De reacties vanuit Spanje mogen hysterisch genoemd worden. De editorialisten zijn bijzonder ongerust dat Zapatero niet of te zwak zal optreden. Aanleiding is het Plan Ibarretxe dat door Batasuna gesteund wordt en goedgekeurd werd in het Baskische parlement op 30 december 2004 met 39 pro en 35 contra.

De krant “La Razón”, zowat het ergste wat er dagelijks in de Spaanse kiosken verschijnt, maar desalniettemin door zéér veel mensen gelezen wordt, schrijft: “Het ergste wat een natie over zich heen kan krijgen is een zwakke regering.” Luis María Anson heeft het over de Spaanse regering Zapatero die de raad krijgt meteen naar de televisie te stappen en te zeggen dat het Plan Ibarretxe snel voor de vertegenwoordiging van het vrije Spaanse Volk, het congres komt.” “De regering zal geen illegaal referendum tolereren die georganiseerd wordt in een deel van Spaanse territorium.”

“ABC” spreekt over “parlementair terrorisme”!
“El Mundo” is eveneens ongerust. “Ibarretxe en ETA dagen de Staat uit. Zapatero moet die verdedigen.”
“El País” reageert rustiger en roept op tot kalmte. “De acties van de linkse nationalisten zijn gevaarlijker voor de Baskische Lehendakari dan voor de Staat. Arnaldo Otegi zorgde ervoor dat Ibarretxe met open mond (van verbazing) kwam staan”. El País zegt dat de leider van de illegale Batasuna-partij het licht op groen zette voor een spoedige dood van het Plan Ibarretxe. “De Lehendakari wist dat hij met vuur speelde en nu heeft hij zijn handen verbrand. Hij zal zich méér moeten compromitteren dan hij van plan was.”
Een ander geluid komt van de Catalaanse “La Vanguardia”: “Ibarretxe zal, indien het Plan door Spanje wordt afgewezen, in een geprivilegieerde situatie de autonome verkiezingen van mei kunnen aanvatten en in de beker met de stemmen van de illegale Batasuna-partij kunnen grabbelen.”
De PNV-krant, “Deia” beseft dat de weg die gevolgd moet worden complex zal zijn, maar de krant vermijdt duidelijk interpretaties over het objectief van de linkse nationalisten. “Berria” de enige Baskischtalige krant die de door Spanje gesloten krant “Egunkaria” opvolgde, weet dat Ibarretxe en (de regeringspartijen) PNV, EA en EB met risico zullen moeten spelen. En dan ook nog op het terrein van de oplossing van het conflict.”
“El Diario Vasco” staat verstelt van het zelden geziene manoeuvreertalent van de linkse nationalisten. “Ze hebben zich opgeworpen als de beslissende scheidsrechters van de situatie.”
“Diario de Noticias” (een zéér leesbare krant uit Navarra) zegt dat de bal in het kamp van de linkse nationalisten blijft liggen. Zij komen ook met de mogelijkheid dat ETA binnenkort met een bestand komt.
Een positieve stem komt, zoals verwacht werd, vanuit Catalonië en meer bepaald van de partij Esquerra Republicana de Catalunya (ERC). Marina Llansana stelt vast dat de lijn die Batasuna onlangs in de velodroom, Anoeta, uitzette, wordt bevestigd en verder gezet. Josep-Lluís Carod-Rovira, het “gezicht, van ERC feliciteert de Baskische Lehendakari met het behaalde resultaat. Carod-Rovira ging begin januari in Perpignan (Noord-Catalonië) “praten” met de ETA-leiding. Als ‘tegenprestatie’ kondigde ETA een staakt het vuren af in Catalonië. In Spanje werd hij (politiek) gelyncht en hij moest aftreden als “conseller en cap” (eerste minister) van de Catalaanse Regering die er dank zei hem gekomen was. ERC vraagt zelfs aan president van de Catalaanse “Generalitat”, Pasqual Maragall, het Plan Ibarretxe “niet in vraag te stellen.”
Artur Mas, voorzitter van CiU, meent “dat de goedkeuring van het Plan Ibarretxe de Spaanse regering verplicht is samen te gaan zitten en te onderhandelen. De PSOE zal niet 100 % akkoord gaan, maar de partij kan niet op haar standpunt blijven.”

In de provincie Araba-Alava is Ramón Rabanera voorzitter van wat wij de “Bestendige Deputatie zouden noemen, maar in Baskenland heeft ze véél meer macht dan bij ons. Rabanera is eigenlijk een verschrikkelijke figuur. Nu beweert hij dat als Statuut zal verbroken worden Alava vrij zal zijn van het woord dat ze in 1976 gaven! “In Alava is er geen meerderheid voor het Plan en het dus geen enkele waarde heeft. Het Plan is erdoor geraakt met de stemmen van een illegale partij die de politieke vleugel van ETA is.”

Batasuna blaast zelf verzamelde in Iruñea-Pamplona waar alle bekende gezichten op de foto komen. De groep klaagt de houding van de Spaanse en Franse regeringen aan en hun slechte wil om de bezorgdheid van het Baskische Volk, om het conflict op te lossen en vrij te worden, blijft tegenwerken. Verder eisen ze dat alle rechten van vertegenwoordiging en politieke activiteit gegarandeerd worden. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de PSOA en de PP en hun “partijenwet” die ze samen goedkeurden en waar de PSOE nu mee zit.

31-12-2006 om 09:10 geschreven door Natxo  

Omstreeks 09.00u vanmorgen is op de Terminal 4 van Barajas een autobom ontploft. Er zijn een paar lichtgewonden en veel materiele schade.

De aanslag werd aangekondigd vanuit een telefooncel naar het nummer 112 van de spoeddiensten SOS-Deiak van Guipúzcoa. Bij een tweede waarschuwing zei een persoon in opdracht van ETA te bellen.

30-12-2006 om 15:04 geschreven door Natxo  

Haalt Inaki de Juana Chaos het einde van het jaar?

De geneesheren van het “Hospital Doce de Octubre” te Madrid verklaren dat sommige van de organen op ieder moment kunnen stoppen met functioneren. Dat verklaarde Estanis Etxaburu, woordvoerder van Etxerrat, op 27 december 2006.
De politieke gevangene is al aan zijn derde hongerstaking toe. De eerste was in 1999. De tweede startte in augustus 2006 en duurde 63 dagen en bij de laatste staat de teller op 30.12.2006 op 54 dagen.
Hij wordt soms tot 12 uur per dag aan handen en voeten vastgebonden om hem gedwongen voeding toe te dienen via een neussonde. Tijdens die periode kan hij niet anders dan onbeweeglijk blijven liggen. Dit is een schrijnend verhaal van naastenliefde uit het christelijke Spanje.

30-12-2006 om 08:57 geschreven door Natxo  

Hallucinante wansmaak van een gedegenereerde elite.

Torturaren Aurkako Taldea (TAT, de organisatie die telkens met verslagen van de doorstane folteringen komt) en de moeder van Amaia Urizar komen voor de pers met het geschreven verhaal (5 bladen) van de doorstane foltering die Amaia onderging in 2004.

“Je bent erbij, meisje” zeiden ze in de auto. “Het maakt ons niets uit. Wij weten toch alles. Maar jij moet het wel vertellen en dat kan op twee manieren: de goede en de slechte.” “In Madrid wierpen ze zich meteen op mij en werd op een gewelddadige manier aan mijn armen getrokken. Ze hadden kappen over het hoofd. Ik riep dat ze me moesten loslaten, maar ze schreeuwden: Zwijg, hoer! Ik zag hoe één van hen zijn broek en onderbroek op de schoenen had hangen. Hij kwam naar me toe en zei: Nu gaan we de vriendin van de chef eens naaien. Hij schuurde met zijn lichaam tegen me aan. Hij vroeg: wat zeg je tegen je vriend als je bezig bent? Gora ETA? We gaan je allemaal pakken en je zal ervan kotsen, want we zullen het niet op een fijne manier doen. Buiten aan de deur staan er nog een aantal hun beurt af te wachten. Ze slingerden me allerlei verwijten naar het hoofd: hoer, leugenaarster, slet! Ze trokken me de plastic zak over het hoofd die ze langs achter opspanden. Eerst kreeg ik het nog even warm en ik zweette, maar ik werd heel draaierig en probeerde de zak met mijn tanden stuk te bijten. Als ik dan even adem kreeg, sloegen ze met de open hand tegen mijn oren. Ik werd heel erg moe en moest bijna overgeven. Daarop zei één van hen “Als je overgeeft, eet je het meteen weer op.” Plots begon ik op de muren beelden te zien die bewogen. Ik dacht dat ik gek werd. De cel werd groter en dan weer kleiner. De grond begon zelfs te bewegen. Toen ze me naar een ander vertrek brachten, hoorde ik stromend water. Ik weet niet of het door de schrik kwam, maar ik begon te plassen. De ene begon te lachen terwijl de ander kwaad werd en dreigde dat ik de hele kamer met mijn tong moest schoonlikken. De kraan werd dichtgedraaid en ik moest een paar stappen vooruitzetten. Toen ze me de blinddoek afdeden, stond ik voor het bad. Ik had de handen op de rug gebonden. Ik wist wat me stond te gebeuren. Er kwamen twee anderen binnen en ze trokken me ruw aan de haren voorover tot ik met mijn hoofd in het water zat. Ik voelde dat ik ging verdrinken, maar ik kon er niet uit. Het water kwam door mijn neus en mond naar binnen en ik werd duizelig en zonder krachten. Het maakte hen allemaal niets uit en ze bleven maar namen noemen, maar ik kreeg niet eens de kans om te antwoorden. Ik kreeg enkel af en toe de kans om even een moment te ademen. Ik dacht het er nooit levend van af te brengen. Als ze me wilden doden dat ze het dan maar meteen deden. Ze deden me de blinddoek weer voor en brachten me naar de gerechtsdokter . De man liet even zijn identiteitbewijs zien en vroeg of ik slecht behandeld was en ik zei snikkend van niet. Ik zei dat hij eens naar mijn ogen moest kijken want daar had ik kwetsuren, maar hij zei dat het niets was en dat ze waarschijnlijk enkel geïnfecteerd waren door het bad. Stel je voor! Eerst vroeg hij of ik mishandeld was en dan zegt hij dat het door het bad komt! Dan lieten ze me weer foto’s zien tot ik er moe van werd. De man die de chef leek te zijn werd heel kwaad en zei “hoer, slet, je hebt hier nog niks geleerd!” Ik zei dat het me niks uitmaakte en dat ze me maar een kogel door het hoofd moesten schieten. Ik kreeg opnieuw de blinddoek om en hij zei dat het spelletje nu over was. Hij schoof de blinddoek even naar boven en liet me een revolver zien. Ik was zo bang dat ik dacht dat ze me gingen doodschieten. Ze vroegen me lachend of ik de revolver in de handen wilde pakken om te zien of ik ballen had zoals mijn broer en mijn vriend en zou schieten. Daarop noemden ze me “vuile verraadster”. Ik voelde de loop van het pistool tussen mijn benen en één van de Guardia Civiles fluisterde dat ik niet moest bewegen. Ik weende en begon ter roepen en wild te bewegen en ik probeerde mijn benen tegen elkaar te houden maar dat ging niet omdat mijn voeten aan de stoelpoten waren vastgebonden. Met één hand trok hij mijn tanga uit en met de andere wreef hij met de revolver. Toen ik riep dat ze me met rust moesten laten begonnen ze weer op mijn oren te slaan. Ze riepen dat ik stil moest zijn omdat de revolver geladen was en er een kogel kon afgaan. De anderen schaterden en riep “hoer” en “slet” en “je gaat het nog fijn vinden”. Daarop staken ze de loop van de revolver in mijn vagina waarbij ze weer vroegen wat ik tegen mijn vriend zei als hij dat deed “Gora ETA”? Ik kon niet meer stoppen met wenen, maar had geen kracht meer om te roepen. Ze schoven de loop op een heel gewelddadige manier naar binnen en naar buiten en hij riep “je zal geen kinderen meer krijgen want ik ga er een kogel inschieten”. Ze bleven maar met die revolver schuiven terwijl een andere heel ruw mijn borsten bepotelde. Ik voelde het koude metaal in mijn vagina en weer zeiden ze dat ik stil moest blijven want als er een kogel af ging was het mijn schuld. Het bleef maar duren tot ik plots (“geestelijk”) kon vluchten. Ik was opeens tussen bekenden en vrienden die mij beschermden. Maar dan begonnen ze weer ruw met die revolver. Dan lieten ze me weer de foto’s bekijken. Ze zegden me voor uit welk dorp ze kwamen en waarvan ze wilden dat ik ze beschuldigde. Ik herhaalde wat ze me voorzegden, steeds weer opnieuw en als ik me vergiste sloegen ze weer met de vlakke hand tegen mijn oren. Ik werd heel moe en voelde me vuil. Op het toilet keek ik meteen of ze iets gescheurd hadden want ik had ontzettende pijn. Ze zeiden dat ik tegen de rechter alles moest herhalen en dat ik niet mocht reppen over de foltering als ik niet graag terug kwam. Ze deden mijn blinddoek af en reden me naar het Hooggerechtshof. Eindelijk was ik uit die hel!”

Een hallucinant voorbeeld van de degeneratiegraad tot waar de Spaanse “Staatsbedienden” zijn neergedaald.

29-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Een paar films

die handelen

over deelaspecten

van het Baskisch conflict.

• Comando Txikia (José Luis Madrid, 1977)
• Operación Ogro (Gillo Pontecorvo, 1979)
• El proceso de Burgos (Imanol Uribe, 1979)
• La fuga de Segovia (Imanol Uribe, 1981)
• El caso Almería (Pedro Costa, 1983)
• La muerte de Mikel (Imanol Uribe, 1983)
• Goma 2 (José Antonio de la Loma, 1984)
• Ander y Yul (Ana Díez, 1988)
• Proceso a ETA (Manuel Macià, 1988)
• Días de humo (Antton Eceiza, 1989)
• Sombras en una batalla (Mario Camus, 1993)
• Días contados (Imanol Uribe, 1994)
• A ciegas (Daniel Calparsoro, 1997)
• Yoyes (Helena Taberna, 1997)
• Asesinato en febrero (Eterio Ortega, 2001)
• El viaje de Arián (Eduard Bosch, 2001)
• La voz de su amo (Emilio Martínez Lázaro, 2001)
• La pelota vasca (Julio Medem, 2003)
• Lobo (Miguel Courtois, 2004)
• Trece entre mil (Iñaki Arteta, 2005)
• Esos cielos (Aitzpea Goenaga, 2006)

28-12-2006 om 09:07 geschreven door Natxo  

In Areso, in de buurt van Leitza in Navarra, werd de Baskische Kerstman, “Olentzero"
ontvoerd. Olentzero is een voorhistorische figuur van een houtskoolbrander die in Baskenland het speelgoed brengt dat bij ons op 6 december door (de Spaanse) Sinterklaas wordt besteld. De figuur staat in elk uitstalraam van elke handelszaak, behalve bij de mensen die niets voelen voor de Baskische traditie… Hij wordt in het begin van de kerstvakantie door het dorp rondgedragen en dan uitgestald op het dorpsplein, al dan niet achter “tralies”. In Areso verdween hij gisteren voor het derde achtereenvolgende jaar. Twee jaar geleden werd hij buiten het dorp, naast de weg gevonden. Het vorig jaar was het beeld helemaal in stukken geslagen! Ditmaal werd hij “ontvoerd”, niet door zatlappen of vlegels maar door de Guardia Civil! Enkele inwoners stelden “in flagranti” vast dat ze met gedoofde lichten stopten en hem in hun groene “Nissan Patrol” stopten! De burgemeester denkt het motief voor de ontvoering te kennen: “Ze kunnen niet verdragen dat hier enige uiting van de Baskische identiteit voorkomt.” “Aan de ene kant moet je ermee lachen, maar aan de andere kant word je ook enorm kwaad” aldus Mikel Baraibar die vandaag een klacht ging indienen tegen de paramilitaire politie en een ontmoeting vraagt met de Vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, Vicente Ripa.

27-12-2006 om 08:45 geschreven door Natxo  

De ex-generaal van de Guardia Civil, chef van de kazerne van Intxaurrondo in Donostia, Enrique Rodríguez Galindo, die op 9 mei 2000 in de gevangenis terechtkwam om er een straf van 75 jaar uit te zitten, bracht ter gelegenheid van Kerstmis twee dagen thuis, in vrijheid door. Galindo is dan ook geen Baskische gevangene. Hij ontvoerde wel Baskische vluchtelingen, Joxean Lasa en Joxi Zabala, die niet veroordeeld waren, uit Iparralde en liet hen in Donostia, in een villa van de Spaanse Regering dood folteren. Toen een “toerist” twee jaar geleden een foto wilde maken van deze villa werd de film geconfisqueerd.

GALindo wordt vandaag terug verwacht in de militaire gevangenis van Alcalá de Henares, waar hij nog steeds zit, hoewel hij geen militair meer is. Galindo zal binnen afzienbare tijd vrijgelaten worden. Dat staat als een paal boven water.

Ook Luis Roldán, de ex-directeur van de Guardia Civil die eveneens vele jaren voor de boeg heeft wegens “verrijking” kon genieten van een Kerstverlof. Hij mocht de vrouwengevangenis van Brieva gedurende 6 dagen verlaten.

Wie zich tegen deze toestanden verzet wordt geweldenaar en “terrorist” genoemd, half dood geslagen, achter de tralies gedraaid en moet niet rekenen op Kerstverlof….

26-12-2006 om 10:14 geschreven door Natxo  

De boodschap werd niet rechtstreeks uitgezonden door de Baskische TV (ETB) en dit zorgde voor erg veel protest…PP, UA en PSE eisen het ontslag van de directeur generaal.

25 december 2004

De Bisschop van Donostia, Joan María Uriarte, vraagt dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit, omdat hem niet verweten kan worden dat hij enkel het folteren van politieke gevangenen aanklaagt…) “De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. Me moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede.” Om zich “in te dekken” citeert hij uit de kerstboodschap van de Paus: “Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten”.

Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.

25-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

María Jesús (afgekort tot “Mariaje”) Arriaga Arruabarrena is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans opgepakt. Pas twee jaar later werd ze tot acht jaar veroordeeld voor “bendevorming” en verbod tot verblijf op Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er inmiddels op, het verbod op verblijf in La Douce France moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje gefolterd zou worden ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in hongerstaking in de gevangenis van Marseille. Het UNO-comité tegen foltering veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz, die later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval deed zich later voor met Iratxe Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.

Mariaje zal door de Fransen naar de grens gebracht worden, maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets vonden waarover ze haar willen “ondervragen” om haar op die manier tot een “zelfbeschuldiging” te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar. Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is gebeurt de “vrijlating” meestal in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te jagen.

Beide landen tekenden ooit het Verdrag van de Mensenrechten maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als ze hun straf uitzaten.

In Gara lees ik nu dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd. In Port Bou, aan de grens in Catalonië. Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de voorzitter van de actiegroep “Liberté et Solidarité” van Marseille, Georges Sinibaldi en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij ontvangen. Inmiddels werd ze gehuldigd in Ordizia. Iratxe Sorzabal werd niet uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus ook nog verwachten!

24-12-2006 om 08:51 geschreven door Natxo  

De bisschop van Donostia, Juan María Uriarte, vraagt in zijn Adventstoespraak dat de Kale Borroka zou stoppen, maar dat de regering ook wat zou doen, zoals een paar humanitaire maatregelen ten voordele van de politieke gevangenen uitvaardigen.

De president van de Baskische regering, Ibarretxe, vraagt ook het einde van de Kale Borroka, het dichter naar huis brengen van de politieke gevangenen en de legalisering van Batasuna.

De Franse regering trekt zich intussen niets van het probleem aan en weigert het Euskara, de Baskische taal, als officiële taal te erkennen, omdat dit de eenheid van het land in gevaar zou brengen. De ultra staatsnationalisten op hun best. Intussen heeft het Franse gerecht ook twee advocaten die de politieke gevangenen verdedigen, veroordeeld omdat ze zogezegd als tussenpersoon zouden fungeren tussen ETA en de gevangenen. Hoe kunnen ze ETA-gevangenen verdedigen als ze geen contact mogen hebben met ETA?

Intussen is er een tweede gevangene, Jon Garmendia "Txuria", in hongerstaking sedert 18.12.2006. In 2001 was hij slachtoffer van een ernstig accident. Hij heeft enorme pijn aan het beendergestel en wordt medisch niet begeleid.

Intussen werd Pilar Rubio, veroordeeld tot 10 jaar cel, wegens aanzetten tot moord op Angel Berrueta (13.03.2004) vrijgelaten. De buren van Mari Carmen Mañas, weduwe van Angel, hielden op 21 december 2006 een protestactie tegen de vrijlating. Als ze een Baskische geweest was, zou de straf gevoelig hoger gelegen hebben en zou ze niet zijn vrijgekomen.

Vanmorgen, 22.12.2006, was er een bijeenkomst met Zapatero (PSOE) en Rajoy (PP) onder vier ogen. Na afloop herhaalde Rajoy zijn stelling: "Ni me ha confirmado ni desmentido una reunión con ETA" (hij heeft me noch ontkend, nog bevestigd dat er een onderhoud met ETA geweest is), Batasuna mag niet aan de verkiezingen deelnemen, zolang zij het geweld niet veroordelen, er mag geen onderhandelingstafel komen met een terroristische organisatie (liever bloed, dan vrede) en de grondwet moet met afdoendheid worden toegepast.

23-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Een Spaans onderzoeksrechter gaat na of de Spaanse ex-president, José María Aznar, facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen en te gebruiken tot eigen eer en glorie.

In 2003 zat de kans erin dat het Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning! Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen van congresleden “verzamelen” om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren echter centen nodig en wel twee miljoen dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003, voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om “algemene titels aan te vragen”, maar die in feite enkel nodig waren tot meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de “inspectie” te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit wordt nu onderzocht.

Ofwel komt Aznar met een smak op de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe te geven dat hij “een fout” maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.

22-12-2006 om 09:01 geschreven door Natxo  

21 december 1978

Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana, “Argala” (29 jaar) in Agelu-Anglet om het leven bij een aanslag van het BVE (Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de auto waaronder de explosieven geplaatst waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend herinneren.

In Arrigorriaga (Bilbao) hingen meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het stadhuis hing de vlag halfstok.

Twee dagen later kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te vermijden, vroeg de familie aan de stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was één van de meest ongewone en aangrijpende beelden uit de recente geschiedenis van Baskenland. Waarom deden die militairen dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?

Paul Asensio, samen met Iker Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek “Argala” noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers. PNV-president Arzalluz zei in een interview met “Interviú”: “Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij maken deel uit van die van ons.”

Argala was op 21 jarige leeftijd, in 1970 moeten vluchten.

Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het amnestiecomité van zijn stad:

“De gewapende strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA, noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken”.

Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij waren in staat allen achter één vlag te krijgen!

21-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het “commando Txikia” de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de CSP- Cuerpos Superior de Policía), de chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de daders. Om 18.50 u werd een telex “carácter urgentísimo” ontvangen op het “Comisaría General de Orden Público de la Dirección General de Seguridad”, gericht aan de Jefes Superiores de Policía, Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van: “Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid, haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall”. (Dat zou de beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire 1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: “Dirigent van ETA-5^de Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui “Ezkerra”, die waarschijnlijk met een Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing”. In de volgende uren beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta, met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk, want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten verborgen in een “zulo” of schuilkelder te Alcorcón.

20-12-2006 om 08:38 geschreven door Natxo  

Neem mij de Franse tekst niet kwalijk, maar om geen afbreuk te doen aan de inhoud van de oproep van www.spbl-paris.org, heb ik de tekst in de oorspronkelijke taal behouden.

Initiative européenne pour le dialogue et la négociation en Pays basque

Klik hier om te ondertekenen

Pays basque: pour le dialogue et la négociation

En mars 2006, ETA a rendu public un cessez-le-feu. Les autorités espagnoles et françaises doivent faire un pas décidé pour la paix.

Une atmosphère d’espoir existe au sein du peuple basque. Le dépassement du conflit est possible. Pour le progrès des négociations, il est nécessaire que toutes et tous participent à la lutte pour une solution démocratique pour les droits du peuple basque.

Pour ces raisons, nous, signataires du présent texte, lançons un appel aux États français et espagnol afin qu’ils s’impliquent dans le processus de dialogue et de négociation, acceptant que ce soit l’ensemble des citoyennes et citoyens basques qui décident de leur propre futur.

Klik hier om te ondertekenen

19-12-2006 om 08:01 geschreven door Natxo  

Homenage aan Mikel Salegi Urbieta

Wij herinneren ons hoe je leven weggerukt werd bij een controle door de Guardia Civil in de vroege ochtend van 18 december 1974 te Errekalde (Donostia). Je was nauwelijks 21 jaar geworden. Er was een avondmaal geweest in het Instituto Social de la Marina, waar de uitslagen bekend werden gemaakt van een vergelijkend examen. Je was op de terugweg, in 3 wagens, met je vrienden. Jij zat in de laatste wagen en volgde een eind achterop. Op de plaats waar de Guardia Civil een controle hield, was de signalisatie verstopt achter de twee wagens van je vrienden, die al tegengehouden werden. Je zag de signalisatie niet en je vrienden waarschuwden de Guardia Civil dat dit de 3^de wagen van de groep was. De Guardia Civil, onmogelijk te zien tussen de 2 wagens, gaf een teken om te stoppen. Aangezien je dit niet gemerkt had, reed je door. Zonder waarschuwing werd een salvo op je wagen afgevuurd, 18 kogelinslagen afgevuurd door de 5 agenten! De kapitein-generaal van Burgos verklaarde achteraf dat de controles er niet zijn om te waarschuwen, maar om in te grijpen (“los controles no se ponían para avisar, sino para pillar”). Na jouw dood is er wel werk gemaakt van signalisatie met verlichting en andere maatregelen.

Na het salvo was de enige bekommernis van de Guardia Civil om de bestuurder op te pakken en drie dagen lang voor de buitenwereld af te zonderen. De wagen werd weggesleept om de bewijzen in de doofpot te kunnen stoppen. Jou lieten ze bloedend liggen. Je vrienden wilden je zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis brengen, maar werden opnieuw tot staan gebracht door een tweede controle, nu van de Policía Nacional. Ze werden meer dan 10 kostbare minuten aan het lijntje gehouden, minuten die wellicht je leven hadden kunnen redden.

Toen wij naar het hospitaal snelden, werd ons verboden je te zien. Na heel wat formaliteiten was dit pas de volgende dag mogelijk. Op dat vreselijke ogenblik hebben wij aan jou beloofd je nooit te vergeten en niet te wenen. De eerste belofte was vrij makkelijk te houden, de tweede belofte houden was onmogelijk.

De begrafenis was een nachtmerrie. Bij het verlaten van de kerk waren we omringd door de Policía Nacional, maar op de eerste rij stonden wel gewapende burgers van ultrarechts. Zij klopten als bezetenen op ons, ook op jouw moeder. Haar vriendin vroeg het gespuis de moeder gerust te laten. Zij kreeg er dan zelf van langs, zo erg dat ze haar ongeboren kind verloor. Er waren meer dan 10 gewonden (één persoon verloor een oog) en een vrouw stierf aan een infarct. Tweehonderd personen werden aangehouden.

Er werd uiteraard een klacht ingediend tegen de brutaliteit van de politie en tegen de dictatuur die jouw dood op hun geweten hebben. Er werd geen enkele verantwoordelijke gevonden.
Erger nog. Men probeerde de aangehouden bestuurder, jouw vriend, dronkenschap in de schoenen te schuiven. In het restaurant waar jullie gegeten hadden, werd gevraagd om op de rekening een hoger aantal flessen drank te zetten dan oorspronkelijk genuttigd werd. Gelukkig weigerden de eigenaars.

Dat is het relaas van jouw dood en van ons verdriet. Opdat dit nooit meer zou voorvallen, houden wij deze hommenage. Opdat ons volk zou genezen van de littekens van het verleden, van het immense lijden. Opdat wij allen, in naam van Mikel, de kracht zouden vinden om vrede mogelijk te maken.

Opgesteld door de familieleden Marisa Urbieta, Miren Salegi, Nekane Salegi en Itziar Salegi

18-12-2006 om 08:57 geschreven door Natxo  

“Wij willen u een gebeurtenis tonen, zonder enige commentaar. De kijker zal zelf wel de conclusie trekken”.

De beelden toonden een man in een rolstoel die deelnam aan een manifestatie tegen ETA en tegen de regering. De manifestatie greep, een tweetal maanden terug, plaats te Sevilla en was georganiseerd door AVT (slachtoffers van het terrorisme).

De man in kwestie werd, op de eerste rij en onmiddellijk na de spandoeken, voortgeduwd door zijn echtgenote. Maar, de man was helemaal geen slachtoffer van het terrorisme, hij was alleen slecht te been (op de beelden zien we hem later gewoon rechtstaan bij zijn wagen en een paar moeilijke passen zetten, resultaat van polio).

De reacties, vooral van uit PSOE-hoek, logen er niet om:

“Wij zijn het nu al een tijdje gewoon dat de PP voortdurend liegt en stelselmatig het aantal betogers vermenigvuldigt met 4 of 5, of zelfs met 10. Zij liegen dus over de kwantiteit, maar nu ook al over de kwaliteit. Dit is vervalsing van de slachtoffers en een groot schandaal”.

Onnodig te vermelden dat AVT en PP in alle staten zijn, de hysterie nabij.

Beeldverslag
“Deslegitimar a las víctimas” (deslegitimar = onrechtmatig voor authentiek verklaren)

17-12-2006 om 09:33 geschreven door Natxo  

Toen na de Franco-dictatuur de democratuur uitbrak, werden de schandalen en “onregelmatigheden” (vooral bij politieoptredens) steeds met de mantel der liefde bedekt en toegeschreven aan tekortkomingen van de “Jonge Democratie”. Tot op heden heeft het politieke bestel dat in Spanje in voege is, zeker voor wat de aanpak van de verschillende naties betreft die er op het Iberisch Schiereiland aanwezig zijn, nog steeds regelmatig te maken met puberale, politieke “onregelmatigheden.”

Zo is er nu het “Macroproces 18/98” dat in Madrid haar verloop kent. Zoals het in Bananenrepublieken wel eens meer voorkomt, worden ook hier in Spanje observatoren gestuurd om aanwezig te zijn op het proces. Loopt men het dan niet hoog op met de Spaanse rechtstaat?

Dezer dagen, wij spreken over half december 2005, zijn er drie Duitse advocaten uit Berlijn, o.a. Martin Poell en Volker Gerloff, op bezoek.

Hun oordeel is vernietigend:

“Hier staat een nieuw concept voor ‘terrorisme’ op het spel dat wel eens verspreid zou kunnen raken. Vooreerst is er de vrijheid van pers die met de voeten werd getreden. Verder is het verbazend dat het proces acht jaar op zich heeft laten wachten. Het is bovendien niet legaal dat de rechter de beschuldigden niet eens laat verklaren waarom ze niet willen antwoorden op de vragen van de Openbare Aanklager! Maar het meest schokkende dat ons opviel in deze drie dagen dat we aanwezig waren was het totaal gebrek aan bewijzen. We hebben niets gezien dat kan wijzen op lidmaatschap van of medewerking met ETA. Er zijn veel processen zonder bewijzen, maar hier zijn er geen misdrijven, er zijn zelfs geen delicten!

16-12-2006 om 08:58 geschreven door Natxo  

Volgens een perslek in de krant “El Mundo”, die zich baseert op bronnen van het Ministerio Público, heeft het Openbaar Ministerie van de 1^ste Kamer van de Audiencia Nacional, magistraat Miguel Angel Carballo, beslist de zaak "Egunkaria" voorlopig te archiveren. Alle beschuldigingen tegen de beklaagden in die zaak worden voorlopig teruggetrokken wegens gebrek aan bewijzen. Het Openbaar Ministerie verantwoord de beslissing om Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Joan Mari Torrealdai, Iñaki Uria, Txema Auzmendi, Pello Zubiria en Xabier Oleaga voorlopig buiten vervolging te stellen door te stellen dat de aangevoerde bewijslast “bijzonder zwak” en “onvoldoende” is. Er is aan geen kanten het bewijs geleverd dat de krant Egunkaria, gesloten op last van magistraat Juan del Olmo, een instrument was van ETA, noch dat de krant de gewapende organisatie financierde.

Ik gebruik regelmatig het woord “voorlopig” omdat twee aanklagers, willens nillens, eisen dat er een proces komt: Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) en Dignidad y Justicia, zoals voldoende geweten twee groeperingen van ranzig rechts.

15-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Sedert 22 maart 2006 zijn er 106 nationalisten aangehouden in Euskal Herria, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en de Sección 14 te Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werd een borgtocht geëist van 1.493.000 euro’s, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij konden gaan.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd op 22 politieke gevangen de “doctrine Parot” toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).

Wordt 20 december 2006 de dag waar naar uitgekeken moet worden?

ETA heeft in vorige uitgaven van hun brochure “Zutabe” aangekondigd dat zij de regering nog wat tijd gunde om het vredesproces weer op te starten. In omfloerste woordspelingen, zoals ETA altijd de communiqués opstelt, wordt gewag gemaakt van “finales de otoño”, het einde van de herfst als uiterste datum om het vredesproces weer aan te zwengelen. Het einde van de herfst is 20 december.

Wat staat er ons te wachten?

Moeilijk te voorspellen. Er zijn 3 mogelijkheden: ofwel is ETA bereid nog wat af te wachten en stelt ze een nieuwe datum in het verschiet (na de verkiezingen van mei?), ofwel zweert ETA definitief (onomkeerbaar) het gewapende geweld af, ofwel wordt het staakt-het-vuren opgeblazen met alle gevolgen van dien.

Precies op 20 december 2006 heeft de Pro-Amnestie Beweging, bij monde van Juan Mari Olano, een dag van algemene mobilisatie afgekondigd over heel Baskenland.

14-12-2006 om 09:10 geschreven door Natxo  

De oproep van de platform “Basta Ya” om in San Sebastián te betogen tegen het plan Ibarretxe wordt door 14.000 personen opgevolgd. “Basta Ya” kwam aanvankelijk op tegen de aanslagen van ETA, maar samen met de PP lieerden ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienden!

Het platform had busreizen ingelegd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc… samen met een verblijf van een nacht in viersterrenhotels en dit aan weggeefprijzen: vanuit Barcelona voor 24 euro, aan halve prijs voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun deelname! Carmen Gurruchaga, uit Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de potentiële deelnemers te animeren via een artikel onder de titel “De vrijheid en de Kaffers” waarbij de Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!

Fernando Savater, filosoof en een der führers van “Basta Ya”, noemde voordien Odón Elorza “een folkloristisch burgemeester” omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn eigen stad). Savater, wiens gestalte kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.

Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte met het gekende “decenas de miles” (tientallen duizenden). De plaatselijke krant “El Diario Vasco” hield het op “duizenden”. “La Razón” spreekt van maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van “bronnen binnen Basta Ya”. Noch de Guardia Civil, noch de Ertzaintza gaven ditmaal cijfers vrij, hetgeen ze bij andere gelegenheden altijd doen.

Er werden vooral Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua verkocht witte paraplu’s met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt. Slogans waren er zoals “Viva España”, “Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht”, “Savater, je volgen is een plezier.”

De “Authentieke Falange”, de opvolgers van de fascistische beweging “Falange” waaruit de Burgeroorlog georganiseerd werd, stapten achter een eigen spandoek op.

Savater zal later zeggen dat de oorzaak van de tegenvaller “de schrik” is. Nu zegt hij “de warmte van de mensen” gevoeld hebben en dat ze vanaf januari nieuwe initiatieven gaan uitwerken.

Iñaki Olasagasti spreekt van “een Spaanse manifestatie met 4 Spaanse ministers van een Spaanse partij (PP) die ons allemaal wilden zeggen dat dit Spanje is.”

Mikel Arana van de IU-EB zegt dat de Baskische gemeenschap geen “negatieve manifestaties” nodig heeft, noch tele-geleide samenkomsten.

De partijen die wel meeliepen, zoals de PP en de PSOE-PE laten natuurlijk een ander geluid horen. De Socialisten gaan wel een verkiezingsnederlaag tegemoet, ook al komen ze uit een oppositiestelling. Met warm en koud blazen tegelijkertijd overtuig je geen kiezers. En in een rechtse betoging als die van deze Spaanse kakkerlakken horen ze gewoon niet thuis. In Baskenland tekent zich al duidelijk een scheiding af binnen de partij met enerzijds de “Redondisten” van Nicolás Redondo, de burgemeester van Renteria, Miguel Buen en Rosa Diez en o.a. burgemeester Elorza anderzijds.

Later zal Basta Ya zeggen dat het “geen fascistische mars” was. Als dat niet was, is het ook niet nodig dit te zeggen!

14-12-2006 om 09:01 geschreven door Natxo  

13-12-2006 om 08:59 geschreven door Natxo  

De klacht van Minister Angel Acebes (PP) tegen 4 arrestanten in verband met de sluiting van de Baskische krant Egunkaria, wordt door het Spaanse Hooggerecht geklasseerd.

Acebes had Martxelo Otamendi (foto), Xabier Alegria, Iñaki Uria en Xabier Oleaga “collaborateurs van ETA” genoemd, omdat zij een aanklacht hadden ingediend wegens foltering.

Acebes wilde hen voor deze klacht een proces aan hun been plakken wegens “belediging van de Guardia Civil”, “valse beschuldigingen” en “obstructie van de justitie”. Acebes had beter kunnen onderzoeken wat er met de vier gebeurd was in de periode dat ze in isolement (incomunicado) zaten. Precies om deze reden wordt de zaak nu geklasseerd.

13-12-2006 om 08:56 geschreven door Natxo  

Eén van de meest bekende figuren, in Spanje toch, die een rol spelen in COPE is Federico Jiménez Losantos. Hij is de nieuwscommentator die elke morgen, tussen 7 en 8, te horen is in het programma “La Mañana” van COPE.

Hij is ook de informatiejournalist van de krant “El Mundo” met zijn “comentario liberal” op pagina 4.

Losantos is een persoontje stammend uit het nationaal-katholicisme, die wild om zich heen schopt (zij het op een onovertrefbare manier) tegen iedereen die tegen de sacrosancte eenheid van het Spaanse rijk is. Hij schopt wild om zich heen tegen alles wat een beetje naar links ruikt (ultrarechts geniet zijn voorkeur), hij schopt wild om zich heen tegen zowel Basken als Catalanen. Deze informatiejournalist doet aan desinformatie, verdraaiing van de feiten, doet zich soms als iemand anders voor (briljante imitaties) en legt die persoon dan uitspraken in de mond die serieuze schade kunnen aanrichten. Hij is al in aanvaring gekomen met de Generalitat de Cataluña (Catalaanse regering), met de Convergència i Unió (nationalistische Catalaanse partij), met Zapatero en zijn vredesproces, met de Baskische regering en nog zoveel meer. Zijn agressie, zijn in diskrediet brengen en bespotten van tegenstrevers kent zijns gelijke niet.

Nu nog altijd, meer dan twee jaar na de bloedige aanslagen in Madrid op 11-M, probeert hij verwarring te zaaien door te stellen dat de werkelijke waarheid niet aan het licht komt. Die werkelijke waarheid zou dan volgens hem moeten zijn dat ETA betrokken was in die aanslagen.

Hij is een kunstenaar in het beoefenen van het gekende psychologische “projectieverschijnsel”: de echte leugenaar schuift zijn leugens in de schoenen van de tegenstander. Hij slaagt er in om in een kort artikel, met 3 kleine paragrafen, Zapatero 12 keer te beschuldigen van “mentira” of “miente” (leugen-hij liegt). Artikel “Con alevosía” (Met arglistigheid en verraad) in de krant El Mundo van 21.06.2006.

En hoe reageert het episcopaat op al die leugens en dat bedrog? Het episcopaat zwijgt, net zo hard zwijgt ze als ten tijde van de Burgeroorlog. De moordpartijen (*) van Franco werden bedekt met de liefde van het kruis. Het was een “heilige oorlog”, een kruistocht, “La Cruzada”. Die kruistocht voor de sacrosancte eenheid van de ultrastaat Spanje is nog altijd bezig, heb ik soms de indruk.

(*) Er waren even erge moordpartijen bij de republikeinen.

12-12-2006 om 09:00 geschreven door Natxo  

Jean François Lefort, “LOF” de woordvoerder van “Askatasuna werd vandaag vrijgelaten uit de Franse gevangenis van Villefranche sur Saône. “Vrij” is hij nog niet want:

- hij mag het departement Pyrénées-Atlantiques niet verlaten.

- hij moet zich elke maandag gaan melden en

- hij mag geen contact opnemen met bepaalde personen.

Lefort werd op 7 december 2004 in Bayonne opgepakt. Askatasuna was dan wel in Spanje verboden, maar niet in Frankrijk! Maar het buurland, Frankrijk, altijd wel bereid tot een vriendendienst, knapte het vuile zaakje wel even op. De enige bedoeling was de pro-Amnestie-beweging te criminaliseren. Om dezelfde reden werden in juni van datzelfde jaar 16 leden van gelijkaardige organisaties als “Erlea”, “Gureak” en “Mintza” opgepakt maar daarna ook weer vrijgelaten.

Lefort werd beschuldigd van …collaboratie met ETA.

Kort ná de arrestatie vaardigde driesterrenmagistraat Baltasar Garzón een Europees aanhouding- en uitleveringsbevel tegen hem uit dat echter in februari 2005 door Frankrijk afgewezen werd.

LOF werd eerst ondergebracht in de Parijse gevangenis la Santé van waar hij op 11 oktober werd versleept naar Villefranchu sur Saône, op méér dan 1.500 km van Baskenland. Om te protesteren tegen de behandeling gingen hij en z’n maat Juan Carlos Subijana in hongerstaking en korte tijd nadien stopten ze ook met drinken. Lefort recupereert nu van deze actie.

Vraag: Hoe kan “een medewerker van ETA” al na één jaar vrijkomen?

Antwoord: Enkel na een jaar nog geen enkel bewijs gevonden werd!

12-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Geneesheren van het hospitaal Doce de Octubre te Madrid hebben gewaarschuwd dat Iñaki de Juana Chaos op korte termijn een ernstig gevaar loopt op onomkeerbare gevolgen (vegetatieve toestand) van zijn hongerstaking en vrezen nu zelfs voor een plotselinge dood.

Alvorens hij aan zijn eerste hongerstaking begon, op 7 augustus 2006 en die 63 dagen duurde, woog hij nog 96 kg. Vorige zaterdag, 9 december 2006 en 33 dagen na zijn tweede hongerstaking, woog hij nog 58 kg.

Juan Antonio Olano, woordvoerder van Askatsuna, vraagt de nationalisten De Juana bij te staan in zijn strijd. De enige manier om nu nog zijn leven te redden, is hem vrij te laten. Olana verwijt de regering van Zapatero de intentie te hebben, Iñaki de Juana Chaos langzaam, maar zeker in het graf te duwen. Ze willen hem niet vrijlaten en ze zullen hem niet vrijlaten.

Wat voor gevolgen dit zal hebben, is koffiedik kijken. Het is nu al vrij onrustig in Euskadi en ik vrees dat de Kale Borroka in alle hevigheid zal toenemen. Ik hoop alleen dat het bij dat straatgeweld zal blijven.

11-12-2006 om 08:04 geschreven door Natxo  

In Baiona, de stad van de “bajonetten”, werd in een manifestatie waarin zo’n 350 moedigen van Askatasuna opstapten, geprotesteerd tegen de arrestatie van hun woordvoerder, Jean-François Lefort, “LOF”. De betoging vertrok bij het stadhuis en eindigde in Baiona Tipia (Petit Bayonne). De slogans waren zoals steeds erg duidelijk:

Ez, ez, ez, Herriak ez du barkatuko

Neen, neen, neen, het Volk zal dit nooit vergeven.

Dispertsioa hiltzailea

Spreiding doodt.

Lof askatu

Lof vrij

Voor de Franse magistraat, madame Laurence Le Vert, waren de manifestanten niet erg vriendelijk:

Le Vert, entzun, Pim, pam, pum

Le Vert, luister, pief, poef, paf.

Enkele keren kwam de manifestatie oog in oog te staan met de politie en de flikken kregen dan te horen dat ze Baskenland met rust moeten laten.

11-12-2006 om 08:02 geschreven door Natxo  

We hebben in onze berichtjes af en toe melding gemaakt van ranzig rechtse clubjes als AVT- Asociación de Víctimas del Terrorismo en España y Libertad. Er zijn er nog: Foro de Ermua, Convivencia Cívica Ciudadana en Fundación para la Defensa de España. Maar de hoofdvogel wordt afgeschoten door Manos Limpias, een clubje ultrarechtse personages. Zij hebben zichzelf tot syndicaat uitgeroepen en beweren “propere handen - manos limpias” te hebben.

Zij houden zich onledig met het indienen van aanklachten tegen al wie niet in de cadans van hun gelaarsde marsrichting loopt. Het is onbegonnen werk om al die aanklachten op te sommen. Het gaat wel voornamelijk over Basken, maar ook over Catalaanse voetbalploegen en zelfs premier Zapatero ontsnapte niet aan hun arendsoog: hij had trouwens een bijeenkomst belegd met Batasuna, o gruwel. (Terloops, met die klacht kregen zij het deksel op hun fascistenneus).

En wie is de secretaris-generaal van “Propere Handen”? Niemand minder dan het obscure personage Miguel Bernad Remón, ook wel Miguel Bernard genoemd. Dit obscure persoontje was vicepresident van de Fuerza Nueva (Nieuwe Orde) en de Frente Nacional (Front National) van Blas Piñar, een organisatie die samenklitte met de meest wrokkige en autoritaire sectoren van het franquisme. Zoals geweten is, hebben de franquisten niet het minste bloed aan hun handen… (Wie maalt er nu om 500.000 gedode republikeinen?)

In 1994 werd van naam veranderd: Derecha Española (Spaans Rechts). Die partij haalde een te verwaarlozen resultaat bij de gemeenteverkiezingen van 1995 en werd opgedoekt om in mei 1995 vervangen te worden door een heus syndicaat, met zetel in het Madrileense Calle Quintana. Propere handen? Neen! Smerige geesten? Ja!

10-12-2006 om 08:50 geschreven door Natxo  

Vandaag werd de Internationale Dag van de Mensenrechten gevierd. Ook in Baskenland gaat dit gepaard met plechtstatige toespraken over het recht op leven. De media hadden het eens te meer de intellectuele oneerlijkheid om alleen ETA te veroordelen, die dat recht schendt door hun activiteiten. De communicatiemedia hebben niet de minste aandacht voor hetgeen nog meer in de Universele Verklaring staat:

Niemand mag onderworpen worden aan foltering, noch aan wrede inhumane en vernederende behandelingen.

Niemand mag arbitrair gearresteerd noch aangehouden worden.

Iedereen heeft recht op een rechtvaardig oordeel, waarbij een vrijspraak verondersteld mag worden.

Verder is er nog het “stemrecht”, het “recht op nationaliteit”, waarbij elk volk “het recht heeft op zelfbeschikking.”

In Baskenland hebben bepaalde groepen mensen blijkbaar geen recht op “mensenrechten”…

10-12-2006 om 08:48 geschreven door Natxo  

TAT

De leden van TAT-Torturaren Aurkako Taldea hebben op 7 december 2006 een oproep gedaan aan allen die gefolterd werden, om te komen getuigen op de Asamblea de Torturados, (assemblee van de gefolterden), die zal doorgaan op 16 december 2006 in de cultuurtempel Arriola Antzokia te Elorrio. Op die manier willen zij aanklagen dat er in Euskal Herria en vooral in Spanje nog altijd gefolterd wordt. Er werd op gewezen dat sedert 1998 meer dan 7000 Basken gefolterd werden.

Nekane Txapartegi (zelf gefolterd) verklaarde dat foltering en de daarbij horende repressieve machinerie nog altijd aanwezig is en dat de “beulen” straffeloos hun mensonwaardige praktijken kunnen verder zetten.

Edorta Jimenez (zelf gefolterd) van zijn kant wees op het verwerpelijke feit dat de media een oorverdovende stilte aan de dag leggen als het om die “activiteiten” gaat. Daarom moeten de slachtoffers nu hun stem verheffen. “Wij zullen iedereen confronteren met de feiten. Wij zullen iedereen dwingen ons recht in de ogen te kijken. Wie ons recht in de ogen kijkt, zal merken dat wij gefolterd werden. Om het even wie het is, Patxi López, Zapatero, Aznar of de koning zelf.

09-12-2006 om 10:07 geschreven door Natxo  

Foto Gara: Ekain Gerra betreurt zijn moeder

Enkele dagen geleden verongelukte Karmele Solaguren, moeder van de Baskische politieke gevangene uit Barañain, Ekain Gerra, in de buurt van de stad Soria. Ze was 57 jaar oud. Haar man raakte zwaar gekwetst en ligt in het ziekenhuis. Ekain Gerra was hun enig kind.

Opnieuw viel er iemand als slachtoffer van de gevangenenspreiding die werd ingevoerd onder het socialistisch bewind van Felipe González en van de “Baskische” Jood, Múgica Herzog als toenmalig minister. Dit gebeurde in 1986 toen de zwaarste gevangenen zelfs naar Spaanse eilanden of naar de Spaanse enclaves in Afrika (Cueta en Melilla) werden gesleept.

Ekain Gerra zit in Alcalá-Meco en het bezoek van zijn ouders was voorzien om 11.30 u, maar na 175 km en met nog 225 km voor de boeg werden beiden overreden toen ze naast hun auto aan het bellen waren. In Barañain ontstond in de late avond van 6 december een spontane protestactie waaraan de Guardia Civil een einde maakte!

De jaarlijkse manifestatie die telkens op 6 december doorgaat ter gelegenheid van de Dag van de Spaanse Grondwet in Durango stond meteen in het teken van het overlijden van Karmele Solaguren en van een “stille tocht” kwam dan ook niets in huis. Er werd geroepen “Dispertsioa hiltzailea” (de gevangenenspreiding doodt) en “Herriak ez du barkatuko” (Het volk zal dit nooit vergeven.) of “Euskal presoak etxera” (Baskische gevangenen naar huis.) Maar ook “PSOE hiltzaile, PNV laguntzaile) (De PSOE doodt, de PNV helpt mee.)

Hier mag in herinnering gebracht worden dat de Spaanse minister van Justitie, López Aguilar, onlangs nog verklaarde “dat de gevangenenspreiding zijn nut bewezen heeft in de strijd tegen het terrorisme”. De vader van Ekain Gerra kan binnenkort, als hij het ziekenhuis verlaat, getuigen van de efficiëntie van deze onmenselijke gevangenenpolitiek!

Etxerat, de organisatie van familieleden van Baskische politieke gevangenen, sprak dan ook meteen van een “geplande staatsmoord” en het “medeplichtig zwijgen van de Baskische politieke klasse.” “Laten we elkaar even goed bekijken, want de volgende week kan het één van ons zijn. Elke week moeten wij duizenden kilometers afleggen om onze familieleden en vrienden gedurende 40 minuten te zien.”

Gisteren werd Ekain Gerra dan vanuit Madrid overgebracht naar Iruñea-Pamplona om definitief afscheid te nemen van zijn moeder. Er waren duizend sympathisanten aanwezig om hun warmte en steun te verlenen maar de Spaanse politie, aanwezig met een tiental combi’s, waarschuwde meteen dat Gerra zou weggevoerd worden als de aanwezigen het funerarium en de omgeving niet verlieten. Toen dit niet meteen gebeurde, chargeerde de politie en vielen er gewonden. Eén jongere diende zelfs naar het ziekenhuis overgebracht te worden.

En wat zei de Spaanse Gouverneur? “De politie was genoodzaakt een charge uit te voeren omdat ze met stenen en andere objecten bestookt werden om het vertrek van Gerra te bemoeilijken.”

Nadat Gerra was overgebracht naar de gevangenis van Langraiz in de Baskische provincie Araba, kon hij, na veel moeite, even telefoneren met naaste verwanten om te zeggen dat de tocht in de combi van de Guardia Civil “erg moeilijk” was geweest. Hij was voortdurend vernederd en dat ze hem gezegd hadden dat hijzelf de enige schuldige was van de dood van zijn moeder. Hij was ook gedurende de hele reis met de handen op de rug geboeid geweest. Later op de dag was hij verder gebracht naar de gevangenis van Burgos.

De pers wist later aan de Spaanse landgenoten te melden (te manipuleren) dat 4 politiemannen gekwetst raakten bij de begrafenis van de moeder van een Etarra (ETA-lid). Zelfs de zogenaamde “Baskische” kranten, “El Diario Vasco” en “El Correo Español” brachten deze berichten. “Diario de Noticias” uit Navarra kwam met het curieuze feit dat “er enkel gewonden vielen onder de aanvallers.” “Een reserve-eenheid van de Guardia Civil begaf zich naar het stadhuisplein om te vermijden dat het tot ordeverstoringen zou komen.” (De ordeverstoringen in Baskenland worden meestal door hen uitgelokt.)

Dit jaar 2004 kwamen behalve Karmele Solaguren ook Leo Esteban om het leven. Verder de gevangene Oihane Errazkin, de ex-gevangene Kepa Miner en daarbij werden Kontxi Sanchiz en Angel Berrueta om het leven gebracht door de “gewapende strijdmachten”. 53 personen raakten gewond in accidenten bij gevangenenbezoek.

Wie hiertegen protesteert wordt “terrorist” genoemd!

09-12-2006 om 08:59 geschreven door Natxo  

Hitza eta erabakia, askatasunez
Woord en beslissing, in vrijheid

Het initiatief heeft zich tot doel gesteld om nieuwe impulsen te geven aan het vredesproces en onderstreept daarbij het grote belang van amnestie. Op een persconferentie werd een verklaring afgelegd door advocaat Joseba Agudo en Idoia Muruaga, gezellin van de in zijn cel overleden Igor Angulo.
Op de persconferentie waren ook nog aanwezig: Unai Romano; Ibon Meñika, beschuldigd in de zaak Jarrai-Haika-Segi; Arantza Zulueta; Txusa Etxeandia van Gurasoak; ex-gevangene Anjel Alkalde en de woordvoerders van Askatasuna Juan Mari Olano en Julen Larrinaga.

De woorden van de persconferentie waren nog niet koud, of de PP eiste al het verbod van de bijeenkomst.

08-12-2006 om 09:04 geschreven door Natxo  

Ter gelegenheid van de 17^de Frans-Spaanse top die op dit ogenblik in Zaragoza loopt, zorgde de Franse Juge, Laurence LeVert voor een geschenk: ze liet de dag voordien, 07.12.2004, in Baiona Jean-François Lefort (zie foto), de sympathieke woordvoerder van “Askatasuna” (Vrijheid), oppakken. Askatasuna is de organisatie die zich het lot van de Baskische politieke gevangenen aantrekt. In hun onmetelijke haat tegen alles wat Baskisch was, liet de Spaanse magistraat Baltasar Garzón in februari 2002 Askatasuna buiten de wet stellen, maar dat was zonder een aantal moedige mensen uit het Noorden gerekend die gewoon de taak en het woord overnamen. En wat deed Baltasar? Hij riep het Europees aanhoudingsbevel uit tegen Lefort, als gold het een ordinaire boef! Lefort werd ’s morgens, samen met zijn vriendin, opgepakt in de rue Poissonnerie en overgebracht naar het politiecommissariaat. Intussen werd hun huis doorzocht. Later werd, in tegenwoordigheid van Lefort, het oude lokaal van de Organisatie voor de Rechten van de Baskische Politieke Gevangenen die later zou fusioneren met “Gestoras pro-Amnistía” om uiteindelijk “Askatasuna” te vormen.

Intussen had zich een kleine menigte verzameld in de bekende rue Pannecau. De politie vond er niets beters op dan dit “crapuul” met traangas te verspreiden. In deze buurt werden Lasa en Zabala ontvoerd en liggen ook een aantal bars die indertijd door de huurlingen van GAL werden aangevallen met machinegeweren.

08-12-2006 om 08:51 geschreven door Natxo  

De secretaris-generaal van de Socialistische vakbond UGT-Unión General de Trabajadores, Damaso Casado, onderstreept het belang om van Batasuna opnieuw een legale partij te maken. Als de wet dit niet zou toelaten, dan moet die wet veranderd worden. Omgekeerd was dit in het verleden wel mogelijk. De regering moet krachtdadiger het hoofd bieden aan de chantage van de PP en van extreem rechts (wat eigenlijk hetzelfde is).

Aan de andere kant roept Damaso Casado ook ETA op om de noodzakelijke stap te zetten: het definitief opgeven van het geweld en de wapens.

Ik kan niet genoeg herhalen dat we dagelijks communiqués om de oren geslingerd krijgen met stellingnames allerhande. Hoeveel energie hierin gestopt wordt, is bijna niet te becijferen, terwijl diezelfde energie zo goed van pas zou kunnen komen om het proces nieuw leven in te blazen. Er moet nu stilaan een stap vooruit gezet worden, want het proces is al genoeg gehypothekeerd. Wie zet de eerste stap? Of is de komende stembusslag van mei 2007 de grote boosdoener?

07-12-2006 om 08:56 geschreven door Natxo  

Op 7 december 1973 werd in Madrid de eerste kruiwagen aarde, die moest leiden naar een tunnel onder de Calle Claudio Coello, uitgekieperd. Die tunnel werd niet gegraven om het drukke verkeer te ontlasten, maar wel om er 50 kg explosieven in te stouwen. Veertien dagen later zou hier Spanje’s president van de regering, Almirante Luis Carrero Blanco, de lucht worden ingeblazen. Een hoogtepunt voor ETA, die in heel Spanje bij de oppositie op heel veel steun kon rekenen. Wij komen hier later, 20 december e.k., op terug.

07-12-2006 om 08:55 geschreven door Natxo  

Tijdens een interview op Euskadi Irratia, Radio Euskadi verdedigt de Lehendakari Juan José Ibarretxe de deelname van Batasuna aan de volgende verkiezingen als Batasuna (en niet onder een andere naam). De PSOE zegt dat Batasuna verboden is als gevolg van de Ley de Partidos en dat Batasuna dus maar stappen moet ondernemen om terug legaal te worden. De houding van de PP kunnen we dagelijks in de kranten lezen: alle Batasuna-leden de cel in.

De Lehendakari vindt het onaanvaardbaar dat alle partijen dit gegeven in de kranten uitvechten, en dat men er beter zou aan doen dit in alle discretie te bespreken. Ook het vredesproces op zichzelf wordt gemediatiseerd tot en met. Iedere dag doet iedereen zijn zeg, terwijl de gesprekken stagneren. Wie enigszins de kranten volgt zal met verbijstering vaststellen wat er allemaal op de gewone bevolking losgelaten wordt. Niemand geraakt er nog wijs uit en de leugens halen de bovenhand. Volgens Ibarretxe zou men er beter aan doen wat minder te praten (en zeker niet met een vooringenomen pers) en wat meer te handelen.

06-12-2006 om 09:02 geschreven door Natxo  

Op 06 december 1978 werd de Spaanse Grondwet van kracht.

Maria San Gil, de “leading lady” van de Baskische PP, vertegenwoordigde het gedeelte van Spanje dat indertijd tegen deze grondwet was omdat, onder impuls van Baskenland, de verschillende naties een naam kregen. Vandaag, 6 december 2005, vierden ze mee bij de verjaardag.
ETA vierde ook mee, door het verkeer rond Madrid volledig in het honderd te laten lopen met vijf lichte bommen. Vooraf had een anonieme beller in naam van de Organisatie de aanwezigheid van de bommen aangekondigd. Verder werd telefonisch de aanwezigheid van enkele granaatwerpers aangekondigd waarmee de vlieghaven van Santander tussen 12.00 en 14.00 u. onder vuur zou worden genomen, wat uiteraard niet de bedoeling was. Zeven vluchten dienden afgelast te worden.

Dat ETA op haar manier mee de verjaardag van de Grondwet van 1978 wil VIEREN mag geen verbazing wekken. Misschien kan met dit wel “botvieren” noemen.

06-12-2006 om 09:00 geschreven door Natxo  

Gisteren zou het proces 15/02 van start gaan tegen de jongeren die beschuldigd worden van Kale Borroka, maar waarvan deze kwalificatie aangepast werd naar “lidmaatschap van een gewapende organisatie”, kwestie van zo hoog mogelijke gevangenisstraffen te kunnen uitspreken. De bekentenissen werden afgelegd onder foltering! De arrestaties gebeurden tussen 26 augustus 2001 en juli 2002.

Het proces moest onmiddellijk verdaagd worden. Er worden zo veel processen gevoerd dat de magistraten zelfs niet meer weten wie al in de gevangenis zit en wie niet.

Er ontbrak één jongere, Juan Carlos Subijana “Txanpi”, en hij er werd door het Hof voortvluchtig verklaard. De verdediging had nochtans voordien verwittigd dat hij opgesloten zat in Frankrijk en absoluut op het proces aanwezig moest zijn, omdat hij de sleutelrol toebedeeld kreeg. De rechters werden eens te meer in hun hemd gezet. Ze kunnen zelfs niet meer bepalen wanneer het proces nu wel zal plaatsvinden, en dit 5 jaar na de gebeurtenissen.

Heerlijke rechtspraak daar in het land van zon en sangria.

05-12-2006 om 11:20 geschreven door Natxo  

Bij het bezoek van Koning Juan Carlos aan het Parlement van Navarra in Iruñea herhaalde zich het scenario van 1981 in Gernika.

Een gedeelte van de volksvertegenwoordigers (de vijf linkse nationalisten) zong het “Eusko Gudariak”, het lied van de Baskische Strijder. Na afloop van het strijdlied riepen ze slogans als “Gora Nafarroa” en “Gora Euskal Herria askatuta”. Daarop riep de vertegenwoordiger van de UPN, José Antonio Gayare, “Viva el Rey!” en dit werd meteen door de overigen overgenomen. Hierop antwoordde Juan Carlos de Borbón dan weer met “Viva Navarra!”

05-12-2006 om 09:05 geschreven door Natxo  

In het vredesproces, dat een beetje aan het wankelen is, wordt door de PSOE en andere partijen voortdurend herhaald dat de vredesonderhandelingen geen politieke prijs mogen inhouden. Het is de meest gehoorde zin de laatste maanden. Het is een valse reflex en meteen de hoofdoorzaak van het wankele vredesproces.

Een andere valse reflex is dat ETA eerst de wapens definitief en onherroepelijke moet neerleggen. Wie denkt dat hiermee de vrede bereikt wordt, is naïef en onbekwaam om aan politiek te doen.

Om duurzame onderhandelingen te waarborgen, is het nodig dat de foltermethoden volledig uitgeroeid worden, is het nodig dat uitzonderingsrechtbanken afgeschaft worden, is het nodig dat de rechten van de politieke gevangen gerespecteerd worden, is het nodig dat de spreiding van Baskische gevangenen teruggeschroefd wordt en is het nodig dat de individuele en collectieve rechten van het Baskische volk geëerbiedigd worden.

Het proces blokkeren door Batasuna te verwijten dat de Kale Borroka blijft voortduren, is pervers. Niet Batasuna is daarvoor verantwoordelijk, wel de nog steeds niet ingeloste voorwaarden, hierboven aangehaald.

Het is hoog tijd om klare taal te spreken. Vrede heeft wel degelijk een prijs, met name “democratie”. Vrede is niet de niet de nederlaag en de vernedering van de ene staat t.o.v. de andere, vrede is ook niet het bereiken van onafhankelijke socialistische staat. Vrede is veel eenvoudiger: de democratie herstellen in heel Euskal Herria. En dit heeft niets met winnaars en verliezers te maken.

04-12-2006 om 09:05 geschreven door Natxo  

04 december 2001

In Bilbao gaat, in dit jaar van de minderheidstalen, een tentoonstelling van start over de vervolging en repressie die de Baskische Taal in de loop der tijden te verduren kreeg. De titel is wel erg goed gekozen: Habla en cristiano!

Dit is een zinsnede die stamt uit de tijd dat de Spaanse bezetter het bevel gaf: “No sea barbaro. Habla en cristiano!” (Wees geen Barbaar, Spreek Christelijk!)

De getoonde voorwerpen zijn vaak dezelfden als die welke ooit bij ons gebruikt werden om kinderen te stigmatiseren, die op school betrapt waren op het spreken van de moedertaal. Bovendien konden de zondaars eraf geraken door medestudenten te verraden.

De Francodictatuur was nog dwazer. Zo hangt er een aanplakbrief met de tekst:

“Binnen de 48 uren is het verboden in openbare aankondigingen

de letters k, tx en b, nog te gebruiken

waarmee de nationalisten de glorieuze Spaanse taal verkracht hebben.”

Maar het absurde kwam nog meer tot uiting als “betrapte” plattelandsmensen hun opgelegde straf niet begrepen voordat die in het Baskisch “verdietst” waren….

“Maar het Euskara wist te overleven omdat we onze taal in ons hart bewaarden en ze gebruikten als de gelegenheid zich voordeed”, aldus een getuige.

04-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Het parlement van de Baskische regering vraagt de afschaffing van de Audiencia Nacional, vraagt aan Madrid om de incomunicado-procedure, voorzien in de “Ley Antiterrorista”, stop te zetten en vraagt dat Spanje eindelijk erkent dat er gefolterd wordt, niet éénmaal, maar systematisch. Er wordt ook gevraagd alle processen stop te zetten, waarvan de aanklachten gebaseerd zijn op “bekentenissen afgelegd onder foltering”. Het parlement drukt tevens haar solidariteit uit met alle gefolterden.

Stemden voor: PNV, Ezker Abertzalea, EA en Aralar – 37 stemmen

Stemden tegen: PP en PSE (Baskische socialisten) – ­31 stemmen

03-12-2006 om 08:51 geschreven door Natxo  

Vandaag gaat voor het Hooggerechtshof in Madrid het grote proces, tegen 8 radicale Baskische politieke en culturele activisten, van start. Hoofdstuk 1 gaat over de Baskischtalige krant “Egunkaria”.

De beklaagden worden tot op de stoep van het Sanhedrin begeleid door o.a. de voormalige president van de PNV, Arzalluz.

Carlos Garaikoetxea, de eerste Baskische president na de dictatuur, kon hierbij niet aanwezig zijn en schrijft een “solidariteitsverklaring” in de krant Gara, waarin hij in het kort de hele komedie rond Egunkaria nog eens uit de doeken doet: “De bewering van de onderzoeksrechter dat ETA aan de leiding van het dagblad zou gestaan hebben, is een puur vermoeden. De directie van de krant beschuldigen af te hangen van de terroristische organisatie, om hen op die manier van “criminele feiten” te beschuldigen, is monsterachtig. Hierbij de inmiddels overleden Martin Ugalde betrekken, is afgrijselijk. Nadat onze taal gedurende de dictatuur verboden en voortdurend aangevallen werd, leverde Egunkaria een fundamentele bijdrage in de overleving.”

Rechter Juan del Olmo noemt “Egunkaria” illegaal sedert de oprichting. Eén van de acht beschuldigden, Txema Zumalabe, overleed in 1993. De rechter heeft nu zijn overlijdensbericht opgevraagd. Basken zijn nog gevaarlijk zelfs als ze al dood zijn! Toen Martin Ugalde, ooit Baskisch minister van Cultuur, eerder dit jaar overleed, diende zijn echtgenote aan Madrid te vragen zijn rekening te deblokkeren om de begrafenis te kunnen betalen! De documenten die bij de sluiting in februari 2003 als “bewijs” moesten dienen waren van twijfelachtige afkomst. Ze werden meegenomen bij arrestaties van mensen die geen uitstaans hadden met de krant. De politie interpreteerde het spul als “bewijsmateriaal” en de onderzoeksrechter nam dat klakkeloos over!!

Bij de sluiting van de krant werd de directie meegepakt en gefolterd. De hoofdredacteur, Martxelo Otamendi, Jezuïet, kreeg van de arresterende Guardia Civiles meteen de belofte dat ze hem “niet zouden slaan”. Maar in naakte toestand werd Otamendi vreselijk vernederd. Zo zegden ze dat ze bij zijn homofiele vriend geïnformeerd hadden naar zijn “favoriete standje” en dat standje diende hij aan te nemen bij de “ondervraging”. Toen Otamendi later voor de pers verscheen met deze folterpraktijken diende de toenmalige Spaanse Minister, Angel Acebes, een klacht tegen hem in wegens het “vals beschuldigen” van de Guardia Civil.”

03-12-2006 om 08:49 geschreven door Natxo  

Alle bekentenissen werden verkregen na verschrikkelijke folteringen tijdens de incomunicado-opsluiting (geen enkel bezoek mogelijk, geen advocaat noch familie, op een onbekende plaats, meestal de kelders van de Guardia Civil). 17 van de 19 gearresteerden klagen aan dat ze gefolterd werden.

De “Asamblea de Torturados y Familiares”, assemblee van gefolterden en families, zullen in samenkomsten en protestmanifestaties deze mensonterende praktijken aan de kaak stellen. Het gaat namelijk niet om een één uitzonderlijk geval, maar om een continue toegepaste strategie.

Hoeveel zelfbeschuldigingen zitten hiertussen? Hoeveel onschuldigen werden aangeduid als gevolg van die niet te harden, helse pijnen? De Guardia Civil moet haar getal hebben!

02-12-2006 om 19:58 geschreven door Natxo  

In Pamplona wordt de vrouw vrijgelaten die enkele dagen na de aanslagen, door Moslimterroristen in de treinstations van Madrid, een bakker wilde verplichten een A4tje tegen ETA (ETA NO) in de vitrine te hangen. Toen de bakker dat weigerde, haalde ze haar man en haar zoon erbij en beiden brachten de bakker dodelijke verwondingen toe. De zoon met een machete, de vader met zijn dienstpistool. De vrouw werd tot 10 jaar veroordeeld wegens aanzetting tot geweld. Nu werd ze vrijgelaten omdat ze NIET zou aangezet hebben tot moord. Buren getuigden nochtans dat ze haar brood nooit in deze bakkerszaak had gekocht. Waarom kwam ze ditmaal dan binnen?

Hoe lang zal het nog duren vooraleer de bakker de schuld krijgt de oorzaak van zijn eigen dood te zijn? Na de moord werd de bakkerszaak herhaaldelijk aangevallen en werd de familie bedreigd.

Wie kan er nog enig respect opbrengen voor de Spaanse Justitie?

02-12-2006 om 09:16 geschreven door Natxo  

De Ertzaintza heeft er van langs gekregen omdat zij verdacht worden belangrijke elementen te hebben achtergehouden bij de betoging van 10.11.2006 in Bilbo. Op die verdachtmakingen antwoordt de Ertzaintza nu met 5 arrestaties, jongeren tussen 18 en 20 jaar, Eneko Elola, Haritz López, Mikel Ruiz, Haritz Díaz de Durana en Olatz Urbina.

Javier Balza van Binnenlandse Zaken in de Baskische regering zegt: “Deze aanhoudingen ontkrachten duidelijk de beschuldiging als zou de Ertzaintza informatie hebben achtergehouden. Vanuit politioneel standpunt is de Ertzaintza overtuigd van de deelname van die jongeren aan de betoging, alhoewel er geen direct verband is met “concrete agressie”.

Wat hierbij opvalt, is dat de arrestaties misbruikt worden (er is helemaal geen aanleiding toe) om zichzelf te rechtvaardigen. Immers, alhoewel geen enkele van de arrestanten beschuldigd wordt van “directe agressie”, worden zij toch overgeleverd aan de Audiencia Nacional, en iedere Bask weet wat dat betekent.

Batasuna vraagt aan Ibarretxe waarom die arrestaties gebeurden, waarom ze zo nodig voor een uitzonderingsrechtbank moeten gesleept worden en of dat de impulsen zijn die de Baskische regering wil geven om uit de geblokkeerde vredesonderhandelingen te raken.

Segi, de organisator van de betoging, spreekt over “de politie van de PNV” die de intoxicatie, de criminalisering en de grove leugens van de media (dagelijkse kost in de regimepers en op Tv) gebruiken om aanhoudingen te verrichten.

01-12-2006 om 09:08 geschreven door Natxo  

Vandaag is het 102 jaar geleden dat Telesforo Monzón geboren werd. Sommige Vlamingen herinneren zich misschien nog de IJZERBEDEVAART van 1 juli 1973, die in het teken stond van de vrijheidsstrijd van het Baskische Volk. In een intense hitte sprak een statige man de massa toe. In het Baskisch! Telesforo Monzón!

Monzón was niet enkel goed in toespraken, hij schreef ook gedichten en zijn liedteksten werden méér dan eens op de legendarische “Baskenavonden” gezongen.

Monzón werd in 1904 in Bergara geboren in het machtige “torenhuis” “Dorretxea Olaso” (uit de 16^de eeuw).

Vóór zijn dertigste was hij al schepen van zijn stad en in 1933, enkele jaren nadat voor het eerst de republikeinse vlag was gehesen op het balkon van het stadhuis van Eibar (14 april 1931) werd hij verkozen in de Cortes in Madrid. Monzón trok de hele provincie door en overal wist hij de massa te begeesteren.

In het memorabele jaar 1936, nadat het Baskisch Autonomiestatuut was uitgeroepen, werd Monzón Minister van Binnenlandse Zaken van Baskenland in de Regering van Lehendakari José Antonio Agirre (ze waren even oud). Zijn eerste belangrijke daad begon met een tocht op een vissersboot die vanuit Ondarroa de territoriale wateren opvoer. Aan boord waren er vele kilo’s goud uit de banken van Bilbao. Eenmaal buiten de actieradius van de Franquistische schepen werd er overgeladen. Het goud werd geruild voor wapens.

Bij de val van het Baskisch front, aan het einde van de Burgeroorlog, trok Monzón, net als vele anderen, richting Noord-Baskenland, Iparralde. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog ging hij naar Zuid-Amerika.

Vanaf 1946 maakte Monzón in Parijs deel uit van de Baskische Regering in Ballingschap. Stilaan kon hij de passiviteit van de Regering niet meer aanzien. Toen radicale jongeren vanuit het Zuiden hun ideeën kwamen voorleggen, werden ze afgescheept als ordinaire bendeleden. Dit was het sein om uit de regering te stappen.

Bij de dood van Lehendakari Aguirre, in 1960, werd diens lijk opgebaard in Monzóns huis in Donibane Lohitzune (Saint Jean de Luz).

De scheiding van ideeën binnen de PNV werd groter naarmate er meer radicale jongeren vanuit het Zuiden dienden te vluchten. Er was inmiddels een nieuwe generatie Gudaris (soldaten) aangetreden: “Euskadi Ta Askatasuna” “Baskenland en Vrijheid”, ETA!

In 1969 was het noodzakelijk geworden de diaspora te reorganiseren. Monzón en de pastoor van Sokoa, Piarres Lárzabal, gingen over tot de stichting van “Euskaldunei Lagunt Biltzarra” waaruit later “Anai Artea” (“Onder broeders”) zou ontstaan. Bij Anai Artea konden de vluchtelingen, meestal ETA-leden, steeds terecht: voor onderdak en wat geld.

Bij de start van het Burgosproces ontvoerde ETA in Donostia de Duitse Ereconsul, Beihl die ze wilden “inruilen” voor het geval er doodstraffen zouden vallen. Monzón trad op als tussenpersoon. Dit ging voor Spanje echt te ver en het land van zon en Sangria zette Parijs onder enorme druk met als gevolg dat Monzón het land werd uit gezet, (samen met “Txillardegi”, medestichter van ETA, die later in ons land terecht kwam.) Beiden gingen in hongerstaking in de kathedraal van Baiona, samen met een groep van 35 sympathisanten. Monzón kreeg ten gevolge van deze hongerstaking een hartaanval.

In 1977 bracht Monzón alle bestrijders van de rechtse dictatuur van de inmiddels overleden Caudillo, Franco, bij elkaar in de legendarische (vijf) ronde tafelgesprekken van Xiberta-Chiberta. In hetzelfde jaar stak Monzón, samen met de ETA-leiders die in het Burgosproces de doodstraf hadden gekregen (maar kort voordien het land waren uitgezet), onverschrokken de Muga (grens) over naar het deel van Euskal Herria waar hij geboren was. In een zinderende velodroom, Anoeta, in Donostia werden ze als helden ontvangen. Monzón voerde het woord, maar hij werd telkens onderbroken door de massa die steeds maar weer scandeerde “ETA Herria zurrekin” “ETA, het Volk staat achter U”!

Monzón stapte in dezelfde periode mee op in de Mars voor de Vrijheid waarbij wel elke dag incidenten met de politie te noteren vielen. In 1979 werd hij, samen met de leiding van Herri Batasuna, opgepakt en opgesloten in de gevangenis van Langraitz. Gipuzkoa ging in staking en de gevangenen kwamen vrij, op één na: Telesforo Monzón die beschuldigd werd van “verheerlijking van het terrorisme”. Als protest begon hij, inmiddels 74 jaar, opnieuw aan een hongerstaking die hem bijna het leven zou kosten. Een maand later kwam hij vrij, nadat hij opnieuw gekozen was in het Spaanse Parlement, ditmaal voor HB-Herri Batasuna.
Op 9 maart 1981overleed Telesforo Monzón in Baiona. Toen de lijkstoet enkele dagen later, richting Zuid-Baskenland reed, werd die in Pasaia, vóór Donostia, tegengehouden door de Spaanse Politie. De kist werd in beslag genomen, in een ziekenwagen overgeladen en onder “escorte” van de Spaanse politie overgebracht naar het kerkhof van Bergara. Spanje vermeed op deze manier dat Monzón in elk dorp als een held zou ontvangen worden, maar het leek nu wel op een Staatsbegrafenis!

01 december 1970

Op 01.12.1970 voerde ETA voor het eerst een actie van “kidnapping” uit. De “kid” was niemand minder dan de Duitse Ere-consul Eugen Beihl. Hij werd in Donostia in een auto gestopt en waarschijnlijk meteen overgebracht naar het laatste dorp van Noord-Baskenland aan de oostgrens met Bearn: Montory. Daar werd hij ondergebracht in ….de pastorij. De bedoeling was hem in te ruilen tegen de ETA-leden die in het Burgosproces dat twee dagen later, op 3 december, de doodstraf riskeerden. De “tussenpersoon” van ETA-kant in deze ontvoeringszaak was pastoor Piarres Larzábal, “Zoro de Sokoa” (*)

Op een nacht toen de leden van de plaatselijke toneelclub naar huis gingen zagen ze een man in pyjama door het dorp lopen: Eugen Beihl! Ze brachten hem terug naar de pastoor met de opdracht wat beter op zijn gasten te letten.

(*) Bij Pastoor Piarres Lárzabal, konden Baskische vluchtelingen uit het Zuiden steeds terecht voor “financiële en administratieve hulp”. Hij werd geboren in Azkaine in 1915. Zijn vader kwam uit Urruña, zijn moeder uit Lesaka (Navarra). Zijn grootvader langs vaderskant was naar het Noorden gevlucht om de Spaanse militaire dienst te ontlopen. Zijn grootvader langs moederkant diende om dezelfde reden de omgekeerde richting nemen! Op 19-jarige leeftijd had hij al een belangrijk theatraal oeuvre bij elkaar geschreven. Na zijn studies in Parijs zag hij van dichtbij de Spaanse Burgeroorlog aan de andere kant van de Muga. Zo werd Aitzol, eveneens priester én schrijver door de Francotroepen opgepakt en gefusilleerd nadat hij bij Lárzabal had ondergedoken gezeten. Na de inval van de Duitse troepen in Frankrijk trad hij tot de Weerstand toe. Dit bracht hem in concentratiekampen in Tsjecho-Slowakije, Polen en Duitsland. Nadat hij in 1943 werd vrijgelaten keerde hij consequent terug naar de “Résistance” en bracht het tot commandant. Na de oorlog keerde hij terug naar zijn parochie Hazparne en naar zijn engagement voor de Baskische Taal. Hij stichtte theatergroepen, werkte mee aan vrijwel elke publicatie in het Baskisch en zelfs aan de stichting van een boerenvakbond in Noord-Baskenland. In 1951 werd hij aangesteld in Sokoa waar hij het witte kerkje bouwde. Maar vanuit zijn parochie ontwikkelde hij een enorme activiteit. Zo verleende hij zelfs steun aan de antikoloniale opstand tijdens de Algerijnse Oorlog. In 1960 was hij één der stichters van Enbata, de politieke beweging die later in het tijdschrift Enbata zou uitmonden. In 1968 stond hij met Telesforo Monzón aan de wieg van Anai Artea, de organisatie die de ETA-vluchtelingen in het Noorden opving na hun vlucht. (Waarschijnlijk kreeg hij toen de sympathieke bijnaam “Zoro de Sokoa”) Ook werd hij lid van Euskalzaindia, de Baskische Academie.

Toen tijdens het beruchte Burgosproces (1970) de Duitse ereconsul Beihl in San Sebastián ontvoerd werd, trad Lárzabal op als tussenpersoon, waarbij hij zich “Minister van Binnenlandse Zaken van een Vrij Baskenland” noemde. Toen later bleek dat Beihl in een pastorie in Zuberoa had gezeten, werd het duidelijk dat “Zoro” er wel eens meer van zou kunnen afgeweten hebben. Intussen waagde hij het niet meer de Muga naar het Zuiden over te steken, uit schrik gearresteerd te worden. Toen Frankrijk ETA-strijders aan Spanje begon uit te leveren, stuurde Lárzabal alle eretekens die hij in de Weerstand verdiende terug naar Parijs.

In 1978 schreef hij: “De strijd die ik met de pen en met het woord voer is ten voordele van ETA. Ik wil hun objectieven bekend maken en verspreiden, maar ik wil ook vechten tegen de vijanden van ETA.” Toen hij in 1979 op de hoogte werd gebracht van de aanslag op zijn vriend “Peitxoto” werd hij het slachtoffer van een blijvende gedeeltelijke verlamming.

Kort vóór zijn dood (op 12 januari 1988) bleek dat de industriëlen uit het Zuiden hun “revolutionaire belastingen” in zijn kerkje kwamen “overmaken”! Ze moesten enkel vragen naar “señor Oxia”.

01-12-2006 om 09:06 geschreven door Natxo