Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
28-02-2009
Falange provoceert voor de zoveelste maal
28 februari 2009
Falange Española heeft voor vandaag, 28 februari 2009, een politieke manifestatie bijeengeroepen in Trebiñu, in het hart van Araba-Alava, onder het motto: Treviño es Castilla. Castilla Salva España (Treviño is Castillië. Castillië redt Spanje).
Ahaztuak 1936-1977, collectief dat ijvert voor de Memoria Histórica Democrática y Antifascista de Euskal Herria, de historische, democratische en antifascistische herinnering van Euskal Herria, en dat slachtoffers en familieleden van de Franquistische repressie groepeert, laat weten dat die bijeenkomst meer is dan een provocatie. Het is het zoveelste voorbeeld van de heersende straffeloosheid in de Spaanse Modelstaat. Het is een belediging ten aanzien van de herinnering van de vermoordde slachtoffers door de doodseskaders van de Falange in Trebiñu, en in de rest van het grondgebeid van Araba.
Ahaztuak kan en wil niet stilzwijgend toekijken op die manifestatie, uitgeroepen door een formatie met een overduidelijk fascistische ideologie en fascistisch karakter. Het zijn de erfgenamen en de opvolgers van de mentoren, de drijvende krachten en de scherprechters van het Franquistische terrorisme. De Falangisten speelden een sleutelrol in de geplande en systematische repressie, in gang gezet bij de staatsgreep van 1936. Zij zijn verantwoordelijk voor een ideologische zuivering zonder voorgaande, waarbij van streek tot streek gekozen mandatarissen, politieke militanten, syndicalisten, leraren, studenten, arbeiders, landbouwers en nationalisten werden uitgeroeid omdat zij onverschillig waren voor het nationaalkatholicisme, omdat ze republikein, communist, socialist, nationalist of separatist waren.
De wreedheid en de hardvochtigheid van de stoottroepen van Falangisten, Requetés en paramilitaire elementen breidde zich zelfs uit naar plaatsen waar er geen frontlinie was, waar er geen wapens waren, waar er geen explosieven waren. Trebiñu was zon plaats. Net op die plaats willen de blauwhemden van Falange hun sinistere gedachtegoed opdringen en aan de wereld hun verderfelijk juk en pijlen tonen.
Ahaztuak 1936-1977 wil speciaal laten onderstrepen dat in de enclave van Trebiñu 32 moorden werden gepleegd door Franquisten en Falangisten, beter bekend onder naam la octava cuadrilla de Araba, de 8ste knokploeg van Araba. (Cuadrilla kan ook vertaald worden als helpers van de stierenvechter. De stierenvechter, dat moet dan Franco zijn.)
Oproep van Ahaztuak
Ahaztuak heeft opgeroepen om republikeinse vlaggen aan de huizen te hangen en om de straten leeg te laten. Daarmee willen ze aantonen dat de bevolking hen de rug toekeert en elk visueel contact wil vermijden. Dat de bevolking hun leugens niet horen en hun stinkende geur van blauwe dood niet wil ruiken.
Als antwoord op de provocatie wordt gevraagd om samen te komen in de zaal Euskal Jaia in de deelgemeente Argantzon. Er wordt een infostand georganiseerd om de eisen van de Memoria Histórica Democrática y Antifascista de Trebiñu, kracht bij te zetten. Er zal een dossier uitgedeeld worden met gegevens over de repressie van 1936, en later, in de enclave.
De Spaanse cloacakrant "ABC" (te situeren in de rechtse hoek van de rechterzijde, of, zoals in het Spaans gezegd wordt: "la derechona-derechona") heeft een veroordeling aan zijn broek omdat de krant een minderjarige jongere uit Elgoibar een "terrorist" blijft noemen, hoewel hij was vrijgesproken voor de beschuldiging van deelname aan incidenten in maart 1997. Het beroep tegen de uitspraak werd verworpen.
Een mirakel? Op 2 plaatsen gelijktijdig verschijnen!
26 februari 2005
Lezersbrief in Gara van Luis Beroiz, licentiaat Economische Wetenschappen en Rechten.
In de nieuwjaarsnacht op 1 januari 2000 rond 1.45 u. werd in Galadakao (Bizkaia) de Guardia Civil-kazerne aangevallen door een groep radicale jongeren. Ze waren met 12 en het aantal molotovcocktails dat gegooid werd was 54. (Daarvoor zullen ze wel een afgestudeerde Guardia Civil in dienst hebben om tot dat exacte cijfer te komen.)
Drie jongeren werden gevat en na ondervraging noemden die de overige deelnemers. Gelukkig maar want de daders "hadden zich onherkenbaar gemaakt met bivakmutsen" en "om geen sporen na te laten hadden ze latexhandschoenen aan." Onder de beschuldigden was Andoni Beroiz Zubizarreta. Op 3 maart 2003 werd hij hiervan in kennis gesteld. Er wordt 22 jaar celstraf geëist tegen elk van de jongeren.
Maar een mens moet geluk hebben in het leven. Toevallig gebeurde er diezelfde nacht, 1 januari 2000, in Zuia op de weg Vitoria-Bilbao een verkeersongeval. In het politieverslag van de Ertzaintza kwam als één der inzittenden van de auto een zekere Beroiz Zubizarreta Andoni voor "die zonder kwetsuren de auto had kunnen verlaten". Het ongeval gebeurde om 1.45 u. Maar was Andoni Beroiz Zubizarreta op dat ogenblik dan niet met een bivakmuts over het hoofd om niet herkend te worden en met latexhandschoenen aan, om geen sporen na te laten, molotovcocktails naar de kazerne van "de Verdienstelijken" aan het gooien?
En hoe komt het dat drie jongeren, geïsoleerd van elkaar, in de kelders van de Guardia Civil, alle drie dezelfde namen van "mededaders" noemen? Kan het zijn dat de Spaanse bezetter jongeren verplichten verklaringen te ondertekenen die ze er hardhandig uitgeslagen hebben? Zou het kunnen dat het feit dat de moeders van het drietal, toen die indertijd vanuit de kelders naar de rechter werden geleid, hun kinderen eerst niet herkenden? Zou het waar zijn dat Baskische jongeren zich op deze manier soms zélf van moord beschuldigden om van de foltering af te zijn?
Eugenio Irastorza, uit Ordizia, krijgt de weinig benijdenswaardige eer de Baskische politieke gevangene te zijn die in 2002 de meeste "dienstjaren" op zijn naam heeft. Hij zit op 25 februari, 22 jaar in de cel en dit ondanks het feit dat hij in 1995 al ¾ van de straf achter de rug had en daarom, volgens artikel 90 van het Strafwetboek, in voorlopige vrijheid diende gesteld.
In zijn omgeving wordt dan ook gezegd dat hij op dit ogenblik "gegijzeld" is. Spanje past zijn eigen wetten niet toe waar het Basken aanbelangt, "want Baskische strijders betuigen geen spijt voor hun daden", en soms wordt zelfs beweerd dat de ETA-leiding hen dat zou verbieden. Maar hoe valt het te verklaren dat de "strijdmakker" van Irastorza, Augustín Cortés, uit hetzelfde ETA-commando, dan wél al vier jaar op vrije voeten is?
Irastorza zit op dit ogenblik in Almería (Andaluzië). Na zijn arrestatie, op 27.02.80, bleef hij zes dagen "incomunicado" in handen van de psychopaten van de Guardia Civil. Daarna zat hij in Soria, Carabanchel, Puerto de Santa María, Sevilla, Herrera de la Mancha, Alcala, Jaén. Vooral de vijf jaar in deze laatste gevangenis (1990-1995) waren bijzonder hard. Gedurende de hele periode bleef hij volledig geïsoleerd, zonder enig contact met een andere gevangen. Hij werd er zelfs twee keer aangevallen door gevangenisbewakers
De repressie in Baskenland heeft het voorbije halve jaar zulke draconische vormen aangenomen dat het wel eens tot een golf van aanslagen zou kunnen komen. Als democraat kan je dat niet goedkeuren, wel begrijpen.
Gisterenmiddag was nog maar eens een zendmast van 426 meter aan de beurt op de berg Arnotegi (Bilbao). De ontploffing zorgde voor behoorlijk wat schade. De Ertzaintza, die moest uitrukken na het telefoontje van iemand die zei te spreken in naam van ETA, verklaarde dat de bom een ontstekingsmechanisme had dat geactiveerd werd bij de minste beweging. Toen de robot even in aanraking kwam met de doos ging die meteen de lucht in en dit ging gepaard met veel rook. Er zou naar schatting 3 à 4 kg aan explosieven gebruikt zijn. Twee kanalen van de stadspolitie verdwenen tijdelijk uit de ether. Er was geen persoonlijke schade hoewel dit, volgens Binnenlandse Zaken, zeker de bedoeling van ETA moet geweest zijn! Helderziend zijn ze daar.
Tijdens de lange nacht van 22 op 23 februari 1981 zag het er naar uit dat over het Spaanse liberaliseringproces voorgoed een kruis kon worden gemaakt.Een groep opstandige generaals en officieren, o.l.v. de "teniente-coronel" van de Guardia Civil Antonio Molina Tejero, bestormde het parlement en gijzelde de voltallige Cortes. De poging tot staatsgreep werd gesteund door de generaals Armada en Millans del Bosch. Alleen het opportunisme van andere topofficieren en een optreden van koning Juan Carlos (?) kon de staatsgreep in de kiem smoren.Het vraagteken naast koning Juan Carlos wijst op het volgende:
Op de weblog van Iñaki Anasagasti is er een artikel te lezen over de staatsgreep van 23-F en dit naar aanleiding van een boek dat verschenen is in februari 2006, op de 25ste verjaardag van de staatsgreep. Artilleriekolonel Juan Ignacio San Martín, chef-staf van de División Acorazada, was naast o.a. "teniente-coronel" Tejero ook één van de hoofdrolspelers. Hij publiceerde het boek: Apuntes de un condenado por el 23-F. In dat boek staat letterlijk te lezen: "Tarradellas dijo: Yo creo que el Rey tenía información suficiente de lo que los militares pretendían. Y sabía que, si hacían algo, a la Monarquía no la tocarían. Soy zorro viejo y pienso que el Rey sabía muy bien por donde podrían ir los tiros... Por eso pudo evitarlo aquella noche tremenda." (Página 367).
Kort samengevat:
Tarradellas zei: "Ik ben er van overtuigd dat de koning voldoende informatie had over wat de militairen van plan waren. En hij wist dat, als ze iets zouden ondernemen, er niet aan de monarch zou geraakt worden. Ik ben een oude vos en ik denk dat de koning heel goed wist waarvoor de kogels bestemd waren
In deze krampachtige atmosfeer kwamen nieuwe bijzonder repressieve uitzonderingswetten tot stand, in eerste instantie gericht tegen het radicale Baskische nationalisme, dat algemeen werd voorgesteld als de rechtstreekse aanleiding tot de staatsgreep van Tejero. Een gevolg van de februariputsch was de verhoging van de repressiemacht: 2000 extra soldaten werden naar de drie provincies gestuurd, en nog eens 1.500 naar Navarra, waar Herri Batasuna de grootste nationalistische partij was. Door de staatsgreep werd het flauwe Baskische autonomiestatuut helemaal uitgehold en daarna werd van het geen overbleef ongeveer niets toegepast...
In de buurt van Pamplona worden, op last van rechter Ruiz Polanco, een aantal jongeren gearresteerd op beschuldiging "deel uit te maken van een ETA-commando". Ze worden meteen allemaal overgebracht naar Madrid. Hierbij werden een aantal flats en woningen minutieus doorzocht, soms zonder getuigen of zonder dat de familieleden wisten wat er werd meegenomen. Een aantal van de arrestanten maakte dit al voor de tweede keer mee.
Er worden 3 van de zes jongeren vrijgelaten, zonder voor de onderzoeksrechter te zijn verschenen! Hun naam werd intussen in het lang en het breed uitgesmeerd in de pers. Om over de psychologische schade nog maar te zwijgen.
"El Diario de Navarra" publiceerde zelfs uittreksels uit de verklaringen die tijdens het isolement "afgelegd" werden afgelegd, zonder dat de arrestanten bijstand kregen van een advocaat, noch familieleden mochten zien!
Later zal Mariano Rajoy, Binnenlandse Zaken, zeggen dat "tot op heden geen relatie gelegd kan worden met het commando Naffaroa, maar de Guardia Civil onderzoekt de aangeslagen documenten." Er moeten dus beschuldigingen gezocht worden!
Magistraat Garzón, voor wie iedere Bask een ETA-collaborateur is, wil de intussen verboden politieke partij Batasuna opzadelen met alle kosten van de anti-ETA strijd! Hierbij hoort alle schade die geleden werd bij aanslagen van ETA en bij het straatgeweld, "kale borroka", door de "ETA-jongeren" Maar ook het onderhoud van de gevangenen en zelfs de pensioenen van de slachtoffers wil hij op de partij verhalen!
Binnenlandse Zaken werd al verschillende keren veroordeeld omdat ze de subsidies waarop Batasuna wettelijk recht had, al jaren lang niet meer betaalden. Waarschijnlijk willen ze nu, op deze manier, deze enorme sommen binnen boord houden.
Etxerat, de actiegroep die zich het lot van de gevangenen aantrekt, presenteerde gisteren het nieuwe nummer van "Noizko?" "Voor wanneer?" aan de pers.
Bijzondere aandacht was er voor de 108 gevangenen die reeds 3/4devan hun straf achter de rug hebben, maar niet vrijkomen omdat Spanje zijn eigen wetten niet toepast waar het Baskische politieke gevangenen betreft. Als voorbeeld werd Eugenio Irastortza genoemd die al méér jaren in Spaanse cellen zit dan hij ooit vrij rondliep. Gedurende 26 jaren van zijn leven verbleef hij in de Spaanse hel. Soms in isolement, regelmatig werd hij geslagen, regelmatig versleept naar andere gevangenissen, en nu zit hij op meer dan 1.000 km van huis (in Almería) waardoor zijn familie (financieel) meegestraft wordt.
"En nu willen ze deze schending van rechten ook nog legaliseren."
Het stadje Ermua, in Bizkaia, roept de mediageile Baskenhater en magistraat, Baltasar Garzón uit tot ereburger! Dit gebeurde door de Socialistische burgemeester, Carlos Totorika, die er ooit aangewaaid kwam vanuit Spaanse buitenlanden.
Garzón werd verwelkomd door een aantal jongeren met slagzinnen als "Askatasuna" (Vrijheid) en een spandoek met de tekst: "Ze zullen ons de mond niet snoeren. Vrijheid van beslissing."
Zoals dat in andere landen bij koninklijke bezoeken ook wel eens gebeurt werden de jongeren geïdentificeerd (door de "Baskische" politie). Een koor uit Bilbao zong als begroeting: "Agur Jauna" en "Gernikako Arbola". De "De Boom van Gernika" stierf de voorbije zomer, zoniet had hij er nu zeker het leven bij ingeschoten! Verder zat er nog allerlei tuig, dat op alle samenkomsten van dit soort opdaagt om zich te beklagen dat de Baskische jeugd hen zo onheus bejegent. Totoriko bedankte Garzón verschillende keren omdat hij hen "meer vrijheid" had geschonken. Garzón dankte met de nietszeggende zin dat hij Ermua in zijn hart droeg.
Dit doet een beetje denken aan de periode nét na de Burgeroorlog toen dictator Franco zich door de door zijn eigen bewind aangestelde gemeenteraad van Gernika als ereburger van de historische stad liet uitroepen nadat hij ze had laten platbombarderen. Hij zag zichzelf ook als "bevrijder"!
Opgesloten hoewel er geen strafbare feiten gepleegd werden
18 februari 2004
Diego Ibarra, die een week geleden in Bidart (Noord-Baskenland) werd aangehouden werd overgebracht naar de gevangenis van Fresnes (Parijs).
In de woning van Ibarra had men informatie gevonden over de organisatie Askatasuna (Vrijheid) en dit is, volgens de rechter: "een bewijs dat Ibarra voor Askatasuna werkt".
Askatasuna trekt zich het lot van de repressieslachtoffers aan en werd daarom in Spanje verboden. Maar Ibarra werd aangehouden in Frankrijk en daar is Askatasuna niet verboden!
Behatokia, de organisatie die toezicht houdt op het naleven van de rechten van de Baskische taal, wees gisteren in het Europese parlement op de tekorten in de Europese grondwet betreffende de taalrechten.
De voorzitter van Behatokia, Paul Bilbao, verzamelde parlementsleden uit Catalonië (Bernat Joan i Mari), Letland (Tatjana Zdanoka), Wales (Jillian Evans) en Ierland (Michael ODonnell) bij zijn statement dat het niet kan dat 2/3 van de Europese talen gaan verdwijnen. "Daarom moeten de gemeenschappen van minderheidstalen samenwerken. Slechts 21 van de 60 Europese taalgemeenschappen worden als officieel beschouwd."
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapelwerd geboren in Portugalete in 1964. Hij nam al deel aan de Pro-Amnestieweek in 1977. Later vervoegde hij de jeugdorganisatie Jarrai en richtte een eigen groepje op met als doel sabotagewerk tegen de onderneming Iberduero, die de kerncentrale van Lemoiz wilde bouwen.
Hij werd opgemerkt door ETA en ze vroegen hem op een afspraak. Onderweg daar naartoe werd hij gearresteerd, zwaar gefolterd en veroordeeld tot 6 jaar cel. In de gevangenis kon hij zijn passie voor de literatuur verder ontwikkelen. Hij schreef in de gevangenis van Puerto de Santa Maria diverse dichtbundels, maar de afgestompte en lompe cipiers vernietigden een grote hoeveelheid dichtbundels. In 1983 werd hij vrijgelaten, integreerde in ETA en dook onder. Op16 februari 1984kon de politie hem lokaliseren in een wijk te Barakaldo. Na een hevig salvo door de politie werden twee van zijn vrienden zwaar gewond. Omsingeld, wilde hij negotiëren over zijn overgave. Hij moest ongewapend naar buiten komen en zich tegen een muur plaatsen Onmiddellijk werd hij onder vuur genomen door de GEOS, Grupo Especial de Operaciones (een soort groep Dyane) en doorzeefd met kogels. Een politie in burger, pistool in de hand, naderde Txapel en schoot nog eens 6 maal in de hartstreek. Het autopsierapport spreekt van 19 kogelinslagen in zijn lichaam.Hij is 20 jaar geworden.
In het uiterste zuiden van Navarra ligt Sartaguda, "het dorp van de weduwen". Kort na de staatsgreep van Franco van 18 juli 1936 die tot de verschrikkelijke Spaanse Burgeroorlog zou leiden werden er 80 mannelijke inwoners gefusilleerd!
De Vereniging van Gefusilleerde en Verdwenen Familieleden (!) van Navarra laat er nu een obelisk optrekken ter ere van allen van wie de naam tot op heden niet voorkwam op de officiële monumenten.
De burgemeester van Sartaguda (van de UPN) verklaarde nu dat hij de obelisk wil inpassen in een park ter Herinnering aan de Eendracht.
De vereniging verklaarde dit idee buiten alle proporties op een ogenblik dat hun vermoorde familieleden nog niet in ere waren hersteld en zelfs niet eens de plaats bekend was waar hun lijken werden achtergelaten!
De burgemeester zegt nu dat hij enkel een tegenvoorstel had gelanceerd, maar de oppositie verwijt hem dat hij het project op de lange baan wil schuiven. De Vereniging, die van de Regering van Navarra 150.000 euro kreeg toegestopt, heeft tot op dit ogenblik van de gemeente nog geen grond gekregen om hun monumentje neer te zetten. Volgens hen gaat het hier om een humane zaak, niet om een politieke.
De Baskische Justitie, die er o.a. op moet toezien dat ook de Spaanse wetten worden toegepast, geeft de PNV-burgemeester van Bilbao, Iñaki Azkuna, nog twee maanden tijd om de Spaanse vlag aan het balkon van het stadhuis te laten wapperen.
In 1981 beslistte Madrid dat het geliefde Spaanse dundoek altijd aanwezig moest zijn, als symbool van de natie, teken van de soevereiniteit (?) onafhankelijkheid (?) eenheid (?) en integriteit (?) van het vaderland (?)
De zogenaamde vlaggenoorlog die in de daarop volgende jaren uitbrak (en in elke gemeente in der minne geregeld werd) kan weer beginnen. In het Noorden hing enkel de Ikurriña (mogelijk samen met het stadswapen). Tijdens de Feestweek van Bilbao in augustus kwam het elk jaar tot incidenten omdat Azkuna de Spaanse vlag gedurende een kwartier uithing.
De tragische dood van Joxe Arregi Izagirre op 13 februari 1981 schudde de Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar. De inwoner van Zizurkil werd op 4 februari 1981 gearresteerd en overgebracht naar de Dirección General de Seguridad de la Policía te Madrid. Hij verbleef hier 9 dagen incomunicado (volledig afgezonderd, geen advocaat, enz ), overgeleverd aan willekeur.De vooravond van zijn overlijden werd hij naar het Hospital Penitenciario van Carabanchel, de ziekenboeg, overgebracht. Het medische rapport zal ik niet aanhalen, want het is te verschrikkelijk. Drie politieke gevangenen, Iñaki Agirre ETA (pm), Xose Lois Fernández González (GRAPO) en Lois Alonso Riveiro (PCE), waren getuige bij zijn aankomst in de ziekenboeg. Het relaas werd op een kladbriefje door de tralies naar buiten gegooid: Fysisch totaal afgemaakt, onherkenbaar, hevig rillend over het gehele lichaam, nauwelijks in staat te ademen, mompelende Joxe Arregi enkel zinnen, waardoor we hem konden identificeren. Zijn ogen waren bont en blauw geslagen. Het rechteroog vertoonde een enorme bloeduitstorting. Armen en benen waren angstwekkend opgezwollen. Ik heb verschrikkelijke dorst, mompelde hij. Op vraag hoe het er aan toegegaan was, antwoordde hij: Oso latza izan da (het was verschrikkelijk). Ze hebben mij onderste boven gehangen aan de ijzeren staaf, en sloegen er vrijwel overal op los, maar vooral op de onderkant van mijn voeten. Ze verbrandden mijn armen en benen en lichaam met ik weet niet wat (tot in de tweede graad). Op de grond sprongen zij om beurten op mijn borst Hij kon niet meer verder praten en stortte in elkaar. De 3 gevangenen hielpen hem omkleden, waarbij ze verscheidene bloeduitstortingen overal op het lichaam zagen. Vele plaatsen waren zwartgeblakerd (ernstige brandwonden), en veel brandwonden begonnen te verzweren.De volgende ochtend was zijn toestand nog verergerd. Hij murmelde: Nik uste diat hiltzekotan nagoela, ik denk dat ik sterf.Ik stop hier hethuiveringwekkende getuigenis, want er is niets menselijks aan, maar het komt wel op de palmares van de Beneméritazoals de Guardia Civil genoemd wordt (vertaling van benemérita: verdienstelijk, prijzenswaardig).
Volgens de Commissie voor de Mensenrechten te Madrid hebben 73 politieagenten deelgenomen aan, wat ik noem, de lynchpartij. Slecht twee werden in staat van beschuldiging gesteld en beide werden vrijgesproken. Later kregen zij toch 7 maanden cel (vergelijk met het volgende: een opinieartikel in een krant schrijven, levert een bod op van 96 jaar cel).
In een radioprogramma verweet ex-president Felipe González dat het Baskisch nationalisme aan "etnische zuivering" doet.
PNV en EA dienen hem nu van antwoord:
"De énige etnische zuivering was die van mister X", en ze herinneren González (waarschijnlijk de onbekende "mister X") eraan dat onder zijn bewind 28 personen werden vermoord door de staatsterroristen van GAL omdat ze Basken waren.
In een simultane politieraid, op last van Franse antiterrorismemagistraat "Le Juge" Le Vert worden in Ahurti (Noord-Baskenland) Marcel Etxandi en in Zuid-Baskenland Juan Joxe Agirre gearresteerd. "Père Marcel" Etxandi is 72 jaar en woont in de abdij van Belloc.
Agirre is 74 jaar! en verblijft in de abdij van Lazkao.
Beide zijn ze Benedictijnenmonnik!
Père Marcel is een autoriteit in het vertalen van bijbelteksten in het Baskisch en spreekt dan ook vloeiend Armeens, Grieks, Latijn en Hebreeuws. Zijn medebroeder uit Lazkao is archivaris van alles wat met het Baskische Volk te maken heeft. Beiden worden aangezocht door iedereen die één of andere studie over Baskenland wil schrijven. Beiden worden ze nu in verband gebracht met de ETA-leider, Mikel Albisu "Antza", die op 3 oktober in Saliès de Bearn gearresteerd werd. In Lazkao hadden zich twee Guardia Civiles aangediend om Agirre te arresteren. Toen dat formeel gebeurd was waren er nog eens een 15-tal gekomen om de omvangrijke bibliotheek uit te kammen. Om 16.00 u. werd Agirre weer vrijgelaten. Hij bracht verslag uit aan een peloton journalisten. "Ze vroegen me of ik nummers van "Zutabe" had (het "infoblad" van ETA). Hierop heb ik geantwoord dat ik álles opsla in mijn archief. Wat nu terrorisme is is morgen geschiedenis. Sommige documenten kwamen zodoende in Madrileense musea terecht en worden daar als juwelen bewaard".
Agirre, niet gespeend van humor, had tot slot aan de dienaren van de wet om een kopie van het verslag van de politieactie gevraagd om het in zijn archief te bewaren! Dit werd geweigerd.
Vijf uur na aanvang van de farce werd: "Aita" Agirre vrijgelaten.
Père Marcel Etxandi, verantwoordelijk voor de bibliotheek van Belloc, werd meegenomen naar de hoofdstad Baion. Hij wordt ervan verdacht "post" van de terroristische organisatie door te geven, "als brievenbus" te dienen. Het was onnodig de flikken met de bekende zin "kom eens naar mijn kamer" uit te nodigen. Dat deden ze uit zichzelf al. Intussen ondervroeg de politie de medemonniken over de binnenkomende telefoons en over de bezoekers die de abdij aandeden. Tevens werd hen gevraagd of ze iemand van de arrestanten van 3 oktober kenden.
Etxandi werd 2 dagen later vrijgelaten.
Beide arrestanten werkten ooit samen aan de vertaling van de Bijbel in het Baskisch. Mogelijk hadden ze daarin de dichterlijke vrijheid misbruikt en ETA-leider Mikel Albisu een bijrolletje gegeven, niet als "Verlosser"...
Bij een achtervolging op Iker Iparragirre Galarraga schoot de Spaanse politie in het centrum van het Baskische stadje Azpeitia, volgens getuigen, een vijftal keren in de lucht. Ook hier blijkt nog maar eens dat de (Spaanse) politie niet kan tellen, want ze spreken naderhand over slechts2 schoten. Zij gingen met getrokken revolver in twee Herriko Tabernas (volksbars) binnen, en daarbij werden alle aanwezigen tegen de muur gezet en geïdentificeerd. Kort daarop verschenen in het centrum politiemannen in burger, sommigen eveneens met getrokken revolvers en zwaarder tuig. Ook de "Baskische" politie, Ertzaintza, nam aan de operatie deel. Daarna trokken ze naar het ouderlijke huis waar ze enkele uren verbleven en een uitgebreid register meenamen. Tijdens deze huiszoeking verzamelden zich een 30 tal personen in de buurt om te protesteren tegen deze "politiebezetting", onder het motto "Indar okupatzaileak alde hemendik" (okupatzaileak= bezettingen en alde hemendik = "oprotten!")
Op last van Baltasar Garzón werden op andere plaatsen 14 personen opgepakt. Dit gebeurde vooral in Euskal Herria, maar eveneens in Cádiz en in Valencia. Het zou gaan om jongeren die niet bij de politie "geficheerd" staan. Toch kon de Spaanse minister van Binnenlandse zaken, José Antonio Alonso, niet nalaten te gewagen van het belang van deze arrestaties. De politie wist van sommigen zelfs wanneer en tegen wie ze aanslagen zouden plegen! Hun namen zouden gevonden zijn bij de arrestatie van Ibon Fernández Iradi, "Susper".
Susper werd op 19 december 2002 in Baiona gearresteerd, maar wist enkele dagen later te ontsnappen uit het politiecommissariaat. Een jaar later werd hij opgepakt in Mont-de-Marsan. Als gevolg van de "documenten van Susper" werden 110 personen opgepakt waarvan er 39 weer vrijkwamen.
Opnieuw verbiedt Spanje democratische politieke partijen uit Baskenland. Opnieuw wordt een belangrijk deel van het Baskisch electoraat uitgesloten van deelname aan de verkiezingen. Na een eerder verbod op de partij Batasuna en opvolgende partijen van de Baskische linkse onafhankelijkheidsbeweging (sinds 2003 worden alle partijen die de optie van een links en onafhankelijk Baskenland vertegenwoordigen stelselmatig verboden), verbiedt Spanje nu de partijen EHAK en ANV.
Terwijl Spaanse politici van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging eisen dat zij enkel nog democratische middelen gebruiken om hun doel te bereiken, maken ze het diezelfde beweging onmogelijk om decmocrartische middelen te gebruiken, door hen te verbieden aan de verkiezingen deel te nemen.
De Acción Nacionalista Vasca, de ANV, dateert al van 1930 en is een afsplitsing van de rechtse Baskische nationalistische partij, de PNV. Zij aan zij, met onder andere de Spaanse sociaaldemocraten, vochten zij vóór, tijdens en na de Burgeroorlog tegen het fascisme van het Francoregime. De kleine en pas opgerichte ANV was een trouwe verdediger van de uiteindelijk door Franco omvergeworpen tweede republiek.
De partij nam met vier bataljons deel aan de strijd en 550 ANV leden stierven in de verdediging van de republiek. In de laatste jaren van die republiek nam de ANV zelfs zitting in de Baskische regering en na de overwinning van de fascisten nam de ANV samen met de sociaaldemocraten zitting in meerdere Baskische regeringen in ballingschap en comités ter voorbereiding op de terugkeer van de democratie in Spanje.
De ANV is het gewend om verboden te zijn, zij is gedurende het dictatriale bewind onder Franco veertig jaar lang illegaal geweest. Maar zij had nooit kunnen verwachten dat haar voormalige strijdmakkers van de PSOE, meer dan dertig jaar na de dood van de dictator, zouden samenspannen met de erfgenamen van die dictator om de partij opnieuw te verbieden.
De ANV staat voor een links en onafhankelijk Baskenland. De ANV wil dat doel op democratische wijze bereiken - zij verwerpt in haar statuten het gebruik van geweld - en eist van Spanje dat zij haar politieke systeem zo aanpast dat dit ook mogelijk is. De ANV eist, met andere woorden, dat de Basken zelf hun politieke toekomst mogen bepalen. Madrid reageert met een verbod. Niet alleen op de ANV maar op elke organisatie die dit doel nastreeft. Het argument is dat deze organisaties de doelen van ETA nastreven, zonder de door ETA gehanteerde middelen te veroordelen. Dat heet politieke vervolging.
Garzón krijgt tegenwind in de zaak "Xaki, het ministerie van Buitenlandse Zaken van ETA", waarmee hij zoveel glorie meende te halen!
Hij krijgt bericht dat "tot Xaki behoren, niet inhoudt met ETA te collaboreren." Hij krijgt dan ook advies vanuit het Hooggerechtshof een aantal gevangenen vrij te laten. De Regering Aznar is woedend en verwijt het Hooggerechtshof de strijd tegen ETA te "verhinderen".
Twee gevangenen komen onder borg vrij terwijl er 5 gewoon vrij komen
Miriam Campos komt zodoende gewoon vrij terwijl Gorka Martinez en Mikel Egibar eerst elk 10 miljoen pts. borg moeten betalen.
De Magistraat die tot dit besluit kwam voert o.a. aan, "dat Xaki legaal is en in het openbaar werkt". Toch kan hij in de handelingen van de individuele arrestanten authentieke aanwijzingen van criminaliteit merken. Ze moeten dus maar niet op beide oren slapen Mikel Egibar zat dus bijna twee jaar onschuldig in de gevangenis.
De burgemeester van Vitoria Gasteiz, Alfonso Alonso, (PP) heeft, na contact met het clubje Covite (Comité Victimas Terrorismo), voorgesteld om op de monoliet ter ere van de slachtoffers van het terrorisme die in zijn stad zal opgericht worden de naam van Melitón Manzanas toe te voegen.
Manzanas heeft "gezorgd" voor veel slachtoffers van het Terrorisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij al tewerkgesteld aan de grens in Irún, en daar "ving" hij heel wat mensen op die op de vlucht voor het Nazisme de grens overstaken. Hij leverde ze dan over aan zijn vrienden, de Duitse bezetter! Na de oorlog werd hij de gevreesde chef van de "Brigada Social" en in die functie was hij persoonlijk aanwezig bij het folteren van vele Basken. Hij werd in héél Spanje bekend op 2 augustus 1968 toen een ETA-commando hem neerschoot. Ze hadden aangebeld bij zijn huis, Villa Arana, in Irun en toen hij opendeed, hoorde hij zeggen: "Manzanas, wij zijn van ETA." Er ging een schot af en Manzanas was niet meer.
Op 19 januari 2001 kreeg Manzanas van de Regering Aznar al de medaille van burgerlijke verdiensten. Dezelfde junta zorgde er in augustus 1999 voor dat de zogenaamde Wet van Slachtoffers van het Terrorisme retroactief werd tot precies 1968! Pure provocatie!
Aansluitend bij voorgaande:
In Spanje kunnen verschillende klassen van "slachtoffers van gewapend geweld" onderscheiden worden:
(aldus de geschiedkundige, José Luis Orella in Gara)
Slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog: Sommigen onder hen kregen hun naam vermeld in marmer en op ereplaatsen en zijn nu nog te lezen naast de ingang van vele kerken. Anderen zijn tot op dit ogenblik nog slachtoffer. Zij kwamen terecht in anonieme (massa-)graven en vaak kregen hun resten nooit een beschaafde begrafenis.
Alleen in de provincie Guipúzcoa zouden 5.600 personen terechtgesteld zijn. In Navarra wordt het cijfer 2.789 genoemd. (Volgens Jaime Ignacio del Burgo, die tot de "inrichters" kan gerekend worden, is dit cijfer natuurlijk véél lager.)
Slachtoffers van binnenlandse verbanning: Hier werden tijdens de oorlog en de daaropvolgende dictatuur vooral de republikeinse onderwijzers maar ook andere intellectuelen gestraft. Het zouden er 60.00 geweest zijn, die ofwel geëxecuteerd werden of in de illegaliteit dienden te vluchten.
Slachtoffers van buitenlandse verbanning: Hier is het aantal enorm. Vele kinderen werden "in veiligheid gebracht" in Rusland, waar ze slecht leefden. Na de Burgeroorlog volgde de Wereldoorlog en daarna was het hen financieel onmogelijk nog ooit terug te keren. Het "democratische" Spanje deed hier nooit zijn plicht.
Toevallig vonden in Barcelona de "Dagen over Foltering" plaats, een congres ingericht door het Overkoepelend Orgaan ter Verhindering van Foltering, waaraan 400 personen deelnamen, waaronder TAT, (Torturaren Aurkako Taldea).
Daar werd gevraagd dat Spanje het UNO-protocol zou ratificeren dat het land in 2005 ondertekende. Hierin staat dat in de arrestatiecentra steeds toezicht mag uitgeoefend worden door afgevaardigden van de Verenigde Naties. Maar de Regering Aznar wees alle aanbevelingen van de hand die de toenmalige verslaggever van de VN, de Nederlander Theo Van Boven (Universiteit van Maastricht) aan Spanje gaf. Van Boven sloot in een toespraak de Dagen in Barcelona af, en vertelde daarbij over dat bezoek aan Madrid in 2003 dat "erg gespannen" was en dat erg veel stof deed opwaaien: "Het leek erop dat de Spaanse autoriteiten geobsedeerd waren door de Baskische Kwestie". Ze wilden zelf zijn bezoek plannen en sturen en zeggen welke plaatsen hij mocht bezoeken (en welke niet ) Nadat hij zijn aanbevelingen geformuleerd had wilden ze Van Boven zelfs in diskrediet brengen! In de aanbevelingen stond o.a. dat het incomunicadoregime (isolatie) moest afgeschaft worden en dat de ondervragingen en zelfs de gehele periode van voorarrest gefilmd moesten worden. "Madrid verstuurde mijn aanbevelingen rechtstreeks richting papierbak!" "Amper een maand na mijn bezoek werd de strafwet gewijzigd: het "incomunicadoregime" werd gehandhaafd en de periode kon verlengd worden!"
Interview met Van Boven in de krant Gara van 6 februari 2006:
"Indien degenen die de kwaal van de foltering aanklagen voor het gerecht gedaagd worden zal men de praktijken nooit kunnen uitroeien. In plaats van de klagers het zwijgen op te leggen moet justitie de feiten tot op het bot onderzoeken. Wat in Spanje gebeurt (geen onderzoek instellen maar klagers vervolgen) is een aanslag op de mensenrechten en zelfs op de democratie. De vorige regering (Aznar) ging frontaal in tegen mijn aanbevelingen en wat de regering Zapatero precies gaat doen is niet duidelijk. Het lijkt erop dat ze andere prioriteiten heeft maar van regering veranderen wil niet zeggen dat ook het systeem meteen wijzigt. Op zn minst hebben ze het voordeel van de twijfel. Het probleem van de foltering is zéér complex."
Het Baskisch, ooit "Lingua Navarrorum", wordt het meest bedreigd door de regering van Navarra!
De Regering van Navarra vervangt 5.000 tweetalige berichten door eentalig Spaanse berichten die bestemd waren om door het Ministerie van Sociaal Welzijn, Sport en Jeugd verspreid te worden in de streek van Iruñea. Toch hoort deze streek volgens de taalwet tot de "zona mixta" (de gemengde zone), waar de beide talen gesproken worden. Patxi Telletxea, parlementair van Aralar, noemt de maatregel "beschamend". De minister die verantwoordelijk is voor dit departement zegt bovendien de tweetalige folders te zullen verspreiden in de "Baskischtalige zone". Nochtans zijn deze zones bij wet bepaald. De Regering van Navarra wil de regeling bij decreet wijzigen wat door de rechtbank geweigerd werd. (De rechters zijn blijkbaar nog niet allemaal van PP-huize.)
Behalve de Taal krijgt ook de Baskische vlag het hard te verduren. In Agoitz verplichte de burgemeester de Guardia Civil een Ikurriña, die tussen twee huizen over de straat gespannen was, af te trekken omdat ze "zonder toelating een openbare ruimte bezette". Toen daarop een aantal buren op de straat ging zitten om dit te beletten dreigde de Garde Civique te chargeren! De vlag werd afgetrokken maar in de namiddag hingen er een twintigtal anderen in de plaats.
Drie ex-volksvertegenwoordigers van Batasuna, Arnaldo Otegi, Joseba Permach en Joseba Alvarez verschenene voor het Hooggerechtshof in Madrid. In november 2004 had hun partij, Batasuna, in een volle velodroom, Anoeta, in Donostia hun vredesvoorstel "Orain Herria, Orain bakea" (Nu het Volk, Nu Vrede), bekend gemaakt.
Ze worden beschuldigd van "onwettige bijeenkomst" en "verheerlijking van terrorisme" en, wat Otegi betreft, ook nog "(burgerlijke) ongehoorzaamheid" ! Als een Bask met een vredesvoorstel komt dat de beide landen die Euskadi bezetten, Spanje en Frankrijk ten goede kan komen, dan riskeert hij de gevangenis in te vliegen! Het enige hoopgevende is dat er uit steeds méér hoeken tegen deze anomalieën geprotesteerd wordt.
Arnaldo Otegi hangt nog méér boven het hoofd wegens "verheerlijking van het terrorisme":
Zo sprak hij op 21.12.03 op een herdenking van José Miguel Beñaran "Argala" in Arrigorriaga. Argala liet het leven in de Vuile Oorlog tegen de Basken.
Otegi sprak 9 juli in Zornotza waar 3.000 demonstranten kwamen protesteren omdat hun stadsgenoot, José Mari Sagardui, "Gatza", al 25 jaar in gevangenissen van een democratische, Europese staat zit! Meer bepaald in Jaén II op maximale afstand van Baskenland.
Otegi was op 20 september 2003 aanwezig op een herdenking van Arkaitz Otazua die een week eerder onder dubieuze omstandigheden het leven verloor in een vuurgevecht met de "Baskische" politie op de bergpas van Herrera (Araba).
De Spaanse superonderzoeksrechter, Baltasar Garzón, schreef een tweede boek met memoires, onder de titel "Een wereld zonder schrik".
Net als bij het verschijnen van een vorig boek (een biografie door Pilar Urbano), 4 jaar geleden, wordt Garzón er ook nu weer door collega Fungairiño van beschuldigd "geheimen bekend te maken uit processen die nog hangende zijn." Fungairiño heeft dit in een brief aan de voorzitter van de Strafkamer laten weten.
Bij de voorstelling van zijn boek dient Garzón zijn "waarde collega" meteen van antwoord: "De beschuldiging is buiten alle proporties. Ik verklap geen geheimen, maar uit een mening die gebaseerd is op 17 jaar ondervinding in terrorismebestrijding. Het duo dat kort vóór Kerstmis 2003 een sporttas vol springstof op de trein zette, wilde die tot ontploffing brengen op het ogenblik dat de trein buiten dienst was (in het treinstation van Chamartín, Madrid)." In deze zaak werd in november 2004 nochtans een totaal van 2.788 jaar gevangenis geëist tegen Gorka Loran en Garikoitz Arruarte op beschuldiging van "184 pogingen tot aanslag" omdat er 180 reizigers en 4 bedienden op de trein zouden gezeten hebben of liever van plan waren ooit eens op die trein plaats te nemen.
Evenmin wilde ETA in dezelfde periode veel mensen doden in het skistation van Baqueira Beret. (Peio Alcantarilla bekende in oktober van het voorbije jaar de "aanstichter" te zijn van deze aanslag op het ogenblik dat hij "incomunicado" (in isolatie) gesteld was. Later maakte hij via zijn familiebekend dat hij dit verklaard had opdat de Guardia Civil eindelijk zou ophouden met folteren. Hij had zichzelf toen van kant willen maken om zo uit zijn lijden verlost te worden.
Tevens beweert hij dat het onzeker was dat ETA een slachtpartij zou hebben willen aanrichten in Cuenca met de bestelwagen vol dynamiet die naast de weg in panne werd aangetroffen. Wat zegt de mediageile magistraat om deze beweringen te staven? "Alles werd enkel bekend na ondervragingen van een arrestant in een politiecommissariaat", aldus Garzón.
Hoeveel gedetineerden verschenen in de loop van vele jaren vóór Garzón, nadat ze gedurende dagen gefolterd en gemarteld waren, om zichzelf dan van dodelijke aanslagen te beschuldigen? Garzón bekeek ze meestal niet eens en soms zei hij dat ze logen over de behandeling en dat de aanklachten van foltering tot de "handleiding van ETA" hoorden!
Het platform "Batera", dat een eigen Baskisch Departement eist, brengt in een koud, regenachtig en winderig Bayonne 7.000 manifestanten op de been waaronder 60 % van de burgemeesters, (65 in getal!!!) die "een écht debat" vragen dat zal leiden tot een "politieke oplossing". Verder waren er uit het Zuiden o.a. Joseba Permach (Batasuna), Joseba Egibar (PNV) en Patxi Zabaleta (Aralar).
Beñat Gimenez, UDF-raadslid in Angelu-Anglet, las na afloop het communiqué en daarin maakte hij o.a. kenbaar dat de bewoners van Ipar Euskal Herria de toekomst in eigen handen willen nemen: "Het kan niet dat decentralisatie voor iedereen goed is, behalve voor Baskenland." Verder noemde Gimenez de Baskische taal "het hart van onze strijd". Tevens werd gezegd dat: "de toestand van de gevangenen totaal illegaal is. Elke gevangene moet zo dicht mogelijk bij huis zitten. Dit is voorzien voor de Corsicanen en de gevangenen van gemeen recht, maar daarna viel er een onbegrijpelijke stilte. Men zou geloven dat Iparralde niet bestaat."
De manifestatie was vanuit vier plaatsen in de stad gestart met voor elke colonne een eigen eis en met voorop een groot puzzelstuk. Vanaf de rotonde van Saint Léon stapten allen samen op tot op de Place Saint André waar de puzzelstukken in elkaar pasten. Burgemeester Jean Grenet had het plein niet verkeersvrij willen maken. Erger, hij had de hele manifestatie willen verbieden, maar de Préfectuur had al haar toestemming gegeven.
In de PNV-krant, DEIA, staat een interessant interview met de tachtigjarige voorzitter van de Catalaanse Linkse Republikeinse partij, Jordi Carbonell. In 1970, tijdens het beruchte Burgosproces, waarbij een aantal Basken de doodstraf riskeerden (en ook krégen), sloten ze zichzelf met 300 personen op in het meest beroemde heiligdom van Catalonië en stelden er de "Verklaring van Montserrat" voor, waarin ze hun solidariteit met het Baskische Volk betoonden en zich aansloten bij "eisen die ook de onze zijn": "la nostra completa adhesió fraternal al poble vasc i a les seves reivindicaciones (eisen) que són les nostres." Carbonell vloog de gevangenis in en werd onder psychiatrische observatie gesteld omdat hij enkel in het Catalaans wilde antwoorden!
De "Zaak Carod" was volgens Carbonell "zeker geen fout" want "de vrede moet een fundamenteel objectief zijn en dat kan je bereiken met praten. Dat deden ze in Ierland. Eén van de personen die op de hoogte was van het contact was de ex-monnik, Cassià, die abt was in Montserrat in 1970.
