Archief per maand
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    BASKENLAND
    Littekens op een stierenhuid
    Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
    31-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het ontstaan van ETA
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Euskadi Ta Askatasuna
    E.T.A.
    31 juli 1959

    Op 31 juli 1959, gaan dissidenten van de EKIN-TALDEA (de groep Ekin) over tot de oprichting van een nieuwe organisatie: ETA-Euskadi Ta Askatasuna of Baskenland en Vrijheid. Om de ontevredenheid symbolisch te onderstrepen, kozen de oprichters van ETA als dies natalis de datum 31 juli 1959, de 64ste verjaardag van de oprichting van de PNV. Dit gebeurde allemaal op het hoogtepunt van Franco's macht, en resulteerde in een afscheuring van de PNV-Partido Nationalista Vasco. Deze clandestiene, kleine organisatie (ETA) toonde zich algauw voorstaander van een hard en radicaal nationalisme.

    Eigen beschouwing.

    Als volksnationalist kan ik de gemoedstoestand en de redenen reconstrueren waardoor iemand zich aangetrokken voelt tot ETA en kan daar alle begrip voor opbrengen. Maar dat betekent niet dat die vorm van begrip opbrengen ook een vorm van goedkeuring inhoudt voor de methodiek van de gewapende strijd.

    31-07-2007 om 08:58 geschreven door Natxo  


    30-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geen proces, direct afmaken.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Josu Mujika Aiestaran “Beltza”
    +30 juli 1975

    Josu Mujika Aiestaran “Beltza” werd in volle Francoperiode geboren in 1951 te Legazpia. Op school, geleid door Franquistische leraars, hield hij geen blad voor de mond, wat hem meermaals slagen opleverde. Ook tijdens zijn beroepsleven was hij een haantje te voren, wat hem na diverse stakingen, een langdurige werkloosheid opleverde. Hij verbleef die tijd bij zijn grootouders, die hem honderduit vertelden over de burgeroorlog en de 2de Republiek.

    De Franquisten, die hem maar al te goed kenden, stuurden hem naar Ceuta (Spaanse enclave in Afrika), om zijn legerdienst te vervullen. Nog verder weg sturen kon niet.

    In 1974 trad hij toe tot ETA-pm en in 1975 zag hij zich verplicht, na de dood van Mikel Gardoki in Ergobia, om te vluchten naar Iparralde. Van zijn commando was hij de enige die wist te ontsnappen. Onmiddellijk begon hij te dwepen met de gedachte zijn vrienden te bevrijden. Vastberaden als hij was, gaf de directie van ETA uiteindelijk de toestemming om hem naar Madrid te sturen. Wat de organisatie op dat moment niet wist, was dat Mikel Lejarza “El Lobo” (die deel uitmaakte van die speciale missie) een verrader was. In de omgeving van het stadion Santiago Bernabeu werd Beltza door de Guardia Civil omsingeld. Hij probeerde nog te vluchten, maar de Guardias maakten een einde aan zijn leven op 30 juli 1975. De Spaanse regimepers maakte gewag van een natuurlijke dood, maar de familie ontkende dit met klem, omdat zij de impact van de kogelinslagen op zijn lichaam hadden gezien.

    30-07-2007 om 16:00 geschreven door Natxo  


    29-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De verradersring
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Als in de Baskische scholen
    het nationaalkatholicisme heerst

    Op 29 juli 2006 verschijnt van de hand van Hilario Murua, licentiaat pedagogie en doctor in de Opvoedkunde aan de Baskische universiteit, een werk van 800 pagina’s over het onderwijs tijdens de Francodictatuur: “El magisterio y la enseñanza primaria en Gipuzkoa, 1935-1975”

    Met de staatsgreep van Franco werden de dorpsscholen plots Nationale Scholen waar het nationaalkatholicisme de richtlijn was (Escuelas Rurales werden Escuelas Nacionales). De eerste maatregel die Franco doorvoerde was de nieuwe economische schikking in de Baskische provincies Araba, Bizkaia en Gipuzkoa, de zogenoemde “verradersprovincies”. Hierdoor boetten de deputaties geweldig in aan economische macht (de Conciertos Económicos werden afgeschaft) en daarvan was het onderwijs het eerste slachtoffer. Maar op de eerste plaats diende het Euskara uitgeroeid te worden. Kinderen die betrapt werden op het spreken van Baskisch kregen een ring (‘el anillo’) die moest doorgegeven worden als iemand anders werd betrapt.

    Wie de ring op het einde van de dag of op het einde van de week in zijn bezit had, kreeg zweepslagen of stokslagen in de handpalmen, soms een geldboete of een andere sanctie, zoals het poetsen van de klas! Het gaat hier over kinderen jonger dan 11 jaar!

    Het merendeel van de Republikeinse onderwijzers en leraren werd gefusilleerd. De “depuración” of uitzuivering was één van de obsessies van de Franquisten.

    Pastoors liepen soms openlijk met een revolver rond en meer dan eens namen ze deel aan de fusillades. Wie hieraan ontsnapte werd “uitgezuiverd” (gefusilleerd) of, degenen die meer geluk hadden, werden het land uitgewezen. Meteen na de oorlog werd Baskenland overspoeld door militairen die amper gestudeerd hadden. Het onderwijzende personeel dat vanuit Burgos, Logroño, Valladolid of Zaragoza kwam, was boven de 50 jaar en had van onderwijspedagogie niet veel kaas gegeten. Om de baan te krijgen was het voldoende “tijdens de Rode Dictatuur”  (de 2de Republiek van 1931 tot 1936) vastgezeten te hebben, weduwe of weduwnaar te zijn van een “door de Roden gefusilleerde”, vrijwilliger geweest te zijn in het Legioen of  “gedeserteerd te zijn naar de overkant” of “ouder van een groot gezin te zijn”, eerder dan iets af te weten van pedagogie of onderwijs.  Ze werden erg slecht betaald en gemiddeld kreeg een Guardia Civil, een politieman of een andere ambtenaar een derde méér betaald. In 1965 kreeg een onderwijzer 303 peseta’s terwijl voor de huur van een woning 2.500 peseta’s moest betaald worden. Tot hun verbijstering stelden ze vast dat de kinderen in de Baskische dorpen geen Spaans spraken! Een verordening van 7 december 1936 verplichtte binnen de 48 uren alle berichten, aankondigingen of affiches met de letters “k”, “tx” of “b” (in plaats van de als “b” uitgesproken letter “v”) te verwijderen op boete van 500 peseta’s. De 3 kleuren van de Ikurriña mochten niet gecombineerd worden en Baskische voornamen bestonden niet meer. Tot de nieuwe vakken hoorde de “vorming in de nationale burgerzin”. In de klassen moesten naast het schoolbord foto’s van Franco, van José Antonio Primo de Rivera (oprichter van de fascistische Falange), van de Maagd Maria en de nodige kruisbeelden hangen. En op een goed zichtbare plaats mocht uiteraard de Spaanse vlag niet ontbreken.

    Toen een aantal priesters een manifest schreef ten voordele van de Baskische Taal werden ze gestraft (gevangenis van Zamora). Dit gebeurde in … 1970!

     

    Ook voor de vrouwen had het nationaalkatholicisme wat in petto: “Dios, patria, hogar”, God, vaderland en haard! Vrouwen aan de haard. Wie toch wilde studeren, moest het grootste deel van de tijd ten dienste staan van de “Servicio Social”, een soort sociale dienst die alleen de “goeden” ter hulp snelde. Zoniet mochten de studies vergeten worden, werd geen rijbewijs afgeleverd en mocht er in geen enkel centrum gewerkt worden.

     

    Verhelderend is ook de verklaring van José Permatín, één van de  ideologen van het nieuwe regime en aureur van het in 1938 verschenen werk: “Qué es lo nuevo…”.

    Zegt Permatín: ”De Spaanse nationaliteit is gebaseerd op het katholieke ideaal en het fascisme is de fusie tussen Staat en Natie; als gevolg hiervan moet Spanje, als het nationaal wil zijn, ook fascistisch zijn”. Commentaar overbodig!

    Bron: blog “gernika.wordpress.com”

    29-07-2007 om 09:05 geschreven door Natxo  


    28-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Twee maten, twee gewichten
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Spaanse rechtspraak
    Zwart en Wit

    Op 28 juli 2002 verklaart de voorzitter van de Rechtbank van Grondwettelijk Recht (Tribunal Constitucional), Manuel Jiménez de Parga (zie foto), openlijk voorstander te zijn van een genadeverlening aan Galindo, Elgorriaga, Vaquero, Dorado en Bayo, omdat er niet voldoende bewijzen zijn dat zij erge feiten zouden begaan hebben. (Neen, deze magistraat is niet blind). Bovendien denkt hij dat deze zaak in Straatsburg een kans maakt. Zij werden in beschuldiging gesteld voor de ontvoering, foltering en kidnapping (dat zijn dus geen erge feiten) van de twee Baskische jongeren Lasa en Zabala.

    De Onderzoeksrechter in deze zaak, Gordillo, toont zich dan weer hevig tegenstander omdat het bloeddelicten zijn van een “extrema gravedad”, extreme ernst. Galindo stelde zich meermaals voor als: “zeg maar GAL” (althans zo verwerkte de cartoonist van Gara, Tasio, dit in één van zijn sublieme cartoons).

    Magistraat Manuel Jiménez de Parga was er als de kippen bij om zijn handtekening te zetten onder een pamflet tegen het terrorisme van ETA, maar beschouwt dus het terrorisme van de staat niet als dusdanig. Zoiets noemen wij “selectieve verontwaardiging”!

    28-07-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  


    27-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een ontroerend eerbetoon
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

           Iñaki Rike Galarza “Turrón”
    +27 juli 2006

    Op 28 juli 2007, om halfzeven in de namiddag, stopte een lijkstoet even op 1 km van het centrum van Lezema. Van af dit punt tot aan de Plaza del Ayuntamiento werd een lijkkist op de schouders gedragen en werd de hoofdweg naar het centrum gevolgd. Alle verkeer werd opgehouden. Aan beide zijden van de weg stonden honderden sympathisanten en vrienden die een laatste eer brachten aan de overledene. Zij waren gewapend met honderden Ikurriña’s en vlaggen met het symbool van “Euskal Presoak, Euskal Herrira” (gevangenen terug naar Euskadi).
    Op de Plaza del Ayuntamiento van Lezema geven 3 jongeren, naast de lijkkist, een ontroerende “Aurresku” ten beste (een oude volksdans met als doel eer te betuigen aan iemand) en de menigte zong het lied van de Baskische soldaat “Eusko Gudariak”. Nadien werd de kist in het portaal van de Casa Consistorial opgesteld, waar nog eens honderden een laatste groet kwamen brengen.

    Iñaki Rike, die enkele jaren geleden vrijkwam na gedurende 18 jaar in de meest verschrikkelijke gevangenissen van Spanje doorgebracht te hebben, overleed op 27 juni 2006 nadat hij enkele weken in het ziekenhuis doorbracht, omwille van een ernstige ziekte. Anderhalf jaar geleden had hij zijn geboortedorp, Lezama in Bizkaia, moeten verlaten omwille van de repressie. Batasuna stelt meteen dat dankzij mensen als Rike we nu een periode van hoop meemaken. In zijn dorp verzamelen zich meteen een honderdtal personen. Het is nu wachten tot het lijk wordt vrijgegeven. Op 28 juli 2007 volgt er een hommage en daarna zal de Spaanse beul oordelen of het om een “verheerlijking van het terrorisme” ging…

    De overlijdensberichten van Rike nemen 2/3de van een krantenpagina in Gara in beslag.

    27-07-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  


    26-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Doodseskaders slaan opnieuw toe
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Enrique Gómez Álvarez “Korta”
    +26 juli 1979

    Korta werd geboren in het dorpje Porqueros, in de Autonome Gemeenschap Castilla-León in 1954. Een tijdje nadien verhuisden ze naar Gasteiz-Vitoria. Tot hij 17 jaar was, studeerde hij in het college Samaniego en later aan de Escuela Profesional Jesús Obrero. Daar raakte hij bevriend met Jesús Mari Merkiegi “Motriko”. Samen met hem organiseerde hij verscheidene stakingen tegen het onderwijssysteem en voor de arbeidersstrijd. Verscheidene studenten werden uit de school weggestuurd, waaronder de twee vrienden.     
    Toen hij op straat stond, startte hij de studie van het Euskara en kon nadien lesgeven in een centrum in Gasteiz. Naderhand gingen de twee vrienden samenwonen in Arrasata waar zij twee meisjes leerden kennen. Uiteindelijk vormden de 4 een commando voor ETA. Bij de veelvuldige arrestaties in 1974 vluchtten zij naar Iparralde, waar Korta de ETA-verantwoordelijke werd voor de militaire voorbereidingen. Zijn familie, die emigranten waren en waarvan sommigen bij de politie werkten, snapten er geen snars van.

    De dood van zijn vriend “Mortiko”, in handen van de Guardia Civil, betekende voor Korta een harde klap. Gedurende zijn ballingschap leerde hij Cristina kennen met wie hij een kind verwachtte. Een kind dat hij nooit zou te zien krijgen, omdat huurlingen van de Spaanse staat zijn weg kruisten. Op 26 juli 1979, toen het koppel op weg was naar huis, merkten zij op dat ze gevolgd werden. In het centrum van Baiona parkeerde Korta zijn wagen, en zocht hulp in een bar. Vier huurlingen vielen de bar binnen en maakten hem ter plaatse af.

    26-07-2007 om 08:58 geschreven door Natxo  


    25-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aanslag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Paleis van Justitie in Baiona
    25 juli 1987

    Na de aanslag op het Paleis van Justitie in Baiona, op 25 juli 1987, wordt een grootscheepse razzia gehouden tegen al wat Abertzale is. Tientallen personen worden opgepakt. Op 15 juli, dus een paar dagen voordien, had de Franse regering al beslist IK-Iparretarak te ontbinden, te verbieden. De consequenties hiervan waren legio: in 1988 werd de directeur van het weekblad "Abil" gearresteerd op beschuldiging van "verheerlijking van het terrorisme", omdat hij een communiqué van IK had gepubliceerd. Begin september valt een honderdtal leden van de oproerpolitie binnen in het Benedictijnenklooster van Beloke (Belloc) op zoek naar Filipe Bidart. De bisschop van Baiona, monseigneur Molères, getuigt: "Sedert de oorlog en de aanhouding van de abt en de prior door de Duitsers (gedeporteerd naar Dachau) is het de eerste maal dat we weer een gelijkaardig "bezoek" krijgen".

    25-07-2007 om 08:51 geschreven door Natxo  


    24-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het moet heel diep zitten
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Olaia Kastresana Landabera
    +24.07.2001


    In een democratisch land heeft de jeugd er geen behoefte aan om met bommen rond te lopen!
    In Torrevieja (Alicante) komt Olaia Kastresana om het leven als de bom ontploft in haar appartement.

    24-07-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  


    23-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Exclusieve verblijfplaats
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De gevangenis van Zamora

     

    Na de val van Bilbo-Bilbao op 19 juni 1937 trok de nieuwe burgemeester, de Franquist José María Areilza, in zijn eerste toespraak als volgt van leer:

    “De verschrikkelijke nachtduivel, Euskadi genaamd, is gevallen, verslagen, overwonnen, en voor altijd!  Het is moeilijk te zeggen wat het meest afstotende aan die nachtmerrie is geweest: de criminele wreedheid van de roden, met hun Aziatisch barbarendom of de geraffineerde hypocrisie van de nationalistische Basken, met in hunkielzog een processie van soutanes en gewijde water…”

     

    Tijdens de Francodictatuur bestond er een gevangenis in Zamora exclusief voor priesters. Het numerieke overwicht dat Baskische priesters te beurt viel, zal niemand verwonderen. Veel van die Baskische priesters hadden zich tijdens de burgeroorlog verzet tegen de rebellie van Franco en konsoorten, of op zijn minst geen hulp geboden en tijdens de dictatuur waren er heel wat die opkwamen voor de rechten van de Basken.

     

    In 1960 verspreidden 339 priesters een pamflet met kritiek op het Francoregime, met onder andere de verwijzing naar martelpraktijken.

     

    Javier Kalzada en Jon Etxabe, opgesloten in Zamora, stonden terecht op het Proces van Burgos.
    Alberto Gabikagogeaskoa werd opgesloten wegens het verspreiden van illegale propaganda (wat dat ook mogen betekenen) en voor een subversieve homilie.   
    Felipe Izaguirre en  Juan MªZulaika, twee franciscanen, deelden hetzelfde lot omdat zij deelgenomen hadden aan een Aberri Eguna (dag van het Baskisch vaderland).

    Domingo de Artetxe had aan de gemeente in Múgica gevraagd om geen Spaanse vlag uit te handen in zijn parochie Gorizika.         
    Imanuel Oruemázaga had een Spaanse vlag verwijderd van het hoofdaltaar.           
    José Mª Madariaga werd voor een gelijkaardig feit opgesloten.

    Verscheidene priesters werden opgesloten om ze deel genomen hadden aan hongerstakingen ten gunste van politieke gevangenen.

     

    Het is onmogelijk om hier in dit korte bestek alle priesters op te noemen. Feit is dat de brutaliteit van het bloeddorstige regime van Franco velen onder hen in de armen van ETA gedreven hebben. ETA dat toen nog op een enorme steun van de bevolking kon rekenen.

    23-07-2007 om 08:48 geschreven door Natxo  


    22-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niet alleen Gernika!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Otxandio
    22 juli 1936

    Op 22 juli 1936, vier dagen nadat Franco de wapens had opgenomen bij de Staatsgreep die de Burgeroorlog in gang zette en bijna een jaar vóór het schandelijke bombardement op het Baskische stadje Gernika-Guernica 26 april 1937, werden in Baskenland de eerste burgers gefusilleerd. Dit gebeurde in Otxandio, in Bizkaia, even ten zuiden van Urkiola. Het dorp vierde het feest van de patrones toen om 9 uur ’s morgens plots een paar vliegtuigen héél laag over het dorp vlogen. “Ze raakten bijna de kerktoren” zou een getuige later verklaren. De mensen gingen er helemaal in op en juichten de piloten toe die met hun handen terugwuifden. Plots lieten de vliegers enkele in de zon glinsterende objecten vallen. Op hetzelfde ogenblik waren er hevige explosies te horen. De mensen zochten een onderkomen onder de arcades van het gemeentehuis. Nadat de vliegtuigen verdwenen waren vonden de bewoners een 50-tal erg verminkte lijken. De mensen van Otxandio wisten niets van de oorlog en ze stierven wuivend naar de vliegeniers die met hun lading van de militaire basis van Recajo (La Rioja) waren gekomen.

    Enkele dagen na het bombardement, op 30 juli, trokken twee jonge mannen van Otxandio, Esteban Elguezabal en José Cortabarría de bergen in om er de zondag en de daaropvolgende feestdag van San Ignacio door te brengen. Plots zagen ze een paar Requetés(*) naar hen toekomen. Het kwam niet in hun hoofd op te vluchten hoewel ze dat gemakkelijk gekund hadden. Tot hun allergrootste verbazing werden beiden gearresteerd en meegenomen naar Vitoria op beschuldiging…“spionage”! Primitivo Estavillo werd in de buurt aangetroffen en werd eveneens opgepakt.       
    “Ik werd officieel in kennis gesteld”, aldus de Jezuïet Alfonso Maria Moreno, “en trof hen, “incomunicado” aan in drie cellen waar ze op dat ogenblik al vier dagen zaten in afwachting van hun … executie! We brachten samen de laatste nacht door, het drietal en nog twee andere priesters. Om vier uur in de morgen droegen we de mis op aan een geïmproviseerd altaar. De tocht per bus naar de “plaats van de executie” was een hel voor ons allemaal. Vooral het ogenblik dat de bus stopte, greep ons als het ware naar de keel. Het was een kerkhofmuur, het daagde al en het was fris. Met moeite konden we het vuurpeloton zien staan. Er stonden drie stoelen, maar Cortabarría weigerde te gaan zitten. Hij wilde staande sterven en zonder blinddoek. Estavillo stond in het midden met de armen gekruist voor het lichaam. Net vóór het salvo riep Cortabarría ‘Gora Euskadi Askatuta’ (‘Leve vrij Baskenland’) De twee anderen én de luitenant antwoordden: ‘Gora’. De luitenant heette Echeverría. Het salvo van de zes geweren maakte een einde aan de drie jonge levens. Meteen daarna richtte de luitenant zich tot mij en zei heel serieus: “Als we op zulk een ogenblik geen rebelse kreet kunnen toestaan, wanneer dan wel?” De familie Estavilla nam bezit van het lichaam, terwijl de twee anderen in de grafkelder van juwelier Abaitua werden bijgezet. Maar de toestemming hiervoor werd door de militaire gouverneur ingetrokken en zo kwamen ze in een massagraf terecht. Toen ik later alleen naar huis ging begon ik te wenen. In mijn handen had ik het jasje dat Esteban Elguezabal me kort voor zijn dood gaf. Ik zag een verschrikkelijk onheil op dit Volk toekomen maar het werd zwijgen en proberen er het beste van te maken.”

    De burgemeester van Otxandio, met de toch wel bijzondere naam Otxandiano,  nam geen blad voor de mond toen hij op 24 juli 2006 (bij de 70ste verjaardag) zei dat “de slachtoffers van de Burgeroorlog steeds een tweederangs - behandeling kregen maar dat het nog erger gesteld was met de bewoners van Otxandio die niet eens de geschiedenisboeken haalden!  Het heeft 70 jaar geduurd vooraleer we de namen kenden van degenen die het bombardement uitvoerden. Het waren historici en niet ‘Justitie’, zoals dat in een democratie hoort te zijn, die uitzochten wie deze en andere barbarijen gedurende de Burgeroorlog en de Francodictatuur uithaalden”. “We moeten de mantel van het stilzwijgen weghalen die door Franco en door een valse ‘overgang naar de democratie’ werd opgelegd. Tijdens de volgende vijf jaren, in het vooruitzicht van de 75ste verjaardag, moet alles uitgeklaard zijn. Niet om oude wonden open te rijten maar om al wat voorviel aan de volgende generatie uit te leggen. Het wordt tijd dat de rechten van Baskenland als Volk gerespecteerd worden.”

    (*)Requeté(s): De Requeté was de paramilitaire organisatie van het Carlisme. Hoewel ze opgericht werden in 1907 zijn ze vooral actief geweest tijdens de Burgeroorlog, vooral in Navarra. Ze droegen een rode Baskenmuts en stonden aan de kant van Franco. Er namen ongeveer 60.000 Requetés deel aan de strijd en daarvan sneuvelden er 6.000.

    22-07-2007 om 08:24 geschreven door Natxo  


    21-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vreemd ongeval
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Imanol Gómez González

    +21.07.05

     

    Op 21 juli 2005 bleef omstreeks 4 uur, in de buurt van Cahors (departement Lot), een inwoner uit Altza, een wijk in Donostia-San Sebastián, dood. Hij zou bij een wegcontrole door de Franse politie, in het stadje Flaugnac, gevlucht en tegen een boom geknald zijn. Hij zou een wapen bij zich gehad hebben, vervalste documenten en "documenten die zouden kunnen in verband gebracht worden met ETA". Het lijkt allemaal bijzonder vreemd met heel veel "zou's". Zo is er het feit dat er twee versies van de feiten verspreid werden. Hebben ze de bezwarende feiten ontdekt bij de controle, of na het accident? Waarom duurde het zo lang vooraleer de identiteit, Imanol Gómez González, bekend wordt gemaakt? Valt er iets te verbergen?

     

    Imanol Gómez, die in Frankrijk om het leven kwam nadat hij bij een politiecontrole probeerde te vluchten, wenste verast te worden. Tot op heden (31 juli 2005) is dit nog steeds niet gebeurd.

    De familie werd eerst wat “gepest” door het achterhouden van de identiteit en door het verspreiden van een verkeerde leeftijd. Het duurde 24 uren vooraleer er een naam bekend werd gemaakt. Eerst lekte dan de naam van Gómez uit die dan later weer door de Franse politie werd tegengesproken. Een half uur later stelden de autoriteiten zich dan in contact met de advocaten van de familie om te bevestigen dat het toch om Gómez ging. De familie kreeg uiteindelijk een overlijdensbericht zonder vermelding van een doodsoorzaak. De stoffelijke resten werden overgemaakt in een gesloten kist die niet geopend mocht worden. De toestemming om het lichaam door een eigen lijkschouwer te laten onderzoeken kon de Franse Staat niet geven omdat iedereen “met vakantie” was.

    Op 22 juli trokken de familieleden dan naar Toulouse. Het lijk kregen ze echter niet te zien en er was nog geen autopsie uitgevoerd. Zes uren lang werd de familie dan in het ongewisse gelaten. Geen arts, geen politieman of juridische personaliteit stond hen te woord. Niemand kwam hen zeggen dat het om Imanol ging. Wel werd hen verboden de autopsie te laten uitvoeren door een lijkschouwer van hun keuze.

    Op zaterdag 23 juli begaven ze zich dan opnieuw per auto naar Toulouse. Plots kregen ze het lijk te zien en er werd zelfs toelating gegeven het mee naar huis te nemen. Er was een officieel overlijdensbericht en er was een toelating tot vervoer maar de kist bleef verzegeld. In Orereta, net vóór Donostia, verbood de Ertzaintza het gevolg van 15 à 20 auto’s door het centrum te rijden. Toen de vervoersvergunning getoond werd zei de overste dat het document voor Frankrijk gold. “Hier zijn we in Spanje!” De “Baskische” politie verbood de familie zelfs naar Larratxo te rijden, waar de familieleden en vrienden zaten te wachten. Toen de familie dan zei dat ze toch naar de wijk zouden rijden waar Gómez geboren was, boden ze geen weerstand. Wél wilden ze een politiecombi laten rijden tussen de lijkwagen en de eerste auto van de familie. De familie heeft een goedkeuring om de resten te begraven, maar niet om ze verassen. Hiervoor hebben de Franse autoriteiten geen toestemming gegeven en de kist mag zelfs niet geopend worden. De wens van Imanol om verast te worden en om de assen te verspreiden aan “el Peine del Viento” in zijn geliefde Donostia kan tien dagen na zijn dood niet vervuld worden. De ontelbare telefoons naar Frankrijk brengen geen oplossing omdat iedereen er met vakantie is!

    21-07-2007 om 08:40 geschreven door Natxo  


    20-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geen foltering in Spanje? In Baskenland evenmin?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De Ararteko haalt uit naar minister Balza
    20 juli 2006

    De Baskische minister van Binnenlandse Zaken, Javier Balza, kreeg vandaag een flinke lel rond de oren van de “eigen” Ararteko (Ombudsman), Iñigo Lamarka (zie foto). Zoals de lezer weet wordt er in Spanje NIET GEFOLTERD en in Baskenland evenmin! Toch doet het “Baskische” politiecorps, Ertzaintza, ijverig zijn best om de Spaanse soortgenoten naar de kroon te steken. Ze zijn trouwens in dezelfde kennel afgericht! Wie klaagt over foltering krijgt ook in Baskenland problemen!

    Vandaag beschuldigde de Ombudsman Minister Balza van onregelmatigheden, gebrek aan samenwerking, verduistering van bewijzen en het inbrengen van onjuiste gegevens in verband met een klacht van jongeren die bij hun arrestatie door de Ertzaintza gefolterd waren.

    Tijdens de foltersessie had één van hen de naam van Andoni Beroiz genoemd. Beroiz werd daarop opgepakt, vijf dagen in de hokken van “Arkaute” (Ertzaintza) in isolatie geplaatst, aan Madrid uitgeleverd, maar later door het Spaanse Hooggerechtshof vrijgelaten. Toch pakte de Ertzaintza hem een week later opnieuw op “ten gevolge van verklaringen van drie andere arrestanten”. Eén van de drie verklaarde de naam van Beroiz genoemd te hebben omdat hij de folteringen niet meer aan kon. De Ertzaintza was op de hoogte van de onschuld van Beroiz want die was “op dezelfde dag”,  “op hetzelfde uur” en “op een belangrijke afstand” betrokken geweest bij een verkeersongeval en daarvan was een attest opgesteld door ….de Ertzaintza! Een onweerlegbaar alibi! De documenten werden echter niet opgestuurd naar het Hooggerechtshof in Madrid, hoewel die daar in 2003 al om gevraagd had! Toen het Hooggerechtshof de papieren kreeg, het was intussen 2005 en werd Andoni Beroiz meteen vrijgelaten! Hij zat dus twee jaar “onschuldig” vast! Balza was er nog niet vanaf want hij kreeg er boven op nog het verwijt geen intern onderzoek te hebben laten verrichten over drie gevallen van foltering waardoor Beroiz twee jaar in de gevangenis terecht kwam, voor een feit dat hij niet kón gepleegd hebben.

    De vader van Beroiz, die hierover regelmatig vlijmscherpe artikels in Gara schreef, zegt nu zeer tevreden te zijn, maar het hier niet bij te laten: “Dit is niet het einde van de Zaak, maar een begin.”

    20-07-2007 om 07:39 geschreven door Natxo  


    19-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Internationaal uitleveringsmandaat
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Esteban Murillo Zubiri
    19 juli 2000

    Op 19 juli 2000 bekrachtigt de Nederlandse justitie in Den Haag de uitlevering van Esteban Murillo en argumenteert dat “Spanje een democratisch land is en Murillo geen risico loopt gefolterd te worden”.

    In 1986 verklaarden gearresteerde ETA-leden dat Murillo lid was van hun organisatie, en dat hij in 1980 zijn auto zou hebben uitgeleend voor een moordaanslag op een agent. Murillo ontkent ETA-lid te zijn en zegt niet te hebben geweten waar zijn auto voor gebruikt zou worden. Later trokken de gevangenen hun verklaringen weer in. Ze hadden de uitspraken gedaan onder druk van marteling.

    Esteban Murillo ontvluchtte in 1986 Baskenland, nadat hij wegens activiteiten voor de Baskische vakbond LAB al driemaal, in 1975, 1977 en 1983, gearresteerd en gemarteld werd. Via Frankrijk (dat hem in 1990 wilde uitleveren), Chili en Mexico (waar Esteban als politiek vluchteling werd erkend, maar toch 8 maanden gevangen zat en dreigde uitgeleverd te worden), belandde hij met een paspoort van een familielid op 8 januari 1999 op Schiphol. Esteban was op weg naar Frankrijk voor een behandeling aan zijn rug, waar hij na de al genoemde martelingen, nog steeds last van had. Door het internationale opsporingsbevel werd zijn reis echter onderbroken en Esteban werd gedetineerd in de Koepelgevangenis in Haarlem.

    Spanje (Baltasar Garzón op foto) verzocht direct om uitlevering. Murillo's advocaat vreest dat zijn cliënt dan opnieuw gemarteld zal worden. Amnesty International en het Europese comité ter voorkoming van marteling hebben bevestigd dat er in Spanje gemarteld wordt.

    De Baskische politiek vluchteling Esteban Murillo Zubiri, die op 27 juli 2000 door Nederland aan Spanje zal worden uitgeleverd, werd op 23 mei door de Spaanse justitie vrijgesproken. De beschuldiging tegen Murillo in het uitleveringsverzoek, medeplichtigheid van een aanslag van het ETA-commando Naffaroa in 1980 (!), is “niet te bewijzen” gebleken. Esteban Murillo heeft altijd verklaard onschuldig te zijn, ook tijdens de vele rechtszittingen over zijn zaak in Nederland. Ondanks dit, en ondanks de gammele bewijsvoering van de Spaanse justitie, is Esteban door Nederland uitgeleverd.

    19-07-2007 om 08:40 geschreven door Natxo  


    18-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.La Cruzada - De Kruistocht
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De democratie is dood
    Leve de dictatuur

    18 juli 1936

     

    De oorlogsbalans voor Euskadi was tragisch:

     

    10.800             doden op het slagveld

    15.000             als het gevolg van bombardementen

    21.780             Basken gefusilleerd

    49.500            gewonden

    86.550             gevangenen

    150.000           ballingen

    595.000           met sancties of represailles

     

    De politieke partijen die de erfgenamen zijn van hen die de Burgeroorlog in gang zetten, hebben niet zo graag dat er herinnerd wordt aan de massamoorden, de genocide, de verkrachtingen en andere wreedheden die, al dan niet georganiseerd van op hun bureaus, plaatsgrepen. Sinds die nefaste 18 juli 1936 domineert diezelfde groep ononderbroken het politieke, het economische en het culturele panorama op het Iberische Schiereiland.          
    De putschisten van 1936 hadden de banken in hun macht, de akkers, de kantines van de kazernes en de preekstoel. De linkerzijde werkte zich van ’s morgens tot ’s avonds krom in de staalnijverheid en de landbouw. Rechts verloor de verkiezingen en besloot daarop de democratie overboord te gooien. Dit eindigde in een ideologische oorlog die een etnische zuivering tot gevolg zou hebben. De kazernes vormden het middelpunt van de muiterij. Voor wie niet voldoende “enthousiasme” aan de dag legde, was er de kogel. Zo werd de chef van de Guardia Civil in Navarra als eerste geëxecuteerd omdat hij de “heilige” beslissing om tegen de Republiek te rebelleren niet eerbiedigde.

    De Franquisten, die de goede Spanjaarden waren geworden, hadden God aan hun kant. In Navarra werd 1 % van de bevolking gefusilleerd. Toch werd er in Navarra geen enkele Slag uitgevochten en was er zelfs nooit een front! Er moest enkel gehoorzaamd worden aan het sadisme van de plaatselijke “stamhoofden”, de bisschoppen, de bankiers. Rechts won, hoewel niet bij verkiezingen, en deze overwinning werd gevierd met plassen bloed. De fusillades van de mensen uit Donostia-San Sebastián vonden plaats tegen de kerkhofmuur van het nabijgelegen Hernani. Zo moesten de rijke families de barheid en de gruwel en het bloedbad van de oorlog niet aanschouwen! In Gasteiz, de huidige hoofdstad van Euskadi, twijfelden de militairen méér dan verwacht. Toen het tot een algemene staking kwam, werden de burgemeester en de Député gefusilleerd en ergens in de bergen in de grond gestopt.

     

    Delen in bovenstaande tekst werden overgenomen uit een artikel in Gara van de Baskische historicus Iñaki Egaña, gepubliceerd op 14 juli 2006.

    18-07-2007 om 09:09 geschreven door Natxo  


    17-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wie wind zaait, zal storm oogsten
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Marinekommandatur opnieuw beklad

    17 juli 2004

     

    In de haven van Donostia-San Sebastián is de gevel van de “Kommandatur” van de Marine weer helemaal met rode en gele verf bijgewerkt. Dit gebeurde al eerder, op 14 juli, maar op 17 juli 2004 werd de aanslag “opgeëist” in een communiqué en daarin werd melding gemaakt van drie molotovcocktails en van 14 flessen verf van de geliefde Spaanse kleuren, geel en rood. Met deze daad wilden de actievoerders tonen dat Euskal Herria niet opgezet was met het défilé dat de militairen gisteren, 16 juli, hielden. “Weg met de bezettende macht!” was de laatste zin van het communiqué.

     

    Ook gisteren, 16 juli 2007, werd door een paar tientallen personen geprotesteerd tegen de aanwezigheid van vreemde troepen in hun land. Ondanks een indrukwekkende ordemacht konden zij toch een spandoek ontplooien met de eis “Alde Hemendik” (oprotten). Zie foto.

    17-07-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  


    16-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zij die provoceren worden beschermd
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

     Dia del Carmen
    “Ze komen ons enkel provoceren”
    16 juli 2004

     

    Elk jaar, op de dag van “El Carmen”, zijn ze er weer in Donostia: militaire en politionele hoogwaardigheidsbekleders (de [on]gestelde lichamen), verkleed in hun mooiste militaire uniform, aangevoerd door de Spaanse “Burgerlijk Gouverneur” in Baskenland. Nu heet die functie “gedelegeerde van de Spaanse Regering”, maar je vraagt je steeds weer af waar ze dit soort mensen blijven vinden en waar ze worden afgericht voor deze functie.

    Eerst gaat de hele bende naar de mis in de Santa Maríakerk in het oude stadsdeel. Daar bewenen ze misschien het “nationaalkatholicisme” van de Francodictatuur, dat niet meer zo sterk staat… Dan steken ze over naar het stadhuis voor een receptie (waarschijnlijk op kosten van de goegemeente) en dan (niet meer in de “stramme pas”) naar de club Kabutzia (voor een “waardige” orgie).         
    Bij deze korte tocht worden ze verwelkomd door toeschouwers die terroristische dingen roepen, zoals “Utzi bakean Euskal Herria” (Laat het Baskische Volk met rust). Of, korter: “Alde hemendik” (Oprotten!).          
    Staatsgevaarlijk wordt het pas als ze: “Independentzia!” roepen. De Baskische politie houdt de manifestanten onder controle. Sommige militairen wuiven, maken foto’s of lachen eens meewarig. Advocaat Jon Enparantza, vertegenwoordiger van het pro-amnestiecomité, staat de pers te woord: “De vreemde bezetters vormen het grootste obstakel om tot een politieke normalisering te komen. Ze komen ons enkel provoceren

    16-07-2007 om 08:56 geschreven door Natxo  


    15-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. 'œEgin' is een nationalistische krant, dus!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Censuur in Baskenland
    15 juli 1998

     

    Op 15 juli 1998 deed de Spaanse justitie een inval bij het dagblad Egin en de radiozender Egin Irratia. Hierbij werden negen mensen gearresteerd en werden drukpersen en zendapparatuur onklaar gemaakt. Op last van onderzoeksrechter Garzon werden beide media voor onbepaalde tijd verboden.

    Het Baskische dagblad en als zodanig wel gewend aan repressie door justitie en politie. Het blad kent een lange geschiedenis van invallen en rechtszaken tegen journalisten. De aanklacht luidde in dat soort gevallen vrijwel altijd samenwerking met een gewapende organisatie en de flinterdunne bewijsvoering werd vrijwel altijd onderuit gehaald. Het is echter nog nooit voorgekomen dat Egin een verschijningsverbod opgelegd kreeg en het is de eerste maal sinds de dood van dictator Franco dat een krant verboden wordt.

    De officiële redenen voor de sluiting lieten een week op zich wachten, maar waren naar goed Spaans gebruik al de volgende dag in de krant te lezen. Doordat minister van Binnenlandse Zaken Mayor Oreja de Spaanse media en buitenlandse correspondenten al voor de inval had geïnformeerd, hadden de kranten in binnen- en buitenland een eensluidend verhaal: Egin is ETA.

    Bewijzen

    Na een week van wilde speculaties blijkt dit in hoofdlijnen ook de theorie van de onderzoeksrechter te zijn. Volgens deze theorie is Egin het vierde, of het informatieve front van ETA en is de redactie van Egin rechtstreeks door de ETA leiding benoemd. Egin zou verscheidene functies hebben waarvan de belangrijkste het verspreiden van valse informatie en het creëren van een onjuiste realiteit is. Daarnaast wordt Egin gebruikt voor het doorgeven van gecodeerde boodschappen naar verschillende ETA commando's, Egin verzamelde informatie voor ETA en Egin was onderdeel van het "financiële ondersteuningsnetwerk" van ETA. Als zodanig zorgde ze voor witgewassen geld. Naast dit alles wordt Egin nog verdacht van belastingontduiking.

    De 'bewijzen' voor dit alles zijn flinterdun. De onpartijdigheid van een krant is een zaak van de lezers en niet die van een rechter. Dat de redactie benoemd is door ETA wordt afgeleid uit het feit dat de hoofdredacteur enkele weken voor zijn benoeming een ontmoeting had met een ETA lid. Dat hij die ontmoeting had voor het afnemen van een, later gepubliceerd, interview doet blijkbaar niet ter zake.

    De gecodeerde boodschappen stonden in de advertentie afdeling en hadden dus net zo goed in elke andere krant kunnen staan. In de media wordt hierbij telkens melding gemaakt van een codeboek dat op de redactie is gevonden. Dat betreft echter een heel ander soort code, namelijk die waarmee ETA-verklaringen op authenticiteit worden gecontroleerd. De informatie die Egin voor ETA zou verzamelen werd gewoon gepubliceerd, en dat verscheidene ETA-commando's in het bezit waren van krantenknipsels kan men de krant zelf toch moeilijk kwalijk nemen.

    De bewijsvoering betreffende het financiële netwerk is te ondoorzichtig om te bespreken. Zo blijft alleen de belastingontduiking nog over. Zelfs als daar sprake van zou zijn, zou dat toch moeilijk een reden tot sluiting van een krant mogen zijn.

    Repressie

    De sluiting van Egin valt niet los te zien van de situatie in Baskenland. De regerende Partido Popular heeft de moord op Migel Angelo Blanco van 13 juli 1997 door ETA aangegrepen voor een repressiecampagne tegen de gehele links nationalistische beweging. Naast een enorme, voortdurende arrestatiegolf en de politieke uitsluiting van de politieke partij Herri Batasuna werd het bestuur van deze partij in december tot 7 jaar gevangenisstraf veroordeeld. De reden was de samenwerking met een gewapende organisatie op grond van het feit dat deze partij een video vertoonde waarop ETA leden hun vredesvoorstel uitlegden. Net als nu het geval is, werd het bestuur lang voor een veroordeling door de rechter veroordeeld door de regering en de media.

    In april maakte justitie voor het eerst gewag van het zogenaamde 'financiële netwerk' van ETA. Dit zou bestaan uit ongeveer 170 Baskische bedrijven die geld voor ETA zouden witwassen. In het kader van deze operatie werd de bankrekening van AEK, een organisatie die volwassenenonderwijs in de Baskische taal verzorgd, geblokkeerd en pas na een maand weer vrijgegeven. Deze operatie zou uiteindelijk tot de sluiting van Egin hebben geleid. Ook in regeringsverklaringen wordt de links nationalistische beweging voortdurend gecriminaliseerd. Zo zei premier Aznar dat ETA en Herri Batasuna (HB) allemaal in de gevangenis zullen eindigen.

    Reacties

    Al op de dag van de sluiting vonden er veel demonstraties plaats in heel Baskenland. De volgende dag verscheen een nieuwe krant in de Baskische kiosken: Euskadi Informacion, gemaakt door de werknemers van Egin. Drie dagen na de sluiting demonstreerden 75.000 mensen in Donostia tegen de sluiting. In de demonstratie liepen veel kopstukken van partijen die de sluiting officieel niet veroordeeld hadden zoals PNV en EA.

    In de daaropvolgende week vond er een algemene staking plaats in Baskenland. Volgens de Spaanse media een totale mislukking, volgens Herri Batasuna een groot succes dat grote delen van het land platlegde. Ook de jeugd trok de straten op wat tot vele veldslagen met de politie leidde.

    Naast de veroordeling van vele Baskische organisaties werd de sluiting ook veroordeeld door Reporters Sans Frontieres en Amnesty International. Amnesty meent dat vrijheid van meningsuiting een fundamenteel democratisch recht is dat essentieel is voor de oplossing van politieke conflicten. Amnesty wijst verder op de opsluiting van het Herri Batasuna bestuur en concludeert dat de regering zich meer en meer toespitst op censuur en repressie in plaats van publiek debat en dialoog. Amnesty roept op tot een onmiddellijke heropening van Egin en Egin Irratia en wijst in dit verband ook op de meerdere rechtszaken die al tevergeefs tegen Egin gevoerd zijn.

    Ten slotte wijzen zowel de Baskische christen democraten (PNV) als de Spaanse linkse partij IU op het sluipende gevaar van deze sluiting. Op de gronden waarop nu Egin gesloten is kunnen ook andere organisaties, zoals Herri Batasuna en de vakbond LAB, verboden worden verklaard.

    Door de repressie wordt het voor legale en vreedzame links nationalistische organisaties steeds moeilijker om goed te functioneren. Zowel Egin als Herri Batasuna vertegenwoordigt de gevoelens van een flink deel van de bevolking. Het zijn bovendien volwassen organisaties, veel meer dan dekmanteltjes van ETA. Ze streven gelijke doelstellingen na maar op totaal andere, in de moderne rechtsstaat volkomen geaccepteerde, wijze. Deze organisaties onderdrukken is het ontnemen van de uitingsmogelijkheden van een groot deel der bevolking. Dit zal, zeker in het geval van de Basken, niet tot een vermindering van de gewapende strijd leiden.
    Ondanks dit alles wordt de roep om vrede steeds groter en de Basken weten als geen ander dat deze vrede alleen door middel van dialoog bereikbaar is.

    15-07-2007 om 08:35 geschreven door Natxo  


    14-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Symbool van de Basken
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ikurriña
    14 juli 1894

    Vandaag, 14 juli 2007, is het 113 jaar geleden dat de Ikurriña, de vlag van Basken, voor de eerste maal gehesen werd. Dit gebeurde naar aanleiding van de stichtingsvergadering van Euskaldun Batzokija (Baskische nationalistische club van PNV-strekking) op 14 juli 1894 en de eer werd toevertrouwd aan het oudste lid, Ciríaco Iturre Urzelaga.

    In het korte bestaan van de Ikurriña is hij meer verboden geweest dan toegestaan: de burgeroorlog, de dictatuur van Franco en zelfs nu nog in sommige plaatsen van Navarra, die zich steunen op de “Ley de Símbolos”.

    14-07-2007 om 09:02 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Militant van Iparretarrak
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Gabi Mouesca
    14 juli 2001 – vrij!

    Op 14 juli 2001 wordt na 17 jaar gevangenis Gabi Mouesca (39 j.) in Arles vrijgelaten met het verbod naar Baskenland terug te keren. Hij krijgt het verbod in 23 van de 95 departementen te gaan wonen.

    Mouesca was (IK) toen hij op 1 maart 1984 gearresteerd werd door de Franse politie. Bij deze arrestatie verloor zijn maat, Didier Lafitte, het leven.

    In december 1986 werd Mouesca, samen met Maddi Heguy, door een IK-commando bevrijd uit de gevangenis van Pau. In 1987 en in 1992 werd Mouesca opnieuw gearresteerd en veroordeeld. Mouesca was ook betrokken in de “Zaak Léon”, een vuurgevecht met de Gendarmerie, waarbij een Franse gendarm het leven verloor en Ttotte Etxebetse door een kogel in de rug in een rolstoel terecht kwam. Samen met Philippe Bidart werden ze pas in 2000 voor dit vergrijp veroordeeld. De Europese Mensenrechtencommissie veroordeelde in 1999 de Franse Staat tot een geldboete omdat Mouesca (intussen veroordeeld voor andere zaken) gedurende 15 jaar in de gevangenis zat zonder geoordeeld te zijn in de Zaak Léon.

     

     

    GAU TA ARGI

     

    Fouillering!

    Kleed je uit,

    Buig voorover, hoest…

    Draai je om, hef je voeten op!

     

    Mijn dromen dompelden mij in een nachtmerrie,

    Deze van de gevangenisnacht en de verbanning.

    Mijn zoektocht naar gerechtigheid en waardigheid

    Brachten me enkel tranen en leed.

     

    Al tien jaar,

    Dat onze blikken zich niet kruisten,

    Dat onze stemmen zich niet mengden,

    Dat ons gezamenlijk lachen niet meer weerklonk.

     

    Tien jaar, de leeftijd van je kind.

    Hoe dikwijls kwam je ‘s nachts je bed uit

    Om zijn rusteloze dromen te sussen?

    Hoe dikwijls troostte je hem?

     

    Vanuit mijn gevangen, ommuurde lichaam,

    Gaan mijn gedachten, zo dikwijls, naar hem.

    Alsof ik, om aan mijn verstikking te ontsnappen,

    In hem weer kracht kon putten.

     

    Maar, een mooie dag, zullen we elkaar weervinden

    En naar de horizon kijken

    Denkend aan het verleden toen we gescheiden waren.

    De vleesgeworden schaduw en licht van het leven.

     

    Gabi MOUESCA

     

    (overgenomen van weblog “Het Baskische Lied”)

     

     

    Journal intime de Gabi

    14-07-2007 om 08:36 geschreven door Natxo  


    13-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ronde van Frankrijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Protest
    13 juli 2006

     

    Basken zijn een wielerminnend volk. Dat zie je aan de ontelbare Ikurriña’s als de Tour in de Pyreneeën voorbijtrekt. Steeds hadden ze goede wielrenners, die in ons land halsstarrig onder de naam “Spanjaarden” werden voorgesteld. En toch, Michel Wuyts prijst de Ikurriña’s de hemel in, maar begint te kotsen als hij de Vlaamse Leeuwen van Vlaanderen Vlagt ziet. De man zal slecht slapen, want je kunt er nier meer naast kijken).           
    Zo is de Ronde van Baskenland véél ouder dan de “Vuelta”, de Ronde van Spanje. Met de Ronde van Frankrijk hebben ze altijd een haatliefde verhouding gehad en de Ronde van Spanje maakt al jaren een grote bocht rondom Baskenland. Op 13 juli 2006 ging de Tourrit van start in het mooie Baskische stadje Kanbo, door de Fransen ooit omgedoopt in “Cambo les Bains”. Onderweg werden een aantal renners even staande gehouden door een spandoek met de Engelse tekst “Vrijheid voor Baskenland” en kleinere pamfletjes in het Frans en in het Baskische met de eis voor respect en (politieke) erkenning.

     

    In de Ronde van Frankrijk van het jaar 2000 gebeurde te Courchevel het volgende. Samen met de winnaar rijden twee Basken over de meet met een trui waarop de gekende kaart van Baskenland met de twee pijlen en de tekst “Repatriation Basque Prisioners” staat. De ene heeft een gele trui aan, de andere een bolletjestrui.

    13-07-2007 om 08:14 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Volstrekte meerderheid? Verbieden dus!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Lizartza, een Batasuna-nest

     

    In Lizartza, het laatste dorp van de provincie Gipuzkoa vóór het binnenrijden van Navarra, regeerde Batasuna jaren lang met een volstrekte meerderheid. Toen de abertzalepartij, Batasuna, als slachtoffer van de “Partijenwet” verboden werd, won de PNV de verkiezingen. Joseba Egibar (zie foto), één van de kopstukken van de partij, werd burgemeester. Maar de gemeenschap pikte dit niet. De Ronde van Baskenland 2004 werd zelfs even staande gehouden in Lizartza, en Egibar werd voor dief (van zetels) uitgescholden. Het kwam tot een patstelling waarvan niemand het einde zag.

    Op 13 juli 2004 besloot Egibar 3 radicale, linkse, nationalisten een schepenambt te geven. Dit was buiten de waard gerekend. Spanje viel over hem heen en de pletwals werd in stelling gebracht. Maria San Gil van de PP, verweet Egibar (en de PNV) “ETA een stem te geven”. Maar ook in eigen partij kreeg hij tegenwind. Het hoofdbestuur van de partij, bij monde van de voorzitter, Josu Jon Imaz, floot Egibar terug. (Beiden dongen vorig jaar 2006 naar de functie van voorzitter, jammer genoeg gewonnen door PSOE-vriendje Josu Jon Imaz.)

    Batasuna verwijt de PNV tegen de “Partijenwet” te zijn, maar hem wél toe te passen. Arnaldo Otegi eist dat de in Lizartza regerende partijen, PNV, EA, EB en Aralar, “aan het volk terug geven wat van het volk is…” Hij voegt er aan toe dat Batasuna niets voor zichzelf eist (want de partij bestaat niet meer), maar als het akkoord dat in Lizartza tot stand kwam overal lukte, zou Madrid alle kleuren van de regenboog zien en niet weten wat doen.

    13-07-2007 om 08:13 geschreven door Natxo  


    12-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De verkeerde familienaam
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Juan José Etxabe Orobengoa
    +12 juli 1996

    In Baskenland kan je maar beter niet de familienaam ETXABE dragen. Een paar voorbeelden: priester Jon Etxabe werd aangeklaagd in het proces van Burgos, er waren bomaanslagen en brandstichtingen op verscheidene restaurants en bars uitgebaat door een Etxabe, er waren de aanslagen op Iñaki Etxabe in hotel Kanpazar en op Juan José Etxabe in Saint Jean de Luz…

    Juan José Etxabe werd in Arrasate geboren op 11 november 1937, als 2de van 8 broers. In 1955 trad Juan José toe tot de jongerenorganisatie “EGI” van de PNV. Na de afscheuring van die partij (zie webstek) militeerde hij in ETA, waarvan hij van de minder bekende medeoprichters was. In 1960 werd hij een eerste maal gearresteerd door de Guardia Civil toen hij leuzen tegen Franco schilderde op muren.       

    In 1963, na de 2de Assemblee van ETA, werd hij verantwoordelijk voor het militaire front. In die functie bleef hij verantwoordelijk tot 1970. Hij werd beschouwd als een harde radicaal, maar dat ontkende hijzelf. Wel gaf hij toe in gedachten zeer radicaal te zijn. In ieder geval, wat de gewapende acties betrof, was hij dat helemaal niet. In 1971 verliet hij de organisatie wegens meningsverschillen, en hij trok zich terug in zijn restaurant in Saint Jean de Luz. In dat restaurant kreeg hij 2 aanslagen te verduren van huurlingen, in dienst van de Spaanse regering. De meest vernietigende was de aanslag op 2 juni 1978, waarbij zijn vrouw Agurtzane om het leven kwam en hijzelf heel ernstig gewond raakte. Drie jaar voordien had de Guardia Civil al zijn broer Iñaki vermoord wegens het simpele gegeven dat hij de naam Etxabe droeg. Alsof dat nog niet genoeg was, zijn restaurant was volledig vernield, werd de handelsvergunning die zijn vrouw had om een kledingzaak open te houden, ingetrokken. Hij bleef met zijn drie kinderen verweesd achter.           
    Meermaals werd hij gearresteerd en 8 maal ging hij in hongerstaking. Zijn laatste arrestatie (meer dan één maand hechtenis) dateerde van 21 mei 1996. Nadien kon hij niet meer gearresteerd worden, want hij overleed aan een hartinfarct in zijn woning te Urruña (Urrugne) op 12 juli 1996.

    12-07-2007 om 08:47 geschreven door Natxo  


    11-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In de Calle San Bartolomé
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Joseba Iñaki Barandiaran
    +11 juli 1978

    Na de dramatische gebeurtenissen van 8 juli 1978, zou 11 juli 1978 evenmin een feestdag worden! Om half tien ontstond er in het stadscentrum van Donostia-San Sebastián een spontane protestbetoging tegen de moord op Germán Rodríguez Saez. Bij de helling van Aldapeta, tussen Buen Pastor en Aiete, op 300 m. van de kazerne van de Strijdkrachten, werden auto’s dwars over de staat gezet. De eerste politie-eenheid die er aankwam, deed de spanning ten top stijgen door twee keer in de lucht te schieten. Ze kregen meteen een regen stenen als antwoord waarop dan weer traangas en rubberkogels volgden. Dit moest fout aflopen! Sommige politiemannen liepen met hun revolver in de hand. Deze ongelijke veldslag duurde de hele voormiddag, tot 12.30 u. Toen een politieman in de Calle San Bartolomé met een halfautomatisch geweer op de massa inschoot kon de 19-jarige Joseba Iñaki Barandiaran, uit Astigaraga, niet tijdig ontkomen. Hij kreeg een kogel in het hart en mét hem héél Baskenland!

    11-07-2007 om 08:28 geschreven door Natxo  


    10-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uitlokking
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Germán Rodríguez
    +8 juli 1978
    Vervolg 2

    Op 8 juli 2007 hebben vrienden, sociale, culturele en syndicale verenigingen, dan maar zelf een repliek van de gedenksteen geplaatst op de plek waar hij neergeschoten werd. Het hele gebeuren heeft de gemoederen nog maar eens hoog doen oplaaien. Geen verrassing als je op de hoogte bent van dagelijkse provocaties van de “superdemocraten” van de UPN-PP.

    Vandaag, 10 juli 2007, hebben de “superdemocraten” van de UPN-PP er voor gezorgd dat de repliek van de gedenksteen terug verdwenen is.

    Zie ook:

    Rodriguez

    Rodriguez vervolg

    10-07-2007 om 09:03 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gevangenen dichter bij huis
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Euskal Presoak
    Euskal Herrira
    10 juli 2005

    Baskische bergbeklimmers riskeerden meer dan eens hun eigen leven. Tot voor paar tientallen jaren was er op de enorme rotswand van de Santa Barbaraberg, boven Zarautz nog een verweerde geschilderde Ikurriña te bespeuren. De tijd en de erosie deden hun werk tot niets meer te zien was.

    Maar op 10 juli 2005 hebben 3 bergbeklimmers zich via hun materiaal naar beneden gelaten en hebben ze op dezelfde plaats het teken van het dichterbij brengen van de gevangenen (Euskal Presoak) geschilderd. De rotsschilderij is overal van op het strand van Zarautz heel goed te zien. Je kunt er echt niet naast kijken.

    10-07-2007 om 08:32 geschreven door Natxo  


    09-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Provocatie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Germán Rodríguez
    +8 juli 1978
    Vervolg

    "Los que atacaron despiadadamente en plenas fiestas, causando muerte y desolación, son los que desean que desaparezca todo vestigio que recuerde su barbarie".

    “Diegenen die in volle feestelijkheden meedogenloos aanvallen, dood en vernietiging veroorzaken, zijn zij die willen dat alle sporen die herinneren aan die barbarij, verdwijnen”.

    Vorig jaar 2006 werd de gedenksteen, die opgericht was als nagedachtenis aan Germán Rodríguez, verwijderd. Als motief werd opgegeven dat dit noodzakelijk was omwille van een geplande ondergrondse parking in de Avenida Carlos III en Avenida de Roncesvalles, waar Germán Rodríguez werd neergeschoten op 8 juli 1976. Maar bij het beëindigen van de werken begin februari 2007, werd niet de gedenksteen teruggeplaatst, zoals beloofd, maar wel een prestigieus monument voor de encierro (stratenloop van stieren – zie video onderaan). Verantwoordelijke hiervoor was het gemeentebestuur van Iruñea-Pamplona onder de leiding van burgemeester Yolanda Barcina (UPN, zusterpartij van de haatzaaiers van de Partido Popular).

    Gisteren, 8 juli 2007, hebben vrienden, sociale, culturele en syndicale verenigingen, dan maar zelf een repliek van de gedenksteen geplaatst op de plek waar hij neergeschoten werd. Het hele gebeuren heeft de gemoederen nog maar eens hoog doen oplaaien. Geen verrassing als je op de hoogte bent van dagelijkse provocaties van de “superdemocraten” van de UPN-PP

     

    09-07-2007 om 08:02 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Opgehangen in cel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Oihane Errazkin Galdos  
    +8juli 2004

     

    In de gevangenis Fleury-Mérogis (omgeving Parijs), waar ze op haar proces wachtte, werd op 8 juli 2004 de 31-jarige Oihane Errazkin Galdos, uit Donostia-San Sebastián, dood aangetroffen: verhangen! In september 2001 werd ze in Dax (Frankrijk) gearresteerd, samen met haar vriend, Asier Oiartzabal Txapartegui, “Baltza” op verdenking tot het logistieke apparaat van ETA te horen. Baltza zou zelfs de leider zijn van dat apparaat. Errazkin zou lid van het “Comando  Donosti” geweest zijn en verdacht worden van de aanslag op Javier Gómez Elósegui (11 maart 1997) de psycholoog van de gevangenis van Martutene (Donostia) en de mislukte aanslag op Albino Machado Pires, de kok van de kazerne van Aldapeta, eveneens in Donosti, op 23 juli 1996. Tijdens de méér dan twee jaar opsluiting nam ze deel aan alle protestacties waarbij het samenbrengen van de Baskische politieke gevangenen geëist werd, de uitbreiding van de bezoektijd. Zodoende kwam ze regelmatig in de isolatiecel terecht, een hok van 2 x 3 meter waaruit ze slecht één uur per dag gelucht werd. Op uitzonderlijke beslissing van Juge le Vert mocht ze geen bezoek van haar vrienden ontvangen! Ze was lid van de intussen verboden jongerenorganisatie, “Garrai”. In juni 2002 besloot een Parijse rechtbank tot de uitlevering aan Spanje

    Volgens Franse “allesweters” zou het om de eerste dode Spaanse politiek gevangene in een Franse cel gaan. Toch verhing zich al enkele dagen vóór Kerstmis in 1991 de Bretoen Jean Groix die zat op beschuldiging van medewerking met de organisatie. Ook een luitenant van de Franse gendarmerie, Jean Luc Maillet zat vast wegens collaboratie toen hij zich verhing. In beide Staten verloren op deze wijze in 20 jaar 7 mensen het leven. Maar wat te denken van deze cijfers: in 2003 benamen 110 gevangenen zich het leven in Franse cellen! In juni van dit jaar zaten 64.451 personen in Franse cellen. 35 % hiervan zat te wachten op hun proces… De overbevolking bedraagt gemiddeld 131,5 % en in Fleury-Mérogies ligt dit percentage tegen de 200 %!

    De ex-leider van het militaire apparaat van ETA, Xabier Abaunza Martínez, “Guillermo” bracht op 8 juli 2004 tijdens een rechtszitting tegen hem in Parijs, hulde aan Oihane Errazkin. Met de vuist in de hoogte riep hij:

     

    “Agur eta ohore gure gudaria maiteari” 

    -         “Adieu en alle eer aan onze geliefde soldaat”

    -           

    (Oihane Errazkin was tot op heden noch in Frankrijk, noch in Spanje veroordeeld voor lidmaatschap…)

    Askantasuna, de organisatie die zich het lot van de gevangenen aantrekt (en daarom in Spanje verboden!), wijt de dood aan de isolatie- en verspreidingspolitiek van de Spaanse en de Franse Staat. Jean-François Lefort, de woordvoerder waagt zich op glad ijs als hij zegt dat “de Franse Staat verantwoordelijk is en op een dag zal moeten betalen.” Er worden meteen manifestaties aangekondigd, zoals zaterdag bij de aankomst van de urne in Biarritz. Maar gisterenmiddag stapte al een harde kern van verschillende honderden door het oude stadsdeel van Donostia en door andere steden en dorpen. De leuze was meestal dezelfde:

     

    Herriak ez du Barkatuko – Het Volk zal dit nooit vergeven

    Espetxe politika eraila - de gevangenenpolitiek doodt

    Hiertegen trad de “Baskische” politie meteen op.

    Ook andere organisaties (LAB, Elkarri, ELA, de vakbond van de PNV) en de partij Aralar kwamen met hetzelfde verwijt en eisten het dichterbij brengen van de Baskische gevangenen;

    Oihane Errazkin werd verdacht van twee dodelijke aanslagen. Als democraat kan je dat nooit verdedigen. Maar in ons land zou ze nooit tot die daad gekomen zijn. In ons land stond ze misschien in het onderwijs of was ze verpleegster geworden.         
    In Euskadi kwam ze in opstand tegen het onrecht dat haar Volk elke dag wordt aangedaan, tegen de pesterijen en de vernederingen die ze dagdagelijks moeten ondergaan.

    09-07-2007 om 08:00 geschreven door Natxo  


    08-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Feest van de haat
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Germán Rodríguez
    +8 juli 1978

    José Angel Jiménez getuigt:  “Op 8 juli 1978 was ik 11 jaar en ik bevond mij op de Plaza del Castillo, om de optocht van de peñas (vriendenclub, fanclub) nog eens te zien. De optocht liet op zich wachten en ik vroeg de toelating om naar de Plaza de toros te gaan om te zien wat er gaande was. De straten waren, zoals gewoonlijk overvol en je kon er op de koppen lopen. De menigte danste en zong en flaneerde opgewekt en vrolijk door de straten. Plotseling trof mij een gezicht tussen al die vrolijke personen. Het was een vrouw die huilde en klaagde dat ze slagen gekregen had. Ik had geen tijd om te reageren, want onmiddellijk daarop hoorde ik vuurschoten. Totaal van streek rende ik weg. Naderhand hoorde ik dat Germán Rodríguez Saez dood achtergebleven was in de Calle Roncesvalles.”           

    Vanaf 7 juli 1978, bijna 3 jaar ná de dood van dictator Franco, gebeurde er in Baskenland een "incident" dat té zwaar was om het met de mantel der liefde van de "jonge democratie" te bedekken zoals dat indertijd met ál de vergissingen, fouten en schandalen gebeurde. Dít was méér dan een erge oprisping van slechte verliezers…De Antiterroristenwet was pas gestemd, maar de Grondwet nog niet. De vuile oorlog was ook al bezig. In januari waren in Pamplona in een vuurgevecht 2 ETA-leden en één politieman doodgebleven. "2-1 in ons voordeel", aldus de grote politicus Rodolfo Martín Villa. Op 1 mei waren er vele arrestaties geweest. Ingrediënten genoeg voor een temperatuurstijging.

    Bij het startschot voor de San Fermínfeesten op 6 juli, waarop het feest "ontplofte" (dixit Hemingway), waren er, behalve "Viva San Fermín" ook leuzen te horen voor de vrijlating van de gevangenen. Nadat de laatste stier van de meute weer binnen was gelokt, bleven er drie groepen jongeren (peñas) uit protest in de ring en riepen opnieuw leuzen ten voordele van de gevangenen. Bovendien zongen ze het (tot op heden gecontesteerde) lied van de Baskische soldaat “Eusko Gudariak”. Na de laatste corrida van 's anderendaags, 8 juli 1978, om 20.50 u. kwamen de peñas txiki met een 50-tal de arena binnen, met een spandoek "Amnistia total, presoak kalera" (Totale amnestie, gevangenen op straat=vrij) en "San Fermín sin presos" (San Fermín zonder gevangenen). Ze waren helemaal niet uit op provocatie, ze wilden alleen de aandacht vestigen op de amnestie-eis.

    Vanuit het publiek werd geapplaudisseerd, maar ook gefloten. Zij werden meteen tegemoet gekomen door 40 leden van de gevreesde grijze nationale politie, matrak in aanslag en traangaskogels bij de hand, en vergezeld door een heer in pak met stropdas: Miguel Rubio Rubio, politiecommissaris in Pamplona. Er hing meteen een wolk van traangas in de ring waar niemand uit kon ontsnappen. De jongeren gooiden daarop van op de 'gradins' naar de politie met alles wat ze maar bij zich hadden. Buiten werd er al spoedige met scherp geschoten, over een afstand van 200 m, tussen het gebouw van de Civiele Regering en van de Plaza del Castillo. Tien minuten na de start van de duistere ren van de Nationale politie bleven vele gewonden liggen.

    Germán Rodríguez Saez, een dokterszoon, bleef dood achter in de Calle Roncesvalles. De politie had zelfs naar het gebouw van de Deputatie geschoten en zou daarbij geroepen hebben: "Navarros, hijos de puta" (Navarrezen, hoerenzonen). Een arts van dienst durfde pas enkele weken later de cijfers van het aantal gewonden van die 10 minuten bekend maken.

    Tussen de 50 en 55 personen waren gewond geraakt, waarvan drie met schotwonden en een groot aantal met verwondingen door rubberkogels waarmee rijkelijk op de mensen geschoten was. De totale balans, als gevolg van de protesten de dagen daaropvolgend, was nog veel groter (zie balans onderaan). Verder waren er mensen met verstikkingsverschijnselen door het traangas, zenuwaanvallen, breuken. De kranten hadden vroeg gesloten, mogelijk om eerst de reacties af te wachten en hun "opinieartikels" aan te passen aan de berichten vanuit Madrid. Een duizendtal moedigen begonnen tegen de morgen aan een geïmproviseerde manifestatie! 's Anderendaags, zondag 9 juli, zou niet als naar gewoonte een grote dag worden. EGIN, dat 240 nummers jong was, opende met een paginagrote titel: "Sanfermines rotos" "Sanfermines verpest" in de betekenis van "vandaag zullen er geen stierenrennen plaatsvinden". De straten bleven leeg. Er werd enkel puin geruimd. De jongeren nodigden uit om de begrafenis van Germán Rodríguez bij te wonen. Allen droegen de witte "feestkleding" maar met een zwarte in plaats van een rode sjaal rond de hals. Ze schoven de verantwoordelijkheid voor een ontaarde vreedzame plechtigheid in de schoenen van de Gouverneur, Ignacio Llano Cifuente. Op 10 juli kwamen er 30.000 personen naar het kerkhof, een manifestatie die Pamplona nooit gezien had. Het werd een begrafenis met opgeheven vuist. De priester van dienst, Patxi Larrainzar, sprak de historische woorden "Nog nooit hebben er zó weinigen zó velen doen lijden." en "Ze schoten het feestglas in onze handen stuk." "Dat niemand ons komt bepraten en zeker geen indringer die ons van elders komt omsingelen." Vanaf het kerkhof trok de massa naar het stadscentrum met drie spandoeken: "Herriak ez du barkatuko" (Het Volk zal dit nooit vergeven) "Germán, gogoan zaitugu" (we blijven je gedenken) en  "Ontslag van de verantwoordelijken". De daaropvolgende dagen stond Baskenland in rep en roer met de gebruikelijke repressie tot gevolg.

    Balans

    • Ricardo Azcona Latasa, schotwonde in de linkerknie
    • Fermín Ilundáin, schotwonde in de arm
    • Philippe Bidegain, schotwonde in de ruggengraat
    • 2 gewonden in de Clínica Universitaria, waarvan 1 schotwonde in bovenbeen
    • José Ramón Vélez Mendizábal, dubbel perforatie van de maag  en de darmen
    • Javier Arteta Pascual, schotwonde in linkerhand
    • Javier Ibarrola Baranda, schotwonde in de liesstreek
    • Miguel Fdez. Diaz de Cerio, schotwonde in de borst
    • Tomás Saso Clemente, schotwonde in de bilspier
    • Jesús García Martínez, schotwonde in de arm en breuk in opperarm

    Uit verschillenden getuigenissen van dokters (o.a. de verklaring van dokter Mtez. de Lecea) weten we dat er een bijzonder groot aantal gewonden gevallen waren binnen de Plaza de toros en buiten de arena. Het Rode Kruis moest tussenkomen bij 170 gewonden tussen 21:00u en  06:30u in de ochtend.

    08-07-2007 om 08:34 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wordt het record gebroken?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    José María Sagardui “Gatza”

    Op 8 juli 2007 al 27 jaar in de cel

    Nelson Mandela

    27 jaar cel

     

    Vandaag, 8 juli 2007, is het precies 27 jaar dat José María Sagardui “Gatza” gevangen zit. Hij heeft van alle politieke gevangenen de “meeste anciënniteit”. Vandaag zit hij opgesloten in de gevangenis van Jaén, Andalucia, in een kleine cel waar nauwelijks natuurlijk licht binnenkomt. Hij brengt in die kleine ruimte 20 uur per dag door.

    José María Sagardui “Gatza” werd geboren in Zornotza (Bizkaia) op 10 juli 1958. In 1980 werd hij door de politie gearresteerd wegens “lidmaatschap van ETA” en drie aanslagen. Hij verbleef in 14 verschillende gevangenissen en hield 13 hongerstakingen voor een totaal van 190 dagen.  

    Hij is een politieke gevangene die het langst in de gevangenis zit, vandaag dus exact 27 jaar. Hij weet nog goed dat er ten tijde van zijn opsluiting 130 ETA-gevangenen waren en dat dit aantal in 2005 (en ook nu nog) opgelopen is tot meer dan 700.

    Van de 27 jaar cel heeft hij er 10 jaar van in het “régimen de primer grado, primera fase” (de meest extreme omstandigheden) doorgebracht en in gevangenissen die altijd op zijn minst meer dan 600 kilometer van Baskenland verwijderd waren. In 1995 had hij ¾ van zijn straf uitgezeten, en moest dus volgens de wet vrijgelaten worden.

    “Uitzonderingsmaatregelen zijn uitgedacht om mensen te vernietigen.”

    08-07-2007 om 08:32 geschreven door Natxo  


    07-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ontsnapt uit Martunete
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “ Sarri , Sarri , Sarri ”

    7 juli 1985

     

    Kort voor 7 juli 1985 waren er tijdelijk 2 ETA-gevangenen omwille van familiale omstandigheden vanuit de gevangenis van Herrera de la Mancha overgebracht naar de gevangenis van Martunete. Het ging om Joseba Sarrionandia, “Sarri” en Iñaki Pikabea, “Piti”. Met het oog op de feesten van Sanfermin had de directeur ’s middags, 7 juli 1985, een optreden voorzien van de Baskische zanger, Imanol Larzábal. Om 12.15 uur, waren de begeleidende auto’s van Imanol binnengereden en toen een tijdje na het concert herteld werd keken de cipiers verrast op omdat ze plots 2 gevangenen minder hadden! “Sarri” en “Piti” bevonden zich op dat ogenblik namelijk al een héél eind van de gevangenis vandaan. Ze waren beiden naar buiten gedragen in de geprepareerde versterkers van Imanol! Als een lopend vuurtje verspreidde het nieuws zich door Baskenland en een schaterlach steeg op. Gelukte vluchtpogingen hebben altijd al een epische en een romantische component. Vooral omdat de spot gedreven kan worden met de overheid. Maar naar buiten gedragen worden, dat geluk zullen nog maar weinig gevangenen gehad hebben! Joseba Sarrionandia had, ondanks zijn jonge leeftijd, al enige faam als schrijver. Hij was leraar en lid en stichter van verschillende literaire tijdschriften. Het jaar van zijn arrestatie had hij 3 belangrijke literaire onderscheidingen gekregen. Pikabea zat al sinds 1978 vast en was in 1981 tot 33 jaar veroordeeld. Een jaar eerder was hij voor de partij Herri Batasuna tot Baskisch parlementariër verkozen. 

    Meteen na de verdwijning werden niet alleen Imanol opgepakt, maar verder nog de schrijver en journalist, Josu Landa en nog vier anderen. Allen werden ze bedreigd met foltering en met de arrestatie van familieleden en tegen Imanol zegden ze: “Je bent die klootzak die Etarras helpt ontsnappen en daarvoor ga je zwaar betalen.” Landa werkte o.a. voor het bekende blad “Argia” en voor de intussen gesloten krant EGIN. Hij was nog maar 24 jaar. Toen hij op de redactie van Argia vernam dat de politie hem thuis was komen, zoeken ging hij zich aanmelden bij de Burgerlijke Regering en vernam daar dat hij gearresteerd was. Uiteindelijk bleef hij als enige aangehouden. Meteen ging er een solidariteitsactie van start en de handtekeningen op de lijst waren o.a. die van Joan Mari Torrealdai (later opgepakt na de sluiting van de krant “Egunkaria”), de advocaat Elosua, José Luis Alvarez Enparantza, “Txillardegi”, chef redacteur van EGIN, Luis Núñez, de antropoloog-priester Jose Miel Barandiaran, schrijvers als Eva Forest, Alfonso Sastre, Bernardo Atxaga, de zangers Benito Lertxundi, Erramun Martikorena en Imanol zelf, maar ook politici en andere bekende personen, niet enkel uit Baskenland maar ook uit Catalonië en zelfs uit Spanje. Deze massale steun zorgde ervoor dat Landa 10 dagen later werd vrijgelaten. De directeur stond toen al 4 dagen op straat! Binnen de gevangenis werd de ontsnapping dagenlang gevierd.

    Vlug raakte bekend dat de politie op zoek was naar Mikel Albisu die schreef onder het pseudoniem “Antza”. Ook hij had al heel wat prijzen in de wacht gesleept. De politie verdacht hém ervan de vlucht van het duo georganiseerd te hebben. Zo zou hij de boxen en de bestelwagen waarin ze vervoerd werden gehuurd hebben. Bovendien had hij een artistieke relatie met Sarrionandia. Hij regisseerde op dat ogenblik een stuk van Fernando Pessoa dat door “Sarri” in het Baskisch was vertaald. Zodoende waren de bezoeken aan Sarri  in de voorgaande maanden en weken frequent geweest.

    Mikel Albisu, “Antza” werd in oktober 2004, samen met 20 anderen in Frankrijk opgepakt als “numero uno” van ETA.  
    Lourdes en Josu Landa schreven over de gebeurtenis een liedje dat vandaag nog steeds op elke dorpskermis gespeeld wordt. Het werd op muziek gezet door F. Hibbert. Fermín Muguruza die het zong en op plaat zette, kreeg er van de azijnpissers van AVT-Slachtoffers van het Terrorisme een juridische klacht voor aan zijn broek!

     

    Ez dakit zer pasatzen den                                  

    Azken aldi hontan

    Jendea hasi dela dantzatzen sarritan

    Zerbait ikustekoa du

    Bi falta direlakoz

    “recuento generalean”

     

    Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri

    Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri askatu

    Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, viva tú

     

    Irratikoak han ziren

    Emitizen zuzenean

    Paella jango zutela

    Eta pit ta Sarri bere muturretan

    Saltzan zeudela konturatu gebeak

     

    Sarri, Sarri, Sarri,…

     

    Zalai dugu sortzea                                          

    Doinu gozoagorik

    Sarri dio herriak txanpainaz ospaturik

    Iruñeko entzierroa

    desentzierroa hemen

    zapi gorriak

    zerua du estaltzen

     

    Ez dakit zer pasatzen den

    Azken aldi hontan

    Jendea hasi dela dantzatzen sarritan

    Zerbait ikustekoa du

    Bi falta direlakoz

    “recuento generalean”

    Ik weet niet wat er

    de laatste keer gebeurde

    dat de mensen steeds maar sarri begonnen te dansen

    Het moet er iets mee te maken hebben

    dat er 2 ontbraken

    Bij de “algemene telling”

     

    Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri

    Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, vrij

    Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, Sarri, jij leve lang

     

    De radio zond het

    rechtsreeks uit

    dat ze paëlla aan het eten waren

    terwijl Piti en Sara voor de ogen van iedereen

    de benen namen zonder dat iemand het zag

     

    Sarri, Sarri, Sarri,…

     

    Het valt me moeilijk om te stoppen

    Met de mooie klank van dit lied

    In Pamplona vieren ze de opsluiting (“entzierroa”)

    met champagne

    Terwijl ze hier hetzelfde doen voor een vlucht (“des-entzierroa”)

    Met rode halsdoekjes

     

    Ik weet niet wat er

    De laatste keer gebeurde

    Dat de mensen steeds maar sarri begonnen te dansen

    Het moet er iets mee te maken hebben

    Dat er twee ontbraken

    Bij de “algemene telling”

    07-07-2007 om 09:26 geschreven door Natxo  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.San Fermín!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Txisss...pun! Gora San Fermín!

    De txupinazo is afgevuurd. Het feest van San Fermín kan beginnen.

    Foto's

    07-07-2007 om 09:25 geschreven door Natxo  


    06-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gora San Fermín
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

     San Fermín
    Txupinazo
    6 juli 2007

     

    San Fermín is de heilige die half Pamplona aan het rennen krijgt. De patroon van de hoofdstad van Navarra kerstende een groot gedeelte van “Frans” Vlaanderen, maar in eigen land wordt hij enkel “gelinkt” aan drank en rennen vóór, achter en tussen vechtstieren. Behalve de “Navarrezen” komen er veel Amerikanen en Australiërs op deze feesten af. Dit is te wijten aan Ernest Hemingway die erover schreef in o.a. “Siësta – The Sun Also Rises”… Van Hemingway is geweten dat hij wel van een glas hield en nog meer van een fles. Tijdens deze week loopt de stad dan ook vol Amerikaanse en Australische zuipschuiten.

    Om ook bij overmatig drankgebruik de startdatum te onthouden wordt het volgende liedje gezongen:

    Uno de enero         Een januari

    Dos de febrero       Twee februari

    Tres de marzo        Drie maart

    Quatro de abril       Vier april

    Cinco de mayo       Vijf mei

    Seiz de junio           Zes juni

    Siete de julio          Zeven juli

    San Fermín!

     

    Hoewel de feesten op 7 juli beginnen wordt het startschot (Txupinazo) op 6 juli gegeven. Ze duren een week. Omdat de kroegen hun toiletten sluiten (je krijgt zonder één enkel probleem de sleutel als je daar als klant om vraagt), begint de stad al na één dag naar urine te stinken. Rode wijn wordt op alle voorstelbare en onvoorstelbare manieren meegezeuld: in plastic wasmanden (om met pollepel geconsumeerd te worden), maar ook in tuinsproeiers, om maar iets te noemen. Wie geen geld (meer) heeft, moet enkel zijn mond open doen. Overal liggen jongeren te slapen. Ook van buiten Navarra trekken heel wat jongeren op z’n minst voor één nacht naar de feesten in Iruñea-Pamplona. (Steeds meer Pamplonicos en Pamplonicas ontvluchten hun stad voor een week.) Anderen blijven en verdienen goudgeld als ze een balkon op het traject hebben waar de stieren voorbijkomen. Enkel om op 6 juli het startschot van klokslag 12 uur ‘s middags te zien betaal je 100 € voor een plaats op een balkon. Daarvoor zie je dan een massa volk vóór het stadhuis, je hoort en ziet een vuurpijl knallen waarop het feest “explodeert” om de woorden van Hemingway te gebruiken. Daarop beginnen de champagneflessen te knallen die het plein in een mist hullen. De laatste decennia is de “punkgeneratie” begonnen met het gooien van eieren en meel het geen voor een gigantische troep zorgt. Voeg daarbij de rode wijn en je kunt je voorstellen in welke “toestand”  de jongeren de feestweek ingaan…

    Een balkon, van waarop je gedurende enkele seconden de zes vechtstieren van ’s avonds ziet voorbij stormen, kost een veelvoud van 100 €! (Een hele ren, van de stallen tot in de ring, duurt slechts iets meer dan 2 minuten.) En 5 € voor een Cola is ook redelijk duur… 

    Omdat veel Basken ook op zulke dagen de strijd niet vergeten, zie je steeds dezelfde slogans terugkeren:

    “Jaiak  bai. Borroka era bai!”   “Feest ja. Strijd eveneens!”

    of
     “we zijn niet met zijn allen.” (als een inwoner van het dorp een lange straf uitzit.)

    Omdat de president van Navarra eerder de Baskische Ikurriña verbood uit te hangen en omdat de cameramensen van de Spaanse zenders opdracht krijgen die vlag toch maar zeker uit beeld te houden (net zoals de Vlaamse Leeuw in wielerkoersen), is het altijd uitkijken op het plein. Jaar na jaar overheerst er de Ikurriña! Net zoals de VRT, krijgt de TVE het met de jaren moeilijker om de vlaggen uit beeld te houden.

    06-07-2007 om 08:45 geschreven door Natxo  


    05-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Politieke onmacht
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Yolanda Barcina
    5 juni 2002

    Op 5 juni 2002 verbiedt Yolanda Barcina, burgemeester van Pamplona, de “Txosnas” (zie foto)”, meestal “drankstalletjes” of “eetstalletjes” die zo typisch zijn bij Baskische feesten. Ze laat er enkele toe, maar dan wel buiten de zone waarin feest gevierd wordt. De hokjes zijn politiek getint en zodoende krijgen ook stalletjes die werken ten voordele van de Baskische scholen in Navarra, de Ikastolas, geen toestemming.

    Ze verbiedt zelfs dat de duizenden handtekeningen die hiertegen protesteerden aan haar worden overhandigd.

    Barcina wordt door Batasuna dan ook steeds opgevoerd in legeruniform, waarin ze de “Romeinse groet” brengt!

    Tegen dit alles werd op straat geprotesteerd en daarbij sloeg de Spaanse politie twee personen van respectievelijk 60 en 65 jaar het ziekenhuis in!

    05-07-2007 om 07:26 geschreven door Natxo  


    04-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oefenkampen voor uiterstrechts
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De Falange waakt!
    4 juni 2002

    In de week van 4 juni 2002 maakt het tijdschrift Kalegorria,  melding van de oprichting van drie commando’s van een dertigtal uiterst rechtse elementen die de bedoeling hebben in de loop van de twee à drie volgende jaren aanslagen te plegen tegen 35 Baskische burgers. De actie zou uitgaan van de Guardia Civil-kazerne “La Salve” van Bilbao en één van de leden zou de falangist Gonzalo de la Peña Gumuzio, alias “Gonzalo Azaola” zijn, die bij de voorgaande verkiezingen op de PP-lijst van Gorliz stond. Er wordt een foto van hem afgedrukt waarop hij in een heuvelachtige omgeving met schietoefeningen bezig is in een falangistisch uniform, zwarte handschoenen incluis (zie foto). Verder is er nog een foto van een schietende Santiago Fontenla, bekend als “Santiaga Olabarria” verantwoordelijke van de “Baskische Falange”. Er staat zelfs een groepsfoto bij, gemaakt na een vergadering in een hotel in Bilbao en een foto van een viertal met bivakmutsen over het hoofd en aan de muur achter hen het teken van de Falange, het juk en de vijf pijlen. 

    De coördinatie zou berusten bij een agent van de Inlichtingendienst van de Guardia Civil.     

     

    Wie een beetje de geschiedenis kent weet dat er al eerder dergelijke doodeskaders bestonden: Batallón Vasco Español, La Triple A, Grupos Antiterroristas por la Liberación (GAL), etc,… Nooit was het onderzoek naar de samenstelling en naar de aanstichters volledig. Een zaak om serieus te nemen…

    04-07-2007 om 07:21 geschreven door Natxo  


    03-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Topdagen voor de democratie?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Terugblik op de verkiezingen in Baskenland

     

     

    Alle Basken mochten naar de stembus: de zuidelijken op 27 mei 2007 en de noordelijken op 10 juni 2007. Tussen deze twee data in kondigde ETA het einde van het permanente staakt-het-vuren aan, dat ongeveer 14 maanden geduurd heeft. Arnaldo Otegi vloog in de cel, PSOE en PP sloegen de handen in elkaar en de gewone Bask staat er bij en kijkt er (niet) naar.

     

    De nationalistische formaties en kartels scoorden overal goed, maar de linkse nationalisten werden, nog maar eens, buitenspel gezet. Aangezien Batasuna een illegale partij is, moest die op zoek naar een alternatief onder de noemer ASB-Unie van Socialistische Nationalisten). Nog voor deze partij zelfs maar bestond, werd die al verboden.

     

    Dan kwam de ANV-Acción Nacionalista Vasca op de voorgrond, een partij die in 1930 ontstond als scheuring van de PNV. ANV diende in de Baskische Autonome Gemeenschap (BAG), dat zijn drie van de vier Baskische provincies, zonder Navarra dus) overal provinciale lijsten in, net zoals tal van dorpslijsten. Ook in Navarra diende deze partij lijsten in.

     

    Honderd tweeëntwintig lijsten van ANV werden verboden op basis van niet altijd even consequente toegepaste criteria. In de BAG was de ANV-lijst in zeven van de tien kiesdistricten verboden. In Navarra was ANV verboden voor de parlementsverkiezingen (verkiezingen voor de Forale Gemeenschap Navarra-FGN).

    Met een aantal gekke situaties tot gevolg: zo waren op sommige plaatsen de provinciale lijsten verboden, maar de dorpslijsten niet. Een ander gevolg was ook dat in sommige dorpen er geen keuze meer mogelijk was. Dit was o.a. het geval voor Lizartza (Gipuzkoa), waar enkel de PP een legale lijst had. (Democratie ten top: verkiezingen organiseren voor 1 partij en al de andere uitsluiten.)

     

    Ondanks de illegale lijsten, riepen de linkse nationalisten op om toch ANV-lijsten in de urne te stoppen. (Op die manier haalden die “verboden” stemmen in een paar gemeenten de volstrekte meerderheid, zonder politieke gevolgen evenwel, wegens verboden.)

     

    Elke partij heeft zijn eigen kiesbrief die in het lokaal ter beschikking ligt. Hij kan ook van thuis worden meegebracht. De sympathisanten van de “verboden” lijsten kunnen dus wel degelijk op die dorpslijsten stemmen (enkel met zelf meegebrachte “ongeldige” stembrieven). Dit verklaart het grote aantal “ongeldige” stemmen in de gemeenten waar ANV niet toegelaten werd.

    In tegenstelling tot in de meeste “democratische” landen kan er niet achter een naam gestemd worden! Iets op de kiesbrief schrijven of aantekenen  zou de stem ongeldig maken.

     

    Daar waar ANV wel legaal mocht deelnemen, behaalde die vaak een verpletterende overwinning. ANV haalt 187.000 stemmen en 719 verkozenen in het zuidelijk deel van Euskal Herria. Hierbij zijn de ongeldige stemmen geteld waardoor van de 719 ‘verkozenen’ er 282 niet kunnen zetelen. Op die manier verliest ANV in de FGN (Forale Gemeenschap Navarra) 2 zetels voor het parlement (zie resultaten onderaan).

    Op die manier verliest ANV in de BAG (Baskische Autonome Gemeenschap) 17 zetels voor de provincie (zie resultaten onderaan).

     

    In Lizartza, waar Batasuna tot vóór de verkiezingen van 1973 met een absolute meerderheid regeerde, kwam nu enkel de PP met een lijst. Ze haalden 27 van de 355 stemmen en overschreden dus de 5 % kiesdrempel. Het aantal “ongeldige” stemmen bedroeg 186. Lizartza wordt dus onregeerbaar.

    In Elduain deed zich dezelfde situatie voor als in Lizartza. Maar hier haalde de PP slechts één stem en dat is onvoldoende om de kiesdrempel te overschrijden.

    In Irura, waar ANV verboden was, kwamen enkel de PSE en de PP met lijsten, maar geen van beiden haalde de kiesdrempel.

     

    Resultaten voor het parlement van de FGN
    (Forale Gemeenschap Navarra)

     

     

    Officiële uitslag
    op basis van verbod

    ANV meegeteld

     

    ANV
    CDN
    Verenigd links
    Nafarroa Bai
    PSN
    UNP (PP)

    0

    2

    2

    12

    12

    22

    2

    2

    2

    12

    11

    21

    Totaal

    50

    50

     

     

     

    Resultaten provincie van de BAG
    (Baskische Autonome Gemeenschap)

     

     

    Officiële uitslag
    op basis van verbod

    ANV meegeteld

     

     

    Araba

    Bizkaia

    Gipuzkoa

    Araba

    Bizkaia

    Gipuzkoa

    ANV  
    EA      
    VL-Aralar
    PNV
    PP

    PSE

    4

    2

    2

    14

    15

    14

    1

    1

    4

    23

    8

    14

    0

    7

    6

    16

    6

    16

    5

    1

    2

    14

    15

    14

    5

    1

    3

    21

    8

    13

    12

    5

    6

    11

    4

    13

     

    51

    51

    51

    51

    51

    51

     

     

    Bron: Karel Sterckx in “Meervoud”, nr. 128

    03-07-2007 om 07:38 geschreven door Natxo  


    02-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op basis van welke argumenten eisen de Basken hun grondgebied op?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Navarra, Europese staat

     

    De Basken eisen een territorium op dat gedeeltelijk binnen de Spaanse staat en gedeeltelijk binnen de Franse staat ligt. Over dat gebied bestaat eensgezindheid bij alle Baskisch nationalistische politieke partijen en organisaties. Gaande van links tot rechts.

    Dit betekent dat er een bepaalde reden bestaat voor het waarom van dit territorium. Vandaar de vraag: waarom eisen de Basken dit territorium op en geen kleiner of groter territorium?

     

    De legitimiteit van het Koninkrijk Navarra is al vaak onderwerp van discussie geweest. Echter, historische documenten tonen overduidelijk de erkenning van Navarra als Europese staat aan. Een uiterst belangrijke bron daartoe is de “Codex van Roda”, in het Latijn opgesteld in het Paleis van Pamplona in 992. Daarin staat de politieke onafhankelijkheid van Navarra beschreven. De Codex formuleert de verschillende politieke entiteiten in het brede gebied rond de Pyreneeën: het Koninkrijk Navarra, het Frankische Rijk en de graafschappen Aragón, Gasconia en Tolosa.

    Voor elke politieke entiteit wordt in hiërarchische rangorde een lijst van notabelen geformuleerd. Interessant en belangrijk is dat de namen van Navarra allen in het Baskisch opgetekend staan: onder andere Eneko, Asnari, Xemen en Belasco. Die namen werden in latere vertalingen naar het Spaans omgezet. Eneko werd Iñigo, Xemen werd Jimeno enzovoort.

    Het feit dat de koningen van Navarra Baskische namen hadden, geeft aan welke taal er gesproken werd op het Hof. In de loop van de eeuwen werden er wel Spaanse namen aangenomen. Gedurende acht eeuwen bleef Navarra een onafhankelijke staat. Met ondermeer een eigen rechtsysteem, fiscale soevereiniteit en (in de 13de eeuw) een eigen Rekenhof. Maar ook met een eigen munt, eigen maten en gewichten en zelfs een eigen kalender. Wat de eigen munt betreft moet verwezen worden naar wetteksten uit de zestiende eeuw. Die stelden ondermeer dat de benaming “Spanje” niet op de muntstukken mocht komen en dat er geen buitenlandse munten (uit Castilië of het Frankische Rijk) in Navarra mochten circuleren. Zelfs de munten uit Catalonië waren verboden. De kalender was een maankalender. De uitgang ila verwijst daarnaar: urtarrila (januari), otsaila (februari), apirila (april), uztaila (juli), iraila (september), urrila (oktober). Het huidige Baskische woord voor ‘maan’ is ilargia.

    Ook de indeling van de dagen was gebaseerd op de maancyclus en de week bestond uit drie dagen: astelehena (maandag), asteartea (dinsdag) en asteazkena (woensdag). Letterlijk betekenen deze woorden: eerste weekdag, tussenweekdag en laatste weekdag. Het is pas later dat de christelijke kalender toegevoegd werd.

    De taal in Navarra was Baskisch. Er bestaan voldoende bronnen om dat aan te tonen. Publieke plaatsnamen, zoals straatnamen en namen van bruggen, werden in het Baskisch opgetekend, met een verwijzing naar, errege, de koning: erregebidea (koningsweg), erregezubia (koningsbrug), erregemendia (koningsberg), enzovoort. Ook werden de eerste boeken in het Baskisch geschreven. Het eerste Baskische boek, geschreven door Bernat Etxepare, kwam er in 1545 en titelde Linguae vasconum primitiae - Beginselen van de Vasconische Taal. (Voor de meerwaardezoeker hier de tekst in het oud-Baskisch.) Toen dook de naam Euskal Herria op. Deze term hield alle Vasconen in, zowel de ingelijfde als de onafhankelijke Vasconen. Of zoals Navarra een begrip was geworden voor beide groepen van Vasconen. Daarom ook dat Navarra en Euskal Herria twee zijden van dezelfde medaille waren, en zijn. Navarra was de politieke gemeenschap en Euskal Herria de culturele.    

    Maar, een deel van het Navarrese grondgebied was toen al ingenomen door Castilië, dat een harde taalpolitiek doorvoerde om het Castilliaans op te leggen. De vlag van de Europese staat Navarra was een zon met acht stralen. In de loop van de eeuwen kwamen er varianten van die zon in de vorm van bloemen of robijnen. Na de val van Navarra veranderden de robijnen in kettingen. Wat dan weer te zien is in de huidige vlag van de Forale Gemeenschap van Navarra.

    Een ander, zeer belangrijk, symbool van Navarra was de adelaar van Sancho VII (1194-1234). De zwarte adelaar, arrano beltza, was de persoonlijke zegel van Sancho VII. Het symbool is door de eeuwen heen misbruikt geweest door de Castilliaanse heersers en wijzigde van betekenis. Vandaag is de zwarte adelaar een Baskisch symbool voor vrijheid en een verwijzing naar die historische soevereiniteit. In de zestiende eeuw viel Navarra en werd het grondgebied toegevoegd aan Castilië. De Spaanse inquisitie herorganiseerde het territorium. In die reorganisatie ligt de oorsprong van de huidige Baskische provincies binnen de Spaanse staat.

    Met de Franse Revolutie in 1789 werd de Franse grondwet volledig doorgevoerd in de gebieden die Frankrijk op Navarra veroverd had, en in 1841 werd de Spaanse grondwet doorgevoerd in de gebieden die Spanje veroverd had. Dit betekende meteen ook het einde van Navarra als soevereine staat in Europa. 

    Besluit

     

    Het koninkrijk Navarra was gedurende acht eeuwen een onafhankelijke staat in Europa, erkend en aanvaard door de andere Europese staten, koninkrijken en graafschappen. Door de veroveringsdrang vanwege het historische Castilië (het latere Spanje) en het historische Frankische Rijk verdween beetje bij beetje deze onafhankelijkheid, totdat het hele koninkrijk opgeslorpt werd door beide machten.

    Het feit dat dit beetje bij beetje gebeurde, was de aanleiding voor het gebruiken van de term Euskal Herria, waarmee naar geheel het eerder onafhankelijke Navarrese gebied verwezen werd. Het is daarom dat de Basken vandaag diezelfde term gebruiken om te verwijzen naar het grondgebied dat ze opeisen.

    Met andere woorden, het grondgebied dat de Basken vandaag opeisen onder de naam Euskal Herria, was het grondgebied van het historische onafhankelijke koninkrijk Navarra. Dit is meteen ook de reden waarom de Basken net dat territorium opeisen en geen groter of kleiner gebied.

     

    Bron: Sociaal-Flamingantische Standpunten Nr.3

    02-07-2007 om 07:31 geschreven door Natxo  


    01-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een statige heer
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Telesforo Monzón
    De gave van het woord

    Op de IJZERBEDEVAART van 1 juli 1973, die in het teken stond van de vrijheidsstrijd van het Baskische Volk sprak een statige heer de massa toe, onder een loden zon. Hij deed dit in het Euskara en hoewel vrijwel niemand ook maar één woord begreep van wat hij zei, kreeg hij een stevig applaus: Telesforo Monzón had de gave van het woord. Hij schreef gedichten en liedteksten en een aantal van zijn artikels werden legendarisch. Maar hij kon ook een massa begeesteren. En dat bleek uit het applaus van de vele aanwezigen in Diksmuide, die dag.

    Monzón werd op 1 december in 1904 geboren in Bergara, een stadje in de provincie Gipuzkoa (met Donostia-San Sebastián als hoofdstad.) Op 27-jarige leeftijd was hij al schepen van zijn stad. In 1933 werd hij provinciaal PNV-voorzitter van Gipuzkoa en werd hij verkozen voor de Cortes in Madrid. 

    Bij het uitbreken van de Burgeroorlog hield hij in Donostia een gloedvolle rede tegen de staatsgreep van Franco en zijn kornuiten. Nadat het Baskisch Autonomiestatuut werd uitgeroepen werd Monzón Minister van Binnenlandse Zaken van een vrij Baskenland. Het was oktober 1936 en Monzón was slechts 32 jaar oud. Hij richtte de Baskische politie, Ertzaintza op en kocht wapens in het buitenland om de Baskische Republiek te kunnen verdedigen. Maar het tij keerde en bij de val van het Baskisch front, toen Spanje het geciviliseerde Baskenland begon te "Guardia-Civiliseren" diende Monzón de wijk te nemen naar "Ipar Euskal Herria", Noord-Baskenland, waar hij de Baskische diaspora opnieuw verenigde. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog trok Monzón naar Mexico. De reis per boot zou een echte Odyssee worden die maar liefst elf maanden duurde! In 1946 belandde Monzón in Parijs om deel uit te maken van de Baskische Regering in Ballingschap.
    Na onderlinge meningsverschillen stapte hij uit de regering, maar bleef wél partijmilitant. Bij de dood van de Lehendakari, Aguirre, in 1960, werd diens lijk opgebaard in Monzóns huis in Donibane Lohitzune (Saint Jean de Luz) waar nu de buste van Aguirre staat. De scheiding van ideeën en opinies binnen de PNV werd steeds groter naarmate er meer politieke vluchtelingen vanuit het Zuiden dienden te vluchten. Er was inmiddels een nieuwe generatie Gudaris (soldaten) aangetreden: ETA. In 1969 gingen Monzón en de pastoor van Sokoa, Piarres Lárzabal, over tot de stichting van "Euskaldunei Lagunt Biltzarra" waaruit later "Anai Artea" (Onder broeders) zou ontstaan. Bij Anai Artea konden de vluchtelingen, meestal ETA-leden, steeds terecht: voor steun, onderdak en werk, meestal in de kroegen van Petit Bayonne. (Er zou zelfs een Vlaamse vleugel van Anai Artea gesticht worden die een eigen tijdschrift uitgaf onder dezelfde naam en waaruit, dit maandblad, "Meervoud" ontstond.)

    Overgenomen uit "Meervoud" nr. 102.
     

    01-07-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  




    Foto

    UITGEBREIDE INFO
  • De Basken en hun strijd

  • E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Foto

    Baskische Identiteitskaart
    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Wij steunen een onafhankelijk Euskal Herria

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!