De reacties vanuit Spanje mogen hysterisch genoemd worden. De editorialisten zijn bijzonder ongerust dat Zapatero niet of te zwak zal optreden. Aanleiding is het Plan Ibarretxe dat door Batasuna gesteund wordt en goedgekeurd werd in het Baskische parlement op 30 december 2004 met 39 pro en 35 contra.

De krant “La Razón”, zowat het ergste wat er dagelijks in de Spaanse kiosken verschijnt, maar desalniettemin door zéér veel mensen gelezen wordt, schrijft: “Het ergste wat een natie over zich heen kan krijgen is een zwakke regering.” Luis María Anson heeft het over de Spaanse regering Zapatero die de raad krijgt meteen naar de televisie te stappen en te zeggen dat het Plan Ibarretxe snel voor de vertegenwoordiging van het vrije Spaanse Volk, het congres komt.” “De regering zal geen illegaal referendum tolereren die georganiseerd wordt in een deel van Spaanse territorium.”

“ABC” spreekt over “parlementair terrorisme”!
“El Mundo” is eveneens ongerust. “Ibarretxe en ETA dagen de Staat uit. Zapatero moet die verdedigen.”
“El País” reageert rustiger en roept op tot kalmte. “De acties van de linkse nationalisten zijn gevaarlijker voor de Baskische Lehendakari dan voor de Staat. Arnaldo Otegi zorgde ervoor dat Ibarretxe met open mond (van verbazing) kwam staan”. El País zegt dat de leider van de illegale Batasuna-partij het licht op groen zette voor een spoedige dood van het Plan Ibarretxe. “De Lehendakari wist dat hij met vuur speelde en nu heeft hij zijn handen verbrand. Hij zal zich méér moeten compromitteren dan hij van plan was.”
Een ander geluid komt van de Catalaanse “La Vanguardia”: “Ibarretxe zal, indien het Plan door Spanje wordt afgewezen, in een geprivilegieerde situatie de autonome verkiezingen van mei kunnen aanvatten en in de beker met de stemmen van de illegale Batasuna-partij kunnen grabbelen.”
De PNV-krant, “Deia” beseft dat de weg die gevolgd moet worden complex zal zijn, maar de krant vermijdt duidelijk interpretaties over het objectief van de linkse nationalisten. “Berria” de enige Baskischtalige krant die de door Spanje gesloten krant “Egunkaria” opvolgde, weet dat Ibarretxe en (de regeringspartijen) PNV, EA en EB met risico zullen moeten spelen. En dan ook nog op het terrein van de oplossing van het conflict.”
“El Diario Vasco” staat verstelt van het zelden geziene manoeuvreertalent van de linkse nationalisten. “Ze hebben zich opgeworpen als de beslissende scheidsrechters van de situatie.”
“Diario de Noticias” (een zéér leesbare krant uit Navarra) zegt dat de bal in het kamp van de linkse nationalisten blijft liggen. Zij komen ook met de mogelijkheid dat ETA binnenkort met een bestand komt.
Een positieve stem komt, zoals verwacht werd, vanuit Catalonië en meer bepaald van de partij Esquerra Republicana de Catalunya (ERC). Marina Llansana stelt vast dat de lijn die Batasuna onlangs in de velodroom, Anoeta, uitzette, wordt bevestigd en verder gezet. Josep-Lluís Carod-Rovira, het “gezicht, van ERC feliciteert de Baskische Lehendakari met het behaalde resultaat. Carod-Rovira ging begin januari in Perpignan (Noord-Catalonië) “praten” met de ETA-leiding. Als ‘tegenprestatie’ kondigde ETA een staakt het vuren af in Catalonië. In Spanje werd hij (politiek) gelyncht en hij moest aftreden als “conseller en cap” (eerste minister) van de Catalaanse Regering die er dank zei hem gekomen was. ERC vraagt zelfs aan president van de Catalaanse “Generalitat”, Pasqual Maragall, het Plan Ibarretxe “niet in vraag te stellen.”
Artur Mas, voorzitter van CiU, meent “dat de goedkeuring van het Plan Ibarretxe de Spaanse regering verplicht is samen te gaan zitten en te onderhandelen. De PSOE zal niet 100 % akkoord gaan, maar de partij kan niet op haar standpunt blijven.”

In de provincie Araba-Alava is Ramón Rabanera voorzitter van wat wij de “Bestendige Deputatie zouden noemen, maar in Baskenland heeft ze véél meer macht dan bij ons. Rabanera is eigenlijk een verschrikkelijke figuur. Nu beweert hij dat als Statuut zal verbroken worden Alava vrij zal zijn van het woord dat ze in 1976 gaven! “In Alava is er geen meerderheid voor het Plan en het dus geen enkele waarde heeft. Het Plan is erdoor geraakt met de stemmen van een illegale partij die de politieke vleugel van ETA is.”

Batasuna blaast zelf verzamelde in Iruñea-Pamplona waar alle bekende gezichten op de foto komen. De groep klaagt de houding van de Spaanse en Franse regeringen aan en hun slechte wil om de bezorgdheid van het Baskische Volk, om het conflict op te lossen en vrij te worden, blijft tegenwerken. Verder eisen ze dat alle rechten van vertegenwoordiging en politieke activiteit gegarandeerd worden. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de PSOA en de PP en hun “partijenwet” die ze samen goedkeurden en waar de PSOE nu mee zit.

31-12-2006 om 09:10 geschreven door Natxo  

Omstreeks 09.00u vanmorgen is op de Terminal 4 van Barajas een autobom ontploft. Er zijn een paar lichtgewonden en veel materiele schade.

De aanslag werd aangekondigd vanuit een telefooncel naar het nummer 112 van de spoeddiensten SOS-Deiak van Guipúzcoa. Bij een tweede waarschuwing zei een persoon in opdracht van ETA te bellen.

30-12-2006 om 15:04 geschreven door Natxo  

Haalt Inaki de Juana Chaos het einde van het jaar?

De geneesheren van het “Hospital Doce de Octubre” te Madrid verklaren dat sommige van de organen op ieder moment kunnen stoppen met functioneren. Dat verklaarde Estanis Etxaburu, woordvoerder van Etxerrat, op 27 december 2006.
De politieke gevangene is al aan zijn derde hongerstaking toe. De eerste was in 1999. De tweede startte in augustus 2006 en duurde 63 dagen en bij de laatste staat de teller op 30.12.2006 op 54 dagen.
Hij wordt soms tot 12 uur per dag aan handen en voeten vastgebonden om hem gedwongen voeding toe te dienen via een neussonde. Tijdens die periode kan hij niet anders dan onbeweeglijk blijven liggen. Dit is een schrijnend verhaal van naastenliefde uit het christelijke Spanje.

30-12-2006 om 08:57 geschreven door Natxo  

Hallucinante wansmaak van een gedegenereerde elite.

Torturaren Aurkako Taldea (TAT, de organisatie die telkens met verslagen van de doorstane folteringen komt) en de moeder van Amaia Urizar komen voor de pers met het geschreven verhaal (5 bladen) van de doorstane foltering die Amaia onderging in 2004.

“Je bent erbij, meisje” zeiden ze in de auto. “Het maakt ons niets uit. Wij weten toch alles. Maar jij moet het wel vertellen en dat kan op twee manieren: de goede en de slechte.” “In Madrid wierpen ze zich meteen op mij en werd op een gewelddadige manier aan mijn armen getrokken. Ze hadden kappen over het hoofd. Ik riep dat ze me moesten loslaten, maar ze schreeuwden: Zwijg, hoer! Ik zag hoe één van hen zijn broek en onderbroek op de schoenen had hangen. Hij kwam naar me toe en zei: Nu gaan we de vriendin van de chef eens naaien. Hij schuurde met zijn lichaam tegen me aan. Hij vroeg: wat zeg je tegen je vriend als je bezig bent? Gora ETA? We gaan je allemaal pakken en je zal ervan kotsen, want we zullen het niet op een fijne manier doen. Buiten aan de deur staan er nog een aantal hun beurt af te wachten. Ze slingerden me allerlei verwijten naar het hoofd: hoer, leugenaarster, slet! Ze trokken me de plastic zak over het hoofd die ze langs achter opspanden. Eerst kreeg ik het nog even warm en ik zweette, maar ik werd heel draaierig en probeerde de zak met mijn tanden stuk te bijten. Als ik dan even adem kreeg, sloegen ze met de open hand tegen mijn oren. Ik werd heel erg moe en moest bijna overgeven. Daarop zei één van hen “Als je overgeeft, eet je het meteen weer op.” Plots begon ik op de muren beelden te zien die bewogen. Ik dacht dat ik gek werd. De cel werd groter en dan weer kleiner. De grond begon zelfs te bewegen. Toen ze me naar een ander vertrek brachten, hoorde ik stromend water. Ik weet niet of het door de schrik kwam, maar ik begon te plassen. De ene begon te lachen terwijl de ander kwaad werd en dreigde dat ik de hele kamer met mijn tong moest schoonlikken. De kraan werd dichtgedraaid en ik moest een paar stappen vooruitzetten. Toen ze me de blinddoek afdeden, stond ik voor het bad. Ik had de handen op de rug gebonden. Ik wist wat me stond te gebeuren. Er kwamen twee anderen binnen en ze trokken me ruw aan de haren voorover tot ik met mijn hoofd in het water zat. Ik voelde dat ik ging verdrinken, maar ik kon er niet uit. Het water kwam door mijn neus en mond naar binnen en ik werd duizelig en zonder krachten. Het maakte hen allemaal niets uit en ze bleven maar namen noemen, maar ik kreeg niet eens de kans om te antwoorden. Ik kreeg enkel af en toe de kans om even een moment te ademen. Ik dacht het er nooit levend van af te brengen. Als ze me wilden doden dat ze het dan maar meteen deden. Ze deden me de blinddoek weer voor en brachten me naar de gerechtsdokter . De man liet even zijn identiteitbewijs zien en vroeg of ik slecht behandeld was en ik zei snikkend van niet. Ik zei dat hij eens naar mijn ogen moest kijken want daar had ik kwetsuren, maar hij zei dat het niets was en dat ze waarschijnlijk enkel geïnfecteerd waren door het bad. Stel je voor! Eerst vroeg hij of ik mishandeld was en dan zegt hij dat het door het bad komt! Dan lieten ze me weer foto’s zien tot ik er moe van werd. De man die de chef leek te zijn werd heel kwaad en zei “hoer, slet, je hebt hier nog niks geleerd!” Ik zei dat het me niks uitmaakte en dat ze me maar een kogel door het hoofd moesten schieten. Ik kreeg opnieuw de blinddoek om en hij zei dat het spelletje nu over was. Hij schoof de blinddoek even naar boven en liet me een revolver zien. Ik was zo bang dat ik dacht dat ze me gingen doodschieten. Ze vroegen me lachend of ik de revolver in de handen wilde pakken om te zien of ik ballen had zoals mijn broer en mijn vriend en zou schieten. Daarop noemden ze me “vuile verraadster”. Ik voelde de loop van het pistool tussen mijn benen en één van de Guardia Civiles fluisterde dat ik niet moest bewegen. Ik weende en begon ter roepen en wild te bewegen en ik probeerde mijn benen tegen elkaar te houden maar dat ging niet omdat mijn voeten aan de stoelpoten waren vastgebonden. Met één hand trok hij mijn tanga uit en met de andere wreef hij met de revolver. Toen ik riep dat ze me met rust moesten laten begonnen ze weer op mijn oren te slaan. Ze riepen dat ik stil moest zijn omdat de revolver geladen was en er een kogel kon afgaan. De anderen schaterden en riep “hoer” en “slet” en “je gaat het nog fijn vinden”. Daarop staken ze de loop van de revolver in mijn vagina waarbij ze weer vroegen wat ik tegen mijn vriend zei als hij dat deed “Gora ETA”? Ik kon niet meer stoppen met wenen, maar had geen kracht meer om te roepen. Ze schoven de loop op een heel gewelddadige manier naar binnen en naar buiten en hij riep “je zal geen kinderen meer krijgen want ik ga er een kogel inschieten”. Ze bleven maar met die revolver schuiven terwijl een andere heel ruw mijn borsten bepotelde. Ik voelde het koude metaal in mijn vagina en weer zeiden ze dat ik stil moest blijven want als er een kogel af ging was het mijn schuld. Het bleef maar duren tot ik plots (“geestelijk”) kon vluchten. Ik was opeens tussen bekenden en vrienden die mij beschermden. Maar dan begonnen ze weer ruw met die revolver. Dan lieten ze me weer de foto’s bekijken. Ze zegden me voor uit welk dorp ze kwamen en waarvan ze wilden dat ik ze beschuldigde. Ik herhaalde wat ze me voorzegden, steeds weer opnieuw en als ik me vergiste sloegen ze weer met de vlakke hand tegen mijn oren. Ik werd heel moe en voelde me vuil. Op het toilet keek ik meteen of ze iets gescheurd hadden want ik had ontzettende pijn. Ze zeiden dat ik tegen de rechter alles moest herhalen en dat ik niet mocht reppen over de foltering als ik niet graag terug kwam. Ze deden mijn blinddoek af en reden me naar het Hooggerechtshof. Eindelijk was ik uit die hel!”

Een hallucinant voorbeeld van de degeneratiegraad tot waar de Spaanse “Staatsbedienden” zijn neergedaald.

29-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Een paar films

die handelen

over deelaspecten

van het Baskisch conflict.

• Comando Txikia (José Luis Madrid, 1977)
• Operación Ogro (Gillo Pontecorvo, 1979)
• El proceso de Burgos (Imanol Uribe, 1979)
• La fuga de Segovia (Imanol Uribe, 1981)
• El caso Almería (Pedro Costa, 1983)
• La muerte de Mikel (Imanol Uribe, 1983)
• Goma 2 (José Antonio de la Loma, 1984)
• Ander y Yul (Ana Díez, 1988)
• Proceso a ETA (Manuel Macià, 1988)
• Días de humo (Antton Eceiza, 1989)
• Sombras en una batalla (Mario Camus, 1993)
• Días contados (Imanol Uribe, 1994)
• A ciegas (Daniel Calparsoro, 1997)
• Yoyes (Helena Taberna, 1997)
• Asesinato en febrero (Eterio Ortega, 2001)
• El viaje de Arián (Eduard Bosch, 2001)
• La voz de su amo (Emilio Martínez Lázaro, 2001)
• La pelota vasca (Julio Medem, 2003)
• Lobo (Miguel Courtois, 2004)
• Trece entre mil (Iñaki Arteta, 2005)
• Esos cielos (Aitzpea Goenaga, 2006)

28-12-2006 om 09:07 geschreven door Natxo  

In Areso, in de buurt van Leitza in Navarra, werd de Baskische Kerstman, “Olentzero"
ontvoerd. Olentzero is een voorhistorische figuur van een houtskoolbrander die in Baskenland het speelgoed brengt dat bij ons op 6 december door (de Spaanse) Sinterklaas wordt besteld. De figuur staat in elk uitstalraam van elke handelszaak, behalve bij de mensen die niets voelen voor de Baskische traditie… Hij wordt in het begin van de kerstvakantie door het dorp rondgedragen en dan uitgestald op het dorpsplein, al dan niet achter “tralies”. In Areso verdween hij gisteren voor het derde achtereenvolgende jaar. Twee jaar geleden werd hij buiten het dorp, naast de weg gevonden. Het vorig jaar was het beeld helemaal in stukken geslagen! Ditmaal werd hij “ontvoerd”, niet door zatlappen of vlegels maar door de Guardia Civil! Enkele inwoners stelden “in flagranti” vast dat ze met gedoofde lichten stopten en hem in hun groene “Nissan Patrol” stopten! De burgemeester denkt het motief voor de ontvoering te kennen: “Ze kunnen niet verdragen dat hier enige uiting van de Baskische identiteit voorkomt.” “Aan de ene kant moet je ermee lachen, maar aan de andere kant word je ook enorm kwaad” aldus Mikel Baraibar die vandaag een klacht ging indienen tegen de paramilitaire politie en een ontmoeting vraagt met de Vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, Vicente Ripa.

27-12-2006 om 08:45 geschreven door Natxo  

De ex-generaal van de Guardia Civil, chef van de kazerne van Intxaurrondo in Donostia, Enrique Rodríguez Galindo, die op 9 mei 2000 in de gevangenis terechtkwam om er een straf van 75 jaar uit te zitten, bracht ter gelegenheid van Kerstmis twee dagen thuis, in vrijheid door. Galindo is dan ook geen Baskische gevangene. Hij ontvoerde wel Baskische vluchtelingen, Joxean Lasa en Joxi Zabala, die niet veroordeeld waren, uit Iparralde en liet hen in Donostia, in een villa van de Spaanse Regering dood folteren. Toen een “toerist” twee jaar geleden een foto wilde maken van deze villa werd de film geconfisqueerd.

GALindo wordt vandaag terug verwacht in de militaire gevangenis van Alcalá de Henares, waar hij nog steeds zit, hoewel hij geen militair meer is. Galindo zal binnen afzienbare tijd vrijgelaten worden. Dat staat als een paal boven water.

Ook Luis Roldán, de ex-directeur van de Guardia Civil die eveneens vele jaren voor de boeg heeft wegens “verrijking” kon genieten van een Kerstverlof. Hij mocht de vrouwengevangenis van Brieva gedurende 6 dagen verlaten.

Wie zich tegen deze toestanden verzet wordt geweldenaar en “terrorist” genoemd, half dood geslagen, achter de tralies gedraaid en moet niet rekenen op Kerstverlof….

26-12-2006 om 10:14 geschreven door Natxo  

De boodschap werd niet rechtstreeks uitgezonden door de Baskische TV (ETB) en dit zorgde voor erg veel protest…PP, UA en PSE eisen het ontslag van de directeur generaal.

25 december 2004

De Bisschop van Donostia, Joan María Uriarte, vraagt dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit, omdat hem niet verweten kan worden dat hij enkel het folteren van politieke gevangenen aanklaagt…) “De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. Me moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede.” Om zich “in te dekken” citeert hij uit de kerstboodschap van de Paus: “Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten”.

Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.

25-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

María Jesús (afgekort tot “Mariaje”) Arriaga Arruabarrena is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans opgepakt. Pas twee jaar later werd ze tot acht jaar veroordeeld voor “bendevorming” en verbod tot verblijf op Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er inmiddels op, het verbod op verblijf in La Douce France moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje gefolterd zou worden ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in hongerstaking in de gevangenis van Marseille. Het UNO-comité tegen foltering veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz, die later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval deed zich later voor met Iratxe Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.

Mariaje zal door de Fransen naar de grens gebracht worden, maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets vonden waarover ze haar willen “ondervragen” om haar op die manier tot een “zelfbeschuldiging” te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar. Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is gebeurt de “vrijlating” meestal in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te jagen.

Beide landen tekenden ooit het Verdrag van de Mensenrechten maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als ze hun straf uitzaten.

In Gara lees ik nu dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd. In Port Bou, aan de grens in Catalonië. Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de voorzitter van de actiegroep “Liberté et Solidarité” van Marseille, Georges Sinibaldi en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij ontvangen. Inmiddels werd ze gehuldigd in Ordizia. Iratxe Sorzabal werd niet uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus ook nog verwachten!

24-12-2006 om 08:51 geschreven door Natxo  

De bisschop van Donostia, Juan María Uriarte, vraagt in zijn Adventstoespraak dat de Kale Borroka zou stoppen, maar dat de regering ook wat zou doen, zoals een paar humanitaire maatregelen ten voordele van de politieke gevangenen uitvaardigen.

De president van de Baskische regering, Ibarretxe, vraagt ook het einde van de Kale Borroka, het dichter naar huis brengen van de politieke gevangenen en de legalisering van Batasuna.

De Franse regering trekt zich intussen niets van het probleem aan en weigert het Euskara, de Baskische taal, als officiële taal te erkennen, omdat dit de eenheid van het land in gevaar zou brengen. De ultra staatsnationalisten op hun best. Intussen heeft het Franse gerecht ook twee advocaten die de politieke gevangenen verdedigen, veroordeeld omdat ze zogezegd als tussenpersoon zouden fungeren tussen ETA en de gevangenen. Hoe kunnen ze ETA-gevangenen verdedigen als ze geen contact mogen hebben met ETA?

Intussen is er een tweede gevangene, Jon Garmendia "Txuria", in hongerstaking sedert 18.12.2006. In 2001 was hij slachtoffer van een ernstig accident. Hij heeft enorme pijn aan het beendergestel en wordt medisch niet begeleid.

Intussen werd Pilar Rubio, veroordeeld tot 10 jaar cel, wegens aanzetten tot moord op Angel Berrueta (13.03.2004) vrijgelaten. De buren van Mari Carmen Mañas, weduwe van Angel, hielden op 21 december 2006 een protestactie tegen de vrijlating. Als ze een Baskische geweest was, zou de straf gevoelig hoger gelegen hebben en zou ze niet zijn vrijgekomen.

Vanmorgen, 22.12.2006, was er een bijeenkomst met Zapatero (PSOE) en Rajoy (PP) onder vier ogen. Na afloop herhaalde Rajoy zijn stelling: "Ni me ha confirmado ni desmentido una reunión con ETA" (hij heeft me noch ontkend, nog bevestigd dat er een onderhoud met ETA geweest is), Batasuna mag niet aan de verkiezingen deelnemen, zolang zij het geweld niet veroordelen, er mag geen onderhandelingstafel komen met een terroristische organisatie (liever bloed, dan vrede) en de grondwet moet met afdoendheid worden toegepast.

23-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Een Spaans onderzoeksrechter gaat na of de Spaanse ex-president, José María Aznar, facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen en te gebruiken tot eigen eer en glorie.

In 2003 zat de kans erin dat het Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning! Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen van congresleden “verzamelen” om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren echter centen nodig en wel twee miljoen dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003, voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om “algemene titels aan te vragen”, maar die in feite enkel nodig waren tot meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de “inspectie” te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit wordt nu onderzocht.

Ofwel komt Aznar met een smak op de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe te geven dat hij “een fout” maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.

22-12-2006 om 09:01 geschreven door Natxo  

21 december 1978

Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana, “Argala” (29 jaar) in Agelu-Anglet om het leven bij een aanslag van het BVE (Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de auto waaronder de explosieven geplaatst waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend herinneren.

In Arrigorriaga (Bilbao) hingen meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het stadhuis hing de vlag halfstok.

Twee dagen later kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te vermijden, vroeg de familie aan de stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was één van de meest ongewone en aangrijpende beelden uit de recente geschiedenis van Baskenland. Waarom deden die militairen dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?

Paul Asensio, samen met Iker Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek “Argala” noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers. PNV-president Arzalluz zei in een interview met “Interviú”: “Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij maken deel uit van die van ons.”

Argala was op 21 jarige leeftijd, in 1970 moeten vluchten.

Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het amnestiecomité van zijn stad:

“De gewapende strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA, noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken”.

Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij waren in staat allen achter één vlag te krijgen!

21-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het “commando Txikia” de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de CSP- Cuerpos Superior de Policía), de chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de daders. Om 18.50 u werd een telex “carácter urgentísimo” ontvangen op het “Comisaría General de Orden Público de la Dirección General de Seguridad”, gericht aan de Jefes Superiores de Policía, Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van: “Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid, haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall”. (Dat zou de beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire 1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: “Dirigent van ETA-5^de Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui “Ezkerra”, die waarschijnlijk met een Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing”. In de volgende uren beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta, met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk, want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten verborgen in een “zulo” of schuilkelder te Alcorcón.

20-12-2006 om 08:38 geschreven door Natxo  

Neem mij de Franse tekst niet kwalijk, maar om geen afbreuk te doen aan de inhoud van de oproep van www.spbl-paris.org, heb ik de tekst in de oorspronkelijke taal behouden.

Initiative européenne pour le dialogue et la négociation en Pays basque

Klik hier om te ondertekenen

Pays basque: pour le dialogue et la négociation

En mars 2006, ETA a rendu public un cessez-le-feu. Les autorités espagnoles et françaises doivent faire un pas décidé pour la paix.

Une atmosphère d’espoir existe au sein du peuple basque. Le dépassement du conflit est possible. Pour le progrès des négociations, il est nécessaire que toutes et tous participent à la lutte pour une solution démocratique pour les droits du peuple basque.

Pour ces raisons, nous, signataires du présent texte, lançons un appel aux États français et espagnol afin qu’ils s’impliquent dans le processus de dialogue et de négociation, acceptant que ce soit l’ensemble des citoyennes et citoyens basques qui décident de leur propre futur.

Klik hier om te ondertekenen

19-12-2006 om 08:01 geschreven door Natxo  

Homenage aan Mikel Salegi Urbieta

Wij herinneren ons hoe je leven weggerukt werd bij een controle door de Guardia Civil in de vroege ochtend van 18 december 1974 te Errekalde (Donostia). Je was nauwelijks 21 jaar geworden. Er was een avondmaal geweest in het Instituto Social de la Marina, waar de uitslagen bekend werden gemaakt van een vergelijkend examen. Je was op de terugweg, in 3 wagens, met je vrienden. Jij zat in de laatste wagen en volgde een eind achterop. Op de plaats waar de Guardia Civil een controle hield, was de signalisatie verstopt achter de twee wagens van je vrienden, die al tegengehouden werden. Je zag de signalisatie niet en je vrienden waarschuwden de Guardia Civil dat dit de 3^de wagen van de groep was. De Guardia Civil, onmogelijk te zien tussen de 2 wagens, gaf een teken om te stoppen. Aangezien je dit niet gemerkt had, reed je door. Zonder waarschuwing werd een salvo op je wagen afgevuurd, 18 kogelinslagen afgevuurd door de 5 agenten! De kapitein-generaal van Burgos verklaarde achteraf dat de controles er niet zijn om te waarschuwen, maar om in te grijpen (“los controles no se ponían para avisar, sino para pillar”). Na jouw dood is er wel werk gemaakt van signalisatie met verlichting en andere maatregelen.

Na het salvo was de enige bekommernis van de Guardia Civil om de bestuurder op te pakken en drie dagen lang voor de buitenwereld af te zonderen. De wagen werd weggesleept om de bewijzen in de doofpot te kunnen stoppen. Jou lieten ze bloedend liggen. Je vrienden wilden je zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis brengen, maar werden opnieuw tot staan gebracht door een tweede controle, nu van de Policía Nacional. Ze werden meer dan 10 kostbare minuten aan het lijntje gehouden, minuten die wellicht je leven hadden kunnen redden.

Toen wij naar het hospitaal snelden, werd ons verboden je te zien. Na heel wat formaliteiten was dit pas de volgende dag mogelijk. Op dat vreselijke ogenblik hebben wij aan jou beloofd je nooit te vergeten en niet te wenen. De eerste belofte was vrij makkelijk te houden, de tweede belofte houden was onmogelijk.

De begrafenis was een nachtmerrie. Bij het verlaten van de kerk waren we omringd door de Policía Nacional, maar op de eerste rij stonden wel gewapende burgers van ultrarechts. Zij klopten als bezetenen op ons, ook op jouw moeder. Haar vriendin vroeg het gespuis de moeder gerust te laten. Zij kreeg er dan zelf van langs, zo erg dat ze haar ongeboren kind verloor. Er waren meer dan 10 gewonden (één persoon verloor een oog) en een vrouw stierf aan een infarct. Tweehonderd personen werden aangehouden.

Er werd uiteraard een klacht ingediend tegen de brutaliteit van de politie en tegen de dictatuur die jouw dood op hun geweten hebben. Er werd geen enkele verantwoordelijke gevonden.
Erger nog. Men probeerde de aangehouden bestuurder, jouw vriend, dronkenschap in de schoenen te schuiven. In het restaurant waar jullie gegeten hadden, werd gevraagd om op de rekening een hoger aantal flessen drank te zetten dan oorspronkelijk genuttigd werd. Gelukkig weigerden de eigenaars.

Dat is het relaas van jouw dood en van ons verdriet. Opdat dit nooit meer zou voorvallen, houden wij deze hommenage. Opdat ons volk zou genezen van de littekens van het verleden, van het immense lijden. Opdat wij allen, in naam van Mikel, de kracht zouden vinden om vrede mogelijk te maken.

Opgesteld door de familieleden Marisa Urbieta, Miren Salegi, Nekane Salegi en Itziar Salegi

18-12-2006 om 08:57 geschreven door Natxo  

“Wij willen u een gebeurtenis tonen, zonder enige commentaar. De kijker zal zelf wel de conclusie trekken”.

De beelden toonden een man in een rolstoel die deelnam aan een manifestatie tegen ETA en tegen de regering. De manifestatie greep, een tweetal maanden terug, plaats te Sevilla en was georganiseerd door AVT (slachtoffers van het terrorisme).

De man in kwestie werd, op de eerste rij en onmiddellijk na de spandoeken, voortgeduwd door zijn echtgenote. Maar, de man was helemaal geen slachtoffer van het terrorisme, hij was alleen slecht te been (op de beelden zien we hem later gewoon rechtstaan bij zijn wagen en een paar moeilijke passen zetten, resultaat van polio).

De reacties, vooral van uit PSOE-hoek, logen er niet om:

“Wij zijn het nu al een tijdje gewoon dat de PP voortdurend liegt en stelselmatig het aantal betogers vermenigvuldigt met 4 of 5, of zelfs met 10. Zij liegen dus over de kwantiteit, maar nu ook al over de kwaliteit. Dit is vervalsing van de slachtoffers en een groot schandaal”.

Onnodig te vermelden dat AVT en PP in alle staten zijn, de hysterie nabij.

Beeldverslag
“Deslegitimar a las víctimas” (deslegitimar = onrechtmatig voor authentiek verklaren)

17-12-2006 om 09:33 geschreven door Natxo  

Toen na de Franco-dictatuur de democratuur uitbrak, werden de schandalen en “onregelmatigheden” (vooral bij politieoptredens) steeds met de mantel der liefde bedekt en toegeschreven aan tekortkomingen van de “Jonge Democratie”. Tot op heden heeft het politieke bestel dat in Spanje in voege is, zeker voor wat de aanpak van de verschillende naties betreft die er op het Iberisch Schiereiland aanwezig zijn, nog steeds regelmatig te maken met puberale, politieke “onregelmatigheden.”

Zo is er nu het “Macroproces 18/98” dat in Madrid haar verloop kent. Zoals het in Bananenrepublieken wel eens meer voorkomt, worden ook hier in Spanje observatoren gestuurd om aanwezig te zijn op het proces. Loopt men het dan niet hoog op met de Spaanse rechtstaat?

Dezer dagen, wij spreken over half december 2005, zijn er drie Duitse advocaten uit Berlijn, o.a. Martin Poell en Volker Gerloff, op bezoek.

Hun oordeel is vernietigend:

“Hier staat een nieuw concept voor ‘terrorisme’ op het spel dat wel eens verspreid zou kunnen raken. Vooreerst is er de vrijheid van pers die met de voeten werd getreden. Verder is het verbazend dat het proces acht jaar op zich heeft laten wachten. Het is bovendien niet legaal dat de rechter de beschuldigden niet eens laat verklaren waarom ze niet willen antwoorden op de vragen van de Openbare Aanklager! Maar het meest schokkende dat ons opviel in deze drie dagen dat we aanwezig waren was het totaal gebrek aan bewijzen. We hebben niets gezien dat kan wijzen op lidmaatschap van of medewerking met ETA. Er zijn veel processen zonder bewijzen, maar hier zijn er geen misdrijven, er zijn zelfs geen delicten!

16-12-2006 om 08:58 geschreven door Natxo  

Volgens een perslek in de krant “El Mundo”, die zich baseert op bronnen van het Ministerio Público, heeft het Openbaar Ministerie van de 1^ste Kamer van de Audiencia Nacional, magistraat Miguel Angel Carballo, beslist de zaak "Egunkaria" voorlopig te archiveren. Alle beschuldigingen tegen de beklaagden in die zaak worden voorlopig teruggetrokken wegens gebrek aan bewijzen. Het Openbaar Ministerie verantwoord de beslissing om Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Joan Mari Torrealdai, Iñaki Uria, Txema Auzmendi, Pello Zubiria en Xabier Oleaga voorlopig buiten vervolging te stellen door te stellen dat de aangevoerde bewijslast “bijzonder zwak” en “onvoldoende” is. Er is aan geen kanten het bewijs geleverd dat de krant Egunkaria, gesloten op last van magistraat Juan del Olmo, een instrument was van ETA, noch dat de krant de gewapende organisatie financierde.

Ik gebruik regelmatig het woord “voorlopig” omdat twee aanklagers, willens nillens, eisen dat er een proces komt: Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) en Dignidad y Justicia, zoals voldoende geweten twee groeperingen van ranzig rechts.

15-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Sedert 22 maart 2006 zijn er 106 nationalisten aangehouden in Euskal Herria, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en de Sección 14 te Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werd een borgtocht geëist van 1.493.000 euro’s, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij konden gaan.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd op 22 politieke gevangen de “doctrine Parot” toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).

Wordt 20 december 2006 de dag waar naar uitgekeken moet worden?

ETA heeft in vorige uitgaven van hun brochure “Zutabe” aangekondigd dat zij de regering nog wat tijd gunde om het vredesproces weer op te starten. In omfloerste woordspelingen, zoals ETA altijd de communiqués opstelt, wordt gewag gemaakt van “finales de otoño”, het einde van de herfst als uiterste datum om het vredesproces weer aan te zwengelen. Het einde van de herfst is 20 december.

Wat staat er ons te wachten?

Moeilijk te voorspellen. Er zijn 3 mogelijkheden: ofwel is ETA bereid nog wat af te wachten en stelt ze een nieuwe datum in het verschiet (na de verkiezingen van mei?), ofwel zweert ETA definitief (onomkeerbaar) het gewapende geweld af, ofwel wordt het staakt-het-vuren opgeblazen met alle gevolgen van dien.

Precies op 20 december 2006 heeft de Pro-Amnestie Beweging, bij monde van Juan Mari Olano, een dag van algemene mobilisatie afgekondigd over heel Baskenland.

14-12-2006 om 09:10 geschreven door Natxo  

De oproep van de platform “Basta Ya” om in San Sebastián te betogen tegen het plan Ibarretxe wordt door 14.000 personen opgevolgd. “Basta Ya” kwam aanvankelijk op tegen de aanslagen van ETA, maar samen met de PP lieerden ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienden!

Het platform had busreizen ingelegd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc… samen met een verblijf van een nacht in viersterrenhotels en dit aan weggeefprijzen: vanuit Barcelona voor 24 euro, aan halve prijs voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun deelname! Carmen Gurruchaga, uit Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de potentiële deelnemers te animeren via een artikel onder de titel “De vrijheid en de Kaffers” waarbij de Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!

Fernando Savater, filosoof en een der führers van “Basta Ya”, noemde voordien Odón Elorza “een folkloristisch burgemeester” omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn eigen stad). Savater, wiens gestalte kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.

Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte met het gekende “decenas de miles” (tientallen duizenden). De plaatselijke krant “El Diario Vasco” hield het op “duizenden”. “La Razón” spreekt van maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van “bronnen binnen Basta Ya”. Noch de Guardia Civil, noch de Ertzaintza gaven ditmaal cijfers vrij, hetgeen ze bij andere gelegenheden altijd doen.

Er werden vooral Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua verkocht witte paraplu’s met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt. Slogans waren er zoals “Viva España”, “Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht”, “Savater, je volgen is een plezier.”

De “Authentieke Falange”, de opvolgers van de fascistische beweging “Falange” waaruit de Burgeroorlog georganiseerd werd, stapten achter een eigen spandoek op.

Savater zal later zeggen dat de oorzaak van de tegenvaller “de schrik” is. Nu zegt hij “de warmte van de mensen” gevoeld hebben en dat ze vanaf januari nieuwe initiatieven gaan uitwerken.

Iñaki Olasagasti spreekt van “een Spaanse manifestatie met 4 Spaanse ministers van een Spaanse partij (PP) die ons allemaal wilden zeggen dat dit Spanje is.”

Mikel Arana van de IU-EB zegt dat de Baskische gemeenschap geen “negatieve manifestaties” nodig heeft, noch tele-geleide samenkomsten.

De partijen die wel meeliepen, zoals de PP en de PSOE-PE laten natuurlijk een ander geluid horen. De Socialisten gaan wel een verkiezingsnederlaag tegemoet, ook al komen ze uit een oppositiestelling. Met warm en koud blazen tegelijkertijd overtuig je geen kiezers. En in een rechtse betoging als die van deze Spaanse kakkerlakken horen ze gewoon niet thuis. In Baskenland tekent zich al duidelijk een scheiding af binnen de partij met enerzijds de “Redondisten” van Nicolás Redondo, de burgemeester van Renteria, Miguel Buen en Rosa Diez en o.a. burgemeester Elorza anderzijds.

Later zal Basta Ya zeggen dat het “geen fascistische mars” was. Als dat niet was, is het ook niet nodig dit te zeggen!

14-12-2006 om 09:01 geschreven door Natxo