Archief per maand
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    BASKENLAND
    Littekens op een stierenhuid
    Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
    30-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onschuldig de cel in
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Geen enkel motief
    voor opsluiting

    José Félix Pérez, Gorka Arbulu en Rosi Arana worden op 30 juni 2003 vrijgelaten nadat ze respectievelijk 10, 17 en 25 maanden "voorwaardelijk" in Spaanse cellen doorbrachten!

    Ze werden al opgesloten vooraleer er een gerechtelijke uitspraak was.           

    In Baskenland is deze maatregel, die enkel "bij uitzondering" wordt toegepast in politieke zaken, helemaal niet uitzonderlijk! Pérez werd uitgewezen door Frankrijk, op borg vrijgelaten, maar later opnieuw gearresteerd. Arbulu werd opgepakt toen hij zich in januari 1996 op vrijwillige basis bij het Hooggerechtshof in Madrid ging melden. In november 1998 werd hij preventief vrijgelaten, maar deze maatregel werd later opgeheven. Tot het Hooggerechtshof besloot dat er geen motief voor opsluiting was. Arana werd na twee jaar en één maand cel vrijgelaten, nadat hij onschuldig verklaard werd voor wat hem ten laste werd gelegd.

    30-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    29-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op zoek naar een familielid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Angel Pikabea Ugalde
    “Atxuri”

    Angel Pikabea Ugalde, is afkomstig uit Hernani (Gipuzkoa). Na een aantal jaren in Mexico te hebben verbleven, keert hij in juli 1995 terug naar Euskal Herria, meer specifiek naar Iparralde in Frankrijk. Hij wordt verantwoordelijk voor de verdeling van wapens en explosieven. Hij wordt uiteindelijk in september 2000 gearresteerd.

    Angel Pikabea werd vanuit de gevangenis van Moulins (Fr) overgebracht naar een penitentiaire instelling in Perpignan, omdat hij beschuldigd werd een vluchtpoging ondernomen te hebben.         
    Begin mei 2004, tijdens het voetballen in de gevangenis, kwam er plots een helikopter laag overvliegen en de gevangenen hadden dit feit becommentarieerd. Vluchtpoging! Tijdens die overbrenging werd hij bovendien geslagen. In Perpignan kreeg hij een bijkomende straf van drie maanden isolement. Uit protest tegen dit alles ging Pikabea op 18 mei 2004 in hongerstaking waardoor hij zo erg verzwakte dat hij in een rolstoel terecht kwam. Hij woog al maar 66 kilo en op 23 juni 2004 was hij nog eens 18 kilo lichter geworden.

    Wat blijkt nu?            
    Zonder dat iemand van de familie gewaarschuwd werd, bracht men Pikabea op 29 juni 2004, na 41 dagen hongerstaking, vanuit Perpignan over naar het gevangenisziekenhuis van Fresnes. Toen de familie het voorbije weekend voor een gevangenisbezoek te Perpignan aankwamen, werden ze van de overbrenging ingelicht door medegevangenen.  Bellen met de gevangenis lukte niet tot de familie ontdekte dat het vanuit een openbare cel wel ging. Dat nummer kenden ze in de gevangenis niet en het werd dus niet geweigerd. Wilden ze alsnog een bezoek brengen, dan moesten ze vanuit Perpignan nu naar Parijs rijden.

    Al deze extra straffen zijn gebaseerd op leugens! Niet enkel de gevangene is er het slachtoffer van, maar de hele familie en de vrienden. Pikabea heeft zijn hongerstaking intussen stopgezet.

    29-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    28-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.België en Baskenland
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Luis Moreno en Rakel Garcia
    een woord van dank
    28 juni 2004

    Op 28 juni 2004 verschijnt in de krant “Gara” een interview met Luis Moreno en Rakel Garcia waarin zij de Vlamingen bedanken die hen vanaf het begin steunden. Hun zaak begon in 1992.

    Ze voelen zich goed in ons land, maar het blijft hun droom om op een dag terug te kunnen keren naar een vrij Baskenland.

    Artikel uit het Links Vlaams-nationaal maanblad “Meervoud”, nummer 17 van het jaar 1996

    Het waren eventjes emotionele toestanden in de Vlaams-Baskische club te Brussel, toen Rakel Garcia en Luis Moreno die maandagavond eindelijk uit de gevangenis ontslagen werden. Zij werden er opgewacht door tal van sympathisanten, en dat deed hen zichtbaar deugd, na al de ellende die ze omwille van de 'raison d'état' weken-, neen jarenlang hadden meegemaakt. Maar de zaak is nog verre van afgelopen. Nu de Spaanse verkiezingen achter de rug zijn, zal de druk hopelijk wat afnemen. Maar zèlf zijn ze duidelijk: hun zaak kan slechts definitief opgelost zijn als er ook een oplossing komt voor het streven van de Basken naar onafhankelijkheid.

    Op de persconferentie, de dag na hun vrijlating uit de gevangenissen van Sint-Gillis en Vorst, was het wel even drummen. De Herri Enbaxada, de vertegenwoordiging van de Baskische onafhankelijkheidspartij Herri Batasuna ('Volksunie'), is niet voorzien op dit soort evenementen. Tientallen binnen- en buitenlandse journalisten wrongen zich een plaatsje in de veel te kleine ontvangstruimte aan de Oudergemlaan in Etterbeek.

    Rakel Garcia en Luis Moreno zijn militanten van de Baskische beweging. Herhaaldelijk werd hen door - vooral Spaanse - journalisten gevraagd of ze, horresco referens, lid waren van de ETA. Zij lieten zich niet van de slag brengen: "Wij zijn Baskische abertzales, wij zetten ons in voor de onafhankelijkheid van Baskenland. Daarvoor hoef je geen lid te zijn van de ETA".

    Meer hadden ze op dat ogenblik niet te vertellen, ze waren trouwens doodop. Luis was een paar weken daarvoor gearresteerd op zijn werk, Rakel werd door de politie op een meer dan brutale manier 'geplukt' uit de Baskische delegatie. Daarbij werd in zuivere Rambo-stijl onnodig veel geweld gebruikt, een kogelvrije glazen deur werd zelfs met een krik kapotgeslagen. Hun achtjarig zoontje Arratz werd zomaar eventjes gedurende zes uur ondervraagd. Wapens had hij niet bij zich.

    Heel deze vaudeville had vermeden kunnen worden. Toen Luis en Rakel enkele jaren geleden in Vilvoorde aangehouden werden door de BOB, kon hen niets ten laste worden gelegd. In het huis in Koningslo werden enkel een Baskische vlag en wat boeken en zelfklevers aangetroffen. Het echtpaar was gewoon gevlucht omdat er op dat ogenblik een onderzoek liep naar mensen die leden van de Baskische afscheidingsbeweging ETA onderdak zouden hebben verschaft, enige tijd voor een aanslag. Er was maar één getuige die hen bij die zaak had betrokken, en deze had zijn verklaringen afgelegd na zware folteringen op het politiecommissariaat. In zoverre dat andere slachtoffers van deze getuige achteraf niet werden vervolgd. Voor één keer had de Spaanse justitie, in volle politieke schandaalsfeer rond de GAL-doodseskaders, toegegeven dat barbaarse praktijken nog steeds schering en inslag zijn in het democratische Spanje.

    Marionet

    Minister Stefaan De Clerck, in een vorig leven nog gewoon parlementslid, vond enkele jaren geleden nog dat de twee Basken in geen geval mochten worden uitgeleverd aan hun Spaanse beulen. Hij schreef daarover een brief naar zijn voorganger, minister Melchior Wathelet. "Toen reageerde ik als advocaat", aldus de excellentie, "nu als rechter". Dit slaat natuurlijk nergens op: in een land als België, dat een grondwet heeft die nog steeds gebaseerd is op de scheiding der machten, kan en mag iemand van de uitvoerende macht zich niet opstellen als rechter.

    De Clerck is natuurlijk een tragisch figuur. In deze regering is hij, zeker als het over dit soort zaken gaat, de marionet van de 'sterke' mannen van de meerderheid: Jean-Luc Dehaene en Louis Tobback. Dehaene, dit blijkt nu wel uit een aantal indiscreties, wou koste wat het kost zijn Europese ambities veilig stellen na het affrontelijke blauwtje dat hij opliep bij zijn kandidatuur als Europees commissaris. En Tobback heeft het sowieso al niet begrepen op iedereen die vandaag, morgen of overmorgen misschien wel eens in zijn weg zou kunnen lopen. Bovendien was er niet alleen diplomatieke druk van Spanje, maar zelfs de Franse ambassade kwam tussen. Het is niet de gewoonte dat een schertsland als België de Franse diplomatie doorkruist, en op een ogenblik dat de anti-Baskische repressie in Frankrijk op volle toeren draait kwam een inmenging van een of andere Belgische administratieve rechtbank dus méér dan ongelegen.

    De pre-electoraal opgewarmde Spanjaarden maakten er dus een staatszaak van. Na de beslissing van de Raad van State om het echtpaar niét uit te leveren sloegen de stoppen pas ècht door.

    De Spaanse staat begon te prutsen aan Schengen, en schortte zelfs de juridische samenwerking met België - zij het niet helemaal - op. De Europese inmenging in ons rechtsstelsel kan nog voor eigenaardige situaties zorgen. Eén ding staat vast: vanuit democratisch oogpunt betekent het 'juridische' Europa zeker geen stap in de goede richting.

    Laf

    "Telkens als De Clerck dezer dagen op mijn tv-scherm verschijnt, zie ik daar een man die goed weet dat hij iets aan het doen is waarvoor hij zich moet schamen en die dat niet mag zeggen. Voortdurend bedenkt hij smoesjes en ook dat weet hij, maar hij durft niet anders. De Clerck staat onder druk en geeft daaraan toe ten koste van twee mensen. Dat vind ik laf." Een citaat uit een column van Geert Van Istendael in De Morgen van 25 januari jl. Van Istendael is zeker geen nationalist, en naar eigen zeggen baalt hij van 'terrorisme'. Maar dit standpunt was wel exemplarisch voor de houding van zowel Vlaamse pers als politici. In zowat alle Vlaamse kranten en weekbladen werd de tragische De Clerck geschandvlekt. Op het Pallieterke na was iedereen het eens over het feit dat zoveel cynisme niet kon. In alle fracties van politieke partijen werd tussengekomen om de minister tegen zichzelf (of tegen Dehaene-Tobback) te beschermen. Magda Aelvoet van Agalev en Francis Van den Eynde van het Vlaams Blok klonken bijna unisono: dit kan niet. Binnen de SP werd puik werk geleverd door o.m. Michiel Vandenbussche en Renaat Landuyt. De Volksunie was evenzeer van de partij. Patrick Dewael haalde zelfs een wetsvoorstel uit zijn binnenzak om te verhinderen dat in de toekomst een minister van Justitie nog zulke capriolen kan maken.

    De 'clou' was natuurlijk het incident in het Europese parlement: Raymonde Dury, niet de eerste de beste PS-vertegenwoordigster, beschuldigde in de plenaire vergadering de Vlamingen ('t Pallieterke uitgezonderd) van sympathie voor terrorisme. Freddy Willockx, die zeker niet verdacht kan worden van overdreven bekommernis voor het Vlaamse streven naar zelfstandigheid, verloor er zijn kalmte bij en eiste zowaar excuses van zijn fractiegenote. Hier merken we toch wel iets eigenaardigs: was het niet Serge Moureaux, een niet van invloed gespeende PS'er en broer van Philippe, die kort tevoor in het Belgisch parlement het ontslag van De Clerck had geëist in die zaak? Een en ander kan misschien verklaard worden door de verschillende persreacties in Vlaamse en franstalige kranten. Zelfs de Parijse krant Le Monde had geen goed woord voor het standpunt van de Raad van State (Le Monde, hoofdartikel van 9 februari). In La Libre Belgique (12 februari) verdedigde Leo Marynissen, editorialist van Het Volk, het Vlaamse standpunt als volgt: "D'un passé pas si ancien, nous savons ce que cela signifie d'être considéré comme des citoyens de second rang dans son propre pays."

    Nog geen definitieve oplossing

    Mensen uit de omgeving van dit tijdschrift hebben zich van meet af aan ingezet voor Luis en Rakel. Uiteraard kregen we hierbij de medewerking van heel wat mensen uit verschillende politieke partijen en uit de media. Enkele maanden geleden hadden wij nooit gedacht dat deze zaak zoveel politieke heisa met zich mee zou brengen. We hoeven hier niet te herhalen wat we al jaren in deze kolommen schrijven, nl. dat er iets niet deugt met de Spaanse justitie, dat er nog altijd op grote schaal wordt gefolterd in politiecommissariaten, dat de zgn. Baskische 'autonomie' niet werkt enz.

    Aznar heeft de verkiezingen in Spanje gewonnen, maar op zich heeft dit voor Euskadi wellicht niet zoveel te betekenen. Gonzalez heeft in elk geval bewezen waartoe de raison d'état in staat is. Of de doodseskaders nu geronseld worden door een 'socialistische' regering of een conservatieve, maakt al bij al weinig uit. Het enige dat wij kunnen hopen is dat de Spaanse furie inbindt nu de verkiezingen voorbij zijn. En vooral, dat bepaalde Belgische excellenties het weinige fatsoen dat ze nog hebben samenrapen om hun laatste restje krediet niet nog eens te grabbel te gooien.

    28-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    27-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De wereld op zijn kop
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Toebrengen van slagen
    en verwondingen

    Op 27 juni 2006 eist de procureur tegen de jongere, Inaxio Olabezela, drie jaar cel en tegen de jongere, Imanol Uria, twee jaar cel wegens "aanslag op de autoriteit en het toebrengen van verwondingen"! De gemeenteraad van Zarautz vraagt in deze onfrisse zaak om opheldering.

    Op 3 december 2005 werd in Pamplona een manifestatie gehouden om de eerbiediging van burgerlijke en politieke rechten te eisen. Dat die rechten er zeker nog niet zijn, mag blijken uit volgend bericht.

    De manifestatie werd door de Spaanse gouverneur verboden en verschillende uren later kwamen twee jongeren uit Zarautz, die in het centrum van Pamplona met vrienden waren gaan eten, toevallig in een charge van de politie terecht.           
    Inaxio Olabezela werd daarbij door verschillende agenten geslagen en opgepakt. Toen zijn vriend Imanol Uria enkele uren later op het politiekantoor in de Calle Chinchilla navraag deed hoe het met zijn vriend gesteld was, werd er ook op hem ingeslagen en werd hij eveneens opgesloten. Eerst dienden beiden naar een ziekenhuis gebracht te worden waar de verwondingen werden vastgesteld, en waar een arts bij Uria zelfs 10 hechtingen moest aanbrengen. Nu worden zij beticht van zelf de politie te hebben aangevallen.

    De politie voerde als verdediging aan dat Imanol Uria zichzelf verwondde. Hij had een bijzonder grote gapende wonde aan het hoofd die 10 hechtingen noodzakelijk maakten. De politie verklaarde ook dat Inaxio Olabezela aangehouden werd in een bar in de Calle Jaraute in de Alde Zaharra (oud stadsgedeelte van Iruñea-Pamplona), maar ze wisten niet welke bar.

    27-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    26-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aznar en Garzón
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    The International Herald Tribune
    26 juni 2003

    In het hoofdartikel van "The International Herald Tribune" van 26 juni 2003, wordt gezegd:
     
    "Het buiten de wet stellen van Batasuna voedt enkel het extremisme, omdat een gedeelte van de bevolking het recht wordt ontnomen te stemmen. Nooit werden directe connecties tussen Batasuna en terroristische acties gevonden. Hun leden vormden alternatieve partijen, maar het Hooggerechtshof stelde ze buiten de wet en belette op die manier dat burgemeesters van 60 gemeenten aan de verkiezingen konden deelnemen”.

    The Herald Tribune vindt:    

     "Aznar zou moeten weten dat de manier om ETA aan te pakken erin bestaat diegenen die de wapens hanteren te vatten, en op hetzelfde ogenblik de dialoog aangaan met degenen die op een vredelievende manier naar een grotere autonomie zoeken voor de Baskische regio. Het gevaar bestaat dat Aznar nu de parlementaire macht van het Baskische parlement gaat lamleggen met het gevolg dat hij een nieuwe generatie Basken in de armen van ETA drijft. Hij zou de confrontatie met gematigde nationalisten moeten stoppen en enkel buiten de wet moeten stellen wie beschuldigd wordt van steun aan terroristische acties."

    Het is nu wachten tot Garzón de sluiting van "The Herald Tribune" beveelt…

    Superman Baltasar Garzón hield op diezelfde dag 26 juni, maar dan 4 jaar later, in 2007, een conferentie voor de Confederatie van Industriëlen in Caracas. Dat brengt op! Hij bracht daarbij kritiek uit op de sluiting van een radiostation door president Hugo Chávez van Venezuela, eerder in die maand. Hugo Chávez wenste er blijkbaar geen woorden aan vuil te maken en liet zijn vice-president, Jorge Rodríguez antwoorden:

    "Meent deze man, die in 1998 de Baskische krant ‘EGIN’ liet sluiten, puur en alleen omdat het een linkse krant was, dat hij ons lessen in democratie moet geven? Hij vervolgt in zijn eigen land de linkse activisten en komt nu hier, zwaar betaald en waarbij hij zelf het tarief vaststelt, vertellen wat de industriële oligarchie graag hoort. Het is een paljas die het aandurft te vertellen dat er hier geen vrijheid van spreken is."

    Ook de Presidente van het Hooggerechtshof van Venezuela, Luisa Estela Morales pakte Garzón waar het pijn deed, en noemde hem een "huurling"! "Hij is een voorbeeld van iemand die het ontbreekt aan ethiek en moraal. Venezuela pikt het aanmatigende gedrag niet van een neokolonialist."

    26-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    25-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vraagtekens blijven enorm groot
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Foz de Lumbier
    +25 juni 1990

    Op 25 juni 1990 kwam het even vóór de middag, in de Canyon (La Foz) de Lumbier, 30 km ten Z.O. van Pamplona, tot een vuurgevecht tussen leden van de Guardia Civil en vermeende ETA-leden. Hierbij verloren één Guardia Civil en twee Etarras in bijzonder duistere omstandigheden het leven. Hoewel het onderzoek gemanipuleerd werd, weet niemand wat er écht gebeurde! Na afloop van de eerste schietpartij, vroegen de “terroristen” aan de Nederlanders, Margareta Husken en Rob Van Der Knaap, medewerkers van Vrij Nederland, die er op wandel waren en zodoende ongewild getuigen van het voorval, of ze een auto hadden. Langzaam komt de Guardia Civil de buurt omsingelen en met een helikopter overvliegen. De Nederlanders horen later nog schoten. De volgende morgen worden de lijken van de vermeende ETA-leden Susana Arregui en Juan María Lizarralde gevonden op een plaats die voordien met politiehonden werd uitgekamd! Maar de avond voordien werd één van de “terroristen”, Germán Rubenach, gearresteerd en overgebracht naar een ziekenhuis in Pamplona. Hoewel hij een kogel via zijn mond door het hoofd had gekregen werd hij toch dagenlang ondervraagd in de… intensive care!  Daarbij ‘verklaarde’ hij dat hijzelf en zijn makkers besloten hadden elkaar een kogel door het hoofd te jagen “beter dan in handen van de Guardia Civil te vallen”! De vraagtekens waren enorm. De Spaanse minister van Binnenlandse Zaken, de Bask José Luis Cocuera, die het van elektricien tot Regeringslid had gebracht kon niet eens kaarten zonder rood te worden. Hij moest nu de officiële verklaring op TV komen vertellen. Nog nooit had iemand van ETA zelfmoord gepleegd om uit de handen van de Guardias te blijven. Ware het niet zo triest, dan zou een schaterlach zijn opgestegen. Zelfs toenmalig Lehendakari Ardanza geloofde de officiële versie van de zelfmoord niet. Op de begrafenis van Arregui en Lizarralde werd een “herderlijk schrijven” van de Bisschop van San Sebastián, Monseñor Setién voorgelezen. Die was duidelijk en weigerde de verklaring van Corcuera te geloven. Arregui en Lizarralde waren geruime tijd na het vuurgevecht beiden gewoon afgemaakt! (Hoogstwaarschijnlijk door de twee schoten die de Nederlanders hoorden nadat de Guardia Civil al in vol ornaat aanwezig was.) Bovendien waren de Nederlanders de enige personen die het duo nog levend gezien hadden het vuurgevecht.  

    De twee Nederlanders mochten, hoewel ze geen Spaans spraken, beiden toch “getuigen”. Hun gebaren werden door een politieman “vertaald”!

    Zes jaar na het voorval werd Rubenach officieel vrijgesproken van de moord op zijn metgezel, Susana Arregi. “Wie schoot haar dan wél dood?” vroeg Herri Batasuna zich terecht af.

    25-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    24-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.We doen ermee wat we willen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Bezoek verboden
    24 juni 2003

    Maritxu Uzkudun en Maite Pedrosa, mochten op 24 juni 2003 in de gevangenis van Almería (Andalusië) geen bezoek ontvangen. De eerste zit in isolement omdat ze geweigerd had de cel te delen met een gevangene van "gemeenrecht", terwijl de tweede niet uit de cel mocht omdat ze zich solidair verklaard had met Uzkudun.     
    De familie had vóór de aanvang van de reis (van méér dan 1.000 km.) telefonisch toestemming gekregen voor een bezoek, maar eenmaal ter plaatse werden zij aan de poort van de gevangenis van het verbod op de hoogte gesteld!

    In maart 1998 verklaarde Maite Pedrosa (gearresteerd 21 maart 1998) dat de Guardias haar een pistool en vingers in de vagina en de anus staken. Zij verloor 14 kilo lichaamsgewicht na 5 dagen “ondervraging”.

    24-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    23-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Schandalige manipulatie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De pot verwijt de ketel…

    Op 23 juni 2004 wordt bekend gemaakt dat de ex-regeringspresident José María Aznar niet moet komen getuigen voor de onderzoekscommissie van het Spaanse Congres aangaande de aanslag van 11 maart 2004 in Madrid.

    Natuurlijk heeft Aznar niets te doen met deze verschrikkelijke zaak. Hij sprak (onder druk zetten?) ná deze aanslag wel met de directeurs van de voornaamste Spaanse kranten. Hij ging bij hen op aandringen om ETA als dader aan te wijzen en Arnaldo Otegi in diskrediet te brengen….

    ER LEKT UIT DAT MINISTER ANA DE PALACIO DE BUITENLANDSE AMBASSADES GEBELD HEEFT MET DE BOODSCHAP DE "PISTA ETA" TE BLIJVEN AANHOUDEN. ER LEKT UIT DAT PREMIER AZNAR PERSOONLIJK DE "INTOXICATIEMEDIA" BELDE MET DEZELFDE VERPLICHTING!

    De schandalige manipulatie van al dat leed had als enige bedoeling de verkiezingen van enkele dagen later te winnen. Maar het bedrog kwam nét op tijd uit en de Partido Popular verloor de verkiezingen.

    Nú wil de PP laten uitzoeken of PSOE de situatie niet gemanipuleerd heeft om een regeringswijziging te forceren! Ze schamen zich nergens voor!

    23-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    22-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.El País weet het
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ziekelijk vijandig
    tegenover een eventuele
    onafhankelijkheid van Baskenland
    22 juni 2007

    Nadat de Britse krant "The Economist" enkele dagen geleden in een hoofdartikel erop wees dat "de opeenvolgende Spaanse regeringen een ziekelijke vijandigheid aangaande een eventuele onafhankelijk van Baskenland vertoonden", voelde Patxo Unzueta zich op 22 juni 2007 in El País geroepen de Britten te wijzen op "het grote onderscheid" tussen de "Ierse kwestie" en het zogenaamde "Baskisch conflict".  
    In Ierland gaat het volgens deze uitgeweken Bask om "een overblijfsel van dekolonisatie. De ontkoppeling van het Eiland, los van het Verenigd Koninkrijk, en een daaropvolgende hereniging met Ulster kan een stabiele oplossing zijn."   
    "In Baskenland echter zou een soevereiniteit voor veel onstabiliteit zorgen, terwijl een autonomistische oplossing veel meer burgers tevreden stelt, zowel nationalisten als niet-nationalisten, dan een onafhankelijkheid." Als dit zo is, waarom verwerpt de PSOE dan een referendum?   
    De Grote Denker van de "onafhankelijke", socialistische "kwaliteitskrant" wijst dan op de vele pogingen om via onderhandelingen tot een einde van ETA te komen. Onderhandeling die ze zelf hebben opgeblazen.

    22-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    21-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De zonen en dochters van!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Arrestaties
    20 juni 2006

     

    Op 20 juni 2006 werden aan beide kanten van de Muga (grens) twaalf personen gearresteerd. Het ging om een gezamenlijke politieactie van de Spaanse en de Franse Justitie onder leiding van de bekende “supermagistraten” Fernando Grande-Marlaska, aan Spaanse kant, en Laurence Le Vert, aan Franse zijde. Wij belichten twee van de arrestanten, zoon en/of dochter van Etarras:

     

    Cristina Larrañaga Arando (51 j.)

    Enrique Gómez Alvarez, "Korta", verloor op 25 jarige leeftijd het leven na een aanslag door staatsterroristen van het "Batallón Vaco Español". Toen hij zich vervolgd voelde stapte hij in Petit Bayonne in bar Udalaitz binnen (Rue Pannecau) waarna 4 huurlingen binnenkwamen en hem doodschoten. Zijn vrouw, Cristina Larranaga Arando, die op het moment van aanslag zwanger was, werd gearresteerd op 20 juni 2006. Hun zoon, Aratz Gómez zit ver van huis, in Villabona (Asturias) …. in de gevangenis.

    Ramón Sagarzazu Olazagirre (69 j.)

    Een andere arrestant, Ramón Sagarzazu Olazagirre, "Xenpe", diende in 1972 naar het Noorden te vluchten. Naar aanleiding van de Zaak Sokoa werd hij in 1986 gearresteerd en aan Spanje uitgeleverd. Hij werd verbannen naar Kaap Verde en later naar Cuba maar keerde in september 2003 naar zijn geboortedorp, Oiartzun terug. Zijn zoon, Ramón Sagarzazu Olazagirre, zit in Bordeaux. In de gevangenis van Gradignan!

    21-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    20-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De uitwassen van 11-M
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Proces moord op bakker Berrueta
    20 juni 2005

    De voorbije dagen gaven de moordenaars van Angel Berrueta antwoord op vragen van het openbaar Ministerie. Ook de buren, klanten en de lijkschouwer kwamen aan het woord. En de schuld wordt al meteen verplaatst! Op de eerste plaats is het de schuld van het "síndrome del Norte", het syndroom van het Noorden. Het is een vreemdsoortige afwijking van Zuiderlingen die in het Noorden bij die verschrikkelijke Basken moeten komen werken. (Lijden aan het syndroom van het Noorden levert ook wat op, nadat de betreffende agent op pensioen ging!) Ook de "woede" die 11-M veroorzaakte had schuld (hoewel die aanslag op de treinstations te Madrid al twee dagen eerder plaatsvond en iedereen intussen wist dat ETA niet verantwoordelijk was.) Ook het feit dat de bakker, volgens de Guardia Civil een "pro-etarra" was, (sympathisant van ETA), liet hem blijkbaar toe iemand te doden . Toen de vrouw, Pilar Rubio, vanuit de bakkerswinkel teruggekomen was, had ze gezegd dat ze "beledigd en bedreigd" was geworden. Daarop trok de Guardia, Valeriano de la Peña, naar de winkel en daar aangekomen zag hij een mes en bloed, en hij dacht dat ze zijn zoon, Miguel José de la Peña, hadden aangevallen! Daarop vuurde hij 3 keer van zeer dichtbij. Verder beweerde de vrouw dat ze zich gedurende de voorbije 8 jaar dat ze er woonden, bekeken en achtervolgd hadden gevoeld door de bakker… "Ze waren in staat molotovcocktails naar ons huis te gooien…We voelden ons omsingeld, want tegenover de bakkerij lag de Herriko.Taberna (volkskroeg)”. Hun zoon werd op school "txakurra" genoemd. (Baskisch voor "hond", de bijnaam van de Guardia Civil in Baskenland.) Tijdens haar verklaring had Pilar Rubio een kaart met een afbeelding van Christus voor zich op de grond liggen, als wilde ze zich beschermen tegen de "baarlijke duivel" die ze vermoord hadden. De zoon sprak even zijn mond voorbij toen hij zei dat een politieman hem gezegd had de machete grondig af te wassen!

    De verdediging vroeg de vrijspraak, omdat noch vader noch zoon de bedoeling hadden iemand te doden….

    Buren, klanten en voorbijgangers gaven een heleboel details over de actie. Zo hadden ze Pillar Rubio "moordenaar" en "etarra" horen schreeuwen. Berrueta had daarop geantwoord "ga naar buiten en laat me met rust." Toen de Guardia Civil de dodelijke schoten had afgevuurd en naar buiten kwam, was hij heel rustig. Een andere klant was samen met de Guardia en zijn echtgenote de winkel binnen gegaan en daarbij had de echtgenote gezegd dat "hij die hoerenzoon zou neerschieten." Eens terug buiten had de Guardia tegen zijn vrouw gezegd: "Zwijg, jij bent de schuld van alles." Verder heeft iemand gezien dat Berrueta wilde vluchten en zich wilde verschuilen achter zijn toonbank en dat de zoon hem doodstak, waarop de vader drie keer schoot. De lijkschouwer beweert dat de twee messteken van de zoon dodelijk waren en rechtopstaand tegenover elkaar toegebracht werden. De schoten die erop volgden werden vanuit een hogere positie afgevuurd.

    20-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    19-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De slaven van Franco
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Bidankoze-Vidángoz
    19 juni 2004

     

    Op 19 juni 2004, een zaterdag, had een hommage plaats ter ere van allen die door het Francoregime verplicht werden dwangarbeid uit te voeren. Om 13.00 u werd een beeldhouwwerk van 2.000 kilogram (creatie van Xabier de Zerio) onthuld met een herdenkingstekst in het Euskara, het Castilliaans, het Catalaans en het Gallego.

    Dit aspect van de repressie en de epuratie door de franquisten is lange tijd bedekt gebleven onder de mantel van het absolute stilzwijgen. Het gaat om een minder bekende periode in de geschiedenis van Euskal Herria. Vanaf 1939, en dit voor 4 jaar lang, werkten 2000 dwangarbeiders, aan de baan tussen Igari-Igal en Bidankoze-Vidángoz, in onwaarschijnlijk mensonterende omstandigheden. Zij moesten er tussen de twee steden een weg van 7,5 kilometer aanleggen. Een getuige vertelde dat de dwangarbeiders, die bijna omkwamen van de honger, vochten om het varkensvoer van de nabijgelegen boerderij.

    Een paar jaar geleden namen twee profesoren, een socioloog en een antropoloog de taak op zich om de herinnering weer levendig te maken. Het gaat om hier Fernando Mendiola, Edurne Beaumont, Hortensia Serrano en Maite Huarte.

    19-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    18-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Opmerkelijk artikel van José Luis Alvarez, "Txillardegi" in Gara
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    José Luis Alvarez,
    "Txillardegi"
    De Stilte verbreken

    Op 18 juni 2002 verschijnt in de krant “Gara” een opmerkelijk artikel van de hand van de schrijver en medeoprichter van ETA, José Luis Alvarez, "Txillardegi".

    “De buitengewoon gespannen en bedreigende situatie waarin Euskal Herria op dit ogenblik verkeert, en de wil om de zaken niet nog complexer te maken, heeft meerdere nationalisten (onder wie ikzelf) ertoe gebracht te zwijgen om niet voor ongewilde implicaties, misverstanden of mogelijke polemieken te zorgen. Maar sommigen zouden kunnen denken dat het lafheid is als ik op dit ogenblik niet op mijn beurt mijn pen boven haal.

    De Spaanse regering wil (met behulp van de Franse) en van de antiterroristische golf die Bush orkestreert, een moderne “Endlösung” stellen aan het Baskisch Probleem. Op het niveau van de Spaanse Staat functioneert een écht anti-Baskische front, gebaseerd op de totale symbiose van het fascistoïde rechts van Aznar, met het rechtse ex-Catalaans van Pujol en het pseudo-links van Zapatero. Izquierda Unido vormt de enige uitzondering in de woestijn, een eerbare uitzondering wil ik hier nu nog maar eens toejuichen. Maar we moeten de schuldigen niet enkel buiten Baskenland zoeken. Wat in Navarra gaande is, kan een karikatuur genoemd worden, wreed maar waarachtig. De aanval op alles wat Baskisch is, gebeurt in Navarra openlijk met de steun van President Sanz, bisschop Sanz, rector Pérez Prados en dank zij de koppige medewerking van bekende spijtoptanten en van eminente oprichters van het Forum van Ermua. Wat de voorbije weken gebeurde, deed me denken aan een voorval uit 1960. Toen maakte het fameuze document, ondertekend door 339 priesters, dat uitging van Iñaki Azpiazu uit Azpeitia, maar opgesteld in Noord-Baskenland, duidelijk dat er in Baskenland iets nieuws gaande was. (Door het clandestien verspreiden ervan kwam ikzelf in de gevangenis van Martutene terecht.) De officiële Baskische politiek ging uit van de PNV en van Leizaola in ballingschap. De toekomst leek hopeloos, net zoals ze nu hopeloos lijkt. Nu zijn het 358 priesters die openlijk aanklagen wat ons volk opnieuw te lijden heeft onder het mom van de "antiterroristische" prioriteit. Vanuit de "Baskische Autonome Regering" van Lakua die zichzelf "nationalistisch" noemt, wordt onze taal ondermijnd en zijn er steeds meer en meer eentalige Spaanse functionarissen. Zo werden er door de Regering Ibarretxe 1.700 plaatsen opengesteld zonder dat er enige linguïstische eis gesteld werd. Het ging dan ook nog om mensen die rechtstreeks met zieken in aanraking komen. In de streek van Gernika zijn er geen Baskischsprekende rechters. Dit heeft geleid tot een staking van 1.319 Baskischsprekende Bizkayers. Verzint men gelijkaardige dingen in België of in Zwitserland?

    Maar keren we terug tot 1960. ETA, dat nog helemaal geen geweld gebruikte, werd volledig gemarginaliseerd, want de aanvaarding van de organisatie zou tot een breuk tussen de PNV en de PSOE kunnen leiden en een eind aan het "Pact van Bayonne". Want het akkoord was ongeveer zo: de rechtse Basken voor de PNV, de linkse voor de PSOE, want de linkse Basken zijn Spanjaarden. Nu wil men hetzelfde principe toepassen, maar het werkt steeds slechter. De Linkse Nationalisten, met al hun fouten en gebreken waarover we nu niet willen spreken, vormen een groep waarmee rekening gehouden moet worden. Van de andere kant is er het ultra-Spaanse nationalisme dat ten zuiden van de Ebro regeert en dat van de PSOE een schoothondje van de PP heeft gemaakt.

    Nu een pact sluiten met de PSOE is hetzelfde als een pact sluiten met Aznar. Hun enige doel is het liquideren van de Baskische Natie als politiek subject. Het enige dat ons nu kan interesseren, is het op gang brengen van een proces van zelfbestuur, los van Spanje en van Frankrijk, in een staat die Nafaerroa, Navarra, Euskadi, Euskaria zal heten of eender welke naam zal dragen waarvoor het Baskische volk gekozen heeft. De basis voor dit proces moeten dringend gelegd worden. Een voorwaarde voor het op gang brengen, is een sociaal klimaat zonder geweld, noch legaal, noch als antwoord. We moeten er ons bewust van zijn dat Madrid niet wil horen of spreken van een pact met ETA, noch van vrijlating van gevangenen. Madrid wil repressie en spanning. Het was duidelijk dat bij de dood van Geresta, tijdens het bestand in 1999, in een totaal van provocaties, georkestreerd door de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Mayor Oreja, Madrid enkel de schaamteloze wens had dat ETA opnieuw zou beginnen. Het is niet waar dat Madrid "Vrede" wil. Wat Madrid wél wil, is het einde van ETA, van HB, de PNV, EA , etcetera. Madrid wil het totale einde van de Baskische Nationale Beweging. Madrid wil de sluiting van GARA, van "Egunkaria", van de bars en lokalen die het linkse nationalisme ten dienste staan. Daarna zullen de Batzokis (clubhuis PNV) volgen, de elkartetxes (clubhuis EA) en de culturele verenigingen. Madrid wil dat alles verdwijnt dat zich verzet tegen de knieval voor de Overwinning van Spanje, zoals op 1 april 1939. Madrid wil een fascistische overwinning op ons allemaal. Maar ik heb het voorgevoel dat er een nieuwe politiek-cultureel-militaire Baskische Beweging opbloeit, zoals in de jaren 60, meer Euskaldun dan de huidige, kritischer, sterker.      
    Daarom geloof ik echt dat een bestand dat van ETA uitgaat de druk onder abertzales sterk zou reduceren en de vitterij tussen "gewelddadigen" en democraten zou doen afnemen. Het politieke discours van Aznar zou niets méér zijn dan wat het is: het discours van het pure Franquisme. Ons Volk is er de laatste tientallen jaren enorm op vooruitgegaan, vooral dank zij de kracht en de opoffering van ETA en van het linkse nationalisme. Maar de tijden veranderen. De opbloei van 2002 zal zelfs geen kopie zijn van die van 1960. Dat kan ze niet zijn, en dat moet ze niet zijn. We leven nu in de periode van de informatica, van ondertitelde toespraken. We hebben een intelligente strategie nodig. De opbloei zal sterk zijn, doof voor de gezangen van autonomistische sirenes en in de richting van een proces naar zelfbestuur gaan.”

    18-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    17-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stuwdam heeft voorrang
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Itoitz - Itoiz

    Op 17 juni 2003 worden in Itoitz, in het centrum van Navarra, 23 personen gearresteerd bij een poging te beletten dat de huizen van het dorp met de grond gelijk gemaakt worden, om daarna het dal vóór de stuwdam vol te laten lopen. Ze zullen donderdag al voor de rechter verschijnen op beschuldiging van "ongehoorzaamheid aan de overheid".

    Ondanks het hermetisch afsluiten van het dorp door de Guardia Civil en de Politie van Navarra, lukten toch zes personen erin zich op te sluiten in een soort bunker.

    Iets over 14.00 uur ging het eerste huis tegen de vlakte. Heel wat inwoners konden hun tranen niet bedwingen toen ze beseften dat ITOITZ nu wel definitief van de landkaart zou verdwijnen.

    Na drie dagen afbreken begonnen de bulldozers aan de bunker. Als de actievoerders de brandweer niet hadden gebeld om hen te komen ontzetten waren ze gewoon onder het puin terechtgekomen!

    17-06-2008 om 09:21 geschreven door Natxo  


    16-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Walgelijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “Wij hebben nooit iemand mishandeld!”

    Op 16 juni 2001, eenentwintig jaar na datum, staan 10 Guardia Civiles terecht voor de foltering van 7 inwoners van Zornotza in 1980. Er wordt tegen hen tussen 6 en 36 jaar gevangenis geëist. Hun gemeente, Zornotza, stelt zich burgerlijke partij. Ten gevolge van hun toenmalige verklaringen (onder foltering) werden zes van de zeven beklaagden toch zwaar veroordeeld:

    Zabala zat 6 maanden.          
    Juan Luis Irakulis zat 1 jaar en 5 maanden.  
    Urrutia: 12 jaar.         
    Fernando Irakulis en Ernesto Alberdi zitten nog steeds vast hoewel de ¾ van hun straf om is.

    Zabala heeft het op dit ogenblik nog moeilijk om erover te vertellen: De binnenkomst in La Salve (Gevangenis van Bilbao) was "triomfaal". We moesten spitsroeden lopen onder een regen van slagen. Zes Guardias speelden een soort roulette met mij. Ze deden me vallen en begonnen me dan te slaan, in de zij en de ribben te trappen en op me te springen tot ik bijna het bewustzijn verloor. We moesten het Falange-lied "Cara al Sol" zingen. Ze zetten hun tricornio (hun rare hoedje) op ons hoofd en maakten foto’s. Ze haalden de trekker over van ongeladen revolvers. Ze "knipten" mijn haren met een mes. Ze probeerden in mijn borst te steken met soort een puntige boor ( de taladro), maar die brak. Op een keer bonden ze me vast aan een tafel, en sloegen met een rubberstok op mijn voetzolen. Eén van hen nam mijn hoofd vast en goot de pelletjes van de zonnebloempitten, die ze aten, in mijn mond. We werden zelfs voor valse rechters gebracht en bij valse dokters. Dit alles duurde acht dagen. In Madrid gaven ze ons heel veel zalf (pomada) om de zwellingen te laten verminderen.(para que se nos bajara el hinchazón) Toen we er aankwamen, was mijn hoofd dubbel zo dik dan normaal. Toen we voor de rechter moesten komen, gaf één van de Guardias die we later leerden kennen vooraf nog een pak slaag.

    Juanjo Larrinaga werd eerst aangepakt in de kazerne van Zornotza, La Salve, Durango, Gernika en terug in Bilbao. In Durango namen ze me mee naar hun bar. Ze zetten een vuilbak op mijn hoofd en begonnen me toen te beledigden, te slaan en te bespuwden. Hieraan deden ook hun vrouwen en kinderen mee. Ze namen me mee naar een hok waar een hond zat. Urenlang sloegen ze mij en zetten ze de hond tegen mij op. Regelmatig verloor ik het bewustzijn. Terug in La Salve sloegen ze me gedurende zes dagen, soms met baseballknuppels. Daar deden ze ook "la barrera" (het ondersteboven ophangen aan een staaf die tussen de gebonden handen en voeten gestoken wordt) en "el baño" (het met het hoofd onderdompelen in een kuip water met uitwerpselen.) Toen hadden ze voldoende verklaringen van mij om me gedurende 20 jaar in de gevangenis te stoppen."

    De Guardia Civiles beweren zich niets meer te herinneren. Ze zeggen zelfs dat ze nooit iemand hebben mishandeld. Eén van hen zegt dat hij de arrestanten altijd als persoon respecteerde.

    16-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    15-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eén dag na de ondertekening van de 'œAcuerdos de la Castellana'
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Tomás Pérez Revilla
    GAL slaat toe
    15 juni 1984

    Tomás Pérez Revilla werd geboren te Bilbao op 17 december 1937. Toen hij 3 jaar was stierf zijn vader, een republikeins militant, in de gevangenis van Montjuich. In 1966 werd Revilla vrijwilliger voor ETA. Hij werd het slachtoffer van de doodseskaders van GAL op 15 juni 1984. Hij overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.

    Alles begon op 22 mei 1984. Op die dag kwam de Franse politiecommissaris Roger Boslé een ontmoeting op het spoor tussen Jean Philippe Labade en José Amedo op de 'col de Ibardin’, 20 kilometers van Hendaya. De mannen van Boslé namen foto’s van de Spaanse subcommissaris José Amedo en van de Franse huurling Jean Philippe Labade, onder contract bij GAL. Na een paar dagen onderzoek werd de nummerplaat van de wagen geïdentificeerd als behorende tot de Jefatura Superior de Policía de Bilbao. Een drietal weken later, op 15 juni 1984, verscheen GAL opnieuw ten tonele in het zuidoosten van Frankrijk. Omstreeks 12:00 u werd een explosie gehoord op de Avenue Carnot te Biarritz toen een motorbestuurder een wagen inhaalde. In de wagen zaten Tomás Pérez Revilla en Ramón Orbe Etxeberría. Balans: Revilla en Orbe werd zeer ernstig gekwetst. Revilla overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.

    De dag voor de aanslag door de doodseskaders van GAL was er in Madrid een Frans-Spaanse topbijeenkomst geweest tussen de socialistische ministers José Barrionuevo (ESP) en Gastón Deferre (FR).

    De dag na de aanslag werden de daders, Jean Philippe Labade en de huurlingen Patrick de Carvalho, Roland Sampietro en Jean Pierre Bounin, opgepakt. Uit de verklaringen van Labade zelf, en van zijn ex-vrouw Jeannete Cassiede, bleek dat hij de verbindingsman was tussen de “koepel” van Binnenlandse Zaken in Spanje en de huurlingen die opereerden voor GAL. Portugese politiediensten hadden in 1985 ook ontdekt dat Labade 4 Portugese burgers had geronseld om een reeks aanslagen tegen Etarras voor te bereiden. Volgens de Portugese Justitie bleek uit verklaringen dat in de rekruteringszaak José Amedo en Míchel Domínguez betrokken waren, en dit in samenwerking met de geheime diensten van Portugal, de DINFO (Divisão de Informações).

    De moord op Tomás Pérez Revilla was niet de eerste poging. Al in 1976 werd hij, zijn vrouw Felisa Zubiñaga en een zoon beschoten door een ander doodseskader, het Batallón Vasco Español (BVE), met machinegeweren Ingram M-10. Beide volwassenen werden toen zwaar gewond.

    15-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    14-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Staatsterrorisme als chantage
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Frankrijk gaat door de knieën
    voor het staatsterrorisme van Spanje

    “Acuerdos de la Castellana”
    14 juni 1984

     

    De strategie van de vuile oorlog (GAL of staatsterrorisme) zou als bijkomende bedoeling gehad hebben om de Franse regering onder druk te zetten om de Baskische vluchtelingen wat minder te ontzien (dit is eufemistisch uitgedrukt). In juni 1984 werd er tussen het diplomatieke corps van Frankrijk en Spanje een akkoord voorbereid. Op 14 juni 1984 ondertekenden de Buitenlandministers van beide staten, Gaston Deferre en José Barrionuevo het akkoord "Acuerdos de la Castellana". Dit akkoord hield in dat vanaf nu deportaties mogelijk waren van politieke vluchtelingen naar Latijns-Amerikaanse landen, dat zware beperkingen werden gehanteerd om het statuut van politiek vluchteling te verkrijgen, en als er toch verblijfsvergunningen zouden worden uitgereikt, dit zover mogelijk buiten Iparralde zou zijn. Het akkoord voorzag ook in uitleveringen aan Spanje, omdat dit land "democratisch" zou geworden zijn (de democratie van de doodseskaders waarschijnlijk).

    14-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.La Vanguardia publiceert
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “Misschien had ik toch beter die

    drie Baskische priesters
    neergeschoten”
    14 juni 2002

     

    Op 14 juni 2002 publiceert La Vanguardia een artikel van de aristocraat José Luis de Vilallonga (overleden 30 augustus 2007). De “de” in zijn naam en het feit dat “de” Vilallonga biograaf van de Spaanse koning is, maakt het stukje misschien interessant.

    Vilallonga streed in de Burgeroorlog aan de zijde van de Franquisten en nog wel in een executiepeloton. Nú drijft hij de spot met de Baskische clerus en vertelt hij hoe ze gearresteerd en gefusilleerd werden. De beul gaat verder en weet dat, nét zoals de gearresteerde ETA-leden van nu, ook de priesters het in hun broek deden van angst als ze in vijandelijke handen vielen. Op een keer liet hij drie Baskische priesters vluchten toen ze al op weg naar hun dood waren. “Gedurende lange tijd voelde ik mij gelukkig deze drie levens gered te hebben. Nu is dat gevoel véél minder. Ik begon later te denken dat één van hen later misschien wel Monseigneur Setién was geworden, het grote giftige serpent. Ik weet niet of één van de drie bisschop is geworden, maar indien dit zo is zou ik het me nooit vergeven hebben.”

    En dan begint de biograaf van de Spaanse koning zijn mening te ventileren over de Basken: “Ze werden ons steeds een beetje als primaten voorgesteld, maar erg adellijke, eerbare en goede mensen. In werkelijkheid zijn ze dit niet.” Als voorbeeld zet hij er enkelen op het voorplan:

    De glibberige Arzalluz (voormalig voorzitter van de PNV).          
    De gladde Atutxa (Voorzitter Baskisch Parlement)

    Jon Imaz heeft zijn genetische bloedverwantschap met de rioolratten die op zijn gezicht geschilderd staan”. 
    Josu Ternero (Baskisch parlementair) en Otegi (Batasuna-woordvoerder), “De eerste een moordenaar, de tweede die tot moorden aanzet. Er is geen enkele fatsoen, niet in woorden, niet in daden. Bovendien zijn het laffe mensen.” (Dit zegt de biograaf van de Spaanse Koning dus over anderen!)

    14-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    13-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Barbertje zal toch hangen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Pepe Pei

    Van alle smet gezuiverd

    13 juni 2001

     

    José Benigno Rey, Pepe Rei, was voormalig hoofd van het journalistieke onderzoeksteam bij de krant “Egin”, en na de sluiting hoofdredacteur bij het tijdschrift “Ardi Beltza” (zwart schaap). In een politierapport van de UCI (Centrale Onderzoekseenheid), gedateerd 15 februari 1999, staat te lezen dat de journalist samenwerkte met de gewapende organisatie, dat zijn activiteiten veraf stonden van het journalistieke werk en dat hij het tijdschrift gebruikte om doelwitten voor ETA te selecteren. Garzón voegde daar aan toe dat het magazine geen enkele belangstelling voor nieuwsfeiten toonde, tenzij voor ETA. Na beroep werd Pepe Rei, na vijfmaanden cel, op 13 juni 2001 vrijgelaten op last van het Vierde Hof dat argumenteerde dat er geen indicatie was van welke crimineel feit ook dat hij zou gepleegd hebben. Opnieuw werd een intense haatcampagne tegen het Vierde Hof opgezet, door de regimepers en door de publieke machthebbers. De haatcampagne had ditmaal succes. Op 6 februari 2002, trad het Vierde Hof schoorvoetende de thesis van Garzón bij en argumenteerde de beslissing als volgt: “Nieuwe feiten hebben aangetoond dat Pepe Rei in zijn magazine mensen stigmatiseerde en op die manier eigenlijk doelwitten voor ETA selecteerde”.

    13-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    12-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een rechtstaat past de eigen toe, Spanje niet
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Noizko?
    Tot wanneer?

    Op 12 juni 2002 zitten nog steeds ongeveer 120 Baskische gevangenen in de cel, ondanks het feit dat ze ¾ van de straf achter de rug hebben. "Noizko?" ("Tot wanneer") heet het recent opgerichte platform dat zich het lot van deze gevangenen aantrekt. Onder de sympathisanten die het document van Noizko ondertekenden bevindt zich ook de Realspeler Aitor López Rekarte.

    "De Grondwet en de Spaanse wetten duiden aan dat de gevangenis er is om de gevangenen her op te voeden en dat dit op een progressieve manier. Daarvoor zijn er toestemmingen en de voorwaardelijke in vrijheid stelling. Eén van de voorwaarden voor dit laatste te bereiken is het bekomen van de "derde graad" (gevangenschap) . Maar er is geen enkele Bask die van deze "derde graad" geniet, want de parameters die de Staat hanteert zijn subjectief. Toch zullen de gevangenen geen enkel probleem hebben zich in hun dorp of gemeenschap te herintegreren. Gevangenen blijven vasthouden nadat ze hun straf uitzaten, draagt niet bij tot de normalisering die dit volk nodig heeft.

    12-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    11-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gloriedagen van de vuile oormol
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Miguel Etxebarria Alvarez
    “Naparra”
    11 juni 1980

    Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez “Naparra” of “Bakunin” die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het “Batallón Vasco Español” eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.           

    Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen “illegale ontvoering” en “ terroristische moord”, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat ‘Naparra’ verdwenen is en dood.

     

    Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene “jachtvelden” waarvan hij zoveel hield.

    11-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vuurgevecht tussen een ETA-commando en de Ertzaintza
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    ETA-communiqué
    11 juni 2004

    Na het vuurgevecht van 14 september 2003 op de prachtige bergpas Puerto de Herrera, het "Balkon van de Rioja" genoemd, bleven er heel veel vragen onbeantwoord. Twee Ertzainas geraakten daarbij gewond, terwijl Arkaitz Otazua om het leven kwam. De Baskische Regering was bijzonder karig met informatie en dat voorspelde niet veel goeds. Nu komt ETA met haar versie en daarbij geeft de gewapende organisatie zelfs een situatieschets. Volgens de eigen versie verloor Arkaitz niet het leven tijdens het vuurgevecht, maar werd hij na afloop met een tiental kogels in de rug geschoten.      
    ETA geeft wel toe dat het commando van drie "activisten" op de plaats aanwezig was met de bedoeling een actie tegen de Baskische politie te organiseren. Het lijk werd dus helemaal niet "pas de volgende dag ontdekt". Twee getuigen die er even later voorbijkwamen, bevestigden trouwens dat de ambulance kort nadien aankwam en vlak tot bij het lijk reed.

    Miguel Etxebarria Alvarez
    “Naparra”
    11 juni 1980

    Op 11 juni 1980 verdween Miguel Etxebarria Alvarez “Naparra” of “Bakunin” die als politiek vluchteling in het Noorden leefde, spoorloos van de aardbodem. Het waren de gloriedagen van de vuile oorlog tegen de Basken, en het “Batallón Vasco Español” eiste meteen de ontvoering en de moord op. De huurling, Gilbert Perret, zou hierbij betrokken zijn.           

    Omdat de familie wilde weten waar zijn lichaam gebleven was, dienden ze in september 1999 een aanklacht in wegen “illegale ontvoering” en “ terroristische moord”, om op die manier tot een ondervraging van Perret te komen. Op 31 maart 2004 weigerde het Hoog Gerechtshof deze eis. Op 19 november 2004 raakte bekend dat volgens de Spaanse Justitie niet kon bewezen worden dat Perret actief deelnam aan de ontvoering en dat niet kon bewezen worden dat ‘Naparra’ verdwenen is en dood.

     

    Op een berg boven Lizartza kreeg Miguel Etxebarria Alvarez een sobere gedenksteen in een weide, van waaruit hij een prachtig zicht heeft over de Baskische groene “jachtvelden” waarvan hij zoveel hield.

    11-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    10-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Palliatieve "wan"zorg
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Artikel 196 van het Gevangenisreglement
    Toepassen!
    10 juni 2003

    Etxerat eist op 10 juni 2003 de vrijlating van Bautista Barandalla en Jose Inazio Goikoetxea in toepassing van artikel 196 van het Gevangenisreglement: "vrijlating wegens ongeneeslijke ziekte". Goikoetxea zit (in 2003) bovendien al 22 jaar in de cel en heeft nog slecht één jaar te gaan. Er werden twee tumoren bij hem vastgesteld en hij moet chemo- en radiotherapie krijgen.

    Ook Barandalla moet opnieuw geopereerd worden.

    10-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    09-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het commissariaat, 'œeen hel'.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Joseba Asensio Artaraz “KIRRULI”
    +9 juni 1986

    Joseba werd in Bilbo-Bilbao op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK.

    Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte “Billy el Niño”, een alias voor Juan Antonio González Pacheco. Joseba beschrijft zijn verblijf in het commissariaat als “een hel”. Wie regelmatig mijn blog of mijn webstek leest, weet wat dit betekent.

    Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis van Herrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde, zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op 9 juni 1986 vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen, maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?)

    Bij de “thuiskomst” van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegen met de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.

    09-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    08-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vredesonderhandelaar gearresteerd
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Arnaldo Otegi gearresteerd
    8 juni 2007

    Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd. De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, “Argala”. Dat is volgens de rechtbank “verheerlijking van het terrorisme”. Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.     

    Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.           
     

    Joan Tardá (ERC): "El Estado opta por la venganza y no la justicia"
    De Staat opteert voor wraak, niet voor gerechtigheid

    Pernando Barrena (Batasuna): "Es una detención de máxima gravedad"
    Dit is een arrestatie van uiterste ernst.

     

    Arnaldo askatu!
    Arnaldo vrij!
    9 juni 2007

    Terwijl 3000 manifestanten, uit de meeste politieke partijen marcheren door de straten van Bilbao en Pamplona om te protesteren tegen ETA, had Izquierda Abertzale verzamelen geblazen in Elgoibar, de woonplaats van Arnaldo Otegi. Ze waren niettegenstaande het bijzondere ongure weer met meer dan 1000. Het orderwoord was: “Prozesu demokratikoaren alde", Voor een democratisch proces!

    Joseba Permach nam het woord na de betoging en verzekerde dat de arrestatie van Otegi geen toeval was. Hij verwees ook naar de onderhandelingen tussen ETA en de regering, iets waarover de regering in alle toonaarden zwijgt. Op die onderhandelingen vertolkte ETA de wens van de bevolking door politieke eisen op tafel te leggen. Eisen die het volk bezighouden. Dit deed de deur dicht voor de PSOE. Er was niet eens een begin gemaakt van de onderhandelingen. Om te onderhandelen moet je met twee partijen zijn die allebei een duurzame oplossing nastreven.

    08-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    07-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het eerste dodelijke slachtoffer bij ETA
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Txabi Etxebarrieta Ortiz
    +7 juni 1968

    Txabi is één van die onvergetelijke figuren in loop van de geschiedenis van een volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefde in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljante studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.

    Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervente aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.

    De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi was opgeklommen tot directielid en leidde de 5de Assemblee, waar hij een fundamentele indruk op naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer van ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuilhielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning “verbrand” was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi was door een handvol Guardia’s op de grond gegooid en sloegen er op los. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.

    Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA. 

    07-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    06-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vergelijkende studie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Er is nog niets veranderd

    Gara maakt op 6 juni 2003 een vergelijking tussen de "behandeling" van Joxerra Artola en Anika Gil na hun arrestatie. En de gelijkenis is frappant, ook al werd de eerste in 1986 opgepakt en de tweede 16 jaar later, in 2002.

    Behalve zij werden er een 6.000-tal personen gefolterd! Erger is het dat deze "behandeling" in Spanje officieel "getolereerd" wordt door de "antiterrorismewet" en met de hulp van de communicatiemedia werd het zelfs uitgelegd als zouden mensenlevens gered kunnen worden door het folteren! Het enige waarvoor foltering zorgt, is een groter aantal arrestaties en dus nog méér folteringen!

    Na een behandeling in de jaren 80 bleef je soms je leven lang met littekens rondlopen. "Ze sloegen je hoofd open en naaiden het naderhand foutief dicht", aldus Artola. Nu doen ze het “professioneler". Beiden kregen te maken met psychologische foltering. Beiden hadden kinderen en er werd gedreigd dat ze die nooit meer zouden terugzien als ze niet "mee werkten". Beiden kregen te horen hoe in andere cellen anderen gefolterd werden. Beiden kregen ze de plastic zak over het hoofd getrokken tot ze in zwijm vielen. Artola kwam in het Rode Kruis-ziekenhuis van Madrid terecht "maar toen Amnesty International mijn zaak wilde onderzoeken, was mijn naam niet terug te vinden in de archieven".

    06-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    05-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van kok tot 'œliberado'
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Iñaxi Zeberio Arruabarena
    +5 juni 1998

    Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola “Txirrita” leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.

    Op een bepaald ogenblik maakte hij kennis met de Herriko Taberna “Herria” in het Parte Vieja, oude stadsgedeelte, van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste hij om een paar maanden als brigadist in Nicaragua te gaan strijden.

    Hoewel hij altijd al een Abertzale-gevoel meedroeg, kwam er pas ernstig besef van zijn opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam hij in dienst bij de krant “Egin” als kok, een baan die hij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg hij op de vlucht (hij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als ‘liberado’ bij ETA, dit betekent dat hij door ETA betaald werd).

    Op 5 juni 1998 werd hij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Hij betrok dat pand met twee andere liberados: Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.

    05-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    04-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Actievoerders op het bankje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het proces Itoitz

    4 juni 2004

    Nadat de zeer omstreden stuwdam in Itoitz in werking trad, volgen nu de processen. In Iruñea-Pamplona staan op 4 juni 2004 zesentwintig actievoerders terecht wegens "gebrek aan respect, en ongehoorzaamheid aan de autoriteiten". Op 30 september 2003 ketenden ze zich vast op de daken van Artozki (Navarra) om in een ultieme poging te beletten dat het dorpje ging verdwijnen onder het geweld van de bulldozers om plaats te maken voor de watermassa van het stuwmeer. Er wordt een boete van 400 euro of 20 dagen cel geëist!

    Op de zitting klagen de "delinquenten" aan mishandeld te zijn, bedreigd met bulldozers terwijl ze zichzelf niet konden losmaken, dat er drilboren gebruikt werden op enkele centimeters afstand van hun hoofd, dat hen de mondvoorraad werd afgenomen, enz...

    Wie niet in de beklaagdenbank zal zitten zijn de politici uit Spanje en Navarra die, à la carte, wetten veranderden of overtraden om dit project klaar en hun zakken gevuld te krijgen.

    04-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    03-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rebel met een motief
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Jon Idigoras Gerrikabeitia
    +3 juni 2005

     

    Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao) Jon Idigoras. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen!  Hij was een vakbondsman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!

    "We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het rechtopstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma, "Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorige jaar.

    In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Echter "ten persoonlijken titel".

    Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat, LAB en daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondsafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken. De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!

    03-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    02-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De KGB is niet dood
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Batasuna klaagt
    de Franse staat aan

    Op 31 maart 1998 ontdekte men in de partijzetel van Herri Batasuna in de Baskische hoofdstad Vitoria-Gasteiz uiterst gesofistikeerde afluisterapparatuur waarbij niet enkel de telefoons konden afgetapt worden, maar eveneens de integrale partijvergaderingen! Dit gebeurde door de toenmalige "CESID", nu CNI. Als gevolg daarvan dienden twee geheimagenten van de geheime dienst, Mario Cantero en Francisco Buján, het appartement boven de partijzetel te verlaten. Later werd nog een tweede lokaal van de CESID ontdekt tegenover dezelfde partijzetel en tegenover de Volkskroeg, Herriko Taberna, waar de klanten volgens de gangbare Spaanse leugens "allemaal van ETA" zijn. Daar werden dus hoogstwaarschijnlijk foto’s van gemaakt. Toen dit "incident" niet onder de mat geveegd kon worden, kwam er een proces: vijf jaar later! Cantero en Buján kregen elk twee en een half jaar cel, 6.696 euro boete en 6 jaar ontzetting. Ook Emilio Alonso Manglano en Javier Calderón, directeurs van de geheime dienst, de eerste bij het begin van afluisteroperatie en de tweede bij de ontdekking, kregen elk drie jaar cel, een geldboete en 8 jaar ontzetting. Het Hooggerechtshof gaf Manglano en Calderón later de "absolutie".

    Twee maanden na de ontdekking van de spionage in Gasteiz kwam El País met het nieuws dat ook de partijzetel van Herri Batasuna in Bilbao gecontroleerd werd. Hier werden microfoons en fotocamera’s gebruikt en werden de vuilniszakken doorzocht.

    Het vorige jaar boden 2 personen die zich uitgaven als technici van Euskaltel zich aan bij de woning van Arnaldo Otegi. Een familielid liet ze binnen. Toen de technici binnen foto’s maakten, vond een familielid dat en noteerde de nummerplaat toen ze vertrokken. Bij navraag ontkende Euskaltel dat het om twee van hun bedienden handelde.

    Zelfs de Baskische president, Juan José Ibarretxe, was het slachtoffer van afluisterpraktijken, net zoals Carod-Rovira, de Catalaanse republikein.

    Op 2 juni 2005 klaagde Batasuna de Franse Staat aan omdat ze in hun zetel in Bayonne microfoons, antennes en een zendertje hebben ontdekt. Niet enkel de vergaderzaal maar ook het lokaal waar Europarlementair, Koldo Gorostiaga, jarenlang werkte, werd bespioneerd. Beide Staten pretenderen een democratie te zijn!

    Tijdens de voorbije twee jaren werden ook al 24 telefoons ontdekt in de kantoren en bij de Secretaris Generaal Rafa Diez en de voornaamste leiders van de radicale Baskisch, nationalistische vakbond, "LAB".

    Zouden de processen die de voorbije jaren plaatsvonden (Batasuna) en die op dit ogenblik lopen (Haika, Segi, Jarrai) niet allemaal een gevolg zijn van gelijkaardige afluistermethodes? "Onrechtmatig verkregen informatie."

    De LAB-leiding spreekt van een “oorlogsmodel” waaraan Zapatero dringend een einde dient te stellen, wil hij geloofwaardig overkomen". Secretaris Generaal Rafa Diez is bijzonder scherp: "Ze spreken over vrede, maar ze leggen de wegen vol mijnen."

    02-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  


    01-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'œHier wordt niet gefolterd'
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Coördinator voor de
    preventie van Foltering
    1 juni 2008

    De “Coordinadora para la Prevención de la Tortura”, de Coördinator voor de preventie van Foltering, heeft op 1 juni 2008 voor de vierde jaar op rij het rapport: "La tortura en el Estado Español", Foltering in de Spaanse staat, voorgesteld bij monde van de woordvoerder Jorge del Cura.

    De resultaten zijn angstaanjagend. Vorig jaar 2007 is het aantal aanklachten van foltering, alleen al in politiecommissariaten op Baskisch grondgebied, gestegen van 46 in 2006 naar 100. Dus meer dan het dubbele! Voor het gehele Spaanse grondgebied werd afgeklokt op 728 aanklachten in 2007.

    01-06-2008 om 14:36 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Hogesnelheidstrein
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    AHT Gelditu
    Stop de HST

     

    ETA heeft in de loop van haar bestaan altijd de strijd ondersteund van de milieuactivisten in het bijzonder, en van de bevolking in het algemeen tegen de megalomane projecten die waardevolle en natuurgebieden bedreigden. Denken wij maar aan de nucleaire centrale van Lemoiz, aan het stuwmeer van Itoiz, aan de snelweg doorheen het natuurgebied van Leitzeran.

    Nu zijn ze al geruime bedrijvig tegen de aanleg van de HST-Hogesnelheidstrein (de Y vasca genoemd) doorheen Baskenland.

    Vannacht is omstreeks 02:30u een aanslag gepleegd tegen de onderneming Amenabar (concessionaris van de HST) te Zarautz. Er vielen 3 gewonden: 2 Ertzainas en een persoon die op 50m van de onderneming woonde. De aanslag werd 1 uur op voorhand aangekondigd.

     

    Ondanks het slecht weer waren er gisteren, 31 mei 2008, duizenden manifestanten komen opdagen in Donostia-San Sebastián om tegen de HST te protesteren.

    01-06-2008 om 14:21 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Donderslag bij heldere hemel!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hoe kan dat nu?

    De Rechtbank van Pau wijst op 1 juni 2004 het Europese Uitleveringsbevel af dat de Spaanse Magistraat Baltasar Garzón geëist had tegen de 3 Baskische jongeren die de Franse nationaliteit hebben: Matxikote, Rekarte en Galarraga. Er werden drie argumenten aangebracht om de uitlevering af te wijzen:

    Hoofdreden lijkt ‘het karakter van de daden’ (die politiek zijn), namelijk militeren in de jongerenorganisatie Segi, verboden in Spanje wegens "allemaal van ETA", maar niet verboden in Frankrijk!

    Tweede reden van afwijzing is het feit dat een deel van de activiteiten van Kale Borroka of straatgeweld (lees: actie voeren als men denkt méér dan voldoende gekoeioneerd te zijn…) in de Franse Staat plaatsvonden, waarvoor de uitlevering van het drietal gevraagd wordt. Voor dit soort activiteiten worden in Frankrijk zelfs geen gerechtelijke procedures ingesteld.

    Derde argument, hoewel onvoldoende om een uitlevering tegen te houden, is het Franse staatsburgerschap van het drietal. Maar "Marianne" zal "haar kinderen" toch niet uitleveren aan een bananenmonarchie, waar bovendien gefolterd wordt.

    Matxikote, Galarraga en Rekarte werden in 2002 beschuldigd nadat Magistraat Baltasar Garzón de jongerenbeweging Segi buiten de wet stelde (wegens te horen tot het "ETA-milieu"). Baltasar Garzón, die het ooit hoopt te brengen tot Minister van Justitie van het Verenigd Europa schreef meteen een internationaal arrestatie- en uitleveringsbevel.

    01-06-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  




    Foto

    UITGEBREIDE INFO
  • De Basken en hun strijd

  • E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Foto

    Baskische Identiteitskaart
    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Wij steunen een onafhankelijk Euskal Herria

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!