Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
30-12-2006
Terug naar af?
Vanmorgen, 30 december 2006, is op de luchthaven van Barajas
te Madrid een bomauto tot ontploffing gebracht.
Omstreeks 09.00u vanmorgen is op de Terminal 4 van Barajas
een autobom ontploft. Er zijn een paar lichtgewonden en veel materiele schade.
De aanslag werd aangekondigd vanuit een telefooncel naar het
nummer 112 van de spoeddiensten SOS-Deiak van Guipúzcoa. Bij een tweede
waarschuwing zei een persoon in opdracht van ETA te bellen.
Haalt Inaki de Juana Chaos het einde van het jaar?
De geneesheren van het Hospital Doce de Octubre te Madrid verklaren dat
sommige van de organen op ieder moment kunnen stoppen met functioneren. Dat
verklaarde Estanis Etxaburu, woordvoerder van Etxerrat, op 27 december 2006.
De politieke gevangene is al aan zijn derde hongerstaking toe. De eerste was
in 1999. De tweede startte in augustus
2006 en duurde 63 dagen en bij de laatste staat de teller op 30.12.2006 op 54
dagen.
Hij wordt soms tot 12 uur per dag aan handen en voeten vastgebonden om hem
gedwongen voeding toe te dienen via een neussonde. Tijdens die periode kan hij
niet anders dan onbeweeglijk blijven liggen. Dit is een schrijnend verhaal van
naastenliefde uit het christelijke Spanje.
Hallucinante wansmaak van een gedegenereerde elite.
Torturaren Aurkako Taldea (TAT, de organisatie die telkens met verslagen van de doorstane folteringen komt) en de moeder van Amaia Urizar komen voor de pers met het geschreven verhaal (5 bladen) van de doorstane foltering die Amaia onderging in 2004.
Ze raakte bevriend met Garikoitz Azpiazu die er door de politie van wordt verdacht een belangrijke functie binnen ETA te hebben. Op 29 oktober 2004 om 2.40 u. in de nacht, kwamen een dertigtal gemaskerde Guardia Civiles het huis binnen. Er werd geen uitleg gegeven. Even na 6.27u waren ze terug weg. Het huis stond volledig overhoop en ze hadden Amaia meegenomen. Vijf dagen, 120 uren lang wist de familie niet waar ze was, wat ze met haar deden. Incommunicado.
Je bent erbij, meisje zeiden ze in de auto. Het maakt ons niets uit. Wij weten toch alles. Maar jij moet het wel vertellen en dat kan op twee manieren: de goede en de slechte. In Madrid wierpen ze zich meteen op mij en werd op een gewelddadige manier aan mijn armen getrokken. Ze hadden kappen over het hoofd. Ik riep dat ze me moesten loslaten, maar ze schreeuwden: Zwijg, hoer! Ik zag hoe één van hen zijn broek en onderbroek op de schoenen had hangen. Hij kwam naar me toe en zei: Nu gaan we de vriendin van de chef eens naaien. Hij schuurde met zijn lichaam tegen me aan. Hij vroeg: wat zeg je tegen je vriend als je bezig bent? Gora ETA? We gaan je allemaal pakken en je zal ervan kotsen, want we zullen het niet op een fijne manier doen. Buiten aan de deur staan er nog een aantal hun beurt af te wachten. Ze slingerden me allerlei verwijten naar het hoofd: hoer, leugenaarster, slet! Ze trokken me de plastic zak over het hoofd die ze langs achter opspanden. Eerst kreeg ik het nog even warm en ik zweette, maar ik werd heel draaierig en probeerde de zak met mijn tanden stuk te bijten. Als ik dan even adem kreeg, sloegen ze met de open hand tegen mijn oren. Ik werd heel erg moe en moest bijna overgeven. Daarop zei één van hen Als je overgeeft, eet je het meteen weer op. Plots begon ik op de muren beelden te zien die bewogen. Ik dacht dat ik gek werd. De cel werd groter en dan weer kleiner. De grond begon zelfs te bewegen. Toen ze me naar een ander vertrek brachten, hoorde ik stromend water. Ik weet niet of het door de schrik kwam, maar ik begon te plassen. De ene begon te lachen terwijl de ander kwaad werd en dreigde dat ik de hele kamer met mijn tong moest schoonlikken. De kraan werd dichtgedraaid en ik moest een paar stappen vooruitzetten. Toen ze me de blinddoek afdeden, stond ik voor het bad. Ik had de handen op de rug gebonden. Ik wist wat me stond te gebeuren. Er kwamen twee anderen binnen en ze trokken me ruw aan de haren voorover tot ik met mijn hoofd in het water zat. Ik voelde dat ik ging verdrinken, maar ik kon er niet uit. Het water kwam door mijn neus en mond naar binnen en ik werd duizelig en zonder krachten. Het maakte hen allemaal niets uit en ze bleven maar namen noemen, maar ik kreeg niet eens de kans om te antwoorden. Ik kreeg enkel af en toe de kans om even een moment te ademen. Ik dacht het er nooit levend van af te brengen. Als ze me wilden doden dat ze het dan maar meteen deden. Ze deden me de blinddoek weer voor en brachten me naar de gerechtsdokter . De man liet even zijn identiteitbewijs zien en vroeg of ik slecht behandeld was en ik zei snikkend van niet. Ik zei dat hij eens naar mijn ogen moest kijken want daar had ik kwetsuren, maar hij zei dat het niets was en dat ze waarschijnlijk enkel geïnfecteerd waren door het bad. Stel je voor! Eerst vroeg hij of ik mishandeld was en dan zegt hij dat het door het bad komt! Dan lieten ze me weer fotos zien tot ik er moe van werd. De man die de chef leek te zijn werd heel kwaad en zei hoer, slet, je hebt hier nog niks geleerd! Ik zei dat het me niks uitmaakte en dat ze me maar een kogel door het hoofd moesten schieten. Ik kreeg opnieuw de blinddoek om en hij zei dat het spelletje nu over was. Hij schoof de blinddoek even naar boven en liet me een revolver zien. Ik was zo bang dat ik dacht dat ze me gingen doodschieten. Ze vroegen me lachend of ik de revolver in de handen wilde pakken om te zien of ik ballen had zoals mijn broer en mijn vriend en zou schieten. Daarop noemden ze me vuile verraadster. Ik voelde de loop van het pistool tussen mijn benen en één van de Guardia Civiles fluisterde dat ik niet moest bewegen. Ik weende en begon ter roepen en wild te bewegen en ik probeerde mijn benen tegen elkaar te houden maar dat ging niet omdat mijn voeten aan de stoelpoten waren vastgebonden. Met één hand trok hij mijn tanga uit en met de andere wreef hij met de revolver. Toen ik riep dat ze me met rust moesten laten begonnen ze weer op mijn oren te slaan. Ze riepen dat ik stil moest zijn omdat de revolver geladen was en er een kogel kon afgaan. De anderen schaterden en riep hoer en slet en je gaat het nog fijn vinden. Daarop staken ze de loop van de revolver in mijn vagina waarbij ze weer vroegen wat ik tegen mijn vriend zei als hij dat deed Gora ETA? Ik kon niet meer stoppen met wenen, maar had geen kracht meer om te roepen. Ze schoven de loop op een heel gewelddadige manier naar binnen en naar buiten en hij riep je zal geen kinderen meer krijgen want ik ga er een kogel inschieten. Ze bleven maar met die revolver schuiven terwijl een andere heel ruw mijn borsten bepotelde. Ik voelde het koude metaal in mijn vagina en weer zeiden ze dat ik stil moest blijven want als er een kogel af ging was het mijn schuld. Het bleef maar duren tot ik plots (geestelijk) kon vluchten. Ik was opeens tussen bekenden en vrienden die mij beschermden. Maar dan begonnen ze weer ruw met die revolver. Dan lieten ze me weer de fotos bekijken. Ze zegden me voor uit welk dorp ze kwamen en waarvan ze wilden dat ik ze beschuldigde. Ik herhaalde wat ze me voorzegden, steeds weer opnieuw en als ik me vergiste sloegen ze weer met de vlakke hand tegen mijn oren. Ik werd heel moe en voelde me vuil. Op het toilet keek ik meteen of ze iets gescheurd hadden want ik had ontzettende pijn. Ze zeiden dat ik tegen de rechter alles moest herhalen en dat ik niet mocht reppen over de foltering als ik niet graag terug kwam. Ze deden mijn blinddoek af en reden me naar het Hooggerechtshof. Eindelijk was ik uit die hel!
Een hallucinant voorbeeld van de degeneratiegraad tot waar de Spaanse Staatsbedienden zijn neergedaald.
In Areso, in de buurt van Leitza in Navarra, werd de
Baskische Kerstman, Olentzero" ontvoerd. Olentzero is een voorhistorische figuur van
een houtskoolbrander die in Baskenland het speelgoed brengt dat bij ons op 6
december door (de Spaanse) Sinterklaas wordt besteld. De figuur staat in elk
uitstalraam van elke handelszaak, behalve bij de mensen die niets voelen voor
de Baskische traditie Hij wordt in het begin van de kerstvakantie door het
dorp rondgedragen en dan uitgestald op het dorpsplein, al dan niet achter
tralies. In Areso verdween hij gisteren voor het derde achtereenvolgende
jaar. Twee jaar geleden werd hij buiten het dorp, naast de weg gevonden. Het vorig
jaar was het beeld helemaal in stukken geslagen! Ditmaal werd hij ontvoerd,
niet door zatlappen of vlegels maar door de Guardia Civil! Enkele inwoners
stelden in flagranti vast dat ze met gedoofde lichten stopten en hem in hun
groene Nissan Patrol stopten! De
burgemeester denkt het motief voor de ontvoering te kennen: Ze kunnen niet verdragen dat hier enige
uiting van de Baskische identiteit voorkomt. Aan de ene kant moet je ermee lachen, maar
aan de andere kant word je ook enorm kwaad aldus Mikel Baraibar die vandaag
een klacht ging indienen tegen de paramilitaire politie en een ontmoeting
vraagt met de Vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, Vicente
Ripa.
Ripa noemde het voorval een imbeciliteit en kondigde sancties
aan.
De
ex-generaal van de Guardia Civil, chef van de kazerne van Intxaurrondo in
Donostia, Enrique Rodríguez
Galindo, die op 9 mei 2000 in de gevangenis terechtkwam
om er een straf van 75 jaar uit te zitten, bracht ter gelegenheid van Kerstmis
twee dagen thuis, in vrijheid door. Galindo is dan ook geen Baskische
gevangene. Hij ontvoerde wel Baskische vluchtelingen, Joxean Lasa en Joxi Zabala,
die niet veroordeeld waren, uit Iparralde en liet hen in Donostia, in een villa van de
Spaanse Regering dood folteren. Toen een toerist twee jaar geleden een foto
wilde maken van deze villa werd de film geconfisqueerd.
GALindo wordt vandaag terug verwacht in de militaire
gevangenis van Alcalá de Henares, waar hij nog steeds zit, hoewel hij geen
militair meer is. Galindo zal binnen afzienbare tijd vrijgelaten worden. Dat
staat als een paal boven water.
Ook
Luis Roldán, de ex-directeur van de Guardia Civil die eveneens vele jaren voor
de boeg heeft wegens verrijking kon genieten van een Kerstverlof. Hij mocht
de vrouwengevangenis van Brieva
gedurende 6 dagen verlaten.
Wie zich tegen deze
toestanden verzet wordt geweldenaar en terrorist genoemd, half dood
geslagen, achter de tralies gedraaid en moet niet rekenen op Kerstverlof .
In zijn kerstboodschap roept koning
Juan Carlos de Borbón op tot eenheid van de democraten tegen het terrorisme.
Spanje is één natie. Iñaki Anasagasti PNV-volksvertegenwoordiger in de Cortés
in Madrid merkt terecht op dat de Koning al 25 jaar bezig is hetzelfde te
zeggen. Wij hadden gehoopt op een open, brede visie op de problemen in Spanje.
De boodschap werd niet rechtstreeks uitgezonden door de Baskische TV
(ETB) en dit zorgde voor erg veel protest PP, UA en PSE eisen het ontslag van
de directeur generaal.
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Joan María Uriarte,
vraagt dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te
maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is
voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook
eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de
mishandeling binnen het gezin en dit
komt Uriarte goed uit, omdat hem niet verweten kan worden dat hij enkel het folteren
van politieke gevangenen aanklaagt ) De vraag voor vrede en verzoening klinkt
steeds harder bij ons Volk. Me moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te
komen. De dialoog is de weg die leidt
naar de vrede.Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de
Paus: Iedereen moet respect opbrengen
voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel
perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en
die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit
tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede
hout gesneden.
Iedereen in het stadje Ordizia zat te wachten op Mariaje
Arriaga (zie foto), een vrouw uit het stadje die na 11 jaren in Franse
cellen sedert gisteren haar gevangenisstraf er opzitten heeft. Dan komt ze
dus vrij, hoor ik de argeloze lezer hardop denken. Dat weet nu net
niemand!
María Jesús (afgekort tot
Mariaje) Arriaga
Arruabarrena is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans
opgepakt. Pas twee jaar later
werd ze tot acht jaar veroordeeld voor bendevorming en verbod tot verblijf op
Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er inmiddels op, het verbod op verblijf in La Douce France
moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje
gefolterd zou worden ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in
hongerstaking in de gevangenis van Marseille. Het UNO-comité tegen foltering
veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz, die
later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval
deed zich later voor met Iratxe
Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.
Mariaje zal door de
Fransen naar de grens gebracht worden,
maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets
vonden waarover ze haar willen ondervragen om haar op die manier tot een
zelfbeschuldiging te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar.
Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is gebeurt de vrijlating meestal
in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te
jagen.
Beide landen tekenden ooit het
Verdrag van de Mensenrechten maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als
ze hun straf uitzaten.
In Gara lees ik nu dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd. In Port
Bou, aan de grens in Catalonië.
Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de
vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de
voorzitter van de actiegroep Liberté et Solidarité van Marseille, Georges
Sinibaldi en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij
ontvangen. Inmiddels werd ze gehuldigd in Ordizia. Iratxe Sorzabal werd niet
uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus ook
nog verwachten!
Terwijl het straatgeweld, de Kale Borroka, als vorm van protest blijft
voortduren, reageert de regering van de PSOE, bij monde van minister voor
Binnenlandse Zaken, met de mededeling dat het proces op goede weg is. Dat wordt
met klem tegengesproken door Batasuna, die beweert dat er al maanden geen stap
vooruit werd gezet en dat de crisis bijzonder groot blijft.
De bisschop van Donostia, Juan María Uriarte,
vraagt in zijn Adventstoespraak dat de Kale Borroka zou stoppen, maar dat de
regering ook wat zou doen, zoals een paar humanitaire maatregelen ten voordele
van de politieke gevangenen uitvaardigen.
De president van de Baskische regering, Ibarretxe, vraagt ook het einde van
de Kale Borroka, het dichter naar huis brengen van de politieke gevangenen en
de legalisering van Batasuna.
De Franse regering trekt zich intussen niets van het probleem aan en weigert
het Euskara, de Baskische taal, als officiële taal te erkennen, omdat dit de
eenheid van het land in gevaar zou brengen. De ultra staatsnationalisten op hun
best. Intussen heeft het Franse gerecht ook twee advocaten die de politieke
gevangenen verdedigen, veroordeeld omdat ze zogezegd als tussenpersoon zouden
fungeren tussen ETA en de gevangenen. Hoe kunnen ze ETA-gevangenen verdedigen
als ze geen contact mogen hebben met ETA?
Intussen is er een tweede gevangene, Jon Garmendia
"Txuria", in hongerstaking sedert 18.12.2006. In 2001 was hij
slachtoffer van een ernstig accident. Hij heeft enorme pijn aan het
beendergestel en wordt medisch niet
begeleid.
Intussen werd Pilar Rubio, veroordeeld tot 10 jaar cel,
wegens aanzetten tot moord op Angel Berrueta (13.03.2004)
vrijgelaten. De buren van Mari Carmen Mañas, weduwe
van Angel, hielden op 21 december 2006 een protestactie tegen de vrijlating.
Als ze een Baskische geweest was, zou de straf gevoelig hoger gelegen hebben en zou ze niet zijn vrijgekomen.
Vanmorgen, 22.12.2006, was er een bijeenkomst met Zapatero
(PSOE) en Rajoy (PP) onder vier ogen. Na afloop herhaalde Rajoy zijn stelling: "Ni
me ha confirmado ni desmentido una reunión con ETA" (hij heeft me noch
ontkend, nog bevestigd dat er een onderhoud met ETA geweest is), Batasuna mag niet aan de verkiezingen deelnemen, zolang zij het
geweld niet veroordelen, er mag geen onderhandelingstafel komen met een
terroristische organisatie (liever bloed, dan vrede) en de grondwet moet met
afdoendheid worden toegepast.
Een Spaans onderzoeksrechter gaat
na of de Spaanse ex-president, José María Aznar,
facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen
en te gebruiken tot eigen eer en glorie.
In 2003 zat de kans erin dat het
Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning!
Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau
uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen
van congresleden verzamelen om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren
echter centen nodig en wel twee miljoen
dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003,
voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om
algemene titels aan te vragen, maar
die in feite enkel nodig waren tot
meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de
inspectie te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit
wordt nu onderzocht.
Ofwel komt Aznar met een smak op
de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe
te geven dat hij een fout maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.
Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana,Argala
(29 jaar) in Agelu-Anglet om hetleven bij een aanslag van het BVE
(Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de
auto waaronder de explosieven geplaatst
waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet
meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit
ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend
herinneren.
In Arrigorriaga (Bilbao) hingen
meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het
stadhuis hing de vlag halfstok.
Twee dagen later
kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van
de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te
vermijden, vroeg de familie aan de
stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij
enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar
moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die
later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza
Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was
één van de meest ongewone en aangrijpendebeelden uit de recente geschiedenis van
Baskenland. Waarom deden die militairen
dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire
tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?
Paul Asensio, samen met Iker
Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek Argala
noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers.
PNV-president Arzalluz zei in
een interview met Interviú: Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient
onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend
van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij
maken deel uit van die van ons.
Argala was op 21 jarige leeftijd,
in 1970 moeten vluchten.
Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het
amnestiecomité van zijn stad:
De gewapende
strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de
gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men
moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de
situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA,
noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische
werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een
georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken.
Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij
waren in staat allen achter één vlag te krijgen!
Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het commando Txikia
de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio
Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het
moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De
enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het
dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op
een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de
CSP- Cuerpos Superior de Policía), de
chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de
daders. Om 18.50 u werd een telex carácter
urgentísimo ontvangen op het Comisaría General de Orden Público de la
Dirección General de Seguridad, gericht aan de Jefes Superiores de Policía,
Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia
Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of
van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van:
Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid,
haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall. (Dat zou de
beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire
1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: Dirigent van ETA-5de
Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui Ezkerra, die waarschijnlijk met een
Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd
aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing. In de volgende uren
beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van
de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta,
met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk,
want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten
verborgen in een zulo of schuilkelder te Alcorcón.
Neem mij de Franse tekst niet kwalijk, maar om
geen afbreuk te doen aan de inhoud van de oproep van www.spbl-paris.org,heb ik de tekst in de oorspronkelijke
taal behouden.
Initiative
européenne pour le dialogue et la négociation en Pays basque
Le processus de résolution du conflit qui se déroule en Pays basque a pour
objectif de créer des bases démocratiques visant à dépasser la confrontation,
en réunissant toutes les options politiques de la société basque autour de deux
tables de négociation: une, celle des partis politiques, syndicats et
organisations sociales et dont lobjectif est de parvenir à un accord commun.
Lautre, rassemblant ETA et les Gouvernements espagnol et français, pour
promouvoir la démilitarisation du conflit et solutionner la situation des
prisonnier(e)s politiques basques.
En mars 2006, ETA a rendu public un cessez-le-feu. Les autorités espagnoles et
françaises doivent faire un pas décidé pour la paix.
Une atmosphère despoir existe au sein du peuple basque. Le dépassement du
conflit est possible. Pour le progrès des négociations, il est nécessaire que
toutes et tous participent à la lutte pour une solution démocratique pour les
droits du peuple basque.
Pour ces raisons, nous, signataires du présent texte, lançons un appel aux
États français et espagnol afin quils simpliquent dans le processus de
dialogue et de négociation, acceptant que ce soit lensemble des citoyennes et
citoyens basques qui décident de leur propre futur.
Wij
herinneren ons hoe je leven weggerukt werd bij een controle door de Guardia
Civil in de vroege ochtend van 18 december 1974 te Errekalde (Donostia). Je was
nauwelijks 21 jaar geworden. Er was een avondmaal geweest in het Instituto
Social de la Marina, waar de uitslagen bekend werden gemaakt van een
vergelijkend examen. Je was op de terugweg, in 3 wagens, met je vrienden. Jij
zat in de laatste wagen en volgde een eind achterop. Op de plaats waar de
Guardia Civil een controle hield, was de signalisatie verstopt achter de twee
wagens van je vrienden, die al tegengehouden werden. Je zag de signalisatie
niet en je vrienden waarschuwden de Guardia Civil dat dit de 3de
wagen van de groep was. De Guardia Civil, onmogelijk te zien tussen de 2
wagens, gaf een teken om te stoppen. Aangezien je dit niet gemerkt had, reed je
door. Zonder waarschuwing werd een salvo op je wagen afgevuurd, 18
kogelinslagen afgevuurd door de 5 agenten! De kapitein-generaal van Burgos
verklaarde achteraf dat de controles er niet zijn om te waarschuwen, maar om in
te grijpen (los controles no se ponían para avisar, sino para pillar). Na
jouw dood is er wel werk gemaakt van signalisatie met verlichting en andere
maatregelen.
Na
het salvo was de enige bekommernis van de Guardia Civil om de bestuurder op te
pakken en drie dagen lang voor de buitenwereld af te zonderen. De wagen werd
weggesleept om de bewijzen in de doofpot te kunnen stoppen. Jou lieten ze
bloedend liggen. Je vrienden wilden je zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis
brengen, maar werden opnieuw tot staan gebracht door een tweede controle, nu
van de Policía Nacional. Ze werden meer dan 10 kostbare minuten aan het lijntje
gehouden, minuten die wellicht je leven hadden kunnen redden.
Toen
wij naar het hospitaal snelden, werd ons verboden je te zien. Na heel wat
formaliteiten was dit pas de volgende dag mogelijk. Op dat vreselijke ogenblik
hebben wij aan jou beloofd je nooit te vergeten en niet te wenen. De eerste
belofte was vrij makkelijk te houden, de tweede belofte houden was onmogelijk.
De
begrafenis was een nachtmerrie. Bij het verlaten van de kerk waren we omringd
door de Policía Nacional, maar op de eerste rij stonden wel gewapende burgers
van ultrarechts. Zij klopten als bezetenen op ons, ook op jouw moeder. Haar
vriendin vroeg het gespuis de moeder gerust te laten. Zij kreeg er dan zelf van
langs, zo erg dat ze haar ongeboren kind verloor. Er waren meer dan 10 gewonden
(één persoon verloor een oog) en een vrouw stierf aan een infarct. Tweehonderd
personen werden aangehouden.
Er
werd uiteraard een klacht ingediend tegen de brutaliteit van de politie en
tegen de dictatuur die jouw dood op hun geweten hebben. Er werd geen enkele
verantwoordelijke gevonden.
Erger nog. Men probeerde de aangehouden bestuurder, jouw vriend, dronkenschap
in de schoenen te schuiven. In het restaurant waar jullie gegeten hadden, werd
gevraagd om op de rekening een hoger aantal flessen drank te zetten dan
oorspronkelijk genuttigd werd. Gelukkig weigerden de eigenaars.
Dat
is het relaas van jouw dood en van ons verdriet. Opdat dit nooit meer zou
voorvallen, houden wij deze hommenage. Opdat ons volk zou genezen van de
littekens van het verleden, van het immense lijden. Opdat wij allen, in naam
van Mikel, de kracht zouden vinden om vrede mogelijk te maken.
Opgesteld door de
familieleden Marisa Urbieta, Miren Salegi, Nekane Salegi en
Itziar Salegi
Vorige donderdag, 14 december 2006, zond de vrije Tv-zender
Polanco een reportage uit die nog al wat stof heeft doen opwaaien.
De
presentator van de uitzending, Iñaki Gabilondo, stelde de reportage als volgt
voor:
Wij willen u een gebeurtenis tonen, zonder enige commentaar.
De kijker zal zelf wel de conclusie trekken.
De beelden toonden een man in een rolstoel die deelnam aan
een manifestatie tegen ETA en tegen de regering. De manifestatie greep, een tweetal
maanden terug, plaats te Sevilla en was georganiseerd door AVT (slachtoffers
van het terrorisme).
De man in kwestie werd, op de eerste rij en onmiddellijk na
de spandoeken, voortgeduwd door zijn echtgenote. Maar, de man was helemaal geen
slachtoffer van het terrorisme, hij was alleen slecht te been (op de beelden
zien we hem later gewoon rechtstaan bij zijn wagen en een paar moeilijke passen
zetten, resultaat van polio).
De reacties, vooral van uit PSOE-hoek, logen er niet om:
Wij zijn het nu al een
tijdje gewoon dat de PP voortdurend liegt en stelselmatig het aantal betogers
vermenigvuldigt met 4 of 5, of zelfs met 10. Zij liegen dus over de kwantiteit,
maar nu ook al over de kwaliteit. Dit is vervalsing van de slachtoffers en een
groot schandaal.
Het blijkt dat het slachtoffer, die er geen is, getrouwd is met een
PP-gemeenteraadslid die hem vergezelde. Iedereen deed alsof. Manipulatie
troef.
Onnodig te vermelden dat AVT en PP in alle staten zijn, de hysterie nabij.
Beeldverslag Deslegitimar a las víctimas (deslegitimar = onrechtmatig voor authentiek
verklaren)
Toen na de Franco-dictatuur de democratuur
uitbrak, werden de schandalen en onregelmatigheden (vooral bij
politieoptredens) steeds met de mantel der liefde bedekt en toegeschreven aan
tekortkomingen van de Jonge Democratie.
Tot op heden heeft het politieke bestel dat in Spanje in voege is, zeker voor
wat de aanpak van de verschillende naties betreft die er op het Iberisch
Schiereiland aanwezig zijn, nog steeds regelmatig te maken met puberale,
politieke onregelmatigheden.
Zo is er nu het Macroproces 18/98 dat in Madrid haar
verloop kent. Zoals het in Bananenrepublieken wel eens meer voorkomt, worden ook hier in Spanje
observatoren gestuurd om aanwezig te zijn op het proces. Loopt men het dan
niet hoog op met de Spaanse rechtstaat?
Dezer dagen, wij spreken over
half december 2005, zijn er drie Duitse advocaten uit Berlijn, o.a. Martin
Poell en Volker Gerloff, op bezoek.
Hun oordeel is vernietigend:
Hier staat een nieuw concept
voor terrorisme op het speldat wel eens verspreid zou kunnen raken.
Vooreerst is er de vrijheid van pers die met de voeten werd getreden. Verder is
het verbazend dat het proces acht jaar op zich heeft laten wachten. Het is bovendien niet legaal dat de rechter
de beschuldigden niet eens laat verklaren waarom
ze niet willen antwoorden op de vragen van de Openbare Aanklager! Maar het meest
schokkende dat ons opviel in deze drie dagen dat we aanwezig waren was het
totaal gebrek aan bewijzen. We hebben niets gezien dat kan wijzen op lidmaatschap
van of medewerking met ETA. Er zijn veel
processen zonder bewijzen, maar hier zijn er geen misdrijven, er zijn zelfs
geen delicten!
Gisteren, 14 december 2006, om 11.20 u verscheen in de krant Gara volgend bericht.
Volgens een perslek in de krant El Mundo, die zich baseert op bronnen van het Ministerio Público, heeft het Openbaar Ministerie van de 1ste Kamer van de Audiencia Nacional, magistraat Miguel Angel Carballo, beslist de zaak "Egunkaria" voorlopig te archiveren. Alle beschuldigingen tegen de beklaagden in die zaak worden voorlopig teruggetrokken wegens gebrek aan bewijzen. Het Openbaar Ministerie verantwoord de beslissing om Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Joan Mari Torrealdai, Iñaki Uria, Txema Auzmendi, Pello Zubiria en Xabier Oleaga voorlopig buiten vervolging te stellen door te stellen dat de aangevoerde bewijslast bijzonder zwak en onvoldoende is. Er is aan geen kanten het bewijs geleverd dat de krant Egunkaria, gesloten op last van magistraat Juan del Olmo, een instrument was van ETA, noch dat de krant de gewapende organisatie financierde.
Ik gebruik regelmatig het woord voorlopig omdat twee aanklagers, willens nillens, eisen dat er een proces komt: Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) en Dignidad y Justicia, zoals voldoende geweten twee groeperingen van ranzig rechts.
Overzicht van de geschiedenis en de gebeurtenissen van Egunkaria zijn te lezen op volgende Engelstalige adressen:
Op 22 maart 2006 kondigde ETA een permanent
staakt-het-vuren af. Er was weer hoop op vrede. Negen maanden later is die hoop
als een pudding in elkaar gezakt. Men is niet meer zo zeker van de goede
afloop. Het enige wat die 9 maanden tot nu toe hebben opgeleverd, zijn de
wederzijdse verwijten tussen partijen onderling, en tussen de partijen en ETA
aan de andere kant. De repressie is blijven voortduren:
Sedert 22 maart 2006 zijn er 106 nationalisten aangehouden
in Euskal Herria, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd
werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten met de voeten
getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke
initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te
Madrid en de Sección 14 te Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werd een borgtocht geëist van 1.493.000 euros, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij
konden gaan.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd op 22 politieke gevangen de doctrine
Parot toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).
Wordt 20 december
2006 de dag waar naar uitgekeken moet worden?
ETA heeft in vorige uitgaven van hun brochure Zutabe
aangekondigd dat zij de regering nog wat tijd gunde om het vredesproces weer op
te starten. In omfloerste woordspelingen, zoals ETA altijd de communiqués
opstelt, wordt gewag gemaakt van finales
de otoño, het einde van de herfst als uiterste datum om het vredesproces
weer aan te zwengelen. Het einde van de herfst is 20 december.
Wat staat er ons te
wachten?
Moeilijk te voorspellen. Er zijn 3 mogelijkheden: ofwel is
ETA bereid nog wat af te wachten en stelt ze een nieuwe datum in het verschiet
(na de verkiezingen van mei?), ofwel zweert ETA definitief (onomkeerbaar) het
gewapende geweld af, ofwel wordt het staakt-het-vuren opgeblazen met alle
gevolgen van dien.
Precies op 20 december 2006 heeft de Pro-Amnestie Beweging, bij monde van Juan
Mari Olano, een dag van algemene
mobilisatie afgekondigd over heel Baskenland.
De oproep van de platform Basta Ya om in San Sebastián te betogen tegen
het plan Ibarretxe wordt door 14.000 personen opgevolgd. Basta Ya kwam
aanvankelijk op tegen de aanslagen van
ETA, maar samen met de PP lieerden
ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en
behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die
tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienden!
Het platform had busreizen ingelegd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc samen met
een verblijf van een nacht in viersterrenhotels en dit aan
weggeefprijzen: vanuit Barcelona
voor 24 euro, aan halve prijs
voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde
manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun
deelname! Carmen Gurruchaga, uit
Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de
potentiële deelnemers te animeren
via een artikel onder de titel De vrijheid en de Kaffers waarbij de
Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!
Fernando Savater, filosoof en een der führers van
Basta Ya, noemde voordien Odón Elorza een folkloristisch
burgemeester omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn
eigen stad). Savater, wiens gestalte
kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.
Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit
elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte
met het gekende decenas de miles (tientallen
duizenden). De plaatselijke krant El Diario Vasco hield het op duizenden. La Razón spreekt van
maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van bronnen binnen Basta Ya. Noch de Guardia Civil, noch de Ertzaintza
gaven ditmaal cijfers vrij, hetgeen ze bij andere gelegenheden altijd
doen.
Er werden vooral
Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua
verkocht witte paraplus met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt.
Slogans waren er zoals Viva España,
Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht,
Savater, je volgen is een plezier.
De Authentieke
Falange, de opvolgers van de fascistische beweging Falange waaruit de
Burgeroorlog georganiseerd werd, stapten achter een eigen spandoek op.
Savater zal later zeggen dat de oorzaak van de tegenvaller
de schrik is. Nu zegt hij de warmte van de mensen gevoeld hebben en dat ze
vanaf januari nieuwe initiatieven gaan uitwerken.
Iñaki Olasagasti spreekt van een Spaanse manifestatie met 4 Spaanse ministers van een Spaanse
partij (PP) die ons allemaal wilden zeggen dat dit Spanje is.
Mikel Arana van de IU-EB zegt dat de Baskische gemeenschap
geen negatieve manifestaties nodig heeft, noch tele-geleide samenkomsten.
De partijen die wel meeliepen, zoals de PP en de PSOE-PE
laten natuurlijk een ander geluid horen. De Socialisten gaan wel een
verkiezingsnederlaag tegemoet, ook al komen ze uit een oppositiestelling. Met
warm en koud blazen tegelijkertijd overtuig je geen kiezers. En in een rechtse
betoging als die van deze Spaanse kakkerlakken horen ze gewoon niet thuis. In
Baskenland tekent zich al duidelijk een scheiding af binnen de partij met
enerzijds de Redondisten van Nicolás Redondo, de burgemeester van Renteria,
Miguel Buen en Rosa Diez en o.a. burgemeester Elorza anderzijds.
Later zal Basta Ya zeggen dat het geen fascistische mars was. Als
dat niet was, is het ook niet nodig dit te
zeggen!
Iñaki de Juana Chaos, in hongerstaking sedert 7 november 2006, wordt vanaf
11 december 2006 onder dwang, met handen en voeten vastgebonden, gevoed, (tegen
alle internationale verklaringen in). In het hospitaal 12 de
Octubre te Madrid, waar hij werd opgenomen op 25 oktober 2006, gedurende zijn
vorige hongerstaking die 63 dagen duurde, heeft men nu (11.12.2006) 2 sondes
ingebracht: één om hem onder dwang te voeden en één om te kunnen urineren. Zijn
toestand, die zeer ernstig is, wordt dagelijks door medici opgevolgd. In zijn
cel heeft hij gedwongen gezelschap gekregen van een andere gevangene die hem in
het oog moet houden. Zijn verdediger had beroep aangetekend tegen de medische
opvolging en de medegezel, maar dat werd verworpen door de Audiencia Nacional.
Ook op 11 december 2006 heeft zijn verdediger, Alvaro Reizabal, een
cassatieberoep aangetekend bij het Hooggerechtshof.