Mario Onaindia Natxiondo
+31 augustus 2003

Mario Onaindia Natxiondo werd geboren in Bilbao in 1948 en was lid van ETA in de jaren 60. In 1970 werd hij op het Proces van Burgos ter dood veroordeeld, maar onder druk van de internationale gemeenschap werd dit omgezet in levenslang.

Tijdens de 6^de Asamblea van ETA in Baoina (1973) kwam een meningsverschil tot uiting tussen 2 stromingen: ETA Militar (absolute prioriteit voor de gewapende strijd) en ETA político-militar (de ondergeschiktheid van de gewapende strijd aan de politieke strijd). Onaindia behoorde tot de laatste strekking. Die strekking besloot begin de jaren 80 de wapens neer te leggen en exclusief de politieke weg te volgen. Onaindia werd medeoprichter van EIA- Euskal Iraultzarako Alderdia (Partido para la Revolución Vasca), die later samen met EMK- Euskadiko Mugimendu Komunista (Movimiento Comunista de Euskadi) de nieuwe politieke formatie EE-Euskadiko_Ezkerra (Izquierda de Euskadi) zouden vormen. Van af dat moment wierp Onaindia zich op als één van de felste verdedigers in de publieke veroordeling van de gewapende strijd, waarbij hij praktisch volledig zijn oorspronkelijke objectieven afzweerde: hij negeerde nu het recht op zelfbeschikking en verdedigde de Spaanse grondwet, die hij vroeger uitspuwde. Het duurde niet lang of de EE integreerde zich in de staatsbehoudende partij PSE (de PSOE van Baskenland). De politieke partij staat nu bekend als PSE-EE.

In 2001 schreef hij zijn memoires: “El precio de la libertad” (Uitgeverij: Espasa Calpe, Madrid, 2001 - ISBN: 9788423954612). In mei 2003 ontvangt hij de “Premie José Luis López de Lacalle”, voor zijn verdediging van de vrijheid en zijn strijd tegen de gewapende organisatie. Hij is ook in het bezit van de “Orden del Mérito Constitucional”, een medaille uitgereikt aan personen die zich hebben ingezet voor de Spaanse grondwet. Als beloning, voor een ex-nationalist die vroeger die grondwet uitspuwde, kan dit tellen.

Hij overleed op 31 augustus 2003, op 55-jarige leeftijd, in het hospitaal van Txagorritxu (Vitoria).

Mario Onaindía werd op 1 september 2003 begraven.

In het beruchte Burgosproces, eind 1970, waarbij voor het eerst Basken buiten Baskenland moesten terechtstaan, kreeg Onaindía samen met vijf anderen, de doodstraf voor de “terechtstelling” van Melitón Manzanas, de man die tijdens de Francodictatuur in Baskenland faam kreeg als folteraar. Vooral de aangeklaagden hadden door hun uitspraken de wereldpers gehaald. Onaindia bracht door zijn optreden (en zijn imposante gestalte) zelfs de militaire gerechtsvoorzitter van zijn stuk. Hij loochende aan de moord op Manzanas deelgenomen te hebben “omdat hij niet de eer had gehad aan militaristische activiteiten mee te mogen doen”. Toen Onaindia daarop recht sprong en “Gora Euskadi Askatuta” riep (“Leve Vrij Baskenland”)  sprongen zowel de auditeur als zijn plaatsvervanger recht en trokken hun sabel!  Terwijl onder groot tumult de zaal ontruimd werd zongen de beklaagden het (verboden) lied van de Baskische Soldaat, dat met zijn dramatisch-pathetische tekst en zijn treurige, fiere melodie wel voor dit voorval gemaakt had kunnen zijn: ··

31-08-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  

Buitenlandse (?) politici in Navarra
30 augustus 2005

In Navarra stond de wieg van Baskenland. Alles begon met de koningen van  Navarra die Baskisch spraken, de “Lingua Navarrorum”. De regering van Navarra, onder de leiding van de UPN (de PP van Navarra) heeft met haar Führer, Miguel Sanz (zie foto), één grote obsessie: alles bannen dat maar enigszins de Baskische identiteit tot uiting brengt. Zo besloot de regering de Baskische vlag, Ikurriña, te verbieden aan de balkons van de gemeentehuizen op straffe van de terugtrekking van de subsidies. De Spaanse vlag mag wél, samen met die van Navarra, de Europese en het eigen Wapen. Eén uitzondering wordt toegestaan: de vlag van een genodigde buitenlandse politicus. Deze “Wet van de Symbolen” wekte vooral veel ergernis in het groene noorden van de autonome regio. Zo ook in het stadje Leitza, waar Batasuna steeds met een meerderheid regeerde tot die partij verboden werd. Het gemeentebestuur is dan wel in handen van de “zoetwaternationalisten” van de partij Aralar, maar de Batasunakiezers zijn er nog steeds.

Bij de voorbije stadsfeesten, op 30 augustus 2005, vond Leitza er niets beters op dan enkele “buitenlandse (?) politici” uit te nodigen: de toenmalige Baskische minister van Justitie, Joseba Azkaraga en het parlementslid van EA, Unai Ziarreta. Ze werden verwelkomd met aan het balkon de “buitenlandse” vlag, de Ikurriña.

De Regering van Navarra stelt nu een onderzoek in!

30-08-2007 om 08:52 geschreven door Natxo  

Lluís Companys i Jover
29 augustus 1940

Op 29 augustus 1940, werd in Biriatu, op de Santiagobrug over de Bidasoa (de “staatsgrens” tussen Frankrijk en Spanje die midden door Baskenland loopt) de president van Catalonië, Lluis Companys, uitgeleverd aan zijn Spaanse vijanden en zodoende recht de dood ingestuurd (15 oktober 1940). Op 29 augustus 2000 werd dit herdacht, en omdat de abertzalepartij EH- Euskal Herritarrok eraan meedeed, kwam er véél protest van de Spaanse regerende partij Partido Popular. Maar hierdoor kwam er ook méér aandacht, interesse en animo. Uit protest zal de PP niet aanwezig zijn. Zij waren trouwens al aanwezig bij de uitlevering zélf! In 1940!

Lluís Companys i Jover werd in 1920 voor het eerst gearresteerd voor zijn linkse en Catalaansnationalistische activiteiten, en op het kasteel La Mola opgesloten. Na zijn vrijlating in 1921 was hij één van de oprichters van de republikeinse en nationalistische Catalaanse partij Unió Rabassaires.

De steeds sterker wordende separatistische neigingen in Catalonië was één van de redenen van de coup van generaal Miguel Primo de Rivera, de kapitein-generaal van Barcelona. De nieuwe dictator verbood alle politieke partijen. Companys en de zijnen weigerden zich hierbij neer te leggen en Companys zat tijdens de dictatuur van Primo de Rivera meerdere malen vast.

In 1930 trad Primo de Rivera af en in april 1931 werden er gemeenteraadsverkiezingen gehouden die door de republikeinen en socialisten waren gewonnen. De kort voor de verkiezingen opgerichte Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), waar ook Companys toe behoorde, had de gemeenteraadsverkiezingen in de Catalaanse steden gewonnen. Companys werd lid van de gemeenteraad van Barcelona en kort daarop burgergouverneur van die stad. Kort na de gemeenteraadsverkiezingen verliet koning Alfonso XIII Spanje en werd de republiek uitgeroepen. Op 14 april 1931 riep de voorman van de ERC, kolonel Francesco Macià de "Catalaanse republiek binnen de Iberische (Spaanse) federatie" uit. Het jaar daarop erkende de Cortes Generales (parlement) de autonomie van de Catalaanse republiek en werd Companys voorzitter van het Catalaanse parlement. In 1933 werd Lluís Companys gekozen tot voorzitter van de ERC en na het overlijden van Macià (1934), volgde Companys hem op als president van de Generalitat (= regering van Catalonië).

Op 18 juli 1936 brak de Spaanse Burgeroorlog uit. De Generalitat koos de zijde van de republikeinse regering in Madrid. Op 26 januari 1939 viel Barcelona in handen van Franco's nationalisten en Companys en zijn regering vluchtten naar Frankrijk. Tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk werd Companys door de Gestapo gearresteerd en aan Franco uitgeleverd. Na een kort proces werd Lluís Companys op 15 oktober 1940 in Barcelona geëxecuteerd.

29-08-2007 om 08:04 geschreven door Natxo  

Schola Cantorum GAL
28 augustus 1996

Op 16 oktober 1983 verdwenen in Bayonne twee jonge kerels van de aardbodem: José Antonio Lasa “Joxean” en José Ignazio Zabala “Joxi”. Op 20 januari 1984 verspreidde het doodseskader GAL een communiqué waarin de organisatie de moord opeiste.

Op 28 augustus 1996 begon één der getuigen, enkel bekend onder het nummer 19645, te praten, maar kort daarop werd hij/zij (?) er op een nacht gedurende uren door onbekenden 'tussengepakt'. Ook de politiecommissaris, die belast was met het onderzoek, werd gedreigd. Later, nadat één der verdachten vrijgelaten werd, zou ook nog een andere politieman 'zingen'. "Schola Cantorum GAL", titelde EGIN met enig leedvermaak. Nadat zelfs het hoofd van de Spaanse Geheime Dienst moest aftreden, diende hemel en aarde bewogen om Felipe González buiten de zaak te houden. Rechter Garzón had er hem graag bij gehad, vooral omdat in een aantal verslagen van de Geheime Dienst de vermelding 'pte' in de marge staat. De vraag doet de ronde of deze geheimzinnige initialen iets te maken hebben met de afkorting van 'presidente'.

Op 11 november 1999 sluit het Gerecht het onderzoek in de "Zaak Lasa en Zabala". Niets staat een Rechtzaak nu nog in de weg.

28-08-2007 om 09:01 geschreven door Natxo  

“Concordato con la Santa Sede”
Het Concordaat met de Heilige Stoel
27 augustus 1953

Op 27 augustus 1953 tekenden het Vaticaan en de Spaanse regering het "Concordaat van de Heilige Stoel", waarbij het Vaticaan de uitdrukkelijke steun aan Franco toezegde. Maria Zabala, de vrouw van José Antonio Aguirre y Lekube (president van de Baskische regering in ballingschap) zegt hierover: "Wellicht was 1953 de meest trieste datum voor mijn man. Het is de enige keer dat ik hem met geboden hoofd zag, droevig, zonder het weg te moffelen. Hij die de katholieke kerk zo verdedigd had, werd nu verraden". 
Aguirre werd na de oorlog één van de grondleggers van de moderne christendemocratie. Tot zijn dood in 1960 bleef hij voorzitter van de Baskische regering in ballingschap en voorzitter van de PNV. Hij was een bewonderaar van de Indiase pacifist Mahatma Gandhi.

27-08-2007 om 08:40 geschreven door Natxo  

Jesús Arrondo Martin “Cocoliso“
25 augustus 1975

In de nacht van 25 op 26 augustus 1975 werd Jesús Arrondo Martin “Cocoliso“ onderschept aan door de Franse douane aan een afrit van de snelweg te Saint Jean de Luz. Hij was vergezeld van Juan Carlos Iraregui, al meermaals veroordeeld voor drugstrafiek. In de wagen werd een machinegeweer, munitie en 54 identiteitsfoto’s gevonden van leden van ETA, met op de rugzijde van de foto’s hun naam en adres. Ondervraagd door de justitie bevestigde Cocoliso dat hij werkte voor de "Guerilleros del Christo Rey" (extreemrechts doodseskader). Hij moest wapens en foto’s bezorgen in een hotel te Bidart (Pyrénées Atlantiques) en gaf toe dat die wapens dienden om Etarras te liquideren.

Hij werd mede verantwoordelijk en medeplichtig bevonden aan de moord op "Moriko" en "Poeta" op 20 mei 1974 aan het strand, “Frailes de Hondarribia-Fuenterrabia”.

26-08-2007 om 08:56 geschreven door Natxo  

José Antonio Sáenz de Santamaría
+25 augustus 2003

In Madrid overleed in zijn bed op 25 augustus 2003, de 84-jarige leeftijd, José Antonio Sáenz de Santamaría. Hij werd het slachtoffer van een hartinfarct. Sáenz de Santamaría begon zijn militaire carrière 2 dagen na het uitbreken van de burgeroorlog in 1936, toen hij zich als vrijwilliger aanbood. Toch had hij architectuur gestudeerd! Hij klom op tot brigadegeneraal van de Guardia Civil in 1975 om in 1980 tot “Speciaal Afgevaardigde van de Spaanse Regering in Baskenland” benoemd te worden. Hij hield zich bezig met de “anti-terroristenstrijd”. In 1986 werd hij adviseur van de Minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo. De aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat de “Socialistische” Regering González intussen aan de macht was!

Sáenz de Santamaría maakte er nooit een geheim van dat “in de strijd tegen de Baskische onafhankelijkheid middelen gebruikt werden die verder gingen dan de legaliteit”. Hij verdedigde dan ook allen die deelnamen aan en beschuldigd werden van acties van GAL (Grupo Antiterrorista de Liberación). Als getuige in de ontvoeringszaak van Segundo Marey bekende hij dat er “Vuile Oorlog” was tijdens alle regeringen. In het “Onderzoek Oñederra”, waarbij de eerste GAL-aanslagen in de periode 1983-1984 werden onderzocht, werd hij dan ook zelf aangeklaagd.

Sáenz de Santamaría durfde zichzelf “democraat” noemen hoewel hij een Franco-militair en een volgeling van Machiavelli. Hij maakte tijdens de 40 jaren durende dictatuur carrière én fortuin, vooral in de Vuile Oorlog tegen de Basken die hijzelf “Ongeregelde Oorlog” noemde! “De Rechtstaat kan niet tot in zijn uiterste consequenties toegepast worden. Met enkel de wet toe te passen krijg je geen verklaringen van arrestanten los”, zei hij in een interview in 2001! Op de vraag of er gedurende de Regering Aznar ook nog Vuile Oorlog was gaf hij een eenvoudig antwoord: “Ik vermoed van wel. De (ETA-) commando’s geven zich niet vanzelf over. Er werd een dode gevonden met een met geweld uitgetrokken tand!” (Hierbij doelend op de ETA-militant, Joselu Geresta, die in 1999 in Errenteria dood werd aangetroffen.)

De operatie tegen ETA in het meubelfabriek Sokoa noemde hijzelf een voorbeeld van “het illegale gebruik van overheidsgelden”, en op ironische toon beschuldigde hij zichzelf ervan in deze Zaak (Sokoa) “vijf delicten” gepleegd te hebben. De voormalige Staatssecretaris van Veiligheid, Rafael Vera, die tot vele jaren veroordeeld werd voor de ontvoering van de Bask Segundo Marey, noemde hem “een grote verdediger van de democratie”!

Bij de veroordeling van Vera en Minister Barrionuevo sprak hij over “hypocrisie”. “Als ze hogerop verantwoordelijken willen zoeken dan moeten ze Adolfo Suárez, Leopoldo Calvo Sotelo en Felipe González in dezelfde zak stoppen. Bij het einde van het staakt het vuren door ETA, in 1999, verklaarde hij dat de Spaanse regering de gelegenheid om tot een proces van onderhandelingen te komen niet te baat had genomen, omdat het heel lang zou duren. “Ik zal het einde niet meemaken.”

De betaalzender, Canal Plus, zond op 27 augustus 2003 een interview uit met de overleden militair. (Eerder opgenomen!) Volgens Sáenz de Santamaría begaf de eerste regering na de dictatuur zich vaak op de rand van de legaliteit. En om zijn bewering kracht bij te zetten beweerde hij dat in de UCD-periode 48 ETA-doden vielen. “Toen begon de ‘Vuile Oorlog’, niet onder González.”

Een paar van zijn uitspraken:

“Regeringspresident Aznar heeft tics die aan Franco en aan andere dictators doen denken. Franco zat vol complexen en op een dag dacht hij superieur te zijn aan de rest. Aznar meent ook héél groot te zijn. Dat was te merken toen hij zich een gabardine kocht die vele maten te groot was en ik vermoed dat hij die betaalde met Staatsfondsen. Manuel Fraga (huidig regeringspresident van Galicië) kocht, met Staatsfondsen, het buitenverblijf, dat ETA drie keer in de lucht liet vliegen. Het ‘Groene GAL’ (lees aanslagen door Guardia Civil) heeft nooit bestaan. Dat was een uitvinding van de superrechter (lees: Garzón). Er is ook nooit een ‘señor X’ (Lees: Felipe González) geweest. Die verscheen enkel in een organigram dat die Klotegarzón tekende. ETA verslaan via politionele weg is ‘een absurde stelling.’ Jaime Mayor Oreja, een lid van Opus Dei, hanteert eveneens die absurde theorie. Felipe González is een politiek dier, erg nuttig om verder voor Spanje te werken. Minister Barrionuevo was een goede persoon, niet erg intelligent.”

25-08-2007 om 08:42 geschreven door Natxo  

Binnenlandminister Rubalcaba
Bomauto
24 augustus 2007

Binnenlandminister Rubalcaba had net één dag geleden het uitblijven van ETA-aanslagen toegeschreven aan de paraatheid en de opperste waakzaamheid van de veiligheidstroepen, of het was van dat. Een kazerne van de Guardia Civil kreeg de volle laag.

Een bomauto is vannacht, omstreeks 03:30u, tot ontploffing gebracht aan de kazerne van de Guardia Civil te Durango. De materiele schade is vrij groot.

24-08-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

Ze zeggen allemaal dat ze gefolterd worden
24 augustus 2001

In een "Operatie Guardia Civil" die op 24 augustus 2001 van start ging (één uit een lange rij), werden Raúl Vallinas, Aitor, Durán, Sendoa Domínguez en Iván Ortigosa opgepakt. Hun getuigenis over folterpraktijken toont gelijkenissen met die van de meeste andere arrestanten, zodat magistraat Ruiz Polanco achteraf verklaarde: "Ze zeggen allemaal dat ze gefolterd zijn!" 

Raúl Vallinas:    
"Op 4 september begonnen ze de deur in te beuken terwijl ik sliep. Ze sleepten mijn moeder het huis uit en ik moest elke kast opendoen alsof daar iemand uit zou komen. Toen werd ik geboeid en begon de huiszoeking. In de auto begonnen ze me meteen en zonder ophouden te slaan met de vlakke hand en met de vuisten, waarbij ze me verzekerden dat het antwoord "ik weet het niet" niet zou volstaan. In de gevangenis hoorde ik de kreten van anderen, terwijl ze bleven op mijn hoofd slaan met een telefoonboek. Ik moest me uitkleden en ze verplichten me kniebuigingen te maken. Daarna maakten ze me nat met water en brachten de elektroden bij mijn oren zodat ik het geluid kon horen van wat mij te wachten stond. Ik kreeg de elektroden aan de oren en aan de armen aangebracht. Ze trokken verscheidene keren de plastic zak over mijn hoofd tot ik misselijk werd. Het zicht werd wazig en ik zag de slagen slechts in een schim aankomen. Ook werd ik seksueel vernederd en werden bedreigingen geuit tegen mijn familieleden en vrienden. Ze wreven met het telefoonboek tussen mijn benen terwijl ze illusies maakten over GAL, mijn ouders en mijn vriendin".          
 

Ivan Ortigosa:

Op 4 september om 2.30 u. 's nachts werd hij van het bed gelicht en de behandeling bij de politie gedurende de 3 dagen in afzondering was brutaal. "Ik werd zonder ophouden geslagen en ze dreigden ermee dat het allemaal erger zou worden als ik niet zou spreken. Ik moest me uitkleden en kniebuigingen maken met de plastic zak over het hoofd. Ik viel verschillende keren en moest drie keren overgeven. Ik kreeg twee keer de elektroden aangebracht in de lies (!?) en de arm. Ze uitten doodsbedreigingen aan mijn familieleden en vrienden en tegen mijzelf zeiden ze dat ze me een paar kogels gingen verkopen. Ik zat fysiek en psychologisch zó aan de grond dat ik zei dat ze dat dan maar moesten doen. Ik kon de bewegingen van mijn oogleden niet meer controleren en verloor het gevoel in mijn benen".   
 

Sendoa Domínguez:

werd in dezelfde nacht als Iván Ortigosa gearresteerd in het huis van haar ouders. "De hele familie werd in haar ondergoed naar buiten gehaald en mijn vader kreeg een pistool tegen zijn hoofd. Onderweg naar Madrid sloegen ze me ononderbroken tegen het hoofd en ik kreeg verschillende keren de plastic zak over het hoofd. Gedurende de drie dagen afzondering werden mijn ouders eveneens constant bedreigd. Ze bleven tegen me schreeuwen en me op mijn hoofd slaan. Als ik niet zei wat ze wilden horen, kreeg ik de plastic zak over het hoofd getrokken. Ik moest me uitkleden en kniebuigingen maken tot ik de uitputting nabij was. Op een keer kwamen drie Guardia Civiles binnen en die bleven met de wapenstok op me slaan tot ze niet meer konden. Ik kreeg de elektroden aangebracht en ze bleven me seksueel vernederen. De derde dag lieten ze me met rust, nadat ik het politierapport getekend had. De rechter luisterde niet eens toen ik zei dat ik gefolterd was".           
 

Aitor Duran:      
werd opgepakt toen hij met zijn vrienden in Lekeitio aan het jaarlijkse dorpsfeest deelnam. Hij werd meteen overgebracht naar het ouderlijk huis in Gasteiz en naar de grootouders in Araia. "Op weg naar Madrid zegden ze dat ik rechtstreeks naar het Hooggerechtshof zou overgebracht worden, maar toch bleven ze me slaan. Op een bepaald ogenblik stopte de auto, en zegden ze mij dat ik uit moest stappen omdat ze me gingen neerschieten. Ik werd naakt op de grond gegooid en ze rolden me in verschillende dekens die met plakband werden dichtgeplakt. Ik kreeg slagen op het hoofd met de mond dichtgeplakt. Ik hoorde ook de kreten van andere arrestanten. Dan lieten ze verklaringen horen van mensen die me beschuldigden van deelname aan een actie. Ik kreeg de elektroden aangebracht en verschillende keren de plastic zak over het hoofd. Ik verloor verscheidene keren bijna het bewustzijn en ik werd op een stoel naar de cel gebracht, omdat ik  niet kon lopen. Maar ze bleven slaan. Ze dreigden ermee mijn vriendin te verkrachten, en ik kreeg alle mogelijke vernederingen naar het hoofd geslingerd."

24-08-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  

Ontsnapping
23 augustus 2002

Op 23 augustus 2002 weet de Baskische politieke gevangene Ismael Berastegi te vluchten uit de “supergevangenis” La Santé in Parijs! Nu werd bekend dat Ismael vijf dagen geleden gewoon naar buiten wandelde na het gevangenenbezoek…terwijl zijn broer, Joxean, zijn plaats innam! Dit werd pas na 4 dagen opgemerkt, omdat Joxean het zélf bekend maakte aan de bewakers! Joxean Berastegi riskeert een straf die tot drie jaar kan oplopen, maar indien hij veroordeeld wordt wegens “steun aan terroristen” kunnen er dat ook tien worden.

In het Bretoense dagblad “Le Télegramme” verscheen intussen een karikatuur waarop een bewaker zich bij de gevangenisdirecteur verdedigt met het argument dat beiden een Txapela (een Baskische alpinopet) droegen.

Nog een paar ontsnappingen

Op 11 december 1969 wisten 10 ETA-militanten en 5 gevangenen van ‘gemeen recht’ via een tunnel te ontkomen uit de gevangenis van Basauri (Bilbao). De militanten stelden zich 10 dagen later in Parijs aan de pers voor.

In 1971 werd op het laatste ogenblik een tunnel ontdekt in de gevangenis van Zamora waar priesters gevangen zaten die veroordeeld waren voor “delicten tegen de Spaanse Staat”.

Op 5 april 1976 konden 29 gevangenen via een zelf gegraven tunnel ontkomen uit de gevangenis van Segovia. Hiervoor kregen ze externe hulp van 4 personen. Van de 33 wisten er slechts 5 de enorme omsingeling van de Spaanse strijdkrachten te ontkomen hoewel er een aantal (onwetend) reeds “Franse” grond hadden bereikt. De Catalaanse anarchist Oriel Solé, die op het laatste ogenblik mee was ontsnapt, werd tijden de klopjacht zonder enige reden afgemaakt door de Guardia Civil. Er verscheen een aangrijpende film over deze spectaculaire vlucht: “La Fuga de Segovia”.

In 1985 trakteerde de directeur van Martutene (Donostia) ter gelegenheid van San Fermín op zondag 7 juli zijn gevangenen op een middagconcert van de Baskische zanger Imanol. Na afloop, bij het appél na het middageten om 14 uur, ontbraken Joseba Sarrionandia uit Durango en Iñaki Pikabea die een straf van 33 jaar uitzat maar wegens familiale omstandigheden tijdelijk naar Donostia was overgebracht. Het duo was gewoon naar buiten gedragen in twee geprepareerde versterkers van de zanger die gehuurd waren in “Frans” Baskenland. In Baskenland steeg een schaterlach op! Deze actie werd onsterfelijk gemaakt in het intussen beroemde lied van Kortatu: “Sarri, sarri”. Sarrionandia schrijft nu vanuit zijn exil en won al een aantal literaire prijzen.

In december 1986 werden Gabi Mouesca en Maddi Hegi (door een commando van “Iparretarrak”, “die van het Noorden”) bevrijdt uit de gevangenis van Pau die de directeur en zijn dochter gegijzeld hadden. Zes maanden later verloor Maddi Hegi het leven in duistere omstandigheden het leven toen de politiecombi waarin ze zat, of waaruit ze gevlucht was, onder een trein terechtkwam. Mouesca werd daarbij gearresteerd.

Op 13 november 2000 verbrak Alberto López de Lacalle het huisarrest in een hotel in Aubusson (Frankrijk) door uit het venster te kruipen en in een klaarstaande auto te stappen. Nochtans had López de Lacalle zijn straf op dat ogenblik al helemaal uitgezeten. Hij verklaarde later laconiek niet te hebben kunnen weerstaan aan de wil zijn land terug te zien.

Op 18 januari 2001 kon Jon Igor Solana de tralies van zijn cel doorzagen in de gevangenis van Langraiz, maar toen hij gepakt werd, kreeg hij slagen met o.a. een ijzeren buis, waarschijnlijk één van de tralies.

23-08-2007 om 14:01 geschreven door Natxo  

DON RAFAEL VERA FERNÁNDEZ HUIDOBRO
Staatsterrorist

Op 22 augustus 2006 verleent de Generale Directie van het Gevangeniswezen het regime van de derde graad toe aan Don RAFAEL VERA FERNÁNDEZ HUIDOBRO. Dit betekent dat hij niet meer naar de gevangenis moet, maar onverwacht telefonisch en ook fysiek gecontroleerd kan worden, en éénmaal per week in de gevangenis een document moet ondertekenen.

Vera werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf voor zijn verantwoordelijkheid (opdrachtgever) in de vuile oorlog van GAL (zie webstek) en tot 7 jaar wegens het verduisteren van openbare gelden (600 miljoen peseta’s).

Batasuna is verontwaardigd en verwijst naar de behandeling van de Baskische politieke gevangenen, die in sommige gevallen hun straf zien verdubbelen. Zouden er toch goede en slechte terroristen zijn?

In de krant gelezen.

1. Spaanse ministers lachend naar gevangenis          

Felipe González zelf bracht ze naar de poort. Breed glimlachend dompelden zij zich in een publieksbad van duizenden opgewonden aanhangers en de volledige top van de socialistische partij. Een laatste omhelzing van González, en toen viel de deur achter hen dicht. Het leek of de Spaanse socialisten en hun aanhang de winnaars van de verkiezingen fêteerden. Maar hoewel de hoofdrolspelers straalden onder zoveel genegenheid, was hun werkelijkheid een tikje wranger. José Barrionuevo, oud-minister van Binnenlandse Zaken en Rafael Vera, oud-staatssecretaris van Veiligheid, meldden zich woensdag bij de gevangenis van Guadalajara voor het uitzitten van een straf van tien jaar. Spanje heeft weer politieke gevangenen. Althans, dat is de mening van de socialistische partij (PSOE). Barrionuevo en Vera, die jaren dienden onder González, zijn veroordeeld wegens hun rol in de vuile oorlog tegen de Baskische terreurgroepering ETA. Een politieke veroordeling na een politiek proces, voorgekookt door de Partido Popular van premier Aznar, aldus de PSOE.        
Al in de laatste dagen van de Francodictatuur mobiliseerden de socialisten zich om de twee veroordeelde politici op hun laatste gang in vrijheid te begeleiden. Uit het hele land kwamen ze met bussen naar Guadalajara, waar zich uiteindelijk zo'n zevenduizend mensen verzamelden. Barrionuevo en Vera hadden voor deze gevangenis gekozen omdat hier geen veroordeelde ETA-leden hun straf uitzitten.           
De partijtop was op volle oorlogssterkte uitgerukt. De televisie, althans de commerciële, bracht de happening live. De TVE, die door de regering Aznar wordt gecontroleerd, liet het afweten.      
Barrionuevo en Vera hadden de grootste moeite zich door de menigte te ploegen, die hen bedolf onder de schouderklopjes en klassieke linkse spreekkoren aanhief. Onder de aanhoudende leus 'Libertad! Libertad!' verdwenen de veroordeelden een half uur te laat achter de gevangenismuren.   
Barrionuevo had eerst nog een korte rede gehouden waarin hij mede namens Vera “plechtig verklaarde onschuldig te zijn”. Zij zullen daarom geen gratieverzoek indienen, waarover de regering Aznar zou moeten beslissen, maar ze gaan in cassatie bij het Constitutioneel Hof. Oud-premier González is hun advocaat.

Cees Zoon - De Volkskrant, vrijdag 11 september 1998

2. Señor X spreekt     

Na de polemiek die er ontstaan is bij de vraag voor kwijtschelding van straf ten voordele van Rafael Vera door Felipe González, is nu een nieuwe petitie gestart ten voordele van Rafael Vera, door Mijnheer X (voor velen één en dezelfde persoon).        

Mijnheer X bevestigt:

“Se trata de un muchacho excelente”, afirma el Señor X en su petición, y prosigue de esta manera: “Tal vez Vera sea un poco terrorista y algo corrupto, como dicen los tribunales, pero lo que nadie puede poner en duda es que es un terrorista bueno y un corrupto con un alto sentido de Estado".       

"Het gaat hier om een excellente persoonlijkheid. Misschien was Vera een beetje terrorist en een beetje corrupt, zoals het gerecht aangeeft, maar wat zeker nooit in twijfel mag getrokken worden, is dat het een goede terrorist was en weliswaar een corrupte persoon, maar dan van grote betekenis voor de Staat".       

Mundocruel.com, van 28 oktober 2004

22-08-2007 om 09:04 geschreven door Natxo  

De Baskische gevangenen
21 augustus 2006

De Algemene Directie van Spaanse Gevangenissen heeft op 21 augustus 2006 de lijst ter hand genomen van de 118 Baskische politieke gevangenen (“iets minder dan 1/4 van de ETA-gevangenen” aldus het persagentschap Europa Press) die in 2006 en 2007 zouden vrijkomen.

De bedoeling is de dossiers rigoureus na te kijken: tijd die uitgezeten is, de toegekende “kortingen” ten gevolge van gedane studies, etc… De enige bedoeling is ze levenslang achter de tralies te houden (door o.a. de doctrine Parot). En één jaar later wordt dit ook bevestigd: geen enkele werd vrijgelaten, sommigen zagen hun straf zelfs verhogen.

Jon Agirre Agiriano

Moest vrijgelaten worden op 28 oktober 2006,
maar de straf werd verlengd tot 3 mei 20011.

 Kandido Zubikarai Badiola

Moest vrijgelaten worden op 27 oktober 2006,
maar de straf werd verlengd tot 2011.

 Koldo Hermosa Urra

Moest vrijgelaten worden in 2006,
maar de straf werd verlengd tot 3 mei 2017.

 Peio Etxeberria Lete

Moest vrijgelaten worden op 10 september 2006,
maar de straf werd verlengd tot 8 april 2019.

 Iñaki Gaztañaga Bidaurreta

Moest vrijgelaten worden in maart 2006,
maar de straf werd verlengd tot 2018.

 Txomin Troitiño Arranz

Moest vrijgelaten worden op 18 mei 2006,
maar de straf werd verlengd tot 2017.

 Joseba Artola Ibarretxe

Moest vrijgelaten worden in 2006,
maar de straf werd verlengd tot 10 juni 2016.

 Josu Bollada Alvarez 

Moest vrijgelaten worden op 20 mei 2006,
maar de straf werd verlengd tot 19 september 2018.

 Antxon Lopez Ruiz

Moest vrijgelaten worden in 2006,
maar de straf werd verlengd tot januari 2017

Dat de Basken al niet vrijkomen nadat ze ¾ van hun straf uitzaten is hier van geen tel.

Dat de Basken al véél zwaarder gestraft worden voor feiten die in het Zuiden amper strafbaar zijn, is van geen tel.

Dat de Basken zware straffen uitzitten omdat ze zichzelf vaak van allerlei zware vergrijpen beschuldigen om na vijf dagen eindelijk van de foltering af te zijn, is van geen tel.

Spanje doet er alles aan om het Collectief van Baskische Politieke Gevangenen te treffen en uit te schakelen.

Volgens Europa Press zouden er 539 ETA-gevangenen zijn. Toch werden er nog enkelen honderden méér (711 in totaal op dit ogenblik) beschuldigd van “lidmaatschap”, “collaboratie”, of andere “manieren van steun”.          
Zo werd de “Y-groep” uitgevonden en daarin kwam iedereen terecht die ook maar een beetje verdacht zou kunnen lijken, maar waaruit ze geen belastende feiten konden slaan.

21-08-2007 om 08:59 geschreven door Natxo  

Joseba Egibar

Het rommelt al een tijdje in de PNV. Partijvoorzitter Josu Jon Imaz van de EBB-Eusko Buru Batzar, het hoogste partijorgaan van de PNV, heeft een tijd geleden een mes in de rug van Lehendakari Ibarretxe (PNV) gestoken door te verklaren dat een referendum, zoals nochtans door Ibarretxe afgekondigd, niet meer hoeft in deze legislatuur. Hij legt ook meer en meer zijn koekoekseieren in het nest van de PSOE. Die partij heeft hem al het beste genoemd wat Baskenland is overkomen (een grotere afgang kan een leider van een nationalistische partij, zij het een gematigde, zich geen tweede maal laten welgevallen).

De voorzitter van de GBB-Gipuzko Buru Batzar van de PNV, Joseba Egibar (zie foto), verklaarde gisteren, 19 augustus 2007, in een interview toegestaan aan Europa Press, dat het consult van de burgers een mogelijkheid biedt tot deblokkering van het conflict. Hij wees er langs zijn neus weg op dat het Baskische parlement, met inbegrip van Imaz, het voorstel (referendum) met een absolute meerderheid had goedgekeurd.

Wat de mogelijkheid betreft dat de PSOE steun zou verlenen aan een juridische hervorming voor Baskenland, zoals gesuggereerd door Rodolfo Ares van de Baskische socialisten van PSE-EE, antwoordde Egibar: “De vergankelijkheid van de PSOE is veel groter dan een potje yoghurt (mayor caducidad que la del yogur)”.

Wat nog duidelijker tegen de haren van Imaz instrijkt, is de uitspraak dat Batasuna in het politieke leven aanwezig moet zijn (nu verboden), ongeacht de gevolgen (minder macht voor de PNV).

20-08-2007 om 07:53 geschreven door Natxo  

Op 20 augustus 2002
start de procedure
om de activiteiten van Batasuna te verbieden.

Als gevolg van de Wet op de Partijen (Ley de Partidos) van 27 juni 2002 wordt op 20 augustus 2002 de procedure gestart om Batasuna te verbieden.

Op 22 augustus 2002, worden de staatstoelagen voor politieke partijen van Batasuna teruggevorderd, en wel met terugwerkende kracht vanaf 1980. Het bedrag is meer dan €24.000.000.

Op 26 augustus 2002 worden alle activiteiten gedurende 3 jaar verboden.

De 20 feiten waarop het 'Tribunal Supremo' zijn vonnis baseert

Ik (Baskenland Informatie Centrum) beschrijf de feiten, zij het verkort, zoveel mogelijk in de bewoordingen van het tribunaal en ga daarbij niet in op de vraag of deze feiten terecht bewezen zijn verklaard, de wijze waarop de feiten gekwalificeerd worden of de reden waarom ze volgens het tribunaal een verbod rechtvaardigen.

1. Batasuna weigert deel te nemen aan een comité van het parlement van de Baskische autonome regio dat zich bezighoudt met de situatie van slachtoffers van het terrorisme omdat ze dit comité partijdig vindt.
2. Arnaldo Otegi, woordvoerder van Batasuna, noemt de onderzoeksrechter Baltasar Garzón als "marionet in dienst van de Spaanse Staat om de linkse Abertzale beweging te annuleren" en roept het Baskische volk op met kracht te reageren op deze nieuwe agressie, nadat de rechter in een beschikking Batasuna verantwoordelijk hield voor schade aangebracht door straatgeweld en de rekeningen van de politieke partij sloot. Otegi noemde deze beschikking bovendien "verantwoordelijk voor een ernstige en antidemocratische situatie".
3. Arnaldo Otegi neemt deel aan een herdenkingsbijeenkomst aan een veldslag in de Spaanse burgeroorlog waarin hij zegt: "We moeten doorgaan met werken en strijden, of we nu legaal of illegaal zijn. We laten ons niet bang maken, want we bevinden ons in een proces dat we onomkeerbaar moeten maken". Ook zegt Otegi dat de linkse Abertzale beweging een overwinningsstrategie volgt die "noch de Guardia Civil, noch de CRS, noch de Audiencia Nacional tegen kan houden".
4. De burgemeester en een gemeenteraadslid van het plaatsje Lezo, beiden van Batasuna, nemen op 13 juli 2002 deel aan een protest tegen de uitlevering door Venezuela aan Spanje van een van ETA-lidmaatschap verdachte. Zij dragen een spandoek dat de uit te leveren personen ondersteunde en waarop het logo van Gestoras pro-Amnistia stond. De burgemeester was een week eerder naar Venezuela afgereisd om de autoriteiten aldaar ervan te overtuigen de uitleveringsprocedure te beëindigen.
5. De woordvoerder van Batasuna in de San Sebastián zegt bij een protestactie voor een kantoor van de Spaanse marine in San Sebastián op 16 juli 2002 dat de actie bedoeld is om de autoriteiten "te vertellen dat ze niet straffeloos in Baskenland kunnen verblijven en dat ze moeten horen dat het volk in beweging is en geen stap achteruit zal doen".
6. Naar aanleiding van een opmerking van de burgemeester van Vitoria dat Batasuna weigert de aanslagen van ETA te veroordelen merkt het gemeenteraadslid voor Batasuna, Jose Enrique Bert op 19 juli 2002 het volgende op: "Batasuna verlangt niet dat ETA ophoudt met moorden, maar dat er in Baskenland geen enkele vorm van geweld bestaat en dat degenen die geweld gebruiken ophouden met bestaan."
7. Batasuna onthoudt zich van stemming bij het aannemen van een motie door de gemeenteraad van Amorebieta waarin een campagne tegen twee gemeenteraadsleden van de politieke partij PSE-EE werd veroordeeld. De campagne bestond uit het verspreiden van posters met daarop een foto van de betreffende gemeenteraadsleden met de tekst: "jullie zullen betalen voor wat jullie hebben gedaan".
8. Tijdens een persconferentie in Ondarroa over de situatie van een in Frankrijk veroordeeld ETA-lid dat mogelijk naar Spanje zou worden uitgezet waaraan twee leden van Batasuna deelnemen - de burgemeester en de voorzitter van de gemeentelijke mensenrechtencommissie - noemt de zus van deze gevangene hem een "politiek vluchteling" en plaatst de burgemeester diens situatie "in de context van de repressie tegen de linkse Abertzale beweging".
9. Batasuna veroordeelt de aanslagen van ETA in de eerste week van augustus 2002 in Santa Pola niet. Woordvoerders van Batasuna noemen de aanslagen het pijnlijke gevolg van een politiek conflict en zien de Spaanse premier Aznar als eerste verantwoordelijke van dit conflict.
10. Batasuna zet de campagne van het verboden Gestoras Pro-Amnistia voor de plaatsing van Baskische gevangenen in Baskische gevangenissen voort en gebruikt daarbij het logo dat voor deze campagne werd gebruikt .
11. Tijdens een demonstratie in San Sebastian op 11 augustus worden pro-ETA leuzen geroepen, waarbij de aanwezige Batasuna-leden een houding van minimale tegenstand of afkeuring aannemen.
12. De dagen 12 en 14 augustus 2002 hangen aan de gemeentehuizen van Hernani, Ondarroa en Lekeitio, geregeerd door Batasuna, spandoeken met de tekst "Baskische gevangenen naar Baskenland" en enkele foto's van veroordeelde ETA-leden.
13. Op de webpagina van Euskal Herritarrok staan foto's van een demonstratie waarop demonstranten te zien zijn met een spandoek waarop "Baskische gevangenen naar Baskenland" staat alsmede een interview met Juan Petrikorena, waarin hij de PP en de PSOE ervan beschuldigt niet alleen de linkse Abertzale beweging aan te vallen, maar alle democratische rechten, aldus handelend op een antidemocratische en Franquistische wijze. Bovendien noemt Petrikorena de situatie in Baskenland een "politiek conflict" en toont "de gewapende strijd van ETA het politieke conflict in al haar wreedheid". Op de website is ook een video van een demonstratie te zien waarop demonstranten pro-ETA leuzen roepen en gemaskerde mensen pamfletten uitdelen.
14. Tijdens een door Batasuna georganiseerde persconferentie op 21 augustus in Bilbao zegt Arnaldo Otegi dat de uitspraak van Garzón voor een nationale noodtoestand zorgt en dat de uitspraak past binnen de strategie van genocide van de Spaanse staat die de vernietiging van de linkse Abertzale beweging zoekt. Otegi noemt Garzón wederom een marionet van de Staat en roept het Baskische volk op om zich te organiseren en te strijden, zodat er nooit meer "een Spaans, fascistisch mannetje zal zijn die de Basken vertelt wat ze moeten leren en hoe hun instituten in elkaar moeten zetten." Bovendien eist Otegi van de Baskische regering dat ze niet meewerkt aan de uitvoering van de uitspraak en dat als ze meewerken aan de sluiting van de partijkantoren dit tot een ongewenste situatie zal leiden. Volgens diverse media zijn deze laatste woorden als bedreiging bedoeld.
15. In een interview op 23 augustus zegt de parlementariër voor Batasuna, Josu Urrutikoetxea, dat ETA een politieke organisatie is met eigen methoden en doelen en "dat het er niet om gaat de acties van ETA te veroordelen. ETA voert de gewapende strijd niet omdat ze dat leuk vindt, maar omdat de organisatie het noodzakelijk vindt om alle middelen in te zetten tegen de Staat". Ook zegt Urrutikoetxea: "Als alle abertzale krachten een overeenkomst over soevereiniteit zouden sluiten, zou daardoor het gebruik van geweld door ETA kunnen stoppen, zoals ze dat zelf zeiden in de periode van Lizarra". Ten slotte beschuldigde Urrutikoetxea de Baskische president ervan mee te werken met de vernietigingsstrategie van Aznar.
16. Tijdens een toespraak bij een demonstratie tegen het verbod op Batasuna riep Batasuna-bestuurder Joseba Permach de PNV op: "verzet te bieden aan de geestelijke dwerg en zijn groepje fascisten", daarbij refererend aan Aznar. Ook zei Permach: "voordat ze het hadden over 23 redenen (om Batasuna te verbieden) hadden ze het over 7 redenen, en dat zeiden ze omdat hun onderbewustzijn hen verraden had. De zeven redenen zijn Araba, Bizkaia, Gipuzkoa, Naffaroa, Baxenaffaroa, Lapurdi en Zuberoa, de zeven gebieden die we van de Spaanse fascisten en Franse Jacobijnen zullen afpakken".
17. De gemeente van Zaldivia, geregeerd door Batasuna, noemt Hodei Galarraga, omgekomen toen een bom die hij vervoerde afging, 'favoriete zoon' van het dorp en vergoed de begrafeniskosten. De gemeenteraadsleden van Batasuna in Legazpia stellen voor ook een gevangene van ETA, Ramon Ostoaga, tot 'favoriete zoon' te benoemen.
18. Vanaf 29 juni 2002 doen zich meerdere incidenten voor in de gemeenteraden van Vitoria en Lasarte-Oria, waarbij de orde wordt verstoord en leden van andere politieke partijen worden beledigd. Leden van Batasuna dragen T-shirts met daarop teksten die overeenkwamen met het gedachtegoed van ETA. Op 29 juni 2002 moeten de burgemeester en de niet-nationalistische gemeenteraadsleden vanaf het balkon van het gemeentehuis naar binnen vluchten voor de agressie en beledigingen van Batasuna-aanhangers. Op 30 Juli organiseert Batasuna een demonstratie in hetzelfde dorp waarin ze het einde van het fascisme eist en de politieke en mediahetze van de burgemeester aanklaagt.
19. In de dorpen Cestona, Ibarra, Motrico, Pasajes de San Juan en Zaldibia, allen geregeerd door Batasuna, zijn dependances van de gemeente behangen met posters en beschilderd met leuzen die oproepen tot de strijd tegen de Staat en die Aznar met het fascisme associëren. Het gezicht van Garzón is in een vizier getekend en de leiders van de Partido Popular en de PSOE worden met het nazisme vergeleken dat een ander figuur symbolisch in de prullenbak gooit.
20. Sinds de inwerkingtreding van de wet is Batasuna niet veranderd en heeft de partij op geen enkele wijze afstand genomen van ETA.

Overgenomen uit "Baskenland Informatie Centrum".

20-08-2007 om 07:52 geschreven door Natxo  

Juan Calvo Azabal
+19 augustus 1993

TAT-Torturaren Aurkako Taldea, de organisatie die ijvert tegen de folterpraktijken, heeft voor vanavond, 19 augustus 2007, om 19:30u op het Plaza Santiago te Bilbao, een eerbetoon aangekondigd voor de 7000 slachtoffers van foltering door de Spaanse ordehandhavers. Tijdens de plechtigheid zal speciale aandacht geschonken worden aan Juan Calvo Azabal die op diezelfde dag, 19 augustus, jaren geleden dood werd aangetroffen.

Hij werd op 19 augustus 1993 in de omgeving van Nanclares de la Oca gearresteerd op verdenking van autodiefstal (taxi) in Bilbao. Hij werd overgebracht naar een cel in de “Academia de Arkaute” (Vitoria), het opleidingscentrum van de Ertzaintza, waar hij ongenadig afgeranseld werd met gummiknuppels en overleed.

De officiële versie luidde:”Overlijden als gevolg van verstikking.” Merkwaardig hierbij is dat de overste van de 5 begeleidende agenten veroordeeld werd tot 6 jaar cel voor de feiten, maar zoals in Spanje gebruikelijk is (als je aan de goede kant staat) werd de straf naderhand terug gebracht tot 1 jaar, zonder dat de straf moest uitgezeten worden. De 5 agenten werden tot 1 jaar veroordeeld, ook zonder dat de straf moest uitgezeten worden.

Als het nationalisten moesten geweest zijn, hadden ze van meet af aan 30 jaar gekregen.

19-08-2007 om 08:42 geschreven door Natxo  

Eduardo Chillida
+19 augustus 2002

In zijn villa te Igeldo (dichtbij San Sebastián) overlijdt op 19 augustus 2002, na een langdurige ziekte, de grote Baskische kunstenaar, Eduardo Chillida.   
“El Peine del Viento”, (De Windkam, zie foto), is ongetwijfeld het beroemdste kunstwerk van Chillida dat in de baai van Donostia ligt.

19-08-2007 om 08:40 geschreven door Natxo  

Hommage aan Inaki, Patxi en Jokin
Zie ook artikel
“Het gebeurde in Morlans”

Gisterenavond, 17 augustus 2007, was er een hommage voorzien aan de Paseo Morlans te Donostia. Deze hommage was verboden door Binnenlandse Zaken van de Baskische regering. Even voor de start, om 18:00u verwijderde de Ertzaintza de foto’s van Inaki, Patxi en Jokin en de bloemen, en de wijk werd hermetisch afgesloten.

Onder de aanwezigen bevonden zich, naast een 150-tal anderen, Joseba Alvarez van Batasuna, de vertegenwoordiger van het verboden Baga Boga, Josetxo Ibazeta, en de woordvoerder van Askatasuna, Juan Mari Olano.

Na een twintigtal minuten naderden de deelnemers het politiekordon, waar een korte herdenking gehouden werd. De spanning was te snijden en kreten als "Gora ETA" (leve ETA), "PNV español" (de PNV is Spaans), "El pueblo no perdona" (het volk zal niet vergeven), "Zipaios hormara" (Zipaios, collaborateurs, tegen de muur). Na een paar ogenblikken werd het “Eusko Gudariak” gezongen en de hommage werd ontbonden, zonder incidenten (en dat was niet aan het optreden van de Ertzaintza te danken).

18-08-2007 om 08:53 geschreven door Natxo  

Rondetafel van Altsasua
18 augustus 1976

Op initiatief van Telesforo Monzón wordt op 18 augustus 1976 de Rondetafel van Altsasua gehouden, met als doel diverse groeperingen te scharen achter het alternatief KAS. Uit die bijeenkomst is Herri Batasuna (HB) ontstaan, als coalitie van Acción Nacionalista Vasca (ANV), Euskal Sozialista Biltzarrea (ESB), Herriko Alderdi Sozialista Iraultzailea (HASI) en Langile Abertzaleen Iraultzarako Alderdia (LAIA).         

Hun platform bestond uit 5 punten:

• totale amnestie voor alle politieke gevangenen en terugkeer van hen die uitgewezen werden
• vertrek uit Baskenland van de Spaanse politie en de Guardia Civil
• de nodige middelen voorzien om de werk- en leefomstandigheden van de arbeiders te verbeteren
• erkenning van de nationale soevereiniteit van Euskadi
• voldoende macht om het Baskische volk de nodige sociale, politieke en economische structuren te bezorgen

18-08-2007 om 08:52 geschreven door Natxo  

Het volk zal dit nooit vergeven

+17 augustus 1991

Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt.
Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvo’s een dekmantel, een strategie om latere “onfrisse praktijken” te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde “al moesten de kraaien het uitbrengen” een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.

Op 17 augustus 2006, zoals elk jaar, organiseerde Askatasuna (collectief voor hulp aan politieke gevangenen) ook dit jaar weer een herdenkingsplechtigheid in de wijk Morlans. De haatdragers van de Partido Popular, bij monde van Gabriel Elorriaga, waren er als de kippen bij om de herdenking te laten verbieden en om elke samenscholing te laten verhinderen. Gerecupereerde slachtoffers van aanslagen door ETA mogen herdacht worden, nationalisten moeten wegrotten. En inderdaad, de herdenking werd verboden. In een communiqué kondigde Askatasuna voor dezelfde week ook de “Amnistiaren Eguna” (dag van de amnestie) aan, in diverse plaatsen in Gipuzkoa waar momenteel feesten (bv.: Aste Nagusia-Semana Grande in Donostia) plaatsvinden.

Voor vandaag, 17 augustus 2007, heeft het Departement Binnenlandse Zaken van de Baskische regering een verbod tot hommage uitgevaardigd. De inrichters hebben al laten weten zich er niet aan te storen. Dat worden dus terug: “rellen”.

Het gebeurde zondag jl.
Aste Nagusia
12 augustus 2007

Op 12 augustus 2007 ging de Aste Nagusia (Feestweek van Donostia-San Sebastián) van start.

De feestweek van Donostia begint elk jaar met een betoging waarbij het dichterbij brengen van de Baskische politieke gevangenen wordt geëist. In Baskenland wordt trouwens op elke dorpskermis de slagzin “Wij zijn niet met zijn allen” gebruikt, doelend op de politieke gevangenen die afwezig zijn en ver van huis verblijven. In sommige gemeenten waar (Herri) Batasuna de meerderheid vormde (vóór ze illegaal werden verklaard) werd bij gelegenheden als deze door de gemeenteraad zelfs een feestpakket naar de gevangenis in het verre Zuiden gestuurd. Mogelijk gebeurde dit enkel bij gevangenen die solidair bleven met de Organisatie (wat vrijwel altijd het geval was). Net om deze solidariteit te doorbreken werd de gevangenenspreiding uitgetekend door de PSOE en … de PNV. Bracht een gevangene openlijk kritiek uit op ETA dan kreeg hij meteen een “gunsttarief” dat er meestal uit bestond dat hij dichter bij huis of in een minder zwaar regime terechtkwam. Hij kon de steun en de solidariteit dan wél vergeten.

Er kwam gisteren opnieuw opvallend veel volk opdagen voor de manifestatie. Er werd geen enkel incident verwacht en er was dit jaar zelfs geen sprake van een mogelijk verbod omdat de Mani niet werd ingericht door “een buiten de wet gestelde organisatie”. Toch bleef de helikopter van de “Baskische” politie gedurende de hele tocht en de daaropvolgende toespraak voor de oorlogssfeer zorgen, zoals in de “Vietnamfilms”. In één van de zijstraten stonden enkele “vermomde” Ertzainas met het geweer (met rubberkogels) in aanslag! Zij kregen lieve woordjes toegeworpen als “Zuek, Faxistak, zarete terroristak” (Jullie, fascisten, zijn de terroristen!)

Na afloop zorgde voormalig Batasuna-volksvertegenwoordiger Joseba Alvarez voor een gloedvolle rede. Hij sprak gedurende een klein half uur en daarvoor had hij in zijn rechterhand een spiekbriefje ter grote van een half pakje sigaretten. In tegenstelling tot de voorbije jaren was de toespraak enkel in het Baskisch. Josu Jon Imaz van de PNV kreeg het hard te verduren maar die man laat ook niets onverlet om zich gehaat te maken. Felipe González die het tijdens zijn bewind zó bont maakte met de organisatie van staatsterroristen (GAL) dat hij met de grootste moeite uit de gevangenis kon gehouden worden noemde Imaz enkele dagen geleden “het beste wat de PNV overkwam”. Alvarez zei hierover dat “verraders altijd met de vijand meeheulen”! Ook de Socialisten die bij de regeringsonderhandelingen in Navarra enkele dagen geleden het presidentschap zomaar ten geschenke gaven aan de PP kregen de volle laag. Verder betreurde Joseba het dat hij niet meer mocht spreken in naam van Batasuna “omdat in dit land van democratie geen sprake is indien er niet voor iedereen democratie is. Wij noemen dat ‘Demokrazia Zero’ “. “De PNV trekt zich nergens iets van aan. Noch van de 600 politieke gevangenen waarvan er een aantal hun straf achter de rug hebben. Anderen, zoals Gatza zitten al 27 jaar vast of zijn doodziek. Arnaldo Otegi zit vast omdat hij aan de vredesbesprekingen deelnam”. Het noemen van de naam Arnaldo Otegi zorgde voor een klaterend applaus. De slagzin van de PNV “Aurrera doan Herria” / “een land in opmars” kraakte hij af met het verwijt dat “het enige dat vooruit gaat de handelszaken van de PNV zijn!” “Aan de hand van de PNV gaan we er op achteruit.” “De PNV verloor bij de laatste verkiezingen 100.000 stemmen en in Donostia 11.000 maar ze blijven verder knoeien”. Ook de gebeurtenissen van de voorbije dagen werden aangeklaagd. In Zornotza werd een huldiging van de aan kanker overleden ETA-leider verboden. Het stadje werd ingenomen door de Ertzaina. In Etxarri had de Guardia Civil verzameling geblazen om een actie ten voordele van de gevangenen te beletten. “Tweemaal werd de gewapende macht uitgestuurd door diegenen die zeggen dat ze tegen geweld zijn.” (de PNV en de PSOE). Toch besloot Joseba in positieve zin: “Het onderhandelingsproces is dan wel stilgevallen maar wat niet stilvalt, is het bevrijdingsproces van Euskal Herria. Ondanks de criminalisering hebben we in het Zuiden bij de laatste verkiezingen ongeveer 900.000 stemmen gehaald. De dialoog en de onderhandelingen zijn het enige alternatief om tot onafhankelijkheid te komen”.

Na zijn toespraak was er naast de kiosk heel even contact tussen Joseba Alvarez en zijn vader, José Luis Alvarez “Txillardegi” die onlangs ontslag nam uit de partij Aralar.

Terwijl het “Eusko Gudariak Gara” (Het lied van de Baskische soldaat) de middag afsloot kwam uit de Calle Mayor de stoet al aangestapt die de feestweek “officieel” zou openen.

Toen ik hem na afloop een schouderklopje gaf en hem feliciteerde “omdat hij zo makkelijk sprak in een zo moeilijke taal”, begreep hij de grap meteen. Hij was duidelijk in zijn sas.

De manifestanten trokken dan naar de Plaza Sarriegi voor een heildronk op de politieke gevangenen uit de stad. “Txalaparta-muziek” zorgde voor de juiste sfeer en daarna werd onder een sonoor ritmisch handgeklap de lijst van alle gevangenen afgelezen én de stadswijk waaruit hij of zij vandaan komt. Aan een standje werden de typische Baskische wijnglazen verkocht met daarop de amnestieslagzin. Toen het ogenblik gekomen was knalden enkele champagnekurken. Anderen hadden uit bar “El Quinto Pino” gewoon bier in plastic bekertjes bijgehaald...

De herdenking in Morlans (zie bovenaan dit artikel), binnen enkele dagen zal van een ander kaliber zijn...

Opgestuurd door W. Hensgen, die ter plaatse was.

17-08-2007 om 20:07 geschreven door Natxo  

José María Setién
Bisschop emeritus van Donostia
is een mens van goede wil

Voormalig Bisschop Setién kreeg vaak de Spaanse wind (uit het Zuiden) van voor. Zo veroordeelde hij steeds het geweld “aan beide zijden” en dat was één zijde teveel. Hij kreeg dan het verwijt ETA van zuurstof te voorzien! Als (de Spaanse) “Slachtoffers van het Terrorisme” (AVT) nog eens meenden op straat te moeten komen, stelden ze zich zó op dat Setién tussen hen door moest op weg naar de ingang van de kathedraal. De foto werd dan getrokken op het ogenblik dat de bisschop voor zich uit of naar beneden keek. In de kranten verscheen dan het bijschrift: “Setién gunde hen geen blik.”        

In een interview in “El Diario (anti) Vasco” van 16 augustus 2006 wordt hij bevraagd over het vredesproces. Volgens hem wordt er een zware fout gemaakt door “vrede” te verwarren met “normalisering”. “Het einde van het geweld zorgt niet automatisch voor normalisering. Wat ik deed en zei kwam vanuit mijn geweten en had nooit de bedoeling de mensen tevreden te stellen of een goed figuur te slaan”.
Gevraagd naar de steeds maar terugkerende “politieke prijs” die betaald zou moeten worden vraagt hij zich af “wie een politieke prijs moet betalen en áán wie. Het is toch de bedoeling dat het tot een akkoord komt tussen twee partijen!”

Op de vraag of hij ooit gevreesd heeft voor zijn leven zegt Setién ronduit “Neen!” “Ik heb wel brieven gekregen maar ik heb ze nooit serieus genomen. Soms stond erin dat ik “de volgende” zou zijn. Als dat bedreigingen waren, heb ik ze maar aanvaard als behorend tot mijn werk. Sommige mensen noemden me ondoordacht, maar ik verkies een ondoordachte in vrijheid en vrede te zijn dan een buitenmate voorzichtige die moet leven onder een permanente bedreiging.”

Of hij vijandigheid ondervond als hij buiten Baskenland kwam? “Wat ik ondervond was dat vele mensen mij kenden. Het kan zijn dat ik ooit vijandigheden ondervond, maar dan ben ik het vergeten. Ik kijk trouwens steeds naar de toekomst”.

Het geweld heeft voor slachtoffers gezorgd. Acht U vrede en verzoening mogelijk? “Er moet over vrede en verzoening gesproken worden in een politieke dimensie. Zo komt er een einde aan het lijden van alle soorten slachtoffers”?

En de gevangenen? “Ik spreek over slachtoffers in algemene zin, niet over juiste en niet-juiste.”

Beschouwt U zich als een Baskische nationalist? “Ik ben geboren in Hernani (Gipuzkoa) in een familie die cultureel rijk was, zowel in Baskisch perspectief als in Castilliaans. Ik ging naar het seminarie om priester te worden in mijn land. De lessen waren in het Spaans. Dit had een invloed op mij. Op de Bisschoppelijke en op de Burgerlijke Universiteit kreeg ik mijn verdere vorming. Ik ben geen nationalistische bisschop noch een bisschoppelijke nationalist, wat ze ook van mij zeggen”.

Bent U Spanjaard? “Daarop heb ik net geantwoord”.

Moet de Baskische en de Spaanse Kerk meehelpen aan het vredesproces? “Het is evident dat beiden moeten helpen de vrede te bereiken”.

Hebben de Baskische bisschoppen hun bijdrage geleverd? “Sinds ik in 1972 hulpbisschop werd in San Sebastián was de pacificatie één van mijn fundamentele zorgen”.

Wat vindt U van de gemeenplaats “ETA werd geboren in de Baskische seminaries” (Titel van een boek)?   “Waarom wordt niet gevraagd waar degenen die niet akkoord gingen met of vervolgd werden door de Regering van Franco zich in die tijd verschuilden. In de seminaries zaten toen ook Socialisten en Anarchisten. Niet enkel ETA.”

Is de ‘Eenheid van Spanje’ een ‘moreel goed’ zoals sommige prelaten op de Spaanse Bisschoppelijke Conferentie beweerden? “Je kunt je afvragen of de niet-eenheid van Spanje moreel slecht zou zijn.”

De eenheid van Spanje kan niet als het enige ‘moreel goed’ verdedigd worden. Er is hierover een hard debat bezig in de Spaanse Bisschoppelijke Conferentie… “… hetgeen niet wil zeggen dat de Conferentie daarom gezag kan uitvoeren over de bisschoppen persoonlijk.” 

En het Zelfbeschikkingsrecht? “Dit moet in consensus bereikt worden via dialoog”.

(Radio Cope, is de zender die de leer van het Spaans “nationaal katholicisme” verkondigt.) De laatste vraag van de journalist: “Luistert U ’s morgens naar la Cope?” “No, jamás” (nooit ofte nimmer).

Baskische Bisschoppen: “Met God en met de duivel”
15 augustus 2006

Maria Hemelvaart is op het Iberische Schiereiland nog een Kerkelijke Hoogdag waarop de bisschoppen iets extra voorbereiden voor de gelovige zielen. Zo ook in Baskenland. Maar de Spaanse politici, gelovig of niet, kijken vooral wie onder de mijter zit. Ricardo Blázquez, bisschop van Bilbao, werd bij zijn benoeming door de (toenmalige) Grote Manitoe van de PNV, Javier Arzalluz, veelbetekenend omschreven als “een zekere Blázquez”. Gisteren drong de prelaat van Bizkaia erop aan dat “ETA het kwaad dat ze hebben aangericht, erkent en daarvoor ‘pardon’ vraagt”.         
Als president van de Spaanse Bisschoppenconferentie vergat de Paap er bij de bezettende Spaanse strijdkrachten op aan te dringen “het kwaad te erkennen dat ze aanrichtten in Baskenland en daarvoor ‘pardon’ te vragen”. Zij waren immers de aanleiding tot het ontstaan van ETA! Later organiseerde Spanje het staatsterrorisme GAL en BVE dat vele levens kostte.

Juan María Uriarte, bisschop van Donostia (in opvolging van de eerder genoemde ‘monsegnor’ Setién) vroeg van op de kansel van de basiliek van Santa María “aan de voornaamste verantwoordelijken voor de vrede oprechte positieve tekens te geven waarin ze de vrede laten voorgaan op de partijpolitiek en aandacht schenken aan alle lijden waarin naar het verleden kan gekeken wordt zonder erin verstrikt te raken.” Uriarte roept de communicatiemedia op “de hoop te ondersteunen in plaats van de confrontaties te verscherpen.”

De PP reageert zoals verwacht kon worden: de “Spaanskiljon” Blázquez wordt de hemel in geprezen, terwijl Uriarte de volle laag krijgt. De partij vraagt dat de bisschoppen op zijn minst unisono spreken. “Men kan niet met God én terzelfder tijd met de duivel zijn”, aldus Antonio Basagoiti, de PP-president van Bizkaia. “Ze moeten ermee stoppen ETA zuurstof te verschaffen. Uriarte wil enkel de nationalisten tevreden stellen.”

De Baskische Nationalisten van ANV verwijten Blázquez dat, in plaats van een “pardon” van iemand te eisen, de “Acción Católica” (Katholieke Actie) maar eerst de lokalen moet teruggeven die ze indertijd (ten tijde van Franco) van de partij pikten!

Blázquez vraagt de complete ondergang van ETA

15 augustus 2007

De president van “Conferencia Episcopal Española” (Spaanse bisschoppenconferentie) en Bisschop van Bilbao, Ricardo Blázquez, eiste gisteren, 15 augustus 2007, de onmiddellijke, totale en definitieve ondergang van ETA en roept op om de krachten te bundelen om het geweld van ETA uit te roeien. Hij deed dit naar aanleiding van zijn homilie in de Basílica de Nuestra Señora de Begoña te Bilbao ter gelegenheid van O.L.V.-Hemelvaart.

Hij repte met geen woord over het geweld (willekeur, foltering, moord) dat zijn geliefde staat ten toon spreidt  t.a.v. het Baskische volk. Selectieve verontwaardiging!

16-08-2007 om 08:57 geschreven door Natxo  

Eerbetoon aan de
Ikurriña

Op 15 augustus 2003 zou, zoals dat al zo vele jaren gebeurt, eer worden gebracht aan de Baskische vlag die zo lang verboden was. Maar de manifestatie is verboden door de Baskische Regering die deze vlag nochtans als officieel vaandel heeft! Vreemd, toch? Maar het verbod kwam er omdat de manifestatie werd ingericht door mensen die op Batasuna zouden gestemd hebben als die partij niet door de Spaanse democraten buiten de wet was gesteld!

In de stad valt meteen de extra politieaanwezigheid op. De 8 combi’s van de Ertzaintza zien er luguber uit met hun ondoorzichtige ruiten. De Ertzainak hebben allen de obligate bivakmuts onder hun helm en ze zijn ook allemaal bijzonder groot. Met de feesten stappen hier “Gigantes en Cabezudos” (reuzen en reuzenpoppen, mensen met een reuzenmasker op het hoofd) in stoeten op. Dit zijn ook “gigantes” en ze hebben een masker op! Maar in de stoeten slaan ze de kinderen met een varkensblaas. Deze “giganten en gemaskerden” hebben extra lange wapenstokken en geweren met rubberkogels. Ook de pers is al in volle getale aanwezig.

 Het stadhuis werd vannacht aan de achterkant met vooral blauwe en zwarte verf (en stenen) bekogeld. Later op de nacht hoor ik vertellen dat het op enkele seconden gebeurd was. Gemaskerde jongeren die vanuit het oude stadsdeel opdoken. Kalle Borroka. Als ze gepakt worden krijgen ze hier verschillende jaren gevangenisstraf. In Sevilla (om maar iets te noemen) zou het bij een oorvijg blijven!

Het loopt naar 12.00 u., het ogenblik dat de plechtigheid gepland is maar er gebeurt niets. Er blijft wel steeds meer volk “stilstaan”. Plots staat er een vrouw, héél alleen, met een opgerolde vlag aan een stok. Ze houdt zich een beetje op in de schaduw van de krantenkiosk. Is iemand met een opgerolde vlag een manifestant?

Als iemand me op een zangerige (Italiaanse?) toon komt vragen wat er gaat gebeuren zeg ik, kortaf, dat hij dat maar aan de politiemannen moet gaan vragen. Later denk ik dat ik hem dat toch beter had uitgelegd.

Vele koppen ken ik. Typische Baskische “anarchisten”, “je m’enfoutisten” en nationalisten, maar meestal de drie samen en daarbij een “over mijn lijk-blik”. Eén van hen heeft een opgerold spandoek vast.

Als Joseba Permach en Petrikorena, kopstukken van het voormalige Batasuna, Jon Salaberria en Zubimendi, beiden parlementairen, opduiken is dit voor de politie het sein om zich in slagorde op te stellen. De bedoeling was de toegang tot het plein voor het stadhuis afsluiten waar de eerbetuiging al 20 jaar lang op deze 15^de augustus plaatsvindt. De helikopter van de Ertzaintza zorgt voor de typische sfeer in Vietnamfims, maar de winkelende mensen blijven doorlopen en plots komt zelfs de herder uit Igeldo met zijn bestelwagen aangereden. Hij brengt Mamia (kaas van de lebmaag) naar de restaurants en dat is zijn kostwinning.

Als er meer vlaggen worden ontrold  komen meteen twee politiemannen met hun gekende zwarte bivakmutsen naar de groep toe gestapt. Permach gaat hen tegemoet en er wordt gepraat. De groep, die intussen is uitgegroeid tot een 300-tal, begint te scanderen

Ikurriña bai, Espainola ez!

Ikurriña, ja! Spaanse (vlag), neen!

De PNV wordt verweten “Spaans” te zijn.

Op de eerste rij staat een grote man van misschien wel 80 jaar met zijn Ikurriña op de schouder. Hij zegt geen woord, geeft geen kik. Een typische Bask, waardig en niet van plan opzij te gaan.

Op de kiosk is de harmonie “Faltzes” intussen beginnen spelen en af en toe klinkt applaus op. Voor hen.

Eén politieman filmt. Om vanavond nog eens met vrouw en kinderen te kunnen kijken!

Dan wordt het spandoek ontrold.

Faxismoari stop

Ikurriña geurea

Stop het Fascisme

Onze Ikurriña

Dit is het sein voor de twee “bevelhebbers” van de Ertzaintza om opnieuw in snelle pas terug te komen. Achter zich krijgen ze dekking van geweren waarin ik de rubberkogels zie zitten. Het wordt nu serieus. Ik voel de adrenaline stijgen en Permach neemt zijn bril af! Ik sta er zo dicht bij dat ik ze hoor praten, maar door de harmoniemuziek hoor ik niet wat ze zeggen. De politie trekt zich opnieuw terug en één van hen belt met “boven”. Het is weer even wachten maar plots doen de mannen die het spandoek vasthebben plots of ze dat gaan oprollen en alsof ze gaan opkrassen. De oude man heeft zich omgedraaid en is vertrokken en hij krijgt, als was het afgesproken, het  spandoek achter zich aan gevolgd door de hele meute. Ze stappen, luid scanderend, de Boulevard af om even verder de oude stad in te trekken! Wat moet de politie doen? Achteraan aansluiten, zodat het erop lijkt dat ze “mee opstappen”? Ook kunnen ze de manifestanten niet in de rug schieten. Dit was een fantastische, strategische zet!

Na vijf minuten is de politie bekomen van de verrassing en ze stellen zich op bij de bushokjes, halverwege de “Bulevard”, wachtend op Godot. Hopen ze dat de manifestanten terug gaan opduiken? Die zijn intussen naar het centraal gelegen plein “La Constitución” getrokken. Drie danzaris dansen er een aurresku (eredans) voor de vlag. Op feestdagen is er op het plein steeds veel begankenis van toeristen en er worden dan ook een optimistische 1.000 aanwezigen geschat.Gelukkig kwam het niet tot een botsing van Basken onder elkaar. Spanje zou nogal gelachen hebben!

Verslag van W. Hensgen, die aanwezig was

15-08-2007 om 09:27 geschreven door Natxo  

De Ertzaintza in actie
14 augustus 2005

Tientallen gewonden en 7 arrestaties na gewelddadig optreden van de “Baskische” politie in Donostia!

Bij de traditionele betoging, aan het begin van de feestweek Asta Nagusia in Donostia, met duizenden deelnemers en zonder incidenten, vielen na afloop, tientallen gewonden ten gevolge van slagen van de wapenstok en “inslagen” van rubberkogels. Vier gewonden dienden zelfs overgebracht te worden naar het ziekenhuis, onder wie een 59-jarige vrouw die een rubberkogel in de buik kreeg. Eén der slachtoffers was een Oostenrijkse toerist van 66 jaar die een rubberkogel in het oog kreeg terwijl hij op een terras zat. Een derde persoon die geraakt werd door een rubberkogel was 71 jaar. Later op de middag werden er nog meer personen gearresteerd. Eén van de arrestanten, Josetxo Lukas, uit Altsasu, werd opgepakt in de buurt van Hotel de Londres, hoewel zich daar, volgens getuigen, helemaal geen incidenten voordeden. De agenten waren gewoon uit de voorbijrijdende combi gestapt en hadden hem meegenomen!

De manifestatie, die tegen 17.00 u. op gang kwam, trok verrassend niet over de Boulevard maar door het oude stadsdeel naar de Plaza Zuloaga, (vóór het museum San Telmo). Op die manier werd de politie op het verkeerde been gezet. De tocht werd voorafgegaan door een spandoek met de bekende slagzin “Euskal Herria - Dialoog - Referendum – Nu het Volk, Nu Vrede”. Joseba Alvarez sprak de hoop uit dat Euskal Herria het proces dat tot vrede moet leiden vlug van start zou laten gaan. “De PP zal er alles aan doen dat dit bestand er niet komt. Hiervoor bonden ze de PSOE aan zich en ook de angsthazen van de PNV.” “Wij moeten hen overtuigen dat het vredesproces zijn beloop moet krijgen.” “De voorbije acht maanden hebben we ervoor gezorgd dat het politieke klimaat in Baskenland verbeterde. Iedereen weet dat Euskal Herria het nu voor het zeggen moet krijgen en het recht moet krijgen over zijn eigen toekomst te beslissen. ETA heeft al toegezegd mee aan tafel te willen zitten. We hebben de poort van de hoop open gezet. Dit Volk heeft lang moeten strijden en veel moeten lijden. Laten we hopen dat Imanol (Gómez) de laatste zal zijn.” Het volk antwoordde daarop met één stem “Imanol, gudari, gogoan zaitugu” – “Imanol, soldaat, we zullen je nooit vergeten.”

Toen de manifestanten dan elkaar op de schouders klopten omdat alles zonder incidenten was verlopen, kwam de Baskische politie op de proppen. Ze hadden al van vóór de middag de Boulevard ingenomen, identiteitscontroles gehouden en affiches afgetrokken. Om kwart vóór vijf gingen Joseba Alvarez, Pernando Barena en Juan Joxe Petrikorena even in gesprek met de bevelhebbers. Die stuurden hen richting Stadhuis, maar ze keerden snel terug. Intussen hadden zich aan de kiosk enkele duizenden jongeren verzameld. De PNV kreeg het (zware) verwijt “Español” te zijn en de politie kreeg te horen dat ze “txakurrak” (honden) waren, het oude scheldwoord voor de Guardia Civil! Ook werd er geroepen “Alde hemendik, utzi pakean” (Oprotten, laat ons met rust.) Plots kwam dan het spandoek te voorschijn en trok de massa, om incidenten te vermijden, via de Calle Mayor het oude centrum in. Op de trappen van de Santa Mariakerk stonden naast de professionele persfotografen een groot aantal toeristen, dat geen beeld wilden missen voor in hun vakantiealbum! Via de 31 Augustusstraat, San Jeronimo, Fermín Calbeton en Narrika kwam de kop van de betoging op de Plaza Zuloaga. Op het ogenblik dat er een eenvoudige geluidsinstallatie werd geïnstalleerd, verscheen de helikopter, met de bedoeling de toespraak te verhinderen. Iedereen ging in afwachting op de grond zitten en vijf minuten later vertrok de heli weer. Alvarez hield dan  zijn toespraak en eindigde met de afspraak om een half uur later op de Plaza Sarriegi een glas te drinken op de gezondheid van de gevangenen. De manifestatie van Batasuna was afgelopen.

Maar de politie verhinderde intussen dat de manifestanten terug de Boulevard op konden. Het spel zat op de wagen toen een jonge betoger brutaal door de politie werd afgeranseld en opgepakt. Na een tijd werd ook geslagen op persfotografen. Ouders met kinderwagens dienden zich plots uit de voeten te maken. De rubberkogels vlogen in het rond en de ziekenwagens voerden de gewonden af.

Een heel eind daar vandaan, op het kruispunt van de Calle Hondarribia en de Avenida de la Libertad, een (straat) -naam uit de Franco- periode die terecht nooit gewijzigd werd, stonden plots enkele vuilnis- en papiercontainers in brand. De pers had de beelden die ze wilde hebben: Donostia stond in brand door de schuld van Herri Batasuna. (Later bleek dat de 2 containers de enige schadegevallen waren!)

Baskenland in brand?

2 containers + een goede fotograaf

 (foto: El Mundo)

14-08-2007 om 09:12 geschreven door Natxo  

Segundo Marey Semper
+13 augustus 2001

In Baiona overleed op 13 augustus 2001 Segundo Marey op 69-jarige leeftijd aan kanker, die waarschijnlijk ontstond toen hij in december 1983 door GAL ontvoerd werd en gedurende tien dagen met de dood werd bedreigd, hoewel de ontvoerders op dat ogenblik al wisten dat ze de verkeerde persoon hadden meegenomen (hij had namelijk geen enkele uitstaans met ETA). Behalve de fysieke foltering moest Segundo Marey het vele jaren later ook nog eens meemaken dat zijn ontvoerders er met een belachelijk milde straf van af kwamen.

Marey leed aan de ongeneeslijke ziekte vanaf eind december 1983, ogenblik waarop hij ontvoerd werd door de huurlingen Mohand Talbi, Jean-Pierre Échalier en Pedro Sánchez, die bezoldigd werden met speciale fondsen van Binnenlandse Zaken. Segundo Marey, die vertegenwoordiger was in de verkoop van bureaumeubelen, werd verward met een toenmalige leider van ETA, Mikel Lujúa.

Het trieste voorval greep plaats op 4 december 1983. De huurlingen vervoerden hun slachtoffer tot aan de grens te Dancharinea (Navarra). Hier werden ze opgewacht door een groep politieagenten die onder de leiding stonden van subcommissaris José Amedo. Het groepje bracht Marey vervolgens naar een hut in Colindres (Cantabria), waar hij 10 dagen werd opgesloten, constant met een zak over zijn hoofd (uitgezonderd om te eten) . Nochtans wisten zijn ontvoerders en ook Binnenlandminister José Barrionuevo toen al dat ze de verkeerde persoon gekidnapt hadden  

Het onderzoek naar de ontvoering leidde naar de hoogste posten op Binnenlandse Zaken, en de bekentenissen van Amedo en Domínguez, voor de magistraat Baltasar Garzón in 1994, zorgden voor duidelijkheid. Twaalf personen verschenen voor de rechter: 
de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo; de staatssecretaris voor Veiligheid, Rafael Vera; de toenmalige burgerlijke gouverneur van Bizcaia, Julián Sancristóbal; de socialistische leider, Ricardo García Damborenea en de medeplichtige agenten. Barrionuevo, Vera en Sancristóbal werden door het Tribunal Supremo op 29 juli 1998 veroordeeld tot 10 jaar cel. De negen anderen kregen gevangenisstraffen tussen de 28 maanden en 7 jaar. In september 1998 werden ze opgesloten. Het werd een mediagebeuren van formaat, zelfs de president Felipe Gonzales liet alle regeringswerk vallen, om voor de gevangenispoort afscheid te kunnen nemen van zijn boezemvrienden (zie foto). Drie maanden later kregen Vera y Barrionuevo gratie door de regering en werden vrijgelaten.

Op 17 maart 2001 bevestigt Het Constitutioneel Tribunaal de straffen die werden opgelegd voor de ontvoering van de Bask Segundo Marey, de eerste actie in de Vuile Oorlog tegen de Basken (die al meteen mislukte omdat ze de verkeerde persoon ontvoerden). Van de 10 jaar die Minister Barrioneuvo, Staatssecretaris Vera en politiechef Sancristóbal kregen, zaten ze slechts 105 dagen uit, omdat de regering hen gedeeltelijk strafkwijtschelding verleende: "Ze handelden niet uit eigenbelang en het was allemaal al zolang geleden." Arnaldo Otegi spreekt harde woorden:  “De organisatoren en de intellectuele auteurs (autores intelectuales) van GAL, BVE, AAA, zijn niet twee politiemannen, maar het hele Ministerie van Binnenlandse Zaken, de Spaanse Regering onder voorzitterschap van Felipe González en de Koning van Spanje, Juan Carlos I.” Segundo Marey (zelf) is tevreden: "Elke ander beslissing zou bespottelijk geweest zijn, terwijl er nu toch een beetje gerechtigheid is na zoveel jaren wachten." Kort vóór zijn dood werden de veroordeelden terug naar de gevangenis geroepen om hun straf helemaal uit te zitten. Ditmaal bleven ze NEGEN UREN achter de tralies.

13-08-2007 om 08:38 geschreven door Natxo  

En de schuldige is…
een faxtoestel

Zie ook artikel "Leve de Guardia Civil" van 8 augustus 2007

De Spaanse Minister van Binnenlandse Zaken, José Antonio Alonso, bevestigt op 12 augustus 2005 dat de Guardia Civil van Roquetas de Mar bewijsmiddelen achterhield na de dood van de arrestant, Juan Martínez Galdeano (zie foto). Alonso wringt zichzelf in de meest onmogelijke bochten om de Benemérita (de “verdienstelijken”, zijnde de troetelnaam van de Guardia Civil) niet tegen het hoofd te stoten. 
Alonso begint met zijn steun toe te kennen aan het corps en hij doet dit in naam van de hele regering. De overste die in de fout ging en waarvan de naam nog steeds niet bekend is, gebruikte 2 niet toegelaten wapens om de arrestant “die op zijn eigen benen in de kazerne was binnengekomen” te bedwingen. De camera’s binnen de kazerne laten echter geen enkel beeld zien van wat er gebeurde (filmlas gebroken?) Toch waren er eerder beelden waarop te zien was dat vier agenten de arrestant in bedwang houden, hoewel die op de grond ligt. Verder was te zien dat de overste de kazerne binnenkomt, in burgerkleren, met in één hand een telescopisch “verdedigingsmiddel” (wapenstok) en in de andere hand een “elektrisch verdedigingsmiddel” (gebruikt in slachthuizen?) Later zijn er al 8 agenten aanwezig. Bovendien waren er al onderzoeken tegen de commandant in juli 2004 en in februari van dit jaar, maar die werden beiden geklasseerd en raakten zodoende niet bekend bij de hogere leiding… Zijn al deze gevallen “uitzonderlijk”? Om de woorden van de minister te gebruiken: “ Het ontbreken van al deze gegevens is volgens de advocaat van de Guardia Civil te wijten aan een fout van het faxtoestel!” Er is bij die mannen wel altijd iemand anders fout. Nu is het de schuld van een faxtoestel. Je moet er maar opkomen.

In de loop van dit jaar hebben 17 Basken een aanklacht ingediend wegens foltering, maar daar kwam geen minister aan te pas… Er werd zelfs geen woord aan vuil gemaakt!

12-08-2007 om 08:43 geschreven door Natxo  

11-08-2007 om 08:50 geschreven door Natxo  

Norm met factor 4 overschreden

Als er in het milieu een norm viervoudig wordt overschreden, staat de wereld terecht op zijn kop.

Er bestaat in Europa ook zoiets als norm voor ordehandhaving. Men gaat er namelijk van uit dat de gemiddelde norm voor Europa op 3 orderhandhavers per 1000 inwoners ligt. Het gros van de landen voldoet hier ook aan.

In Spanje wordt wel een lichte afwijking opgemerkt: 5 ordehandhavers per 1000. Maar buiten alle proporties is de toestand in Baskenland: 11,23 orderhandhavers per 1000 inwoners.

Heeft Baskenland dan zoveel last van diefstallen, van inbraken, van carjackings, van homejackings, van roofovervallen, van witteboordencriminaliteit, van…noem maar op?

Helemaal niet, Baskenland heeft, althans volgens de “democratische cohorten”, te veel last van nationalisten die opkomen voor hun volk.

10-08-2007 om 08:47 geschreven door Natxo  

Laudelino Iglesias vrij
9 augustus 2004

Laudelino Iglesias kwam op 9 augustus 2004, na 23,5 jaar cel, vrij uit de gevangenis van Picasent. Iglesias was gedurende de laatste 15 jaar FIES-gevangene (Fichero de Internos de Especial Seguimiento), iemand die speciaal “begeleiding” geniet, en daarbij vooral van een aantal “rechten” als gevangene beroofd wordt . Dit was niet te wijten aan terreurdaden waarvoor hij veroordeeld zou geweest zijn, maar aan het feit dat hij, eenmaal in de cel, regelmatig deelnam aan protesten tegen de behandeling van (sociale) gevangenen, wegens het aanklagen van gevangenenspreiding, foltering en slagen (waarvan hij zelf ontelbare keren het slachtoffer was) of van het FIES-systeem. Daardoor zat hij regelmatig in de isoleercel, werd het hem verboden te corresponderen of bezoek te ontvangen.

In 2003 vroeg hij zich in een brief af of ze hem wel ooit gingen vrijlaten. Met een duidelijke kennis van zaken noemde hij een aantal wandaden op die in dit land plaatsvonden en waarvan de daders al lang op vrije voeten zijn: “Ik heb nooit een staatsgreep willen plegen (Tejero), nooit iemand tot de dood gefolterd en daarna begraven onder ongebluste kalk (Lasa en Zabala), nooit als Bankdirecteur miljoenen geroofd (Zaak Ibanesto), nooit miljoenen opgestreken met wapen- of drugshandel (Guardia Civil). Ik zit enkel vast omdat ik arm was.” Door de verschillende hongerstakingen kreeg hij verschillende types van hepatitis. Zijn moeder die zwaar ziek is, zag hem gedurende 12 jaar niet!

Brief van Laudelino Iglesias Martinez

Vanuit de dodengangen van Villanubla, Valladolid, 26-02-2001     

Beste strijdmakkers. Ik heet Laude en ik zou jullie willen laten weten dat het Hooggerechtshof van deze moordende Staat mij heeft veroordeeld tot levenslang in de gevangenis; mij heeft veroordeeld te sterven in de dodengangen van deze moderne concentratie- en uitroepingskampen. Men kan inderdaad zeggen dat ze mij veroordeeld hebben tot de doodstraf. De Spaanse Staat, ook al heeft ze mij gedurende meer dan 20 jaar aan één stuk door gefolterd in haar gevangenissen, heeft besloten me tot de dood te veroordelen, terwijl ze mij al 7 jaren geleden had moeten vrijlaten, als men zich ten minste houdt aan wat in haar strafrechterlijke code of Constitutie is vastgelegd, die de gevangenisstraf limiteert tot maximum 20 jaar en bepaalt dat niemand mag onderworpen worden aan foltering noch aan vernederende straffen of behandelingen. Maar in werkelijkheid schitteren het humanisme en het in de praktijk brengen van die wetten door hun afwezigheid. Mijn geval is een bijkomend bewijs van de terroristische essentie van deze Staat; misbruik, pesterij, sadisme, moord, zijn de geprefereerde en gebruikelijke praktijken tegen al degenen die vechten voor het leven, voor de vrijheid, en voor de waardigheid van alle menselijke wezens.        
De monarcho-franquistische maffia’s die dit land bepalen onderdrukken en exploiteren ons, dompelen ons onder in de armoede en de ellende, vervreemden ons en maken ons ziek, marginaliseren ons, controleren en vergiftigen onze levens. Zij slagen ons, folteren ons, vermoorden ons als we in opstand komen tegen deze schurken. Zij houden ons onder toezicht en sluiten ons op in hun uitroepingskampen om ons dag na dag te folteren, om ons te gebruiken als gijzelaars tegen de sociale en revolutionaire strijd (...), om ons economisch uit te buiten, om ons te vernederen, om ons voortdurend te pesten, om ons gek te maken en ons te vermoorden (...). Om ons te isoleren en ons te kwellen.     
Ik persoonlijk ben met een veelheid van deze vuile methodes in aanraking gekomen, men heeft mij gefolterd, afgeranseld, beledigd, met de dood bedreigd, gepest om mij te doden, gedurende meer dan 12 jaar ononderbroken in isolatie gehouden, door me onder te brengen onder het FIES module 1 regime (...), ziektes veroorzaakt en onderhouden, in het algemeen heeft men systematisch al mijn fundamentele rechten geschonden. Zij waren op het punt me dood te slagen iedere keer dat ik werd afgeslagen, dat is verschillende keren gebeurd en tijdens één van die afranselingen hebben ze mij in coma geslagen en gereanimeerd in het hospitaal.  
Met deze levenslange veroordeling is het duidelijk dat ze doorgaan me te willen vermoorden, dat is wat ze op de één of andere manier proberen, altijd zich verbergend achter de schijn van zelfmoord, of een ruzie tussen gevangenen, of een overdosis, of om het even welke klucht. Gedurende die meer dan 20 jaar dat ze me opgesloten houden, hebben ze reeds een groot aantal van mijn vrienden vermoord, ze hebben hen doodgeslagen, door middel van foltering, ophanging, door ziektes uit te lokken of toe te dienen, met overdoses, door andere gevangenen te gebruiken in ruil voor strafherziening, of door confrontaties tussen de gevangenen te provoceren op basis van geruchten, drugs, rechten of privileges in de gevangenis. Ik gebruik geen drugs, ik rook ook geen tabak, ik ben vegetariër en ik probeer een gezond leven te leiden in deze vijandige omstandigheden. Ik kom van Euskal Herria, en mijn ideeën zijn libertair, ik heb vele vrienden, ik voel me geliefd, ik ben nog altijd jong en ik wil graag leven, maar voor alles leven in vrijheid, en op geen enkele manier zal deze veroordeling tot levenslang me deze zin voor het leven doen verliezen, en nog minder om door te gaan met te strijden voor wat ik wil, de liefde en de droom.      
In deze Staat zijn wij met vele gevangenen die er momenteel meer dan 20 jaar opsluiting hebben opzitten, en talrijk zijn ook degenen die veroordeeld zijn tot levenslang, wat gelijk staat met de doodstraf, want het is duidelijk dat deze staat haar eigen wetten niet respecteert. Zij is nog minder Democratisch en een Rechtsstaat, maar bedrieglijk en moordend. Zij praktiseert de opsluiting, de foltering, de levenslange veroordeling en de doodstraf tegen alle personen die rebelleren tegen deze schurken. (...)  
Het feit dat deze staat heeft besloten me tot levenslang te veroordelen ook al heeft ze me meer dan 20 jaar opgesloten gehouden in haar uitroepingskampen, is een nederlaag voor de Staat en een overwinning meer voor de libertaire zaak, want na meer dan 20 jaar foltering en mishandeling zijn ze er niet in geslaagd me te doen afzien van mijn libertaire ideeën en gedurende de vele andere jaren dat ze me zullen blijven kwellen zullen ze daar niet in slagen.            
Aldus, beste vrienden en strijdkompanen, neem dit nieuws niet op als een nederlaag, maar integendeel beleef het als een overwinning, want zonder enige twijfel, het is een overwinning van het menselijke verzet tegen de kapitalistische gevangenisbarbarij en bovendien een triomf van de libertaire ideeën en praktijken.
De strijd gaat voort, wij zullen rusten eens we het kapitalisme hebben verslagen, eens we de onderdrukking en de uitbuiting hebben overwonnen, als alle mensen vrij zijn en meester over hun toekomst, als de mensenrechten gerespecteerd worden van alle mensen en alle volkeren, als we een vrije, gelijke, solidaire en gezonde wereld hebben bereikt, als we een wereld zonder gevangenissen zullen gebouwd hebben. Zolang de waardigheid wordt vertrappeld, kan niemand ons de hoop doen verloochenen, onze hoop en onze opofferingen zijn nooit vergeefs. Noch de opsluiting, noch de gerechtelijke klucht, noch de veroordelingen, noch de moordaanslagen tegen ons zullen de revolte verslagen.
Dat is het voor nu, ik zeg jullie dat ik van jullie hou en zend jullie een stevige broederlijke en libertaire omhelzing. Salud y Anarkia! Jo ta ke! Hurrengo arte, lagunak!Agur.

Laudelino Iglesias Martinez  
C.P. Villanubla

09-08-2007 om 08:38 geschreven door Natxo  

License to kill

De rechter laat vandaag, 8 augustus 2005, negen Guardia Civiles vrij die betrokken waren bij de “doodslag” in Roquetas de Mar “omdat de aanhouding niet meer nodig is voor het onderzoek en er geen vluchtrisico is.”

Buiten stonden familieleden en vrienden “Moordenaars!” te roepen, maar er stonden ook mensen met borden waarop te lezen stond: “Leve de Guardia Civil.” Toen die borden door de tegenbetogers werden afgetrokken haalde een oude “strijder” plots een revolver van achter zijn broeksriem en schoot één keer in de lucht. Omstanders konden hem zonder véél moeite ontwapenen. De betrokken agent had al eerder problemen met mensen die “agressief” werden.

In Roquetas de Mar (Almeria) kwam een tijdje geleden Juan Martínez Galdeano in de kazerne van de Guardia Civil hulp vragen na een verkeersaccident. Daar werd hij door de agenten doodgeslagen! “Hij zou agressief geworden zijn toen de agenten een alcoholtest wilden afnemen.” De verklaringen van de overste waren eigenlijk te belachelijk voor woorden. In “La Razón” kreeg de Guardia Civil steun: “De uitzondering bevestigt de regel.” “Bijna 100.000 mensen staan ten dienste van de gemeenschap en van de wet en worden daarvoor ook nog slecht betaald.” Maar mag je dan over het leven van anderen beschikken? En die “uitzondering”, daar weten heel wat Basken over mee te spreken. Lasa en Zabala, Mikel Zabalza, “omgekomen” bij “ondervragingen”. Unai Romano. Beursgeslagen. Allemaal uitzonderingen…

Zou dit een tweede “Zaak Almería” worden. In “El Caso Almería”, waarvan later nog een film werd gemaakt, raakten in mei 1981 drie jongeren uit de streek bij een wegcontrole in handen van de Guardia Civil van Roquetas de Mar. Het waren gastarbeiders in het Noorden (Santander) op weg naar een communiefeest van een broertje van één van hen “thuis”: Juan Mañas, Luis Montero en Luis Manuel Cobo. Plots meende iemand dat het wel eens om een ETA -commando zou kunnen gaan, op weg naar een aanslag. En de 3 werden dood gefolterd! Daarna vonden de agenten er niets beter op dan de drie lijken in hun auto te stoppen, die in brand te steken en naast de weg in een ravijn te duwen om een verkeersongeval te suggereren. De Guardia Civil verklaarde dat ze op de banden van de auto geschoten hadden, maar de lijken van het drietal vertoonden kogelinslagen over heel het lichaam. En er ontbraken benen en handen! Drie jaar later schreef een Guardia in gewetensnood (?) een anonieme brief naar de familie van Juan Mañas waarin hij het hele voorval vertelde en de Guardias die aan de actie hadden deelgenomen bij naam en toenaam noemde. Drie Guardia Civiles, waaronder een kolonel, werden veroordeeld tot respectievelijk 24, 15 en 1 jaar cel. De advocaat van de familie werd gepest en herhaaldelijk met de dood bedreigd.

In augustus 1976, negen maanden na de dood van Franco schoot de Guardia Civil van Almería een 19-jarige student dood die de slagzin “brood, werk en vrijheid” op een gevel schilderde. De Guardia verklaarde dat hij alleen had geschoten, omdat de “delinquent” niet stopte toen hij dat bevel gegeven had.

08-08-2007 om 10:46 geschreven door Natxo  

“Non da Popo?”
“Waar is Popo?”
+7 augustus 1983?

Jean-Louis Larre werd geboren te Heleta (Hélette) op 6 april 1962. Al zijn vrienden noemden hem “Popo”. Vanaf de adolescentie lag zijn engagement in de verdediging van de Baskische cultuur. Hij maakte deel uit van de dansgroep van zijn geboortedorp Hélette en nam deel aan het culturele en sportieve leven van Baigorri. Hij was ook een formidabele acteur en trad dan ook toe tot de toneelvereniging "Xirristi Mirristi". Dit culturele parcours en zijn gehechtheid aan het Euskara brachten hem er toe zich politiek te engageren om de rechten van zijn volk te verdedigen. Geleidelijk aan offerde alles op om zich volledig toe te wijden aan de gewapende strijd ten gunste van zijn volk, binnen de organisatie Iparretarrak.

Op 7 augustus 1983 greep op een camping te Léon (in de streek de Landes) een vuurgevecht plaats. Er was een confrontatie aan de gang tussen militanten van Iparretarrak en twee Franse gendarmes. Eén gendarme werd gedood en de andere gekwetst. Popo Larra maakte deel uit van de groep militanten. De groep kon vluchten, met uitzondering van Popo. Het laatste wat zijn kompanen van hem zagen, was dat hij verdween in de bossen van Léon.

Gedurende verscheidene maanden werd niets maar van Popo gehoord. In de kranten verscheen het verslag van het gerechterlijk onderzoek, dat volledig te wensen overliet. In feite is er nooit een onderzoek geweest, en als er al één geweest was, werden de feiten in de doofpot gestopt. Iparretarrak verspreidde een communiqué waarin de gendarmerie beschuldigd werd Popo gearresteerd te hebben en hem definitief van de aardbol hebben doen “verdwijnen”. Hierop werd de familie uitgenodigd om het “officiële” dossier in te kijken. In dat dossier stond dat “mysterieuze” getuigen Popo nog naderhand gezien hadden. Geen namen, geen omstandigheden, niets concreets. De verdediging van de familie vroeg om alle ‘plans d'eau’ en ‘lacs’ van de regio te onderzoeken (en er zijn er veel daar.) Er gebeurde evenwel niets. De tijd verstreek. Er werden foute elementen ontdekt in het dossier. De ene onderzoeksrechter werd vervangen door een andere. Nooit komt er nog duidelijkheid in deze zaak, en hierdoor wordt de thesis van moord (en opruiming) alleen maar bevestigd. 

Op 31 maart 2000, 17 jaar na de feiten, doet justitie in Parijs uitspraak in de "Zaak Léon" waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond.  Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Moueska 15 jaar en Totte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. " Non da Popo? (Waar is Popo?). Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces, op 22 maart 2000, het cynisme ten top met de vraag: "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?"  Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat voor schut.

07-08-2007 om 08:42 geschreven door Natxo  

Juan de Ajuriaguerra Ochandiano
°6 augustus 1903

Juan de Ajuriaguerra Ochandiano werd geboren te Bilbao op 6 augustus de 1903. Hij was Baskisch nationalist en één van de leiders van de PNV in ballingschap. Na de dood van Franco werd hij voorzitter van een gemengde commissie belast met overheveling van bevoegdheden naar de Baskische regering. In 1978 nam hij voor een paar uur de functie van Lehendakari waar.

Tijdens zijn studentenperiode in Bilbao begon hij zich voor het nationalisme te interesseren en sloot zich aan bij een groep "mendigoizales" (bergwandelaars) die het nationalisme hoog in het vaandel hielden. In 1927 studeerde hij af als industrieel ingenieur.

In 1934 werd hij als bestuurslid verkozen in de “Bizkai Buru Batzar” (BBB), uitvoerend orgaan van de PNV in Bilbao. Tijdens de burgeroorlog werd hij in de Baskische regering, onder leiding van José Antonio Aguirre, verantwoordelijk gesteld voor de propaganda. De bedoeling was de inlichtingendiensten van de Franquisten in Frankrijk te neutraliseren.         

Na de val van Bilbao was hij één van de onderhandelaars bij het “Pacto de Santoña” (24 augustus 1937). Hij was toen al opgeklommen tot voorzitter van de “Bizkai Buru Batzar”. Het Pact regelde de overgave van het “Ejército Vasco de Euzkadi”, het Baskisch leger, aan de hand van bepaalde voorwaarden.  Ajuriaguerra negeerde hierbij het afwijzende advies van de Lehendakari José Antonio Aguirre. De soldaten zouden als krijgsgevangenen beschouwd worden onder de hoede van de Italianen, niet onder de Franquisten; politieke leiders en functionarissen zouden de mogelijkheid krijgen te ontsnappen via zee met de Engelse schepen ‘Boby’ en ‘Seven Seas Spray’…      
Franco verwees dit Pact naar de prullenmand en op 15 oktober 1937 werd een grote groep leiders (nationalisten, socialisten, communisten, cenetisten (CNT vakbond) en soldaten van het Baskische leger terechtgesteld.       

Ajuriaguerra verbleef 6 jaar in diverse Spaanse gevangenissen, kreeg het hard te verduren onder de verschillende sancties die hem werden opgelegd en hij weigerde als ingenieur om de werken van een strafbataljon te ondersteunen. In zijn cel bleef hij bedrijvig met de organisatie van de weerstand tegen de Franquisten en legde de basis voor de “Eusko Naia” (Baskische golf), een project voor de oprichting van een paramilitaire organisatie in de schoot van de PNV.

In 1943 werd hij vrijgelaten uit een gevangenis op de Canarische eilanden en werd in Pamplona onder huisarrest geplaatst. Hij overleed in Ayegui (niet ver van Estella en van het Monasterio de Irache) op 25 augustus 1978.

06-08-2007 om 07:48 geschreven door Natxo  

Las Trece Rosas
De dertien rozen
+5 augustus 1939

Niet alleen Basken hadden het hard te verduren tijdens en na de burgeroorlog. Ook wie zich wat “links” opstelde, mocht rekenen op een brutale repressie.

Na de val van Madrid (30 maart 1939) in handen van de Franquisten, en na het einde van de burgeroorlog (Franco proclameerde het einde van de oorlog op 1 april 1939: “La guerra ha terminado”), probeerden de “JSU-Juventudes Socialistas Unificadas” (eenheidsfront van jongsocialisten) zich clandestien te reorganiseren.

Op 27 juni 1939 werden Isaac Gabaldón, commandant van de Guardia Civil (belast met het opstellen van zwarte lijsten tegen socialisten, communisten en nationalisten), zijn dochter en hun chauffeur in duistere omstandigheden vermoord in Talavera la Reina. Drie militanten van de JSU en de PCE (communistische partij) werden, al dan niet terecht, in beschuldiging gesteld (bewijslast was in die tijd niet nodig). Als represaille werden 56 jongeren gearresteerd, onder hen de “Trece Rosas” (een groep van 13 jonge meisjes). Zij werden beschuldigd van “rebellie”.

In de vroege ochtend van 5 augustus 1939 werden de 56 tegen de omheiningmuur van het kerkhof van Almudena (Madrid) geplaatst en gefusilleerd

Las Trece Rosas is de naam die gegeven werd aan een groepje van 13 jonge meisjes (7 onder hen waren minderjarig) die de bloedige repressie niet overleefd hebben. Het zijn:

Carmen Barrero Aguado
Martina Barroso García
Blanca Brisac Vázquez
Pilar Bueno Ibáñez
Julia Conesa Conesa
Avelina García Casillas
Elena Gil Olaya
Virtudes González García
Ana López Gallego
Joaquina López Laffite
Dionisia Manzanero Salas
Victoria Muñoz García
Luisa Rodríguez de la Fuente

Foto: gedenksteen voor “Las Trece Rosas”, aan de kerkhofmuur van Almudena.

05-08-2007 om 08:50 geschreven door Natxo  

Xabier Arzalluz

Op 4 augustus 2001 verdedigt de voorzitter van de PNV, Xabier Arzalluz (zie foto), in een interview met het Poolse “Gaceta Wyborcza” de Baskische onafhankelijkheid. Hij zegt dat er dan, eenmaal dit doel bereikt, een definitieve wapenstilstand zal komen en bekritiseert de politiek van de Regering van president Aznar tegenover Baskenland.       

“Wij hebben Madrid nergens voor nodig en met de onafhankelijkheid bereiken we een échte bevrijding.”

“Als er een hoge snelheidstrein komt dan interesseert ons dat omdat we sneller in Bordeaux of nóg noordelijker kunnen reizen. Wij kijken altijd naar boven”.

“Met ETA spreken we niet over ethiek. Volgens hen moet tegen een bezettend buitenlands leger gevochten worden, want tegen macht geldt enkel macht. Artikel VIII van de Grondwet zegt trouwens dat het Leger de eenheid van Staat garandeert.”

“De Democratie staat onder voogdij van het leger en ik zei laatst al dat wij een democratie van erg lage kwaliteit hebben.”

“Wij hebben nooit iets te doen gehad met ETA en we hebben grote moeite gedaan om hen op een politiek spoor te krijgen. We waren er erg dichtbij, maar Aznar zag een gevaar in deze situatie. Hij dacht dat wij, Basken, ons nooit zouden kunnen verenigen juist omdat ETA er was. Toen hij tijdens het bestand zag dat Herri Batasuna in het Baskisch parlement samen met ons begon te stemmen, stak hij het rode licht aan. Daarom interesseerde het hem niet of ETA stopte met moorden, en Mayor Oreja en Aznar deden er alles aan opdat ETA zou blijven bestaan. Met Felipe González hebben we ons altijd goed verstaan. Hij stond steeds in contact met ETA, op hun verzoek. Het contact liep via de Argentijnse Nobelprijswinnaar, Pérez Esquivel, maar het diende tot niets want Aznar kwam op het politieke toneel zoals het paard van Santiago en voor hem telde enkel argumenten van de macht. Hij wilde enkel ETA liquideren.”

“Voor ons was ETA steeds van primordiaal belang, hoewel enkel wat de gevangenen betreft, hun ouders, hun familie. Ze zijn allemaal van hier.”

“Zeker zijn het fanatici, ETA, maar op een uitzonderlijke manier, want ze zijn niet identificeerbaar op zicht of door ermee om te gaan. Ze hebben de nodige mensen, voldoende geld en wapens. Ik ben bang op dit ogenblik. Ik denk dat ze iets heel groots aan het voorbereiden zijn. Daarna zullen wij, de Basken, weer de schuld krijgen.”

04-08-2007 om 08:30 geschreven door Natxo  

Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil
Máximo Blanco
3 augustus 1999

Op 3 augustus 1999 wordt de Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil, Máximo Blanco, in Tarragona gearresteerd op beschuldiging van drugstrafiek. Blanco was commandant (2^de in rij) in de Guardia Civil-kazerne van Intxaurrondo (San Sebastián) onder Generaal Enrique Rodríguez Galindo, waar hij tot 1992 aan het hoofd stond van de antidrugbrigade. (Pepe Rei: “La Red Galindo”, uitgeverij Txalaparta, ISBN: 8486597781. ISBN-13: 9788486597788).

Bij de arrestatie werden in een yacht 5.400 kg hasjiesj ontdekt. Verscheidene keren werd hij door de krant EGIN in verband gebracht met drugstrafiek (één van de redenen voor de sluiting van de krant). Leuke bende, die Guardias.

03-08-2007 om 08:37 geschreven door Natxo  

Melitón Manzanas
+2 augustus 1968

Na de moord op ETA-militant Txabi, op 7 juni 1968, besloot de ETA-leiding als vergelding de beruchte folteraar Melitón Manzanas (zie foto) te executeren. Manzanas werd gedurende de burgeroorlog, in augustus 1936, gevangen genomen door de republikeinen en opgesloten in een burcht te Guadalupe. Hij werd er door de troepen van Franco bevrijd. Tijdens WOII was hij vertrouweling en medewerker van de Gestapo, waar hij de verfijnde technieken over het folteren aanleerde. Hij leverde ook Joden en vluchtelingen, die door mugalaris over de grens werden geholpen, uit aan de Gestapo.
Later werd hij politieman en klom op tot Chef Inspecteur van diezelfde politie. Zijn titels waren: “Inspector Jefe del Cuerpo General de Policía” en “Jefe de la Brigada Polítco-Social” in Irún. Hij had zich een stevige reputatie opgebouwd door de kreten van gefolterde Basken op band op te nemen en ze daarna via een radiowagen in het dorp van herkomst van het slachtoffer te laten uitzenden. Voor het eerst trok een ETA-commando erop uit met de uitdrukkelijke bedoeling een vijand fysiek te liquideren. Hiermee werd een nieuwe fase van de gewapende strijd ingeluid, die van de bewuste wraakpleging. De haat van een heel volk kristalliseerde zich in Manzanas. Het wachtwoord, voor de liquidatie van Manzanas, was: "La abuela ha muerto. Mañana funerales". (Oma is dood, morgen begrafenis).     
Javier Isko de la Iglesia zou de schoten gelost hebben na de woorden: "Manzanas, somos de ETA" (Manzanas, wij zijn van ETA).                                                                
In 2001 werd deze beruchte folteraar en Gestapovriend postuum gedecoreerd door de "democraten" van de Spaanse regering.

Op 2 augustus 1968, en als antwoord op Txabi Etxebarrieta's dood, werd uiteindelijk besloten om de Francogezinde politieagent Melitón Manzanas González te vermoorden. Hij werd doodgeschoten toen hij de trap van zijn huis in Irún (Guipúzcoa) opliep. Toen de ETA de aanslag opeiste, verklaarde ze dat zij "een veroordeling van het volk had voltrokken". In hetzelfde communiqué verklaarde de ETA dat: “Onze strijd, die van het werkende Baskische volk, kan niet meer gestaakt worden totdat Euskadi echt vrij is. Wij zullen doorgaan zolang het volk ons helpt, steunt en wil dat wij doorgaan...”

Opvallend bij deze aanslag was de verklaring van een priester: “Als priester kan ik niet akkoord gaan met het doden van mensen, maar de dood van Manzanas vervult mij met een enorme vreugde.”

De aanslag op Melitón Manzanas werd de aanleiding tot het uitroepen van de uitzonderingstoestand in Gipuzkoa en Bizkaia en het vertreksein voor een klopjacht op al wie er maar van verdacht werd connecties te hebben met ETA. Na de moord werden er veel aanhoudingen verricht onder de leden van ETA, waaronder vermeldenswaard die van Javier Izko de la Iglesia, die ervan werd beschuldigd de dader van de moord op de politieagent te zijn. Tegelijk met Izko werden nog andere personen aangehouden en aangewezen als verantwoordelijken voor die aanslag. Deze ETA-leden waren degenen die terechtstonden tijdens het beruchte "Proces van Burgos", waar tijdens de behandeling van de zaak, in 1970, zes van hen tot de doodstraf werden veroordeeld (waarvan 3 tweemaal de doodstraf kregen), hoewel dit later, onder druk, door het Staatshoofd tot levenslange gevangenisstraffen werd omgezet. De veroordeelden van Burgos werden niet terechtgesteld ten gevolge van de enorme druk vanuit het buitenland. Franco schonk ze toen genade "als teken van sterkte" (zo werd het letterlijk gezegd), terwijl het net het omgekeerde was.

02-08-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

De anonieme doden
uit Navarra

In augustus van 1936 kwam een schilderij van Goya opnieuw tot leven (zie foto). Het was de maand van de executies zonder proces. Generaal Mola had besloten dat de Burgeroorlog zou eindigen zonder gevangenissen: “De vijanden van de revolutie moeten van de aardbodem geveegd worden.” De republikeinse gouverneur van Santander schreef zijn instructies op: “Tegen iedereen die daden stelt tegen het leven of de eigendom van anderen moet de zwaarste straf toegepast worden.”

In Navarra alleen al werden meer dan 3500 mensen gefusilleerd.

Tot op dit ogenblik blijven er massagraven dicht en weten vele mensen dat hun familieleden dood zijn, maar niet waar ze precies begraven werden. In elk dorp weten de mensen wel in welk bos of op welke akker er slachtoffers onder de grond terecht kwamen, maar nog steeds wordt er enkel over gefluisterd omdat nu nog altijd de kinderen van de “bloedhelden van 1936” aan de macht zijn.

Neem nu Del Burgo. Hij was tijdens de Francodictatuur een toppoliticus in Navarra en op dit ogenblik is hij dat nog… Hij werd “genoemd”, en ook veroordeeld, in verschillende vuile zaakjes, maar wist zich steeds uit die drek naar boven te spartelen. Del Burgo noemde de Baskische Regering onwettig, onrechtmatig omdat ze gedragen werd door “stemmen van een partij die steun verleent aan het terrorisme”. Toch is deze regering er gekomen via democratische verkiezingen, terwijl de partij van Del Burgo, gesteund wordt door resten van de Francodictatuur, ontstond uit een muiterij tegen een wettig gekozen regering. Deze muiterij had een oorlog tot gevolg die bijna één miljoen doden opleverde. NOOIT HEBBEN DE KIEZERS VAN DEL BURGO DEZE MOORDEN VEROORDEELD! In Pamplona lopen er nog steeds kiezers van de partij van Del Burgo rond die De Caudillo als bezetenen toejuichten toen die zich onder een baldakijn door de stad liet dragen. Toch liet deze Führer meer dan 2.000 Navarrezen fusilleren, o.a. door andere Navarrezen. In de provincie Guipuzkoa (San Sebastián) werden er op één dag 16 priesters doodgeschoten omdat sommigen onder hen nationalisten waren. Spanje is zo wat het enige land dat na een dictatuur niet gedesnazifiziert werd! De huidige Spaanse Regering gaat alle schoolboeken herschrijven zodat de Burgeroorlog uit de geschiedenis zal verdwijnen. Wie heeft er bij de kloof van Otsoportillo in Navarra moeten kiezen of hij de diepte in sprong of eraf geschoten werd? En wat gebeurde er bij de kloof van Basanziturri en Ordoz? En waarom zijn zovelen van de kloof van de Balcón de Ubaba of Balcón de Pilatos gesprongen, of er af geschoten? De vrienden van Del Burgo gaan de namen samen met de doden in hetzelfde anonieme massagraf stoppen en er voor zorgen dat dit uit het collectieve geheugen gewist wordt. Maar dat zal niet lukken!

Bron: artikel uit “Gara” van 01.08.2002, door Pablo Antoñana,
 en een lezersbrief van Alberto Ardanaz uit Pamplona

01-08-2007 om 00:00 geschreven door Natxo