Een tsunami aan
verwijten,
protesten
en verdachtmakingen

In januari 2003 strijkt de Rechter van Penitentiair Toezicht van dienst, Ruth Alonso opnieuw heel Spanje tegen de haren in door twee Baskische politieke gevangenen in voorlopige vrijheid te stellen, omdat ze 2/3 van hun straf achter de rug hebben. Een maatregel die voorzien is in de wet (artikel 36 van de Código Penal). Niettegenstaande de wet werd toegepast, werd Ruth Alonso overspoeld door een tsunami aan verwijten, protesten en verdachtmakingen door de democraten van het eigen gelijk.

Het gaat om Luis Mari Azkargorta die 14 jaar doorbracht in vrijwel alle Spaanse gevangenissen en María Angeles Pérez del Rio die er bijna elf jaar heeft opzitten. Beiden werden bij hun arrestatie gefolterd, en werden veroordeeld na de verklaringen die ze tijdens deze folteringen aflegden. Askatasuna herinnert eraan dat er nog meer dan 100 gevangenen in dezelfde omstandigheden verkeren.

De rechtlijnigheid van magistrate Alonso is merkwaardig. Zij volgde gewetensvol de wet, tegen alle druk in.

In 1998 liet zij de toenmalige veroordeelde Jon Idígoras op bezoek gaan bij de gevangene Joseba Martín. In 1992 verleende zij de voorlopige vrijheid na 3/4 van hun straf aan Isidro Etxabe en Juan Antonio Urrutia, in 1994 aan José Ramón Bidaburu, in 1995 aan José Miguel Latasa Guetaria, in 2002 aan Felix Ramón Ostoaga (*), in 2003 voor Pedro Narbarte Gil (*). Er zijn nog een paar voorbeelden. Telkens kreeg de magistrate het hard te verduren, ondanks het feit dat zij de wet toepaste. Bij een gelijkaardige vrijlating door Alonso kondigde het PP-regime Aznar meteen een wetswijziging aan die dit in de toekomst zou beletten. De Dienst van Penitentiair Toezicht werd ook overgeheveld naar de Audiencia Nacional. Hierover verklaart de magistrate:

Testimonio: (getuigenis):
Ruth Alonso, Magistrada de la Sección Primera de la Audiencia Provincial de Bilbao: “En la práctica existe una cadena perpetua encubierta”.           
(In de praktijk bestaat er een verdoken levenslange straf)

(*) Pedro of Kepa Narbarte Gil

Op 21 juni 2002 liet de rechter van Penitentiair Toezicht, Ruth Alonso, de Baskische politieke gevangene, Kepa Narbarte uit Bermeo, voorlopig vrij om de eenvoudige reden dat hij 3/4^de van zijn straf achter de rug had. Maar in Spanje (en zeker in het Regime Aznar) gelden de eigen wetten niet voor wat het Baskische gevangenen betref. Daarom viel héél Spanje over Ruth Alonso heen en besloot de “democratische” Junta stante pede de wet te wijzigen om te verhinderen dat “die rechters” nog dergelijke beslissingen konden nemen. Het werd gevangenisdirecteurs zelfs verboden positieve rapporten over de gevangenen vrij te geven.

Narbarte werd voor het eerst gearresteerd in 1994 en tot 8 jaar veroordeeld. De, voor Basken althans, geringe strafmaat is op zich al een bewijs dat Narbarte geen bloed aan de handen had. Vier jaar later kwam hij vrij om in september 2001opnieuw opgesloten te worden om de rest van de straf uit te zitten. Tot Alonso hem in juni in voorlopige vrijheid stelde. Op 28 januari 2003 werd de voorlopige vrijheid door het Hooggerechtshof opgeschort. Pure willekeur!

Toen Ruth Alonso in oktober Ramón Gil Ostoaga vrijliet startte de “bevriende Spaanse pers” een ongeoorloofde hetze die Gil Ostoaga uiteindelijk tot zelfmoord dreef. Aznar zocht meteen bij de Socialistische handlangers een consensus om de maximumstraf voor politieke gevangenen van 30 op 40 jaar te brengen. Levenslang, dus.

Op 30 januari 2003 eiste de advocaat van Narbarte zijn vrijlating omdat er geen enkele reden was tot een nieuwe arrestatie, omdat Narbarte aan alle opgelegde voorwaarden had voldaan. Maar wat is het tegenargument van de rechter? “De sancties die Narbarte in de gevangenis opliep, zijn een bewijs dat hij lid van ETA bleef.”

(*) Ramon Gil Ostoaga

Op 9 oktober 2002 kwam Ramon Gil Ostoaga voorlopig vrij uit de gevangenis van Langraiz (Vitoria Gasteiz). Een dag later werd hij in zijn woonplaats, Legazpia, ontvangen. Van daaruit was hij in 1979 moeten vluchten. In 1994 werd hij door Frankrijk aan Spanje uitgeleverd en door het Hooggerechtshof tot 30 jaar veroordeeld nadat al zijn straffen waren samengevoegd. De Rechter van Penitentiair Toezicht van Bilbao, Ruth Alonso, liet hem op 8 oktober vrij nadat hij 3/4^de van zijn straf had uitgezeten. Zéér ongewoon voor een Baskische politieke gevangene.
Nu wil het Hooggerechtshof het Penitentiair Toezicht naar zich toetrekken zodat het onmogelijk wordt dat een rechter een Etarra of een Baskische nationalist voorwaardelijk kan vrijlaten.
De Algemene Raad van de Rechterlijke Macht wil nu zelfs een onderzoek instellen naar de voorwaardelijke invrijheidstelling van Gil door rechter Ruth Alonso nadat de Spaanse Regering haar ongenoegen had laten blijken. De PNV spreekt nu van "een schending van de scheiding der machten" en neemt Ruth Alonso in bescherming en noemt haar "slachtoffer van de criminalisering".

31-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

De Baskische regering
dekt zich in
29 januari 2008

Op 29 januari 2008 werd door het Openbaar Ministerie officieel de vraag neergelegd om de politieke partij Partido Comunista de las Tierras Vascas (EHAK-PCTV) te laten verbieden, op basis van vermoedelijke banden met de verboden partij Batasuna. De vraag om EHAK te verbieden, gaat gepaard met de petitie van bewarende maatregelen. Dit betekent de schorsing van alle activiteiten van die partij.           
Gelijktijdig wordt beslag gelegd op alle bankrekeningen (waar het geld ook moge vandaan komen) en zullen alle kantoren gesloten worden. De neerlegging van de vraag om ANV-Acción Nacionalista Vasca te verbieden, volgt in de komende dagen.

Dezelfde dag, 29 januari 2008, werd door de tripartiete (PNV-EA-EB) van de Baskische regering, samen met de politieke partij Aralar, een wetsvoorstel ingediend. Het voorstel houdt in dat het “Reglamento de la Cámara Vasca”, het Kamerreglement, bij hoogdringendheid wordt aangepast. Bij artikel 20, 2° moet het volgende worden toegevoegd: “De ontbinding, om welke reden dan ook, van een parlementaire groep moet voorafgegaan worden door het akkoord van de voltallige Baskische Kamer en van de absolute meerderheid van haar leden”.

Het wetsvoorstel komt er nadat het Hooggerechtshof, op 21 januari 2008, Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao veroordeelde wegens “delict van ongehoorzaamheid”, omdat zij na de illegalisering van Sozialista Abertzaleak in 2003 niet zijn opgetreden en de partij niet hebben uitgesloten (zie de “Zaak Atutxa”).

Het is geen toeval dat beide bijzondere gebeurtenissen op dezelfde dag plaatsvinden. De Baskische regering is nog niet bekomen van de uitspraak in de “Zaak Atutxa”, en probeert nu iets wettelijks achter de hand te houden.  

30-01-2008 om 08:58 geschreven door Natxo  

Oud-senator Walter Luyten overleden
+28 januari 2008

Un flamenco solidario con la causa de Euskal Herria
Een solidaire Vlaming met de Baskische zaak
GARA |

In de Baskische krant Gara verscheen vandaag, 29 januari 2008, het bericht dat Walter Luyten overleden is.

“El ex senador flamenco porVolksunie, hoy en día N-VA, y luchador solidario con la causa vasca Walter Luyten ha fallecido recientemente. El histórico militante flamenco ha tenido una relación muy cercana con este país desde que a principios de los setenta invitó a Telesforo Monzón al Aberri Eguna de Flandes.”

Vlaams ex-senator voor de VU, vandaag N-VA, en solidair strijder voor de Baskische zaak is zopas overleden. De historische militante Vlaming had een hechte band met dit land van het begin van de jaren 70, toen hij Telesforo Monzón uitnodigde op de Aberri Eguna de Flandes. Bedoeld wordt de IJzerbedevaart van 1973.

“En 1972 fue detenido por los gendarmes durante la huelga de hambre que los refugiados políticos vascos realizaron en la catedral de Baiona, y en 1975 por la Guardia Civil, por enarbolar una ikurriña junto a la iglesia de Santa María, durante el Aberri Eguna que aquel año se celebró en Gernika. En su país fue asimismo arrestado en la década de los 80, en relación con una carta que remitió al embajador español”.

In 1972 werd hij gearresteerd door de Franse Gendarmerie tijdens een hongerstaking van Baskische politieke vluchtelingen in de kathedraal van Baiona. In 1975 werd hij door de Guardia Civil gearresteerd tijdens de Aberri Eguna van dat jaar in Gernika, omdat hij met een Ikurriña zwaaide. In zijn land, België werd hij in de jaren 80 ook gearresteerd in verband met een brief die hij stuurde aan de Spaanse ambassadeur.

“El año pasado fue homenajeado en los actos que se celebraron en el contexto del 70 aniversario del bombardeo de Gernika y fue nombrado presidente de honor de la iniciativa Gernika Network, iniciativa en la que participan varios electos europeos para promover la autodeterminación.”

Vorig jaar werd hij gehuldigd bij de herdenking van het bombardement op Gernika, op dat moment 70 jaar geleden, en hij werd erevoorzitter benoemd van het initiatief
"Gernika Network", een initiatief waar diverse Europese gekozenen deel van uitmaken om de zelfbeschikking te promoten.

29-01-2008 om 09:35 geschreven door Natxo  

 LEMOIZ APURTU!
LEMOIZ AFBREKEN!
29 januari 1981

Na jaren lang actie gevoerd te hebben tegen de kerncentrale in aanbouw in Lemoiz-Lemoniz, Bizkaia, waarbij een aantal actievoerders en verdedigers van het nucleaire vaderland het leven verloren, ontvoert E.T.A. op 29 januari 1981 de hoofdingenieur, José María Ryan. Op 5 februari kozen 200 technici al een opvolger hoewel Ryan op dat ogenblik nog in leven was! Kort daarop werd het lijk van Ryan gevonden, zonder dat iemand van de familie, noch een politicus zich in contact had gesteld met de organisatie! In 1983 besloot de eerste Socialistische regering González een moratorium in te stellen tegen een aantal kerncentrales, waaronder Lemoiz. In 1994 werd het nucleaire monster definitief gesloten zonder ooit gefunctioneerd te hebben. Nu ligt het er verlaten bij.

29-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Eugenio Etxebeste

“Antxon”
28 januari 2004

Op 28 januari 2004 werd de historische ETA-leider, Eugenio Etxebeste, “Antxon”, onder grote persbelangstelling vrijgelaten uit de gevangenis van Topas, Salamanca. Zijn eerste woorden, vóór circa 32 communicatiemedia, maakten duidelijk dat Antxon niet meteen van plan was zich gedeisd te houden: “Ik snak ernaar officieel op te houden Spanjaard de zijn. Als we vrij komen zeggen we allemaal dat we onze vrijheid terug hebben, maar dat is niet de waarheid. Ons Volk blijft continu gevangen in deze Spaanse staat. Ik wil Baskisch burger worden binnen een vrij Euskal Herria.”

Etxebeste zat zes jaar vast in Spanje nadat hij in 1997 aan Spanje werd uitgeleverd door de autoriteiten van de Dominicaanse Republiek (waar hij gedurende 13 jaar als gedeporteerde leefde op 6.000 km van huis). Hij werd daarop door het Hooggerechtshof tot 10 jaar veroordeeld wegens “het uitoefenen van belangrijke functies binnen ETA”. Deze veroordeling kwam er op basis van documenten die in 1986 (!) gevonden werden in de meubelcoöperatieve “Sokoa” en waardoor hij beschuldigd werd als zijnde de “verantwoordelijke voor het logistieke apparaat van ETA” in de jaren 80.

Antxon werd op 7 februari 1980 in Noord-Baskenland gearresteerd en bleef 17 dagen gevangen in Baiona (Bayonne). Daarna werd hij verbannen naar Angers (Maine-et-Loire). In 1984 werd hij opnieuw opgepakt in Agelu-Anglet (Noord-Baskenland) en 10 dagen later gedeporteerd naar de Caraïben. In 1986 werd hij “doorgeschoven” naar Ecuador en op 9 juli 1987 naar Algerië. ETA had hem namelijk aangewezen als onderhandelaar met de Regering Felipe González. Toen deze onderhandelingen mislukten, werd hij naar de Dominicaanse Republiek gedeporteerd. Spanje vond er niets beters op dan hem daarna te beschuldigen van daaruit ETA te leiden!

Antxon kwam gisteren terug in zijn stad, Donostia-San Sebastián, die hij al 29 jaar geleden verliet, meteen na de dood van Franco in 1975.

28-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Carod-Rovira, praat met ETA
27 januari 2004

Op 27 januari 2004 halen de Spaanse media zwaar uit naar Josep-Lluís Carod-Rovira. De Secretaris Generaal van Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), die bij de grote winnaars van de voorbije Catalaanse verkiezingen hoorde, werd “conseller en cap” (regeringschef). Hij streek heel Spanje tegen de haren in door eerst naar de Baskische Lehendakari, Ibarretxe, te trekken.

Nu blijkt dat hij recent een ontmoeting had met de leiding van ETA. De “krant” ABC zegt meteen dat hij een pact is gaan sluiten met ETA om niet meer “op te treden” in Catalonië. Zelf zegt hij dat zijn objectief er enkel uit bestond ETA over te halen te stoppen met moorden. (Het is in Spanje moreel verboden met ETA te praten.) Carod-Rovira zegt nu dat hij deze kans niet kon laten voorbijgaan en dat “praten nooit waardeloos is”, hoewel het ditmaal tot niets geleid heeft. De ultrarechtse krant “La Razón” laat op de voorpagina een foto van hem verschijnen terwijl hij als boezemvriend de hand schudt van een Etarra.

Behalve Carod-Rovira wordt ook zijn coalitiepartner, de Catalaans Socialistische president, Pasqual Maragall aangevallen en, waarom ook niet, de leider van de Spaanse Socialisten Rodríguez Zapatero! De PP eist zelfs van Zapatero dat de Catalaanse coalitie wordt opgezegd. Om deze eis kracht bij te zetten wordt het hele stelletje Ministers van het Regime Aznar uit de kast gehaald: God zélf (Aznar), zijn opvolger, Rajoy, verder Zaplana (Minister Woordvoerder), Piqué (Ex-minister en voorzitter van de Catalaanse PP) en Angel Acebes. Maragall wordt onder druk gezet het aangeboden ontslag van Carod-Rovira te aanvaarden. In Catalonië wordt meteen verwezen naar vertegenwoordigers van het Kabinet Aznar die in 1999 naar Zürich, Zwitserland, trokken, niet om er chocolade te kopen maar om er contact op te nemen met ETA.

Duidelijk spelen de op handen zijnde Spaanse verkiezingen een grote rol. Zo komt Aznar op TV zeggen dat zijn opponent bij de Spaanse verkiezingen, Rodríguez Zapatero, een té onbetrouwbare figuur is om Spanje te besturen, terwijl Zapatero de ontmoeting met alle kracht afkeurde en geen uitstaans heeft met Catalonië!

Een dag later geeft president Pasqual Maragall toe aan de immense druk en velt een Salomonsoordeel. Hij aanvaardt het ontslag van Carod-Rovira maar zet hem (voorlopig) niet uit de Regering (waarin hij geen portefeuille had.) Maragall looft Carod die hij “één der architecten van de tripartiete” noemt. Tevens zegt hij dat Carod te goeder trouw een zware fout maakte.

Ook Carod verscheen voor de microfoons: “Nooit heb ik zoveel aanvallen vanuit Madrid te verwerken gekregen als tijdens de voorbije 24 uur, maar ik kreeg ook nog nooit zoveel steun, zowel vanuit Catalonië als van daarbuiten, onder andere van alle Baskische partijen, behalve van de PP. Ik verloochen niet wat ik deed, noch doe ik afstand van mijn daad of vraag ik vergiffenis, want ik geloof in de vrede en de dialoog omdat de mensen elkaar enkel begrijpen door met elkaar te praten. Ik wens niet nog meer slachtoffers noch aanslagen van ETA. Wij prediken niet de angst zoals de PP dat doet. Wij staan waar we steeds stonden, aan de kant van de vrede en van de vrijheid.” Tot slot klaagde hij de hypocrisie van zowel de PP als van de PSOE aan die met ETA samenkwam, zoals ik dat nu deed.”

Carod werd op de persconferentie bijgestaan door de hoogste leiders en de overige ministers van zijn partij die zijn verklaring regelmatig met applaus onderbraken. Carod besloot zijn toespraak met een leuze uit de Burgeroorlog: “No pasarán!” (Ze zullen er niet door komen) en “Visca Catalunya” (Leve Catalonië!)

Aznar, schipper naast God, drukte zich nog maar eens uit zoals enkel échte staatsmannen dat doen: “Carod had de pretentie aan een terroristische bende te kunnen zeggen op wie een aanslag gepleegd kan worden en op wie niet.”

29 januari 2004

Nadat verschillende Spaanse communicatiemedia gewag maakten van het feit dat de Spaanse geheime dienst CNI (Centro Nacional de Inteligencia) (voorheen “Cesid”) vooraf van de samenkomst van Carod-Rovira met ETA op de hoogte zou zijn geweest, weigert president Aznar op de vraag hieromtrent te antwoorden. Aznar zou enkele dagen vóór de samenkomst, begin januari, op de hoogte zijn gebracht. Verschillende Spaanse geheime agenten die in Frankrijk verblijven om de stappen van ETA-leden te volgen, zouden via Antza en Urrutikoetxea in Perpignan terecht gekomen zijn en daar foto’s gemaakt hebben van de ontmoeting met Carod. In december waren ze een eerste keer bij elkaar gekomen en toen werd de afspraak gemaakt voor een tweede ontmoeting op 4 januari. De stappen van Carod zouden zelfs al sinds 2001 gevolgd zijn. Hij is nochtans lid van een democratische partij.

Vroeger werd de Spaanse Geheime Dienst, Cesid, al veroordeeld voor het jarenlang bespioneren van Herri Batasuna in hun Zetel in de Baskische hoofdstad Gasteiz.

30 januari 2004

Joseba Permach en Juan Joxe Petrikorena van Batasuna klagen op een persontmoeting in Donostia de schaamteloosheid aan waarmee persorganen als “El Mundo”, “Abc” en “El País” de vertegenwoordigers van het linkse nationalisme in één adem betrekken bij de ontmoetingen tussen ETA en Josep-Lluís Carod-Rovira, en ze wijzen op de zware consequenties die dit voor de betrokkenen kan hebben. Permach en Petrikorena vragen zich af van waar deze “geruchten” komen en wie ze “gelekt” heeft. Het lijkt een unieke gelegenheid om de vertegenwoordigers van Batasuna even mee te “beschadigen” in deze zaak van politieke spionage terwijl het eigenlijke debat toch over de noodzaak van een politieke dialoog zou moeten gaan. Nadat er gedurende vele jaren een uitzonderingstoestand gecreëerd en onderhouden werd in Baskenland lijkt nu Catalonië aan de beurt te komen.

Volgens de nieuwe voorzitter van de PNV, Josu Jon Imaz dient Magistraat Generaal, Cardenal, dringend een onderzoek te starten of er spionage van democratische partijen in het spel was en of de Spaanse “intelligence” ten dienste stond van de verkiezingspolitiek van de regerende PP. Of is het de PP die beslist wie met ETA gaat praten, op welke manier dit moet gebeuren en waar die gesprekken moeten doorgaan?”

De Baskische ministers Joseba Azkarraga (EA) en Javier Madrazo (IU) zeggen dat indien ETA in de toekomst een aanslag zou plegen, de PP-regering mede verantwoordelijk is omdat ze de ETA-leden die ze bespioneerden niet gearresteerd hebben!

De ERC van Carod eist het ontslag van Aznar wegens “illegale spionage”. “Indien er een onderzoek tegen Carod moet geopend worden dan moet dit eveneens tegen de UCD (regerend na de dictatuur) de PSOE en de PP omdat die, in de loop van de recente geschiedenis, eveneens met ETA gepraat hebben.

Aznar verscheen in Madrid voor de microfoons, (samen met “Het Joenk”, Guy Verhofstad) en zei dat het een schandaal zou geweest zijn indien een lid van de Geheime Dienst of een lid van de strijdkrachten die de gelegenheid had een ETA-commando op te rollen dit zou nagelaten hebben.

Federico Trillo, de opgeblazen kikker die aan het hoofd van de Spaanse strijdkrachten staat, verklaarde, zonder rood te worden, dat Democratische Partijen in zijn land niet geschaduwd worden.

Wat dan te zeggen van de Spaanse pers, die haar nieuws rechtstreeks vanuit “Madrid” krijgt? El Mundo spreekt openlijk over “bronnen vanuit de Geheime Dienst”, terwijl ze er bij zeggen dat er foto’s bestaan van de ontmoeting. Volgens El País heerst er zelfs ongenoegen binnen de CNI over het uitlekken van de gegevens omdat dit “de anti-terroristenstrijd” in gevaar kan brengen.  

31 januari 2004        

De samenkomst van de Catalaanse Republikein, Carod-Rovira, met vertegenwoordigers van ETA blijft de "talk of the town" in Spanje, Baskenland en Catalonië. De Spaanse generale verkiezingen van maart zijn daar zeker niet vreemd aan. De president van de Catalaanse Generalitat, Pasqual Maragall, toont heel wat meer ruggengraat dan zijn Baskische socialistische partijgenoten, waaraan het enige Baskische vaak enkel hun voornaam ("Patxi" of "Txiki") is… Gisteren verklaarde Maragall dat de deur van het Catalaanse Kabinet voor de ontslagnemende Carod open bleef staan. Hij vergeleek bovendien de "argeloosheid en de goede bedoelingen" van Carod-Rovira met die van de Ier John Hume, één van de auteurs van het Ierse vredesproces die later de Nobelprijs voor de Vrede kreeg. Maar Maragall zegt "de goede bedoelingen van Carod te prefereren op de passiviteit van de Spaanse Regering tijdens de voorbije 8 jaar". Carod verklaarde daarna dat hij als "zich vergist had in de vorm, als regeringschef", maar "niet in de kern, als Secretaris Generaal van de partij." Verder eiste hij "met opgeheven hoofd" de dialoog met de gewapende organisatie "indien hiermee één enkele dode kan vermeden worden".

27-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

 Ter verdediging van onze instellingen
En defensa de nuestras instituciones

26 januari 2008

De Baskische regering, bestaande uit de tripartiete PNV-EA-EB, heeft het Baskische volk opgeroepen om vandaag, om 18:00u in Bilbao, massaal op straat te komen om te protesteren tegen de uitspraak van het Hooggerechtshof in de “Zaak Atutxa” (zie verder). De Lehendakari Ibarretxe zal de betoging leiden.

CONVOCAMOS A TODA LA CIUDADANÍA VASCA A MANIFESTARSE PACÍFICAMENTE EL PRÓXIMO SÁBADO, DÍA 26 DE ENERO, A LAS 18:00, POR LAS CALLES DE BILBAO.

Wij roepen alle Baskische burgers op om volgende zaterdag, 26.01.08, vreedzaam te manifesteren, om 18:00u in de straten van Bilbao

Iñigo Urkullu (voorzitter PNV)
Unai Ziarreta (voorzitter EA-Eusko Alkartasuna)
Javier Madrazo (voorzitter EB-Ezker Batua-Berdeak)

Dit is nooit gezien. Een autonome regering die oproept om te protesteren tegen een vonnis van het Spaanse Hooggerechtshof, en ter verdediging van de eigen instellingen.

Selectieve verontwaardiging

De onafhankelijkheidsbeweging wacht al decennia op de steun van de PNV tegen de uitzonderingsstaat, tegen de illegalisering, tegen de verkrachting door Spanje van de fundamentele rechten. De PNV roept niemand op om hiertegen te protesteren.

De “Zaak Atutxa”

Op 21 januari 2008 werd bij het Hooggerechtshof, het beroep van “Manos Limpias” behandeld tegen de vrijspraak (5 januari 2007) van voormalig Kamervoorzitter Atutxa. Dertien van de veertien magistraten verbonden aan het Hof hebben het beroep geanalyseerd (de 14^de magistraat, José Manuel Maza, werd gewraakt) .

“Manos Limpias”, die het beroep indiende, wordt voluit SINDICATO COLECTIVO DE
FUNCIONARIOS PÚBLICOS "MANOS LIMPIAS" genoemd, hoewel ze, zoals hun naam laat vermoeden, geen enkele vertegenwoordiger hebben in geen enkel arbeiderscentrum. De hoogste verantwoordelijke van die professionele agitatoren is Miguel Bernard Remón, ex-leider van de extreemrechtse partij Fuerza Nueva (dat laat hun naam dus niet vermoeden).

Even het geheugen opfrissen.

Op 28 mei 2003 beveelt het Spaanse Gerecht, met een (on)gekende Castilliaanse arrogantie, aan het Baskisch Parlement, de groep Sozialista Abertzaleak uit te sluiten in het kader van de Partijenwet die Batasuna buiten de wet stelde. Dit bevel raakte in de bevriende Spaanse pers bekend nog vóór het Vitoria-Gasteiz bereikte. Voorzitter Atutxa liet meteen weten dat SA-Sozialista Abertzaleak geen ‘partij’ was, maar een ‘groep’.

Op 7 juni 2003 wordt in het Baskisch Parlement het verwachte draaiboek van Atutxa gevolgd, waarbij de woordvoerders van de partijen, PNV, EA en Sozialista Abertzaleak geen enkele wijziging van het reglement toestaan waardoor een politieke "groep" zou uitgesloten worden. Dien ten gevolge laat Atutxa aan de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional in Madrid weten het bevel niet te kunnen voeren. Het wordt nu afwachten of het Parlement en zijn voorzitter, Atutxa, nu "buiten de wet” gesteld zullen worden. Vice-premier Rajoy concentreert de "schuld" op Atutxa en niet op de partijwoordvoerders.

Op 9 juni 2003 laat Atutxa het Hooggerechtshof officieel weten dat het "onmogelijk is het bevel van ontbinding van Sozialista Abertzaleak uit te voeren."

Op 21 juni 2003 dient de Openbare Aanklager een klacht in tegen Kamervoorzitter Atutxa en tegen de woordvoerders van EA (Gorka Knörr) en IU (Kontxi Bilbao) wegens "politieke ongehoorzaamheid". Atutxa zegt dat hij is opgetreden steunend op 3 pijlers: het reglement van de Kamer, de meerderheid in de Kamer (die de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt) en zijn eigen geweten.

Op 15 juni 2003 stelde het Baskisch Hooggerechtshof (TSJPV) een Kamer samen die zou moeten oordelen of Parlementsvoorzitter Juan Maria Atutxa en de woordvoerders van de meeregerende partijen, Gorka Knörr (EA) en Kontxi Bilbao (van de Communistische IU) een daad van Burgerlijke ongehoorzaamheid stelden door niet in te gaan op de uitspraak van het Spaanse Hooggerechtshof dat beval dat de groep Sozialista Abertzaleak ontbonden moest worden.
Omdat de samenstelling voorspelde dat twee van de vier magistraten tegen een vervolging zouden stemmen en de twee anderen vóór vond de Spaanse Rechtstaat er niets beters op dan de samenstelling van een nieuwe kamer te bevelen! Ze doen niet eens meer de moeite om de schijn hoog te houden. Erger! Ze beschuldigen de PNV ervan in Baskenland, Justitie te manipuleren!

Op 5 januari 2007 deed het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco (TSJPV) uitspraak. Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao werden vrijgesproken van delict van burgerlijke ongehoorzaamheid.

Op 21 januari 2008, even na 21:00u, veroordeelt het Hooggerechtshof Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao wegens “delict van ongehoorzaamheid”.

Op 22 januari 2008 reageert Atutxa perplex: “Een bijzondere onaangename verassing. Vandaag, onder dezelfde omstandigheden, zou ik precies hetzelfde doen. Ik zal alles in het werk stellen om die onrechtvaardige veroordeling aan te vechten voor het Constitutionele Hof, en indien nodig voor Europa. Het is laakbaar en verwerpelijk dat de zaak in de kranten uitgevochten werd en dat zijn eigen verdediging de veroordeling uit diezelfde kranten moest vernemen. Alles laat vermoeden dat hier belangen op spel staan die verder reiken dan de toepassing van de justitie.”

Atutxa werd bijgesprongen door Lehendakari Ibarretxe, die zei: “Wij begrijpen, noch aanvaarden dit vonnis. Er is geen delict gepleegd. De Spaanse Staat verbreekt permanent, door middel van de instituten, de moeizaam opgebouwde samenleving en respecteert de regels van het politieke spel niet. Jarenlang al blijft een bepaald percentage van deze gemeenschap (de links nationalisten) verstoken van de mogelijkheid om een stem uit te brengen, en dit in grove tegenspraak met het universele stemrecht. PP en PSOE hebben gezegd dat Atutxa en zijn volksvertegenwoordigers de advocaten zijn van ETA en Batasuna. En diezelfde regering wil dan uitbazuinen dat als president Zapatero samen gaat zitten met ETA, dit, terecht, geen delict is. Atutxa zat niet samen met ETA, maar met vertegenwoordigers van Izker Abertzale. En dat is wel een delict!”

26-01-2008 om 10:50 geschreven door Natxo  

Twee burgers die,
na hun lange straf te hebben uitgezeten,
hun leven wilden reorganiseren

In de gemeenteraad van Azkoitia diende op 26 januari 2006 een motie behandeld te worden die uitging van het kartel PNV-EA. Het zou gaan over twee ex-gevangenen, Kandido Azpiazu en Iñaki Zuazolazigorraga, waarvan de bankrekeningen geblokkeerd werden en de eigendommen in beslag genomen. Dit kwam er na de eis van PP-raadslid Pilar Elias van wie haar echtgenoot, Ramón Baglietto, in 1980 in een ETA-aanslag het leven verloor. De motie ging over “twee burgers die, na hun lange straf uitgezeten te hebben, hun leven wilden reorganiseren.”

Toen de motie ter sprake kwam werden meteen pamfletten in de hoogte gestoken:

“Democratische oplossingen, nu” door vrienden van het duo.

“Moordenaars oprotten” door de ‘democraten’ van de PP.

Eén van de ergste schreeuwers was de voormalige PP-schepen van Donostia, María San Gil, die de PNV/EA-raadsleden verweet “medeplichtig” te zijn en de anderen voor “moordenaars” uitschold. Ze stond op een stoel en werd geflankeerd door een lid van het Forum van Ermua, Iñaki Ezkerra. De burgemeester liet daarop de raadzaal ontruimen door de Ertzaintza, die al ruim vóór de zitting in groot getal op straat aanwezig was.

De PP had geëist dat de twee “Etarras” hun spijt zouden betuigen en hun verontschuldigingen zouden aanbieden voor de schade die ze toegebracht hadden aan hun slachtoffer en aan de familie.

Als antwoord op deze eis van de PP had de burgemeester eraan herinnerd: “dat nooit iemand zijn spijt had betuigd, noch zijn verontschuldigingen had aangeboden aan de familieleden van de burgers van Azkoitia die als slachtoffers van het Franquisme vielen of als slachtoffers van ander geweld.”

26-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Het grove geschut wordt
in stelling gebracht
25 januari 2008

Mariano Fernández Bermejo
Minister van Justitie
"Vamos a impedir que estos partidos estén en el proceso electoral”

“Wij zullen verhinderen dat deze partijen aan het verkiezingsproces kunnen deelnemen”

Als een politieke formatie uw machtspositie bedreigt, laat ze dan verbieden. De motivaties die kunnen aangehaald worden, zijn legio: racistisch, terroristisch, fascistisch, ondemocratisch, nationalistisch, communistisch, extreemrechts, extreemlinks.

De Spaanse “democraten” hebben nu al een record op hun naam staan in het “Guinness Book of Records”: tot op vandaag werden al 8 nationalistische politieke partijen verboden. Ze gaan er nog een schepje bovenop doen met het verbieden van ANV en EHAK.

De gematigde, zeer gematigde, nationalistische partij PNV laat geen kans onbenut om hun afkeer tegen deze handelswijze te onderstrepen, maar ze doen er niets tegen en intern worden vreugdedansjes uitgevoerd. Het Baskische Blok van nationalisten vormt een bedreiging voor hun machtspositie, een heel grote bedreiging. En als dat Blok uitgeschakeld is, kunnen ze weer op hun machtslauweren gaan rusten.

De Spaanse minister van Justitie, Mariano Fernández Bermejo, heeft aangekondigd dat het moment gekomen is om ANV-Acción Nacionalista Vasca (Baskische Nationalisten) en EHAK of PCTV-Partido Comunista de las Tierras Vascas (Baskische Communisten) buiten de wet te stellen, wegens vermoedelijke socio-economische, politieke en organisatorische connecties met Batasuna (en volgens het algemeen geldend dogma in de Spaanse Staat, dus ook met ETA). Vandaag, 25 januari 2008, zal hij aan de ministerraad voorstellen om aan de “Abogacía del Estado”, de Advocatuur van de Staat, opdracht te geven de acties voor illegalisering op te starten.

Om het even welke procedure zal gevolgd worden, het resultaat zal zijn dat “democratisch” Spanje in het “Guinness Book of Records” vermeld zal staan met een record van 10 verboden nationalistische politieke partijen. Geen enkel land, zelfs geen bananenrepubliek, kan hier tegenop. De eerste gouden Chinese Olympische Medaille voor Mensenrechten gaat ongetwijfeld naar Spanje (ze zijn trouwens het enige land dat voor die discipline ingeschreven is).

Garzón werkt zich intussen in het zweet om weer een trofee op zijn palmares te kunnen plaatsen. De magistraat van de uitzonderingsrechtbank heeft voor 4 februari 2008 de politieke partij EHAK geconvoceerd (gerechterlijk onderzoek 408) en voor 5 februari 2008 de politieke partij ANV (gerechterlijk onderzoek 508). Beklaagde, aanklagers en verdedigers zullen dan vernemen wat al weken in de “objectieve” pers verscheen: de geestelijke genocide van een politieke volksbeweging, Izker Abertzale.

Cándido Conde-Pumpido, van de Fiscalía General del Estado, het openbaar Ministerie, heeft gisterenmiddag, 24 januari bekend gemaakt dat hij in de loop van volgende week (28/01 – 03/02/2008) de nietigverklaring van ANV en EHAK zal inleiden bij de Kamer 61 van het Hooggerechtshof. Hiervoor doet hij een beroep op artikel 9 van de Ley de Partidos. Het betreft hier hoofdzakelijk de zinsnede waarin vermeld staat: “Gebruikelijke samenwerking die op systematische basis steun verleent aan het terrorisme”. Er is geen enkele aanwijzing dat ANV, noch EHAK, zich daaraan hebben bezondigd.

In de twijfelachtige veronderstelling dat geen enkele rechtbank akkoord zou gaan met een schorsing, zal Conde-Pumpido zijn toevlucht zoeken tot een omstreden electorale procedure tegen beide lijsten: zoveel lijsten laten schrappen, als er door die twee partijen worden ingediend. Dat heeft hij zelf verklaard. Eén van de hoogste magistraten in dienst van de “democratie”!

25-01-2008 om 09:05 geschreven door Natxo  

 Protocol tegen foltering?

Kom nou, laten we ons focussen op de problemen
die de mensen in de straat werkelijk bezighouden

Magistraat Fernando Grande-Marlaska heeft op 24 januari 2008 negatief geantwoord op een vraag van de verdediging van 8 jongeren die op 23 januari 2008 in de streek van Lea-Artibai (Bizkaia) werden gearresteerd wegens straatprotest.

Waarop heeft hij dan negatief geantwoord?

Een tijd geleden heeft magistraat Baltasar Garzón een protocol opgesteld tegen het folteren. In dat protocol wordt aangedrongen op het registreren en filmen van de ondervragingen tijdens de incomunicado-periode (op secreet, maar ook advocaat niet toegelaten). Er wordt ook aangedrongen op het informeren van de familie van de toestand en de opsluiting (wat nooit gebeurt!) en om een vertrouwensarts toe te laten bij de ondervragingen. Iedereen zal wel begrijpen waarom dit noodzakelijk is.

Fernando Grande-Marlaska weigerde ostentatief!

Askatasuna vraagt zich af als er niet gefolterd wordt zoals altijd beweerd wordt, wat er dan wel het daglicht niet mag zien. De incomunicado-periode (tot 5 dagen, en soms langer) zet aan tot folteren (het verleden heeft dat ten overvloede bewezen). Dus moet de incomunicado-periode verdwijnen.

25-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Josu Ormaetxea Antepara
VRIJ!

25 januari 2003

In Urbina, Araba-Alava, wordt Josu Ormaetxea Antepara door familieleden, vrienden en dorpsgenoten op 25 januari 2003 ontvangen nadat hij bijna 20 jaar in Spaanse gevangenissen doorgebracht heeft. In 1984 werd hij gearresteerd en gefolterd. Mogelijk kregen ze onvoldoende informatie uit hem geslagen, want ze kwamen kort daarop zijn broer, Iñaki halen, die eveneens gefolterd werd. Josu kreeg 88 jaar. Iñaki werd vrijgelaten, echter niet voordat die tegen de rechter gezegd had “niet te zullen rusten voordat hij alle onrecht en lijden dat hij gezien gezien en ondervonden had, zou gestopt hebben.” De rechter sprak toen profetische woorden: “Hier hebben we een toekomstige terrorist.”        

Het dorp telt nu nog vijf jongeren die voor lange tijd achter de tralies zitten. Op 100 inwoners is de som vlug gemaakt: 5%!

De ontvangst van Josu ging door in en rond “Iñaki Enea”, de familiebar die genoemd werd naar zijn broer. Iñaki Ormaetxea verloor het leven op 17 augustus 1991 in de wijk Morlans (*) in Donostia nadat de woning, waarin hij samen met Jokin Leunda Mendizabal en Patxi Itziar verbleef, door de méér dan 100 (honderd!) Guardia Civiles werd aangevallen en zelfs met granaten werd bestookt.

(*) Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt.     
 Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvo’s een dekmantel, een strategie om latere “onfrisse praktijken” te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde “al moesten de kraaien het uitbrengen” een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.          

Nadien, bij het eerbetoon in zijn geboortedorp, sprak een vriend de woorden die nu boven de ingang van de bar staan: “Nooit zullen we het dorpsplein van Urbina overgeven.”

Moeder Blanca Antepara zit in de hoek van de bar, bescheiden, hoewel ze in heel Baskenland bekend is, omdat ze geen enkele manifestatie te voordele van de gevangenen overslaat.

25-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

De slachting van Atocha
24 januari 1977

Vandaag, 24 januari 2008, wordt “de slachting van Atocha” herdacht. Er is om 19:00u opgeroepen tot een herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers en alle slachtoffers van het fascisme, aan het standbeeld "El Abrazo" (op de Plaza de Antón Martín) recht tegenover het huisnummer 55.

Het “commando Roberto Hugo Sosa” van AAA-Alianza Apostólica Anticomunista (Triple A) voert op 24 januari 1977 een raid uit te Madrid, beter bekend onder de naam “la Matanza de Atocha”, de slachting van Atocha. Een ultrarechts commando overvalt een advocatenbureau, specialisatie arbeidsrecht, in de Calle de Atocha, nr. 55, opent het vuur, vermoordt 5 personen (de advocaten Enrique Valdevira Ibáñez, Luis Javier Benavides Orgaz en Francisco Javier Sauquillo Pérez del Arco; de student rechten Serafín Holgado de Antonio; en de administratieve bediende Angel Rodríguez Leal). Het commando laat nog eens 4 zwaar gekwetsten achter: Miguel Sarabia Gil, Alejandro Ruiz Huertas, Luis Ramos Pardo en de zwangere Dolores González Ruiz, die haar kind hierdoor verloor.

Het bureau werd gebruikt door leden van de CCOO-Comisiones Obreras, een communistisch syndicaat, en door leden van de toen nog illegale PCE-Partido Comunista de España. De Italiaanse krant “Il Messaggero” legt in 1984 een verband naar Italiaanse neofascisten en een officieel Italiaans rapport legt in 1990 een verband naar de clandestiene anticommunistische organisatie Gladio.

Operatie Gladio was een in 1952 gestart geheim "stay-behind" netwerk in Italië, gesponsord door de CIA en de NAVO om de communistische invloed zowel in Italië als in andere landen te neutraliseren. De eerste voorbereidingen werden al in 1947 getroffen. Hoewel met de term Gladio alleen slaat op het Italiaanse deel, worden ook de soortgelijke netwerken die in andere landen bestonden veelal met 'Gladio' aangeduid. Uit recent onderzoek is bekend geworden dat soortgelijke netwerken in geheel West-Europa actief waren en met elkaar verbonden waren. In ieder geval was Gladio actief in België, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Turkije en Zwitserland, terwijl ook het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten een rol speelden in de strategische planning van het netwerk.

24-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Commandant van de Guardia Civil
Gonzalo Pérez García

23 januari 2004

Op 23 januari 2004 werd de commandant van de Guardia Civil, Gonzalo Pérez García, gerepatrieerd vanuit Irak en overgebracht naar de afdeling Intensieve zorgen van het Centrale Militaire Hospitaal te Madrid. Hij verkeerde in diepe coma.

De commandant van de Guardia Civil, Gonzalo Pérez García, die op 22 januari 2004 in Irak een kogel in het hoofd kreeg en voor zijn leven vecht (hij overleed op 4 februari 2004), is geen onbekende in Baskenland. Hoewel El Mundo hem een militair met een briljante carrière noemt, denkt men daar in Euskal Herria heel anders over.           
Het was namelijk deze man die in de Kazerne van Intxaurrondo (Donostia-San Sebastián) de buschauffeur Mikel Zabalza “zag” sterven tijdens een foltersessie. Dit gebeurde na de arrestatie op 26 november 1985. Zabalza stierf waarschijnlijk met een plastic zak over het hoofd, want zo zag zijn zus hem voor het laatst. Later vond men er niet beter op dan het lijk van Zabalza in de grensrivier te gooien. De desinformatiekranten namen gewillig de smoes van de Guardia Civil over, die het gerucht hadden verspreid dat Zabalza naar Frankrijk wilde ontvluchten. Hoe hij dan de rivier, geboeid, moest overzwemmen, terwijl hij niet eens kon zwemmen, zal altijd tot de geheimen van deze intelligente Guardia Civil behoren.

In de kranten “ABC” en “La Razón” wordt dit verhaal nog maar eens herhaald, hoewel iedereen weet dat het gelogen is! Niet officieel gelogen, want het proces dat de familie inspande, werd “bij gebrek aan bewijzen” geklasseerd in 1998 door de Audiencia Provincial van San Sebastián.

23-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

De Zaak “Atutxa”
in beroep

Gisteren, 21 januari 2008, werd bij het Hooggerechtshof, het beroep van “Manos Limpias” behandeld tegen de vrijspraak (5 januari 2007) van voormalig Kamervoorzitter Atutxa. Dertien van de veertien magistraten verbonden aan het Hof hebben het beroep geanalyseerd (de 14^de magistraat, José Manuel Maza, werd gewraakt) .

“Manos Limpias”, die het beroep indiende, wordt voluit SINDICATO COLECTIVO DE
FUNCIONARIOS PÚBLICOS "MANOS LIMPIAS" genoemd, hoewel ze, zoals hun naam laat vermoeden, geen enkele vertegenwoordiger hebben in geen enkel arbeiderscentrum. De hoogste verantwoordelijke van die professionele agitatoren is Miguel Bernard Remón, ex-leider van de extreemrechtse partij Fuerza Nueva (dat laat hun naam dus niet vermoeden).

Even het geheugen opfrissen.

Op 28 mei 2003 beveelt het Spaanse Gerecht, met een (on)gekende Castilliaanse arrogantie, aan het Baskisch Parlement, de groep Sozialista Abertzaleak uit te sluiten in het kader van de Partijenwet die Batasuna buiten de wet stelde. Dit bevel raakte in de bevriende Spaanse pers bekend nog vóór het Vitoria-Gasteiz bereikte. Voorzitter Atutxa liet meteen weten dat SA-Sozialista Abertzaleak geen ‘partij’ was, maar een ‘groep’.

Op 7 juni 2003 wordt in het Baskisch Parlement het verwachte draaiboek van Atutxa gevolgd, waarbij de woordvoerders van de partijen, PNV, EA en Sozialista Abertzaleak geen enkele wijziging van het reglement toestaan waardoor een politieke "groep" zou uitgesloten worden. Dien ten gevolge laat Atutxa aan de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional in Madrid weten het bevel niet te kunnen voeren. Het wordt nu afwachten of het Parlement en zijn voorzitter, Atutxa, nu "buiten de wet” gesteld zullen worden. Vice-premier Rajoy concentreert de "schuld" op Atutxa en niet op de partijwoordvoerders.

Op 9 juni 2003 laat Atutxa het Hooggerechtshof officieel weten dat het "onmogelijk is het bevel van ontbinding van Sozialista Abertzaleak uit te voeren."

Op 21 juni 2003 dient de Openbare Aanklager een klacht in tegen Kamervoorzitter Atutxa en tegen de woordvoerders van EA (Gorka Knörr) en IU (Kontxi Bilbao) wegens "politieke ongehoorzaamheid". Atutxa zegt dat hij is opgetreden steunend op 3 pijlers: het reglement van de Kamer, de meerderheid in de Kamer (die de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt) en zijn eigen geweten.

Op 15 juni 2003 stelde het Baskisch Hooggerechtshof (TSJPV) een Kamer samen die zou moeten oordelen of Parlementsvoorzitter Juan Maria Atutxa en de woordvoerders van de meeregerende partijen, Gorka Knörr (EA) en Kontxi Bilbao (van de Communistische IU) een daad van Burgerlijke ongehoorzaamheid stelden door niet in te gaan op de uitspraak van het Spaanse Hooggerechtshof dat beval dat de groep Sozialista Abertzaleak ontbonden moest worden.
Omdat de samenstelling voorspelde dat twee van de vier magistraten tegen een vervolging zouden stemmen en de twee anderen vóór vond de Spaanse Rechtstaat er niets beters op dan de samenstelling van een nieuwe kamer te bevelen! Ze doen niet eens meer de moeite om de schijn hoog te houden. Erger! Ze beschuldigen de PNV ervan in Baskenland Justitie te manipuleren!

Op 5 januari 2007 deed het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco (TSJPV) uitspraak. Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao werden vrijgesproken van delict van burgerlijke ongehoorzaamheid.

Op 21 januari 2008, even na 21:00u, veroordeelt het Hooggerechtshof
Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao
wegens “delict van ongehoorzaamheid”.

Als het vonnis definitief bekend gemaakt wordt, komen wij hierop terug.

22-01-2008 om 09:03 geschreven door Natxo  

De vlag van Navarra
De Arrano Beltza
De Baskische vlag

De vlag van Navarra

Op 22 januari 1910 werd door drie personen, Campión, Altadill en Olóriz, afkomstig uit het Baskische nationalisme, de vlag van Navarra ontworpen: rode achtergrond met gouden kettingen, met in het midden van de acht schakels een groene smaragd en bovenop de Koninklijke kroon, het oude symbool van het “Reino de Navarra”, het koninkrijk Navarra.
Bij de slag van Las_Navas_de_Tolosa maakte Navarra zich meester van de ketting die rond de tent van de aanvoerder van de Moren bevestigd was en tevens van de parel, een smaragd, uit zijn tulband. Deze twee attributen vormen sinds 22 januari 1910 de vlag van Navarra.

De Arrano Beltza (de zwarte adelaar)

Navarra kreeg nog een tweede vlag, de Arrano Beltza, de Zwarte Adelaar op het "geluwveld". Deze vlag wordt hoofdzakelijk, maar niet exclusief, door nationalisten beschouwd als het symbool van het verenigd Euskal Herria. Volgens de encyclopedie van Bernardo Estornes Lasa, moet de oorsprong van de Arrano Beltza gezocht worden in de periode 1194-1234, ten tijde van de regeerperiode van Sancho_VII, koning van Navarra. Hij gebruikte de “zwarte adelaar” op zijn zegels en ook op zijn schilden.

De Baskische vlag (Ikurriña)

In 1894 werd in Iruñea-Pamplona de Baskische vlag, Ikurriña, getekend door Luis Arana Goiri, de broer van Sabino Arana Goiri (de "vader" van het Baskische nationalisme.). Dit gebeurde op de Plaza del Castillo in Café Iruña, dat later beroemd werd, omdat de zaak veelvuldig gefrequenteerd werd door Ernest Hemmingway.  De vlag hing het eerst uit in een stadje in het uiterste zuiden van Navarra: Castejón.

22-01-2008 om 09:00 geschreven door Natxo  

Met Baskische politieke gevangenen
mogen we doen wat we willen

Baskische, politieke gevangenen krijgen al een extra straf opgelegd omdat ze zo ver van huis “ondergebracht” worden. Wegens de hoge vervoer- en verblijfkosten (heen en weer reizen kan niet op één dag), krijgen ze hoogstens slechts één keer per week bezoek. Het groepje vrienden en kennissen dat mag komen, wordt niet door de wet maar arbitrair bepaald door de gevangenisdirecteur. De Baskische, politieke gevangenen leven onder een speciale FIES-regime waardoor ze zich, om maar iets te noemen, verschillende keren per dag moeten uitkleden om gefouilleerd te worden. Alles is afhankelijk van de sadistische grillen van de man of vrouw die aan de leiding van de instelling staat. Gevangenen komen voor een habbekrats in de isoleercel. Zelfs “luchten” gebeurt vaak geïsoleerd van de anderen en gedurende véél kortere tijd. De gevangenen moeten zich verder allerlei vernederingen en pesterijen laten welgevallen. Straffeloos, want, “Met de Baskische politieke gevangenen mogen we doen wat we willen” zoals een bewaker het ooit uitdrukte. Toch is deze politiek mislukt en houdt het collectief van gevangenen (EPPK) zich staande.

Dus dienden er andere acties uitgevonden te worden en daartoe lenen zich “gevangenen van gemeenrecht”. Steeds meer Baskische politieke gevangenen worden het slachtoffer van agressie van medegevangenen, vaak onder toeziend oog van bewakers! Hoewel dit al een aantal jaren duurt, volgen de klachten elkaar nu steeds sneller op.

In de Franse gevangenissen is de toestand niet beter. Zuhaitz Errasti ging in Nantes gedurende 26 dagen in hongerstaking. Nadat hij werd overgebracht naar Poitiers hield hij een hygiënische staking (zoals de IRA-gevangenen in de jaren 70-80 die weigerden naar het toilet te gaan buiten hun cellen.) Errasti zat naakt in de isoleercel. Daar werd hij regelmatig met ijskoud water door middel van een tuinslang nat gespoten!

22-01-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Algemeen Archief
van de Burgeroorlog
Documenten terug “naar huis”
20 en 21 januari 2006

Vanaf het begin van “La Transición” (overgang naar “democratie”) ijveren Catalunya en Euskadi voor de teruggave van hun archieven. Het zou gaan om meer dan 300.000 documenten en meer dan 1.000 foto’s, die door de troepen van dictator Franco gestolen werden.
Het archief bevat: persoonlijke brieven, anti-Franco propaganda, documenten behorende tot de republikeinse en nationalistische instellingen, etc.

Die documenten werden gebruikt met repressieve doeleinden voor ogen, om de vijanden van Franco te kunnen veroordelen (terechtstellen, opsluiten, verbannen). Besef goed dat de vijand van Franco de wettige regering was.

Na de Burgeroorlog waren de overwinnaars er niet enkel op uit de identiteit van de Basken en de Catalanen te stelen, ze roofden ook de archieven van de autonome Baskische en van de Catalaanse regering, de “Generalitat”. De archieven werden ondergebracht in het “Algemeen Archief van de Burgeroorlog” in de Spaanse universiteitstad Salamanca.     
De Regering Zapatero ging er nu mee akkoord dat de 500 dozen, vol documenten, terug “naar huis” zouden keerden. Eerst zou alles in Madrid geselecteerd worden (de meest bezwarende documenten doen verdwijnen?) en deze operatie ging op 20 en 21 januari 2006 van start. Maar het transport naar de bestelwagens werd al meteen verhinderd door de stadspolitie van Salamanca onder het bestuur van … twéé keer raden… de PP! Toch had men meer dan die enkele tientallen “Salmantinos” verwacht die kwamen protesteren tegen de “diefstal” (zoals zij dit zagen). Maar terwijl de verhuis bezig was, ging Salamanca in beroep en werd de bestelwagen in Madrid geïmmobiliseerd!

Tot op het ogenblik dat er sprake was van teruggave, waren maar een handvol salmantinos op de hoogte van het bestaan van het “Algemeen Archief van de Burgeroorlog”. De druk uitgeoefend door Catalunya deed de potjes van het door de PP geregeerde Salamanca overlopen. Die partij deed er alles aan om de rechtmatige teruggave voor te stellen als een roof. De eenheid van het land werd er zelfs bij gesleurd.

Catalonië reageerde met tact en Josep Andoni Duran i Lleida zei dat het “geen overwinning was, maar een morele restitutie.” De Catalaanse republikein, Carod-Rovira, noemde het “een rechtvaardige daad”.

Angel Acebes, ex-PP-minister, verweet regeringspresident Zapatero politie-eenheden in te zetten om de “breuk” in het archief te garanderen, maar niet hetzelfde te doen om acties van Batasuna te beletten.” (Wat dit met elkaar te maken heeft, is een raadsel, net als de persoon die de uitspraak deed.) “Zapatero liet niet na Salamanca, Castilla-León en de hele natie te vernederen”, aldus Acebes.

Een gedeelte van het archief kwam dan uiteindelijk in de lente van 2006 toch terecht waar het behoorde, in Catalunya. Als reactie hierop liet het stadsbestuur van Salamanca de naam van de straat waar het algemene archief gevestigd werd, veranderen: Calle Gibraltar werd opeens Calle El Expolio, wat zoveel wil zeggen als straat van de beroving, van de plundering. Aan dit staaltje van “performance” kunnen onze “stand-up comedians” nog een puntje zuigen.

Wat opvalt, is dat er ook nog duizenden documenten uit Baskenland in Salamanca liggen. Daarover werd tot op dit ogenblik in Spanje met geen woord gerept! De Baskische nationalisten van de ANV zeggen dat men zich in Europa niet kan voorstellen dat in een “democratisch” land de grootste oppositiepartij openlijk een roof goedkeurt, die gepleegd werd door een criminele, fascistische “regering” als die van Franco. ANV vergelijkt deze daad met een Duitse oppositiepartij die nu nog de roof van de eigendommen van Joden zou verdedigen…

21-01-2008 om 08:00 geschreven door Natxo  

Gabriel Aresti

Op 18 januari 2008 werd, als hommage aan de auteur Gabriel Aresti, een boom geplant in het Doña Casildapark te Bilbao. De boom kwam naast een klein monument te staan dat op 5 juni 1985, ter gelegenheid van de 10-jarige herdenking van zijn overlijden, werd ingehuldigd.

Gabriel Aresti Segurola werd geboren in Bilbao op 14 oktober 1933 en overleed op 5 juni 1975. Hij groeide op in een Spaanssprekende omgeving en hoewel zijn vader Euskara praatte met zijn grootouders, leerde Aresti niet van jongs af aan de taal. Pas op 14-jarige leeftijd begon hij op eigen houtje de taal aan te leren (autodidact) en op 21-jarige leeftijd verschenen zijn eerste artikelen in het Euskara. Hij begon zijn literaire loopbaan met een werk, symbolisch van karakter, “Maldan Behera” (Bergafwaarts), waarin invloeden op te merken zijn van de filosoof Nietzsche en waarin de esthetica van T.S. Eliot navolging krijgt.

Zijn belangrijkste werken zijn terug te vinden in de trilogie "Harria"(Steen): “Harri eta herri” (Steen en volk, 1964), Euskal harria (Baskische steen, 1968) en Harrizko herri hau (Dit volk van steen, 1971), verbonden met het sociaal realisme. In die werken ontdekken wij een persoonlijke en collectieve imaginair, verbonden met de Baskische geschiedenis en antropologie, met sleutelsymbolen zoals de boom, het huis en de steen.

Eén van zijn meest bekende gedichten is: "Nire Aitaren Etxea" (Het huis van mijn vader).

HET HUIS VAN MIJN VADER

Het huis van mijn vader

zal ik verdedigen

tegen de wolven,

tegen de droogte,

tegen winstbejag,

tegen het gerecht,

zal ik verdedigen

Het huis van mijn vader.

Ik zal mijn vee verliezen,

mijn weilanden,

mijn dennenwouden,

Mij zal worden ontnomen

interesten

en renten

Nog zal ik verdedigen

Het huis van mijn vader.

Ontneemt men mij de wapens

dan verdedig ik met mijn handen

het huis van mijn vader.

Met afgehakte handen

zal ik het met mijn armen verdedigen,

het huis van mijn vader

Men ontneemt mij armen,

en borst, dan verdedig ik met mijn ziel

het huis van mijn vader.

Sterf ik

dan verdwijnt mijn ziel

mijn geslacht

Maar het huis van mijn vader

blijft

rechtop staan.

Als lid van de Real Academia de la Lengua Vasca, de Academie van de Baskische Taal, verdedigde hij actief de creatie van een eenvormige taal, het Euskara Batua.

20-01-2008 om 08:39 geschreven door Natxo  

Erabaki
Beslissen

Meer dan 80 vertegenwoordigers uit diverse culturele en sociale verenigingen hebben op 18 januari 2008 een nieuw burgerplatform opgericht met als doel steun te verlenen aan het recht op beslissen. Hun objectief is, via hun webstek, zoveel mogelijk steun te verwerven voor een grootse burgermanifestatie op 10 februari 2008 in het Kursaal te Donostia.

Het manifest

¡Queremos decidir y vamos a decidir!
Wij willen beslissen en zullen beslissen

Vamos a decidir porque es nuestro derecho
► Wij zullen beslissen omdat het ons recht is

Vamos a decidir para abrir el camino de la paz
► Wij zullen beslissen om de weg naar vrede te openen

Vamos a decidir para abrir el camino de la Normalización Política
► Wij zullen beslissen om de weg naar politieke normalizering te openen

Vamos a decidir para elegir nuestro propio futuro en libertad
► Wij zullen beslissen om onze eigen toekomst in vrijheid te kiezen

Zij onderstrepen dat het uitoefenen van dit recht zal helpen om vrede te bereiken, als die vrede gebaseerd is op een finale dialoog die ondubbelzinnig het einde van het geweld als voorwerp heeft, zodat ETA er toe overgehaald wordt de wapens neer te leggen. Dit moet gepaard gaan met een gebaar van menselijkheid, met het verdwijnen van alle uitdrukkingen en manifestaties van geweld, met verzoening van de gemeenschap gebaseerd op de herinnering van de slachtoffers van alle geweld.

19-01-2008 om 09:05 geschreven door Natxo  

Folteraar Melitón Manzanas
Medaille van burgerlijke verdienste
19 januari 2001

De regering van José María Aznar rehabiliteert Melitón Manzanas op 19 januari 2001, en verleent hem de medaille van burgerlijke verdienste: “Real Orden de Reconocimiento Civil a las Víctimas del Terrorismo”. Manzanas werd in 1968 in het deurgat van zijn huis door een ETA-commando neergeschoten. Nooit is boven water gekomen wie deze aanslag precies pleegde, maar waarschijnlijk was het Javier Izko de la Iglesia. Hij kreeg er in het beruchte Burgosproces in ieder geval twee keer de doodstraf voor. Manzanas was al tijdens de Tweede Wereldoorlog “doende” in Baskenland. Joden die door Baskische “mugalaris” over de grens werden gesmokkeld, leverde hij uit aan de Gestapo als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij “Inspecteur van de Sociale Brigade” van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het slachtoffer liet horen.

Manzanas is één der bevoorrechten van de wet ten voordele van de “slachtoffers van het terrorisme” die unaniem werd aangenomen in 1999. Unaniem omdat de PNV meende dat dan ook de slachtoffers van de Staatsterroristen van GAL zouden vergoed worden.

Joseba Egibar van de PNV noemt het “een provocatie in regel”. Euskal Herritarrok zegt dat de onderscheiding “de fascistische tronie van de Spaanse regering” duidelijk maakt.

Gaspar Llamazares van IU zegt dat “niet geaccepteerd kan worden dat de solidariteit met de slachtoffers de legitimatie van de foltering betekent”.

Javier Rojo, Senaatsvoorzitter en secretaris generaal van de Baskische socialisten, merkt op dat “de regering uiteindelijk Franco nog gaat decoreren.” “Het is een politieke vergissing die tot nog meer confrontatie zal zorgen in Baskenland, omdat Manzanas een deel van de zwarte geschiedenis van het vorige regime is.”

19-01-2008 om 09:01 geschreven door Natxo  

Ikurriña niet langer strafbaar
18 januari 1977

Op 18 januari 2008 is het precies 31 jaar geleden dat de Ikurriña niet langer strafbaar gesteld werd. Vele inwoners van Donostia herinneren zich nog dat bij het begin van de feesten van 1977 deze vlag gehesen werd. Hieraan was de Baskische voetbalderby tussen Real_Sociedad en Athletic Club de Bilbao voorafgegaan, waarbij beide ploegen het terrein opkwamen achter de legendarische spelers Iribar en Kortabarria met de vlag in hun midden. (de aanvoerder van Erreala of Real_Sociedad werd op het laatste ogenblik “vervangen”, omdat het niet zeker was dat hij de vlag zou vastnemen.)

18-01-2008 om 08:51 geschreven door Natxo  

Komt aan het verbod op
het uitoefenen van activiteiten

vandaag een einde?

17 januari 2008

Vandaag, 17 januari 2008, vervalt het verbod op alle activiteiten die door Batasuna worden ingericht. Dat verbod werd gedecreteerd door Baltasar Garzón in 2002, en trad in werking op 17 januari 2003. Volgens de wet geldt de maatregel voor maximum 5 jaar.

Mag Batasuna nu weer activiteiten inrichten? Niet zo vlug, hier komt supermagistraat Garzón!

Volgens Garzón, en ondanks de onmogelijkheid om de schorsing te verlengen, heeft de uitspraak van het Hooggerechtshof bij het verbieden van de politieke partij Batasuna, nochtans een paar consequenties, namelijk: de onmogelijkheid (het verbod) om activiteiten van organische, institutionele, politieke, sociale en mediatieke oorsprong uit te oefenen. Of de verantwoordelijke leiders nu al dat niet veroordeeld zijn, speelt geen enkele rol. Hij waarschuwt dan ook de betrokkenen dat het niet naleven van deze voorwaarden zal leiden naar strafrechterlijke vervolging. Garzón bevestigt andermaal dat het embargo op de rekeningen en goederen die toebehoren aan Batasuna van kracht blijft.

Hij voorziet zijn besluiten over deze zaak (Sumario 35/02) begin februari 2008 over te maken aan de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional. Veertig beklaagden, onder wie Arnaldo Otegi, Joseba Álvarez en Joseba Permach, zullen dan terechtstaan. Zij zitten allemaal nu al in voorlopige hechtenis.

Het onderzoek over de politieke partij Batasuna
Sumario 35/02
3 constanten

Binnen het onderzoek vallen er drie constanten waar te nemen:

1.      De eerste is die van de argumentatie. Volgens Garzón maken al deze personen en organisaties deel uit van ETA.

2.      Ten tweede is er de constante van de rechtbank, de Audiencia Nacional (1) en dezelfde rechter (Garzón) die al deze zaken behandelen.

3.      De manier waarop de bewijslast tot stand is gekomen, is een derde constante. Het gaat nauwelijks over harde bewijzen. Specialisten van de politie hebben tal van documenten, persmededelingen, brieven... geherinterpreteerd. Daaruit zijn dan de zogenaamde bewijzen afgeleid.

(1) Dit is een uitzonderingsrechtbank uit de Francodictatuur. Deze instelling behandelt bijna enkel zaken die te maken hebben met gewapende bendes en politieke dissidentie. Wat de AN zo verschillend maakt ten opzichte van gewone rechtbanken, is dat de AN een centralistische rechtbank is. Wat betekent dat er enkel in Madrid een zetel is. De AN telt een aantal Hoven, die in hiërarchie met elkaar staan. Het Vierde Hof staat dus boven het Vijfde. Rechter Garzón behoort tot het Vijfde Hof.   
 

Het gekke is dat het karakter van de activiteiten van de betrokken organisaties altijd publiek geweest is. En dat die activiteiten plots zonder wetswijziging, volgens Behatokia (2), illegaal werden. Net omdat de doelstellingen ook die van ETA zouden zijn. Met andere woorden, het zijn de doelstellingen en ideeën zelf die illegaal geworden zijn, en niet de manier waarop die doelstellingen bereikt moeten worden.        
 

(2) Behatokia is een mensenrechtenorganisatie. Voor dit artikel heb ik hun rapport "Libertad de expression y opinion y derecho de asociación en Euskal Herria" als bron gebruikt.         
 

Zoals steeds bij het optreden van de Spaanse superman tegenover Basken, speelt er meer mee dan louter rechtsgang. Garzón scoort keer op keer in de media en in anti-Baskische middens als hij Basken het leven kan zuur maken. In 2001 vernietigde het Vierde Hof van de Audiencia Nacional een aantal van Garzóns beslissingen en liet het opgepakte Basken vrij. Het Vierde Hof maakte brandhout van Garzóns redeneringen: er waren geen harde bewijzen en activiteiten die al die jaren als legaal aanschouwd werden, konden toch niet zomaar ineens illegaal zijn, zonder dat de betrokken organisaties daarvan op de hoogte gebracht waren. Daarna orkestreerde de media, samen met de PP, een heuse haatcampagne tegen die rechters. Zij waren een stelletje onbekwamen en werden uit hun functie ontheven. Meteen had Garzón de weg vrij. Daarna heeft hij er wel voor gezorgd dat zijn onderzoeken niet meer naar het Vierde Hof konden overgaan.

Ook dit keer gaat het meer om een mediaproces dan om een rechtsproces met gelijke kansen en rechten voor de beklaagden. Het zou niemand verbazen als een groot deel van de betrokken personen voor lange tijd achter de tralies vliegt. Dat levert stemmen op.

Overgenomen uit "Meervoud", nr. 105, artikel van K. STERCKX.

17-01-2008 om 08:28 geschreven door Natxo  

Iñaki de Juana Chaos

Vandaag, exact 21 jaar in de cel

Iñaki de Juana Chaos was een ETA-lid zonder scrupules. Iedereen wist dat hij op een dag de maximumstraf zou krijgen. En die kreeg hij. Bij zijn arrestatie werd hij vreselijk gefolterd. Hij zat in verschillende Spaanse gevangenissen waarvan alleen de naam een mens al doet huiveren. In de gevangenissen werd hij herhaaldelijk afgeranseld door “geconditioneerde” cipiers die dit straffeloos konden doen. Regelmatig werd hij naar de isoleercel versleept. Toen bleek dat hij de hele straf (bijna 18 jaar, met in acht name van strafvermindering), er had opzitten (25 oktober 2004), begonnen een aantal Spaanse “democraten” de alarmbel te luiden. “Het kon niet zijn dat Iñaki de Juana Chaos ooit vrij kwam.” Er moest snel gehandeld worden! Vandaag, 16 januari 2007 zit Iñaki de Juana Chaos exact 21 jaar in de cel.

De familie van Iñaki de Juana Chaos was helemaal niet Baskisch en nog minder nationalistisch. Zijn vader, Daniel de Juana Rubio, was een dokter uit Miranda de Ebro en vocht samen met de troepen van Franco. Hij werd in 1943 zelfs lid van de Falange. Zijn moeder, Esperanza Chaos, was afkomstig van Tetuán, een Spaans protectoraat in Marokko. Zij verhuisden naar Baskenland, naar Legazpia waar ze naast de kazerne van de Guardia Civil kwamen wonen. Later verhuisden ze naar San Sebastián, waar Iñaki verbleef tot 1983.

Hij maakte deel uit van de tweede promotie van de Ertzaintza en sloeg in 1983 op de vlucht naar Frankrijk. Bij de arrestatie van een Etarra werd een wapen gevonden dat gestolen was uit een commissariaat van de Ertzaintza, en de speurders konden al vlug een verband leggen met De Juana.

Vier jaar later, op 16 januari 1987, werd hij in een schuilplaats te Madrid gearresteerd, samen met de rest van het “Commando Madrid”: Esteban Esteban Nieto, Inmaculada Noble Goikoetxea, Antonio Troitiño Arranz, María Teresa Rojo en Cristina Arrizabalaga Vázquez. Voor zijn aanslagen werd hij tot meer dan 3000 jaar veroordeeld (maximumstraf was toen niet hoger dan 30 jaar, nu 40 jaar).

16-01-2008 om 08:56 geschreven door Natxo  

De geschiedenis herhaalt zich

Het onderzoek naar de banden tussen Acción Nacionalista Vasca (ANV), de Communistische Partij van Baskenland (EHAK) en de verboden partij Batasuna wordt binnenkort afgesloten.   




 

1.      Er is een centrale bankrekening opgedoken die dienst doet als één “kassa” voor de drie partijen. Deze rekening verdeelt de fondsen tussen de leiders van de drie partijen. Dit is gebleken uit huiszoekingen bij Marije Fullaondo, lid van het hoofdbestuur van Batasuna.

2.      Er is een document opgedoken, dateren van november 2005, waarin staat: “Batasuna en ANV-EAE zijn op vandaag twee politieke organisaties van Izquierda Abertzale. Elke partij met een eigen persoonlijkheid, een eigen functie en een eigen verantwoordelijkheid. De twee politieke organisaties onderschrijven een compromis van wederzijds respect, erkenning en samenwerking om de objectieven van onafhankelijkheid voor ons volk te bereiken.” Dit is gebleken uit huiszoekingen bij Joseba Permach, lid van het hoofdbestuur van Batasuna.

3.      Beide partijen hebben de aanslagen van ETA niet veroordeeld. Zij hebben wel openbaar de slachtoffers ervan betreurd. In de partijenwet staat nergens dat een politieke partij aanslagen van ETA moet veroordelen. (In hun obsessie om Batasuna te verbieden, vergeten in de Partijenwet te zetten?)

Dit zijn de drie hoofdbestanddelen die als bewijs zullen gebruikt worden om ANV en EHAK buiten de wet te stellen. Magistraat Garzón zal op basis van die elementen aantonen dat beide partijen ondergeschikt zijn aan Batasuna, want het document, gevonden bij Joseba Permach, wijst volgens de geniale onderzoeksrechter op “richtlijnen en instructies” die Batasuna zou uitvaardigen. En aangezien Garzón, Batasuna beschouwt als een verlengstuk van ETA, zijn die twee partijen dus ook een verlengstuk van ETA. De logica bij dit alles ontgaat mij, maar ik ben dan ook geen Spaanse onderzoeksrechter. Ik vraag mij alleen af wat bij de drie voornoemde punten de “misdaad” nu eigenlijk is.

Magistraat Baltasar Garzón denkt begin februari zijn onderzoek, gestart in februari 2002, te kunnen afronden, waarbij hij Batasuna koppelt aan ETA en zal proberen aan te tonen dat de financiering van de gewapende organisatie verliep via de Herriko Tabernas (volkskroegen gefrequenteerd door nationalisten). De zaak (Sumario 35/02) zal dan overgedragen worden aan de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional. Na het monsterproces 18/98 kan dan een tweede monsterproces van start gaan, waarbij meer dan 30 personen zullen terechtstaan, hoofdzakelijk leiders van de politieke partij Batasuna.  

15-01-2008 om 11:04 geschreven door Natxo  

Proces tegen Batasuna 4
15 januari 2003

In het Batasuna-proces op het Hooggerechtshof in Madrid traden vandaag, 15 januari 2003, een aantal getuigen à décharge aan. Voor een Bask die in Madrid gaat getuigen voor Basische nationalisten moet je over de nodige moed beschikken.

Arantza Urkaregi, gemeenteraadslid in Bilbao voor Sozialista Abertzaleak (voorheen EH en Batasuna) stond aan de wieg van Batasuna. Zij zegt helemaal geen orders van ETA gekregen te hebben maar wel een manifest ontvangen te hebben met 200 handtekeningen. Zij verklaart nooit tot KAS, nog tot Herri Batasuna behoord te hebben. Wel was ze raadslid van EH gewest.

Juan José Sáinz was vroeger secretaris generaal van de Baskische Communistische Partij PCE-EPK en ex-provincieraadslid voor IU in Bizkaia. Zijn enig interessepunt was de Marxistische ideeën te verspreiden in Baskenland en hierbij heeft hij nooit druk vanuit ETA ontvangen “en zou daaraan ook niet toegegeven hebben.”

Antxon Gómez is secretaris generaal van de ANV, gesticht in 1930. Deze Baskische nationalistische beweging nam niet deel aan het ontstaan van Batasuna. Hij was raadslid in Aia, maar bij het ontstaan van Batasuna zetelde hij als onafhankelijke, in tegenstelling tot zijn mederaadsleden. De enige druk die hij waargenomen heeft was die van de kiezers…

De belangrijkste getuige was ongetwijfeld Germán Kortebarria, leider van de grootste vakbond in Baskenland ELA (PNV-strekking). Hij verklaart dat de eis tot het dichterbij brengen van Baskische politieke gevangenen helemaal geen eis van ETA was maar een vraag vanuit de hele Baskische gemeenschap.

Kortebarria herinnerde aan de dodelijke ETA-aanslag op medelid, Gómez Elosegi, gevangenisfunctionaris in Martutene. Toen veroordeelde zijn organisatie niet enkel ETA, maar wees ze ook op de verantwoordelijkheid van de Spaanse regering wegens de instandhouding van het conflict. “Men kan tegen het geweld zijn, maar men kan de ogen niet sluiten voor de werkelijkheid, zeker niet op dergelijke droevige momenten.”

In 2000 stapten in Bilbao méér dan 1000 leden van het syndicaat op achter de eis voor repatriëring en daarbij liep hij ook achter het logo,

Larraitz Mendizabal kwam er als coördinator van de hongerstaking-bij-aflossing die tussen 1995 en 1997 in de kathedraal van Donostia plaatsvond en waarbij het bekende logo, de landkaart met de twee rode pijlen, ontworpen werd. Mendizabal ontkende dat ETA ook maar iets met deze hongerstaking te maken had.

Koldo Gorostiaga, Europarlementslid van Batasuna, kwam getuigen over de financiering van Batasuna en dit in verband met de arrestatie van Jon Gorrotxategi aan de Frans-Belgische grens met 200.300 Euro’s op zak. Dit bedrag kwam van het Europese Parlement zoals duidelijk nagegaan werd. Gorostiaga klaagde aan hoe hij in het Europese parlement “gelyncht” werd door de woordvoerders van de PP (Guillermo Galeoto) en Rosa Diez van de PSOE, als zou hij het “terrorisme financieren”.

Na deze getuigenissen verklaarde de advocaat van de verdediging, Iñigo Iruin, dat als Batasuna buiten de wet wordt gesteld, dit enkel kan wegens “staatsraison”!

15-01-2008 om 08:55 geschreven door Natxo  

Het aftellen naar 9-M kan beginnen
14 januari 2008

De Spaanse regering zal vandaag, 14 januari 2008, om 12:15u op het Palacio de la Moncloa in buitengewone zitting bijeenkomen om het decreet goed te keuren waarbij de nationale verkiezingen vastgelegd worden op 9 maart 2008. Nadien zal José Luis Rodríguez Zapatero naar het Palacio de la Zarzuela gaan om de koning in te lichten.       
Het decreet en de daaropvolgende ontbinding van de Kamers wordt morgen, 15 januari 2008, gepubliceerd in het Boletín Oficial del Estado, het staatsblad.

De politieke partijen kunnen vanaf 4 februari 2008 hun kandidaten voorstellen aan de Juntas Electorales, de verkiezingscommissie, en de verkiezingscampagne kan dan van start gaan van 22 februari tot en met 7 maart 2008.

Er zijn twee data vastgelegd waarop José Luis Rodríguez Zapatero (PSOE) en Mariano Rajoy (PP) met elkaar in het strijdperk zullen treden op televisie: 25 februari en 3 maart 2008. De Tv-zenders die in aanmerking komen moeten nog vastgelegd worden.

De komende twee weken zijn van levensbelang voor twee politieke partijen: ANV (Baskische nationalisten) en EHAK (Baskische communisten). Op basis van de discriminerende wet “Ley de Partidos” zullen beide partijen onwettig verklaard worden, dus verboden. De reden is dat zij de aanslagen van ETA niet veroordelen (zij betreuren wel publiekelijk de slachtoffers) en dat er financiële banden zouden zijn met de in januari 2003 verboden politieke partij Batasuna.

De hypocrisie van de Spaanse regering gaat zover dat zij ontkennen dat er een verband met de verkiezingen zou zijn.

14-01-2008 om 11:42 geschreven door Natxo  

Proces tegen Batasuna 3
14 januari 2003

Nieuwe zittingsdag met getuigenverhoor in het Hooggerechtshof in het “Proces Batasuna”. Twee oversten van de Guardia Civil kwamen een leugen herhalen uit een eerdere verklaring die in 1997 verscheen en waarin beweerd werd dat na de dictatuur, ETA de oprichting van de partijen EIA en EE stimuleerde (na de 7^de assemblee van ETA-pm in 1976) en waarmee “ETA de Staat wilde destabiliseren vanuit zijn structuren.”

Het enige “bewijs” hiervan was een vermelding van de terroristische organisatie in haar “nieuwsblad”, Zutik, van november ‘76. De Guardias konden echter geen enkel document aanbrengen waarin bewezen werd dat ETA de opdracht tot de oprichting écht gegeven had.   

Wel brachten ze een aantal namen aan van Batasuna-personen die veroordeeld werden voor “terroristische activiteiten” of met een “dubbel actief lidmaatschap”. Ze moesten wel toegeven dat de veroordeling van een aantal leden van het Batasuna-bestuur uit 1997 naderhand geannuleerd, werd maar volgens de Guardias was een arrestatie en een proces een voldoende bewijs, ook al volgde er geen veroordeling. Ze gaven zelf toe dat mensen die onschuldig verklaard werden door hen toch beschouwd werden “als ETA-leden”.

Als bewijs dat “ETA de controle over Batasuna” had, werd een document opgediept dat mogelijk was geschreven door Josetxo Ariskuren en waarin hij zich tegenstander verklaarde van deelname van EH in organisaties die afhingen van het Baskisch parlement “Lakua” zoals de Raad van de Baskische TV. De Guardia Civiles wilden via een nummer van “Zutabe” uit 1995 bewijzen dat “ETA opdracht gaf aan Gestoras pro-Amnistía om het dichterbij brengen van gevangenen te eisen.” “Iedereen die het logo - de landkaart met de 2 rode pijlen - gebruikt, weet dat hij orders van de terroristische bende uitvoert.”

14-01-2008 om 09:18 geschreven door Natxo  

Graffiti spuiten en folteren
Het onderscheid

Als een Baskische jongere graffiti spuit op een muur, riskeert hij jaren gevangenisstraf wegens “verheerlijking van het terrorisme”.     
Als een Guardia Civil vreselijk foltert, “riskeert” hij in sommige gevallen een kans op promotie.

Het is bijna een onbegonnen zaak om foltering aan te klagen in Spanje. Het juridische proces dat moet doorlopen worden, is bezaaid met obstakels die beginnen met de bijna onmogelijkheid om de folteraars te identificeren. Daarnaast is er een daadwerkelijk gebrek aan onderzoek naar de feiten, laat staan dat zij onpartijdig zouden gebeuren. De aanklager wordt moedwillig tegengewerkt en onder druk gezet door de betrokken diensten. De gevallen van vertragingsmanoeuvres zijn ontelbaar en een web van hindernissen zorgen er voor dat velen zich de moeite niet meer getroosten om dit schrijnende onrecht aan te klagen. Als ook nog de wetsdokters die in dienst staan van de Audiencia Nacional, de uitzonderingsrechtbank, de “omerta” hanteren (al dan niet onder druk), dan is het hek uiteraard helemaal van de dam. Als er dan toch eens een veroordeling uitgesproken wordt (gewoonlijk 12 jaar na het plegen van de feiten), dan is de regering er als de kippen bij om de betrokkenen genade te schenken.

Een studie van Amnesty International, gepubliceerd in november 2004, toont aan dat tussen 1980 en 2004 slechts 450 gevallen van foltering (terwijl duizenden gevallen bekend waren) ontvankelijk werden verklaard. Van de 220 politiebeambten, op 40 na allemaal betrokken bij martelingen op Baskische independisten, werden er 90 veroordeeld. Op zijn minst 27 kregen genade en van de rest weet men niet of ze wel de gevangenis ooit van binnen gezien hebben. Het is in Spanje gebruikelijke die veroordeelden niet op te sluiten, maar naar een andere eenheid te versassen of zelfs promotie te geven bij een andere eenheid te geven.

Iñaki Iriondo, die hierover een uitgebreid artikel schreef in de krant Gara van 13 januari 2008, haalt een achttal voorbeelden aan (met naam van de daders en van de slachtoffers) van veroordeelden die genade kregen. Wat hierbij opvalt, is dat verschillende namen van vroegere veroordeelden, terug voorkomen bij verscheidene latere folterpraktijken.

13-01-2008 om 15:14 geschreven door Natxo  

¡VIVA ESPAÑA!

¡VIVA EL REY!

¡VIVAN LAS FUERZAS ARMADAS!

De regering keurt op 13 januari 2006 het ontslag van José Mena Aguado goed en vervangt hem door luitenant-generaal Pedro Pitarch Bartolomé (verbleef een tijdlang op het Logistiek Hoofdkwartier van de NATO in Bergen), als commandant van de Landmacht.

Wat had Luitenant-generaal José Mena Aguado uitgespookt?

De Luitenant-generaal, commandant van de landtroepen, José Mena Aguado , had tijdens zijn discours ter gelegenheid van de "Pascua Militar" (Feest van de Strijdkrachten) te Sevilla op 6 januari 2006 verklaard, dat als een "Estatuto de Autonomía" (autonomiestatuut) de grenzen van de Grondwet (Carta Magna) zou verleggen, het leger moet kunnen ingrijpen (staatsgreep?) om die grondwet te garanderen en te verdedigen. Hij refereert hierbij naar artikel 8 van de Grondwet: "De gewapende strijdkrachten, bestaande uit Landmacht, Marine en Luchtmacht, hebben als missie de soevereiniteit en de onafhankelijkheid van Spanje te waarborgen, en de integriteit en de staatsinrichting te verdedigen..."

13-01-2008 om 08:48 geschreven door Natxo  

40 dagen isolatiecel

De Baskische politieke gevangene Idoia Martínez, uit Arigorriaga, zit sinds 6 januari 2002 in een isolatiecel van de gevangenis van Joux-la-Ville. Dat is vandaag, 12 januari 2002, al de 6^de dag. Nu nog 34 dagen te gaan!         
Op 6 januari 2002, wilde Idoia zich naar de telefooncel begeven, omdat ze recht had op een gesprek. De bewaker weigerde de gesloten deur te openen waarop Idoia begon te schreeuwen en aan de deur te trekken. De bewaker duwde haar tegen de deur, maar viel op de grond en beet daarbij de gevangene in haar been. Behalve een anti-tetanusspuit, kreeg ze ook nog 40 dagen isolatiecel.

U hebt het correct gelezen: niet de gevangene beet in het been van de bewaker, maar de bewaker in het been van de gevangene.

12-01-2008 om 08:41 geschreven door Natxo  

Heeft Binnenlandminister

Alfredo Pérez Rubalcaba

gelogen?

10-01-2008

De minister van Binnenlandse Zaken, Alfredo Pérez Rubalcaba, was er als de kippen bij om de zware verwondingen van Igor Portu toe te schrijven aan zijn zogenaamde poging om te vluchten en aan de hevige weerstand die hij zou geboden hebben bij zijn arrestatie. Hiermee ondersteunde Rubalcaba de verdediging van de Guardia Civil over de feiten.

Askatasuna, die opkomt voor de politieke gevangenen, betwistte die versie en beschuldigde de Guardia Civil van foltering.

Op 10 januari 2008 maakte Askatasuna bekend dat er een getuige is opgedoken die het hele voorval heeft meegemaakt.

Ziehier, de verklaring die hij heeft afgelegd voor de onderzoeksrechter.

Juzgado de Instrucción número 1 de Bergara

Instrukzioko 1 zk.ko Epaitegia

Acte van verschijning. – In Bergara, 10 januari 2008, is voor S.S^a verschenen, ………….., met DNI (identiteitskaart), ………………., en woonachtig te, …………………, het volgende verklarend:

“Zondagmorgen, omstreeks 10.00u, zat ik op een bank in aanwezigheid van mijn hond, in de zone bekend onder de naam “las Malvinas”, recht tegenover de Ikastola (school) van Arrasate, toen ik twee personen zag die van de berg kwamen. Op dat eigenste moment verschenen 5 patrouillewagens van de Guardia Civil en ze reden onmiddellijk naar de 2 personen toe. De Guardias vroegen om de rugzakken en registreerden ze. Ze kwamen ook naar mij toe om mijn hond in bedwang te houden en om mij te identificeren. De wagen van de jongens, een Volkswagen Kadi van grijze kleur werd ook geregistreerd. Uit de wagen of uit de rugzakken werd een pakket te voorschijn gehaald dat in plastiek gewikkeld was. Ik dacht dat het drugs waren en schonk er geen verdere aandacht aan. Toen de Guardias opmerkten wat er in het pakket zat, gaf de chef opdracht de boeien aan te doen en de jongeren in de politiewagen te stoppen. Ik kreeg mijn papieren terug en de raad op te krassen. Ik bleef toch nog een tijd die politieactie gade slaan.

Ik heb omstreeks 09:30u mijn huis verlaten en zat al een tijdje op de bank. De actie zelf moet zowat tussen 10:00 en 10:30u gebeurd zijn. Wat hij gehoord heeft in de media over het uur van de feiten klopt niet, het was ook geen routine bij een wegcontrole en van enige weerspannigheid bij de jongeren heb ik totaal niets gezien. De arrestatie is heel “proper” verlopen in tegenstelling tot wat de media zegt en daarom bin ik ook aangifte komen doen van wat werkelijk gebeurd is.” (Op de foto een kopie van de verklaring)

Heeft Binnenlandminister, Alfredo Pérez Rubalcaba, gelogen? En zo ja, hoe komt Igor Portu dan aan die vreselijke kwetsuren?

11-01-2008 om 08:52 geschreven door Natxo  

Proces tegen Batasuna 2
10 januari 2003

Het tweede “getuigen”-verhoor in het Batasuna-proces in het Hooggerechtshof in Madrid greep plaats op 10 januari 2003.

De Ondergedelegeerde van de Spaanse Regering in Baskenland, Foncillas, wees het Batasuna-raadslid van Donostia, Josetxo Ibazeta aan als de persoon die op een bijeenkomst van 16 juli 2002, “Leve ETA” riep en dit met opgestoken vuist. Foncillas diende echter eerst op een papiertje te kijken om de naam te controleren, “omdat het een Baskische naam was”. Foncillas was geen moment met Ibazeta samen, maar: “Ik werd op de hoogte gebracht inwoners van San Sebastián”. Iñigo Iruin, Batasuna-verdediger, vroeg hem daarop of hij nog een naam van een ander Batasuna-raadslid van Donostia kon noemen, maar dat kon Foncillas niet!

Ook de PP-senator voor Gipuzkoa, Gonzalo Quiroga, en de Zeemacht-commandant, Carlos Galindo, maakten hun opwachting. Zij hielden een lofrede over de viering van de patrones van de Zeemacht, in Donostia. Na de mis gingen ze een glas “Spaanse wijn” drinken in de Club Náutico. Daartegen kwam Josetxe Ibazeta protesteren door “Leve ETA” roepen. Maar ook Quiroga  kon niet bevestigen of Ibazeta wel geroepen had. Galindo kon dit wel “want hij had het de volgende dag gelezen in de pers!”

De burgemeester van Vitoria-Gasteiz, Alfonso Alonso, verklaarde dat Batasuna de aanslagen van ETA niet veroordeelde en dat Batasuna de raadsleden van de PP, UA en de PSOE had gedwongen lijfwachten in dienst te nemen. Hijzelf nam als burgemeester het initiatief om het reglement van de start van de feestweek te wijzigen om zodoende te beletten dat de vuurpijl met de feesten van “la Virgen Blanca” door een Batasunaraadslid werd afgeschoten. Maar hij had niet kunnen beletten dat twee minuten vóór tijd José Enrique Bert (Batasuna-raadslid) de vuurpijl had gepakt en afgeschoten. Daarop verklaarde Bert dat hij een vuurpijl had afgeschoten van op het balkon van een privé woning. Niets “gepakt”, dus!

Alfonso Alonso verklaarde ook nog: “dat zelfs zuigelingen weten dat Batasuna hetzelfde is als ETA.“ Een argument om iedereen onder tafel te vegen!

Verder kwam ook nog de burgemeesteres van Lasarte-Oria, Ana Urchueguía getuigen. Ze vertelde nog over het incident in het fronton van Atano III in Donostia, toen ze met ijsblokjes uit de Cuba’s (Cuba Libre) werd bekogeld, maar ze kon niet zeggen wie gegooid had: “maar wel dat de burgemeesteres van Hernani, die van Batasuna is, de vuist op stak…”

Er kwamen nog Guardia Civiles getuigen, maar ze brachten geen enkel bewijs aan waaruit de relatie Batasuna-ETA bleek.
Zielig allemaal, maar toch werd Batasuna verboden.

10-01-2008 om 07:49 geschreven door Natxo  

Verwondingen opgelopen bij arrestatie
of
vreselijk gemarteld?
Igor Portu en Martín Sarasola

Eén van de jongeren uit Lasaka, die op 6 januari 2008 door de Guardia Civil werd 
gearresteerd in Arrasate, Igor Portu Juanena, werd op 7 januari 2008 overgebracht naar 
het Hospital Donostia. 
Zijn toestand is ernstig: twee gebroken ribben, perforatie van de longen, bloedophopingen 
over het hele lichaam en een bloeding aan het linkeroog. Hij was sinds 6 januari in 
“incomunicado-opsluiting” (totale afzondering) bij de Guardia Civil.

De regering wijt de kwetsuren aan de weerspannigheid van de betrokkene bij zijn arrestatie.

Zelfs al zouden de kwetsuren opgelopen zijn bij de arrestatie, waarom heeft men dan 15 uur gewacht alvorens de nodige verzorging in het hospitaal (intensieve zorgen) te geven? De jongen, Igor Portu, moet verschrikkelijke pijnen hebben doorstaan.

Wat blijkt nu?

Ook Mattin Sarasola, de tweede gearresteerde, werd vreselijk toegetakeld. 

Verscheidene politieke partijen, uiteraard de PP niet, eisen een grondig onderzoek, de Baskische regering eist een onderzoek, de ouders hebben een klacht wegens foltering ingediend, Amnesty International eist een onderzoek en er wordt zelfs een vraag ingediend bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens om na te gaan of de antiterrorismewetten in Spanje wel in overeenstemming zijn met de rechten van de mens. Zapatero blijft intussen hardnekkig de “Benemérita”, de verdienstelijken of Guardia Civil steunen. Als hij het tegendeel zou beweren, zou hij electorale zelfmoord plegen.

Zopas, 9 januari 2008 om 14:47u, werd bekend gemaakt dat Portu en Sarasola een hele reeks aanslagen bekend hebben, tijdens de “ondervragingen” van de Guardia Civil, ook de aanslag op de luchthaven van Madrid op 30 december 2006.

Als dit klopt met de werkelijkheid moeten zij inderdaad gestraft worden, maar ik vraag mij af waarom het nodig is zoveel brutaal geweld toe te passen. Oog om oog?

09-01-2008 om 15:17 geschreven door Natxo  

Proces tegen Batasuna 1
9 januari 2003

In het Proces tegen Batasuna in Madrid kwamen op 9 januari 2003 dertien Ertzainas (Baskische politiemannen) getuigen en niemand bracht nieuwe bewijzen aan die de illegalisering van Batasuna zouden rechtvaardigen. De Ertzainas waren opgeroepen door de Openbare Aanklager, Luzón. Het ging over vier manifestaties van voorbije zomer in Donostia en in Lezo.

1. Op de manifestatie van 11 augustus 2002 in Donostia deed er zich volgens de Ertzainas slechts één incident voor toen een betoger een cameraman wilde aanvallen, maar hij werd door andere betogers tegengehouden. Hoewel één agent leuzen ten voordele van ETA had gehoord, ontkenden de overigen dit. Zeker de Batasunaleiders, Otegi, Permach, Joseba Alvarez, Jon Salaberria, Josetxo Ibazeta noch Iñigo Balda  hadden niets dergelijks geroepen. De agent die het proces-verbaal had opgemaakt, herinnerde aan dat het feit dat de spreker van dienst, Joseba Alvarez, “Leve ETA” zou geroepen hebben enkel werd vermeld door de krant “El Mundo”. Verder verklaarde hij dat op al de video’s die ze hadden kunnen bekijken (TVE, Tele5, ETB, TV3, Canal 9, TVG én hun eigen opname) ze evenmin hadden kunnen horen dat Iñigo Balda het zou geroepen hebben. “Alvarez had enkel de term ‘guda’ (oorlog) gebruikt in verband met de politiek van Aznar jegens Baskenland en dat hij het woord ‘borroka’ (strijd) had gebruikt in verband met het antwoord dat de linkse nationalisten op die politiek gaan geven. Joseba Alvarez zou iets in de zin van: “Als Aznar oorlog wil dan kan hij die krijgen”, gezegd hebben.

2. De tweede manifestatie vond plaats bij de Grote Dag van de feestweek (Aste Nagusia) van Donostia op 15 augustus 2002, toen de Linkse Nationalisten protesteerden tegen de Spaanse vlag aan het Stadhuis. Op het einde van deze protestmeeting staken enkele gemaskerde personen een plastic spandoek met daarop de Spaanse kleuren in brand om daarop, “niet geïdentificeerd” in de massa te verdwijnen. Een obligaat einde van een dergelijke manifestatie waarbij meestal ook nog een Franse vlag in vlammen opgaat. Het onderzoek hieromtrent ging pas van start nadat de krant El Mundo er gewag van maakte! De agent van dienst merkte op dat de hij enkel de leuze “JO TA KE IRBAZI ARTE” hoorde (Zonder rusten naar de overwinning), een slagzin die trouwens ook tijdens voetbalwedstrijden wordt gescandeerd!

3. De derde manifestatie vond plaats op 17 augustus 2002 toen Patxi Eskitxabel na 22 jaar uit de gevangenis terug kwam. Het enige mogelijk strafbaar feit vond plaats toen een vertegenwoordiger van Batasuna aan Eskitxabel toch wel het lef hem had een ruiker bloemen te overhandigden!

4. De vierde manifestatie vond op 17 juli 2002 plaats in het naburige LEZO als protest tegen de uitwijzingen en uitleveringen. Hierbij werd zelfs de Batasuna-burgemeester en één schepen van Lezo gearresteerd. De Ertzainas verklaarden de manifestatie onderbroken te hebben, omdat er een spandoek werd meegedragen met het anagram van (de verboden organisatie) Gestoras Pro-Amnistia. Ze ontkenden “leve ETA” gehoord te hebben. Er ging eveneens aandacht naar het feit dat bij deze betoging een auto van de gemeentepolitie voorop reed. Eén van de agenten verklaarde dat de auto er toevallig was om het verkeer te regelen, terwijl een tweede zei dat “andere burgemeesters van andere partijen hetzelfde doen bij andere manifestaties.”

De Ertzainas bleven anoniem en ze getuigden van achter een scherm.

En met deze futiliteiten houdt “één der meest geavanceerde landen van de wereld”, geleid door “democraten” (om de woorden van Aznar te gebruiken) zich een hele dag bezig!

09-01-2008 om 08:49 geschreven door Natxo  

Spaanse Socialisten
Vrij vertaald naar een artikel van Mikel Arizaleta Traductor,
verschenen in Gara op 7 januari 2008.

En jullie, regering, rechters, penitentiaire dokters, politieke apparaten, media... Willen jullie wel veroordelen? Jullie hebben wel de “moed” een politieke partij onwettig te verklaren die niet is zoals de PSOE, omdat zij het geweld van anderen niet veroordeelt?

Bij het begin van de 11^de eeuw beschuldigde kardinaal Pedro Damián, de fameuze paus Honorio II, eigenlijk Pietro Cadalus, een “bisschop van de leugen” te zijn en “de Vesuvius die helse vuren loost”. Hij slingerde hem een zin in het gezicht die zelfs eind 2007 nog schrikbarend is: “Was jij maar nooit geboren, ik hoop dat je nu ter plaatse crepeert”.

Jullie, Spaanse socialisten, jullie zijn uitschot geworden. Jullie hebben de rechten, door jullie voorgangers op de uitbuiters van de aarde verovert, met de voeten getreden. Ik heb prachtige bladzijden gelezen over de socialistische arbeiders in de onmenselijke ijzermijnen van Triano Bizkaia). Maar dat is allemaal verleden tijd. Nu zijn jullie het verlengstuk van de uitbuiting geworden, verkocht voor geld, volleerde bedriegers, verknocht aan het folteren. Het was voor jullie nog niet erg genoeg GAL (staatsterrorisme met behulp van doodseskaders) in het leven roepen, gestuurd vanuit de executieve van de partij, gestuurd vanuit de centrale macht geleid door de regering van Felipe González, neen, jullie hebben zich verrijkt en vetgemest door de brutale foltering van ons volk te bestendigen.

Het geval Gorka Lupiañez Mintegi, gearresteerd door de Guardia Civil, spreekt boekdelen. Foltering onder de bescherming van de regering, van rechters, penitentiaire dokters, politieke apparaten, media... Zijn getuigenis is schrikwekkend, angstaanjagend en verschrikkelijk. Foltering zonder schaamte of schroom, foltering van de verloedering, foltering van een extreme bestialiteit. Het schrikbarende hieraan is dat de PSOE vandaag bekwaam is dit te doen zonder schaamrood, en anderen, die niet eigenhandig folteren, buiten de wet willen stellen enkel en alleen omdat zij geweld van andere groepen niet veroordelen. Jullie zijn klodders fluim en jullie staan op dezelfde hoogte als de meest bestiale beesten die de geschiedenis gekend heeft.

Zie hier een relaas van onmenselijkheid en ellende:

Het getuigenis van Gorka Lupiañez Mintegi.

En jullie, regering, rechters, penitentiaire dokters, politieke apparaten, media... Willen jullie wel veroordelen? Jullie hebben wel de “moed” een politieke partij onwettig te verklaren die niet is zoals de PSOE, omdat zij het geweld van anderen niet veroordeelt?

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Eén van de jongeren uit Lasaka, die op 6 januari 2008 door de Guardia Civil werd gearresteerd in 
Arrasate, Igor Portu Juanena, werd op 7 januari 2008 overgebracht naar het Hospital Donostia. 
Zijn toestand is ernstig: twee gebroken ribben, perforatie van de longen, bloedophopingen over het 
hele lichaam en een bloeding aan het linkeroog. Hij was sinds 6 januari in “incomunicado-opsluiting” 
(totale afzondering) bij de Guardia Civil.

Wat is er gebeurd? Is hij gefolterd? Hebben zij hun bestiale lusten weer eens kunnen botvieren?

Er wordt een onderzoek ingesteld. Dat is nieuw!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7 januari 2007

Met het oog op de nationale verkiezingen van 9 maart 2008 worden de Kamers op 14 januari 2008 ontbonden. De socialistische regering wil alles in het werk stellen om toch maar tijdig de nationalistische politieke partij ANV buiten de wet te kunnen stellen. De Kamers zijn nu in reces, en de regering overweegt om beide Kamers in plenaire zitting samen te roepen (vóór 14 januari) om definitief de valbijl te kunnen hanteren. Barbertje zal hangen!

08-01-2008 om 08:54 geschreven door Natxo  

De moderne Spaanse Inquisitie
7 januari 2005

De Reconquista van Baskenland wordt voorbereid!

De Spaanse Bisschoppenconferentie heeft ook gemeend haar duit in het zakje te moeten doen om het Plan Ibarretxe af te schieten. In een communiqué op 7 januari 2005 verklaren de Spaanse Papen dat “het negeren van de Spaanse soevereiniteit, moreel niet aanvaardbaar is.” Ze noemen het Baskische nationalisme “gedegenereerd”! Het lijkt of de Inquisitie opnieuw uit de Spaanse nevelen te voorschijn komt.

Ze herhalen nog eens het herderlijke schrijven van november 2002 dat door de Baskische bisschoppen (op die van Navarra na) erg in vraag werd gesteld. “Spanje is de vrucht van complexe historische processen. Het in gevaar brengen van de samenleving van de Spanjaarden, waarbij unilateraal de soevereiniteit van Spanje ontkend wordt, zonder de erge consequenties in te schatten die deze ontkenning veroorzaakt, is niet verstandig en moreel onaanvaardbaar.” Alle nationalistische gevoelens worden bekritiseerd en hiermee willen ze de Catalanen waarschijnlijk al meteen waarschuwen dezelfde plannen uit hun bolle hoofd te zetten… De Spaanse kerk erkent dan wel het bestaan van “bepaalde naties” of nationale entiteiten “maar ze hebben niet het recht op politieke soevereiniteit”.

Voor ons, Vlamingen, klinkt dit allemaal een beetje bekend in de oren. De Belgische kardinaal Mercier zei ooit dat de Nederlandse taal niet geschikt was om hoger onderwijs te volgen en hij bedoelde dat die taal minderwaardig was. Maar Mercier stierf al in 1928. De Brugse bisschop, Monseigneur De Smet, verklaarde in de zestiger jaren bij de opkomst van de Volksunie, van op de kansel, dat het moreel fout was niet op de (toenmalige) CVP te stemmen en hij bedoelde dat een katholiek niet voor de Volksunie mocht kiezen. Rouco-Valera, de Spaanse kardinaal, leeft nog, maar regelmatig blijkt dat hij er van uit zijn Spaanse pretentie en zijn klerikale almacht dezelfde denkbeelden op nahoudt als de voornoemde “Belgische” prelaten. Ooit werd gezegd dat Mercier voor straf in het hiernamaals met de Vlaamse Leeuw zou moeten vendelzwaaien. De Smet bekende jaren later berouwvol dat hij zich vergist had. Maar wat ze in het hiernamaals met het Spaanse grondpersoneel aan moeten, blijft een groot vraagteken.

De Baskische bisschop van Donostia, Uriarte, probeert meteen de meubelen te redden door te stellen dat de verklaring geen “doctrinedocument” is.

07-01-2008 om 07:59 geschreven door Natxo  

Sébastien Bédouret
Gearresteerd op 6 januari 2007

Op 6 januari 2007 had de beweging voor Amnestie, verzamelen geblazen in de velodroom van Anoeta te Donostia. De dag voordien had de Audiencia Nacional de bijeenkomst verboden en de regering van de Baskische Gemeenschap had de daarop volgende betoging verboden (recht op vrije meningsuiting bestaat niet voor Basken). En dan is men verwonderd dat er protest komt. De beweegredenen voor de bijeenkomst, was een plan aanreiken om uit het slop te raken.

De velodroom was hermetisch afgegrendeld door de oproeppolitie van de Ertzaintza (de Beltzas genoemd, omdat ze in het zwart gekleed zijn met bivakmutsen op) en dus werd beslist om, ondanks het verbod, toch een betoging te houden, wat ook gebeurde. Duizenden en duizenden nationalisten kwamen op voor hun rechten. Het hadden er nog veel meer kunnen zijn, maar de Guardia Civil had buiten de stad een groot aantal bussen tegengehouden en iedereen doen uitstappen.

Sébastien Bédouret, journalist bij radio Txalaparta in Parijs, was samen met andere internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil. Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cd’s en een exemplaar van Zutabe gevonden. Sebas werd gearresteerd. Op 09.01.2007 kon hij zijn advocaat spreken en daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd tot hij een verklaring, waarin hij zichzelf beschuldigde, van buiten kende. Ze hadden ermee gedreigd ook zijn vriendin, die acht maanden zwanger is, te arresteren. Gedurende de drie dagen verbleef hij, half naakt, in een ijskoude cel. Met de handen op de rug en het hoofd tussen de knieën was hij, tussen vier Guardia Civiles overgebracht naar Madrid. Daar werd verder tegen hem geschreeuwd tot hij begreep wat ze bedoelden. Toen hij dan voor rechter Ismaël Moreno moest verschijnen, verklaarde hij dat zijn “bekentenis” er was gekomen onder foltering. Hoewel hij alles ontkende, werd hij toch overgebracht naar Soto del Real op beschuldiging van “collaboratie met ETA”. Askatasuna verklaart dat niet enkel Baskische burgers gefolterd worden, maar ook degenen die solidair zijn met hen.

Getuigenis van Sébastien Bédouret

“Ik werd gearresteerd op 6 januari 2007. Ik werd in een wagen (4x4) geplaatst en naar de kazerne van Intxaurrondo (Donostia) gebracht. Er waren twee Guardia Civiles met me. Een als bestuurder van de wagen, de andere zat naast me op de achterbank. Aangekomen, wachtten we op de aankomst van de vergezellende wagens. Een van de wachtende Guardia Civiles bekeek me met een dreigende blik, tot degene die naast me zat hem teken deed me met rust te laten. Ik werd uit de wagen gehaald en verplicht de ogen te sluiten. Een van de begeleiders hield zijn hand voor mijn ogen. In tweeën geplooid, met het hoofd naar de grond, werd ik naar een cel gebracht. Er werd me gezegd de ogen pas te openen nadat ik er de toelating voor zou hebben gekregen. Nadat ze de cel verlaten hadden, mocht ik de ogen openen. Door de opening in de deur zag ik drie agenten met bivakmuts naar me kijken. Een van hen was een gebrilde vrouw. Zij is samen met een collega vertrokken terwijl de derde naar me bleef kijken. Het was diegene die me eerder al bedreigend had aangekeken. Ik had het koud en beefde. Regelmatig kwamen ze naar me kijken. Zij vroegen me of ik wist wie me gearresteerd had. Aangezien ik niet wist waar ik was, antwoordde ik: "De politie". Waarop zij mij antwoordden:" Je bent in Intxaurrondo. Ken je de geschiedenis van Intxaurrondo? Je had de gelegenheid heel wat getuigenissen te lezen, maar als je hier naar buiten komt, dan kan je een eigen getuigenis schrijven". Bij een ander bezoek vroegen ze mij recht te staan, rug naar de deur, met gebogen hoofd en gesloten ogen. Ik denk dat drie agenten in de cel kwamen. Ik moest in een hoek van de cel gaan staan. Er werden me twee dekens over het hoofd gegooid en ze begonnen mij vragen te stellen over mijn persoonlijk leven. De vragen kwamen snel en onophoudelijk. Als ik niet vlug genoeg antwoordde, kreeg ik een klap tegen het achterhoofd. Ik weet niet hoelang dit eerste verhoor duurde. Vijftien of twintig minuten? Na een korte onderbreking kwamen ze terug en alles begon opnieuw. En dit verscheidene keren... Zij gingen, kwamen terug... Vragen en antwoorden...Een van de agenten vertolkte de rol van "goede agent". Tussendoor kwam hij in mijn cel, zette zich naast me en stelde me vragen over mijn familie. Hij zei me rustig te blijven en ook dat ik de volgende dag, zoals voorzien, de trein naar huis zou kunnen nemen. Ik had een biljet voor de trein van 14u15 naar Parijs. Hij zei me dat ik nog alle tijd had... Maar weer kwamen de anderen in de cel en alles begon opnieuw. Zij vroegen of ik het koud had en als ik "ja" antwoordde plaatsten zij de dekens over mijn hoofd. Wanneer ik het te warm had, haalden zij de dekens weg. De vragen en slagen gingen maar door. Een van hen zei me: "Goeie nacht, Mr Txalaparta", doelend op het radioprogramma "Txalaparta Irratia" waaraan ik deelneem. Tussendoor werd ik uit de cel gehaald. Ik werd naar het hospitaal gebracht waar twee vrouwen me onderzochten. Zij vroegen me welke behandeling ik onderging, maar ik heb niets gezegd over mishandelingen. Zij gaven me water te drinken, maar ik durfde niet veel te drinken. Ik had geen vertrouwen...Opnieuw in Intxaurrondo werd ik verplicht een verklaring van buiten te leren. Tot zeven maal moest ik deze verklaring herhalen met alle details die me werden opgelegd. Een advocaat, me verplicht toegewezen, en een tolk waren aanwezig bij de aflegging van mijn verklaring, maar ik mocht hen niet spreken. Ik kon de advocaat niet zien, hij stond achter me. Ik zei niets over de slechte behandeling want ik was bang voor represailles. Na de aflegging van mijn verklaring werd ik weer naar mijn cel gebracht. De agenten die me verplichtten de verklaring van buiten te leren, kwamen me vragen of ik hun bevelen opgevolgd had. "Ja", antwoordde ik waarna zij mij uit de cel lieten en naar een wagen brachten. Vier Guardia Civiles begeleidden me. Ik werd op de achterbank geplaatst, tussen twee van hen. Hoewel me een masker werd opgezet, kon ik zien dat het donker was. Toen we uit de wagen stapten, was het dag. Ik wist het niet, maar ik werd naar Madrid gevoerd. Tijdens de ganse reis was ik gemaskerd, het hoofd tussen de benen, met de twee agenten leunend op mijn rug. Ik had het verschrikkelijk warm. De hele reis lang, stelden zij me vragen, hielden niet op te praten. Zij zwegen enkel wanneer wij stopten om te tanken. Ik had de indruk dat de ene me de vragen stelde en dat de andere ze noteerde om ze daarna terug te geven aan de ondervrager met richtlijnen voor de ondervraging. Een van hen zei me: "In je verklaring zijn heel wat zaken niet duidelijk. Ik heb het voorgevoel dat de "goede" methode niet gewerkt heeft. Wij gaan dus moeten gebruik maken van de "slechte" methode. Weet je wat we bedoelen?" Zij begonnen onder elkaar te praten en opeens leek de auto de baan te verlaten. Alsof wij op een bosweg waren. De wagen hobbelde over de weg. De weg leek me erg lang. Toen zij me uit de wagen lieten, had ik de indruk in een verlaten oord te zijn. Het was erg koud en het rook er vreselijk! Zij brachten me naar een vertrek dat niet leek op een cel, terwijl het toch die functie had. Zij zeiden me dat wij in de "speciale zone" waren. Ik voelde alleen en afgezonderd van de wereld. Telkens zij die ruimte binnen kwamen, moest ik rechtstaan, rug naar de deur, hoofd gebogen en ogen gesloten. Toen brachten zij me naar een ander vertrek. Ik moest hen volgen, het hoofd tussen de benen. Zij brachten me naar een vertrek, gevloerd met witte tegels betegelt. Het deed denken aan een laboratorium. Ik was moe. Ik had nog niet geslapen. Zij duwden me in een hoek, gooiden dekens over mijn hoofd en vroegen me of ik begreep wat er aan het gebeuren was. Zij hernamen de vragen en slagen. Tijdens de ondervraging werd ik verplicht kniebuigingen te doen. Vragen, kniebuigingen, slagen... Uiteindelijk viel ik in zwijm, maar zij verplichtten mij op te staan en door te gaan. Maar ik kon niet meer! Telkens weer moest ik opstaan... Een van hen, legde zijn hand op mijn geslachtsdelen en vroeg me hoe men "homoseksueel" vertaalde in het Frans. Ik antwoordde hem. Iedereen lachte. Ik had de indruk dat er heel wat agenten aanwezig waren en een van hen had een heel speciale lach. Nadien werd ik meermaals "homoseksueel" genoemd. Een van hen legde zijn hand op mijn hoofd en vroeg of ik zijn stem herkende. Ik herkende zijn stem als een van de ondervragers in Intxaurrondo, maar antwoordde: "Neen". Hij gaf me een klap tegen het achterhoofd en vroeg: " En nu? Herken je me nu?" Ondertussen werd ik verplicht kniebuigingen te doen en ik kreeg klappen zonder ophouden. Zij herhaalden hun bedreigingen en hadden het over mijn vrouw. Zij vroegen me of ik wist welke dag het was en ik realiseerde me dat ik geen besef van tijd meer had. Ik werd naar de cel gebracht, maar even later kwamen zij me weer halen. Om een dokter te zien. Toen begreep ik dat wij niet in een afgelegen oord waren. Zij brachten me eerst in een ruimte waar ik mijn gezicht en handen wat mocht wassen. Daarna was het trappen op, een lange gang met op het einde, het vertrek waar de dokter me ontving. In de gang, zag ik het gezicht van degene die me ondervroeg in Donostia. De dokter was een koude vrouw die klaarblijkelijk afstand hield. Zij stelde vragen over de behandeling. Ik vertelde haar over de klappen en de kniebuigingen. Zei vroeg: "Niets dat te zien is?" Ik antwoordde: "Nee", want er viel niets te zien van de behandeling. Ik vroeg haar welke dag we waren, maar had de indruk dat ze met me spotte. Het ganse bezoek duurde niet meer dan twee minuten. Zij vroeg de Guardia Civiles me wat water en wat te eten te geven en ook Ventoline want ik hen astma. Teruggekomen in mijn cel, vroegen de agenten of ik geklikt had. “Nee”, antwoordde ik. Zij brachten me een flesje water en een sandwich. Ik dronk enkel wat water. Terwijl ik in de cel was, kwamen en gingen de Guardia Civiles. Telkens moest ik opstaan, tegen de muur, hoofd gebogen, ogen gesloten. Een van hen legde telkens mijn hand op het flesje water. Toen namen zij me mee voor een andere ondervraging. Zij hadden het over mijn vrouw en uitten wilde bedreigingen. Zij zeiden dat mijn vrouw, bij het bericht van mijn arrestatie, naar Madrid gekomen was. Zij hadden haar opgesloten en zouden haar hetzelfde lot doen ondergaan, zelfs "ietsje meer". Zij hadden geluk, zo zeiden ze, want mijn vrouw is in verwachting. Mijn vrouw is in haar achtste maand. Ik geloofde hun bedreigingen. Ik ken mijn vrouw en wist dat ze bekwaam was naar Madrid te komen. Bovendien gaven ze me heel wat details zodat ik hen geloofde. Bovendien dreigden ze alle personen die ik ken in Gipuzkoa op te sluiten. Zij vroegen me alle instellingen die ik bezocht op te sommen. Ik zei hen alleen Etxerat bezocht te hebben en dat deze instelling legaal was... Zij zeiden me vijf dagen te hebben om me te doen verklaren wat zij wilden horen. Aangezien ik helemaal geen notie van tijd meer had... Een van hen zei toen dat hij me bij onze volgende ontmoeting in Lizartza zou doden. Ik was slechts één keer in Lizartza! Zij dreigden zelfs met Barajas! Er moest toch iemand de schuld krijgen... Ik werd opnieuw naar de cel gebracht. Ik kreeg een tas koffie en een sandwich maar kon niets naar binnen krijgen. Ik werd verplicht een tweede verklaring af te leggen. Ik werd verplicht meer "in détail" te gaan. Ik had de indruk dat de verklaring erg kort was, maar na er met de advocate over gesproken te hebben, leek alles drie uur geduurd te hebben, wat bewijst dat ik alle notie van tijd verloren had. Na deze tweede verklaring werd ik opnieuw naar de cel gebracht waar ik regelmatig gestoord werd. Tijdens de ondervragingen waren er steeds de klappen, bedreigingen en kniebuigingen. Zij vroegen mij of ik wist wat de "bolsa" was (foltertechniek: plastieken zak om over het hoofd te trekken en af te sluiten), terwijl zij me er één tegen het oor hielden, zodat ik het geluid hoorde. Ondertussen schreeuwden zij mij in de oren, zeiden me dat de vijf dagen nog niet voorbij waren, dat ik na de verklaring voor de rechter weer bij hen zou komen. Zij vroegen me of ik Unai Romano kende... Nadien brachten ze me voor de rechter. Ik heb de indruk dat de ondervragingen in Intxaurrondo langer waren dan in Madrid. Maar in Madrid was er meer geweld. Eén van de agenten had een Zuid-Amerikaans accent. Zolang ik onder toezicht van de Guardia Civil was, kon ik niet slapen. Op 8 januari werd ik onder rechterlijk toezicht geplaatst. Aan de rechter verklaarde ik de slechte behandelingen en bedreigingen. De procureur vroeg me, gezien de bedreigingen betreffende mijn vrouw, of zij met me meegekomen was! Ik zei van niet, zij was in Parijs gebleven.! Toen vroeg hij me hoe ik had kunnen geloven in haar arrestatie Ik antwoordde hem dat gezien de omstandigheden ik eender wat zou geloven.           
Ik legde mijn verklaring af. De rechter vroeg toen aan de procureur welke strafeis hij vorderde. Na het bureau even verlaten te hebben kwam de procureur en eiste een gevangenisstraf. Dus besloot de rechter mijn opsluiting. Mijn eerste nacht in Soto del Real verliep slapeloos. Ik werd telkens wakker, in paniek, met het gevoel nog steeds bij de Guardia Civil te zijn. Er moet rekening gehouden worden met het feit dat ik bij hen helemaal geen slaap kende”.

06-01-2008 om 08:49 geschreven door Natxo  

Interview met ETA
5 januari 2008
(vrij vertaald en ietsje ingekort)

2008ko urtarrilaren 05a

GARA > Azkenak > ENTREVISTA A ETA

Hoe evalueert u de politieke toestand sinds het einde van het onderhandelingsproces?

Rondom Euskal Herria blijft de muur en het permanente geweld van de Spaanse staat gehandhaafd. Net zoals in het voorbije onderhandelingsproces blijft die muur van de Grondwet en de negatie van ons volk bestaan. De Spaanse staat is bijlange nog geen transparante, werkelijke democratie, en Zapatero zoekt dezelfde uitweg als González en Aznar. Hij heeft een niet te verbeteren opportuniteit gemist om de Spaanse fascistische staat te hervormen, door Euskal Herria toe te laten de weg te volgen die het wil. Dat wilden wij bereiken aan de onderhandelingstafel, maar in plaats van onze rechten te respecteren, is Zapatero teruggekeerd naar de recepten van het verleden, de recepten van de dictatuur: brutale repressie.
Aan de andere kant blijft de PNV, die de bourgeoisie vertegenwoordigt, aan het handje van de PSOE lopen. Hun enige zorg is de verkiezingen (regionaal) van 2009 te winnen en hun macht te bestendigen of te vergroten.

Hoe is de analyse van ETA over de evolutie van de autonomie-eis voor Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland)?

De appreciatie is positief. We zien het vernieuwde alternatief van Izquierda Abertzale als een stap in de goede richting. Een meer dan behoorlijke meerderheid van onze gemeenschap eist een politieke en institutionele erkenning die bevoegdheden en machtsniveaus wil toekennen aan Euskal Herria. Het is onontbeerlijk om dit te bereiken omdat dit de enige manier is waarop ons volk kan overleven. Er moet een einde komen aan de kolonisatie en de repressie vanuit Parijs. Ons volk eist het officialiseren van het Euskara, de bevoegdheidssfeer van territoriale ordening en van economie. Wij wensen niet af te drijven, zoals de PNB (PNV in Frans-Baskenland), naar de logica van de Franse staat. Wij zijn geen Baskische Fransen, geen Basken in Frankrijk of Fransen in Pays Basque.

Zij eisen de noodzaak op van een staat voor Euskal Herria. Welke betekenis moeten wij in de huidige situatie geven aan die eis?

Dit is niet zomaar een eis. De creatie van een staat was en is het objectief van het revolutionaire verzet gedurende lange jaren. Het is een optie die zal leiden naar onafhankelijkheid. Velen hebben hun leven veil gehad om dit te verdedigen. Bestaat er wel een andere optie? Moeten wij ons volk laten afglijden naar de scène van Spanje en Frankrijk, in functie van politieke creaturen zoals Zapatero, Rajoy of Sarkozy? Moeten wij lijdzaam toezien hoe partijen, zoals de PNV, handel drijven en hun bezittingen vermenigvuldigen, misbruik makend van de huidige toestand? Ons volk heeft recht op eigen ontwikkeling. In Europa zijn er voorbeelden voorhanden: Schotland, Montenegro, Kosovo. Wij spreken hier dus zeker niet over een utopie. Een volk heeft, om te kunnen overleven, nood aan gestructureerde macht: soeverein, met een eigen staat.

Natuurlijk zal dit proces trapsgewijs verlopen, in fases. Het eerste doel wat wij moeten bereiken, is de erkenning van Euskal Herria, het accepteren van het recht op zelfbeschikking en de consequentie van een politiek raamwerk. Pas dan kunnen wij aan de weg beginnen te timmeren voor de creatie van een onafhankelijke staat, Euskal Herria. Wij hebben niet de minste twijfel dat een grote meerderheid van ons volk voorstander is van dit project. Waarom? Omdat wij euskaldunes (Baskischsprekenden) zijn, Baskische burgers en de noodzaak voelen meester te zijn van ons eigen volk. Wij kunnen niet aanvaarden dat anderen (uit een ander land) hier komen regeren. Wij schamen ons daarvoor niet. Wij geloven dat er voor iedereen plaats zal zijn in het project “Estado de Euskal Herria”.

Maar het heeft er toch alle schijn van dat de houding van Franse staat, ten aan zien van Euskal Herria, ongewijzigd is gebleven.

De Franse staat is zich maar al te goed bewust van de kracht van het autonomievoorstel en de bevrijdingsstrijd. Het antwoord van Sarkozy, en hieruit blijkt zijn zwakte, is de repressie opdrijven. De aanhoudingen van de voorbije maanden zijn een mooi bewijs. De Franse mandatarissen maken dezelfde vergissing als de Spaanse regering.

Voorzien jullie dat het offensief van de Spaanse regering betreffende repressie nog lang zal duren?

Het is duidelijk dat de Spaanse regering een proces gestart is waarbij geen politieke toegevingen mogelijk zijn. Wij moeten constant horen: “Tot hier en nier verder. De Grondwet wordt niet hervormd.” Zij taxeren de Organisatie (ETA) vandaag als zeer zwak en zijn er van overtuigd dat het einde van de Organisatie nabij is. Wat wij vandaag meemaken is repressie, repressie en nog eens repressie. Zij denken op die manier tot een “technische onderhandeling” te kunnen komen: de ontmanteling van de organisatie en terugkeren naar de orde van de dag, zonder aan de wezenlijke oorzaken iets te doen. Het verbaast ons dat, na zovele jaren van strijd, de regering nog altijd niet inziet waar de oplossing van het conflict ligt.

De laatste maande zijn er ontelbare arrestaties geweest en de regering spreekt openlijk over het politieke einde van ETA. Wat is jullie antwoord op die verklaring?

Hun houding is het gevolg van een politionele logica ten aanzien van het conflict. Maar ETA heeft nooit de parameters van het conflict als militair vertaald. Er is geen militaire nederlaag mogelijk, omdat de wortels van het conflict politiek zijn. Er is geen politionele overwinning mogelijk tegen de wil van het Baskische volk. Niemand zal de wil van het volk dwarsbomen. Bij iedere tegenslag wordt de wil om verder te ageren, meerdere malen versterkt. In die zin willen wij een oproep doen tot het volk op zich te verzetten tegen de onderdrukking en de aanmatiging van de Spaanse en de Franse staat. Wij roepen ons volk op om zich te organiseren in de strijd, want er is geen weg terug voor het nationale bevrijdingsproces.

In een communiqué van 15 december 2007 verklaart ETA een antwoord klaar te hebben tegen het terrorisme van de staat t.a.v. de Baskische militanten. Wat moeten wij daar exact onder verstaan?

Op 15 december 2007 pakt ETA, in de krant Gara, terug uit met een communiqué. Hierin eisen ze de verantwoordelijkheid op voor de 5 aanslagen tussen 9 september en 1 december 2007: de aanslag op gebouwen van Landsverdediging te Logroño, de explosie aan het commissariaat te Zarautz, een bom onder een auto in de wijk Abusu te Bibao (1 gewonde), explosieven bij het gerechtshof te Getxo en de aanslag in Capbreton, waarbij 2 Guardia Civiles het leven lieten. ETA verwijt de regering het vredesproces te hebben begraven en een wilde repressie te hebben ontketend. Volgens hen volgt de regering een doelbewuste, al uitgestippelde, weg. Zij verwijten de media doelbewust leugens en verwarring te verspreiden, in navolging van orders van bovenaf. ETA waarschuwt dat ze zullen blijven ageren tegen de repressieve apparaten (vooral Guardia Civil), waar ze zich ook mogen bevinden.

Momenteel beleven wij dat de Spaanse staat op het gehele terrein teruggekeerd is naar het staatsterrorisme. Wij herbeleven de tijden van GAL en dit onder het mandaat van Pérez Rubalcaba. Ze zijn er toe bereid alle middelen, ook onwettige, aan te wenden op de weg die leidt naar onafhankelijkheid te torpederen. ETA zal die vuile oorlogmanoeuvres niet zomaar laten gebeuren. Wij zullen hard optreden tegen het repressieve apparaat dat op jacht gaat naar onze gudaris (soldaten) en naar Baskische burgers.  

Er is zopas een aanslag geweest op het Volkshuis van de Baskische socialisten te Balmaseda, op 25 december 2007.

Wij hebben een waarschuwing gestuurd aan de militanten van de PSOE opdat zij aan minister Rubalcaba, aan president Zapatero of aan fascisten zoals Ares, zouden vragen tot hoever ze bereid zijn te gaan in hun repressieve praktijken. Zij folteren (plastiek zak en onderdompeling) op beestachtige manier Baskische burgers in de kazernes van de Guardia Civil, verkrachten dat het een walgelijke bijsmaak krijgt. Zij veroordelen burgers tot de dood door spreiding van de gevangenen in te voeren, als het enigszins mogelijk is zover mogelijk van huis. Militanten van de onafhankelijkheidsbeweging worden tot honderden jaren cel veroordeeld. De militanten van de PSOE moeten nadenken over de consequenties van die toestanden.

Alle politieke krachten kijken uit naar de komende verkiezingen. Hoe situeren jullie die afspraak met het volk in de huidige context?

Die afspraak moet gesitueerd worden in de structurele crisis die we nu meemaken. In het centrum van de strijd tussen PSOE en PP bevindt zich de hoofdvraag: “Hoe het hoofd bieden aan wat aan de basis van de crisis ligt.”

De PSOE probeert aan te tonen dat ze bekwaan is meer te doen tegen  Izquierda Abertzale dan de PP in het verleden. De repressieve lijn die zij aanhouden is van meer diepgang, omdat ze er zich van bewust zijn dat het project van Izquierda Abertzale niet te overwinnen valt. Misschien plukken zij de vruchten op korte termijn, maar met de vastberadenheid van het Baskische volk weten ze geen weg. Dat is de reden waarom de dreiging van buiten de wet stellen rust op de ANV.

Het is bevreemden te moeten vaststallen dat de Spaanse staat, die ons dagelijks wil voorhouden dat wij Spanjaarden zijn, ons nu buiten die verkiezingen wil houden. Het is duidelijk dat Euskal Herria geen plaats heeft in de Spaanse wetgevende onderdrukking. Maar één zaak staat als een paal boven water: noch de PSOE, noch de PP zal er in slagen de wil van het Baskische volk te dwarsbomen.

Maar merken jullie geen verandering op in de houding Izquierda Abertzale?

Wij taxeren dit niet als dusdanig. Wij beleven een moment waarop wij de strijd voor onafhankelijkheid moeten opdrijven. Izquierda Abertzale heeft altijd geweten wat de beste optie was om de krachten te bundelen bij verkiezingen. Wij zijn er van overtuigd dat ze dit met succes zullen doen. ETA roept de burgers op om zich heel sterk betrokken te voelen in het proces voor een eigen staat.

Zal een overwinning van de PP de poorten voor een mogelijke onderhandeling niet volledige sluiten?

Zoals we al verklaard hebben valt de oplossing voor het conflict te situeren in het politieke kamp. Om die reden is het van weinig belang of de PSOE, dan wel de PP aan de macht komt. De kernvraag is de erkenning van de rechten van Euskal Herria door de Spaanse staat. ETA heeft in de voorbije 30 jaar aan de onderhandelingstafel gezeten met regeringen van diverse pluimage, met de vastberaden wil om genegotieerde en democratische oplossing te vinden voor het conflict. Alle presidenten van Spanje hebben die onderhandelingen misbruikt om valse uitwegen te zoeken voor het conflict, en hun enige leidraad was ETA en Izquierda Abertzale te verzwakken en van de kaart te vegen. Vroeg of laat moeten we toch teruggaan naar de onderhandelingstafel, maar de enige weg daartoe is de erkenning van de democratische rechten voor Euskal Herria.

En welke appreciatie dichten jullie de PSN (socialistische partij Navarra) toe, die de UPN (zusterpartij PP in Navarra) blijft steunen om de macht verder te zetten in Navarra?

Het is evident dat er een staatspact moet komen ten aanzien van de Baskische kwestie. Het zijn beslissingen die in Madrid moeten genomen worden. Ongetwijfeld heerst daar nog altijd het “staatsraison”. Dat weerspiegelt zich in Navarra waar de socialisten plat op de buik gingen om de PP-regering te blijven steunen. Dit gebeurde enkel en alleen in het vooruitzicht van wat er bij de komende nationale verkiezingen zou kunnen gebeuren. Zij spelen geen open kaart en leggen zeker hun troeven niet op tafel. Dat zullen ze pas doen na de verkiezingen. Afhankelijk van het resultaat zullen ze stappen zetten voor een hervorming. We mogen niet vergeten dat in Navarra de eventuele goedkeuring en legitimatie door het volk zal misbruikt worden, niet om het woord aan het volk te geven, maar om Navarra te hervormen in het karkas van het Spaanse staatsbestel. Dat is hun enige finaliteit.

Juan José Ibarretxe heeft een concreet plan op tafel gelegd. Wat is de houding van Eta dien aangaande?

In 1979 hebben wij kunnen meemaken dat de leiders van de PNV zich onderworpen aan Suárez, en zonder al te veel scrupules negotieerden op de rug van ons volk en van hun basismilitanten.  Zij omarmden Moncloa door het Statuut van Gernika te ondertekenen.

In akkoord met de voorschriften (disposities), “Disposición Transitoria Segunda de la Constitución Española de 1978”, werd het País Vasco beschouwd als “Comunidad Histórica”, en kon aanspraak gemaakt worden op een autonomie voorzien in het artikel 151 van de Constitutie. Bovendien erkende het statuut de “historische rechten” van het País Vasco. Op die manier verkreeg het País Vasco een hoge graad van autonomie (in schijn althans, omdat met verloop van tijd bepaalde directieven werden uitgehold en teruggeschroefd of kortweg niet werden toegepast). Aangezien de integratie van Nafarroa in het project op een “njet” stuitte, viel dit bij een groot deel van de Baskische politieke partijen niet in goede aarde.

Dertig jaar later zien wij hetzelfde gebeuren. Ten tijde van Imaz (voormalig voorzitter PNV) werd ingezien dat de hegemonie en de macht van de partij in de Baskische Autonome Gemeenschap gevaar liep. De PNV heeft haar strategisch plan in functie gesteld van de stabiliteit van de Spaanse staat, en heeft steun gezocht bij de PSOE en de regering. Het project van de Tren de Alta Velocidad (TGV) is hier een schoolvoorbeeld van.    

Uit regeringskringen kwam het bericht, na het ontslag van Imaz, dat hij het beste was wat de PNV ooit had overkomen.

Op die manier is Ibarretxe, rekening houdend met de actuele politieke toestand, samen met de PNV aan de voorbereidingen begonnen van de regionale verkiezingen van 2009. Met het plan werd een instrument gecreëerd die een valse confrontatie met de staat moet voorstellen: een “reisroute” die moet uitmonden in 2009 om nadien de rode loper uit te stallen voor nieuwe hervormingen in Spanje. Een nieuw bedrog.

Maar het is Ibarretxe die ETA beschuldigt Euskal Herria opnieuw naar het verleden te loodsen.

Nog zo’n leugen. Het zijn de politici en de voorstellen die ons veroordelen om geketend in een Spaans bestel te leven, die ons terugbrengen naar het verleden. Wij wensen Ibarretxe duidelijke onze boodschap over te brengen: wij hebben nooit aanvaard en zullen nooit aanvaarden dat wij gegijzeld worden in een autonoom bestel dat Spanje heet. In ieder geval, met zijn uitlatingen over geweld verdraait hij het discours. Het is hypocriet, demagogisch en cynisch te zwijgen over het geweld dat de staat aan ons volk berokkent. Spreken over één geweld, zonder schaamrood, typeert zijn houding van hypocriet. Hij zou al kunnen starten met zijn eigen Ertzaintza in toom te houden. Het is hypocriet, demagogisch en cynisch te zwijgen over het geweld dat het patronaat aan onze arbeiders berokkent

Eens te meer maken jullie melding van arbeidsongevallen.

Ja, want die ongevallen hebben maar één naam: “Patronaal terrorisme”. De toestand wordt onhoudbaar. De hypocrisie van de ondernemers kent geen grenzen. Het voorbije jaar zijn meer dan 100 doden gevallen. En het ergste is dat niet de geringste vorm van verandering (veiligheid) te bespeuren valt. Mobilisaties van arbeiders en syndicaten hebben niets opgeleverd. Alleen de harde winst telt. Patronale belastingen worden verlaagd. In de omgeving van de gezondheidszorg wordt geweigerd met de syndicaten en met de arbeiders te overleggen en worden werkomstandigheden bij decreet vastgelegd. Er wordt gezegd dat ondernemers rijkdom creëren, maar er wordt niet bijgezegd waar die rijkdom naar toe vloeit. In ieder geval niet naar de arbeider.

Jullie hebben ook de Tren de Alta Velocidad (TGV) aangehaald. Wat is de houding van ETA bij de evolutie van dit probleem?

In Euskal Herria zijn er momenteel oneindig veel conflicten, grote en kleine, maar er is geen intentie of wil om die problemen via dialoog of rede aan te pakken. Bij de uiteindelijke afrekening zal ETA eens te meer het gelijk aan zijn kant hebben. Als we niet tussenkomen in conflicten zullen de instellingen hun wil aan ons opdringen, zelfs met de macht van de wapens. Zie maar naar Lemoiz en Itoitz om maar twee voorbeelden te noemen.

Ze hebben en hadden zelfs het lef om te beweren dat het noodzakelijke, onvermijdelijke en ecologische projecten betrof. Ze hebben gekozen voor desinformatie en onderdrukking. Wij hebben gekozen voor de wil van het volk.

05-01-2008 om 15:08 geschreven door Natxo  

Juan Carlos Alfonso Víctor María
de Borbón y Borbón-Dos Sicilias
Rey de España

70ste verjaardag

Vandaag, 5 januari 2008, wordt koning Juan Carlos I 70 jaar. Hij zit 32 jaar op de troon (22 november 1975). Het merendeel van de Spanjaarden beschouwde hem als één van de symbolen van “La Transición’, de overgang van dictatuur naar democratie (?). Hij was de man die de staatsgreep van 1981 onderdrukte (?). Vanwege de “españolistas” kreeg hij het statuut van halfgod toegedicht. De grondwet van 1978 heeft dit mede mogelijk gemaakt: er staat in geschreven dat de vorst “ongenaakbaar” is. Dat betekent dat hij om het even wat mocht uitrichten en daarvoor geen verantwoording moest afleggen.

Un Rey golpista

Zovele jaren na de dood van dictator Franco wordt koning Juan Carlos door de Spaanse gemeenschap nog altijd beschouwd als de garantie voor de instituten en de verdediger van de democratie. Hij is bijna onaantastbaar geworden. Zijn prestige als monarch was aanzienlijk gegroeid sinds 23 februari 1981, toen luitenant-kolonel Antonio Tejero van de Guardia Civil en de generaals Milans del Bosch en Alfonso Armada een staatsgreep pleegden. De mislukking wordt toegeschreven aan Juan Carlos die manifest zijn afwijzing voor de onbezonnen poging liet blijken.

Twintig jaar na de mislukte staatsgreep rezen twijfels over wie werkelijk achter de staatsgreep zat. Kolonel Amadeo Martínez Inglés (*), auteur van het boek: “23-F. El golpe que nunca existió” (Editorial Foca), houdt ons de volgende thesis voor: “Het gaat hier om een politiek-militaire operatie van de Borbons, geleid door koning Juan Carlos, die op de hoogte was over het feit dat een groep ultrarechtse militairen een beweging aan het voorbereiden waren om hem (de koning) af te zetten.”      
           
(*) Kolonel Martínez Inglés was professor Militaire Geschiedenis en Strategie aan de Militaire School van de Generale Staf, en directe getuige van de duistere kanten van het leger tijdens de periode van de “La Transición”. Hij was toen chef Mobilisatie van de Generale Staf en chef van de Infanteriebrigade in Zaragoza.    
           
Tijdens een interview (2003) verklaart hij dat er de laatste 20 jaar geen staatsgrepen waren in Spanje. Militaire staatsgrepen richten zich altijd in de eerste plaatst op de hoogste machtskoepel, in dit geval de koning. Maar op 23-F werd er niet aan de koning geraakt. De Guardia Civiles die, onder leiding van Tejero, binnendrongen in het parlement ageerden niet tegen de koning. Integendeel, zoals op TV te zien was, riepen zij slagzinnen ten gunste van de monarch. De staatsgreep, tussen haakjes, richtte zich ook niet tegen het politieke systeem, want generaal Armada had in zijn binnenzak een document met de namen van een nieuwe regering, onder zijn voorzitterschap. Namen met “democraten” uit de voornaamste politieke partijen. Het was opgezet spel, een politiek, militair en institutioneel manoeuvre, geleid vanuit de Kroon om de echte staatsgreep, voorzien voor 2 mei 1981, te dwarsbomen. Die staatsgreep (pseudo-staatsgreep) was gepland door de meest radicale krachten van het extreemrechtse Spanje en uitgedokterd in kringen van extreemrechtse militairen, om de koning af te zetten en de terugkeer naar een totalitair regime à la Franco voor te bereiden.

De halfgod valt van zijn sokkel

Vanaf 13 september 2007 worden in Catalaanse steden honderden foto’s van de vorst in het openbaar in brand gestoken. De politieke partij Esquerra Republicana de Catalunya probeert in de Cortes om de koning het mandaat van opperbevelhebber van het leger te ontnemen. Het initaitief strand in de Senaat.

Omstreeks diezelfde tijd, ietsje vroeger wellicht, verwijt het rechtse ultrakatholieke (nationaal-katholieke) blok de koning dat hij zich niet openbaar uitspreekt tegen de onderhandelingen die Zapatero voert met ETA. Zij gooien dit verwijt op een hoopje met de wet op het homohuwelijk. De nationaal-katholieke radiozender “Cope” (eigendom van de bisschoppenconferentie), eist het aftreden van de koning: hij wordt door hen beschuldigd het niet op te nemen voor het ultrarechtse militantisme van de mantelorganisatie van de Partido Popular, de Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT), Slachtoffers van het terrorisme.

Diplomaat of driftkikker

Zijn uitval naar Hugo Chávez, staatshoofd van Venezuela, wordt hem zwaar aangerekend. Chávez noemde in een toespraak de ex-president van Spanje een fascist (velen zullen het daar mee eens zijn) en Juan Carlos blafte hem toe: ” "¿Por qué no te callas?", Hou je bek! Een diplomatisch hoogtepunt in zo verre dat “TIME” die uitspraak catalogeerde als één van de 10 beste “parels” van 2007.

Vader uitgerangeerd

Franco kon Don Juan de Borbón, vader van en wettige troonopvolger, niet uitstaan en rangeerde hem er uit. De zoon, Juan Carlos, rook macht, maar vooral geld, en liet zijn vader in de steek. Hij is een product van het Franquisme en bovendien militair.

De lijst is te lang

De lijst is te lang om alles uit de doeken te doen. Lees er maar eens de niet toegelaten biografie op na over Juan Carlos, geschreven door Patricia Sverlo (schuilnaam). Jammer genoeg, alleen in het Spaans.

05-01-2008 om 08:59 geschreven door Natxo  

De Audiencia Nacional onderzoekt
beledigingen t.a.v. Mercedes Gallizo

Actualizado viernes 04/01/2008 14:34

EUROPA PRESS

Op 21 december 2007 was Mercedes Gallizo, directeur-generaal van de penitentiaire instellingen, aanwezig op een voorstelling in de gevangenis van Soto del Real. Verschillende gevangenen, 23 om volledig te zijn, verzorgden er een opvoering “Jezus Christus Superstar”.

De oorspronkelijke bedoeling was dat Gallizo kerstwensen zou overbrengen aan de functionarissen van de gevangenis, maar de directeur vroeg haar de musical in te leiden. Na de nodige plichtplegingen stond zij op het punt de zaal te verlaten, toen drie Etarras, in voorlopige hechtenis, haar begonnen uit te schelden: “Fasciste, Engels des doods, Moordenares van onze makkers. Jij bent verantwoordelijk voor de spreiding en het leed van de Baskische gevangenen.”

De Audiencia Nacional, bij monde van Javier Zaragoza, opent nu een onderzoek om na te gaan of de drie “gezondigd” hebben tegen artikel 571 en 574 van de Código Penal (Strafwetboek): het delict van “ondermijnen van de constitutionele orde en verstoren van de openbare orde”. Dit is een heel zware beschuldiging en kan gelijkgesteld worden met insubordinatie. De “gieren” van de Audiencia Nacional, de uitzonderingsrechtbank, kennen er wat van. Dat noemt men “spijkers op laag water zoeken”.

Of een gevangenis al dan niet als een openbare plaats kan bestempeld worden, is van geen tel. Het resultaat staat al vast alvorens er ook maar één onderzoeksdaad werd verricht: schuldig over de gehele lijn. En de straf zal niet mals zijn.

05-01-2008 om 08:43 geschreven door Natxo  

Plan de Educación para la Paz

Opvoedingsplan voor de Vrede

Minister van Justitie van de Baskische regering, Joseba Azkarraga, stelt vandaag 4 januari 2008 officieel het “Plan de Educación para la Paz” voor. Dit opvoedingsplan voor Vrede werd  gedurende maande voorbereid door de Dirección de Derechos Humanos, de directie van de mensenrechten van zijn departement. De bedoeling is de Baskische leerlingen te sensibiliseren tegen het geweld, in te lichten over de realiteit van de slachtoffers en de schendingen van de rechten en de vrijheden aan te klagen.

De bal ging aan het rollen, toen bleek dat niet enkel over de slachtoffers van het ETA-geweld zal gedebatteerd worden, maar ook over ander geweld (en dat is één geweld te veel). Tijdens het pilootprogramma, voorgesteld in een 20-tal schoolgemeenschappen, kwamen getuigenissen van ETA-slachtoffers aan het woord, maar ook de dochter van de historische leider van Herri Batasuna, Xanti Brouard, vermoord door het staatsterrorisme van GAL. En dat was nu net één stap te ver. In Spanje bestaat er maar één geweld: dat van ETA.

04-01-2008 om 10:14 geschreven door Natxo  

Christenen aan de basis

verschillen van mening

Spaanse kerk en PP
samen sterk

Het zit er bovenarms op tussen de Spaanse katholieke Kerk en de socialistische regering. De Spaanse clerus verwijt de regering dat ze de rechten van de mens in gevaar brengt, de socialistische partij (PSOE) beschuldigt de Kerk op haar beurt van dat ze "de fundamenten van de democratie ondermijnt".   

De PSOE was bijzonder misnoegd over opmerkingen die de aartsbisschop van Madrid, Antonio María Rouco Varela, maakte op een grote massabetoging van 30 december 2007 in Madrid voor het behoud van de christelijke gezinswaarden. Volgens de organisatoren waren er twee miljoen betogers, de gezaghebbende krant El País hield het op minder dan 160.000. De manifestatie kreeg heel wat aandacht in de media.   

De top van de Spaanse clerus organiseerde de betoging om de politiek van de overheid aan te klagen en kreeg daarbij de steun van de centrumrechtse oppositiepartij Partido Popular (PP). De Kerk heeft het bijzonder moeilijk met enkele wetten die het homohuwelijk en een snelle echtscheiding mogelijk maken en met de vrije keuze voor leerlingen om al dan niet godsdienstonderwijs te volgen.   

Tijdens de betoging zei Rouco Varela dat de wetgeving in Spanje “terugkeert in de tijd en botst met de Verklaring van de Rechten van de Mens, die stelt dat het gezin de kern is van de maatschappij en de rechten van het gezin erkend moet worden.” Kardinaal Agustín García-Gasco uit Valencia zei dat “de weg van abortus, echtscheiding en manipulatie van het onderwijs niet leiden naar een eerbare toekomst voor de mens en zijn rechten, maar naar een instorting van de democratie.”         

Volgens Jaime Mayor Oreja, Europarlementslid van de PP en voormalig minister van Binnenlandse zaken, uitten de bisschoppen de scherpe kritiek omdat ze “al drie jaar lijden onder aanvallen van de socialisten op de waardigheid van het individu, het gezin en de natie.” Volgens Oreja getuigt de politiek van de socialisten van “een gebrek aan respect voor de vrijheid en de democratie.”

“Religie mag geen wetteksten schrijven”  

De reactie uit socialistische hoek liet niet lang op zich wachten. Minister van Justitie Mariano Fernández Bermejo suggereerde prompt dat de Kerk “het eigen huis op orde moest houden.” Een ander kopstuk van de PSOE, José Blanco, zei dat de leiders van de Kerk de christelijke familie kunnen doen instorten met hun leugens, en herinnerde ze eraan dat liegen een christelijke zonde is. Hij voegde eraan toe dat de regering Zapatero een grote verdediger is van het gezin en er bijvoorbeeld voor gezorgd heeft dat ouders hun job kunnen combineren met een gezinsleven dankzij een langer vaderschapsverlof.          

Net na de betoging vaardigde de PSOE een communiqué uit waarin het stelt dat de Spaanse Kerk de fundamenten ondermijnt van de democratie, die gebaseerd zijn op het principe dat enkel de maatschappij de autoriteit heeft om de grenzen van de individuele vrijheden te omschrijven. “In een regime dat gebaseerd is op vrijheden, mag religie geen wetteksten schrijven”, besloot de tekst. Volgens bronnen binnen de PSOE is de tekst persoonlijk goedgekeurd is door Eerste Minister Zapatero.         

Het ziet ernaar uit dat het debat nog niet ten einde is. De nationale verkiezingen zijn gepland op negen maart en uit enquêtes blijkt dat het een nek aan nek race belooft te worden tussen de PSOE en de PP.         

Spanje blijft een overwegend katholiek land. Een studie in juli 2007 wees uit net geen drie kwart van de Spanjaarden zichzelf beschreef als katholiek. Maar uit hetzelfde onderzoek bleek tegelijkertijd dat zes op tien respondenten het homohuwelijk accepteert, 42 procent nooit bidt en de helft enkel naar de mis gaat voor dopen, begrafenissen en huwelijken.

Bron: “Het Belang van Limburg”, van 03.01.2008

04-01-2008 om 08:44 geschreven door Natxo  

De gevangenissen vullen
en de sleutels weggooien

Minister van Justitie José María Michavila beëindigt op 3 januari 2003 zijn ronde langs de andere politieke partijen om voldoende beulen te vinden die zouden kunnen meestemmen met de “immense meerderheid” om de strafwet te wijzigen waarbij de maximum gevangenisstraf voor de Baskische Politieke gevangenen van 30 naar 40 jaar zal gebracht worden, en die ze tot de laatste dag zullen moeten uitzitten. 

De PSOE (socialistische partij) zal opnieuw de medewerking verlenen en deze Spaanse rooien begrijpen nog steeds niet hoe ver ze zijn afgeweken van hun opdracht: het postfranquistische Spanje naar de democratie voeren.

Volgens Jaime Ignacio del Burgo, verschillende keren senator en nu prominent lid van Partido Popular in Navarra, is het doel van deze wetswijziging dat de Baskische gevangenen “wegrotten in de gevangenis”.

Del Burgo deed er alles aan om het oude koninkrijk Navarra buiten het Baskische autonomiestatuut te houden. Als Député schonk hij bijna een half miljoen € aan een bedrijf in Altsasu waar hij voordien te werk gesteld was!

Wat vooral zal verder rotten, is het conflict!

03-01-2008 om 08:52 geschreven door Natxo  

Nieuwjaarsboodschap van ETA
2 januari 2008

ETA bevestigt dat de Spaanse regering een uitzonderingstoestand heeft ingesteld die de vernietiging zoekt van het Baskisch onafhankelijkheidsstreven en onthult dat die regering het staatsterrorisme heeft opgevijzeld.

“In het verleden hebben zij er een gewoonte van gemaakt om het staatsterrorisme toe te passen en nu doen ze hetzelfde. Rubalcaba, de minister van Binnenlandse Zaken, wordt de “minister van GAL” genoemd. Hij verleent alle steun aan het wachtwoord “todo vale contra ETA” (alles is toegestaan tegen ETA). “Baskische burgers worden gefolterd met een totale willekeur in de kazernes van de Guardia Civil. Zij worden onderworden aan de plastiek zak over het hoofd, tot aan het uiterste punt van verstikking. Zij worden onderworpen aan de onderdompeling in het bad tot aan het uiterste punt van verdrinking en zij worden verkracht met stokken en bezemstelen in de anus.” ETA verwijst ook naar het recente overlijden van Natividad Junko, in een verkeersongeval op weg naar gevangenenbezoek. Zij klagen de verharding van de gevangenenspreiding aan en van het niet vrijlaten van zwaar zieke gevangenen. “De regering doet al het mogelijke om het conflict te laten aanslepen.”

ETA richt ook harde woorden aan het adres van de woordvoerders van de Gobierno de Lakua (de Baskische regering). “Zij zijn het die weerzin opwekken bij ons volk, omdat zij de folteringen en de verraders (Spaanse regering) steunen. Het fiasco van de politieke onderdrukking en negatie zal nog toenemen, omdat niemand de wil van een volk, om de staat Euskal Herria op te bouwen, zal kunnen overwinnen.”

02-01-2008 om 10:19 geschreven door Natxo  

Juan José Ibarretxe Markuartu
President op 2 januari 1999

Juan José Ibarretxe Markuartu (Llodio, °15 mei 1957) is een politicus van de gematigde Baskische nationalistische strekking en behoort tot de Partido Nacionalista Vasco (EAJ-PNV). Hij is de actuele Lehendakari (ministerpresident) van de regering van de Baskische Autonome Gemeenschap en werd een eerste maal in die functie verkozen op 2 januari 1999.

De linkse nationalisten van Euskal Herritarrok (EH), de opvolgers van het verboden Herri Batasuna, bleven afwezig op de plechtigheid onder de oude eik in Gernika waarbij Juan José Ibarretxe zijn taak van Lehendakari, President van het Baskische Volk opneemt.

Ibarretxe gebruikte hiervoor de formule die in 1936 door de eerste Lehendakari, José Antonio Aguirre, geformuleerd werd:

« Ante Dios humillado, en pie sobre la tierra Vasca, en recuerdo de los antepassados, bajo el árbol de Gernika, ante vosotros, representantes del pueblo, juro desempeñar fielmente mi cargo. »

“Ootmoedig voor God, staande op Baskische grond, denkend aan de voorouders, onder de boom van Gernika, tegenover jullie, vertegenwoordigers van het volk, zweer ik trouw mijn functie te bekleden.”

De tekst werd in het Spaans en in het Baskisch gezegd, in aanwezigheid van o.a. de 94-jarige moeder van Ibarretxe.

Eindejaarsboodschap

In zijn eindejaarsboodschap, op 31 december 2007, verklaart Ibarretxe ervan overtuigd te zijn dat 2008 het jaar wordt waarin Euskadi de toekomst voor het Baskische volk zal schrijven. Hij herinnert eraan dat op 25 oktober 2008 de Baskische gemeenschap het woord zal krijgen, zonder uitsluiting tot in de meest ultieme consequentie. Hij verwees hiermee naar zijn voornemen om een referendum te houden. “Wij zullen samen een nieuwe historische cyclus openen om een toekomstige samenleving op te bouwen, gebaseerd op 3 peilers: Vrede, Dialoog en Besluit. Niet ETA, niemand trouwens (verwijzend naar Spanje) zal er in slagen ons de hoop te ontzeggen om definitief uit de tunnel van geweld te geraken, en om een vreedzame en democratische oplossing te zoeken voor het Baskische conflict. De Baskische samenleving is niet bereid terug te keren naar een destructief verleden. Er moeten oplossingen gezocht worden, of ETA nu bestaat of niet, en de beste oplossing is dialoog, zonder iemand uit te sluiten (hij verwijst naar Batasuna). Ik verbind mij er toe die dialoog aan te gaan, tot in de ultieme juridische of politieke consequentie. Een oplossing gebaseerd op illegaliseren van politieke partijen, is geen optie. Een oplossing gebaseerd op het fnuiken van burgerlijke en politieke rechten, is geen optie. Laten wij ophouden te kijken naar ETA, naar Madrid, naar Parijs of naar Brussel. Wij moeten er ons van bewust zijn dat wij zelf de sleutel van onze eigen toekomst in handen hebben. Op 25 oktober 2008 zal de Baskische gemeenschap belast worden met het terug in gang zetten van de stilgevallen klok.”

Zal Ibarretxe woord houden?

02-01-2008 om 08:48 geschreven door Natxo  

Het jaar 2007 begon niet goed
1 januari 2007

Tot eenieders verbazing blies ETA, bij wijze van spreken, op 30 december 2006 het staakt-het-vuren op dat ze zélf negen maanden eerder eenzijdig afkondigden. Bij de ontploffing kwamen twee Ecuadorianen om het leven die op de parking van de terminal in hun auto sliepen.

Erg vreemd was dat ETA, in tegenstelling tot de vorige keren, niet vooraf het einde van het bestand had aangekondigd. Maar het “vredesproces” dat volgde op het bestand was al langer dood omdat de tegenpartij, de Spaanse Regering niet één blijk van toegeving deed.
Er vielen gedurende drie jaar geen doden onder ETA-geweld. De repressie bleef echter voortduren: sinds 22 maart 2006 bij de aanvang van het bestand werden er in Baskenland 106 activisten aangehouden, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.

Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten van de Basken met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.

Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en in Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.

Gedurende die 9 maanden werden borgsommen geëist van 1.493.000 euro’s, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij kwamen.

Gedurende die 9 maanden werd op 22 politieke gevangenen de “doctrine Parot” toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).

Gedurende die 9 maanden werden kreeg Iñaki de Juana Chaos, op het ogenblik dat hij al lang vrij moest zijn, een jarenlange gevangenisstraf extra voor het schrijven van enkele krantenartikels!

Gedurende die 9 maanden kondigde de organisatie ETA op 18 augustus 2006 aan dat het proces “in crisis” was.

Vanaf dat ogenblik groeiden de oproepen vanuit radicale nationalistische hoek, zowel inzake intensiteit, als in bezorgdheid.  MAAR ER GEBEURDE NIETS! President Zapatero bleef optimistisch. Twee dagen vóór de aanslag op de vliegtuigterminal van Madrid Barajas verklaarde hij nog: “Binnen het jaar zullen we verder staan dan nu! Maar het proces zal lang, hard en moeilijk zijn.” Zapatero faalde.

De Baskische filosoof, Iñaki Soto, maakt in Gara op 2 januari 2007 brandhout van de Spaanse Socialisten n.a.v. het hoofdartikel in hun “onafhankelijke” kwaliteitskrant “El País” van zondag, 31 december 2006.

“Deze gefingeerde wereldburgers uit Madrid hebben de Spaanse bevolking gedurende al die tijd willen verkopen dat ETA zich ging overgeven. Ze deden het voorkomen als zou ons conflict, in tegenstelling tot andere conflicten, gemakkelijk oplosbaar zijn. Het enige dat de PSOE voor de vrede deed was Bob Dylan naar Baskenland halen (‘Vredesconcert’ in Donostia op 11 juli 2006). Maar ze moeten geen muzikanten naar Baskenland brengen, maar onze gevangenen. Wij willen geen aanstekers laten branden op het strand, maar vrij onze eigen vertegenwoordigers kiezen. Wie willen geen liederen over vrede, maar de vrede zelf. Wij willen niet passief op concerten aanwezig zijn, maar actief deelnemen aan de toekomst van ons Volk. Wij willen geen pacificatie en koel bier. We willen vrij beslissen over wat we willen zijn. De schuld van de mislukking ligt bij het land dat zich schuldig maakt aan het niet politiek oplossen van een politiek conflict. Het land dat ontkent dat er op zijn territorium culturen zijn die verschillen van de cultuur van de staat. En de schuldigen zijn bij ons de mensen die weigeren het op te geven Spanjaard of Fransman te zijn het wat een prioriteit van eerste orde is.

01-01-2008 om 09:40 geschreven door Natxo