Anti-Baskische obsessie
31 augustus 2004

Baskenland ontstond als het ware uit het Koninkrijk Navarra en het Baskisch, de “Lingua Navarrorum”, was de taal van de Koningen van Navarra. Maar de huidige president van Navarra, Miguel Sanz, leider van de PP van Navarra, is een geobsedeerde anti-Bask! Hij wil de hoge snelheidstrein vanuit Frankrijk naar Madrid via Pamplona “omdat een snelle verbinding met Madrid de ‘onafhankelijkheidseisen’ de kop zullen helpen indrukken.”

De goden moeten hun getal hebben.

31-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Arnaldo Otegi

Vrij

30 augustus 2008

Vandaag, 30 augustus 2008, verlaat Arnaldo Otegi de gevangenis. Hij werd gearresteerd op 7 juni 2007 en verbleef in de gevangenis van Martutene. De aanklacht luidde: “verheerlijking van het terrorisme”, naar aanleiding van een herdenking die hij bijwoonde ter ere van Argala.

Had hij dan hulde gebracht aan de meedogenloze Spaanse staatsterroristische doodseskaders van B.V.E. die Argala vermoord hadden? Helemaal niet! Hij herdacht alleen een charismatische leider van ETA, en in Spanje staat de herdenking van een vermoorde ETA-militant gelijk aan “verheerlijking van het terrorisme”. De moordenaars zelf zijn uiteraard helden, ze liquideerden toch maar Basken.

Er wachten Arnaldo Otegi nog moeilijke tijden. Er hangen immers nog aanklachten boven zijn hoofd:

1.     De zaak van de Herriko Tabernas of de zaak 35/02, te behandelen door de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional

2.     Nog een zaak van “verheerlijking van het terrorisme” voor de hommage aan José María Sagardui in 2005, te behandelen door de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional

3.     Een derde aanklacht heeft betrekking op “ongehoorzaamheid en onwettig vergaderen” wegens het organiseren van de meeting “Orain Herria, Orain Bakea”, te behandelen door de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional

4.     Een laatste aanklacht heeft betrekking op zijn samenkomst (vredesonderhandeling) met Lehendakari Juan José Ibarretxe en met leiders van PSE-EE in juli 2006 (het Hooggerechtshof had de politieke partij Batasuna verboden, dus mochten zij ook niet meer praten over vrede), te behandelen door de TSJPV-Tribunal Superior de Justicia del País Vasco

De digitale krant “EiTB”, waaruit bovenvermelde (vertaalde en ingekorte) tekst komt, wist op 29 augustus 2008 ook nog te melden dat verzuurden van de PP-mantelorganisatie (AVT-Asociación de Víctimas del Terrorismo) de Spaanse gemeenschap in kennis wilden stellen van hun “bezorgdheid” over de vrijlating, en ze eisen dat er voorwaarden aan zijn invrijheidstelling worden gekoppeld, o.a. verbod om het land te verlaten.

30-08-2008 om 08:51 geschreven door Natxo  

De sluier wordt gelicht
Luz sobre Pertur
“Diario de Noticias”, 30 augustus 2007

Op 30 augustus 2007 verschijnt in de krant “Diario de Noticias” een artikel over de documentaire, “El año de todos los demonios”, die Ángel Amigo (*) produceerde, en die gespeeld werd op het “55^ste Donostia Zinemaldia”, Internationaal Filmfestival San Sebastián, van 20 september tot 29 september 2007. De documentaire is een reconstructie van wat er in 1976 gebeurde, en maakt kom af met de stelling dat Eduardo Moreno Bergaretxe “Pertur” op 23 juli 1976 zou vermoord zijn in eigen ETA-kring. De verantwoordelijkheid werd in de schoenen geschoven van het speciale commando “Bereziak”.

(*) Ángel Amigo was een persoonlijke vriend van “Pertur”, militant van ETA-pm begin van de jaren 70 en auteur van de politieke biografie over "Pertur”. Hij werd gearresteerd en opgesloten in de gevangenis van Puerto de Santa María, wegens zijn medeplichtigheid in “La Fuga de Segovia”. 

Ángel Amigo verklaart: “In dat jaar (1976) was de spanning te snijden. De Franquisten die zich uitsloofden om alles bij het oude te laten, de “aperturistas” die een opening zochten naar een democratisch model (grotendeels op basis van oude Francowetten), de “rupturistas” die volledig met het verleden wilden breken en de gewapende groepen in volle activiteit. De straten van Euskadi kleurden rood van het bloed, met tientallen doden in manifestaties. De fascisten vielen de Carlisten aan op Montejurra. Op 3 maart 1976 waren we getuige van het drama te Vitoria-Gasteiz. ETA bleef de Spaanse Staat uitdagen. De ontvoering (18.03.1976) en de moord (07.04.1976) op de industrieel Ángel door de polimilis (ETA-pm) sloeg de Baskische gemeenschap met verstomming. Op 5 april 1976 ontsnapten 29 gevangenen uit de gevangenis van Segovia (waaronder 25 militanten van ETA en 4 Catalanen van de “Movimiento Ibérico de Liberación”, een beweging van anarchisten). In de schoot van ETA zelf ontstond er onenigheid over de te volgen weg. Sommigen (ETA-pm) wilden de voorkeur geven aan de politieke weg. “Pertur” was één van promotoren van die weg en stelde het “rapport Otsagabia” voor, waarin het ontdubbelen van de gewapende en de politieke strijd gevraagd werd. Dit was niet naar de zin van de Bereziak. En op 23 juli 1976 verdween Eduardo Moreno Bergaretxe "Pertur" voorgoed, volgens sommigen vermoord door zijn opposanten van het “rapport Otsagabia”, de Bereziak.”

De Italiaanse piste

De kerngedachte van Amigo’s stelling vindt zijn oorsprong in Italië, in documenten over het vooronderzoek naar neofascistische elementen die terreur zaaiden in de jaren 70. Namen zoals Stefano Della Chiae, Pier Luigi Concutelli of Augusto Cauchi, al gekend van de aanslag op Montejurra, waren uit Italië gevlucht en hadden onderdak gevonden in Spanje (onder het presidentschap van Carrero Blanco). “In Spanje werden zij met open armen ontvangen, en geïntegreerd als medewerkers in de veiligheidsdiensten”, weet Amigo te vertellen. Nadien traden zij toe tot de “DINA-Dirección Nacional de Inteligencia” (de Chileense geheime politie van Pinochet.)

In 1976 werd Pier Luigi Concutelli te Rome gearresteerd, beschuldigd van de moord op magistraat Corsio, die het onderzoek naar hen leidde. Bij een huiszoeking werd in de woning van Concutelli een machinegeweer “Marieta” gevonden, behorende tot een partij van drie, ooit aangekocht door de “Brigada Central de Información de la Policía Española” (Spaanse inlichtingendienst). Het afleveringsbewijs droeg de handtekening van Roberto Conesa, directeur van die dienst.

Na een interview met een andere magistraat, Salvi, ook betrokken bij het onderzoek, kreeg Amigo inzage in de geheime archieven van de DINA. In die archieven stonden alle operaties beschreven die de neofascistische Italianen hadden gerealiseerd. Ook een bijeenkomst die te Madrid gehouden werd, na de begrafenis van Franco, stond er in vermeld. Op die bijeenkomst waren Augusto Pinochet, Manuel Contreras (de hoofdverantwoordelijke voor DINA) en een Italiaan met codenaam Alfa aanwezig. Er werd overeengekomen de “Operatie Cóndor” (*) uit te breiden naar Europa, kom af te maken met Salvador Allende en hulp te bieden aan extreemrechts in Spanje (dit werd geconcretiseerd met anti-ETA-operaties in Iparralde.)

(*) Operatie Condor was een campagne van politieke repressie, met inbegrip van doodseskaders en moordpartijen, gestart in 1975. Geleid door extreemrechtse dictators, met als doel democratische en vooral linkse invloeden uit te roeien. Hun actieterrein was hoofdzakelijk Zuid-Amerika, maar ook Spanje kon van hun “kennis” genieten. General Juan Manuel Guillermo Contreras Sepúlveda was de meest invloedrijke en machtigste persoon van dit sinistere gezelschap, dat met de zegen van de CIA opereerde.

Het archief van de DINA stelde de onderzoeksrechter in staat om de connecties bloot te leggen tussen de Italiaanse fascisten en de Spaanse politie. Amigo bevestigt: “Het onderzoek bevat verklaringen van een tiental ultrarechtse elementen die bekennen deel genomen te hebben aan activiteiten (doodseskaders) tegen ETA, voor rekening van de Spaanse politie, de inlichtingendiensten en extreemrechts”. De bekentenis van Pier Luigi Concutelli was van doorslaggevende aard. Hij verklaarde aanwezig te zijn geweest bij de ontvoering, de drogering en de overlevering aan de Spaanse politie van een ETA-dirigent. In het archief staat letterlijk: “Dit jaar (1976) waren er geen andere verdwijningen bij ETA, Pertur was de enige (Pertur fue el único).” De rogatoire commissies van Italiaanse magistraten bij hun Spaanse collega’s leverde niets op: elk spoor was zoekgeraakt (?) en de zaak was verticaal geklasseerd.

Nu er een tipje van de sluier gelicht werd, zou men er van kunnen uitgaan dat Justitie de noodzakelijke onderzoeken zou heropenen. Maar Ángel Amigo is sceptisch: ”Ik weet niet of het technisch gezien nog mogelijk is dat er één magistraat in staat zou zijn de zaak te heropenen. Immers, alle relevante documenten werden vernietigd!” (Noot: als de ontvoering en de moord op Pertur werkelijk door de eigen organisatie (ETA) op punt gesteld werd, dan zou men ruimte tekort gehad hebben om alle mogelijke documenten te bewaren.)

Of dit nu de enige en echte waarheid is, weet ik niet. Het blijft een mysterie.

30-08-2008 om 08:51 geschreven door Natxo  

Juan Kruz Aldasoro
28 augustus 2003

De Guardia Civil klaagt op 29 augustus 2003 Juan Kruz Aldasoro (Batasuna) aan wegens "aanstichting tot openbare wanordelijkheden". Op een verboden manifestatie van zaterdag, 23 augustus 2003, had hij het aangedurfd de (niet verboden) slagzin "Gora ezker abertzalea" (Leve het linkse nationalisme ) te roepen. Dat is hoogverraad!

29-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Schola Cantorum GAL
28 augustus 1996

Op 16 oktober 1983 verdwenen in Bayonne twee jonge kerels van de aardbodem: José Antonio Lasa “Joxean” en José Ignazio Zabala “Joxi”. Op 20 januari 1984 verspreidde het doodseskader GAL een communiqué waarin de organisatie de moord opeiste.

Op 28 augustus 1996 begon één der getuigen, enkel bekend onder het nummer 19645, te praten, maar kort daarop werd hij/zij (?)op een nacht gedurende uren door onbekenden 'bewerkt'. Ook de politiecommissaris, die belast was met het onderzoek, werd afgedreigd. Later, nadat één der verdachten vrijgelaten werd, zou ook nog een andere politieman 'zingen'. "Schola Cantorum GAL", titelde EGIN met enig leedvermaak. Nadat zelfs het hoofd van de Spaanse Geheime Dienst moest aftreden, diende hemel en aarde bewogen om Felipe González buiten de zaak te houden. Rechter Garzón had er hem graag bij gehad, vooral omdat in een aantal verslagen van de Geheime Dienst de vermelding 'pte' in de marge staat. De vraag doet de ronde of deze geheimzinnige initialen iets te maken hebben met de afkorting van 'presidente'.

Op 11 november 1999 sluit het Gerecht het onderzoek in de "Zaak Lasa en Zabala". Niets staat een Rechtzaak nu nog in de weg.

28-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Concordaat van de Heilige Stoel
27 augustus 1953

El Concordato que nadie quiere festejar
Het Concordaat dat niemand wil vieren (waar niemand wil aan herinnerd worden!)

Op 27 augustus 1953 tekenden het Vaticaan en de Spaanse regering het "Concordaat van de Heilige Stoel", waarbij het Vaticaan de uitdrukkelijke steun aan Franco toezegde. Maria Zabala, de vrouw van José Antonio Aguirre y Lekube (eerste Lehendaraki van de autonome Baskische regering) zegt hierover: "Wellicht was 1953 de meest trieste datum voor mijn man. Het is de enige keer dat ik hem met geboden hoofd zag, droevig, zonder dit te verbergen. Hij die de katholieke kerk zo verdedigd had, werd nu verraden".       
Aguirre werd na de oorlog één van de grondleggers van de moderne christendemocratie. Tot zijn dood in 1960 bleef hij voorzitter van de Baskische regering in ballingschap en voorzitter van de PNV. Hij was een bewonderaar van de Indiase pacifist Mahatma Gandhi.   
 
Op 22 maart 1960 overleed Aguirre ten gevolge van een angina pectoris. Vijf dagen later werd zijn lijk overgebracht naar Donibane Lohizune, waar het opgebaard werd in het huis van Telesforo Monzón. Het nationalisme had een serieuze klap gekregen. Zelfs ETA noemde hem "Gure lehendakari maitia", onze geliefde president.

27-08-2008 om 09:07 geschreven door Natxo  

Luitenant-generaal
José Antonio Sáenz de Santamaría
+26 augustus 2003
 

José Antonio Sáenz de Santamaría werd geboren in Gijón (Asturias) op 15 december 1919, rechtvaardigde de vuile oorlog van GAL.          
Hij volgde de eerste kandidatuur Wetenschappen, met de bedoeling de graad van Ingenieur Architectuur te behalen. Maar toen begon de "Guerra Civil". 

Hij nam dienst als vrijwilliger en in een ijltempo rukte hij op naar de top. Op 6 juli 1979 werd hij tot Inspecteur Generaal van de CPN (Cuerpo de la Policía Nacional) benoemd, en op 1 februari 1980 speciaal gedelegeerde van de regering voor het País Vasco, waar hij verantwoordelijke werd van de directie voor de strijd tegen het terrorisme. Hij speelde een belangrijke rol bij de staatsgreep van 23-F (Tejero), toen hij de politie de opdracht gaf de "Cortes" te omsingelen.    
Als Inspecteur Generaal van de CPN, richtte hij ondermeer de GEO (Grupo Especial de Operaciones) op.       
Met de komst van de socialisten in de regering werd hij op 2 november 1983 door de Ministerraad benoemd tot Directeur Generaal van de Guardia Civil. Hij was tegenstander van onderhandelingen met ETA en voorstander van politieke en politionele middelen om ETA af te zonderen. Als Directeur Generaal verklaarde hij dat GAL een probleem was van de Franse regering en dat de "Fuerzas de Seguridad del Estado Español” (Spaanse veiligheidsdiensten) nooit betrokken waren bij de feiten.

"Hay cosas que no se deben hacer en nombre del Estado, pero si se hacen, es mejor callarlas"

(Er zijn zaken die niet kunnen gebeuren in naam van de Staat, maar als ze toch gebeuren, is het beter erover te zwijgen)

General Sáenz de Santamaría, ex-directeur van de Guardia Civil, aan het woord in Radio Nacional de España, 1995)

Na meermaals aandringen, verliet hij de Guardia Civil op 5 november 1986. Hij werd opgevolgd door Roldán. Een paar dagen later werd de wapenschuilplaats van Sokoa ontdekt samen met een aanzienlijk aantal documenten van ETA.  
In december 1986 werd hij adviseur van Binnenlandminister José Barrionuevo in een materie die verband hield met de veiligheid van de staat. Hij bleef als adviseur verder werken onder Staatssecretaris voor Veiligheid, Rafael Vera van 1986 tot 1994, en met Staatssecretaris voor Binnenlandse Zaken, Margarita Robles van 1994 tot 1996.     

Op 7 mei 1996 werd hij door de magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, beschuldigd, samen met de generaals Rodríguez Galindo en Cassinello, in de "zaak Oñaederra" (eerste aanslagen van GAL tussen 1983 en 1984). Hij ging in beroep en op 20 mei 1996, na aflegging van zijn verklaring, werd hij onvoorwaardelijk in vrijheid gesteld.
Hij overleed op 26 augustus 2003 op 84-jarige leeftijd.

26-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Etxerat vraagt Baskische Regering
wat ze gaat doen
ten aanzien van de gevangenenspreiding
25 augustus 2004

Op 25 augustus vraagt het collectief van familieleden van Baskische politieke gevangenen, "Etxerat" ("naar huis") aan de Baskische Regering wat ze gaan doen om het akkoord van het Baskische Parlement, het dichterbij brengen van de Baskische gevangenen naar Baskenland, ten uitvoer te brengen.   
Etxerat is er terecht niet gerust in nu de Spaanse Socialistische regering verklaarde de verspreidingspolitie aan te houden en zo te kiezen voor de "doodstraf" voor de gevangenen en hun familieleden. Minister Galizo zei zelfs tegenstander van de gevangenenspreiding te zijn, behalve voor wat betreft Baskische politieke gevangenen, "omdat dit een akkoord was tussen democratische partijen".        
Etxerat merkte ironisch op dat de partijen "dermate democratisch" zijn, dat sinds de invoering van de spreiding (op 23 januari 1987) vijftien familieleden (er zijn er intussen bijgekomen) omkwamen op weg naar of van een gevangenenbezoek in Spanje of Frankrijk.

25-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

“Le Nouvel Observateur”
24 augustus 1984

Op 24 augustus 1984 verschijnt een verontrustend artikel in de krant "Nouvel Observateur", met als titel: "Vier fronten tegen ETA", dat gedetailleerd de verschillende Madrileense strategieën weergeeft tegenover de Baskische organisatie in haar "guerra sucia" (vuile oorlog). Het betreft netwerken van samenwerking van de Franse politie met de Spaanse in de strijd tegen ETA. Netwerken hebben altijd het nadeel wat ondoorgrondelijk te zijn. Ziehier een paar voorbeelden en uitspraken:

a. De netwerken "Coquilles et Furet" (artikels uit El Mundo en El País). Het betreft Franse netwerken van politie of gendarmerie die direct en officieel collaboreren met de Spaanse politie.

b. De Franse "GALeux", F. Alvarez, ex-commandochef (te Bilbao) van de strijd tegen het terrorisme en veroordeeld in het dossier van de ontvoering van Segundo Marey door GAL. Hij verklaart: "Naast GAL, de blauwen, de groenen en de kastanjebruinen (politie, Guardia Civil en leger), was er nog de Franse politie (verklaring afgelegd voor magistraat Baltasar Garzón op 18 juli 1995).           

c. De relaties en de nauwe samenwerking tussen Rafael Vera, Spaans Staatsecretaris voor Veiligheid en Joël Cathala (artikel in El Mundo), en tussen de generaal van de Guardia Civil, Enrique Rodriguez Galindo en Boslé, Commissaire van de Police Judiciaire te Bayonne en later coördinator van de strijd tegen het terrorisme.          

d. De verklaringen van de Spaanse commissaris Amedo Fouce:

e. Een lid van CESID (Inlichtingendienst van het Spaanse leger) legt in september 1996 een anoniem getuigenis af voor de Audiencia Nacional in verband met het dossier van Lasa en Zabala, en schetst de betrokkenheid van de Franse politie, met als voorbeeld de logistieke steun geleverd aan de Guardia Civil van Intxaurrondo (San Sebastián). Deze getuige, gekend onder de code 1964-S, werd ontvoerd en gefolterd op 8 november 1996, drie dagen na zijn confrontatie met een politieman die hij beschuldigde.         

f. Hier mogen ook nog de verklaringen van magistraat Seys aan toegevoegd worden betreffende de belemmeringen die hij ondervond bij het Parket van Bayonne in het onderzoek naar GAL, en voornamelijk als er namen van Franse politiefunctionarissen werden genoemd. Bernard Foucher (veroordeeld voor de moord op Galdeano) heeft later ook verklaringen in die zin afgelegd tegenover de procureur van Pau, magistraat Bestard.

24-08-2008 om 08:45 geschreven door Natxo  

Schop Spanje een geweten!
23 augustus 2008

Naar aanleiding van het bezoek dat Etxerat bracht aan het “Vlaams Huis” te Brussel op 27 mei 2008, werd een dossier opgesteld, met de dringende vraag er wat ruchtbaarheid aan te geven.

Inleiding

De bestaande Spaanse wetgeving schrijft voor dat gevangenen die lijden aan ernstige of terminale ziektes, of die een gevorderde leeftijd bereikt hebben, gemachtigd zijn om zonder verdere formaliteit in voorlopige vrijheid te worden gesteld. Zowaar een menselijke maatregel, als ze wordt toegepast. Dit staat te lezen in de Organieke Wet van 23 november 1995, betreffende het Strafwetboek.

Ley Orgánica 10/1995, de 23 de noviembre 1995, del Código Penal

Artículo 92 ter.

Si el peligro para la vida del interno, a causa de su enfermedad o de su avanzada edad, fuera patente, por estar así acreditado por el dictamen del médico forense y de los servicios médicos del establecimiento penitenciario el Juez de Vigilancia Penitenciaria podrá, [...], autorizar la libertad condicional sin más trámite [...]

Organieke Wet 10/1995, van 23 november 1995, betreffende het Strafwetboek

Artikel 92 ter.

Als er levensgevaar dreigt voor een geïnterneerde, als gevolg van ziekte of gevorderde leeftijd, en dit kan gestaafd worden door de gerechtsdokter en de medische diensten van de penitentiaire instelling van de “Juez de Vigilancia Penitenciaria”, [...], dan kan voorlopige invrijheidstelling toegestaan worden [...]

Waar gaat het om

De volledige tekst van het dossier kan u hier vinden. Ondanks de vele petities, ingediend door de advocaten, wordt dit recht systematisch geweigerd voor zwaar zieke en terminale Baskische politieke gevangenen. Op vandaag, 23 augustus 2008, staat de teller op 13 (van 2 onder hen wordt, op hun uitdrukkelijke vraag of die van de familie, de naam niet vermeld in het dossier).

1. MIKEL IBAÑEZ OTEIZA
2. JON AGIRRE AGIRIANO
3. JUAN JOSE REGO VIDAL
4. JOSE MIGUEL ETXEANDIA MEABE
5. BAUTISTA BARANDALLA IRIARTE
6. ANGEL FIGUEROA FERNANDEZ
7. JOSE RAMON FORURIA ZUBIALDEA
8. MIKEL GIL CERVERA
9. Mª DOLORES GOROSTIAGA RETUERTO
10. GOTZONE LOPEZ DE LUZURIAGA FERNANDEZ
11. JOSU URIBETXEBARRIA BOLINAGA
12. X
13. Y

23-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Ontsnapping
23 augustus 2002

Op 23 augustus 2002 weet de Baskische politieke gevangene Ismael Berastegi te vluchten uit de “supergevangenis” La Santé in Parijs! Nu werd bekend dat Ismael vijf dagen geleden gewoon naar buiten wandelde na het gevangenenbezoek…terwijl zijn broer, Joxean, zijn plaats innam! Dit werd pas na 4 dagen opgemerkt, omdat Joxean het zélf bekend maakte aan de bewakers! Joxean Berastegi riskeert een straf die tot drie jaar kan oplopen, maar indien hij veroordeeld wordt wegens “steun aan terroristen” kunnen er dat ook tien worden.

In het Bretoense dagblad “Le Télegramme” verscheen intussen een karikatuur waarop een bewaker zich bij de gevangenisdirecteur verdedigt met het argument dat beiden een Txapela (een Baskische alpinopet) droegen.

Nog een paar ontsnappingen

Op 11 december 1969 wisten 10 ETA-militanten en 5 gevangenen van ‘gemeen recht’ via een tunnel te ontkomen uit de gevangenis van Basauri (Bilbao). De militanten stelden zich 10 dagen later in Parijs aan de pers voor.

In 1971 werd op het laatste ogenblik een tunnel ontdekt in de gevangenis van Zamora waar priesters gevangen zaten die veroordeeld waren voor “delicten tegen de Spaanse Staat”.

Op 5 april 1976 konden 29 gevangenen via een zelf gegraven tunnel ontkomen uit de gevangenis van Segovia. Hiervoor kregen ze externe hulp van 4 personen. Van de 33 wisten er slechts 5 de enorme omsingeling van de Spaanse strijdkrachten te ontkomen, hoewel er een aantal (onwetend) al “Franse” grond hadden bereikt. De Catalaanse anarchist Oriel Solé, die op het laatste ogenblik mee was ontsnapt, werd tijden de klopjacht zonder enige reden afgemaakt door de Guardia Civil. Er verscheen een aangrijpende film over deze spectaculaire vlucht: “La Fuga de Segovia”.

In 1985 trakteerde de directeur van Martutene (Donostia) ter gelegenheid van San Fermín op zondag 7 juli zijn gevangenen op een middagconcert van de Baskische zanger Imanol. Na afloop, bij het appél na het middageten om 14 uur, ontbraken Joseba Sarrionandia uit Durango en Iñaki Pikabea die een straf van 33 jaar uitzat maar wegens familiale omstandigheden tijdelijk naar Donostia was overgebracht. Het duo was gewoon naar buiten gedragen in twee geprepareerde versterkers van de zanger die gehuurd waren in “Frans” Baskenland. In Baskenland steeg een schaterlach op! Deze actie werd onsterfelijk gemaakt in het intussen beroemde lied van Kortatu: “Sarri, sarri”. Sarrionandia schrijft nu vanuit zijn exil en won al een aantal literaire prijzen.

In december 1986 werden Gabi Mouesca en Maddi Hegi (door een commando van “Iparretarrak”, “die van het Noorden”) bevrijdt uit de gevangenis van Pau die de directeur en zijn dochter gegijzeld hadden. Zes maanden later verloor Maddi Hegi het leven in duistere omstandigheden het leven toen de politiecombi waarin ze zat, of waaruit ze gevlucht was, onder een trein terechtkwam. Mouesca werd daarbij gearresteerd.

Op 13 november 2000 verbrak Alberto López de Lacalle het huisarrest in een hotel in Aubusson (Frankrijk) door uit het venster te kruipen en in een klaarstaande auto te stappen. Nochtans had López de Lacalle zijn straf op dat ogenblik al helemaal uitgezeten. Hij verklaarde later laconiek niet te hebben kunnen weerstaan aan de wil zijn land terug te zien.

Op 18 januari 2001 kon Jon Igor Solana de tralies van zijn cel doorzagen in de gevangenis van Langraiz, maar toen hij gepakt werd, kreeg hij slagen met o.a. een ijzeren buis, waarschijnlijk één van de tralies.

23-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Jaime Mayor Oreja raaskalt
22 augustus 2007

De ex-minister van Binnenlandse Zaken in één van de regeringen Aznar, Jaime Mayor Oreja, gaf ooit zijn ontslag omdat hij zichzelf in zijn oneindige hoogmoed al zag als Lehendakari van het Baskische Volk! Toen hij de fouten en vergissingen op elkaar bleef stapelen, en dus die functie mocht vergeten, stelde hij zich verkiesbaar voor het Europese parlement. Daar zit hij nu nog altijd en wel als Ondervoorzitter van Fractie van de Europese Volkspartij (EVP-Christendemocraten) en Europese Democraten, het clubje van Wilfried Martens, die ooit de PNV liet vallen om met de ranzig rechtse PP samen te werken, en zo zijn baan als voorzitter veilig te stellen.         

Curriculum Vitae

Lid van het nationaal dagelijks bestuur van de PP. Voormalig voorzitter en woordvoerder van de PP-fractie in het Baskische Parlement.
Adjunct-algemeen secretaris van de PP (sinds 1996) en erevoorzitter van de PP van het Baskenland.
Minister van Toerisme van de preautonome Baskische regering van 1980 en afgevaardigde voor Guipúzcoa.
Regeringsafgevaardigde voor Baskenland (1982). Voorzitter van de PP-fractie in het Baskische parlement (1984-1986).            
Autonoom parlementslid voor de UCD (1980).        
Voorzitter van de PP-fractie in het Baskische parlement (2001-2004).        
Lid van de Cortes voor Vizcaya (1989).       
Lid van de PP-Fractie voor Álava (eerste, vierde, zesde, zevende en achtste zittingsperiode).         
Minister van Binnenlandse Zaken (1996-2001).

Op 22 augustus 2007 schreef hij een nieuw hoofdstuk van zijn particulier politiek delirium. Hij deed dit in Rimini (Italië) op een samenkomst van (in vertaling) "Communie en Bevrijding", georganiseerd door de katholieke Kerk. Zonder het minste schaamtegevoel beweerde hij dat het Laïcisme van Zapatero en het Nationalisme twee kanten van dezelfde munt zijn. Het nationalisme is totalitair in de politiek en in zaken in verband met het geweten. Het laïcistische project van Zapatero wil de Spaanse natie verzwakken. De goden moeten hun getal hebben.

22-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Giuliano Cavaterra gearresteerd
op basis van
verklaringen afgelegd onder foltering
21 augustus 2007 

Op 21 augustus 2007 werd te Bayonne Giuliano Cavaterra, verantwoordelijke voor de internationale contacten van Batasuna in Frankrijk, door de Gendarmerie gearresteerd. Men wil hem in verband brengen met de distributie van het interne ETA-bulletin “Zutabe”. Deze arrestatie houdt verband met de arrestatie eerder dit jaar van Sebas Bédouret (Sebastián Bédouret, journalist bij radio Txalaparta in Parijs, was op donderdag 5 januari 2007, samen met andere internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil. Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cd’s en een exemplaar van Zutabe gevonden. Op 09 januari 2007 kon hij zijn advocaat spreken, en daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd tot hij een verklaring, waarin hij zichzelf beschuldigde, van buiten kende.). Bédouret had tijdens de foltering de naam van Cavaterra laten vallen.

Giuliano Cavaterra hield op 20 april 2007, samen met Jean Claude Agerre (leider van Batasuna in Frankrijk), een persconferentie op de zetel van Batasuna om de folteringen tegen Bédouret aan te klagen. Askatasuna maakt hierover publiekelijk bekend: “De Franse staat maakt misbruik van de beschuldigingen die door de Spaanse politie aan hen worden overgemaakt. Of die beschuldigingen het gevolg zijn van brutale folteringen, zoals de “plastiek zak”, de onderdompeling in het “bad met uitwerpselen”, de “elektroden”, of de meest afschuwelijke marteling, maakt voor hen geen verschil uit".

Batasuna is in Frankrijk, in tegenstelling tot in Spanje, niet verboden. Het is dus een wettelijke politieke partij, maar de methodes om de partij te criminaliseren zijn overduidelijk gelijklopend.

Op 22 augustus 2007 wordt door Askatasuna gemeld dat Cavaterra in vrijheid gesteld werd, zonder enige aantijging of beschuldiging. Dit is ook de eerste maal dat dit voorvalt. Krijgt die ongewone beslissing, althans ongewoon voor het Franse gerecht, misschien nog een duister vervolg?

Giuliano Cavaterra, des relations internationales de Batasuna

21-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Spaanse bisschoppen… een ras apart!
20 augustus 2007

Aartsbisschop Agustín García-Gasco van Valencia heeft zich op 20 augustus 2007 de woede op de hals gehaald van de slachtoffers van de Francodictatuur en hun families. Hij wil een macroheiligdom oprichten voor de "onschuldige slachtoffers van de Heilige Kruistocht", zoals de Burgeroorlog nog steeds genoemd wordt door de winnaars. De Partido Popular van Valencia heeft de Kerk al een lapje grond van 4.000m² cadeau gedaan. Valencia was in de nadagen van de Burgeroorlog de "hoofdstad" van 2^de Republiek en de laatste stad die in de handen van de fascistische troepen viel. Voordien was de stad dan ook een toevluchtsoord van vluchtelingen geworden. De repressie was dan ook bijzonder wreed. Het "Forum per la Memoria del País Valancià " heeft een lijst met namen en voornamen van 26.300 personen gecatalogeerd die er in massagraven terechtkwamen! Men weet waar ze vandaan kwamen en men kent de oorzaak van hun overlijden. En vaak was dat ten gevolge van foltering, uithongering of wetteloze executies. Er waren kinderen bij die niet eens de leeftijd van één jaar hadden bereikt, maar toch ten gevolge van een schedelbreuk stierven! Zij verloren het leven tussen 1 april 1939 en 31 december 1945. Dit is dus tijdens de repressie na de overwinning van Franco! Sommigen onder hen zijn van Baskische afkomst. Valencia was, net als Alacant, een rattenval waaruit niemand kon ontsnappen. De stad werd een immense gevangenis. Alle kloosters waren gevangenissen geworden, die geleid werden door kloosterordes! Niemand hoorde later wat er met hen gebeurd was. Nu weet men ten minste waar een gedeelte van hen terecht kwam. Bij de ontdekking van de massagraven wilde de PP-regering van Valencia ze alsnog laten verdwijnen door er grafnissen op te laten bouwen! Ook werd een poging ondernomen om de documenten te laten verdwijnen! Er moest zelfs dag en nacht gewaakt worden!

Om even duidelijk te zijn: de aartsbisschop wil alleen de daders eren! Het Forum meent dat leden van een organisatie als de Katholieke Spaanse Kerk die zich aansloot bij de uitvoerders van een criminele Staatsgreep tegen de verkozen regering van de 2^de Republiek niet als "onschuldig" kunnen beschouwd worden. Oorlogen worden gevoerd om te moorden en er vallen aan beide zijden slachtoffers. Franco en zijn bendeleden zijn de schuld van de doden die aan beide zijden vielen.

20-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Eduardo Chillida
+19 augustus 2002

Eduardo Chillida Juantegui werd geboren te San Sebastian op 10 januari 1924. Hij overleed op 19 augustus 2002. Chillida was een Baskische beeldhouwer.

Van 1943 tot 1946 studeerde Chillida architectuur in Madrid. In 1949 verhuisde hij naar Parijs, waar hij een atelier inrichtte. In 1949 werd hij curator van het "Musée National d´Art Moderne Salon de Mai". In 1950 (volgens andere bronnen: 1951) keerde hij naar San Sebastian terug. Van 1959 tot 1977 nam hij aan diverse Documenta-tentoonstellingen )Documenta 2, 3, 4 en 6) in Kassel deel. In de tachtiger en negentiger jaren werden er belangrijke retrospectieven georganiseerd in New York City, Bonn, Münster, Berlijn, Frankfurt am Main en San Sebastian.

In zijn vroege werken concentreerde Chillida zich nog op de menselijke vorm (meestal torso's en bustes in steen uitgevoerd). Later werden zijn beelden massiever en abstracter en creëerde hij meer monumentale werken voor de openbare ruimte. Chillida behoort tot de belangrijkste beeldhouwers van de twintigste eeuw.

Museum_Chillida-Leku

19-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Als Garzón de passie preekt,
nationalist, let op uw ganzen
18 augustus 2006

Dabid Pla en Aito Lorente werden op 27 juli 2000 gearresteerd in Zaragoza. Ze werden ervan beschuldigd lid te zijn van het "ETA-commando Vizcaya" en "van de intentie om op erg korte termijn een aanslag te plegen op de burgemeester van Zaragoza. Als bezwarende omstandigheid werd vermeld dat Pla in 1999 woordvoerder was van de radicale jongerengroep Jarrai. Ze werden veroordeeld tot zes jaar en die straf zat er op 25 juli 2006 integraal op! Onderzoeksrechter Santiago Pedraz tekende hun ontslag uit de gevangenis.

Vrij! Zou je denken. Maar kenners van de Spaanse “democratuur” weten wel beter. Een Bask is nooit vrij!

Op het ogenblik dat beiden vrij zouden komen, was Pedraz op vakantie. Zijn taken werden overgenomen door Baltasar Garzón en die zag de kans schoon om nog eens op de frontpagina’s van de kranten te verschijnen. Hij tekende verzet aan tegen de vrijlating van Pla en Lorente. Er waren "voldoende aanwijzingen" om beiden ervan te beschuldigen aan ETA de nodige informatie doorgespeeld te hebben om in mei 2001 in Zaragoza een aanslag te plegen op de president van de PP van Aragón, Manuel Giménez Abad. Garzón gebruikte daarvoor documenten die hij van de Franse politie had doorgespeeld gekregen.

Volgens Pedraz waren dezelfde bewijzen eerder al afgewezen als onvoldoende. Nadat Pedraz uit vakantie terugkeerde, verklaarde hij nogmaals dat er onvoldoende bewijzen waren.

Op 18 augustus 2006, drie weken na datum, stonden Pla en Lorente buiten. Zouden ze nu ook echt vrij zijn?

18-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Het volk zal dit nooit vergeven
+17 augustus 1991

Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt.   
Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvo’s een dekmantel, een strategie om latere “onfrisse praktijken” te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde “al moesten de kraaien het uitbrengen” een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.

17-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

16 augustus 1968
16 augustus 2008

De dictatuur vaardigde op 16 augustus 1968 een uitzonderingstoestand uit in de provincie Gipuzkoa en stuurde een groot aantal militanten naar de gevangenis (onder hen: Mario Onaindia, Enrike Gesalaga, Josu Abrisketa, Víctor Arana, Eduardo Uriarte, Jone Dorronsoro, Jon Etxabe, etc.) Alleen al in die maand augustus werden meer dan 600 personen gearresteerd. Baskische advocaten werden aangehouden, geslagen of verbannen (Castells, Bandrès, Ruiz Ceberio, Etxebettia, Zarco en Lakuntza o.a.) en honderden identiteitskaarten ingehouden. De rangen van de ballingen werden aangevuld met meer dan 200 nieuwe gevallen.

De democratie van de socialisten, die niet willen onderdoen voor de democratie van de ranzig rechtse Partido Popular, heeft geen uitzonderingstoestand meer nodig. Zij verbieden politieke partijen “à la carte”, snoeren iedereen de mond die er een andere mening op na houdt en zorgen ervoor dat de gevangenissen al meer dan 750 politieke gevangenen “herbergen”. De overgrote meerderheid van die gevangenen is geen ETA-lid, maar worden wel zo aangewezen om de farce toch nog enigszins te kunnen rechtvaardigen. De “democratuur” in al zijn glorie.

16-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Guardia Civil
sanctioneert
15 augustus 2001

De Guardia Civil van Navarra kondigt op 15 augustus 2001 sancties aan tegen de agenten van hun korps die twee dagen eerder betrokken waren bij de incidenten in een bar te Leitza. Ze noemen de incidenten zelf "erg zwaar". De twee betreffende agenten kwamen rond vijf uur in de morgen, tijdens de feesten, in burger, de bar “Gaztañaga” binnengestapt, waarbij er één van de “verdienstelijken” een Cetme-geweer onder zijn jas verborgen hield. Kort daarop verlieten ze de zaak om terug te keren met pistolen. De uitbaatster weigerde hen een consumptie te geven omdat ze dronken waren en gewapend. Daarop dreigden ze de uitbaatster een paar kogels door het hoofd te jagen als ze niets te drinken kregen. Daarop kwam een patrouille van de Guardia Civil en nam de twee mee. Zo stond het te lezen in “Diario de Navarra”.       

De manipulatiekrant “El Mundo” bracht het verslag onder de rubriek "Euskadi" (!) in een toon die te vergelijken viel met soortgelijke pathetische versies uit de Franco-tijd: "Alles begon met een groep radicalen die met een andere groep jongeren in discussie geraakten in de buurt van een bar waar zich linkse nationalisten bevonden." En die begonnen de goede Guardias te provoceren… Spaanse pers.

15-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Izquierda Abertzale
Eén constante
Decennialange repressie

Heksenjacht

De omstreden wet “Ley de Partidos” van 2003, die het mogelijk moest maken dat politieke partijen die er een andere mening op na houden, verboden werden; het proces 18/01 tegen de jongerenbeweging Jarrai-Haika-Segi (7 februari 2005 - 27 april 2005); het proces 18/98 tegen het Baskische nationalisme (21 november 2005 - 14 maart 2007); het verbod van politieke partijen om deel te nemen aan de verkiezingen van 27 mei 2007 en 9 maart 2008; de inbeslagname van bankrekeningen en door de wet erkende subsidies aan politieke partijen; de verwoede pogingen om verkozen gemeenteraadsraadsleden, schepenen en burgemeesters uit hun functies weg te stemmen via moties van wantrouwen, en zelf hun plaats in te nemen; de invallen in de Herriko Tabernak (2007); het opsluiten van het volledige bestuur van de politieke partij Batasuna in 2007 en 2008; het gerechterlijk onderzoek 35/02 dat de banden (koste wat het wil) de banden moet blootleggen tussen Batasuna en ETA, het proces 33/01 tegen “Gestoras pro-Amnistía” en “Askatasuna” als verlengstuk van de nietigverklaring van Batasuna gestart op 21 april 2008; het embargo op bankrekeningen in Liechtenstein, Brussel en Parijs (begin april 2008); zijn niet nieuw.       
Het is de voortzetting van de permanente, wansmakelijke en repressieve strategie van de Spaanse staat tegen Izquierda Abertzale, de echte volksnationalisten, met verschillende tactieken op ieder mogelijk moment. De lijst kan nog aangevuld worden, dit zijn slechts de meest in het oog springende feiten. En de vrees is gewettigd dat 21 april 2008 niet het eindpunt is, immers in de nacht van 18 april 2008 is om 03:30u een nieuwe razzia gestart tegen jongeren die betrokken zouden zijn bij de “Kale Borroka”, waarvan de feiten dateren van 2005. Tien jongeren werden gearresteerd. En op 22 april 2008 werden er nog eens twee jongeren uit Errenteria aan toegevoegd.

Eén constante

De Baskische onafhankelijkheidsbeweging heeft nooit een normale plaats kunnen innemen in het politieke leven. De Spaanse staat heeft nooit nagelaten jacht te maken op die beweging, heeft nooit één moment laten voorbijgaan zonder hen te belagen. Dit gebeurde bij het ANV vanaf het ontstaan, voor, tijdens en na Franco. Ook Herri Batasuna moest er aan geloven, praktische vanaf de eerste dag van haar bestaan op 18 oktober 1978 te Bergara. En het resultaat van die heksenjacht was niet alleen de onmogelijkheid om met dezelfde middelen te werken als de andere politieke partijen of de daaropvolgende nietigverklaring, neen, het resultaat was eveneens dat vele militanten van die beweging hun politieke werk met hun leven hebben moeten bekopen en nog veel meer met arrestaties en opsluiting door politie, gekleed in alle mogelijke uniformen.

Vanaf het ontstaan van Herri Batasuna kregen zij te maken met een hatelijke vijandigheid van de Spaanse staat. Maar daar bleef het niet bij. Zij kregen ook te maken met aanvallen uit de hoek van het gematigde nationalisme, dat gegokt had op een “vacature” in het Spaanse politieke systeem, en zo de beginselen (soevereiniteit) van Sabino Arana verloochenden. Een mooi voorbeeld hiervan is wat op 28 oktober 1978 gebeurde. De PNV had de militanten opgeroepen om te manifesteren tegen ETA, een manifestatie die later de manifestatie van de duiven genoemd werd (manifestación de las palomas). Herri Batasuna had opgeroepen om te manifesteren onder het motto  “Atzoko eta gaurko gudarien alde»” (Gisteren en vandaag, samen met de gudaris of Baskische soldaten) . De concentratie van de PNV werd beschermd door Spaanse veiligheidstroepen, Herri Batasuna kreeg niet eens de tijd om hun spandoek te ontvouwen. Bij vele blijft de herinnering bestaan aan de scène waarbij Telesforo Monzón het hoofd biedt aan de “grijzen” (Cuerpo de Policía Armada of de gewapende politie opgericht onder Franco). De charges van de politie veroorzaakten 5 zwaargewonden. Het verbieden van manifestaties van de onafhankelijkheidsbeweging was en is nog altijd schering en inslag, en bij het repressieve optreden waren en zijn zowel de Guardia Civil, de gewapende politie, de oproerpolitie, de gewone politie als de Ertzaintza van de partij.

De gevangenis, een onvermijdelijke stap

Arrestaties en opsluiting omwille van politieke redenen, van politiek protest, zijn een constante geweest voor alle leiders en militanten van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Al in februari 1979, als gevolg van protesten tegen de onmenselijke omstandigheden van de politieke gevangenen, werden in Gasteiz-Vitoria 40 personen opgepakt, onder hen militanten van Herri Batasuna en van LKI-Liga Komunista Iraultzailea (een afgescheurde groep na de 5^de Assemblee van ETA en communistisch geïnspireerd) .

Magistraat Siro Francisco García Pérez decreteerde de opsluiting in de gevangenis van Langraiz voor een 20-tal militanten, de meerderheid behorend tot Herri Batasuna, omdat ze volgens de magistraat verklaringen in het Euskara hadden afgelegd. Na een algemene staking die praktisch heel Gipuzkoa lamlegde, werden ze vrijgelaten, met uitzondering van Telesforo Monzón, in beschuldiging gesteld van “verheerlijking van het terrorisme”, de gebruikelijke dooddoener. Monzón, die toen 74 jaar was, begon een hongerstaking die zijn gezondheid zodanig aantastte dat men vreesde voor zijn leven. Een maand later werd hij vrijgelaten, nadat hij opnieuw gekozen was in het Spaanse Parlement, ditmaal niet meer op een PNV-lijst, zoals 40 jaar eerder, maar voor Herri Batasuna. Terwijl hij doodziek in de gevangenis zat, werd hij verkozen, maar pas vrijgelaten op 10 maart 1979.

Een weinig later verordende de Procureurgeneraal van de Staat, José Manuel Fanjul, een bevel tot een nieuw proces tegen Telesforo Monzón omdat hij verklaringen had afgelegd aan buitenlandse journalisten in een persconferentie, georganiseerd door Herri Batasuna. In november 1979 gaf het congres de toestemming om zowel Francisco Letamendia “Ortzi”, als Telesforo Monzón, te berechten. De repressie heeft Telesforo Monzón heel zijn leven achtervolgd tot aan zijn dood in 1981. Zelfs tijdens zijn begrafenis werd de lijkkist gegijzeld door de ordestrijdkrachten. De macabere rouwstoet kwam in zijn geboortestad aan, terwijl de kist omsingeld was door tanks van de politie.

Op 4 februari 1981 kwam koning Juan Carlos op bezoek in Gernika, en net als hij aanstalten maakte om een redevoering af te steken, stonden de volksvertegenwoordigers van Herri Batasuna en van LAIA recht en begonnen het “Eusko Gudariak” (lied van de Baskische Soldaten) te zingen. Zij werden door de Berrozi, privémilitie van de PNV en een wettelijke twijfelachtige groep veiligheidsagenten, hardhandig van de plechtigheid verwijderd. Op die gebeurtenis volgde een ongemeen harde repressie. In mei gaf de minister van Binnenlandse Zaken, Juan José Rosón, de opdracht om alle functionarissen van Herri Batasuna met een openbaar ambt te arresteren. In de vroege ochtend van 8 mei 1981 werden 25 Herri Batasuna-verkozenen opgepakt te Nafarroa, 18 in Gipuzkoa, 9 in Bizkaia en 11 in Araba. De dag nadien verplaatste het politionele offensief zich naar een persconferentie van Herri Batasuna, waar de gebeurtenissen werden aangeklaagd: Francisco Letamendia, Periko Solabarria, Jon Idigoras, Mikel Arizaleta, Joselu Cereceda en Karmel Etxeberria werden na het uiteenzetten van hun argumenten aan de perslui, gearresteerd. De aaneenschakeling van juridische acties en arrestaties van parlementsleden van Herri Batasuna bleef duren tot 1994, tot zij eindelijk vrijgesproken werden.

Maar 2 jaar later begon de carrousel opnieuw te draaien. Tussen februari 1996 en juli 1999 werd de Mesa Nacional van Herri Batasuna (het hoofdbestuur) voortdurend opgeschrikt met arrestaties, een juridisch proces en meer dan 21 maanden cel als gevolg. De feiten die de hysterie teweegbrachten, zijn terug te brengen tot de verspreiding van een video over het “Democratisch Alternatief” van ETA. Het verbod hierop en de heksenjacht als gevolg, was de voorbode van een proces dat onder immense politieke druk kon doorgaan. Het was nochtans die Mesa Nacional die het “Foro de Irlanda” (vredesforum gelijkaardig aan dat van Ierland) op de sporen zetten, een forum dat zou leiden naar het “Acuerdo de Lizarra Garazi”. Als klap op de vuurpijl werd de partij Herri Batasuna verboden. De leiders die de fakkel overnamen in de politieke partij Batasuna, ondergingen hetzelfde lot en ook de partij werd verboden.

De doden

De gevangenis is niet de hoogste prijs die veel leiders van Izquierda Abertzale, personen met openbare ambten of gewone militanten moeten betalen. Er zijn voorbeelden genoeg aan te halen van moordaanslagen uitgevoerd door parastatale of parapolitionele organisaties. Die duistere en sinistere moordcommando’s kregen officiële bescherming van bovenaf en genoten in veel gevallen van een doofpotoperatie, waardoor een aantal criminele feiten nog altijd niet volledig werden uitgeklaard.

Op 24 september 1979 werd een lid van Herri Batasuna en burgemeester van Hernani, Juanjo Uria, slachtoffer van een aanslag op zijn persoon. Hij kwam er met de schrik van af. Dezelfde maand kende Tomás Alba Irazustra (42 jaar), raadslid van Herri Batasuna in Donostia, minder geluk. Op 28 september 1979, toen hij omstreeks om 02:00u naar de parking wandelde om zijn wagen te halen, werd hij door twee schoten dodelijk getroffen. Mikel Arregi, raadslid in het gemeentehuis van Etxarri Aranaz, werd door de Guardia Civil afgemaakt tijdens een wegcontrole op 11 november 1979.

Op 23 juli 1980 verwoestte een bomexplosie een kinderkribbe te Iturriaga, die geleid werd door de levensgezellin van Antton Artiñano, een HB-raadslid te Zeberio. De laffe aanslag eiste 3 mensenlevens, waaronder een jonge vrouw die 9 maanden zwanger was. Op 30 augustus van dat zelfde jaar kwam bij een aanslag van parapolitionele daders te Ondarroa een militant van Herri Batasuna om het leven, Angel Etxaniz.

Op 4 november 1988 gijzelde een commando van GANE (Grupo Antiterrorista Nacional Español) gedurende 3 dagen het raadslid, Fermín Urtizberea, van Herri Batasuna uit Hondarribia-Fuenterrabia. Gedurende die drie dagen werd hij duchtig “onder handen genomen”. Op 15 mei 1989 kreeg de Abertzale volksvertegenwoordiger, Patxi Erdozain, uit Navarra een bombrief toegestuurd. Hij kwam er ongedeerd van af. Minder geluk had de postbode, Orereta José Antonio Cardosa, die op 20 september 1989 een bombrief moest bezorgen aan een militant van Herri Batasuna, Ildefonso Salazar. De postbode schoot er zijn leven bij in.

Gedurende het jaar 1991 werden nog eens 5 leden van Herri Batasuna slachtoffer van een aanslag. Jon Idigoras kreeg een bombrief die niet ontplofte. Verscheidene wagens van militanten van Herri Batasuna werden in brand gestoken te Orereta, Gaztelu en Lizarra. De laatste wagen, eigendom van raadslid Patxi Lage, bracht de teller van het aantal in brand gestoken wagens op 35. In Ziordia ontplofte een bom in de onderneming van José Ignacio Flores, lid van Herri Batasuna.

Een heel groot gedeelte van de publieke opinie herinnert zich nog levendig de twee voorvallen waarbij elementen van parastatale groeperingen en Guardia Civiles zich te buiten gingen aan willekeurige en wederrechterlijke terechtstellingen van belangrijke leiders van de onafhankelijkheidsbeweging. Op 20 november 1984 werd Xanti Brouard, bestuurslid van Herri Batasuna en voorzitter van HASi, afgeslacht in zijn artsenpraktijk door huurlingen en doorzeefd met kogels. En vijf jaar later, op diezelfde onheilspellende 20 november, onderging in een hotel in Madrid de volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, Josu Muguruza het zelfde lot. Iñaki Esnaola werd zwaar gekwetst. Jon Idigoras ontsnapte als bij wonder aan de dood.

Het isolement

Noch de moties van wantrouwen, noch de pogingen tot politiek en sociaal isolement, noch de weigering om de wettelijke salarissen of subsidies uit te betalen, zijn nieuw in de geschiedenis van Izquierda Abertzale. De Spaanse staat heeft miljoenen euro’s achterovergedrukt die wettelijk voorzien waren voor partijen (zoals in ons land). Met alle mogelijke middelen werd verhinderd om die uitbetalingen uit te voeren. Rechtbanken en veroordelingen kwamen er aan te pas, maar de zelfbenoemde democraten stelden de betalingen voortdurend uit, probeerden hun gelijk te halen bij rechtbanken en stemden uiteindelijk wetten “ad hoc” waardoor ze het gelijk aan hun kant kregen.

Op 12 januari 1988 werd het "Pacto de Ajuria Enea-Para la normalización y pacificación de Euskadi" (Voor de normalisatie en de pacificatie in Euskadi) ondertekend. Het grondprincipe was: "Er wordt geen politieke prijs betaald voor het geweld". Herri Batasuna ondertekende niet. Onder voorzitterschap van de PNVer José Antonio Ardanza werd de strategie van isolement tegen Herri Batasuna gelanceerd. De ondertekenaars verklaarden zich akkoord om eender welk middel te hanteren tegen burgemeesters van Herri Batasuna om hen uit de gemeentehuizen te verdrijven, vooral daar waar zij de meerderheid uitmaakten. In de jaren 90 werd deze strategie tot het uiterste toegepast. Een klein voorbeeld: verkiezingsdebatten op EiTB (Baskische Tv-zender) werden opgeschort omdat PNV, PSE en PP weigerden aan één tafel te zitten met vertegenwoordigers van Herri Batasuna (cordon sanitaire)., ondanks het feit dat de aanwezigheid van die partij door de wet verplicht was. Liever geen debat, dan samen te zitten.

Het hoeft geen betoog dat deze politiek van apartheid, die tot doel had Izquierda Abertzale te destabiliseren, ook problemen blootlegde binnen de kring van de ondertekenaars van het “Pacto de Ajuria Enea”. Een document van november 1991 erkende dat “akkoorden op gemeentelijk vlak of gesprekken met die partij (Herri Batasuna) over bijvoorbeeld de autosnelweg door het natuurgebied van Leizaran de “democratische” consensus van de strategie van het verbreken van de betrekkingen in diskrediet brachten. Daarom werd naderhand de dure eed gezworen dat alleen een consensus tussen de ondertekende partijen eventuele toekomstige akkoorden zouden bekrachtigen.  Dus, allen tegen één, waarbij “allen” bepalen wat “democratisch” is of niet. Met lede ogen werden bewegingen opgemerkt, aanleunend bij Izquierda Abertzale, maar de “democraten” bleven van mening dat de onafhankelijkheidsbeweging onvoldoende betekenisvol was om deel te nemen aan het democratische systeem. Dus uitsluiting of apartheid. Na de ontvoering en de moord op het raadslid van de PP, Miguel Angel Blanco, in juli 1997, en in een klimaat van uiterste emotionaliteit beslisten de ondertekenaars van het “Pacto de Ajuria Enea” dat zij nooit meer enig initiatief van Herri Batasuna zouden mogelijk maken.

In april 2008, naar aanleiding van het indienen van “mociones de censura” (moties van wantrouwen) tegen de politieke mandatarissen van het ANV, staan de kranten vol van herinneringen aan gelijkaardige moties ingediend in de zomer van 1997 om de mandatarissen van de politieke partij Herri Batasuna buiten het “politieke” spel te zetten. Eén voorbeeld: Xabier Zubizarreta “Txiron”, was burgemeester van Arrasate-Mondragón van 1987 tot 2003, met als enige uitzondering de jaren 1997-1999, toen hij als gevolg van een “moción de censura” weggestemd werd en vervangen door  José María Loiti (PNV). Het klimaat van agressiviteit, de aanvallen op de Herriko Tabernak (kroegen voor echte nationalisten), de oproep tot een heksenjacht, begon zelfs de windhanen van de PNV te verontrusten. Zij maakten een verklaring openbaar waarin stond dat de bedoeling van het “Pacto de Ajuria Enea” niet het isolement van Izquierda Abertzale was, maar wel de niet-samenwerking. Maar Ramón Jáuregui, toenmalig sleutelfiguur bij de Baskische socialisten van de PSE, verklaarde enkele maanden later doodleuk dat het isolement vruchten had opgeleverd. Maar één jaar later stapte de PSE uit de Baskische regering omdat er toch akkoorden werden afgesloten tussen PNV, EA, IU en Herri Batasuna. De begenadigde lezen kan hieruit zelf kunnen opmaken hoe standvastig de PNV wel is, hetzij t.o.v. Herri Batasuna, hetzij t.o.v. andere partijen. Het machtshemdje is nader dan het moraalfilosofische rokje.

Afluisterpraktijken

Op 31 maart 1989 wordt op de voornaamste verdieping van de zetel van Herri Batasuna te Vitoria-Gasteiz een structuur van illegale spionage ontdekt: afluisteren van de gesprekken en de communicatie van deze politieke formatie. De beruchte CESID registreerde alle ingaande en uitgaande verkeer vanuit een pand recht tegen over de zetel van Herri Batasuna. Van de zes personen die op het beklaagdenbankje terecht kwamen voor deze feiten, werden twee spionnen vrijgesproken omdat registreren vanuit openbare ruimte geen delict zou zijn. De twee hoofdverantwoordelijken van CESID, Emilio Alonso Manglano en Javier Calderón, werden wel veroordeeld, maar onmiddellijk in beroep vrijgesproken door het Hooggerechtshof. De spion Franciso Buján werd ook vrijgesproken, maar was intussen al overleden. De enige die veroordeeld werd, Mario Cantero, maar nadien kreeg hij genade. De illegale spionage op het reilen en zeilen van Herri Batasuna begon onder Felipe González, werd verder gezet door José María Aznar en ook José Luis Rodríguez Zapatero bleek begin 2007 in het zelfde bedje ziek te zijn. Zelfs de krant “Gara” werd onlangs (17 juni 2008) slachtoffer van illegale afluisterpraktijken.

14-08-2008 om 09:07 geschreven door Natxo  

Willekeur ten top
13 augustus 2008

Op 13 augustus 2008 verschijnt in de krant “Gara” een artikel dat de wenkbrauwen doet fronsen. Enrique López (foto), woordvoerder van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ), de algemene raad van de rechterlijke macht, verdedigt op 12 augustus 2008 de “cadena perpetua”, de eeuwigdurende straf, tegen Baskische militanten (let wel, alleen tegen Baskische militanten) als totaal grondwettelijk!

De argumentatie van Enrique López: “Onze rechtbanken hebben bepaald dat de “cadena perpetua”, de eeuwigdurende straf, voorwerp is van herziening. Eenmaal de minimumstraf beëindigd wordt, kan het “sujet” (de Baskische politieke gevangene) onderworpen worden aan een continue controle (zo lang mogelijk in de cel houden) om zijn graad van reclassering te analyseren”. Dit is willekeur ten top!

13-08-2008 om 10:24 geschreven door Natxo  

Segundo Marey
+13 augustus 2001

In Baiona overleed op 13 augustus 2001 Segundo Marey op 69-jarige leeftijd aan kanker, die waarschijnlijk ontstond toen hij in december 1983 door GAL ontvoerd werd en gedurende tien dagen met de dood werd bedreigd, hoewel de ontvoerders op dat ogenblik al wisten dat ze de verkeerde persoon hadden meegenomen (hij had namelijk geen enkele uitstaans met ETA). Behalve de fysieke foltering moest Segundo Marey het vele jaren later ook nog eens meemaken dat zijn ontvoerders er met een belachelijk milde straf van af kwamen. Op 17 maart 2001 bevestigt Het Constitutioneel Tribunaal de straffen die werden opgelegd voor de ontvoering van de Bask Segundo Marey, de eerste actie in de Vuile Oorlog tegen de Basken (die al meteen mislukte omdat ze de verkeerde persoon ontvoerden). Van de 10 jaar die Minister Barrioneuvo, Staatssecretaris Vera en politiechef Sancristóbal kregen, zaten ze slechts 105 dagen uit, omdat de regering hen gedeeltelijk strafkwijtschelding verleende: "Ze handelden niet uit eigenbelang en het was allemaal al zolang geleden…" Arnaldo Otegi spreekt harde woorden: "De organisatoren en de geestelijke auteurs (autores intelectuales) van GAL, BVE, AAA, zijn niet twee politiemannen, maar het hele Ministerie van Binnenlandse Zaken, de Spaanse Regering onder voorzitterschap van Felipe González en de Koning van Spanje, Juan Carlos I." Segundo Marey (zelf) is tevreden: "Elke ander beslissing zou belachelijk geweest zijn, terwijl er nu toch een beetje gerechtigheid is na zoveel jaren wachten." Kort vóór zijn dood werden de veroordeelden terug naar de gevangenis geroepen om hun straf helemaal uit te zitten. Ditmaal bleven ze NEGEN UREN achter de tralies.

13-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Nabeschouwingen bij het overlijden van
Lluís María Xirinacs
Augustus 2007

De Catalaanse strijder en priester Lluís María Xirinacs was een vriend van Euskal Herria. In Ogassa (Girona) overleed Lluís Maria Xirinacs, priester, bestrijder van de Francodictatuur en onafhankelijkheidsstrijder. Hij wilde vrij zijn en daarin ging hij zo ver dat hij zelfs de vrijheid nam een einde te stellen aan zijn eigen leven wanneer hij dat wilde en waar hij dat wilde! Zijn levenloos lichaam werd op 11 augustus 2007 gevonden op een afgelegen plek in een bos in de Ripollès.

Xirinacs werd in 1932 geboren in Barcelona en werd op 22-jarige leeftijd priester. Hij raakte meteen bekend toen hij zijn loon weigerde omdat dit vanuit Spanje kwam. Xirinacs ging zelfs in hongerstaking om de gebondenheid Kerk-Staat aan te klagen. Tijdens de dictatuur kwam hij tweemaal achter de tralies terecht. In 1976 (een jaar na de dood van Franco) was hij één van de drijvende krachten van de Catalaanse Assemblee. Het jaar daarop, 1977, was hij de stimulator van de "Marxa de la Llibertat", een aantal mobilisaties die vrijheid en amnestie eisten. De optochten kregen regelmatig te doen met de “slaande” argumenten van de Spaanse politie, die blijkbaar niet ingelicht waren over het einde van de dictatuur!

Toen Xirinacs zich in hetzelfde jaar kandidaat stelde voor de verkiezingen deed hij dat als onafhankelijke. Hij paste eigenlijk in geen enkele partij. Hij haalde het hoogst aantal stemmen op het Iberische schiereiland en werd meteen verkozen als senator voor Barcelona. "Xiri" was een aanhanger van de theorieën van Ghandi, maar hij verloochende het "light pacifisme" van de Indiër. De Ghandi van Xirinacs was de Ghandi van de politieke ongehoorzaamheid. Daarom hield hij een hongerstaking vóór de gevangenis van Barcelona. Dit deed hij staande gedurende twaalf uren per dag en gedurende een jaar en negen maanden! In 1990 gooide hij de pij over de haag. In 2000 eiste hij, tegenover de Generalitat op de Plaça de Sant Jaume, de onafhankelijkheid. Maar die acties pasten eigenlijk niet zo goed in het autonome Catalunya van Jordi Pujol, noch in dat van de latere tripartiete van PSC-ERC-ICV.

"Si avui no podem parlar d'independència dels Països Catalans, quan en parlarem?"

"Als we vandaag niet kunnen spreken over de onafhankelijkheid, wanneer kunnen we dat dan wel?"

«Em declaro enemic de l'Estat espanyol i amic de la ETA i de Batasuna.»

"Ik verklaar mij vijand van de Spaanse staat en vriend van ETA en van Batasuna"

Hiervoor werd hij door de Spaanse Bloedraad veroordeeld tot 2 jaar wegens "verheerlijking" van het terrorisme. Zijn aanhouding werd bevolen, maar ze durfden hen blijkbaar niet oppakken. Dat gebeurde toen hij in Barcelona een nieuwe identiteitskaart moest ophalen. Omwille van zijn leeftijd (73 j.) kwam hij eerder vrij.

In de afscheidsbrief die nu aangetroffen werd stond onder andere, "Ik was 75 jaar slaaf in een Catalonië dat gedurende eeuwen bezet werd door Spanje, door Frankrijk en door Italië. Ik heb alle jaren van mijn volwassen leven tegen deze slavernij gevochten. Slavernij (als Staat of als individu) is een schande voor het universum. Maar een natie zal nooit vrij zijn als zijn zonen hun leven niet willen riskeren voor zijn bevrijding en zijn verdediging".

I have lived 75 years in the Catalan Countries
occupied by Spain, France – and Italy- for centuries
fighting against this slavery during all of my adult life.
A slave nation, a slave human being,
shame for Humanity and the Universe.
But a Nation will never be free
if her sons do not want to risk
their lives in her defence and liberation.
My friends, accept this final victorious end
of my combat to stress the fearfulness
of our leaders, who make masses out of People.
Today, my Nation becomes absolute sovereign in me.
They have lost a slave
she is a little more free
because I am in you, my friends!

Lluís M. Xirinacs i Damians, Barcelona, August 6 2007

Adeu Xirinacs. Adieu!

Video: laatste eerbetoon

12-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Jaiak bai! Borroka ere bai!
Feest ja! Strijd eveneens!
11 augustus 2005

Bij de start van de "Aste Nagusia" (de grote week) van Donostia organiseert Batasuna jaarlijks op zaterdag een manifestatie die enkel de bedoeling heeft de mensen eraan te herinneren dat er behalve feeststemming ook strijdbaarheid noodzakelijk blijft. "Jaiak bai! Borroka ere bai!" (Feest ja! Strijd eveneens!)         
Batasuna wilde dit jaar 2005 manifesteren achter dezelfde slagzin als die van haar vredesplan van Anoeta: "Orain herria, orain bakea" "Nu het Volk, nu de vrede). De Spaanse pers die weigerde de slogan te vertalen, noemde de manifestatie een "provocatie van Batasuna" en "een poging om de sfeer op te hitsen."

Enkele uren na de aankondiging van de manifestatie liet de minister van Binnenlandse Zaken van de Baskische regering, Javier Balza, de manifestatie verbieden. Dit gebeurde op basis van het buiten de wet stellen door het Spaanse Hooggerechtshof van de partij (Herri) Batasuna. Als bijkomend argument werden de incidenten aangehaald die plaatsvonden bij de huldiging van Imanol Gómez. Maar deze incidenten ontstonden nadat de "Baskische" politie in de lucht begon te schieten!

Een gelijkaardige manifestatie van het vorige jaar, achter de slogan "Apartheid Nee. Autodeterminazioa", werd eveneens verboden, maar vond toch plaats nadat de inrichters tegen het verbod in beroep gingen en Baskische justitie, hoewel in zeer onduidelijke “bewoordingen" de inrichters bijsprong. Nu juichte de voorzitter van deze Rechtbank, de havik Fernando Ruiz Piñeiro, het verbod door de Baskische Regering openlijk toe.

Batasuna reageerde onmiddellijk bijzonder scherp en zegt, bij monde van Joseba Alvarez, tóch te manifesteren "omdat de PNV doet wat de PP en PSOE vragen en hiervoor de hulp van de Ertzaintza inroept. Dat ze ons niet meer komen praten over autonomie, noch over ‘confederalisme’ of iets dergelijks. Wie hier regeert, is de Spaanse Staat, niet de Baskische regeringsvazallen. De richtlijnen die gedurende 8 jaar van Garzón en van het Hooggerechtshof kwamen, blijven komen. Ibarretxe ging samen zitten met Arnaldo Otegi. Zijn we dan legaal of zijn we dat dan niet."

Askatasuna is nóg scherper: "Balza laat wel Ynestrillas (een Spaanse Fascist van het zuiverste water) manifesteren." Ze vragen het ontslag van Balza die provoceert en die houdt van repressief geweld."

ANV zegt dat Ibarretxe steeds meer begint te lijken op een burgerlijke gouverneur (een berucht figuur uit de Francoperiode)

11-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Senideak-Gureak
10 augustus 2001

Senideak-Gureak, een humanitaire organisatie van ouders van Baskische politieke gevangenen, van vluchtelingen en van gedeporteerden, klaagt op 10 augustus 2001 het isolement aan van 26 Baskische gevangenen in Spaanse cellen. Sommigen zitten zelfs al jaren in afzondering. In de gevangenis van Dueñas gingen 10 politiek gevangenen in hongerstaking om te protesteren tegen het feit dat hun medegevangene, Juantxu Tobalina, sinds 24 januari, dag waarop hij werd overgeplaatst naar Dueñas, 20 uren per dag in zijn cel moet blijven en aan geen enkele activiteit mag deelnemen.

10-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Fichero de Internos de Especial Seguimiento
Een FIES-gevangene komt vrij
9 augustus 2004

Laudelino Iglesias kwam na 23,5 jaar vrij op 9 augustus 2004 uit de gevangenis van Picasent. Iglesias was gedurende de laatste 15 jaar FIES-gevangene (Fichero de Internos de Especial Seguimiento"): iemand die speciaal "begeleiding" geniet, en daarbij vooral van een aantal "rechten" als gevangene beroofd wordt . Dit was niet te wijten aan terreurdaden waarvoor hij veroordeeld zou geweest zijn, maar aan het feit dat hij, eenmaal binnen, regelmatig deelnam aan protesten tegen de behandeling van (sociale) gevangenen, wegens het aanklagen van gevangenenspreiding, foltering en slagen (waarvan hij zelf ontelbare keren het slachtoffer was) of van het FIES-systeem. Daardoor zat hij regelmatig in de isoleercel, werd het hem verboden te corresponderen of bezoek te ontvangen.

In 2003 vroeg hij zich in een brief af of ze hem wel ooit gingen vrijlaten. Met een duidelijke kennis van zaken noemde hij een aantal wandaden op die in dit land plaatsvonden en waarvan de daders al lang op vrije voeten zijn. "Ik heb nooit een staatsgreep willen plegen (Tejero). Ik heb nooit iemand tot de dood gefolterd en daarna begraven onder ongebluste kalk (Lasa en Zabala). Ik heb nooit als Bankdirecteur miljoenen geroofd (Zaak Ibanesto). Ik heb nooit miljoenen verdiend met wapen- of drugshandel, maar ik zit enkel vast omdat ik arm was."
Door de verschillende hongerstakingen kreeg hij verschillende types van hepatitis. Zijn moeder die zwaar ziek is zag hem gedurende 12 jaar niet!

09-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

De democratie heeft
opgehouden te bestaan

7 augustus 2008

De Spaanse socialistische regering heeft tijdens de eindpleidooien voor de Sala 61 van het Tribunal Supremo (Kamer 61 van het Hooggrerechthof), bij monde van de Staatsadvocatuur (Abogacía del Estado), op 7 augustus 2008 de nietigverklaring van de politieke partijen ANV en EHAK gevraagd. Hiermee wordt de volledige volksvertegenwoordiging van Izquierda Abertzale gemuilkord en gecriminaliseerd, en blijft een bijzonder groot deel van de Baskische bevolking zonder politieke stem. In Euskal Herria is hiermee een einde gekomen aan de democratie en verkeert het land, sinds jaren, in een voortdurende uitzonderingstoestand of staat van beleg, en er komt geen einde aan.

Het merendeel van de aantijgingen (berustend op verklaringen van Guardia Civil of Politie), werden o.a. verkregen via onwettige afluisterpraktijken en gemanipuleerde processen-verbaal. Als ze niet allemaal gemanipuleerd zijn, werden ze in ieder geval verkeerd vertaald. De beschuldigingen stonden al op voorhand vast: ANV en EHAK zijn de opvolgers van Batasuna en worden gedirigeerd door ETA. Dat ANV al bijna 50 jaar actief was vooraleer (Herri) Batasuna het licht zag, is spijkers op laag water zoeken.

Achter deze beslissingen gaan politieke intriges schuil, eertijds door de Partido Popular, nu door de zichzelf democratisch gedoopte socialistische PSOE (hoe veraf staan wij van het nationaalsocialisme?), die indertijd verantwoordelijke waren voor de moorden van de doodseskaders van GAL op Baskische politieke leiders en vluchtelingen. Nu nemen zij hun toevlucht tot een “juridische GAL”, meer gerafineerd, subtieler, zonder moorden, maar wel met psychische ethnische zuivering. Hun stokpaardje is wetten produceren, op maat geschreven, met de medewerking van een gewillige Rechterlijke Macht, oversluierd door de schaduw van Franco.  

Het Franquisme heeft opnieuw zijn intrede gedaan in Spanje, en het conflict zal blijven rotten tot alle volksnationalisten zullen opgesloten zijn. ETA werd opgericht om tegen Franco te strijden. Het ziet er jammer genoeg naar uit dat die periode nog lang niet tot het verleden behoort.

08-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

De Guardia Civil mag iemand doodslaan
Vrijspraak
8 augustus 2005

In Roquetas de Mar (Almeria) kwam een tijdje geleden Juan Martínez Galdeano in de kazerne van de Guardia Civil hulp vragen na een verkeersaccident. Daar werd hij door de agenten doodgeslagen! "Hij zou agressief geworden zijn toen de agenten een alcoholtest wilden afnemen." De verklaringen van de overste waren eigenlijk te belachelijk voor woorden. In "La Razón" kreeg de Guardia Civil steun: "De uitzondering bevestigt de regel. Bijna 100.000 mensen staan ten dienste van de gemeenschap en van de wet en worden daarvoor ook nog slecht betaald."       
Mag je dan over het leven van anderen beschikken?     
En die "uitzondering die de regel bevestigt", daar weten heel wat Basken over mee te spreken. Lasa en Zabala, Mikel Zabalza, "omgekomen" bij "ondervragingen". Unai Romano. Beursgeslagen. Allemaal uitzonderingen…

De rechter laat vandaag, 8 augustus 2005, de 9 Guardia Civiles vrij die betrokken waren bij de "doodslag" in Roquetas de Mar, omdat de aanhouding niet meer nodig is voor het onderzoek en er geen vluchtrisico is.

Buiten stonden familieleden en vrienden "Moordenaars!" te roepen, maar er stonden ook mensen met borden waarop te lezen stond "Leve de Guardia Civil." Toen die borden door de tegenbetogers werden afgetrokken, haalde een oude "knabber" van ruim een meter groot plots een revolver van achter zijn broeksriem en schoot één keer in de lucht. Omstanders konden hem zonder véél moeite ontwapenen.

Zou dit een tweede "Zaak Almería" worden. In "El Caso Almería", waarvan later nog een film werd gemaakt, raakten in mei 1981 drie jongeren uit de streek bij een wegcontrole in handen van de Guardia Civil van Roquetas de Mar. Het waren gastarbeiders in het Noorden (Santander) op weg naar een communiefeest van een broertje van één van hen "thuis": Juan Mañas, Luis Montero en Luis Manuel Cobo. Plots dacht iemand dat het wel eens om een ETA-commando zou kunnen gaan, op weg naar een aanslag. En de 3 werden dood gefolterd! Daarna vonden de agenten er niets beter op dan de drie lijken in hun auto te stoppen, die in brand te steken en naast de weg in een ravijn te duwen om een verkeersongeval te suggereren. De Guardia Civil verklaarde dat ze op de banden van de auto geschoten hadden, maar de lijken van het drietal vertoonden kogelinslagen over heel het lichaam. En er ontbraken benen en handen! Drie jaar later schreef een Guardia in gewetensnood (?) een anonieme brief naar de familie van Juan Mañas waarin hij het hele voorval vertelde en de Guardias die aan de actie hadden deelgenomen bij naam en toenaam noemde. Drie Guardia Civiles, waaronder een kolonel, werden veroordeeld tot respectievelijk 24, 15 en 1 jaar cel. De advocaat die deze zaak verdedigde werd gepest en herhaaldelijk met de dood bedreigd.

08-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

“Non da Popo?”
“Waar is Popo?”
+7 augustus 1983

1983 is het jaar van de gebeurtenissen te Léon, in de Landes, op 7 augustus. In een confrontatie tussen gendarmes en militante Basken van Iparretarrak wordt een gendarme gedood en een andere zwaar geblesseerd. Sinds dit vuurgevecht is van een van de militanten van Iparretarrak, Jean-Louis Larre, genaamd "Popo", nooit meer iets gehoord. Iparretarrak beschuldigt de politie ervan hem omgebracht te hebben.

07-08-2008 om 08:06 geschreven door Natxo  

Franco-Aznar
 De cirkel is bijna rond!
6 augustus 2003

Op het eiland Menorca werden op woensdag 06 augustus 2003 twee Baskische jongeren, uit Gipuzkoa met vakantie op het eiland, gearresteerd. Dit gebeurde in een winkel waar ze aankopen deden. Maar verschillende persagentschappen verspreidden de versie die de vertegenwoordiging van de Spaanse regering op de Balearen via een communiqué had verspreid. Een andere versie dus dan de werkelijkheid. Daarin stond dat het tweetal opgepakt werd "toen ze verdachte bewegingen maakten" in de richting van de boot van de Spaanse Regeringspresident, de Grote Roerganger, José María Aznar die er op vakantie is. "De arrestatie gebeurde door de Guardia Civil die het duo ontdekte toen het zich in een auto bewogen in de richting Ciudadela, waar het yacht van de president zou ontschepen. Volgens dezelfde bronnen hadden de jongeren, die dezelfde middag vrijgelaten werden, een "politionele voorgeschiedenis" voor actie van "Kale Borroka" (straatgeweld). Als dit laatste werkelijk waar was, dan zou het duo zeker nooit zijn vrijgelaten!

Maar nóg interessanter is dat tijdens de dictatuur, toen Franco in Donostia kwam overzomeren, vooraf iedere jongere die ooit hardop enige kritiek geuit had, gearresteerd werd en voor de hele periode opgesloten in de gevangenis van Martutene. Minder gevaarlijke sujetten (die enkel een mop over Franco hadden verteld?) werden verbannen tot op 100 km afstand. Franco-Aznar: De cirkel is bijna rond! Ze noemen Aznar dan ook "El Führercito", Het Führertje.

06-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Iñaki De Juana Chaos
Vrij?

5 augustus 2008

Nog maar pas heeft De Juana de cel kunnen verlaten, of de poppen gaan terug aan het dansen. De “staatmannen” van Spanje zijn gezwicht voor de “roep” van de straat, “roep” die aangewakkerd werd door intoxicatiekranten als ABC, El Mundo en ander riooljournalistieke media. Het mediathieke circus blijft doordrammen: “Het is een schande en onaanvaardbaar dat dit monster in de dichte nabijheid van familieleden van slachtoffers zal wonen”.

Ik heb in die kranten nooit gelezen dat monsters als de beul Meliton Manzanas, de generaal van de Guardia Civil Rodriguez GALindo, de verantwoordelijken voor moorden van de doodseskaders in de vuile oorlog, de folteraars tot de dood, en ga zo maar door, een schande waren, en dat het onaanvaardbaar is dat zij nog altijd tussen hun slachtoffers wonen (Manzanes uitgezonderd, daar heeft ETA voor gezorgd, met de steun van de Baskische gemeenschap).

Op 2 augustus 2008, de dag dat De Juana vrijkwam, koos hij ervoor om niet op de verwelkoming in de Alde Zaharra in Donostia aanwezig te zijn. Hij wilde het mediathieke circus negeren, en had rust nodig. Hij begaf zich ook niet naar zijn huis, waar er een samenscholing was van de voyeuristische intoxicatiepers.       

Hij koos ervoor om een brief te laten voorlezen:

“Mijn eerste gedachte gaat uit naar mijn medestanders die nog altijd opgesloten zitten […] Het is een hard tijdperk geweest: arrestaties, foltering, nietigverklaring en uitzonderingsmaatregelen tegen Baskische politieke gevangenen […] Maar nooit zullen ze in staat zijn onze ideeën op te sluiten, onwettig te laten verklaren, onze ideeën te martelen […] Er valt nog veel te doen, Euskal Herria heeft vrijheid nodig […] Mijn dank gaat uit naar de pro-Amnestiebeweging […] Voor hen, mannen en vrouwen, die 31 jaar lang hebben geijverd voor de rechten van de politieke gevangen, en in het bijzonder voor de 27 beklaagden in het proces 33/01, mijn bewondering en een solidaire omhelzing […] Leve de Baskische politieke slachtoffer van represailles! Leve het vrije Euskal Herria!”    

Die brief kan hem de das omdoen. In een beschaafde rechtstaat zou dit genegeerd worden, maar Spanje is geen rechtstaat! De bloedzuigers van de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional hebben een onderzoek bevolen om uitzoeken wie de auteur is van die brief, en of er geen inbreuk gepleegd is tegen artikel 578 van de Código Penal (Strafwetboek): “Verheerlijking van het terrorisme”.

De Juana is nog lang niet vrij!

05-08-2008 om 13:48 geschreven door Natxo  

Las Trece Rosas
De dertien rozen
+5 augustus 1939

Niet alleen Basken hadden het hard te verduren tijdens en na de burgeroorlog. Ook wie zich wat “links” opstelde, mocht rekenen op een brutale repressie. Na de val van Madrid (30 maart 1939) in handen van de Franquisten, en na het einde van de burgeroorlog (Franco proclameerde het einde van de oorlog op 1 april 1939: “La guerra ha terminado”) probeerde de “JSU-Juventudes Socialistas Unificadas” (eenheidsfront van jongsocialisten) zich clandestien te reorganiseren. 
Op 27 juni 1939 werden Isaac Gabaldón, commandant van de Guardia Civil (belast met het opstellen van zwarte lijsten tegen socialisten, communisten en nationalisten), zijn dochter en hun chauffeur in duistere omstandigheden vermoord in Talavera la Reina. Drie militanten van de JSU en de PCE (communistische partij) werden, al dan niet terecht, in beschuldiging gesteld (bewijslast was in die tijd niet nodig). Als represaille werden 56 jongeren gearresteerd, onder hen de “Trece Rosas” (een groep van 13 jonge meisjes). Zij werden beschuldigd van “rebellie”.
In de vroege ochtend van 5 augustus 1939 werden de 56 tegen de omheiningmuur van het kerkhof van Almudena (Madrid) geplaatst, en gefusilleerd    .”Las Trece Rosas” is de naam die gegeven werd aan een groepje van 13 jonge meisjes (7 onder hen waren minderjarig) die de bloedige repressie niet overleefd hebben. Het zijn:

Carmen Barrero Aguado  Martina Barroso García  Blanca Brisac Vázquez  Pilar Bueno Ibáñez  Julia Conesa Conesa  Avelina García Casillas  Elena Gil Olaya  Virtudes González García
Ana López Gallego  Joaquina López Laffite  Dionisia Manzanero Salas  Victoria Muñoz García  Luisa Rodríguez de la Fuente

05-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Feest in Vitoria-Gasteiz
4 augustus 2004

Het feest van Vitoria-Gasteiz ter gelegenheid van de Virgen Blanca (5 augustus) wordt ingezet op 4 augustus met de “Bajada de Celedón” op de Plaza de la Virgen Blanca. Een immense menigte feestvierders ontvangt Celedón door sigaren aan te steken en ontelbare flessen champagne te ontkurken. De Bajada (neerdaling) start vanaf de toren van San Miguel, om 18.00u.

In Vitoria-Gasteiz, de regeringszetel van Baskenland, gaat de feestweek “Virgen Blanca” op 4 augustus 2004 van start en gelukkig voor hén regent het niet, maar blijft het ook niet "droog"! Een half uur voor de vuurpijl wordt afgeschoten spuit de champagne al boven het volk uit. Als Celedón, dé figuur van de stad, hangend aan een koord en met een open paraplu van de kerk van San Miguel over het plein "La Virgen Blanca" naar het balkon aan de overkant wordt getrokken (als een koorddanser, maar onder het koord!), zag je al overal Baskische vlaggen en spandoeken die het dichter bijbrengen van de Baskische gevangenen eisten. De Ikurriña is sinds 25 jaar de officiële Baskische vlag en de dictator die ze verbood is al geruime tijd dood, maar toch werd het de leden van het (illegale) platform "Gasteiz Izan" verboden de vlag aan het balkon te spannen. Als Celedón dan in de buurt van het balkon kwam, leek het alsof alle hoogwaardigheidbekleders plots weg waren.

Wat bleek: burgemeester Alfonso Alonso van de Partido Popular (wie zou er anders de Ikurriña verbieden) werd verschrikkelijk bekogeld met ballonnen en eieren, gevuld met rode en gele verf, de "geliefde" kleuren van de Spaanse vlag! De politie "beschermde" hem met hun plastieken schermen. Op het ogenblik dat de vuurpijl afgeschoten werd, deed Alonso teken dat de schermen weg moesten. Op dat ogenblik werden ongeveer 25.000 sigaren aangestoken en ongeveer 38.000 flessen champagne ontkurkt! De massa op het plein verdween onder een wolk van rook en champagnemist! Ook de hoogwaardigheidbekleders waren terug verdwenen, nu in de rook.

04-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

Hommage te Busturia
3 augustus 2008

In de gemeente Busturia (Bizkaia) wordt vandaag, 3 augustus 2008, voor de tweede opeenvolgende maal een hommage gehouden ter nagedachtenis van de Gudaris (Baskische soldaten), militieleden en slachtoffers van het Franquisme. De homage wordt georganiseerd door het gemeentebestuur en door de associatie “Ahaztuak 1936-1977” (Ahaztuak betekent, ‘zij die vergeten worden’). De plechtigheid vindt plaats op de Plaza de Ispillueta, in de wijk Axpe. Op die plaats werd een paar jaar geleden een monoliet opgericht als nagedachtenis.

Een dertigtal inwoners van Busturia sneuvelden, verdwenen of werden gefusilleerd in 1937.

03-08-2008 om 09:06 geschreven door Natxo  

Hoofd antidrugbrigade
gearresteerd
3 augustus 1999

Op 3 augustus 1999 wordt de Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil, Máximo Blanco López, in Taragona gearresteerd op beschuldiging van drugstrafiek. Blanco was commandant in de Guardia Civil-kazerne van Intxaurrondo (San Sebastián) onder Generaal Enrique Rodríguez Galindo, waar hij tot 1992 aan het hoofd stond van de antidrugbrigade. Bij de arrestatie werden in een yacht 5.400 kg hasjiesj ontdekt. Verscheidene keren werd hij door de krant EGIN in verband gebracht met drugstrafiek (met sluiting van die krant tot gevolg).

De Luitenant-Kolonel streek niet alleen al het aardige bedrag op van 1.600.000 Peseta’s op vanwege zijn drugsvrienden, in de week die zou volgen na zijn arrestatie zou hij nog eens een gelijkaardige som mogen incasseren (Europa Press).

03-08-2008 om 00:00 geschreven door Natxo  

De kogel is eindelijk door de kerk
2 augustus 2008

Om 07:26u in de morgen van 2 augustus 2008 kon Inaki De Juana Chaos de gevangenis van Aranjuez als een vrije man verlaten. Alles verliep tot nu toe zonder incidenten (de omgeving was door tientallen Guardia Civiles afgegrendeld), en nu is hij op weg naar Donostia-San Sebastián.

Begin vorige week stuurde de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional een getekend vonnis naar de verantwoordelijke van de Spaanse Penitentiaire Instellingen met de opdracht Iñaki De Juana Chaos, na 21 jaar cel, vrij te laten in de nacht van 1 op 2 augustus 2008, om 24.00u. In de loop van deze morgen was het dan zo ver. Blijkbaar waren alle toverformules uitgeput om hem nog verder in de cel te houden.
De voorbije twee weken kregen wij dagelijks een smerige intoxicatie in de kranten “ABC” en “El Mundo”, de Spaanse “Le Monde”, die nog niet tot aan de tippen van die laatstgenoemde kwaliteitskrant komt. Alles registers werden opengetrokken en leugens werden niet geschuwd. Walgelijk. Een staaltje van de regerende journalistieke deontologie bij bepaalde kranten.

Iñaki De Juana Chaos was inderdaad geen doetje, maar Inaki had de vrijheid lief en deed alles om die te verkrijgen, en daarbij riskeerde hij zijn leven. Dat het bij sommige acties "niet goed afliep voor de tegenstander" (die een vertegenwoordiger was van de vreemde, bezettende macht), valt te betreuren, maar hij werd daarvoor gevonnist en veroordeeld. Hij moest volgens het van kracht zijnde strafwetboek al op 25 oktober 2004 vrijgelaten worden, maar de “superdemocraten” hebben er met spitstechnologische creativiteit een paar dubieuze wetten doorgejaagd om hem langer te kunnen vasthouden. Toen die termijn verstreken was, werden 2 krantenartikels aangewend om hem nog eens 3 jaar langer vast te houden. Maar ook de inhoud van een trukendoos raakt wel een opgesoupeerd.

Het zootje ongeregelden van de fascistische Falange vond er niet beter op dan zijn huis in Donostia-San Sebastián, als sinistere verwelkoming, te bekladden met hun tolerante handtekening (zie foto).

Hoe zijn “recyclage” in de maatschappij zal verlopen, is een groot vraagteken. Hij zal constant geprovoceerd worden, en als hij daarop zou durven reageren, zal hem een nieuwe gevangenisstraf wachten. Leve de rechtstaat!

02-08-2008 om 13:49 geschreven door Natxo  

Juan Mari Otegi Elizegi
“Txato”
+2 augustus 1985

Juan Mari Otegi Elizegi, “Txato” werd op 21 april 1942 in Itsasondo geboren. Hij was al erg jong betrokken bij de Ikastola, de volksdansgroep en het jeugdhuid. Hij startte de discussiegroep “Oargi” op. Van beroep was hij koperslager, maar in zijn vrije tijd hielp hij op de ouderlijke boerderij, of studeerde hij elektriciteit en elektronica.  In 1973 trad hij toe tot ETA maar twee jaren later, op 33-jarige leeftijd, diende hij de wijk te nemen naar het Noorden. Samen met vier andere vluchtelingen huurde hij een flat in Bayonne. “Txato”, zo genoemd door de grootte van zijn neus, trok in 1982 met zijn vriendin, Karmele, naar een boerderij in Donibane Garazi-St.-Jean Pied de Port. In de zomer van 1984 begon hij te werken in de coöperatieve Denek in Arrosa. De activiteiten van GAL zorgden ervoor dat hij intussen nog maar af en toe het huis verliet.
Toen hij op 2 augustus 1985 van zijn werkplek naar huis terug reed, werd hij door een moordcommando van GAL doodgeschoten. Hij was 43 jaar oud.

02-08-2008 om 09:12 geschreven door Natxo  

Nieuwe "vlaggenoorlog"?
1 augustus 2007

Het Hoogste Spaanse Tribunaal besliste op 1 augustus 2007 dat aan alle openbare gebouwen die onder haar jurisdictie vallen de Spaanse vlag moet wapperen. "La Rojigualda" (de roodgele) die pas sinds 1981 in deze vorm bestaat, heeft twee smalle strepen rood en daar een brede streep geel doorheen. Tijdens de dictatuur (en nog enkele jaren later) stond op het wapen van Spanje een zwarte adelaar. Nu staat er enkel een kasteel en een leeuw, die "Castilië en León" voorstellen, de "kettingen en de smaragd van Navarra" en de "roodgele strepen" van Aragón. Verder staat er nog een kleine granaatappel op voor Granada en drie lelies van de tak van Anjou waarvan de Borbons afstammen.

In de jaren 80 ontstond er in Baskenland (en in mindere mate in Catalonië en Galicië) een regelrechte vlaggenoorlog omdat een aantal gemeentebesturen geen Spaanse vlag aan hun raadhuis wensten. Dit werd, afhankelijk van de regerende meerderheid, vaak opgelost door enkel de gemeentevlag te laten wapperen of helemaal niets.

De Spaanse Justitie, blijkbaar nog bevolkt door PP-adepten, zet de klok dus een heel eind terug. In Baskenland vraagt men zich meteen af wat er gaat gebeuren aan de gevels van de zetel van de Baskische regering of aan de academie van Arkaute, waar de Baskische politiemannen worden "opgeleid". Sinds 1981 schrijft de wet voor dat aan de officiële gebouwen waar de Baskische vlag hangt er ook een Spaans dundoek moet hangen. Daarom hangt er meestal niets meer. De PP wrijft zich in de handen en maant meteen de Baskische Lehendakari aan "de wet toe te passen"! Batasuna meent dat deze maatregel niet meer thuis hoort in de 21^ste eeuw en dat de Spaanse vlag de rechten van de Basken miskent.

01-08-2008 om 09:05 geschreven door Natxo