De boodschap werd niet rechtstreeks uitgezonden door de Baskische TV (ETB) en dit zorgde voor erg veel protest…PP, UA en PSE eisen het ontslag van de directeur generaal.

25 december 2004

De Bisschop van Donostia, Joan María Uriarte, vraagt dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de mishandeling binnen het gezin en dit komt Uriarte goed uit, omdat hem niet verweten kan worden dat hij enkel het folteren van politieke gevangenen aanklaagt…) “De vraag voor vrede en verzoening klinkt steeds harder bij ons Volk. Me moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te komen. De dialoog is de weg die leidt naar de vrede.” Om zich “in te dekken” citeert hij uit de kerstboodschap van de Paus: “Iedereen moet respect opbrengen voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en die om duizend redenen in de gevangenis zitten”.

Uriarte speelde ooit tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede hout gesneden.

25-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

María Jesús (afgekort tot “Mariaje”) Arriaga Arruabarrena is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans opgepakt. Pas twee jaar later werd ze tot acht jaar veroordeeld voor “bendevorming” en verbod tot verblijf op Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er inmiddels op, het verbod op verblijf in La Douce France moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje gefolterd zou worden ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in hongerstaking in de gevangenis van Marseille. Het UNO-comité tegen foltering veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz, die later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval deed zich later voor met Iratxe Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.

Mariaje zal door de Fransen naar de grens gebracht worden, maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets vonden waarover ze haar willen “ondervragen” om haar op die manier tot een “zelfbeschuldiging” te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar. Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is gebeurt de “vrijlating” meestal in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te jagen.

Beide landen tekenden ooit het Verdrag van de Mensenrechten maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als ze hun straf uitzaten.

In Gara lees ik nu dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd. In Port Bou, aan de grens in Catalonië. Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de voorzitter van de actiegroep “Liberté et Solidarité” van Marseille, Georges Sinibaldi en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij ontvangen. Inmiddels werd ze gehuldigd in Ordizia. Iratxe Sorzabal werd niet uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus ook nog verwachten!

24-12-2006 om 08:51 geschreven door Natxo  

De bisschop van Donostia, Juan María Uriarte, vraagt in zijn Adventstoespraak dat de Kale Borroka zou stoppen, maar dat de regering ook wat zou doen, zoals een paar humanitaire maatregelen ten voordele van de politieke gevangenen uitvaardigen.

De president van de Baskische regering, Ibarretxe, vraagt ook het einde van de Kale Borroka, het dichter naar huis brengen van de politieke gevangenen en de legalisering van Batasuna.

De Franse regering trekt zich intussen niets van het probleem aan en weigert het Euskara, de Baskische taal, als officiële taal te erkennen, omdat dit de eenheid van het land in gevaar zou brengen. De ultra staatsnationalisten op hun best. Intussen heeft het Franse gerecht ook twee advocaten die de politieke gevangenen verdedigen, veroordeeld omdat ze zogezegd als tussenpersoon zouden fungeren tussen ETA en de gevangenen. Hoe kunnen ze ETA-gevangenen verdedigen als ze geen contact mogen hebben met ETA?

Intussen is er een tweede gevangene, Jon Garmendia "Txuria", in hongerstaking sedert 18.12.2006. In 2001 was hij slachtoffer van een ernstig accident. Hij heeft enorme pijn aan het beendergestel en wordt medisch niet begeleid.

Intussen werd Pilar Rubio, veroordeeld tot 10 jaar cel, wegens aanzetten tot moord op Angel Berrueta (13.03.2004) vrijgelaten. De buren van Mari Carmen Mañas, weduwe van Angel, hielden op 21 december 2006 een protestactie tegen de vrijlating. Als ze een Baskische geweest was, zou de straf gevoelig hoger gelegen hebben en zou ze niet zijn vrijgekomen.

Vanmorgen, 22.12.2006, was er een bijeenkomst met Zapatero (PSOE) en Rajoy (PP) onder vier ogen. Na afloop herhaalde Rajoy zijn stelling: "Ni me ha confirmado ni desmentido una reunión con ETA" (hij heeft me noch ontkend, nog bevestigd dat er een onderhoud met ETA geweest is), Batasuna mag niet aan de verkiezingen deelnemen, zolang zij het geweld niet veroordelen, er mag geen onderhandelingstafel komen met een terroristische organisatie (liever bloed, dan vrede) en de grondwet moet met afdoendheid worden toegepast.

23-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Een Spaans onderzoeksrechter gaat na of de Spaanse ex-president, José María Aznar, facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen en te gebruiken tot eigen eer en glorie.

In 2003 zat de kans erin dat het Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning! Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen van congresleden “verzamelen” om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren echter centen nodig en wel twee miljoen dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003, voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om “algemene titels aan te vragen”, maar die in feite enkel nodig waren tot meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de “inspectie” te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit wordt nu onderzocht.

Ofwel komt Aznar met een smak op de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe te geven dat hij “een fout” maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.

22-12-2006 om 09:01 geschreven door Natxo  

21 december 1978

Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana, “Argala” (29 jaar) in Agelu-Anglet om het leven bij een aanslag van het BVE (Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de auto waaronder de explosieven geplaatst waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend herinneren.

In Arrigorriaga (Bilbao) hingen meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het stadhuis hing de vlag halfstok.

Twee dagen later kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te vermijden, vroeg de familie aan de stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was één van de meest ongewone en aangrijpende beelden uit de recente geschiedenis van Baskenland. Waarom deden die militairen dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?

Paul Asensio, samen met Iker Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek “Argala” noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers. PNV-president Arzalluz zei in een interview met “Interviú”: “Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij maken deel uit van die van ons.”

Argala was op 21 jarige leeftijd, in 1970 moeten vluchten.

Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het amnestiecomité van zijn stad:

“De gewapende strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA, noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken”.

Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij waren in staat allen achter één vlag te krijgen!

21-12-2006 om 09:03 geschreven door Natxo  

Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het “commando Txikia” de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de CSP- Cuerpos Superior de Policía), de chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de daders. Om 18.50 u werd een telex “carácter urgentísimo” ontvangen op het “Comisaría General de Orden Público de la Dirección General de Seguridad”, gericht aan de Jefes Superiores de Policía, Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van: “Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid, haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall”. (Dat zou de beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire 1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: “Dirigent van ETA-5^de Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui “Ezkerra”, die waarschijnlijk met een Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing”. In de volgende uren beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta, met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk, want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten verborgen in een “zulo” of schuilkelder te Alcorcón.

20-12-2006 om 08:38 geschreven door Natxo  

Neem mij de Franse tekst niet kwalijk, maar om geen afbreuk te doen aan de inhoud van de oproep van www.spbl-paris.org, heb ik de tekst in de oorspronkelijke taal behouden.

Initiative européenne pour le dialogue et la négociation en Pays basque

Klik hier om te ondertekenen

Pays basque: pour le dialogue et la négociation

En mars 2006, ETA a rendu public un cessez-le-feu. Les autorités espagnoles et françaises doivent faire un pas décidé pour la paix.

Une atmosphère d’espoir existe au sein du peuple basque. Le dépassement du conflit est possible. Pour le progrès des négociations, il est nécessaire que toutes et tous participent à la lutte pour une solution démocratique pour les droits du peuple basque.

Pour ces raisons, nous, signataires du présent texte, lançons un appel aux États français et espagnol afin qu’ils s’impliquent dans le processus de dialogue et de négociation, acceptant que ce soit l’ensemble des citoyennes et citoyens basques qui décident de leur propre futur.

Klik hier om te ondertekenen

19-12-2006 om 08:01 geschreven door Natxo  

Homenage aan Mikel Salegi Urbieta

Wij herinneren ons hoe je leven weggerukt werd bij een controle door de Guardia Civil in de vroege ochtend van 18 december 1974 te Errekalde (Donostia). Je was nauwelijks 21 jaar geworden. Er was een avondmaal geweest in het Instituto Social de la Marina, waar de uitslagen bekend werden gemaakt van een vergelijkend examen. Je was op de terugweg, in 3 wagens, met je vrienden. Jij zat in de laatste wagen en volgde een eind achterop. Op de plaats waar de Guardia Civil een controle hield, was de signalisatie verstopt achter de twee wagens van je vrienden, die al tegengehouden werden. Je zag de signalisatie niet en je vrienden waarschuwden de Guardia Civil dat dit de 3^de wagen van de groep was. De Guardia Civil, onmogelijk te zien tussen de 2 wagens, gaf een teken om te stoppen. Aangezien je dit niet gemerkt had, reed je door. Zonder waarschuwing werd een salvo op je wagen afgevuurd, 18 kogelinslagen afgevuurd door de 5 agenten! De kapitein-generaal van Burgos verklaarde achteraf dat de controles er niet zijn om te waarschuwen, maar om in te grijpen (“los controles no se ponían para avisar, sino para pillar”). Na jouw dood is er wel werk gemaakt van signalisatie met verlichting en andere maatregelen.

Na het salvo was de enige bekommernis van de Guardia Civil om de bestuurder op te pakken en drie dagen lang voor de buitenwereld af te zonderen. De wagen werd weggesleept om de bewijzen in de doofpot te kunnen stoppen. Jou lieten ze bloedend liggen. Je vrienden wilden je zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis brengen, maar werden opnieuw tot staan gebracht door een tweede controle, nu van de Policía Nacional. Ze werden meer dan 10 kostbare minuten aan het lijntje gehouden, minuten die wellicht je leven hadden kunnen redden.

Toen wij naar het hospitaal snelden, werd ons verboden je te zien. Na heel wat formaliteiten was dit pas de volgende dag mogelijk. Op dat vreselijke ogenblik hebben wij aan jou beloofd je nooit te vergeten en niet te wenen. De eerste belofte was vrij makkelijk te houden, de tweede belofte houden was onmogelijk.

De begrafenis was een nachtmerrie. Bij het verlaten van de kerk waren we omringd door de Policía Nacional, maar op de eerste rij stonden wel gewapende burgers van ultrarechts. Zij klopten als bezetenen op ons, ook op jouw moeder. Haar vriendin vroeg het gespuis de moeder gerust te laten. Zij kreeg er dan zelf van langs, zo erg dat ze haar ongeboren kind verloor. Er waren meer dan 10 gewonden (één persoon verloor een oog) en een vrouw stierf aan een infarct. Tweehonderd personen werden aangehouden.

Er werd uiteraard een klacht ingediend tegen de brutaliteit van de politie en tegen de dictatuur die jouw dood op hun geweten hebben. Er werd geen enkele verantwoordelijke gevonden.
Erger nog. Men probeerde de aangehouden bestuurder, jouw vriend, dronkenschap in de schoenen te schuiven. In het restaurant waar jullie gegeten hadden, werd gevraagd om op de rekening een hoger aantal flessen drank te zetten dan oorspronkelijk genuttigd werd. Gelukkig weigerden de eigenaars.

Dat is het relaas van jouw dood en van ons verdriet. Opdat dit nooit meer zou voorvallen, houden wij deze hommenage. Opdat ons volk zou genezen van de littekens van het verleden, van het immense lijden. Opdat wij allen, in naam van Mikel, de kracht zouden vinden om vrede mogelijk te maken.

Opgesteld door de familieleden Marisa Urbieta, Miren Salegi, Nekane Salegi en Itziar Salegi

18-12-2006 om 08:57 geschreven door Natxo  

“Wij willen u een gebeurtenis tonen, zonder enige commentaar. De kijker zal zelf wel de conclusie trekken”.

De beelden toonden een man in een rolstoel die deelnam aan een manifestatie tegen ETA en tegen de regering. De manifestatie greep, een tweetal maanden terug, plaats te Sevilla en was georganiseerd door AVT (slachtoffers van het terrorisme).

De man in kwestie werd, op de eerste rij en onmiddellijk na de spandoeken, voortgeduwd door zijn echtgenote. Maar, de man was helemaal geen slachtoffer van het terrorisme, hij was alleen slecht te been (op de beelden zien we hem later gewoon rechtstaan bij zijn wagen en een paar moeilijke passen zetten, resultaat van polio).

De reacties, vooral van uit PSOE-hoek, logen er niet om:

“Wij zijn het nu al een tijdje gewoon dat de PP voortdurend liegt en stelselmatig het aantal betogers vermenigvuldigt met 4 of 5, of zelfs met 10. Zij liegen dus over de kwantiteit, maar nu ook al over de kwaliteit. Dit is vervalsing van de slachtoffers en een groot schandaal”.

Onnodig te vermelden dat AVT en PP in alle staten zijn, de hysterie nabij.

Beeldverslag
“Deslegitimar a las víctimas” (deslegitimar = onrechtmatig voor authentiek verklaren)

17-12-2006 om 09:33 geschreven door Natxo  

Toen na de Franco-dictatuur de democratuur uitbrak, werden de schandalen en “onregelmatigheden” (vooral bij politieoptredens) steeds met de mantel der liefde bedekt en toegeschreven aan tekortkomingen van de “Jonge Democratie”. Tot op heden heeft het politieke bestel dat in Spanje in voege is, zeker voor wat de aanpak van de verschillende naties betreft die er op het Iberisch Schiereiland aanwezig zijn, nog steeds regelmatig te maken met puberale, politieke “onregelmatigheden.”

Zo is er nu het “Macroproces 18/98” dat in Madrid haar verloop kent. Zoals het in Bananenrepublieken wel eens meer voorkomt, worden ook hier in Spanje observatoren gestuurd om aanwezig te zijn op het proces. Loopt men het dan niet hoog op met de Spaanse rechtstaat?

Dezer dagen, wij spreken over half december 2005, zijn er drie Duitse advocaten uit Berlijn, o.a. Martin Poell en Volker Gerloff, op bezoek.

Hun oordeel is vernietigend:

“Hier staat een nieuw concept voor ‘terrorisme’ op het spel dat wel eens verspreid zou kunnen raken. Vooreerst is er de vrijheid van pers die met de voeten werd getreden. Verder is het verbazend dat het proces acht jaar op zich heeft laten wachten. Het is bovendien niet legaal dat de rechter de beschuldigden niet eens laat verklaren waarom ze niet willen antwoorden op de vragen van de Openbare Aanklager! Maar het meest schokkende dat ons opviel in deze drie dagen dat we aanwezig waren was het totaal gebrek aan bewijzen. We hebben niets gezien dat kan wijzen op lidmaatschap van of medewerking met ETA. Er zijn veel processen zonder bewijzen, maar hier zijn er geen misdrijven, er zijn zelfs geen delicten!

16-12-2006 om 08:58 geschreven door Natxo  

Volgens een perslek in de krant “El Mundo”, die zich baseert op bronnen van het Ministerio Público, heeft het Openbaar Ministerie van de 1^ste Kamer van de Audiencia Nacional, magistraat Miguel Angel Carballo, beslist de zaak "Egunkaria" voorlopig te archiveren. Alle beschuldigingen tegen de beklaagden in die zaak worden voorlopig teruggetrokken wegens gebrek aan bewijzen. Het Openbaar Ministerie verantwoord de beslissing om Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Joan Mari Torrealdai, Iñaki Uria, Txema Auzmendi, Pello Zubiria en Xabier Oleaga voorlopig buiten vervolging te stellen door te stellen dat de aangevoerde bewijslast “bijzonder zwak” en “onvoldoende” is. Er is aan geen kanten het bewijs geleverd dat de krant Egunkaria, gesloten op last van magistraat Juan del Olmo, een instrument was van ETA, noch dat de krant de gewapende organisatie financierde.

Ik gebruik regelmatig het woord “voorlopig” omdat twee aanklagers, willens nillens, eisen dat er een proces komt: Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) en Dignidad y Justicia, zoals voldoende geweten twee groeperingen van ranzig rechts.

15-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Sedert 22 maart 2006 zijn er 106 nationalisten aangehouden in Euskal Herria, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten met de voeten getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te Madrid en de Sección 14 te Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werd een borgtocht geëist van 1.493.000 euro’s, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij konden gaan.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd op 22 politieke gevangen de “doctrine Parot” toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).

Wordt 20 december 2006 de dag waar naar uitgekeken moet worden?

ETA heeft in vorige uitgaven van hun brochure “Zutabe” aangekondigd dat zij de regering nog wat tijd gunde om het vredesproces weer op te starten. In omfloerste woordspelingen, zoals ETA altijd de communiqués opstelt, wordt gewag gemaakt van “finales de otoño”, het einde van de herfst als uiterste datum om het vredesproces weer aan te zwengelen. Het einde van de herfst is 20 december.

Wat staat er ons te wachten?

Moeilijk te voorspellen. Er zijn 3 mogelijkheden: ofwel is ETA bereid nog wat af te wachten en stelt ze een nieuwe datum in het verschiet (na de verkiezingen van mei?), ofwel zweert ETA definitief (onomkeerbaar) het gewapende geweld af, ofwel wordt het staakt-het-vuren opgeblazen met alle gevolgen van dien.

Precies op 20 december 2006 heeft de Pro-Amnestie Beweging, bij monde van Juan Mari Olano, een dag van algemene mobilisatie afgekondigd over heel Baskenland.

14-12-2006 om 09:10 geschreven door Natxo  

De oproep van de platform “Basta Ya” om in San Sebastián te betogen tegen het plan Ibarretxe wordt door 14.000 personen opgevolgd. “Basta Ya” kwam aanvankelijk op tegen de aanslagen van ETA, maar samen met de PP lieerden ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienden!

Het platform had busreizen ingelegd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc… samen met een verblijf van een nacht in viersterrenhotels en dit aan weggeefprijzen: vanuit Barcelona voor 24 euro, aan halve prijs voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun deelname! Carmen Gurruchaga, uit Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de potentiële deelnemers te animeren via een artikel onder de titel “De vrijheid en de Kaffers” waarbij de Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!

Fernando Savater, filosoof en een der führers van “Basta Ya”, noemde voordien Odón Elorza “een folkloristisch burgemeester” omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn eigen stad). Savater, wiens gestalte kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.

Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte met het gekende “decenas de miles” (tientallen duizenden). De plaatselijke krant “El Diario Vasco” hield het op “duizenden”. “La Razón” spreekt van maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van “bronnen binnen Basta Ya”. Noch de Guardia Civil, noch de Ertzaintza gaven ditmaal cijfers vrij, hetgeen ze bij andere gelegenheden altijd doen.

Er werden vooral Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua verkocht witte paraplu’s met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt. Slogans waren er zoals “Viva España”, “Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht”, “Savater, je volgen is een plezier.”

De “Authentieke Falange”, de opvolgers van de fascistische beweging “Falange” waaruit de Burgeroorlog georganiseerd werd, stapten achter een eigen spandoek op.

Savater zal later zeggen dat de oorzaak van de tegenvaller “de schrik” is. Nu zegt hij “de warmte van de mensen” gevoeld hebben en dat ze vanaf januari nieuwe initiatieven gaan uitwerken.

Iñaki Olasagasti spreekt van “een Spaanse manifestatie met 4 Spaanse ministers van een Spaanse partij (PP) die ons allemaal wilden zeggen dat dit Spanje is.”

Mikel Arana van de IU-EB zegt dat de Baskische gemeenschap geen “negatieve manifestaties” nodig heeft, noch tele-geleide samenkomsten.

De partijen die wel meeliepen, zoals de PP en de PSOE-PE laten natuurlijk een ander geluid horen. De Socialisten gaan wel een verkiezingsnederlaag tegemoet, ook al komen ze uit een oppositiestelling. Met warm en koud blazen tegelijkertijd overtuig je geen kiezers. En in een rechtse betoging als die van deze Spaanse kakkerlakken horen ze gewoon niet thuis. In Baskenland tekent zich al duidelijk een scheiding af binnen de partij met enerzijds de “Redondisten” van Nicolás Redondo, de burgemeester van Renteria, Miguel Buen en Rosa Diez en o.a. burgemeester Elorza anderzijds.

Later zal Basta Ya zeggen dat het “geen fascistische mars” was. Als dat niet was, is het ook niet nodig dit te zeggen!

14-12-2006 om 09:01 geschreven door Natxo  

13-12-2006 om 08:59 geschreven door Natxo  

De klacht van Minister Angel Acebes (PP) tegen 4 arrestanten in verband met de sluiting van de Baskische krant Egunkaria, wordt door het Spaanse Hooggerecht geklasseerd.

Acebes had Martxelo Otamendi (foto), Xabier Alegria, Iñaki Uria en Xabier Oleaga “collaborateurs van ETA” genoemd, omdat zij een aanklacht hadden ingediend wegens foltering.

Acebes wilde hen voor deze klacht een proces aan hun been plakken wegens “belediging van de Guardia Civil”, “valse beschuldigingen” en “obstructie van de justitie”. Acebes had beter kunnen onderzoeken wat er met de vier gebeurd was in de periode dat ze in isolement (incomunicado) zaten. Precies om deze reden wordt de zaak nu geklasseerd.

13-12-2006 om 08:56 geschreven door Natxo  

Eén van de meest bekende figuren, in Spanje toch, die een rol spelen in COPE is Federico Jiménez Losantos. Hij is de nieuwscommentator die elke morgen, tussen 7 en 8, te horen is in het programma “La Mañana” van COPE.

Hij is ook de informatiejournalist van de krant “El Mundo” met zijn “comentario liberal” op pagina 4.

Losantos is een persoontje stammend uit het nationaal-katholicisme, die wild om zich heen schopt (zij het op een onovertrefbare manier) tegen iedereen die tegen de sacrosancte eenheid van het Spaanse rijk is. Hij schopt wild om zich heen tegen alles wat een beetje naar links ruikt (ultrarechts geniet zijn voorkeur), hij schopt wild om zich heen tegen zowel Basken als Catalanen. Deze informatiejournalist doet aan desinformatie, verdraaiing van de feiten, doet zich soms als iemand anders voor (briljante imitaties) en legt die persoon dan uitspraken in de mond die serieuze schade kunnen aanrichten. Hij is al in aanvaring gekomen met de Generalitat de Cataluña (Catalaanse regering), met de Convergència i Unió (nationalistische Catalaanse partij), met Zapatero en zijn vredesproces, met de Baskische regering en nog zoveel meer. Zijn agressie, zijn in diskrediet brengen en bespotten van tegenstrevers kent zijns gelijke niet.

Nu nog altijd, meer dan twee jaar na de bloedige aanslagen in Madrid op 11-M, probeert hij verwarring te zaaien door te stellen dat de werkelijke waarheid niet aan het licht komt. Die werkelijke waarheid zou dan volgens hem moeten zijn dat ETA betrokken was in die aanslagen.

Hij is een kunstenaar in het beoefenen van het gekende psychologische “projectieverschijnsel”: de echte leugenaar schuift zijn leugens in de schoenen van de tegenstander. Hij slaagt er in om in een kort artikel, met 3 kleine paragrafen, Zapatero 12 keer te beschuldigen van “mentira” of “miente” (leugen-hij liegt). Artikel “Con alevosía” (Met arglistigheid en verraad) in de krant El Mundo van 21.06.2006.

En hoe reageert het episcopaat op al die leugens en dat bedrog? Het episcopaat zwijgt, net zo hard zwijgt ze als ten tijde van de Burgeroorlog. De moordpartijen (*) van Franco werden bedekt met de liefde van het kruis. Het was een “heilige oorlog”, een kruistocht, “La Cruzada”. Die kruistocht voor de sacrosancte eenheid van de ultrastaat Spanje is nog altijd bezig, heb ik soms de indruk.

(*) Er waren even erge moordpartijen bij de republikeinen.

12-12-2006 om 09:00 geschreven door Natxo  

Jean François Lefort, “LOF” de woordvoerder van “Askatasuna werd vandaag vrijgelaten uit de Franse gevangenis van Villefranche sur Saône. “Vrij” is hij nog niet want:

- hij mag het departement Pyrénées-Atlantiques niet verlaten.

- hij moet zich elke maandag gaan melden en

- hij mag geen contact opnemen met bepaalde personen.

Lefort werd op 7 december 2004 in Bayonne opgepakt. Askatasuna was dan wel in Spanje verboden, maar niet in Frankrijk! Maar het buurland, Frankrijk, altijd wel bereid tot een vriendendienst, knapte het vuile zaakje wel even op. De enige bedoeling was de pro-Amnestie-beweging te criminaliseren. Om dezelfde reden werden in juni van datzelfde jaar 16 leden van gelijkaardige organisaties als “Erlea”, “Gureak” en “Mintza” opgepakt maar daarna ook weer vrijgelaten.

Lefort werd beschuldigd van …collaboratie met ETA.

Kort ná de arrestatie vaardigde driesterrenmagistraat Baltasar Garzón een Europees aanhouding- en uitleveringsbevel tegen hem uit dat echter in februari 2005 door Frankrijk afgewezen werd.

LOF werd eerst ondergebracht in de Parijse gevangenis la Santé van waar hij op 11 oktober werd versleept naar Villefranchu sur Saône, op méér dan 1.500 km van Baskenland. Om te protesteren tegen de behandeling gingen hij en z’n maat Juan Carlos Subijana in hongerstaking en korte tijd nadien stopten ze ook met drinken. Lefort recupereert nu van deze actie.

Vraag: Hoe kan “een medewerker van ETA” al na één jaar vrijkomen?

Antwoord: Enkel na een jaar nog geen enkel bewijs gevonden werd!

12-12-2006 om 00:00 geschreven door Natxo  

Geneesheren van het hospitaal Doce de Octubre te Madrid hebben gewaarschuwd dat Iñaki de Juana Chaos op korte termijn een ernstig gevaar loopt op onomkeerbare gevolgen (vegetatieve toestand) van zijn hongerstaking en vrezen nu zelfs voor een plotselinge dood.

Alvorens hij aan zijn eerste hongerstaking begon, op 7 augustus 2006 en die 63 dagen duurde, woog hij nog 96 kg. Vorige zaterdag, 9 december 2006 en 33 dagen na zijn tweede hongerstaking, woog hij nog 58 kg.

Juan Antonio Olano, woordvoerder van Askatsuna, vraagt de nationalisten De Juana bij te staan in zijn strijd. De enige manier om nu nog zijn leven te redden, is hem vrij te laten. Olana verwijt de regering van Zapatero de intentie te hebben, Iñaki de Juana Chaos langzaam, maar zeker in het graf te duwen. Ze willen hem niet vrijlaten en ze zullen hem niet vrijlaten.

Wat voor gevolgen dit zal hebben, is koffiedik kijken. Het is nu al vrij onrustig in Euskadi en ik vrees dat de Kale Borroka in alle hevigheid zal toenemen. Ik hoop alleen dat het bij dat straatgeweld zal blijven.

11-12-2006 om 08:04 geschreven door Natxo  

In Baiona, de stad van de “bajonetten”, werd in een manifestatie waarin zo’n 350 moedigen van Askatasuna opstapten, geprotesteerd tegen de arrestatie van hun woordvoerder, Jean-François Lefort, “LOF”. De betoging vertrok bij het stadhuis en eindigde in Baiona Tipia (Petit Bayonne). De slogans waren zoals steeds erg duidelijk:

Ez, ez, ez, Herriak ez du barkatuko

Neen, neen, neen, het Volk zal dit nooit vergeven.

Dispertsioa hiltzailea

Spreiding doodt.

Lof askatu

Lof vrij

Voor de Franse magistraat, madame Laurence Le Vert, waren de manifestanten niet erg vriendelijk:

Le Vert, entzun, Pim, pam, pum

Le Vert, luister, pief, poef, paf.

Enkele keren kwam de manifestatie oog in oog te staan met de politie en de flikken kregen dan te horen dat ze Baskenland met rust moeten laten.

11-12-2006 om 08:02 geschreven door Natxo  

We hebben in onze berichtjes af en toe melding gemaakt van ranzig rechtse clubjes als AVT- Asociación de Víctimas del Terrorismo en España y Libertad. Er zijn er nog: Foro de Ermua, Convivencia Cívica Ciudadana en Fundación para la Defensa de España. Maar de hoofdvogel wordt afgeschoten door Manos Limpias, een clubje ultrarechtse personages. Zij hebben zichzelf tot syndicaat uitgeroepen en beweren “propere handen - manos limpias” te hebben.

Zij houden zich onledig met het indienen van aanklachten tegen al wie niet in de cadans van hun gelaarsde marsrichting loopt. Het is onbegonnen werk om al die aanklachten op te sommen. Het gaat wel voornamelijk over Basken, maar ook over Catalaanse voetbalploegen en zelfs premier Zapatero ontsnapte niet aan hun arendsoog: hij had trouwens een bijeenkomst belegd met Batasuna, o gruwel. (Terloops, met die klacht kregen zij het deksel op hun fascistenneus).

En wie is de secretaris-generaal van “Propere Handen”? Niemand minder dan het obscure personage Miguel Bernad Remón, ook wel Miguel Bernard genoemd. Dit obscure persoontje was vicepresident van de Fuerza Nueva (Nieuwe Orde) en de Frente Nacional (Front National) van Blas Piñar, een organisatie die samenklitte met de meest wrokkige en autoritaire sectoren van het franquisme. Zoals geweten is, hebben de franquisten niet het minste bloed aan hun handen… (Wie maalt er nu om 500.000 gedode republikeinen?)

In 1994 werd van naam veranderd: Derecha Española (Spaans Rechts). Die partij haalde een te verwaarlozen resultaat bij de gemeenteverkiezingen van 1995 en werd opgedoekt om in mei 1995 vervangen te worden door een heus syndicaat, met zetel in het Madrileense Calle Quintana. Propere handen? Neen! Smerige geesten? Ja!

10-12-2006 om 08:50 geschreven door Natxo