Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
22-12-2006
Terug in de tijd 39
22 december 2005
Een Spaans onderzoeksrechter gaat
na of de Spaanse ex-president, José María Aznar,
facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen
en te gebruiken tot eigen eer en glorie.
In 2003 zat de kans erin dat het
Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning!
Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau
uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen
van congresleden verzamelen om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren
echter centen nodig en wel twee miljoen
dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003,
voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om
algemene titels aan te vragen, maar
die in feite enkel nodig waren tot
meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de
inspectie te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit
wordt nu onderzocht.
Ofwel komt Aznar met een smak op
de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe
te geven dat hij een fout maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.
Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana,Argala
(29 jaar) in Agelu-Anglet om hetleven bij een aanslag van het BVE
(Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de
auto waaronder de explosieven geplaatst
waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet
meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit
ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend
herinneren.
In Arrigorriaga (Bilbao) hingen
meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het
stadhuis hing de vlag halfstok.
Twee dagen later
kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van
de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te
vermijden, vroeg de familie aan de
stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij
enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar
moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die
later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza
Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was
één van de meest ongewone en aangrijpendebeelden uit de recente geschiedenis van
Baskenland. Waarom deden die militairen
dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire
tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?
Paul Asensio, samen met Iker
Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek Argala
noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers.
PNV-president Arzalluz zei in
een interview met Interviú: Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient
onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend
van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij
maken deel uit van die van ons.
Argala was op 21 jarige leeftijd,
in 1970 moeten vluchten.
Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het
amnestiecomité van zijn stad:
De gewapende
strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de
gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men
moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de
situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA,
noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische
werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een
georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken.
Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij
waren in staat allen achter één vlag te krijgen!
Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het commando Txikia
de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio
Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het
moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De
enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het
dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op
een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de
CSP- Cuerpos Superior de Policía), de
chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de
daders. Om 18.50 u werd een telex carácter
urgentísimo ontvangen op het Comisaría General de Orden Público de la
Dirección General de Seguridad, gericht aan de Jefes Superiores de Policía,
Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia
Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of
van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van:
Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid,
haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall. (Dat zou de
beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire
1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: Dirigent van ETA-5de
Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui Ezkerra, die waarschijnlijk met een
Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd
aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing. In de volgende uren
beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van
de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta,
met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk,
want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten
verborgen in een zulo of schuilkelder te Alcorcón.
Neem mij de Franse tekst niet kwalijk, maar om
geen afbreuk te doen aan de inhoud van de oproep van www.spbl-paris.org,heb ik de tekst in de oorspronkelijke
taal behouden.
Initiative
européenne pour le dialogue et la négociation en Pays basque
Le processus de résolution du conflit qui se déroule en Pays basque a pour
objectif de créer des bases démocratiques visant à dépasser la confrontation,
en réunissant toutes les options politiques de la société basque autour de deux
tables de négociation: une, celle des partis politiques, syndicats et
organisations sociales et dont lobjectif est de parvenir à un accord commun.
Lautre, rassemblant ETA et les Gouvernements espagnol et français, pour
promouvoir la démilitarisation du conflit et solutionner la situation des
prisonnier(e)s politiques basques.
En mars 2006, ETA a rendu public un cessez-le-feu. Les autorités espagnoles et
françaises doivent faire un pas décidé pour la paix.
Une atmosphère despoir existe au sein du peuple basque. Le dépassement du
conflit est possible. Pour le progrès des négociations, il est nécessaire que
toutes et tous participent à la lutte pour une solution démocratique pour les
droits du peuple basque.
Pour ces raisons, nous, signataires du présent texte, lançons un appel aux
États français et espagnol afin quils simpliquent dans le processus de
dialogue et de négociation, acceptant que ce soit lensemble des citoyennes et
citoyens basques qui décident de leur propre futur.
Wij
herinneren ons hoe je leven weggerukt werd bij een controle door de Guardia
Civil in de vroege ochtend van 18 december 1974 te Errekalde (Donostia). Je was
nauwelijks 21 jaar geworden. Er was een avondmaal geweest in het Instituto
Social de la Marina, waar de uitslagen bekend werden gemaakt van een
vergelijkend examen. Je was op de terugweg, in 3 wagens, met je vrienden. Jij
zat in de laatste wagen en volgde een eind achterop. Op de plaats waar de
Guardia Civil een controle hield, was de signalisatie verstopt achter de twee
wagens van je vrienden, die al tegengehouden werden. Je zag de signalisatie
niet en je vrienden waarschuwden de Guardia Civil dat dit de 3de
wagen van de groep was. De Guardia Civil, onmogelijk te zien tussen de 2
wagens, gaf een teken om te stoppen. Aangezien je dit niet gemerkt had, reed je
door. Zonder waarschuwing werd een salvo op je wagen afgevuurd, 18
kogelinslagen afgevuurd door de 5 agenten! De kapitein-generaal van Burgos
verklaarde achteraf dat de controles er niet zijn om te waarschuwen, maar om in
te grijpen (los controles no se ponían para avisar, sino para pillar). Na
jouw dood is er wel werk gemaakt van signalisatie met verlichting en andere
maatregelen.
Na
het salvo was de enige bekommernis van de Guardia Civil om de bestuurder op te
pakken en drie dagen lang voor de buitenwereld af te zonderen. De wagen werd
weggesleept om de bewijzen in de doofpot te kunnen stoppen. Jou lieten ze
bloedend liggen. Je vrienden wilden je zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis
brengen, maar werden opnieuw tot staan gebracht door een tweede controle, nu
van de Policía Nacional. Ze werden meer dan 10 kostbare minuten aan het lijntje
gehouden, minuten die wellicht je leven hadden kunnen redden.
Toen
wij naar het hospitaal snelden, werd ons verboden je te zien. Na heel wat
formaliteiten was dit pas de volgende dag mogelijk. Op dat vreselijke ogenblik
hebben wij aan jou beloofd je nooit te vergeten en niet te wenen. De eerste
belofte was vrij makkelijk te houden, de tweede belofte houden was onmogelijk.
De
begrafenis was een nachtmerrie. Bij het verlaten van de kerk waren we omringd
door de Policía Nacional, maar op de eerste rij stonden wel gewapende burgers
van ultrarechts. Zij klopten als bezetenen op ons, ook op jouw moeder. Haar
vriendin vroeg het gespuis de moeder gerust te laten. Zij kreeg er dan zelf van
langs, zo erg dat ze haar ongeboren kind verloor. Er waren meer dan 10 gewonden
(één persoon verloor een oog) en een vrouw stierf aan een infarct. Tweehonderd
personen werden aangehouden.
Er
werd uiteraard een klacht ingediend tegen de brutaliteit van de politie en
tegen de dictatuur die jouw dood op hun geweten hebben. Er werd geen enkele
verantwoordelijke gevonden.
Erger nog. Men probeerde de aangehouden bestuurder, jouw vriend, dronkenschap
in de schoenen te schuiven. In het restaurant waar jullie gegeten hadden, werd
gevraagd om op de rekening een hoger aantal flessen drank te zetten dan
oorspronkelijk genuttigd werd. Gelukkig weigerden de eigenaars.
Dat
is het relaas van jouw dood en van ons verdriet. Opdat dit nooit meer zou
voorvallen, houden wij deze hommenage. Opdat ons volk zou genezen van de
littekens van het verleden, van het immense lijden. Opdat wij allen, in naam
van Mikel, de kracht zouden vinden om vrede mogelijk te maken.
Opgesteld door de
familieleden Marisa Urbieta, Miren Salegi, Nekane Salegi en
Itziar Salegi
Vorige donderdag, 14 december 2006, zond de vrije Tv-zender
Polanco een reportage uit die nog al wat stof heeft doen opwaaien.
De
presentator van de uitzending, Iñaki Gabilondo, stelde de reportage als volgt
voor:
Wij willen u een gebeurtenis tonen, zonder enige commentaar.
De kijker zal zelf wel de conclusie trekken.
De beelden toonden een man in een rolstoel die deelnam aan
een manifestatie tegen ETA en tegen de regering. De manifestatie greep, een tweetal
maanden terug, plaats te Sevilla en was georganiseerd door AVT (slachtoffers
van het terrorisme).
De man in kwestie werd, op de eerste rij en onmiddellijk na
de spandoeken, voortgeduwd door zijn echtgenote. Maar, de man was helemaal geen
slachtoffer van het terrorisme, hij was alleen slecht te been (op de beelden
zien we hem later gewoon rechtstaan bij zijn wagen en een paar moeilijke passen
zetten, resultaat van polio).
De reacties, vooral van uit PSOE-hoek, logen er niet om:
Wij zijn het nu al een
tijdje gewoon dat de PP voortdurend liegt en stelselmatig het aantal betogers
vermenigvuldigt met 4 of 5, of zelfs met 10. Zij liegen dus over de kwantiteit,
maar nu ook al over de kwaliteit. Dit is vervalsing van de slachtoffers en een
groot schandaal.
Het blijkt dat het slachtoffer, die er geen is, getrouwd is met een
PP-gemeenteraadslid die hem vergezelde. Iedereen deed alsof. Manipulatie
troef.
Onnodig te vermelden dat AVT en PP in alle staten zijn, de hysterie nabij.
Beeldverslag Deslegitimar a las víctimas (deslegitimar = onrechtmatig voor authentiek
verklaren)
Toen na de Franco-dictatuur de democratuur
uitbrak, werden de schandalen en onregelmatigheden (vooral bij
politieoptredens) steeds met de mantel der liefde bedekt en toegeschreven aan
tekortkomingen van de Jonge Democratie.
Tot op heden heeft het politieke bestel dat in Spanje in voege is, zeker voor
wat de aanpak van de verschillende naties betreft die er op het Iberisch
Schiereiland aanwezig zijn, nog steeds regelmatig te maken met puberale,
politieke onregelmatigheden.
Zo is er nu het Macroproces 18/98 dat in Madrid haar
verloop kent. Zoals het in Bananenrepublieken wel eens meer voorkomt, worden ook hier in Spanje
observatoren gestuurd om aanwezig te zijn op het proces. Loopt men het dan
niet hoog op met de Spaanse rechtstaat?
Dezer dagen, wij spreken over
half december 2005, zijn er drie Duitse advocaten uit Berlijn, o.a. Martin
Poell en Volker Gerloff, op bezoek.
Hun oordeel is vernietigend:
Hier staat een nieuw concept
voor terrorisme op het speldat wel eens verspreid zou kunnen raken.
Vooreerst is er de vrijheid van pers die met de voeten werd getreden. Verder is
het verbazend dat het proces acht jaar op zich heeft laten wachten. Het is bovendien niet legaal dat de rechter
de beschuldigden niet eens laat verklaren waarom
ze niet willen antwoorden op de vragen van de Openbare Aanklager! Maar het meest
schokkende dat ons opviel in deze drie dagen dat we aanwezig waren was het
totaal gebrek aan bewijzen. We hebben niets gezien dat kan wijzen op lidmaatschap
van of medewerking met ETA. Er zijn veel
processen zonder bewijzen, maar hier zijn er geen misdrijven, er zijn zelfs
geen delicten!
Gisteren, 14 december 2006, om 11.20 u verscheen in de krant Gara volgend bericht.
Volgens een perslek in de krant El Mundo, die zich baseert op bronnen van het Ministerio Público, heeft het Openbaar Ministerie van de 1ste Kamer van de Audiencia Nacional, magistraat Miguel Angel Carballo, beslist de zaak "Egunkaria" voorlopig te archiveren. Alle beschuldigingen tegen de beklaagden in die zaak worden voorlopig teruggetrokken wegens gebrek aan bewijzen. Het Openbaar Ministerie verantwoord de beslissing om Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Joan Mari Torrealdai, Iñaki Uria, Txema Auzmendi, Pello Zubiria en Xabier Oleaga voorlopig buiten vervolging te stellen door te stellen dat de aangevoerde bewijslast bijzonder zwak en onvoldoende is. Er is aan geen kanten het bewijs geleverd dat de krant Egunkaria, gesloten op last van magistraat Juan del Olmo, een instrument was van ETA, noch dat de krant de gewapende organisatie financierde.
Ik gebruik regelmatig het woord voorlopig omdat twee aanklagers, willens nillens, eisen dat er een proces komt: Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) en Dignidad y Justicia, zoals voldoende geweten twee groeperingen van ranzig rechts.
Overzicht van de geschiedenis en de gebeurtenissen van Egunkaria zijn te lezen op volgende Engelstalige adressen:
Op 22 maart 2006 kondigde ETA een permanent
staakt-het-vuren af. Er was weer hoop op vrede. Negen maanden later is die hoop
als een pudding in elkaar gezakt. Men is niet meer zo zeker van de goede
afloop. Het enige wat die 9 maanden tot nu toe hebben opgeleverd, zijn de
wederzijdse verwijten tussen partijen onderling, en tussen de partijen en ETA
aan de andere kant. De repressie is blijven voortduren:
Sedert 22 maart 2006 zijn er 106 nationalisten aangehouden
in Euskal Herria, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd
werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten met de voeten
getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke
initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te
Madrid en de Sección 14 te Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werd een borgtocht geëist van 1.493.000 euros, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij
konden gaan.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd op 22 politieke gevangen de doctrine
Parot toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).
Wordt 20 december
2006 de dag waar naar uitgekeken moet worden?
ETA heeft in vorige uitgaven van hun brochure Zutabe
aangekondigd dat zij de regering nog wat tijd gunde om het vredesproces weer op
te starten. In omfloerste woordspelingen, zoals ETA altijd de communiqués
opstelt, wordt gewag gemaakt van finales
de otoño, het einde van de herfst als uiterste datum om het vredesproces
weer aan te zwengelen. Het einde van de herfst is 20 december.
Wat staat er ons te
wachten?
Moeilijk te voorspellen. Er zijn 3 mogelijkheden: ofwel is
ETA bereid nog wat af te wachten en stelt ze een nieuwe datum in het verschiet
(na de verkiezingen van mei?), ofwel zweert ETA definitief (onomkeerbaar) het
gewapende geweld af, ofwel wordt het staakt-het-vuren opgeblazen met alle
gevolgen van dien.
Precies op 20 december 2006 heeft de Pro-Amnestie Beweging, bij monde van Juan
Mari Olano, een dag van algemene
mobilisatie afgekondigd over heel Baskenland.
De oproep van de platform Basta Ya om in San Sebastián te betogen tegen
het plan Ibarretxe wordt door 14.000 personen opgevolgd. Basta Ya kwam
aanvankelijk op tegen de aanslagen van
ETA, maar samen met de PP lieerden
ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en
behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die
tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienden!
Het platform had busreizen ingelegd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc samen met
een verblijf van een nacht in viersterrenhotels en dit aan
weggeefprijzen: vanuit Barcelona
voor 24 euro, aan halve prijs
voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde
manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun
deelname! Carmen Gurruchaga, uit
Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de
potentiële deelnemers te animeren
via een artikel onder de titel De vrijheid en de Kaffers waarbij de
Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!
Fernando Savater, filosoof en een der führers van
Basta Ya, noemde voordien Odón Elorza een folkloristisch
burgemeester omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn
eigen stad). Savater, wiens gestalte
kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.
Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit
elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte
met het gekende decenas de miles (tientallen
duizenden). De plaatselijke krant El Diario Vasco hield het op duizenden. La Razón spreekt van
maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van bronnen binnen Basta Ya. Noch de Guardia Civil, noch de Ertzaintza
gaven ditmaal cijfers vrij, hetgeen ze bij andere gelegenheden altijd
doen.
Er werden vooral
Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua
verkocht witte paraplus met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt.
Slogans waren er zoals Viva España,
Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht,
Savater, je volgen is een plezier.
De Authentieke
Falange, de opvolgers van de fascistische beweging Falange waaruit de
Burgeroorlog georganiseerd werd, stapten achter een eigen spandoek op.
Savater zal later zeggen dat de oorzaak van de tegenvaller
de schrik is. Nu zegt hij de warmte van de mensen gevoeld hebben en dat ze
vanaf januari nieuwe initiatieven gaan uitwerken.
Iñaki Olasagasti spreekt van een Spaanse manifestatie met 4 Spaanse ministers van een Spaanse
partij (PP) die ons allemaal wilden zeggen dat dit Spanje is.
Mikel Arana van de IU-EB zegt dat de Baskische gemeenschap
geen negatieve manifestaties nodig heeft, noch tele-geleide samenkomsten.
De partijen die wel meeliepen, zoals de PP en de PSOE-PE
laten natuurlijk een ander geluid horen. De Socialisten gaan wel een
verkiezingsnederlaag tegemoet, ook al komen ze uit een oppositiestelling. Met
warm en koud blazen tegelijkertijd overtuig je geen kiezers. En in een rechtse
betoging als die van deze Spaanse kakkerlakken horen ze gewoon niet thuis. In
Baskenland tekent zich al duidelijk een scheiding af binnen de partij met
enerzijds de Redondisten van Nicolás Redondo, de burgemeester van Renteria,
Miguel Buen en Rosa Diez en o.a. burgemeester Elorza anderzijds.
Later zal Basta Ya zeggen dat het geen fascistische mars was. Als
dat niet was, is het ook niet nodig dit te
zeggen!
Iñaki de Juana Chaos, in hongerstaking sedert 7 november 2006, wordt vanaf
11 december 2006 onder dwang, met handen en voeten vastgebonden, gevoed, (tegen
alle internationale verklaringen in). In het hospitaal 12 de
Octubre te Madrid, waar hij werd opgenomen op 25 oktober 2006, gedurende zijn
vorige hongerstaking die 63 dagen duurde, heeft men nu (11.12.2006) 2 sondes
ingebracht: één om hem onder dwang te voeden en één om te kunnen urineren. Zijn
toestand, die zeer ernstig is, wordt dagelijks door medici opgevolgd. In zijn
cel heeft hij gedwongen gezelschap gekregen van een andere gevangene die hem in
het oog moet houden. Zijn verdediger had beroep aangetekend tegen de medische
opvolging en de medegezel, maar dat werd verworpen door de Audiencia Nacional.
Ook op 11 december 2006 heeft zijn verdediger, Alvaro Reizabal, een
cassatieberoep aangetekend bij het Hooggerechtshof.
De klacht van Minister Angel Acebes (PP) tegen 4
arrestanten in verband met de sluiting van de Baskische krant Egunkaria,
wordt door het Spaanse Hooggerecht geklasseerd.
Acebes had Martxelo Otamendi (foto), Xabier Alegria, Iñaki
Uria en Xabier Oleaga collaborateurs van ETA genoemd, omdat zij een aanklacht
hadden ingediend wegens foltering.
Acebes wilde hen voor deze klacht een proces aan hun been
plakken wegens belediging van de Guardia Civil, valse beschuldigingen en
obstructie van de justitie. Acebes had
beter kunnen onderzoeken wat er met de vier gebeurd was in de periode dat ze in
isolement (incomunicado) zaten. Precies om deze reden wordt de zaak nu
geklasseerd.
De omroep COPE (Cadena de Ondas Populares de
España) is één van de voornaamste radiostations van Spanje met
verspreiding op nationale schaal. COPE is eigenlijk de merknaam die gebruikt
wordt voor Radio Popular S.A. De aandeelhouders zijn de Conferencia
Episcopal Española (het Spaanse episcopaat) voor 50%, de bisdommen voor 20% en
de religieuze orden, zoals jezuïeten en dominicanen. Alhoewel in de
programmatie religieus uitzendingen voorzien zijn (vooral op zondagen en
kerkelijke feestdagen), is het een algemene en openbare omroep met diverse
programmas.
Eén van de meest bekende figuren, in Spanje toch, die een rol spelen in COPE
is Federico Jiménez Losantos. Hij is de nieuwscommentator die elke morgen,
tussen 7 en 8, te horen is in het
programma La Mañana van COPE.
Hij is ook de informatiejournalist van de krant
El Mundo met zijn comentario liberal op pagina 4.
Losantos is een persoontje stammend uit het nationaal-katholicisme, die wild
om zich heen schopt (zij het op een onovertrefbare manier) tegen iedereen die
tegen de sacrosancte eenheid van het Spaanse rijk is. Hij schopt wild om zich
heen tegen alles wat een beetje naar links ruikt (ultrarechts geniet zijn
voorkeur), hij schopt wild om zich heen tegen zowel Basken als Catalanen. Deze
informatiejournalist doet aan desinformatie, verdraaiing van de feiten, doet
zich soms als iemand anders voor (briljante imitaties) en legt die persoon dan
uitspraken in de mond die serieuze schade kunnen aanrichten. Hij is al in
aanvaring gekomen met de Generalitat de Cataluña
(Catalaanse regering), met de Convergència i Unió (nationalistische Catalaanse
partij), met Zapatero en zijn vredesproces, met de Baskische regering en nog
zoveel meer. Zijn agressie, zijn in diskrediet brengen en bespotten van
tegenstrevers kent zijns gelijke niet.
Nu nog altijd, meer dan twee jaar na de bloedige
aanslagen in Madrid op 11-M, probeert hij verwarring te zaaien door te stellen
dat de werkelijke waarheid niet aan het licht komt. Die werkelijke waarheid zou
dan volgens hem moeten zijn dat ETA betrokken was in die aanslagen.
Hij is een kunstenaar in het beoefenen van het
gekende psychologische projectieverschijnsel: de echte leugenaar schuift zijn
leugens in de schoenen van de tegenstander. Hij slaagt er in om in een kort
artikel, met 3 kleine paragrafen, Zapatero 12 keer te beschuldigen van
mentira of miente (leugen-hij liegt). Artikel Con alevosía (Met
arglistigheid en verraad) in de krant El Mundo van 21.06.2006.
En hoe reageert het episcopaat op al die leugens en dat bedrog? Het
episcopaat zwijgt, net zo hard zwijgt ze als ten tijde van de Burgeroorlog. De
moordpartijen (*) van Franco werden bedekt met de liefde van het kruis. Het was
een heilige oorlog, een kruistocht, La Cruzada. Die kruistocht voor de
sacrosancte eenheid van de ultrastaat Spanje is nog altijd bezig, heb ik soms
de indruk.
(*) Er waren even erge moordpartijen bij de republikeinen.
Jean François Lefort, LOF de woordvoerder van Askatasuna werd vandaag vrijgelatenuit de Franse gevangenis van Villefranche sur Saône. Vrij is hij
nog niet want:
- hij mag het departement Pyrénées-Atlantiques niet
verlaten.
- hij moet zich elke maandag gaan melden en
- hij mag geen contact opnemen met bepaalde personen.
Lefort werd op 7 december 2004 in Bayonne opgepakt.
Askatasuna was dan wel in Spanje verboden, maar niet in Frankrijk! Maar het
buurland, Frankrijk, altijd wel bereid tot een vriendendienst, knapte het vuile
zaakje wel even op. De enige bedoeling was de pro-Amnestie-beweging te
criminaliseren. Om dezelfde reden werden
in juni van datzelfde jaar 16 leden van gelijkaardige organisaties als Erlea,
Gureak en Mintza opgepakt maar daarna ook weer vrijgelaten.
Lefort werd beschuldigd van collaboratie met ETA.
Kort ná de
arrestatie vaardigde driesterrenmagistraat Baltasar Garzón een Europees aanhouding- en uitleveringsbevel
tegen hem uit dat echter in februari 2005 door Frankrijk afgewezen werd.
LOF werd eerst ondergebracht in de Parijse gevangenis la
Santé van waar hij op 11 oktober werd versleept naar Villefranchu sur Saône, op
méér dan 1.500 km van Baskenland. Om te protesteren tegen de behandeling gingen
hij en zn maat Juan Carlos Subijana in hongerstaking en korte tijd nadien
stopten ze ook met drinken. Lefort recupereert nu van deze actie.
Vraag: Hoe kan
een medewerker van ETA al na één jaar vrijkomen?
Antwoord: Enkel
na een jaar nog geen enkel bewijs gevonden werd!
Geneesheren van het hospitaal Doce de Octubre te Madrid hebben gewaarschuwd dat Iñaki de Juana
Chaos op korte termijn een ernstig gevaar loopt op onomkeerbare gevolgen
(vegetatieve toestand) van zijn hongerstaking en vrezen nu zelfs voor een
plotselinge dood.
Alvorens hij aan zijn eerste hongerstaking
begon, op 7 augustus 2006 en die 63 dagen duurde, woog hij nog 96 kg. Vorige
zaterdag, 9 december 2006 en 33 dagen na zijn tweede hongerstaking, woog hij
nog 58 kg.
Juan Antonio Olano, woordvoerder van
Askatsuna, vraagt de nationalisten De Juana bij te staan in zijn strijd. De
enige manier om nu nog zijn leven te redden, is hem vrij te laten. Olana
verwijt de regering van Zapatero de intentie te hebben, Iñaki de Juana Chaos langzaam, maar zeker in het graf te duwen. Ze
willen hem niet vrijlaten en ze zullen hem niet vrijlaten.
Wat voor gevolgen dit zal hebben, is koffiedik kijken. Het
is nu al vrij onrustig in Euskadi en ik vrees dat de Kale Borroka in alle
hevigheid zal toenemen. Ik hoop alleen dat het bij dat straatgeweld zal
blijven.
In Baiona, de stad van de bajonetten,
werd in een manifestatie waarin zon 350 moedigen van Askatasuna opstapten, geprotesteerd tegen de arrestatie van hun
woordvoerder, Jean-François Lefort, LOF. De betoging vertrok bij het
stadhuis en eindigde in Baiona Tipia (Petit Bayonne). De slogans waren zoals steeds erg duidelijk:
Ez, ez, ez, Herriak ez
du barkatuko
Neen, neen, neen, het
Volk zal dit nooit vergeven.
Dispertsioa hiltzailea
Spreiding doodt.
Lof askatu
Lof vrij
Voor de Franse magistraat, madame Laurence Le Vert,
waren de manifestanten niet erg vriendelijk:
Le Vert, entzun, Pim,
pam, pum
Le Vert, luister,
pief, poef, paf.
Enkele keren kwam de
manifestatie oog in oog te staan met de politie en de flikken kregen dan te
horen dat ze Baskenland met rust moeten laten.
Vrije vertaling tekst
van foto waarop Manos Limpias, zoals gewoonlijk heel beschaafd protesteert: Jullie kunnen lachen, terwijl
jullie wegrotten in je cel, rotzooi.
We hebben in onze berichtjes af en toe melding gemaakt van
ranzig rechtse clubjes als AVT-
Asociación de Víctimas del Terrorismo en España y Libertad. Er zijn er
nog: Foro de Ermua, Convivencia Cívica Ciudadana en Fundación para la Defensa de España. Maar
de hoofdvogel wordt afgeschoten door Manos Limpias, een clubje ultrarechtse
personages. Zij hebben zichzelf tot syndicaat uitgeroepen en beweren propere
handen - manos limpias te hebben.
Zij houden zich onledig met het indienen van aanklachten
tegen al wie niet in de cadans van hun gelaarsde marsrichting loopt. Het is
onbegonnen werk om al die aanklachten op te sommen. Het gaat wel voornamelijk
over Basken, maar ook over Catalaanse voetbalploegen en zelfs premier Zapatero
ontsnapte niet aan hun arendsoog: hij had trouwens een bijeenkomst belegd met
Batasuna, o gruwel. (Terloops, met die klacht kregen zij het deksel op hun
fascistenneus).
En wie is de secretaris-generaal van Propere Handen?
Niemand minder dan het obscure personage Miguel Bernad Remón, ook wel Miguel
Bernard genoemd. Dit obscure persoontje was vicepresident van de Fuerza Nueva (Nieuwe Orde) en de Frente Nacional (Front National) van Blas Piñar, een
organisatie die samenklitte met de meest wrokkige en autoritaire sectoren van
het franquisme. Zoals geweten is, hebben de franquisten niet het minste bloed
aan hun handen (Wie maalt er nu om 500.000 gedode republikeinen?)
In 1994 werd van naam
veranderd: Derecha Española (Spaans Rechts). Die partij haalde een te
verwaarlozen resultaat bij de gemeenteverkiezingen van 1995 en werd opgedoekt
om in mei 1995 vervangen te worden door een heus syndicaat, met zetel in het
Madrileense Calle Quintana. Propere handen? Neen! Smerige geesten? Ja!
Vandaag werd de Internationale Dag van de
Mensenrechten gevierd. Ook in Baskenland gaat dit gepaard met plechtstatige
toespraken over het recht op leven. De media hadden het eens te meer de
intellectuele oneerlijkheid om alleen ETA te veroordelen, die dat recht schendt
door hun activiteiten. De communicatiemedia hebben niet de minste aandacht voor
hetgeen nog meer in de Universele Verklaring staat:
Niemand mag
onderworpen worden aan foltering, noch aan wrede inhumane en vernederende
behandelingen.
Niemand mag arbitrair
gearresteerd noch aangehouden worden.
Iedereen heeft recht
op een rechtvaardig oordeel, waarbij een vrijspraak verondersteld mag worden.
Verder is er nog het stemrecht, het recht op
nationaliteit, waarbij elk volk het
recht heeft op zelfbeschikking.
In Baskenland hebben bepaalde groepen mensen
blijkbaar geen recht op
mensenrechten
De leden van TAT-Torturaren Aurkako Taldea hebben op 7
december 2006 een oproep gedaan aan allen die gefolterd werden, om te komen
getuigen op de Asamblea de Torturados, (assemblee van de gefolterden),
die zal doorgaan op 16 december 2006 in de cultuurtempel Arriola
Antzokia te Elorrio. Op die manier willen zij aanklagen dat er in Euskal
Herria en vooral in Spanje nog altijd gefolterd wordt. Er werd op gewezen dat
sedert 1998 meer dan 7000 Basken gefolterd werden.
Nekane Txapartegi (zelf gefolterd) verklaarde dat foltering en de daarbij
horende repressieve machinerie nog altijd aanwezig is en dat de beulen
straffeloos hun mensonwaardige praktijken kunnen verder zetten.
Edorta Jimenez (zelf gefolterd) van
zijn kant wees op het verwerpelijke feit dat de media een oorverdovende stilte
aan de dag leggen als het om die activiteiten gaat. Daarom moeten de
slachtoffers nu hun stem verheffen. Wij zullen iedereen confronteren met de
feiten. Wij zullen iedereen dwingen ons recht in de ogen te kijken. Wie ons
recht in de ogen kijkt, zal merken dat wij gefolterd werden. Om het even wie
het is, Patxi López, Zapatero, Aznar of de koning zelf.
Enkele dagen geleden
verongelukte Karmele Solaguren, moeder van de Baskische politieke gevangene uit
Barañain, Ekain Gerra, in de buurt van de stad Soria. Ze was 57 jaar oud. Haar
man raakte zwaar gekwetst en ligt in het ziekenhuis. Ekain Gerra was hun enig
kind.
Opnieuw viel er iemand als
slachtoffer van de gevangenenspreiding die werd ingevoerd onder het socialistisch
bewind van Felipe González en van de Baskische Jood, Múgica Herzog als
toenmalig minister. Dit gebeurde in 1986 toen de zwaarste gevangenen zelfs naar
Spaanse eilanden of naar de Spaanse enclaves in Afrika (Cueta en Melilla)
werden gesleept.
Ekain Gerra zit in Alcalá-Meco en het bezoek
van zijn ouders was voorzien om 11.30 u, maar na 175 km en met nog 225 km voor
de boeg werden beiden overreden toen ze naast hun auto aan het bellen waren. In
Barañain ontstond in de late avond van 6 december een spontane protestactie
waaraan de Guardia Civil een einde maakte!
De jaarlijkse manifestatie die telkens op 6
december doorgaat ter gelegenheid van de Dag van de Spaanse Grondwet in Durango stond meteen in het teken van het overlijden van Karmele
Solaguren en van een stille tocht kwam dan ook niets in huis. Er werd geroepenDispertsioa hiltzailea (de gevangenenspreiding doodt) en Herriak ez du barkatuko (Het volk zal
dit nooit vergeven.) of Euskal presoak etxera (Baskische gevangenen naar
huis.) Maar ook PSOE hiltzaile, PNV laguntzaile) (De PSOE doodt, de PNV helpt
mee.)
Hier mag in herinnering gebracht worden dat de
Spaanse minister van Justitie, López Aguilar, onlangs nog verklaardedat de gevangenenspreiding zijn nut
bewezen heeft in de strijd tegen het terrorisme.De vader van Ekain Gerra kan binnenkort, als hij het ziekenhuis
verlaat, getuigen van de efficiëntie van deze onmenselijke
gevangenenpolitiek!
Etxerat,
de organisatie van familieleden van Baskische politieke gevangenen, sprak
dan ook meteen van een geplande staatsmoord en het medeplichtig zwijgen van
de Baskische politieke klasse. Laten we elkaar even goed bekijken, want de
volgende week kan het één van ons zijn. Elke week moeten wij duizenden
kilometers afleggen om onze familieleden en vrienden gedurende 40 minuten te
zien.
Gisteren werd Ekain Gerra dan vanuit Madrid
overgebracht naar Iruñea-Pamplona om definitief afscheid te nemen van zijn
moeder. Er waren duizend sympathisanten aanwezig om hun warmte en steun te
verlenen maar de Spaanse politie, aanwezig met een tiental combis, waarschuwde
meteen dat Gerra zou weggevoerd worden als de aanwezigen het funerarium en de
omgeving niet verlieten. Toen dit niet meteen gebeurde, chargeerde de politie
en vielen er gewonden. Eén jongere diende zelfs naar het ziekenhuis
overgebracht te worden.
En wat zei de Spaanse Gouverneur? De politie
was genoodzaakt een charge uit te voeren omdat ze met stenen en andere objecten
bestookt werden om het vertrek van Gerra te bemoeilijken.
Nadat Gerra was
overgebracht naar de gevangenis van Langraiz in de Baskische provincie Araba,
kon hij, na veel moeite, even
telefoneren met naaste verwanten om te zeggen dat de tocht in de combi van de
Guardia Civil erg moeilijk was geweest.
Hij was voortdurend vernederd en dat ze hem gezegd hadden dat hijzelf de
enige schuldige was van de dood van zijn moeder. Hij was ook gedurende de hele
reis met de handen op de rug geboeid geweest. Later op de dag was hij verder
gebracht naar de gevangenis van Burgos.
De pers wist later aan de
Spaanse landgenoten te melden (te manipuleren) dat 4 politiemannen gekwetst
raakten bij de begrafenis van de moeder van een Etarra (ETA-lid). Zelfs de zogenaamde Baskische kranten, El
Diario Vasco en El Correo Español brachten deze berichten.Diario de Noticias uit Navarra kwammet het curieuze feit dat er enkel
gewonden vielen onder de aanvallers.
Een reserve-eenheid van de Guardia Civil begaf zich naar het
stadhuisplein om te vermijden dat het tot ordeverstoringen zou komen. (De
ordeverstoringen in Baskenland worden meestal door hen uitgelokt.)
Dit jaar 2004 kwamen
behalve Karmele Solaguren ook Leo Esteban om het leven. Verder de gevangene
Oihane Errazkin, de ex-gevangene Kepa Miner en daarbij werden Kontxi Sanchiz en
Angel Berrueta om het leven gebracht door de gewapende strijdmachten. 53 personen raakten gewond in accidenten bij
gevangenenbezoek.
Wie hiertegen protesteert wordt terrorist genoemd!