Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-03-2009
Non da Popo?
31 maart 2000
In Parijd doet Justitie uitspraak in de "Zaak Léon", waarbij op 7 augustus 1983 in een vuurgevecht tussen Iparretarrak en leden van de Franse Gendarmerie een gendarm gedood werd en een andere gewond. Filipe Bidart krijgt 20 jaar, Gabi Moueska15 jaar en Ttotte Etxebeste 4 jaar. Tijdens dit proces was er veel tumult rond de verdwijning van Popo Larre. Non da Popo? (Waar is Popo? ) Popo Larre verdween op het ogenblik van het vuurgevecht van de aardbodem. De "huissier" dreef op de opening van het proces op 22 maart jl. het cynisme ten top met de vraag "Is Monsieur Jean-Louis Larre aanwezig?"
Naast Spanje, in de "Zaak Lasa en Zabala", stond hier de Franse Staat in zijn bloot gat.
In Hernani wordt Iratxe Sorzabal van de Gestoras pro Amnistía in de provincie Gipuzkoa gearresteerd. Kort daarop werd in Biarritz Arrate Urresti aangehouden. Deze arrestaties zouden een gevolg zijn van de arrestaties van de voorbije dagen. Alicia Sáez de la Cuesta (gearresteerd in A Coruña op verdenking de handel en wandel van de President van Galicië, Manolo Fraga, gevolgd te hebben) verscheen voor de rechter met blauwe ogen, kwetsuren aan de neus en een volledige desoriëntatie. Eider Pérez en Aitor Olaizola (die de bomauto naar Roses en de bestelwagen van Huesca zouden hebben overgebracht) en Ainara Fresnada (beschuldigd van het over de Muga brengen van ETA-leden) maakten bekend dat ze enorm werden "tussengepakt" met plastic zak over de kop en zelfs elektroden. Maar het wordt nu stilaan duidelijk dat álle nationalisten verdacht worden lid van "ETA-comandos" te zijn.
Neem nu Iratxe Sorzabal. Zij werd op 28 oktober 1999 door Frankrijk aan Spanje uitgeleverd maar meteen vrijgelaten .
Na de arrestatie van Iratxe Sorzabal werd met veel tamtam (overvalwagens, halfautomatische geweren etc ) haar woning doorzocht.
Dat Arrate Urresti enkele uren later werd vrijgelaten is op zich al een bewijs dat er gefolterd werd
Op 29 maart 1997 wordt het lijk van Josu Zabala Basajaun, militant van ETA,gevonden te Itziar. Hij was al sinds 23 maart 1997 als vermist opgegeven. Het kadaver vertoonde een impact van een schotwonde in de hartstreek. Naast hem lag een geoxideerd pistool en een huls. De onderzoekers moeten al het mogelijke gedaan hebben om de Ertzaintza ter hulp te schieten, want in nauwelijks twee dagen, wat de felicitaties van Madrid opleverde, was de zaak opgelost: zelfmoord.Maar de aanwijzingen om die versie in twijfel te trekken, waren bijzonder groot.
Op 29 maart 1997 werd op de berg Punto Mendata in Itziar (Gipuzkoa) het lijk gevonden van Josu Zabala "Basajaun", (Basajaun is een mythologische figuur, "de heer van het woud".) Josu Zabala was een jonge kerel met een prachtige "kop". Hij had een schot in het hart en naast hem lag een 9mm Parabellum, jarenlang hét wapen dat ETA gebruikte. De officiële versie was "zelfmoord", maar op het pistool waren zijn vingerafdrukken niet te vinden! Basajaun kwam uit Iruñea-Pamplona en werd maar 21 jaar. Hij was al vrij jong in de clandestiniteit verdwenen.
In december 2002 werd Naia Zuriarrain aangehouden ten gevolge van de arrestatie van Juan Ibon Fernández Iradi "Susper". In het adressenbestand voorkomen is voldoende om gefolterd te worden! Zo gebeurde ook met Naia. Tijdens haar "ondervraging" sleurde een Guardia Civil haar naar het venster en zei: "Van hieruit heb ik Anuk (Xabier Kalparsoro) naar buiten gegooid en zo zal jij nu ook eindigen. Een andere mogelijkheid is dat we met je de bergen intrekken, en je door het hoofd schieten, zoals we met Basajaun deden." Dit heeft geen bewijswaarde. Folteren gebeurt trouwens niet en wie hierover zijn beklag maakt, riskeert zelfs een proces wegens laster! "Klagen over foltering staat in het handboek van ETA", aldus de rechtbank!
Tien jaar na het overlijden van Basajaun vraagt de familie nog steeds vruchteloos naar meer informatie over de manier waarop Josu Zabala om het leven kwam. In Itziar zag niemand een verdachte beweging, geen enkel aanknopingspunt. Een dag eerder had wel iemand om 3 uur s nachts drie autos op rij naar boven zien rijden. Volgens de ouders kan er van zelfmoord geen sprake zijn. Er werd bij het lijk geen bloed aangetroffen, geen kogelhuls, geen vingerafdrukken. Zabala droeg een T-shirt met korte mouwen. De aarde aan de schoenen van Zabala stemde niet overeen met de grond in de omgeving. De dodelijke kogel werd nooit gevonden. Er waren roestplekken op het pistool terwijl ETA verklaarde dat Basajaun een nieuw wapen had. Er lagen enkele sigarettenpeukjes, maar van een ander merk dan dat Zabala op zak had. Niemand heeft schoten gehoord en bovendien leefde Josu te graag. De woorden van de toenmalige Baskische minister van Binnenlandse zaken, Atutxa, storen de familie nu nog: "Ze durven wel tot ETA toetreden, maar ze wagen het niet eruit te stappen en er blijft dan geen enkele andere manier dan deze." Atutxa, die zelf enkele keren op de dodenlijst van ETA stond, werd als sleutelfiguur genoemd, en de Ertzainas die na de ontdekking van het lijk in Itziar kwamen, zouden gezegd hebben dat het "een zaak van hun" was, maar dit wil de familie niet geloven. De toenmalige PP-Regering legde voor een keer geen verklaringen af. Werd hij door de politie geschaduwd en waarom werd hij dan niet gearresteerd, vraagt de familie zich af. Enkele maanden na de dood van Zabala schoot de Ertzaintza in Bilbao Gaizka Gaztelumendi en José Miguel Bustinza dood. Een jaar later viel Ina Zeberio onder de kogels en zij was ooit samen met Basajaun. José Miguel Etxeberria, "Naparra" verdween van de aardbodem. Joselu Geresta "Ttotto" werd op een gelijkaardige manier dood aangetroffen. Waarom zou Zabala van Bilbao naar Itziar getrokken zijn om zichzelf van het leven te beroven?
Na een eerste lijkschouwing die niets opleverde werd het lichaam gebalsemd. Hoewel de lijkschouwing gefilmd moet worden, gebeurde dit slechts gedurende de eerste 3 minuten. Toen was de film vol! De polsen en de slapen waren rood gekleurd, maar naar de oorzaak hiervan werd niet gezocht. Werd hij gefolterd, kreeg hij daarbij een hartinfarct en moest de kogel in het hart iets verbergen? Enkel Atutxa kwam met de versie "zelfmoord" aanzetten, maar leverde daarvoor geen bewijzen. Hij verdween in het centrum van Bilbao op de eindmeeting van Korrika en "enkel de huurlingen van Atutxa (lees: de Baskische politie) en hijzelf konden weten waar hij op dat ogenblik was" aldus zijn zus.
De dag dat er een eerbetoon moest plaatsvinden aan het slachtoffer, was de omgeving van Etxarri Aranatz, de geboorteplaats van Basajaun, afgegrendeld met kleine tanks van de Guardia Civil, om elke vorm van eerbetoon te verhinderen.
Een paar beelden opVIDEObij de herdenking 10 jaar later
Volgens Etxerat ("Naar Huis") de organisatie die zich het lot van de Baskische gedeporteerde, gevluchte en gevangen Baskische activisten aantrekt, zouden er tijdens de drie maanden die dit nieuwe jaar 2004 duurt al 117 gevangenen "versleept" zijn. Het merendeel werd verder van huis ondergebracht. Dit gebeurt zowel in Spanje als in Frankrijk.
Op een totaal van ongeveer 700 politieke gevangenen zouden er slechts acht in Baskische gevangenissen verblijven!
Manu Azkarate en Koldo Elizetxea, die beiden, volgens de bestaande strafwet, vrijgelaten zouden moeten worden omdat ze ongeneeslijk ziek zijn, werden echter vanuit Martutene (San Sebastián) naar respectievelijk Alcalá Meco en Valladolid overgebracht.
Verder worden de bezoektijden, het aantal toegelaten bezoekers en de toegelaten telefoons steeds meer ingekort.
Na de aanslag van 11 maart in Madrid en de leugenachtig aantijgingen van Aznar tegen ETA, werd een groot aantal incidenten gemeld waarbij politieke gevangenen werden aangevallen en bedreigd. Dit gebeurde niet enkel door medegevangenen, maar ook door bewakers en zelfs politiemannen. Een vrouwelijke gevangene in Madrid die voor onderzoek naar een ziekenhuis moest overgebracht worden, trok haar verzoek in toen gezegd werd, "dat ze met haar naar een zaal zouden gaan waar allemaal familieleden van slachtoffers van de aanslag bij elkaar waren gebracht."
Op 2 maart 1988 werd Mikel Lopetegi verhangen in zijn cel aangetroffen. Er zouden er nog velen volgen. Anderen werden nog nét vrijgelaten om thuis te kunnen sterven.
In Gara verschijnt een artikel van de hand van Martin Garitano, onder de titel: "Yo sí condeno" (Ja, ik veroordeel):
"Je wordt in de kringen van de democraten slechts aanvaard als je het geweld en de gewelddadigen veroordeelt. Wie het méést veroordeelt, is de beste democraat. Wie niet veroordeelt, veroordeelt zichzelf en verdient geen betere straf dan die van de gevallen engel, de eeuwigdurende nacht. De Spaanse paladijnen hebben gelijk, maar ze veroordelen niet elk geweld.
Ik veroordeel al jaren lang het geweld dat Franco en zijn Guardia Civil uitoefende tegen democraten die s nachts een Ikurriña hadden geschilderd of Leve ETA hadden geroepen. Ik veroordeel de brutaliteit die Joseba Arregi vermoordde. Ik veroordeel de criminele hand die de mittrailetten van het Battallón Vasco Español stuurde, de bommen van Tripla A, de pistolen van GAL. Ik veroordeelde de executie van Santi Brouard en Josu Muguruza, evenals die vanTxiki en Otaegi. Ik ben dus al een half leven bezig met veroordelen, maar nu besef ik pas dat het allemaal niets uithaalde. Zij die leefden met de hulp van de tirannie veroordeelden het geweld niet. Zij diedikwerden dank zei Franco, regeren zelfs. Zij die Arregi en de anderen doodden, tonen fier hun eretekens. Zij die betaalden voor de dood van Santi Brouard en Josu Muguruza tellen nog elke dag hun geld. Zij die Txiki en Otaegi fusilleerden, commanderen nu nog steeds andere pelotons. De tirannie heeft zichzelf nooit veroordeeld. Ik veroordeel ze wel."
De UNO aanvaardt 47 aanklachten van foltering van Baskische arrestanten door de Guardia Civil (39), de Spaanse Politie (4) en de Baskische politie, Ertzaintza (4), alleen al voor het jaar 2001. Dit werd op 27 februari 2003 bekend gemaakt door de speciale UNO-rapporteur, Theo van Boven en aan de Spaanse pers doorgespeeld door de vertegenwoordigers van TAT, Izaskun González en Iñigo Elkoro.
Theo van Boven gaf als voorbeeld o.a. de arrestatie van Ibai Aiensa die kort voordien een chirurgische ingreep aan het trommelvlies had ondergaan.
In zijn Conclusies en Aanbevelingen wijst van Boven erop dat ondervragingen enkel in officiële centra mogen doorgaan en dat bekentenissen van arrestanten bij afwezigheid van een rechter of advocaat geen waarde hebben voor een rechtszaak. Een speciale paragraaf is er voor de Spaanse streekspecialiteit in deze, het isolement (het incomunicadoregime), dat door van Boven illegaalgenoemd wordt. Ook moet vóór aanvang van een verhoor de identiteit van alle aanwezigen bekend gemaakt worden en zijn blinddoeken en kappen verboden. De ondervragingen moeten bovendien geregistreerd worden, bij voorkeur op video. De arrestanten mogen niet onder toezicht van de ondervragers staan gedurende een tijd die volgens de voorgeschreven wet nodig is om tot een preventieve aanhouding over te gaan en deze periode mag nooit langer dan 48 uur duren. Er mogen geen burgers uitgewezen of uitgeleverd worden aan staten indien er gefundeerde redenen aanwezig zijn om te vrezen dat er gefolterd wordt. Gevangenenruil is evenmin toegestaan.
Koldo Kareaga (zie artikel van 15 maart 2009), de Baskische politieke gevangene die al 22 jaren in Spaanse cellen doorbrengt en bij wie eerder deze maand een gevaarlijke en agressieve tumor werd geconstateerd, 10 maanden na de eerste symptomen in 2002, werd enkele dagen geleden vanuit de gevangenis van Soria overgebracht naar de ziekenafdeling van Zuera (Zaragoza). Hierbij werd hem opnieuw het recht ontzegd om raad te vragen een vertrouwensdokter uit zijn eigen streek, in Donostia. Het is nu bovendien nog wachten op de overbrenging naar het Servetziekenhuis van deze stad. Het ziet er naar uit dat hij wel eens hetzelfde lot zou kunnen ondergaan als Barandalla: heen en weer getransporteerd worden tussen ziekenhuis en gevangenis.
Schande! De dagbladen "The Guardian", "Corriere delle Sera", "Le Monde" of "The Herald Tribune" maar ook de BBC en de CNN spreken naar aanleiding van de aanslag op Juan Priede over de "separatistische organisatie" of de "gewapende separatistische organisatie" wat tot ongenoegen leidt bij het Spaanse journaille omdat die de "enige juiste" omschrijving gebruiken: "banda terrorista" (terroristische organisatie). Maar dé titel van de dag komt toch van de Marokkaanse krant "Lindependat-Le Quotidient du Maroc": "Spanje schendt de mensenrechten op eigen bodem", en Omar Dahbi haalt daarbij feiten aan uit Baskenland die hij uit eerste hand weet waarbij hij zich afvraagt waar Spanje het recht vandaan haalt anderen de les te spellen op het gebied van mensenrechten.
In Madrid verscheen Joseba Alvarez (Batasuna) voor magistraat Grande Marlaska. (Joseba Alvarez is de zoon van "Txillardegi" en zowel de vader als de zoon leefde bij ons in ballingschap.) Het delict waar Joseba van beschuldigd wordt is dat hij na de stakings- en actiedag tegen de gevangenenpolitiek van eerder deze maand (9 maart) deelnam aan de persconferentie die na afloop plaatsvond. Eerst diende Batasuna-kopstuk, Arnaldo Otegi te komen. Maar . Otegi was ziek. Behalve Arnaldo Otegi dienen zich ook de andere "Batasunos" (Pernando Barrena, Juan Joxe Petrikorena, Juan Mari Olano, de advocate Arantza Zulueta en de secretaris-generaal van de radicale vakbond LAB, Rafa Díez) naar Madrid te komen om er te gaan vertellen over de 108 (!) "strafbare feiten" die ze begingen, zijnde het aantal incidenten dat zich voordeed op de stakingsdag waarvoor zij hadden opgeroepen.
Tegen het einde van de Burgeroorlog, in 1936, werden in het stadje Hernani, niet ver van Donostia-San Sebastiàn, 200 mensen tegen de muur van het kerkhof gefusilleerd door de Francotroepen. Omdat deze verschrikkelijke geschiedenis bijna 70 jaar geleden gebeurde (in 2006), is de Baskischeuniversiteit met een studie begonnen. Zodoende weet men nu toch al het aantal mensen dat er tegen de muur gezet werd. De bedoeling is de gefusilleerde mensen eindelijk een laatste rustplaats te geven en de familieleden een plaats om hen te herdenken. De stichting "Aranzadi" begon al eerder met dit soort werk dat er voornamelijk uit bestond de stilte te doorbreken en de mensen aan het praten te krijgen. Zelfs zoveel jaren na de dood van Franco was dit nog erg moeilijk. Er wordt nu uitgezocht wie er gefusilleerd werd. Spanje heeft dan wel cijfers van alle rechtzaken, maar tijdens de verschrikkelijke Burgeroorlog kregen velen niet eens een proces. Zo is er over de gebeurtenissen in Hernani geen enkel register. De Guardia Civil maakte in 1959 (!) in een schrijven aan de Gouverneur bekend dat er 7 priesters bij waren. Onder hen de bekende nationalisten Lekuona, Onaindia en Aitzol. Aranzadi kwam achter de identiteit van 117 van de 200 slachtoffers. Niemand van hen kreeg een proces. Ze waren gewoon uit degevangenis Ondarreta in Donostia gehaald met de mededeling dat ze vrij kwamen!
De woordvoerster van de PP in de deputatie van Gipuzkoa, Regina Otaola, meent te moeten zeggen dat het geen zin heeft "oude fantomen op te rakelen" en dat beter "naar de toekomst kan gekeken worden."
De families van een groot aantal republikeinse burgers dat in handen van de Franquisten viel werd gewoon alles afgenomen en met het geld werd de oorlog gefinancierd. Later werden de kinderen verplicht bij het leger te gaan wilden ze nog ooit iets terugzien van hun bezittingen.
Madrid beschuldigt bij de UNO in Genève, bij monde van de Staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, Ramón Gil-Caseres, dat de aangiftes van foltering bij internationale instanties, "een strategie van de terroristen is om Spanje in diskrediet te brengen."
Maar kort voordien vroeg het UNO-comité tegen de foltering aan de Spaanse regering middelen te ondernemen om de foltering uit te roeien nadat een verslag vrijkwam waarbij 56 voorvallen van foltering van Baskische burgers verzameld werden. Gil-Caseres was dus nét iets te laat.
Onlangs viel de Spaanse koning Juan Carlos de Borbón y Borbón volledig uit de toon toen hij de Venezolaanse president Hugo Chávez, ook wel Orkaan Hugo genoemd, als kolonialistisch monarch op een brutale manier het zwijgen wilde opleggen met een, ¿Por qué no te callas? (Waarom hou je je kop niet?) Gisteren pakte de krant Diario de Noticias de Gipuzkoa in het hoofdartikel de voormalige Spaanse ex-president José Mª Aznar, aan onder een bijna identieke vraag, Waarom houdt hij zijn kop niet?
Onder hen overleden er 120 (meestal aan tyfus of tuberculose). De gevangenen werden beschouwd als "uitermate gevaarlijke republikeinen" hoewel ze vaak niet méér dan echtgenote, moeder of zus van een bekende republikein waren! Ook zaten er vrouwen die hadden meegevochten met de Internationale Brigades. Velen zagen er ook hun kinderen sterven (57) of afgenomen worden om ze daarna nooit meer terug te zien. De kinderen werden, in een "heropvoedingproject" volledig afgesneden van de familie en "toegekend" aan rijke kinderloze Spanjaarden van fascistische signatuur.
De voorbije week heeft zich in Spanje een uitzonderlijk feit voorgedaan. Verscheidene magistraten, die hervormingsgezind genoemd worden, hebben klacht ingediend tegen Francisco José Hernando Santiago, voorzitter van de Algemene Raad van de Rechterlijke Macht, en van het Hooggerechtshof. De minister van Justitie, Mariano Fernandez Bermejo, toonde zich heel bezorgd over die bijzonder ernstige aanklacht. Hij kan het niet geloven dat dit met de waarheid zou stroken, maar heeft wel beloofd de zaak grondig te laten onderzoeken. Wat is de grond van de aanklacht? De samenstelling van het panel van magistraten van de 61ste Kamer van het Hooggerecht, belast met het al dan niet onwettig verklaren van politieke partijen die niet voldoen aan de Partijenwet, (en die zich dus moet buigen over het lot van Batasuna) heeft de voorbije week heel wat deining veroorzaakt. De samenstelling ervan, waarbij 4 nieuwe magistraten moesten benoemd worden, sleept nu al anderhalf jaar aan. De polemiek dateert al van juni 2005 toen in het Spaanse Staatsblad, BOE, de benoeming van de 4 magistraten werd gepubliceerd: José Antonio Seijas, Antonio Salas, Vicente Luis Montes en Encarnación Roca. Hoewel de benoeming gelijktijdig gebeurde, verscheen dit niet gelijktijdig in het BOE, zoals het hoort. Er was een verschil van een paar dagen. Dit verschil had een effect op de samenstelling van de 61ste Kamer. Kort samengevat komt het hier op neer. Indien de namen gelijktijdig in het BOE verschenen waren, dan moest Encarnación Roca, hervormingsgezind én Catalaanse, benoemd worden in het panel. Dit is dus niet gebeurd en daardoor werd Antonio Salas, conservatief, benoemd. Op 14 maart 2007 werd dit eigenaardig proces geanalyseerd door de voltallige Algemene Raad. Op die vergadering werd een klacht van hervormingsgezinde magistraten voorgedragen door de Secretaris Generaal van de raad. De klacht wordt samengevat in de vraag of Hernando, een conservatief, de hele situatie niet geforceerd (gemanipuleerd) heeft om zo tot een meerderheid van conservatieve stemmen te komen. Vast staat in ieder geval dat Hernando de opdracht tot publicatie in het BOE had gegeven. Volgens de hervormingsgezinde magistraten zou Hernando dus op een slinkse manier gehandeld hebben zodat de samenstelling van het Hof van magistraten een conservatieve meerderheid kon behalen. Erg belangrijk voor de toelating van Batasuna tot de verkiezingen.
Hernando voert als verdediging aan dat de verantwoordelijkheid voor die zaak bij zijn technische assistenten ligt, en hij heeft hen al een dossier laten opstellen om de zaak uit te klaren. Nochtans staat in de notulen van het secretariaat dat Hernando zelf opdracht gaf om de benoemingen van de magistraten te vergelijken, m.a.w. een conservatief oogje in het zeil houden, en dat Hernando zelf de opdracht gaf tot publicatie in het BOE. Als dit vermoeden van manipulatie bevestigd wordt dan is de Spaanse rechtsstaat nog erger dan een bananenrepubliek.
Francisco Franco, "The Great Dictator" werd in Madrid van zijn sokkel gelicht.
De "Nationale Stichting Francisco Franco" protesteert omdat hun grote voorbeeld, de Caudillo de España, gisteren in Madrid van zijn sokkel gehaald werd. Dit gebeurde precies 30 jaar na de dood van de man die zijn land tot de bedelstaf bracht door middel van een verschrikkelijke Burgeroorlog en Spanje daarna omtoverde in een openluchtgevangenis. De verwijdering van Franco (en zijn paard) gebeurde ongeveer op dezelfde manier als op het einde van de Burgeroorlog Baskische nationalisten werden opgepakt: Bij nacht en liefst zonder getuigen. Een aantal late voorbijgangers konden zich niet beheersen en applaudisseerden voor de verwijdering. Anderen echter brachten de Hitlergroet en zongen het oude lied van de Falange! Het enorme beeld van Franco gezeten op een paard, zoals het grote "veldheren" past, werd op een truck weggevoerd. Alsof ze bang waren dat de dictator nog zou protesteren hadden ze er voor de veiligheid maar een wit laken over gehangen.
In Spanje kwam er protest van Mariano Rajoy en Eduardo Zaplano, twee ministers van de vorige PP-regering die in hun functie de Stichting Francisco Franco nog rijkelijk met subsidies bedeelden!
Rajoy, voorzitter van de PP, en Zaplano, woordvoerder in het Congres, vragen zich af of de regering tweedracht wil zaaien onder de Spanjaarden!
Elk jaar kwamen de sympathisanten van ranzig rechts op 20 november bij het ruiterstandbeeld de sterfdag van Franco bewenen. Hoewel geruime tijd geleden tot de verwijdering werd besloten had niemand de moed er werk van te maken. De stad Madrid, zelf PP, deed het niet "omdat het beeld eigendom van de staat" was.
De Baskische Regering vraagt zich af of de beide ex-ministers, die met hun trawanten ongeveer elke Bask die zijn mond durfde open te doen beschuldigden van "verheerlijking van het ETA-terrorisme", nu gaan vervolgd worden voor "verheerlijking van Franco".
Spanje is mogelijk het enige land in de Westerse wereld dat na de dictatuur niet "gedenazifizierd" werd
Stel je voor dat op dit ogenblik, in de XXIste eeuw, een standbeeld van Hitler in het centrum van Berlijn zou staan!
In de nabijheid van de plaats waar de Euro-top in Barcelona plaatsgreep werd een verkeersongeluk nagebootst waarbij Zuzen Ekintza Taldea de gevangenenspreiding aanklaagde. Het beeld haalde de Europese TV-schermen. Op het spandoek stond te lezen
"Waarom moeten we sterven om de onzen te kunnen bezoeken?"
Dit spandoek werd gedragen door de ouders van de politieke gevangene Mikel Arrieta. Beide ouders, Carmen Llopis (67 jaar) en Tomás Arrieta (72 jaar) werden daarbij gearresteerd en 3 dagen in erbarmelijke toestand vastgehouden. Ze zaten in een veel te kleine cel van 2 x 1,5 m waarin ze met zes andere arrestanten zaten, zonder verwarming, zonder dekens en zonder eten. Daarbij kregen ze verwijten dat, "hun zoon een moordenaar was". "Waar hebben jullie die auto gestolen?" De verklaring die bij de rechter ondertekend moest worden, kon niet gelezen worden omdat hen bij aankomst de bril was afgenomen. Tegen de ouders werd een jaar gevangenis geëist wegens ordeverstoring! Heerlijk vakantieland!
In een Ziekenhuis in Soria werd bij de Baskische politieke gevangene, Koldo Kareaga (48 j.), een zeer gevaarlijke en agressieve tumor geconstateerd, 10 maanden na de eerste symptomen, in april 2002 toen de gevangene over pijn in het nierbekken klaagde. Waarschijnlijk in het kader van "het laten wegrotten in de gevangenissen van de Baskische gevangenen" werden er toen geen testen uitgevoerd, noch een diagnose gesteld.
"Eén der meest geavanceerde landen van de wereld", zoals Spanje zichzelf noemt.
Kareaga werd op 15 januari 1981 in Bergara gearresteerd en in het politiecommissariaat gefolterd. In de voorbije 22 jaren zat hij in 11 verschillende gevangenissen en nam hij deel aan een dozijn hongerstakingen. In december 1999 had hij 3/4devan zijn straf achter de rug en als hij dan nog leeft zal hij in juni 2004 vrijkomen.
In de Baskische hoofdstad, Gasteiz, kwamen enkele tientallen volgelingen van de fascistische "Spaanse Falange van de JONS" op de been met Spaanse vlaggen die, zoals aan de kazernes van de Guardia Civil, altijd twee maten te groot zijn.
Heel wat falangisten hadden "pasamontañas" (bivakmutsen) over het hoofd getrokken om hun tronies te bedekken!
Hun slagzinnen waren dezelfde van altijd: "De PNV wijst aan, ETA schiet", Allen één, tegen Batasuna" en "Spanje is één, niet 51."
De enkele honderden Baskische jongeren die de Spaanse fascisten van de meest ranzige soort van de keien wilden verjagen, werden ontvangen op charges van de "eigen" politie. De tegenbetogers riepen: "Zuek faxistak zarete terroristak" (Jullie, fascisten, zijn de terroristen) en "Alde hemendik" (Oprotten).
Na afloop was het "Cara al sol" te horen. Dit lied werd tijdens de dictatuur elke morgen op school verplicht gezongen bij aanvang van de lessen.
De Falange (Phalanx) Española de las JONS" werd in 1933 gesticht door José Antonio Primo de Rivera, zoon van de voormalige Spaanse dictator met dezelfde naam. Het was de fascistische partij die dictator Franco aan de macht bracht en niet enkel in Baskenland veel leed en armoede bracht.
Op 13 maart 2004 wordt Angel Berrueta neergestoken en neergeschoten.Meteen na de moordende aanslag door Moslimterroristen in Madrid op 11 maart 2004, schoof de regerende PP de leugenachtige schuld in de schoenen van ETA, en bleef daar tegen beter weten in, op alle mogelijke manieren, op doordrammen. Aanhangers kregen als het ware een vrijgeleide. In Pamplona eist, op 13 maart, een vrouw, Pilar Rubio, in een bakkerswinkel dat de uitbaterbuurman,een affiche "ETA NO" ophangt. Als hij dat weigert, gaat ze naar huis en komt even later met haar echtgenoot (de Guardia Civil, Valeriano de la Peña) en haar zoon (Juan, Manuel) terug en beiden vallen de man aan. De zoon van 19, met een mes. De echtgenoot schiet de winkelier met 4 kogels dood en hij krijgt een messteek van de zoon.
In het Macroproces 18/98 tegen het Baskische Volk kwamen vandaag de eindpleidooien over de zaak Ekin, en de zaak "Stichting Joxemi Zumalabe" aan bod. De verdediger, José María Elosua, verwoordde het als volgt: "Gedurende het gehele proces kon er geen enkele maal een belastend bewijs aangevoerd worden. Ik klaag dan ook de strategie van hetachterhouden en het verdraaien van feiten aan, zoals door de Openbare Aanklager, Enrique Molina, naar voren werd gebracht. Ik herinner er aan dat zelfs de UCI (Geheime Dienst van Spaanse politie) de thesis van onze verdediging heeft bevestigd, in zoverre dat zij zich zelfs verplicht zagen de inhoud van hun documenten te wijzigen. De aanklacht is een mengelmoes van tegenspraken, van halve waarheden en van discriminatie". Diezelfde elementen kunnen ook aangevoerd worden voor de zaak "Piztu Euskal Herria", waarvoor Mikel Zuluaga terecht staat. Het betreffende document is een open tekst, een reflectie over de wereld vandaag, met als enige bedoeling te zoeken naar een humane en sociale verandering. Wat de aanklacht er verder achter zoekt, is nog maar eens "verdraaiing van de feiten".
In Vitoria-Gasteiz overleed de historische ETA-leider Iñaki Pérez Beotegi Wilson, 23 jaar nadat dictator Franco had besloten hem te fusilleren. Wilson had een rijkgevulde carrière achter de rug binnen de organisatie ETA waarbij hij in het begin van de jaren 60 aansloot en waar hij, voor die tijd, erg lang bij bleef. Gemiddeld was een ETA-lid in die tijd na een viertal jaren ofwel gevangen genomen, ofwel naar Noord-Baskenland moeten vluchten, ofwel dood. Wilson werd in 1975 opgepakt in Barcelona.
Hij werd ervan beschuldigd meegewerkt te hebben aan de geplande ontvoering van de Spaanse president, en opvolger van Franco, admiraal Luis Carrero Blanco. ETA wilde hem inruilen voor een groot aantal gevangenen. Omdat een ontvoering onmogelijk leek te zijn werd maar naar de grote middelen gegerepen en kort daarna (1973) vloog Carrero Blanco in zijn geblindeerde auto door de Madrileense lucht.
Na de scheuring binnen de organisatie koos Wilson voor de polimilis (ETA politico-militar) waarbij hij de verantwoordelijkheid voor de Bereziak op zich nam, de meest actieve groep binnen ETA, die in september 1977 aansloot bij ETA militar. Wilson heeft op deze manier alle historische figuren binnen de organisatie persoonlijk gekend. Het was normaal dat ook hij werd gevat door het verraad van de verklikker, Mikel Lejarza Eguia, El Lobo, de enige informant die het tot in de leiding schopte! Bij zijn arrestatie (zomer 1975) was hij, in gezelschap van Jon Paredes Manot, Txiki, bezig aan fundraising voor de gewapende organisatie: op weg naar een bankoverval in Barcelona. Voor Txiki was dit het einde want hij werd op 27 september 1975 gefusillieerd. Wilson kwam in 1977 vrij dankzij een amnestiemaatregel waarbij hij naar Noorwegen en anderen naar ons land gedeporteerd werden!
In de 2de Afdeling van het Provinciaal Gerecht van Araba begint vandaag het proces tegen de spionnen-afluisteraars van de partijzetel van Herri Batasuna in Vitoria-Gasteiz. In maart 1998 werd in de zetel geavanceerde afluisterapparatuur gevonden die er mogelijk al 10 jaar aanwezig was. De aangeklaagde is machtig: de Spaanse Staat en wel op zijn meest gevoelige plek: de Geheime Dienst, Cesid en de beklaagden hebben faam. De ex-directeurs van "Het Huis", Emilio Alonso Manglano (in de periode 1985-1995) en Javier Calderón (1996 2001), alsook Juan Alberto Perote zitten op de beklaagdenbank.
De spionage gebeurde onder de PSOE-regering van Felipe González, maar ook nog onder het regime-Aznar en toen de feiten bekend werden verklaarden beiden dat tegen Herri Batasuna alles toegelaten was.
Nu beroepen ze zich op de zwijgplicht. Telkens de advocaat van Manglano getuigen hoort meent hij hen te moeten wijzen op hun rechten en daarbij te herhalen dat "ze mogen zwijgen". Manglano en Perote werden eerder al veroordeeld, dus kon hen misschien beter eens op hun PLICHTEN gewezen worden.
De historische nationalistische politicus, Telesforo Monzón, de laatste levende minister van de autonome Baskische Regering Aguirre tijdens de Burgeroorlog, overlijdt in zijn voormalig ballingsoord, Donibane Lohizune (Noord-Baskenland). Bij het overbrengen van zijn stoffelijk overschot voor de begrafenis in Bergara (Zuid-Baskenland) wordt aan de Muga de lijkwagen met de kist door lichte tanks van de Spaanse politie geconfisqueerd en begeleid naar Bergara. Of was het een escorte als laatste eerbewijs?
De bisschop van Pamplona, Fernando Sebastián verzet zich tegen de publicatie van de tekst waarin de Kerk betrokken wordt bij de executies door het Franco-regime. Alle politieke partijen van Navarra, behalve de UPN (PP) hadden de tekst goedgekeurd. Volgens de tekst gebeurden de terechtstellingen "niet enkel met de toestemming van de kerkelijke hiërarchie maar in bepaalde gevallen met de directe medewerking ervan."
In Getxo (Bilbao) werd de echtgenote van een raadslid van de Partido Popular gearresteerd door de gemeentepolitie. Zij wordt ervan beschuldigd verscheidene vuilnisbakken in brand gestoken te hebben en daarbij werd ze op heterdaad betrapt. De branden vonden allen plaats in de "dure" wijk Neguri, en werden door de politie beschouwd als acties van Kale Borroka. Voor dit "straatgeweld" vliegen zogenaamde "ETA-jongeren" voor meerdere jaren achter de tralies.
De PP-madame echter, werd na verhoor meteen vrijgelaten. Er wordt gesproken over psychologische problemen. Zou het toch waar zijn dat de PP-Partido Popular psychologische problemen heeft?
Een commissie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers van de Staat Idaho heeft gisteren een document goedgekeurd waarin steun verleend wordt aan een Zelfbestuur voor de Basken en waarin eveneens wordt aangedrongen tot het openen van een vredesproces dat moet leiden tot een oplossing van het conflict, "nadat het geweld in Baskenland en omgeving" gestopt is. Hieraan dienen de Franse en de Spaanse staat deel te nemen.
De tekst, die uitging van de democratische volksvertegenwoordiger David Bieter en mede werd ondersteund door de republikein, Pete Cenarrusa, moet nu nog goedgekeurd worden door het Huis en door de Senaat.
Bieter en Cenarrusa begonnen aan dit voorstel nadat de Spaanse Gouverneur, Javier Rupérez, bij een bezoek aan Boise, de hoofdstad van Idaho, de Basken vergeleek met Bin Laden.
Document aangaande het Baskische Vaderland:
In overweging genomen dat tijdens de eerste helft van de 20ste eeuw een golf van Baskische emigranten de kust van de Golf van Bizkaia achterlieten en zich in de Staat Idaho gingen vestigen waar ze eerst als herders werkten;
In overweging genomen dat Idaho al lang het centrum is van de Baskische gemeenschap in Noord-Amerika en velen onder hen nog nauwe banden hebben met hun verwanten;
In overweging genomen dat de Kamer en de Senaat van Idaho in 1972 de Francodictatuur veroordeelde en een algehele amnestie vroegen voor de uitgewekenen en voor de Baskische en Spaanse gevangenen;
In overweging genomen dat het Baskische Volk het autochtoon oudste van West-Europa is en een lange traditie heeft van inspanningen voor vrijwaren van zijn nationaal patrimonium;
In overweging genomen dat ondanks de tegenstellingen (en de verdeling over twee Staten) het Baskische Volk in staat was zijn cultuur, zijn oude Taal en zijn zelfbestuur te bewaren;
In overweging genomen dat de relatie Baskenland enerzijds en de Spaanse en Franse Staat conflictueus is, verzetten alle Basken, op een kleine groep na, zich tegen het geweld;
. De Staat Idaho doet een oproep tot onmiddellijke stopzetting van alle geweld in Baskenland en omgeving en vraagt dat er onmiddellijk een vredesprotest gestart wordt waaraan de Spaanse en Franse regeringen deelnemen, alsook de autonome Baskische regering en andere groepen die vrede zoeken.
De Staat Idaho steunt het recht van zelfbestuur van de Basken.
De Baskische Regering vraagt het (Spaanse) Parket op te treden tegen een artikel in het internetmedium Libertaddigital.com waarin de Baskische Regering ervan beschuldigd wordt "openbare fondsen" door te sluizen aan ETA onder het mom van promotie van de Baskische Taal binnen en buiten de grenzen. Dit zou gebeuren via culturele kringen zoals de krant Egunkaria, de Baskische scholen Ikastolas, Taalacademies, AEK, (lees Alfabetisering), de communicatiewereld (regeringsmededelingen in Gara), de Baskische Huizen ("Euskal Etxea") in het buitenland, de Sociale wereld (Joxemi Zumalabe) etc. Volgens het organigram dat het digitale medium erbij publiceert, komt alles uiteindelijk terecht in "el entorno Proetarra", het pro-ETA milieu.
Rafael Vera, ex-staatssecretaris voor Veiligheid tijdens het Socialistisch bewind van Felipe González, was "mogelijk" de grote roerganger in de Vuile Oorlog tegen het Baskische Volk van de staatsterroristen GAL ("Antiterroristische Bevrijdingsgroepen"). "Mogelijk", want Vera werd later enkel veroordeeld wegens het misbruik van Geheime Fondsen ten voordele van zijn vrienden.
Hij moet binnenkort enkel nog twee nachten per week in de gevangenis gaan slapen en voor de rest vrij rondlopen (maar met een hondenriempje om).
Dit lichtere gevangenisregime wordt toegekend omdat er een risico op zelfmoord is.
Toevallig valt dit samen met de zelfmoord van een Baskisch activist die de eenzaamheid in een Spaanse gevangenis op vele honderden kilometers van huis niet meer aankon! Hij kreeg de voorkeursbehandeling van Vera niet, of twee maten en twee gewichten!
Behalve een risico op zelfmoord is er bij Vera veel meer een risico op "de mond voorbij praten", waarbij dan de onschuld van Felipe González wel eens een groot risico zou lopen.
In Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van Baskenland, in de wijk Zaramaga, vond op 3 maart 1976 een drama plaats waarbij, in een periode van syndicale onrust, de politie 3 arbeiders doodschoot. Meer dan 100 personen raakten gewond en daarvan stierven er enkele dagen later nog eens twee. Franco was het jaar voordien overleden, maar met zijn dienaren verliep die overgang helemaal niet zo vlot. De arbeidsverhoudingen werden wel meteen aangepakt maar om uit 19de eeuwse toestanden weg te raken, was veel strijd, moed en staking nodig. Hét probleem was dat de arbeiders geen rechten hadden, niet móchten staken terwijl het recht op samenkomst of betoging zelfs helemaal niet bestond. Hun eis was soms niet meer dan:
"Queremos negociar!"
"Wij willen onderhandelen!"
Erg "oorlogszuchtig" was het niet. Revolutionair evenmin.
In bepaalde wijken van het burgerlijke Vitoria (Zaramaga, Adurtza of Arana) openden de kerken hun poorten om de arbeiders de gelegenheid te geven te debatteren! Het voetvolk van "die van hierboven" stond in deze periode vaak aan de goede kant. Ze hadden dan ook heel wat schade in te halen
Deze 3de maart van 1976 lag Vitoria plat. Fabrieken, scholen, banken en bars bleven leeg. In de bussen zat vrijwel niemand. Door de hele stad trokken groepen arbeiders op weg naar meetings in kerken. Maar ook de politieaanwezigheid begon zichtbaar te worden. Vijftien jaar later zou HB-volksvertegenwoordiger Josu Muguruza* zeggen:
"Als zij hun kogelvrije vesten aantrekken kunnen wij onze begrafenissen voorbereiden."
Zo was het ook op die 3de maart. Later bleek dat om 11 uur 80% van de actieve bevolking in staking was. Eerst vlogen er traangasbommen rond, gevolgd door rubberkogels en toen de arbeiders hun enig wapen bovenhaalden (stenen, barricades en dwarsgezette autos) begon de politie te schieten en vielen de eerste gewonden. Toevallig gebeurde dit op de "Avenida del Generalissimo Franco", nu "Avenida de Gasteiz" genoemd. In het nieuws van 15 uur leek Vitoria echter niet te bestaan
Kort vóór 5 uur waren 4.000 mensen erin gelukt de San Francisco-kerk binnen te raken. Allen hadden ze een droom en allen hoopten ze op een betere toekomst. De lente hing in de lucht! Maar toen trad Rafael Landín in actie. Hij was de "burgerlijke gouverneur" (een functionaris die tussen Madrid en de provincie stond, maar véél dichter bij Madrid "aanleunde" dan bij de bevolking ) Van hem kreeg de oproerpolitie het bevel tot ontruiming. De politie begon daarop de kerkramen stuk te schieten en door de gaten traangasgranaten naar binnen te gooien. De deuren werden door de politie versperd. Niemand kon erin noch eruit. De kogels floten in het rond. Hellevuur! De mensen die niet binnengeraakt waren, probeerden nog even de deuren te ontzetten of vrij te vechten, maar de politie schoot op alles wat bewoog.
Francisco Aznar, 17 jaar jong, stierf met een kogel in het achterhoofd! Voor hem was de lente wel erg vroeg voorbij.
In de daaropvolgende dagen leek Vitoria een bezette stad. Meer dan 100 mensen werden gewoon van de straat gepikt en enkele dagen vastgehouden.
Voor de begrafenisplechtigheid, die plaatsvond in de Nieuwe Kathedraal, maakten de strijdkrachten opnieuw hun opwachting. Gelukkig bleven hun provocaties uit. Of waren ze op hun hoede? Meer dan 100.000 mensen overwonnen hun schrik en onthaalden de kisten van de overledenen op een klaterend applaus, zoals dat in het Zuiden de gewoonte is. De bisschop van Vitoria werd uitgejouwd en uitgescholden voor "moordenaar". De homilie, uitgesproken door de parochiepriester, werd regelmatig door applaus onderbroken. Aan de tekst hadden 80 priesters meegewerkt!
Op het ogenblik van de feiten waren Minister van Buitenlandse Zaken, Areilza en de Minister, verantwoordelijk voor de "ordehandhaving", Manuel Fraga Iribarne, op bezoek in Bonn waar ze "Europa" de democratische wending in Spanje probeerden wijs te maken. Over zijn verantwoordelijkheid bij de gebeurtenissen van 03.03.76 werd nooit gesproken. Het onderzoek was een farce. De slachtoffers, die zich in 1999 (!) samen verenigden, vragen enkel "justicia". Spanje durft wel de uitlevering van Pinochet eisen, maar méér dan 25 jaar na de feiten durven ze hun eigen schandalen nog niet onder ogen zien.
*Josu Muguruza stierf op 20.11.89 bij een aanslag in Hotel Alcalá in Madrid, de dag vóór hij met de medeverkozenen van Herri Batasuna zijn opwachting zou maken in de Cortés.
Cijfers en een aantal getuigenissen werden gehaald uit het recent verschenen boek "Gasteiz, 3 marzo 1976. Un recuerdo 25 años después", van Amparo Lasheras die het als jonge lerares van dichtbij meemaakte. Nu levert zij regelmatig bijdragen aan de Baskische krant GARA.
Dit artikel werd overgenomen uit "Meervoud" nr. 73 van januari 2002.
Er werden bij deze incidenten méér dan 1.000 schoten gelost.
Eén van de slachtoffers was Andoni Txasko. Hij is nu lid van de organisatie Slachtoffers van 3 maart in Gasteiz. Hun vraag is: Hoe kan een einde gemaakt worden aan de rechteloosheid van 32 jaar geleden? Hoe komen we eindelijk de waarheid te weten van deze criminele daad van de Spaanse Politie? Wanneer worden we eindelijk erkend als slachtoffers (van terrorisme)?
Bij de herdenking ter gelegenheid van de 30ste verjaardag in 2006, sloeg de politie in op de actievoerders en werden anderen gearresteerd. Eén van de actievoerders die in het ziekenhuis terecht kwam was Andoni Txasko! Dezelfde van 30 jaar eerder! Degenen die sloegen, waren niet meer dezelfden. Het was niet meer dezelfde, zo gevreesde Spaanse Politie, maar de Baskische Ertzaintza! De beschuldiging van verheerlijking van het terrorisme werd later geklasseerd. De beschuldiging van ordeverstoring, het toebrengen van letsel en aanslag op de autoriteiten blijft gehandhaafd!
Noch de rechtse Spaanse partijen, de opvolgers van de toenmalige dictatuur, met rechtstreekse verantwoordelijken als Manuel Fraga, noch de linksebestuurders waren in staat de politieke verantwoordelijken te berechten. Evenmin werden mensen erkend of geëerd die in een moeilijke periode hun leven riskeerden en soms hun leven verloren bij de verdediging van hun democratische idealen. De grootste ontgoocheling kwam er toen bleek dat het met de Wet van Herinnering niet mogelijk werd zaken op te klaren en verantwoordelijken te berechten uit de periode na de dictatuur!
De resultaten zijn bekend en wat onmiddellijk opvalt, zijn de resultaten van de verboden partij D3M met 100.9124 stemmen of 5,38% van de uitgebrachte stemmen en wat neerkomt op 7 zetels als zij niet verboden waren geweest. Ondanks het feit dat de meeste mensen niet geneigd zijn ongeldig te stemmen, is dat aantal toch wel bijzonder significant. Voegen we daarbij nog de onthoudingen, die 34,12% bedragen, dan krijgen wij een realistischer beeld van de krachtsverhoudingen. Samen is dat 40% van de bevolking dat niet moet weten van de Spaanse partijen of van de "mossel noch vis" nationalisten van de PNV.
EAJ-PNV
30
(in 2005: 29 samen met EA)
+1
PSE-EE/PSOE
24
(in 2005: 18)
+6
PP
13
(in 2005: 15)
-2
ARALAR
4
(in 2005: 1)
+3
EA
2
(in 2005: samen met PNV)
+2
EB-B
1
(in 2005: 3)
-2
UPD
1
(in 2005: niet opgekomen)
+1
EHAK
0
(in 2005: 9, nadien verboden)
-9
De PNV is de overwinnaar, maar PSE/PP/UPD halen samen net de volstrekte meerderheid of 38 zetels.
Roberto Sainz Olmos, "Baru", overleed op 2 maart 2006 in de gevangenis van Aranjuez, als gevolg van eenhartaanval.
Sainz was afkomstig uit Portugalete, was 38 jaar oud en afgevaardigde van LAB in Osakidetza. Hij werd, samen met zijn levensgezellin, opgepakt door de Ertzaintza op 11 september 2003, verdacht van huisvesting van een ETA-militant. Hij heeft een aanklacht ingediend wegens foltering gedurende de 5 dagen die hij incomunicado verbleef in de kazerne van de Ertzaintza te Arkaute. Hij bevond zich nog altijd in voorhechtenis in afwachting van zijn proces. Hij klaagde al geruime tijd over pijn in de borststreek, werd op 12 februari 2006 onderzocht op de cardiologische dienst van het Hospital Gregorio Marañón, waar hij een elektrocardiogram kreeg engoed bevonden werdvoor verdere gevangenisdienst.
Geen enkele krant heeft er melding van gemaakt, ook de bevriende pers niet: La Razón, Cope, El Confidential of Libertad Digital. Er waren dan ook maar 60 halfgaren van Falange opgedaagd. Als we hen het voordeel van de twijfel gunnen, geraken we met moeite aan 100. Een indrukwekkende politiemacht was wel aanwezig, wellicht het drievoud van het aantal halfgaren.
Aangezien de inwoners de raad van Ahaztuak (die wel melding heeft gemaakt van het debacle) hadden opgevolgd, en het zootje ongeregelde, onder de leiding van Ricardo Sáenz de Ynestrillas, de rug hadden toegekeerd, waren er geen incidenten (geen nieuwswaarde?).
Opvallend waren de talrijke Ikurriñas en de Republikeinse vlaggen, die in schril contrast stonden met een handvol Spaanse vlaggen.
Op 1 maart 1984 werd de spoorwegarbeider, Jean Pierre Leiba, met één schot in het hart vermoord te Hendaye (Iparralde). In het proces dat daar op volgde, waren de verklaringen van de twee kroongetuigen, de politieagenten Eduardo Luengo en Angel Sánchez Molina, doorslaggevend voor het groene spoor, een spoor dat leidde naar de Guardia Civil met de groene uniformen. In 1985 had de Audiencia Nacional weliswaar Daniel Fernández Aceña en Mariano Moraleda veroordeeld tot 30 jaar cel, maar de aanstichters, de opdrachtgevers bleven buiten schot.
Commissaris Eduardo Luengo verklaarde o.a. dat zijn ex-chef, commissaris Manuel Céspedes (ex-afgevaardigde van de regering in Melilla en ex-chef van de Veiligheid vanFelipe González), hem tijdens een maaltijd opbiechtte dat de president van de regering en andere leden van de PSOE eenstrategieaan het uitwerken waren om ETA te lijf te gaan (lees uit te schakelen), gebruik makend van alle materiële en menselijke bronnen, van de Guardia Civil, van de politie, van de veiligheidsdienst CESID, van huurlingen, van neofascisten, van maffiosi Voordien was al uitgelekt dat Hernández Rubio en Navascués (Guardia Civil) wapens hadden geleverd aan het doodseskader dat verantwoordelijk was voor de dood van Jean Pierre Leiba, en de opdrachtgever was hier andermaal degeneraal van de Guardia Civil,Enrique Rodriguez Galindo.
Na zijn getuigenis kreeg commissaris Eduardo Luengo naderhand, een anoniem telefoontje in de Madrileense club Abascal, waarin met klem aangedrongen werd zijn getuigenis t.o.v. Felipe González te herzien, of dat zijn leven, en dat van zijn familie, in gevaar zou zijn.
Iedere dode is een tragische en traumatische gebeurtenis, maar het feit dat Jean Pierre Leiba een gewone huisvader was, werkzaam bij de spoorwegen en hoegenaamd niets met ETA te maken had, maakt die tragiek nog indrukwekkender.
Volledigheidshalve: Jean Pierre Leiba had wel een werkmakker, Pedro Mari Isart Badiola, "Pelitxo", die lid was van de"CCAA" (Comandos Autónomos Anticapitalistas).
Vandaag gaan de Baskennaar de stembus om een nieuwe regering te kiezen voor Lakua (de naam van het district te Vitoria-Gasteiz, waar de regeringszetel gevestigd is). De huidige regering is een coalitie van drie partijen: PNV / EA / EB-B, Partido Nacionalista Vasco, Eusko Alkartasuna en Ezker Batua-Berdeak, en staat onder de leiding van Lehendakari Juan José Ibarretxe (PNV).
