Om te begrijpen wat leugen is, moet je 1) naar de waarheid kijken 2) naar de leugenaar kijken
Het doet er niet toe hoeveel maal er wordt aangetoond dat een leugen vals is. Als die leugen genoeg herhaald werd, blijft er altijd een percentage van de mensen geloven dat het de waarheid is.
Iedere keer dat wij te maken hebben met een actie van ETA, laat het officiële staatsdiscours de documentatiecentra van kranten, tijdschriften, voorlichtingsbladen, video- en geluidsbanden, volhardend doordrammen met zinnen en verklaringen die door hen werden voorgekauwd in repressieve laboratoria. Zinnen als: ETA is de enige die doodt en geweld gebruikt. ETA wil hun idee aan de democratie opdringen. Er zal maar vrede komen als ETA is vernietigd. En ga zo maar door. Kranten en informatieprogrammas gaan uur na uur, dag na dag, week na week, door met de manipulatie en de hersenspoeling. De virtuele realiteit van deze boodschappen komt in botsing met de kritische analyse van de politieke toestand. We moeten teruggrijpen in de geschiedenis om te achterhalen wat hardnekkig wordt getracht uit dat geheugen te wissen. Ik probeer toch in dat verleden te duiken, al is het maar om een klein gedeelte van die wrede geschiedenis te achterhalen. Een wreedaardige en bloedige geschiedenis die het Baskische volk al meer dan 40 jaar moet ondergaan. Een klein met opzet vergeten gedeelte, gecensureerd, vals voorgesteld tot in het absurde, en vooral gemarkeerd met de stempel van de willekeur.
Vanaf 1968 tot op de dag van vandaag zijn door de handen van de Guardia Civil, door de huurlingen, door de paramilitairen en de parapolitionelen, honderden Basken omgebracht, onder hen veel ETA-militanten, politici, journalisten en gewone burgers. Op straat, bij betogingen, in restaurants, in kerken, op het platteland, in eigen huis, in de gevangenis, in de politiekelders van de beulen. Deze moorden worden verborgen gehouden of er werd door massamedia en regimepers een dusdanige draai aan gegeven dat ieder die het las, goedkeurend mompelde. Het gezicht van het conflict wordt door een sluier van leugens verdoezeld, het gezicht van een conflict dat nochtans moet openbaar gemaakt worden om het politieke probleem te begrijpen en de opgedrongen stilte van leugens te doorbreken. Ik denk aan Josu Muguruza en Xanti Brouard militanten van Herri Batasuna, aan Angel Etxaniz Olabarría, sympathisant van Herri Batasuna,aan de Communistische dokterszoon Germán Rodríguez, aan Xabier Galdeano directeur van de krant Egin, aan de militant van Gestoras pro Amnistia José Luis Geresta Mujika, "Ttotto", aan de oudere vrouw Rosa Zarra die door de Ertzaintza neergeknuppeld werd, aan de Zaak Almería van 1981, aan de slachtoffers van 3 maart 1976 in Gasteiz, aan al de rest.
Het andere gezicht van het conflict heeft ook haar rechten. U kunt af en toe in mijn weblog wat korte berichtjes lezen over vergeten en doelbewustverzwegen doden.
Niet in Irak maar in Pamplona werd een massagraf ontdekt waarin de stoffelijke resten van 73 personen liggen. De ontdekking werd gedaan nadat de zoon van de Baskische nationalist, historicus en schrijver, José María Jimeno Jurío toevallig een tekst ontdekte in de archiefdozen van zijn overleden vader. De begraafplaats werd op 29 april 2006 gevonden tegen de flanken van de berg Ezkabe waarop het Fort San Cristóbal ligt. Dit fort deed na de Spaanse Burgeroorlog dienst als concentratiekamp en de stoffelijke resten zijn afkomstig van de gevangenen die van ontbering omkwamen in de periode tussen 1941 en 1943. Intussen werden de gegevens van alle gevonden personen samengebracht. De mensen waren afkomstig uit 21 Spaanse provincies, maar er was niemand bij uit Navarra zélf! Tien personen waren eerder al vroegtijdig vrijgelaten, maar later opnieuw opgeroepen worden om de rest van hun straf uit te zitten en dit overleefden ze niet.
Deze ontdekking was slechts de top van de ijsberg want van de 207 personen die gefusilleerd werden na de (mislukte) vlucht van 1938 werd niemand gevonden. Het gebied rond het fort heeft dan ook een oppervlakte van 600.000 m².
Op 28 april 2005 arresteert deFranse politie in het zuidwesten van Frankrijk een topfiguur van de Baskische gewapende organisatie ETA.
ETA had hem Xerpa gedoopt, een ex-politieagent van 42 jaar oud, en bekend als de meest voorzichtige persoon van de organisatie, altijd op zijn hoede. Volgens een onderzoeker van de politie was het bijna onmogelijk om hem te volgen, te schaduwen.
En toch, op 25 april 2005 begaat Pedro Esquisabel Urtuzaga Xerpa een fout met zware gevolgen voor de Baskische separatisten. In een wassalon te Caussade (Tarn-et-Garonne), op 70 kilometers van Toulouse moest hij zich vlug van zijn wapen ontdoen om een politiecontrole te vermijden en gooide het wapen tussen een hoop linnen. Een automatisch pistool van klein kaliber in een houder werd kort nadien ontdekt, samen met een notaboekje waarin nogal wat gegevens over ETA-leden stonden. Xerpa keerde terug naar het wassalon waar hij als een bezetene een hoop linnen doorzocht. Hij vroeg zelfs aan de onderhoudsdienst of ze geen houder gezien hadden, misschien had iemand die wel bij de verloren voorwerpen gedumpt.
Twee dagen later overtrad Xerpa een tweede maal de elementaire regels van de voorzichtigheid en belde het wassalon op. De nationale antiterroristische divisie die onder één hoedje speelde met het wassalon vertelde hem dat de houder gevonden was en dat hij ze kon komen ophalen.
Op 28 april 2005 werd Xerpa gearresteerd, in het gezelschap van een andere Etarra, José Manuel Ugartemendia Isasa.
Op 27 april 2004 is Kepa Miner Aldabalde Txalaka overleden.
Kepa Miner Aldabalde Txalaka, werd in 1984 gearresteerd en veroordeeld tot 25 jaar cel. De beschuldiging luidde: Medewerking met een gewapende organisatie. Bedoeld werd het ETA-commando Donosti. Bij huiszoekingen in het ouderlijke huis te Astigarraga (dichtbij Hernani) werd een zulo (schuilplaats) gevonden met wapens. Hij werd er ook van beschuldigd op die plaats de ETA-leiders Miguel Angel Apalategi Apala en Julián Atxurra Pototo onderdak te hebben verleend.
In Hernani, een buurstadje van Donostia-San Sebastiàn, overleed Kepa Miner, "Txalaka". Miner werd op 2 juli 1999 vrijgelaten door toepassing van artikel 92, betreffende vrijlating van ongeneeslijk zieke gevangenen. Sindsdien zat hij in een rolstoel omdat hem door een zware longziekte de kracht ontbrak om te lopen. Tijdens zijn gevangenschap diende hij al herhaalde malen gehospitaliseerd te worden om zuurstof toegediend te krijgen. Ondanks deze bijzonder zware handicap diende Miner zich nog één keer per maand te melden in de gevangenis van Martutene (Donostia).
Miner werd in juni 1984 gearresteerd in zijn huis in Astigarraga (Hernani) en bij deze operatie verloren Agustín Arregi Perurena en Juan Luis Lekuone Elorriage het leven terwijl Jesús Mari Zabarte mede gearresteerd werd.
In de daaropvolgende 15 jaren zat Miner nooit in een gevangenis in Baskenland. In 1994 werd vastgesteld dat hij een zware chronische longziekte had. Dit belette niet dat hij in 1996 werd overgebracht naar de gevangenis van Cáceres. Drie keer maakte hij een zware crisis door. Daags na de derde crisis (1 juli 1999) werd hij "genezen verklaard" en vrijgelaten. Hij lag sindsdien gedurende 18 uur per dag aan de beademingsmachine.
Een ooggetuige, pater Onaindía, beschrijft: "Op 26 april 1937, omstreeks 16.40 u kwam ik in Gernika toe. Nauwelijks was ik uit mijn wagen gestapt of het bombardement brak in alle hevigheid los. De inwoners waren geterroriseerd, de boeren vluchtten weg terwijl ze hun vee achterlieten op de markt. Het bombardement duurde tot 19.45 u. Vliegtuigen vlogen heel laag, verwoestten wegen en bossen met hun mitraillettenvuur en in de greppels langs de wegen vormden zich hoopjes, net alsof ze op de grond rondgestrooid waren, van mannen, vrouwen en kinderen...Ten alle kanten hoorde ik kreten van pijn, en zag ik mensen, bemand door een alles overheersende angst. Ze knielden neer met de armen in de lucht, alsof ze bijstand van boven wilden..."
Uittreksel uit "La Espana del siglo XX", p. 532, van Tuñon de Lara
De stad Gernika heeft lange tijd gegolden als hoofdstad van het Baskische land. Vanaf de Middeleeuwen kwamen de Spaanse koningen hiernaartoe om de Basken hun autonomie te garanderen. In 1937 verwoestten Duitse bommenwerpers de stad, op verzoek van generaal Franco. Het bombardement kostte naar schatting 1500 mensen het leven. Van de stad bleef niets overeind. Het schilderij dat Pablo Picasso in 1937 naar aanleiding van de tragedie schilderde, is wereldberoemd. Voor de Basken is het een symbool geworden van de Spaanse onderdrukking. De geschiedenis van het doek versterkt dat nog. Het is namelijk nooit in Baskenland geëxposeerd. Picasso schilderde het in Parijs en stond erop dat Guernica in New York bleef hangen, totdat de democratie zou zijn hersteld. In 1981 arriveerde het schilderij voor het eerst in Spanje. Het kwam in Madrid te hangen, eerst in het Prado, daarna in het Reina Sofia Museum. Het prestigieuze Guggenheim Museum in Bilbao vroeg het werk te leen voor haar opening in 1997, maar dat verzoek werd afgewezen.
Duitsland heeft zich al enkele keren officieel verontschuldigd voor wat ze het Baskische Volk aandeden. Spanje echter, deed dit nog nooit.
De Vlaming Walter Luyten in de bres
Op 24 april 2007 werd de ex-senator voor de VU, Walter Luyten, met alle eerontvangen in Gernika ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van het bombardement. Er was een hommage voor deze integere en strijdbare Vlaming voorzien. Hij drukte er de wens uit dat hij, nog voor hij sterft (hij is ernstig ziek), de vervulling van zijn droom zou kunnen meemaken dat een rebel president wordt van de Republiek Euskal Herria. Luyten die met Arnaldo Otegi en José Luis AlvarezTxillardegi sprak, heeft nooit nagelaten zijn solidariteit met de Basken wereldkundig te maken. Hij maakte allusies op het Bizkaierplein in Brugge, op de hertog van Alva, op de petitie voor vrijlating van de Lehendakari José Antonio Agirre, toen die in België gevangen zat en op de grote solidariteit tussen Basken en heel veel Vlamingen.
Luyten werd gearresteerd door de Franse Gendarmerie in 1972 tijdens een hongerstaking in de kathedraal van Baiona en in 1975 door de Guardia Civil omdat hij, tijdens de Aberri Eguna aan de Santa María-kerk te Gernika, een Ikurriña omhoog stak. In eigen land kwam hij ook met het gerecht in aanvaring omdat hij een protestbrief had afgegeven aan de Spaanse ambassadeur.
Op 13 april 2008 werd nog een postume hulde gebracht, ditmaal in Iparralde, met een misviering in het witte kerkje van Sokoa.
Comandant van deEuzko Gudarostea, het Baskische leger Cándido Saseta
Vandaag, 26 april 2008, ter gelegenheid van de 71ste verjaardag van het bombardement op Gernika, zal postuum de onderscheiding Gernika por la Paz y la Reconciliación (Gernika voor de vrede en de verzoening) worden uitgereikt aan Cándido Saseta.
Mociones de censura Moties van wantrouwen Arrasate-Mondragón 24 april 2008
Gisterenavond, 24 april 2008, werd in de gemeenteraad van Arrasate-Mondragón (Gipuzkoa) gestemd over een motie van wantrouwen. Ook in Atarrabia-Villava (Navarra) stond hetzelfde te gebeuren.
Na de aanslag op Isaías Carrasco (PSE) van 7 maart 2008, weigerde de PNV een motie van wantrouwen te steunen tegen het minderheidsbestuur (met coalitie wel meerderheid) van de radicale burgemeester Ino Galparsoro. De bedoeling was de burgemeester en de raadsleden van de ANV uit het gemeentebestuur te wippen, omdat zij geweigerd hadden de aanslag te veroordelen.
De muskieten van de ranzige Spaanse pers waren buiten zinnen. ABC weet de keuze van de PNV aan het stemmenverlies bij de voorbije verkiezingen, en daarin konden ze wel eens gelijk hebben. De socialisten dreigden ermee de PNV niet op te nemen in de Spaanse Regering Zapatero.
Bij een nieuwe stemming bleven de vier helden van de Baskische Socialistische partij (PSE) thuis. Ze hadden op hun lege plek een foto van Isaías Carrasco gezet. Ook afwezig bleef één PNV-raadslid en nog een andere van Ezker Batua-Zutik. De ANV-burgemeester stond de minuut stilte toe, en tijdens die minuut staken aanhangers van ANV spandoeken op met Guk independentzia (wij willen onafhankelijkheid) en verbod van partijen, folteringen, arrestaties: Genoeg! Daarna diende er tot tweemaal toe gestemd over een voorstel van de PP. Het kwam tot staking van stemmen: PNV (3) EA (1) Ezker Batua-Zurtik (2) en PP (1) stemden voor, terwijl de 7 ANV-verkozenen tegen stemden en Aralar zich onthield. Hierbij gaf de stem van de burgemeester de doorslag en dus werd de motie verworpen. De tekst waarover gestemd werd luidde als volgt: Het ETA-terrorisme en de methode die de organisatie gebruikt om de samenleving te bedreigen, moet met de allergrootste kracht verworpen worden.
Ten gevolge van een algemeen protest van PSE-PSOE krabbelde de PNV terug (hun machtspositie, gegarandeerd door de PSOE als ze met hen blijven samenwerken, is heiliger dan de doorzichtige politieke spelletjes). De Nationalistische (?) partij werkte dan een nieuwe motie uit, met 2 punten: de ETA-aanslagen en het daaropvolgende ETA-communiqué (*) veroordelen. Deze nieuwe motie zou in alle gemeenten ingediend worden waar ANV geen volstrekte meerheid heeft. De PNV loopt plots op kop van de fanfare van zelfverklaarde democraten (een bocht van 181°).
(*) ETA-communiqué (alleen de kerngedachte)
Denken de militanten van de PSOE dat ETA met de armen gekruist zal blijven afwachten? Afwachten, terwijl met totale willekeur Baskische militanten worden gefolterd, gearresteerd, levenslange straffen worden opgelegd, partijen worden verboden? Die socialisten die zichzelf progressief en democraat noemen, als ze dat al zijn, moeten afstappen van die wreedaardige strategie en die neofascistische politiek onmiddellijk beëindigen.
Voor de stemming was er nog grote onzekerheid over het resultaat van de stemming. De voorstemmers moeten 11 stemmen behalen om hun sinister plannetje te doen slagen en de democratie, voor de zoveelste maal, de nek om te wringen. Voor de stemming deed zich volgende fenomeen voor:
Voor: PSE (4 stemmen), PNV (4), en PP (1)
Tegen: ANV (7stemmen) en Aralar (1)
Twijfels: EA (1) stemt pas voor als er unanimiteit is, dus zijn de stemmen van de partij IU, Izquierda Unida of Ezker Batua, met drie stemmen, doorslaggevend. De 3 raadsleden hadden beslist tegen te stemmen, maar de leider van IU/EB, Gaspar Llamazares, heeft in dat geval gedreigd hen uit de partij te zetten. Dat wordt dan een democratisch duwtje genoemd.
De werkelijke reden van de mociones de censura
ANV weigert de motie goed te keuren omdat ze verpakt zit in een cellofaan van ethiek en moraliteit. Het nadeel van cellofaan is dat je er zo doorheen kan kijken en merken dat het enige doel van die motie bestaan uit een gemene poging om nog maar eens Izquierda Abertzale te criminaliseren. Het is hen al lang niet meer te doen om de aanslag zelf. Trouwens, de motie werd verpakt door lui die zelf bloed aan hun handen hebben, denken wij maar aan de doodseskaders die beschermd werden door de socialistische regering Felipe González. Waarom werden toen geen mociones de censura ingediend? Bestaat er misschien een goed en een slecht terrorisme? Het is een valse motie, omdat het een verderzetting is van een koelbloedige strategie die al decennialang aan de gang is. Uiteraard is de ANV tegen elke vorm van geweld, want het staat uitdrukkelijk in hun statuten. Wat het nog erger maakt, is het feit dat de moraalridders van PSOE en PNV staan te drummen om de plaatsen van de democratische verkozen raadsleden en burgemeesters op een ondemocratische manier in te palmen. De naam van de nieuwe burgemeester is zelfs al bekend gemaakt: Francisco García Raya van de PSE (Baskische socialisten). Zijn er wel nog verkiezingen nodig in Spanje? Radicale partijen worden verboden, en wie door de mazen van het repressieve net wist te glippen, wordt met het mes op de keel gedwongen hypocriete moties goed te keuren ofwel op te stappen.
Het resultaat Het deksel op de PNV-neus
De motie van de PNV, met akkoord van de PSE, om burgemeester Ino Galparsoro (ANV) de laan uit te sturen, is in hun eigen gezicht terechtgekomen. De voorstanders PNV en PSE hebben samen 8 stemmen voor geleverd (elk 4), terwijl 11 stemmen noodzakelijk waren. De tegenstemmers haalden 9 stemmen: ANV (7), Aralar (1) en EB/IU (1). De PP onthield zich omdat volgens die haatzaaiers de motie niet ver genoeg reikte. De overige 2 leden van EB/IU onthielden zich ook, net als de ene vertegenwoordiger van EA.
De deuren van de raadszaal werden om 18:15u geopend en meer dan 100 personen hadden voor de ingang postgevat met pancartes: "Guk independentzia" (Wij willen onafhankelijkheid!) Er was een uitgebreide politiemacht van de Ertzaintza aanwezig. Toen de burgemeester Ino Galparsoro, haar intrede deed, werd zij onthaald op kreten als: "Ino, herria zurekin" (Ino, het volk is met u), "ANV aurrera" (ANV, ga er voor) en No al fraude (Neen aan het bedrog).
Ook in de gemeenteraad vanAtarrabia-Villava (Navarra) kregen de moraalridders het deksel op de neus:
Voor: UPN (zusterpartij PP met 5 stemmen, PSN (socialisten uit Navarra met 2) en IU/EB (1)
Tegen: ANV (3), NaBai (6), EA (1)
De burgermeester van Atarrabia, Pello Gurbindo van NaBai, verwoordde het uitstekend: Wij hebben steeds, zowel actief als passief, onze afkeuring voor de acties van ETA openbaar gemaakt, maar we zijn gelijktijdig steeds opgekomen voor de rechten van het Baskische volk. De motie die hier voorligt, is niet alleen een veroordeling van het geweld, het is veel meer! (Misschien zelfs uitsluitend iets anders, had hij er aan moeten toevoegen).
Maar de aasgieren van PNV en PSE weten van geen ophouden. Vandaag, 25 april 2008, proberen ze nogmaals de motie door de strot van de goegemeente te rammen, ditmaal in Hernani.
Op 25 april 2006 overleed Jokin Gorostidi in Donostia, nadat hij enkele dagen eerder een hartinfarct had gekregen.
Jokin Gorostidi sprak deze woorden uit in december de 1970, gedurende het Proces van Burgos: Para seguir luchando, sólo por eso desearía salir de la cárcel. Por otra parte, para un revolucionario la propia vida no es el bien supremo". (Alleen al om verder te kunnen strijden, wil je weg uit de gevangenis. Aan de andere kant is het eigen leven van een revolutionair niet het hoogste goed)
Gorostidi werd op 4 november 1944 in Tolosa geboren en toen hij in 1967 in de bevrijdingsorganisatie ETA al was opgeklommen tot liberado (als lid bij de politie bekend en op de loonlijst van ETA) zag het er niet naar uit dat hij in zijn bed zou sterven! Nadat hij in hetzelfde jaar wist te ontsnappen uit een omsingeling door de Guardia Civil, ging hij in de illegaliteit. Hij nam deel aan het tweede deel van de 5de Assemblee en kreeg er de opdracht de eerste gewapende acties tegen de Spaanse bezettende politiemachten op te zetten. Toen de eerste ETA-dode, Txabi Etxeberrieta, op 7 juni 1968 onder de kogels van de Txakurrak (Baskische spotnaam voor Guardia Civil) viel, was deze op weg naar een afspraak met Gorostidi. Beiden zouden de terechtstelling van de beruchte folteraar, Melitón Manzanas, voorbereid hebben. Op 8 maart 1969 werd Jokin samen met zijn vriendin Itziar Aizpurua, gearresteerd. Bij het daaropvolgende proces van Burgos werden 9 doodstraffen (6 beklaagden + 3 tweemaal de doodstraf) uitgesproken. Gorostidi kreeg twee keer deze maximumstraf! Zijn vrouw kwam er goedkoper van af. (Er was slechts 15 jaar geëist). Het protest vanuit de hele wereld zorgde ervoor dat Franco de "garotte", de wurgpaal niet durfde boven halen. Zo kwam Gorostidi in de gevangenis van Cartagena terecht en bleef daar tot 22 mei 1977 zitten. Intussen had Spanje een akkoord gesloten met een aantal Europese landen om van hun Burgosgevangenen af te raken.Jokin en zijn vriendin Itziar kwamen in Brussel terecht. Niet voor lang echter. Niet eens 5 maanden later en zonder te genieten van welke amnestie dan ook, keerden ze op 22 mei 1977 onverschrokken naar Euskal Herria terug! In een zinderende velodroom Anoeta (Donostia) werden ze ontvangen met slagzinnen als ETA, Herria zurekin! (ETA, het Volk staat achter u!)
Sandra Barrenetxea, opgepakt op 24 april 2006 na een verklaring onder foltering van Ibon Menika (zie artikel Wie zijn nek uitsteekt van 22 april), een woordvoerder van de Baskische jongerenorganisatie SEGI, werd 3 dagen lang gefolterd. Geblinddoekt werd ze doorlopend op haar hoofd geslagen, ze werd bedreigd met verkrachting en sterilisatie, ze kreeg de beruchte plastic zak over het hoofd, werd natgespoten en er werd gedreigd met stroomstoten. Maar op 4 mei wordt ze vrijgelaten. De rechter vindt opmerkelijk genoeg een verklaring aan de politie door een derde onvoldoende om Sandra Barrenetxea in de gevangenis te houden. Normaal gesproken was dit (verklaring van derden) de afgelopen jaren voor honderden gearresteerde Basken voldoende om tot lange gevangenisstraffen veroordeeld te worden, of simpelweg 4 jaar in voorarrest te blijven zitten. Velen zijn veroordeeld vanwege deze zelfbeschuldiging. Overigens wordt de in verband met de arrestatie van Menika doorzochte Herriko Taberna, een Baskische volkskroeg, voor 2 jaar gesloten na het verzoek van 2 mantelorganisaties van de Partido Popular, Slachtoffers van het Terrorisme en Waardigheid en Justitie.
Enkele dagen na haar vrijlatingverklaart Sandra Barrenetxea hoe ze in een cafetaria in Bilbao door vijf mannen van de Guardia Civil werd overmeesterd en geblinddoekt in een auto werd meegevoerd. Na een aantal uren werd ik geblinddoekt meegenomen naar mijn huis. Het geroep van vrienden en kennissen bracht me enigszins tot rust en verschafte me moed. Nadat het huis doorzocht was en nog vóór de reis naar Madrid werd aangevat, werd ik onderzocht door een wetsdokter. Op dat ogenblik werd ik héél nerveus omdat ik wist wat me te wachten stond. Daar aangekomen zei één van de agenten je moet niet denken dat we hier een Coca Cola gaan drinken en daarna gaan slapen, nu begint het goede. Ik kreeg weer een blinddoek om en iemand die commissaris leek te zijn stelde voortdurend vragen. Toen ik daarop niet antwoordde, zei hij dat we dan maar verder gingen waar de gekken zijn. Ik kwam bij een vijftal Guardias terecht. Als verwelkoming kreeg ik te horen: Je bent hier in de riolen van de Staat en hier gaat de foltering zijn gang. We zullen je hier verbrijzelen. Vanaf dat ogenblik zou ik drie dagen aan één stuk blijven wenen. Ik kreeg tussendoor zenuwaanvallen, en begon ik te hyperventileren. Ze bleven aan één stuk tegen me schreeuwen, denigrerende beledigingen te uiten en ononderbroken op mijn hoofd te slaan. Ik kwam bij verschillende groepjes agenten terecht die elk hun eigen verschillende methodes van mishandelen gebruikten. De ene dreigde met seksuele vernederingen en maakte aanstalten daartoe, de andere stelde enkel vragen terwijl een derde deed alsof hij me ging vermoorden. Ik werd helemaal naakt in een slaapzak gerold en kreeg ik opnieuw de plastic zak over het hoofd getrokken. Ik werd als een speelbal in de kring rondgeslingerd tot ik neerviel. Dan dreigden ze de elektroden aan te sluiten. Ze gooiden water over me heen en gaven me een stroomkabel in de hand. Ik kon niet zien wat ze gingen doen en ze bleven schreeuwen. Ik werd hysterisch! Ze dreigden me te zullen verkrachten. Daarvoor zou een kerel van twee meter groot komen. Ze vroegen of ik nog ooit kinderen wilde krijgen en ze lieten horen dat ze latexhandschoenen aantrokken. Dat was omdat ze me gingen steriliseren. Ze wilden me breken en ik verloor elk benul van tijd. Toen magistraat Ismael Moreno mijn opsluiting in de gevangenis van Soto del Real beval leek dat voor mij op een verlossing. Ik kwam er tussen mensen die me moed inspraken en die alles voor me deden.
Cándido Conde-Pumpido Procureur Generaal 23 april 2004
In Madrid legde Cándido Conde-Pumpido op 23 april 2004 de eed af als Procureur Generaal, in opvolging van Jesús Cardenal.
Conde-Pumpido werd "intelligent" en "progressief" genoemd. Hij was één van de leden van het tribunaal dat de socialistische Minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo, en de toenmalige Staatssecretaris voor de "Staatsveiligheid", Rafael Vera, veroordeelde voor hun aandeel in de ontvoering van de Bask uit het Noorden, Segundo Marey. Dit was de eerste actie die opgeëist werd door GAL, de Staatsterroristen, die later nog vele Basken om het leven zouden brengen. Conde-Pumpido ontkende echter dat de ontvoering een actie van GAL of van een "gewapende bende" was. Later toonde hij zich voorstander van een voortijdige vrijlating van Barrionuevo.
Evenals Cardenal voerde Conde-Pumpido zijn baan in Baskenland uit alvorens op te klimmen tot de hoogste regionen. Maar moedig mag hij ook genoemd worden, omat hij de eerste was die hoge staatsfunctionarissen veroordeelde voor acties van "Vuile Oorlog" (tegen het Baskische Volk). Zo passeerde de beruchte Politiecommissaris Ballesteros voor de rechtbank, die hem veroordeelde voor een mitrailleuraanval op bar Hendayais in Frankrijk. De Guardia Civil-inspecteurs, Enrique Dorado en Felipe Bayo werden door hem veroordeeld voor foltering. (Later bleek dit sinistere duo nog betrokken te zijn geweest bij de ontvoering en de folterdood van Lasa en Zabala). Maar toen de alarmbel rinkelde voor de betrokkenheid van President Felipe González in deze Vuile Oorlog adviseerde Conde-Pumpido negatief! Dit is de beloning hiervoor
Op 22 april 2006 werd Ibon Meñika opgesloten in de gevangenis van Soto del Real, nadat hij was voorgeleid voor Magistraat Santiago Pedraz van het Hooggerechtshof. Vier dagen in isolatie betekent dat Meñika niet meteen bekende wat ze wilden horen. Hij verklaarde onder voortdurend geschreeuw geslagen te zijn tegen zijn hoofd en genitaliën. Voortdurend werd hij aan de haren getrokken en in de teelballen geknepen. Om hem uit te putten diende hij fysieke oefeningen te doen en hem werd belet te slapen. Ook werd voortdurend gedreigd met de onderdompeling in "het bad" en het aanbrengen van de elektroden. Voor de magistraat ontkende hij alles wat hij tijdens de "ondervragingen" zou verklaard hebben.
Ibon Meñika is in het megaproces tegen de groep Baskische "Activisten" (18/98) de woordvoerder van de jonge beklaagden die lid waren van de later verboden organisaties Jarrai-Haika-Segi. Dit zou hij op een dag bekopen. Op 18 april 2006 werd hij bij een straatcontrole in Abadiño (Bizkaia) opgepakt door de Guardia Civil. In zijn auto zouden 90 "betalingsbewijzen" van 60 elk gevonden zijn die ETA gebruikt om de leden, die op de loonlijst staan, hun clandestien leven enigszins mogelijk te maken. Meñika was sinds zijn arrestatie "incomunicado" gesteld en niemand wist waar hij zich bevond en hoe het met hem gesteld was. De nacht van zijn arrestatie werd zijn woning ondersteboven gehaald en dat gebeurde later ook met de "Herriko Taberna" (kroegen waar nationalisten samenkomen). Daarvoor waren ze komen opzetten met een zestal groene Nissan Patrols. Op beide plaatsen werden een aantal gevulde zakken meegenomen en je weet maar nooit wat ze bij zich hadden vooraleer ze binnen gingen
Vandaag, 21 april 2008, gaat het zoveelste politieke proces van start. Er staan 27 personen, onder wie Juan Mari Olano, terecht en de Openbare Aanklager eist 10 jaar. Het einde van het proces is voorzien voor 23 juli en zal 49 zittingen in beslag nemen. Het relaas van de zittingsdagen zal u, met enige vertraging, kunnen volgen op mijn webstek.
Het proces, in Spanje gekend als Sumario 33/01, heeft als doel de hulporganisaties Gestoras pro-Amnistía (Amnistiaren Aldeko Batzordeak) en Askatasuna te criminaliseren.
Op 31 oktober 1998 vond een grootschalige politieoperatie plaats in verscheidene dorpen van Baskenland. 200 politieagenten arresteerden een dertiental leden van Gestoras Pro-Amnistia en de bankrekeningen van deze organisatie werden geblokkeerd. Er vonden meerdere invallen plaats in de kantoren van Gestoras waarbij al het aanwezige materiaal werd meegenomen. Gestoras Pro-Amnistia bestaat sinds 1977 en is opgericht als organisatie die zich inzet voor de vrijlating van Baskische politieke gevangenen. Gestoras ondersteunt de gevangenen op vele manieren, humanitair, juridisch en politiek. Volgens Garzón past Gestoras Pro-Amnistia in het bovengeschetste complex. Garzón stelt, zoals gewoonlijk zonder zijn stellingen te bewijzen, dat Gestoras namens ETA "de controle over het gevangenencollectief van ETA uitvoert (...) de discipline binnen het collectief in stand houdend". Verder maakt Gestoras het door de voortdurende aandacht die zij schenkt aan de rechten van de gevangenen makkelijker voor ETA om nieuwe leden te verwerven. Dit geldt ook voor de campagne Alde Hemendik, gericht op het vertrek van de Spaanse gewapende macht uit Baskenland. Volgens Garzón is dit een strategie, bedacht door ETA om te doen alsof er een politiek probleem bestaat dat de gewapende strijd zou kunnen legitimeren. Kort na de politieoperatie gaven vertegenwoordigers van Gestoras een persconferentie. Daarin toonden zij aan dat Gestoras een legitieme beweging is met een transparante werkwijze die op legale en democratische wijze haar doel probeert te bereiken. Gelijktijdig met de inval in de kantoren van Gestoras werd een inval gedaan in het advocatenkantoor dat meestal voor Gestoras werkt in Hernani. Ook hier werden alle computers in beslag genomen. De advocaten hebben woedend bezwaar aangetekend. De meeste zaken die zij voeren, voeren ze tegen Garzón zelf. Garzón krijgt nu wel een heel interessante blik in de keuken van zijn opponenten. Later heeft Garzón toegegeven dat hij niet zomaar een inval in het advocatenkantoor had mogen doen. De computers weigert hij echter tot op de dag van vandaag terug te geven. Twee weken na de invallen vragen vertegenwoordigers van Gestoras Pro-Amnistia naar de status van hun organisatie: is die nu wel of niet legaal? Het antwoord komt pas op 19 december 2001: Garzón verklaart Gestoras Pro-Amnistia illegaal. Er wordt een nieuwe organisatie, Askatasuna genaamd, opgericht. Eind januari verklaart Garzón zowel Gestoras Pro-Amnistia als Askatasuna illegaal.
De Vlaamse advocaat meester Paul Bekaert ziet het zo: De aanval van onderzoeksrechter Garzón op de Gestoras, Juan Mari Olano en zijn medewerkers, is een nieuwe veldslag in de oorlog tegen de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. De eerste fase in deze oorlog was de veroordeling en opsluiting van het bestuur van de politieke partij Herri Batasuna. Daarna volgde de sluiting van het dagblad Egin en de arrestatie van de verantwoordelijken. Toen gingen de verantwoordelijke van Xaki achter de tralies. Zij verzorgden de 'buitenlandse betrekkingen' van Herri Batasuna en verdedigden de rechten van Baskische vluchtelingen in het buitenland. Daarna volgden nog Naika en Ekin... Dit is gewoonweg criminalisatie van een politieke beweging. De machtshebbers maken van hun politieke tegenstanders ordinaire misdadigers om hen zo te treffen en te elimineren. De Spaanse staat en het Spaanse gerecht linken iedereen en alles aan de ETA. Zo eenvoudig is dat. Men maakt van een politieke opposant gewoon een terrorist. In die zin is 11 september voor Spanje een geschenk van de goden. Het scenario is onderhand over heel de wereld bekend. Al deze bewegingen, organisaties en personen hebben dit gemeen dat zij op geen enkel ogenblik geweld hebben gebruikt, geen aanslagen hebben gepleegd op mensen en eigendommen. Zij hebben vergaderd, verenigd, gemanifesteerd, hun mening geuit. Dit zijn geen misdrijven. Indien het nog misdrijven zouden zijn, dan zou het zuiver om opiniedelicten gaan. Dit proces gaat dus over veel meer dan het individu Olano.
Voor de Audiencia Nacional start vandaag dus het zoveelste proces tegen het Baskische nationalisme.Zevenentwintig personen staan er terecht die werken of gewerkt hebben voor de organisaties:
1.Gestoras Pro Amnistía, een groep die ijvert voor amnestie
2.Askatasuna, ook een groep die ijvert voor amnestie en daarom door magistraat Garzón bestempeld wordt als de opvolger van de verboden Gestoras Pro Amnistía
3.Behatokia, het Baskische Observatorium voor de Mensenrechten
4.Senideak, een niet-gouvernementele organisatie van verwanten van politieke gevangen
De Openbare Aanklager, Carlos Bautista, eist 10 jaar gevangenisstraf op basis van de beschuldiging van integratie in een gewapende organisatie.
Het Hof wordt voorgezeten door magistrate Teresa Palacios en de leden van de 4de Kamer van de uitzonderingsrechtbank, Audiencia Nacional, zijn Paloma González en Juan Francisco Martel. De burgerlijke partij is het onvermijdelijke PP-aanhangsel AVT-Asociación de Víctimas del Terrorismo. De verdededing van de beklaagden rust op de schouders van de advocaten Amaia Izko, Ainhoa Baglieto, Haizea Ziluaga, Arantxa Zulueta e, Iñaki Goioaga.
De beklaagden zijn:
Voor Gestoras Pro Amnistía:
Aratz Estonba, Maite Díaz de Heredia, Julen Zelarain, Jagoba Terrones, Julen Larrinaga, Jon Imanol Beaskoa, Ainhoa Irastorza, Gorka Zulaika, Iker Zubia, Alex Beaskoa, Josu Beaumont, Juan Mari Olano, Gotzon Amaro, Jorge Txokarro, Gari Arriaga, Txema Olabarrieta, Jorge Luis Arredondo, Aitor Jugo, Maite Méndez en Mitxel Serasketa.
Voor Askatasuna:
Asier Virumbrales, Xabin Juaristi e, Iñaki de Reta.
Voor Behatokia:
Julen Arzuaga.
Voor Senideak:
Juan Antonio Madariaga, Ixone Urzelai en Iñaki Loizaga.
De aanklager zal 50 getuigen oproepen: 44 Ertzainas, 6 Guardias Civil, en wil bovendien nog de gevangene Jorge Olaiz en de ex-gevangenen Susana Atxaerandio en Ibon Aranalde verhoren.
De verdediging is van plan 250 getuigen op te roepen, met o.a.: de politici Joseba Egibar (PNV), Oscar Matute (EB), Martín Aranburu (EA), Felix Soto (izquierda abertzale), Karmelo Landa (izquierda abertzale) en Odón Elorza (PSE-EE); de vakbondsafgevaardigden José Elorrieta (ELA) en Rafa Díez (LAB); Estanis Etxaburu van Etxerat; Jonan Fernández van Baketik; de schrijvers Alfonso Sastre en José Luis Otamendi; de journalisren Mariano Ferrer en Xabier Lapitz; de bertsolaris (improvisators op rijm) Xabier Amuriza en Xabier Silveira; de advocaten Jone Goirizelaia en Iñigo Iruin; de gevangene Jon Agirre Agiriano; de ex-voorzitter van Athletic Club José María Arrate; de pelotaris (spelers van de pelota vasca) Juan Martínez de Irujo en Oier Zearra; de musici Aitor Gorosabel (Su Ta Gar), Gorka Urbizu (Berri Txarrak) en Evaristo Páramos (La Polla Records); Argi Perurena, woordvoerder van EPPK (collectief van politieke gevangenen); de ex-gevangen Ierse politicus Michael Culbert; Theo van Boven, verantwoordelijke voor de UNO inzake foltering en de ex-bisschop van Donostia-San Sebastián, José María Setién.
Vannacht, omstreeks 03:30u is, na verwittiging, opnieuw een bom tot ontploffing gebracht aan een lokaal van de Baskische socialisten, de PSE. Nu was het lokaal van Elgoibar aan de beurt. Dit is al de 2de aanslag in 7 dagen.
Margarita Robles Magistrate 3de Kamer Hooggerechtshof Ex-staatssecretaris Binnenlandse Zaken onder F. González
In de ultrarechtse krant Libertad Digital van 20 april 2005, verscheen een uitzonderlijk bericht. De magistrate van de 3de Kamer van het Hooggerechtshof, Margarita Robles, en ex-staatssecretaris voor Binnenlandse Zaken in de laatste regering Felipe González, zegt dat de Partijenwet, die ervoor zorgde dat Batasuna verboden werd, geen enkele zin had en dat nieuwe formules gezocht moeten worden die uitsluiting vermijden. Zij deed deze uitspraak in het juridische tijdschrift "Réplica y Dúplica", en voegt er aan toe: De enige mogelijke manier om Batasuna legaal te verklaren, is de afschaffing van de Partijenwet, die er enkel en alleen gekomen is als vrucht van een welomlijnde politieke strategie.
Robles zegt dat "burgers van een autonoom gebied gerespecteerd moeten worden als ze zich in verkiezingen uitspreken. Wat in Baskenland en Catalonië gebeurt, moet niet door Madrid gecorrigeerd worden."
Laten we geweld niet verwarren met 'antwoorden op geweld'
Eustakio Mendizábal Benito Txikia +19 april 1973
Foto (ter beschikking gesteld door W. Hensgen): oude persfoto van de herdenkingsmis door Piarres Lárzabal in het witte kerkje van Sokoa.
Eustakio Mendizábal Benito Txikiawas van zijn 10de tot zijn 23ste levensjaar woonachtig in het klooster van de Benedictijnen in Lazkao. Het klooster had faam omdat er in de jaren 60 een aantal samenkomsten van ETA plaatsvonden. Als seminarist leerde Txikia de Baskische taal onder de knie te krijgen omdat hij er alles kon lezen wat er in Baskenland voor handen was. Maar hij leerde er ook de bergen kennen die hem later vaak het leven zouden redden bij achtervolgingen. Toen de tijd aanbrak om het priesterkleed aan te trekken (1966), vroeg hij een jaar uitstel. Hij bleef zijn studies voortzetten, maar ging tevens werken in een fabriek in Beasain. In die periode weigerde hij een boete te betalen die hij had opgelopen wegens deelname aan een manifestatie en kwam daarom enige tijd in de gevangenis terecht. Na de arrestaties van een aantal jongeren nam hij de benen. Eerst vond hij een veilig onderkomen in de abdij van Belloc, maar al spoedig dook hij onder in Baiona waar hij twee keer gearresteerd werd en ten slotte binnenlands verbannen naar Poitiers. Hij keerde echter meteen terug om in het zuiden liberado (vrijgestelde en bij politie bekend) van ETA te worden voor Gipuzkoa en Nafarroa. Txikia klom op tot verantwoordelijke van de militaire vleugel van ETA. Het aantal acties steeg in deze periode tot een ongekende hoogte. De eerste ETA-actie onder zijn leiding was de ontvoering van de Duitse ereconsul Beihl, in Donostia. Vaak wist Txikia op spectaculaire wijze te ontkomen aan politieomsingelingen. Later werd de industrieel Huarte ontvoerd. Hij werd vrijgelaten nadat hij de arbeidsvoorwaarden in zijn bedrijf verbeterde.
Op 19 april 1973 (Witte Donderdag) nam hij de trein Bilbao-Placensia, richting Algorta. Was de politie ingelicht? In elk station, hoe klein ook, stonden ze verdekt op wacht. Txikia had in het station van Algorta een afspraak met zijn strijdmakker, José Manuel Pagoaga, Peixoto. Meteen probeerden ze hun achtervolgers af te schudden. Hierop ontstond een vuurgevecht en omdat het paasvakantie is lopen er veel kinderen op straat. "Scheer je weg", roept Txikia, tussen de schoten door, Ik word achtervolgd. Het aantal politiemannen wordt steeds groter. Als Peixoto een andere richting kiest, laat de politie hém lopen. Na twee kilometer rennen, houdt Txikia een auto staande. Omdat de chauffeur slechts drie dagen een rijbewijs heeft (en wegens de schrik) krijgt hij zijn vehikel niet meer aan de praat. De eerste politieman die vóór de auto komt, heeft geen munitie meer! Van de tweede krijgt Txikia een kogel in de rechterslaap. Zonder nog een woord te zeggen, zal hij in een ziekenhuis in Bilbao sterven, met een pistool in de hand, één in de zak van zijn regenjas en met een patronengordel rond zijn middel. 28 jaar oud, vader van 2 zonen betaalde hij zijn idealisme met zijn leven, zoals anderen het betaalden met de cel of met verbanning. ETA zit zonder leider, maar een mythe is geboren. Op 21 april wordt hij in zijn geboortedorp, Itsasondo, begraven. Omdat de volgende dag Aberri Eguna (Dag van het Baskische Vaderland) gevierd zal worden en om manifestaties te vermijden wordt het overlijdensbericht niet uitgehangen. Daardoor zijn slechts 30 personen op de begrafenis aanwezig, politie en Guardia Civil inbegrepen! In het witte kerkje van Sokoa, in Noord-Baskenland, werd later een zieledienst gehouden. Piarres Lárzabal, Zoro de Sokoa, Pastoor van Sokoa en secretaris van Anai Artea (*) spreekt in zijn homilie vriendelijke woorden:Eustakio was niet het model van een klassieke held. Hij was een poëet, een bertsolari. De afwezigheid van persoonlijke ambitie, zn eenvoud, zn oprechte en totale toewijding bezorgde hem vele vrienden waaronder niet weinig priesters. Maar Mendizábal stierf met een pistool in de hand. Hij leidde aanslagen en ontvoeringen. Ze noemden hem een Baskische Guerrillero. We weten dat het Christendom geweld veroordeelt. Maar laten we geweld niet verwarren met antwoorden op geweld.
(*) Anai Artea (wij broeders) opgericht, een beweging die humanitaire steun verleende en nog steeds verleent aan Baskische politieke gevangenen en vluchtelingen
Meteen na de dood van Txikia werd de vraag gesteld of er verraad in het spel kon zijn. Een ETA-woordvoerder in Noord-Baskenland ontkende dit ten stelligste: We kunnen wel eens een geschil hebben, een onenigheid, maar ons geschil met de politie is groter dan alle oceanen samen. Betaalde Txikia zijn treinticket met vuil geld, afkomstig van ETA-acties en werd dit zijn dood?
Eustakio Mendizábal was boven alles een Baskische nationalist, een plattelandsrevolutionair. In hem konden zich zowel de fabrieksarbeider als de boerenjeugd terugvinden. Om revolutionair te zijn moet je poëet wezen, was één van zijn stellingen. De Baskische taal was een obsessie voor hem. De politie-inspecteur die Txikia Mendizabal een kogel door het hoofd schoot, José Ramón Morán, verloor twee jaar later het leven. In een ETA-actie in Algorta!!!
Txikia was, na Etxeberriata, de tweede dode die binnen de gewapende organisatie te betreuren viel.
Manuel María Garmendia Zubiarrain Korta +18 april 1976
Korta werd in Legorreta geboren op 6 juni 1945. Op 18-jarige leeftijd werkte hij in een onderneming in Arrasate. Omstreeks die tijd trad hij toe tot ETA, de culturele vleugel en later tot de militaire vleugel. In 1968 moest hij op de vlucht slaan. Nadat hij 9 maanden ondergedoken leefde, bereikte hij in 1969 Iparralde. Hij werkte er in het slachthuis van Baiona en na een hongerstaking in 1970 werd hij op straat gezet. Hij werd uitgewezen naar België. Helemaal op zichzelf aangewezen, zonder werk, kreeg hij van de organisatie de verantwoordelijkheid over de Goierri, een streek in Gipuzkoa, waar hij Txikia en Argalaleerde kennen. Zwijgzaam, verantwoordelijk, zelfverzekerd en getuige van een grote fysieke kracht, ontpopte hij zich als een mugalari (van muga) van de eerste orde. Hij hielp er de commandos en de vluchtelingen de grens oversteken. Op 18 april 1976, de dag van deAberri Eguna, was hij in de weer om vier medestanders te helpen de muga over te steken in de streek rondom de berg Larrun (La Rhune). Ter hoogte van het kerkhof van Bera (Vera de Bidasoa) werden zij door de Guardia Civil ontdekt en beschoten. Korta, 31 jaar, overleed ter plekke.
Europa Press baseert zich op bronnen van de Ertzaintza die verklaren dat om 05:00u vanmorgen een patrouille van de Ertzaintza een verdacht pakje ontdekten aan een zetel van de PSE, de Baskische socialisten, in de wijk La Peña, Bilbao. De omgeving werd ontruimd en een half uur later kwam de telefonische verwittiging dat een bom zou ontploffen.
Er is grote schade aan het gebouw en 7 Ertzainas werden licht gewond.
Op 17 april 2005 wordt de balans van de repressie van 2004 bekendgemaakt. Tijdens het jaar 2004 verloren zeven mensen het leven. Angel Berrueta en Kontxi Sanchiz verloren het leven, onrechtstreeks ten gevolge van de aanslag door Islamterroristen in Madrid op 11 maart, die door de PP-regering in de schoenen van ETA geschoven werd. Berrueta werd in zijn winkel door een Guardia Civil doodgeschoten en Sanchiz stierf na een charge van de "Baskische" politie in een protestbetoging tegen de moord in Pamplona.
De behandeling van Baskische, radicale gevangenen kostte 3 levens. Oihane Errazkin uit Donostia stierf van eenzaamheid in een Parijse cel, waar ze zich verhing. Kepa Miner hield aan het jarenlange gevangenisleven een slepende ziekte over en Arantxa Otamendi stierf eveneens ver van huis in gelijkaardige omstandigheden. Karmele Solaguren verloor het leven in een verkeersongeval op weg naar haar gevangen zoon op 1.000 km afstand van huis. Leo Esteban overleed na jarenlang lijden.
In 2004 werden 135 personen opgepakt en hiervan kwam 97 % in isolatiedetentie terecht. 57 arrestanten verklaarden gefolterd te zijn. Op dit ogenblik zitten 700 radicale Basken achter de tralies. Parijs wees 2 Baskische burgers uit en droeg er 6 over aan de Spaanse justitie. Nederland leverde er één uit en in Mexico lopen zes burgers het risico uitgeleverd te worden.
Gevangenen die hun straf uitzaten, worden niet vrijgelaten terwijl men hiervoor intussen nieuwe beschuldigingen zoekt.
In vijfentwintig jaar tijd, sinds 1979, werden er 35.000 personen opgepakt, waarvan er 5.000 werden opgesloten. Er vielen 350 dodelijke slachtoffers.
Op 16 april 2003 wordt bekend gemaakt dat de "veteraan" José Luis Alvarez Enparantza, "Txillardegi" kandidaat wordt voor de lijstAralar bij de volgende verkiezingen voor de gemeenteraad. Txillardegi was één der stichters van ETA en woonde na zijn vlucht jarenlang in Brussel waar hij bij de firma Hanon werkte. Eerder stelde Iulen Madariaga, eveneens medestichter van de "Organisatie" en eveneens jarenlang "illegaal" in ons land, zich kandidaat op dezelfde lijst, Aralar. De zoon van Txillardegi, Joseba Alvarez, zit in de Mesa Nacional, het Hoofdbestuur van Herri Batasuna! (Ook hij verbleef een tijd in ons land )
15 april 1963 viel op een zondag. Voor de eerste maal in vele jaren werd Aberri Eguna in vrijheid gevierd, en wel in de gastgemeente Itxassou, in Lapurdi-Labourd (waarvan Baiona-Bayonne de hoofdstad is). Er werd een twijg van de "Eik van Gernika" geplant door Ximun Haran, die Enbata vertegenwoordigde en door Iulen Madariaga, die de organisatie ETA vertegenwoordigde. Bij die plechtigheid waren ook verscheidene vertegenwoordigers aanwezig van culturele organisaties van minderheidsvolkeren uit Europa. Die datum wordt algemeen aangenomen als de "dies natalis" van de politieke beweging Enbata, die al sinds de jaren 50 voor een eerste maal van zich liet horen. Op die zelfde dag werd ook het zogenoemde "Carta de Itxassou" of Charter van Itxassou bekendgemaakt, waarvan de tekst later in een grote steen werd gebeiteld.
De tekst gaat als volgt (vrije vertaling):
Op deze Aberri Eguna, 15 april 1963,
verklaren de Basken gegroepeerd rondom de geplante scheut van de 'Eik van Guernica'.
"Wij Basken zijn: een volk gevormd door de aarde, het ras, de taal en de instellingen, een natie gegroeid uit de wil van het verleden en het heden, een democratie van nature als verlengstuk van onze geschiedenis, zowel als Volk, als Natie en als Democratie bevestigen wij ons recht op eendracht en op individuele en gemeenschappelijke zelfbeschikking.
Gesterkt door deze werkelijkheid, bewust van deze rechten en van het algemeen aanvaarde recht op zelfbeschikking van de volkeren, proclameren wij onze vastberadenheid om de continuïteit van het verenigd Baskisch Volk te bewerkstelligen: door middel van de organisatie van het volk en haar erkenning, door middel van een praktiserende democratisch model"
15.000 politieagenten, 500 Guardia Civiles te paard, 4 helikopters.
Aberri Eguna 14 april 1968
Bij de Aberri Eguna van 14 april 1968 werd meer aandacht besteed aan het aantal van de bezettende macht (Guardia Civil, oproerpolitie), dan aan het aantal aanwezige manifestanten. Nog nooit was een dergelijke machtontplooiing te zien geweest. Verscheidene bronnen spraken 15.000 politieagenten, 500 Guardia Civiles te paard, ondersteund door 4 helikopters. Voor de duizenden nationalisten die kwamen opdagen, zat er niets anders op dan dekking te zoeken tegen de brutale interventies van matrak en traangas. Honderden arrestanten mochten de nacht doorbrengen in de akelige politiecellen. De viering van 1 mei 1968 toonde een gelijkaardig verloop, maar de manifestaties waren nu verspreid over diverse lokaliteiten.
De politieke actiegroep Eusko Abertzale Ekintza-Acción Nacionalista Vasca, in Baskenland gekend onder de afkorting "ANV" besloot op 13 april 2007 plots aan de komende verkiezingen van 27 mei deel te nemen. Is dit een strategische zet? Wilden ze anticiperen op een verbod van de nieuwe partij ASB (Abertzale Sozialisten Batasuna)?
ANV splitste zich af van de PNV in het jaar 1930. Ze wilden af van de PNV-kreten als "speciale bloedgroepen", "ras" of Baskische familienamen. Volgens de radicale nationalisten was je Bask "door persoonlijke beslissing", "sentiment" en "zin om te werken voor de vrijheid van het vaderland". Het was voor hen niet belangrijk waar je vandaan kwam, maar wél waar je naartoe wilde. Tegenover het PNV-katholicisme stelden zij het aconfessionalisme. Het kapitalisme moest afgezworen worden omdat het zorgde voor alle bestaande ongelijkheden. Zij noemden zichzelf "niet-Marxistische Socialisten". Bij het uitbreken van de Burgeroorlog vormden hun "ekintzales" (ANV-militanten) front in Irún, Peñas de Aia, Oiartzun, Albertia aan de zijde van anarchistische, Socialistische en Marxistische milities tegen Requetés met als enig doel de democratie en de vrijheid van Euskal Herria te verdedigen.
In 1978 ging ANV in kartel met Herri Batasuna. Elk jaar herdenken ze de Slag op de berg Albertia in Araba, op het einde van de Burgeroorlog, waar er veel van hun gudaris sneuvelden. ANV herdacht bij hun bijeenkomsten steeds "de soldaten van vroeger en die van nu." Verder bleven ze altijd een politieke partij.
Meteen na de bekendmaking van hun deelname werd vanuit Madrid een onderzoek gelast. In Spanje worden zulke belangrijke zaken gedaan door arme boerenjongens uit het Zuiden: de Guardia Civil!
Op 14 april 2007 werd het monument Itxortako atea (de poort van Itxorta) ingehuldigd als nagedachtenis aan de gudaris (Baskische soldaten) die gesneuveld waren in de Spaanse Burgeroorlog, toen zij de wettige republiek verdedigden. Het gaat hier om de slag van Elgeta.
Op 12 april 2008 wordt de monoliet door españolistas met verf beklad en gedeeltelijk beschadigd.
De slag van Elgeta of Intxortas had plaats van 20 tot 24 april 1937 en is in Baskenland bijzonder goed gekend, omdat de gudaris er gedurende 7 maanden in slaagden de troepen van generaal Mola tot staan te brengen. Het bombarderen van de loopgraven door de troepen van Franco kostte het leven aan minstens 400 gudaris. Het overwicht was te groot te geworden en wat er met de overlevenden gebeurde, kan u zich heel goed inbeelden.
Commotie in het Baskisch parlement in Vitoria-Gasteiz, tijdens de zitting van 12 april 2002, als de jonge volksvertegenwoordiger van Batasuna, Jon Salaberria Sansinenea, erg nerveus lijkt te zijn en bijzonder veel naar zijn papier kijkt als hij vanaf het spreekgestoelte zegt: "De gewapende strijd van ETA beantwoordt aan de verdediging van de gerechtvaardigde rechten van het Baskische Volk. ETA zal zijn activiteiten stopzetten, zoals het IRA dat deed, op het ogenblik dat de Britse Regering het zelfbeschikkingsrecht van het Ierse Volk erkende." Batasuna had voordien opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid en tot demilitarisering van Baskenland.
Het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco zal op 5 september 2003 de verklaringen afgelegd door Jon Salaberria, lid van de politieke groep Sozialista Abertzaleak (Batasuna), tijdens de parlementaire debatten van 12 april 2002 beschouwen als delict, meer gespecificeerd: verheerlijking van terroristische acties. De strafmaat wordt vastgelegd op 1 jaar gevangenisstraf en 7 jaar ontzetting uit zijn rechten. Dit is een precedent dat kan beschouwd worden als een agressie tegen de vrije meningsuiting van een lid van het parlement, dat precies borg moet staan voor de vrije meningsuiting. Artikel 71 van de Grondwet erkent de onschendbaarheid van een Député en een Senator bij het uiten van opinies uitgesproken in die functie (inviolabilidad por las opiniones manifestadas en el ejercicio de sus funciones). Dit principe werd ook door artikel 26 van het Estatuto de Autonomía para el País Vasco erkent. Dit recht werd trouwens verder ontwikkeld in de Ley autonómica 2/1981, waarbij onderstreept wordt dat de leden van het parlement niet mogen beschuldigd, noch gerechterlijk vervolgd worden, zonder voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement.
De Openbare Aanklager van de TSJPV (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco) baseert de aanklacht verheerlijking van het terrorisme en de vervolging ervan op het feit dat de woorden die uitgesproken werden, buiten de onschendbaarheid vallen. Ze houden een identificatie in die de acties en het doel ondersteunen. De acties van ETA zijn intrinsiek anti-juridisch en bijgevolg zijn ze niet bespreekbaar en mogen ze niet in de openbaarheid behandeld worden (los actos de ETA son intrínsecamente antijurídicos y en consecuencia inopinables). Dus is een voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement overbodig. Commentaar overbodig!
Kandidaat voor Nobelprijs voor de Vrede! 11 april 2002
In Spanje wordt op 11 april 2002 de mediageile magistraat Baltasar Garzón voorgesteld als de kandidaat voor Nobelprijs voor de Vrede!
Zijn verdiensten zijn: "Zijn strijd tegen de straffeloosheid en zijn strijd voor de verdediging van de mensenrechten." Wij leven in een wereld waarin sommigen het gezonde verstand verloren hebben, en dat maar niet kunnen weervinden.
Kan iemand de Nobelprijs voor de Vrede krijgen als zijn hele werk gebaseerd is op wraak wegens het mislopen van een ministerportefeuille? Kan iemand de Nobelprijs voor de vrede krijgen als hij tot op heden steeds elke Baskische gevangenen negeerde die de "slechte behandeling" (lees: "foltering") aanklaagde, en hem daarbij vaak geen blik gunde? Misschien kon hij er wel niet tegen als die slachtoffers door de vele slagen en het gebruik van elektroden onherkenbaar waren. Kan iemand de Nobelprijs voor de vrede krijgen als hij regelmatig, bij nacht, naar Baskenland reist om aanwezig te zijn bij het demonteren van organisaties, kranten sluit, personen oppakt die een openbare functie vervullen etc terwijl hij ze een half jaar later moet vrijlaten omdat er geen bewijzen konden uitgeslagen worden?
Javier María Larreategui Cuadra "Atxulo" +9 april 2008
Javier María Larreategui Cuadra Atxulo is geboren in Bilbao, studeerde er en woonde in de Licenciado Poza, nr. 24, 4de verdieping. Als vrijgezel vervoegde hij de rangen van ETA bij de militaire vleugel. Als gevolg van een reeks aanhoudingen in april 1969 vluchtte hij in 1970 naar Iparralde. In 1971 stak hij clandestien de grens over om deel te nemen aan acties van de militaire vleugel in de Baskische provincies (1971-1972). Hij was het die in Madrid de kelderverdieping kocht gelegen in de Calle Claudio Coello, nr. 104, om er een beeldhouweratelier in te richten. Wij weten uit de aanslag op Carrero Blanco (+20 december 1973) dat die kelder diende om een tunnel te graven en vol te stouwen met explosieven.
Javier Larreategi (57 jaar), beter bekend onder zijn militantennaam Atxulo, overleed op 9 april 2008, in zijn geboortestad Bilbao, na een lange ziekte.
Zij die hem gekend hebben, verklaren dat hij, de laatste jaren, een teruggetrokken leven leidde, net alsof hij dezelfde clandestiniteit die hij aan de dag legde tijdens zijn strijd voor de vrijheid en de onafhankelijkheid wilde verder zetten.
"In dit land, zoals in elke andere democratie, is elke burger vrij te denken en te zeggen wat hij wil. Zeker op politiek gebied. Daarom heb ik zin om dit te zeggen en zeg ik het nu: "Gora Euskadi Ta Askatasuna" (Leve Baskenland en de Vrijheid). Dit schrijft in een lezersbrief Amadeo Martínez Inglés, auteur van de brief en ... kolonel in het Spaanse Leger! Op 23 februari 2002, 21 jaar na de mislukte staatsgreep schreef diezelfde kolonel in "Gara" een artikel over de koning die achter deze staatsgreep zou gestaan hebben. Hij noemt Juan Carlos "Un Rey golpista".
Un Rey golpista
Zovele jaren na de dood van dictator Franco wordt koning Juan Carlos door de Spaanse gemeenschap nog altijd beschouwd als de garantie voor de instituten en de verdediger van de democratie. Hij is bijna onaantastbaar geworden. Zijn prestige als monarch is aanzienlijk gegroeid sinds 23 februari 1981, toen luitenant-kolonel Antonio Tejero van de Guardia Civil en de generaals Milans del Bosch en Alfonso Armada een staatsgreep pleegden. De mislukking wordt toegeschreven aan Juan Carlos die manifest zijn afwijzing voor de onbezonnen poging liet blijken.
Twintig jaar na de mislukte staatsgreep rezen twijfels over wie werkelijk achter de staatsgreep zat. Kolonel Amadeo Martínez Inglés (*), auteur van het boek: 23-F. El golpe que nunca existió (Editorial Foca), houdt ons de volgende thesis voor: Het gaat hier om een politiek-militaire operatie van de Borbons, geleid door koning Juan Carlos, die op de hoogte was over het feit dat een groep ultrarechtse militairen een beweging aan het voorbereiden waren om hem (de koning) af te zetten.
(*) Kolonel Martínez Inglés was professor Militaire Geschiedenis en Strategie aan de Militaire School van de Generale Staf, en directe getuige van de duistere kanten van het leger tijdens de periode van de La Transición. Hij was toen chef Mobilisatie van de Generale Staf en chef van de Infanteriebrigade in Zaragoza.
Tijdens een interview (2003) verklaart hij dat er de laatste 20 jaar geen staatsgrepen waren in Spanje. Militaire staatsgrepen richten zich altijd in de eerste plaatst op de hoogste machtskoepel, in dit geval de koning. Maar op 23-F werd er niet aan de koning geraakt. De Guardia Civiles die, onder leiding van Tejero, binnendrongen in het parlement ageerden niet tegen de koning. Integendeel, zoals op TV te zien was, riepen zij slagzinnen ten gunste van de monarch. De staatsgreep, tussen haakjes, richtte zich ook niet tegen het politieke systeem, want generaal Armada had in zijn binnenzak een document met de namen van een nieuwe regering, onder zijn voorzitterschap. Namen met democraten uit de voornaamste politieke partijen. Het was opgezet spel, een politiek, militair en institutioneel manoeuvre, geleid vanuit de Kroon om de echte staatsgreep, voorzien voor 2 mei 1981, te dwarsbomen. Die staatsgreep (pseudo-staatsgreep) was gepland door de meest radicale krachten van het extreemrechtse Spanje en uitgedokterd in kringen van extreemrechtse militairen, om de koning af te zetten en de terugkeer naar een totalitair regime à la Franco voor te bereiden.
Jorge Oteiza Embiloverleed op 9 april 2003 op 94-jarige leeftijd in zijn woonplaats San Sebastian. Hij werd geboren op op 21 oktober 1908 geboren te Orio, Gipuzkoa.
Oteiza kon als niemand anders (sommige) mensen tegen de haren inwrijven. Bij de bouw van het heiligdom van Arantzazu waren hem de apostelen op voorgevel toevertrouwd. En Oteiza plaatste er veertien in getal. Dit zorgde voor een langdurige strijd met de Francodictatuur en met het Vaticaan zélf! Er werden theo- en andere logen bijgehaald en er volgden diepgaande gesprekken. Maar uiteindelijk staan er 14 apostelen! Nestor Basterretxea was de man die zich meer met het binnenwerk van Arantzazu bezighield. Hij is bij de massa o.a. bekend voor zijn vredesduif in Donostia die later ook gebruikt werd als symbool voor de actie Bai Euskarari. Jaren later kwam Basterretxea met de échte verklaring van Oteiza. En die was ontroerend eenvoudig. Had Oteiza gezegd:
Ik had 17 meter lengte om op te vullen. Als ik daarop 12 apostelen had gezet zouden ze te dik, té barok zijn geweest. Zette ik er twaalf, aangevuld met de vier evangelisten, zouden ze te mager, té gotisch zijn uitgevallen! Trouwens, wie weet met hoeveel ze daar precies in dat bootje op dat meer zaten?
Toen de Baskische krant Egin, op last van de mediageile magistraat Baltasar Garzón (en op bevel van het regime Aznar), gesloten werd, was ook Oteiza boos. We moeten iets doen. Hij tekende het logo dat vanaf het eerste exemplaar naast de naam van de krant Gara staat en hij schreef erbij: galburu berriak tai gabe ari dira hazten het graan blijft groeien
Kort na de goedkeuring door de Belgische Kamer (op 12 december 2003) van het Europees aanhoudingsmandaat probeerde de Spaanse justitie (op basis van inbeschuldigingstelling) opnieuw de uitlevering te verkrijgen (hoewel er voldoende argumenten tegen zijn) van het Baskisch echtpaar Moreno-García, dat al twaalf jaar in ons land verblijft. De onderzoeksrechter en het Hof van Beroep wezen het Spaanse verzoek af, omdat het eigenlijk om een 'oud' dossier gaat. Toch tekende het Openbaar Ministerie Cassatieberoep aan. Het gaat hier nochtans om een zeer zwak dossier: de aantijgingen tegen Moreno-García zijn gebaseerd op verklaringen die door foltering zijn verkregen. De Spaanse autoriteiten moesten in 1996 al toegeven dat ze de Bijzondere Verslaggever van de Verenigde Naties, de heer Kooijmans, daarover hadden voorgelogen. Bekentenissen afgelegd na foltering zijn volgens internationale rechtsnormen van geen enkele waarde. Ook los van de beslissing betreffende het lot van Moreno-García zijn ondergetekenden van mening dat het Europese aanhoudingsbevel een onwenselijke maatregel is waardoor totalitaire praktijken uit landen die het niet te nauw nemen met de mensenrechten bij ons geïmporteerd worden. Ook Belgische staatsburgers kunnen hiervan het slachtoffer worden. Het is nodig om de situatie in Spanje onder de loep te nemen. Het Baskenlandbeleid van Madrid roept herinneringen op aan de praktijken van Inquisitie en Bloedraad, die ons ook hier te lande zijn vertrouwd.
In de zestiende eeuw kenden de Lage Landen een bewogen geschiedenis. Door de economische crisis en door onrechtvaardige misstanden in de kerk, die onder meer in Erasmus' Lof der Zotheid aangeklaagd werden, groeide een klimaat waarin nieuwe opvattingen over religieuze kwesties en politieke verhoudingen ontstonden. Mede door de opkomende boekdrukkunst vond het protestantisme een breed publiek. Plaatselijke vorsten (zoals de graven van Egmont en Hoorn) bleven de katholieke leer getrouw, maar toonden zich tolerant ten opzichte van de andersdenkenden. Zij drongen aan op matiging van de Inquisitie die Karel V in 1529 nog had verscherpt (In de Zuidelijke Nederlanden zouden bijna 3.000 mensen voor godsdienstzaken ter dood gebracht worden). Het brak hen zuur op want de Spaanse koning Filips II liet hen ter dood brengen wegens 'hoogverraad'. Daarvoor werd een speciale rechtbank opgericht, de 'Raad van Beroerten', in de volksmond de 'Bloedraad' geheten (Hij zou 18.000 mensen ter dood brengen). Op 5 juni 1568 werden Egmont en Hoorn op de Brusselse Grote Markt onthoofd.
Ongelofelijk maar waar: in het hedendaagse Spanje zijn foltering, ideologische en politieke vervolging, eens het waarmerk van de Spaanse Inquisitie en de Bloedraad van Filips II, nog steeds aan de orde. Dat blijkt nog uit het zeer recente rapport (6 februari) van de Bijzondere Verslaggever van de Verenigde Naties, Theo van Boven. De Spaanse autoriteiten legitimeren hun beleid door te verwijzen naar de 'strijd tegen het terrorisme'. Nochtans stelt Van Boven dat het verbod op foltering "absoluut en dwingend is, en onder geen enkele omstandigheid mag wijken of ondergeschikt gemaakt worden aan andere belangen, beleidsdoelen of praktijken, met inbegrip van de legitieme nood om terroristische aanslagen te voorkomen en zij die dergelijke aanslagen financierden, planden, steunden of pleegden voor het gerecht te brengen."
Geconfronteerd met veelvuldige getuigenissen van "geloofwaardige gesprekspartners uit de gerechtelijke en academische wereld en uit het middenveld" in Baskenland noteert de Bijzondere Verslaggever de mening dat "veiligheidsmensen en politieagenten, in het bijzonder bij hun antiterrorismeactiviteiten, meer dan sporadisch folterpraktijken en andere onmenselijke of vernederende behandeling aanwenden. Deze mening werd gedeeld door een aanzienlijk aantal niet-gouvernementele organisaties en werd bevestigd door getuigenissen van personen die gearresteerd werden en ondervraagd door de staatsveiligheid en politiemacht. Deze verklaringen gingen over behandeling als slagen, gedwongen uitputtende fysieke arbeid, verstikking met een plasticzak, en vernederende seksuele intimidatie. Gezien de interne consistentie van de informatie en de nauwgezetheid van de feitelijke details, is het de overtuiging van de Bijzondere Verslaggever dat het niet kan gaan om valse verklaringen", aldus het rapport.
Joxepa Ernaga zat op 7 april 2003 al 10 jaar in isolement, eerst in Puerto-II en nu in Jaén. In 2002 had ze er al ¾ van haar straf opzitten, maar toch bleef ze opgesloten. Al maanden mag ze tegen niemand praten. Al maanden mag ze geen trap op gaan. Al maanden mag ze niet naar de gymzaal. Al maanden mag zeniet naar de bibliotheek. Al maanden mag ze niet naar het winkeltje. Het is al jaren geleden dat ze haar oude moeder nog eens zag. Ze moet 22 uur per dag in haar cel blijven en de patio waarin ze in haar eentje moet lopen is vijftien op vijf stappen groot. In haar afdeling komen enkel af en toe gevangenen van "gemeen recht" een sanctie uitzitten. Per week krijgt ze 40 minuten bezoek. En dit in "één van de meest geavanceerde landen ter wereld", dixit "Napoleon" Aznar.
Joxepa Ernaga werd in 1987 gearresteerd, en op de 20ste verjaardag van haar opsluiting, in 2007, werd een hommage aan haar gebracht (zie foto).
De politieke en verbannen vluchteling Patxi Otaegi Xestero, afkomstig uit Beizama, overleed op zondag 30 april 2008, op 87-jarige leeftijd, in het stadje Sara in Iparralde. Vandaag, 6 april 2008, wordt te Legorreta een hommage gehouden als laatste groet, georganiseerd door de beweging Pro Amnistia.
Xestero (maker van slagmandjes voor pelota Vasca) zoals hij bekend was onder vrienden en sympathisanten, is in 1921 in Beizame geboren. Op 40-jarige leeftijd vestigde hij zich in Legorreta, waar hij actief deelnam in organisaties van de volksbeweging. Hij was er één van de promotoren van sociale school van de kleine gemeente. Eind de jaren 60 begon hij te militeren in ETA. In 1974 werd hij gearresteerd en opgesloten omdat hij de arbeiders van de papierfabriek van Legorreta steunde en verdedigde in hun sociale strijd. Hij was ook één van de stichters van de Ikastola San Miguel en van de culturele en sportieve associatie Bilkoin. In 1981 moest hij omwille van zijn militeren bij ETA en omwille van een hevige repressie vluchten uit Legorreta, eerst naar Urruña (Urrugne), later naar Ziburu (Ciboure) en uiteindelijk naar Donibane Lohizune (Saint-Jean-de-Luz), allemaal stadjes aan de Côte Basque van Frans-Baskenland gelegen.
Op 25 september 1985, vermoordde GAL vier Baskische vluchtelingen bij een aanslag op de bar Monbar te Baiona (*). Binnenin de bar was ook Xestero aanwezig. Hij ontsnapte aan de dood, wellicht omdat de lichamen van de 4 slachtoffers op hem terechtgekomen waren, sobre el que cayeron los cuerpos sin vida de cuatro compañeros (uit Gara, 05.04.2008).
(*) Op 25 september 1985, bij een aanslag door de staatsterroristen van GAL op hotel Monbar in Petit Bayonne, komen de Baskische politieke vluchtelingen, Augustin Irazustabarrena Urruzola, "Legra", Iñaxio Astiasuinzarra Pagola, "Beltza", Joxe Mari Etxaniz Maiztegi, "Potros", Sabin Etxaide Ibarguren en een Frans staatsburger om het leven. De Openbare Aanklager in de Zaak Monbar verzet zich tegen de conclusie van rechter Pedro Rubira, en heeft rechter Garzón gevraagd nieuwe stappen te zetten alvorens de zaak voor te leggen aan de strafkamer van het Opperste Gerechtshof. Tot op heden hebben als verdachte enkel José Amedo, Michel Dominguez, Michel Planchuelo, Francisco Alvarez, Emilio Manglano en Juan Alberto Perote verklaringen afgelegd. De aanslag van GAL tegen Hostal Monbar in Bayonne vond plaats op 25 september 1985. José María Etxaniz, Agustín Irazustabarrena, Ignacio Astiasuinzarra en Josée Sabino Etxaide verloren het leven, terwijl Jean Hiriat gewond raakte. De Openbare Aanklager vraagt aan de politie-inspecteurs het verslag van een onderzoek bekend te maken, over Hotel Orly in San Sebastián waar mogelijk de uitvoerders van de aanslag, Luis Mattei en Pierre Frugoli, tussen 23 en 26 september 85 een onderkomen vonden. Uit dit verslag zou moeten blijken of indertijd de bedienden van het hotel ondervraagd werden en of hen daarbij foto's getoond werden van de genoemde personen Amedo en Domínguez. Indien dit niet gebeurde, vraagt de aanklager het alsnog te doen. Eveneens vraagt hij een beroep te doen op Interpol de huidige verblijfplaats van Mattei op te sporen om hem op te roepen om te komen getuigen. De Openbare Aanklager wil dat de robotfoto's waarmee Frugoli in 1985 in een bar in Marseille en in Irún de personen identificeerde die hij kende als "Francis" en "Miguel" aan het gerecht worden overgemaakt. Verder wordt gevraagd aan de gebroeders Rosell, eigenaars van de wapenhandel waar mogelijk de wapens voor de aanslag gekocht werden, de foto's te tonen van Amedo, Domínguez, Frugoli en Mattei.
Op woensdag, 2 april 2008, werden de stoffelijke resten van Xestero gecremeerd, en de as werd op verscheidene plaatsen in Euskal Herria uitgestrooid.
Jean-Louis Larre werd geboren te Heleta (Hélette) op 6 april 1962. Al zijn vrienden noemden hem Popo. Vanaf de adolescentie lag zijn engagement in de verdediging van de Baskische cultuur. Hij maakte deel uit van de dansgroep van zijn geboortedorp Hélette en nam deel aan het culturele en sportieve leven van Baigorri. Hij was ook een formidabele acteur en trad dan ook toe tot de toneelvereniging "Xirristi Mirristi". Dit culturele parcours en zijn gehechtheid aan het Euskara brachten hem er toe zich politiek te engageren om de rechten van zijn volk te verdedigen. Geleidelijk aan offerde alles op om zich volledig toe te wijden aan de gewapende strijd ten gunste van zijn volk, binnen de organisatie Iparretarrak.
Op 7 augustus 1983 greep op een camping te Léon (in de streek de Landes) een vuurgevecht plaats. Er was een confrontatie aan de gang tussen militanten van Iparretarrak en twee Franse gendarmes. Eén gendarme werd gedood en de andere gekwetst. Popo Larra maakte deel uit van de groep militanten. De groep kon vluchten, met uitzondering van Popo. Het laatste wat zijn kompanen van hem zagen, was dat hij verdween in de bossen van Léon.
Gedurende verscheidene maanden werd niets maar van Popo gehoord. In de kranten verscheen het verslag van het gerechterlijk onderzoek, dat volledig te wensen overliet. In feite is er nooit een onderzoek geweest, en als er al één geweest was, werden de feiten in de doofpot gestopt. Iparretarrak verspreidde een communiqué waarin de gendarmerie beschuldigd werd Popo gearresteerd te hebben en hem definitief van de aardbol hebben doen verdwijnen. Hierop werd de familie uitgenodigd om het officiële dossier in te kijken. In dat dossier stond dat mysterieuze getuigen Popo nog naderhand gezien hadden. Geen namen, geen omstandigheden, niets concreets. De verdediging van de familie vroeg om alle plans d'eau en lacs van de regio te onderzoeken (en er zijn er veel daar.) Er gebeurde echter niets. De tijd verstreek. Er werden foute elementen ontdekt in het dossier. De ene onderzoeksrechter werd vervangen door een andere. Nooit komt er nog duidelijkheid in deze zaak, en hierdoor wordt de thesis van moord (en opruiming) alleen maar bevestigd.
Op 31 maart 2000, 17 jaar na de feiten, doet justitie in Parijs uitspraak in de "Zaak Léon" waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond. Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Mouesca 15 jaar en Totte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. " Non da Popo? (Waar is Popo?). Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces, op 22 maart 2000, het cynisme ten top met de vraag: "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?" Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat voor schut.
Eén van de meest memorabele ontsnappingen uit Spaanse gevangenissen was, La Fuga de Segovia. Op 5 april 1976 ontsnapten 29 gevangenen uit de gevangenis van Segovia (waaronder 25 militanten van ETA en 4 Catalanen van de Movimiento Ibérico de Liberación, een beweging van anarchisten). Deze ontsnapping wordt in één adem genoemd met de even spectaculaire, maar droevige, ontsnapping (*) uit de vestingburcht San Cristobal (omgeving Pamplona).
(*) In 1938 ontsnapten ongeveer 800 republikeinse gevangenen uit de vesting San Cristóbal. Tweehonderd onder hen werden op de flanken van de berg Ezkaba gefusilleerd.
Wie, net als ik, dacht al het mogelijke en vooral het onmogelijke in Spanje te hebben beleefd, is er voor de zoveelste maal aan voor de moeite. Waar die zelfbenoemde democraten het blijven uithalen, is voor mij een raadsel.
De ex-gevangene Fernando Etxegarai Gastearena, waartegen een opsporingsbevel was uitgevaardigd, verscheen op donderdag, 3 april 2008 voor de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional.
Wat had die vermaledijde Baskische nationalist nu weer op zijn kerfstok?
Niets! Fernando Etxegarai werd begin januari 2008 in vrijheid gesteld, na zijn straf volledig te hebben uitgezeten (met aftrek van de in de wet voorziene strafvermindering). Hij had er meer dan 20 jaar opzitten, bijna 21 jaar. Hij was veroordeeld tot 25 jaar.
De 1ste Sectie van de Strafkamer van de Audiencia Nacional had begin januari een vonnis laten publiceren, waarin letterlijk stond: Acordar la puesta en libertad de Etxegarai por cumplimiento de la condena impuesta (Beslissen van de in vrijheidstelling van Etxegarai omwille van het vervullen van de opgelegde straf). De beslissing werd goedgekeurd door de magistraten Alfonso Guevara, Nicolás Poveda en Julio de Diego López.
Twee maanden later, op 20 maart 2008, vaardigde de 2de Sectie van de Strafkamer een opsporingsbevel uit tegen Fernando Etxegarai: Detención e ingreso en prisión, aanhouding en opsluiting in de gevangenis. Met als verduidelijking de maximumstraf van 25 jaar. Het verdict 197/2006 van 28 februari 2006 wordt dus toegepast.
Noem het gerust een unieke zaak en zonder voorgaande. De Audiencia Nacional die een verhoging van een straf decreteert aan een persoon die in vrijheid gesteld werd en zijn straf had uitgezeten. Hij moet nu dus nog 4 jaar effectief gaan zitten. De rechtvaardiging waarmee de magistraten, Javier Gómez Bermúdez, Manuela Fernández Prado en Ramón Sáenz Valcárcel, schermen is bespottelijk: De vrijheid werd verleend door een plaatsvervangend hof, terwijl zij in vakantie waren. Alsof de magistraten van dat plaatsvervangende hof niet dezelfde bevoegdheid of bekwaamheid zouden hebben. Zielig!
Luitenant-kolonel Guardia Civil Carlos Castillo Quero Overleden: 4 april 1994
Luitenant-kolonel Carlos Castillo heeft een goed gevulde palmares, met onder meer de Zaak Almería op zijn naam.
Het Hooggerechtshof veroordeelde luitenant-kolonel Carlos Castillo Quero in deze onverkwikkelijke zaak tot 24 jaar cel en hij werd uit het corps gezet.
Luitenant-kolonel Carlos Castillo was de hoogste in rang van de Benemérita (de verdienstelijken) in Almería, en werd in 1985 opgesloten in de gevangenis van Guadalajara.
Het gerechterlijke onderzoek was een aaneenschakeling van onregelmatigheden en gespannen situaties. De advocaat, Darío Fernández, die de familie van de vermoorde jongeren verdedigde, werd met de dood bedreigd en moest onderduiken. Hij hield zich geruime tijd schuil in een grot. Na de rechtzaak bleven nog heel wat vragen onbeantwoord.
Luitenant-kolonel Carlos Castillo werd in 1992 vrijgelaten, na ¾ van zijn straf te hebben uitgezeten (vergelijk met veroordeelde Baskische gevangenen).
Un escolta muere en un tiroteo con la Guardia civil Een lijwacht sterft tijdens een vuurgevecht met de Guardia Civil
El guardaespaldas creyó que los agentes iban a atentar contra la edil socialista a la que protegía De lijfwacht dacht dat de agenten het socialistische gemeenteraadslid, dat hij moest beschermen,zouden aanvallen
In Donostia komt het op 3 april 2002 tot een vuurgevecht tussen Joseba Andoni Urdaniz, lijfwacht van het socialistische raadslid Ainhoa Villanúa, en twee Guardia Civiles die in burger met getrokken wapen achter enkele dieven aanzaten. Een Guardia raakte zwaar gewond, de lijfwacht bleef dood. ETA krijgt de schuld omdat zij een angstpsychose zouden creëren. De dieven hebben ze later kunnen snappen.
De dag voor het verschijnen van het communiqué van ETA had de PNV een motie van wantrouwen verworpen om het ANV-gemeentebestuur weg te stemmen uit de gemeenteraad van Arrasate-Mondragón, omdat het ANV de aanslag op Isaias Carrasco niet openlijk had afgekeurd. De PSOE steigerde, en waarschuwde dat dit consequenties zal hebben.
Dan kwam het communiqué van ETA.
De inkt was nog niet droog of de PNV eiste van het ANV dat het zich zou distantiëren van het communiqué. Zoniet zal het ANV uit alle gemeenteraden gestoten worden. De bocht van 180° was genomen.
Vandaag, 2 april 2008, werd ook een beeldhouwwerk (zie foto) ingehuldigd te Donostia-San Sebastián om de slachtoffers van het terrorisme te herdenken. De verzamelde meute van zelfverklaarde democraten was aanwezig, want de herdenking was een selectieve herdenking. De slachtoffers van het staatsterrorisme van de socialisten en gelijkgestemden, komen niet in aanmerking om betreurd te worden. Het zijn hoogdagen voor de Spaanse hypocrisie!
"Sólo la autodeterminación puede traer un cambio político real en este país"
Alleen zelfbeschikking kan naar een werkelijke politieke verandering leiden in dit land
Op 1 april 2008 heeft ETA een communiqué gestuurd naar de krant Gara, gepubliceerd op 2 april 2008, waarin de verantwoordelijkheid opgenomen wordt voor de gewapende acties tussen 8 februari 2008 en 21 maart 2008, inclusief de aanslag op de PSOE-militant Isaías Carrasco te Arrasate-Mondragón, de aanslag op het gerechtsgebouw te Bergara, de aanslag op de zendmast te Arnotegi, de aanslag op zetel van de PSOE te Derio en de bomauto tegen de kazerne van de Guardia Civil te Calahorra.
ETA-communiqué
De regering maakt een grove vergissing in de vredesonderhandelingen. Leugens en bedrog zijn de voornaamste karakteristieke geworden van de staatspolitiek. Het objectief van Zapatero bestaat er in strijd voor onafhankelijkheid te verzwakken en ETA te dwingen in een proces van overgave. De regering zoekt een valse uitweg die absoluut niet leidt naar een oplossing van het conflict. De regering heeft nooit gewild dat het tot een onderhandelde oplossing kwam, de regering volgt dezelfde nefaste weg als Felipe González en José María Aznar. De uitzonderingstoestand in Euskal Herria, het tot het uiterste verkrachten van de democratische vrijheden, een ongecontroleerde, brutale en nooit ophoudende repressie heeft alleen als doel de strijd in Euskal Herria aan diggelen te slaan. In naam van de sacrosancte eenheid van Spanje wordt het wachtwoord contra el independentismo, todo vale' (tegen de onafhankelijkheidsbeweging is alles toegestaan) ongelimiteerd toegepast. Minister Rubalcaba zet het staatsterrorisme, gestart onder de PSOE-regering van Felipe González, gewoon verder.
Denken de militanten van de PSOE dat ETA met de armen gekruist zal blijven afwachten? Afwachten terwijl met totale willekeur Baskische militanten worden gefolterd, gearresteerd, levenslange straffen worden opgelegd, partijen worden verboden? Die socialisten die zichzelf progressief en democraat noemen, als ze dat al zijn, moeten afstappen van die wreedaardige strategie, en die neofascistische politiek onmiddellijk beëindigen.
De PNV, reisgezel van de Spaanse staat, knielde voor Suarez, omarmde Moncloa (Spaanse Wetstraat), ondertekende het Statuut van Gernika, dat ons volk bleef verdelen en de soevereiniteit negeerde. Na de recente verkiezingen is de PNV er terug op uit om zoete broodjes te bakken met Moncloa door de bereidheid om een nieuw pact te ondertekenen.
Nooit zal de strijd voor de constructie van de staat Euskal Herria het zwijgen kunnen opgelegd worden, alleen de erkenning van zelfbeschikking voor Euskal Herria kan leiden naar een veranderend politiek klimaat en de weg openen naar vrede.
Non bis in idem Niet twee keer hetzelfde Arrestatie 2 april 1990
Non bis in idem (niet twee keer hetzelfde) is een Latijnse term waarmee een rechtsbeginsel wordt aangeduid, dat Non bis in idem (in het Nederlands: niet twee keer hetzelfde), betekent. Het is een Latijnse term waarmee een rechtsbeginsel wordt aangeduid, dat voornamelijk in het strafrecht en het belastingrecht toepassing vindt. Dit beginsel houdt in dat het Openbaar Ministerie (OM) niet twee keer hetzelfde feit mag vervolgen. Met andere woorden: als een strafvervolging eenmaal is afgewikkeld, hoeft de verdachte niet bang te zijn dat hij nog een keer wordt vervolgd.
Je kunt nooit tweemaal veroordeeld worden voor eenzelfde feit. Behalve in Spanje.
Unai Parot, Bask met de Franse nationaliteit, werd op 2 april 1990 in Sevilla met zijn auto staande gehouden door de Guardia Civil en na een vuurgevecht gearresteerd. Volgens de politie vervoerde hij 300 kg. springstof dat hij ging gebruiken om het hoofdkwartier van de politie in Sevilla op te blazen. Zijn bekentenis kwam er na 5 dagen foltering. Hiervoor was een speciale eenheid van de Guardia Civil vanuit Baskenland overgekomen..
Op 10 april werd hij overgebracht naar de gevangenis van Herrera de la Mancha (Madrid) en s anderendaags naar de hel van Carabanchel (Madrid). Daar beletten de gevangenisbewakers hem te slapen. Hij zat meestal in een isolatiecel vlakbij een bureau van de Guardia Civil. Die dreigden voortdurend hem of familieleden van hem te zullen liquideren. Tussen 1990 en 1993 klaagde hij 25 keer gefolterd te zijn. Het Openbaar Ministerie verklaarde echter dat er van mishandeling geen sprake was. Parot werd ervan beschuldigd één van de grootste criminelen van de eeuw te zijn. Hij zou de leider van een ETA-commando itinerante (reizend commando) zijn en zijn valse aangifte van foltering had veel te veel aandacht gekregen en had enkel gediend om ETA te bevoordelen. Bovendien zou Parot verschillende keren onderzocht zijn door dokters die geen letsels hadden geconstateerd en dat hij had verklaard niet gefolterd te zijn!Hij kreeg de maximumstraf van 30 jaar voor lidmaatschap van een gewapende bende. (Eigenlijk kreeg hij letterlijk duizenden jaren maar dat wordt in Spanje teruggebracht tot 30 jaar.) In 2001 schreef hij een brief waarin hij ETA opriep hard toe te slaan. Nu werd hij daarvoor opnieuw tot de maximumstraf van 30 jaar veroordeeld en opnieuw voor lidmaatschap. Toch zat hij daar op het ogenblik dat hij de brief schreef al voor vast.Het argument is dat Unai Parot bij zijn arrestatie in 1990 het lidmaatschap van ETA verbrak en dat hij het in 2001, met het schrijven van de brief, opnieuw opnam! Hij zal dus na de eerste 30 jaar vanaf nul aan een tweede straf van 30 jaar moeten beginnen.
Dit is geen zever van een zatte tooghanger maar van het Hoogste Spaanse Gerecht! Gisteren werd het beroep afgewezen. Bovendien wordt de doctrine Parot al op andere ETA-leden toegepast. Allemaal één van de grootste criminelen van de eeuw?
Unai Parot verklaarde ooit dat zijn vader, als Frans soldaat tijdens het Ardennenoffensief, door de Duitsers gevangengenomen werd en in verschillende kampen terecht kwam. Het leven was er hard maar zijn vader werd nooit mishandeld, hoewel het Nazis waren. Hijzelf echter werd gedurende 5 dagen en nachten zo erg gefolterd dat het anderhalf jaar duurde vooraleer hij erover kon vertellen. Er kwamen Franse politiemannen op bezoek maar die zagen niets en zegden niets en leverden hem verder weer over aan de Spaanse folteraars. Dit alles gebeurde niet door Nazis maar door democraten (?). Tot op de dag van vandaag word ik door dezelfde democraten geslagen, bedreigd, beledigd en gesanctioneerd.
Onder het motto "Konponbidea Garaia da. Euskal Herria. Erabakia. Adostasuna" (Het is tijd voor Oplossingen. Baskenland. Beslissing. Akkoord), stapten op 1 april 2006, 80.000 mensen (2,5 % van de totale bevolking van Baskenland!) door Bilbao na een oproep van maar liefst zestig vertegenwoordigers van politieke en sociale groeperingen, die een onvoorwaardelijke dialoog vroegen. Het openingsspandoek werd o.a. gedragen door de voorzitters van de twee Baskische vakbonden, LAB en ELA. Ook Begoña Erratzi van de in Baskenland meeregerende partij EA hielp meedragen, zowel als Pernando Barrena (Batasuna). De Ierse redemptorist, Alec Reid, liep mee in de voorste gelederen. Leidinggevende Catalaanse republikeinen als Puigcercos en Joan Tardós betuigden hun solidariteit. Er werden Catalaanse, Bretoense, Navarrese, maar ook Castilliaanse vlaggen meegedragen. De betogers riepen slagzinnen ten voordele van de onafhankelijkheid, het dichterbij brengen van gevangenen. Op het einde van de tocht liep een vertegenwoordiging van EGI, de PNV-jongeren. De PNV had zélf de kat uit de boom gekeken en aangekondigd niet mee op te stappen. (Deze partij zal wél opdagen als de pluimen worden uitgedeeld.) Ook de "Baskische" Socialisten stapten niet mee op. Zo zijn ze nu eenmaal
