Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
28-12-2007
Zes doodstraffen
Het Proces van Burgos Verdict 28 december 1970
Op 28 december 1970 werd het vonnis tegen de 16 van Burgos uitgesproken met straffen die hoger lagen dan wat het openbaar ministerie had gevorderd: 6 doodstraffen voor Xabier Izko, Teo Uriarte, Jokin Gorostidi, Xabier Larena, Unai Dorronsoro en Mario Onaindia (waarvan er 3 tweemaal de doodstraf kregen, waaronder Jokin Gorostidi) en de rest kreeg 519 jaar opsluiting. De verdedigende advocaten weigerden te ondertekenen. Onder immense internationale druk wijzigde Franco op 31 december de doodstraffen in levenslang. In 1977 kwam het merendeel van de veroordeelden vrij ter gelegenheid van een algemene amnestie.
Het is merkwaardig dat diegenen die in hun discours de veroordeling van het geweld centraal stellen, enkel spreken over het geweld door ETA gepleegd. Het zijn nochtans dezelfden die verantwoordelijk zijn voor het gebruik van geweld ten behoeve van politieke ideeën. (Pernando Barrena, 26 december 2007)
Na drie dagen gezweefd te hebben tussen leven en dood is de schoonmoeder, Natividad Junko, van de Baskische politieke gevangene, Unai González, in de late avond van 25 december 2007, overleden in het hospitaal van Txagorritxu (Alava). De ouders van Unai González, zijn partner en zijn schoonmoeder raakten op 22 december 2007 in een zwaar verkeersongeval betrokken, toen ze op weg waren naar de gevangenis van Teruel om hem te bezoeken.
De politiek van spreiding van gevangenen die de Spaanse regering toepast op Baskische politieke gevangenen, heeft dus opnieuw een slachtoffer gemaakt. Sinds de invoering van deze onmenselijke maatregel in 1989 (en tegen alle internationale rechtsregels in) is dit het 17de dodelijke slachtoffer. Eén dodelijk slachtoffer per jaar.
Na bevestiging van die trieste ontknoping, beschuldigde Askatasuna de verantwoordelijken als moordenaars omdat ze de politieke dispersión, verspreiding, gebruiken om het dodenaantal op te drijven. Het is een geplande politiek, uitgewerkt door de PP en gretig verder gezet door de socialisten van de PSOE, die dit resultaat zoeken: met de karwats de nationalisten te lijf gaan, schuldig of niet schuldig, bloeden zullen ze, tot de dood er op volgt.
Je moet het boek van Gabriel García Márquez: Crónica de una muerte anunciada, Kroniek van een aangekondigde dood, niet gelezen hebben, om te weten wat er in het democratische Spanje gaande is. Ik krijg meer en meer de indruk dat de zo verfoeide Amerikanen, met Guantanamo en Abu Graib, eigenlijk slechts amateurs zijn. Het ziekelijke brein bij uitstek is tegenwoordig het land van sol y sangría. Ze hebben er nog niet aan gedacht die toeristische slagzin te vervangen door: Sol y sangre (bloed).
Noot: de Baskische regering veroordeelt de aanslag in Balmaseda op 24 december 2007, maar veroordeelt ook de precaire toestand waarin families van politieke gevangenen zich bevinden. De Baskische regering verwijt de PSE (Baskische socialisten) en de PP geweld te gebruiken om ideeën van andersdenkenden te onderdrukken (dit is wat zacht uitgedrukt!). Pernando Barrena van Batasuna verklaart zich solidair met de getroffenen van de aanslag in Balmaseda (veel huizen beschadigd.)
In 7K (Zazpika), het weekendblad bij de krant Gara, komen op 26 december 2004 vijf voorbeelden aan bod van families die uitermate te lijden hadden onder de dictatuur en onder het beleid van de zonen van de dictatuur.
Een familie uit Renteria vertelt hoe hun vader, Celestino Gaztelumendi, gefusilleerd werd tegen het einde van de Burgeroorlog. De afscheidsbrief die hij mocht schrijven (onder het alziende oog) en sturen, staat in extenso afgedrukt. Hij eindigt zijn brief met Viva España. Waarschijnlijk was pesten zelfs nog nodig tot aan de dood!
Een andere familie woont in Urbina. Hun ene zoon, Josu Ormaetxea, kwam onlangs vrij na 19 jaren gevangenschap. Een andere zoon kwam om het leven toen de politie in de wijk Morlansin Donostia schietend het huis binnen viel waar het ETA-commando verbleef. Iñaki werd, samen met twee maats, met kogels doorzeefd. Hun kroeg in Urbina is naar hem genoemd en buiten hangt op dat hij door de Politie werd vermoord. Het dorpsplein is versierd met een muurtekening en teksten Eerder dit jaar verscheen een boek over hem, geschreven door een dorpsgenoot en strijdmakker, vanuit de gevangenis waarin hij voor lange tijd zit. De moeder, Blanca Antepara, is een bekende figuur op manifestaties ten voordele van gevangenen. Als je in de kroeg binnen komt, praat ze honderd uit over de strijd en over haar kinderen. Op de expresweg die het dorp een beetje afsneed, staat geen wegwijzer naar Urbina,maar in de verte zie je in de top van het kerkje de Ikurriña wapperen. Niemand van de kazerne van de Guardia Civil in het nabijgelegen stadje durft ze weg te halen.
Verder is er nog Ainara Gorostiagauit Pamplona die onlangs vrijkwam na twee jaar, een maand en week. De beschuldiging van moord was plots weggevallen. Om verlost te worden van de martelingen, vijf dagen op een politiecommissariaat en vier dagen incommunicado in de gevangenis, had ze zichzelf beschuldigd, maar nu bleek dat in Frankrijk al iemand anders meer dan een jaar in de gevangenis zat die de moord gepleegd en bekend had! Nu is het wachten op het proces op beschuldiging van lidmaatschap.
Vannacht, 24 op 25 december 2007, heeft ETA een bom tot ontploffing gebracht voor de zetel van de politieke partij van de Baskische socialistische partij PSE-EE te Balmakeda in Bizkaia. Er zijn geen gewonden.
De aanslag viel gelijktijdig met de Kerstboodschap van koning Juan Carlos, die opriep de krachten te bundelen om ETA te verslaan, en over te gaan tot de grote themas van de staat.
De gerechterlijke afhandeling door de uitzonderingsrechtbank, Audiencia Nacional, van het monsterproces 18/98 is waanzinnig abnormaal. De veroordeling van 47 van de 52 beklaagden tot 525 jaar cel is moeilijk te assimileren. Tweeëndertig jaar na de dood van Franco blijft men ideeën opsluiten en arresteert men iedereen die er een ander mening op nahoudt. Politici vaardigen wetten uit ad hoc, om partijen te illegaliseren, en magistraten vervolgen en veroordelen burgers op de politieke maat van een danse macabre. Er loopt een vreemd en sinister parallellisme tussen wat vandaag gebeurt en een periode die al lang tot het verleden had moeten behoren. Euskal Herria bevindt zich in een gecamoufleerde uitzonderingstoestand, in een verdoken staat van beleg. En wat de zaak nog verergert, is de nalatigheid, de onachtzaamheid en de zorgeloosheid van een politieke klasse die zichzelf heeft geproclameerd als links en democratisch.
Madrid heeft het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen. Het blijft gefossiliseerd en versteend in de greep van de almachtige en bloeddorstige dictator Franco. Een greep waaruit men dacht los te geraken door in 1978 een nieuwe grondwet op te stellen. Het werd een Magna Carta met veel geschreeuw en weinig wol. Er bestaan geen wetten die muurvast vastgeklonken zijn, die voor het leven zijn, alleen (eigen)belangen zijn dat.
Er zijn twee onbetwistbare voorwaarden noodzakelijk om tot vrede te komen: het recht op zelfbeschikking en het dichterbij brengen van politieke gevangen (Euskal Presoak, Euskal Herrira). Deze twee voorwaarden moesten al van bij het begin van het staakt-het-vuren, op 22 maart 2006, op tafel liggen. De opstelling van Izquierda Abertzale en van ETA waren positief met een duidelijke, waarachtige en besliste houding om te ijveren voor vrede. Men moest al van kwade wil zijn, over weinig intelligentie beschikken en een totaal gebrek aan ontvankelijkheid en intuïtie hebben om te twijfelen aan authenticiteit van beide voornoemde partijen. Voor Zapatero zou het een garantie geweest zijn voor het einde van het geweld (ETA was daartoe bereid) en voor een definitieve oplossing van het conflict in Euskal Herria. Het zou de regering van Zapatero voor vele jaren aan de macht geholpen hebben. Maar Zapatero is zwak. Het is geen staatsman. Wie wel verduiveld goed het politieke verloop kon analyseren, was de Partido Popular, die de hetze tegen de onderhandelingen bleef opdrijven tot aan de breuk. De PP is als grote triomfator uit deze debacle gekomen.
De oorverdovende stilte bij de intellectuele klasse ten aanzien van de gebeurtenissen in Euskal Herria is obsceen. Ook de houding van de gematigde nationalisten van de PNV getuigt niet van een grote solidariteit. Ze hebben zich weliswaar aangesloten bij het massale protest in Euskal Herria tegen het monsterproces en tegen het vonnis, maar was dit gemeend? Of gebeurde dit onder sociale dwang?
De aanklachten waren doorgestoken kaart: collaboratie met ETA wordt gekoppeld aan het uitgeven van een krant, aan het beheren van ondernemingen, aan het verspreiden van internationale politieke projecten, aan het oprichten van associaties ten behoeve van steun aan politieke gevangen of aan hun familie, of simpelweg door burgerlijke ongehoorzaam te verdedigen. Als Gandhi nog in leven was, en hij woonde in Euskal Herria, dan hadden ze hem al lang doodgefolterd. Dat is het ware gezicht van het zogenoemde democratische Spanje, het land van de haat.
Op 25 december 2003 valt de Spaanse pers over de Baskische TV heen omdat ze de Kerstboodschap van de Spaanse Monarch niet uitzonden. De onverlaten van de Baskische TV pleegden heiligschennis! Ze spreken niet eens dezelfde taal, waarom zouden ze dan moeten uitzenden? Borbón deed niet eens de moeite enkele woorden Galicisch, Baskisch of Catalaans uit zijn strot te krijgen. PNV-woordvoerder in het Spaanse Congres, Iñaki Anasagasti, zegt dat de toespraak leek op die van La Moncloa, meer dan die van La Zarzuela. Vertaald, betekent dit: Meer op die van de Spaanse Regering dan op die van het Koninklijk Paleis.
Kerstboodschap Bisschop Joan María Uriarte
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Uriarte, vraagt in zijn kerstboodschap op 25 december 2004 dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit omdat hem niet verweten kan worden dat hij het martelen van enkel politieke gevangenen aanklaagt )
De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. We moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede. Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de Paus: Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.
De Franse staatssecretaris van Programmas van Justitiegebouwen verklaart op 24 december 2002 dat het dichterbij brengen van Baskische politieke gevangenen tot de mogelijk behoort, als er binnen enkele jaren in Mont-de-Marsan (Landes) een nieuwe gevangenis gebouwd wordt. De Corsicaanse gevangenen werden kort geleden naar hun eiland overgebracht en we hebben nooit gezegd dat we dit enkel met de Corsicanen wilden doen.
In een persconferentie in Baiona, de volgende dag, analyseerden Maialen Aranbide (Exerat), Battitta Larzabal (Anai Artea) en Jean-François Lefort (Askatasuna) deze uitspraak. Zij vragen zo snel mogelijk een nadere verklaring van de Franse Premier J.-P. Raffarin.
Aranbide: Van de 650 Baskische politieke gevangenen zitten er 110 in Franse cellen en daarbij worden hun rechten geschonden: verwijdering, isolement, (meestal) weigering van voorlopige vrijheid, buitensporige overplaatsingen. Zo zit 80 % van de Baskische politieke gevangenen op méér dan 400 km van EH en 240 van hen op méér dan 800 kilometer, waardoor hun familieleden zich elke week 530.000 kilometer dienen te verplaatsen.
Larzabal: Het objectief is niet de bouw van nieuwe gevangenissen, maar de zoektocht naar een oplossing van het probleem dat in EH woekert. Als er echte goede wil is dan kan dichter bijbrengen van gevangenen morgen al beginnen.
De constructie (hoeveel jaar nodig?) van de nieuwe gevangenis is na een paar uitstellen, nu voorzien voor eind 2008.
Inmaculada Basabe Janire Couceiro Gorka Larrinaga Sonia Marín Iñaki Peña.
De teller blijft lopen. Zapatero zal het halen. Omstreeks 21.00u gisteravond, 22 december 2007, is de Ertzaintza naar aanleiding van een manifestatie, als ondersteuning van de veroordeelden van het proces 18/98, overgegaan tot de arrestatie van nog eens 5 nationalisten. De vijf, zie namen in titel, hadden zich vastgeketend aan de poort van de zetel van de PNV, de Sabin Etxea, te Bilbao.
Noot: in een vorig bericht was er sprake van 709 gevangenen. Dat moest 710 zijn (MarijeFullaondo vergeten bij te tellen). De teller staat nu op 715. Nog 5 te gaan en Zapatero heeft de trieste eer nog repressiever te zijn dan Aznar, en dat wil wat zeggen!
Leden van Etxerat, collectief van families van politieke gevangenen, hebben gisteren, 22 december 2007, aangekondigd dat ze zich vanaf die dag zullen opsluiten in de Catedral del Buen Pastor, kathedraal van de Goede herder, van Donostia-San Sebastián, en dit voor onbepaalde duur. Zij eisen de invrijheidstelling van de zwaar zieke gevangenen, en van die gevangenen die hun straf hebben uitgezeten. Zij eisen hun terugkeer naar Euskal Herria. Zij hopen ook politieke verantwoordelijken en autoriteiten te ontmoeten die zich willen inzetten om een einde te stelleen aan de voortdurende mensonterende folteringen en aan de brutale repressie die Euskal Herria op dit moment teistert.
Met meer dan 50 families zijn de leden van Etxerat, Polentxi Goikoetxea en Ainhoa Iturrioz samengekomen in de hoofdstad van Gipuzkoa om een balans op te maken van het voorbije jaar. Zij klagen aan dat ernstig zieke en terminale gevangenen niet worden vrijgelaten, en zullen moeten wegrotten tot de dood, omdat zij hun idealen niet willen afzweren.
Dit jaar werden 41 nieuwe gevangenen, wegens vermeende banden met ETA, opgesloten met gevangenisstraffen tussen de 20 en 27 jaar. Dit jaar bleven 170 gevangenen opgesloten, ondanks het feit dat ze 3/4 of 2/3 van hun straf hebben uitgezeten. Dit jaar bleven 17 gevangenen in de cel ondanks het feit dat ze hun straf volledig hebben uitgezeten.
Bovendien klagen zij de economische afpersing van familieleden aan die massas geld moeten ophoesten om hun verwanten te gaan bezoeken (soms slechts voor 20 minuten), meer dan 1.000km ver (gevolg van de gevangenenspreiding). Tel daarbij nog de 32 personen die dit jaar in verkeersongevallen betrokken waren, op weg naar of terug van een bezoek, en u weet wat voor ellende de familie wordt aangedaan.
Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil? In de kerstperiode zijn de españolistas meer begaan met de loterij El Gordo en de miljoenen die er aan vasthangen, dan aan menselijk leed. De kranten bulken sinds gisteren, 22 december 2007, uit met de laatste nieuwtjes van El Gordo de Navidad. En op de politieke partijen Partido Popular en de socialisten van de PSOE moet je zeker niet rekenen. Zij zijn de boosdoeners van alle ellende en willen alleen hun machtsposities behouden. Stieren en hazewinden zijn beter af.
Terwijl heel Spanje in de ban is van El Gordo, (de traditionele Kerstloterij met dit jaar een prijzenpot van 2.200 miljoen euro), gaat de Spaanse regering ongestoord verder met arrestaties. Onlangs, op 18 december 2007, werd MarijeFullaondo gearresteerd.Van het partijbestuur van Batasuna blijft alleen nog Pernando Barrena op vrije voeten, 19 zitten opgesloten en 4 werden onder borgsom voorlopig vrijgelaten.
Op het ogenblik dat president José Luis Rodríguez Zapatero in 2004 zijn intrede deed in La Moncloa (regeringsgebouw) erfde hij het maximale aantal gevangenen van 719, verspreid over 91 gevangenissen, waarvan 53 in Spanje. Terwijl Zapatero in 2005 en 2006 nog 109 gevangenen in vrijheid stelde, is met de arrestaties van dit jaar 2007 de teller op 709 komen te staan. Het moet voor de democraten een klein kunstje zijn om in de komende dagen nog 11 nationalisten te arresteren en zo het record van Aznar te breken. Ik twijfel er niet aan dat ze alles in het werk zullen stellen om dit record te breken.
Moeten zij dan niet over de nodige bewijslast beschikken? Neen, het bewijs komt er automatisch nadat er gefolterd wordt (zie het bericht hieronder, over GorkaJoseba Lupiañez).
Boodschap van de familie van Gorka Lupiañez gearresteerd op 6 december 2007
Lluís Maria Xirinachs, overleden op 11 augustus 2007,wasCatalaans priester, senator en werd gearresteerd door de Guardia Civil, omwille van volgende uitspraak: Ik sta aan de kant van ETA. Zij doden soms wel, maar folteren nooit.
De familie van GorkaJoseba Lupiañez Mintegi, gearresteerd door de Guardia Civil op 6 december 2007, heeft een boodschap de wereld ingestuurd:
"Gisteren (17 december 2007) hebben wij een bezoek gebracht aan Gorka en hij zag er bijzonder zwak uit. Aangezien wij willen dat de folteringen, waaraan hij onderhevig was, openbaar worden gemaakt, geven wij hier een kleine opsomming van wat hem is overkomen:
50 à 60 keer per dag een plastic zak over hoofd tot hij de verstikking nabij was
De testikels en de penis werden met een touw afgesnoerd, en er werd zonder ophouden aan het touw getrokken in zoverre dat er bloed uit de penis kwam
Hij kreeg constant slagen op de testikels
Hij kreeg constant slagen op het hoofd
Hij werd tot tegen de verdrinkingsgrens aan ondergedompeld in een bad
Er werd een tuinslang in zijn mond gestopt om zijn buik vol met water te spuiten.
Hij moest op handen en voeten lopen en er werd een stok in zijn aars gestopt, die constant naar binnen geduwd werd
Met een revolver op zijn hoofd werden schijnexecuties uitgevoerd.
Ik moet er niet bij vermelden dat hij de gehele tijd naakt was.
Dat heeft zo 5 dagen geduurd, de totale incomunicado-periode. Een periode waarin niemand weet waar een gevangene zich bevindt en waarin geen enkel contact met de buitenwereld toegestaan is. Commentaar overbodig.
Het politieke proces, voorgesteld onder de mantel van een juridisch proces, heeft op 19 december 2007, bevestigt wat al twee jaar geweten was. Het vonnis was al uitgeschreven voor de start van het proces op 21 november 2005. In november 2007 verscheen in de kranten al de strafmaat toegekend aan elke beklaagde afzonderlijk. De hoge magistraat moest zich zogezegd nog beraden over de strafmaat, maar wat 4 à 5 weken geleden in de kranten verscheen, is exact het vonnis dat op 19 december 2007 werd voorgelezen.
De aanval was eigenlijk al begonnen in 1996 toen, na een furieuze en georkestreerde mediacampagne, de eerste verdachtmakingen gelanceerd werden tegen Herri Batasuna. De voltallige directie werd veroordeeld en opgesloten. Dit was zonder voorgaande in Europa. De socialisten (PSOE), waren toen aan de macht. Een paar jaar later, toen de PP de macht overnam, werd de repressieve strategie agendapunt nummer 1 voor de regering. Ideeën, initiatieven, sociale en politieke activiteiten werden gecriminaliseerd. Onder impuls van magistraat Baltasar Garzón werd vanaf dit moment de filosofie van het netwerk uitgetekend. Personen en organisaties die hetzelfde doel nastreefden als ETA (zelfbeschikking) werden beschouwd als het netwerk van ETA. De finaliteit was al die personen en organisaties buiten de wet te stellen. Het motto Todo es ETA, ze zijn allemaal van ETA, moest juridische stappen en veroordelingen vergemakkelijken. De impuls van deze strategie was louter politiek: de sacrosancte eenheid van het grote Spanje vrijwaren. De processen die gevoerd werden, waren generaliserend: ze handelden niet over specifieke delicten, maar over algemeen vooringenomen stellingen die tot doel hadden een bepaalde socio-politieke gemeenschap te straffen. Als klap op de vuurpijl werden die processen gevoerd voor een uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, opvolger van het Tribunal de Orden Público onder Franco. De Audiencia Nacional hanteerde eigen normen over de rechtstaat, en dit met goedkeuring van de uitvoerende macht. Verklaringen afgelegd onder de vreselijkste folteringen werden met de mantel van de macht bedekt en op de koop toe als wettelijk bewijsmateriaal aanvaard. Vreemde zaken zijn er in de rechtszaal gebeurd. Meerdere malen werd het recht op verdediging geschonden. Vanaf het begin werd een rechtsprocedure naar eigen goeddunken gehanteerd, de vooringenomenheid van het Hof lag er vingerdik op, personen die rechtstreeks met het onderzoek betrokken waren, werden onder hevig protest van de verdediging toch als deskundigen opgeroepen, bewijslast (vooral ten ontlaste) verdween, documenten waren onvolledig, 100.000 documenten, waarvan de verdediging niet in kennis werd gesteld, werden op de rol geplaatst, meermaals werd aan de beklaagden of aan de verdediging het woord ontnomen, de vertalingen van het Euskara naar het Castilliaans brachten totaal verkeerde interpretaties aan het licht, tegenstrijdige verklaringen waren schering en inslag, authentieke documenten die verdwenen waren, werden vervangen door al dan niet gemanipuleerde kopieën, vreselijke verhalen van folteringen, werden door het Hof als niet ter zake weggewuifd
Op 19 december 2007, dag van de uitspraak, kon de Spaanse regering (socialisten!) het niet nalaten nog eens met groot machtsvertoon uit te pakken voor de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, in het Casa de Campo: de onmiddellijke omgeving was afgegrendeld door een zwarte (toepasselijke) meute van politieagenten, te paard, in overvalwagens, in uniform, in burger. De Guardia Civil hield een overkoepelend oog in het zeil.
Lakua klaagt aan dat ideeën worden opgesloten
Het moet al bijzonder erg zijn als de gematigde Baskische regering vanuit Lakua (de Baskische Wetstraat 16) op 20 december 2007 de stem verheft.
De Minister van Justitie van de Regering van Lakua, Joseba Azkarraga, heeft de gerechtelijke uitspraak als volgt getaxeerd: De interpretatie van de wet is op een ontstellende manier verdraaid en verkeerd voorgesteld, enkel en alleen om op een onrechtvaardige wijze aan burgers hun vrijheid te ontzeggen. Bovendien baseerde het vonnis zich op een politieke premisse, die ervan uitgaat dat, Todo es ETA, alles is ETA. De uitspraak brengt de democratie een zware klap toe, en de Spaanse regering kan niet blijven zwijgen als ze ziet dat strafwetten en de interpretatie ervan zo manifest de nek worden omgewrongen. De tripartiete in onze Baskische regering is ervan overtuigd dat de (uitzonderingsrechtbank) Audiencia Nacional, doorheen het langdurige proces, op een verontrustende manier, de eis naar voldoende bewijslast heeft genegeerd. Een schoolvoorbeeld daarvan is het vermoeden van onschuld. Op geen enkele ogenblik is dit democratische rechtsprincipe aan bod gekomen. De Spaanse regering legt ons een nieuwe juridisch-strafrechterlijke terminologie op, afgeleid van een manifeste en nefaste politieke druk die een tabula rasa gemaakt heeft van het strafrecht. Hoe ver zijn zij nog in staat te gaan, als zelfs ideeën worden opgesloten?
De onafhankelijkheidsbeweging reageert
Dit was geen juridisch vonnis, maar een politieke beslissing. De Spaanse regering heeft de pen vastgehouden die het vonnis neerschreef. Een politieke beslissing van meedogenloze straf en brutale repressie ten aanzien van de onafhankelijkheidsbeweging, aldus verklaarden Karmelo Landa en Mikel Etxaburu in de loop van de avond van 20 december 2007 te Bilbao. De Spaanse regering heeft geopteerd voor een brutale repressie, die niet uitgetekend werd in de tribunalen, maar in de meest obscure hoeken van deze perfide regering, onder de leiding van Zapatero en Rubalcaba. Deze aanslag op de onafhankelijkheidsbeweging was trouwens niet mogelijk geweest zonder de medeplichtigheid van de PNV.
ETA bereikte haar hoogtepunt en kende haar grootste succes met de aanslag op Carrero Blanco.
In heel de stad San Sebastián is geen fles "Codorniú" (champagne) meer te vinden. Overal wordt gevierd, nadat de staatsradio het bericht omgeroepen heeft dat Almirante Carrero Blanco, Spanje's eerste minister, door Baskische "terroristen" vermoord werd. Na de "uitschakeling" van Carrero Blanco kon ETA op heel veel sympathie in Spanje rekenen.
De dauphin van Franco, voorbestemd om de dictatuur voort te zetten na de dood van de Caudillo, is niet meer. Het hart van het Franquisme is geraakt. "Operación Ogro", (operatie monster, kannibaal, menseneter), een technisch hoogstandje van ETA, doet de hoop ontluiken op een spoedige liberalisering van het regime. Na de aanslag op Almirante Carrero Blanco werd duidelijk dat het Franco-tijdperk op zijn laatste benen liep.
De uitslag van het vonnis was eigenlijk al voor het proces van start ging, op 21 november 2005, zo goed als bekend. De beklaagden moesten kost wat kost veroordeeld worden. Schendingen van de rechten van de verdediging bij de vleet, gemanipuleerde bewijslast of bekentenissen afgelegd onder foltering, waren voor het Hof van geen tel. De politieke uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional zou een uitspraak doen, die in de lijn lag van wat het politieke establishment van de Partido Popular in grote mate en van de PSOE (socialisten) in mindere mate hadden gevraagd. Het is nu zover. De uitzonderingsrechtbank had echter het vonnis niet afgewacht, want op 30 november 2007 was het bevel gegeven om over te gaan tot de arrestatie van 46 beklaagden op de 52, waarvan er nu al 35 in de cel zitten.
Op het ogenblik dat de voorzitster, Angela Murillo, aanstalten maakten om hert vonnis voor te lezen, sprongen de beklaagden recht en met opgegeven vuist zongen zij uit volle borst het Eusko Gudariak, het lied van de Baskische soldaat. Sommige beklaagden sprongen zelfs op de banken. Angela Murillowas in alle staten, zoals wel meer gebeurde tijdens het proces zelf, en liet woedend de beklaagden de zaal uitzetten, onder een hysterisch geschreeuw: "Fuera, fuera en cállese, cállese", Buiten, buiten en hou jullie mond, hou jullie mond. Op het moment dat de beklaagden verwijderd werden, stonden nu de sympathisanten in de zaal recht, applaudisseerden en riepen: Gora Euskal Herria askatuta, Leve vrij Euskal Herria.
Het Verdict
Van de 52 beklaagden werden er 47 veroordeeld tot gevangenisstraffen tussen de 2 en de 18 jaar, samen goed voor 525 jaar. Vijf werden er vrijgesproken.
Volgens het vonnis zijn KAS en EKIN veel meer dan satellietorganisaties. KAS bestaat volgens het vonnis uit een volks- en mediatiek front van ETA, en EKIN is niets anders dan KAS, maar dan verkleed onder een mantel van wettelijkheid. Murillo ging zelfs zover hen de ingewanden en het hart van ETA te noemen.
Voor XAKI had Murillo de omschrijving internationale arm uitgevonden. Het bewijs hier voor samenwerking met ETA was dat leden van Herri Batasuna als vertegenwoordigers optraden.
De Fundación Joxemi Zumalabe werd ook van samenwerking beschuldig, omdat zij de burgerlijke ongehoorzaamheid als alternatief voor de gewapende strijd hadden gepromoot.
In oktober 1998 vond een grootschalige politieoperatie plaats in verscheidene dorpen van Baskenland. 200 politieagenten arresteerden een dertiental leden van Gestoras Pro-Amnistia en de bankrekeningen van deze organisatie werden geblokkeerd. Er vonden meerdere invallen plaats in de kantoren van Gestoras waarbij al het aanwezige materiaal werd meegenomen. Gestoras Pro-Amnistia bestaat sinds 1977 en is opgericht als organisatie die zich inzet voor de vrijlating van Baskische politieke gevangenen. Gestoras ondersteunt de gevangenen op vele manieren, humanitair, juridisch en politiek. Garzón stelt, zoals gewoonlijk zonder zijn stellingen te bewijzen, dat Gestoras namens ETA "de controle over het gevangenencollectief van ETA uitvoert (...), de discipline binnen het collectief in stand houdend". Verder maakt Gestoras het door de voortdurende aandacht die zij schenkt aan de rechten van de gevangenen makkelijker voor ETA om nieuwe leden te verwerven. Dit geldt ook voor de campagne Alde Hemendik, gericht op het vertrek van de Spaanse gewapende macht uit Baskenland. Volgens Garzón is dit een strategie, bedacht door ETA om te doen alsof er een politiek probleem bestaat dat de gewapende strijd zou kunnen legitimeren. Kort na de politieoperatie gaven vertegenwoordigers van Gestoras een persconferentie. Daarin toonden zij aan dat Gestoras een legitieme beweging is met een transparante werkwijze die op legale en democratische wijze haar doel probeert te bereiken. Gelijktijdig met de inval in de kantoren van Gestoras werd een inval gedaan in het advocatenkantoor dat meestal voor Gestoras werkt in Hernani. Ook hier werden alle computers in beslag genomen. De advocaten hebben woedend bezwaar aangetekend. De meeste zaken die zij voeren, voeren ze tegen Garzón zelf. Garzón krijgt nu wel een heel interessante blik in de keuken van zijn opponenten. Later heeft Garzón toegegeven dat hij niet zomaar een inval in het advocatenkantoor had mogen doen. De computers weigert hij echter tot op de dag van vandaag terug te geven. Twee weken na de invallen vragen vertegenwoordigers van Gestoras Pro-Amnistia naar de status van hun organisatie: is die nu wel of niet legaal? Het antwoord komt pas op 19 december 2001: Garzón verklaart Gestoras Pro-Amnistia illegaal. Er wordt een nieuwe organisatie, Askatasuna genaamd, opgericht. Eind januari 2002 verklaart ook Askatasuna illegaal.
Na de aanslagen op de WTC-torens in New York stelt de Europese Unie, in reactie op die aanslagen, een lijst op van Europese terroristische (?) organisaties. Spanje is in zijn nopjes. In het verleden verhinderde Spanje dat de internationale gemeenschap zich met het Baskische conflict zou bemoeien. Nu het tij gekeerd is, wil men niets liever. Men doet er alles aan om van ETA (en alles wat Spanje onder ETA verstaat) een Europees probleem te maken. Op de lijst van terroristische organisaties die door de EU wordt vastgesteld, wordt ETA opgenomen. Er komt zelfs een verklarende nota bij die zegt dat de organisaties KAS, Xaki, Ekin, Jarrai-Haika-Segi en Gestoras Pro-Amnistia onderdeel van ETA vormen. Internationale erkenning van Garzóns theorie! Gestoras Pro-Amnistia start een procedure in alle lidstaten. Hoe kunnen ze nu als terroristische organisatie worden beschouwd als een onafhankelijke rechter dit nog niet eens heeft vastgesteld? Dit geldt ook voor alle andere organisaties (met uitzondering van ETA zelf) en in nog veel sterkere mate voor Segi. Deze jongerenorganisatie is nog niet eens bij wijze van voorlopige maatregel verboden verklaard. Intussen is ook Askatasuna op de lijst geplaatst. De Europese lijst bevat ook een aantal individuen: naast vier mensen uit Saudi-Arabië, drie uit Libanon en eentje uit Koeweit zijn dat eenentwintig Basken. Het moge duidelijk zijn welke groepering volgens de EU het grootste gevaar voor de wereldvrede is.
Bron: Nieuwsbrief Baskenland Informatie Centrum, nr. 13
Een nucleaire centrale die nooit in werking werd gesteld
Central Nuclear de Lemoiz-Lemóniz De eerste aanslag
18 december 1977
De nucleaire centrale van Lemoiz-Lemóniz is een centrale die nooit in werking werd gesteld, als gevolg van de heftige strijd van het Baskische volk tegen dit geldverslindende en milieuverwoestende project. Het project was gelegen in Lemoiz, een Baskische gemeente in Bizkaia.
De Diputación de Vizcaya viel voor de charmes (geld?) van elektriciteitsgigant Iberduero (nu Iberdrola) en veegde alle pleidooien en argumenten contra van de gemeentehuizen en de inwoners van tafel. Op dat moment kwam ETA op de proppen, met enorme steun van de bevolking. De eerste aanslag gebeurde op 18 december 1977 toen een commando een post van de Guardia Civil die de centrale bewaakte, aanviel. Eén van de Etarras, David Álvarez Peña raakte zwaar gewond en overleed aan zijn verwondingen een maand later.
Artikel van Daniel C. Bilbao Gara 16 december (vrije vertaling)
Hoelang denkt u dat verdrukte volkeren de repressieve politiek en de centralistische en totalitaire beslissingen zullen blijven ondergaan?
Het lijkt onwaarschijnlijk. Een kakkerlak kan negen dagen leven zonder kop, maar nadien sterft hij van honger. Het is merkwaardig dat het fascistische Franquisme nu al jaren zonder kop verder leeft, en bovendien in goede gezondheid verkeert. Dat moet wel een heel sterke kakkerlak zijn.
Natuurlijk is de trieste Europese Assepoester aan het instorten. Met honderdduizenden schreeuwen ze tegen de Staat dat ze geen Spanjaarden zijn en er ook geen willen worden. Een door Franco aangestelde monarch, met achter zich het wakende argusoog van militairen en een karavaan van Franquistische hoerenkinderen (hijos putativos), bevestigen die lamentabele aanblik.
Spanje doet een democratische knieval aan de voet van de doodkist van de Generalísimo, prostitueert zich met de gewetenloosheid van Aznar en met de inschikkelijkheid van de PSOE. Spanje laat de vernietigende akkoorden van kracht blijven en zet ongehinderd de fascistische concepten verder: de antiterroristische wetgeving, de repressieve strategie en de oorlog tegen de Basken. Waar denkt u dat Spanje heengaat?
Niets houdt Spanje tegen. Alles mag en kan. Het maakt Spanje niet uit naar welke afgrond de bevolking geleid wordt. Het wil één, groot en vrij (España Una, Grande, Libre) blijven, omdat dit het mandaat van hun Führer was. Het kan rekenen op de politieke partijen, de schoothondjes, maar wel Deense doggen worden als het om geld en macht gaat.
Spanje doet de wereld kond dat het recht op imponeren, zoals dat vanuit Madrid gevoerd wordt, het recht op zelfbeschikking van een volk overstijgt. Nochtans heeft Spanje het Internationale Pact voor Burgerlijke en Politieke Rechten, goedgekeurd door de UNO op 16 december 1966 en van kracht geworden op 23 maart 1976, geratificeerd. In de preambule staat, naast anderen zaken, geschreven: De vrijheid, de rechtvaardigheid en de vrede in de wereld heeft als basis de erkenning van de inherente waardigheid van alle leden van de humane familie en van hun gelijke en onvervreemdbare rechten. Het ideaal van een vrij mens, genietend van zijn burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten, vrij van angst, ellende en armoede, kan niet gerealiseerd worden als er geen voorwaarden voorzien worden om die rechten te garanderen. Spanje spuwt iedere dag op het document dat heeft ondertekend, zijn waarachtig wezen tonend. Waar denkt u dat Spanje heengaat?
Spanje neemt het besluit om het vredesproces met de Basken, via onderhandelingen, te kelderen. Een andere oorzaak is de door Spanje gedwongen afwezigheid van Izquierda Abertzale in de kiesverrichtingen (verboden politiek partijen). De strategie van Spanje laat niet de minste ruimte voor wie de voorstellen van Anoeta, Ustaritze en Anaitasuna op tafel wil leggen. Waar denkt u dat Spanje heengaat?
Spanje vult stelselmatig de gevangenissen met opposanten. Zijn er wel genoeg gevangenissen? Waar denkt u dat Spanje heengaat? Denkt u werkelijk dat een monarchie, de pispaal van een onderdrukt volk, nog lang steun zal krijgen? Denkt u dat de drang om te imponeren en te onderdrukken de wil van de republikeinse en democratische volkeren kan blijven negeren? Hoelang nog denkt u dat verdrukte volkeren de repressieve politiek en de centralistische en totalitaire beslissingen zullen blijven ondergaan? Hoelang nog zullen zij hun wil ondergeschikt maken aan de machtswellust van een hoop plutocraten, heerschappen van het grote Kapitaal en van de Macht?
Het volk zwijgt voorlopig nog, maar waarheen leidt het ons als rechten worden genegeerd, als partijen worden verboden, als opposanten worden opgesloten? Die bananenmonarchie heeft geen toekomst. De foetus van de toekomst zit niet in de buik van de Españolisten.
Op 7 februari 2007 heeft Batasuna een nieuw voorstel tot politiek akkoord ingediend om uit de impasse te geraken. De vertegenwoordigers in de onderhandelingscommissie van Batasuna, Arnaldo Otegi, Xabi Larralde, Arantza Santesteban en Rufi Etxeberria hebben hun voorstel toegelicht om het politieke conflict te overstijgen. De voornaamste bepalingen:
Vertrekkende van de actuele politieke en institutionele realiteit, wil Batasuna de mogelijkheid benutten om een nieuw politiek raamwerk voor Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa aan te bieden: in juridische termen uitgedrukt zou dit de politieke autonomie zijn.
Na de oprichting van dit nieuwe statuut, de politieke autonomie, zouden de burgers van de vier herrialdes (provincies) bevoegd worden om vrij over hun politieke en institutionele toekomst te beslissen. Het referendum zowel in Euskadi als Nafarroa is bindend, zelfs als daar uit zou blijken dat een meerderheid voor onafhankelijkheid kiest.
Gelijktijdig met de uitwerking van dit politiek statuut moet kom af gemaakt worden met de oude annexionistisch schemas, en moet de relatie van het gebied Vasco-Navarra geoptimaliseerd worden, zowel in termen van respect als in termen van democratische wil.
Alle obstakels die een duurzame vrede tot nu toe in de weg stonden, moeten verdwijnen door de multilaterale dialoog onmiddellijk terug op te starten.
Natuurlijk wordt Iparralde (Frans-Baskenland) niet opgeheven. De Franse regering kreeg een gelijkaardig voorstel om ook de 3 herrialdes van Iparralde dit nieuwe statuut, de politieke autonomie, toe te kennen.
Anaitasuna
Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
1. Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
2. De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro, een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat: Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
Méér dan 100 personen uit de Baskische culturele wereld ondertekenden op 17 december 2003 in Andoain een manifest waarin ze aan de gewapende organisatie ETA een bestand vroegen. De tekst werd voorgelezen door Txema Auzmendi, jezuïet en journalist bij Egunkaria tot aan de sluiting van de krant (waarbij hij werd gearresteerd en gefolterd). Hij werd daarin begeleid door o.a. een lid van Zutik (José Iriarte Bikila) en de zangers Peio en Pantxoa die al enkele keren optraden op de Vlaamse Baskenavonden van Flik-Flandriatik Ikastolentzat, ten voordele van de Baskische Scholengemeenschap in het Noorden (waar de bezetter Frans spreekt )
Ook José Luis Alvarez Enparantza, Txillardegi was aanwezig. Hij was één van de stichters van ETA, eind jaren 50 en vond daarna jarenlang onderdak in ons land. Toen moesten de dodelijke aanslagen nog beginnen . (Later, bij de vervolging van de leiding van Herri Batasuna, zat ook zijn zoon, Joseba Alvarez, een tijdje bij ons.)
Wij zijn Basken en we houden van de Baskische Taal. We dromen van een beter, pluralistischer en vrijer Baskenland, aldus (een gedeelte van) de tekst van het manifest. Ze vergaten niet de grote aanvallen aan te klagen die het Baskische Volk, de cultuur en de Baskische Taal moeten ondergaan vanuit de Franse en de Spaanse Staat. Wij willen verder gaan en daarom zijn we hier, ten voordele van een bestand in de hoop dat die op een wapenstilstand zal uitdraaien.
Eén dag na het publiceren van een communiqué, gaat ETA opnieuw over tot de actie. De Asociación de Ayuda en Carrereta, wegenhulp, kreeg omstreeks 00.30u een telefoon dat een bom geplaatst was voor het gerechtgebouw van Sestoa. De bom, voorzien van 2 à 3 kg explosieven, is omstreeks 01:00u geëxplodeerd.
Er zijn geen slachtoffers, maar wel behoorlijk wat materiele schade.
Het ogenblik was goed gekozen. De straten in Baiona zagen zwart van het volk, dat kerstinkopen deed. Daartussen honderden en honderden Ikurriñas. Gisteren, 15 december 2007, werd voor de eerste maal massaal de roep naar autonomie voor Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland) beantwoord. De vele honderden manifestanten deelden gretig pamfletten uit aan de massa kooplustigen.
De 1000 à 2000 manifestanten waren vertrokken aan de Place des Basques om te verzamelen voor de eindtoespraken op de esplanade voor de zetel van de Algemene Raad voor de Pirineos Atlánticos. De slagzinnen Autonomía oraintxe (Nu direct, autonomie) en Liberté pour le Pays Basque (vrijheid voor Baskenland) waren niet uit de lucht. Bij het binnenkomen van Baiona Ttipia, Petit Bayonne, was over de gehele breedte van de weg een spandoek opgehangen met de foto van Nicolas Sarkozy en de tekst: Le Pays Basque ça n'existe pas! (Baskenland bestaat niet). De massa verpletterde figuurlijk Sarkozy, onder het scanderen van: Admettez que le Pays Basque existe! Autonomia! (Sta toe dat Baskenland bestaat! Autonomie!)
