Er staat weer kunst op de zeedijk. Onder de algemene noemer “beeldige wandeling”. Rare dingen als je het mij vraagt. Elk jaar staan hier weer andere gedrochten waar geen mens het nut van inziet. Maar kunst mag geen nut hebben. Dat mag alleen maar nutteloos zijn. En het is de bedoeling dat het mooi is. Dat de modale mens er met bewondering naar kijkt. Niks voor mij. Ik zie alleen maar stompzinnige misbaksels die niks toevoegen aan het leven. Er staat hier bijvoorbeeld een aangespoeld stuk wrakhout voor de deur. Met als bijgaande titel “openbaring”. Over welke bekendmaking of getuigenis het precies gaat blijft een raadsel. Iets verder staat een verroest ijzeren geval met als titel “open acht”. Als de titel “dikke nul” zou zijn dan kon ik het nog begrijpen want met de beste wil van de wereld kan ik er geen acht in terugvinden. Maar ik zal wel te dom zijn om het te begrijpen zeker. Nog verder staat “Black orgasm”. Een veelbelovende titel. Maar dat is dan ook alles. Het geval bestaat uit opgerolde ijzerdraad met daarin iets ondefinieerbaars zwart. Wat dat met een orgasme te maken heeft weet ik ook niet. Ik heb nochtans jarenlange ervaring met orgasmen. Maar ik kan er niks in terugvinden dat er ook maar op lijkt. En toch deed dat alles me nadenken. Wie zou zich kunnen bezighouden met die zogezegde kunstwerken te maken. En waarom eigenlijk. Het antwoord vond ik op mijn vertrouwde zoekmachine google. Het blijkt dat die kunstenaars zo een beetje mogen profiteren van de samenleving. Er bestaat zoiets als een kunstenaarsstatuut. En als je jezelf tot kunstenaar weet te verheffen zit je goed voor de rest van je leven. Als zelfverklaard kunstenaar mag je namelijk kiezen uit een werknemersstatuut of het statuut van zelfstandige. Als beginnend “kunstenaar” kiest een normale mens natuurlijk voor het werknemersstatuut. Dan kan je leven van een werkloosheidsuitkering. En als er een opdracht binnenkomt is het kassa. Mooi meegenomen natuurlijk. Bovendien is je pensioen ook verzekerd. Een kunstenaar kan gewoon doen waar hij zin in heeft. Op kosten van de maatschappij. Maar af en toe slagen ze er toch in om iets herkenbaars te creëren. Zo zag ik op de zeedijk ook een klassiek geval. “Vrouw met kind”. Dat die vrouw en dat kind uit een tot nog toe onbekende planeet kwam nam ik er maar bij. En dan kwam ik een wel heel herkenbaar geval tegen. Nuttig bovendien. De naam van de kunstenaar ontbrak weliswaar maar de titel van het stuk was duidelijk. Er stond een duidelijk plaatje op. “Geen huisvuil, op straffe van boete”.