Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
04-01-2008
Eén kant te veel
Plan de Educación para la Paz
Opvoedingsplan voor de Vrede
Minister van Justitie van de Baskische regering, Joseba Azkarraga, stelt vandaag 4 januari 2008 officieel het Plan de Educación para la Paz voor. Dit opvoedingsplan voor Vrede werd gedurende maande voorbereid door de Dirección de Derechos Humanos, de directie van de mensenrechten van zijn departement. De bedoeling is de Baskische leerlingen te sensibiliseren tegen het geweld, in te lichten over de realiteit van de slachtoffers en de schendingen van de rechten en de vrijheden aan te klagen.
De bal ging aan het rollen, toen bleek dat niet enkel over de slachtoffers van het ETA-geweld zal gedebatteerd worden, maar ook over ander geweld (en dat is één geweld te veel). Tijdens het pilootprogramma, voorgesteld in een 20-tal schoolgemeenschappen, kwamen getuigenissen van ETA-slachtoffers aan het woord, maar ook de dochter van de historische leider van Herri Batasuna, Xanti Brouard, vermoord door het staatsterrorisme van GAL. En dat was nu net één stap te ver. In Spanje bestaat er maar één geweld: dat van ETA.
De kranten van vandaag, 4 januari 2008, maken melding van meningsverschillen die ontstaan zijn naar aanleiding van de manifestatie van 30 december 2007, onder het ordewoord Por la familia cristiana, ten gunste van de christelijke familie.
In het programma Ganbara op Radio Euskadi verklaart Koldo Rodríguez Bengoa, woordvoerder van Kristau Sarea, christelijk netwet in Baskenland, dat - hoewel hij akkoord gaat met de stelling dat het gezin in gevaar is hij de mening is toegedaan dat de argumenten waarmee de Kerk schermt een louter pre-electoraal karakter hebben.
De groep Grupo de Cristianos Socialistas de Euskadi, christelijke socialisten van Euskadi, klagen aan dat het model van de christelijke familie misbruikt wordt als element van confrontatie en partijdigheid. Het opzet van de manifestatie ontsproot aan het brein van sectaire en fundamentalistische nationaal-katholieke groeperingen.
De ambassadeur van het Vaticaan verschilt ook van mening, omdat hij de manifestatie zag ontaarden in een electorale meeting.
Het zit er bovenarms op tussen de Spaanse katholieke Kerk en de socialistische regering. De Spaanse clerus verwijt de regering dat ze de rechten van de mens in gevaar brengt, de socialistische partij (PSOE) beschuldigt de Kerk op haar beurt van dat ze "de fundamenten van de democratie ondermijnt".
De PSOE was bijzonder misnoegd over opmerkingen die de aartsbisschop van Madrid, Antonio María Rouco Varela, maakte op een grote massabetoging van 30 december 2007 in Madrid voor het behoud van de christelijke gezinswaarden. Volgens de organisatoren waren er twee miljoen betogers, de gezaghebbende krant El País hield het op minder dan 160.000. De manifestatie kreeg heel wat aandacht in de media.
De top van de Spaanse clerus organiseerde de betoging om de politiek van de overheid aan te klagen en kreeg daarbij de steun van de centrumrechtse oppositiepartij Partido Popular (PP). De Kerk heeft het bijzonder moeilijk met enkele wetten die het homohuwelijk en een snelle echtscheiding mogelijk maken en met de vrije keuze voor leerlingen om al dan niet godsdienstonderwijs te volgen.
Tijdens de betoging zei Rouco Varela dat de wetgeving in Spanje terugkeert in de tijd en botst met de Verklaring van de Rechten van de Mens, die stelt dat het gezin de kern is van de maatschappij en de rechten van het gezin erkend moet worden. Kardinaal Agustín García-Gasco uit Valencia zei dat de weg van abortus, echtscheiding en manipulatie van het onderwijs niet leiden naar een eerbare toekomst voor de mens en zijn rechten, maar naar een instorting van de democratie.
Volgens Jaime Mayor Oreja, Europarlementslid van de PP en voormalig minister van Binnenlandse zaken, uitten de bisschoppen de scherpe kritiek omdat ze al drie jaar lijden onder aanvallen van de socialisten op de waardigheid van het individu, het gezin en de natie. Volgens Oreja getuigt de politiek van de socialisten van een gebrek aan respect voor de vrijheid en de democratie.
Religie mag geen wetteksten schrijven
De reactie uit socialistische hoek liet niet lang op zich wachten. Minister van Justitie Mariano Fernández Bermejo suggereerde prompt dat de Kerk het eigen huis op orde moest houden. Een ander kopstuk van de PSOE, José Blanco, zei dat de leiders van de Kerk de christelijke familie kunnen doen instorten met hun leugens, en herinnerde ze eraan dat liegen een christelijke zonde is. Hij voegde eraan toe dat de regering Zapatero een grote verdediger is van het gezin en er bijvoorbeeld voor gezorgd heeft dat ouders hun job kunnen combineren met een gezinsleven dankzij een langer vaderschapsverlof.
Net na de betoging vaardigde de PSOE een communiqué uit waarin het stelt dat de Spaanse Kerk de fundamenten ondermijnt van de democratie, die gebaseerd zijn op het principe dat enkel de maatschappij de autoriteit heeft om de grenzen van de individuele vrijheden te omschrijven. In een regime dat gebaseerd is op vrijheden, mag religie geen wetteksten schrijven, besloot de tekst. Volgens bronnen binnen de PSOE is de tekst persoonlijk goedgekeurd is door Eerste Minister Zapatero.
Het ziet ernaar uit dat het debat nog niet ten einde is. De nationale verkiezingen zijn gepland op negen maart en uit enquêtes blijkt dat het een nek aan nek race belooft te worden tussen de PSOE en de PP.
Spanje blijft een overwegend katholiek land. Een studie in juli 2007 wees uit net geen drie kwart van de Spanjaarden zichzelf beschreef als katholiek. Maar uit hetzelfde onderzoek bleek tegelijkertijd dat zes op tien respondenten het homohuwelijk accepteert, 42 procent nooit bidt en de helft enkel naar de mis gaat voor dopen, begrafenissen en huwelijken.
Minister van Justitie José María Michavila beëindigt op 3 januari 2003 zijn ronde langs de andere politieke partijen om voldoende beulen te vinden die zouden kunnen meestemmen met de immense meerderheid om de strafwet te wijzigen waarbij de maximum gevangenisstraf voor de Baskische Politieke gevangenen van 30 naar 40 jaar zal gebracht worden, en die ze tot de laatste dag zullen moeten uitzitten.
De PSOE (socialistische partij) zal opnieuw de medewerking verlenen en deze Spaanse rooien begrijpen nog steeds niet hoe ver ze zijn afgeweken van hun opdracht: het postfranquistische Spanje naar de democratie voeren.
Volgens Jaime Ignacio del Burgo, verschillende keren senator en nu prominent lid van Partido Popular in Navarra, is het doel van deze wetswijziging dat de Baskische gevangenenwegrotten in de gevangenis.
Del Burgo deed er alles aan om het oude koninkrijk Navarra buiten het Baskische autonomiestatuut te houden. Als Député schonk hij bijna een half miljoen aan een bedrijf in Altsasu waar hij voordien te werk gesteld was!
ETA bevestigt dat de Spaanse regering een uitzonderingstoestand heeft ingesteld die de vernietiging zoekt van het Baskisch onafhankelijkheidsstreven en onthult dat die regering het staatsterrorisme heeft opgevijzeld.
In het verleden hebben zij er een gewoonte van gemaakt om het staatsterrorisme toe te passen en nu doen ze hetzelfde. Rubalcaba, de minister van Binnenlandse Zaken, wordt de minister van GAL genoemd. Hij verleent alle steun aan het wachtwoord todo vale contra ETA (alles is toegestaan tegen ETA). Baskische burgers worden gefolterd met een totale willekeur in de kazernes van de Guardia Civil. Zij worden onderworden aan de plastiek zak over het hoofd, tot aan het uiterste punt van verstikking. Zij worden onderworpen aan de onderdompeling in het bad tot aan het uiterste punt van verdrinking en zij worden verkracht met stokken en bezemstelen in de anus. ETA verwijst ook naar het recente overlijden van Natividad Junko, in een verkeersongeval op weg naar gevangenenbezoek. Zij klagen de verharding van de gevangenenspreiding aan en van het niet vrijlaten van zwaar zieke gevangenen. De regering doet al het mogelijke om het conflict te laten aanslepen.
ETA richt ook harde woorden aan het adres van de woordvoerders van de Gobierno de Lakua (de Baskische regering). Zij zijn het die weerzin opwekken bij ons volk, omdat zij de folteringen en de verraders (Spaanse regering) steunen. Het fiasco van de politieke onderdrukking en negatie zal nog toenemen, omdat niemand de wil van een volk, om de staat Euskal Herria op te bouwen, zal kunnen overwinnen.
Juan José Ibarretxe Markuartu President op 2 januari 1999
Juan José Ibarretxe Markuartu (Llodio, °15 mei 1957) is een politicus van de gematigde Baskische nationalistische strekking en behoort tot de Partido Nacionalista Vasco (EAJ-PNV). Hij is de actuele Lehendakari (ministerpresident) van de regering van de Baskische Autonome Gemeenschap en werd een eerste maal in die functie verkozen op 2 januari 1999.
De linkse nationalisten van Euskal Herritarrok (EH), de opvolgers van het verboden Herri Batasuna, bleven afwezig op de plechtigheid onder de oude eik in Gernika waarbij Juan José Ibarretxe zijn taak van Lehendakari, President van het Baskische Volk opneemt.
Ibarretxe gebruikte hiervoor de formule die in 1936 door de eerste Lehendakari, José Antonio Aguirre, geformuleerd werd:
« Ante Dios humillado, en pie sobre la tierra Vasca, en recuerdo de los antepassados, bajo el árbol de Gernika, ante vosotros, representantes del pueblo, juro desempeñar fielmente mi cargo. »
Ootmoedig voor God, staande op Baskische grond, denkend aan de voorouders, onder de boom van Gernika, tegenover jullie, vertegenwoordigers van het volk, zweer ik trouw mijn functie te bekleden.
De tekst werd in het Spaans en in het Baskisch gezegd, in aanwezigheid van o.a. de 94-jarige moeder van Ibarretxe.
Eindejaarsboodschap
In zijn eindejaarsboodschap, op 31 december 2007, verklaart Ibarretxe ervan overtuigd te zijn dat 2008 het jaar wordt waarin Euskadi de toekomst voor het Baskische volk zal schrijven. Hij herinnert eraan dat op 25 oktober 2008 de Baskische gemeenschap het woord zal krijgen, zonder uitsluiting tot in de meest ultieme consequentie. Hij verwees hiermee naar zijn voornemen om een referendum te houden. Wij zullen samen een nieuwe historische cyclus openen om een toekomstige samenleving op te bouwen, gebaseerd op 3 peilers: Vrede, Dialoog en Besluit. Niet ETA, niemand trouwens (verwijzend naar Spanje) zal er in slagen ons de hoop te ontzeggen om definitief uit de tunnel van geweld te geraken, en om een vreedzame en democratische oplossing te zoeken voor het Baskische conflict. De Baskische samenleving is niet bereid terug te keren naar een destructief verleden. Er moeten oplossingen gezocht worden, of ETA nu bestaat of niet, en de beste oplossing is dialoog, zonder iemand uit te sluiten (hij verwijst naar Batasuna). Ik verbind mij er toe die dialoog aan te gaan, tot in de ultieme juridische of politieke consequentie. Een oplossing gebaseerd op illegaliseren van politieke partijen, is geen optie. Een oplossing gebaseerd op het fnuiken van burgerlijke en politieke rechten, is geen optie. Laten wij ophouden te kijken naar ETA, naar Madrid, naar Parijs of naar Brussel. Wij moeten er ons van bewust zijn dat wij zelf de sleutel van onze eigen toekomst in handen hebben. Op 25 oktober 2008 zal de Baskische gemeenschap belast worden met het terug in gang zetten van de stilgevallen klok.
Tot eenieders verbazing blies ETA, bij wijze van spreken, op 30 december 2006 het staakt-het-vuren op dat ze zélf negen maanden eerder eenzijdig afkondigden. Bij de ontploffing kwamen twee Ecuadorianen om het leven die op de parking van de terminal in hun auto sliepen.
Erg vreemd was dat ETA, in tegenstelling tot de vorige keren, niet vooraf het einde van het bestand had aangekondigd. Maar het vredesproces dat volgde op het bestand was al langer dood omdat de tegenpartij, de Spaanse Regering niet één blijk van toegeving deed. Er vielen gedurende drie jaar geen doden onder ETA-geweld. De repressie bleef echter voortduren: sinds 22 maart 2006 bij de aanvang van het bestand werden er in Baskenland 106 activisten aangehouden, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten van de Basken met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en in Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werden borgsommen geëist van 1.493.000 euros, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij kwamen.
Gedurende die 9 maanden werd op 22 politieke gevangenen de doctrine Parot toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).
Gedurende die 9 maanden werden kreeg Iñaki de Juana Chaos, op het ogenblik dat hij al lang vrij moest zijn, een jarenlange gevangenisstraf extra voor het schrijven van enkele krantenartikels!
Gedurende die 9 maanden kondigde de organisatie ETA op 18 augustus 2006 aan dat het proces in crisis was.
Vanaf dat ogenblik groeiden de oproepen vanuit radicale nationalistische hoek, zowel inzake intensiteit, als in bezorgdheid.MAAR ER GEBEURDE NIETS! President Zapatero bleef optimistisch. Twee dagen vóór de aanslag op de vliegtuigterminal van Madrid Barajas verklaarde hij nog: Binnen het jaar zullen we verder staan dan nu! Maar het proces zal lang, hard en moeilijk zijn. Zapatero faalde.
De Baskische filosoof, Iñaki Soto, maakt in Gara op 2 januari 2007 brandhout van de Spaanse Socialisten n.a.v. het hoofdartikel in hun onafhankelijke kwaliteitskrant El País van zondag, 31 december 2006.
Deze gefingeerde wereldburgers uit Madrid hebben de Spaanse bevolking gedurende al die tijd willen verkopen dat ETA zich ging overgeven. Ze deden het voorkomen als zou ons conflict, in tegenstelling tot andere conflicten, gemakkelijk oplosbaar zijn. Het enige dat de PSOE voor de vrede deed was Bob Dylan naar Baskenland halen (Vredesconcert in Donostia op 11 juli 2006). Maar ze moeten geen muzikanten naar Baskenland brengen, maar onze gevangenen. Wij willen geen aanstekers laten branden op het strand, maar vrij onze eigen vertegenwoordigers kiezen. Wie willen geen liederen over vrede, maar de vrede zelf. Wij willen niet passief op concerten aanwezig zijn, maar actief deelnemen aan de toekomst van ons Volk. Wij willen geen pacificatie en koel bier. We willen vrij beslissen over wat we willen zijn. De schuld van de mislukking ligt bij het land dat zich schuldig maakt aan het niet politiek oplossen van een politiek conflict. Het land dat ontkent dat er op zijn territorium culturen zijn die verschillen van de cultuur van de staat. En de schuldigen zijn bij ons de mensen die weigeren het op te geven Spanjaard of Fransman te zijn het wat een prioriteit van eerste orde is.
De scheiding van de machten - de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht is de spil waarop alle moderne democratieën gestoeld zijn. Dit principe is in de praktijk nochtans niet zo duidelijk.
In Spanje kiezen de burgers vertegenwoordigers voor de wetgevende macht. Die vertegenwoordigers kiezen naast de president van de regering, ook de leden van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ) of de Algemene Raad van de Rechterlijk Macht. Dit instituut blijft op die manier in feite afhankelijk van zowel de rechterlijke als van de politieke wereld.
De CGPJ is samengesteld uit 20 leden en een voorzitter. Op dit moment (eind 2007) ontbreken 3 leden. Het zijn: Enrique Míguez Alvarellos (gepensioneerd),Fernando Fernández Martín (overleden) en José Antonio Alonso (benoemd als minister Binnenlandse Zaken).
De grondwet (artikel 122) erkent de CGPJ als autonoom orgaan en plaatst de CGPJ op gelijke voet (pariteit) met de Regering, het Congres en het Grondwettelijke Hof. De Raad heeft als bevoegdheid: benoemingen van hoge rechtersambten, bevorderingen, inspecties in gerechtshoven en tribunalen en desbetreffende tuchtmaatregelen. De raad is belast met de verkiezing (3/5 van de stemmen vereist) van de president van het Hooggerechtshof, twee leden van het Grondwettelijke Hof, de presidenten en de magistraten van de Kamers bij het Hooggerechtshof en de presidenten van de Tribunales Superiores de Justicia de las Comunidades Autónomas (de hoogste gerechtsorganen in de Autonome Gemeenschappen). Aangezien de leden van CGPJ gekozen worden door de volksvertegenwoordigers, is de inbreng van een politieke meerderheidsideologie, in de hele structuur van het gerechtelijke apparaat, niet te onderschatten.
Samenstelling
De CGPJ is dus gevormd uit 20 leden en één president, die bovendien ook fungeert als president van het Tribunal Supremo (Hooggerechtshof). Van de 20 leden worden er 10 aangesteld door de Kamer van Volksvertegenwoordigers en 10 door de Senaat. Iedere Kamer verkiest met een gekwalificeerde meerderheid van 3/5 tussen 36 kandidaten. Van de 10 uitverkorene per kamer moeten er 6 worden voorgesteld door magistraten en 4 moeten komen uit gerenommeerde advocaten- of juristenbureaus. De voorwaarde is 15 jaar ervaring in het beroep.
Het mandaat van de leden is vastgelegd op 5 jaar en eenmaal die termijn bereikt, moet de raad volledig hernieuwd worden. De uittredende leden kunnen niet opnieuw verkozen worden. Dit in tegenstelling tot de voorzitter die maximaal nog een tweede termijn mag uitzitten. De wet voorziet dat de uittredende leden in functie blijven tot de volledige nieuwe raad is geïnstalleerd, en er is hier geen maximum termijn van toepassing. De huidige raad bevindt zich in een soortgelijke situatie sinds november 2006 (17 leden i.p.v. 20).
Met de huidige verdeling van de kamerzetels in het parlement is de medewerking van de Partido Popular onmisbaar. Maar de grootste oppositiegroep weigert te onderhandelen over de invulling van de 3 ontbrekende leden, aanvoerende dat er een breuk is tussen de PSOE en henzelf wat betreft de consensus in die justitiële materie. Zij verwijten de regering de postjes onder de vrienden te willen verdelen, terwijl alle overige formaties de PP verwijten manoeuvres uit te voeren om de meerderheid in de CGPJ te herstellen of te behouden. In 2001 had de PP de absolute meerderheid in de Cortes, en ze hebben er op gerechterlijk vlak terdege gebruik van gemaakt.
De huidige CGPJ, sinds november 2006 in functie en met 3 vacatures, bestaat uit:
8 PP-strekking 6 PSOE-strekking 1 op voorstel van PSOE/PP samen (voorkeur van het lid is PSOE) 1 CiU 1 IU
Op zaterdag, 29 december 2007, speelden de voetbalploegen van Euskal Herria en Catalunya 1- 1 gelijk op San Mamés (ook La Catedral genoemd), het voetbalstadion van Athletic de Bilbao.
De match werd voorafgegaan door een manifestatie op het veld, waarbij spelers van Euskal Herria en Catalunya een eigen voetbalselectie opeisten.
Die eis werd gepromoot door ESAIT (Euskal Selekzioaren Aldeko Iritzi Taldea - Grupo de Opinión a favor de las Selecciones Vascas), een opiniegroep die voorstander is van het officialiseren van een nationale voetbalploeg Euskal Herria. De Catalanen sloten zich met enthousiasme hierbij aan.
Op het veld werd een spandoek ontvouwen, met als opschrift:
Euskal Herria, Catalunya, nazio bat, selekzio bat, una nació, una selecció
Euskal Herria, Catalunya, één natie, één selectie
-----------------------------------
25.000 voetballiefhebbers betogen op straat!
Na de wedstrijd werd er in de straten van Bilbao een grootse manifestatie georganiseerd door ESAIT. De opkomst was overrompelend. Meer dan 25.000 manifestanten kwamen op voor een eigen voetbalselectie. DuizendenIkurriñas (Baskische vlaggen) en Senyeras (Catalaanse vlaggen) wapperden langs het parcours. Sportlui uit alle disciplines waren aanwezig. Zelfs Baskische vakbondsbewegingen hadden een afvaardiging gestuurd. Ook Izquierda Abertzale kwam (uiteraard) zijn steun betuigen.
Op 30 december 2006 blaast ETA met een zware bom de parkeergarage op bij terminal nummer 4 op het vliegveld van Madrid Barajas. Twee 19-jarige Ecuadorianen Carlos Alonso en Diego Armando komen om het leven, terwijl ze lagen te slapen in hun auto. Een uur voor de explosie belde een man 3x om te waarschuwen, maar pas de laatste keer een half uur van tevoren in naam van ETA en toen ging de politie de boel ontruimen. ETA verklaarde op 18 augustus dat het vredesproces in een crisis verkeerde en daarop intensiveerden Batasuna en anderen haar oproepen tot stappen in het vredesproces, maar blijkbaar bewoog er niets achter de schermen, zeker niet op het gebied van de toezeggingen en afspraken die überhaupt hebben geleid tot het uitroepen van de wapenstilstand. Ook de door vele organisaties gewilde ronde tafel van partijen is niet opgezet. De afgelopen periode van negen maanden was hoopvol, behalve voor de onafhankelijkheidsbeweging in Baskenland dan; 106 arrestaties, 33 gevangenen erbij, 2 arrestanten gefolterd, 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven (demonstraties, persconferenties etc. in het kader van zelfbeschikking), maar liefst 53 politieke bijeenkomsten die verboden werden, er vonden in Madrid en Parijs 75 processen plaats tegen in totaal 227 Basken, 22 Baskische politieke gevangenen kregen na het uitzitten van hun straf te horen dat ze voorlopig niet vrij zouden komen met als triest voorbeeld Iñaki de Juana Chaos, die jaren extra kreeg voor het schrijven van 2 krantenartikelen. Geen enkele politieke gevangene werd overgeplaatst naar een gevangenis in of dichterbij Baskenland. Dit alles is absoluut geen rechtvaardiging voor het plaatsen van een bom en het vermoorden van 2 mensen en ETA had veel en veel meer geduld moeten hebben en de permanente wapenstilstand moeten volhouden. Maar repressie, ook al is die niet nieuw in Baskenland, kweekt bommenleggers. De Spaanse regering verklaarde dat de gesprekken met ETA worden opgeschort, terwijl Batasuna en ETA verklaarden dat de wapenstilstand nog steeds van kracht is. De Partido Popular intussen, beukt op het laatste restje zelfvertrouwen van de PSOE en sluit elke deur naar vrede definitief, als ze dat al niet hadden gedaan. Het zal lang duren voordat de partijen weer (openlijk) nader tot elkaar komen, en als dat gebeurt, zal er een andere modus operandi moeten worden gevonden dan tot nu toe het geval was.
Paul Bekaert is advocaat en werkt tevens voor de Liga van de Mensenrechten.
Hij is bijzonder goed vertrouwd met de problematiek rond bewegingen zoals het IRA en ETA.
Vraag 13. Hoe definieert u terrorisme op basis van uw praktische ervaring en op basis van het voorgaande?
Terrorisme is een term waarvan ik helemaal niet hou. Zoals je weet, zijn de terroristen van gisteren de presidenten van vandaag (Mandela, Arafat).
Dat is natuurlijk een cliché, maar het is nu eenmaal zo. Wanneer is men een terrorist? Als men met niet velen is. Heeft men wel voldoende manschappen, dan is men opeens een bevrijdingsbeweging. Heeft men dan ook de macht dan is men een regering.
Zo gaat dat in de geschiedenis. Ik vind de term terrorisme dus onbruikbaar.
Het wordt altijd gebruikt door politieke tegenstanders en is dus zeer subjectief beladen.
Wat doet men in feite? Men zegt dat er geweld in de wereld is. Wanneer dat geweld uitgaat van de staat dan is het moreel blijkbaar aanvaardbaar. Gaat datzelfde geweld uit van een politieke opposant, dan is het opeens niet meer aanvaardbaar.
Ik zou veeleer spreken van politiek geweld om politieke doelstellingen te bereiken. Je kunt dan zeggen dat dit ondemocratisch is, wel dan zij het zo. Dat is dan omdat men het op een democratische manier nooit zou halen in het Noord-Ierse of Spaanse systeem. Ik zou dus de term terrorisme zo weinig mogelijk gebruiken, maar wel de term politiek geweld. Hierover kan je dan een politiek en/of moreel oordeel uitspreken, maar dan moet je wel consequent zijn. Dezelfde mensen die het politieke geweld veroordelen van een bevrijdingsbeweging, gaan dan politiek geweld van staten wel goedkeuren.
Op 28 december 1970 werd het vonnis tegen de 16 van Burgos uitgesproken met straffen die hoger lagen dan wat het openbaar ministerie had gevorderd: 6 doodstraffen voor Xabier Izko, Teo Uriarte, Jokin Gorostidi, Xabier Larena, Unai Dorronsoro en Mario Onaindia (waarvan er 3 tweemaal de doodstraf kregen, waaronder Jokin Gorostidi) en de rest kreeg 519 jaar opsluiting. De verdedigende advocaten weigerden te ondertekenen. Onder immense internationale druk wijzigde Franco op 31 december de doodstraffen in levenslang. In 1977 kwam het merendeel van de veroordeelden vrij ter gelegenheid van een algemene amnestie.
Het is merkwaardig dat diegenen die in hun discours de veroordeling van het geweld centraal stellen, enkel spreken over het geweld door ETA gepleegd. Het zijn nochtans dezelfden die verantwoordelijk zijn voor het gebruik van geweld ten behoeve van politieke ideeën. (Pernando Barrena, 26 december 2007)
Na drie dagen gezweefd te hebben tussen leven en dood is de schoonmoeder, Natividad Junko, van de Baskische politieke gevangene, Unai González, in de late avond van 25 december 2007, overleden in het hospitaal van Txagorritxu (Alava). De ouders van Unai González, zijn partner en zijn schoonmoeder raakten op 22 december 2007 in een zwaar verkeersongeval betrokken, toen ze op weg waren naar de gevangenis van Teruel om hem te bezoeken.
De politiek van spreiding van gevangenen die de Spaanse regering toepast op Baskische politieke gevangenen, heeft dus opnieuw een slachtoffer gemaakt. Sinds de invoering van deze onmenselijke maatregel in 1989 (en tegen alle internationale rechtsregels in) is dit het 17de dodelijke slachtoffer. Eén dodelijk slachtoffer per jaar.
Na bevestiging van die trieste ontknoping, beschuldigde Askatasuna de verantwoordelijken als moordenaars omdat ze de politieke dispersión, verspreiding, gebruiken om het dodenaantal op te drijven. Het is een geplande politiek, uitgewerkt door de PP en gretig verder gezet door de socialisten van de PSOE, die dit resultaat zoeken: met de karwats de nationalisten te lijf gaan, schuldig of niet schuldig, bloeden zullen ze, tot de dood er op volgt.
Je moet het boek van Gabriel García Márquez: Crónica de una muerte anunciada, Kroniek van een aangekondigde dood, niet gelezen hebben, om te weten wat er in het democratische Spanje gaande is. Ik krijg meer en meer de indruk dat de zo verfoeide Amerikanen, met Guantanamo en Abu Graib, eigenlijk slechts amateurs zijn. Het ziekelijke brein bij uitstek is tegenwoordig het land van sol y sangría. Ze hebben er nog niet aan gedacht die toeristische slagzin te vervangen door: Sol y sangre (bloed).
Noot: de Baskische regering veroordeelt de aanslag in Balmaseda op 24 december 2007, maar veroordeelt ook de precaire toestand waarin families van politieke gevangenen zich bevinden. De Baskische regering verwijt de PSE (Baskische socialisten) en de PP geweld te gebruiken om ideeën van andersdenkenden te onderdrukken (dit is wat zacht uitgedrukt!). Pernando Barrena van Batasuna verklaart zich solidair met de getroffenen van de aanslag in Balmaseda (veel huizen beschadigd.)
In 7K (Zazpika), het weekendblad bij de krant Gara, komen op 26 december 2004 vijf voorbeelden aan bod van families die uitermate te lijden hadden onder de dictatuur en onder het beleid van de zonen van de dictatuur.
Een familie uit Renteria vertelt hoe hun vader, Celestino Gaztelumendi, gefusilleerd werd tegen het einde van de Burgeroorlog. De afscheidsbrief die hij mocht schrijven (onder het alziende oog) en sturen, staat in extenso afgedrukt. Hij eindigt zijn brief met Viva España. Waarschijnlijk was pesten zelfs nog nodig tot aan de dood!
Een andere familie woont in Urbina. Hun ene zoon, Josu Ormaetxea, kwam onlangs vrij na 19 jaren gevangenschap. Een andere zoon kwam om het leven toen de politie in de wijk Morlansin Donostia schietend het huis binnen viel waar het ETA-commando verbleef. Iñaki werd, samen met twee maats, met kogels doorzeefd. Hun kroeg in Urbina is naar hem genoemd en buiten hangt op dat hij door de Politie werd vermoord. Het dorpsplein is versierd met een muurtekening en teksten Eerder dit jaar verscheen een boek over hem, geschreven door een dorpsgenoot en strijdmakker, vanuit de gevangenis waarin hij voor lange tijd zit. De moeder, Blanca Antepara, is een bekende figuur op manifestaties ten voordele van gevangenen. Als je in de kroeg binnen komt, praat ze honderd uit over de strijd en over haar kinderen. Op de expresweg die het dorp een beetje afsneed, staat geen wegwijzer naar Urbina,maar in de verte zie je in de top van het kerkje de Ikurriña wapperen. Niemand van de kazerne van de Guardia Civil in het nabijgelegen stadje durft ze weg te halen.
Verder is er nog Ainara Gorostiagauit Pamplona die onlangs vrijkwam na twee jaar, een maand en week. De beschuldiging van moord was plots weggevallen. Om verlost te worden van de martelingen, vijf dagen op een politiecommissariaat en vier dagen incommunicado in de gevangenis, had ze zichzelf beschuldigd, maar nu bleek dat in Frankrijk al iemand anders meer dan een jaar in de gevangenis zat die de moord gepleegd en bekend had! Nu is het wachten op het proces op beschuldiging van lidmaatschap.
Vannacht, 24 op 25 december 2007, heeft ETA een bom tot ontploffing gebracht voor de zetel van de politieke partij van de Baskische socialistische partij PSE-EE te Balmakeda in Bizkaia. Er zijn geen gewonden.
De aanslag viel gelijktijdig met de Kerstboodschap van koning Juan Carlos, die opriep de krachten te bundelen om ETA te verslaan, en over te gaan tot de grote themas van de staat.
De gerechterlijke afhandeling door de uitzonderingsrechtbank, Audiencia Nacional, van het monsterproces 18/98 is waanzinnig abnormaal. De veroordeling van 47 van de 52 beklaagden tot 525 jaar cel is moeilijk te assimileren. Tweeëndertig jaar na de dood van Franco blijft men ideeën opsluiten en arresteert men iedereen die er een ander mening op nahoudt. Politici vaardigen wetten uit ad hoc, om partijen te illegaliseren, en magistraten vervolgen en veroordelen burgers op de politieke maat van een danse macabre. Er loopt een vreemd en sinister parallellisme tussen wat vandaag gebeurt en een periode die al lang tot het verleden had moeten behoren. Euskal Herria bevindt zich in een gecamoufleerde uitzonderingstoestand, in een verdoken staat van beleg. En wat de zaak nog verergert, is de nalatigheid, de onachtzaamheid en de zorgeloosheid van een politieke klasse die zichzelf heeft geproclameerd als links en democratisch.
Madrid heeft het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen. Het blijft gefossiliseerd en versteend in de greep van de almachtige en bloeddorstige dictator Franco. Een greep waaruit men dacht los te geraken door in 1978 een nieuwe grondwet op te stellen. Het werd een Magna Carta met veel geschreeuw en weinig wol. Er bestaan geen wetten die muurvast vastgeklonken zijn, die voor het leven zijn, alleen (eigen)belangen zijn dat.
Er zijn twee onbetwistbare voorwaarden noodzakelijk om tot vrede te komen: het recht op zelfbeschikking en het dichterbij brengen van politieke gevangen (Euskal Presoak, Euskal Herrira). Deze twee voorwaarden moesten al van bij het begin van het staakt-het-vuren, op 22 maart 2006, op tafel liggen. De opstelling van Izquierda Abertzale en van ETA waren positief met een duidelijke, waarachtige en besliste houding om te ijveren voor vrede. Men moest al van kwade wil zijn, over weinig intelligentie beschikken en een totaal gebrek aan ontvankelijkheid en intuïtie hebben om te twijfelen aan authenticiteit van beide voornoemde partijen. Voor Zapatero zou het een garantie geweest zijn voor het einde van het geweld (ETA was daartoe bereid) en voor een definitieve oplossing van het conflict in Euskal Herria. Het zou de regering van Zapatero voor vele jaren aan de macht geholpen hebben. Maar Zapatero is zwak. Het is geen staatsman. Wie wel verduiveld goed het politieke verloop kon analyseren, was de Partido Popular, die de hetze tegen de onderhandelingen bleef opdrijven tot aan de breuk. De PP is als grote triomfator uit deze debacle gekomen.
De oorverdovende stilte bij de intellectuele klasse ten aanzien van de gebeurtenissen in Euskal Herria is obsceen. Ook de houding van de gematigde nationalisten van de PNV getuigt niet van een grote solidariteit. Ze hebben zich weliswaar aangesloten bij het massale protest in Euskal Herria tegen het monsterproces en tegen het vonnis, maar was dit gemeend? Of gebeurde dit onder sociale dwang?
De aanklachten waren doorgestoken kaart: collaboratie met ETA wordt gekoppeld aan het uitgeven van een krant, aan het beheren van ondernemingen, aan het verspreiden van internationale politieke projecten, aan het oprichten van associaties ten behoeve van steun aan politieke gevangen of aan hun familie, of simpelweg door burgerlijke ongehoorzaam te verdedigen. Als Gandhi nog in leven was, en hij woonde in Euskal Herria, dan hadden ze hem al lang doodgefolterd. Dat is het ware gezicht van het zogenoemde democratische Spanje, het land van de haat.
Op 25 december 2003 valt de Spaanse pers over de Baskische TV heen omdat ze de Kerstboodschap van de Spaanse Monarch niet uitzonden. De onverlaten van de Baskische TV pleegden heiligschennis! Ze spreken niet eens dezelfde taal, waarom zouden ze dan moeten uitzenden? Borbón deed niet eens de moeite enkele woorden Galicisch, Baskisch of Catalaans uit zijn strot te krijgen. PNV-woordvoerder in het Spaanse Congres, Iñaki Anasagasti, zegt dat de toespraak leek op die van La Moncloa, meer dan die van La Zarzuela. Vertaald, betekent dit: Meer op die van de Spaanse Regering dan op die van het Koninklijk Paleis.
Kerstboodschap Bisschop Joan María Uriarte
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Uriarte, vraagt in zijn kerstboodschap op 25 december 2004 dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit omdat hem niet verweten kan worden dat hij het martelen van enkel politieke gevangenen aanklaagt )
De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. We moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede. Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de Paus: Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.
De Franse staatssecretaris van Programmas van Justitiegebouwen verklaart op 24 december 2002 dat het dichterbij brengen van Baskische politieke gevangenen tot de mogelijk behoort, als er binnen enkele jaren in Mont-de-Marsan (Landes) een nieuwe gevangenis gebouwd wordt. De Corsicaanse gevangenen werden kort geleden naar hun eiland overgebracht en we hebben nooit gezegd dat we dit enkel met de Corsicanen wilden doen.
In een persconferentie in Baiona, de volgende dag, analyseerden Maialen Aranbide (Exerat), Battitta Larzabal (Anai Artea) en Jean-François Lefort (Askatasuna) deze uitspraak. Zij vragen zo snel mogelijk een nadere verklaring van de Franse Premier J.-P. Raffarin.
Aranbide: Van de 650 Baskische politieke gevangenen zitten er 110 in Franse cellen en daarbij worden hun rechten geschonden: verwijdering, isolement, (meestal) weigering van voorlopige vrijheid, buitensporige overplaatsingen. Zo zit 80 % van de Baskische politieke gevangenen op méér dan 400 km van EH en 240 van hen op méér dan 800 kilometer, waardoor hun familieleden zich elke week 530.000 kilometer dienen te verplaatsen.
Larzabal: Het objectief is niet de bouw van nieuwe gevangenissen, maar de zoektocht naar een oplossing van het probleem dat in EH woekert. Als er echte goede wil is dan kan dichter bijbrengen van gevangenen morgen al beginnen.
De constructie (hoeveel jaar nodig?) van de nieuwe gevangenis is na een paar uitstellen, nu voorzien voor eind 2008.
Inmaculada Basabe Janire Couceiro Gorka Larrinaga Sonia Marín Iñaki Peña.
De teller blijft lopen. Zapatero zal het halen. Omstreeks 21.00u gisteravond, 22 december 2007, is de Ertzaintza naar aanleiding van een manifestatie, als ondersteuning van de veroordeelden van het proces 18/98, overgegaan tot de arrestatie van nog eens 5 nationalisten. De vijf, zie namen in titel, hadden zich vastgeketend aan de poort van de zetel van de PNV, de Sabin Etxea, te Bilbao.
Noot: in een vorig bericht was er sprake van 709 gevangenen. Dat moest 710 zijn (MarijeFullaondo vergeten bij te tellen). De teller staat nu op 715. Nog 5 te gaan en Zapatero heeft de trieste eer nog repressiever te zijn dan Aznar, en dat wil wat zeggen!
Leden van Etxerat, collectief van families van politieke gevangenen, hebben gisteren, 22 december 2007, aangekondigd dat ze zich vanaf die dag zullen opsluiten in de Catedral del Buen Pastor, kathedraal van de Goede herder, van Donostia-San Sebastián, en dit voor onbepaalde duur. Zij eisen de invrijheidstelling van de zwaar zieke gevangenen, en van die gevangenen die hun straf hebben uitgezeten. Zij eisen hun terugkeer naar Euskal Herria. Zij hopen ook politieke verantwoordelijken en autoriteiten te ontmoeten die zich willen inzetten om een einde te stelleen aan de voortdurende mensonterende folteringen en aan de brutale repressie die Euskal Herria op dit moment teistert.
Met meer dan 50 families zijn de leden van Etxerat, Polentxi Goikoetxea en Ainhoa Iturrioz samengekomen in de hoofdstad van Gipuzkoa om een balans op te maken van het voorbije jaar. Zij klagen aan dat ernstig zieke en terminale gevangenen niet worden vrijgelaten, en zullen moeten wegrotten tot de dood, omdat zij hun idealen niet willen afzweren.
Dit jaar werden 41 nieuwe gevangenen, wegens vermeende banden met ETA, opgesloten met gevangenisstraffen tussen de 20 en 27 jaar. Dit jaar bleven 170 gevangenen opgesloten, ondanks het feit dat ze 3/4 of 2/3 van hun straf hebben uitgezeten. Dit jaar bleven 17 gevangenen in de cel ondanks het feit dat ze hun straf volledig hebben uitgezeten.
Bovendien klagen zij de economische afpersing van familieleden aan die massas geld moeten ophoesten om hun verwanten te gaan bezoeken (soms slechts voor 20 minuten), meer dan 1.000km ver (gevolg van de gevangenenspreiding). Tel daarbij nog de 32 personen die dit jaar in verkeersongevallen betrokken waren, op weg naar of terug van een bezoek, en u weet wat voor ellende de familie wordt aangedaan.
Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil? In de kerstperiode zijn de españolistas meer begaan met de loterij El Gordo en de miljoenen die er aan vasthangen, dan aan menselijk leed. De kranten bulken sinds gisteren, 22 december 2007, uit met de laatste nieuwtjes van El Gordo de Navidad. En op de politieke partijen Partido Popular en de socialisten van de PSOE moet je zeker niet rekenen. Zij zijn de boosdoeners van alle ellende en willen alleen hun machtsposities behouden. Stieren en hazewinden zijn beter af.
