Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-05-2007
Herderlijk schrijven
Herderlijk schrijven doet de potjes overkoken
De Baskische bisschoppen (Bilbao, Donostia en Gasteiz) tonen hun ongerustheid over de gevolgen van de Partijenwet die de bedoeling heeft de partij van de linkse nationalisten, Batasuna te verbieden. Dit staat in hun herderlijk schrijven van 31 mei 2002, onder de titel Preparar la Paz.
En wat zegt de PP-Regering? De bisschoppen vertegenwoordigen niets! Volgens Pio Cabanillasverdedigen de bisschoppen de straffeloosheid van Batasuna, de vrede van de lafaards.
Kort nadien werd er een verklaring verspreid die door 358 Baskische priesters werd ondertekend. Hierin worden alle rechten van het Baskische volk verdedigd en bevorderd als weg om alle conflicten te boven te komen op de weg naar de vrede. Minister Piqué roept daarop zelfs de Pauselijk nuntius in Spanje op het matje. Tijdens de onzalige Francodictatuur was dit voldoende om de gelederen, onder de kromstaf weer gesloten te krijgen. Maar toen verscheen de dictator ook op kerkelijke feesten in de kerk onder het baldakijnterwijl via het orgel de nationale hymne weerklonk.
Iturgaiz noemt het herderlijk schrijven een écht schandaal omdat de bisschoppen de beulen verdedigen en niet de slachtoffers. Nooit schreven ze een herderlijke brief bij de moord op Miguel Angel Blanco.
Xabier Arzalluz begrijpt niet wat er toch gaande is. De brief veroordeelt ETA toch krachtdadig. Maar het ergst vindt de PNV-president nog de volgzaamheid van de socialistische oppositieleider, Rodríguez Zapatero, die de Spaanse Bisschoppenconferentie ging oproepen de Baskische bisschoppen tot de orde te roepen!
Volgens de Bisschop van Pamplonaechter, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van dit volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een écht verschillend Baskisch Volk is.Hij is niet van mening dat Het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen. De 358 ondertekenaars sturen hun tekst nu naar de Europese bisdommen.
De Spaanse Regeringspresident,Aznarnoemt hetherderlijk schrijven een zware morele en intellectuele perversiteit.
HetVaticaanmaakte inmiddels bekend niet op te treden tegen de bisschoppen die zich uitspreken tegen het buiten de wet stellen van Batasuna.
Joseba Azkarraga (EA), Baskisch minister van justitie, zegt dat het niet onwaarschijnlijk zou zijn als de Baskische priesters zouden vervangen worden door militaire exemplaren. In 1974 klaagde de bisschop van Bilba, Añoveros, de situatie in Baskenland aan. Franco was woedend en stuurde een militair vliegtuig naar de vlieghaven van Sondika met de bedoeling Añoveros het land uit te zetten indien dit nodig was. Maar Añoveros haalde de Europese pers en de zaak bracht Franco veel schade toe.
Uiteindelijk zal zelfs de Spaanse Bisschoppenconferentie, méér Spaans dan Bisschop, zich uitspreken tegen de kritiek van de PP-regering op het herderlijk schrijven hetgeen Jaime Ignacio del Burgo (PP-Navarra) doet verklaren het niet verwonderlijk is dat de kerken leeglopen.
La Razón weet later te melden dat één van de ondertekenende priesters in Gara schreef, terwijl een andere een school voor Baskisch onderwijs oprichtte, alsof het om een geval van zware misdaad gaat
Elke Spaanse krant heeft zijn terrorismespecialist. Voor de krant ABC is J. Pagola een veteraan ter zake. Op 30 mei 2005 schonk hij zijn lezers nog eens, wat vroeger een cursiefje heette.
Pagola vertelt over een kroegentocht door het oude centrum van Donostia. Hij wil daarbij aantonen dat de horeca in Alde Zaharra (het oude deel)het heilige der heilige van de nationalistische economie vormt. Het verhaal begint in bar Herria in de Juan de Bilbao-straat. De sfeer binnen verandert enkel als zich tussen de Jarrai-jongeren af en toe oudere mensen bewegen,mogelijk ouders van ETA-leden die in de gevangenis zitten. De verantwoordelijken van de herriko hebben op de toog vier spaarpotten gezet in vier verschillende kleuren als gaat het om vier verschillende codes. Achter in de bar hangen de souvenirs: aanstekers met verschillende slogans, halsdoekjes met de logos van de Amnestiebewegingen, sigarettenkokers, portemonneetjes met gelijkaardige slogans. Er hangen ook Ikurriñas en vlaggen van Batasuna. Dan gaat de reporter onverschrokken op zijn doel af. Hij speelt alles of niets en vraagt: Eén van die halsdoekjes en drie aanstekers.De vrouw met rode haren, die verantwoordelijk is achter de bar, overhandigt hem het gevraagde en rekent, samen met het genuttigde broodje en het glas wijn, 12 euro aan. Geen ontvangstbewijs, geen factuur merkt de senior writer van ABC op. De hersenmassa van de Spanjaard begint te werken: Experten in het antiterrorisme hadden al gezegd dat de slechten zichzelf op deze manier financieren en dat de herriko tabernas beter riko tabernas zouden genoemd worden (rijke bars) De nieuwsgierige ogen van de Spaanse reporter observeren verder: Behalve de deuren die uitgeven op de keuken, het toilet (komuna met de Baskische k) en de voorraadkamer is er nog een vierde deur tegenover de toog die gesloten blijft. Deze deur verbergt een lokaal waar de verschillende leiders van KAS hun vergaderingen houden. Mogelijk wordt er het materiaal verborgen voor het vervaardigen van explosieven.
De reporter vult op deze manier twee paginas met onderzoeksjournalistiek en komt op die manier bij het hart van het serpent uit. Hij vroeg een broodje, een txikito (een glas wijn), een halsdoekje en drie aanstekers en vanzelf komt hij bij het dynamiet uit! Zowaar dé expert van de onderzoeksjournalistiek!
Ervaring en directe participatie zullen er voor zorgen dat de overwinning niet meer te stuiten is.
EUROPA PRESS meldt dat diensten van de Spaanse veiligheid een video van ETA ontdekt hebben in de rangen van radicalen in País Vasco. De video duurt iets meer dan 2 minuten en een mannenstem waarschuwt in het Euskara: Niets of niemand zal ons afleiden van de weg die we volgen, de weg van de vrijheidsstrijd. De vorming van onze militanten, de kennisoverdracht, het leerproces, de verdere uitwerking van de bijeengebrachte ervaring en de directe participatie zullen er voor zorgen dat de overwinning niet meer te stuiten is.
Er wordt de nodige aandacht aanbesteed, maar die video is voor intern gebruik en dient enkel om vrijwilligers te rekruteren.
Op 29 mei 1989 ging de gevangenenspreiding van start.
Enrique Múgica Herzog werd geboren in Donostia-San Sebastián op 20 februari 1932. In de vijftiger jaren was hij medeorganisator van een universitair congres van Jonge Schrijvers. Dit bracht hem gedurende 3 maanden in de cel. Franco en zijn dictatuur gaven de voorkeur aan mensen die niet konden lezen. Schrijven was al helemaal een staatsgevaarlijke bezigheid. De latere strijd tegen de dictatuur bracht Múgica Herzog nog vier maal in de cel en wel voor een totaal van 2,5 jaar.
Múgica Herzog was jarenlang volksvertegenwoordiger voor de provincie Gipuzkoa (hoofdstad: San Sebastián). In 1988 werd hij door Felipe González geroepen om het Spaanse ministerie van Justitie te leiden. Een Baskische Socialist op Justitie Als buitenstaander, begaan met het conflict, ga je dan even dromen van betere tijden. Maar je kent dan de haat van de Spanjaarden ten overstaan van de Baskische nationalisten nog niet. De mix van Bask (Múgica) en Jood (Herzog) in een Socialistische partij zorgde voor een onverwachte wending.
Nadat in mei 1989 de onderhandelingen van Algiers, tussen de Spaanse Regering González en ETA mislukt waren, kwam de Múgica Herzog op 15 mei met het bericht dat Spanje een nieuwe strategie zou toepassen inzake gevangenenpolitiek: DE SPREIDING. Bekende gevangenen van dat ogenblik als Arnaldo Otegi, Mitxel Sarasketa of Koro Egibar waren al eerder overgebracht naar de andere kant van het Iberisch Schiereiland, maar de spreiding zou vanaf nu algemeen worden. Méér dan vermeldenswaard was wel dat de Baskische Regering, o.l.v. de toenmalige Lehendakari, Ardanza, hiermee akkoord ging.
De enige bedoeling was de leefomstandigheden van de radicale politieke gevangenen zo slecht mogelijk te maken. Isolatie van (de familie in) Baskenland en isolatie van de andere politieke gevangenen.
Zo werd Koro Egibar, gearresteerd in 1982, in 1988 naar Badajoz overgebracht waar ze 11 maanden in isolement zat. Vier maanden mocht ze zelfs de cel niet uit omdat ze weigerde zich volledig uit te kleden bij controles. Nadat een rechter haar (en anderen) in het gelijk stelde, werd ze gewoon overgebracht naar Almería, waar alles opnieuw begon. Het was een snikhete augustusmaand, maar wegens dezelfde weigering werd hen het douchen verboden! Dit duurde eveneens 4 maanden.
Mikel Sarasketa werd al in 1985, nog vóór de echte spreiding van kracht werd, als voorbeeld gesteld. Na een tijdje werden sommige gevangenen overgebracht vanuit het Zuiden naar het Noorden! Spanje wilde op die manier een wig drijven tussen de harde en de meegaande gevangenen die beloond werden. De harden werden in de verleiding gebracht hun ideeën af te zweren. Het gevangenencollectief moest gebroken worden. Met Mikel Sarasketa hadden ze een verkeerde keuze gemaakt: Tijdens de 20 jaren die hij zat, leerde hij niet minder dan 18 Spaanse gevangenissen van binnen kennenen daarbij werd hij 33 keer versleept! De eerste jaren zat hij o.a. in Tenerife (een trip vanuit Baskenland naar het eiland, voor een bezoek van een half uur, duurde bijna een week!), in Ceuta, de Spaanse enclave in Afrika (idem dito), Almería, Puerto I en Puerto II Arnaldo Otegi, de huidige woordvoerder van Batasuna en tot voor kort volksvertegenwoordiger voor die groep, herinnert zich nog dathij in die tijd in de gevangenis van Herrera zat. Het was twee weken vóór Kerstmis, en we waren in hongerstaking. Tijdens het luchten gingen we onder elkaar wedden hoe lang het zou duren vooraleer ze ons uit elkaar zouden halen. Ik hield het op Kerstmis omdat ze ons op die manier psychologisch dachten te treffen.En zo gebeurde het ook. Ik werd naar Huelva versleept terwijl de rest naar Almería, Ceuta, Melilla en Granada moest.
Otegi heeft het zestien jaar later in dit verband over de oorlogstrategie van de PSOE en de PNV. Ze wilden de politieke positie van ETA en van het linkse nationalisme breken, maar we waren er ons van bewust en het hielp ons om front te blijven vormen. Het gevolg was dat bij de Europese verkiezingen van 1987 Herri Batasuna het meeste stemmen haalde en dat opende de ogen van de PNV.
Binnen de gevangenissen werd er tegen de gevangenenspreiding hard gevochten in ongelijke omstandigheden. Het was een dure strijd die méér mensenlevens zou kosten dan het staatsterrorisme van GAL. Veel familieleden en vrienden verongelukten en gevangenen stierven aan kanker of aan andere ziektes ten gevolge van de onmenselijke levensomstandigheden. De spreiding mislukte dankzij de onverzettelijkheid van de Baskische strijders, maar ze is niet afgelopen. Er moet een andere strategie gezocht worden! De PNV moet meewerken om de 720 politieke gevangenen die in Frankrijk en Spanje zitten in Baskische cellen te krijgen
Onder een vloedgolf van protesten, in de stembureaus, hebben gisteren 27 mei 2007 de verkiezingen plaats gevonden. De protesten waren door de linkse Abertzales gericht tegen het verbod van hun lijsten om deel te nemen (ASB volledig geannuleerd, ANV 133 geschrapt).
Niettegenstaande die flagrante schending van fundamentele rechten zijn de Abertzales versterkt uit de stembusslag gekomen. Ze hebben nu 337 gemeenteraadsleden in de Comunidad Autónoma Vasca en worden er de 3de grootste partij.
Zij behalen 17 burgemeesters met absolute meerderheid en 14 met relatieve meerderheid.
Als we er rekening mee houden dat er meer dan 300 lijsten verboden werden, dan kan men zich de vraag stellen wat er zou gebeurd zijn als dit niet het geval was. Alle andere partijen hadden er dus belang bij dat er zoveel mogelijk verboden werd.
In Navarra, waar ook forale of gewestverkiezingen plaatsvonden, is de coalitie UPN-CDN (PP volgelingen) de volstrekte meerderheid kwijt.
Op 28 mei 2001 verschijnt in GARA een artikel van Osvaldo Parma, Mensenrechtenactivist, met een moedige (?) merkwaardige (?) noodzakelijke (?) mening bij de aanslag op Santiago Oleaga, de financieel directeur van El Diario Vasco (DV) onder de titel silencio complice (schuldig stilzwijgen).
Vooreerst betuigt de schrijver zijn solidariteit met de familie van Santiago Oleaga en veroordeelt hij de moord. Maar hij wil ook de aandacht vestigen op het verzwijgen van de strijd tegen de foltering door de krant, DV:
Het Decanaat Filologie en Geschiedenis van de Universiteit van Navarra kwam kortgeleden samen met de Studentenraad om te protesteren tegen de foltering en de anti-terreurwet, nadat verschillende studenten de mishandelingen en de foltering hadden aangeklaagd die ze hadden moeten ondergaan in handen van de Staatsveiligheid
Van primair belang in hun aanklacht was de vermelding dat de isolatie van de arrestanten, vastgelegd in de antiterreurwet die foltering erg vergemakkelijkt. Alle rechten van alle burgers moeten gerespecteerd worden en de verklaringen moeten vrij afgelegd kunnen worden. De behandeling van Leire Gallastegi is geen alleenstaand feit, maar dergelijke dingen gebeuren na elke arrestatie. De antiterreurwetwerd gecreëerd om Baskische militanten te arresteren en ze te folteren, zolang als mogelijk.
Op 22 mei bracht El Diario Vasco op pagina 6,negen regels onder de titel Klacht foltering van een ETA-gevangene. Er wordt met geen woord gerept over de antiterreurwet, evenmin wordt vermeldt dat Leire Gallastegi over het hele lichaam geslagen werd, de zak over de kop kreeg, het pistool tegen het hoofd geplaatst waarbij herhaalde malen de haan werd overgehaald en ze eveneens seksuele aanrandingen moest ondergaan. Evenmin werd vermeld dat Gallastegi meer dan één keer zelf diende te kiezen welke methode van foltering zou toegepast worden of dat ze kon kiezen tussen de borstelsteel en een verkrachting. We weten dat we hier kunnen verdergaan. We weten eveneens dat het verheimelijken van foltering medeschuldigheid inhoudt. Op zijn minst gedeeltelijk.
In het editoriaal van dezelfde dag meent DV mee te moeten delen dat Amnistia Internacional zich vergist en de objectiviteit van zijn opdracht doorweekt is van ideologische sympathie. Erger is het tersluiks negen verborgen lijnen naar buiten te brengen tegenover een dergelijke aanklacht van het Decanaat van Filologie en de Studentenraad.
Leire Gallastegi getuigt
De Baskische anti-foltergroep TAT heeft haar rapport over 2003 in het Engels vertaald. Op 14 februari 2004 vond er in Donostia (San Sebastian) een grote demonstratie plaats onder het motto '25 jaar marteling. Genoeg is genoeg!' Op het eind van de manifestatie lazen 2 jonge vrouwen, Leire Gallastegi en Anika Gil, een verklaring voor waarin zij hun ervaringen met marteling met de demonstranten deelden. De vertegenwoordiger van de Spaanse regering zond 2 dagen na de demonstratie de tekst van de verklaring naar de Openbaar Aanklager, om te kijken of er strafbare feiten instonden.
Op 27 mei 2003 werden in verschillende gemeenten van de kustprovincie Lapurdi in Frans-Baskenland 5 jongeren gearresteerd en opgesloten omdat ze zichzelfinsumiso a la injusticia burgerlijk ongehoorzaam aan het onrecht verklaarden. Ze weigerden de boete te betalen waartoe ze begin 2002 veroordeeld waren na een manifestatie in Baiona als protest tegen de actie van Magistraat Garzón tegen de jeugdorganisatie SEGI, die toen verboden werd. Ze werden toen veroordeeldvoor een straatbarricade tot bedragen tussen 720 en 1.080 Euro en het intrekken van het rijbewijs voor vier maanden. Nu zullen drie van hen gedurende 45 dagen moeten gaan zitten en de twee anderen 30 dagen! In Baiona kwam meteen een aantal personen op straat omte protesteren tegen deze nieuwe vorm van agressie tegen de Baskische jeugd en ze noemden als verantwoordelijke de Franse minister van Binnenlandse Zaken, Nicolas Sarkozy, die binnenkort Baskenland komt bezoeken. Hij werd meteen niet welkom geheten.
Fermin Muguruza is een Baskische zanger waarvan teksten niets aan duidelijkheid te wensen over laten. Ten gevolge hiervan wordt hij op steeds meer plaatsen in Spanje geboycot. Dit gebeurt meestal door "overkoepelende politieke organen" (vooral de zichzelf"democraten" noemenden PPisten van Aznar) die de inrichters onder druk zetten. De vorige zomer trok Muguruza vaak samen op met Manu Chao en toen Muguruza werd "afgelast" besloot Manu Chao solidair ook niet te spelen!"Me gusta Muguruza, me gustas tú" om Manu Chao te parafraseren...
De organisatie "Asociación de Víctimas del Terrorismo" (AVT) en de vrienden van de PP verklaarden eerder alniet de armen te zullen kruisen, maar de liedteksten van Muguruza te zullen ontleden op zoek naar elementen die een overtreding konden vormen van artikel 578 van de strafwet.
Zo gebeurde op 22 mei 2004 voor een concert in Rivas-Vaciamadrid (Madrid). De Regering van Madrid verbood het programma, maar omdat de inrichters in voorverkoop 2.000 kaarten aan de man hadden gebracht vreesden ze dat er zich bij een afgelasting incidenten zouden voordoen.
In Zorrozaurre (Bilbao) ging op 6 juni 2004 het feest door voor "fundraising" voor de Baskische Openbare Scholen. Als je Muguruza kan "strikken" is succes verzekerd. En Fermin láát zich voor dit soort aangelegenheden"strikken". Idem voor de clown, "Porrotx", ooit Batasunaraadslid in een gemeente in Gipuzkoa, maar beter bekend door de kinderanimatie..
Maar de PP in de Raad van Bilbao deed al het mogelijke om zich te verzetten tegen de aanwezigheid van Fermín Muguruza en "Porrotx" omdat ze "vrienden van het geweld zijn".
Op 25 mei 2005, in volle debat over de onderhandelingen tussen regering en ETA, wordt Otegi opgepakt (dit komt niet onverwacht, want hij genoot tot vóór de laatste verkiezingen van parlementaire onschendbaarheid).Het verhoor van Otegi, voorzien om 20.30 u., zou pas beginnen om 22.45 u.! Uiteindelijk, om 01.00 u. s nachts, werd Arnaldo Otegi beschuldigd van lidmaatschap van ETA en vrijgelaten op borgtocht van 400.000 euro. Hij mag het land niet verlaten en moet elke maandag en vrijdag verschijnen voor de rechtbank die het dichtst bij zijn woonplaats ligt. De reacties liegen er niet om: ze arresteren de man die met de witte vlag naar hen toe komt !!! En er hangen nog processen boven zijn hoofd.
Europese volksvertegenwoordigers bevestigen dat de annulatie van kieslijsten in Spanje een regelrechte aanval is op de burgerlijke en politieke rechten.
Zeventien gedeputeerden hebben een resolutie bekend gemaakt waarin zij aanklagen dat meer dan 380 abertzale kieslijsten door Spaanse rechtbanken werden verboden. Hierdoor zal de democratische oplossing voor het conflict nog moeilijker worden, en zij wijzen er ook op dat dit verbod een ernstige schending is van de meest fundamentele burgerljke en politieke rechten in Europa.
Xabier werd geboren in Aretxabaleta op 21 oktober 1949. In 1966 begon hij deel te nemen aan clandestiene vergaderingen van de vakbond COES, om even later de nationalistische vakbond LAB te vervoegen. In 1976 werd hij door de Guardia Civil gearresteerd omdat hij aan verschillende protestmanifestaties en arbeidersprotesten had deelgenomen. Van dan af was hij voortdurend slachtoffer van pesterijen door de politie.
Op 21 maart 1979 trouwt hij met Marixabel, de zuster van Txomin Iturbe. Twee jaar later werd hij voor de zoveelste maal gearresteerd. De heksenjacht beu besloot hij in 1983 te vluchten naar Iparralde, waar hij een jaar later op 23 mei 1984 aan een tankstation te Miarritze-Biarritz, door een huurling van het doodseskader GAL, van op een moto werd neergeschoten.
In de krant El Mundo verscheen op 22 mei 2007 het bericht, door radio Euskadi Irratia gelanceerd, dat de historische leider van ETA, de minzame Txillardegi de politieke partij Aralar (een afgescheurde partij van Batasuna) verlaat. Hij kon niet langer akkoord gaan met bepaalde besluiten van de leiding.
De 2 besluiten die de doorslag gaven, zijn:
1.De deelname van Aralar aan de eenzijdige hommage voor de slachtoffers van ETA, terwijl de slachtoffers van het staatsterrorisme in de vergeetputten blijven steken.
2.De coalitie die Aralar aangaat met EB-Berdeak (Ezker Batua-Groenen) voor de komende verkiezingen.
Nationalisten overplakken de verkiezingsaffiches met de opschriften Voor een democratisch proces en verkiezingen, geen illegalisering: Ilegalizaziorik Ez (zie foto). De PSOE en PNV worden hiervoor verantwoordelijk gesteld.
2.De Spaanse regering
Door tussenkomst van het Centrum Henri Dunant hebben vertegenwoordigers van de Spaanse regering, half april 2007, een onderhoud gehad in Brussel samen met vertegenwoordigers van ETA: de zoon van Josu Ternera, ex-volksvertegenwoordiger Jon Salaberría en Ainhoa Ozaeta.
Het onderhoud verliep onder de grootste spanning. De regering vroeg ETA geen aanslagen te plegen tijdens de verkiezingscampagne, zodat er dan na de verkiezingen terug aan tafel zou kunnen gezeten worden om het verdere verloop van het vredesproces te bespreken. ETA wilde, onder de gegeven omstandigheden van uitsluiting van een groot deel van de kiezers, geen garanties geven.
3.Het Foro de Ermua
Het Foro de Ermua (een mantelorganisatie van PP) heeft voor vanavond opgeroepen om voor de stadhuizen van de hoofdsteden te protesteren onder het thema ETA fuera de las instituciones, ETA buiten de verkiezingen. Zoals u weet zijn alle nationalistische organisaties volgens de koepel van PP-groepsucules eigendom van ETA. Enaangezien Batasuna opgeroepen heeft om massaal voor ANV te stemmen, is dus in hun logica ook ANV van ETA. Zij eisen dus noch min noch meer dat de historische partij, gesticht in 1930, verboden wordt. Tja!
Na de mobilisatie zal met de tranen in de ogen de nationale hymne gezongen worden.
Een Bask is zelfs niet vrij als hij wordt vrijgelaten.
Barbertje moet hangen
(op de foto: Ainara Gorostiaga en Mikel Soto)
Op 21 mei 2005 deed de Officier van Justitie (Openbaar Aanklager), Ignacio Gordillo een nieuwe poging om Ainara Gorostiaga, Aurken Sola, Jorge Txakarro, Mikel Soto en Eneko Iurramendi opnieuw te linken met ETA. Hij wil zijn conclusies herzien en eist nu 8 jaar cel voor een delict van lidmaatschap van gewapende bende.
Eind maart 2004 liet Magistraat Garzón vier Basken vrij die twee jaar achter de tralies zaten wegens een vermeende aanslag op een UPN-raadslid van Leitrza, Múgica. Het gaat om Ainara Gorostiaga, Mikel Soto, Aurken Sola en Jorge Txokarro. Wat hadden ze op hun kerfstok? Helemaal niets! Daarom werden ze ook vrijgelaten. Na twéé jaar! Waarom werden ze dan 2 jaar vastgehouden? Zij gebruikten als bewijsmateriaal de verklaring (zelfbeschuldiging) die Gorostiaga aflegde, toen ze tijdens de isolatiedetentie vreselijk gefolterd werd door de Guardia Civil.
De vrijlating kwam er nadat de krant Diario de Navarra bekend maakte dat twee anderen, Andoni Otegi en Oscar Zelarain, zichzelf in september 2002 als dader van de aanslag aangegeven hadden bij de Franse antiterrorismemagistraat, Laurence Le Vert.
Het is dus bijzonder eigenaardig dat Frankrijk, die toch zo uitmuntend samenwerkt in hun strijd tegen het Baskische terrorisme, deze bekentenis niet zou doorgegeven hebben aan Spanje.
Wat hieraan vooraf ging:
Op 24 februari 2002 werden Gorostiaga en Soto gearresteerd bij een gevangenenbezoek. (Je zou toch een halve gare moeten zijn om op gevangenenbezoek te gaan als je zélf een aanslag gepleegd hebt!)Maar er volgden op 28 februari 2002 in deze zaak 14 arrestaties! waaronder die van de twee anderen in Pamplona. Hoe erg ze werden tussen gepakt, mag al blijken uit de lichamelijke toestand van Soto die niet in de mogelijkheid was te verschijnen, maar naar het gevangenisziekenhuis diende te worden overgebracht! Txokarro moest naar het ziekenhuis met een zenuwinzinking. Hij had brandwonden (elektroden?) over het hele lichaam en hoorde bijna niet meer (wegens het afvuren van eenrevolver vlak naast zijn oor. Schijnexecuties, dus!).
Omdat Spanje hen toch niet zo maar kon laten gaan werden, wegens lidmaatschap, Iurrramendi, Gorrostiaga en Soto elk tot 2 jaar en tot 245 euro veroordeeld, terwijl Sola en Txokarro 1 jaar en 3 maanden cel kregen en dezelfde geldstraf.Omwille van de periode die ze in voorarrest zaten mochten ze naar huis.
Gisterenavond, 19 mei 2007, werd om 18:40:00u het bericht bekend gemaakt dat Eva Forest was overleden.
Eva Forest, geboren in Barcelona in 1928, is psychiater, schrijfster en actief feministe. Gedurende de Spaanse burgeroorlog stond zij op het punt, zoals zovele kinderen, om in Rusland ondergebracht te worden, maar zij bleef uiteindelijk in Spanje. Gedurende het Proces van Burgos (december 1970) richtte zij in Madrid het Comité de Solidaridad con Euskadi, solidariteitscomité Euskadi op. Naar aanleiding van de aanslag op Admiraal Carrero Blanco op 20 december 1973, en zich baserend op de gebeurtenissen, schrijft zij een boek "Operación Ogro", onder het pseudoniem van Julen Agirre. Zij wordt er van verdacht verbindingsvrouw te zijn tussen de Baskische onafhankelijkheidsbeweging ETA en de communisten. Op 24 september 1974 wordt zij gearresteerd op beschuldiging van samenwerking met ETA en op beschuldiging betrokken te zijn geweest bij de aanslag op Carrero Blanco. Zij wordt bijna 3 jaar opgesloten, zonder vorm van proces, wordt verhoord en gemarteld en uiteindelijk vrijgelaten op 1 juni 1977. In dat zelfde jaar vestigt zij zich met haar familie (haar man is Alfonso Sastre) in Hondarribia-Fuenterrabia, Euskadi. In 1979 is zij één van de promotoren van de groep tegen foltering, TAT- Torturaren Aurkako Taldea.
José Luis Mondragon Elorza Moriko Roke Méndez Villada Poeta +20 mei 1974
In mijn webstek is er sprake van een infiltrant in ETA El Lobo. Hij was niet de enige. Een andere die vandaag ter sprake komt is Cocoliso, de schuilnaam voor Jesús Arrondo Martín. In 1974 kon hij een onafhankelijk commando over de grens lokken waar ze werden afgemaakt. Twee van zijn slachtoffers waren José Luis Mondragon Elorza Moriko en Roke Méndez Villada Poeata.
Moriko werd geboren te Arrasate in 1947 en Poeta te Santurtzi ook in 1947. Beiden werden ze vrijwilligers bij ETA en zochten onderdak in Iparralde. In mei wilden ze de muga oversteken naar Hegoalde, zonder medeweten van de ETA-leiding, om de ontvoering van de ondernemer Manuel Montero voor te bereiden. Op 20 mei 1974 kwamen ze met een opblaasbaar bootje en in gezelschap van Cocoliso aan op het strand Frailes de Hondarribia aan. Een groot aantal Guardia Civiles stond verdekt opgesteld. Terwijl beiden uitstapten, Cocoliso bleef in het bootje, werden ze zonder waarschuwing door een kogelregen afgemaakt. Cocoliso liep geen schram op.
Josu Retolaza Loidi werd in Eibar geboren in 1952. Op 13-jarige leeftijd deed hij zijn intrede in het Seminario de Asensio te Logroño om later, op 17-jarige leeftijd naar het seminarie van Irún over te stappen. Twee jaar later zag hij het voor bekeken en zonder een reden op te geven, keerde hij terug naar de burgerlijke staat. Wel belangrijk om weten is dat zijn uitstap samenviel met het Proces van Burgos, toen heel wat Baskische priesters zich mobiliseerden om te protesteren, om ETA-vrijwilligers onderduikadressen te bezorgen of om hen te helpen vluchten naar Iparralde. Na zijn legerdienst bij de División Acorazada Brunete in Madrid ging hij alleen wonen. Iedereen was stomverbaasd te horen dat hij toegetreden was als vrijwilliger voor ETA. Hij werd gearresteerd, in het bezit van wapens, en tot 20 jaar cel veroordeeld. In de gevangenis werd een eigenaardige vlek op zijn rug ontdekt, men dacht dat het een puist was of een wrat. Er werd hem een product toegediend, maar de wrat werd groter en veranderde van kleur. Veel te laat en als gevolg van nonchalance werd huidkanker vastgesteld. Hij werd in 1986 overgebracht naar een sanatorium in Donostia waar hij terminaal werd verklaard. Terug in vrijheid verhuisde hij naar Deba en genoot hij nog een tijdje van de zee. Hij overleed in Deba op 19 mei 1987. Hij was 35 jaar geworden.
De hoogste Spaanse magistraat, Cándido Conde-Pumpido, slaat en zalft.
Hij zalft als hij zegt dat ze misschien te ver gegaan zijn in het annuleren van de kieslijsten van Izquierda Abertzale. Er zijn nu dorpen, waar de nationalisten heel sterk staan, waar geen enkele kandidatuur meer is. Ter verdediging voert hij aan dat de Ley de Partidos scrupuleus werd nageleefd. Dura lex, sed lex.
Hij slaat als hij bepaalde groepen uit de samenleving (hij noemt geen namen, maar de verwijzing naar de PP is duidelijk) verwijt de Ley de Partidos te misbruiken als een soort electoraal Guantanamo. De PP wil de politieke partij ANV volledig verboden zien.
Deze uitspraak, afgelegd voor Europa Press, heeft de nu al opgehitste gemoederen nog een grotere opwaartse stoot gegeven.
Deze uitspraak moet toch de wenkbrauwen doen fronsen: misschien zijn we te ver gegaan. Is de wet dan toch geïnterpreteerd volgens politieke dictaten?
Noot: op de foto is de vrouw met de vuist omhoog moeder Maritxu. Haar zoon werd door de doodseskaders van GAL, in caféMonbar te Baiona, samen met drie anderen afgemaakt in de tachtiger jaren.
Op 18 mei 2005 verschenen in Iruñea-Pamplona acht jongeren voor de rechtbank voor openbare ordeverstoring en aanslag. Er werd tussen 3 en 8 jaar cel tegen hen geëist!
Welke verschrikkelijke aanvallen tegen de Spaanse Staat hebben ze op hun geweten?
Het vertonen van een spandoek!
Ernest Hemingway, ereburger van Pamplona, schrijft in één van zijn boeken dat met de vuurpijl op 6 juli om 12 uur s middags de San Fermin-feesten ontploffen. Als van op het balkon van het stadhuis de vuurpijl wordt afgeschoten, komt er een wolk van champagne boven de massa hangen. Steeds zijn er spandoeken die amnestie eisen wantBasken vergeten nooit de afwezigen (in de gevangenis) en de meest gekende slogan is dan ook:
Jaiak, bai. Borroka ere bai.
Feest, ja, Strijd, eveneens.
Sedert het regime Aznar de wurgpaal ten aanzien van de Basken aandraaide, bleven de broeders uit Navarra, de UNP onder de leiding van Sanz niet achter. Met de komst van Yolanda Barcina (zie foto) op de burgemeesterszetel van de hoofdstad van Navarra werd de repressie nog erger: de TV-zenders kregen geld als ze de spandoeken en de Baskische vlaggen, Ikurriñas, uit beeld hielden. Toen dat niet hielp werd de politie ingezet. Zelfs Batasuna-raadsleden werden fysiek aangevallen en verwijderd. Jongeren met een Baskische vlag werden daar eerst van beroofd en later werden ze zelfs meegenomen.
Hetzelfde gebeurde in 2002. Zeven jongeren werden opgepakt en overgebracht naar . het Hooggerechtshof in Madrid! Van daaruit stuurde de magistraat 5 van hen naar de supergevangenis van Soto del Real! Maanden later kwam men toch tot het besef dat er niet voldoende elementen waren om de gevangenen in Madrid te berechten en daarom werden ze overgebracht naar het provinciale gerecht in Pamplona.
Op de zitting bleek dat een aantal politiemannen die kwamen getuigen tot de Informatiebrigade behoorden ende jongeren gewoon hadden gearresteerd omdat ze tot de radicale sector hoorden en ze hen al eerder kenden! Ook was de politie weer aangevallen met Baskische vlaggenstokken en met ballonnen met roze verf. Toch had niemand van de agenten besmeurde kleren of fotos ervan als bewijs.
Vragen aan de beschuldigden als Hebt U een broer in de gevangenis in Frankrijk? of Bent U actief in de Baskische bevrijdingsbeweging? werden door de rechter overruled!Eén van de agenten beweerde ook 500 dagen buiten strijd geweest te zijn!
Jongzijn en nationalistisch kan in Navarra al snel op een delict uitdraaien!
Tijdens de parlementaire zitting van 17 mei 1994 beklom Jon Idigoras nog maar eens het podium. Onder hyenagehuil van spreekkoren als 'Buiten!' en 'Moordenaar!' begon hij aan zijn toespraak: "Blijf met uw vuile handen van Baskenland af. Bemoei U niet met onze zaken. Stop met ons Volk te onderdrukken en ons uit te buiten. Laat ons met rust."Na de slotwoorden "Gora Euskadi Askatuta" toonde hij een A-4tje met de tekst"Blijf met uw vuile handen van Baskenland af". In het voorbijgaan, legde hij het papier voor Felipe González neer.De hel was los! Later zei Idigoras hierover: "Ik had ze gepakt waar het hen het meest pijn deed."
Na zijn verkiezing van 1993 werd Idigoras op het koninklijk paleis ontboden. Toevallig viel het bezoek samen met een ETA-aanslag in de hoofdstad, waarbij 6 militairen het leven verloren. In Madrid reden ze verloren en er zat niets anders op dan de (wegens de aanslag) alom tegenwoordige Guardia Civil de weg te vragen! Uiteindelijk werd de wagen van de 'vertegenwoordigers van ETA' door de groene Landrover, met loeiende sirenes en blauwe zwaailichten, geëscorteerd tot aan het Zarzuelapaleis, waar ze nét op tijd aankwamen! Omdat het protocol het voorschreef, diende hij een "stropdas" te lenen die hij ostentatief vóór de camera's van de Spaanse TV scheef rond zijn nek trok als gold het een strop! Het onderhoud duurde tien minuten. Tussen de verwelkoming van de koning en diens slotwoord was enkel Idigoras aan het woord! Die kans zou hij nooit meer krijgen
El Supremo prohíbe la inscripción de ASB como partido político
Zoals onlangs aangekondigd, werd vandaag 16 mei 2007 in openbare zitting voor de Sala 61 van het Tribunal Supremo het beroep behandeld, ingediend door ASB.
Zoals te verwachten was, heeft de Sala 61 unaniem beslist de inschrijving van Abertzale Sozialistak Batasuna in het register van de politieke partijen te verbieden. Het vonnis wordt morgen bekendgemaakt. Eens te meer werd een politieke partij verboden. De hoeveelste al? Ik ben de tel kwijt! Leve de democratie!
Op 16 mei 2004 klaagt de organisatie "Servicio de Paz y Justicia en América Latína" verregaande onregelmatigheden aan.
Op 8 juni 2004 zal in Buenos Aires het proces beginnen tegen de Bask Josu Lariz Iriondo (zie foto), waar hij sedert 2002 vast zit. De organisatie "Servicio de Paz y Justicia en América Latína" klaagt de onregelmatigheden aan in deze zaak. Zoals het feit dat de Argentijnse magistraat de datum van het proces vastlegde hoewel de verdediging nog niet de volledige gevraagde bewijslast ontvangen had.
Alles begon in Uruguay waar Lariz op 22 november 2002 in de hoofdstad Montevideo te horen kreeg dat de Spaanse uitleveringseis verworpen was. Hij bleef wel onder politietoezicht omdat er nog iets tegen hem liep. Toen de advocaat van Lariz hem meteen daarop wilde opzoeken, bleek dat hij naar het vliegveld Carrasco "versleept" was, richting Buenos Aires. Een regelrechte ontvoering! Hierbij werd de eigen wetgeving op méér dan één punt overtreden.
Lariz had echter een identiteitskaart van Uruguay (waar hij trouwens al vijftien jaar verblijft!), is sedert 1988 met een Uruguayaanse gehuwd, heeft er kinderen en was nooit in het "buitenland" veroordeeld. De zaak zorgde voor grote consternatie in het land en daarbij werd zelfs de Spaanse ambassade beschuldigd "onjuiste informatie" (valse documenten) verschaft te hebben!Lariz had er bovendien een faam opgebouwd als kok in een Baskisch restaurant. (Bij de huiszoeking werden dan ook voornamelijk kookboeken meegenomen!)
Men zal zich afvragen waarom Spanje dan toch succes haalt ondanks de flinterdunne dossiers.Heel eenvoudig: regelmatig daalde president Aznar als een Spaanse Sinterklaas uit de hemel, de zakken gevuld met Spaans gemeenschapsgeld...Zo betaalde Spanje voor de uitlevering van Josu Lariz 400.000 euro aan Uruguay. Bovendien beloofde de leider van de PP tussen te komen bij de EU om de opgelegde vleesquota te verhogen.
Op de Top vande "Ibero-Amerikaanse" presidenten in november 2002 trof Aznar de Mexicaanse president, Fox. Dezelfde dag werd José Antonio Borde Gaztelumendi door Mexico aan Spanje uitgeleverd. Kort na de ontmoeting werd er in Uruguay een officiële donatie van 300.500 euro genoteerd aan de "Ministerio Público y Fiscal" via de Spaanse "Banco de Bilbao Vizcaya Argentaria".
"Servicio de Paz y Justicia en América Latína" werd gesticht in 1974 en één van de stichters was Adolfo Pérez Esquivel, Nobelprijs voor de vrede in 1980.
Federico Krutwig (foto) werd op 15 mei 1921 geboren te Getxo (Bizkaia). Hij studeerde Handelsingenieur, Rechten, Economische Wetenschappen en Oosterse talen in Parijs en Bonn. Op jonge leeftijd studeerde hij het Euskara als autodidact. Op vrij jonge leeftijd (1943) werd hij lid van de "Baskische Academie", om er de academie te revitaliseren. In 1952, ter gelegenheid van de opname van Luis Villasante in de Euskaltzaindia (Academia de la Lengua Vasca), sprak Krutwig een prachtige inauguratierede uit. Hij klaagde hierbij in scherpe bewoordingen de politiek van de katholieke staatskerk aan omwille van hun minachtende houding ten overstaan van het Euskara. De regering te Madrid beschouwde die uitspraak als aansporing tot rebellie en smaad aan de autoriteiten. Hij werd daarom in mei 1952 verbannen. In Saint Jean de Luz kwam hij in contact met Baskische ballingen.
Vanaf 1961 begon hij aan zijn meest bekende werk te schrijven Vasconia, waarbij hij het traditionele nationalisme van Sabino Arana in vraag stelde, waarbij hij het Euskara hevig promootte (hij beschuldigde o.a. de president in ballingschap,Jesús María de Leizaola Sánchez, ervan zijn kinderen niet in het Euskara te hebben opgevoed), waarbij hij het startschot gaf voor de gewapende strijd: de guerrilla de asfalto in de steden en de guerrilla de monte op het platteland. In 1963 publiceerde hij Vasconia, een werk dat een grote invloed zal hebben op de ideologie van ETA, het was als het ware bijbel van de toenmalige antifranquistische Etarras. Hij werkte nauw samen met de ex-leden van EGI in de voorbereidende debatten over de gewapende strijd. Als gevolg hiervan werd hij door de Franse regering in 1964 uitgewezen. Na zijn verblijf in Iparralde (Frans-Baskenland), nam hij op verschillende plaatsen zijn intrek: Brussel, Rome, de Italiaanse Alpen In Brussel, waar hij lange tijd gewoond heeft, raakte hij bevriend met de weduwe van VU-senator Lode Claesen had daar goede kontakten met enkele "Vlaamse Democraten", een progressieve groep binnen de Volksunie. In Brussel legde hij contacten met leden van ETA (alhoewel hij zelf nooit lid geweest is) om de artikelen voor te bereiden die aan bod zouden komen in de 5de Assemblee. Bij de dood van Franco verbrak hij alle relaties met ETA en vestigde zich te Zarautz, om zich volledig te bezinnen en om verder te werken aan zijn literaire productie. Benevens Vasconia (1963), schreef hij nog andere werken La Cuestión Vasca (1965), Vasconia y la nueva Europa (1976), Belatzen Baratza (1979), Crítica de la crítica (1985), Los gitanos vascos (1986)en heel veel artikels. Hij gebruikte verscheidene pseudoniemen: Hobeko de Garralda, L. Fernandez, G. Zúñiga, Fernando Sarrailh de Ihartza, etc
Krutwig overleed in november 1998 in Bilbo, en hij werd begraven op het kerkhof van Derio in aanwezigheid van honderden personen, waaronder de president van de Euskaltzaindia, Jean Haritschelhar, en een groot aantal academici.
De ETA-beweging kreeg haar ideologische basis van Federico Krutwig Sagredo die een synthese poogde te maken tussen een soms ietwat overdreven emotioneel beleefd Baskisch nationalisme (in die tijd was dat zeker niet emotioneel, en je moet alles in zijn tijd zien) en de bevrijdingstheorie die inmiddels uit de derde wereld naar Europa was overgewaaid. Thans wordt Krutwig door velen beschouwd als een warhoofd, maar hij drukte ontegenzeggelijk zijn stempel op de jonge radicalen van de zestiger jaren.
Onder invloed van de theorie van Krutwig ontpopte ETA zich ook als een steunpunt van de clandestiene vakbeweging. De franquistische verticale vakbeweging (corporatisme) was namelijk een speelbal in handen van het regime. Zodra alle vreedzame middelen zoals discussie, werk- en hongerstakingen of betogingen uitgeput waren, greep ETA gewapenderhand in. In december 1972 hadden tezelfdertijd vier bomaanslagen plaats in een briljant georkestreerde actie: op éénzelfde moment en bij klaarlichte dag worden vier bureaus van de verticale vakbond (Hernani, Tolosa, Renteria en Irún) vernietigd. ETA motiveerde die geruchtmakende aanval als een poging de ware natuur van de verticale vakbeweging voor het volk te ontmaskeren en aan te tonen dat het één van de meest efficiënte repressie-instrumenten van de Spaanse staat was. Ook vormden de aanslagen een aanmoediging voor de inmiddels uitgebroken stakingen. Tenslotte werd de kwetsbaarheid van het franquistische apparaat aangetoond. ETA ging er wel steeds van uit dat de bourgeoisie niet met de Spaanse oligarchie mocht worden vereenzelvigd. Niet de burgerij, maar een beperkte oligarchie vormde met haar in het oog springende economische en politieke monopolypositie de heersende groep (ook beschreven in Vasconia). Die klasse maakte gebruik van het Spaanse staatsapparaat om haar eigen belangen veilig te stellen. Objectief gezien verhield ze zich daardoor, aldus ETA, als een vreemd element ten aanzien van het Baskische volk. Hoewel dus actief op het syndicale front bleef ETA voor alles een nationalistische groepering, de voorhoede van een breed volksfront tegen de Spaanse oligarchie en het centralistische staatsapparaat.
Batasuna heeft gisteren, 13 mei 2007, bij monde van Pernando Barrena (zie foto) opgeroepen om massaal voor ANV te stemmen in Euskadi en Navarra. Procureur-generaal Cándido Conde-Pumpido reageert daarop door te stellen dat depolitieke partij ANV nu in ieder geval kan verboden worden. In het Spaanse strafwetboek werd een nieuw delict toegevoegd: oproepen om voor een partij te stemmen is een strafbaar feit voor die betrokken partij!!!
Van Spaanse Bloedraad tot Europees Aanhoudingsmandaat
Mogelijk uitlevering twee in België opgepakte ETA-leden
Vrijdag 14 mei 2004 | Bron: Belga
BERGEN - De kamer van inbeschuldigingstelling (KI) in Bergen heeft gisteravond beslist gevolg te geven aan het Europese aanhoudingsmandaat tegen de vermeende ETA-leden Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute. De twee werden in Boussu (Henegouwen) opgepakt in de nacht van 30 op 31 maart. De beslissing betekent dat ze mogelijk kunnen worden uitgeleverd aan Spanje. Het parket meldt echter dat ze eerst in België zullen worden berecht.
Twee Spanjaarden die in eigen land gezocht worden omdat zij banden zouden hebben met de ETA mogen aan Spanje uitgeleverd worden nadat zij in België zijn berecht en hun eventuele straf hebben uitgezeten. Dat heeft het Belgische openbare ministerie maandag gezegd.
Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute werden op 31 maart aangehouden toen bij een routinecontrole valse nummerplaten werden aangetroffen. Ze zijn aangeklaagd wegens vervalsing. Een eerdere uitspraak die de uitlevering verbood, werd vrijdagavond in beroep ongedaan gemaakt. Beide zullen op 6 juli 2005 uitgeleverd worden aan de folterstaat Spanje.
Spanje en België ruziën al jaren over de uitlevering van verdachten. Zo stelde het hooggerechtshof in België onlangs opnieuw een uitspraak uit in de zaak rond het Spaanse verzoek om uitlevering van een Baskisch echtpaar (Luis Moreno en Rakel García) dat al meer dan tien jaar in België verblijft.
Mondelinge vraag van M. Lionel Vandenberghe aan de vice-premier en minister van Justitie over het voorarrest in een geïsoleerde cel van twee Baskische militanten in de gevangenissen van Mons en Tournai (nº 3-745)
De heer Lionel Vandenberghe (SP.A-SPIRIT). - Op 31 maart 2004 werden twee Baskische militanten in ons land gearresteerd. Spanje vroeg om hun uitlevering, maar de raadkamer van Bergen weigerde aanvankelijk de Basken uit te leveren, omdat ze het risico voor schending van mensenrechten in Spanje te groot achtte. Het gerecht baseerde zich onder meer op het rapport van de Verenigde Naties -niet van een of andere pressiegroep of mensenrechtenorganisatie- waarin sprake is van foltering van Baskische militanten door de Spaanse politie.Het federale parket ging echter tegen de beslissing in beroep en de kamer van inbeschuldigingstelling gaf toestemming om de twee aan Spanje uit te leveren. Bovendien werd ook in België een onderzoek ingesteld om de twee Basken voor de rechter te dagen wegens lidmaatschap van een criminele organisatie, de ETA, en wegens terrorisme. De twee Baskische militanten zitten reeds een jaar in voorarrest in een geïsoleerde cel, de ene in Bergen, de andere in Doornik. Daar ondergaan ze psychologische foltering. Ze worden afgeluisterd, geslagen en 's nachts om de vijftien minuten uit hun slaap gehouden.De minister antwoordde in de Kamer dat ze niet gewekt worden en dat er enkel een lampje begint te branden. Ik kan de minister verzekeren dat ik, in mijn eigen rustige bed, van veel minder wakker word.De twee Basken zitten nog altijd in voorarrest en zijn tot nader order nog altijd onschuldig.Ik heb de antwoorden van de minister op de vragen van kamerlid Fons Borginon gelezen. Een aantal dingen zijn echter nog niet opgehelderd. Daarom enkele bijkomende vragen.Wat is de reden voor de uitlevering van de twee Basken aan Spanje? Waarom ging het federaal parket in beroep tegen de eerder genomen beslissing tot niet-uitlevering?Hoe denkt de minister op te treden tegen de psychologische foltering van de Basken in voorhechtenis in de gevangenissen van Bergen en Doornik?Gelden in België voor verdachten van terrorisme andere regels dan voor verdachten van andere misdaden? De minister heeft waarschijnlijk ook wel de krantenartikels gelezen waarin de situatie in die gevangenissen wordt vergeleken met die in Guantánamo. Mevrouw de voorzitter is speciaal gezant om de toestand daar te controleren. Ik nodig haar uit om ook eens te gaan kijken hoe het in de gevangenissen in Bergen en Doornik toegaat.
Mme Laurette Onkelinx (PS), vice-première ministre et ministre de la Justice. - Je suis toujours embarrassée quand on me pose des questions sur des cas individuels car, généralement, il ne nous appartient pas d'y répondre. Par ailleurs, je sais que ce dossier a été très largement livré à la presse et que toute une série d'informations s'y retrouvent. Pour ce motif, je ferai exception à la règle générale, madame la présidente.
Het Europees aanhoudingsbevel jegens de heer Diego Ugarte López de Arkaute, uitgevaardigd op 1 april 2004 door de Spaanse gerechtelijke autoriteiten, nationale zitting, centraal onderzoeksgerecht nummer 6, is gebaseerd op een internationaal aanhoudingsbevel dat op 20 september 2000 werd afgegeven en dat ertoe strekt de betrokkene te vervolgen wegens lidmaatschap van een terroristische organisatie, het plegen van terroristische daden, verboden handel in wapens, munitie en explosieven, vrijwillige doodslag, ernstige slagen en verwondingen. Het Europese aanhoudingsbevel jegens de heer Jon López Gómez werd afgeleverd op 20 februari 2004 door de eerste afdeling van de strafrechtelijke kamer van de Spaanse nationale zitting met het oog op de uitvoering van een gevangenisstraf van zeventien jaar en één dag, uitgesproken op 28 juni 2000 door het onderzoeksgerecht nummer één van Madrid, op grond van misdrijven van terrorisme en slagen en verwondingen. Het federale parket heeft het nodig geacht om hoger beroep aan te tekenen tegen de beslissing van de raadkamer van Bergen waarbij de uitlevering werd geweigerd omdat het oordeelde dat de aanhoudingsbevelen tegen die twee personen geen enkele onregelmatigheid, noch een grond van onontvankelijkheid vertoonden. Het standpunt van het federale parket is trouwens bevestigd door de kamer van inbeschuldigingstelling van Bergen, die besliste dat de Europese aanhoudingsbevelen zullen worden uitgevoerd. De gevangenisadministratie betwist formeel dat slagen zouden zijn toegebracht aan de twee Baskische gedetineerden. Die klacht werd overigens niet aangevoerd door hun advocaten in het raam van de kortgeding dat ze bij de voorzitter van de rechtbank hebben ingeleid. Wij zijn niet van oordeel dat het regime van die twee personen een psychologische foltering is. De gedetineerden worden onderworpen aan bijzondere maatregelen in het kader van hun hechtenis, krachtens artikel 139 van het algemeen reglement van de penitentiaire inrichtingen of in uitvoering van de bevelen van de onderzoeksrechter genomen op grond van artikel 613 van het Wetboek van strafvordering. Het gaat dus niet om een regime specifiek voor terroristische gedetineerden. Sommige gedetineerden wordt om veiligheidsredenen een specifiek regime opgelegd als op grond van inlichtingen die door de gerechtelijke autoriteiten zijn overgemaakt, blijkt dat dit nodig is.
De heer Lionel Vandenberghe (SP.A-SPIRIT). - Ik dank de minister voor haar zeer technische antwoord. Ik kan haar informatie moeilijk verifiëren, maar ik mag veronderstellen dat die correct is. Ik blijf nogal wat bedenkingen hebben bij de kwalificatie terrorist in het geval van die Basken. Dat zogenaamde terrorisme is van een totaal andere aard dan het terrorisme van 11 september. Verder hebben ik, noch de advocaat ooit het woord `slagen' in de mond genomen. De advocaat heeft wel aangeklaagd dat het judasoog van hun cel om het kwartier wordt opengemaakt en dat tegelijkertijd het licht wordt aangestoken. Dat is toch erg bezwarend, zeker als dat een jaar lang duurt. Mijn verzoek gericht aan mevrouw de voorzitter, speciaal gezant voor Guantánamo, was dus geenszins overdreven. Welke schuld die gevangenen ook zou treffen, alles moet nog bewezen worden, maar zij hebben hier recht op een humane behandeling.
Gisteren, 12 mei 2007, is massaal gevolg gegeven aan de oproep van ANV om te manifesteren tegen de willekeur waarmee kieslijsten worden geannuleerd. Met duizenden en duizenden waren ze in Bilbo samengestroomd om op te stappen achter het spandoek met de tekst Bozkatu EAE-ANV, stem ANV. Het spandoek werd begeleid door de secretaris-generaal van de partij Antxon Gómez, de voorzitter Kepa Bereziartua, de listtrekkers en de kandidaten.
Tussen de massa waren ook leiders van andere Abertzale-formaties (Batasuna, LAB, EHAK ) aanwezig, waaronder Pernando Barrena, Rafa Díez, Nekane Erauskin y Joseba Permach
Moet het nog onderstreept worden dat de manifestatie voortdurend geprovoceerd werd door het overvliegen van een helikopter van de Ertzaintza en dat de nodige overvalwagens klaar stonden. Wie immers opkomt voor democratie is staatsgevaarlijk. Wie besmet is met het gevaarlijke virus van oprechtheid en eerlijkheid moet uitgesloten worden (hiermee werd verwezen naar gecontamineerde (contaminado) lijsten.
Vandaag, 13 mei 2007, wordt in de omgeving van het meer van Senpere (Saint Pée sur Nivelle) het feest van de Ikastolas (Baskische scholen) van Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland) gevierd, de Herri Urrats. Bij deze editie wil men het belang van Baskische onderwijs in de secundaire graad onderstrepen, en de organisatie SEASKA in de bloemetjes zetten die het mogelijk maakte dat dit Baskische onderwijs zich kon ontwikkelen.
Het college Manex Erdozaintzi-Etxart, dat de zone Nafarroa Beherea en Zuberoa bestrijkt, kon al grotendeels door dergelijke campagnes gefinancierd worden. De inzet van de associatie Pagatxa is niet te onderschatten. Pagatxa is een associatie van vrouwen met als voornaamste objectief de vrouwen te stimuleren en socio-culturele activiteiten te ontwikkelen. De opbrengsten van het feest Herri Urrats gaan dit jaar naar de restauratie van het collegeXalbador te Kanbo, Cambo les Bains en het lyceum Bernat Etxepare te Baiona-Bayonne. (De priester Bernat Etxepare was de auteur van het eerste gedrukte boek in het Euskara in 1545.)
In Orereta-Renteria was er altijd wel iets gaande. Ten gevolge daarvan verloren er in de loop van de zo geprezen overgang naar de democratie (La Transición) maar liefst 14 inwoners het leven in de Vuile Oorlog tussen Spanje en het Baskische Volk. De eerste liet het leven tijdens de Semana Pro-Amnistía, Amnestie-week, van 8 mei tot 11 mei 1977, 30 jaar geleden. Daarbij bleven maar liefst 6 inwoners dood.
Alles was begonnen met brutale politieaanvallen en arrestaties ten gevolge van zitstakingen, gevolgd door het opslaan van straatbarricades. In Renteria werd tijdens een samenkomst van 6.000 manifestanten besloten tot een algemene proteststaking de daaropvolgende dag. Daarop brak de hel uit en werd er met scherp geschoten.De terrorist, Rafael Gómez Jauregi,was 68 jaar oud!!! Luis Santamaría , 72 jaar oud, overleed nadat hij op zijn balkon geraakt werd door een rubberkogel. Teodora Sánchez was 78 jaar toen ze door een camionette van de Guardia Civil werd overreden. De rit in de Ronde van Spanje, die zou arriveren in de velodroom Anoeta, werd afgelast. In Pamplona werd op 13 mei 1977, López Cano, een inwoner van Renteria, doodgeschoten terwijl de politie op hem insloeg. s Nachts traden dan de ongecontroleerden op, de incontrolados of politiemannen in burger. Op de begrafenis van López Cano in Renteria, 14 mei, werd tijdens de homilie de rechtmatigheidvan de eis tot amnestie verdedigd. In Ortuela (Vizcaia) werd een groep jongeren onder vuur genomen toen ze een café verlieten. Manuel Fuentes werd doodgeschoten. Op zondag 15 mei was Bilbao aan de beurt. De botsingen zouden twee dagen duren.
VERKIEZINGSCAMPAGNE Foto: aangepaste versie van de cartoon van Tasio in Gara
Vandaag, 11 mei 2007, is om 00:00u de verkiezingscampagne van start gegaan. Even voordien heeft het Grondwettelijk Hof, bij een behandeling in beroep, de schorsing van alle lijsten van AS en van 133 lijsten van ANV bekrachtigd. 35.244.188 stemgerechtigden verkiezen 8111 burgemeesters en 65.347 gemeenteraadsleden.
Batasuna zal campagne voeren van dorp tot dorp en massaal de steun vragen voor de resterende, niet-gecontamineerde, lijsten van ANV. Niet-gecontamineerd, alsof er op de andere lijsten een virus of een besmettelijke ziekte rust. De democraten zijn weergaloos als het gaat om stempels drukken op tegenstrevers.
Alberto García Mármol Ruso Jesús María Arrazola Anai Txiki +11 mei 1978
De twee boezemvrienden die geboren werden in Durango, Ruso in 1957 en Txiki in 1959, bleven niettegenstaande het grote risico (dagelijkse razzias, hevige repressie) in Helgoalde, terwijl het merendeel van hun vrienden naar Iparralde waren gevlucht. Regelmatige brachten ze hen een bezoek, wat levensgevaarlijk was. Maar niet de uitstappen over de muga brachten hun leven in gevaar. Als gevolg van de ellende en de niets ontziende repressie besloten zij toe te treden tot ETAm, en maakten al vlug deel uit van het speciale commando Bereziak. Op 11 mei 1978 roofden zij, onder schot, een wagen om een actie uit te voeren. Ze lieten de eigenaar van de wagen ongedeerd en vroegen hem een paar uur te wachten alvorens de politie te verwittigen, wat uiteraard niet gebeurde. De Guardia Civil kon de gestolen wagen lokaliseren in Gernika en legde zich in een hinderlaag. Toen beide vrienden naar de auto stapten, werden ze, zonder voorafgaande waarschuwing, onder een salvo van kogels bedolven. Ruso stierf onmiddellijk, Txiki werd zwaar gewond en stak de handen in de lucht om zich over te geven, maar hij werd op een nieuw salvo getrakteerd en afgemaakt. Ruso was net 21 jaar geworden, Txiki was amper 19.
De Spaanse gerechtshoven hebben een nieuw record gevestigd. De vermelding in het Guinness Book of Records is een kwestie van dagen. Niet minder dan 380 kieslijsten (246 van Abertzale Sozialistak, 133 van ANV en 1 onafhankelijke) werden uit het register geschrapt en mogen niet aan de verkiezingen deelnemen. Vier jaar geleden, onder de PP-regering van Aznar, bleef het nog beperkt tot 241 lijsten, maar de PSOE-regering van Zapatero is er in geslaagd dit aantal met bijna 60% te verhogen.
Zapatero se jacta de que éste es el proceso electoral en el que se han impugnado más candidaturas
Zapatero schept op t.o.v. de PP dat deze kiesprocedure de meeste kandidaturen ooit geschrapt heeft.
De regering Aznar nam als maatstaf vermoedelijke onderwerping of gehoorzaamheid aan ETA. De regering Zapatero voegt er aan toe antecedenten bij onwettig verklaarde partijen. Omdat de LOPP-Ley Orgánica de Partidos Políticos, de wet op de partijen, onvoldoende garanties gaf om te verbieden, werden er aanwijzingen gezocht los van de wet of van de jurisprudentie. Die aanwijzingen werden opgevorderd en verstrekt door de Guardia Civil en de Ertzaintza. Het departement van Binnenlandse Zaken van de Baskische regering verzamelde die gegevens op 25 april (2 bundels), 26 april (1 bundel) en 27 april 2007 (nog een bundel), om ze aan de Procureur-generaal van de Staat door te sluizen. Niet minder dan 11.702 kandidaten werden met die gegevens vergeleken. Nooit werd de vraag gesteld waar die gegevens vandaan kwamen, nooit werd de vraag gesteld of ze correct zijn, nooit werd de vraag gesteld of die gegevens er niet gekomen zijn als zelfbeschuldiging onder vreselijke folterpraktijken.
Zouden die 380 kieslijsten (246 van Abertzale Sozialistak, 133 van ANV en 1 onafhankelijke) misschien verboden worden omdat de andere partijen zo de stemmen onder elkaar kunnen verdelen?
Joseba Permach, één van de leiders van Batasuna, verklaart op 9 mei 2007 stomverbaasd te zijn dat Lakua (de Baskische regering) de Ley de Partidos Políticos onvoorwaardelijk verwerpt, maar gelijktijdig niet nalaat schaamteloos de plaats in te nemen die toebehoort aan de verboden lijsten van Izquierda Abertzale.
Moeten taalwetenschappers op zoek naar een nieuwe vertaling voor het woord eenheid?
Er is één woord in het Euskara dat een staatsgevaarlijkebetekenis heeft. Dat woord uitspreken, wordt gelijkgesteld met een delict. Dat woord is eenheid, batasun, afgeleid van het telwoord bat of één. Het suffix a wijst op het lidwoord: batasuna betekent dus de eenheid. Batasuna is het enige woord waarmee eenheid kan vertaald worden.
Na de (poging tot) oprichting van de nieuwe radicale Baskische partij, ASB-Abertzale Sozialisten Batasuna die in de plaats zou moeten komen van (Herri) Batasuna zijn er in Spanje allerlei machinaties in gang gezet om te voorkomen dat deze partij wordt toegelaten.
Manuel F. Trillo, Professor in de Rechten in het Zuiderse Andalucía, meent dat deze nieuwe partij voldoet aan alle voorwaarden die in de antidemocratische Partijenwet voorzien zijn. In een artikel in Gara, in april vorige maand, kwam de prof met een mening die zelden vanuit dit landsdeel aangewaaid komt. Vooreerst betreurt hij het de Baskische taal, Euskara, niet te spreken waardoor hem, tot zijn spijt, de literatuur, de poëzie en de woorden van de Baskische liederen ontgaan. Maar hij weet dat de afkorting ASB staat voor (vertaling) Unie van Socialistische Patriotten. Unie kan enkel vertaald worden door Batasuna. Maar nu is Batasuna zeggen een delict. Unie zeggen, wordt door het Hoogste Gerecht gezien als een strafbaar vergrijp!
In Aiegi-Iratxe, op de mythische berg Jurramendi-Montejurra te Lizarra (Navarra) vieren de Carlisten hun jaarlijkse herdenking. Op9 mei 1976 werden bij deze gelegenheid twee van hun sympathisanten, Ricardo García Pellejero en AnianoJiménez, neergeschoten door Spaanse fascisten, die met naam en toenaam (en ééntje zelfs op foto-mét-revolver) gekend zijn. Het heeft echter tot 2001 geduurd eer de twee slachtoffers door het Hooggerechtshof erkend werden als slachtoffers van het terrorisme. Deze slachtoffers werden indertijd opgevoerd om het ETA-terrorisme aan te klagen en zeker niet het terrorisme dat aan de basis lag van alle problemen in Baskenland Een gedenksteen naast het klooster van Iratxe, vlak in de buurt, is opgericht voor de twee slachtoffers.
Zoals elk jaar trekken de Carlisten samen naar de berg Montejurra, in Irache (Navarra) om de eed van trouw aan hun idealen te zweren. De Carlistenoorlogen(1833-1840 en 1873-1876) ontstonden nadat koning Ferdinand de bestaande successieregeling (slechts mannelijke bloedverwanten als opvolging) wijzigde om zijn dochter Isabella op de troon te krijgen. De broer van Ferdinand, Don Carlos, (waaraan de latere aanhangers, deCarlisten hun naam danken) nam hier geen genoegen mee. Na de troonsbestijging van Isabella (1833) startten de Carlisten een militaire campagne met een federalistisch, klerikaal en conservatief karakter, die vooral steun van Basken kreeg. Op het einde van de eerste Carlistenoorlog diende Don Carlos de vlucht te nemen naar Frankrijk waar hij, geïnterneerd, in 1847 afstand deed van zijn rechten. Zijn kleinzoon, Don Carlos María de Los Dolores Juan, was kroonpretendent toen de tweede Carlistenoorlog uitbrak. Ook ditmaal kozen de Basken de kant van de Carlisten om op die manier hun autonomie-eisen kracht bij te zetten. De gevolgen waren catastrofaal voor deBasken want in 1876 werden hun vrijheden, de Fueros van Navarra afgeschaft. De Carlistenoorlogen gingen soms gepaard met grote wreedheid. Tijdens de Spaanse Burgeroorlog streden de Carlisten als Requetés aan de kant van Franco.
Op 9 mei 1976 voltrok zich op de Jurramendi-Montejurra een vooraf aangekondigde actie van uiterst rechts nadat in de kranten van die strekking (El Alcázar en El Pensamiento) wekenlang opgeroepen was tot een reconquista van de Montejurra voor het échte Carlisme en om zich te ontdoen van het heiligschennend Separatisme die de heilige berg onteerd had. Bovendien had de Spaanse Minister van Buitenlandse Zaken, de Bask José María de Areilza, de Nederlandse Ambassadeur laten weten dat ze niet konden instaan voor hun veiligheid mocht de leider van de Carlistische Partij, Carlos Hugo de Borbón Parma, en zijn vrouw, de Nederlandse prinses Irene, naar de Montejurra komen. De Dictator was nog maar een half jaar dood, maar alles kón nog steeds, o.a. met de zegen van Manuel Fraga, minister tijdens de dictatuur (en, tot voor kort, president van de autonome regio, Galicië!) Er werd gevreesd voor een confrontatie die geen uitstaans had met het Carlisme.
Later bleek dat de Burgerlijke Regering van Navarra niet minder dan 20 kamers had gereserveerd in hotel Irache om haar kornuiten in onder te brengen: militairen en andere leden van de nationale veiligheidsdienst die ontevreden waren met de democratische hervormingen na de dood van Franco, gewelddadige activisten van Triple A, Batallón Vasco Español, Guerrillero's de Cristo Rey, Franse, Argentijnse en Italiaanse huurlingen en last but not least: Sixto, de broer van Carlos Hugo! Op het ogenblik dat de Carlisten de tocht naar de top van de berg aanvattenmarcheerden ook zij, met 250, in militaire pas naar de Montejurra, gewapend met gele matrakken, maar ook met pistolen. Bij het klooster van Irache kwam het tot een eerste botsing. Het bleef bij beledigingen, stenen en stokslagen tegen de Makilas (Baskische wandelstokken) van de Carlisten. Even later kwam het tot een woordenwisseling tussen enkele Carlisten en een man in gabardine gekleed en met een rode Baskenmuts (José Luis Marín García Verde) die plots een FN Browning bovenhaalde en de Carlist Aniano Jiménez Santos dodelijk trof. De aanwezige Guardia Civiles deden niets om aan het incident een einde te maken. Noch werd de agressor een strobreed in de weg gelegd! Toen de kruisweg naar de top van start ging en Carlos Hugo en prinses Irene zich bij de groep hadden gevoegd waren er honderd nationale politiemannen aanwezig. Boven, in de mist van de berg, bevonden zich eentwintigtal personen die er de nacht hadden doorgebracht. Tegen 11 uur arriveerde Sixto boven op de top bij de grot waar de mis wordt opgedragen en van waar men een overzicht heeft over de hele omgeving. Hij was vergezeld van duistere figuren gewapend met pistolen en één automatisch geweer. Er werd bevel gegeven te vuren en er viel een tweede Carlist met een kogel in het hart: Ricardo García Pellejero, 20 jaar. Later werd er munitie gevonden van een militaire wapenfabriek uit Sevilla. De rest van de 25.000 Carlisten die de tocht maakten, hadden amper weet van de tragedie die zich had voorgedaan.
Verschillende aanvallers zouden later als betekenisvolle leden van BVE en GAL (doodseskaders van het staatsterrorisme) boven water komen. De aanstichter tot de moord, Juan María Araluce voorzitter van de Deputatie in Gipuzkoa, werd later op dat jaar door ETA geliquideerd.
De aartsbisschop van Iruñea-Pamplona, Fernando Sebastián, kan het niet laten. Nadat hij eerder al de liefde bezong van de Guardia Civil, en hiervoor het carnavalesk hoofddeksel van de GC, een tricornio, tot geschenk kreeg, doet de nationaal-katholieke aartsbisschop weer stof opwaaien.
In een kerkelijk document: Situación actual de la Iglesia, algunas orientaciones prácticas (Actuele toestand van de Kerk, enkele praktische oriëntaties), bevestigt hij dat extreem-rechtse politieke groupuscules het waard zijn in overweging genomen te worden en het waard zijn op hen te stemmen. Hun getuigenis omvat grote waarden, zodat stemmen op hen gerechtvaardigd is. Hij heeft het hier wel over Comunión Tradicionalista Católica, Alternativa Española, Tercio Católico de Acción Política en Falange Española de las JONS, die zich allen baseren op de ideologie van Franco.
In de loop van haar geschiedenis heeft ETA heel wat personen ontvoerd. Dit was een veelgebruikte methode om geld los te krijgen, en het was ook een middel om druk en chantage uit te oefenen op de regering. Sommige gijzelaars werden bevrijd na betaling van het gevorderde losgeld, of via de interventie van de veiligheidstroepen. Andere hadden minder geluk en werden vermoord. De ontvoeringen zijn gestart op 1 december 1970 met de gijzeling van de Duitse consul Eugen Beihl, een paar dagen voor de start van het Proces van Burgos.
Bij de op één na langste gijzeling (342 dagen) was een ondernemer uit Gipuzkoa, José María Aldaya (zie foto), betrokken. (De langste gijzeling staat op naam van José A. Ortega Lara,532 dagen).
De ondernemer uit Gipuzkoa, José María Aldaya, werd op 8 mei 1995 door ETA ontvoerd toen hij met zijn wagen op weg was naar huis te Fuenterrabía (Gipuzkoa). Zijn wagen, met de sleutels nog in het contactslot, werd dichtbij een schroothandelaar te Jaizkibel teruggevonden, op een paar kilometers van zijn woonst. Aldaya was mede-eigenaar van de ondernemingen Alditrans, Ugaldetxu en Transportes Regueira. Hij was ook de oprichter van de Asociación de Empresarios del Transporte de Guipúzcoa (GUITRANS), werkgeversorganisatie van de transportsector.
Volgens de processen-verbaal had ETA beslist om Aldaya te ontvoeren om op die manier de organisatie te kunnen financieren. Er werd een lokaal gekocht in Gipuzkoa waar een zulo, een schuilkelder werd ingericht. Die zulo moest dienst doen als 'cárcel de pueblo', een volksgevangenis. Op 13 april 1996, na het losgeld (waarschijnlijk 901.518 euros) te hebben ontvangen, kwam de opdracht om de ondernemer vrij te laten. Hij werd op de Alto de Azkarate achtergelaten. De gijzelnemers, Francisco José Ramada en Sagrario Yoldi, namen de benen naar Iparralde en later naar Mexico, waar ze in 2001 aan Spanje werden uitgeleverd.
La Audiencia Nacional veroordeelde Ramada (dader) en Yoldi (medeplichtig) respectievelijk tot 17 en 8 jaar cel, en legde hen een boete op van 1.200.000 euros als schadevergoeding, te verdelen 90% voor Ramada en 10 % voor Yoldi.
Op zaterdag, 5 mei 2007, verscheen een bijdrage van Tasio Erkizia Almandoz, militant van Batasuna en ex-volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, in de krant Gara. Ziehier een vrije vertaling.
De partij vanJosu Jon Imaz, de Partido Nacionalista Vasco, heeft een lange weg achter zich van ideologische ontaarding. De partij is er zelfs in geslaagd een hommage brengen aan de opvolger van Franco, Carrero Blanco, of aan de superfolteraar, inspecteur Melitón Manzanas.
De lijst van slachtoffers, voortvloeiend uit de verbitterde confrontatie tussen Euskal Herria en de staten Spanje en Frankrijk, is lang en gevarieerd. En het is zeker geoorloofd een zekere bezorgdheid te uiten ten aanzien van een verdiende hulde aan de vele slachtoffers. Maar de beste hulde die er zou kunnen gebracht worden, is te vermijden dat er nog meer lijden voortvloeit uit dit conflict, en terzelfder tijd kleine stappen gezet worden naar verzoening, gebaseerd op wederzijds respect.
Ik betuig mijn volste respect en medeleven aan de slachtoffers van deze geweldadige en bloedige confrontatie, maar verafschuw diegenen die misbruik maken van de toestand omwille van ideologische objectieven of omwille van electoraal gewin. De morele en schaamteloze recuperatie van hun lijden is verwerpelijk.
Wat op zondag, 22 april 2007, te beleven viel in het Palacio Euskaldunate Bilbo lijkt mij uitermate ernstig, omwille van het partijdig en exclusief karakter van de plechtigheid en omwille van het collectieve schuldbesef waarbij de ernstige toestand van een onderdrukt Euskal Herria magistraal verzwegen werd. Politici hebben in naam van het volk vergiffenis gevraagd, in naam van een volk dat gedwongen wordt te zwijgen, dat verstoken blijft van de meest elementaire rechten: het recht zelf de toekomt te bepalen. Ze hebben vergiffenis gevraagd voor een conflict met politieke wortels, door politici gecreëerd.
Het is ernstig omwille van het sectaire karakter van de plechtigheid, waarbij de slachtoffers van het staatsterrorisme gemarginaliseerd en geminacht worden, terwijl de slachtoffers van ETA verheerlijkt worden. Op die manier wordt een scenario geschapen van goeden en slechten. De goeden zijn de verdedigers van de sacrosancte eenheid van de Spaanse staat, de slechten zijn de vogelvrij verklaarden: Xanti Brouard, Gladys del Estal (1), de Carlisten op Montejurra (op 9 mei 2007 verschijnt een artikel hierover in mijn blog), Lasa en Zabala, de moorden in Alonsotegi (2), de arbeiders van 3 maart in Gasteiz, de doden van de slachtingen door GAL, Norma Mentxaka (3)...
(1) Op 3 juni 1979, tijdens de Internationale Dag tegen Nucleaire Energie, wordt Gladys del Estal Ferreño in Tudela (Navarra), neergeschoten tijdens een manifestatie
(2) Op 19 januari 1980 plaatsen doodseskaders (BVE) een bom in de bar Aldana te Alonsotegi, omgeving Bilbao, waarbij 4 burgers het leven lieten: Manuel Santacoloma, Pacificio Fika, Mari Paz Armiño en Liborio Arana.
(3) Op 9 juli 1976 wordt tijdens een volksfeest in Santurtzi, waarbij gemanifesteerd wordt, door de veiligheidsdiensten met scherp geschoten, met Mentxaka als dodelijk slachtoffer
De hommage ging uit van een dichotomie (indeling in 2 klassen) tussen de verdedigers van de Staat en de rest, die kritiek had op het systeem, die arbeidsvoorwaarden eisten, die sociale rechten opeisten, die het Euskara als officiële taal promoten, die zelfbeschikkingsrecht eisten. Het doet herinneren aan de tijd dat de propagandamolen van Franco, de rode honden en de rode separatisten vogelvrij verklaarden. En op deze hommage waren verscheidene politieke partijen aanwezig, maar één partij draagt hier een verpletterende verantwoordelijkheid: de PNV van Josu Jon Imaz. Het uiterste waartoe zij zijn opgeschoven is zorgwekkend. Dit is geen nationalistische partij meer.
Bij de dood van Franco vertikte de PNV het om de verantwoordelijkheid voor de burgeroorlog en voor de 40 jaar dictatuur te laten onderzoeken. Zij opteerden om de bladzijde om te slaan en te vergeten, om de beestachtigheden tegen ons volk onder de mat te vegen. Geen uitzuivering van politionele of politieke machten, geen gerechtelijke aanklachten voor de brutaliteiten van het leger, geen aandacht voor de samenstelling van de rechterlijke macht die bemand was met franquisten
De volgende stap was de criminalisering van de Izquierda Abertzale, onder het mom van het Pakt van Ajuria-Enea (*).
(*) Het Pact van Ajuria-Enea werd in 1988 ondertekend, waardoor de Baskische Autonome Regering aan de Spaanse staat de socio-politieke ruimte en bescherming bood die het nodig had om zijn tegenaanvallen te laten uitvoeren in Euskal Herria door politiecorpsen van de Spaanse staat. Ook in die periode begon de spreidingspolitiek van gevangenen, de heksenjacht op Herri Batasuna, van het apartheidsregime tegen HB in de media, de operatie in Bidart Eender welke maatregel werd gedoogd, zolang het maar bijdroeg tot de vernietiging van de Baskische links-nationalistische beweging.
Als gevolg van een steeds sterker wordende Izquierda Abertzale (zeer hoog resultaat in de verkiezingen van 1987 en een obstakel om de status van neo-franquisme te handhaven), werd een politiek van pesterijen en onwettig verklaringen uitgetekend. De gevolgen van die heksenjacht was het opsluiten van het volledige politieke personeel van Izquierda Abertzale, het sluiten van kranten, het verbod op politieke partijen, fantasme-processen, de wederrechterlijke in bezitneming van burgerlijke en politieke rechten van 15.000 burgers
Met behulp van een regimepers, die niet weet wat deontologie is, werd een nieuw syndroom in het leven geroepen: zij die zich geen Basken voelen, zijn slachtoffers van het nationalisme; de Basken zijn beulen omdat ze in het onderwijs het Euskara willen invoeren, omdat leraars (na meer dan voldoende kansen) geweerd worden als zij geen Euskara spreken. De Partido Popular heeft zelfs geen enkele scrupule om de slachtoffers te cultiveren en zo worden daarin bijgestaan door het grootste deel van de media, die dekking geven.
Op 22 april 2007 werd een hommage gehouden voor één bepaald soort slachtoffer: het slachtoffer dat ideologisch verwant is met het systeem. Dat betekent noch min, noch meer de rehabilitatie van een bepaalde staatsideologie en de veroordeling, op een impliciete manier, van de Baskische gemeenschap. Het valse beeld dat de Basken beulen zijn, wordt hierdoor gevoed.
Het is absoluut geoorloofd hulde te brengen aan de slachtoffers, maar Mr. Ibarretxe het is niet geoorloofd dit te doen zonder rekening te houden met de context, het is zelfs verwerpelijke de context te verzwijgen. En als er vergiffenis gevraagd wordt in naam van het volk, dan moet dat gebeuren voor alles wat dit volk heeft ondergaan, dus ook vergiffenis vragen voor de slachtoffers van het staatsterrorisme. Is het ene geweld aanvaardbaar en het andere niet? Die zondag heeft u een stap gezet in de richting van het criminaliseren van de Baskische Staat.
Wie en wanneer zal iemand vergiffenis vragen aan Euskal Herria voor de tientallen jaren van onderdrukking en onderwerping, voor de ontelbare slachtoffers van de doodseskaders, voor de 6.000 burgers die vreselijk gefolterd werden door staatsambtenaren, voor de historische minorisatie en achteruitstelling van het Euskara, voor de verkrachting van het democratisch recht om zelf te beslissen?
Sandra Barrenetxea, opgepakt op 24 april 2006 na een verklaring onder foltering van Ibon Menika, een woordvoerder van de Baskische jongerenorganisatie SEGI, werd 3 dagen lang gefolterd. Geblinddoekt werd ze doorlopend op haar hoofd geslagen, ze werd bedreigd met verkrachting en sterilisatie, ze kreeg de beruchte plastic zak over het hoofd, werd natgespoten en er werd gedreigd met stroomstoten. Maar op 4 mei wordt ze vrijgelaten. De rechter vindt opmerkelijk genoeg een verklaring aan de politie door een derde onvoldoende om Sandra Barrenetxea in de gevangenis te houden. Normaal gesproken was dit (verklaring van derden) de afgelopen jaren voor honderden gearresteerde Basken voldoende om tot lange gevangenisstraffen veroordeeld te worden, of simpelweg 4 jaar in voorarrest te blijven zitten. Velen zijn veroordeeld vanwege deze zelfbeschuldiging. Overigens wordt de in verband met de arrestatie van Menika doorzochte Herriko Taberna, een Baskische volkskroeg, voor 2 jaar gesloten na het verzoek van 2 mantelorganisaties van de Partido Popular, Slachtoffers van het Terrorisme en Waardigheid en Justitie.
Enkele dagen na haar vrijlatingverklaart Sandra Barrenetxea hoe ze in een cafetaria in Bilbao door vijf mannen van de Guardia Civil werd overmeesterd en geblinddoekt in een auto werd meegevoerd. Na een aantal uren werd ik geblinddoekt meegenomen naar mijn huis. Het geroep van vrienden en kennissen bracht me enigszins tot rust en verschafte me moed.Nadat het huis doorzocht was en nog vóór de reis naar Madrid werd aangevat, werd ik onderzocht door een wetsdokter. Op dat ogenblik werd ik héél nerveus omdat ik wist wat me te wachten stond. Daar aangekomen zei één van de agenten je moet niet denken dat we hier een Coca Cola gaan drinken en daarna gaan slapen, nu begint het goede. Ik kreeg weer een blinddoek om en iemand die commissaris leek te zijn stelde voortdurend vragen. Toen ik daarop niet antwoordde, zei hij dat we dan maar verder gingen waar de gekken zijn. Ik kwam bij een vijftal Guardias terecht. Als verwelkoming kreeg ik te horen: Je bent hier in de riolen van de Staat en hier gaat de foltering zijn gang. We zullen je hier verbrijzelen. Vanaf dat ogenblik zou ik drie dagen aan één stuk blijven wenen. Tussendoor kreeg ik zenuwaanvallen en begon ik te hyperventileren. Ze bleven aan één stuk tegen me schreeuwen, denigrerende beledigingen te uiten en ononderbroken op mijn hoofd te slaan. Ik kwam bij verschillende groepjes agenten terecht die elk hun eigen verschillende methodes van mishandelen gebruikten.De ene dreigde met seksuele vernederingen en maakte aanstalten daartoe, de andere stelde enkel vragen terwijl een derde deed alsof hij me ging vermoorden. Helemaal naakt werd ik in een slaapzak gerold en kreeg ik opnieuw de plastic zak over het hoofd getrokken. Ik werd als een speelbal in de kring rondgeslingerd tot ik neerviel.Dan dreigden ze de elektroden aan te sluiten. Ze gooiden water over me heen en gaven me een stroomkabel in de hand. Ik kon niet zien wat ze gingen doen en ze bleven schreeuwen. Ik werd hysterisch! Ze dreigden me te zullen verkrachten. Daarvoor zou een kerel van twee meter groot komen. Ze vroegen of ik nog ooit kinderen wilde krijgenen ze lieten horen dat ze latexhandschoenen aantrokken. Dat was omdat ze me gingen steriliseren.Ze wilden me breken en ik verloor elk benul van tijd.Toen magistraat Ismael Moreno mijn opsluiting in de gevangenis van Soto del Real beval leek dat voor mij op een verlossing.Ik kwam er tussen mensen die me moed inspraken en die alles voor me deden.
De Sala 61 van het Tribunal Supremo heeft unaniem besloten,
na een lange nacht van discussie en spanning, om 133 lijsten van het ANV-Acción Nacionalista Vasca te annuleren. Voordien al waren alle lijsten van Abertzale Sozialistak (AS) geannuleerd.
ANV-EAE Acción Nacionalista Vasca - Eusko Abertzale Ekintza Verontwaardigd
Antxon Gómez is gisteren, 4 mei 2007, samengekomen met de lijsttrekkers en de kandidaten van de lijsten die ingediend werden in Hego Euskal Herria (Spaans Baskenland). Hij had bijzonder scherpe kritiek voor de regering van Zapatero, die 70 jaar geleden aan de zijde van het ANV vocht in het Frente Popular tegen Franco. Vandaag zijn zij (PSOE) het die, net zoals Franco destijds, het ANV verbieden. Zij hebben het rode alarm op scherp gezet om een wettige partij uit te schakelen (een gedeelte van de lijsten). Dit is een precedent zonder voorgaande in Europa. Zij hebben 12.000 personen op een wansmakelijke manier laten doorlichten, gebaseerd op lijsten die de Guardia Civil en de Ertzaintza voor eigen gebruik en naar eigen goeddunken hebben opgesteld. Personen die er een andere opvatting op na houden en niet gediend zijn met de opgedrongen Spaanse eenheidsworst. De totalitaire staat van Georges Orwell is weer uit de as herrezen. ANV begrijpt niet dat een partij die met hen samen vocht tegen de dictatuur, nu zo maar de totalitaire stellingen van extreemrechts aanneemt. Dit is noch min noch meer een massale sabotage van en aanslag op het kiesrecht en het recht op propaganda van ideeën. Een recht dat duizenden abertzales en republikeinen, via de bloedige strijd tegen Franco, konden heroveren.
ANV doet dan ook een dringende oproep aan alle burgers van Hego Euskal Herria om op 12 mei 2007 massaal te manifesteren in Bilbao tegen de wansmakelijke machinatie van de laatste dagen.
Batasuna en ETA is niet hetzelfde 5 mei 2002 Interview in GARA
Javier Elzo (zie foto), professor sociologie aan de Universiteit van Deusto (Bilbao) en afgestudeerd in Leuven, bestudeert reeds tientallen jaren hetgedrag van de Baskische gemeenschap. Dit resulteerde in een twintigtal boeken. In een interview met Gara op 5 mei 2002 toont hij zich erg pessimistisch.
Hij beweert in het interview dat het illegaliseren van Batasuna de kans op botsingen in het Baskisch sociaal weefsel gevoelig verhoogt, net zoals dat in Noord Ierland gebeurde. Leden van Batasuna zullen zich plots niet meer mogen outen en kunnen bijkomende problemen krijgen met hun omgeving, in hun vriendenkring, zelfs in hun familie. Hoewel Batasuna nooit afstand nam van ETA, zich nooit tegen ETA uitsprak, betekent dit nog niet dat Batasuna en ETA hetzelfde is. Uit opiniepeilingen bleek dat een meerderheid van de Batasuna-kiezers de acties van ETA nooit goedkeurde, maar dit nooit uitdrukkelijk zei.
Volgens Elzo moeten we bij Batasuna met drie categorieën rekening houden:
Tussen 30.000 en 50.000 personen keuren de acties van ETA goed en een kleine minderheid hiervan werkte zelfs al mee.
De rest, een meerderheid van +100.000 personen,is duidelijk tegen de acties
Een 25.000-tal personen verandert van mening naargelang de actie.
Een bananenrepubliek houdt nog een beetje de schijn hoog Het democratische Spanje niet!
Als de Sala 61 van het Tribunal Supremo de betwisting van bepaalde lijsten van ANV aanvaardt, heeft dat tot gevolg dat in de gemeenten Elduain en Lizartza (Tolosaldea: gebied rondom Tolosa in Gipuzkoa) er slechts 1 lijst kan opkomen, de Partido Popular. Alleen PP en ANV hadden lijsten ingediend en ANV staat op de betwiste lijst.
Als de betwisting aanvaard wordt heeft de PP genoeg aan 1 stem om alle zetels te veroveren.
De zender Antxeta Irratia en deassociatie Berttoli de Urruña organiseren vandaag, 4 mei 2007, voor de derde opeenvolgende maal het feest Bidasoa Euskaraz , een feest ten voordele van de Baskische taal Euskara.
Basken noemen zich niet naar het land dat ze bewonen, maar naar de taal die ze spreken. Euskaldunak, 'zij die Euskara spreken'. Ooit spraken zij hun taal van Santander tot Toulouse en van Bordeaux tot Zaragoza, nu spreken nog zo'n zes- tot zevenhonderdduizend mensen in een smalle strook aan weerszijden van de westelijke Pyreneeën de in alle opzichten uitzonderlijke taal. Ze doen, zoals bekend, uit alle macht hun best dat zo te houden.
Het Baskisch is letterlijk een uitzondering. Het is de enige taal in West-Europa die niet Indo-Europees is en er al geweest moet zijn voordat de Kelten en later de Romeinen het gebied bezetten. Het is de enige taal in de wereld die geen relatie lijkt te hebben tot andere talen terwijl werkelijk alle verbanden, ook de meest onwaarschijnlijke, zijn onderzocht. Oud-Iberisch? Nee. Berber? Nee. Georgisch? Nee. Het Baskisch is een echte 'loner'.
De grammatica van het Baskisch is duidelijk anders dan die van de Romaanse buurtalen, het Spaans, Vascoons en Frans. Linguisten noemen het een 'ergatieve' taal, een taal waarbij het onderwerp van onovergankelijke werkwoorden net zo wordt aangeduid als het lijdend voorwerp bij overgankelijke werkwoorden. Dus niet 'zij viel van de trap' maar 'haar viel van de trap'. Woorden worden gevormd door 'agglutinatie', door woorden steeds langer te maken (met steeds maar toevoeging van suffixen): 'voor de man van de vrouw' is 'vrouw-de-van-man-de-voor'. Vooral bij werkwoorden is dat uiterst ondoorzichtig omdat daarin niet alleen het onderwerp, maar ook het lijdend en meewerkend voorwerp worden ondergebracht. 'Je hebt me het boek gegeven' is 'je mij-aan boek-het gegeven het-hebt-mij-je'. Euskara heeft zich in een grote aandacht van taalgeleerden mogen verheugen sinds Von Humboldt in 1821 een artikel over de grammatica ervan schreef. Hij was erdoor gefascineerd maar meende te kunnen voorspellen dat de taal van de Basken het niet langer dan een eeuw zou uithouden. Dus tot 1921. Maar Euskara leeft 86 jaar na het verstrijken van die termijn nog volop. Het aantal Euskaldunak is kort geleden voor het eerst toegenomen, althans voor zover de geschiedenis van de taal bekend is. Na de val van Franco hebben de Euskaldunak weer onderwijs, televisie, radio, een krant en een zeer productieve literatuur in het Euskara.
De priester Bernat Etxepare was de auteur van het eerste gedrukte boek in het Euskara in 1545. Hij werd geboren inEiheralarre, een dorpje dicht bij Donibane Garazi (Saint Jean de Pied de Port), maar er is weinig over zijn leven gekend. Wel is geweten dat hij een tijdje in de gevangenis verbleef, waarschijnlijk beschuldigd van politieke inmenging ten tijde van de strijd tussen Castilië en Frankrijk over de heerschappij van het oude Koninkrijk Navarra (de bakermat en het soevereine land van de Basken).
Bernardo Atxaga
Bernardo Atxagaschreef De zoon van de accordeonist (Oorspronkelijke titel: El hijo del acordeonista), en kan ik ten zeerste aanbevelen. Te verkrijgen bij:Nijgh & van Ditmar, ISBN 90 388 00233
Rafa werd in de wijk Zikuñaga te Hernani geboren op 19 januari 1954. Gedurende de burgeroorlog 1936-1939 was zijn thuis een plaats van komen en gaan van veel vluchtelingen voor het Francoregime. Rafa was geen uitblinker op school en voor de Franse taal behaalde hij keer op keer een 0. Later, als hij zich genoodzaakt voelde, zal hij de taal volledig beheersen. Op 18-jarige leeftijd begon hij te werken in de haven van Pasaia. Zijn dienstplicht moest hij vervullen in El Ferrol (Galicië). Indie jaren was er in Hernani een belangrijke politieke beweging, maar het leek alsof Rafa zich daar niet voor interesseerde, in zoverre dat bepaalde personen hem weigerden te begroeten. Dat was evenwel schijn, want Rafa was vrijwilliger voor ETA geworden. In februari 1981 moest hij de vlucht nemen naar Iparralde, waar hij, gedurende 7 maanden werk vond als mecanicien op een Frans Marineschip. Later vervoegde hij de coöperatieve Muebles denek te Arrosa.
Op 3 mei 1984 begaf hij zich met zijn wagen naar Baigorri, toen een huurling op een moto voorbijstak en hem met één schot neerschoot. Hij was pas 30 geworden.
Euskadi is een prachtig land en een absolute aanrader om er te vertoeven, maar nog meer om het land te doorkruisen. Je wordt er voortdurend aan herinnerd dat je in frontgebied zit. Op de kaaimuur van Orio staat de slogan Euskal Presoak, Euskal Herrira geschilderd, op de rotswand van Zarautz zie je de geschilderde versie ervan. Bezoek eens een kerkhof en op de grafzerken waar een Ikurriña wappert, mag je er van uit gaan dat hier een Gudari begraven ligt.
Eén van de vele uitstappen die je kan maken, wordt hieronder ter beschikking gesteld door een vriend.
Start vanuit Donostia-San Sebastián. Je neemt de regionale weg Donostia-Bilbao. Beterkoop dan de snelweg wegens geen struikrovers die je staande houden om tol te betalen en bovendien proef je ook de sfeer van het Baskische land. Deze bochtige kustweg is een snoepje voor autoliefhebbers, behalve in de zomer als het vol toeristen zit.
Als jij bijna door Zarautz heen bent zie je hoog op de rotswand recht vóór je een geschilderde versie van de eis om de krankzinnige gevangenenspreiding te stoppen. Toen de Baskische vlag, de Ikurriña, nog verboden was, hadden de bergbeklimmers op deze plaats een exemplaar geschilderd en de verf heeft lang stand gehouden! De schilders van het huidige kunstwerk werden gepakt en beboet. Niet tijdens de dictatuur, maar enkele jaren geleden. Niet door de Guardia Civil, maar door de Baskische politie, de Ertzaintza!
In de Herriko Taberna (de volkskroeg van de radicale Basken) op het marktplein van Zarautz kon je de boete mee helpen betalen.
Voorbij Deba tref je meteen een beetje hedendaagse geschiedenis aan. Links van de weg ligt een draak van eenflatgebouw. Na de Dictatuur meende Spanje Euskal Herria onder de knoet te krijgen door het vol te stoppen met Guardia Civiles, bijgenaamd Txakurrak-Honden. Deze flat was één van de juweeltjes van huisvesting van de bezettende troepen. Toen ze vanaf de overkant van de rivier met artisanale granaatwerpers bestookt werden, kregen de helden uit het zuiden en hun respectievelijke vrouwen schrik en wilden ze niet meer als doelwit dienen voor Baskische vrijheidsstrijders. De kazerne bleef jaren lang leeg liggen.Daarna werd het gebouw opgekalefaterd en de flats verkocht aan privépersonen.
De eerste stop vindt plaats in Saturrarán, een dorpje voorbij Mutriku en vóór Ondarroa. De afslag ligt vlak achter een bocht. Je komt op een strand uit en de bezoeker weet niet dat het hier ooit véél minder idyllisch uitzag. Heb je dorst, ga dan een bar binnen of zet je op een terrasje en bestel eenkafe esneak (koffie verkeerd), een ebaki(koffie met een beetje melk) of, als het te warm wordt, de Baskische variant van de Ice thee, kafe izotzarekin (koffie met ijs). Wil je er één (enkel voor jezelf) dan vraag je ebaki bat of kafe esneak bat. Ben je met zn tweeën dan wordt het bi ebaki of bi kafe esneak.
Het strand loopt dood op een plek waar voorheen een klooster lag. Op het einde van de Burgeroorlog werd het kloostereengevangenis waarin tussen 1937 en 1944 tweeduizend vrouwen terecht kwamen. Onder hen overleden er 120 aan ontbering (meestal aan tyfus of tuberculose). De gevangenen werden beschouwd als uitermate gevaarlijke republikeinen hoewel ze vaak niet méér dan echtgenote, moeder of zus van een bekende republikein waren! Ook zaten er vrouwen die hadden meegevochten met de Internationale Brigades. Velen zagen er ook hun kinderen sterven (57) of afgenomen worden om ze daarna nooit meer terug te zien. De kinderen werden, in een heropvoedingproject, volledig afgesneden van de familie en toegekend aan rijke kinderloze Spanjaarden van fascistische signatuur. De gevangenen kwamen niet enkel uit Baskenland, maar meer nog uit Asturië.
De gevangenis werd bestuurd door nonnen!Waarschijnlijk van dat soort dat snorren draagt.Ze verkochten het grootste deel van de levensmiddelen die mensen uit Ondarroa, Mutriku of Debalieten toekomen!!
Het kot werd in 1968 gesloten en in 1983 afgebroken. Onlangs werd een sculptuur van de beroemde Baskische kunstenaar Nestor Basterretxea ingehuldigd. De tekst is, natuurlijk, tweetalig. (De toenmalige daders zouden de Baskische tekst niet begrijpen )
De tekst
Levende Herinnering.
De Baskische Regering ( ) brengt eer aan alle vrouwen die tussen 1938 en 1944 in de gevangenis van Saturrarán zaten en aan alle vrouwen die eveneens het slachtoffer waren van de fascistische repressie wegens hun loyaliteit aan de Republiek en aan de verdediging van de vrijheid en de democratie.
Januari 2007
Er komen veel sportieve stappers voorbij vanuit Ondarroa. Het visserstadje Ondarroa kreeg het na de dictatuur hard te verduren. Er lag een kazerne van de Guardia Civil en dat zorgde (zoals overal in Bakenland) regelmatig voor harde confrontaties.
Als je vanuit de kerkdeur de steile beklimming aandurft, kom je op het kerkhof uit. (Vraag voor de zekerheid toch maar eerst naar el cementerio of, beter nog naar Antiguako Ama Eliza, een kerkje waar het kerkhof tegenaan ligt). Er zijn minstens vier graven waarop een Baskische vlag wappert. Zo het graf van Anjel Etxaniz. De tekst liegt er niet om: Vermoord door Txakurrak (honden, Guardia Civil). Fran Aldanondo werd in de buurt van Tolosa door de Guardia Civil doodgeschoten. (17.10.1979). Volgens de officiële versie zou hij eerst gevuurd hebben en daarna zelfs een granaat gegooid hebben. Bewijzen hiervoor werden nooit aangedragen.
Verder het binnenland in naar Markina. Deze stad werd tijdens de Burgeroorlog, net als Gernika, gebombardeerd. Gelukkig bleef het kerkje van San Miguel de Arretxinaga in het gehucht Xemein er niet in. Het gebouw is voor een groot deel gevuld met drie enorme rotsen die een soort kapel vormen voor het beeld van San Miguel. Lang werd gedacht dat het om meteorieten handelde, maar het zouden drie rotsblokken in ontbinding zijn. (Wie er drie keer onderdoor loopt, zou binnen het jaar getrouwd zijn!)
Iets verder ligt het piepkleine dorp Bolibar-Bolivar naar wie Bolivia genoemd werd. Simon Bolibar heeft er een monument en een museum. Hij zou zich vader des vaderlands van Venezuela, Equator, Panama en Colombiamogen noemen. De ouders van Bolibar weken vanuit dit dorpje uit naar Zuid-Amerika.
Veel interessanter is de collegiale kerk en het klooster van Ziortza-Zenarruza, gesticht in 968, gotisch-renaissance, hoewel er een heleboel later werd bijgebouwd. (Een colegiata is een titel die een kerk krijgt als er kanunniken voorgaan.) De architect die het recent bijgebouwde deel tekende, mag rustig geschorst worden.Hoewel dit klooster op één der zijwegen naar Santiago de Compostela ligt is er van de heilige niets te bespeuren (op enkele St.-Jacobschelpen na.)
Via het Balkon van Bizkaia, met een prachtig panorama (als het weer meezit), gaat de reis ver naar Durango.Niet enkel Gernika en Markina maar ook Durango werd tijdens de Burgeroorlog platgebombardeerd !
Op 23 maart 2007 werd een documentaire film vertoond worden over het tragische bombardement dat deze stad Durango (Bizkaia) op 31 maart 1937 te verduren kreeg. Ditmaal was het niet het Legión Condor, dat in Gernika het vuile werk deed maar la Avionaze Legionaria uit Italië. (De opdrachtgever was wel degelijk dezelfde!) Zelfs buiten de regio is amper bekend dat er, behalve Gernika (26 april 1937), nog andere bombardementen plaatsvonden want gedurende 30 jaren waren het de Rooien die Durango in brand staken.
De DVD is gebaseerd op de getuigenissen van 8 personen die op het ogenblik van de feiten 9, 10 of 16 jaar waren en in de mis zaten, speelden of bij hun familie de onbeschrijfelijke gebeurtenissen meemaakten. Tachtig personen hielpen de scène herscheppen van de mis in de Santa Mariakerk kort voor dit gebouw platgebombardeerd werd.
Er bleven 350 inwoners dood terwijl 71 huizen totaal en 234 gedeeltelijk verwoest werden.
Tegen een pijler van de luifel (die, zoals overal in Bizkaia, aan de kerk werd gebouwd toen die te klein werd) staat een gedenksteen. Maar op het kerkhof, op loopafstand, werd onlangs een muur onthuld waarin alle namen gegrift staan van de slachtoffers van het bombardement en de mensen die voor en na het bombardement gefusilleerd werden. De 62 niet-geïdentificeerde lichamen worden er eveneens herdacht.
Autodeterminaziorako Bilgunea Ook in 2003 was er een nieuwe politieke partij
Er is inderdaad nog niets veranderd. Wij moeten nu nog wachten tot 16 mei 2007, in volle verkiezingsstrijd, om met zekerheid te weten dat ASB-Abertzale Sozialisten Batasuna, de nieuwe partij, zal verboden worden. Want dit staat mijns inziens buiten kijf. Daarom werd door Arnaldo Otegi op 30 april 2007 opgeroepen tot mobilisatie op 3 en 9 mei 2007. Otegi klaagt aan dat tegenover de verschillende stappen door de Izquierda Abertzale gezet, zowel de PSOE als de PNV blijven sudderen in hun negatieve houding en zich niet de minste moeite getroosten om iets aan het vredesproces te doen. De mobilisaties op 3 en 9 mei gaat door onder het ordewoord Por un proceso y unas elecciones democráticas: no a las ilegalizaciones, Voor een vredesproces en voor democratische verkiezingen: neen aan het buiten de wet stellen van politieke partijen.
Vier jaar geleden konden wij hetzelfde ondemocratisch spektakel meemaken.
Op 1 mei 2003 werd door het Openbaar Ministerie en de Advocaat-generaal van de Staat een procedure bij het Tribunal Supremo ingeleid om AuB (*) onwettig te verklaren en te verbieden. He argument was dat op de lijst van AuB kandidaten stonden die vroeger op de lijsten HB, EH en Batasuna hadden gestaan.
(*) Sozialista Abertzaleak presenteerde het Platform Autodeterminaziorako Bilgunea (AuB) op 15 februari 2003 met als doel deel te nemen aan de verkiezingen van 25 mei 2003. Het objectief was impulsen geven voor een nieuwe politieke strategie, gebaseerd op het recht van zelfbeschikking (in hun naam voorzien) voor alle Basken. Zoals de wet Ley de Partidos uitvaardigde, hadden zij het minimale aantal van 48.000 handtekeningen verzameld en konden dus aan de verkiezingen deelnamen.
Drie dagen later deed het Tribunal Supremo al een uitspraak: 241 van de 249 kandidaten werden gewraakt en moesten van de kieslijsten verwijderd worden. Vertegenwoordigers van AuB gingen in hoger beroep bij het Grondwettelijk Hof, dat op 9 mei 2003 de annulatie van de 241 bekrachtigde. AuB voerde toch verder campagne en riep op om een stem uit te brengen op één van de 241. Dat zou dan een ongeldige stem zijn. In 12 lokaliteiten van Gipuzkoa en nog 5 lokaliteiten in Navarra was het aantal ongeldige stemmen hoger dan de kandidaat die daar de meeste stemmen behaalde.
ANV-EAE
Op 28 april 2007 werd door magistraat Baltasar Garzón aangekondigd dat de historische partij ANV-EAE (Acción Nacionalista Vasca - Eusko Abertzale Ekintza), niettegenstaande de mediahetze, niet verboden wordt, omdat er geen banden konden aangetoond worden noch met ETA, noch met Batasuna. De PP eist nu dat de regering tegen ANV optreedt. Die lui houden er merkwaardige democratische principes op na.
Wat zijn de reacties van de andere partijen hierop?
Markel Olano (PNV), verklaart dat het onaanvaardbaar is dat een rechter beslist over al dan niet deelname van een politieke partij aan de verkiezingen. Hij schrijft de hetze tegen izquierda Abertzale toe aan politieke belangen.
EA-Eusko Alkartasuna heeft zich nog niet uitgesproken.
Jon Abril (Aralar), toonde zijn tevredenheid en beschouwt het niet verbieden als een goede zaak voor de democratie.
Mikel Arana, EB-Ezker Batua, heeft nogmaals de afschaffing van Ley de Partidos gevraagd, omdat die wet de oorzaak is van een politiek-mediatiek circus t.a.v izquierda Abertzale.
José María Michavila, (niet Machiavelli) PP, ex-minister van Justitie, beschuldigt de regering ervan niet genoeg bewijzen te hebben gezocht (waarschijnlijk desnoods onder foltering) om ANV te verbieden.
De PSOE gebruikt de dooddoener dat zij de gerechtelijke uitspraak respecteren.
De Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) heeft aangekondigd om in de komende dagen protestacties te organiseren tegen de uitspraak.
Deze week wordt een belangrijke week
Het openbaar Ministerie en de Advocaat-generaal van de Staat zullen deze week verzet aantekenen tegen alle kieslijsten met de naam Abertzale Sozialistak en zelfs tegen 30 % van de lijsten ingediend door ANV. Voor 6 mei 2007 moet de Sala 61 van het Tribunal Supremo dan een uitspraak doen.
