermenigvuldigen, misbruik makend van de huidige toestand? Ons volk heeft recht op eigen ontwikkeling. In Europa zijn er voorbeelden voorhanden: Schotland, Montenegro, Kosovo. Wij spreken hier dus zeker niet over een utopie. Een volk heeft, om te kunnen overleven, nood aan gestructureerde macht: soeverein, met een eigen staat.
Natuurlijk zal dit proces trapsgewijs verlopen, in fases. Het eerste doel wat wij moeten bereiken, is de erkenning van Euskal Herria, het accepteren van het recht op zelfbeschikking en de consequentie van een politiek raamwerk. Pas dan kunnen wij aan de weg beginnen te timmeren voor de creatie van een onafhankelijke staat, Euskal Herria. Wij hebben niet de minste twijfel dat een grote meerderheid van ons volk voorstander is van dit project. Waarom? Omdat wij euskaldunes (Baskischsprekenden) zijn, Baskische burgers en de noodzaak voelen meester te zijn van ons eigen volk. Wij kunnen niet aanvaarden dat anderen (uit een ander land) hier komen regeren. Wij schamen ons daarvoor niet. Wij geloven dat er voor iedereen plaats zal zijn in het project Estado de Euskal Herria.
Maar het heeft er toch alle schijn van dat de houding van Franse staat, ten aan zien van Euskal Herria, ongewijzigd is gebleven.
De Franse staat is zich maar al te goed bewust van de kracht van het autonomievoorstel en de bevrijdingsstrijd. Het antwoord van Sarkozy, en hieruit blijkt zijn zwakte, is de repressie opdrijven. De aanhoudingen van de voorbije maanden zijn een mooi bewijs. De Franse mandatarissen maken dezelfde vergissing als de Spaanse regering.
Voorzien jullie dat het offensief van de Spaanse regering betreffende repressie nog lang zal duren?
Het is duidelijk dat de Spaanse regering een proces gestart is waarbij geen politieke toegevingen mogelijk zijn. Wij moeten constant horen: Tot hier en nier verder. De Grondwet wordt niet hervormd. Zij taxeren de Organisatie (ETA) vandaag als zeer zwak en zijn er van overtuigd dat het einde van de Organisatie nabij is. Wat wij vandaag meemaken is repressie, repressie en nog eens repressie. Zij denken op die manier tot een technische onderhandeling te kunnen komen: de ontmanteling van de organisatie en terugkeren naar de orde van de dag, zonder aan de wezenlijke oorzaken iets te doen. Het verbaast ons dat, na zovele jaren van strijd, de regering nog altijd niet inziet waar de oplossing van het conflict ligt.
De laatste maande zijn er ontelbare arrestaties geweest en de regering spreekt openlijk over het politieke einde van ETA. Wat is jullie antwoord op die verklaring?
Hun houding is het gevolg van een politionele logica ten aanzien van het conflict. Maar ETA heeft nooit de parameters van het conflict als militair vertaald. Er is geen militaire nederlaag mogelijk, omdat de wortels van het conflict politiek zijn. Er is geen politionele overwinning mogelijk tegen de wil van het Baskische volk. Niemand zal de wil van het volk dwarsbomen. Bij iedere tegenslag wordt de wil om verder te ageren, meerdere malen versterkt. In die zin willen wij een oproep doen tot het volk op zich te verzetten tegen de onderdrukking en de aanmatiging van de Spaanse en de Franse staat. Wij roepen ons volk op om zich te organiseren in de strijd, want er is geen weg terug voor het nationale bevrijdingsproces.
In een communiqué van 15 december 2007 verklaart ETA een antwoord klaar te hebben tegen het terrorisme van de staat t.a.v. de Baskische militanten. Wat moeten wij daar exact onder verstaan?
Op 15 december 2007 pakt ETA, in de krant Gara, terug uit met een communiqué. Hierin eisen ze de verantwoordelijkheid op voor de 5 aanslagen tussen 9 september en 1 december 2007: de aanslag op gebouwen van Landsverdediging te Logroño, de explosie aan het commissariaat te Zarautz, een bom onder een auto in de wijk Abusu te Bibao (1 gewonde), explosieven bij het gerechtshof te Getxo en de aanslag in Capbreton, waarbij 2 Guardia Civiles het leven lieten. ETA verwijt de regering het vredesproces te hebben begraven en een wilde repressie te hebben ontketend. Volgens hen volgt de regering een doelbewuste, al uitgestippelde, weg. Zij verwijten de media doelbewust leugens en verwarring te verspreiden, in navolging van orders van bovenaf. ETA waarschuwt dat ze zullen blijven ageren tegen de repressieve apparaten (vooral Guardia Civil), waar ze zich ook mogen bevinden.
Momenteel beleven wij dat de Spaanse staat op het gehele terrein teruggekeerd is naar het staatsterrorisme. Wij herbeleven de tijden van GAL en dit onder het mandaat van Pérez Rubalcaba. Ze zijn er toe bereid alle middelen, ook onwettige, aan te wenden op de weg die leidt naar onafhankelijkheid te torpederen. ETA zal die vuile oorlogmanoeuvres niet zomaar laten gebeuren. Wij zullen hard optreden tegen het repressieve apparaat dat op jacht gaat naar onze gudaris (soldaten) en naar Baskische burgers.
Er is zopas een aanslag geweest op het Volkshuis van de Baskische socialisten te Balmaseda, op 25 december 2007.
Wij hebben een waarschuwing gestuurd aan de militanten van de PSOE opdat zij aan minister Rubalcaba, aan president Zapatero of aan fascisten zoals Ares, zouden vragen tot hoever ze bereid zijn te gaan in hun repressieve praktijken. Zij folteren (plastiek zak en onderdompeling) op beestachtige manier Baskische burgers in de kazernes van de Guardia Civil, verkrachten dat het een walgelijke bijsmaak krijgt. Zij veroordelen burgers tot de dood door spreiding van de gevangenen in te voeren, als het enigszins mogelijk is zover mogelijk van huis. Militanten van de onafhankelijkheidsbeweging worden tot honderden jaren cel veroordeeld. De militanten van de PSOE moeten nadenken over de consequenties van die toestanden.
Alle politieke krachten kijken uit naar de komende verkiezingen. Hoe situeren jullie die afspraak met het volk in de huidige context?
Die afspraak moet gesitueerd worden in de structurele crisis die we nu meemaken. In het centrum van de strijd tussen PSOE en PP bevindt zich de hoofdvraag: Hoe het hoofd bieden aan wat aan de basis van de crisis ligt.
De PSOE probeert aan te tonen dat ze bekwaan is meer te doen tegenIzquierda Abertzale dan de PP in het verleden. De repressieve lijn die zij aanhouden is van meer diepgang, omdat ze er zich van bewust zijn dat het project van Izquierda Abertzale niet te overwinnen valt. Misschien plukken zij de vruchten op korte termijn, maar met de vastberadenheid van het Baskische volk weten ze geen weg. Dat is de reden waarom de dreiging van buiten de wet stellen rust op de ANV.
Het is bevreemden te moeten vaststallen dat de Spaanse staat, die ons dagelijks wil voorhouden dat wij Spanjaarden zijn, ons nu buiten die verkiezingen wil houden. Het is duidelijk dat Euskal Herria geen plaats heeft in de Spaanse wetgevende onderdrukking. Maar één zaak staat als een paal boven water: noch de PSOE, noch de PP zal er in slagen de wil van het Baskische volk te dwarsbomen.
Maar merken jullie geen verandering op in de houding Izquierda Abertzale?
Wij taxeren dit niet als dusdanig. Wij beleven een moment waarop wij de strijd voor onafhankelijkheid moeten opdrijven. Izquierda Abertzale heeft altijd geweten wat de beste optie was om de krachten te bundelen bij verkiezingen. Wij zijn er van overtuigd dat ze dit met succes zullen doen. ETA roept de burgers op om zich heel sterk betrokken te voelen in het proces voor een eigen staat.
Zal een overwinning van de PP de poorten voor een mogelijke onderhandeling niet volledige sluiten?
Zoals we al verklaard hebben valt de oplossing voor het conflict te situeren in het politieke kamp. Om die reden is het van weinig belang of de PSOE, dan wel de PP aan de macht komt. De kernvraag is de erkenning van de rechten van Euskal Herria door de Spaanse staat. ETA heeft in de voorbije 30 jaar aan de onderhandelingstafel gezeten met regeringen van diverse pluimage, met de vastberaden wil om genegotieerde en democratische oplossing te vinden voor het conflict. Alle presidenten van Spanje hebben die onderhandelingen misbruikt om valse uitwegen te zoeken voor het conflict, en hun enige leidraad was ETA en Izquierda Abertzale te verzwakken en van de kaart te vegen. Vroeg of laat moeten we toch teruggaan naar de onderhandelingstafel, maar de enige weg daartoe is de erkenning van de democratische rechten voor Euskal Herria.
En welke appreciatie dichten jullie de PSN (socialistische partij Navarra) toe, die de UPN (zusterpartij PP in Navarra) blijft steunen om de macht verder te zetten in Navarra?
Het is evident dat er een staatspact moet komen ten aanzien van de Baskische kwestie. Het zijn beslissingen die in Madrid moeten genomen worden. Ongetwijfeld heerst daar nog altijd het staatsraison. Dat weerspiegelt zich in Navarra waar de socialisten plat op de buik gingen om de PP-regering te blijven steunen. Dit gebeurde enkel en alleen in het vooruitzicht van wat er bij de komende nationale verkiezingen zou kunnen gebeuren. Zij spelen geen open kaart en leggen zeker hun troeven niet op tafel. Dat zullen ze pas doen na de verkiezingen. Afhankelijk van het resultaat zullen ze stappen zetten voor een hervorming. We mogen niet vergeten dat in Navarra de eventuele goedkeuring en legitimatie door het volk zal misbruikt worden, niet om het woord aan het volk te geven, maar om Navarra te hervormen in het karkas van het Spaanse staatsbestel. Dat is hun enige finaliteit.
Juan José Ibarretxe heeft een concreet plan op tafel gelegd. Wat is de houding van Eta dien aangaande?
In 1979 hebben wij kunnen meemaken dat de leiders van de PNV zich onderworpen aan Suárez, en zonder al te veel scrupules negotieerden op de rug van ons volk en van hun basismilitanten. Zij omarmden Moncloa door het Statuut van Gernika te ondertekenen.
In akkoord met de voorschriften (disposities), Disposición Transitoria Segunda de la Constitución Española de 1978, werd het País Vasco beschouwd als Comunidad Histórica, en kon aanspraak gemaakt worden op een autonomie voorzien in het artikel 151 van de Constitutie. Bovendien erkende het statuut de historische rechten van het País Vasco. Op die manier verkreeg het País Vasco een hoge graad van autonomie (in schijn althans, omdat met verloop van tijd bepaalde directieven werden uitgehold en teruggeschroefd of kortweg niet werden toegepast). Aangezien de integratie van Nafarroa in het project op een njet stuitte, viel dit bij een groot deel van de Baskische politieke partijen niet in goede aarde.
Dertig jaar later zien wij hetzelfde gebeuren. Ten tijde van Imaz (voormalig voorzitter PNV) werd ingezien dat de hegemonie en de macht van de partij in de Baskische Autonome Gemeenschap gevaar liep. De PNV heeft haar strategisch plan in functie gesteld van de stabiliteit van de Spaanse staat, en heeft steun gezocht bij de PSOE en de regering. Het project van de Tren de Alta Velocidad (TGV) is hier een schoolvoorbeeld van.
Uit regeringskringen kwam het bericht, na het ontslag van Imaz, dat hij het beste was wat de PNV ooit had overkomen.
Op die manier is Ibarretxe, rekening houdend met de actuele politieke toestand, samen met de PNV aan de voorbereidingen begonnen van de regionale verkiezingen van 2009. Met het plan werd een instrument gecreëerd die een valse confrontatie met de staat moet voorstellen: een reisroute die moet uitmonden in 2009 om nadien de rode loper uit te stallen voor nieuwe hervormingen in Spanje. Een nieuw bedrog.
Maar het is Ibarretxe die ETA beschuldigt Euskal Herria opnieuw naar het verleden te loodsen.
Nog zon leugen. Het zijn de politici en de voorstellen die ons veroordelen om geketend in een Spaans bestel te leven, die ons terugbrengen naar het verleden. Wij wensen Ibarretxe duidelijke onze boodschap over te brengen: wij hebben nooit aanvaard en zullen nooit aanvaarden dat wij gegijzeld worden in een autonoom bestel dat Spanje heet. In ieder geval, met zijn uitlatingen over geweld verdraait hij het discours. Het is hypocriet, demagogisch en cynisch te zwijgen over het geweld dat de staat aan ons volk berokkent. Spreken over één geweld, zonder schaamrood, typeert zijn houding van hypocriet. Hij zou al kunnen starten met zijn eigen Ertzaintza in toom te houden. Het is hypocriet, demagogisch en cynisch te zwijgen over het geweld dat het patronaat aan onze arbeiders berokkent
Eens te meer maken jullie melding van arbeidsongevallen.
Ja, want die ongevallen hebben maar één naam: Patronaal terrorisme. De toestand wordt onhoudbaar. De hypocrisie van de ondernemers kent geen grenzen. Het voorbije jaar zijn meer dan 100 doden gevallen. En het ergste is dat niet de geringste vorm van verandering (veiligheid) te bespeuren valt. Mobilisaties van arbeiders en syndicaten hebben niets opgeleverd. Alleen de harde winst telt. Patronale belastingen worden verlaagd. In de omgeving van de gezondheidszorg wordt geweigerd met de syndicaten en met de arbeiders te overleggen en worden werkomstandigheden bij decreet vastgelegd. Er wordt gezegd dat ondernemers rijkdom creëren, maar er wordt niet bijgezegd waar die rijkdom naar toe vloeit. In ieder geval niet naar de arbeider.
Jullie hebben ook de Tren de Alta Velocidad (TGV) aangehaald. Wat is de houding van ETA bij de evolutie van dit probleem?
In Euskal Herria zijn er momenteel oneindig veel conflicten, grote en kleine, maar er is geen intentie of wil om die problemen via dialoog of rede aan te pakken. Bij de uiteindelijke afrekening zal ETA eens te meer het gelijk aan zijn kant hebben. Als we niet tussenkomen in conflicten zullen de instellingen hun wil aan ons opdringen, zelfs met de macht van de wapens. Zie maar naar Lemoiz en Itoitz om maar twee voorbeelden te noemen.
Ze hebben en hadden zelfs het lef om te beweren dat het noodzakelijke, onvermijdelijke en ecologische projecten betrof. Ze hebben gekozen voor desinformatie en onderdrukking. Wij hebben gekozen voor de wil van het volk.
Juan Carlos Alfonso Víctor María de Borbón y Borbón-Dos Sicilias Rey de España
70ste verjaardag
Vandaag, 5 januari 2008, wordt koning Juan Carlos I 70 jaar. Hij zit 32 jaar op de troon (22 november 1975). Het merendeel van de Spanjaarden beschouwde hem als één van de symbolen van La Transición, de overgang van dictatuur naar democratie (?). Hij was de man die de staatsgreep van 1981 onderdrukte (?). Vanwege de españolistas kreeg hij het statuut van halfgod toegedicht. De grondwet van 1978 heeft dit mede mogelijk gemaakt: er staat in geschreven dat de vorst ongenaakbaar is. Dat betekent dat hij om het even wat mocht uitrichten en daarvoor geen verantwoording moest afleggen.
Un Rey golpista
Zovele jaren na de dood van dictator Franco wordt koning Juan Carlos door de Spaanse gemeenschap nog altijd beschouwd als de garantie voor de instituten en de verdediger van de democratie. Hij is bijna onaantastbaar geworden. Zijn prestige als monarch was aanzienlijk gegroeid sinds 23 februari 1981, toen luitenant-kolonel Antonio Tejero van de Guardia Civil en de generaals Milans del Bosch en Alfonso Armada een staatsgreep pleegden. De mislukking wordt toegeschreven aan Juan Carlos die manifest zijn afwijzing voor de onbezonnen poging liet blijken.
Twintig jaar na de mislukte staatsgreep rezen twijfels over wie werkelijk achter de staatsgreep zat. Kolonel Amadeo Martínez Inglés (*), auteur van het boek: 23-F. El golpe que nunca existió (Editorial Foca), houdt ons de volgende thesis voor: Het gaat hier om een politiek-militaire operatie van de Borbons, geleid door koning Juan Carlos, die op de hoogte was over het feit dat een groep ultrarechtse militairen een beweging aan het voorbereiden waren om hem (de koning) af te zetten. (*) Kolonel Martínez Inglés was professor Militaire Geschiedenis en Strategie aan de Militaire School van de Generale Staf, en directe getuige van de duistere kanten van het leger tijdens de periode van de La Transición. Hij was toen chef Mobilisatie van de Generale Staf en chef van de Infanteriebrigade in Zaragoza. Tijdens een interview (2003) verklaart hij dat er de laatste 20 jaar geen staatsgrepen waren in Spanje. Militaire staatsgrepen richten zich altijd in de eerste plaatst op de hoogste machtskoepel, in dit geval de koning. Maar op 23-F werd er niet aan de koning geraakt. De Guardia Civiles die, onder leiding van Tejero, binnendrongen in het parlement ageerden niet tegen de koning. Integendeel, zoals op TV te zien was, riepen zij slagzinnen ten gunste van de monarch. De staatsgreep, tussen haakjes, richtte zich ook niet tegen het politieke systeem, want generaal Armada had in zijn binnenzak een document met de namen van een nieuwe regering, onder zijn voorzitterschap. Namen met democraten uit de voornaamste politieke partijen. Het was opgezet spel, een politiek, militair en institutioneel manoeuvre, geleid vanuit de Kroon om de echte staatsgreep, voorzien voor 2 mei 1981, te dwarsbomen. Die staatsgreep (pseudo-staatsgreep) was gepland door de meest radicale krachten van het extreemrechtse Spanje en uitgedokterd in kringen van extreemrechtse militairen, om de koning af te zetten en de terugkeer naar een totalitair regime à la Franco voor te bereiden.
De halfgod valt van zijn sokkel
Vanaf 13 september 2007 worden in Catalaanse steden honderden fotos van de vorst in het openbaar in brand gestoken. De politieke partij Esquerra Republicana de Catalunya probeert in de Cortes om de koning het mandaat van opperbevelhebber van het leger te ontnemen. Het initaitief strand in de Senaat.
Omstreeks diezelfde tijd, ietsje vroeger wellicht, verwijt het rechtse ultrakatholieke (nationaal-katholieke) blok de koning dat hij zich niet openbaar uitspreekt tegen de onderhandelingen die Zapatero voert met ETA. Zij gooien dit verwijt op een hoopje met de wet op het homohuwelijk. De nationaal-katholieke radiozender Cope (eigendom van de bisschoppenconferentie), eist het aftreden van de koning: hij wordt door hen beschuldigd het niet op te nemen voor het ultrarechtse militantisme van de mantelorganisatie van de Partido Popular, de Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT), Slachtoffers van het terrorisme.
Diplomaat of driftkikker
Zijn uitval naar Hugo Chávez, staatshoofd van Venezuela, wordt hem zwaar aangerekend. Chávez noemde in een toespraak de ex-president van Spanje een fascist (velen zullen het daar mee eens zijn) en Juan Carlos blafte hem toe: "¿Por qué no te callas?", Hou je bek! Een diplomatisch hoogtepunt in zo verre dat TIME die uitspraak catalogeerde als één van de 10 beste parels van 2007.
Vader uitgerangeerd
Franco kon Don Juan de Borbón, vader van en wettige troonopvolger, niet uitstaan en rangeerde hem er uit. De zoon, Juan Carlos, rook macht, maar vooral geld, en liet zijn vader in de steek. Hij is een product van het Franquisme en bovendien militair.
De lijst is te lang
De lijst is te lang om alles uit de doeken te doen. Lees er maar eens de niet toegelaten biografie op na over Juan Carlos, geschreven door Patricia Sverlo (schuilnaam). Jammer genoeg, alleen in het Spaans.
De Audiencia Nacional onderzoekt beledigingen t.a.v. Mercedes Gallizo
Actualizado viernes 04/01/2008 14:34
EUROPA PRESS
Op 21 december 2007 was Mercedes Gallizo,directeur-generaal van de penitentiaire instellingen, aanwezig op een voorstelling in de gevangenis van Soto del Real. Verschillende gevangenen, 23 om volledig te zijn, verzorgden er een opvoering Jezus Christus Superstar.
De oorspronkelijke bedoeling was dat Gallizo kerstwensen zou overbrengen aan de functionarissen van de gevangenis, maar de directeur vroeg haar de musical in te leiden. Na de nodige plichtplegingen stond zij op het punt de zaal te verlaten, toen drie Etarras, in voorlopige hechtenis, haar begonnen uit te schelden: Fasciste, Engels des doods, Moordenares van onze makkers. Jij bent verantwoordelijk voor de spreiding en het leed van de Baskische gevangenen.
De Audiencia Nacional, bij monde van Javier Zaragoza, opent nu een onderzoek om na te gaan of de drie gezondigd hebben tegen artikel 571 en 574 van de Código Penal (Strafwetboek): het delict van ondermijnen van de constitutionele orde en verstoren van de openbare orde. Dit is een heel zware beschuldiging en kan gelijkgesteld worden met insubordinatie. De gieren van de Audiencia Nacional, de uitzonderingsrechtbank, kennen er wat van. Dat noemt men spijkers op laag water zoeken.
Of een gevangenis al dan niet als een openbare plaats kan bestempeld worden, is van geen tel. Het resultaat staat al vast alvorens er ook maar één onderzoeksdaad werd verricht: schuldig over de gehele lijn. En de straf zal niet mals zijn.
Minister van Justitie van de Baskische regering, Joseba Azkarraga, stelt vandaag 4 januari 2008 officieel het Plan de Educación para la Paz voor. Dit opvoedingsplan voor Vrede werd gedurende maande voorbereid door de Dirección de Derechos Humanos, de directie van de mensenrechten van zijn departement. De bedoeling is de Baskische leerlingen te sensibiliseren tegen het geweld, in te lichten over de realiteit van de slachtoffers en de schendingen van de rechten en de vrijheden aan te klagen.
De bal ging aan het rollen, toen bleek dat niet enkel over de slachtoffers van het ETA-geweld zal gedebatteerd worden, maar ook over ander geweld (en dat is één geweld te veel). Tijdens het pilootprogramma, voorgesteld in een 20-tal schoolgemeenschappen, kwamen getuigenissen van ETA-slachtoffers aan het woord, maar ook de dochter van de historische leider van Herri Batasuna, Xanti Brouard, vermoord door het staatsterrorisme van GAL. En dat was nu net één stap te ver. In Spanje bestaat er maar één geweld: dat van ETA.
De kranten van vandaag, 4 januari 2008, maken melding van meningsverschillen die ontstaan zijn naar aanleiding van de manifestatie van 30 december 2007, onder het ordewoord Por la familia cristiana, ten gunste van de christelijke familie.
In het programma Ganbara op Radio Euskadi verklaart Koldo Rodríguez Bengoa, woordvoerder van Kristau Sarea, christelijk netwet in Baskenland, dat - hoewel hij akkoord gaat met de stelling dat het gezin in gevaar is hij de mening is toegedaan dat de argumenten waarmee de Kerk schermt een louter pre-electoraal karakter hebben.
De groep Grupo de Cristianos Socialistas de Euskadi, christelijke socialisten van Euskadi, klagen aan dat het model van de christelijke familie misbruikt wordt als element van confrontatie en partijdigheid. Het opzet van de manifestatie ontsproot aan het brein van sectaire en fundamentalistische nationaal-katholieke groeperingen.
De ambassadeur van het Vaticaan verschilt ook van mening, omdat hij de manifestatie zag ontaarden in een electorale meeting.
Het zit er bovenarms op tussen de Spaanse katholieke Kerk en de socialistische regering. De Spaanse clerus verwijt de regering dat ze de rechten van de mens in gevaar brengt, de socialistische partij (PSOE) beschuldigt de Kerk op haar beurt van dat ze "de fundamenten van de democratie ondermijnt".
De PSOE was bijzonder misnoegd over opmerkingen die de aartsbisschop van Madrid, Antonio María Rouco Varela, maakte op een grote massabetoging van 30 december 2007 in Madrid voor het behoud van de christelijke gezinswaarden. Volgens de organisatoren waren er twee miljoen betogers, de gezaghebbende krant El País hield het op minder dan 160.000. De manifestatie kreeg heel wat aandacht in de media.
De top van de Spaanse clerus organiseerde de betoging om de politiek van de overheid aan te klagen en kreeg daarbij de steun van de centrumrechtse oppositiepartij Partido Popular (PP). De Kerk heeft het bijzonder moeilijk met enkele wetten die het homohuwelijk en een snelle echtscheiding mogelijk maken en met de vrije keuze voor leerlingen om al dan niet godsdienstonderwijs te volgen.
Tijdens de betoging zei Rouco Varela dat de wetgeving in Spanje terugkeert in de tijd en botst met de Verklaring van de Rechten van de Mens, die stelt dat het gezin de kern is van de maatschappij en de rechten van het gezin erkend moet worden. Kardinaal Agustín García-Gasco uit Valencia zei dat de weg van abortus, echtscheiding en manipulatie van het onderwijs niet leiden naar een eerbare toekomst voor de mens en zijn rechten, maar naar een instorting van de democratie.
Volgens Jaime Mayor Oreja, Europarlementslid van de PP en voormalig minister van Binnenlandse zaken, uitten de bisschoppen de scherpe kritiek omdat ze al drie jaar lijden onder aanvallen van de socialisten op de waardigheid van het individu, het gezin en de natie. Volgens Oreja getuigt de politiek van de socialisten van een gebrek aan respect voor de vrijheid en de democratie.
Religie mag geen wetteksten schrijven
De reactie uit socialistische hoek liet niet lang op zich wachten. Minister van Justitie Mariano Fernández Bermejo suggereerde prompt dat de Kerk het eigen huis op orde moest houden. Een ander kopstuk van de PSOE, José Blanco, zei dat de leiders van de Kerk de christelijke familie kunnen doen instorten met hun leugens, en herinnerde ze eraan dat liegen een christelijke zonde is. Hij voegde eraan toe dat de regering Zapatero een grote verdediger is van het gezin en er bijvoorbeeld voor gezorgd heeft dat ouders hun job kunnen combineren met een gezinsleven dankzij een langer vaderschapsverlof.
Net na de betoging vaardigde de PSOE een communiqué uit waarin het stelt dat de Spaanse Kerk de fundamenten ondermijnt van de democratie, die gebaseerd zijn op het principe dat enkel de maatschappij de autoriteit heeft om de grenzen van de individuele vrijheden te omschrijven. In een regime dat gebaseerd is op vrijheden, mag religie geen wetteksten schrijven, besloot de tekst. Volgens bronnen binnen de PSOE is de tekst persoonlijk goedgekeurd is door Eerste Minister Zapatero.
Het ziet ernaar uit dat het debat nog niet ten einde is. De nationale verkiezingen zijn gepland op negen maart en uit enquêtes blijkt dat het een nek aan nek race belooft te worden tussen de PSOE en de PP.
Spanje blijft een overwegend katholiek land. Een studie in juli 2007 wees uit net geen drie kwart van de Spanjaarden zichzelf beschreef als katholiek. Maar uit hetzelfde onderzoek bleek tegelijkertijd dat zes op tien respondenten het homohuwelijk accepteert, 42 procent nooit bidt en de helft enkel naar de mis gaat voor dopen, begrafenissen en huwelijken.
Minister van Justitie José María Michavila beëindigt op 3 januari 2003 zijn ronde langs de andere politieke partijen om voldoende beulen te vinden die zouden kunnen meestemmen met de immense meerderheid om de strafwet te wijzigen waarbij de maximum gevangenisstraf voor de Baskische Politieke gevangenen van 30 naar 40 jaar zal gebracht worden, en die ze tot de laatste dag zullen moeten uitzitten.
De PSOE (socialistische partij) zal opnieuw de medewerking verlenen en deze Spaanse rooien begrijpen nog steeds niet hoe ver ze zijn afgeweken van hun opdracht: het postfranquistische Spanje naar de democratie voeren.
Volgens Jaime Ignacio del Burgo, verschillende keren senator en nu prominent lid van Partido Popular in Navarra, is het doel van deze wetswijziging dat de Baskische gevangenenwegrotten in de gevangenis.
Del Burgo deed er alles aan om het oude koninkrijk Navarra buiten het Baskische autonomiestatuut te houden. Als Député schonk hij bijna een half miljoen aan een bedrijf in Altsasu waar hij voordien te werk gesteld was!
ETA bevestigt dat de Spaanse regering een uitzonderingstoestand heeft ingesteld die de vernietiging zoekt van het Baskisch onafhankelijkheidsstreven en onthult dat die regering het staatsterrorisme heeft opgevijzeld.
In het verleden hebben zij er een gewoonte van gemaakt om het staatsterrorisme toe te passen en nu doen ze hetzelfde. Rubalcaba, de minister van Binnenlandse Zaken, wordt de minister van GAL genoemd. Hij verleent alle steun aan het wachtwoord todo vale contra ETA (alles is toegestaan tegen ETA). Baskische burgers worden gefolterd met een totale willekeur in de kazernes van de Guardia Civil. Zij worden onderworden aan de plastiek zak over het hoofd, tot aan het uiterste punt van verstikking. Zij worden onderworpen aan de onderdompeling in het bad tot aan het uiterste punt van verdrinking en zij worden verkracht met stokken en bezemstelen in de anus. ETA verwijst ook naar het recente overlijden van Natividad Junko, in een verkeersongeval op weg naar gevangenenbezoek. Zij klagen de verharding van de gevangenenspreiding aan en van het niet vrijlaten van zwaar zieke gevangenen. De regering doet al het mogelijke om het conflict te laten aanslepen.
ETA richt ook harde woorden aan het adres van de woordvoerders van de Gobierno de Lakua (de Baskische regering). Zij zijn het die weerzin opwekken bij ons volk, omdat zij de folteringen en de verraders (Spaanse regering) steunen. Het fiasco van de politieke onderdrukking en negatie zal nog toenemen, omdat niemand de wil van een volk, om de staat Euskal Herria op te bouwen, zal kunnen overwinnen.
Juan José Ibarretxe Markuartu President op 2 januari 1999
Juan José Ibarretxe Markuartu (Llodio, °15 mei 1957) is een politicus van de gematigde Baskische nationalistische strekking en behoort tot de Partido Nacionalista Vasco (EAJ-PNV). Hij is de actuele Lehendakari (ministerpresident) van de regering van de Baskische Autonome Gemeenschap en werd een eerste maal in die functie verkozen op 2 januari 1999.
De linkse nationalisten van Euskal Herritarrok (EH), de opvolgers van het verboden Herri Batasuna, bleven afwezig op de plechtigheid onder de oude eik in Gernika waarbij Juan José Ibarretxe zijn taak van Lehendakari, President van het Baskische Volk opneemt.
Ibarretxe gebruikte hiervoor de formule die in 1936 door de eerste Lehendakari, José Antonio Aguirre, geformuleerd werd:
« Ante Dios humillado, en pie sobre la tierra Vasca, en recuerdo de los antepassados, bajo el árbol de Gernika, ante vosotros, representantes del pueblo, juro desempeñar fielmente mi cargo. »
Ootmoedig voor God, staande op Baskische grond, denkend aan de voorouders, onder de boom van Gernika, tegenover jullie, vertegenwoordigers van het volk, zweer ik trouw mijn functie te bekleden.
De tekst werd in het Spaans en in het Baskisch gezegd, in aanwezigheid van o.a. de 94-jarige moeder van Ibarretxe.
Eindejaarsboodschap
In zijn eindejaarsboodschap, op 31 december 2007, verklaart Ibarretxe ervan overtuigd te zijn dat 2008 het jaar wordt waarin Euskadi de toekomst voor het Baskische volk zal schrijven. Hij herinnert eraan dat op 25 oktober 2008 de Baskische gemeenschap het woord zal krijgen, zonder uitsluiting tot in de meest ultieme consequentie. Hij verwees hiermee naar zijn voornemen om een referendum te houden. Wij zullen samen een nieuwe historische cyclus openen om een toekomstige samenleving op te bouwen, gebaseerd op 3 peilers: Vrede, Dialoog en Besluit. Niet ETA, niemand trouwens (verwijzend naar Spanje) zal er in slagen ons de hoop te ontzeggen om definitief uit de tunnel van geweld te geraken, en om een vreedzame en democratische oplossing te zoeken voor het Baskische conflict. De Baskische samenleving is niet bereid terug te keren naar een destructief verleden. Er moeten oplossingen gezocht worden, of ETA nu bestaat of niet, en de beste oplossing is dialoog, zonder iemand uit te sluiten (hij verwijst naar Batasuna). Ik verbind mij er toe die dialoog aan te gaan, tot in de ultieme juridische of politieke consequentie. Een oplossing gebaseerd op illegaliseren van politieke partijen, is geen optie. Een oplossing gebaseerd op het fnuiken van burgerlijke en politieke rechten, is geen optie. Laten wij ophouden te kijken naar ETA, naar Madrid, naar Parijs of naar Brussel. Wij moeten er ons van bewust zijn dat wij zelf de sleutel van onze eigen toekomst in handen hebben. Op 25 oktober 2008 zal de Baskische gemeenschap belast worden met het terug in gang zetten van de stilgevallen klok.
Tot eenieders verbazing blies ETA, bij wijze van spreken, op 30 december 2006 het staakt-het-vuren op dat ze zélf negen maanden eerder eenzijdig afkondigden. Bij de ontploffing kwamen twee Ecuadorianen om het leven die op de parking van de terminal in hun auto sliepen.
Erg vreemd was dat ETA, in tegenstelling tot de vorige keren, niet vooraf het einde van het bestand had aangekondigd. Maar het vredesproces dat volgde op het bestand was al langer dood omdat de tegenpartij, de Spaanse Regering niet één blijk van toegeving deed. Er vielen gedurende drie jaar geen doden onder ETA-geweld. De repressie bleef echter voortduren: sinds 22 maart 2006 bij de aanvang van het bestand werden er in Baskenland 106 activisten aangehouden, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten van de Basken met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en in Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werden borgsommen geëist van 1.493.000 euros, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij kwamen.
Gedurende die 9 maanden werd op 22 politieke gevangenen de doctrine Parot toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).
Gedurende die 9 maanden werden kreeg Iñaki de Juana Chaos, op het ogenblik dat hij al lang vrij moest zijn, een jarenlange gevangenisstraf extra voor het schrijven van enkele krantenartikels!
Gedurende die 9 maanden kondigde de organisatie ETA op 18 augustus 2006 aan dat het proces in crisis was.
Vanaf dat ogenblik groeiden de oproepen vanuit radicale nationalistische hoek, zowel inzake intensiteit, als in bezorgdheid.MAAR ER GEBEURDE NIETS! President Zapatero bleef optimistisch. Twee dagen vóór de aanslag op de vliegtuigterminal van Madrid Barajas verklaarde hij nog: Binnen het jaar zullen we verder staan dan nu! Maar het proces zal lang, hard en moeilijk zijn. Zapatero faalde.
De Baskische filosoof, Iñaki Soto, maakt in Gara op 2 januari 2007 brandhout van de Spaanse Socialisten n.a.v. het hoofdartikel in hun onafhankelijke kwaliteitskrant El País van zondag, 31 december 2006.
Deze gefingeerde wereldburgers uit Madrid hebben de Spaanse bevolking gedurende al die tijd willen verkopen dat ETA zich ging overgeven. Ze deden het voorkomen als zou ons conflict, in tegenstelling tot andere conflicten, gemakkelijk oplosbaar zijn. Het enige dat de PSOE voor de vrede deed was Bob Dylan naar Baskenland halen (Vredesconcert in Donostia op 11 juli 2006). Maar ze moeten geen muzikanten naar Baskenland brengen, maar onze gevangenen. Wij willen geen aanstekers laten branden op het strand, maar vrij onze eigen vertegenwoordigers kiezen. Wie willen geen liederen over vrede, maar de vrede zelf. Wij willen niet passief op concerten aanwezig zijn, maar actief deelnemen aan de toekomst van ons Volk. Wij willen geen pacificatie en koel bier. We willen vrij beslissen over wat we willen zijn. De schuld van de mislukking ligt bij het land dat zich schuldig maakt aan het niet politiek oplossen van een politiek conflict. Het land dat ontkent dat er op zijn territorium culturen zijn die verschillen van de cultuur van de staat. En de schuldigen zijn bij ons de mensen die weigeren het op te geven Spanjaard of Fransman te zijn het wat een prioriteit van eerste orde is.
De scheiding van de machten - de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht is de spil waarop alle moderne democratieën gestoeld zijn. Dit principe is in de praktijk nochtans niet zo duidelijk.
In Spanje kiezen de burgers vertegenwoordigers voor de wetgevende macht. Die vertegenwoordigers kiezen naast de president van de regering, ook de leden van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ) of de Algemene Raad van de Rechterlijk Macht. Dit instituut blijft op die manier in feite afhankelijk van zowel de rechterlijke als van de politieke wereld.
De CGPJ is samengesteld uit 20 leden en een voorzitter. Op dit moment (eind 2007) ontbreken 3 leden. Het zijn: Enrique Míguez Alvarellos (gepensioneerd),Fernando Fernández Martín (overleden) en José Antonio Alonso (benoemd als minister Binnenlandse Zaken).
De grondwet (artikel 122) erkent de CGPJ als autonoom orgaan en plaatst de CGPJ op gelijke voet (pariteit) met de Regering, het Congres en het Grondwettelijke Hof. De Raad heeft als bevoegdheid: benoemingen van hoge rechtersambten, bevorderingen, inspecties in gerechtshoven en tribunalen en desbetreffende tuchtmaatregelen. De raad is belast met de verkiezing (3/5 van de stemmen vereist) van de president van het Hooggerechtshof, twee leden van het Grondwettelijke Hof, de presidenten en de magistraten van de Kamers bij het Hooggerechtshof en de presidenten van de Tribunales Superiores de Justicia de las Comunidades Autónomas (de hoogste gerechtsorganen in de Autonome Gemeenschappen). Aangezien de leden van CGPJ gekozen worden door de volksvertegenwoordigers, is de inbreng van een politieke meerderheidsideologie, in de hele structuur van het gerechtelijke apparaat, niet te onderschatten.
Samenstelling
De CGPJ is dus gevormd uit 20 leden en één president, die bovendien ook fungeert als president van het Tribunal Supremo (Hooggerechtshof). Van de 20 leden worden er 10 aangesteld door de Kamer van Volksvertegenwoordigers en 10 door de Senaat. Iedere Kamer verkiest met een gekwalificeerde meerderheid van 3/5 tussen 36 kandidaten. Van de 10 uitverkorene per kamer moeten er 6 worden voorgesteld door magistraten en 4 moeten komen uit gerenommeerde advocaten- of juristenbureaus. De voorwaarde is 15 jaar ervaring in het beroep.
Het mandaat van de leden is vastgelegd op 5 jaar en eenmaal die termijn bereikt, moet de raad volledig hernieuwd worden. De uittredende leden kunnen niet opnieuw verkozen worden. Dit in tegenstelling tot de voorzitter die maximaal nog een tweede termijn mag uitzitten. De wet voorziet dat de uittredende leden in functie blijven tot de volledige nieuwe raad is geïnstalleerd, en er is hier geen maximum termijn van toepassing. De huidige raad bevindt zich in een soortgelijke situatie sinds november 2006 (17 leden i.p.v. 20).
Met de huidige verdeling van de kamerzetels in het parlement is de medewerking van de Partido Popular onmisbaar. Maar de grootste oppositiegroep weigert te onderhandelen over de invulling van de 3 ontbrekende leden, aanvoerende dat er een breuk is tussen de PSOE en henzelf wat betreft de consensus in die justitiële materie. Zij verwijten de regering de postjes onder de vrienden te willen verdelen, terwijl alle overige formaties de PP verwijten manoeuvres uit te voeren om de meerderheid in de CGPJ te herstellen of te behouden. In 2001 had de PP de absolute meerderheid in de Cortes, en ze hebben er op gerechterlijk vlak terdege gebruik van gemaakt.
De huidige CGPJ, sinds november 2006 in functie en met 3 vacatures, bestaat uit:
8 PP-strekking 6 PSOE-strekking 1 op voorstel van PSOE/PP samen (voorkeur van het lid is PSOE) 1 CiU 1 IU
Op zaterdag, 29 december 2007, speelden de voetbalploegen van Euskal Herria en Catalunya 1- 1 gelijk op San Mamés (ook La Catedral genoemd), het voetbalstadion van Athletic de Bilbao.
De match werd voorafgegaan door een manifestatie op het veld, waarbij spelers van Euskal Herria en Catalunya een eigen voetbalselectie opeisten.
Die eis werd gepromoot door ESAIT (Euskal Selekzioaren Aldeko Iritzi Taldea - Grupo de Opinión a favor de las Selecciones Vascas), een opiniegroep die voorstander is van het officialiseren van een nationale voetbalploeg Euskal Herria. De Catalanen sloten zich met enthousiasme hierbij aan.
Op het veld werd een spandoek ontvouwen, met als opschrift:
Euskal Herria, Catalunya, nazio bat, selekzio bat, una nació, una selecció
Euskal Herria, Catalunya, één natie, één selectie
-----------------------------------
25.000 voetballiefhebbers betogen op straat!
Na de wedstrijd werd er in de straten van Bilbao een grootse manifestatie georganiseerd door ESAIT. De opkomst was overrompelend. Meer dan 25.000 manifestanten kwamen op voor een eigen voetbalselectie. DuizendenIkurriñas (Baskische vlaggen) en Senyeras (Catalaanse vlaggen) wapperden langs het parcours. Sportlui uit alle disciplines waren aanwezig. Zelfs Baskische vakbondsbewegingen hadden een afvaardiging gestuurd. Ook Izquierda Abertzale kwam (uiteraard) zijn steun betuigen.
Op 30 december 2006 blaast ETA met een zware bom de parkeergarage op bij terminal nummer 4 op het vliegveld van Madrid Barajas. Twee 19-jarige Ecuadorianen Carlos Alonso en Diego Armando komen om het leven, terwijl ze lagen te slapen in hun auto. Een uur voor de explosie belde een man 3x om te waarschuwen, maar pas de laatste keer een half uur van tevoren in naam van ETA en toen ging de politie de boel ontruimen. ETA verklaarde op 18 augustus dat het vredesproces in een crisis verkeerde en daarop intensiveerden Batasuna en anderen haar oproepen tot stappen in het vredesproces, maar blijkbaar bewoog er niets achter de schermen, zeker niet op het gebied van de toezeggingen en afspraken die überhaupt hebben geleid tot het uitroepen van de wapenstilstand. Ook de door vele organisaties gewilde ronde tafel van partijen is niet opgezet. De afgelopen periode van negen maanden was hoopvol, behalve voor de onafhankelijkheidsbeweging in Baskenland dan; 106 arrestaties, 33 gevangenen erbij, 2 arrestanten gefolterd, 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven (demonstraties, persconferenties etc. in het kader van zelfbeschikking), maar liefst 53 politieke bijeenkomsten die verboden werden, er vonden in Madrid en Parijs 75 processen plaats tegen in totaal 227 Basken, 22 Baskische politieke gevangenen kregen na het uitzitten van hun straf te horen dat ze voorlopig niet vrij zouden komen met als triest voorbeeld Iñaki de Juana Chaos, die jaren extra kreeg voor het schrijven van 2 krantenartikelen. Geen enkele politieke gevangene werd overgeplaatst naar een gevangenis in of dichterbij Baskenland. Dit alles is absoluut geen rechtvaardiging voor het plaatsen van een bom en het vermoorden van 2 mensen en ETA had veel en veel meer geduld moeten hebben en de permanente wapenstilstand moeten volhouden. Maar repressie, ook al is die niet nieuw in Baskenland, kweekt bommenleggers. De Spaanse regering verklaarde dat de gesprekken met ETA worden opgeschort, terwijl Batasuna en ETA verklaarden dat de wapenstilstand nog steeds van kracht is. De Partido Popular intussen, beukt op het laatste restje zelfvertrouwen van de PSOE en sluit elke deur naar vrede definitief, als ze dat al niet hadden gedaan. Het zal lang duren voordat de partijen weer (openlijk) nader tot elkaar komen, en als dat gebeurt, zal er een andere modus operandi moeten worden gevonden dan tot nu toe het geval was.
Paul Bekaert is advocaat en werkt tevens voor de Liga van de Mensenrechten.
Hij is bijzonder goed vertrouwd met de problematiek rond bewegingen zoals het IRA en ETA.
Vraag 13. Hoe definieert u terrorisme op basis van uw praktische ervaring en op basis van het voorgaande?
Terrorisme is een term waarvan ik helemaal niet hou. Zoals je weet, zijn de terroristen van gisteren de presidenten van vandaag (Mandela, Arafat).
Dat is natuurlijk een cliché, maar het is nu eenmaal zo. Wanneer is men een terrorist? Als men met niet velen is. Heeft men wel voldoende manschappen, dan is men opeens een bevrijdingsbeweging. Heeft men dan ook de macht dan is men een regering.
Zo gaat dat in de geschiedenis. Ik vind de term terrorisme dus onbruikbaar.
Het wordt altijd gebruikt door politieke tegenstanders en is dus zeer subjectief beladen.
Wat doet men in feite? Men zegt dat er geweld in de wereld is. Wanneer dat geweld uitgaat van de staat dan is het moreel blijkbaar aanvaardbaar. Gaat datzelfde geweld uit van een politieke opposant, dan is het opeens niet meer aanvaardbaar.
Ik zou veeleer spreken van politiek geweld om politieke doelstellingen te bereiken. Je kunt dan zeggen dat dit ondemocratisch is, wel dan zij het zo. Dat is dan omdat men het op een democratische manier nooit zou halen in het Noord-Ierse of Spaanse systeem. Ik zou dus de term terrorisme zo weinig mogelijk gebruiken, maar wel de term politiek geweld. Hierover kan je dan een politiek en/of moreel oordeel uitspreken, maar dan moet je wel consequent zijn. Dezelfde mensen die het politieke geweld veroordelen van een bevrijdingsbeweging, gaan dan politiek geweld van staten wel goedkeuren.
Op 28 december 1970 werd het vonnis tegen de 16 van Burgos uitgesproken met straffen die hoger lagen dan wat het openbaar ministerie had gevorderd: 6 doodstraffen voor Xabier Izko, Teo Uriarte, Jokin Gorostidi, Xabier Larena, Unai Dorronsoro en Mario Onaindia (waarvan er 3 tweemaal de doodstraf kregen, waaronder Jokin Gorostidi) en de rest kreeg 519 jaar opsluiting. De verdedigende advocaten weigerden te ondertekenen. Onder immense internationale druk wijzigde Franco op 31 december de doodstraffen in levenslang. In 1977 kwam het merendeel van de veroordeelden vrij ter gelegenheid van een algemene amnestie.
Het is merkwaardig dat diegenen die in hun discours de veroordeling van het geweld centraal stellen, enkel spreken over het geweld door ETA gepleegd. Het zijn nochtans dezelfden die verantwoordelijk zijn voor het gebruik van geweld ten behoeve van politieke ideeën. (Pernando Barrena, 26 december 2007)
Na drie dagen gezweefd te hebben tussen leven en dood is de schoonmoeder, Natividad Junko, van de Baskische politieke gevangene, Unai González, in de late avond van 25 december 2007, overleden in het hospitaal van Txagorritxu (Alava). De ouders van Unai González, zijn partner en zijn schoonmoeder raakten op 22 december 2007 in een zwaar verkeersongeval betrokken, toen ze op weg waren naar de gevangenis van Teruel om hem te bezoeken.
De politiek van spreiding van gevangenen die de Spaanse regering toepast op Baskische politieke gevangenen, heeft dus opnieuw een slachtoffer gemaakt. Sinds de invoering van deze onmenselijke maatregel in 1989 (en tegen alle internationale rechtsregels in) is dit het 17de dodelijke slachtoffer. Eén dodelijk slachtoffer per jaar.
Na bevestiging van die trieste ontknoping, beschuldigde Askatasuna de verantwoordelijken als moordenaars omdat ze de politieke dispersión, verspreiding, gebruiken om het dodenaantal op te drijven. Het is een geplande politiek, uitgewerkt door de PP en gretig verder gezet door de socialisten van de PSOE, die dit resultaat zoeken: met de karwats de nationalisten te lijf gaan, schuldig of niet schuldig, bloeden zullen ze, tot de dood er op volgt.
Je moet het boek van Gabriel García Márquez: Crónica de una muerte anunciada, Kroniek van een aangekondigde dood, niet gelezen hebben, om te weten wat er in het democratische Spanje gaande is. Ik krijg meer en meer de indruk dat de zo verfoeide Amerikanen, met Guantanamo en Abu Graib, eigenlijk slechts amateurs zijn. Het ziekelijke brein bij uitstek is tegenwoordig het land van sol y sangría. Ze hebben er nog niet aan gedacht die toeristische slagzin te vervangen door: Sol y sangre (bloed).
Noot: de Baskische regering veroordeelt de aanslag in Balmaseda op 24 december 2007, maar veroordeelt ook de precaire toestand waarin families van politieke gevangenen zich bevinden. De Baskische regering verwijt de PSE (Baskische socialisten) en de PP geweld te gebruiken om ideeën van andersdenkenden te onderdrukken (dit is wat zacht uitgedrukt!). Pernando Barrena van Batasuna verklaart zich solidair met de getroffenen van de aanslag in Balmaseda (veel huizen beschadigd.)
In 7K (Zazpika), het weekendblad bij de krant Gara, komen op 26 december 2004 vijf voorbeelden aan bod van families die uitermate te lijden hadden onder de dictatuur en onder het beleid van de zonen van de dictatuur.
Een familie uit Renteria vertelt hoe hun vader, Celestino Gaztelumendi, gefusilleerd werd tegen het einde van de Burgeroorlog. De afscheidsbrief die hij mocht schrijven (onder het alziende oog) en sturen, staat in extenso afgedrukt. Hij eindigt zijn brief met Viva España. Waarschijnlijk was pesten zelfs nog nodig tot aan de dood!
Een andere familie woont in Urbina. Hun ene zoon, Josu Ormaetxea, kwam onlangs vrij na 19 jaren gevangenschap. Een andere zoon kwam om het leven toen de politie in de wijk Morlansin Donostia schietend het huis binnen viel waar het ETA-commando verbleef. Iñaki werd, samen met twee maats, met kogels doorzeefd. Hun kroeg in Urbina is naar hem genoemd en buiten hangt op dat hij door de Politie werd vermoord. Het dorpsplein is versierd met een muurtekening en teksten Eerder dit jaar verscheen een boek over hem, geschreven door een dorpsgenoot en strijdmakker, vanuit de gevangenis waarin hij voor lange tijd zit. De moeder, Blanca Antepara, is een bekende figuur op manifestaties ten voordele van gevangenen. Als je in de kroeg binnen komt, praat ze honderd uit over de strijd en over haar kinderen. Op de expresweg die het dorp een beetje afsneed, staat geen wegwijzer naar Urbina,maar in de verte zie je in de top van het kerkje de Ikurriña wapperen. Niemand van de kazerne van de Guardia Civil in het nabijgelegen stadje durft ze weg te halen.
Verder is er nog Ainara Gorostiagauit Pamplona die onlangs vrijkwam na twee jaar, een maand en week. De beschuldiging van moord was plots weggevallen. Om verlost te worden van de martelingen, vijf dagen op een politiecommissariaat en vier dagen incommunicado in de gevangenis, had ze zichzelf beschuldigd, maar nu bleek dat in Frankrijk al iemand anders meer dan een jaar in de gevangenis zat die de moord gepleegd en bekend had! Nu is het wachten op het proces op beschuldiging van lidmaatschap.
