La Batalla de Noáin
30 juni 1521

De “Batalla de Noáin” van 30 juni 1521 was de enige grote veldslag die plaats greep tijdens de “Conquista de Navarra”, de verovering van Navarra, door  Castilla en Aragón, toen al verenigd. De twee protagonisten waren de troepen van het leger van Navarra, bijgestaan door de Fransen en de troepen van het machtige Castilliaans leger.       

Enrique II de Navarra (Sangüesa 1503 - Pau 1555) was regerend koning van Navarra vanaf 1517 tot zijn dood, was graaf van Foix, van Périgord, van Bigorra, van Albret en burggraaf van Bearn, Tursan, Gabardan, Tartas en Limoges.

Na de verovering van Navarra door Fernando el Católico in 1512 en de latere annexatie bij Castilla in 1515, waren er nog pogingen van de koning van Navarra om zijn rijk te recupereren. In 1521, ondernam Enrique II de Navarra "el Sangüesino" een derde en laatste poging, in de hoop dat het machtige Castilliaans leger niet zou reageren. Het leger van Enrique II, onder de leiding van generaal Asparrós, trok vanuit het noorden het land binnen met 12.000 infanteristen, 800 lansiers en 29 stuks artillerie. Hierbij werd steun verleend door de bevolking van Pamplona, Estella, Tafalla en Tudela die in opstand gekomen waren tegen de overheersers. Navarra werd heroverd en generaal Asparrós trok richting Logroño, buiten het koninkrijk Navarra gelegen. Intussen had Castilië zich gereorganiseerd met drie legerbrigades. De terugtocht van generaal Asparrós begon op 11 juni 1521 en eindigde op 30 juni 1521 op de vlakte van Salinas de Pamplona (kort bij Noáin en Pamplona) waar bloedig slag geleverd werd.        
De legers van Castilië, bestaande uit 30.000 manschappen, stonden onder het bevel van rijksmaarschalk Iñigo Fernández de Velasco, mederegent van Castilië, hertog van Nájera en onderkoning van Navarra. Generaal Asparrós beging een paar fouten door niet te wachten op versterking van 6000 man uit Pamplona en van 2000 man uit Tafalla en besloot tot de aanval over te gaan. Deze verrassingsaanval lukte in eerste instantie, maar een brigade van het leger van Castilië was er in geslaagd om via de berg Erreniega in de flank aan te vallen.  Asparrós raakte gewond en overhandigde zijn zwaard aan de bezetter bij wijze van overgave.     
Een paar duizend overlevenden uit Navarra reorganiseerde zich en namen de vallei Baztán-Bidasoa, het Castillo de Maya (Amaiur)  en de stad Fuenterrabía in. Hier konden de troepen van Castilië uiteindelijk de doodsteek geven aan het koninkrijk Navarra.

Op een heuveltje in de vlakte van Salinas de Pamplona staat nu een monument (zie foto) ter herdenking van de Batalla de Noáin.

30-06-2007 om 08:40 geschreven door Natxo  

Mikel Arrastia Agirre
+29 juni 1988

Mikel Arrastia Agirre werd in 1960 geboren in Orereta als oudste van twee broers. Zijn vader was afkomstig uit Gipuzkoa, zijn moeder uit Navarra. Op 16-jarige leeftijd maakte hij deel uit van een ecologische groep en stelde hij zijn diensten ter beschikking voor een cultureel Baskische beweging. Hij was ook lid van de dansgroep “Ereintza”. Hij studeerde in een school voor “Bertsolaris” en leerde op zich zelf “Txalaparta” spelen. Voortdurend was hij begaan met het lot van de politieke gevangenen en beklaagde er zich over dat er zo weinig voor hen werd gedaan. Ook de Euskaldunización en de Alfabetisering (zie artikel “AEK” van gisteren, 28 juni 2007) stonden hoog op zijn agenda. Hij werd leraar in een gau-eskola.           
Iets later werd hij inspecteur voor jeugdkolonies op het Departement Jeugd van de Baskische regering. Het nadeel was dat hij in die functie verplicht was lange tijd ver buiten de huiselijke omgeving zijn taak moest vervullen, vooral in de zomerperiode. De nostalgie naar zijn wijk Gaztaño te Orereta werd zo groot, dat hij het even voor bekeken hield. Al vlug vond hij een nieuwe functie als verantwoordelijke in het sportcomplex van Bidebieta.  
Op 20 december 1986 trouwt hij met Inma en ze vestigen zich in de wijk Gaztaño, waar het koppel een enorm aanzien genoot bij de buren. Hij stond immers altijd op de eerste rij om mensen te helpen met om het even wat.         
Op 29 juni 1988 omsingelde de politie het huis van Mikel en Inma, en toen Mikel zich daarvan bewust werd, trachtte hij via het dak van de buren te ontsnappen. Maar hij werd in het nauw gedreven, en toen hij het nutteloze van zijn ontsnapping inzag, gooide hij zich van het dak. Tijdens de overbrenging naar het ziekenhuis overleed hij aan zijn verwondingen.     
Hij was geen lid van ETA, maar een doorn in het oog van de politie omdat hij opkwam voor zijn volk.

29-06-2007 om 08:35 geschreven door Natxo  

AEK

Alfabetatze Euskalduntze Koordinakundea
Coordinadora de Alfabetización y Euskaldunización

AEK is een organisatie die instaat voor het opnieuw aanleren (na een verbod van 40 jaar op de taal) of het initieel leren van de Baskische taal (Euskaldunización). Zij maken er ook hun werk van om de oudere bevolking te alfabetiseren.

De eerste alfabetiseringsprojecten kregen gestalte in 1965 met de eerste campagne. Er was toen nog geen sprake van coördinatie. Met een aantal alfabetiseringsgroepen werden alle hoeken van Euskal Herria aangedaan om personen, die oorspronkelijk euskaldun (Baskisch sprekend) waren, opnieuw te leren spreken en te schrijven, en om personen die geen euskaldun waren, de taal aan te leren. Zo’n persoon zal  later “euskaldun berri” genoemd worden of een “nieuwe” euskaldun. Uit die eerste campagnes ontstaan de “gau-eskolas”, bij ons bekend als avondscholen, avondonderwijs, maar dan niet gesubsidieerd door de Spaanse staat.

Gedurende het cursusjaar 1974-75 ontstaat de associatie van de “gau-eskolas” in Gipuzkoa. Daarop volgen associaties in Bizkaia, Nafarroa (Navarra) en Iparralde (Frans-Baskenland). In 1976 beslissen de centra van Bizkaia zich te organiseren, te coördineren, en verkiezen als naam: AEK. De rest volgt en in 1979 wordt het eerste congres van AEK-Hegoalde (Spaans-Baskenland) gehouden. In 1980 wordt AEK ook in Iparralde officieel.         

Van af dit moment kent de vereniging een gestage groei. Tegenwoordig is het een bijzonder belangrijk organisme dat activiteiten van Euskaldunización en Alfabetisering over het gehele grondgebied van Euskal Herria (Euskadi en Frans-Baskenland) ontwikkelt. Er zijn nu al meer dan 100 centra, geschraagd door meer dan 600 leraars. Ieder jaar wordt ten voordele van AEK de Korrika georganiseerd, om de broodnodige fondsen te verwerven.     

28-06-2007 om 08:20 geschreven door Natxo  

Een zoetzure smaak

De 60 leden van TAT- Torturaren Aurkako Taldea die gisteren, 26 juni 2007, in Brussel aanwezig waren, zijn teruggekeerd naar Euskal Herria met een zoetzure smaak in mond.

Zij waren wel opgetogen over het feit dat zoveel Europarlementariërs hen aandachtig beluisterden en van de ene verbazing in de andere vielen bij het aanhoren van zoveel folterleed. Zij konden maar niet begrijpen dat er nog altijd gefolterd wordt in het “democratische” Spanje.

Ook in het Vlaams Parlement kon op een welwillend oor gerekend worden, maar het antwoord van al die volksvertegenwoordigers was vernietigend: “Zij konden geen druk uitoefenen, omdat dit een interne staatsaangelegenheid was.” Hypocrieten! Er wordt nog altijd gefolterd met een totale willekeur. Zij schruwelen hun afkeer uit als Amerika iets mispeutert, maar over wat in Spanje gebeurt, zwijgen ze in alle talen.

Merkwaardig is ook dat in geen enkele Spaanse krant iets over  de “Internationale Dag voor de slachtoffers van Foltering” te vinden is, zelfs niet met behulp van een zwaar vergrootglas. Er is één uitzondering: de krant “Gara”.

27-06-2007 om 10:24 geschreven door Natxo  

Lingua Navarrorum

“De taal is een uitdrukking van eerste rangorde van collectieve identiteit, een

basisindicator van culturele verscheidenheid. (…) De taal vat op een bepaalde manier de

culturele ‘essentie’ van een natie samen, in de zin van een voortdurend onderdeel van een

erfenis die de leden ervan terugvoert naar hun historisch verleden. Opdat een taal een

dieper en wijdverspreid nationaal gevoel doet ontstaan, moet die taal daarom verbonden

zijn met een geschiedenis die deze taal kan uitdrukken, doorgeven en symboliseren.”

Ricardo De La Encina, Poder y Comunidad, una sociología del nacionalismo, blz 268-269)

De Baskische taal moet vaak het hoofd bieden aan onbegrip en misprijzen. Dat heeft uiteraard veel te maken met de dominante en harde Franse en Spaanse taalpolitiek, en met het imago dat over deze taal in diverse media wordt verspreid. In de 1^ste alinea hieronder wordt meegegeven dat de “lingua navarrorum” in het historische koninkrijk Navarra het Baskisch was. Na de val van dit koninkrijk (1521) is deze taal gedurende vijf eeuwen onderdrukt geweest en kan de taal uiteindelijk pas sinds ruim vijfentwintig jaar ademhappen. Dit betekent allerminst dat het Baskisch gered is. Het Euskara moet nog steeds opboksen tegen vooroordelen, tegen wettelijke beperkingen, tegen het Frans, tegen het Spaans en tegen lui als Miguel Sanz, UPN, de PP van Navarra.

---------

(Bron : W. Hensgen)

Ooit werd het Euskara, het Baskisch, “Lingua Navarrorum” genoemd, de taal die aan het Hof van de koningen van Navarra gesproken werd. Nu spreken die ongekroonde “koningen” van Navarra Spaans en het voetvolk moet alle moeite doen om toch maar een paar woorden Baskisch te kunnen, te mogen spreken. In “Noticias de Navarra” stond eind mei 2007 een overzicht van de stunts uit de voorbije periode die begint in 2003.

2003

Miguel Sanz hernieuwt zijn mandaat als president van Navarra. Yolanda Barcina als burgemeester van Iruñea-Pamplona. Beiden zijn van de UPN, de PP van Navarra.

Juli: Tijdens de zomervakantie keurde UPN (met de steun van coalitiepartner CDN) de eerste van de drie wijzigingen van de verordening van het Euskara goed met de bedoeling de hele inhoud uit te hollen en de uitvoering ervan te controleren. Het Europees Instituut voor de Minderheidstalen klaagde de wijzigingen aan.

Oktober: De Regering van Navarra trekt, zonder dit te verantwoorden, de subsidie (toegekend door het Parlement van Navarra) voor de Baskischtalige scholen in de niet-Baskischtalige zone van Navarra terug.

2004

Januari: Het Europees Bureau voor Minderheidstalen maakt een rapport over Navarra bekend waarin de taalpolitiek van de Regering van Navarra wordt afgekeurd omdat het gebruik en de “normalisering” van het Euskara getorpedeerd wordt. President Sanz noemt het rapport onduidelijk en scheefgetrokken.

Maart: Aznar struikelt over de verkiezingsuitslag na aanslagen door Moslimextremisten die hij in de schoenen van ETA wilde schuiven. Navarra deelt in de klappen.

Het negeren door de regering van de Baskische cultuur komt zelfs in de Geschiedenis van de Literatuur terecht! De Regering geeft een “Letterkundige Geschiedenis van Navarra in de 20^ste  eeuw” uit (geschreven op de Universiteit van Opus Dei), maar “vergeet” een aantal betekenisvolle Baskischtalige auteurs uit Navarra!

Mei:  De Raad van Europa, die als mandaat de verdediging van de mensenrechten en de parlementaire democratie heeft, stuurt een delegatie naar Navarra omwille van de bezorgdheid voor de situatie van de Baskische Taal, Euskara.

September:  Het Parlement van Navarra richt, onder de blik van Europa, een commissie over taalpolitiek op om de realiteit van het Euskara in Navarra te analyseren.  Acht maanden later wordt de commissie opgeheven zonder enig resultaat.

Oktober: Er raakt bekend dat de Regering van Navarra een circulaire verstuurd heeft naar de koorfederatie waarin gesteld wordt dat bepaalde opvoeringen enkel in het Spaans moeten gebeuren.

December: Hoewel de begroting van Navarra met 6 % stijgt wordt de steun aan de Baskische taal met 30 % gekort. (en het was al geen vetpot!)

Burgemeester Yolanda Barcina vraagt borgsommen op te leggen om Olentzero (de Baskische “Kerstman-Sinterklaas”) vrij te laten rondlopen. Olentzero brengt het speelgoed voor de kinderen en houtskool voor wie niet “zoet” was. Yolanda Barcina kennend…     

2005 

Januari: Geheel volgens de wet, door middel van een decreet, worden de twee enige tv-zenders die in Navarra in het Baskisch uitzenden in de Baskischsprekende zone in de illegaliteit gedreven.

Maart: De PP van Navarra (UPN) maar ook de Socialisten (PSN) zien geen reden om iets te doen aan de Taalwet “La Ley del Vascuence”. UPN geeft als reden dat het geweld eerst moet ophouden!?! De PSN meent dat alles in orde is. In september komt Europa met een heel andere mening.

Juni: Voor de derde keer en dan nog in de zomer wijzigt UPN (samen met de spitsbroeders van CDN) de verordening aangaande het gebruik van het Baskisch in het stadhuis van Iruñea-Pamplona. Vanaf heden wordt over het aantal werklieden dat let op de Baskische taal in de straten (wegwijzers, plaatsnamen enz…) beslist door burgemeester Barcina en haar gevolg. Alsof Maingain (FDF) en zijn racistische vrienden het gebruik van het Nederlands in Brussel gaan controleren!

Augustus: In Azpilagaña opent de gemeente Pamplona een kinderdagverblijf waar de taal Engels-Spaans zal zijn, daar waar de bevolking Baskisch taalgebruik had gevraagd. Een jaar eerder gebeurde hetzelfde in Rochapea.

September: De Europese Raad publiceert haar trapport over de bevindingen aangaande de Baskische taal in Navarra. De Regering van Navarra verkrijgt een opschorting en president Sanz probeert de boodschap én de boodschapper te minachten, zoals dat al eerder gebeurde. De aanbevelingen uitvoeren behoort niet tot de politieke gewoonte van dit soort lui!

December: Olentzero, de oeroude Baskische figuur die de zonnewende aankondigt en het speelgoed voor de kinderen brengt (maar vaak houtskool over de stoep van de politici uitschudt) wordt in Areso (Navarra) gearresteerd door twee Guardia Civiles! Barcina vraagt een borgsom aan de personen die als Olentzero door haar stad lopen.           

2006

Januari: Op “Expolangues”, de Internationale Week van de Multiculturaliteit (!), wordt de Spaanse taal gepromoot. Na enkele dagen klaagt de UNESCO het negatieve gedrag van de Regering van Navarra in de taalpolitiek aan.   
Maart: Stefan Meter, Lid van het Comité van Experts in de Europese Raad, zegt in het Parlement van Navarra dat het Euskara meer moet beschermen, vooral in de gemengde taalzone.

De Regering daarentegen opent een onderzoek in vijf stadsdelen in verband met Olentzero en eist daarbij boetes tot 60.101 euro.

Juli: De Regering legaliseert uiteindelijk toch de Ikastolas in de Niet-Baskischtalige zone. Op hetzelfde ogenblik wordt de polikliniek van Barañan geopend zonder één woord Baskisch.

November: De Radiozender Euskalerria Irratia probeert opnieuw voor de rechtbank een uitzendvergunning vast te krijgen.

Hoewel 71,7 % van de bevolking van Galar, Beriáin, Aranguren en Noáin vraagt om tot de “gemixte” taalzone te horen wordt dit door de UPN-Regering afgewezen. 

2007

Januari: De Regering van Navarra erkent dat er “onvolmaaktheden” (amper Baskisch) zijn bij de signalisatie op de nieuwe “autoweg van de Camino” (naar Santiago de Compostela). Toch verklaart de rechtbank zich akkoord met de gebruikte borden maar treft wel een uiterst vreemde beslissing: In Gares-Puente la Reina blijft het Spaans terwijl het in Zizur Baskisch-Spaans wordt.

April:

Na méér dan 12 jaar Strategisch Plan aangaande Euskara kwalificeert de Directeur-generaal van de Universiteiten  en van de Taalpolitiek in Baskenland van de Regering dit Plan absurd! Enige dagen eerder vroeg “Ollarra” in  Diario de Navarra “waarom we de politieke gril van sommige minderheden moeten betalen”! Maar tijdens dezelfde maand betaalde dezelfde krant van de Requetés aan de Baskische Academie om hun archieven in het Baskisch te digitaliseren! “Ollarra” is erger dan een “negationist”. Hij verheerlijkt de Francodictatuur en zei zelfs ooit dat “het onder Franco beter was.”  José Javier Uranga Santesteban, “Ollarra” was tussen 1962 en 1990 directeur van Diario de Navarra. Op 22 augustus 1980 kwam hij levend onder 8 ETA-kogels vandaan.

27-06-2007 om 08:41 geschreven door Natxo  

Internationale dag
voor slachtoffers van foltering
26 juni 2007

De martelmethodes zijn bijna standaard diegene die geen sporen achterlaten: uitputtende fysieke oefeningen, of urenlang in een gehurkte positie staan, klappen met een telefoonboek op het achterhoofd, pistolen in de mond stoppen (schijnexecuties), onthouden van slaap, toilet en voedsel, dreigen met verkrachting of seksueel geweld (dit komt voor bij zowel mannen als vrouwen) en natuurlijk de beruchte plastic zak (Bolsa) of het bad (Baño) om mensen te laten flauwvallen wegens luchttekort. Favoriet bij zowel de Guardia Civil als de Ertzaintza (Baskische Politie) is ook het uittrekken van allerlei lichaamshaar, dreigen met elektroshocks (en soms de toepassing ervan) en vrienden of vriendinnen van de verdachte aftuigen voor hun ogen. Meestal begint de lijdensweg met een arrestatie, zak over het hoofd en met het hoofd tussen de knieën urenlang in een auto vervoerd worden (meestal naar Madrid). Waarvan je verdacht wordt is niet belangrijk, de verklaring waarop je misschien uiteindelijk veroordeelt gaat worden moet immers nog geconstrueerd worden. De arrestatie is primair bedoeld om je van je politieke ideeën af te brengen, je bang te maken, willoos en paranoia en je psychologisch stuk te maken. De wetenschappelijk geteste martelmethoden vallen je persoonlijkheid aan, je omgeving, je familie, je vrienden, de maatschappij waarin je leeft. Al je zekerheden moeten wegvallen.

Tot mijn grote verbijstering blijft het in Spanje eens te meer oorverdovend stil.

De groepering die opkomt tegen de folterpraktijken in Spanje, TAT-Torturaren Aurkako Taldea, heeft ter gelegenheid van die internationale dag een mars naar België georganiseerd. Een delegatie Basken die gefolterd werden, politieke en syndicale vertegenwoordigers, zullen voor het Europees Parlement het “democratische” Spanje aanklagen.

Voor Spanje geen punt, voor de Europese Unie van groot belang

Naar aanleiding van de negende Internationale dag van de Verenigde Naties voor slachtoffers van foltering (26 juni 2007) onderstreept de Europese Unie hoezeer zij belang hecht aan het uitbannen van foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende wijzen van behandeling of bestraffing overal ter wereld en aan volledige rehabilitatie van de slachtoffers.

Foltering is niet alleen een tragedie voor de slachtoffers, de directe en de indirecte slachtoffers. Foltering is ook onterend en schadelijk voor de geest van degenen die anderen folteren en onderwerpen aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing, en voor samenlevingen die dergelijke wandaden tolereren. Een cultuur van straffeloosheid is onaanvaardbaar.

De EU herinnert er met klem aan dat de toepassing van foltering en andere vormen van wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing absoluut verboden is en dat alle landen moeten waken voor iedere toepassing van dergelijke barbaarse praktijken. Onder verwijzing naar Resolutie 60/148 die de Algemene Vergadering van de VN op 16 december 2005 heeft aangenomen, herhaalt de EU haar principiële veroordeling van maatregelen of pogingen van staten of ambtenaren om foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing onder om het even welke omstandigheden, ook omwille van de nationale veiligheid, te legaliseren, toe te staan of te aanvaarden.

De EU roept alle staten die zulks nog niet hebben gedaan dringend op ten spoedigste tot het Internationale verdrag tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing toe te treden en hun medewerking te verlenen aan de desbetreffende internationale mechanismen. Het stemt de EU tot tevredenheid dat Madagaskar en Nicaragua vorig jaar het VN-Verdrag tegen foltering hebben bekrachtigd.
…..

De EU wenst van deze gelegenheid gebruik te maken om de niet aflatende inspanningen te prijzen van de vele NGO's en individuen die zich onvermoeibaar inzetten om foltering tegen te gaan en het lijden van de slachtoffers te verzachten, alsook om, ter gelegenheid van deze belangrijke dag op de kalender van de Verenigde Naties, de publieke opinie te mobiliseren. De EU is vastbesloten zich nog intensiever in te zetten om de wereld van deze gesel te verlossen.

De toetredende landen Bulgarije en Roemenië, de kandidaat-lidstaten Turkije, Kroatië en de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië, de landen van het stabilisatie- en associatieproces en mogelijke kandidaat-lidstaten Albanië, Bosnië en Herzegovina, Servië, en de EVA-landen IJsland, Liechtenstein en Noorwegen, die lid zijn van de Europese Economische Ruimte, alsmede Oekraïne en de Republiek Moldavië, sluiten zich bij deze verklaring aan.

…..

26-06-2007 om 08:30 geschreven door Natxo  

Foz de Lumbier
+25 juni 1990

Op 25 juni 1990 kwam het even vóór de middag, in de Canyon (La Foz) de Lumbier, 30 km ten Z.O. van Pamplona, tot een vuurgevecht tussen leden van de Guardia Civil en vermeende ETA-leden. Hierbij verloren één Guardia Civil en twee ETArras in bijzonder duistere omstandigheden het leven. Hoewel het onderzoek gemanipuleerd werd, weet niemand wat er écht gebeurde! Na afloop van de eerste schietpartij vroegen de “terroristen” aan de Nederlanders, Margareta Husken en Rob Van Der Knaap, medewerkers van Vrij Nederland, die er op wandel waren en zodoende ongewild getuigen van het voorval, of ze een auto hadden. Langzaam komt de Guardia Civil de buurt omsingelen en met een helikopter overvliegen. De Nederlanders horen later nog schoten. De volgende morgen worden de lijken van de vermeende ETA-leden Suana Arregui en Juan María Lizarralde gevonden op een plaats die voordien met politiehonden werd uitgekamd! Maar de avond voordien werd één van de “terroristen”, Germán Rubenach, gearresteerd en overgebracht naar een ziekenhuis in Pamplona. Hoewel hij een kogel via zijn mond door het hoofd had gekregen werd hij toch dagenlang ondervraagd in de… intensive care!  Daarbij ‘verklaarde’ hij dat hijzelf en zijn makkers besloten hadden elkaar een kogel door het hoofd te jagen “beter dan in handen van de Guardia Civil te vallen” !!!! De vraagtekens waren enorm. De Spaanse minister van Binnenlandse Zaken, de Bask José Luis Cocuera, die het van elektricien tot Regeringslid had gebracht kon niet eens kaarten zonder rood te worden. Hij moest nu de officiële verklaring op TV komen vertellen. Nog nooit had iemand van ETA zelfmoord gepleegd om uit de handen van de Guardias te blijven. Ware het niet zo triest, dan zou een schaterlach zijn opgestegen. Zelfs toenmalig Lehendakari Ardanza geloofde de officiële versie van de zelfmoord niet. Op de begrafenis van Arregui en Lizarralde werd een “herderlijk schrijven” van de Bisschop van San Sebastián, Monseñor Setién  voorgelezen. Die was duidelijk en weigerde de verklaring van Corcuera te geloven. Arregui en Lizarralde waren geruime tijd na het vuurgevecht beiden gewoon afgemaakt! (Hoogstwaarschijnlijk door de twee schoten die de Nederlanders hoorden nadat de Guardia Civil reeds in vol ornaat aanwezig was.) Bovendien waren de Nederlanders de enige personen die het duo nog levend gezien hadden ná het vuurgevecht.  

De twee Nederlanders mochten, hoewel ze geen Spaans spraken, beiden toch “getuigen”. Hun gebaren werden door een politieman “vertaald”!

Zes jaar na het voorval werd Rubenach officieel vrijgesproken van de moord op zijn metgezel, Susana Arregi. “Wie schoot haar dan wél dood?” vroeg Herri Batasuna zich terecht af.

 “Laten wij alles geven
voor de vrijheid die wij liefhebben”

Op zaterdag, 25 juni 2005 werd hulde gebracht aan de Baskische dichter Estepan Urkiaga "Lauaxeta" (Laukiz 1905-1937), in aanwezigheid van zijn familie. De plechtigheid greep plaats aan de muur van het kerkhof van Santa Isabel in Vitoria-Gasteiz, waar hij 70 jaar geleden gefusilleerd werd tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Een gedenkplaat werd onthuld met daarop geschreven: "Dana emon behar jako maite dan askatasunari" (Laten wij alles geven voor de vrijheid die wij liefhebben) en "Gure poeta eta idazlea hemen fusilatu zuten. 1937 ekainaren 25ean" (Onze dichter en schrijver werd hier geëxecuteerd. 25 Juni 1937). Er is ook een borstbeeld voor hem ingehuldigd. Op het borstbeeld, dat twee meter hoog is, staat de symbolische zin die de poëet ooit heeft uitgesproken:

Dana emon behar jako maite dan askatasunari
Laten wij alles geven voor de vrijheid die wij liefhebben

25-06-2007 om 07:56 geschreven door Natxo  

Voor een democratisch proces

ANV had het initiatief genomen tot een protestbetoging op zaterdagavond, 23 juni 2007. Er waren verscheidene duizenden protestanten die onder het motto “Ten gunste van een democratisch proces” en “Tegen de schrapping van kieslijsten”. Verboden kieslijsten die in veel gemeenten het grootste aantal stemmen kregen.          
De betoging startte op de plaza Aita Donosti en kon o.a. rekenen op de aanwezigheid van Joseba Permach en Rufi Etxeberria (Batasuna) , Rafa Diez (secretarisgeneraal van LAB) en Nekane Erauskin (EHAK).          
Bij een toespraak achteraf werd de PSOE verwittigd: “Als de PSOE op dezelfde weg voortgaat, zal ze zich omvormen tot een slechte fotokopie van de vermaledijde PSOE uit de meest zwarte bladzijden van het Staatsterrorisme onder González.”           
Ook de PNV kreeg een veeg uit de pan: “Met deze partij, de PSOE, bakt de voorzitter van de PNV zoete broodjes.”

24-06-2007 om 09:58 geschreven door Natxo  

Het ontstaan van Batasuna

Op 24 juni 2001 werd te Pamplona de stichtingsakte van de nieuwe politieke partij BATASUNA openbaar gemaakt, in het bijzijn van de voltallige Mesa Nacional, nationaal bestuur.

Kopstukken van het huidige Batasuna

Het objectief van de nieuwe partij, Batasuna, was de onafhankelijkheid ten aanzien van ETA, de verruiming van de partij naar allen die de onafhankelijkheidsgedachte (zelfbestuur)  hoog in het vaandel hielden en het naleven van het “Pact de Lizarra”, afgesloten in 1998 door HB, PNV-EA en IU, dat het principe van een soeverein Groot-Baskenland onderschreef. In het Pact pleitten de partijen ook voor onderhandelingen met ETA, dat daadwerkelijk een wapenstilstand afkondigde. Het akkoord was een initiatief van Herri Batasuna. Dit Pakt werd op 12 september 1998 ondertekend door de Partido Nacionalista Vasco, Herri Batasuna, Eusko Alkartasuna, Ezkerra Batua, ELA/STV, LAB, AB, Batzarre, Zutik, EHNE, ESK-CUIS, STEE-EILAS, Ezker Sindikala, Hiru, Gogoa, Amnistiaren Aldeko Batzordeak, Senideak, Bakea Orain, Elkarri, Egizan, Herria 2000 Eliza, Gernika Batzordea en Autodeterminazioaren Biltzarrak. Op 22 februari 2000 werd het regeerakkoord eenzijdig door de PNV opgezegd, als gevolg van de aanslag op de socialistische leider Fernando Buesa.

Bij de heropstart en bij de verandering van de naam bleef nochtans het zwaard van Damocles boven de nieuwe partij hangen: het illegaliseren van de nieuwe partij was een kwestie van maanden. Bij die vorming was er wel een afscheiding geweest van Aralar, voorgezeten door Patxi Zabaleta, die de officiële lijn niet wilde volgen: Batasuna veroordeelde het geweld niet, Aralar zou dit wel doen. Een nieuwe onafhankelijke partij was dus gevormd.    

Op 19 april 2002 diende de ministerraad een wetsontwerp in "Ley Orgánica de Partidos Políticos". Na goedkeuring door de Consejo General del Poder Judicial  (Algemene Raad van de Rechterlijke Macht) en de Consejo de Estado (Raad van State) konden op 27 juni 2002 alle politieke partijen verboden worden die in een netwerk van terroristische activiteiten konden gesitueerd worden. Deze wet werd goedgekeurd door de regerende PP en door de oppositie PSOE en  de gevolgen van die wet waren verregaand: lokalen konden gesloten worden, bankrekeningen geblokkeerd, vergaderingen verboden, webstekken getorpedeerd, manifestaties verboden, en zo voort. Dit was het startschot voor magistraat Baltasar Garzón om zijn duivels te ontketenen.
Op 5 juli 2002 liet Garzón beslag leggen op alle goederen van Batasuna en vorderde de blokkering van al hun bankrekeningen.        
Op 26 augustus 2002 vaardigde hij een bevelschrift uit waarbij Batasuna gedurende 3 jaar verboden werd activiteiten te organiseren en als toemaatje werden alle lokalen van Batasuna gesloten. Dezelfde dag werd een wetsvoorstel ingediend in de Cortes die, op basis van de “Ley de Partidos Políticos”, de weg moest vrijmaken om Batasuna, Herri Batasuna y Euskal Herritarrok te illegaliseren.      
Op 21 november 2002 stelde Garzón de koepel van Batasuna (22 leden) in beschuldiging voor “lidmaatschap van een gewapende organisatie”. Onder hen bekende namen zoals,  Jon Idígoras, Adolfo Araiz, Karmelo Landa, José Luis Elkoro, Joseba Permach en Floren Aoiz.
 Bijna een maand later worden 18 dirigenten veroordeeld, maar onder een borg van 12.000 euro’s voorlopig in vrijheid gesteld.         
Op 27 december 2002 verklaart het Hooggerecht alle bewijsvoering ontvankelijk en kan het proces van de illegalisering van start gaan op 8 januari 2003. Op 28 maart 2003 wordt het vonnis nog eens bekrachtigd voor de rechtbank van de Sala Especial del Tribunal Supremo (Hooggerechtshof). Nu kon niemand er nog aan twijfelen: Batasuna werd in de illegaliteit gedrongen.

24-06-2007 om 00:00 geschreven door Natxo  

Eigen manipulatie in de schoenen
van anderen schuiven

Op 23 juni 2004 meldden de kranten dat ex-regeringspresident José María Aznar niet moet komen getuigen voor de onderzoekscommissie van het Spaanse Congres aangaande de aanslag van 11 maart in Madrid.

Natuurlijk heeft Aznar niets van doen met deze verschrikkelijke zaak. Hij sprak ná deze aanslag wel met de directeurs van de voornaamste Spaanse kranten. Hij drong er bij hen op aan om ETA als dader aan te wijzen en Arnaldo Otegi in diskrediet te brengen….

De schandalige manipulatie van al dat leed had als enige bedoeling de verkiezingen van enkele dagen later te winnen. Maar het bedrog kwam nét op tijd uit en de Partido Popular verloor de verkiezingen.

Nú wil de PP laten uitzoeken of PSOE de situatie niet gemanipuleerd heeft om een regeringswijziging te forceren!

Ze schamen zich nergens voor!

23-06-2007 om 09:02 geschreven door Natxo  

VLERNIKA

Vlaanderen en Gernika

De Spaanse burgeroorlog woedde van 1936 tot 1939. Om hun kinderen van het oorlogsgeweld te hoedden, zonden veel Spanjaarden hun kroost naar veiliger oorden. In België organiseerden gezinnen solidariteitsacties. Zo vingen Gentse families meer dan tweehonderd voornamelijk Baskische kinderen op. Het spreekt voor zich dat dit een heel emotionele gebeurtenis was voor de kinderen, de achtergebleven familieleden en de pleeggezinnen. Nadat het geweld geluwd was, kwam Franco aan de macht. Sommige kinderen keerden toen terug, anderen bleven in België en bouwden hier hun leven op. De organisatie “Los Niños de la Guerra” bracht de Spaanse vluchtelingen later opnieuw samen. Het is niet de eerste keer dat Trefpunt projecten organiseert met deze organisatie.

Op maandag, 25 juni 2007, zendt Canvas om 20:50 u een documentaire uit
over deze gebeurtenis.

Met de multimediaproductie Vlernika wil vzw Trefpunt herdenken dat het 70 jaar geleden is dat een kinderuittocht - weg van de burgeroorlog - op gang kwam uit Spanje. Gent speelde een voortrekkersrol in de opvang en verwelkomde honderden Spaanse kinderen.

Het kantoor van de Baskische afdeling van “Los niños de la guerra” zit verscholen in een geblokt appartementencomplex in de Baskische stad Bilbao. Enrique Urkijo en Lido Bartolomé verwelkomen de Gentse delegatie. Aan de muren hangen talloze affiches die herinneren aan het verhaal van de oorlogskinderen. Niet minder dan 30.000 Spaanse kinderen gingen in 1937 op de vlucht voor de vreselijke burgeroorlog.       

De 78-jarige Enrique Urkijo was een van hen. Hij vertrok in 1937 op een onzekere reis met het schip La Habana. Hij keerde al na twee jaar terug naar Spanje, maar blijft de Belgen dankbaar voor de opvang. Uiteraad is hij blij met de komst van de Belgische delegatie. ,,We komen zeker met 20 tot 30 niños naar Gent op 10 juli'', verzekert hij. Vlernika wordt gemaakt naar aanleiding van het Feest van de Vlaamse Gemeenschap. Zijn vereniging telt, in Bilbao, 600 leden die in 1937 als kinderen werden geëvacueerd.   

Bewogen jeugd        

De Gentse politiecommissaris Manuel Mugica Gonzalez is de zoon van een van die niños. Zijn vader Angel arriveerde in 1937 in Gent, met zijn broer Manuel. Maar ze werden prompt gescheiden. Angel bouwde hier een leven op als een succesvolle kapper. Druppelsgewijs loste hij iets aan zijn zoon over zijn bewogen jeugd - hij werd beschoten en gewond - alsook over de vlucht naar België.
Op een kaart in het kantoor zie je welke landen kinderen hebben opgevangen. België ving 3.200 kinderen op. Verhoudingsgewijs is dat is veel. België - en zeker Gent - hadden een groot hart toen.   
,,Toen ik zes maanden oud was nam mijn vader me al mee naar het Baskenland'', vertelt Manuel. ,,Hij had hier vrienden en familie. Later nam ik op mijn beurt mijn vriend Johan De Block mee. Hij is historicus en was meteen gepakt door de geschiedenis van de Spaanse burgeroorlog en de Baskische strijd. Met Miguel Gaston Echevarria, een vriend van mijn vader, hebben we “Los niños de la guerra” opgericht.''        

In 1987, voor de vijftigste verjaardag van de evacuatie, organiseerden ze een historische bijeenkomst. Ze baseerden zich op een foto genomen aan de Achtersikkel in Gent uit 1937 van de Spaanse vluchtelingenkinderen. Ongeveer 135niños, waarvan 45 uit San Sebastian en Bilbao, kwamen erop af. Die actie kreeg nationale weerklank. De foto belandde ook in vier Baskische kranten.      

Guido De Leeuw, voorzitter van vzw Trefpunt, zag enkele jaren geleden een documentaire van Isabelle Schepens over de Spaanse niños. ,,Ik ken Manuel al jaren. Plots zag ik hem, zijn vader en andere Gentenaars die ik kende in die documentaire. Het bleken Spanjaarden te zijn. Maar ik wist niets van hun geschiedenis, daar hadden we nog niet over gepraat. Die documentaire en dat verhaal over solidariteit grepen me echt aan.''      

In 2002 werd de leden van de vereniging voor de 65ste verjaardag officieel ontvangen op het Gentse stadhuis door de burgemeester en de gouverneur. Toen groeide het idee om voor de 70ste verjaardag van de kinderexodus uit Baskenland een grote productie te maken. ,,We mogen de wreedheid die toen gebeurde niet vergeten. Deze 70ste verjaardag is ook een van de laatste kansen. De niños zijn allemaal eind zeventig of al tachtigers.''        

Guido De Leeuw en Manuel Mugica Gonzalez trokken al twee keer naar het Baskenland om de productie voor te bereiden. Onlangs reden ze opnieuw de 1.150 kilometer. Ze namen componist Dick Van der Harst, intussen ook aangesteld als de Gentse stadscomponist, en enkele persmensen mee. San Sebastian, de stijlvolle badplaats aan de golf van Biskaje is de uitvalsbasis. Maar ook Bilbao en hoofdstad Vittoria hebben nog weinig geheimen voor hen.           
Vorig jaar in september vroeg Guido De Leeuw aan Dick Van der Harst of hij de compositie voor Vlernika wilde schrijven. Bij een cortado (koffie met een klein scheutje melk) doet hij zijn verhaal. ,,Ik was nog nooit in het Baskenland geweest. In december was ik er voor het eerst. Toen ontmoette ik ook Juan Mari Beltran, een kenner van de Baskische muziek. Het klikte tussen ons. De thematiek spreekt me ook aan. Ik ben altijd gevoelig geweest voor sociaal-culturele onderwerpen. Mijn vader heeft in een Jappenkamp gezeten.''     

Mooie melodie          

In 2001 kreeg Van der Harst al de Louis Paul Boon Prijs voor het engagement in zijn werk. Hij schreef veel voor muziektheater en werkte samen met Guy Cassiers, Alain Platel en Eric De Volder. In zijn loopbaan omarmde hij al zoveel muzieken, uit andere tijden, andere landen en andere culturen. Hij wist ze samen te smelten tot vindingrijke, maar ook hedendaagse muziek. ,,Ik besef wel dat ik op het groot podium zal staan en de muziek toegankelijk moet houden, ook uit respect voor de niños.''       

Van der Harst heeft nog geen noot muziek op papier staan, ,,Het zit in mijn hoofd'', verzekert hij ons en hij tikt eens tegen zijn schedel. ,,Ik ga er ook Baskische muziek in verwerken. Maar Baskische muziek bestaat in feite niet. Ze is zeker niet Spaans gekleurd. Zoals we gisteravond in die bar hoorden lijkt het soms op Tex Mex. Maar je hebt ook echte liederen en de volksmuziek met de Txalaparta. Ik verzamel nu zoveel mogelijk Baskische muziek.''         

,,Ik hoorde ook een mooie melodie op de klokken van een kerk in Guernica. Dat ga ik zeker gebruiken. Het zou om een bekend liedje gaan dat begint met de woorden Ook twee liedjes van Federico Garcia Lorca wil ik gebruiken.''           
Een belangrijke figuur in het ensemble, dat zal bestaan uit elf Vlaamse en vier Baskische muzikanten, worden de Baskische zangeres Maddi Oihenart en multi-instrumentist Juan Mari Beltran. Een rit langs kronkelige wegen door een lieflijk golvend Baskisch landschap leidt naar Juan Mari Beltran in het dorpje Oiartzun. Hij bouwde een oude hoeve om tot een museum met een uitgebreide instrumentenverzameling, een bibliotheek, een fonotheek en een beeldarchief. Je kunt hem de Baskische Hubert Boone noemen. Blaasinstrumenten, accordeons, maar ook een eenvoudig houten plaatje dat door de lucht wordt rond gezwierd - de kreet van de wind - en blaasinstrumenten gemaakt met hoorns van bokken horen erbij.           
Hij leert Van der Harst ook Txalaparta spelen. Txalaparta is het magische woord in de Baskische muziekcultuur. Het gaat om een primitief instrument. Over twee omgekeerde manden worden houten balken gelegd. Daarachter staan de Txalalapartaspelers. Zij laten twee houten stokken neerdalen op de balken en creëren ritmische patronen. Van der Harst is er redelijk vlug mee weg, maar je ziet dat Beltran geoefend is en de stokken sierlijk kan laten zweven. Met dergelijke stokken werden vroeger de appels voor de cider tot moes gestampt. Daar komt de cadans vandaan. Vandaag worden ook al zeer geraffineerde opnamen met Txalaparta gemaakt.    

,,Ik ga veel blazers gebruiken, maar ook veel slagwerk, ja ook de Txalaparta'', zegt Van der Harst. ,,Ik schrijf geen filmmuziek, het wordt een concert met beelden. Half mei zit ik samen met Fabio Wuytack om tot een structuur te komen.''         
Het bezoek aan de cultuurafdeling van de Baskische regering in de hoofdstad Vittoria-Gasteiz is een half succes. Guido De Leeuw en Manuel Mugica Gonzalez weten geld los te weken om de kosten voor de vier Baskische muzikanten te betalen. Maar ze zouden graag Vlernika in het najaar naar San Sebastian, Bilbao en Vitttoria brengen. Ze vangen bot. ,,Het geld is op'', luidt het sec. Ze zijn een beetje de put in en begrijpen het niet. ,,Dit past toch perfect bij de herdenkingen die hier ook plaats hebben.''    

Grijze hemel 

Onder een grijze hemel trekken we naar de oudste Baskische stad Guernica. Ons pad leidt door een bergachtig weinig bewoond gebied. Guernica is een kleine stad met op een heuvel het oude Baskische parlement. In de tuin staat een oude afgeknotte eik in een monumentaal stenen schrijn. De eik is het symbool van de Baskische zelfstandigheid.         
Even later zitten we in een inleefkamer in het Museum de la Paz, een soort Baskisch vredeshuis. We horen hoe een Spaanse moeder de voortdurende bombardementen beleeft. Het stadje werd gedurende drie maanden gebombardeerd. Tot het fatale bombardement op 26 april 1937, toen Hitler zijn Junkers en Henkel-bommenwerpers stuurde. Het hele stadje was een brandend tapijt. Er vielen tussen de 300 en 500 doden. Dat bombardement zette ook veel ouders aan om hun kinderen weg te sturen. De grote Spaanse kunstenaar Picasso greep die gebeurtenissen aan om zijn wereldberoemde schilderij Guernica te maken. Maar al te graag zou het stadje het wereldberoemde schilderij binnen haar muren halen. Picasso zei dat het schilderij altijd op Spaanse bodem moest blijven, maar sprak niet van het Baskenland. Onlangs vroeg de burgemeester van Guernica of het schilderij niet mocht verhuizen.

,,De Spaanse minister van Cultuur is niet bereid dat te doen, het blijft in Madrid'', zegt museumdirectrice Iraxte Momoitio Astorkia.   

Land uitgezet           

De volgende dag trekken we naar Sestao, 15 kilometer van Bilbao. In het wat troosteloze stadje ontmoeten we Mathias Martinez Ibanez. Hij woonde vele jaren in Gent, maar werd uiteindelijk in 1959 het land uitgezet. Zijn bewogen verhaal is uitgebreid te lezen in het boek dat over los niños verschijnt. Onder het Franco-regime had hij het niet gemakkelijk, maar hij overleefde het en schopte het nadien zelfs tot schepen van Cultuur van Sestao. Hij draagt trots zijn Baskische baret.     
De avond daarvoor hadden we in San Sebastian ook de voorzitter van de plaatselijke niñosvereniging, Fernando Berradre, ontmoet. Hij wilde persé de Belgen zien. Ook op zijn hoofd staat een Baskische alpinomuts. Hij werd opgevangen in een klooster. Zijn ogen blinken als hij vertelt over zijn Belgisch wedervaren.       
In Sestao komt Gorka Agirre Arizmendi ons opzoeken. Hij is de zoon van een niño die in Antwerpen woonde. Hij studeerde in Leuven, maar trok na de democratisering weer naar Spanje. Hij is een belangrijk lid van de PNV, de Baskische Nationalistische Partij en een neef van de eerste minister-president van het Baskenland in 1936, José Antonio Aguirre. PNV was van 1937 tot 1977 verboden. Sinds 1980 levert ze onafgebroken de Baskische minister-president.       
,,Hoezo? Deze productie kan niet naar het Baskenland komen? Ik zal alles doen om Vlernika naar het Baskenland te brengen'', zegt Arizmendi. Guido De Leeuw en Manuel Mugica Gonzalez zagen het plots weer wat beter zitten.            

Uit “De Gentenaar Online”

Productie en algemene coördinatie:

http://www.trefpuntvzw.be/index-flash.htm

Bij Sint-Jacobs 18, B9000 GENT

+32(0)9.225.36.76

22-06-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  

Maddy Héguy
+21 juni 2001

Zes maanden na haar bevrijding door een commando uit de gevangenis van Pau (*) sterft Maddi Héguy,  25 jaar, op een tragische manier op 21 juni 2001. Met haar metgezel, Betti Bidart, werd ze geklist door de PAF (Police des Aires et des Frontières) en in een politiecombi weggebracht. Op een treinspoor sloeg het noodlot toe en de combi werd door een trein verpletterd. Maddi en een politieagent, die de wagen bestuurde, overleefden de klap niet.

Zie ook: hommage

(*) In de nacht van 13 op 14 december 1986 ontvoerde het ETA-commando “Didier” de directeur van de gevangenis van Pau, en ging met hem naar zijn gevangenis om er een "gevangenenverhuis" te fingeren (als meerdere nationalisten in één gevangenis zitten, worden ze uit elkaar gehaald en naar een andere gevangenis overgebracht).            
En dat lukte, want het was de directeur zélf die de opdracht gaf! Stel je dat voor! Twee kopstukken van IK (Iparretarrak) : Gabi Mouesca en Maddi Héguy, konden op die manier heel simpel de gevangenis verlaten en de vrijheid kiezen. Gabi Mouesca bleef ondergedoken tot 11 juli 1987, toen hij gearresteerd werd in Argelès Gazost.           
Mouesca heeft nu een officiële functie, maar klaagt nog steeds de mistoestanden in de gevangenissen aan...       
Maddi Héguy verongelukte op 21 juni 2001, toen zij weggebracht werd na een arrestatie door agenten van de PAF (Police des Aires et des Frontières). De combi met Maddi en gendarmes werd gecrasht door de sneltrein Paris-Madrid.

21-06-2007 om 08:52 geschreven door Natxo  

Voorwaardelijke steun

Tijdens een persconferentie op 20 juni 2007 in het Palacio de la Moncloa, na een onderhoud met Zapatero, verklaarde Lehendakari Ibarretxe aan de pers dat zijn Baskische regering alle initiatieven van de regering zal steunen in de strijd tegen ETA. Hij verzekerde eveneens dat geen enkel initiatief op basis van het “Pacto Antiterrorista” in overweging mag worden genomen. Dit antiterrorismepact werd in een vorige legislatuur door de PP en de PSOE ondertekend. In verband met dit pact signaleert hij dat “de politiek van uitsluiting en de “Ley de Partidos” ons geen enkele stap in de richting van vrede, noch van normalisatie gebracht heeft; integendeel, het heeft er ons verder dan ooit van verwijderd. Ook de manier waarop de penitentiaire politiek wordt toegepast op Baskische politieke gevangen, bracht ons geen stap dichterbij.”

“Het feit dat ETA het staakt-het-vuren heeft verbroken, mag geen aanleiding zijn om het zoeken naar een oplossing te verhinderen. Nu, meer dan ooit, moeten wij werk maken van een duurzame oplossing.”

21-06-2007 om 08:51 geschreven door Natxo  

Onafhankelijk optreden ?
Foto: Iulen Madariaga

Op 20 juni 2006 werden aan beide kanten van de Muga twaalf personen gearresteerd op verdenking van medewerking aan afpersing van industriëlen ten voordele van ETA, het innen van de zogenaamde “revolutionaire belastingen”.

Het ging om een gezamenlijke politieactie van de Spaanse en de Franse Justitie onder leiding van de “bekende” “supermagistraten” Fernando Grande-Marlaska, van Spaanse kant, en Laurence Le Vert, van Franse zijde.

In het Zuiden ging het om vijf personen die werden opgepakt in Irún, Oyartzun en Santa Pola (Alicante). In het Noorden werden vijf mannen en twee vrouwen opgepakt en hun leeftijd ligt tussen 48 en 74 jaar! De krant El Mundo weet te melden dat de meeste arrestanten aan Franse zijde een legaal leven leidden, maar wel bekend stonden als “sympathisanten van ETA.” Volkomen belachelijk lijkt de arrestatie van niemand minder dan Iulen Madariaga, 74 jaar, medestichter van ETA, maar uit de organisatie lang voor er doden vielen. Madariaga woonde zeven jaar clandestien in ons land nadat hij, op de vlucht in Frankrijk, dat land werd uitgezet. Verder werd opgepakt Angel Iturbe Abasolo, “Ikula” (53 j.), broer van één van de laatste charismatische ETA-leiders “Txomin” die in duistere omstandigheden het leven verloor in een verkeersongeval in woestijngebied in Algerije. Ook werden opgepakt Eloy Uriarte Diaz Guereño, “Señor Robles (64 j.)” en zijn vrouw Izaskun Gantxegi Arrut (61 j.), Cristina Larrañaga Arando (51 j.), José Antonio Cau Aldalur (62 j.) en José Ramon Badiola Zabaleta (48 j.) . Ook werden er huiszoekingen gedaan en in Irún werd zelfs een restaurant gesloten. Aan Spaanse kant ging het om Ramón Sagarzazu Olazagirre (69 j.) en Iñaki Aristizabal Iriarte (59 j.) (Oyartzun), Jean Pierre Harocarene Kamio (42 j.) (Irún), Joseba Elosua Urbieta (71 j.) en José Lukin Bergara (31 j.) in Santa Pola (Alicante).

Op een persconferentie in Donostia zeggen Arnaldo Otegi en Joseba Alvarez dat “deze arrestaties tot stand kwamen uit politieke en niet uit juridische motieven” en die “niet in overeenkomst zijn met de huidige situatie”. Volgens Batasuna wil de PSOE-regering “verbergen dat ze niet met het linkse nationalisme een conflict heeft maar wél met een Volk dat een natie vormt en het recht op beslissing heeft.”

“Deze agressie moet ophouden want ze zorgt niet voor het nodige vertrouwensklimaat om tot een goed proces te komen.” Tevens doet Otegi een oproep tot het Baskische Volk en hij herinnert hen eraan “dat het een proces is waarin er geknokt en gewerkt moet worden omdat er onder elkaar geen geschenken worden uitgedeeld, maar waarin we moeten blijven hopen.”

“Lakua” (de Baskische regering, zo genoemd naar de wijk waar ze vergaderen) is verrast omwille van de personen die gearresteerd werden omdat er een aantal bij zijn die het geweld lang geleden al afgezworen hebben.   

De Spaanse Regering zegt dat de arrestaties geen effect zullen hebben op het verloop van het proces. Ze noemen de acties van Fernando Grande-Marlaska “een onafhankelijk optreden. ” Maar als het een “onafhankelijk optreden” is dan is het niet nodig dit zo te noemen.          Bovendien haast “Madrid” zich te zeggen dat er geen afpersingsbrieven gevonden werden die dateren van na het staakt het vuren.

ETA heeft nog niet gereageerd maar dat deed de gewapende organisatie in het interview met Gara op 14 mei 2006. Gevraagd over de arrestaties, de politiecontroles en het handhaven van het buiten de wet stellen van Batasuna reageerde ETA als volgt: “We moeten duidelijk zijn dat indien de aanvallen vanwege de staatsapparaten verder gaan het onmogelijk zal zijn verder te werken aan het proces. Het proces heeft enkele democratische basiscondities nodig om zich te kunnen ontwikkelen. Die condities kunnen er enkel komen als het offensief en de repressieve daden van de staat gestopt worden. Dit ligt in  de handen van de Spaanse en Franse regeringen.”

De Procureur van het Hooggerechtshof, Juan Moral, zegt dat het om “zaken uit het verleden” gaat en dat de arrestanten reeds geruime tijd niet meer actief zijn binnen de organisatie maar een heel normaal publiek leven leiden.

(De arrestaties zijn het gevolg van een onderzoek dat in 1998 door het Hooggerechtshof werd opgestart.)

20-06-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

Herriko Taberna
Taveernes van het volk
Foto: Herriko Taberna van Zamudio (Bizkaia)

Op het einde van de jaren 70 begonnen de Herriko Tabernas, letterlijk “Taveernes van het Volk”, hun deuren te openen.

De eerste “Herriko” werd in juni 1979 (?) in Sestao geopend nadat in Tudela de ecologiste Gladys del Estal (*) op straat werd geliquideerd door de Guardia Civil.  

(*) Op 3 juni 1979 tijdens de Internationale Dag tegen de Kernenergie, uitgeroepen na het accident in Harrisburg, werd Gladys del Estal Ferreño in Tudela (Navarra) vermoord door de Guardia Civil, José Martínez Salas. Tijdens een zitstaking werd zij door de Guardia Civil zo hard met de kolf van een geweer Z-70 geslagen dat het geweer afging. Ze viel ter plekke bloedend neer, niet als gevolg van het schot, maar als gevolg van de slagen.    
Op 14 december 1981 werd Salas tijdens een proces, vol onregelmatigheden, veroordeeld tot slecht 1,5 jaar die hij dan nog niet eens moest uitzitten. Een ecologist uit Mallorca kreeg 1 jaar cel omdat hij bij wijze van protest tegen de moord een pancarte had opgehangen.

Het is er niet altijd even proper in de Herriko Taberna. De dorps- of straatkampioenschappen Mus (een kaartspel ontstaan in Baskenland omstreeks 1745) gaan er door te midden van een blauw rookgordijn en wie ze zélf niet kan betalen gaat er de kranten “Gara” of “Berria” lezen. Je kan er bovendien alle stickers, T-shirts, aanstekers, badges en andere prularia kopen, maar ook de Baskische vlag en andere spandoeken. Op de toog staan spaarpotjes waarvan de opbrengst naar één of andere actie gaat. Je wordt er ook aangesproken om lotjes te kopen waarmee een mand levensmiddelen gewonnen kan worden. De opbrengst van de loterij gaat naar de gevangenen of hun familieleden en vrienden die vaak de buskosten voor de verre verplaatsingen niet kunnen betalen. Boven de toog hangen de foto’s van alle plaatselijke politieke gevangenen met daarbij hun naam, het aantal jaren van afwezigheid en het aantal kilometer dat ze van huis ondergebracht zijn. Als een gevangene vrij komt hoort het tot de “cérémonie protocollaire” dat hij/zij in de Herriko die foto gaat verwijderen. Aan de gevel hangt de Baskische vlag. Je kan dus niet mislopen! Spaans spreken wekt enige argwaan, maar als je ’s anderendaags opnieuw binnenloopt kennen ze gegarandeerd je gezicht terug. ..

Via de “Herriko” kan je zelfs de politieke overtuiging van de voorbijganger in de straat te weten komen. Vraag hem waar “la Herriko” ligt… Ofwel wijst hij/zij je enthousiast waar je heen moet. Soms gaat hij/zij zelfs een eind met je mee. Het kan ook zijn dat de bevraagde zegt het niet te weten, terwijl ze om de hoek ligt…  Gedurende al die jaren vond de Baskische radicale jeugd er haar thuisbasis om politieke discussies te voeren. 

19-06-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

30 jaar Demokrazia Zero

Honderden deelnemers hebben het afgelopen weekend het initiatief “Txirringaz! gesteund. Txirringa betekent fiets. In de streek rondom Bilbao (Hego Uribe, Durangaldea, Uribe Kosta en Lea-Artibai) hebben honderden deelnemers per fiets gemanifesteerd om de schending van de individuele en collectieve rechten van het Baskische volk aan te klagen. Op verschillende plaatsen werden acties gehouden ten gunste van de Baskische politieke gevangenen, en als herinnering aan vermoorde Baskische verzetstrijders, in handen van de verscheidene politiemachten.

Zij klaagden ook de volgende  feiten aan:

In die 30 jaar waren er in Euskal Herria 34.969 arrestaties, 4.838 opsluitingen, 379 uitleveringen en 7.052 gefolterde personen.

18-06-2007 om 09:43 geschreven door Natxo  

De Stilte verbreken

Op 18 juni 2002 verschijnt een opmerkelijk artikel van de schrijver José Luis Alvarez,

“Txillardegi” in Gara. Het kon evengoed vandaag geschreven zijn.   

“De buitengewoon gespannen en bedreigende situatie waarin Euskal Herria op dit ogenblik verkeert en de wil om de zaken niet nog complexer te maken heeft meerdere nationalisten, onder wie ikzelf, ertoe gebracht te zwijgen om niet voor ongewilde implicaties, misverstanden of mogelijke polemieken te zorgen. Maar sommigen zouden kunnen denken dat het lafheid is als ik op dit ogenblik niet op mijn beurt mijn pen bovenhaal.

De Spaanse regering wil (met behulp van de Franse) en van de antiterroristische golf die Bush orkestreert, een modern Finaal Einde stellen aan het Baskisch Probleem.  Op het niveau van de Spaanse Staat functioneert een écht anti-Baskisch front, gebaseerd op de totale symbiose van het fascistoïde rechts van Aznar, met het rechtse ex-Catalaans van Pujol en het pseudo-links van Zapatero. Izquierda Unido vormt de enige uitzondering in de woestijn en die eerbare uitzondering wil ik hier nu nog maar eens toejuichen. Maar we moeten de schuldigen niet enkel buiten Baskenland zoeken. Hetgeen in Navarra gaande is kan een karikatuur genoemd worden, wreed maar waarachtig. De aanval op alles wat Baskisch is, gebeurt in Navarra openlijk met de steun van President Sanz, bisschop Sebastian, rector Pérez Prados en dank zij de koppige medewerking van bekende spijtoptanten en van eminente oprichters van het Forum van Ermua. Hetgeen de voorbije weken gebeurde deed me denken aan een voorval uit 1960. Toen maakte het fameuze document, ondertekend door 339 priesters, dat uitging van Iñaki Azpiazu uit Azpeitia, maar opgesteld in Noord-Baskenland, duidelijk dat er in Baskenland iets nieuws gaande was.  (Door het clandestien verspreiden ervan kwam ikzelf in de gevangenis van Martutene terecht.) De officiële Baskische politiek ging uit van de PNV en van Lehendakari Leizaola in ballingschap. De toekomst leek hopeloos, net zoals ze nu hopeloos lijkt. Nu zijn het 358 priesters die openlijk aanklagen wat ons volk opnieuw te lijden heeft onder het mom van de “antiterroristische” prioriteit. Vanuit de “Baskische Autonome Regering” van Lakua die zichzelf “nationalistisch” noemt, wordt onze taal ondermijnd en zijn er steeds meer en meer eentalig Spaanse functionarissen. Zo werden er door de Regering Ibarretxe 1.700 plaatsen opengesteld zonder dat er enige linguïstische eis gesteld werd. Het ging dan ook nog om mensen die rechtstreeks met zieken in aanraking komen. In de streek van Gernika zijn er geen Baskischsprekende rechters. Dit heeft geleid tot een staking van 1.319 Baskischsprekende Bizkaiers.         
Maar keren we terug tot 1960. ETA, dat nog helemaal geen geweld gebruikte, werd volledig gemarginaliseerd want de aanvaarding van de organisatie zou tot een breuk tussen de PNV en de PSOE kunnen leiden en een eind aan het “Pact van Bayonne”. Want het akkoord was ongeveer zo: de rechtse Basken voor de PNV, de linkse voor de PSOE, want de linkse Basken zijn Spanjaarden. Nu wil men hetzelfde principe toepassen maar het werkt steeds slechter. De Linkse Nationalisten, met al hun fouten en gebreken waarover we nu niet willen spreken, vormen een groep waarmee rekening gehouden moet worden. Van de andere kant is er het ultra-Spaanse nationalisme dat ten zuiden van de Ebro regeert en dat van de PSOE een schoothondje van de PP heeft gemaakt.  

Nu een pact sluiten met de PSOE is hetzelfde als een pact sluiten met Aznar. Hun enige doel is het liquideren van de Baskische Natie als politiek subject. Het enige dat ons nu kan interesseren is het op gang brengen van een proces van zelfbestuur, los van Spanje en van Frankrijk in een staat die Nafarroa, Navarra, Euskadi, Euskal Herria zal heten of eender welke naam zal dragen waarvoor het Baskische volk gekozen heeft. De basis voor dit proces moeten dringend gelegd worden. Een voorwaarde voor het op gang brengen is een sociaal klimaat zonder geweld, noch legaal, noch als antwoord. We moeten er ons bewust van zijn dat Madrid niet wil horen of spreken van een pact met ETA, noch van vrijlating van gevangenen. Madrid wil repressie en spanning. Het was duidelijk dat bij de dood van Geresta, tijdens het bestand in 1998, in een totaal van provocaties, georkestreerd door de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Mayor Oreja, Madrid enkel de schaamteloze wens had dat ETA opnieuw zou beginnen. Het is niet waar dat Madrid “Vrede” wil. Wat Madrid wél wil is het einde van ETA, van HB, de PNV, EA , etcetera. Madrid wil het totale einde van de Baskische Nationale Beweging.  Madrid wil de sluiting van GARA, van “Egunkaria”, van de Herriko Tabernas en lokalen die het linkse nationalisme ten dienste staan. Daarna zullen de Batzokis (vergaderlokalen en kroegen van de PNV) volgen, de elkartetxes (clubs voor bijeenkomsten) en de culturele verenigingen. Madrid wil dat alles verdwijnt wat zich verzet tegen de knieval voor de Overwinning van Spanje, zoals op 1 april 1939. Madrid wil een fascistische overwinning op ons allemaal. Maar ik heb het voorgevoel dat er een nieuwe politieke, culturele en militaire Baskische Beweging opbloeit, zoals in de zestiger jaren, meer Euskaldun (Baskischsprekend) dan de huidige en nog kritischer en sterker.     
Daarom geloof ik echt dat een bestand dat van ETA uitgaat de druk onder abertzales sterk zou reduceren en de vitterij tussen “gewelddadigen” en democraten zou doen afnemen. Het politiek discours van Aznar zou niets méér zijn dan wat het is: het discours van het pure Franquisme. Ons Volk is er de laatste tientallen jaren enorm op vooruitgegaan, vooral dan zij de kracht en de opoffering van ETA en van het linkse nationalisme. Maar de tijden veranderen. De opbloei van 2002 zal zelfs geen kopie zijn van die van 1960. Dat kan ze niet zijn en dat moet ze niet zijn. We leven nu in de periode van de informatica, van ondertitelde toespraken. We hebben een intelligente strategie nodig. De opbloei zal sterk zijn, doof voor de gezangen van autonomistische sirenes en in de richting van een proces naar zelfbestuur gaan.”  

18-06-2007 om 08:56 geschreven door Natxo  

21 jaar en 4 maanden cel

José Maria Etxaniz verbleef  21 en 4 maanden in de cel. Hij werd gearresteerd op 19 februari 1980 en na 10 dagen “incomunicado” (totaal afgezonderd van iedereen, ook advocaat) bij de Spaanse politie, heeft hij bijzonder ernstige folteringen aangeklaagd. Zonder resultaat natuurlijk. Hij bracht zijn bijzonder streng gevangenisregime door in 10 verschillende gevangenissen, waarvan de meerderheid op meer dan 1000 km van zijn woonplaats. De Audiencia Nacional had hem tot 25 jaar veroordeeld, en met in acht name van de voorziene strafverminderingen, moest hij normaal gezien vrijomen in 1998. Het heeft langer geduurd. Hij kwam pas vrij op 17 juni 2001.

17-06-2007 om 08:43 geschreven door Natxo  

Regering-ETA 
Batasuna-PSOE

De krant “Gara” bracht gisteren, 15 juni 2007,  verslag uit van een merkwaardige gebeurtenis. Dat verslag is  noodzakelijk om te vatten waarom ETA het staakt-het-vuren beëindigde.

Op 14, 15, 16 en 21 mei 2007 hadden, in een Europese stad, simultane bijeenkomsten plaats tussen de regering en ETA, aan de ene kant, en tussen Batasuna en de PSOE aan de andere kant. Op deze ontmoetingen waren gekwalificeerde internationale waarnemers aanwezig. Merk op dat deze bijeenkomsten een paar dagen voor de verkiezingen van 27 mei tot stand kwamen. De bronnen van Gara bevestigen dat de delegatie van Batasuna voorgezeten werd door Arnaldo Otegi, waardoor de opvallende afwezigheid van Arnaldo Otegi tijdens de verkiezingscampagne (veel kranten vroegen zich al af waar hij bleef) te verklaren valt.

Alhoewel een aanvaardbare oplossing in het verschiet lag, is men eens te meer gestruikeld over een politiek compromis, met als gevolg het finale einde van de fase van “open onderhandelingen” en het einde van het staakt-het-vuren. De regering ontkent dit uiteraard in alle toonaarden. Lees meer hierover hier, op pagina’s 22 en 23.

Reactie van 15 Europarlementsleden op de politieke toestand in Euskadi

16-06-2007 om 09:02 geschreven door Natxo  

LASA en ZABALA
16 juni 1983

Op 16 juni 1983 verdwenen in Bayonne twee jonge kerels van de aardbodem.

José Antonio Lasa Arostegi en José Ignazio Zabala Artano waren op weg naar een feestje ten voordele van de Ikastola in Arcangues. De arrestaties die kort daarop plaatsvonden in Tolosa en omgeving (waar de twee vandaan kwamen), waren op zich al bijna een bewijs dat ze in handen van de politie waren gevallen. Na hun ontvoering werden ze, met de hulp van de Franse autoriteiten, de grens overgebracht en in een villa in San Sebastián, eigendom van de Spaanse staat, gedurende enkele weken door 18 Guardia Civiles op een gruwelijke manier gefolterd. Tijdens deze foltersessies zouden Guardia Civil-kolonel Enrique Rodríguez Galindo en gouverneur Iulen Elgorriaga (beiden met een kap over het hoofd) op bezoek zijn gekomen. Toen de twee gevangenen van geen nut meer waren, werden ze overgebracht naar Alicante.

In Alicante werden ze met een nekschot afgemaakt en onder 50kg ongebluste kalk begraven. Op 20 januari 1984 verspreidde GAL een communiqué waarin de organisatie de moord opeiste. "Voor ze stierven vroegen ze om een priester, maar we hebben dat geweigerd, omdat ze dat niet verdienden", voegden de beulen eraan toe. Een jaar later ontdekte een jachthond de resten van twee lijken. Op de skeletten waren duidelijk de sporen van hand- en voetboeien te zien. Afgaande op de verminkingen werd meteen gezegd dat dit enkel om "een afrekening in het milieu" kon gaan. De 'anonieme' resten werden dan gedurende 10 jaar in een lijkenhuisje in Alicante bewaard, tot een gepensioneerd lijkschouwer in mei 1995 tot de ontdekking kwam dat het wel degelijk om Lasa en Zabala ging. Hij vond tevens dat de kogel waarmee ze afgemaakt waren tot de soort munitie behoorde die 'in die tijd door de Spaanse Veiligheidsdiensten gebruikt werd'.

16-06-2007 om 09:00 geschreven door Natxo  

15-J

Op 15 juni 1977, vandaag exact 30 jaar geleden, hadden de eerste democratische verkiezingen plaats in Spanje, na 40 jaar dictatuur. Na 40 jaar dictatuur zitten we nu al aan 30 jaar democratuur.

Klik hier om de volledige lijst te zien van fascistische elementen die in Spanje

tijdens en na "La Transición" (overgang van dictatuur naar

democratie) geweerd werden.

15-06-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  

Tomás Pérez Revilla
GAL slaat toe
15 juni 1984

Tomás Pérez Revilla werd geboren te Bilbao op 17 december 1937. Toen hij 3 jaar was stierf zijn vader, een republikeins militant, in de gevangenis van Montjuich. In 1966 werd Revilla vrijwilliger voor ETA. Hij werd het slachtoffer van de doodseskaders van GAL op 15 juni 1984. Hij overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984. Lees meer over GAL op mijn webstek in de rubriek “Geschiedenis van Frans-Baskenland”, pagina 20, of bij “Staatsterrorisme”.

Alles begon op 22 mei 1984. Op die dag kwam de Franse politiecommissaris Roger Boslé een ontmoeting op het spoor tussen Jean Philippe Labade en José Amedo op de  'col de Ibardin’, een 20 kilometers van Hendaya. De mannen van Boslé namen foto’s van de Spaanse  subcommissaris José Amedo en van de Franse huurling Jean Philippe Labade, onder contract bij GAL. Na een paar dagen onderzoek werd de nummerplaat van de wagen geïdentificeerd als behorende tot de Jefatura Superior de Policía de Bilbao.

Een drietal weken later, op 15 juni 1984, verscheen GAL opnieuw ten tonele in het zuidoosten van Frankrijk. Omstreeks 12:00 u werd een explosie gehoord op de Avenue Carnot te Biarritz toen een motorbestuurder een wagen inhaalde. In de wagen zaten Tomás Pérez Revilla en Ramón Orbe Etxeberría. Balans: Revilla en Orbe werd zeer ernstig gekwetst. Revilla overleed aan zijn verwondingen op 28 juli 1984.

De dag voor de aanslag door de doodseskaders van GAL was er in Madrid een Frans-Spaanse topbijeenkomst geweest tussen de socialistische ministers José Barrionuevo (ESP) en Gastón Deferre (FR).

De dag na de aanslag werden de daders, Jean Philippe Labade en de huurlingen Patrick de Carvalho, Roland Sampietro en Jean Pierre Bounin, opgepakt. Uit de verklaringen van Labade zelf, en van zijn ex-vrouw Jeannete Cassiede, bleek dat hij de verbindingsman was tussen de “koepel” van Binnenlandse Zaken in Spanje en de huurlingen die opereerden voor GAL.

Portugese politiediensten hadden in 1985 ook ontdekt dat Labade 4 Portugese burgers had geronseld om een reeks aanslagen tegen Etarras voor te bereiden. Volgens de Portugese Justitie bleek uit verklaringen dat in de rekruteringszaak José Amedo en Míchel Domínguez betrokken waren, en dit in samenwerking met de geheime diensten van Portugal, de DINFO (Divisão de Informações).

De moord op Tomás Pérez Revilla was niet de eerste poging. Reeds in 1976 werd hij, zijn vrouw Felisa Zubiñaga en een zoon beschoten door een ander doodseskader, het Batallón Vasco Español (BVE), met machinegeweren Ingram M-10. Beide volwassenen werden toen zwaar gewond.

15-06-2007 om 08:53 geschreven door Natxo  

Misschien had ik toch beter die

drie Baskische priesters
neergeschoten

Op 14 juni 2002 publiceert La Vanguardia een artikel van José Luis de Vilallonga. De “de” in zijn naam en het feit dat “de” Vilallonga  biograaf van de Spaanse koning is, maakt het stukje misschien interessant.

Vilallonga streed in de Burgeroorlog aan de zijde van de Franquisten en nog wel in een executiepeloton. Nú drijft hij de spot met de Baskische clerus en vertelt hij hoe ze gearresteerd en gefusilleerd werden. De beul gaat verder en weet dat, nét zoals de gearresteerde ETA-leden van nu, ook de priesters het in hun broek deden van angst als ze in vijandelijke handen vielen. Op een keer liet hij drie Baskische priesters vluchten toen ze reeds op weg naar hun dood waren. “Gedurende lange tijd voelde ik mij gelukkig deze drie levens gered te hebben. Nu is dat gevoel véél minder. Ik begon later te denken dat één van hen later misschien wel Monseigneur Setién was geworden, het grote giftige serpent. Ik weet niet of één van de drie bisschop is geworden, maar indien dit zo is zou ik het me nooit vergeven hebben.”

En dan begint de biograaf van de Spaanse koning zijn mening te ventileren over de Basken in het algemeen: “Ze werden ons steeds een beetje als primaten voorgesteld, maar erg adellijke, eerbare en goede mensen. In werkelijkheid zijn ze dit niet.” Als voorbeeld zet hij er enkelen op het voorplan:

De glibberige Arzalluz (voormalig voorzitter van de PNV).          
De gladde Atutxa (Voorzitter Baskisch Parlement)

Jon Imaz  heeft zijn genetische bloedverwantschap met de rioolratten die op zijn gezicht geschilderd staan”. 
Josu Ternero (Baskisch parlementair) en Otegi (Batasunawoordvoerder), “de eerste een moordenaar, de tweede die tot moorden aanzet.

“Er is geen enkele fatsoen, niet in woorden, niet in daden. Bovendien zijn het laffe mensen.” (Dit zegt de biograaf van de Spaanse Koning dus over anderen!!!)

14-06-2007 om 08:49 geschreven door Natxo  

Soziedad Alkoholika

Op 13 juni 2002 klaagt de Baskische hardcoregroep uit Gasteiz "Soziedad Alkoholika" op een persconferentie in Bilbao, de criminalisering van hun muziekgroep aan. De sneeuwbal ging aan het rollen tijdens een uitzending op “Onda Cero” van het programma “Protagonistas” van 31 mei 2002 waarop Alfonso Rojo een aantal titels en strofen en uit verband gerukte tekstdelen begon op te noemen en afsloot met de bewering dat de contracten van deze groep dienden te verdwijnen.

Soziedad Alkoholika speelt een 40 à 50-tal concerten per jaar waarvan 70% buiten Baskenland. Het is één van de weinige Baskische groepen die van hun muziek leeft en ze spelen reeds 14 jaar.

Sedert de oproep van Alfonso Rojo begonnen de “bevriende” “vaderlandslievende organen” gretig mee te werken aan het demoniseren van de “Soziedad Alkoholika” en El Mundo noemde hen “een nationalistische groep die acties tegen Spanje aankondigde” en “die de haat tegen de Ertzaintza stimuleert en de onafhankelijkheid van Baskenland verdedigt”. De krant “La Nueva España” uit Asturië sprak van een “proetarra” groep (lees: pro-Eta), van “filoterroristas”  (terroristenvrienden) en zelfs van “antisemitas” (antisemieten). Heel wat teksten zijn méér dan 10 jaar oud, maar toen waren de “democraten” van de PP nog niet aan de macht.

“Er zijn groepen die andere bestialiteiten zingen, maar als ze dat in Caceres doen gebeurt er niets”, aldus Soziedad Alkoholika.

13-06-2007 om 07:41 geschreven door Natxo  

De pers moet de richtlijnen scrupuleus volgen

Op 12 juni 2001 klaagt het Openbaar Ministerie van het Hooggerechtshof, bij monde van de rolstoelmagistraat Fungairiño (zie foto), de verantwoordelijken aan van de kranten GARA (Mertxe Aizpurua) en Euskaldunon Egunkario (Martxelo Otamendi) wegens het publiceren van een interview met ETA. De mediamagistraat Baltasar Garzón, moet nu uitmaken wat er mee gaat gebeuren.

Eenzelfde klacht tegen ETB, na een interview met ETA, werd in 1999 door Garzón geklasseerd.

In 1988 publiceerde ABC een interview van 5 pagina’s met ETA, afgenomen door Pedro J. Ramírez, nu directeur van El Mundo, waarin de terroristen  het KAS-alternatief verdedigden  en waarin ze verklaarden de wapens niet neer te zullen leggen. Er volgde toen geen protest omdat PedroJota “van goede huizen” is.

In 1991 berispte de Spaanse Regering de RAI na uitzending van een ETA-interview. De toenmalige staatssecretaris voor de veiligheid, Rafael Vera, tot vele jaren veroordeeld voor betrokkenheid bij de ontvoering van Segundo Marey, vroeg zich hardop af welk de reactie van de Italiaanse Regering zou zijn als TVE een interview met leden van de Maffia zou uitzenden.

Midden de jaren 90 zond de WDR een interview uit met ETA waarin zelfs wapens getoond werden en waarin Etarras optraden tijdens oefeningen met pistolen, een bazooka en het plaatsen van bommen.

Op 24 oktober 1998, tijdens het ETA-bestand, zond de BBC een interview uit met twee ETA-woordvoerders die verklaarden geen “pardon” te vragen en waarin ze zelfs verklaarden dat de PP-verkozenen objectieven voor hun aanslagen waren omdat ze een leugenachtig politiek project vertegenwoordigden.      

12-06-2007 om 09:15 geschreven door Natxo  

De geschiedenis wordt geschreven door de winnaar, maar…

Alles begon op 18 juli 1936 met de Staatsgreep door Franco die eindigde (?) in april 1939. Wat zeker niet eindigde was het lijden van duizenden en duizenden slachtoffers. Wat evenmin eindigde was de bestraffing van de zogenaamde “verradersprovincies” (zoals Baskenland, pardon “Vascongadas” genoemd werd).

Midden 1939 waren er ongeveer 100.000 dwangarbeiders ondergebracht  in verschillende bataljons over het hele schiereiland. Gedurende vele en vele jaren bleven deze praktijken geheim. Noch de gevangenen, noch hun familieleden werden vergoed voor de geleverde arbeid. Pas tijdens de voorbije jaren werd er stilaan harder gefluisterd over deze schandelijke periode.

Tussen 1939 en 1941 legden 2.000 gevangenen de weg tussen Igari en Bidankoze, Navarra, aan en dit in onmenselijke omstandigheden, met honger, ziekte en repressie.

Een paar jaar geleden gingen Fernando Mendiola, Edurne Beaumont, Hortensia Serrano en Maite Huarte samen zitten om “iets te doen met deze weg”. Later werd het groepje aangevuld met een aantal personen die ten persoonlijke titel deelnamen en verder kwamen er nog een dozijn gemeentebesturen uit Navarra en Bizkaia bij. Zij besloten een boek samen te stellen met getuigenissen. Later werd het plan uitgebreid met de productie van een video over deze weg en zo ontstond het collectief 

Memoriaren Bideak

Wegen van herinnering

dat zou uitmonden in een monument, een herinneringssteen op de bergpas die ligt tussen de inmiddels “symbolische” dorpen Igari en Bidankoze.  

Naast deze symbolische dorpen werden de krijgsgevangenen, onder dezelfde mensonterende omstandigheden, ook verplicht de wegverbinding tussen Bidankoze en het dorp Erronkari  (Roncal) aan te leggen. Nu pas blijkt dat er naar de valleien Erronkari (Roncal) en Zaraitzu ongeveer 2.000 gevangenen werden overgebracht: uit Bizkaia (245) Granada (211) Jaén (16) Asturië (126) Córdoba (78) en uit overige delen van Spanje. Bijna allen waren gevangen genomen republikeinse soldaten.

Drie gevangenen kwamen om door kogels, vijf door ziekte, maar in Navarra verloren nog 50 andere dwangarbeiders het leven. De behandeling was verschrikkelijk. Steeds was er honger.  Ook op andere plaatsen in Navarra werden dwangarbeiders misbruikt bij:

-De treinverbinding in de vallei van de Irati

-Wegen en straten in Azagra, Milagro, Zarrakaztelu en Aibar.

-Afwatering- en rioleringssystemen in Tutera (Tudela) 

-Kanaliserings- en bevloeiingwerkzaamheden  in Cortes en Alesbes

-de wegverbinding tussen de dorpen Iragi en Egozkue.

-Herstellings- en restauratiewerken van verschillende spoorwegen. (Castejón, Altsasu, Olazti   en Ziordi.

-De weg tussen  Lesaka en Oiartzun.

-Fortificatiewerken in Bera, Amaiur en Erratzu.

-Afdammingen in Aiesa-Yesa.

Tot op heden durven de meeste oude mensen hierover nog niet te spreken. De jongeren weten er niets van. Intussen werd op de bergpas tussen Igari en Bidangoze een gedenksteen van 2.000 kilo onthuld om deze schandalige periode niet te vergeten.. 

11-06-2007 om 07:56 geschreven door Natxo  

Arnaldo askatu!

Arnaldo vrij!

Terwijl 3000 manifestanten, uit de meeste politieke partijen marcheren door de straten van Bilbao en Pamplona om te protesteren tegen ETA, had Izquierda Abertzale verzamelen geblazen in Elgoibar, de woonplaats van Arnaldo Otegi. Ze waren niettegenstaande het bijzondere ongure weer met meer dan 1000. Het orderwoord was: “Prozesu demokratikoaren alde", Voor een democratisch proces!

Joseba Permach nam het woord na de betoging en verzekerde dat de arrestatie van Otegi geen toeval was. Hij verwees ook naar de onderhandelingen tussen ETA en de regering, iets waarover de regering in alle toonaarden zwijgt. Op die onderhandelingen vertolkte ETA de wens van de bevolking door politieke eisen op tafel te leggen. Eisen die het volk bezighouden. Dit deed de deur dicht voor de PSOE. Er was niet eens een begin gemaakt van de onderhandelingen. Om te onderhandelen moet je met twee partijen zijn die allebei een duurzame oplossing nastreven.

10-06-2007 om 10:56 geschreven door Natxo  

In de Baskische steden Bilbao en Pamplona hebben duizenden mensen betoogd tegen de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Die kondigde deze week het einde van de wapenstilstand af.

(AP) De manifestatie van 9 juni 2007.

De manifestaties waren georganiseerd door het collectief "Gesto por la Paz", ("Gebaar voor de Vrede"), dat pleit voor vrede en veiligheid in de regio.

Vertegenwoordigers van de meeste politieke partijen namen deel aan de optocht, die in stilte verliep.

Het staakt-het-vuren ging in maart vorig jaar, maar werd afgelopen dinsdag door de Baskische afscheidingsbeweging opgeheven.   

De beweging verklaarde toen opnieuw "de gewapende strijd op alle fronten".

10-06-2007 om 09:06 geschreven door Natxo  

Miguel Angel Blanco
10 juni 1997

Bij wie stapte Miguel Angel Blanco Garrido, PP-raadslid uit Ermua (Bizkaia) die 10de juni 1997 in de auto (in plaats van op de trein waarop hij stond te wachten om naar zijn werk te gaan)?

Hij verdween en ETA eiste meteen in ruil, de vrijlating van de politieke gevangenen. Onuitvoerbaar, dus Blanco was ter dood veroordeeld! Twee dagen later werd Blanco dood aangetroffen. Eén miljoen mensen kwam op straat om tegen deze waanzin te protesteren. ETA was een brug te ver gegaan en verloor nu alle krediet die het nog had. Is het mogelijk dat ETA, zoals zoveel bevrijdingsbewegingen, een eigen leven gaan leiden is? Al vaker is gebleken dat bewegingen die aanvankelijk een rechtvaardige strijd streden na verloop van tijd een eigen dynamiek ontwikkelden. Tijdens de dictatuur van Franco werd ETA in heel Europa gesteund, van nu af aan zal die steun verdwijnen als sneeuw onder de zon. Het einddoel, een onafhankelijk Euskal Herria is absoluut verdedigbaar, de door hen gekozen methode is dat niet. Honderdduizenden nationalisten worden met de vinger gewezen omdat zij dezelfde doelstellingen hebben, en daarbij wordt de connotatie gelegd, eerder valselijk opgedrongen, dat zij ook wel “terroristen” moeten zijn. Deze stelling wordt op een zodanige perfide manier in het leven gehouden (door de strot geramd) en gepropageerd door een regimepers, dat het toenmalige jubelende Europa zich nu ook tegen deze vredelievende nationalisten keert. De Spaanse regering kan waarschijnlijk de verleiding niet weerstaan om ETA, en wat erger is, de Baskische nationalisten zoveel mogelijk in diskrediet te brengen.
           
Uit de commotie, na de moord op Miguel Angel Blanco Garrido, ontstond het “Foro de Ermua” dat na enige tijd ook een eigen leven ging leiden. Samen met AVT, Slachtoffers van het Terrorisme, stelt het “Foro de Ermua” zich Burgerlijke Partij telkens als ze Baskische activisten willen “pakken”! Het is hun enige bezigheid geworden: de heksenjacht op alle Baskische nationalisten. De slachtoffers die zij vertegenwoordigen komen in het gunstigste geval op de tweede plaats en dan nog.      

Baskische Activisten zoals de Baskische president “Lehendakari” Juan José Ibarretxe. “Foro Ermua” heeft een klacht ingediend tegen de president van het Baskische Volk (dat ooit al de immigranten uit het Zuiden of uit Galicië, zoals Blanco, in zijn midden opving) . Over welk delict gaat het? Op 19 april 2006 ontving de Lehendakari in zijn ambtswoning, Ajuria Enea, de Baskische burgers Arnaldo Otegi, Pernando Barrena en Juan Joxe Petrikorena.  Het Hoogste Baskische Tribunaal TSJPV  heeft de procedure ontvankelijk verklaard omdat het Batasuna-drietal in die functie aanwezig was en niet ten persoonlijken titel. Aangezien Batasuna buiten de wet gesteld is, was de samenkomst een…. delict!   

In antwoord op de klacht die het “Forum van Ermua” indiende tegen de Baskische president Ibarretxe, omdat hij leden van Batasuna ontving met de bedoeling het vredesproces op gang te brengen!, en die door de Baskische Hoogste Justitie ontvankelijk werd verklaard, spreekt de het Baskisch parlement van “juridische schaamteloosheid” en “onverantwoordelijkheid” en “een breuk in de ‘scheiding der machten’ ”.            
De woordvoerder van het Kabinet verscheen vóór de pers, samen met Joseba Azkarraga en Javier Madrazo, de leiders van de in Baskenland meeregerende partijen EA en IU om hun ongenoegen te tonen. De bedoeling is tot het uiterste ( Staatsburg) te gaan indien het tot een proces zou komen.

Op 14 juni 2006, beschuldigden alle Baskische ministers zichzelf van het “delict” waarvan Ibarretxe beschuldigd wordt.

10-06-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  

«Hombre de paz e interlocutor necesario»

dijo de él José Luis Rodríguez Zapatero

“Man van de vrede en noodzakelijk onderhandelaar”,

zei Zapatero over Otegi

Bestaat er nog een scheiding tussen de grondwettelijke machten in Spanje?

Vertaling van de titel van de foto: “De Spaanse staat sluit de voornaamste politieke vredesonderhandelaar van de Izquierda Abertzale op.”

Merkwaardig alvast is het feit dat Otegi in maart 2007 niet veroordeeld werd voor “verheerlijking van het terrorisme” naar aanleiding van de hommage aan Olaia Kastresana. De openbare aanklager zag geen aanwijzingen van delict. Dit was voor het verbreken van het staakt-het-vuren.

Merkwaardig alvast is het feit dat Otegi op 8 juni 2007 wel veroordeeld werd voor “verheerlijking van het terrorisme” naar aanleiding van de hommage aan “Argala”. De openbare aanklager zag plots wel aanwijzingen voor een delict.  Een identiek delict wordt op een totaal tegengestelde manier beoordeeld.  Dit was na het verbreken van het staakt-het-vuren.

Ik stel mij daar ernstige vragen bij. Zapatero verdedigt zich door te verklaren dat de wet scrupuleus werd nageleefd. Werd die wet dan de eerste maal niet nageleefd, of is het andersom?  Zou het dan toch terecht zijn, zoals velen poneren, dat het hier om wraak gaat?

De leider van Batasuna staat nog harde tijden te wachten. Vijf processen zijn nog hangende, vier voor de Audiencia Nacional en één voor het Tribunal Superior Vasco

ENALTECIMIENTO DEL TERRORISMO     

Voor “verheerlijking van het terrorisme” staat Otegi nog twee processen te wachten:  de hommages aan Arkaitz Otazua uit 2003 en aan José María Sagardui uit 2005. Magistraat Grande-Marlaska, die een manifeste vijandigheid t.o.v. Otegi ten toon spreidt, heeft beide zaken, in tegenspraak met de openbare aanklager, opnieuw geopend. Spanje kent geen spaghettiarresten en mocht er zoiets als een paella-arrest bestaan dan is dat zeker niet van toepassing op Baskische nationalisten.

ANOETA

Als gevolg van de voorstelling van het project “Orain Herria, Orain Bakea” (Nu het volk nu de vrede) in de velodroom van Anoeta op 14 november 2004 wordt hij aangeklaagd voor “ongehoorzaamheid en onwettige bijeenkomst”. Dit project had als doel een oplossing aan te reiken voor vrede!

'CASO IBARRETXE'       

Als gevolg van vredesonderhandelingen met de Lehendakari Ibarretxe en met leiders van de PSE wordt hij aangeklaagd wegens “ongehoorzaamheid”, omdat het Hooggerechtshof alle activiteiten van Batasuna verboden had.

BATASUNA-HERRIKO TABERNAS   

Otegi, samen met 40 leden van Batasuna, moet ook nog terecht staan in het proces over de vermoedelijke financiering van Batasuna via de Herriko Tabernas. Om toch maar aan voldoende bewijsmateriaal te geraken, werd in die zaak ook de vermoedelijke verantwoordelijkheid van Otegi aangehaald bij de incidenten van de staking van 9 maart 2006. Staking gehouden naar aanleiding van de dood van Igor Angulo en Roberto Sáiz. Deze zaak weegt het zwaarst, omdat hier een gevangenisstraf van 15 jaar geëist wordt.

Zou de “man van de vrede en de noodzakelijke onderhandelaar”, op grond van wraakgevoelens, gemuilkorfd worden?

09-06-2007 om 11:02 geschreven door Natxo  

JA! Voor een vredesproces!

De meerderheid van de Basken, 68%, wil dat de regering opnieuw onderhandelingen aanknoopt met ETA. Een meerderheid van 61% verwachtte het opzeggen van het staakt-het-vuren.

Bij 48% heerst bezorgdheid en bij 40% ontgoocheling. 87% van de bevolking denkt dat het probleem van het geweld voldoende ernstig moet genomen worden en dat een terugkeer naar de gewapende strijd geen oplossing biedt.

Een massale meerderheid van 90% wil dat het conflict via dialoog tussen ETA en regering opgelost wordt, terwijl 94% wil dat er tussen alle Baskische partijen een nieuw vredesproces wordt op gang getrokken.

09-06-2007 om 08:51 geschreven door Natxo  

Joseba Asensio Artaraz “KIRRULI”
+9 juni 1986

Joseba werd geboren in Bilbo-Bilbao op 21 april 1959. De familie aan moeders kant was Abertzale, zijn vader was een communist uit Valladolid, en verbannen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Tijdens zijn opleiding in het instituut Txurdinaga sloot hij aan bij een organisatie van abertzalestudenten en bij culturele en politieke groeperingen, EHAS, HASI en ASK.

Na zijn studies werkte hij op diverse plaatsen. Om de een of andere reden was de politie er achter gekomen dat hij vrijwilliger was van ETA. In 1980 werd hij gearresteerd en viel ten prooi aan de beruchte folteraar “Billy el Niño”, een alias voor Juan Antonio González Pacheco. Joseba beschrijft zijn verblijf in het commissariaat als “een hel”. Wie regelmatig mijn blog of mijn webstek leest, weet wat dit betekent.

Van toen af begon een trieste reis naar diverse Spaanse gevangenissen. Hij nam deel aan 6 hongerstakingen. Een paar dagen voor zijn dood, in de gevangenis van Herrera de la Mancha, voelde hij zich onwel. De gevangenisdokter stelde, zonder onderzoek, als diagnose een verkoudheid vast en schreef een hoestsiroop voor. Op 9 juni 1986 vonden de cipiers hem dood in zijn cel. De autopsie onthulde als doodsoorzaak tuberculose, één long totaal kapot en de andere voor de helft aangetast. De familie diende klacht in om de verantwoordelijken voor zijn dood te laten straffen (verregaande weigering van urgente medische hulp), maar de betrokkenen werden vrijgesproken (iets anders gedacht?)

Bij de “thuiskomst” van zijn stoffelijke resten in Arenal de Bilbo vond de politie er niets beter op dan de familieleden en vrienden die de kist droegen met de wapenstok te lijf te gaan. De menigte werd met geweerschoten uit elkaar gedreven.

09-06-2007 om 08:51 geschreven door Natxo  

Nieuwsflash

Arnaldo Otegi gearresteerd

Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd.

De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, “Argala”. Dat is volgens de rechtbank “verheerlijking van het terrorisme”.

Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.

Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor morgen, 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.

08-06-2007 om 15:13 geschreven door Natxo  

De rol van de “mollen” in ETA

Vanaf de jaren 1970 was er sprake van infiltratie in de rangen van ETA. Guardia Civil Andrés Pastrana, werd op zending gestuurd naar Irún. Pastrana vertrok naar Frankrijk en nam contact op met de toenmalige leiders van ETA, Txomin Iturbe en Javier Aya Zulaica, aan wie hij zich voorstelde als lid van de Guardia Civil die radicaal gekant was tegen de politieke situatie in Spanje. Hij bood dan ook zijn samenwerking aan, werd onderworpen aan harde ondervragingen, en werd uiteindelijk toegelaten. De samenwerking omvatte een periode van verscheidene maanden, waarin Pastrana, door zijn informatie, een groot aantal Etarras kon laten arresteren.

De belangrijkste infiltratie in de rangen van ETA is die van Mikel Lejarza Eguia, “El lobo”, in de jaren 1973-1975. Hij infiltreerde in de commando’s van ETA-pm en was verantwoordelijk voor de arrestatie van meer dan 40 leidinggevende figuren van deze organisatie, in Madrid en Barcelona in 1975. Eind 1975 werd hij door ETA ontmaskerd, maar door toedoen van de geheime diens SECED werd hij in veiligheid gebracht.

Een andere infiltrant was Jesús Arrondo Martín, “Cocoliso”, die er in 1974 in slaagde een groep activisten, afgescheiden van ETA om een onafhankelijk commando te vormen, naar Spanje te brengen. De groep werd onderschept op 20 mei 1974. Cocoliso overleed later ten gevolge van verkeersongeval.

Nog een ander geval is dat van José Antonio Anido Martínez, die het tot chauffeur bracht van Mikel Albizu, “Antza”. Hij werd in 1995 ontmaskerd, maar wist te ontkomen.

Een laatste geval kunnen we situeren tijdens de periode van een het staakt-het-vuren door ETA afgekondigd tussen 16 de september 1998 en 27 de november1999.      
 Op 5 november 1998 bevestigt Aznar dat hij ter beschikking stond voor een dialoog met ETA. Na voorbereidende gesprekken te Burgos, werd verzamelen geblazen in Zürich (Zwitserland) op 19 mei 1999. Deze ontmoeting, die amper twee en een half uur duurde, leverde geen resultaten op, omdat Aznar weigerde het zelfbeschikkingsrecht van de Basken te aanvaarden en niet wilde onderhandelen over politieke kwesties. Alhoewel er een akkoord bereikt werd over een tweede ontmoeting, slaagde men er niet in een datum vast te leggen. Gevolg: geen tweede ontmoeting. Dit leidde tot het verbreken van het wapenbestand in juli 1999, pas bekendgemaakt in november 1999. Het ministerie van Binnenlandse Zaken, met als titularis Jaime Mayor Oreja, heeft altijd verklaart dat ETA het staakt-het-vuren had afgekondigd om de gewapende organisatie te kunnen herstructureren en de infrastructuur weer op punt te stellen. Hij verklaarde dat hij informatie uit eerste bron had. Tot maart 1999 immers, had de CNP, de Cuerpo Nacional de Policía, een infiltrant in ETA (commando “Donosti”), die opereerde onder de initialen E.T.B. (Aranzazu Berradre) en samenwerkte met Sergio Polo en Kepa Etxebarría. Hij kwam tot de overtuiging dat ETA het staakt-het-vuren had uitgeroepen om de organisatie weer op punt te stellen en na 1 jaar zonder aanslagen de afspraken te verbreken. Sergio Polo en Kepa Etxebarría werden gearresteerd. Het commando “Donosti” werd ontmanteld en de dag voordien werd de leider van het militaire apparaat, Francisco Javier Arizkuren Ruiz, “Kantauri”, aangehouden. Bij de in beslag genomen documenten was er bijzonder interessante informatie te vinden.

E.T.B. of Aranzazu Berradre verdween een paar uur voor de ontmanteling van het commando en kon op uiterst geheime plaatsen in Ceuta, Melilla, Madrid, Pamplona en  Barcelona onderduiken.

08-06-2007 om 08:57 geschreven door Natxo  

In ieder geval zijn de geheime diensten in Spanje overtuigd van nakende aanslagen. De kranten staan vol met speculaties en de lekken naar de regimepers zijn zo groot dat het dweilen wordt met een open kraan. Als ze zo op de hoogte zijn van het aantal commando’s waarover ETA beschikt, als ze weten hoeveel chemicaliën er in hun bezit zijn, als ze weten over hoeveel gestolen wagens en nummerplaten ETA beschikt, als ze weten hoeveel wapens ETA in haar bezit heeft, als ze weten dat alleen vanuit Bizkaia en Gipuzkoa zal toegeslagen worden, als ze weten dat het nog altijd Josu Ternera is die de lakens uitdeelt, en niet Txeroki, als ze dat allemaal weten, waarom treedt men dan niet op?

Als toch mocht blijken dat er een aanslag volgt, waarom treedt men dan niet op bij de eerste telefonische waarschuwing? Want, ETA waarschuwt altijd een paar uur voor een aanslag gepleegd wordt. En toch wordt niet doeltreffend gereageerd. Waarom?

Wie niet gelooft, dat er moedwillig getalmd wordt, wil ik nog eens aan het volgende herinneren.

De vader van Diego Armando Estacio, gedood in de aanslag op Barajas op 30 december 2006, heeft verklaard aan “www.ecuadoruniversal.com” dat de verloofde van Diego Armando, meer dan 20 minuten voor het fatale gebeuren, de politie heeft gewaarschuwd dat hij zich nog in de parking bevond, slapend in zijn wagen.    
Zij mocht hem niet verwittigen en de politie zelf maakte ook geen aanstalten. Zij antwoordden dat zij niet wisten waar de bomauto stond (eigenaardig, want de verloofde wist het wel en bovendien had ETA alle gegevens doorgebeld, ook de exacte plaats waar de wagen zich bevond). Het was overduidelijk dat ETA alles in het werk gesteld had om slachtoffers te vermijden.

Op de vraag of zijn leven kon gered worden, antwoordde de vader:

“Claro que lo hubiera salvado, porque iba directamente adónde estaba él. Si hubiera habido más preocupación, se hubiera salvado mi hijo”. (Natuurlijk, zij (de verloofde) zou onmiddellijke naar de parkeerplaats gelopen zijn. Als er wat meer bezorgdheid geweest was, leefde mijn zoon nu nog.)

“Ecuador Universal” is een digitale krant die uitgegeven wordt in Machada, geboorteplaats van Diego Armando Estacio­ in Ecuador.

Ik vraag mij in geweten af wat welke sinistere (politieke) spelletjes hier gespeeld worden

07-06-2007 om 08:36 geschreven door Natxo  

Txabi Etxebarrieta Ortiz
+7 juni 1968

Txabi is één van die onvergetelijke figuren uit de geschiedenis van het Baskische volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefden in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljant studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.

Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervent aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.

De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi zat de eerste 5 Assemblees van ETA voor, waarbij hij een fundamentele indruk naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, toen ze ontdekt werden door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer door ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuil hielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning “verbrand” was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551^ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi werd door een handvol Guardias op de grond gegooid en moest minutenlang mokerslagen op lichaam en hoofd verbijten. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.

Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA. Zijn broer, José Antonio, later advocaat, is een natuurlijke dood gestorven. Jaarlijks is er een herdenking en een meeting op de Plaza Unamuno, gekend als de Plaza de los Hermanos Etxebarrieta (het plein van de broers Etxebarrieta), in Bilbo.

07-06-2007 om 08:34 geschreven door Natxo  

Inaki de Juana Chaos
op weg naar een gevangenis buiten Euskadi

In mijn artikel van 4 juni 2007, met als titel “Alta Médica” werden de twee mogelijkheden aangehaald die Inaki de Juana Chaos te wachten stond als hij uit het hospitaal ontslagen werd.

Hij wordt dus niet, onder elektronisch toezicht, naar huis gestuurd, maar wel naar een gevangenis, en dan nog buiten Euskadi.

Via een garage van het hospitaal “Donistia”, onder strenge bewaking van de Ertzaintza, is De Juana op 6 juni 2007, even na 13.00u, met een ambulance van Osakidetza, afgevoerd waarschijnlijk naar een of andere penitentiaire instelling in de omgeving van Madrid. De ambulance werd begeleid door twee patrouillewagens van de Ertzaintza.

06-06-2007 om 14:04 geschreven door Natxo  

6 juni 2007
00:00u
Het communiqué

 Hier volgt een vrije vertaling van het ETA-communiqué, nadien geef ik mijn persoonlijke visie op de toestand.

“ETA, de socialistische organisatie voor de nationale bevrijding van Baskenland, wenst het volgende te communiceren aan de Basken:

De tijd voor opheldering is aangebroken. Euskal Herria moet nu de stappen zetten om de actuele institutionele verdeeldheid te overstijgen en om een onafhankelijke staat te construeren. Duizenden en duizenden stemmen hebben hun voorkeur gegeven aan een politieke verandering, duizenden en duizenden stemmen zijn pro wat betreft de toekomst van dit volk. Ook ETA positioneert zich ten gunste van een bevrijdingproces voor ons volk, een proces met als doel, zonder enige twijfel, de onafhankelijk staat Euskal Herria. Maar om dit te bereiken, is het noodzakelijk een eenduidig doel vast te leggen. Dit houdt in dat Euskal Herria de volgende territoria moet omvatten: Navarra, Álava, Vizcaya en Guipúzcoa, met eveneens de opname van Lapurdi, Baja Navarra en Zuberoa (Frans-Baskenland of Iparralde). Dus in heel duidelijke termen: met de zeven territoria zullen wij de toekomst van ons volk opbouwen. Het is duidelijk dat de valse oplossingen die tot nu toe werden voorgesteld ons nergens zullen brengen. De toekomst ligt in onze handen, en die toekomst zullen wij verwezenlijken.

De maskers zijn gevallen. De houding van Zapatero is veranderd in fascisme, dat de rechten van de burgers en van de politieke partijen negeert. Maar hij is niet de enige. Ook op de leiders van de PNV is het deksel op de neus gevallen. De PNV waarvan de zucht naar rijkdom onverzadigbaar is. Helaas, de vrijheid van onze volkeren wordt maar al te vaak gesmoord onder het deksel van verraad. Telkens er beslissende oplossingen werden voorgesteld voor de verdediging van Euskal Herria, voor de constructie van onze toekomst, werd dit onder bedrieglijke voorwendsels van tafel geveegd. Zonder enige twijfel blijft het lijden van dit volk voortwoekeren onder de bescherming van de españolistas. Zij hebben er zichzelf een blanco cheque voor uitgeschreven. Zij hebben alleen diegenen verleid die de rechten van het volk verpletteren, en geen enkele toegeving gedaan aan de Basken die in democratische omstandigheden en vrij willen leven.

Wij, Baskische burgers, gaan gebukt onder een gebrek aan democratie. De agressie tegen Euskal Herria is in plaats van te verdwijnen, nog intenser en nog heviger geworden. De Spaanse justitie heeft duizenden en duizenden burgers het democratisch recht ontnomen om te stemmen op “Izquierda Abertzale”, die de belangrijkste speler in het vredesproces was. Zij werden eenvoudigweg uitgesloten van het fundamentele kiesrecht. Verkiezingen die uiteindelijk antidemocratisch geweest zijn, verkiezingen die niet legitiem zijn. De situatie waarin we nu in Euskal Herria moeten leven, is een uitzonderingstoestand. Op de aankondiging van ETA om de gewapende acties te stoppen, heeft de regering geantwoord met arrestaties, folteringen en een ongebreidelde heksenjacht. Er is dus geen enkele democratische grond meer, zelfs niet de minste, om een onderhandelingsproces te rechtvaardigen.

Nochtans ligt de politieke sleutel om de huidige en de toekomstige samenleving in Euskal Herria te garanderen in de zelfbeschikking en de territorialiteit.

Als gevolg van voorgaande bevestigen wij nogmaals de beslissing om dit volk, dat door de wapens wordt aangevallen, met de wapens te verdedigen.

Wij doen een oproep tot alle burgers om samen met ons de aanval in te zetten tegen deze valse en verrottende democratie opdat wij met vastberadenheid de constructie de vrije staat Euskal Herria kunnen verwezenlijken. Ieder naar eigen vermogen, met eigen middelen, met eigen mogelijkheden, met grootmoedigheid, waarbij het algemeen belang primeert.

Tenslotte wenst ETA aan te kondigen dat zij het permanente staakt-het-vuren opheft, en dat zij het besluit genomen heeft te ageren op alle fronten ter verdediging van Euskal Herria, en dit van 00:00u op 6 juni 2007.

Euskal Herria, juni 2007”

Interview met ETA (Uit "Gara")

Persoonlijke visie

Ik zou nu pagina’s kunnen vullen met reacties van het “democratisch” heir, de ene al gespierder dan de andere. De meest gespierde reacties komen uiteraard van de wereldverbeteraars van de PP.  Alle partijen wijzen in de zelfde richting. De schuld ligt bij ETA. Niemand die in eigen boezem kijkt! Dat noemen we selectieve verontwaardiging.

Toch wil ik niet nalaten één reactie aan te halen, namelijk die van Arnaldo Otegi van Batasuna: “De verantwoordelijkheid voor de breuk van het staakt-het-vuren ligt exclusief bij ETA, maar de verantwoordelijkheid voor het fiasco, de echec en de instorting van het vredesproces is de enige en volledige verantwoordelijkheid van de regering en van de PNV.”                 
Geweld lost inderdaad geen enkel conflict op, gewapend geweld nog veel minder. Het roept alleen wraakgevoelens op. Geweld veroorzaakt materiele schade en wat veel erger is, onnoemlijk, ontroostbaar en diep menselijk leed. Ik ben tegen alle vormen van geweld, maar als ik toch verplicht wordt te kiezen dan hoop ik dat ETA zo lucide is dat ze alles in het werkt stelt om ook maar 1 slachtoffer te vermijden. Ik vrees evenwel dat de “democraten” de waarschuwingen in de wind zullen slaan en alleen mikken op hoger electoraal gewin. Het verbreken van het bestand is een godsgeschenk voor de PP, met het oog op de parlementsverkiezingen van 2008.

Het pleitte nochtans voor ETA dat zij eenzijdig een staakt-het-vuren had uitgeroepen op 24 maart 2006. Iedereen hoopte dat de tegenpartij (regering) nu met voorstellen voor de dag zou komen om uit de impasse te geraken. Mis poes! Nog nooit werd de heksenjacht tegen al wat Baskisch is zo opgevoerd. Nog nooit werd zoveel gefolterd. Nog nooit werden de rechten zo met de voeten getreden. Nog nooit was de rechtsbedeling zo subjectief. Nog nooit was het misprijzen en de minachting voor het Baskische volk zo hoog. Het leek er op alsof de staat van beleg was ingevoerd.      

Er is een historische kans gemist. Zapatero heeft het verkorven. De PNV heeft het verkorven. De PP heeft het al altijd verkorven. Ongebreidelde machtswellust haalt het op vrede. Hun enige optie is de “Endlösung” van alle Etarras en als het effen kan ook van de aanhangers van Batasuna en ANV.         
Overleggen? Beraadslagen? Onderhandelen? Negotiëren? Vredesgesprekken aanknopen? De koppen bij elkaar steken? Water in de wijn doen? Staatsmanschap? Nooit van gehoord! Ongegeneerd de mandaten van de verboden kieslijsten innemen? Geen probleem!

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ETA niet tot het uiterste gaat, want de situatie is nu ernstiger dan ooit.

En ik ben eens te meer een illusie rijker, maar er is de alom gekende strohalm: “hoe groter de crisis hoe dichterbij de oplossing.”

ETA is deze oorlog niet begonnen, maar Franco, en ETA zal deze oorlog ook niet beëindigen. Maar als ETA zou verdwijnen, dan heeft de Staat haar voornaamste objectief bereikt: dan bezit zij het alleenrecht, het monopolie op het geweld.

06-06-2007 om 07:55 geschreven door Natxo  

NIEUWSFLASH
ETA maakt eind aan staakt-het-vuren

…Por último, ETA quiere expresar que interrumpe el alto el fuego permamente y que ha tomado la decisión de reanudar las acciones en defensa de Euskal Herria en todos los frentes a partir de las 00:00 horas del 6 de junio de 2007…

En Euskal Herria, junio de 2007"

De gewapende Baskische afscheidingsbeweging ETA heeft aangekondigd dat ze vanaf middernacht, 6 juni 2007, haar staakt-het-vuren opheft.

De Baskische krant “Berria” publiceert vandaag een officiële verklaring van de ETA. De Spaanse politie en geheime dienst maakten maandag al bekend dat ze 'binnenkort' een ETA-aanslag verwachten. Volgens de politie is het waarschijnlijk dat de beweging haar gewapende campagne hervat met een spectaculaire aanslag zonder slachtoffers.            

Het staakt-het-vuren is van kracht sinds 24 maart 2006. Sindsdien heeft de ETA één aanslag uitgevoerd: op 30 december ontplofte een bomauto bij de Madrileense luchthaven. Twee mensen kwamen daarbij om.

05-06-2007 om 09:07 geschreven door Natxo  

Iñaxi Zeberio Arruabarena
+5 juni 1998

Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola “Txirrita” leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.

Op een bepaald ogenblik maakte hij kennis met de Herriko Taberna “Herria” in het Parte Vieja, oud stadsgedeelte van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste hij om een paar maanden als brigadist in Nicaragua te gaan strijden.

Alhoewel hij altijd al een Abertzale-gevoel met zich meedroeg, kwam er pas ernstig besef van zijn opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam hij in dienst bij de krant “Egin” als kok, een job die hij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg hij op de vlucht (hij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als ‘liberado’ bij ETA, dit betekent dat hij door ETA betaald werd en door de politie gekend).

Op 5 juni 1998 werd hij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Hij betrok dat pand met twee andere liberados, Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.

05-06-2007 om 08:56 geschreven door Natxo  

Alta Médica
Medisch ontslag

Iñaki de Juana Chaos werd vorige week op de hoogte gesteld van het “alta médica” en later het “alta hospitalaria”, het ontslag uit het hospitaal “Donostia” te Donostia-San Sebastián. De “Instituciones Penitenciarias”, de penitentiaire instellingen hebben evenwel nog geen modificatie aangebracht aan het geldende verzachtende gevangenisregime. De “Instituciones Penitenciarias” onderzoeken nu of de gevangene thuis onder elektronisch toezicht kan geplaatst worden, ofwel dat hij zijn straf verder moet uitzitten in de ziekenboeg van de gevangenis van Martutene. Tot er een uitspraak volgt, moet De Juana in het hospitaal blijven, onder bewaking. Eerstdaags wordt een beslissing verwacht. De regering voorziet pas het definitieve besluit in de loop van deze week.

Er is al heel wat heibel ontstaan omdat De Jauna toelating verleend werd om een paar passen buiten het hospitaal te zetten, met het oog op zijn herstel, maar de nakende beslissing brengt het verenigd heir van de PP weer eens in alle staten. De hetze is gestart en zal nog heviger worden.

Een weetje

Met de Spaanse rechtstaat weten we uit ervaring dat we voorzichtig moeten zijn, zeker als het rechtsprocedures op maat betreft ten opzichte van Baskische politieke gevangenen. Ik druk me dan ook voorzichtig uit: als De Juana ooit vrijkomt, zal hij zich, naar eigen zeggen, volledig toeleggen op de literatuur. Boeken schrijven dus. In de gevangenis heeft hij er aan al een aanzet toe gegeven. Hij schreef in 2000 zijn memoires “Días”, waarin hij zijn wedervaren in de gevangenis beschrijft. In 2002 schreef hij een fictieverhaal "La senda del abismo" en later "Raíces del roble", in verkoop gebracht in 2006. De uitgeverij van zijn boeken is het Baskische “Txalaparta” (Engelse vertaling voorzien). De respectievelijke verkoopcijfers zijn tot nu toe 2000, 4000 en 5000 voor het laatste boek.

Als hij ooit vrijkomt zal zijn maandelijks inkomen beperkt blijven tot 1.140 euro’s (het dubbele van het leefloon in Spanje). De rest moet hij afdragen als schadevergoeding aan de slachtoffers van zijn aanslagen. Op 8 mei 2000 werd hij tot een schadevergoeding van 1,6 miljoen euro’s veroordeeld en later, bij de veroordeling voor twee artikels in de krant “Gara” tot 2 maal 12.000 euro’s. In oktober 2006 werd aan de uitgeverij “Txalaparta” gevraagd, geëist, om eventuele auteursrechten aan te geven en af te geven. De prijs van de boeken schommelt tussen de 10,22 en 12 euro’s, en De Juana ontvangt hiervoor 10% op ieder exemplaar, auteursrechten inbegrepen.

Dat de superdemocraten van AVT hiermee niet akkoord gaan, hoeft geen betoog. De Juana moet volgens die PP-aanhangers al zijn inkomsten afgeven. Waarvan hij dan moet leven, is hun zorg niet.

04-06-2007 om 09:00 geschreven door Natxo  

Jon Idigoras Gerrikabeitia
+3 juni 2005

Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao) Jon Idigoras. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen!  Hij was een vakbondsman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!

"We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het recht opstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma, "Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorig jaar.

In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Evenwel "ten persoonlijken titel".

Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat, LAB en daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondsafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken. De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!

03-06-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  

Verheerlijking van het terrorisme

Bij gebrek aan bewijzen werden een paar processen tegen Arnaldo Otegi geseponeerd:

-op 22 maart 2007 voor de hommage en de bloemenhulde voor Olaia Kastresana, die omkwam toen een bom in haar handen ontplofte           

-op 9 april 2007 voor de hommage en de bloemenhulde voor Arkaitz Otazua (zie foto), die neergeschoten werd door de Ertzaintza in Puerto de Herrera (Alava). Hierbij zullen nog 22 andere leden van Batasuna moeten terecht staan.

Gisteren, 1 juni 2007, werd melding gemaakt van de heropening van het proces Arkaitz, door magistraat Grande-Marlaska en tegen de wil van het Openbaar Ministerie in. De magistraat had bij de commerciële zender “Antena 3” de video van de hommage van 20 september 2003 opgevorderd, omdat gesuggereerd werd dat Otegi zou geroepen hebben: “Gora ETA”, leve ETA en “Arkaitz gudari”, Arkaitz, Baskisch soldaat. Dit wordt sterk in twijfel getrokken. Wellicht heeft Otegi geroepen “Gora, Euskadi Ta Askatasuna”, leve Baskenland en vrijheid. Maar omdat die leuze de beginletters vormen van ETA, is vlug een stok gevonden om een hond te slaan.

Maar hiermee is de kous niet af. Er is nog een zaak hangende over een hommage en bloemenhulde op juli 2005 in Amorebieta voor José María Sagarduy (de langst verblijvende Etarra in een cel) en een hommage en bloemenhulde voor de  25^ste verjaardag van de moord op “Argala” door het BVE op 21 december 2003. Over deze laatste zaak wordt op 7 juni 2007 in beroep beraadslaagd of de veroordeling van 15 maanden cel gehandhaafd blijft of niet. Met andere woorden of Otegi in de cel moet of niet.

02-06-2007 om 08:56 geschreven door Natxo  

Een vonnis 10 jaar na de feiten!

Uitspraak in de zaak “Sumario 8/97” op 31 mei 2007.

Afgezien van het feit dat het vonnis nog niet openbaar werd gemaakt, is wel al geweten wat de gevolgen van het vonnis zijn:

Pablo Montoya, Koldo Nikolas en  Arantza Rus tot 7 jaar cel      
Joseba Miren de la Higuera tot 3 jaar cel    
Karlos Xabier Montoya en David Abarzuza tot 1 jaar cel 
Alberto Pio en Oskar Estebariz, respectievelijk 6 en 4 maanden cel         
Koldo Barberia, Mikel Auza en  Asier Varela vrijspraak

Bovenop komt nog een boete van 400.000 euro’s.

Ik wil er nog eens op wijzen dat de aanklacht hoofdzakelijk gebaseerd is op “zelfbeschuldingingen” onder foltering afgelegd. De mildere straffen die uitgesproken werden, hebben alleen betrekking op de lange termijn van 10 jaar die nodig was om tot dat onrechtvaardig vonnis te komen. Askatasuna, de antirepressie-organisatie zegt hierover: “Een tribunaal dat veroordeelt op basis van verklaringen afgelegd onder marteling, kan niet als democratisch beschouwd worden”.

Wat voorafging.

Op  8 maart 2007, en dus 10 jaar na de feiten is het proces van start gegaan tegen 12 jongeren uit Navarra. De Openbare Aanklager formuleert 26 aanklachten, eist meer dan 400 jaar cel en een schadevergoeding van 665.590 euro’s. De toenmalige minderjarigen werden in eerste instantie aangeklaagd, maar uiteindelijk uit het proces geweerd. Zij worden nu wel als getuigen opgeroepen. Op 15 februari 2007 werd het proces verdaagd, omdat de voorzitster van het Hof de alom bekende Angela Murillo was (bekend van haar partijdige houding in het macroproces 18/98). Zij werd door de verdediging gewraakt.

In Madrid gaat dus het grootste proces over “Kale Borroka” (straatgeweld) van start. Tien jaar na de feiten: het proces “Sumario 8/97”. In de eerste helft van 1997 werden in Navarra 114 jongeren gearresteerd. Het merendeel was minderjarig, maar bijna allen werden ze gefolterd. De arrestaties kwamen met golven. Dat was al een “bewijs” dat ze vreselijk werden “aangepakt” en namen noemden. De zaak begon met elf jongeren uit Atarrabia die te weten kwamen dat ze door de politie werden gezocht en beslisten naar het Gerecht in Pamplona te trekken om op die manier “vrijwillig” te verschijnen. Maar dit was zonder de waard gerekend, want onderweg pakte de politie hen op en versleepte hen meteen naar Madrid.
David Abarzuza vertelde hoe ze zijn boeien zo strak aantrokken dat het enorm pijn deed. Meteen begonnen ze hem te slaan: op de teelballen, de keel, in de zij. Daarna werden vingers, duimen armen omgewrongen. Dan volgde de plastic zak (la bolsa) die over het hoofd werd getrokken tot de verstikkingsdood toe. Abarzuza dacht dat hij ging sterven. Ze bleven de zak bij herhaling over het hoofd trekken tot hij het bewustzijn dreigde te verliezen. Daarop ging het vliegensvlug naar een geneesheer.

Een ander arrestant, die later op borg vrijkwam, kreeg de plastic zak gedurende een half uur met tussenpozen over het hoofd getrokken! Een politieman zei terloops dat ze met “hem konden doen wat ze wilden”. Ze bleven maar slaan en ze dreigden hem met een injectie het aids-virus toe te dienen.

Juan Pablo Montoya was net 18 jaar geworden en zit daarom op het bankje van de beschuldigden. Er wordt 56 jaar tegen hem geëist! Tijdens de ondervraging werd hij door het venster gestoken met de bedreiging dat ze hem naar beneden zouden duwen als hij niet sprak. “Toen ik verder weigerde, haalde één hen een kleine revolver boven en haalde de haan naar achteren.”

De aanhoudingsgolven zouden zes maanden aanhouden. Het was op dat ogenblik dat de term “grupos Y” werd uitgevonden. De jongeren werden allemaal beschuldigd te horen tot “inlichtingengroepen van ETA”. Eind 1996 kwam een nieuwe groep van 100 politiemannen op het commissariaat in de Generaal Chinchillastraat in Pamplona. Zij hadden het bevel gekregen ten minste 100 arrestaties per week te verrichten. Leden van organisaties van ouders van arrestanten (GURASOAK) en familieleden van gevangenen (SENIDEAK) die wekelijks tegen deze mistoestanden protesteerden, kwamen op een avond met 50 in de cel terecht!

01-06-2007 om 14:30 geschreven door Natxo  

Brutaal politieoptreden

Tijdens de middageditie van het VTM-nieuws werd melding gemaakt van het brutale optreden van de politie van Barcelona tegen een arrestante. Merkwaardig hieraan is dat dit kan geïnterpreteerd worden als een eenmalig feit, terwijl iedereen weet dat de schandalige folterpraktijken van Baskische politieke gevangenen dagelijkse kost zijn in Spanje. Het is onbegonnen werk alle slachtoffers op te noemen, maar ik heb nog nooit iets op onze berichtgeving gehoord over die praktijken. Selectieve verontwaardiging?

De alomtegenwoordige PP is verontwaardigd dat de politie nu als dader wordt opgevoerd.

01-06-2007 om 13:46 geschreven door Natxo  

Leitza een Baskisch stadje in het groene deel van Navarra.

Leitza is een gemeente in de Spaanse provincie Navarra.

De foto hiernaast verwijst naar onderstaande cursieve tekst.

Terwijl ik mijn berichtje (ter beschikking gesteld door W. Hensgen) over de gebeurtenissen in Leitza opstelde, vernam ik dat het dorpje in het nieuws gekomen was door de opname van een film. De Plaza van het dorpje kreeg opnieuw de trieste aanblik van het franquistisch verleden met Spaanse vlaggen, propaganda voor de Movimiento en foto’s van Franco. De Plaza werd omgevormd tot de voornaamste locatie van de nieuwste film van Helena Taberna: “La buena nueva”. Een film over liefde, oorlog en religie tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In de film krijgt het dorp de fictieve naam Alzania.

Leitza heeft altijd al stevige nationalistische reflexen vertoond en waarschijnlijk werden ze daarom “beloond” met een kazerne van de “Guardia Civil”. In vrijwel elke Baskische gemeente met een dergelijke “bezettende macht” haalde (Herri) Batasuna in het verleden zonder moeite de volstrekte meerderheid in de raad. Maar Batasuna werd verboden en nu is een meerderheid van de inwoners niet vertegenwoordigd in de raad. Aralar, de partij van Patxi Zabaleta, ooit uit Batasuna gestapt omdat die partij het ETA-geweld niet afkeurde, levert nu de burgemeester.  

Op 1 juni 2004 vierde Leitza zijn “culturele week”, Baskisch van aard en nationalistisch van uitvoering maar waarschijnlijk “cultureel” genoemd omdat “zoiets” toch moeilijk kan verboden worden…

Zaterdagavond werd het compacte stadje, zoals in de hoogdagen van de Francodictatuur,  ingenomen door de Guardia Civil. Dit stond niet in het draaiboek van de organisatie en het gebeurde op de gekende wijze: autoritair, patserig en uitdagend, zoals sommige mensen menen te moeten doen als ze “op een ander” zijn. Alle jongeren dienden zonder enig aanleiding hun identiteitsbewijzen te tonen.  Moet het gezegd worden dat er helemaal geen aanleiding was tot dit arrogant gedrag? Omdat het niet tot incidenten kwam, belemmerde de Guardia Civil dan maar een optreden van een muziekgroep. Een eind voorbij middernacht diende burgemeester, Patxi Sáenz, naar de kazerne te trekken om de vergunning voor het optreden te tonen! De kroegen hadden, zoals dat bij dergelijke feesten past, een nachtvergunning.

De Guardia Civil hielp (door haar uniformen) Leitza nog maar eens “groener” te zijn dan het al gedurende eeuwen is.     

01-06-2007 om 08:46 geschreven door Natxo