Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
30-09-2007
Geen folteringen, maar toch de ondervragingen filmen!
Hier wordt niet gefolterd
Eerder verrassend maakte de Baskische minister van Binnenlandse zaken Javier Balzaop 30 september 2005 bekend dat hij alle ondervragingen bij incomunicado-opsluiting wil laten filmen. Het afzonderingsregime of de incomunicado is een van de belangrijkste instrumenten in de strijd tegen het terrorisme. Het wordt gebruikt om gevangenen te folteren, zonder dat er pottenkijkers (familieleden, vrienden, advocaten of dokters) aan te pas komen. Dagen lang is de gevangene overgeleverd aan de willekeur van de ondervragende politiediensten. Voor alle duidelijkheid gaat het voorstel van Balza enkel over de ondervragingen van de Baskische politie Ertzaintza en niet over de Spaanse ordehandhavers (de specialisten van de Guardia Civil).
Hiermee probeert hij tegemoet te komen aan de intussen vervangen speciale VN-rapporteur Theo vanBoven die een erg bezwarend rapport schreef over folteringen in de Spaanse staat. Trouwens, niet alleen Van Boven kon bezwarende rapporten voorleggen, ook internationale organisaties deden hetzelfde.
Opvallend is dat de Baskische minister van justitie, Joseba Azkarraga, enkele dagen eerder nog zei dat er streng moest worden opgetreden tegen arrestanten die beweren dat ze gefolterd zouden zijn door de Ertzaintza. Hiermee loopt hij het Spaanse establishment na dat beweert dat ETA haar militanten vraagt om telkens over folteringen te klagen! Toch is het zo dat regelmatig fysieke letsels te zien zijn bij mensen die uit het afzonderingsregime komen.
Het is belangrijk te beseffen dat folterpraktijken een hele evolutie hebben doorgemaakt. Heel wat middeleeuwse instrumenten worden niet meer gebruikt en zijn vervangen door technieken die minder sporen nalaten. Folteren heeft een negatief imago gekregen, weet je wel... Desondanks zijn de folterpraktijken er niet menselijker op geworden! Arrestanten krijgen een plastic zak over het hoofd getrokken tot ze bijna stikken, krijgen slagen met stompe voorwerpen, worden dagen wakker gehouden, krijgen elektrische schokken en worden op alle mogelijke manieren psychologisch gekraakt.
De Lehendakari, Juan José Ibarretxe, heeft gisteren, 28 september 2007, bij de hervatting van de parlementaire werkzaamheden in de voltallige vergadering van het Baskische parlement aangekondigd dat hij op 25 oktober 2008 een volksraadpleging zal houden in Euskadi. (25 oktober is de verjaardag van het Estatuto de Guernica, bij referendum goedgekeurd op 25 oktober 1979.) Of er voordien al dan niet een politiek akkoord tot stand komt met de Spaanse regering, zal zijn beslissing niet beïnvloeden.
De PNV-voorzitter, Josu Jon Imaz, had onlangs (15 juli 2007) in een krant een artikel gepubliceerd "No imponer, no impedir" (Niet opleggen, niet verbieden), waarin hij in tegenstelling tot wat de Lehendakari in zijn regeerakkoord had opgenomen, van mening was dat deze legislatuur niet de geschikte legislatuur was om een referendum te houden. Imaz is nu ontslagnemend en Ibarretxe ziet nu de kans schoon op de politieke agenda naar zich toe te trekken.
Wat onmiddellijk opvalt, is dat Ibarretxe dekking zoekt, door te stellen dat dit referendum eerst moet goedgekeurd worden door het Baskische parlement. Ook hier heeft hij al een datum voorhanden: juni 2008. De Baskische tripartiete, PNV, EA en EB, beschikt maar over 32 zetels op 75, en hebben dus de steun nodig van de Partido Comunista de las Tierras Vascas (EHAK-PCTV). Deze partij is weliswaar legaal, maar de laatste jaren is van alles geprobeerd om de partij aan Batasuna te verbinden (om ze zo te kunnen verbieden).
Partido Nacionalista Vasco 22 zetels
PSE-EE 18 zetels
Partido Popular 15 zetels
Partido Comunista de las Tierras Vascas9 zetels
Eusko Alkartasuna7 zetels
Ezker Batua Berdeak:3 zetels
Aralar1 zetels
Als Ibarretxe in de voltallige Kamer geen meerderheid krijgt, kan het referendum niet doorgaan. In dat geval zal Ibarretxe de Kamer ontbinden en nieuwe verkiezingen uitschrijven voor de herfst 2008.
Als Ibarretxe in de voltallige Kamer wel een geratificeerde meerderheid krijgt, wordt, samen met de Spaanse regering een bindend referendum uitgeschreven op 25 oktober 2008, op voorwaarde dat voorafgaand een politiek akkoord gesloten werd met de regering van Rodríguez Zapatero over het recht op beslissen door het Baskische volk en de juridische erkenning van dit volk. Als dit politieke akkoord uitblijft, wordt een consulta habilitadora (unilateraal) uitgeschreven, zodat de Baskische gemeenschap zelf de bevoegdheid krijgt om ETA, de regering en de politieke partijen een mandaat te geven een proceso de solución (proces dat moet leiden naar een oplossing) te starten over het zogenoemde Baskische conflict.
Deze laatste oplossing is strijdig met de grondwet en de toekomst zal uitwijzen of dit een luchtballonnetje was of een tweede mislukking voor Ibarretxe (de eerste was de afwijzing van het Plan Ibarretxe door Madrid in januari 2005.)
De begrafenis van Hodei Galarraga Pototo 29 september 2002
Op zondag, 29 september 2002, kreeg de urne met assen van Hodei Galarraga een ereplaats op het Plaza Zaldibia te Orereta, een dorpje van 2000 inwoners in Guipuzkoa. Op identiek dezelfde plaats werd 16 jaar eerder aan zijn oom Ángel María Galarraga dezelfde eer gebracht.
Op 17 maart 1986, ook een zondag, werd door het 6-jarige jongentje Hodei te Orerata een duif losgelaten voor de kist van zijn oom, Ángel María Galarraga. De kist stond opgesteld op het Plaza en de vele aanwezigen riepen: Gora ETA (Leve ETA). Het plein zag zwart (eigenlijk rood, wit en groen) van de vele Ikurriñas. Onder de aanwezigen waren o.a. José María Olarra en Itziar Aizpurua van Herri Batasuna. Laatstgenoemde verwees naar Ángel María Galarraga als een bakearen gudari, een soldaat van de vrede. Toen de burgemeester, Juan María Jáuregui, zijn rede in het Euskara onderbrak om een paar woorden Spaans te spreken, steeg een oorverdovend awoertgeroep op uit de menigte. De rouwplechtigheid werd opgeluisterd door trikitilaris (accordeonisten) en bertsolaris (bertsos zijn geïmproviseerde gezangen). Dat klonk nogal feestelijk, maar het was ook de bedoeling, omdat Ángel María Galarraga era una persona muy alegre, een blij en opgewekte persoon was. Uiteraard ontbrak het Lied van de Baskische Soldaat, het Eusko Gudariak Gara, niet en de Aurresku, de Baskische eredans.
In een welk soort democratisch land heeft de jeugd er in godsnaam behoefte aan om met bommen rond te lopen?
Op zondag, 29 september 2002, viel Hodei dus dezelfde en identieke eer te beurt. Hij was op 23 september 2002 om het leven gekomen, samen met zijn kompaan, Egoitz Gurrutxaga, toen de bom die zij vervoerden explodeerde in de wijk Basurto te Bilbo. In pers was er weinig over te lezen omdat de inwoners verhinderd hadden om de aasgieren van de regimepers het dorp te laten binnenkomen. Alleen Gara en het TV-station ETB werden toegelaten. De voltallige gemeenteraad, allemaal Batasuna, riepen Hodei uit tot "hijo predilecto", ereburger. Er was één opmerkelijk verschil: er waren minder vlaggen (Ikurriñas) te zien. Want bij aankomst van de stoffelijke resten van Hodei Galarraga, bakte de Baskische politie het weer bijzonder bruin. De mensen die hun opwachting maakten, werden tegengehouden en hun materiaal (txalaparta, megafoon, foto van de overledene, vlaggen en spandoeken) werden afgenomen. De jongeren moesten hun T-shirts van Jarrai en Segi uittrekken. Een politiehelikopter had de lijkstoet vanuit Bilbao tot in Orereta gevolgd. De polenten konden echter niet beletten dat er leuzen geroepen werden:
Herriak ez du barkatuko.
Het Volk zal dit niet vergeven.
Gudariak dira, ez terroristak.
Het waren soldaten, geen terroristen.
Bovendien werd het Lied van de Baskische Soldaat, het Eusko Gudariak Gara gezongen en een Aurresku gedanst, waarbij de vader van Galarraga op de txistu (Baskische fluit) speelde. In de loop van de avond nam de Guardia Civil de bezetting van Orereta over van de Ertzaintza.
De Lehendakari, Juan José Ibarretxe, heeft vandaag, 28 september 2007, bij de hervatting van de parlementaire werkzaamheden in de voltallige vergadering van het Baskische parlement aangekondigd dat hij op 25 oktober 2008 een volksraadpleging zal houden in Euskadi. 25 oktober is de verjaardag van het Estatuto de Guernica, bij referendum goedgekeurd op 25 oktober 1979. Of er voordien al dan niet een politiek akkoord tot stand komt met de Spaanse regering, zal zijn beslissing niet beïnvloeden.
De PNV-voorzitter, Josu Jon Imaz, had onlangs (15 juli 2007) in een krant een artikel gepubliceerd "No imponer, no impedir" (Niet opleggen, niet verbieden), waarin hij in tegenstelling tot wat de Lehendakari in zijn regeerakkoord had opgenomen, van mening was dat deze legislatuur niet de geschikte legislatuur was om een referendum te houden.
Ik zal later over dit onderwerp uitgebreid aandacht besteden in mijn webstek: De Basken en hun strijd.
Op 28 september 1979 werd in Astigarraga het raadslid van Herri Batasuna, Tomás Alba Irazusta vermoord door de doodseskaders van het BVE-Batallón Vasco Español. Twee jaar geleden werd een herinneringsplaat aangebracht in het gemeenthuis van Donostia, niet ver van een herinneringsplaat voor een PP-gemeenteraadslid.
Op de plaat van de Populist stond: Vermoord door ETA.
Op de plaat van Tomas Alba werden geen verwijzingen aangebracht naar BVE.
Het aanbrengen de plaat voor Alba had al voor de nodige commotie en het nodige wildemansgehuil gezorgd bij de ultras van Spaansnationalistische pers. Ze noemden Alba een delinquent, maar over de huurmoordenaars van BVE, hun eigen vriendjes zeg maar, geen woord.
Ley de la Carrera Militar Wet betreffende de militaire loopbaan
Het had evengoed vanuit Baskische hoek kunnen komen, maar de Catalanen waren ze deze keer te vlug af.
De Entesa Catalana de Progrés, noem het maar de progressieve Fuerza Catalana, bestaande uit ERC (Esquerra Republicana de Catalunya), ICV-EuiA (Iniciativa per Catalunya VerdsEsquerra Unida i Alternativa) en PSC (Partit dels Socialistes de Catalunya) hebben gisteren, 27 september 2007, in de Senaat een amendement neergelegd op het project Ley de la Carrera Militar, een wetsontwerp i.v.m. de militaire loopbaan. Het amendement poneert dat de president van de regering koning Juan Carlos zou moeten vervangen als hoogste bevelhebber van de Fuerzas Armadas (het leger). Dit voorrecht staat nu in de grondwet onder artikel 62. Die functie mag niet langer het voorrecht zijn van een persoon die dit op basis van geboorterecht heeft verworven, maar behoort toe aan een persoon op basis van geschiktheid.
Enkele maanden vóór hijzelf overleed, trakteerde dictator Francisco Franco het Baskische Volk op 27 september 1975 met een laatste lading kogels. Hoewel na het Burgosproces (december 1970) de doodstraf, uitgesproken tegen zes van de 11Baskische activisten, werd omgezet, liet Spanje nu 2ETA-leden Txiki en Otaegi (en 3 militanten van FRAP) terechtstellen om een noodzakelijk voorbeeld te stellen, aldus Franco. Omdat de beul, José Moreno, uit Sevilla, niet op drie plaatsen tegelijk kon zijn, werd niet gekozen voor de wurgpaal (garrote) zoals twee jaar eerder nog het lot was van Salvador Puig Antich.
Gudari Eguna 27 september
De tragische en brutale gebeurtenis rondom Txiki en Otaegi werd door ETA aangegrepen om die dag uit te roepen tot Gudari Eguna (dag van de Baskische soldaat). Bij de herdenkingsplechtigheid Gudari Eguna van vandaag, 27 september 2007, wordt de figuur van Sabin Euba Pelopintxo, overleden op 5 augustus 2007, in het daglicht gesteld.
De bedreigingen, de beledigingen, de vernederingen, de vervolgingen, de arrestaties, de folteringen, de uitwijzingen, het enige discours wat de bezettende macht kent, is steriel gebleven in het licht van de coherentie en het engagement van gudaris zoals Sabin Euba Pelopintxo. Zij hebben hun leven opgeofferd voor de vrijheid van Euskal Herria.
De gewapende strijd is het belangrijkste wapen dat wij hebben om het proces van nationale bevrijding tot een goed einde te brengen. Voor het volk! Met het volk!
ETA verdedigt hiermee de gewapende strijd. Want in de laatste vredesdialoog (mei 2007) was ETA zelfs bereid zijn militaire structuur te ontmantelen, als er bepaalde voorwaarde vervuld werden. Maar de regering had er geen oren naar. Ze zijn onder druk van de Partido Popular gezwicht en overgegaan tot de orde van de dag: de totale vernietiging van ETA. De bestaansreden, de oorzaken waarom ETA nog altijd actief is, worden naar de prullenmand verwezen.
Als Bask loop je steeds een risico, zeker als je in Navarra woont.
Aanslag op de autoriteit
Op 27 september 2003 om 1 uur s nachts stond Cristina Villar in de deuropening van haar huis in het centrum van het stadje Tafalla (Navarra) te praten met haar moeder van 73 jaar. Zij kwam terug van de bruiloft van een vriend. Op dat ogenblik kwam een patrouille van de Guardia Civil voorbij die hen vroeg zich te identificeren. Ze hadden beiden geen papieren op zak. Intussen waren er enkele voorbijgangers komen bijstaan die vroegen wat er gaande was. Ook haar vriend, Fernando Sota, kwam erbij. Dé kans voor de machos van de Guardia Civil om zich te bewijzen. Het kwam tot wat getrek en geduw en na een tijdje werd Sota opgepakt en ook Cristina Villar mocht mee. Toen de Guardias ook de moeder wilden meenemen werd de vader tegen de grond gewerkt en diende daarna medische assistentie te krijgen. Dit was het! Korte tijd daarna kwamen 1.500 buren op straat om te protesteren tegen de beschuldiging van aanslag op de autoriteit die ze absurd noemden.
Op 5 juni 2006 werd drie jaar en acht maanden cel geëist tegen Cristina Villar. Haar vriend, Fernando Sota loopt het risico twee jaar en acht maanden achter de tralies te vliegen. Verder kunnen ze veroordeeld worden tot een gezamenlijke geldboete van 13.532 euro. Dit is de straf die er staat op een aanslag zoals zij die pleegden en waarbij letsel werd toegebracht aan de autoriteit. Op de zitting vroeg Cristina Villar zich af hoe zij, een jong meisje van 1,50 m. en 50 kg lichaamsgewicht, de oorzaak kan zijn dat twee politieagenten die getraind zijn om de zwaarste delinquenten aan te pakken gedurende 90 en 129 dagen werkonbekwaam raken.
Esteban is geboren in Tolosa op 27 juli 1954. Op 18-jarige leeftijd werd hij benoemd als vrijgestelde van de ORT (Organización Revolucionaria de Trabajadores),eenSpaanse politieke partij met een marxistisch-leninistische ideologie (opgericht 1969). Een paar jaar later merkten zijn kameraden een diepgaande wijziging in zijn opvattingen. Hij werd opgemerkt in manifestaties ten guste van Baskische politieke gevangenen, hij kocht de krant Egin (voor een communist ondenkbaar) en uit gesprekken kon worden opgemaakt dat hij Marx en Lenin niet meer kende. Op 28-jarige leeftijd, februari 1982, trad hij toe tot ETA. In die tijd werd door ETA, bij toetreding, nog een fotokopie van de identiteitskaart gevraagd. De kopie werd al 4 maanden later onderschept bij een gearresteerde Etarra. Hij moest naar Iparralde vluchten, van waaruit hij acties in Spanje ondernam. Zijn naam was bekend bij de inlichtingendiensten en op 25 januari 1987 werd hij in Madrid gearresteerd. Van af dat moment werd hij van gevangenis naar gevangenis gesleept: Carabanchel, Alcalá-Meco, Herrera de la Mancha, Ocaña, Puerto de Santa María, Valdemoro en Salto del Negro. Zijn broer Leo die hem in 1989 bezocht, werd slachtoffer van een verkeersongeval (zoals velen als gevolg van de spreiding) en er moest een been geamputeerd worden. In de gevangenis van Salto del Negro (Andalucia) hield Estaban 3 hongerstakingen: 41, 34 en 27 dagen. In 1995 en 1996 werd hij 9 maanden aan één stuk opgesloten in een isoleercel, waar men straffeloos op hem kon inbeuken. Hij zag zijn dochter Irati pas toen ze al 5 jaar oud was.
In Salto hadden de dokters een acute pancreasfibrose (woekering van bindweefsel in de alvleesklier) en hepatitis C gediagnosticeerd, maar er werd hem ook maar enige medische behandeling geweigerd. Begin 1999, toen hij noodgedwongen toch gehospitaliseerd moest worden, werd vergevorderde en terminale metastase (uitzaaiing) van leverkanker vastgesteld. Op 7 april 1999 werd hij vrijgelaten, rustend op een bed (zijn sterfbed), en 6 maanden later, op 26 september 1999, stierf hij te Tolosa, omringd door de zijnen.
Parapolitionele terreurgroep, gesteund door de staat
Hotel Monbar +25 september 1985
De aanslag van de staatsterroristen van GAL tegen Hostal Monbar in Bayonne vond plaats op 25 september 1985. De vluchtelingen José María Etxaniz Maiztegi Potros, Agustín Irazustabarrena Urruzola Legra, Iñaki Asteasuinzarra Pagola en Sabin Etxaide Ibarguren Eskumotza verloren het leven, terwijl een Frans burger Jean Hiriat gewond raakte. De Openbare Aanklager vraagt aan de politie-inspecteurs het verslag van een onderzoek bekend te maken, over Hotel Orly in San Sebastián waar mogelijk de uitvoerders van de aanslag, Luis Mattei en Pierre Frugoli, tussen 23 en 26 september 85 een onderkomen vonden. Uit dit verslag zou moeten blijken of indertijd de bedienden van het hotel ondervraagd werden en of hen daarbij foto's getoond werden van de genoemde personen Amedo en Domínguez. Indien dit niet gebeurde vraagt de aanklager het alsnog te doen. Eveneens vraagt hij een beroep te doen op Interpol de huidige verblijfplaats van Mattei op te sporen om hem op te roepen om te komen getuigen. De Openbare Aanklager wil dat de robotfoto's waarmee Frugoli in 1985 in een bar in Marseille en in Irun de personen identificeerde die hij kende als "Francis" en "Miguel" aan het gerecht worden overgemaakt. Verder wordt gevraagd aan de gebroeders Rosell, eigenaars van de wapenhandel waar mogelijk de wapens voor de aanslag gekocht werden, de foto's te tonen van Amedo, Domínguez, Frugoli en Mattei.
De steeds verscherpte politionele repressie, waarvoor de PSOE-regering meteen bij haar aantreden koos, degenereerde dus in de creatie van de parapolitionele terreurgroep GAL. Nochtans waren er voor de nieuwe PSOE-regering andere opties begin jaren '80. Het ware mogelijk geweest met een aantal vertrouwenwekkende maatregelen ETA aan de onderhandelingstafel te krijgen. Een aantal maatregelen drongen zich trouwens in ieder geval op wilde men over Spanje als een normale democratische rechtsstaat spreken. Zo was er na de verdwijning van het Franco-regime nooit een zuivering geweest van de magistratuur, de ordediensten en het leger. Dat was de deal die tijdens de Transición was gemaakt. Franco-getrouwen controleerden vanaf 1975 de eerste post-Franco-regeringen en de door Franco benoemde koning Juan Carlos werd staatshoofd.
De electorale overwinning van de PSOE in 1982 bracht geen breuk teweeg in dat beleid. De partijtop van de PSOE koos integendeel voor de repressieve continuïteit. Ze zag er zelfs geen graten in daarbij een beroep te doen op schimmige individuen die al tijdens de Franco-dictatuur hadden deelgenomen aan parapolitionele operaties tegen antifascistische militanten van ETA.
Antonio Vallejo Nájera De Spaanse Mengele Een lezersbrief van 24 september 2004
Op 24 september 2004 verscheen er een lezersbrief in de krant die reageerde op de voorstelling van de documentaire Rejas en la Memoria (die op 23 september 2004 in het kader van het filmfestival van Donostia werd voorgesteld). Het was iemand die meer wist over wat er zich in naoorlogse periode had afgespeeld. U kunt de korte inhoud van die lezersbrief bekijken, na wat meer uitleg over de film.
De documentaire Rejas en la Memoria is van de hand van Manuel Palacios. De film handelt over de periode na Spaanse Burgeroorlog, toen in Spanje 500.000 mensen achter de tralies van concentratiekampen verdwenen! Wat weinig mensen weten, is dat het laatste kamp pas dicht ging in 1962! Bijna dertig jaar later komt Manuel Palacios met getuigenissen en met onuitgegeven beelden voor de dag. Zodoende wordt duidelijk dat dictator Franco deze mensen als slaven misbruikte om de Staat (zijn staat) her op te bouwen. Onder de aanwezigen op de voorstelling in Donostia was de oude Communistenleider, Santiago Carrillo, de ex-gevangene, Miguel Nuñez en de voorzitter van Vereniging van Anti-Franquistische Politieke Gevangenen, Gervasio Puerta. Zij kregen bij aanvang van de voorstelling een hartverwarmend, vijf minuten durend warm applaus van een rechtstaand publiek.
Eén van de aanwezigen zorgde voor tumult toen hij riep dat op dit ogenblik méér dan 700 Basken in ongeveer gelijkaardige omstandigheden moesten leven en lijden.
Santiago Carrillo herinnerde eraan dat in 1976 zich de mogelijkheid voordeed om een parlementaire monarchie op poten te zetten. We moesten wel afzien van een aantal eisen, aldus de oud-president van de PCE. De gruwel waarvan we het slachtoffer waren, moest onder de mat terecht komen, want het leger zou dit nooit toelaten. Ook het rechterlijke apparaat, de erfgenaam van de dictatuur, zou niet toestaan dat we die gruwel aan het licht brachten.
De titel, Rejas en la Memoria heeft méér dan één betekenis: het wil zeggen dat de concentratiekampen gedurende vele jaren verborgen bleven, maar ook dat de herinnering aan wie het meegemaakt had later vervaagde of verdween achter tralies (in het geheugen) om ze te vergeten.
Korte inhoud van de lezersbrief
In 1938 startte Antonio Vallejo Nájera, de kolonel-chef van de Psychiatrische Diensten van het Leger van Franco, in het kamp van Málaga een macaber experiment met gevangen leden van de Internationale Brigades, maar ook met politieke gevangenen (die het Regime steeds gevangenen van Gemeen Recht noemde). Eveneens werd geëxperimenteerd met pas geboren revolutionairen en met de Rode, mannelijke Horde. Maar er werden ook vrouwen bij betrokken, omdat ze mentaal debiel waren en omdat de vrouwelijke psyche veel contactpunten had met de infantiliteit en met die van het dier. (Dit zijn uitspraken van Antonio Vallejo Nájera.)Daarom begon men de kinderen van de gevangen ouders af te nemen om die onder te brengen bij de Sociale Hulp, bij religieuzen of op het kerkhof in Amorebieta in Baskenland, zoals Julia.
Hun identiteit werd bij wet gestolen, evenals hun namen en hun herinneringen. Op die manier zou de bevolking bevrijd worden van deze schrikwekkende plaag. De geneeskunde heeft een politiek beleid nodig en het Marxisme is een ziekte waarvan de behandeling voor een groot deel in onze handen ligt.
Deze Spaanse Mengele, die meende dat de Basken naar politiek en religieus fanatisme neigden, heeft in Madrid een straatnaam!
Het psychiatrisch genie van Antonio Vallejo Nájera
De bevestiging van onze stelling dat er een verband is tussen marxisme en geestelijke minderwaardigheid (in het marxisme militeren bij voorkeur antisociale psychopaten) leidt ons er toe dat we van af de geboorte deze individuen moeten afscheiden van hun ouders, om op die manier de maatschappij voor die verschrikkelijke plaag te behoeden.
Het regime van Franco verbond zich er toe de kinderen van de Republikeinen (communisten, vakbonden, Basken: allemaal bestempeld als de Rode Horde) van hun moeder te scheiden. Er werd een speciale gevangenis opgericht voor Madres Lactantes (zogende moeders) waar nauwelijks 1 uur per dag voorzien was voor contact tussen moeder en kind. Die kinderen kwamen later terecht bij de Sociale Hulp, bij religieuzen of ondervoed, op het kerkhof in Amorebieta in Baskenland.
Op 23 augustus 1938 bezorgt een militaire koerier een telegram (postal 1565) op de Inspección de Campos de Concentración de Prisioneros te Burgos. Afzender: Francisco Franco Bahamonde, bestemmeling: commandant Antonio Vallejo-Nájera, chef Servicios Psiquiátricos Militares. Historicus Ricard Vinyes, professor aan de universiteit van Barcelona, kent de inhoud van het bericht: En contestación a su escrito del 10 del actual proponiendo la creación de un Gabinete de Investigaciones Psicológicas cuya finalidad primordial será investigar las raíces psicofísicas del marxismo, manifiesto que de conformidad con su mencionada propuesta, autorizo la creación del mismo. (Antwoordend op uw schrijven van 10 augustus, waarin de creatie van een Gabinete de Investigaciones Psicológicas wordt voorgesteld, met als primordiale finaliteit een psychofysisch onderzoek naar de wortels van het marxisme, bevestig ik, in overeenstemming met vermeld voorstel, de autorisatie van dit project.)
Aan de hand van twee groepen, internationale brigadisten en 50 gevangenen uit Malaga, worden twee hypothesen naar voren geschoven: ·
1.De mentale debiliteit van aanhangers van sociale en politieke gelijkheid, gepaard gaande met onverschilligheid
2.De perversiteit van de democratische regimes die toegeven aan die aanhangers en op die manier afstevenen op een fiasco, dit in tegenstelling tot aristocratische regimes waarin alleen de sociaal beteren triomferen.
Zaterdag, 23 september 2006, werd de Gudari Eguna, de dag van de Baskische Soldaat gevierd. Het is eigenlijk geen viering, maar een herdenking van alle gudaris die in de strijd voor een onafhankelijk Euskal Herria hun bloed hebben gegeven. Dat zijn er intussen 218. Even in herinnering brengen dat we op 4 dagen verwijderd zijn van de 31ste verjaardag van het fusilleren van Txiki en Otaegi (27 september 1975). De herdenking greep plaats op de Monte Aritxulegi bij het plaatsje Oiartzun in Gipuzkoa. Meer dan 1500 personen woonden de plechtigheid bij. Op een gegeven moment werden 218 Ikurriñas in de grond geplant. Eén voorval echter haalde de wereldpers, nu ja de Belgische pers wist eens te meer noch van toeten, noch van blazen. Het was nochtans een voorval dat vrij ongewoon was, qua optreden en qua inhoud.
Op een bepaald ogenblik stapten 3 Etarras uit de bossen om een nieuw communiqué voor te lezen (vroeger werden alle communiqués via de krant Gara gestuurd), een communiqué dat blijft nazinderen. Na voorlezing werden een aantal schoten in de lucht gelost.
De boodschap
ETA wil bij dezen de meest intieme groet brengen aan alle strijders die jullie vandaag hier herdenken. Gudari Eguna is voor ons geen datum om achteruit te kijken. Integendeel, met het voorbeeld van onze strijdbroeders voor ogen en lerende uit de weg die zij gevolgd hebben, moet deze dag dienen tot de borgstelling van de strijd vandaag, maar ook van morgen. Moet deze dag dienen om de persoonlijke inzet ten voordele van Euskal Herria te versterken. De strijd ligt niet in het verleden, maar in het heden en in de toekomst. Als we zonder dralen, zonder opgeven de strijd voortzetten, zoals gudaris het voor ons deden, pas dan zullen wij een vrij volk zijn. Front vormen tegen de onderdrukking in Euskal Herria is een onvoorwaardelijke opgave om ons volk te doen overleven. Op deze aartsmoeilijke weg zal niemand ons geschenken doen. De opportuniteit om de vrijheid te verwerven ligt in het hart en de handen van ieder van ons. Laten wij bouwen aan de onafhankelijkheid van Euskal Herria door onze dagelijkse daden. Dat is nu precies de boodschap die ETA aan jullie allen wil bekendmaken: wij bevestigen de belofte dat wij onverminderd zullen verder strijden, met de wapens in de hand, tot Euskal Herria onafhankelijk en socialistisch is. Wij zijn bereid ons bloed te geven om dat te bereiken. En dat zullen wij bereiken!
Baskische en Catalaanse Socialisten. Een treffend onderscheid. 22 september 2004
In de Baskische krant Gara van 22 september 2004 staat een interessant artikel van Jon Gurutz Olascoaga, professor aan de Universiteit van Baskenland, maar zoals dat in Gara wel eens vaker voorkomt, mee ondertekend door Professor Baleren Bakaikoa (eveneens van de UPV) en de professoren Luis Bandrés, José Manuel Castells en Roldán Jimeno, professoren van de universiteit van Navarra (UPNA).
Het artikel werd geschreven naar aan leiding van de herhaalde vraag van de Baskische Socialisten PSE-EE om het autonomieplan van de Baskische Lehendakari Ibarretxe terug te trekken. De Catalaanse Socialisten echter regeren in een tripartiete met o.a. de linkse Republikeinen van Carod-Rovira en deze ERC gaat ondubbelzinnig voor de onafhankelijkheid van Catalonië om zich daarna als onafhankelijke staat op te werpen in de EU. Over dit plan zullen enkel de Catalanen, in een referendum, kunnen beslissen en niet alle burgers van Spanje. Ongeveer hetzelfde wil ook de PNV en zeker de bondgenoot, EA. De Baskische Socialisten pikken dit niet, terwijl de Catalaanse Socialisten eerder geneigd zijn mee te werken.
Vanwaar het onderscheid tussen de PSE (de Socialistische Partij van Euskadi) en de PSC (de Socialistische Partij van Catalonië)? Het grootste verschil tussen beide partijen is dat de Baskische PSE altijd een filiaal van de Spaanse Socialistische en Arbeiderspartij (PSOE) was, terwijl de Catalaanse PSC indertijd als onafhankelijke partij gesticht werd (door Joan Raventós). Omdat de Catalanen het been stijf hielden bij de pogingen om de PSC liefdevol op te nemen in de moederschoot van de PSOE, bleven ze wat ze nu zijn: Catalanen die de Catalaanse cultuur, de geschiedenis en de taal verdedigen en die taal ook consequent gebruiken in hun politiek discours. Dit gebeurt onder de leiding van de partijvoorzitter, Maragall, een beetje merkwaardig omdat hij er openlijk voor uitkomt dat hij drinkt. De PSC koos er ook steeds voor de immigranten in hun schoot op te nemen. (Binnen ETA was dezelfde discussie in de jaren 60 van korte duur: want hoewel immigranten meestal socialist waren, zijn ze vooral anti-Franco gezind en dus de vijand van mijn vijand is mijn vriend.)
De Baskische Socialisten zijn, op enkele uitzonderingen na, afkerig van een (zelfs eenvoudig) Baskisch gevoel,omnog maar te zwijgen van een nationalistisch gevoel. De partij werd in 1886 opgericht in Bilbao in de schoot van de Spaanse Socialistische Partij (PSOE) die in 1879 in Madrid het (rode) levenslicht zag. Steeds hebben ze zich verzet tegen elke eis voor Baskisch zelfbestuur. Hun aarzelende steun aan de Baskische taal kwam er enkel als een noodzakelijk kwaad. In Catalonië kan men zich niet voorstellen dat de Catalaanse Socialisten NIET aanwezig zouden zijn op een Catalaans feest. Op een feest ten voordele van de Baskische scholen (Ikastolas), een voetbalwedstrijd van de Baskische selectie of een wedstrijd van Bertsolaris (zingende improvisatoren) zal je zelfs met de hulp van een vergrootglas geen Baskische Socialist vinden. Voor de vorige Secretaris Generaal, Nicolas Redondo Terreros, was dit alles zelfs een orgie van nationalisme. Toen de Linkse Nationalisten van EE (Euskadiko Ezkerra), nochtans ontstaan uit een afgescheurde tak van ETA, tot de PSE-PSOE toetraden was er even hoop, maar al spoedig kregen ze in de spuitcabine eenzelfde kleurtje en bleven enkel nog de twee letters en het koppelteken in de partijnaam over! Ze deden zelfs geen poging om te beletten dat de PSE als een geile hond de PP ging volgen en bijvoorbeeld in de huidige Bestendige Deputatie van de provincie Araba een meerderheid sloot met de neo-fascisten van Aznar om de Baskische nationalisten buiten te houden. Hetzelfde gebeurde na de gemeenteraadsverkiezingen in Barakaldo en Andoain, beide broeinesten van Batasuna, maar die partij was intussen verboden. Als de Baskische onafhankelijkheid van de Baskische Socialisten moet afhangen komt ze er nooit
Een verhelderend verkeersongeval 21 september 1983
Op 21 september 1983 raakten commissaris Julio Casal en ondercommissaris José Amedo (zie foto) betrokken in een verkeersongeval op de snelweg Bilbo-Behobia. De Ertzaintza vond in de wagen een aktetas boordevol documenten over de creatie en de structuur van GAL. Wegens "vertrouwelijk" en "staatgeheim" werd die vondst niet openbaar gemaakt, maar later zag "wat het daglicht schuwde" toch het daglicht.
GAL is een parapolitionele "groepering" die dood en vernieling zaaide in vooral Iparralde vanaf oktober 1983 tot juli 1987. De aanslagen stopten van zohaast Frankrijk nationalisten begon uit te leveren. In hun stichtingsverklaring poneerde GAL dat zij voor iedere aanslag van ETA een vergelding op het getouw zouden zetten tegen leden van de abertzalebeweging. De hulp die het doodseskader kreeg van verscheidene staatsapparaten was totaal. Felipe González verklaarde: "Wij zullen de democratie verdedigen tot in de riolen". De hulp en de bescherming die de staat aan het doodseskader verleende, zijn geen losse beweringen.
Dit wordt duidelijk aan de hand van een persbericht verschenen verscheen in de krant "El Mundo" van 22 oktober 1985, waarin de woorden aangehaald worden van één van de stichters, Ricardo García Damborenea: " Een politieke beslissing om te handelen tegen het terrorisme op Frans grondgebied. Om die acties te verbergen en de aandacht af te leiden, werd het letterwoord GAL gebruikt. Maar er werd geen strijdmacht, noch een speciaal organisme opgericht. Neen. Het is de Administratie van de Staat zelf, met de middelen en de mensen waarover zij beschikt, die handelt. Deze operaties zijn geheim omwille van, naast andere redenen, diplomatische vereisten. GAL is dus niet meer dan een schaduwgordijn die de echte acteurs verbergt. Een mise-en-scène van dit kaliber, die politie, Guardias Civiles, wapens, voertuigen, geld...in beweging brengt en die nood heeft aan effectieven en inlichtingen van de Ministeries van Binnenlandse Zaken en Defensie, moet van boven af geautoriseerd worden, vanaf het "Presidencia del Gobierno", voorzitterschap van de regering. GAL is geen groep, geen gewapende organisatie, maar "staatlui" (Ministerie van Binnenlandse Zaken) die strijden tegen ETA, of nog abstracter gezegd: een politieke beslissing..."
GAL is dus de Spaanse Staat die aan terrorisme doet. Om me te vergewissing dat ik niet al te vlug conclusies trek, wil ik nog eens wijzen op de woorden van Luitenant-generaal van de Guardia Civil, José Antonio Sáenz de Santamaría, die zegt op 28 januari 1996: "Yo no separo los GAL de la lucha contraterrorista" (Ik zonder diegenen die tot GAL behoren niet uit van het contraterrorisme.).
Op 20 september 2003 proberen actievoerders, in het dorp Artozki (Navarra), voor de vierde opeenvolgende dag te beletten dat het dorp met de grond gelijk gemaakt wordt ten gevolge van de bouw van de stuwdam van Itoiz. Ze krijgen te doen met een overmacht aan politiemannen en Guardia Civiles, maar houden nog even stand.
Als je bedenkt hoe de Basken aan hun ETXEA (huis) gehecht zijn, begrijp je pas welk drama hier gaande is. In de dorpen worden de mensen niet bij familienaam maar bij de naam van hun huis genoemd! Voeg daarbij de massa familienamen die beginnen met ETXE, ETSE of de oude vorm ECHE en alle afleidingen daarvan:
Etxeberria (van het nieuwe huis), Etxebeste (van het andere huis), Echamendi (van het huis op de berg), Echenagusi (van het huis van de baas).
Op 8 september 2007 onthulde de krant Gara volgend schrikbarend bericht:
De Coordinadora de Itoitz (actiegroep tegen de stuwdam) klaagt aan dat er zich sinds het begin van de werken al 1327 aardschokken, aardverschuivingen hebben voorgedaan, waarvan in de eerste 7 dagen van september alleen al 21. De Coordinadora vraagt dringend aan de Spaanse Minister van Milieu, Cristina Narbona, om het leegpompen van de stuwdam te verordenen, vooraleer er slachtoffers te betreuren vallen.
In de nacht van 19 september 2000 werden in de vallei van Sakana (Navarra) vier jongeren gearresteerd door de Guardia Civil, terwijl op hetzelfde ogenblik in zes dorpen van de vallei acht lokalen werden doorzocht, o.a. de Gaztetxes (jeugdhuizen) van Olatzi, Altsasu, Ziorda en Lakuntza. Eén van de arrestanten durfde achteraf te verklaren dat hij bij de ondervraging geslagen werd en de plastic zak over het hoofd getrokken kreeg. Werden er dan mensen vermoord? Werden er kinderen verkracht, werden er harddrugs verhandeld? Véél erger! De jongeren hadden een bulletin samengesteld onder de titel Alde Hemendik (Oprotten) waarin ze de pesterijen van de Guardia Civil op een rijtje hadden gezet, o.a. de vele controles van autos. De ooit zo democratische, linkse krant El País had getiteld dat radicale jongeren een bulletin hadden opgesteld met gegevens die konden dienen om de Guardia Civil aan te vallen in Navarra! De rechter had daarop besloten de verantwoordelijken, eens geïdentificeerd, te beschuldigen van medewerking aan gewapende bende! Er werden straffen van zes jaar geëist. Dit alles katalyseerde in het initiatief Utzi bakean Sakana (Laat Sakana met rust). Drie maanden na de arrestatie werden de jongeren voorlopig vrijgelaten en nog een paar weken later sprak het Hooggerechtshof hen vrij... (De plastic zak heeft echter zijn sporen nagelaten en de namen in de krant ook )
Op 18 september 1999 stichten 1.778 nationalistische burgemeesters en gemeenteraadsleden uit Baskenland (Zuid en Noord) en uit Navarra een Assemblee van Baskische Gekozenen, genaamd: Udalbiltza, met de bedoeling in de drie territoria de idee van een Baskische Natie te versterken. 2.460 gemeenteraadsleden hadden toegezegd (hetzij 682 méér). Toch gaat het om een meerderheid van 56,5 %, maar de burgemeesters van de grote steden zijn er niet bij. Het is een oeroude Baskische traditie dat de basis regeert (onder een boom, de eik van Gernika).
Als gevolg van publicaties in de krant "El Mundo" op 17 september 1996, werd één van de chefs van Spaanse geheime dienst, luitenant-generaal Javier Calderón in beschuldiging gesteld. De aanklacht luidde: de ontvoering van drie personen met het oogmerk een krachtige drug op hen uit te testen, die later zou gebruikt worden tegen ETA. Eén van hen is door de tests gestorven. De feiten gaan terug naar juni 1988. CESID had een plan opgesteld om Josu Ternera te ontvoeren. Dat plan kreeg de naam: Aneto-Esfera-Shuto. Het mislukte omdat tijdens de voorbereidingen Josu Ternera opgepakt werd door de Franse politie. Angstwekkend was echter het feit dat tijdens de voorbereiding ook een drugexperiment(Operatie Mengele) werd uitgevoerd met een narcotische cocktail op basis van een substantie die gebruikt wordt bij anesthesie: Pentothal. Dit experiment werd toegepast op 3 personen: twee drugsverslaafden en een bedelaar. De drugsverslaafden werden opgepakt in de Madrileense wijk Malasaña. De bedelaar, van Noordafrikaanse afkomst, was de enige die gedrogeerd werd en als gevolg hiervan overleed.
De opdracht voor de ontvoeringen werd opgedragen aan 5 agenten, maar Calderón weigerde hun namen bekend te maken en gaf alleen pseudoniemen: Don Emilio, Losada, Porto, Zarca en Ureña. Calderón steunde zich hierbij op het volgende: De identiteit van de agenten wordt beschermd door de wet (LEY 9/1968) op de officiële geheimen.
Op dat moment, onder de regering van de PSOE, waren de twee hoogst verantwoordelijken voor de CESID, generaal Emilio Alonso Manglano en tweede in rij, generaal Javier Calderón.
Op 16 september 2004 verhoogde de rechtbank van Pau (in Béarn, waartoe juridisch ook Baskenland hoort) de sanctie tegen63 Demos (Demokrazia Euskal Herriarentzat), Baskische nationalisten uit het Noorden, die op een vredelievende (en doorgaans ludieke manier) acties voeren ter verdediging van de Baskische taal.
Bijna dagelijks proberen ze met ludieke acties de belangrijkste eisen van de Baskische publieke opinie te realiseren: het officialiseren van het Baskisch, de oprichting van Baskische sportselecties, het recht op zelfbeschikking voor Baskenland, het Baskische departement in Iparralde, rechten voor de politieke gevangenen, enz. De boodschap wordt echter niet altijd begrepen door de autoriteiten die reageren met middelen die hun eigen zijn (justitie, politie, ...).
Zo hadden zij een Mus-tornooi (Baskisch kaartspel) gehouden op de treinsporen tussen Baiona en Hendaia. Zo zorgden zij er voor dat de spoorweg gedurende 2 uren niet kon gebruikt worden.Op een vorige zitting spraken alle 63 terroristen enkel Baskisch, waarop de Rechter de tolk verbood de woorden van de Franse staatsburgers te vertalen. Daarop werd de zaal met geweld ontruimd, waarna 5 actievoerders naar het ziekenhuis dienden gebracht. De straf werd toen op 300 euros bepaald voor studenten en werklozen en 400 euros voor de anderen. Daarbij kwamen nog eens 9.300 euros als schadevergoeding en 1.200 euros aan proceskosten. Op de zitting van vandaag voegde de rechter voor elke Demo nog eens 300 euros toe plus 120 euros gerechtskosten. Gorka Torre (zie foto), woordvoerder van het collectief Demo zei dat nu duidelijk was welke strategie de Franse Staat had tegen de Baskische eis voor tweetaligheid: de actievoerders economisch te wurgen.
In Bidart wordt op 15 september 2000 Ignacio Gracia Arregui "Iñaki de Renteria" gearresteerd. Sinds 1987 is hij de 45ste ETA-leider die in Frankrijk gearresteerd werd. Hij wordt door El Mundo meteen tot "nummer één" van ETA gebombardeerd. Zo krijgt de arrestatie nog méér "glans" .Hij was in gezelschap van zijn vriendin Fabianne Tapia en hun tweejarig dochtertje. "Iñaki bleef tijdens de arrestatie erg kalm.", weet El Mundo te vertellen, alsof dit een bewijs van schuld is.
Iñaki de Rentería is in november 1955 geboren in Errenteria (Gipuzkoa). Op 17 jarige leeftijd zoekt hij contact op met ETA-pm en in 1974 ziet hij zich verplicht zijn huis te verlaten, omdat hij onderdak verleend had aan verscheidene Etarras. Hij vluchtte naar Iparralde. In 1977 werd hem door de regering van Adolfo Suárez amnestie verleend, maar Iñaki de Rentería was vastbesloten om, voor zijn volk, de gewapende strijd verder te zetten. Hij trad toe tot ETA-m (de speciale eenheid Bereziak) en kwam op die manier in het gezelschap van Francisco Múgica Garmendia "Pakito", Santiago Arróspide Sarasolaa "Santi Potros", Miguel Angel Apalategui "Apala" en José Antonio Urrutikoetxea, "Josu Ternera".
Iñaki de Rentería klom, na de Golpe de Bidart op 29 maart 1992, op tot in het uitvoerende comité van ETA. Volgens de Spaanse Justitie waren Ignacio Gracia Arregui Iñaki de Rentería en José Javier Arizkuren Ruiz Kantauri, het brein achter de mislukte aanslag op koning Juan Carlos I in augustus 1995 te Palma de Mallorca.
Op 14 september 2001 ordonneerde magistraat Ismael Moreno de vrijlating van Iratxe Sorzabal, die 5 maanden geleden vóór hem verscheen met duidelijke sporen van de foltering die ze moest ondergaan in handen van de Guardia Civil. (Zo kreeg ze elektroden op de tepels geplaatst!) Volgens informatie aan de familie had de rechter nu de beschuldiging van lidmaatschap van gewapende bende laten vallen. Tja!
Vanaf 17 augustus 1936 hadden de oorlogsschepen "España", "Almirante Cervera" en "Velasco" de steden San Sebastián (Donostia) en Irún gebombardeerd, bijgestaan door luchtaanvallen van de Italiaanse "Capronis". Op 26 augustus werd de definitieve aanval, van op land, ingezet tegen Irún, en dit werd in het voordeel van de opstandelingen beslecht op 2 september 1936. Twee weken later, op 13 september 1936 viel Donostia. De verovering van Gipuzkoa had de bevoorradingsroute voor de Basken met Frankrijk afgesneden. Het front stabiliseerde en ongeveer 50.000 mensen namen de vlucht naar Bizkaia. De repressie was gestart. Hoewel de opstand in het teken van het "kruis" stond (kardinaal Gomá had de opstandige troepen gezegend en de opstand "La Cruzada", de kruistocht, genoemd) werden onmiddellijk na de verovering van Gipuzkoa, naast zovele anderen, 14 priesters (uiteraard Basken) tegen de muur gezet (eufemisme voor gefusilleerd).
Rafa Diez, vakbondsleider VRIJ (voorlopig) 12 september 2005
Hoewel Rafa Diez, de vakbondsleider van LAB, (samen met Eli Zubiaga) beschuldigd werden van lidmaatschap van ETA kwamen op 12 september 2005 vrij bij gebrek aan bewijzen. Voorlopig vrij zoals dat voor vrijwel alle Basken het geval is. De beschuldiging was zo zwak dat de rechter niet eens vragen had gesteld! Zelfs de Openbare Aanklager, Juan Moral, had geen enkele vraag gesteld! Wel waren er vragen gesteld door Rodríguez Segura, de advocaat van AVT-Slachtoffers van het Terrorisme, maar er werd geen antwoord op gegeven.
Rafa Diez verklaarde aan de verzamelde pers: Ze kunnen ons niet onder verdenking blijven houden omwille van onze ideeën. Deze politieke jacht moet stoppen. Wij moeten ons bij het Hooggerechtshof melden omwille van onze politieke activiteit en onze ideeën, om ons politiek project te verdedigen. Dit moeten we blijven aanklagen. De Spaanse justitie in het algemeen en het Hooggerechtshof in het bijzonder, leven van de politieke beslissingen.
Zubiaga moet zich elke 1ste en 15de van de maand melden op de rechtbank die het dichtst bij zijn woonplaats ligt. Verder mag hij de Spaanse Staat niet verlaten.
Alles draait om een telefoongesprek tussen Díez en de ondernemer Antxon Lafont, aangaande het op het getouw zetten van een kiesplatform (Aukera Guztiak) dat de stemmen van de Batasuna-kiezers zou verzamelen, maar dat later buiten de wet gesteld werd. Zubiaga werd gearresteerd omdat hij tijdens een gevangenenbezoek over open lijsten had gesproken.
De vice-secretaresse van LAB, Ainhoa Etxaide, vraagt aan president Zapatero: of het Hooggerechtshof de voornaamste acteur zal blijven bij de beslissingen die hij gaat nemen inzake Baskenland. De nationalistische vakbond moet uitleg gaan geven over zijn politieke en syndicale activiteit, omdat dit past in het criminaliseringproces van het linkse nationalisme. Dit zijn strategieën uit het verleden.
Zoals te lezen was in het artikel van 6 september 2007 verscheen Unai Romano op 11 september 2001, incomunicado (zonder bijstand van een vertrouwensadvocaat), voor rechter Guillermo Ruiz Polanco. Met een steunkraag om, twee blauwe ogen, de oogbollen met bloed doorlopen (waardoor hij gedurende drie dagen niets had kunnen zien!), en duidelijke sporen van vele slagen had hij heel even aan zijn advocaat kunnen vertellen over zijn behandeling bij de ondervraging door de Guardia Civil (plastic zak, elektroden aan de testikels en achter de oren, aankondiging dat moeder zou overleden zijn). Rechter Ruiz Polanco wilde niet naar hem luisteren en gaf zelfs als antwoord dat zeggen ze allemaal. Om Romano (en zijn lichamelijke toestand) voor de buitenwereld af te zonderen, werd een hele vleugel van het Hooggerechtshof voorbehouden. De pers (de objectieve pers uiteraard) mocht absoluut niet zien hoe hij was toegetakeld. Hij kreeg een trui over het hoofd toen hij binnengeleid werd. Fysiek gedeprimeerden psychologisch erg aangeslagen (door het verloren zicht) zocht hij een uitweg door zichzelf de polsente kwetsen, eerst met de nagels daarna met de tanden. Toen hij op de grond lag en niet meer reageerde op de bevelen van de Guardia Civil brachten ze hem naar een dokter met de mededeling dat hij zelfmoord had willen plegen. De Guardia Civiles verklaarden dat ze gehoord hadden hoe hij zelf met het hoofd tegen de muur had gebotst. Daarop hadden ze hem een deken omgedaan om te beletten dat hij zichzelf open wonden zou toebrengen en botten zou breken.
Gisterenavond, 9 september 2007 om 23:30u, werd een kleine ontploffing waargenomen in een wagen die geparkeerd stond aan de delegatie van het Ministerie van Landsverdediging te Logroño. ETA had een bomauto geplaatst, maar alleen de ontsteker is ontploft. Tedax, de ontmijningsdienst heeft tot vanmorgen 07:30u gewerkt om verder onheil te vermijden. De wagen was geladen met 80 kg explosieven.
Het is geen toeval dat de mislukte aanslag samenvalt met het communiqué dat gisteren door ETA verspreid werd.
Dolores González Katarain Yoyes +10 september 1986
Op 10 september 1986 wandelde Dolores González Katarain Yoyes met haar zoontje Akaitz door het feestvierende Ordizia. Een paar schoten weerklonken en Yoyes was niet meer. Volgens de processen-verbaal opgesteld t.b.v. het proces werd Antonio López Ruiz Kubati aangewezen als dader en Francisco Mujika Garmendia Pakito als opdrachtgever.
Dolores González Katarain, Yoyes werd geboren in Ordizia op 14 mei 1954. Zij werd beroemd omdat zij de eerste vrouwelijke dirigente van ETA werd en één van meest gezochte Etarras.
Yoyes trad toe tot ETA in de jaren 70. Na de moord in 1978 op José Miguel Beñarán Ordeña Argala, door de doodseskaders van het BVE- Batallón Vasco Español, nam zij langzamerhand afstand zijn erfenis: "la línea dura", de harde lijn. Zij verliet ETA in 1980 en ging in ballingschap naar Mexico, waar zij werkzaam was voor de UNO. Op 17 oktober 1985, toen er geen enkele klacht meer tegen haar liep, overwoog zij om naar Euskadi terug te keren. Het is tot op vandaag nog niet helemaal duidelijk waarom Yoyes wilde terugkeren. Bepaalde bronnen spreken van een pact met Txomin Iturbe. Ik wil daarover niet verder uitweiden, omdat deze zaak heel duister is en het niet eens zeker is of dit waarheidsgetrouw is. Wat wel vaststaat, is dat zij ingegaan is op de mogelijkheden van het Plan de Reinserción Social (spijtoptanten kregen een soort amnestie). Dat was voor veel nationalisten een stap te ver en ze werd openlijk beschuldigd van verraad (Yoyes traidora, Chivita arrepentida).
En wat zei ETA zelf hierover?
De zaak Yoyes is illustratief. Terwijl de hachelijke situatie van de vluchtelingen stilaan de pijngrens overschrijdt, terwijl de levenomstandigheden in Iparralde onhoudbaar worden, terwijl GAL frequent onze beste militanten uitmoordt, terwijl arrestaties aan de lopende band gebeuren, terwijl deportaties en uitlevering aan het vijandige Spanje schering en inslag zijn, besluit Yoyes, die een goedbetaald burgerlijk leven leidt in Mexico en een wettelijke verblijfsplaats heeft, in te gaan op het vernederende plan van Barrionuevo. Het contrast tussen haar persoonlijke situatie en de rest van de vluchtelingen toont duidelijk haar positie tegenover haar vroegere strijdmakkers aan en haar voorkeur voor de Spaanse machthebbers. Iedereen heeft het recht vrijwillig de organisatie te verlaten, zonder probleem, de enige voorwaarde is dat er niet samengeheuld wordt met de bezetter. Haar houding getuigt van een bewust misprijzen voor hen, in ballingschap, die meer dan ooit en heviger dan ooit moeten lijden
Uittreksel uit: Zutabe, nr. 44, november 1986. Opgesteld door Colectivos Presos de ETA.
De confrontatie tussen de regering en ETA groeit stilaan naar een hoogtepunt. De veiligheidsdiensten zijn in het offensief getreden en de enige bedoeling van de regering is alleen nog de gewapende organisatie op te rollen (sinds het einde van het staakt-het-vuren op 6 juni 2007 zijn al 26 Etarras gearresteerd). Het definitieve einde zouden ze willen bereiken vóór maart 2008 (algemene verkiezingen). De vredesgesprekken zijn verder af dan ooit. De indruk wordt gewekt dat niet alleen de gewapende organisatie wordt aangepakt, maar ook het politieke apparaat (arrestatie Arnaldo Otegi, aantijgingen tegen ANV en alles verbieden wat de abertzalebeweging wil inrichten.) Omdat ETA nog geen communiqué heeft verspreid, gaat de regering er van uit dat het de organisatie ontbreekt aan een project. Ik wil er op wijzen dat gedurende de voorbije 40 jaar dit al de honderdste en zoveelste aankondiging is van het verdwijnen van ETA. Nog altijd worden geen lessen uit het verleden getrokken. En ik denk dat de regering van de PSOE zich schromelijk misrekent.
Nog maar pas had de regering haar offensief bekend gemaakt of ETA kwam op de proppen met een communiqué. Ze eisten een paar kleine aanslagen op (een bestelwagen ontploft, een klein bommetje (grote voetzoeker) bij de doortocht van de Ronde van Frankrijk, een paar kleine bommetjes op autosnelwegen bij de vakantieterugkeer en de grotere aanslag op de kazerne in Durango). Maar van grotere betekenis zijn de uitspraken dat de regering het conflict niet wil oplossen en alleen zoekt naar de totale vernietiging van ETA, dat ETA ongestoord verder gaat met de strijd tot het doel bereikt is. En dat doel is: de verdediging van Euskal Herria met de wapens tot alle projecten (gevangenen dichter bij huis, beslissingsrecht, Navarra bij de Baskische Autonome Gemeenschap, zelfbeschikking, enz ) onder democratische voorwaarden tot stand zijn gekomen.
Op 9 september 2003 kwam Eugenio Irastorza uit Ordizia vrij. Hij zat 23 jaar in Spaanse cellen en was op dat moment de Baskische politieke gevangene met de meeste dienstjaren. Toen Tejero met getrokken revolver het Spaanse Congres binnendrong en met een Zitten, klootzakken! de hele Spaanse volksvertegenwoordiging als bange broekschijters onder hun banken deed verdwijnen, zat Irastorza al een jaar vast!
Als bijkomende straf, voor zowel zichzelf als voor zijn familie, verbleef Irastorza sinds 1989 in het Zuiderse Andalucía! De familie gaf op deze manier een fortuin uit aan reiskosten. Voeg daarbij de kleine en grote pesterijen van de Guardia Civil (buiten de gevangenis) en van de bewakers (binnen). Eén voorbeeld:
Ergens in augustus 1996 werd Eugenio Irastorza aangevallen door een talrijke groep functionarissen in de gevangenis Jaén II, terwijl hij zat te wachten om toegelaten te worden in de bezoekersruimte van de gevangenis, om zijn bezoekende familieleden te ontmoeten.
De agressie was begonnen toen hij zijn cel verliet om zich naar de bezoekersruimte te gaan. Een cipier, een zekere Francisco, deed teken dat hij hem de hals zou oversnijden als hij het waagde zijn cel te verlaten. Eugenio Irastorza, die op zijn rechten stond, werd in een kamer gesleurd door 2 cipiers en afgeranseld. Onmiddellijk snelden talrijke cipiers toe, niet om hem te ontzetten, maar om hun sadisme bot te doen vieren. Onder hen een zekere Camilo en de chef van de afdeling Manuel (beter gekend als Chuck Norris). Hij werd naar een isoleercel gesleurd, moest zich volledig uitkleden en werd verder afgetuigd.
Aan de familie werd meegedeeld dat hij in afzondering zat wegens slecht gedrag en dat het bezoek niet meer kon doorgaan (de familie had een reis ondernomen van meer dan 1000 km, enkel.)
De klacht die Eugenio Irastorza indiende, werd door de magistraat van de Vigilancia Penitenciaria de Granada, Maria del Carmen Navajas Rojas, gearchiveerd. En op 14 oktober 1996 spande zij zelf een rechtzaak tegen hem in wegens valse verklaringen.
Op 8 september 2005 staat in de krant Gara te lezen: tussen februari 2003 en juli 2005 werden in Baskenland, aan beide zijden van de Staatsgrens méér dan 116 personen gearresteerd op beschuldiging van Dat diende nog uitgevonden te worden, of zou wel vanzelf komen na een dagenlange ondervraging (foltering) in isolement.
De eerste arrestatiegolf vond plaats op 19 en 20 februari 2003. Op 1 april 2003 waren er opnieuw 9 arrestaties. Later werd gezegd dat het om preventieve arrestaties ging die gericht waren tegen het apparaat van ledenwerving van ETA. Toenmalig PP-minister van Binnenlandse Zaken, Mariano Rajoy (zie foto), verklaarde doodleuk: We hebben 35 personen aangehouden en nu zullen we in de commissariaten nagaan waarvan we ze kunnen beschuldigen. (Rajoy weet al jaren niet meer wat blozen van schaamte is.) Het was duidelijk dat de paranoia van Allemaal van ETA hier toch wel buitensporige vormen had aangenomen. Méér dan verdacht was het feit dat bij elke arrestatie, in die periode van méér dan 2 jaar, gezegd werd dat de arrestaties een gevolg waren van de documenten die aangetroffen werden bij de arrestatie van Ibón Fernández de Iradi Súsper.Al snel werd dit gewoon namen gevonden op de lijsten van Súsper. Als dit waar was, waarom hadden ze de personen op die lijsten dan niet meteen opgepakt? Het persagentschap Efe, dat Spaanse Juridische bronnen citeerde, wist te melden dat sommige arrestanten tot op heden nog niet door ETA gecontacteerd werden. (Een lege doos!) Minister Acebes van Binnenlandse Zaken wist te raaskallen dat een harde slag was toegebracht aan de poging om de terroristische bende te reconstrueren. (Nóg een lege doos!) Miguel Sanz, de Zonnekoning van Navarra bestempelde de arrestanten al meteen als criminelen! Uiteindelijk bleven er 70 aangehouden en daarvan zitten er nu nog 36 vast. Voor de in vrijheidstelling incasseerde de Spaanse Staat een bedrag van méér dan een miljoen euro aan borgsommen! Zo wordt dit Volk elke dag bestolen! De meeste arrestanten dienden een klacht in omdat ze gefolterd waren: de plastic zak over het hoofd, seksuele bedreigingen, slagen op het hoofd, stroomstoten aan de testikels en zelfs schijnexecuties. Tegen Unai Berrostegieta werd een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd omdat hij documenten zou hebben in verband met de jongerenorganisatie Segi die verboden was. Berrostegieta werd op 15 april 2006 aangehouden in Noord-Baskenland en meteen aan Spanje uitgeleverd: De eerste toepassing van de Euro-orden, het Europese aanhoudingsbevel (en waarbij indertijd slechts één volksvertegenwoordiger, Geert Bourgeois, tegenstemde).
Op 7 september 2006 verscheen Iñaki Bilbao Goikoetxea Basur, van het ETA-commando Bakartxo, voor het Hooggerechtshof in Madrid en hij zorgde voor een optreden dat zelfs het nieuws op TVE haalde. Omdat hij al eerder voor tumult zorgde, was hij in een glazen kooi ondergebracht. Hij sloeg er zo hard tegen dat gevreesd werd dat het glas zou breken. Daarbij riep hij procureur Alfonso Guevara toe: Ik ga je nog een keer zeven kogels verkopen, zoals ik je al eerder beloofde. Strontfascist, txakurra (hond), lafaard, smeerlap, parasiet! Ik stroop je het vel af! Ik blijf verder doen in de gewapende strijd, tot Euskal Herria vrij en onafhankelijk zal zijn. Tot ik sterf of tot ze me doden. Ik wil nu weg uit deze zaal, want ik erken dit tribunaal niet.
Intussen werd Bilbao geboeid, maar toen daarna Baltasar Garzón nog tegen hem kwam getuigen, was het hek helemaal van de dam: Jou zal ik nooit vergeten, fascist! Ik denk dat ik ga doen wat ik je beloofde, klootzak! Kijk me aan! En nu open je een nieuw onderzoek tegen me!
Iñaki Bilbao zal wel nooit voor een amnestiewet in aanmerking komen.
Op 6 september 2001 werd Unai Romano om 4 uur 's morgens van zijn bed gelicht door leden van de Guardia Civil. Ze zegden meteen dat hij beschuldigd werd van "collaboratie met gewapende bende". Guardias in burger vielen het huis binnen, deden Unai Romano de boeien om en verklaarden dat ze de flat gingen doorzoeken. Dit gebeurde blad per blad, boek per boek en duurde eeuwig tot op een bepaald ogenblik de overste zei dat ze wat moesten opschieten.
"Mijn hoofd werd bedekt en in de auto, die me meenam naar een onbekende plaats, werd geen woord gezegd en moest ik gedurende de hele rit met het hoofd tussen de knieën blijven zitten. Bij het verlaten van de auto werd ik niet gewaarschuwd dat er enkele trappen waren zodat ik viel. Ik werd naar een cel gebracht en kreeg een bivakmuts over het hoofd. Toen ik zei dat ik ademhalingsproblemen had, zei de Guardia Civil die me moest bewaken dat ik geen recht had op ademen. Het traject naar Madrid werd ongeboeid en aan erg grote snelheid afgelegd. Ginder kreeg ik vier belangrijke raadgevingen:
§hen gehoorzamen
§de ogen gesloten houden
§hen niet aankijken
§als ik een andere gevangene tegenkwam, hem niet aankijken.
In de cel moest ik blijven staan. Bij aanvang van de ondervragingen werd gevraagd medewerking te verlenen en intussen kreeg ik voortdurend slagen op het hoofd met stokken die in tape of schuim waren gewikkeld. Ze beantwoorden zelf een aantal vragen. 'Ja, ik kende dinges wél.' 'Ja, ik kende die en die wél.' 'Ik heb wél die bomauto geparkeerd.' 'Ik heb wél op die en die geschoten.' Bij elk ontkennend antwoord kreeg ik een aantal stokslagen en werden de vragen opnieuw gesteld. Als ik groggy was, werd er gevraagd naar mijn vriendenkring, familieleden, bars die ik bezocht in Vitoria, de Ikastolas, mijn politieke activiteiten, etc. Ik had de ogen bedekt met een soort masker en daar over heen droeg ik nog een bivakmuts. De ondervragingen werden steeds erger en ik kreeg op een bepaald ogenblik zelfs een drietal bivakmutsen over elkaar waardoor ik enorm zweette. De slagen werden er een beetje door gesmoord, maar ze bleven verschrikkelijk . Tot ongeveer acht keer toe kreeg ik de plastic zak over het hoofd. Ik moest kniebuigingen maken tot de totale uitputting . Ik was doornat van het zweet. Ik hoorde voortdurend pijnkreten van andere mensen. In een ander vertrek werd ik bij een vrouw gebracht die me haar carnet van rechtsdokter toonde. Ze vroeg me wat ze met me gedaan hadden en vertelde haar van de slagen en van mijn onregelmatige hartslag. Terug bij de ondervragers kreeg ik meteen een twintigtal stokslagen. Ze schreeuwden als gekken, werden steeds agressiever en stelden steeds dezelfde vragen met steeds dezelfde gevolgen. Omdat ik niet bekende wat zij graag wilden horen, zou het me 'hoerenzoon die ik was' vergaan zoals 'met die LASA! (dood gefolterd!) Ze begonnen elkaar af te lossen en ik kreeg stroomstoten aan de genitaliën, aan de oren, de penis, kreeg de plastic zak over het hoofd, slagen Daarop begonnen ze te dreigen door te zeggen dat mijn vriendin en mijn broer onderweg waren en dat die de dubbele portie zouden krijgen. Toen vertelden ze dat mijn moeder gearresteerd was en dat ze haar met een koord rond de voeten in het stuwmeer bij Vitoria in het water lieten zakken. Het leek dat één van hen belde met de collega's die aan het stuwmeer bezig waren en nadat die plots iets schreeuwde zwegen ze allemaal. Toen zegden ze me dat mijn moeder overleden was. Ze brachten me weg en lieten me een uur alleen. Ik werd hysterisch. Mijn hoofd leek te gaan ontploffen en ik begon mijn polsen door te bijten. Toen ze dat merkten werd ik opnieuw naar de dokter gebracht. Die schrok erg en vroeg hoe het met me ging. Het was 7 september, 10 uur in de morgen.
Ze wilden me naar een militair hospitaal brengen, maar de gerechtsdokter bekwam dat ik naar een universitair ziekenhuis kon. Daar werd ik in een rolstoel gezet en werden mijn polsen verzorgd. De gerechtsdokter kwam me even later zeggen dat mijn moeder helemaal niet dood was. Hun enige zorg was te weten of ik een schedelbreuk had. Verder onderzoek wees uit dat dit niet het geval was. De pijn was echter onhoudbaar, maar ze wilden me geen pijnstiller geven vooraleer alle onderzoeken achter de rug waren. De arts stelde zich in contact met de rechter om te verkrijgen dat ik in het ziekenhuis kon blijven. Ik had een spiercontractuur en een zwelling in de nek. Omdat mijn nek helemaal gekwetst was, kon mij de noodzakelijke neksteun niet meteen aangebracht worden. Mijn oor was door het gebruik van de elektroden verbrand.
Mijn hele hoofd was paars en blauw en mijn ogen zwart van het geronnen bloed.
De oogspecialist onderzocht me omdat ik mijn ogen niet meer open kreeg. Ik zag niets. Terug in het commissariaat vroeg de gerechtsarts een zetel, maar ik kreeg er een zonder armleuningen. Hoewel het 18.00 uur was kreeg ik mijn ontbijt: twee potjes yoghurt en een broodje. De yoghurt moest me door de dokter gevoerd worden, de sandwich kon ik niet kauwen. Twee Guardias Civiles kwamen me voortdurend uitlachen, waarbij ze zegden dat ik een monster was, een varken en meer van dergelijke dingen. Ik kreeg regelmatig ijs tegen de pijn. Iemand wilde me een soort slaapmiddel geven en een klein slokje ervan maakte me erg slaperig. Na een uur moest ik in een auto plaatsnemen. De tocht door de stad, met de sirenes in werking, was vreselijk: optrekken, bruusk remmen, zigzag rijden, zodat ik mijn hoofd niet steeds tegen de ruit kon steunen. Er werd ergens uitgestapt waar foto's en vingerafdrukken genomen werden. Ik zag nog steeds niets. Terug in de cel kreeg ik een hulpje, een Colombiaan die me bijstond bij alles. Het lukte me enkele uren te slapen. 's Morgens vertelde de Colombiaan me dat enkel het puntje van mijn neus en mijn lippen een normale kleur hadden. Ik zat in de infirmerie van Soto del Real in een geïsoleerde afdeling. Ik was dus "incommunicado" en de Colombiaan moest weg. Ik moest op de tast naar het toilet, naar dedouche, gaan eten, gaan slapen.
Op zondag 9 september begon ik tegen de avond weer enigszins te zien. Maar ik mócht nog niemand zien (of niemand mocht mij zien?) Een gerechtsdokter kwam me onderzoeken en hij zei me dat ik enigszins geschikt was om voor de rechter te verschijnen.
Op 11 september werd ik om 7 uur gewekt. Ik viel opnieuw in handen van de Guardias die me naar het Hooggerechtshof moesten brengen. Omdat mijn polsen gekwetst waren, vroeg ik om niet geboeid te worden maar daarvoor had ik geen medisch getuigschrift De reis was erg zwaar omdat ik nog steeds ziek was. Terwijl ze mijn "rechten" voorlazen, werd ik uitgelachen met hoe ik eruitzag. Bij de tocht naar het bureau van rechter Guillermo Ruiz Polanco kreeg ik een kap over het hoofd zodat ik niemand kon zien (maar ook niet gezien kon worden ) Ik ontkende alle beschuldigingen. Toen hij me vroeg of ik er nog iets aan toe te voegen had, vertelde ik over de behandeling die ik had moeten ondergaan. Na een halve minuut onderbrak de onderzoeksrechter me en zei dat hij al jaren met de Guardia Civil werkte en dat vele arrestanten zegden gefolterd te zijn, maar dat hij me niet geloofde en dat dit niet de plaats en het ogenblik was voor dergelijke verklaringen. Met een politiecamionette werd ik opnieuw naar de gevangenis overgebracht. Ik vroeg te mogen bellen, omdat ik nu niet meer in afzondering was, maar ze zegden daarvan nog geen bevestiging gekregen te hebben Op 18 september leek ik eindelijk toonbaar en werd ik overgebracht naar een normale gevangenismodule.
Ik vergat nog te vertellen dat ik tijdens de ondervragingen bijna steeds naakt was."
Het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco beschouwt de verklaringen afgelegd door Jon Salaberria, lid van de politieke groep Sozialista Abertzaleak (Batasuna), tijdens de parlementaire debatten van 12 april 2002 als delict, meer gespecificeerd: verheerlijking van terroristische acties. De strafmaat wordt vastgelegd op 1 jaar gevangenisstraf en 7 jaar ontzetting uit zijn rechten. Dit is een precedent dat kan beschouwd worden als een agressie tegen de vrije meningsuiting van een lid van het parlement, dat precies borg moet staan voor de vrije meningsuiting. Artikel 71 van de Grondwet erkent de onschendbaarheid van een Député en een Senator bij het uiten van opinies uitgesproken in die functie (inviolabilidad por las opiniones manifestadas en el ejercicio de sus funciones). Dit principe werd ook door artikel 26 van het Estatuto de Autonomía para el País Vasco erkent. Dit recht werd trouwens verder ontwikkeld in de Ley autonómica 2/1981, waarbij onderstreept wordt dat de leden van het parlement niet mogen beschuldigd, noch gerechterlijk vervolgd worden, zonder voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement.
Op 12 april 2002 had Salaberria in volle parlementaire zitting een uitspreek gedaan over de gewapende activiteiten van ETA: door de natuur van het conflict te verdraaien, zie ik geen mogelijkheid om oplossingen te vinden en u weet allen perfect dat de gewapende strijd van ETA niet draait om de stelling ideeën op te leggen. De gewapende strijd beantwoordt alleen aan de rechtvaardige eisen van het Baskische volk ter verdediging van de wettelijke rechten
De Openbare Aanklager van de TSJPV (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco) baseert de aanklacht verheerlijking van het terrorisme en de vervolging ervan op het feit dat de woorden die uitgesproken werden, buiten de onschendbaarheid vallen. Ze houden een identificatie in die de acties en het doel ondersteunen. De acties van ETA zijn intrinsiek anti-juridisch en bijgevolg zijn ze niet bespreekbaar en mogen ze niet in de openbaarheid behandeld worden (los actos de ETA son intrínsecamente antijurídicos y en consecuencia inopinables). Dus is een voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement overbodig. Commentaar overbodig!
Het Amnestie-Comité, Gestoras-pro-Amnistia, verklaart in een communiqué op 4 september 2001 dat de laatste arrestatiegolf in Guipuzkoa, Catalonië en Araba een politionele degeneratie van het Hooggerechtshof is. Deze rechtbank heeft enkel het pakje moeten maquilleren dat de politie had klaargemaakt. Er werden tijdens de laatste twee weken maar liefst 43 personen gearresteerd. Het merendeel van de arrestanten werd het slachtoffer van mishandeling. In dit verband werden ook de artsen aangeklaagd die in de gevangenissen en de commissariaten hun werk niet deden. Sommigen arrestanten konden nog amper praten of luisteren naar wat hen aangeraden werd. Sommige advocaten werd passieve medeplichtigheid verweten. Vertrouwensadvocaten werden niet toegelaten, terwijl in de pers wel duizend lekken verschenen.
Wij leven in Euskal Herria in een uitzonderingsstaat, beweerde Iker Zubia, coördinator van Gestoras in Araba. Tijdens de voorbije 60 dagen werden 135 personen gearresteerd om politieke motieven. Vierentwintig hiervan werden op secreet geplaatst, tien hiervan onder bevel van de Ertzaintza en 6 hiervan klaagden slechte behandeling en psychische foltering aan. De dertien overigen werden door de Guardia Civil gearresteerd. Ook zij klaagden over de slechte behandeling, de fysieke foltering en de psychologische druk. Sommigen urineerden bloed, kregen de plastic zak over het hoofd getrokken, moesten schijnexecuties ondergaan, kregen elektroden aangebracht, moesten fysieke oefeningen doen tot de totale uitputting, waarbij hen belet werd te slapen.
De balans wordt gesloten met de opsluiting van veertien personen, negen opsporing- en aanhoudingsbevelen en de huiszoeking in 31 woningen en lokalen.
De foltering is een noodzakelijk wapen bij het politiewerk, om zelfbeschuldigingen los te krijgen, om derden te beschuldigen en om schrik te zaaien. De rechteloosheid mag blijken uit het relaas van Eneko Balantzategi en Izare Etxeberria: Een Guardia Civil verplichte me mij te identificeren en daarop zei hij dat ik gearresteerd werd, en later dat ik aangehouden werd wegens medewerking met en lidmaatschap van ETA. Toen keken ze naar Eneko en ze zeiden dat hij eveneens gearresteerd was, gewoon omdat hij bij mij was.
Drie superrechters op een rij Garzón gaat, Grande-Marlaska komt Reserve Del Olmo Alle drie rijp voor spaghetti-arresten?
De ultieme natte droom van rechter Baltasar Garzón was, met een beetje overdrijving, alle Basken op een dag tegen de muur van het fronton te zetten en ze te executeren. Eigenlijk zijn alle Basken min of meer in voorlopige vrijheid.
De dossiers werden zó dik dat zelfs een aantal collegas van de superrechter kritiek durfden leveren. Na het (tijdelijk?) vertrek van Garzón (we zijn in 2005) naar de Verenigde Staten heeft rechter Fernando Grande-Marlaska nu de rol overgenomen en het ziet er naar uit dat hij nog een stap verder gaat. Het lijkt hem volledig te ontgaan dat er al geruime tijd allerlei initiatieven genomen worden om tot een oplossing van HET CONFLICT te komen, en dat Spanje als enige Europese natie met een vorm van intern terrorisme opscheept zit. Of zou Fernando Grande-Marlaska onder één hoedje spelen met dat deel van de politieke wereld dat precies overleeft door dit conflict? Het gaat hier om zonen van de Francodictatuur die dankzij verschillende organisaties, met staatssubsidies, haat zaaien.Het ergste in zijn soort zijn AVT- Slachtoffers van het Terrorisme die onlangs met een hevige interne crisis te maken kreeg die draaide rondom GELD!
Nu heeft Grande-Marlaska op 3 september 2005 een onderzoek bevolen tegen Rafa Díez Usabiaga, de Secretaris-Generaal van de radicale vakbond LAB (Langile Abertzaleen Batzordeak (Nationalistische Arbeiderscommissies). Beschuldiging: integratie in gewapende bende. Hoewel Rafa Díez vooropstapt in vrijwel elke betoging waarbij de rechten van alle Basken geëist worden en zijn vakbond LAB, ontstaan uit de arbeiderstak van ETA in 1975 meteen na de dood van Franco, is de secretarisgeneraal absoluut geen terrorist.
De AVT-Slachtoffers dienden al in mei van dit jaar 2005 een klacht in tegen Díez, maar de Officier van Justitie, Jesús Alonso, verwees die naar de prullenbak wegens een gebrek aan misdrijf en dus gebrek aan bewijs. Grande-Marlaska dreef echter door en daarom moet Díez op 12 september 2005 naar Madrid
Naast deze twee supermagistraten is er, in diezelfde ranzige lichting, ook nog Juan Del Olmo. Ik twijfel er niet aan dat hij later ook nog ter sprake komt.
Ze dachten dat met het liquideren van enkele vogels ook het lied zou verdwijnen.
Op 2 september 2006 kwamen opnieuw tientallen mensen samen om bij de diepe put (meer een kleine onderaardse grot) van Otsoportillo (op de bergketen Urbasa in Navarra) hun doden te herdenken. De Franquisten probeerden hun schandalen onder de grond te laten verdwijnen. Ze dachten dat met het liquideren van enkele vogels ook hun lied zou verdwijnen. Een massagraf méér, in Navarra. Zeventig jaar later staat er een klein monument en in twee stenen staat het schandaal in het Baskische en in het Spaans gegrift. Het gat werd met tralies dicht gemaakt. Symbolisch. De plechtigheid die werd georganiseerd door het gemeentebestuur van Etxarri-Aranatz, begon rond het middaguur met een eucharistieviering. Wie zich hierbij niet thuis voelde, stond op een respectabele afstand wat te praten en te wachten. Het roosterwerk over de toegang tot de grot was met bloemen bedekt. Een bertsolari zong enkele strofen waarna Juan Kruz Aldasoro (Batasuna) het woord nam en herinnerde aan het feit dat 70 jaar geleden vele burgers die zich inzetten voor hun Volk, voor betere arbeidsvoorwaarden, voor de taal, de cultuur en de identiteit van Euskal Herria, genadeloos werden geëxecuteerd. Hun ideeën blijven levend want op dit ogenblik werkt het hele Volk verder aan dezelfde ideeën waarvoor anderen zoveel leden en dit met hun leven betaalden. Om dit te gedenken zijn we naar Otsoportillo gekomen. Op dit ogenblik beleven we een hoopvol politiek moment. We staan voor de mogelijkheid om voor een conflict dat al generaties lang aansleept een definitieve oplossing te bereiken, gebaseerd op de erkenning van de rechten. Aldasoro waagde zich op glad ijs door niet enkel de doden van toen te eren maar ook zij die later hun leven gaven: Martintxo de la Vega, Oeio Mariñelarena, Josu Zabala, Juan Ignacio Erdoizia, Mikel Arregi, Roberto Martínez en Angel Gurmindo, Stein (enkelen werden het slachtoffers van de Vuile Oorlos tegen het Baskische Volk, omdat ze in de terroristische organisatie ETA actief waren.) Ook de jongeren die gevangen zitten (of zaten) of die op de vlucht waren werden herdacht. Zes dantzaris dansten de eredans (Aurresku) op de tonen van de oeroude Baskische fluit, de Txistu.
Dan kwam Patxi Urrutia, lid van het hoofdbestuur van Batasuna aan het woord en die wond er evenmin doekjes om: In 1936 veranderden ze Navarra in een hel en ze liquideerden méér dan 3.500 personen terwijl hun familieleden de meest onbeschaafde dingen moesten ondergaan. Nooit kwamen de verantwoordelijken van deze criminele daden voor het gerecht. Integendeel, het meest perverse is dat ze nog steeds in handen hebben wat ze bij de staatsgreep vast kregen! Het waren geen dingen-die-tijdens-een-oorlog-gebeuren, zoals sommigen blijven beweren. In Navarra was er nooit een oorlogsfront en diegenen die vermoord werden droegen geen wapens. Het was een wraakneming op nationalisten, werkmensen, socialisten, communisten, anarchisten en republikeinen. De verantwoordelijken bleven ongestraft terwijl de slachtoffers nooit erkenning of steun kregen. Na de dood van Franco werd alles onder de mat geschoven en wilden ze ons tevreden stellen met enkele karamellen. Met de nieuwe Wet van Historisch Besef willen ze er nóg eens een mantel over heen leggen. Maar dit zal hen niet lukken. Dat ze nog even bloeddorstig zijn, blijkt uit hun gevangenispolitiek. Denk maar aan Iñaki de Juana Chaos en Bautista Barandalla (die niet wordt vrijgelaten hoewel hij ernstig ziek is.) We moeten de doden niet vergeten, maar evenmin hun idealen.
Er waren ook twee ongenode gasten in Otsoportillo aanwezig en wel in het uniform van Guardia Civil! Sommigen leren het nooit!
Naast Otsorportillo waren er nog andere plaatsen van onheil, met identieke gebeurtenissen: Basanziturri en Ordoz,Balcón de Ubaba, beter bekend als Balcón de Pilatos.
De radicaalnationalistische partij, Batasuna, werd indertijd door de mediageile superrechter, Baltasar Garzón buiten de wet gesteld met de drogreden dat ze weigerden het ETA-geweld af te keuren. Batasuna en al de kiezers werden dus monddood gemaakt, omdat ze zwegen! (Batasuna doet dit net niet omdat het geweld altijd vanuit Spanje ontstond en altijd vanuit Spanje bleef komen, tot op de dag van vandaag Het Koninkrijk Navarra werd niet ingelijfd, maar na een aantal veldslagen ingepalmd. Basken begeerden nooit grondgebied van anderen!)
Nu er sprake is van mogelijke gesprekken laten dezelfde democratische broeders weer hun zelfde bandje afdraaien waarin ze diezelfde voorwaarde herhalen om Batasuna toe te laten. Maar er komen ook andere geluiden. Zo was er voorzitster Begoña Errazti, van de regeringspartij, EA, die zei dat de veroordelingen van het geweld zaken uit een voorbije tijd zijn. (Hierop kwam protest van een partijgenoot, José Antonio Rekondo die dankzij de onzalige partijenwet burgemeester van Hernani kon worden, waar voordien Batasuna meestal regeerde met een volstrekte meerderheid.
De woordvoerder van de PNV in de Senaat, Iñaki Anasagasti, bevestigde op 1 september 2005 dat de Baskische Lehendakari Ibarretxe Batasuna mee wil opnemen in de contactronde. Anasagasti verwees naar de betogingen in Donostia en in Bilbo waaruit bleek dat de verboden partij op straat veel aanhang heeft. Volgens hem wil Ibarretxe verwerkelijken van wat op straat werkelijk is.
De PP raakt blijkbaar in paniek. Stel je voor dat de onderhandelingen tot een vredespact leiden, dan verliezen de neo-Neanderthalers voor een groot deel hun bestaansrecht omdat ze politiek leven van de confrontatie. Daarom biedt partijvoorzitter, Rajoy, nu plots aan de Spaanse regeringspresident, Zapatero, een pact aan om tegen het terrorisme ten strijde te trekken en te werken aan de eenheid van Spanje. Deze mededeling werd gedaan door een ander PP-kopstuk: Angel Acebes.
Het antwoord van de secretaris van de PSOE, José Blanco is duidelijk. Hij wil o.a. spreken over een territorialiteitsmodel (voor de autonome gebieden) en over de strijd tegen ETA. Maar Blanco voegt er nog iets verrassends aan toe: De PP moet zijn huidige leiders eens vervangen, want met hen die de partij naar de nederlaag voerden, is er weinig aan te vangen.
