Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
01-01-2008
Onder slecht gesternte gestart
Het jaar 2007 begon niet goed 1 januari 2007
Tot eenieders verbazing blies ETA, bij wijze van spreken, op 30 december 2006 het staakt-het-vuren op dat ze zélf negen maanden eerder eenzijdig afkondigden. Bij de ontploffing kwamen twee Ecuadorianen om het leven die op de parking van de terminal in hun auto sliepen.
Erg vreemd was dat ETA, in tegenstelling tot de vorige keren, niet vooraf het einde van het bestand had aangekondigd. Maar het vredesproces dat volgde op het bestand was al langer dood omdat de tegenpartij, de Spaanse Regering niet één blijk van toegeving deed. Er vielen gedurende drie jaar geen doden onder ETA-geweld. De repressie bleef echter voortduren: sinds 22 maart 2006 bij de aanvang van het bestand werden er in Baskenland 106 activisten aangehouden, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten van de Basken met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en in Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werden borgsommen geëist van 1.493.000 euros, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij kwamen.
Gedurende die 9 maanden werd op 22 politieke gevangenen de doctrine Parot toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).
Gedurende die 9 maanden werden kreeg Iñaki de Juana Chaos, op het ogenblik dat hij al lang vrij moest zijn, een jarenlange gevangenisstraf extra voor het schrijven van enkele krantenartikels!
Gedurende die 9 maanden kondigde de organisatie ETA op 18 augustus 2006 aan dat het proces in crisis was.
Vanaf dat ogenblik groeiden de oproepen vanuit radicale nationalistische hoek, zowel inzake intensiteit, als in bezorgdheid.MAAR ER GEBEURDE NIETS! President Zapatero bleef optimistisch. Twee dagen vóór de aanslag op de vliegtuigterminal van Madrid Barajas verklaarde hij nog: Binnen het jaar zullen we verder staan dan nu! Maar het proces zal lang, hard en moeilijk zijn. Zapatero faalde.
De Baskische filosoof, Iñaki Soto, maakt in Gara op 2 januari 2007 brandhout van de Spaanse Socialisten n.a.v. het hoofdartikel in hun onafhankelijke kwaliteitskrant El País van zondag, 31 december 2006.
Deze gefingeerde wereldburgers uit Madrid hebben de Spaanse bevolking gedurende al die tijd willen verkopen dat ETA zich ging overgeven. Ze deden het voorkomen als zou ons conflict, in tegenstelling tot andere conflicten, gemakkelijk oplosbaar zijn. Het enige dat de PSOE voor de vrede deed was Bob Dylan naar Baskenland halen (Vredesconcert in Donostia op 11 juli 2006). Maar ze moeten geen muzikanten naar Baskenland brengen, maar onze gevangenen. Wij willen geen aanstekers laten branden op het strand, maar vrij onze eigen vertegenwoordigers kiezen. Wie willen geen liederen over vrede, maar de vrede zelf. Wij willen niet passief op concerten aanwezig zijn, maar actief deelnemen aan de toekomst van ons Volk. Wij willen geen pacificatie en koel bier. We willen vrij beslissen over wat we willen zijn. De schuld van de mislukking ligt bij het land dat zich schuldig maakt aan het niet politiek oplossen van een politiek conflict. Het land dat ontkent dat er op zijn territorium culturen zijn die verschillen van de cultuur van de staat. En de schuldigen zijn bij ons de mensen die weigeren het op te geven Spanjaard of Fransman te zijn het wat een prioriteit van eerste orde is.
De scheiding van de machten - de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht is de spil waarop alle moderne democratieën gestoeld zijn. Dit principe is in de praktijk nochtans niet zo duidelijk.
In Spanje kiezen de burgers vertegenwoordigers voor de wetgevende macht. Die vertegenwoordigers kiezen naast de president van de regering, ook de leden van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ) of de Algemene Raad van de Rechterlijk Macht. Dit instituut blijft op die manier in feite afhankelijk van zowel de rechterlijke als van de politieke wereld.
De CGPJ is samengesteld uit 20 leden en een voorzitter. Op dit moment (eind 2007) ontbreken 3 leden. Het zijn: Enrique Míguez Alvarellos (gepensioneerd),Fernando Fernández Martín (overleden) en José Antonio Alonso (benoemd als minister Binnenlandse Zaken).
De grondwet (artikel 122) erkent de CGPJ als autonoom orgaan en plaatst de CGPJ op gelijke voet (pariteit) met de Regering, het Congres en het Grondwettelijke Hof. De Raad heeft als bevoegdheid: benoemingen van hoge rechtersambten, bevorderingen, inspecties in gerechtshoven en tribunalen en desbetreffende tuchtmaatregelen. De raad is belast met de verkiezing (3/5 van de stemmen vereist) van de president van het Hooggerechtshof, twee leden van het Grondwettelijke Hof, de presidenten en de magistraten van de Kamers bij het Hooggerechtshof en de presidenten van de Tribunales Superiores de Justicia de las Comunidades Autónomas (de hoogste gerechtsorganen in de Autonome Gemeenschappen). Aangezien de leden van CGPJ gekozen worden door de volksvertegenwoordigers, is de inbreng van een politieke meerderheidsideologie, in de hele structuur van het gerechtelijke apparaat, niet te onderschatten.
Samenstelling
De CGPJ is dus gevormd uit 20 leden en één president, die bovendien ook fungeert als president van het Tribunal Supremo (Hooggerechtshof). Van de 20 leden worden er 10 aangesteld door de Kamer van Volksvertegenwoordigers en 10 door de Senaat. Iedere Kamer verkiest met een gekwalificeerde meerderheid van 3/5 tussen 36 kandidaten. Van de 10 uitverkorene per kamer moeten er 6 worden voorgesteld door magistraten en 4 moeten komen uit gerenommeerde advocaten- of juristenbureaus. De voorwaarde is 15 jaar ervaring in het beroep.
Het mandaat van de leden is vastgelegd op 5 jaar en eenmaal die termijn bereikt, moet de raad volledig hernieuwd worden. De uittredende leden kunnen niet opnieuw verkozen worden. Dit in tegenstelling tot de voorzitter die maximaal nog een tweede termijn mag uitzitten. De wet voorziet dat de uittredende leden in functie blijven tot de volledige nieuwe raad is geïnstalleerd, en er is hier geen maximum termijn van toepassing. De huidige raad bevindt zich in een soortgelijke situatie sinds november 2006 (17 leden i.p.v. 20).
Met de huidige verdeling van de kamerzetels in het parlement is de medewerking van de Partido Popular onmisbaar. Maar de grootste oppositiegroep weigert te onderhandelen over de invulling van de 3 ontbrekende leden, aanvoerende dat er een breuk is tussen de PSOE en henzelf wat betreft de consensus in die justitiële materie. Zij verwijten de regering de postjes onder de vrienden te willen verdelen, terwijl alle overige formaties de PP verwijten manoeuvres uit te voeren om de meerderheid in de CGPJ te herstellen of te behouden. In 2001 had de PP de absolute meerderheid in de Cortes, en ze hebben er op gerechterlijk vlak terdege gebruik van gemaakt.
De huidige CGPJ, sinds november 2006 in functie en met 3 vacatures, bestaat uit:
8 PP-strekking 6 PSOE-strekking 1 op voorstel van PSOE/PP samen (voorkeur van het lid is PSOE) 1 CiU 1 IU
Op zaterdag, 29 december 2007, speelden de voetbalploegen van Euskal Herria en Catalunya 1- 1 gelijk op San Mamés (ook La Catedral genoemd), het voetbalstadion van Athletic de Bilbao.
De match werd voorafgegaan door een manifestatie op het veld, waarbij spelers van Euskal Herria en Catalunya een eigen voetbalselectie opeisten.
Die eis werd gepromoot door ESAIT (Euskal Selekzioaren Aldeko Iritzi Taldea - Grupo de Opinión a favor de las Selecciones Vascas), een opiniegroep die voorstander is van het officialiseren van een nationale voetbalploeg Euskal Herria. De Catalanen sloten zich met enthousiasme hierbij aan.
Op het veld werd een spandoek ontvouwen, met als opschrift:
Euskal Herria, Catalunya, nazio bat, selekzio bat, una nació, una selecció
Euskal Herria, Catalunya, één natie, één selectie
-----------------------------------
25.000 voetballiefhebbers betogen op straat!
Na de wedstrijd werd er in de straten van Bilbao een grootse manifestatie georganiseerd door ESAIT. De opkomst was overrompelend. Meer dan 25.000 manifestanten kwamen op voor een eigen voetbalselectie. DuizendenIkurriñas (Baskische vlaggen) en Senyeras (Catalaanse vlaggen) wapperden langs het parcours. Sportlui uit alle disciplines waren aanwezig. Zelfs Baskische vakbondsbewegingen hadden een afvaardiging gestuurd. Ook Izquierda Abertzale kwam (uiteraard) zijn steun betuigen.
Op 30 december 2006 blaast ETA met een zware bom de parkeergarage op bij terminal nummer 4 op het vliegveld van Madrid Barajas. Twee 19-jarige Ecuadorianen Carlos Alonso en Diego Armando komen om het leven, terwijl ze lagen te slapen in hun auto. Een uur voor de explosie belde een man 3x om te waarschuwen, maar pas de laatste keer een half uur van tevoren in naam van ETA en toen ging de politie de boel ontruimen. ETA verklaarde op 18 augustus dat het vredesproces in een crisis verkeerde en daarop intensiveerden Batasuna en anderen haar oproepen tot stappen in het vredesproces, maar blijkbaar bewoog er niets achter de schermen, zeker niet op het gebied van de toezeggingen en afspraken die überhaupt hebben geleid tot het uitroepen van de wapenstilstand. Ook de door vele organisaties gewilde ronde tafel van partijen is niet opgezet. De afgelopen periode van negen maanden was hoopvol, behalve voor de onafhankelijkheidsbeweging in Baskenland dan; 106 arrestaties, 33 gevangenen erbij, 2 arrestanten gefolterd, 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven (demonstraties, persconferenties etc. in het kader van zelfbeschikking), maar liefst 53 politieke bijeenkomsten die verboden werden, er vonden in Madrid en Parijs 75 processen plaats tegen in totaal 227 Basken, 22 Baskische politieke gevangenen kregen na het uitzitten van hun straf te horen dat ze voorlopig niet vrij zouden komen met als triest voorbeeld Iñaki de Juana Chaos, die jaren extra kreeg voor het schrijven van 2 krantenartikelen. Geen enkele politieke gevangene werd overgeplaatst naar een gevangenis in of dichterbij Baskenland. Dit alles is absoluut geen rechtvaardiging voor het plaatsen van een bom en het vermoorden van 2 mensen en ETA had veel en veel meer geduld moeten hebben en de permanente wapenstilstand moeten volhouden. Maar repressie, ook al is die niet nieuw in Baskenland, kweekt bommenleggers. De Spaanse regering verklaarde dat de gesprekken met ETA worden opgeschort, terwijl Batasuna en ETA verklaarden dat de wapenstilstand nog steeds van kracht is. De Partido Popular intussen, beukt op het laatste restje zelfvertrouwen van de PSOE en sluit elke deur naar vrede definitief, als ze dat al niet hadden gedaan. Het zal lang duren voordat de partijen weer (openlijk) nader tot elkaar komen, en als dat gebeurt, zal er een andere modus operandi moeten worden gevonden dan tot nu toe het geval was.
Paul Bekaert is advocaat en werkt tevens voor de Liga van de Mensenrechten.
Hij is bijzonder goed vertrouwd met de problematiek rond bewegingen zoals het IRA en ETA.
Vraag 13. Hoe definieert u terrorisme op basis van uw praktische ervaring en op basis van het voorgaande?
Terrorisme is een term waarvan ik helemaal niet hou. Zoals je weet, zijn de terroristen van gisteren de presidenten van vandaag (Mandela, Arafat).
Dat is natuurlijk een cliché, maar het is nu eenmaal zo. Wanneer is men een terrorist? Als men met niet velen is. Heeft men wel voldoende manschappen, dan is men opeens een bevrijdingsbeweging. Heeft men dan ook de macht dan is men een regering.
Zo gaat dat in de geschiedenis. Ik vind de term terrorisme dus onbruikbaar.
Het wordt altijd gebruikt door politieke tegenstanders en is dus zeer subjectief beladen.
Wat doet men in feite? Men zegt dat er geweld in de wereld is. Wanneer dat geweld uitgaat van de staat dan is het moreel blijkbaar aanvaardbaar. Gaat datzelfde geweld uit van een politieke opposant, dan is het opeens niet meer aanvaardbaar.
Ik zou veeleer spreken van politiek geweld om politieke doelstellingen te bereiken. Je kunt dan zeggen dat dit ondemocratisch is, wel dan zij het zo. Dat is dan omdat men het op een democratische manier nooit zou halen in het Noord-Ierse of Spaanse systeem. Ik zou dus de term terrorisme zo weinig mogelijk gebruiken, maar wel de term politiek geweld. Hierover kan je dan een politiek en/of moreel oordeel uitspreken, maar dan moet je wel consequent zijn. Dezelfde mensen die het politieke geweld veroordelen van een bevrijdingsbeweging, gaan dan politiek geweld van staten wel goedkeuren.
Op 28 december 1970 werd het vonnis tegen de 16 van Burgos uitgesproken met straffen die hoger lagen dan wat het openbaar ministerie had gevorderd: 6 doodstraffen voor Xabier Izko, Teo Uriarte, Jokin Gorostidi, Xabier Larena, Unai Dorronsoro en Mario Onaindia (waarvan er 3 tweemaal de doodstraf kregen, waaronder Jokin Gorostidi) en de rest kreeg 519 jaar opsluiting. De verdedigende advocaten weigerden te ondertekenen. Onder immense internationale druk wijzigde Franco op 31 december de doodstraffen in levenslang. In 1977 kwam het merendeel van de veroordeelden vrij ter gelegenheid van een algemene amnestie.
Het is merkwaardig dat diegenen die in hun discours de veroordeling van het geweld centraal stellen, enkel spreken over het geweld door ETA gepleegd. Het zijn nochtans dezelfden die verantwoordelijk zijn voor het gebruik van geweld ten behoeve van politieke ideeën. (Pernando Barrena, 26 december 2007)
Na drie dagen gezweefd te hebben tussen leven en dood is de schoonmoeder, Natividad Junko, van de Baskische politieke gevangene, Unai González, in de late avond van 25 december 2007, overleden in het hospitaal van Txagorritxu (Alava). De ouders van Unai González, zijn partner en zijn schoonmoeder raakten op 22 december 2007 in een zwaar verkeersongeval betrokken, toen ze op weg waren naar de gevangenis van Teruel om hem te bezoeken.
De politiek van spreiding van gevangenen die de Spaanse regering toepast op Baskische politieke gevangenen, heeft dus opnieuw een slachtoffer gemaakt. Sinds de invoering van deze onmenselijke maatregel in 1989 (en tegen alle internationale rechtsregels in) is dit het 17de dodelijke slachtoffer. Eén dodelijk slachtoffer per jaar.
Na bevestiging van die trieste ontknoping, beschuldigde Askatasuna de verantwoordelijken als moordenaars omdat ze de politieke dispersión, verspreiding, gebruiken om het dodenaantal op te drijven. Het is een geplande politiek, uitgewerkt door de PP en gretig verder gezet door de socialisten van de PSOE, die dit resultaat zoeken: met de karwats de nationalisten te lijf gaan, schuldig of niet schuldig, bloeden zullen ze, tot de dood er op volgt.
Je moet het boek van Gabriel García Márquez: Crónica de una muerte anunciada, Kroniek van een aangekondigde dood, niet gelezen hebben, om te weten wat er in het democratische Spanje gaande is. Ik krijg meer en meer de indruk dat de zo verfoeide Amerikanen, met Guantanamo en Abu Graib, eigenlijk slechts amateurs zijn. Het ziekelijke brein bij uitstek is tegenwoordig het land van sol y sangría. Ze hebben er nog niet aan gedacht die toeristische slagzin te vervangen door: Sol y sangre (bloed).
Noot: de Baskische regering veroordeelt de aanslag in Balmaseda op 24 december 2007, maar veroordeelt ook de precaire toestand waarin families van politieke gevangenen zich bevinden. De Baskische regering verwijt de PSE (Baskische socialisten) en de PP geweld te gebruiken om ideeën van andersdenkenden te onderdrukken (dit is wat zacht uitgedrukt!). Pernando Barrena van Batasuna verklaart zich solidair met de getroffenen van de aanslag in Balmaseda (veel huizen beschadigd.)
In 7K (Zazpika), het weekendblad bij de krant Gara, komen op 26 december 2004 vijf voorbeelden aan bod van families die uitermate te lijden hadden onder de dictatuur en onder het beleid van de zonen van de dictatuur.
Een familie uit Renteria vertelt hoe hun vader, Celestino Gaztelumendi, gefusilleerd werd tegen het einde van de Burgeroorlog. De afscheidsbrief die hij mocht schrijven (onder het alziende oog) en sturen, staat in extenso afgedrukt. Hij eindigt zijn brief met Viva España. Waarschijnlijk was pesten zelfs nog nodig tot aan de dood!
Een andere familie woont in Urbina. Hun ene zoon, Josu Ormaetxea, kwam onlangs vrij na 19 jaren gevangenschap. Een andere zoon kwam om het leven toen de politie in de wijk Morlansin Donostia schietend het huis binnen viel waar het ETA-commando verbleef. Iñaki werd, samen met twee maats, met kogels doorzeefd. Hun kroeg in Urbina is naar hem genoemd en buiten hangt op dat hij door de Politie werd vermoord. Het dorpsplein is versierd met een muurtekening en teksten Eerder dit jaar verscheen een boek over hem, geschreven door een dorpsgenoot en strijdmakker, vanuit de gevangenis waarin hij voor lange tijd zit. De moeder, Blanca Antepara, is een bekende figuur op manifestaties ten voordele van gevangenen. Als je in de kroeg binnen komt, praat ze honderd uit over de strijd en over haar kinderen. Op de expresweg die het dorp een beetje afsneed, staat geen wegwijzer naar Urbina,maar in de verte zie je in de top van het kerkje de Ikurriña wapperen. Niemand van de kazerne van de Guardia Civil in het nabijgelegen stadje durft ze weg te halen.
Verder is er nog Ainara Gorostiagauit Pamplona die onlangs vrijkwam na twee jaar, een maand en week. De beschuldiging van moord was plots weggevallen. Om verlost te worden van de martelingen, vijf dagen op een politiecommissariaat en vier dagen incommunicado in de gevangenis, had ze zichzelf beschuldigd, maar nu bleek dat in Frankrijk al iemand anders meer dan een jaar in de gevangenis zat die de moord gepleegd en bekend had! Nu is het wachten op het proces op beschuldiging van lidmaatschap.
Vannacht, 24 op 25 december 2007, heeft ETA een bom tot ontploffing gebracht voor de zetel van de politieke partij van de Baskische socialistische partij PSE-EE te Balmakeda in Bizkaia. Er zijn geen gewonden.
De aanslag viel gelijktijdig met de Kerstboodschap van koning Juan Carlos, die opriep de krachten te bundelen om ETA te verslaan, en over te gaan tot de grote themas van de staat.
De gerechterlijke afhandeling door de uitzonderingsrechtbank, Audiencia Nacional, van het monsterproces 18/98 is waanzinnig abnormaal. De veroordeling van 47 van de 52 beklaagden tot 525 jaar cel is moeilijk te assimileren. Tweeëndertig jaar na de dood van Franco blijft men ideeën opsluiten en arresteert men iedereen die er een ander mening op nahoudt. Politici vaardigen wetten uit ad hoc, om partijen te illegaliseren, en magistraten vervolgen en veroordelen burgers op de politieke maat van een danse macabre. Er loopt een vreemd en sinister parallellisme tussen wat vandaag gebeurt en een periode die al lang tot het verleden had moeten behoren. Euskal Herria bevindt zich in een gecamoufleerde uitzonderingstoestand, in een verdoken staat van beleg. En wat de zaak nog verergert, is de nalatigheid, de onachtzaamheid en de zorgeloosheid van een politieke klasse die zichzelf heeft geproclameerd als links en democratisch.
Madrid heeft het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen. Het blijft gefossiliseerd en versteend in de greep van de almachtige en bloeddorstige dictator Franco. Een greep waaruit men dacht los te geraken door in 1978 een nieuwe grondwet op te stellen. Het werd een Magna Carta met veel geschreeuw en weinig wol. Er bestaan geen wetten die muurvast vastgeklonken zijn, die voor het leven zijn, alleen (eigen)belangen zijn dat.
Er zijn twee onbetwistbare voorwaarden noodzakelijk om tot vrede te komen: het recht op zelfbeschikking en het dichterbij brengen van politieke gevangen (Euskal Presoak, Euskal Herrira). Deze twee voorwaarden moesten al van bij het begin van het staakt-het-vuren, op 22 maart 2006, op tafel liggen. De opstelling van Izquierda Abertzale en van ETA waren positief met een duidelijke, waarachtige en besliste houding om te ijveren voor vrede. Men moest al van kwade wil zijn, over weinig intelligentie beschikken en een totaal gebrek aan ontvankelijkheid en intuïtie hebben om te twijfelen aan authenticiteit van beide voornoemde partijen. Voor Zapatero zou het een garantie geweest zijn voor het einde van het geweld (ETA was daartoe bereid) en voor een definitieve oplossing van het conflict in Euskal Herria. Het zou de regering van Zapatero voor vele jaren aan de macht geholpen hebben. Maar Zapatero is zwak. Het is geen staatsman. Wie wel verduiveld goed het politieke verloop kon analyseren, was de Partido Popular, die de hetze tegen de onderhandelingen bleef opdrijven tot aan de breuk. De PP is als grote triomfator uit deze debacle gekomen.
De oorverdovende stilte bij de intellectuele klasse ten aanzien van de gebeurtenissen in Euskal Herria is obsceen. Ook de houding van de gematigde nationalisten van de PNV getuigt niet van een grote solidariteit. Ze hebben zich weliswaar aangesloten bij het massale protest in Euskal Herria tegen het monsterproces en tegen het vonnis, maar was dit gemeend? Of gebeurde dit onder sociale dwang?
De aanklachten waren doorgestoken kaart: collaboratie met ETA wordt gekoppeld aan het uitgeven van een krant, aan het beheren van ondernemingen, aan het verspreiden van internationale politieke projecten, aan het oprichten van associaties ten behoeve van steun aan politieke gevangen of aan hun familie, of simpelweg door burgerlijke ongehoorzaam te verdedigen. Als Gandhi nog in leven was, en hij woonde in Euskal Herria, dan hadden ze hem al lang doodgefolterd. Dat is het ware gezicht van het zogenoemde democratische Spanje, het land van de haat.
Op 25 december 2003 valt de Spaanse pers over de Baskische TV heen omdat ze de Kerstboodschap van de Spaanse Monarch niet uitzonden. De onverlaten van de Baskische TV pleegden heiligschennis! Ze spreken niet eens dezelfde taal, waarom zouden ze dan moeten uitzenden? Borbón deed niet eens de moeite enkele woorden Galicisch, Baskisch of Catalaans uit zijn strot te krijgen. PNV-woordvoerder in het Spaanse Congres, Iñaki Anasagasti, zegt dat de toespraak leek op die van La Moncloa, meer dan die van La Zarzuela. Vertaald, betekent dit: Meer op die van de Spaanse Regering dan op die van het Koninklijk Paleis.
Kerstboodschap Bisschop Joan María Uriarte
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Uriarte, vraagt in zijn kerstboodschap op 25 december 2004 dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit omdat hem niet verweten kan worden dat hij het martelen van enkel politieke gevangenen aanklaagt )
De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. We moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede. Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de Paus: Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.
De Franse staatssecretaris van Programmas van Justitiegebouwen verklaart op 24 december 2002 dat het dichterbij brengen van Baskische politieke gevangenen tot de mogelijk behoort, als er binnen enkele jaren in Mont-de-Marsan (Landes) een nieuwe gevangenis gebouwd wordt. De Corsicaanse gevangenen werden kort geleden naar hun eiland overgebracht en we hebben nooit gezegd dat we dit enkel met de Corsicanen wilden doen.
In een persconferentie in Baiona, de volgende dag, analyseerden Maialen Aranbide (Exerat), Battitta Larzabal (Anai Artea) en Jean-François Lefort (Askatasuna) deze uitspraak. Zij vragen zo snel mogelijk een nadere verklaring van de Franse Premier J.-P. Raffarin.
Aranbide: Van de 650 Baskische politieke gevangenen zitten er 110 in Franse cellen en daarbij worden hun rechten geschonden: verwijdering, isolement, (meestal) weigering van voorlopige vrijheid, buitensporige overplaatsingen. Zo zit 80 % van de Baskische politieke gevangenen op méér dan 400 km van EH en 240 van hen op méér dan 800 kilometer, waardoor hun familieleden zich elke week 530.000 kilometer dienen te verplaatsen.
Larzabal: Het objectief is niet de bouw van nieuwe gevangenissen, maar de zoektocht naar een oplossing van het probleem dat in EH woekert. Als er echte goede wil is dan kan dichter bijbrengen van gevangenen morgen al beginnen.
De constructie (hoeveel jaar nodig?) van de nieuwe gevangenis is na een paar uitstellen, nu voorzien voor eind 2008.
Inmaculada Basabe Janire Couceiro Gorka Larrinaga Sonia Marín Iñaki Peña.
De teller blijft lopen. Zapatero zal het halen. Omstreeks 21.00u gisteravond, 22 december 2007, is de Ertzaintza naar aanleiding van een manifestatie, als ondersteuning van de veroordeelden van het proces 18/98, overgegaan tot de arrestatie van nog eens 5 nationalisten. De vijf, zie namen in titel, hadden zich vastgeketend aan de poort van de zetel van de PNV, de Sabin Etxea, te Bilbao.
Noot: in een vorig bericht was er sprake van 709 gevangenen. Dat moest 710 zijn (MarijeFullaondo vergeten bij te tellen). De teller staat nu op 715. Nog 5 te gaan en Zapatero heeft de trieste eer nog repressiever te zijn dan Aznar, en dat wil wat zeggen!
Leden van Etxerat, collectief van families van politieke gevangenen, hebben gisteren, 22 december 2007, aangekondigd dat ze zich vanaf die dag zullen opsluiten in de Catedral del Buen Pastor, kathedraal van de Goede herder, van Donostia-San Sebastián, en dit voor onbepaalde duur. Zij eisen de invrijheidstelling van de zwaar zieke gevangenen, en van die gevangenen die hun straf hebben uitgezeten. Zij eisen hun terugkeer naar Euskal Herria. Zij hopen ook politieke verantwoordelijken en autoriteiten te ontmoeten die zich willen inzetten om een einde te stelleen aan de voortdurende mensonterende folteringen en aan de brutale repressie die Euskal Herria op dit moment teistert.
Met meer dan 50 families zijn de leden van Etxerat, Polentxi Goikoetxea en Ainhoa Iturrioz samengekomen in de hoofdstad van Gipuzkoa om een balans op te maken van het voorbije jaar. Zij klagen aan dat ernstig zieke en terminale gevangenen niet worden vrijgelaten, en zullen moeten wegrotten tot de dood, omdat zij hun idealen niet willen afzweren.
Dit jaar werden 41 nieuwe gevangenen, wegens vermeende banden met ETA, opgesloten met gevangenisstraffen tussen de 20 en 27 jaar. Dit jaar bleven 170 gevangenen opgesloten, ondanks het feit dat ze 3/4 of 2/3 van hun straf hebben uitgezeten. Dit jaar bleven 17 gevangenen in de cel ondanks het feit dat ze hun straf volledig hebben uitgezeten.
Bovendien klagen zij de economische afpersing van familieleden aan die massas geld moeten ophoesten om hun verwanten te gaan bezoeken (soms slechts voor 20 minuten), meer dan 1.000km ver (gevolg van de gevangenenspreiding). Tel daarbij nog de 32 personen die dit jaar in verkeersongevallen betrokken waren, op weg naar of terug van een bezoek, en u weet wat voor ellende de familie wordt aangedaan.
Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil? In de kerstperiode zijn de españolistas meer begaan met de loterij El Gordo en de miljoenen die er aan vasthangen, dan aan menselijk leed. De kranten bulken sinds gisteren, 22 december 2007, uit met de laatste nieuwtjes van El Gordo de Navidad. En op de politieke partijen Partido Popular en de socialisten van de PSOE moet je zeker niet rekenen. Zij zijn de boosdoeners van alle ellende en willen alleen hun machtsposities behouden. Stieren en hazewinden zijn beter af.
Terwijl heel Spanje in de ban is van El Gordo, (de traditionele Kerstloterij met dit jaar een prijzenpot van 2.200 miljoen euro), gaat de Spaanse regering ongestoord verder met arrestaties. Onlangs, op 18 december 2007, werd MarijeFullaondo gearresteerd.Van het partijbestuur van Batasuna blijft alleen nog Pernando Barrena op vrije voeten, 19 zitten opgesloten en 4 werden onder borgsom voorlopig vrijgelaten.
Op het ogenblik dat president José Luis Rodríguez Zapatero in 2004 zijn intrede deed in La Moncloa (regeringsgebouw) erfde hij het maximale aantal gevangenen van 719, verspreid over 91 gevangenissen, waarvan 53 in Spanje. Terwijl Zapatero in 2005 en 2006 nog 109 gevangenen in vrijheid stelde, is met de arrestaties van dit jaar 2007 de teller op 709 komen te staan. Het moet voor de democraten een klein kunstje zijn om in de komende dagen nog 11 nationalisten te arresteren en zo het record van Aznar te breken. Ik twijfel er niet aan dat ze alles in het werk zullen stellen om dit record te breken.
Moeten zij dan niet over de nodige bewijslast beschikken? Neen, het bewijs komt er automatisch nadat er gefolterd wordt (zie het bericht hieronder, over GorkaJoseba Lupiañez).
Boodschap van de familie van Gorka Lupiañez gearresteerd op 6 december 2007
Lluís Maria Xirinachs, overleden op 11 augustus 2007,wasCatalaans priester, senator en werd gearresteerd door de Guardia Civil, omwille van volgende uitspraak: Ik sta aan de kant van ETA. Zij doden soms wel, maar folteren nooit.
De familie van GorkaJoseba Lupiañez Mintegi, gearresteerd door de Guardia Civil op 6 december 2007, heeft een boodschap de wereld ingestuurd:
"Gisteren (17 december 2007) hebben wij een bezoek gebracht aan Gorka en hij zag er bijzonder zwak uit. Aangezien wij willen dat de folteringen, waaraan hij onderhevig was, openbaar worden gemaakt, geven wij hier een kleine opsomming van wat hem is overkomen:
50 à 60 keer per dag een plastic zak over hoofd tot hij de verstikking nabij was
De testikels en de penis werden met een touw afgesnoerd, en er werd zonder ophouden aan het touw getrokken in zoverre dat er bloed uit de penis kwam
Hij kreeg constant slagen op de testikels
Hij kreeg constant slagen op het hoofd
Hij werd tot tegen de verdrinkingsgrens aan ondergedompeld in een bad
Er werd een tuinslang in zijn mond gestopt om zijn buik vol met water te spuiten.
Hij moest op handen en voeten lopen en er werd een stok in zijn aars gestopt, die constant naar binnen geduwd werd
Met een revolver op zijn hoofd werden schijnexecuties uitgevoerd.
Ik moet er niet bij vermelden dat hij de gehele tijd naakt was.
Dat heeft zo 5 dagen geduurd, de totale incomunicado-periode. Een periode waarin niemand weet waar een gevangene zich bevindt en waarin geen enkel contact met de buitenwereld toegestaan is. Commentaar overbodig.
Het politieke proces, voorgesteld onder de mantel van een juridisch proces, heeft op 19 december 2007, bevestigt wat al twee jaar geweten was. Het vonnis was al uitgeschreven voor de start van het proces op 21 november 2005. In november 2007 verscheen in de kranten al de strafmaat toegekend aan elke beklaagde afzonderlijk. De hoge magistraat moest zich zogezegd nog beraden over de strafmaat, maar wat 4 à 5 weken geleden in de kranten verscheen, is exact het vonnis dat op 19 december 2007 werd voorgelezen.
De aanval was eigenlijk al begonnen in 1996 toen, na een furieuze en georkestreerde mediacampagne, de eerste verdachtmakingen gelanceerd werden tegen Herri Batasuna. De voltallige directie werd veroordeeld en opgesloten. Dit was zonder voorgaande in Europa. De socialisten (PSOE), waren toen aan de macht. Een paar jaar later, toen de PP de macht overnam, werd de repressieve strategie agendapunt nummer 1 voor de regering. Ideeën, initiatieven, sociale en politieke activiteiten werden gecriminaliseerd. Onder impuls van magistraat Baltasar Garzón werd vanaf dit moment de filosofie van het netwerk uitgetekend. Personen en organisaties die hetzelfde doel nastreefden als ETA (zelfbeschikking) werden beschouwd als het netwerk van ETA. De finaliteit was al die personen en organisaties buiten de wet te stellen. Het motto Todo es ETA, ze zijn allemaal van ETA, moest juridische stappen en veroordelingen vergemakkelijken. De impuls van deze strategie was louter politiek: de sacrosancte eenheid van het grote Spanje vrijwaren. De processen die gevoerd werden, waren generaliserend: ze handelden niet over specifieke delicten, maar over algemeen vooringenomen stellingen die tot doel hadden een bepaalde socio-politieke gemeenschap te straffen. Als klap op de vuurpijl werden die processen gevoerd voor een uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, opvolger van het Tribunal de Orden Público onder Franco. De Audiencia Nacional hanteerde eigen normen over de rechtstaat, en dit met goedkeuring van de uitvoerende macht. Verklaringen afgelegd onder de vreselijkste folteringen werden met de mantel van de macht bedekt en op de koop toe als wettelijk bewijsmateriaal aanvaard. Vreemde zaken zijn er in de rechtszaal gebeurd. Meerdere malen werd het recht op verdediging geschonden. Vanaf het begin werd een rechtsprocedure naar eigen goeddunken gehanteerd, de vooringenomenheid van het Hof lag er vingerdik op, personen die rechtstreeks met het onderzoek betrokken waren, werden onder hevig protest van de verdediging toch als deskundigen opgeroepen, bewijslast (vooral ten ontlaste) verdween, documenten waren onvolledig, 100.000 documenten, waarvan de verdediging niet in kennis werd gesteld, werden op de rol geplaatst, meermaals werd aan de beklaagden of aan de verdediging het woord ontnomen, de vertalingen van het Euskara naar het Castilliaans brachten totaal verkeerde interpretaties aan het licht, tegenstrijdige verklaringen waren schering en inslag, authentieke documenten die verdwenen waren, werden vervangen door al dan niet gemanipuleerde kopieën, vreselijke verhalen van folteringen, werden door het Hof als niet ter zake weggewuifd
Op 19 december 2007, dag van de uitspraak, kon de Spaanse regering (socialisten!) het niet nalaten nog eens met groot machtsvertoon uit te pakken voor de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, in het Casa de Campo: de onmiddellijke omgeving was afgegrendeld door een zwarte (toepasselijke) meute van politieagenten, te paard, in overvalwagens, in uniform, in burger. De Guardia Civil hield een overkoepelend oog in het zeil.
Lakua klaagt aan dat ideeën worden opgesloten
Het moet al bijzonder erg zijn als de gematigde Baskische regering vanuit Lakua (de Baskische Wetstraat 16) op 20 december 2007 de stem verheft.
De Minister van Justitie van de Regering van Lakua, Joseba Azkarraga, heeft de gerechtelijke uitspraak als volgt getaxeerd: De interpretatie van de wet is op een ontstellende manier verdraaid en verkeerd voorgesteld, enkel en alleen om op een onrechtvaardige wijze aan burgers hun vrijheid te ontzeggen. Bovendien baseerde het vonnis zich op een politieke premisse, die ervan uitgaat dat, Todo es ETA, alles is ETA. De uitspraak brengt de democratie een zware klap toe, en de Spaanse regering kan niet blijven zwijgen als ze ziet dat strafwetten en de interpretatie ervan zo manifest de nek worden omgewrongen. De tripartiete in onze Baskische regering is ervan overtuigd dat de (uitzonderingsrechtbank) Audiencia Nacional, doorheen het langdurige proces, op een verontrustende manier, de eis naar voldoende bewijslast heeft genegeerd. Een schoolvoorbeeld daarvan is het vermoeden van onschuld. Op geen enkele ogenblik is dit democratische rechtsprincipe aan bod gekomen. De Spaanse regering legt ons een nieuwe juridisch-strafrechterlijke terminologie op, afgeleid van een manifeste en nefaste politieke druk die een tabula rasa gemaakt heeft van het strafrecht. Hoe ver zijn zij nog in staat te gaan, als zelfs ideeën worden opgesloten?
De onafhankelijkheidsbeweging reageert
Dit was geen juridisch vonnis, maar een politieke beslissing. De Spaanse regering heeft de pen vastgehouden die het vonnis neerschreef. Een politieke beslissing van meedogenloze straf en brutale repressie ten aanzien van de onafhankelijkheidsbeweging, aldus verklaarden Karmelo Landa en Mikel Etxaburu in de loop van de avond van 20 december 2007 te Bilbao. De Spaanse regering heeft geopteerd voor een brutale repressie, die niet uitgetekend werd in de tribunalen, maar in de meest obscure hoeken van deze perfide regering, onder de leiding van Zapatero en Rubalcaba. Deze aanslag op de onafhankelijkheidsbeweging was trouwens niet mogelijk geweest zonder de medeplichtigheid van de PNV.
ETA bereikte haar hoogtepunt en kende haar grootste succes met de aanslag op Carrero Blanco.
In heel de stad San Sebastián is geen fles "Codorniú" (champagne) meer te vinden. Overal wordt gevierd, nadat de staatsradio het bericht omgeroepen heeft dat Almirante Carrero Blanco, Spanje's eerste minister, door Baskische "terroristen" vermoord werd. Na de "uitschakeling" van Carrero Blanco kon ETA op heel veel sympathie in Spanje rekenen.
De dauphin van Franco, voorbestemd om de dictatuur voort te zetten na de dood van de Caudillo, is niet meer. Het hart van het Franquisme is geraakt. "Operación Ogro", (operatie monster, kannibaal, menseneter), een technisch hoogstandje van ETA, doet de hoop ontluiken op een spoedige liberalisering van het regime. Na de aanslag op Almirante Carrero Blanco werd duidelijk dat het Franco-tijdperk op zijn laatste benen liep.
De uitslag van het vonnis was eigenlijk al voor het proces van start ging, op 21 november 2005, zo goed als bekend. De beklaagden moesten kost wat kost veroordeeld worden. Schendingen van de rechten van de verdediging bij de vleet, gemanipuleerde bewijslast of bekentenissen afgelegd onder foltering, waren voor het Hof van geen tel. De politieke uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional zou een uitspraak doen, die in de lijn lag van wat het politieke establishment van de Partido Popular in grote mate en van de PSOE (socialisten) in mindere mate hadden gevraagd. Het is nu zover. De uitzonderingsrechtbank had echter het vonnis niet afgewacht, want op 30 november 2007 was het bevel gegeven om over te gaan tot de arrestatie van 46 beklaagden op de 52, waarvan er nu al 35 in de cel zitten.
Op het ogenblik dat de voorzitster, Angela Murillo, aanstalten maakten om hert vonnis voor te lezen, sprongen de beklaagden recht en met opgegeven vuist zongen zij uit volle borst het Eusko Gudariak, het lied van de Baskische soldaat. Sommige beklaagden sprongen zelfs op de banken. Angela Murillowas in alle staten, zoals wel meer gebeurde tijdens het proces zelf, en liet woedend de beklaagden de zaal uitzetten, onder een hysterisch geschreeuw: "Fuera, fuera en cállese, cállese", Buiten, buiten en hou jullie mond, hou jullie mond. Op het moment dat de beklaagden verwijderd werden, stonden nu de sympathisanten in de zaal recht, applaudisseerden en riepen: Gora Euskal Herria askatuta, Leve vrij Euskal Herria.
Het Verdict
Van de 52 beklaagden werden er 47 veroordeeld tot gevangenisstraffen tussen de 2 en de 18 jaar, samen goed voor 525 jaar. Vijf werden er vrijgesproken.
Volgens het vonnis zijn KAS en EKIN veel meer dan satellietorganisaties. KAS bestaat volgens het vonnis uit een volks- en mediatiek front van ETA, en EKIN is niets anders dan KAS, maar dan verkleed onder een mantel van wettelijkheid. Murillo ging zelfs zover hen de ingewanden en het hart van ETA te noemen.
Voor XAKI had Murillo de omschrijving internationale arm uitgevonden. Het bewijs hier voor samenwerking met ETA was dat leden van Herri Batasuna als vertegenwoordigers optraden.
De Fundación Joxemi Zumalabe werd ook van samenwerking beschuldig, omdat zij de burgerlijke ongehoorzaamheid als alternatief voor de gewapende strijd hadden gepromoot.
In oktober 1998 vond een grootschalige politieoperatie plaats in verscheidene dorpen van Baskenland. 200 politieagenten arresteerden een dertiental leden van Gestoras Pro-Amnistia en de bankrekeningen van deze organisatie werden geblokkeerd. Er vonden meerdere invallen plaats in de kantoren van Gestoras waarbij al het aanwezige materiaal werd meegenomen. Gestoras Pro-Amnistia bestaat sinds 1977 en is opgericht als organisatie die zich inzet voor de vrijlating van Baskische politieke gevangenen. Gestoras ondersteunt de gevangenen op vele manieren, humanitair, juridisch en politiek. Garzón stelt, zoals gewoonlijk zonder zijn stellingen te bewijzen, dat Gestoras namens ETA "de controle over het gevangenencollectief van ETA uitvoert (...), de discipline binnen het collectief in stand houdend". Verder maakt Gestoras het door de voortdurende aandacht die zij schenkt aan de rechten van de gevangenen makkelijker voor ETA om nieuwe leden te verwerven. Dit geldt ook voor de campagne Alde Hemendik, gericht op het vertrek van de Spaanse gewapende macht uit Baskenland. Volgens Garzón is dit een strategie, bedacht door ETA om te doen alsof er een politiek probleem bestaat dat de gewapende strijd zou kunnen legitimeren. Kort na de politieoperatie gaven vertegenwoordigers van Gestoras een persconferentie. Daarin toonden zij aan dat Gestoras een legitieme beweging is met een transparante werkwijze die op legale en democratische wijze haar doel probeert te bereiken. Gelijktijdig met de inval in de kantoren van Gestoras werd een inval gedaan in het advocatenkantoor dat meestal voor Gestoras werkt in Hernani. Ook hier werden alle computers in beslag genomen. De advocaten hebben woedend bezwaar aangetekend. De meeste zaken die zij voeren, voeren ze tegen Garzón zelf. Garzón krijgt nu wel een heel interessante blik in de keuken van zijn opponenten. Later heeft Garzón toegegeven dat hij niet zomaar een inval in het advocatenkantoor had mogen doen. De computers weigert hij echter tot op de dag van vandaag terug te geven. Twee weken na de invallen vragen vertegenwoordigers van Gestoras Pro-Amnistia naar de status van hun organisatie: is die nu wel of niet legaal? Het antwoord komt pas op 19 december 2001: Garzón verklaart Gestoras Pro-Amnistia illegaal. Er wordt een nieuwe organisatie, Askatasuna genaamd, opgericht. Eind januari 2002 verklaart ook Askatasuna illegaal.
Na de aanslagen op de WTC-torens in New York stelt de Europese Unie, in reactie op die aanslagen, een lijst op van Europese terroristische (?) organisaties. Spanje is in zijn nopjes. In het verleden verhinderde Spanje dat de internationale gemeenschap zich met het Baskische conflict zou bemoeien. Nu het tij gekeerd is, wil men niets liever. Men doet er alles aan om van ETA (en alles wat Spanje onder ETA verstaat) een Europees probleem te maken. Op de lijst van terroristische organisaties die door de EU wordt vastgesteld, wordt ETA opgenomen. Er komt zelfs een verklarende nota bij die zegt dat de organisaties KAS, Xaki, Ekin, Jarrai-Haika-Segi en Gestoras Pro-Amnistia onderdeel van ETA vormen. Internationale erkenning van Garzóns theorie! Gestoras Pro-Amnistia start een procedure in alle lidstaten. Hoe kunnen ze nu als terroristische organisatie worden beschouwd als een onafhankelijke rechter dit nog niet eens heeft vastgesteld? Dit geldt ook voor alle andere organisaties (met uitzondering van ETA zelf) en in nog veel sterkere mate voor Segi. Deze jongerenorganisatie is nog niet eens bij wijze van voorlopige maatregel verboden verklaard. Intussen is ook Askatasuna op de lijst geplaatst. De Europese lijst bevat ook een aantal individuen: naast vier mensen uit Saudi-Arabië, drie uit Libanon en eentje uit Koeweit zijn dat eenentwintig Basken. Het moge duidelijk zijn welke groepering volgens de EU het grootste gevaar voor de wereldvrede is.
Bron: Nieuwsbrief Baskenland Informatie Centrum, nr. 13
