Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-12-2007
Scheiding der machten?
Consejo General del Poder Judicial (CGPJ)
Algemene Raad van de Rechterlijke Macht
De scheiding van de machten - de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht is de spil waarop alle moderne democratieën gestoeld zijn. Dit principe is in de praktijk nochtans niet zo duidelijk.
In Spanje kiezen de burgers vertegenwoordigers voor de wetgevende macht. Die vertegenwoordigers kiezen naast de president van de regering, ook de leden van de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ) of de Algemene Raad van de Rechterlijk Macht. Dit instituut blijft op die manier in feite afhankelijk van zowel de rechterlijke als van de politieke wereld.
De CGPJ is samengesteld uit 20 leden en een voorzitter. Op dit moment (eind 2007) ontbreken 3 leden. Het zijn: Enrique Míguez Alvarellos (gepensioneerd),Fernando Fernández Martín (overleden) en José Antonio Alonso (benoemd als minister Binnenlandse Zaken).
De grondwet (artikel 122) erkent de CGPJ als autonoom orgaan en plaatst de CGPJ op gelijke voet (pariteit) met de Regering, het Congres en het Grondwettelijke Hof. De Raad heeft als bevoegdheid: benoemingen van hoge rechtersambten, bevorderingen, inspecties in gerechtshoven en tribunalen en desbetreffende tuchtmaatregelen. De raad is belast met de verkiezing (3/5 van de stemmen vereist) van de president van het Hooggerechtshof, twee leden van het Grondwettelijke Hof, de presidenten en de magistraten van de Kamers bij het Hooggerechtshof en de presidenten van de Tribunales Superiores de Justicia de las Comunidades Autónomas (de hoogste gerechtsorganen in de Autonome Gemeenschappen). Aangezien de leden van CGPJ gekozen worden door de volksvertegenwoordigers, is de inbreng van een politieke meerderheidsideologie, in de hele structuur van het gerechtelijke apparaat, niet te onderschatten.
Samenstelling
De CGPJ is dus gevormd uit 20 leden en één president, die bovendien ook fungeert als president van het Tribunal Supremo (Hooggerechtshof). Van de 20 leden worden er 10 aangesteld door de Kamer van Volksvertegenwoordigers en 10 door de Senaat. Iedere Kamer verkiest met een gekwalificeerde meerderheid van 3/5 tussen 36 kandidaten. Van de 10 uitverkorene per kamer moeten er 6 worden voorgesteld door magistraten en 4 moeten komen uit gerenommeerde advocaten- of juristenbureaus. De voorwaarde is 15 jaar ervaring in het beroep.
Het mandaat van de leden is vastgelegd op 5 jaar en eenmaal die termijn bereikt, moet de raad volledig hernieuwd worden. De uittredende leden kunnen niet opnieuw verkozen worden. Dit in tegenstelling tot de voorzitter die maximaal nog een tweede termijn mag uitzitten. De wet voorziet dat de uittredende leden in functie blijven tot de volledige nieuwe raad is geïnstalleerd, en er is hier geen maximum termijn van toepassing. De huidige raad bevindt zich in een soortgelijke situatie sinds november 2006 (17 leden i.p.v. 20).
Met de huidige verdeling van de kamerzetels in het parlement is de medewerking van de Partido Popular onmisbaar. Maar de grootste oppositiegroep weigert te onderhandelen over de invulling van de 3 ontbrekende leden, aanvoerende dat er een breuk is tussen de PSOE en henzelf wat betreft de consensus in die justitiële materie. Zij verwijten de regering de postjes onder de vrienden te willen verdelen, terwijl alle overige formaties de PP verwijten manoeuvres uit te voeren om de meerderheid in de CGPJ te herstellen of te behouden. In 2001 had de PP de absolute meerderheid in de Cortes, en ze hebben er op gerechterlijk vlak terdege gebruik van gemaakt.
De huidige CGPJ, sinds november 2006 in functie en met 3 vacatures, bestaat uit:
8 PP-strekking 6 PSOE-strekking 1 op voorstel van PSOE/PP samen (voorkeur van het lid is PSOE) 1 CiU 1 IU
Op zaterdag, 29 december 2007, speelden de voetbalploegen van Euskal Herria en Catalunya 1- 1 gelijk op San Mamés (ook La Catedral genoemd), het voetbalstadion van Athletic de Bilbao.
De match werd voorafgegaan door een manifestatie op het veld, waarbij spelers van Euskal Herria en Catalunya een eigen voetbalselectie opeisten.
Die eis werd gepromoot door ESAIT (Euskal Selekzioaren Aldeko Iritzi Taldea - Grupo de Opinión a favor de las Selecciones Vascas), een opiniegroep die voorstander is van het officialiseren van een nationale voetbalploeg Euskal Herria. De Catalanen sloten zich met enthousiasme hierbij aan.
Op het veld werd een spandoek ontvouwen, met als opschrift:
Euskal Herria, Catalunya, nazio bat, selekzio bat, una nació, una selecció
Euskal Herria, Catalunya, één natie, één selectie
-----------------------------------
25.000 voetballiefhebbers betogen op straat!
Na de wedstrijd werd er in de straten van Bilbao een grootse manifestatie georganiseerd door ESAIT. De opkomst was overrompelend. Meer dan 25.000 manifestanten kwamen op voor een eigen voetbalselectie. DuizendenIkurriñas (Baskische vlaggen) en Senyeras (Catalaanse vlaggen) wapperden langs het parcours. Sportlui uit alle disciplines waren aanwezig. Zelfs Baskische vakbondsbewegingen hadden een afvaardiging gestuurd. Ook Izquierda Abertzale kwam (uiteraard) zijn steun betuigen.
Op 30 december 2006 blaast ETA met een zware bom de parkeergarage op bij terminal nummer 4 op het vliegveld van Madrid Barajas. Twee 19-jarige Ecuadorianen Carlos Alonso en Diego Armando komen om het leven, terwijl ze lagen te slapen in hun auto. Een uur voor de explosie belde een man 3x om te waarschuwen, maar pas de laatste keer een half uur van tevoren in naam van ETA en toen ging de politie de boel ontruimen. ETA verklaarde op 18 augustus dat het vredesproces in een crisis verkeerde en daarop intensiveerden Batasuna en anderen haar oproepen tot stappen in het vredesproces, maar blijkbaar bewoog er niets achter de schermen, zeker niet op het gebied van de toezeggingen en afspraken die überhaupt hebben geleid tot het uitroepen van de wapenstilstand. Ook de door vele organisaties gewilde ronde tafel van partijen is niet opgezet. De afgelopen periode van negen maanden was hoopvol, behalve voor de onafhankelijkheidsbeweging in Baskenland dan; 106 arrestaties, 33 gevangenen erbij, 2 arrestanten gefolterd, 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven (demonstraties, persconferenties etc. in het kader van zelfbeschikking), maar liefst 53 politieke bijeenkomsten die verboden werden, er vonden in Madrid en Parijs 75 processen plaats tegen in totaal 227 Basken, 22 Baskische politieke gevangenen kregen na het uitzitten van hun straf te horen dat ze voorlopig niet vrij zouden komen met als triest voorbeeld Iñaki de Juana Chaos, die jaren extra kreeg voor het schrijven van 2 krantenartikelen. Geen enkele politieke gevangene werd overgeplaatst naar een gevangenis in of dichterbij Baskenland. Dit alles is absoluut geen rechtvaardiging voor het plaatsen van een bom en het vermoorden van 2 mensen en ETA had veel en veel meer geduld moeten hebben en de permanente wapenstilstand moeten volhouden. Maar repressie, ook al is die niet nieuw in Baskenland, kweekt bommenleggers. De Spaanse regering verklaarde dat de gesprekken met ETA worden opgeschort, terwijl Batasuna en ETA verklaarden dat de wapenstilstand nog steeds van kracht is. De Partido Popular intussen, beukt op het laatste restje zelfvertrouwen van de PSOE en sluit elke deur naar vrede definitief, als ze dat al niet hadden gedaan. Het zal lang duren voordat de partijen weer (openlijk) nader tot elkaar komen, en als dat gebeurt, zal er een andere modus operandi moeten worden gevonden dan tot nu toe het geval was.
Paul Bekaert is advocaat en werkt tevens voor de Liga van de Mensenrechten.
Hij is bijzonder goed vertrouwd met de problematiek rond bewegingen zoals het IRA en ETA.
Vraag 13. Hoe definieert u terrorisme op basis van uw praktische ervaring en op basis van het voorgaande?
Terrorisme is een term waarvan ik helemaal niet hou. Zoals je weet, zijn de terroristen van gisteren de presidenten van vandaag (Mandela, Arafat).
Dat is natuurlijk een cliché, maar het is nu eenmaal zo. Wanneer is men een terrorist? Als men met niet velen is. Heeft men wel voldoende manschappen, dan is men opeens een bevrijdingsbeweging. Heeft men dan ook de macht dan is men een regering.
Zo gaat dat in de geschiedenis. Ik vind de term terrorisme dus onbruikbaar.
Het wordt altijd gebruikt door politieke tegenstanders en is dus zeer subjectief beladen.
Wat doet men in feite? Men zegt dat er geweld in de wereld is. Wanneer dat geweld uitgaat van de staat dan is het moreel blijkbaar aanvaardbaar. Gaat datzelfde geweld uit van een politieke opposant, dan is het opeens niet meer aanvaardbaar.
Ik zou veeleer spreken van politiek geweld om politieke doelstellingen te bereiken. Je kunt dan zeggen dat dit ondemocratisch is, wel dan zij het zo. Dat is dan omdat men het op een democratische manier nooit zou halen in het Noord-Ierse of Spaanse systeem. Ik zou dus de term terrorisme zo weinig mogelijk gebruiken, maar wel de term politiek geweld. Hierover kan je dan een politiek en/of moreel oordeel uitspreken, maar dan moet je wel consequent zijn. Dezelfde mensen die het politieke geweld veroordelen van een bevrijdingsbeweging, gaan dan politiek geweld van staten wel goedkeuren.
Op 28 december 1970 werd het vonnis tegen de 16 van Burgos uitgesproken met straffen die hoger lagen dan wat het openbaar ministerie had gevorderd: 6 doodstraffen voor Xabier Izko, Teo Uriarte, Jokin Gorostidi, Xabier Larena, Unai Dorronsoro en Mario Onaindia (waarvan er 3 tweemaal de doodstraf kregen, waaronder Jokin Gorostidi) en de rest kreeg 519 jaar opsluiting. De verdedigende advocaten weigerden te ondertekenen. Onder immense internationale druk wijzigde Franco op 31 december de doodstraffen in levenslang. In 1977 kwam het merendeel van de veroordeelden vrij ter gelegenheid van een algemene amnestie.
Het is merkwaardig dat diegenen die in hun discours de veroordeling van het geweld centraal stellen, enkel spreken over het geweld door ETA gepleegd. Het zijn nochtans dezelfden die verantwoordelijk zijn voor het gebruik van geweld ten behoeve van politieke ideeën. (Pernando Barrena, 26 december 2007)
Na drie dagen gezweefd te hebben tussen leven en dood is de schoonmoeder, Natividad Junko, van de Baskische politieke gevangene, Unai González, in de late avond van 25 december 2007, overleden in het hospitaal van Txagorritxu (Alava). De ouders van Unai González, zijn partner en zijn schoonmoeder raakten op 22 december 2007 in een zwaar verkeersongeval betrokken, toen ze op weg waren naar de gevangenis van Teruel om hem te bezoeken.
De politiek van spreiding van gevangenen die de Spaanse regering toepast op Baskische politieke gevangenen, heeft dus opnieuw een slachtoffer gemaakt. Sinds de invoering van deze onmenselijke maatregel in 1989 (en tegen alle internationale rechtsregels in) is dit het 17de dodelijke slachtoffer. Eén dodelijk slachtoffer per jaar.
Na bevestiging van die trieste ontknoping, beschuldigde Askatasuna de verantwoordelijken als moordenaars omdat ze de politieke dispersión, verspreiding, gebruiken om het dodenaantal op te drijven. Het is een geplande politiek, uitgewerkt door de PP en gretig verder gezet door de socialisten van de PSOE, die dit resultaat zoeken: met de karwats de nationalisten te lijf gaan, schuldig of niet schuldig, bloeden zullen ze, tot de dood er op volgt.
Je moet het boek van Gabriel García Márquez: Crónica de una muerte anunciada, Kroniek van een aangekondigde dood, niet gelezen hebben, om te weten wat er in het democratische Spanje gaande is. Ik krijg meer en meer de indruk dat de zo verfoeide Amerikanen, met Guantanamo en Abu Graib, eigenlijk slechts amateurs zijn. Het ziekelijke brein bij uitstek is tegenwoordig het land van sol y sangría. Ze hebben er nog niet aan gedacht die toeristische slagzin te vervangen door: Sol y sangre (bloed).
Noot: de Baskische regering veroordeelt de aanslag in Balmaseda op 24 december 2007, maar veroordeelt ook de precaire toestand waarin families van politieke gevangenen zich bevinden. De Baskische regering verwijt de PSE (Baskische socialisten) en de PP geweld te gebruiken om ideeën van andersdenkenden te onderdrukken (dit is wat zacht uitgedrukt!). Pernando Barrena van Batasuna verklaart zich solidair met de getroffenen van de aanslag in Balmaseda (veel huizen beschadigd.)
In 7K (Zazpika), het weekendblad bij de krant Gara, komen op 26 december 2004 vijf voorbeelden aan bod van families die uitermate te lijden hadden onder de dictatuur en onder het beleid van de zonen van de dictatuur.
Een familie uit Renteria vertelt hoe hun vader, Celestino Gaztelumendi, gefusilleerd werd tegen het einde van de Burgeroorlog. De afscheidsbrief die hij mocht schrijven (onder het alziende oog) en sturen, staat in extenso afgedrukt. Hij eindigt zijn brief met Viva España. Waarschijnlijk was pesten zelfs nog nodig tot aan de dood!
Een andere familie woont in Urbina. Hun ene zoon, Josu Ormaetxea, kwam onlangs vrij na 19 jaren gevangenschap. Een andere zoon kwam om het leven toen de politie in de wijk Morlansin Donostia schietend het huis binnen viel waar het ETA-commando verbleef. Iñaki werd, samen met twee maats, met kogels doorzeefd. Hun kroeg in Urbina is naar hem genoemd en buiten hangt op dat hij door de Politie werd vermoord. Het dorpsplein is versierd met een muurtekening en teksten Eerder dit jaar verscheen een boek over hem, geschreven door een dorpsgenoot en strijdmakker, vanuit de gevangenis waarin hij voor lange tijd zit. De moeder, Blanca Antepara, is een bekende figuur op manifestaties ten voordele van gevangenen. Als je in de kroeg binnen komt, praat ze honderd uit over de strijd en over haar kinderen. Op de expresweg die het dorp een beetje afsneed, staat geen wegwijzer naar Urbina,maar in de verte zie je in de top van het kerkje de Ikurriña wapperen. Niemand van de kazerne van de Guardia Civil in het nabijgelegen stadje durft ze weg te halen.
Verder is er nog Ainara Gorostiagauit Pamplona die onlangs vrijkwam na twee jaar, een maand en week. De beschuldiging van moord was plots weggevallen. Om verlost te worden van de martelingen, vijf dagen op een politiecommissariaat en vier dagen incommunicado in de gevangenis, had ze zichzelf beschuldigd, maar nu bleek dat in Frankrijk al iemand anders meer dan een jaar in de gevangenis zat die de moord gepleegd en bekend had! Nu is het wachten op het proces op beschuldiging van lidmaatschap.
Vannacht, 24 op 25 december 2007, heeft ETA een bom tot ontploffing gebracht voor de zetel van de politieke partij van de Baskische socialistische partij PSE-EE te Balmakeda in Bizkaia. Er zijn geen gewonden.
De aanslag viel gelijktijdig met de Kerstboodschap van koning Juan Carlos, die opriep de krachten te bundelen om ETA te verslaan, en over te gaan tot de grote themas van de staat.
De gerechterlijke afhandeling door de uitzonderingsrechtbank, Audiencia Nacional, van het monsterproces 18/98 is waanzinnig abnormaal. De veroordeling van 47 van de 52 beklaagden tot 525 jaar cel is moeilijk te assimileren. Tweeëndertig jaar na de dood van Franco blijft men ideeën opsluiten en arresteert men iedereen die er een ander mening op nahoudt. Politici vaardigen wetten uit ad hoc, om partijen te illegaliseren, en magistraten vervolgen en veroordelen burgers op de politieke maat van een danse macabre. Er loopt een vreemd en sinister parallellisme tussen wat vandaag gebeurt en een periode die al lang tot het verleden had moeten behoren. Euskal Herria bevindt zich in een gecamoufleerde uitzonderingstoestand, in een verdoken staat van beleg. En wat de zaak nog verergert, is de nalatigheid, de onachtzaamheid en de zorgeloosheid van een politieke klasse die zichzelf heeft geproclameerd als links en democratisch.
Madrid heeft het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen. Het blijft gefossiliseerd en versteend in de greep van de almachtige en bloeddorstige dictator Franco. Een greep waaruit men dacht los te geraken door in 1978 een nieuwe grondwet op te stellen. Het werd een Magna Carta met veel geschreeuw en weinig wol. Er bestaan geen wetten die muurvast vastgeklonken zijn, die voor het leven zijn, alleen (eigen)belangen zijn dat.
Er zijn twee onbetwistbare voorwaarden noodzakelijk om tot vrede te komen: het recht op zelfbeschikking en het dichterbij brengen van politieke gevangen (Euskal Presoak, Euskal Herrira). Deze twee voorwaarden moesten al van bij het begin van het staakt-het-vuren, op 22 maart 2006, op tafel liggen. De opstelling van Izquierda Abertzale en van ETA waren positief met een duidelijke, waarachtige en besliste houding om te ijveren voor vrede. Men moest al van kwade wil zijn, over weinig intelligentie beschikken en een totaal gebrek aan ontvankelijkheid en intuïtie hebben om te twijfelen aan authenticiteit van beide voornoemde partijen. Voor Zapatero zou het een garantie geweest zijn voor het einde van het geweld (ETA was daartoe bereid) en voor een definitieve oplossing van het conflict in Euskal Herria. Het zou de regering van Zapatero voor vele jaren aan de macht geholpen hebben. Maar Zapatero is zwak. Het is geen staatsman. Wie wel verduiveld goed het politieke verloop kon analyseren, was de Partido Popular, die de hetze tegen de onderhandelingen bleef opdrijven tot aan de breuk. De PP is als grote triomfator uit deze debacle gekomen.
De oorverdovende stilte bij de intellectuele klasse ten aanzien van de gebeurtenissen in Euskal Herria is obsceen. Ook de houding van de gematigde nationalisten van de PNV getuigt niet van een grote solidariteit. Ze hebben zich weliswaar aangesloten bij het massale protest in Euskal Herria tegen het monsterproces en tegen het vonnis, maar was dit gemeend? Of gebeurde dit onder sociale dwang?
De aanklachten waren doorgestoken kaart: collaboratie met ETA wordt gekoppeld aan het uitgeven van een krant, aan het beheren van ondernemingen, aan het verspreiden van internationale politieke projecten, aan het oprichten van associaties ten behoeve van steun aan politieke gevangen of aan hun familie, of simpelweg door burgerlijke ongehoorzaam te verdedigen. Als Gandhi nog in leven was, en hij woonde in Euskal Herria, dan hadden ze hem al lang doodgefolterd. Dat is het ware gezicht van het zogenoemde democratische Spanje, het land van de haat.
Op 25 december 2003 valt de Spaanse pers over de Baskische TV heen omdat ze de Kerstboodschap van de Spaanse Monarch niet uitzonden. De onverlaten van de Baskische TV pleegden heiligschennis! Ze spreken niet eens dezelfde taal, waarom zouden ze dan moeten uitzenden? Borbón deed niet eens de moeite enkele woorden Galicisch, Baskisch of Catalaans uit zijn strot te krijgen. PNV-woordvoerder in het Spaanse Congres, Iñaki Anasagasti, zegt dat de toespraak leek op die van La Moncloa, meer dan die van La Zarzuela. Vertaald, betekent dit: Meer op die van de Spaanse Regering dan op die van het Koninklijk Paleis.
Kerstboodschap Bisschop Joan María Uriarte
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Uriarte, vraagt in zijn kerstboodschap op 25 december 2004 dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit omdat hem niet verweten kan worden dat hij het martelen van enkel politieke gevangenen aanklaagt )
De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. We moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede. Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de Paus: Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.
De Franse staatssecretaris van Programmas van Justitiegebouwen verklaart op 24 december 2002 dat het dichterbij brengen van Baskische politieke gevangenen tot de mogelijk behoort, als er binnen enkele jaren in Mont-de-Marsan (Landes) een nieuwe gevangenis gebouwd wordt. De Corsicaanse gevangenen werden kort geleden naar hun eiland overgebracht en we hebben nooit gezegd dat we dit enkel met de Corsicanen wilden doen.
In een persconferentie in Baiona, de volgende dag, analyseerden Maialen Aranbide (Exerat), Battitta Larzabal (Anai Artea) en Jean-François Lefort (Askatasuna) deze uitspraak. Zij vragen zo snel mogelijk een nadere verklaring van de Franse Premier J.-P. Raffarin.
Aranbide: Van de 650 Baskische politieke gevangenen zitten er 110 in Franse cellen en daarbij worden hun rechten geschonden: verwijdering, isolement, (meestal) weigering van voorlopige vrijheid, buitensporige overplaatsingen. Zo zit 80 % van de Baskische politieke gevangenen op méér dan 400 km van EH en 240 van hen op méér dan 800 kilometer, waardoor hun familieleden zich elke week 530.000 kilometer dienen te verplaatsen.
Larzabal: Het objectief is niet de bouw van nieuwe gevangenissen, maar de zoektocht naar een oplossing van het probleem dat in EH woekert. Als er echte goede wil is dan kan dichter bijbrengen van gevangenen morgen al beginnen.
De constructie (hoeveel jaar nodig?) van de nieuwe gevangenis is na een paar uitstellen, nu voorzien voor eind 2008.
Inmaculada Basabe Janire Couceiro Gorka Larrinaga Sonia Marín Iñaki Peña.
De teller blijft lopen. Zapatero zal het halen. Omstreeks 21.00u gisteravond, 22 december 2007, is de Ertzaintza naar aanleiding van een manifestatie, als ondersteuning van de veroordeelden van het proces 18/98, overgegaan tot de arrestatie van nog eens 5 nationalisten. De vijf, zie namen in titel, hadden zich vastgeketend aan de poort van de zetel van de PNV, de Sabin Etxea, te Bilbao.
Noot: in een vorig bericht was er sprake van 709 gevangenen. Dat moest 710 zijn (MarijeFullaondo vergeten bij te tellen). De teller staat nu op 715. Nog 5 te gaan en Zapatero heeft de trieste eer nog repressiever te zijn dan Aznar, en dat wil wat zeggen!
Leden van Etxerat, collectief van families van politieke gevangenen, hebben gisteren, 22 december 2007, aangekondigd dat ze zich vanaf die dag zullen opsluiten in de Catedral del Buen Pastor, kathedraal van de Goede herder, van Donostia-San Sebastián, en dit voor onbepaalde duur. Zij eisen de invrijheidstelling van de zwaar zieke gevangenen, en van die gevangenen die hun straf hebben uitgezeten. Zij eisen hun terugkeer naar Euskal Herria. Zij hopen ook politieke verantwoordelijken en autoriteiten te ontmoeten die zich willen inzetten om een einde te stelleen aan de voortdurende mensonterende folteringen en aan de brutale repressie die Euskal Herria op dit moment teistert.
Met meer dan 50 families zijn de leden van Etxerat, Polentxi Goikoetxea en Ainhoa Iturrioz samengekomen in de hoofdstad van Gipuzkoa om een balans op te maken van het voorbije jaar. Zij klagen aan dat ernstig zieke en terminale gevangenen niet worden vrijgelaten, en zullen moeten wegrotten tot de dood, omdat zij hun idealen niet willen afzweren.
Dit jaar werden 41 nieuwe gevangenen, wegens vermeende banden met ETA, opgesloten met gevangenisstraffen tussen de 20 en 27 jaar. Dit jaar bleven 170 gevangenen opgesloten, ondanks het feit dat ze 3/4 of 2/3 van hun straf hebben uitgezeten. Dit jaar bleven 17 gevangenen in de cel ondanks het feit dat ze hun straf volledig hebben uitgezeten.
Bovendien klagen zij de economische afpersing van familieleden aan die massas geld moeten ophoesten om hun verwanten te gaan bezoeken (soms slechts voor 20 minuten), meer dan 1.000km ver (gevolg van de gevangenenspreiding). Tel daarbij nog de 32 personen die dit jaar in verkeersongevallen betrokken waren, op weg naar of terug van een bezoek, en u weet wat voor ellende de familie wordt aangedaan.
Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil? In de kerstperiode zijn de españolistas meer begaan met de loterij El Gordo en de miljoenen die er aan vasthangen, dan aan menselijk leed. De kranten bulken sinds gisteren, 22 december 2007, uit met de laatste nieuwtjes van El Gordo de Navidad. En op de politieke partijen Partido Popular en de socialisten van de PSOE moet je zeker niet rekenen. Zij zijn de boosdoeners van alle ellende en willen alleen hun machtsposities behouden. Stieren en hazewinden zijn beter af.
Terwijl heel Spanje in de ban is van El Gordo, (de traditionele Kerstloterij met dit jaar een prijzenpot van 2.200 miljoen euro), gaat de Spaanse regering ongestoord verder met arrestaties. Onlangs, op 18 december 2007, werd MarijeFullaondo gearresteerd.Van het partijbestuur van Batasuna blijft alleen nog Pernando Barrena op vrije voeten, 19 zitten opgesloten en 4 werden onder borgsom voorlopig vrijgelaten.
Op het ogenblik dat president José Luis Rodríguez Zapatero in 2004 zijn intrede deed in La Moncloa (regeringsgebouw) erfde hij het maximale aantal gevangenen van 719, verspreid over 91 gevangenissen, waarvan 53 in Spanje. Terwijl Zapatero in 2005 en 2006 nog 109 gevangenen in vrijheid stelde, is met de arrestaties van dit jaar 2007 de teller op 709 komen te staan. Het moet voor de democraten een klein kunstje zijn om in de komende dagen nog 11 nationalisten te arresteren en zo het record van Aznar te breken. Ik twijfel er niet aan dat ze alles in het werk zullen stellen om dit record te breken.
Moeten zij dan niet over de nodige bewijslast beschikken? Neen, het bewijs komt er automatisch nadat er gefolterd wordt (zie het bericht hieronder, over GorkaJoseba Lupiañez).
Boodschap van de familie van Gorka Lupiañez gearresteerd op 6 december 2007
Lluís Maria Xirinachs, overleden op 11 augustus 2007,wasCatalaans priester, senator en werd gearresteerd door de Guardia Civil, omwille van volgende uitspraak: Ik sta aan de kant van ETA. Zij doden soms wel, maar folteren nooit.
De familie van GorkaJoseba Lupiañez Mintegi, gearresteerd door de Guardia Civil op 6 december 2007, heeft een boodschap de wereld ingestuurd:
"Gisteren (17 december 2007) hebben wij een bezoek gebracht aan Gorka en hij zag er bijzonder zwak uit. Aangezien wij willen dat de folteringen, waaraan hij onderhevig was, openbaar worden gemaakt, geven wij hier een kleine opsomming van wat hem is overkomen:
50 à 60 keer per dag een plastic zak over hoofd tot hij de verstikking nabij was
De testikels en de penis werden met een touw afgesnoerd, en er werd zonder ophouden aan het touw getrokken in zoverre dat er bloed uit de penis kwam
Hij kreeg constant slagen op de testikels
Hij kreeg constant slagen op het hoofd
Hij werd tot tegen de verdrinkingsgrens aan ondergedompeld in een bad
Er werd een tuinslang in zijn mond gestopt om zijn buik vol met water te spuiten.
Hij moest op handen en voeten lopen en er werd een stok in zijn aars gestopt, die constant naar binnen geduwd werd
Met een revolver op zijn hoofd werden schijnexecuties uitgevoerd.
Ik moet er niet bij vermelden dat hij de gehele tijd naakt was.
Dat heeft zo 5 dagen geduurd, de totale incomunicado-periode. Een periode waarin niemand weet waar een gevangene zich bevindt en waarin geen enkel contact met de buitenwereld toegestaan is. Commentaar overbodig.
Het politieke proces, voorgesteld onder de mantel van een juridisch proces, heeft op 19 december 2007, bevestigt wat al twee jaar geweten was. Het vonnis was al uitgeschreven voor de start van het proces op 21 november 2005. In november 2007 verscheen in de kranten al de strafmaat toegekend aan elke beklaagde afzonderlijk. De hoge magistraat moest zich zogezegd nog beraden over de strafmaat, maar wat 4 à 5 weken geleden in de kranten verscheen, is exact het vonnis dat op 19 december 2007 werd voorgelezen.
De aanval was eigenlijk al begonnen in 1996 toen, na een furieuze en georkestreerde mediacampagne, de eerste verdachtmakingen gelanceerd werden tegen Herri Batasuna. De voltallige directie werd veroordeeld en opgesloten. Dit was zonder voorgaande in Europa. De socialisten (PSOE), waren toen aan de macht. Een paar jaar later, toen de PP de macht overnam, werd de repressieve strategie agendapunt nummer 1 voor de regering. Ideeën, initiatieven, sociale en politieke activiteiten werden gecriminaliseerd. Onder impuls van magistraat Baltasar Garzón werd vanaf dit moment de filosofie van het netwerk uitgetekend. Personen en organisaties die hetzelfde doel nastreefden als ETA (zelfbeschikking) werden beschouwd als het netwerk van ETA. De finaliteit was al die personen en organisaties buiten de wet te stellen. Het motto Todo es ETA, ze zijn allemaal van ETA, moest juridische stappen en veroordelingen vergemakkelijken. De impuls van deze strategie was louter politiek: de sacrosancte eenheid van het grote Spanje vrijwaren. De processen die gevoerd werden, waren generaliserend: ze handelden niet over specifieke delicten, maar over algemeen vooringenomen stellingen die tot doel hadden een bepaalde socio-politieke gemeenschap te straffen. Als klap op de vuurpijl werden die processen gevoerd voor een uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, opvolger van het Tribunal de Orden Público onder Franco. De Audiencia Nacional hanteerde eigen normen over de rechtstaat, en dit met goedkeuring van de uitvoerende macht. Verklaringen afgelegd onder de vreselijkste folteringen werden met de mantel van de macht bedekt en op de koop toe als wettelijk bewijsmateriaal aanvaard. Vreemde zaken zijn er in de rechtszaal gebeurd. Meerdere malen werd het recht op verdediging geschonden. Vanaf het begin werd een rechtsprocedure naar eigen goeddunken gehanteerd, de vooringenomenheid van het Hof lag er vingerdik op, personen die rechtstreeks met het onderzoek betrokken waren, werden onder hevig protest van de verdediging toch als deskundigen opgeroepen, bewijslast (vooral ten ontlaste) verdween, documenten waren onvolledig, 100.000 documenten, waarvan de verdediging niet in kennis werd gesteld, werden op de rol geplaatst, meermaals werd aan de beklaagden of aan de verdediging het woord ontnomen, de vertalingen van het Euskara naar het Castilliaans brachten totaal verkeerde interpretaties aan het licht, tegenstrijdige verklaringen waren schering en inslag, authentieke documenten die verdwenen waren, werden vervangen door al dan niet gemanipuleerde kopieën, vreselijke verhalen van folteringen, werden door het Hof als niet ter zake weggewuifd
Op 19 december 2007, dag van de uitspraak, kon de Spaanse regering (socialisten!) het niet nalaten nog eens met groot machtsvertoon uit te pakken voor de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, in het Casa de Campo: de onmiddellijke omgeving was afgegrendeld door een zwarte (toepasselijke) meute van politieagenten, te paard, in overvalwagens, in uniform, in burger. De Guardia Civil hield een overkoepelend oog in het zeil.
Lakua klaagt aan dat ideeën worden opgesloten
Het moet al bijzonder erg zijn als de gematigde Baskische regering vanuit Lakua (de Baskische Wetstraat 16) op 20 december 2007 de stem verheft.
De Minister van Justitie van de Regering van Lakua, Joseba Azkarraga, heeft de gerechtelijke uitspraak als volgt getaxeerd: De interpretatie van de wet is op een ontstellende manier verdraaid en verkeerd voorgesteld, enkel en alleen om op een onrechtvaardige wijze aan burgers hun vrijheid te ontzeggen. Bovendien baseerde het vonnis zich op een politieke premisse, die ervan uitgaat dat, Todo es ETA, alles is ETA. De uitspraak brengt de democratie een zware klap toe, en de Spaanse regering kan niet blijven zwijgen als ze ziet dat strafwetten en de interpretatie ervan zo manifest de nek worden omgewrongen. De tripartiete in onze Baskische regering is ervan overtuigd dat de (uitzonderingsrechtbank) Audiencia Nacional, doorheen het langdurige proces, op een verontrustende manier, de eis naar voldoende bewijslast heeft genegeerd. Een schoolvoorbeeld daarvan is het vermoeden van onschuld. Op geen enkele ogenblik is dit democratische rechtsprincipe aan bod gekomen. De Spaanse regering legt ons een nieuwe juridisch-strafrechterlijke terminologie op, afgeleid van een manifeste en nefaste politieke druk die een tabula rasa gemaakt heeft van het strafrecht. Hoe ver zijn zij nog in staat te gaan, als zelfs ideeën worden opgesloten?
De onafhankelijkheidsbeweging reageert
Dit was geen juridisch vonnis, maar een politieke beslissing. De Spaanse regering heeft de pen vastgehouden die het vonnis neerschreef. Een politieke beslissing van meedogenloze straf en brutale repressie ten aanzien van de onafhankelijkheidsbeweging, aldus verklaarden Karmelo Landa en Mikel Etxaburu in de loop van de avond van 20 december 2007 te Bilbao. De Spaanse regering heeft geopteerd voor een brutale repressie, die niet uitgetekend werd in de tribunalen, maar in de meest obscure hoeken van deze perfide regering, onder de leiding van Zapatero en Rubalcaba. Deze aanslag op de onafhankelijkheidsbeweging was trouwens niet mogelijk geweest zonder de medeplichtigheid van de PNV.
ETA bereikte haar hoogtepunt en kende haar grootste succes met de aanslag op Carrero Blanco.
In heel de stad San Sebastián is geen fles "Codorniú" (champagne) meer te vinden. Overal wordt gevierd, nadat de staatsradio het bericht omgeroepen heeft dat Almirante Carrero Blanco, Spanje's eerste minister, door Baskische "terroristen" vermoord werd. Na de "uitschakeling" van Carrero Blanco kon ETA op heel veel sympathie in Spanje rekenen.
De dauphin van Franco, voorbestemd om de dictatuur voort te zetten na de dood van de Caudillo, is niet meer. Het hart van het Franquisme is geraakt. "Operación Ogro", (operatie monster, kannibaal, menseneter), een technisch hoogstandje van ETA, doet de hoop ontluiken op een spoedige liberalisering van het regime. Na de aanslag op Almirante Carrero Blanco werd duidelijk dat het Franco-tijdperk op zijn laatste benen liep.
De uitslag van het vonnis was eigenlijk al voor het proces van start ging, op 21 november 2005, zo goed als bekend. De beklaagden moesten kost wat kost veroordeeld worden. Schendingen van de rechten van de verdediging bij de vleet, gemanipuleerde bewijslast of bekentenissen afgelegd onder foltering, waren voor het Hof van geen tel. De politieke uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional zou een uitspraak doen, die in de lijn lag van wat het politieke establishment van de Partido Popular in grote mate en van de PSOE (socialisten) in mindere mate hadden gevraagd. Het is nu zover. De uitzonderingsrechtbank had echter het vonnis niet afgewacht, want op 30 november 2007 was het bevel gegeven om over te gaan tot de arrestatie van 46 beklaagden op de 52, waarvan er nu al 35 in de cel zitten.
Op het ogenblik dat de voorzitster, Angela Murillo, aanstalten maakten om hert vonnis voor te lezen, sprongen de beklaagden recht en met opgegeven vuist zongen zij uit volle borst het Eusko Gudariak, het lied van de Baskische soldaat. Sommige beklaagden sprongen zelfs op de banken. Angela Murillowas in alle staten, zoals wel meer gebeurde tijdens het proces zelf, en liet woedend de beklaagden de zaal uitzetten, onder een hysterisch geschreeuw: "Fuera, fuera en cállese, cállese", Buiten, buiten en hou jullie mond, hou jullie mond. Op het moment dat de beklaagden verwijderd werden, stonden nu de sympathisanten in de zaal recht, applaudisseerden en riepen: Gora Euskal Herria askatuta, Leve vrij Euskal Herria.
Het Verdict
Van de 52 beklaagden werden er 47 veroordeeld tot gevangenisstraffen tussen de 2 en de 18 jaar, samen goed voor 525 jaar. Vijf werden er vrijgesproken.
Volgens het vonnis zijn KAS en EKIN veel meer dan satellietorganisaties. KAS bestaat volgens het vonnis uit een volks- en mediatiek front van ETA, en EKIN is niets anders dan KAS, maar dan verkleed onder een mantel van wettelijkheid. Murillo ging zelfs zover hen de ingewanden en het hart van ETA te noemen.
Voor XAKI had Murillo de omschrijving internationale arm uitgevonden. Het bewijs hier voor samenwerking met ETA was dat leden van Herri Batasuna als vertegenwoordigers optraden.
De Fundación Joxemi Zumalabe werd ook van samenwerking beschuldig, omdat zij de burgerlijke ongehoorzaamheid als alternatief voor de gewapende strijd hadden gepromoot.
In oktober 1998 vond een grootschalige politieoperatie plaats in verscheidene dorpen van Baskenland. 200 politieagenten arresteerden een dertiental leden van Gestoras Pro-Amnistia en de bankrekeningen van deze organisatie werden geblokkeerd. Er vonden meerdere invallen plaats in de kantoren van Gestoras waarbij al het aanwezige materiaal werd meegenomen. Gestoras Pro-Amnistia bestaat sinds 1977 en is opgericht als organisatie die zich inzet voor de vrijlating van Baskische politieke gevangenen. Gestoras ondersteunt de gevangenen op vele manieren, humanitair, juridisch en politiek. Garzón stelt, zoals gewoonlijk zonder zijn stellingen te bewijzen, dat Gestoras namens ETA "de controle over het gevangenencollectief van ETA uitvoert (...), de discipline binnen het collectief in stand houdend". Verder maakt Gestoras het door de voortdurende aandacht die zij schenkt aan de rechten van de gevangenen makkelijker voor ETA om nieuwe leden te verwerven. Dit geldt ook voor de campagne Alde Hemendik, gericht op het vertrek van de Spaanse gewapende macht uit Baskenland. Volgens Garzón is dit een strategie, bedacht door ETA om te doen alsof er een politiek probleem bestaat dat de gewapende strijd zou kunnen legitimeren. Kort na de politieoperatie gaven vertegenwoordigers van Gestoras een persconferentie. Daarin toonden zij aan dat Gestoras een legitieme beweging is met een transparante werkwijze die op legale en democratische wijze haar doel probeert te bereiken. Gelijktijdig met de inval in de kantoren van Gestoras werd een inval gedaan in het advocatenkantoor dat meestal voor Gestoras werkt in Hernani. Ook hier werden alle computers in beslag genomen. De advocaten hebben woedend bezwaar aangetekend. De meeste zaken die zij voeren, voeren ze tegen Garzón zelf. Garzón krijgt nu wel een heel interessante blik in de keuken van zijn opponenten. Later heeft Garzón toegegeven dat hij niet zomaar een inval in het advocatenkantoor had mogen doen. De computers weigert hij echter tot op de dag van vandaag terug te geven. Twee weken na de invallen vragen vertegenwoordigers van Gestoras Pro-Amnistia naar de status van hun organisatie: is die nu wel of niet legaal? Het antwoord komt pas op 19 december 2001: Garzón verklaart Gestoras Pro-Amnistia illegaal. Er wordt een nieuwe organisatie, Askatasuna genaamd, opgericht. Eind januari 2002 verklaart ook Askatasuna illegaal.
Na de aanslagen op de WTC-torens in New York stelt de Europese Unie, in reactie op die aanslagen, een lijst op van Europese terroristische (?) organisaties. Spanje is in zijn nopjes. In het verleden verhinderde Spanje dat de internationale gemeenschap zich met het Baskische conflict zou bemoeien. Nu het tij gekeerd is, wil men niets liever. Men doet er alles aan om van ETA (en alles wat Spanje onder ETA verstaat) een Europees probleem te maken. Op de lijst van terroristische organisaties die door de EU wordt vastgesteld, wordt ETA opgenomen. Er komt zelfs een verklarende nota bij die zegt dat de organisaties KAS, Xaki, Ekin, Jarrai-Haika-Segi en Gestoras Pro-Amnistia onderdeel van ETA vormen. Internationale erkenning van Garzóns theorie! Gestoras Pro-Amnistia start een procedure in alle lidstaten. Hoe kunnen ze nu als terroristische organisatie worden beschouwd als een onafhankelijke rechter dit nog niet eens heeft vastgesteld? Dit geldt ook voor alle andere organisaties (met uitzondering van ETA zelf) en in nog veel sterkere mate voor Segi. Deze jongerenorganisatie is nog niet eens bij wijze van voorlopige maatregel verboden verklaard. Intussen is ook Askatasuna op de lijst geplaatst. De Europese lijst bevat ook een aantal individuen: naast vier mensen uit Saudi-Arabië, drie uit Libanon en eentje uit Koeweit zijn dat eenentwintig Basken. Het moge duidelijk zijn welke groepering volgens de EU het grootste gevaar voor de wereldvrede is.
Bron: Nieuwsbrief Baskenland Informatie Centrum, nr. 13
Een nucleaire centrale die nooit in werking werd gesteld
Central Nuclear de Lemoiz-Lemóniz De eerste aanslag
18 december 1977
De nucleaire centrale van Lemoiz-Lemóniz is een centrale die nooit in werking werd gesteld, als gevolg van de heftige strijd van het Baskische volk tegen dit geldverslindende en milieuverwoestende project. Het project was gelegen in Lemoiz, een Baskische gemeente in Bizkaia.
De Diputación de Vizcaya viel voor de charmes (geld?) van elektriciteitsgigant Iberduero (nu Iberdrola) en veegde alle pleidooien en argumenten contra van de gemeentehuizen en de inwoners van tafel. Op dat moment kwam ETA op de proppen, met enorme steun van de bevolking. De eerste aanslag gebeurde op 18 december 1977 toen een commando een post van de Guardia Civil die de centrale bewaakte, aanviel. Eén van de Etarras, David Álvarez Peña raakte zwaar gewond en overleed aan zijn verwondingen een maand later.
Artikel van Daniel C. Bilbao Gara 16 december (vrije vertaling)
Hoelang denkt u dat verdrukte volkeren de repressieve politiek en de centralistische en totalitaire beslissingen zullen blijven ondergaan?
Het lijkt onwaarschijnlijk. Een kakkerlak kan negen dagen leven zonder kop, maar nadien sterft hij van honger. Het is merkwaardig dat het fascistische Franquisme nu al jaren zonder kop verder leeft, en bovendien in goede gezondheid verkeert. Dat moet wel een heel sterke kakkerlak zijn.
Natuurlijk is de trieste Europese Assepoester aan het instorten. Met honderdduizenden schreeuwen ze tegen de Staat dat ze geen Spanjaarden zijn en er ook geen willen worden. Een door Franco aangestelde monarch, met achter zich het wakende argusoog van militairen en een karavaan van Franquistische hoerenkinderen (hijos putativos), bevestigen die lamentabele aanblik.
Spanje doet een democratische knieval aan de voet van de doodkist van de Generalísimo, prostitueert zich met de gewetenloosheid van Aznar en met de inschikkelijkheid van de PSOE. Spanje laat de vernietigende akkoorden van kracht blijven en zet ongehinderd de fascistische concepten verder: de antiterroristische wetgeving, de repressieve strategie en de oorlog tegen de Basken. Waar denkt u dat Spanje heengaat?
Niets houdt Spanje tegen. Alles mag en kan. Het maakt Spanje niet uit naar welke afgrond de bevolking geleid wordt. Het wil één, groot en vrij (España Una, Grande, Libre) blijven, omdat dit het mandaat van hun Führer was. Het kan rekenen op de politieke partijen, de schoothondjes, maar wel Deense doggen worden als het om geld en macht gaat.
Spanje doet de wereld kond dat het recht op imponeren, zoals dat vanuit Madrid gevoerd wordt, het recht op zelfbeschikking van een volk overstijgt. Nochtans heeft Spanje het Internationale Pact voor Burgerlijke en Politieke Rechten, goedgekeurd door de UNO op 16 december 1966 en van kracht geworden op 23 maart 1976, geratificeerd. In de preambule staat, naast anderen zaken, geschreven: De vrijheid, de rechtvaardigheid en de vrede in de wereld heeft als basis de erkenning van de inherente waardigheid van alle leden van de humane familie en van hun gelijke en onvervreemdbare rechten. Het ideaal van een vrij mens, genietend van zijn burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten, vrij van angst, ellende en armoede, kan niet gerealiseerd worden als er geen voorwaarden voorzien worden om die rechten te garanderen. Spanje spuwt iedere dag op het document dat heeft ondertekend, zijn waarachtig wezen tonend. Waar denkt u dat Spanje heengaat?
Spanje neemt het besluit om het vredesproces met de Basken, via onderhandelingen, te kelderen. Een andere oorzaak is de door Spanje gedwongen afwezigheid van Izquierda Abertzale in de kiesverrichtingen (verboden politiek partijen). De strategie van Spanje laat niet de minste ruimte voor wie de voorstellen van Anoeta, Ustaritze en Anaitasuna op tafel wil leggen. Waar denkt u dat Spanje heengaat?
Spanje vult stelselmatig de gevangenissen met opposanten. Zijn er wel genoeg gevangenissen? Waar denkt u dat Spanje heengaat? Denkt u werkelijk dat een monarchie, de pispaal van een onderdrukt volk, nog lang steun zal krijgen? Denkt u dat de drang om te imponeren en te onderdrukken de wil van de republikeinse en democratische volkeren kan blijven negeren? Hoelang nog denkt u dat verdrukte volkeren de repressieve politiek en de centralistische en totalitaire beslissingen zullen blijven ondergaan? Hoelang nog zullen zij hun wil ondergeschikt maken aan de machtswellust van een hoop plutocraten, heerschappen van het grote Kapitaal en van de Macht?
Het volk zwijgt voorlopig nog, maar waarheen leidt het ons als rechten worden genegeerd, als partijen worden verboden, als opposanten worden opgesloten? Die bananenmonarchie heeft geen toekomst. De foetus van de toekomst zit niet in de buik van de Españolisten.
Op 7 februari 2007 heeft Batasuna een nieuw voorstel tot politiek akkoord ingediend om uit de impasse te geraken. De vertegenwoordigers in de onderhandelingscommissie van Batasuna, Arnaldo Otegi, Xabi Larralde, Arantza Santesteban en Rufi Etxeberria hebben hun voorstel toegelicht om het politieke conflict te overstijgen. De voornaamste bepalingen:
Vertrekkende van de actuele politieke en institutionele realiteit, wil Batasuna de mogelijkheid benutten om een nieuw politiek raamwerk voor Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa aan te bieden: in juridische termen uitgedrukt zou dit de politieke autonomie zijn.
Na de oprichting van dit nieuwe statuut, de politieke autonomie, zouden de burgers van de vier herrialdes (provincies) bevoegd worden om vrij over hun politieke en institutionele toekomst te beslissen. Het referendum zowel in Euskadi als Nafarroa is bindend, zelfs als daar uit zou blijken dat een meerderheid voor onafhankelijkheid kiest.
Gelijktijdig met de uitwerking van dit politiek statuut moet kom af gemaakt worden met de oude annexionistisch schemas, en moet de relatie van het gebied Vasco-Navarra geoptimaliseerd worden, zowel in termen van respect als in termen van democratische wil.
Alle obstakels die een duurzame vrede tot nu toe in de weg stonden, moeten verdwijnen door de multilaterale dialoog onmiddellijk terug op te starten.
Natuurlijk wordt Iparralde (Frans-Baskenland) niet opgeheven. De Franse regering kreeg een gelijkaardig voorstel om ook de 3 herrialdes van Iparralde dit nieuwe statuut, de politieke autonomie, toe te kennen.
Anaitasuna
Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
1. Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
2. De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro, een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat: Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
Méér dan 100 personen uit de Baskische culturele wereld ondertekenden op 17 december 2003 in Andoain een manifest waarin ze aan de gewapende organisatie ETA een bestand vroegen. De tekst werd voorgelezen door Txema Auzmendi, jezuïet en journalist bij Egunkaria tot aan de sluiting van de krant (waarbij hij werd gearresteerd en gefolterd). Hij werd daarin begeleid door o.a. een lid van Zutik (José Iriarte Bikila) en de zangers Peio en Pantxoa die al enkele keren optraden op de Vlaamse Baskenavonden van Flik-Flandriatik Ikastolentzat, ten voordele van de Baskische Scholengemeenschap in het Noorden (waar de bezetter Frans spreekt )
Ook José Luis Alvarez Enparantza, Txillardegi was aanwezig. Hij was één van de stichters van ETA, eind jaren 50 en vond daarna jarenlang onderdak in ons land. Toen moesten de dodelijke aanslagen nog beginnen . (Later, bij de vervolging van de leiding van Herri Batasuna, zat ook zijn zoon, Joseba Alvarez, een tijdje bij ons.)
Wij zijn Basken en we houden van de Baskische Taal. We dromen van een beter, pluralistischer en vrijer Baskenland, aldus (een gedeelte van) de tekst van het manifest. Ze vergaten niet de grote aanvallen aan te klagen die het Baskische Volk, de cultuur en de Baskische Taal moeten ondergaan vanuit de Franse en de Spaanse Staat. Wij willen verder gaan en daarom zijn we hier, ten voordele van een bestand in de hoop dat die op een wapenstilstand zal uitdraaien.
Eén dag na het publiceren van een communiqué, gaat ETA opnieuw over tot de actie. De Asociación de Ayuda en Carrereta, wegenhulp, kreeg omstreeks 00.30u een telefoon dat een bom geplaatst was voor het gerechtgebouw van Sestoa. De bom, voorzien van 2 à 3 kg explosieven, is omstreeks 01:00u geëxplodeerd.
Er zijn geen slachtoffers, maar wel behoorlijk wat materiele schade.
Het ogenblik was goed gekozen. De straten in Baiona zagen zwart van het volk, dat kerstinkopen deed. Daartussen honderden en honderden Ikurriñas. Gisteren, 15 december 2007, werd voor de eerste maal massaal de roep naar autonomie voor Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland) beantwoord. De vele honderden manifestanten deelden gretig pamfletten uit aan de massa kooplustigen.
De 1000 à 2000 manifestanten waren vertrokken aan de Place des Basques om te verzamelen voor de eindtoespraken op de esplanade voor de zetel van de Algemene Raad voor de Pirineos Atlánticos. De slagzinnen Autonomía oraintxe (Nu direct, autonomie) en Liberté pour le Pays Basque (vrijheid voor Baskenland) waren niet uit de lucht. Bij het binnenkomen van Baiona Ttipia, Petit Bayonne, was over de gehele breedte van de weg een spandoek opgehangen met de foto van Nicolas Sarkozy en de tekst: Le Pays Basque ça n'existe pas! (Baskenland bestaat niet). De massa verpletterde figuurlijk Sarkozy, onder het scanderen van: Admettez que le Pays Basque existe! Autonomia! (Sta toe dat Baskenland bestaat! Autonomie!)
La lucha contra la tortura De strijd tegen foltering 16 december 2006
In Elorrio, een klein dorpje in de Baskische provincie Bizkaia, komen op 16 december 2006, 400 slachtoffers van marteling bij elkaar in een speciale vergadering om de afschaffing van de uitzonderingsrechtbanken en de wetten die foltering mogelijk maken te eisen. Sinds 1978 zouden in Baskenland meer dan 7.000 mensen slachtoffer van marteling zijn geworden. Nog steeds wordt het bestaan van foltering in Spanje ontkend en worden slachtoffers die hun beulen aanklagen, vervolgd.
Het manifest van Elorrio
Officiële en publieke erkenning van het bestaan van folteren, en garanderen dat er een einde aan gesteld wordt
De verdwijning van de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional española en van de incomunado-detentie
Kom af maken met de willekeur en een onpartijdig en rechtvaardig onderzoek garanderen
Het annuleren van die processen die het gevolg zijn van verklaringen afgelegd onder foltering
Bijstand garanderen aan personen die de praktijk aanklagen
De vaststelling dat de uitroeiing van het folteren fundamenteel is voor de democratische oplossing van het conflict
TERMINAR CON LA TORTURA ES RESPONSABILIDAD DE TODOS/AS.
Het beëindigen van de folteringen is de verantwoordelijkheid van iedereen.
Vandaag, 15 december 2007, wordt door een 30-tal nationalistische personaliteiten uitgeroepen tot dag van manifestatie om van de Franse president, Nicolas Sarkozy, autonomie te eisen voor Iparralde (Frans-Baskenland).
De Beweging voor Amnestie, via woordvoerder Maialen Iturria, roept op om te betogen: Het objectief van de betoging is uit de gruwelijke cirkel van het conflict te komen, dit in tegenstelling tot de politiek van intensifiëring van het conflict. Het constant negeren van onze politieke en burgerlijke rechten en de toestand van totale onrechtvaardigheid is de oorzaak van intensifiëring van het conflict en drijft een deel van ons volk naar de gewapende strijd. Het objectief van de betoging is op te roepen tot gezond verstand en politieke intelligentie om de oorzaken van het conflict te erkennen en er oplossingen voor te bieden. Het Baskische volk eist een institutionele erkenning als eerste stap naar het aanvaarden van ons bestaan, als volk, en van onze rechten.
De manifestatie wordt geleid door Xavi Larralde, van de wel toegelaten politieke partij Batasuna in Iparralde, door Koldo Gorostiaga, ex-Europarlementariër voor Batasuna en Onintza Lasa, lid van Eusko Alkartasuna.
In Iruñea-Pamplona stonden op 15 december 2003 2 leden van de Guardia Civil terecht wegens een vermeende valse getuigenis tegen het ex-raadslid van Batasuna te Lizarra, Bittor Iriarte. Het OM eist tegen het tweetal één jaar gevangenis en een boete van 3.240 euro. De verdediging zal er wel dichterbij komen met de vraag voor vrije absolutie.
Op 24 juni 2000 wilden nationalistische jongeren een manifestatie organiseren door de straten van Lizarra. De betoging was niet toegelaten en dat werd dus kloppen op de koppen en knallen tegen de ballen. Toen de strijdkrachten wilden tussenkomen, wilde het raadslid de gemoederen kalmeren en daarbij kwamen twee Guardia Civiles ten val. Deze versie werd door een derde Garde Civique bevestigd, die sprak over een aanval op de Guardia Civil. Iriarte moest daarna verschijnen wegens aanslag tegen de autoriteiten. Het raadslid werd vrijgesproken en de rechter eiste een onderzoek van de feiten ten laste van de drie Guardias wegens valse beschuldigingen. De verdediging van het ex-raadslid toonde nu een foto waarop de verschillende Guardias, Uriarte met geweld tegen de grond werken en slaan en niet omgekeerd.
Op 25 september 2004 viel dan de uitspraak. De drie werden tot één maand veroordeeld en een boete van 180 euros elk. De schadeloosstelling voor Iriarte bedroeg 250 euros. Het vonnis onderstreepte ook de responsabilidad civil subsidiaria del Estado, de ondergeschikte burgerlijke verantwoordelijkheid van de staat. Die magistraat mag fluiten naar een promotie of heeft er net een gemist, want in Spanje wordt niet geraakt aan de Benemérita (de verdienstelijken, de Guardia Civil) en nog minder aan de staat zelf.
In de nacht van 13 op 14 december 1986 ontvoerde een commando van Iparretarrak (verkleed als gendarmes) de gevangenisdirecteur van Pau en gingen met hem naar zijn gevangenis om er een "gevangenenverhuis" te fingeren (als meerdere nationalisten in één gevangenis zitten, worden ze uit elkaar gehaald en naar een andere gevangenis overgebracht). En dat lukte, want het was de directeur zélf die de opdracht gaf! Stel je dat voor! Twee kopstukken van IK (Iparretarrak): Gabi Mouesca en Maddi Heguy, konden op die manier heel simpel de gevangenis verlaten en de vrijheid kiezen. Gabi Mouesca bleef ondergedoken tot 11 juli 1987, toen hij gearresteerd werd in Argelès Gazost. Mouesca heeft nu een officiële functie, maar klaagt nog steeds de mistoestanden in de gevangenissen aan...Maddi Heguy verongelukte op 21 juni 2001, toen zij weggebracht werd na een arrestatie door agenten van de PAF (Police des Aires et des Frontières). De combi met Maddi en gendarmes werd gecrasht door de sneltrein Paris-Madrid.
Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens heeft vandaag, 13 december 2007, de regering in Spanje en de advocaten van Batasuna en Herri Batasuna op de hoogte gebracht van hun beslissing. Het Hof zal te gronde 2 van de 3 klachten (gedeeltelijk dus) onderzoeken en in de komende maanden een uitspraak doen.
Het beroep van Batasuna en Herri Batasuna was gebaseerd op 3 vermoedelijke schendingen van de Conventie voor de Rechten van de Mens:
Artikel 10: recht op vrije meningsuiting (aanvaard)
Artikel 11: recht op vrijheid van vereniging en associatie (aanvaard)
Artikel 13: recht op een effectief (lees onpartijdig) rechtsmiddel (verworpen)
In het bezwaarschrift verwezen de verdedigers naar de Partijenwet (Ley de Partidos), die opzettelijk zou uitgevaardigd zijn om hen onwettig te verklaren en om de politieke uitdrukking van het Baskisch onafhankelijkheidsstreven te nekken. Zij wezen er ook op dat de tekst heel vaag, onbepaald en verwarrend was en dat de wet alleen de bedoeling had Batasuna zo vlug als mogelijk te doen verdwijnen. Mede daardoor werd hen verhinderd deel te nemen aan de verkiezingen van 25 mei 2003, gevolg gevend aan een politieke beslissing van de regering van de Partido Popular.
Met het niet in aanmerking nemen van artikel 13, verwerpt het Hof de vermeende beschuldiging van gebrek aan onpartijdigheid en onafhankelijkheid van de voorzitter van het Spaanse Hooggerechtshof, Francisco José Hernando.
Het Europese parlement kent op 13 december 2000 de Sakharov-prijs toe aan het platform Basta Ya (Het is genoeg), onder de leiding van de filosoof Fernando Savater. De bedoeling van de prijs is mensen of instellingen te eren die een bijdrage leverden aan de verdediging van de mensenrechten en de fundamentele vrijheden. Eerdere winnaars waren Gusmao, onvermoeibaar leider van het Timorese bevrijdingsleger Fretilim. Verder was er Nelson Mandela die ooit zei dat het geweld de énige taal is die imperialisten horen. Ook won Lelya Zana, Koerdisch Parlementlid die in een Turkse gevangenis zit omdat ze een delict pleegde dat erin bestond de identiteit en de rechten te vragen voor haar Koerdische Volk. En er waren de (gekke) Moeders van de Plaza de Mayo en de Birmaanse Aung San Suu Kui.
In plaats van een vredelievende oplossing te zoeken voor de conflicten, zoals de voorgaande winnaars allen deden, saboteerde Basta Ya elke pacifistische poging om tot een oplossing te komen.Ze doen er alles aan om te ontkennen dat er in Baskenland een politiek probleem is, en ze verzwijgen het geweld van de Spaanse bezetter tegen het Baskische Volk. Dus weerom selectieve verontwaardiging.
Savater vergeleek de huidige situatie met de toestand onder Franco (met wiens acolieten hij nu samenpapt ) en daar had hij volkomen gelijk in. Maar nu kreeg de Baskische Regering de schuld! Je moet maar durven Tijdens de uitreiking kon Savater het zelfs niet laten de PNV en EA verantwoordelijk te stellen voor het voortbestaan van ETA.Daarop verlieten de vertegenwoordigers van deze partijen (Josu Ortuondo-PNV en Gorka Knörr-EA) en die van de BNG uit Galicië (Camilo Nogueira) het halfrond. Ook andere Europarlementariërs verlieten het halfrond : el belga Paul Lanoye, la finlandesa Heidi Hautala en la flamenca Nelly Maes.Na afloop verklaarden deze drie parlementsleden dat het onaanvaardbaar is in een plechtige zitting van het parlement in het publiek legitieme, democratische partijen aan te vallen en dat bezoekers in de toekomst hierop gewezen moeten worden.
Na afloop ketenden twee solidarios zich vast en de assistent van EH-parlementlid Koldo Gorostiaga die pamfletten verspreidde om deze actie te verklaren, werd buitengezet. Terwijl de solidarios werden opgeleid, werden ze door leden van Basta Ya uitgescholden voor hijos de puta (hoerenzonen) en bedreigd met we gaan jullie vermoorden. Ooit valt het masker af bij deze vredesstischters?
Op 13.12.2003, werd de oproep van het platform Basta Ya, om in San Sebastián te betogen tegen het plan Ibarretxe, (een plan voor vrede!) door 14.000 personen opgevolgd. Basta Ya kwam aanvankelijk op tegen de aanslagen van ETA, maar samen met de PP lieerden ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienen!
Het platform had busreizen gecreëerd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc samen met een verblijf van een nacht in 4sterrenhotels en dit aan weggeefprijzen: vanuit Barcelona voor 24 euro, aan halve prijs voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun deelname! Carmen Gurruchaga, uit Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de potentiële deelnemers te animeren via een artikel onder de titel De vrijheid en de Kaffers, waarbij de Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!
Fernando Savater, filosoof en een der Führers van Basta Ya, noemde voordien Odón Elorza eenfolkloristische burgemeester omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn eigen stad). Savater, wiens gestalte kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.
Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte met het gekende tientallen duizenden. De plaatselijke krant El Diario Vasco hield het op duizenden. La Razón spreekt van maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van bronnen binnen Basta Ya.Noch de Guardia Civil noch de Ertzaintza gaven ditmaal cijfers vrij, wat ze bij andere gelegenheden altijd doen.
Er werden vooral Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua verkocht witte paraplus met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt. Slagzinnen waren er zoals Viva España, Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht, Savater, je volgen is een plezier.
Later zal Basta Ya zeggen dat het geen fascistische mars was.Als dat niet zo is, waarom is het dan nodig dit te zeggen!
Bron: W. Hensgen
Noot: Basta Ya is een groepering van burgers die gekant is tegen vredesonderhandelingen. Naast Fernando Savater is ook Rosa Díez González, een politica, lid van de groepering.Zij was volksvertegenwoordigers voor de PSOE in het Europese Parlement van 1999 tot 30 augustus 2007. Zij richtte een nieuwe partij op, de UpyD-Unión, Progreso. Zij verkiezen geweld boven vrede om zo eventuele slachtoffers te kunnen recupereren.
Pact voor de Vrijheden en tegen het Terrorisme 12 december 2000
De regerende Partido Popular en de collaborerende PSOE (socialisten) sluiten op 12 december 2000 een Staatspact tegen ETA: Acuerdo por las libertades y contra el terrorismo, (Pact voor de Vrijheden en tegen het Terrorisme). De verklaring wijst een onafhankelijke Baskische Staat rigoureus af. Volgens Aznar kunnen alle andere partijen zich erbij aansluiten, op uitzondering van de PNV en EA. Die moeten eerst afstand doen van hun ideeën over autonomie voor de Basken. (Wat heeft dit te maken met terrorisme?) Ook moeten beide partijen de samenwerking beëindigen met Euskal Herritarrok, de politieke opvolger van Herri Batasuna. De Catalaanse regerende CiU, die niet eens geïnformeerd werd, verklaarde dat het pact anderen uitsluit (excluente y frustrante).
De Baskische Lehendakari, Ibarretxe, toch niet bekend voor zijn duidelijke of provocerende uitspraken, zegt: Het pact is niet tegen ETA, maar tegen het Baskische Nationalisme. Tegen wat de PNV en EA verdedigen.
Gorka Knörr, van EA is véél duidelijker: Wij aanvaarden geen lessen in democratie van een ex-falangist zoals Aznar, noch van degenen die de activiteiten van GAL willen rechtvaardigen .
Voor Euskal Herritarrok dient het pact uitsluitend tot confrontatie, en niet tot een oplossing van het conflict.
Het Pact werd ondertekend in het Salón de Tapices del Palacio de la Moncloa door Javier Arenas, secretarisgeneraal van de Partido Popular en José Luis Rodríguez Zapatero, secretarisgeneraal van de Partido Socialista Obrero Español en geparafeerd voor akkoord door een getuige, José María Aznar, de President van de regering.
Regina Otaola, de niet-inwonende burgemeester (Partido Popular) van Lizartza, heeft vandaag 11 december 2007, bij hoogdringendheid, een agendapunt op de gemeenteraad goedgekeurd.
Het plein Txirrita Gudarien Plaza zal voortaan Plaza de la Libertad genoemd worden. Haar motivering: Vrijheid is een recht, dus is het geen plicht om aan ETA te gehoorzamen, of aan de politieke vleugel (ANV) ervan.
De oude naamplaats verwijst naar José Bernardo Bidaola, "Txirrita", in 1976 doodgeschoten door de Guardia Civil.
Na de vergadering inspecteerde ze de vlaggen aan het gemeentehuis. De Spaanse vlag was op 6 december 2007, de dag van de Grondwet, in brand gestoken.
Procureur-generaal, Cándido Conde-Pumpido, heeft op 10 december 2007 instructies gegeven om de voorbereidingen te starten tot illegalisering van de politieke partijen ANV-Acción Nacionalista Vasca en PCTV-Partido Comunista de las Tierras Vascas, hoewel het Openbaar Ministerie moet toegeven dat er nog onvoldoende elementen ten laste zijn. Toch is hij ervan overtuigd dat voor het einde van het jaar een beslissing valt.
Op grond waarvan is illegalisering, volgens Spaanse normen, te rechtvaardigen?
Na de aanhouding van de voltallige top van Batasuna (begin oktober) zouden documenten gevonden zijn van betalingen (iets meer dan 1000 euros) vanwege PCTV aan leiders van Batasuna.
Er werd ontdekt (?) dat vertegenwoordigers van de PCTV in het Baskische parlement clandestiene (?) vergaderingen zouden gehad hebben met Batasuna.
Er werd ontdekt (?) dat PCTV hun lokalen ter beschikking stelden van Batasuna.
Als ergste vergrijp wordt een non-event aangehaald: beide politieke partijen hebben de aanslag in Capbreton niet veroordeeld. Volgens Spaanse normen is niet veroordelen gelijk aan goedkeuren.
Wellicht is het interessant op te merken dat het Grondwettelijk Hof dit jaar 2007 volgende uitspraak gedaan heeft: De negatie om terrorisme te veroordelen is onvoldoende bewijs om steevast te staven dat ANV de rol van Batasuna wil overnemen. Ter herinnering, Batasuna wordt opzettelijk gelijkgesteld met ETA.
Wellicht is het interessant op te merken dat in de oude partijstatuten van ANV (maart 1977) staat: De verwezenlijking van de autonomie voor País Vasco is [ ] een rechtvaardige eis.Om dit te bereiken [ ] en geweld moet verworpen worden.
Peio Joseba Monteano Sorbet: La lengua de San Francisco de Javier
In Gara verschijnt op 11 december 2001 een artikel van Peio Joseba Monteano Sorbet, Doctor in de Geschiedenis, over La lengua deSan Francisco de Javier-De taal van Franciscus Xaverius, van wie de naamdag eerder deze maand gevierd werd.
In Navarra, waarvan hij de patroon is, kan een figuur als Francisco de Javier (1506-1552) niet vrij van controverse zijn. Monteano laat hem, voor de ene het symbool van het katholieke Spanje zijn, en voor de andere de vertegenwoordiger van het independentismo (agromontés), de onafhankelijkheidsgedachte.
Sommigen durven zelfs in vraag stellen of het Baskisch wel de moedertaal van Xabier was, hoewel hij dat zélf in één van zijn brieven beweert! Dit, omdat ze in twijfel trekken of het Vizcaína-Biskajes, dat Xaverius zegt te spreken, wel het Euskara zou zijn.
In 1544 schrijft Xavier vanuit China aan zijn broeders in Rome over de problemen die hij ondervindt om zich bij de inlanders verstaanbaar te maken omdat zijn taal viscaína was. Zijn begeleider, Antonio, verklaart na de dood van Xabier aan zijn overste dat hij, die toch zonder problemen Portugees, Latijn en Spaans begreep, Franciscus Xaverius niet kon volgen als hij zijn taal sprak. Alle biografen van de heilige noemen diens taal eveneens de Baskische Taal. Dit was niet vreemd, aangezien in de 16de eeuw driekwart van de inwoners van het koninkrijk Navarra verschillende dialecten van het Baskisch spraken. Zelfs de Spaanse Inquisitie, die 1575 ter plaatse afstapte voor de beruchte heksenprocessen, verklaarde dat de delinquenten uit Navarra niet het Castilliaans spraken, maar een Baskische taal die onbegrijpelijk was (muy cerrada, erg gesloten) en verschillend van het algemene Baskisch (Vascuence).
Over het verschil in taalgebruik in Euskal Herria wordt voor het eerst geschreven in 1492 door Antonio de Nebrija, die het in zijn Eerste Grammatica van het Castilliaans heeft over het aanleren van onze taal aan Biskajers en Navarrezen. Hoewel het Euskara niet overal in het huidige CAV (Baskische Autonome Gemeenschap) en Navarra gesproken werd, was het in de ogen van deze Spaanse linguïst toch de taal van het oude koninkrijk en van een deel van Castilië dat in die tijd Biskaje genoemd werd, maar in realiteit Alava, Gipuzkoa en Biskaje zelf omvatte. Zelfs volgens Del Burgo waren in die tijd Basken enkel de Navarrezen uit de landstreek Ultrapuertos (over de bergen) ofwel Basse Navarra (de provincie in Frans- Baskenland). De taal die de meerderheid van de inwoners van deze drie territoria sprak, werd Biskajaans genoemd. In Navarra echter noemde men de taal van de drie territoria Vascongada of Vascuence. Vele reizigers die door het land trekken wijzen op de vreemde taal die deze bewoners van Navarra spreken.
In 1571 zegt een zekere Venturino dat in Vitoria-Gasteiz de burgers (plebejers) vizcaino of vascongado spreken, een erg moeilijke taal om te begrijpen, maar de edellieden spreken Castellano (Spaans).
De Vlaming, Jehan Lhermite, die in 1592 aan de zijde van Felipe II Navarra bezoekt,verklaart dat in Estella-Lizarra de eenvoudige mensen vizcaíno spreken, een taal die zij zelfvascongada noemen, en waar we geen enkel woord van begrijpen.
In 1611, kort na de publicatie van El Quijote, bezoekt Jacobo Sobieski, de vader van de latere koning van Polen, Pamplona. Als hij in de herberg een diefstal aangeeft, beginnen de herbergierster en haar dochter tegen elkaar te tieren in het Biskajaans, een taal die van het Spaans evenveel verschilt als het Pools.
Deze en vele andere getuigen spreken allemaal over een andere taal en niet over een andere manier van Spaans spreken. Zij noemen die taal allemaal Vizcaíno. Cervantes zegt in zijn komedie La Gran Sultana, uit 1600: In het Vizcaína waardevolle taal, uniek wegens zijn ouderdom.
Er bestaat dus geen enkel motief om eraan te twijfelen dat Franciscus Xaverius Baskisch als moedertaal had en zich daarbij niet onderscheidde van de andere Navarrezen van die tijd.
Behalve Baskische sprak deze jezuïet ook Spaans, Latijn, Frans en Portugees.
P.S. Van het Spaanse woord Vascongada stamt het Franse Gascogne, de Franse benaming voor Baskenland.
Beroep wordt in overweging genomen 10 december 2007
El Mundo komt vandaag op de proppen met volgend bericht: Straatsburg aanvaardt het beroep van Batasuna over hun illegalisering.
Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens aanvaardt normaal gezien slechts 1,5% van de aanvragen tot beroep. Van die 1,5% kent 80% van de gevallen een gunstig verloop. Het Europese Hof heeft dus een eerste hindernis genomen: de in overwegingneming van het beroep van Batasuna tegen hun illegalisering. Het resultaat van de beraadslaging zal op 31 december 2007 bekend gemaakt worden. Als, ik spreek hier duidelijk in de voorwaardelijke wijs, het beroep aanvaard wordt dan zal dit ernstige gevolgen hebben voor de Partijenwet (Ley de Partidos). Ik hoop dat Spanje eindelijk eens het deksel op de neus krijgt, maar ik vrees ervoor.
Het vermoedelijke lid van ETA, Angel Lete Etxaniz "Patas", werd op 10 december 2002 dood aangetroffen in zijn woning te Raia op Cabo Verde (Kaapverdische Eilanden). Hij overleed aan een embolie.
Angel Lete (Legazpia °1949), een radicaal Baskisch activist, werd in 1985 in Noord-Baskenland gearresteerd. Het was de glorietijd van de doodseskaders GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación), een stelletje gangsters dat door Spanje ingehuurd werd, in o.a. Frankrijk (Marseille) en Portugal, om echte en vermeende Etarras uit de weg te ruimen. Lete zat na zijn arrestatie zes maanden vast in Parijs op beschuldiging van onwettige wapendracht, en op het ogenblik dat hij moest vrijgelaten worden, werd hij verbannen naar de Kaapverdische Eilanden. De hele vliegreis hield hij de handboeien aan.
Ondanks de fysieke en emotionele afstand tot zijn Volk en zijn land wist Lete zich te integreren. Hij overtuigde de Kaapverdische bevolking van zijn ideeën en idealen en won hun respect. De banneling werd zelfs leraar Filosofie en Geschiedenis op het lyceum dat na zijn dood zelfs zijn naam kreeg!
Tijdens zijn verblijf kreeg hij plots het bezoek van de Spaanse Staatssecretaris voor Veiligheid, Rafael Vera en van de gouverneur van Baskenland, Iulen Elgorriaga (Alle twee werden ze veroordeeld voor medeplichtigheid aan het dood folteren van Lasa en Zabala).
De Kaapverdische politie kwam Lete vragen of hij het hoge bezoek uit Spanje wilde ontvangen, maar dat werd geweigerd. Daarop reisde het duo verder naar Santo Domingo waar een andere verbannen Bask, Angel Aldana, gefolterd werd. Hetzelfde gebeurde met Alfonso Etxegarai (op dit ogenblik in Santo Tomé). Nadat de politici teruggekeerd waren, lieten ze in de pers lekken dat Angel Lete gezongen had, maar dat hij een grote som geld gekregen had voor een chirurgische ingreep. De familie diende nu ook nog te strijden tegen de leugens.
Maite Robles, de vriendin van Lete, legde gedurende de 17 jaar niet minder dan 55 bezoeken af aan de Afrikaanse archipel! De laatste keer was het om het lijk van haar vriend te repatriëren.
Op 23 december 2003 kwam Angel Lete, na 31 jaar, eindelijk terug thuis. Maar om terug te mogen komen, moest hij wel eerst sterven, op duizenden kilometers van huis. Lete overleed al een jaar geleden.
Zijn vrienden brachten hem de laatste eer op het kerkhof Polloe in Donostia. De top van Batasuna was er en de Secretaris Generaal van de Vakbond LAB. Maar er waren ook ex-gevangenen en gewone mensen. Er werden bertsos gezongen en iemand las een tekst met feiten uit het leven van Lete. Hij kreeg levenslang. Zonder recht en zonder zich te kunnen verdedigen. Het weer deed zelfs mee, met koude regen! Er werd een Aurresku gedanst en het scherpe geluid van de txistuklonk alsook de tamboril. Tot slot werd het Eusko Gudariak Gara gezongen: Ik ben een Baskische soldaat die zijn leven wil geven voor deze zaak De Baskische Last Post
Binnen enkele dagen wordt zijn as verstrooid over de grond waar hij zo van hield.
Vanuit de gevangenis even naar de begrafenis van zijn moeder
Karmele Solaguren Begrafenis 9 december 2004
Op 6 december 2004 verongelukte Karmele Solaguren, moeder van de Baskische politieke gevangene uit Barañain, Ekain Gerra, in de buurt van de stad Soria. Ze was 57 jaar oud. Haar man raakte zwaar gekwetst en ligt in het ziekenhuis. Ekain Gerra was hun enig kind.
Opnieuw viel er iemand als slachtoffer van de gevangenenspreiding die werd ingevoerd onder het Socialistisch bewind van Felipe. Dit gebeurde in 1986 toen de zwaarste gevangenen zelfs naar Spaanse eilanden of naar de Spaanse enclaves in Afrika (Cueta en Melilla) werden gesleept.
Ekain Gerra zit in Alcalá-Meco en het bezoek van zijn ouders was voorzien om 11.30 u, maar met nog 225 km voor de boeg werden beiden overreden toen ze naast hun auto aan het bellen waren.
In Barañain ontstond in de late avond van 6 december een spontane protestactie waaraan de Guardia Civil een einde maakte!
De jaarlijkse manifestatie die telkens op 6 december doorgaat ter gelegenheid van de Dag van de Spaanse Grondwet in Durango, stond meteen in het teken van het overlijden van Karmele Solaguren en van een stille tocht kwam dan ook niets in huis. Er werd geroepen Dispertsioa hiltzailea (de gevangenenspreiding doodt)en Herriak ez du barkatuko (Het volk zal dit nooit vergeven)of Euskal presoak etxera (Baskische gevangenen naar huis). Maar ook PSOE hiltzaile, PNV laguntzaile) (De PSOE doodt, en de PNV helpt mee).
Hier mag in herinnering gebracht worden dat de Spaanse minister van Justitie, López Aguilar, onlangs nog verklaarde dat de gevangenenspreiding zijn nut bewezen heeft in de strijd tegen het terrorisme. De vader van Ekain Gerra kan binnenkort, als hij het ziekenhuis verlaat, getuigen van de efficiëntie van deze onmenselijke gevangenenpolitiek!
Etxerat, de organisatie van familieleden van Baskische politieke gevangenen, sprak dan ook meteen van een geplande staatsmoord en het medeplichtig zwijgen van de Baskische politieke klasse. Laten we elkaar even goed bekijken want de volgende week kan het één van ons zijn. Elke week moeten wij duizenden kilometers afleggen om onze familieleden en vrienden gedurende 40 minuten te zien.
Op 9 december 2004 werd Ekain Gerra dan vanuit Madrid overgebracht naar Iruñea-Pamplona om definitief afscheid te nemen van zijn moeder. Er waren duizend sympathisanten aanwezig om hun warmte en steun te verlenen, maar de Spaanse politie, aanwezig met een tiental combis, waarschuwde meteen dat Gerra zou weggevoerd worden als de aanwezigen het funerarium en de omgeving niet verlieten. Toen dit niet meteen gebeurde, chargeerde de politie en vielen er gewonden. Eén jongere diende zelfs naar het ziekenhuis overgebracht te worden.
En wat zei de Spaanse Gouverneur? De politie zag zich genoodzaakt een charge uit te voeren, omdat ze met stenen en andere objecten bestookt werden om het vertrek van Gerra te bemoeilijken.
Nadat Gerra was overgebracht naar de gevangenis van Langraiz in de Baskische provincie Araba, kon hij, na veel moeite, even telefoneren met naaste verwanten om te zeggen dat de tocht in de combi van de Guardia Civil erg moeilijk was geweest. Hij was voortdurend vernederd en ze hadden hem gezegd dat hijzelf de enige schuldige was voor de dood van zijn moeder. Hij was ook gedurende de hele reis met de handen op de rug geboeid. Later op de dag was hij verder gebracht naar de gevangenis van Burgos.
De pers wist later aan de Spaanse landgenoten te melden dat 4 politiemannen gekwetst raakten bij de begrafenis van de moeder van een Etarra (ETA-lid). Zelfs de zogenaamde Baskische kranten, El Diario Vasco en El Correo Español brachten deze berichten. Diario de Noticias uit Navarra kwam echter met een bericht dat regelrecht het omgekeerde verzekerde: Er vielen enkel gewonden onder de aanvallers. Een reserve-eenheid van de Guardia Civil trok naar het stadhuisplein om te vermijden dat het tot ordeverstoringen zou komen. (De ordeverstoringen in Baskenland worden meestal door hen uitgelokt.)
Dit jaar kwam behalve Karmele Solaguren, ook Leo Esteban om het leven. Verder de gevangene Oihane Errazkin, de ex-gevangene Kepa Miner en daarbij werden Kontxi Sanchiz en Angel Berrueta om het leven gebracht door de gewapende strijdmachten. 53 personen raakten gewond in accidenten bij gevangenenbezoek.
Wie hiertegen protesteert wordt terrorist genoemd!
Op 19 december 2004 werd op het marktplein hulde gebracht aan Karmele Solaguren, hoewel de Guardia Civil alle toegangswegen tot Barañain en alle straten van het stadje had ingenomen. Omdat verschillende autobussen bij wegcontroles werden opgehouden, begon de plechtigheid te laat. Bovendien had de Socialistische burgemeester verboden een megafoon te gebruiken. Jon Enparantza sprak in naam van het amnestiecomité, anderen in naam van Etxerat, de organisatie die familieleden van gevangenen verenigt.
Het werd erg stil toen een van de sprekers vroeg wie het volgende slachtoffer zal zijn die zou moeten herdacht worden, en wanneer dit zal zijn.
De 10 minuten stilte werd enkel gebroken door de muziek van de Txalaparta.
Marixol Iparragirre Anbota, de vriendin van Mikel Antza (samen gearresteerd op 3 oktober 2004 in Béarn), werd naar een ziekenhuis overgebracht, omdat ze al zeven dagen weigert te eten en te drinken. Ze wil op deze manier protesteren tegen haar behandeling door de cipiers en door de directie van de gevangenis van Gradignan (Bordeaux). Ze zou tweemaal per week van cel gewisseld worden.
Vrienden en medestanders wilden hun solidariteit tonen vóór de gevangenis en riepen: Presoak etxera (Gevangenen naar huis = Baskenland, dichter bij huis), Amnistía osoa (Algemene amnestie) en Jo ta ke irabazi arte (We zullen doorvechten tot aan de overwinning.)
Een dag later zou echter blijken dat Anbota helemaal niet naar het ziekenhuis, maar van de gevangenis van Gradignan, naar de gevangenis van Nantes was overgebracht. Nochtans had de directeur aan haar advocaat laten weten dat ze naar het ziekenhuis zou gaan! Er wordt nu gehoopt dat ze in Nantes bij Maite Juarros mag zitten o.a. omdat de gevangenis geen isoleermethodes gebruikt.
Op 8 december 2004 werd Marixol Iparragirre Anbota eindelijk van de gevangenis van Nantes naar het ziekenhuis van Fresnes in Parijs versleept! Nog steeds mocht ze geen contact hebben met haar advocaat. In Fresnes werd hem gewoon de toegang geweigerd. Een gevangenisfunctionaris zou wel gezegd hebben dat Marixol er erg moe uitzag.
Volgens Askatasuna is de enige bedoeling van deze politieacties het isolement van Anbota, dat nu al sinds haar aanhouding op 3 oktober 2004 duurt, te verlengen. In ons land zou Gaia op straat komen indien het om slachtvee zou gaan!
Ter gelegenheid van de 17de topontmoeting tussen Frankrijk en Spanje, die op 7 december 2004 in Zaragoza gehouden werd, zorgde de Franse Juge, Laurence Levert, voor een geschenk. Ze liet in Baiona Jean-François Lefort, de sympathieke woordvoerder van Askatasuna (Vrijheid), oppakken. Op 14 december 2004 werd hij dan opgesloten in de gevangenis. Askatasuna is de organisatie die zich het lot van de Baskische politieke gevangenen aantrekt. In hun onmetelijke haat tegen alles wat Baskisch was, liet de Spaanse magistraat Baltasar Garzón in februari 2002 Askatasuna buiten de wet stellen, maar dat was zonder een aantal moedige mensen uit het Noorden (Iparralde) gerekend die gewoon de taak en het woord overnamen. En wat deed Garzón? Hij riep het Europese aanhoudingsbevel uit tegen Lefort, als gold het een ordinaire boef!
Toch heeft de arrestatie volgens de Spaanse politiebronnen geen uitstaans met de bijeenkomst in Zaragoza. Er zou, volgens dezelfde bronnen, wél een link zijn met een arrestatie te Salies-de-Béarn op 3 oktober 2004. De naam van Lefort stond in de adressenlijst van het mobieltje van één van de arrestanten!
Lefort werd s morgens, samen met zijn vriendin, opgepakt in de Rue Poissonnerie, en overgebracht naar het politiecommissariaat. Intussen werd hun huis doorzocht. Later werd, in tegenwoordigheid van Lefort, het oude lokaal van de Organisatie voor de Rechten van de Baskische Politieke Gevangenen doorzocht. Die organisatie zou later fusioneren met Gestoras pro-Amnistía om uiteindelijk Askatasuna te vormen.
Intussen had zich een kleine menigte verzameld in de bekende Rue Pannecau. De politie vond er niets beters op dan dit crapuul met traangas te verspreiden. In deze buurt werden Lasa en Zabala ontvoerd en liggen ook een aantal bars die indertijd door de huurlingen van GAL (doodseskaders in opdracht van de Spaanse regering) werden aangevallen met machinegeweren. Daarop werden de nieuwe lokalen van Askatasuna, in de Rue Bourgneuf doorzocht.
Francesco Cossiga Ex-President van de Italiaanse Republiek over Spanje
De negatieve houding van de Spaanse autoriteiten om toelating te verlenen aan Cossiga om Arnaldo Otegi in zijn cel te Martutene bezoeken, was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Zij konden zelfs de elementairste beleefdheid niet opbrengen om hem te antwoorden.
Interview uit Gara van 6 december 2007.
U hebt de houding van de Spaanse regering aangeklaagd die weigerde te antwoorden op uw vraag om een bezoek te brengen aan Arnaldo Otegi en Joseba Álvarez in Martutene. Wat is er gebeurd en hoe voelt u zich daarbij?
Dat heeft mij niet verbaasd. De Spaanse rechterlijke macht is van oorsprong, in al zijn geledingen, doordrongen van de Franquistische mentaliteit, of op zijn minst verbonden met de ideologie van de Hispanidad, een alles overheersende Spaanse wereld. En de socialistische partij heeft, als ideologie en traditie, een strikt centralistische visie op Spanje. De PSOE is voorstander van harde repressie tegen iedere vorm van autonomie of zelfbeschikking.
Welke concrete boodschap wilde u aan die gevangen leiders overbrengen?
Blijf verenigd, altijd, koste wat koste. Laten jullie niet verdelen. Doe voort.
Hoe evalueert u het feit dat Otegi en Álvarez bijna onmiddellijk van de onderhandelingstafel naar de gevangenis werden gebracht? Denkt u dat dit negatieve gevolgen zal hebben voor de toekomst?
Dit is een zuivere repressieve daad en nog fascistisch bovendien. Denkt u dat als ik een voet op Spaanse bodem zet, zij mij zullen arresteren? Ik heb niet alleen gesprekken met hen gevoerd. Ik heb samen met hen geluncht, in País Vasco, in Catalunya, ook in Italië en zelfs in mijn huis.
Terwijl de vredesonderhandelingen bezig waren, ondertekende u, met andere personaliteiten, de Verklaring van de Zes. Hierin wordt gepleit voor dialoog en voor het aanpakken van de grond van de zaak. Denkt u dat die punten ontbraken?
Ik geloof eerlijk dat ETA er niet goed aan gedaan heeft de gewapende strijd te hernemen. Dit is de perceptie bij veel Europese democraten, ook bij potentiële voorstanders van de Baskische zaak.
Maar, waarom is het in Euskal Herria niet mogelijk, wat wel mogelijk was in Noord-Ierland?
Misschien omdat in het Verenigd Koninkrijk alle politieke krachten, van conservatieven over liberaaldemocraten tot socialisten, wel democratisch zijn. Kijk maar wat er gebeurd is met Schotland en Wales. Ik zie dit nog niet zo vlug gebeuren in Spanje.
President Zapatero heeft bij zijn intrede in La Moncloa heel wat verwachtingen geschapen. Bent u persoonlijk ontgoocheld over zijn houding ten aanzien van Euskal Herria?
De geschiedenis van Spanje kennende, heb ik nooit verwachtingen gehad ten aanzien van de PSOE.
Deze partij insinueert dat de druk van rechts hen belet om vooruitgang te boeken. Uit uw ervaring als president van een staat, is dit geloofwaardig? Of is er gebrek aan wil?
De PSOE heeft nooit de ultrafascistische Ley de Partidos Políticos afgeschaft. Dat zegt genoeg.
En hoe schat u de positie van de izquierda Abertzale in tijdens de vredesonderhandelingen? Wat hebben ze volgens u goed of fout gedaan?
Wellicht hadden ze wat duidelijker het politieke geweld van ETA moeten betreuren, en duidelijker, via eigen weg, de richting van hun beweging moeten aantonen.
In hun geschriften over Euskal Herria zijn veel verwijzingen naar het Franquisme. Denkt u dat Spanje er nog niet in geslaagd is die fase te boven te komen (onverwerkt verleden)?
Ik denk inderdaad van niet. Het nationaalkatholicisme en het concept Hispanidad bestaan nog steeds. Natuurlijk moeten de woorden van de voorzitter van de Conferencia Episcopal Española, de wijze bisschop van Bilbao, geloofd worden. Als Castilliaan heeft hij wel directe ervaring met het leven en de aspiraties van het Baskische volk, met de slachtoffers van de Franco-repressie, met de moorden, ook van priesters, door het Franquisme.
Toppunt van dit alles was de zaligverklaring van 498 priesters, behorende tot de Franquistische groep, die in de oorlog vermoord werden. Allemaal van het éne kamp, verbaast u dat? Welke conclusies trekt u daaruit?
De kerk heeft hier goed aan gedaan. Die priesters zijn in handen gevallen van anarchisten en socialisten, veel meer dan in handen van communisten. Maar deze moorden zijn heel zeker nooit in Baskenland voorgevallen. Ik hoop dat op een dag een bisschop opstaat om de zaligverklaring te vragen van de katholieken die door Franco vermoord werden.
En het Baskische volk? Welke weg moeten zij uitstippelen als de pogingen om met Madrid te onderhandelen, mislukken (zoals nu het geval is)?
Zij moeten zich op één lijn stellen met de Baskische regering en hun stem uitbrengen op het referendum dat aangekondigd is voor volgend jaar, zelfs als Madrid dit niet toelaat.
Wat verwacht u van Europa? Acht u het uitvoerbaar dat Europa unilaterale initiatieven in Euskal Herria steunt, die betrekking hebben op zelf beslissing?
In het Europese Parlement zijn de voornaamste krachten de Europese Volkspartij en de Europese Socialistische partij. Zij zullen de richtlijnen uit Spanje niet tegenspreken.
Denkt u dat ze kunnen doorgaan met processen tegen de Lehendakari Ibarretxe, leden van Batasuna en PSOE omdat ze politieke vergaderingen gehouden hebben?
Het schijnt dat ik zal opgeroepen worden door de verdediging om te getuigen ten gunste van de mijn vrienden van Batasuna en van Lehendakari. Ik zal mij aanbieden en bekennen dat ik ontelbare ontmoetingen heb gehad met mijn vrienden van Batasuna.
Bent u, in algemene zin, optimistisch of pessimistisch, over de oplossing van het conflict?
Intellectueel ben ik pessimistisch. In mijn hart ban ik optimistisch.
De Tweede Kamer van de Audiencia Nacional heeft op 5 december 2007 bevolen een zaak tegen Arnaldo Otegi te archiveren (uit omloop te nemen). Magistraat Grande-Marlaska had op 1 juni 2007 een zaak tegen Otegi heropend omwille van verheerlijking van het terrorisme bij de hommage aan een neergeschoten Etarra, Arkaiz Otazua, in 2003. Die zaak was nochtans op 23 maart 2007 al eens gearchiveerd. Grande-Marlaska was van mening veranderd omdat er beeldmateriaal opgedoken was waarin Otegi respect vroeg voor de overleden Etarra. Deze vraag naar respect wordt in Spanje vertaald als verheerlijking.
Het Openbaar Ministerie is nu van oordeel dat de zaak alleen kon heropend worden door het Openbaar Ministerie zelf, en oppert zelfs dat er wettelijke twijfels bestaan over de onpartijdigheid van de magistraat Grande-Marlaska. Dat is niet mis te verstaan!
Advocate Goirizelaia zal een klacht indienen tegen de magistraat omwille van ambtsmisdrijf.
De Audiencia Nacional heeft op 5 december 2007 aan magistraat Baltasar Garzón de opdracht gegeven een proces te starten om de activiteiten van de politieke partij ANV op te schorten (in afwachting dat de partij verboden wordt). Garzón wil daar voorlopig niet op ingaan, omdat hij vreest dat hierdoor zijn onderzoek in de war zal gebracht worden (zijn collegas hebben al meermaals aangeklaagd dat hij zelf voor de grootste verwarring zorgt in zijn onderzoeken).
Iñigo Urkullu, de, op zondag 2 december 2007, nieuw verkozen president van de PNV verklaart op 5 december 2007 in een interview bij Cadena SER: Ik vrees dat wij opnieuw een zelfzuchtige en partijdige politiek tegemoet gaan met de gebeurtenissen rondom ANV. Niemand kan verklaren hoe een partij sinds 1930 aan alle wettelijke voorschriften voldoet, nu plots verboden moet worden. Ik beschuldig de PSOE ervan steelse blikken naar de PP te werpen in het vooruitzicht van de eerstkomende verkiezingen van maart 2008 (zij moeten punten scoren en dat is alleen mogelijk met onafhankelijkheidsstrijders buiten spel te zetten). Er worden processen gevoerd die glashelder een politieke drijfveer inhouden.
Op 5 december 2007 werd in zijn woonplaats Bergara de historische Abertzale-militant José Luis Elkoro gearresteerd door de Guardia Civil. Hij is de zoveelste beklaagde van het monsterproces 18/98 die nu de cel invliegt, alvorens het vonnis bekend is. Elkoro is 72 jaar oud.
Elkoro was burgermeester van Bergara, voorzitter van de uitgeverij Orain (die de gesloten krant Egin uitgaf), was senator voor Gipuzkoa en speelde een belangrijke rol in de onafhankelijkheidsbeweging in Euskal Herria.
José Ángel Iríbar Kortajarena El Chopo Athletic de Bilbao
Inaxio Kortabarria Abarrategi Real Sociëdad de San Sebastián
5 december 1976
BBs zijn geen Bvs. Bekende Basken zijn geen Bekende Vlamingen. Bekende Basken staan pal achter hun identiteit, achter hun vlag, achter hun volk. Bekende Vlamingen vinden alleen zichzelf belangrijk.
Op 5 december 1976, één jaar na de dood van dictator Franco, stappen de voetbalploegen van Athletic de Bilbao en Real Sociëdad de San Sebastián het voetbalterrein van Atotxa op voor de Baskische Derby, met tussen hen in de Ikurriña, die op dat ogenblik nog steeds niet gelegaliseerd was. Voor Athletic liep, als kapitein, de legendarische keeper, José Angel Iríbar voorop.
Gedurende de Transición Española (overgang naar democratie) stelde de vermaarde aanvoerder van Athletic de Bilbao een daad met politieke weerslag, die een enorme weerklank kende. Op 5 december 1976, net voor de aftrap van de derby tussen Athletic de Bilbao en Real Sociëdad de San Sebastián, stapten José Ángel Iríbar Kortajarena (Athletic de Bilbao) en Inaxio Kortabarria Abarrategi het veld op met in hun handen de verboden Ikurriña. Zij legden de vlag van hun miskend vaderland, als ware het een ceremonie, neer in de middencirkel. De toejuichingen waren oorverdovend.
In de volgende jaren onderscheidde Iríbar zich door het publiekelijk op te nemen voor de Baskische onafhankelijkheid.
De vertegenwoordiger van Askatasuna, Xabin Juaristi, heeft op 3 december 2007 in Donostia de huidige politieke situatie, na de beslissing van de Audiencia Nacional om 46 beklaagden van Sumario 18/98 onmiddellijk te arresteren, onder de loep genomen.
Zijn besluit liegt er niet om: De politieke beslissing van de Spaanse machthebbers, PSOE en PP, hebben een welomschreven en berekende strategie uitgetekend om de rechten van het Baskische volk te beknotten en op termijn uit te roeien. Ook de PNV en de Ertzaintza zijn mede verantwoordelijk, omdat zij de repressieve maatregelen om de onafhankelijkheidsbeweging te neutraliseren, hebben gevoed en met overtuiging hebben gesteund.
Hij roept op tot een democratische breuk tussen Euskal Herria en de Spaanse staat. Als de Baskische instellingen niet in staat zijn een halt toe te roepen aan de dagelijkse aanvallen, aan de tactiek van de verbrande aarde door de Spaanse staat, moet er een breuk komen. Als de Spaanse staat niet in staat is te breken met het Franquistische regime, niet in staat is een tweede Transición te plannen, dan zal Euskal Herria breken met dat imperialistische Spanje. Er is geen andere oplossing meer!
Intussen zijn al 42 beklaagden van de 46 opgepakt. Zij moesten gisteren, 3 december 2007, om 17:00u verschijnen voor de Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional (strafrechtbank van de AN). De reden voor hun verschijning: er zal hen gemeld worden dat ze gearresteerd zijn! Hallucinant!
De monarch Juan Carlos antwoordde met: ¡Viva Navarra! en zei dat het onderbreken van de vrije meningsuiting niet democratisch was. Hij voegde er echter niet aan toe dat het uitroeien (wat veel erger is dan onderbreken) van de vrije meningsuiting in Baskenland eveneens ondemocratisch was.
Op 4 december 2002, bij de inhuldiging van de nieuwe zetel van het parlement van Navarra, groette de koning de vertegenwoordigers van de diverse groepen. Hij was net begonnen met zijn toespraak, toen 5 leden van Batasuna (Pernando Barrena, Shanti Kiroga, Igor Arroyo, Martín Arbizu en Mariné Pueyo) het Eusko Gudariak (lied van de Baskische soldaat) begonnen te zingen. De koning uitte daarbij zijn selectieve verontwaardiging door alleen die ene kant van de medaille ondemocratisch te noemen. Toen de leden van Batasuna uit eigen wil de zaal verlieten, meenden de 22 vertegenwoordigers van UPN (PP in Navarra), de 11 van PSOE, de 3 van IU, de 3 van Convergencia de Demócratas de Navarra en de 3 van Eusko Arkatasuna/PNV, er goed aan te doen een stormachtig applaus te lanceren met de gebruikelijke uitroepen: ¡Viva España! ¡Viva el Rey!. El Rey antwoordde zoals gebruikelijk met: ¡Viva Navarra! De eer van het ene, grote en vrije land was gered.
Eenentwintig jaar vroeger had zich al eens dergelijk feit voorgedaan, op 4 februari 1981. Op die dag bezocht de koning voor de eerste maal de Juntas Generales de Guernica. Dit bezoek was een paar dagen terug voorafgegaan door de aanslag op de ingenieur van de Central Nuclear de Lemóniz, en net voor de mislukte van 23-F. Toen onderbraken 35 leden van Herri Batasuna de toespraak met het zingen van hetzelfde Eusko Gudariak.
Herriak ez du barkatuko Het volk zal dit niet vergeven
Gisteren, 2 december 2007, was Bilbao getuige van een massale manifestatie als steun aan de beklaagden van het monsterproces 18/98. Meer dan één uur marcheerden meer dan 25.000 manifestanten door de straten om hun ongenoegen te uiten tegen het politieke proces, en tegen het feit dat, hoewel het vonnis nog niet gekend is, 46 beklaagden nu al worden gearresteerd.
Intussen is er weer een opflakkering van Kale Borroka, straatgeweld.
Algemene Assemblee van de PNV
Gisteren, 2 december 2007, ook in Bilbao in het paleis Euskalduna, is Iñigo Urkullu verkozen tot nieuwe voorzitter van de PNV, in opvolging van de vorige voorzitter Josu Jon Imaz die uit de politiek stapt.
In zijn verklaring had Urkullu het ook over ETA en Izquierda Abertzale: Tegen ETA is er meer democratie nodig en naar Izquierda Abertzale, reik ik de hand uit om samen een wereld uit te bouwen, als zij afstand nemen van de terreur van ETA.
De heksenjacht gaat door
Gisteren, 2 december 2007, heeft de Partido Popular en hun mantelorganisaties nog maar eens het verbod gevraagd op de politieke partijen ANV en EHAK-PCTV (Partido Comunista de las Tierras Vascas).
De regering houdt alsnog de boot af, maar zegt dat, als beide partijen de aanslagen niet veroordelen, zij dichter bij de illegalisering komen te staan. In geen enkele wet staat geschreven dat zij dit moeten doen en niet afkeuren, betekent nog niet goedkeuren.
Het overlijden van de Heilige Franciscus Xaverius wordt vandaag herdacht. Francisco de Jatsu y Azpilicueta werd geboren in Xavier, in het diocees Pamplona, uit een vader die uit het dorpje Jatsu kwam, gelegen in de zesde merindad van het toenmalige Koninkrijk Navarra, het huidige Frans Baskenland. Francisco de Jatsu was Baskischtalig (Euskaldun) noemde zich steeds Cantaber wat toen Bask betekende. Xaverius is patroon van de Ikastolas, maar ook van de missies. In het kasteel van Javier, waarin hij geboren is, hangt de Christus die begon te wenen toen Franciscus in China gedood werd. Hij was Jezuïet, nét als Ignatius van Loiola. Een Baskische familie had vroeger altijd één zoon die (Francisco) Javier heette en een tweede met de naam Iñaki. Nu heten ze Iraultza, Revolutie.
Francisco de Javier verdient enige aandacht. Hij was de zoon van Juan de Jaso, die aan de Universiteit van Bologna was afgestudeerd als doctor in de rechten. Juan de Jaso, de Jatsu, of de Jaxu kwam uit het piepkleine dorpje Jaxu even ten noorden van Garazi,bij pelgrims bekend onder de Franse naamSaint-Jean-Pied-de-Port (Donibane Garazi) in Basse Navarra,aan de andere kant van de Pyreneeën. De geschiedenisboeken vermelden dat hijals kind regelmatig, te voet, naar zijn grootouders trok en ze spraken Baskisch met elkaar. In 1512 ziet de erg jonge Xavier de CastiliaansNavarrese, troepen, aangevoerd doorFerdinand de Katholieke Koning, Navarra onder de voet lopen. Ferdinandkende de streek goed want hij kwam uithet nabijgelegen Sosin Aragón dat nuSos del Rey Católico heet. Vier jaar later slopen dezelfde troepen, ditmaal onder bevel van kardinaal Cisneros, het geboortekasteel van Xavier om te beletten dat de eerder gevluchte Navarrezen die terugkeren vanuit Benafarroa (Basse-Navarra) er in trekken, om van daaruit Navarra te heroveren.
In 1521 komt de bevolking van Iruñea-Pamplona in opstand tegen de troepen van de Spaanse Keizer Karel.De broers van Xavier, die trouw hadden gezworen aan de kroon van Navarra, nemen deel aan de strijd aan de zijde van deHendrik, Koning van Frankrijk en van Navarra.Ze worden verslagen bij Noain, in de buurt van Pamplona.Franciscus trekt naar Parijs om er te studeren. Daar leert hij een andere Bask kennen: Iñaki van Loiola,Ignatius van Loyola die bij de Slag van Pamplona zwaar gewond was geraakt. Samen stichten ze de Orde van de paters Jezuïeten. Samen zorgen ze ervoor dat in vrijwel elke Baskische familie een Iñaki en/of een Xavier te vinden is. (Opmerkelijk is dat in de Slag van Pamplona van 1521 Franciscus aan de zijde van de Fransen vocht, terwijl Ignatius aan de andere kant stond!)
Franciscus gaat dan het evangelie verkondigen, eerst in India (het land van de Indianen!) Later trekt hij onder Portugese vlag naar Japan. Als Portugees, want Javier vertikte het zichzelf als Spanjaard te erkennen.
In de nacht van 2 december 1552 overlijdt Javier. In het museum dat ondergebracht werd in zijn geboortekasteel probeert een Jezuïet je wijs te maken dat het Christusbeeld in de woonkamer weende, toen het overlijden bekend geraakte!
Viering in 1999
In Pamplona viert het deel van bevolking, dat door de vijand onder de noemer allemaal van ETA wordt geplaatst, deze dag op een héél andere manier. Ze vormen een stoet met zanpantzar (carnavalsfiguren), gaiteros (doedelzakken), dantzaris (dansgroepen) en zelfs een txaranga (brassband) en ze onderstrepen op die manier het karakter Navarro en Euskaldun van deze dag. Bij het monument voor de Fueros, op Sarasate zingt een Baskisch koor en zijn er bertsos (geïmproviseerd gezang op rijm) te horen. Baskische volkssporten worden in ere gehouden en er wordt gedanst. Vooral wordt eraan herinnerd dat Xavier voor de vrijheid van Navarra streed. Eugenio Arraiza, van de Euskal Kultur Fundazioa spreekt het volk afwisselend in het Spaans en het Baskisch toe. Hij liet niet na aan te klagen dat er met openbare fondsen gepoogd werd de figuur van de Heilige te denaturaliseren. Het Euskara was zijn taal en hij, Arraiza, doet een oproep een brug te vormen tussen het verleden en het heden en te strijden om het oude Navarra, aan beide zijden van de bergen te herenigen
Het groene stadje Leitza vierde de Dia de Nafarroa op zijn eigen manier. Op het balkon van het stadhuis werd de door president Sanz verboden Baskische vlag gehesen. Ze hingen er meteen een spandoek naast met de tekst UPN-PSN, ikurrinea ere nafar ikurra da! De Ikurriña is ook de vlag van Navarra!
Luis Villasante Kortabitarte Padre del euskera unificado Vader van het Batua +2 december 2000
Sinds 3 december 2000 rust Luis Villasante Kortabitarte in de crypte van de Franciscanen van het klooster van Arantzazu. Hij overleed op 2 december 2000. Hij was één der vaders van het Batua, de eenheidstaal die de vele Baskische dialecten voor eens en voor altijd zou verenigen.
Zijn begrafenis verenigde alvast personaliteiten uit alle geledingen van de Baskische culturele wereld. In de homilie werd gezegd dat Villasante in zijn leven twee sterke verlangens had: God en het Euskara.
Luis Villasante Kortabitarte is geboren in Gernika in 1920, en hij overleed te Oñate op 2 december 2000. Hij woonde in de wijk Rentería van Gernika. Tijdens het bombardement was hij ter plaatse en kwam ongedeerd uit het bombardement. Zijn familiehuis werd vernield. Hij werd Franciscaan in 1945 en behaalde een doctoraatstitel in de Theologie. Hij was gedurende vele jaren professor in het seminarie van Arantzazu. Hij publiceerde veel artikelen en boeken. Vooral de collectie getiteld: Kristau fedearen sustraiak (De wortels van het christelijke geloof), valt op. De collectie bestaat uit 4 delen: Jainkoa (God) uit 1962, Jesukristo uit 1969, Eliza (de Kerk) uit 1984 en Kristau fedea (het christelijke geloof) (1986).
Hij investeerde ook in de Baskische literatuur met als resultaat zijn boek: Historia de la Literatura Vasca uit 1961.
Hij werd lid Real Academia de la Lengua Vasca (Euskaltzaindia) vanaf 1951 en president van de Academia van 1970 tot 1988. In 1968 nam hij deel aan het Congres van Arantzazu, samen met Koldo Mitxelena, Jose Luis Alvarez Enparanza Txillardegi, Gabriel Aresti, Jon Etxaide en Jon Mirande waarbij hij er met grote tact voor zorgde dat de weg naar de eenmaking van de Baskische taal (het Batua) werkelijkheid werd. Onder de invloed van Federico Krutwig, verdedigde hij in eerste instantie het klassieke labortano (het dialect van Labourd, Baskische provincie in Frankrijk) als model voor de eenmaking, maar naderhand werkte hij de eenmaking uit naar het model verdedigd door Koldo Mitxelena (het dialect uit Gipuzkoa). Hij wordt ook de Padre del euskera unificado, de vader van het één gemaakte Euskara of het Batua (bat is één in het Baskisch) genoemd.
Vanmorgen, 1 december 2007, om 09:00u werd in het stadje Capbreton (tweelingstadje van Hossegor) de Guardia Civil, Raúl Centero Pallón, neergeschoten. Zijn metgezel, de Guardia Civil, Fernando Trapero Blázquez, verkeert in kritieke toestand.
Beide werden ze onder vuur genomen toen ze op de parkeerplaats van een commercieel centrum naar hun wagen stapten.
De Inquisitie is wellicht geen exclusief fenomeen op het grondgebied van de Spaanse monarchen, het is wel diep gegrift in het wereldgeheugen. Iedereen weet waarover men spreekt: de fanatieke heksenjacht op ideeën die niet in overeenstemming zijn met de Spaanse staatsraison. Het is een schoolvoorbeeld van fundamentalisme en onverdraagzaamheid.
In de schaduw van het juk en de pijlen van het Franquisme, dat zichzelf definieert als zuigeling van de kruistocht (La Cruzada 1936-1939), werd de vernietiging van vrijmetselaars, communisten en separatisten ingezet.
In plaats van boeken, tijdschriften en propagandamateriaal op de brandstapel te gooien, wordt een veel subtielere aanpak gehanteerd: de vernietiging van het woord en de gedachte.
De vorser, Christiane Stallaert van het Centrum Interculturalisme, Migratie en Minderheden (OE) aan de Universiteit van Leuven, vergeleek in haar essay: Ni una gota de sangre impura. La España inquisitorial y la Alemania nazi cara a cara, de Inquisitie met Nazi-Duitsland.
De arrestaties van gisteren, 30 november 2007, doen mij aan die titel terugdenken. De moderne Spaanse Inquisitie begon in 1998 onder de hoede van de Alvas van de Partido Popular. Kranten en bedrijven werden gesloten, directeurs en werknemers werden gearresteerd. Wie onschuldig was (en wie was dat niet), legde onder mensonwaardige en brutale folteringen toch verklaringen af: zelfbeschuldiging om onder de helse pijnen uit te komen.
Tien jaar later zitten de Alvas van de socialistische partij, PSOE, al geruime tijd in spanning klaar om het vonnis te ondertekenen. De straf was toch al vooraf gekend. De verdediging werd genegeerd, bewijslast werd vervalst of onder foltering afgelegd. Barbertje moet en zal hangen. Triomf van de haat.
Meer dan 2 jaar na de start van het monsterproces 18/98 op 21 november 2005 is er nog altijd geen vonnis geveld. De sessies werden, na anderhalf jaar, op 14 maart 2007 beëindigd.
De uitspraak zou nu op 10 december 2007 bekend worden gemaakt, maar daar heeft het democratisch rechtsbestel niet op gewacht. Gisteren, 30 november 2007, heeft de Audiencia Nacional de opdracht gegeven om onmiddellijk 46 beklaagden te arresteren. Vanaf 14:00u in de namiddag ontplooide zich een weinig geziene politiemacht die aanstalten maakte voor de arrestaties. De broodschrijvers van nationale regimepers waren al op de hoogte gebracht. De beklaagde wisten pas hoe laat het was, bij hun aanhouding. De drogreden die wordt aangehaald is het risico op ontsnappen (alsof ze sinds maart daartoe geen kans kregen).
Rusland, berucht om de aanhouding van Kasparov (intussen terug vrij), is klein bier vergeleken met de walgelijke politieke en juridische schertsvertoning die in het land van sol en sangria wordt opgevoerd. Alle rechten van de verdediging werden tijdens het proces op de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional met de voeten getreden, maar daar hebben de democraten van de Partido Popular en de strijders voor rechtvaardigheid van de socialistische PSOE geen oren naar. Ze hebben hun politieke wil kunnen opleggen aan de justitiemarionetten die ze zelf benoemd hebben. Het gaat al lang niet meer om gerechtigheid, maar des te meer om politieke pogrom. De straffen die op 10 december zullen worden uitgesproken, laten weinig goeds voorspellen. Na de arrestatie van de volledige top van de politieke partij Batasuna, is het nu de beurt aan de overige nationalisten. De geest van dictator Franco is neergedaald over de bananenrepubliek, excuseer, sangriamonarchie, en de mentale genocide kende vandaag een hoogtepunt.
Na de terechte media-aandacht bij de aanhouding van Kasparov, vrees ik dat we nu tot Sint-Juttemis zullen moeten wachten om op onze zenders iets te vernemen. Waarom wonen de Basken toch niet in Amerika. De wereld, de nieuwswereld zou te klein zijn.
Alle Baskische politieke partijen hebben de arrestaties aangeklaagd, met uitzondering van uiteraard de ultras van de Partido Popular. Die laatste partij (PP) is al maanden in de weer om ook de politieke partij Acción Nacionalista Vasca te laten verbieden, en uiteraard alle leden in de cel te gooien. Als alle partijen, die hun ideologie niet volgen, zullen verboden zijn, hebben zij het alleenrecht en de heerschappij waar zo naar snakken. Dan krijgen alle kinderen die geboren worden eindelijk de voornaam, Franco.
Wat de reactie van de Baskische nationalisten hierop zal zijn, is afwachten. Op zondag, 2 december 2007, is er alvast een betoging voorzien om 12:00u op de Plaza Aita Donostia te Bilbao. Het motto van de manifestatie is: Por los derechos de Euskal Herria. Condiciones democráticas para todas las opciones políticas (Voor de rechten van Euskal Herria. Democratische voorwaarden voor alle politieke opties).
