Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
16-09-2011
Beeldig
Er staat weer kunst op de zeedijk. Onder de algemene noemer beeldige wandeling. Rare dingen als je het mij vraagt. Elk jaar staan hier weer andere gedrochten waar geen mens het nut van inziet. Maar kunst mag geen nut hebben. Dat mag alleen maar nutteloos zijn. En het is de bedoeling dat het mooi is. Dat de modale mens er met bewondering naar kijkt. Niks voor mij. Ik zie alleen maar stompzinnige misbaksels die niks toevoegen aan het leven. Er staat hier bijvoorbeeld een aangespoeld stuk wrakhout voor de deur. Met als bijgaande titel openbaring. Over welke bekendmaking of getuigenis het precies gaat blijft een raadsel. Iets verder staat een verroest ijzeren geval met als titel open acht. Als de titel dikke nul zou zijn dan kon ik het nog begrijpen want met de beste wil van de wereld kan ik er geen acht in terugvinden. Maar ik zal wel te dom zijn om het te begrijpen zeker. Nog verder staat Black orgasm. Een veelbelovende titel. Maar dat is dan ook alles. Het geval bestaat uit opgerolde ijzerdraad met daarin iets ondefinieerbaars zwart. Wat dat met een orgasme te maken heeft weet ik ook niet. Ik heb nochtans jarenlange ervaring met orgasmen. Maar ik kan er niks in terugvinden dat er ook maar op lijkt. En toch deed dat alles me nadenken. Wie zou zich kunnen bezighouden met die zogezegde kunstwerken te maken. En waarom eigenlijk. Het antwoord vond ik op mijn vertrouwde zoekmachine google. Het blijkt dat die kunstenaars zo een beetje mogen profiteren van de samenleving. Er bestaat zoiets als een kunstenaarsstatuut. En als je jezelf tot kunstenaar weet te verheffen zit je goed voor de rest van je leven. Als zelfverklaard kunstenaar mag je namelijk kiezen uit een werknemersstatuut of het statuut van zelfstandige. Als beginnend kunstenaar kiest een normale mens natuurlijk voor het werknemersstatuut. Dan kan je leven van een werkloosheidsuitkering. En als er een opdracht binnenkomt is het kassa. Mooi meegenomen natuurlijk. Bovendien is je pensioen ook verzekerd. Een kunstenaar kan gewoon doen waar hij zin in heeft. Op kosten van de maatschappij. Maar af en toe slagen ze er toch in om iets herkenbaars te creëren. Zo zag ik op de zeedijk ook een klassiek geval. Vrouw met kind. Dat die vrouw en dat kind uit een tot nog toe onbekende planeet kwam nam ik er maar bij. En dan kwam ik een wel heel herkenbaar geval tegen. Nuttig bovendien. De naam van de kunstenaar ontbrak weliswaar maar de titel van het stuk was duidelijk. Er stond een duidelijk plaatje op. Geen huisvuil, op straffe van boete.
Als de wind uit een goed gat komt en als die wind het zeewater opstuwd tot hogere golven heb ik een goede draadloze internetverbinding. Of zou het zijn omdat ik mij een signaalversterker aangeschaft heb? Zeker ben ik niet want dat ding doet niks. Op het eerste zicht toch. Dat staat daar maar te staan. Dat versterkt het internet signaal heeft men mij wijsgemaakt. Maar toch heb ik zo mijn twijfels. Dat spul maakt geen lawaai. Dat beweegt niet. En toch zou het zorgen voor een betere ontvangst en verzending. Ik ben dus terug online. Al ga ik niet beweren dat ik elke dag een stukje ga schrijven. Het is per slot van rekening vakantie. Welverdiende vakantie dacht ik zo. Want een jaar lang als gepensioneerde door het leven gaan is geen lachertje. Daar wordt een mens moe van. En dorstig. Al moet ik toegeven dat er ergere dingen zijn. Maar goed. Al bij al ben ik tevreden. Terug in contact met de buitenwereld. Maar toch blijf ik denken dat het de gunstige wind van gisteren was die ervoor zorgde dat ik een uitstekende ontvangst heb. Want wind was er gisteren. Zoveel wind dat de namiddag wandeling bijna weggevlogen was. We deden een strandwandeling. Een kleintje wel te verstaan. Met forse tegenwind. Tot aan een gezellig brasserietje. Op het oosterstaketsel van Blankenberge. Daar was gelukkig wat drank te verkrijgen zodat ik mijn mond kon spoelen. Want het zand was tot achter mijn wijsheidstanden gevlogen. Wijsheidstanden die ik weliswaar niet meer heb, maar dat doet er niet toe. Op het overdekte terras konden we genieten van een fris glas. Half en half uit de wind. De wind bleef maar doorgaan. Zodanig zelfs dat tafels en stoelen van het terras wegvlogen. En dan kwam er een prachtig spektakel bij. Een flinke regenbui. Kortom een heerlijk weertje aan onze kust. Niet te warm, niet te koud en toch veel wind en regen. Geweldig. Toen we terug naar ons appartementje gingen hadden we wind in de rug. Fantastisch. Zo fantastisch dat we binnen de kortste tijd in Zeebrugge waren. En dan terug. Wind op kop. Al viel het best mee. Met de tram.
Wegens een technisch probleem met de internetaansluiting in ons vakantieverblijf in Blankenberge zal ik voorlopig niks meer kunnen posten. Hoelang het zal duren weet ik niet. Zelf kan ik er helaas niks aan veranderen. In ieder geval zal het niet langer duren dan einde september. Vermits ik dan terug thuis ben. En daar werkt alles normaal. E-mail kan ik ook niet ontvangen. Wie mij wil bereiken kan dat enkel via de goede oude telefoon. Of de tam-tam. Hoe ik dan dit berichtje geplaatst heb vraagt u zich af. Dat is via een noodprocedure en dat kan helaas niet elke dag. De NASA moet daarvoor tussenkomen. En die zijn niet altijd om te kopen met een duvel.
Er zijn weer enkele snuggere onderzoekers die een interessant onderzoek gedaan hebben. Een onderzoek naar buikvet. En buikvet is een grote boosdoener tegenwoordig. Het onderzoek is weliswaar bij muizen gedaan. Maar volgens die wetenschappers zullen de resultaten hetzelfde zijn bij mensen. En dat wil ik nu best geloven. Vooral als ik de resultaten van dat onderzoek bekijk. Want uit de resultaten blijkt dat muizen die in een stimulerende sociale omgeving vertoeven tot de helft van hun buikvet verliezen in vier weken tijd. Zelfs al aten ze meer. En dat is veel meer gewicht dan dat je in vier weken zou verliezen met je het zweet in je schoenen te laten druppelen door te gaan joggen. Het zou te maken hebben met wit en bruin vet. Slecht wit vet omzetten in gezond bruin vet blijkt heel moeilijk te zijn. En dat omzetten gebeurd in ons lichaam door bepaalde zenuwen te stimuleren. En laat die zenuwen nu net gestimuleerd worden door op café te gaan. Grote pinten te drinken. En lachen en zeveren met vrienden. Als dat geen goed nieuws is. Maar eigenlijk is dat nog alles niet. Als ik zie welke verrassende resultaten diverse onderzoeken opleveren dan ben ik al jaren een gezondheidsfreak. Want buikspieroefeningen zijn minder goed dan joggen. En naar een staminee gaan is beter dan joggen. Lachen is ook al stukken beter voor de gezondheid dan fietsen. Een biefstuk friet of mosselen zijn beter dan fast-food. Wijn is fruitsap, en fruitsap is gezond. Bier is een natuurlijke afslanker. Wandelen is gezond. Werken is slecht, daar kun je van doodvallen. Dat zijn allemaal wetenschappelijk bewezen feiten. Het zal dus geen toeval zijn dat ik 300 jaar word. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik mijn lichaam bijzonder goed verzorg. Want al wat niet goed is doe ik niet of eet ik niet. Integendeel. Al wat volgens de modernste onderzoeken gezond is gaat met smaak naar binnen. En er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om te werken. Wandelen en pinten drinken is zowat mijn drukste bezigheid. Elke dag. Misschien moet ik er eens aan denken om een boek te schrijven over mijn persoonlijk dieet. Dan word ik de nieuwe gezondheidsgoeroe. Of toch beter niet. Een boek schrijven is werken. En dat is heel slecht voor de mijn gezondheid.
In het Australische Sydney gaat de meubelgigant Ikea een experimentje doen. Gedurende een weekend pakken ze daar uit met een mannencrèche. Een crèche waar vrouwen hun man kunnen achterlaten terwijl ze zelf gaan winkelen. In de crèche staan televisieschermen waarop ononderbroken sport te zien is. Ook enkele elektronische spelletjes, flipperkasten en kickertafels. En de mannen krijgen er een gratis hotdog. Bovendien krijgen de vrouwen een kleine buzzer mee. Dat ding maakt geluid bij het verlaten van de winkel. Kwestie van de vrouw eraan te herinneren dat ze haar man niet mag vergeten. Want ikea wil blijkbaar niet blijven zitten met enkele achtergelaten mannen. Misschien een interessant idee. Al verdenk ik ikea er van dat het achterliggende idee is om meer te verkopen. Want laat ons eerlijk zijn. Een loslopende vrouw in een winkelcentrum is dan wel goed voor de kassa van het bedrijf. Maar ook een reëel gevaar voor de financiële situatie van haar gezin. De totaal overbodige aankopen zouden wel eens astronomische hoogten kunnen bereiken. Inclusief vrachtkosten om de halve winkel thuis te krijgen. En verbouwingskosten aan het huis om het hele zooitje te plaatsen. Maar los van dat feit gaan ze mij toch niet kunnen verleiden met videospelletjes, noch met sport op TV. En al zeker niet met een hotdog. Al denken ze bij ikea misschien al iets verder. Het aangebodene een beetje laten verschillen naar aard en gewoonten van de streek waar hun respectievelijke winkels staan. Want een Australiër kunnen ze waarschijnlijk verleiden met een hotdog maar dat zie ik hier nog niet gebeuren. Dat zou dan kunnen betekenen dat er in ons land een toog zou komen in hun mannencrèche. Met gratis bier. En enkele rondborstige vrouwen als extra attractie. Dan zou ik er wel eens over denken om mee te gaan en mij in de crèche te laten dumpen. Alhoewel, als ikea hun stijl doortrekt naar de mannencrèche kan dat voor problemen zorgen. Stel je voor dat je een pint krijgt als zelfbouwpakket. En een rondborstige deerne die je met bijgeleverde schroeven zelf in elkaar moet prutsen. Als je dan bedenkt dat er bij hun pakketten wel eens één of ander onderdeel ontbreekt kan dat voor ongemak zorgen. Wat ben je met een pint waarvan de bodem ontbreekt. En dan wil ik het nog niet hebben over welke cruciale onderdelen kunnen mankeren aan die rondborstigen. Al moet ik toegeven dat het idee op zich niet slecht is. Maar één ding zou ik alvast op voorhand regelen. Een beperkt krediet op de betaalkaart van mijn vrouw.
Theresa was gehandicapt. Ze zat in een rolstoel en keek hele dagen uit het raam van haar appartementje. Naar vertrekkende en binnenkomende treinen, vlakbij het station van Brugge. En al wat Theresa deed was wuiven naar de treinen. Haar enige bezigheid. Zowat elke treinbestuurder wist waar Theresa woonde en gaf graag een wuifhandje terug. Meestal zelfs samen met een korte claxontoon. Dat die claxontoon op de zenuwen van de buren werkte bleek toen er in het orderboek van treinbestuurders een nota verscheen. Met het verzoek om de claxon tot het strikt noodzakelijke te beperken. Vooral in Brugge. Theresa stelde zich tevreden met een wuifhandje. Maar ze kreeg wel het bezoek van enkele treinbestuurders. En een artikeltje in het ledenblad. Theresa was in de wolken om zoveel aandacht. En iedere treinbestuurder kende meteen ook het verhaal van Theresa. Dat ze geen familie of vrienden had en enkel een dagelijks bezoek kreeg van een dame van het OCMW. Voor de noodzakelijke dagelijkse beslommeringen. Meteen had ze er een paar duizend vrienden bij. En een regelmatig bezoekje van een afvaardiging. Zo kwamen we via een artikeltje in het ledenblad ook te weten dat Theresa opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Er gingen een kleine duizend beterschapskaartjes richting ziekenhuis. Theresa heeft ze allemaal bijgehouden. En na haar operatie was Theresa weer op post. Wuivend. Ze schreef ook een hartverwarmend woordje van dank in het ledenblad. Het contact bleef nog jaren duren. En Theresa was gelukkig met haar bende onbekende vrienden. En toen er bomen begonnen te groeien naast het spoor werd haar zicht op de treinen beperkt. Dat was geen probleem. Daar zijn vrienden voor. De bomen werden vakkundig verwijderd. Tegen de zin van de buren, maar dat was bijzaak. Het belang van onze Theresa had voorrang. Het verhaal van Theresa kent helaas geen happy end. Op een dag verscheen Theresa niet meer voor haar raam. Er gingen een paar mensen bellen maar er kwam geen antwoord. Er werd contact opgenomen met het OCMW. Bleek dat de verpleegster Theresa dood aangetroffen had. In bed. De begrafenis van Theresa werd door het OCMW afgehandeld. Vermits Theresa geen familie had was het OCMW van mening dat er niemand zou aanwezig zijn. Een misvatting. Er waren een honderdtal aanwezigen. Allemaal treinbestuurders.
Raar maar waar. We zijn er in geslaagd om op enkele uren aan te spoelen op onze vakantie bestemming. Bovendien heb ik al kunnen genieten van een frisse duvel. En van een portie mosselen met friet. En zijn we al terug naar af geweest. Terug naar huis dus. Op en af. Twee keren 150 kilometers. Geen probleem. Vrijdag installeren op onze vakantiebestemming en zaterdag met de trein terug naar huis voor een verjaardagsfeestje. Van de kleinkinderen. Dat hoort zo. Als grootouders heb je nu éénmaal sociale verplichtingen. Zat geweest op het feestje en dus maar thuis blijven slapen. Maar het is nu zondag en we zijn weer aan de kust. Waarschijnlijk kan de vakantie beginnen. Tot donderdag. Dan gaan we nog eens naar huis. Vrijdag de kleinkinderen ophalen en naar onze vakantiebestemming brengen. Zo blijven we bezig. Maar volgende zondagavond is het feest. De kleinkinderen terug naar huis en dan begint het pas echt. Drie weken rust en ontspanning. Hopelijk zal het dan sea, sun, seks en fun worden. Al zal de seks iets minder zijn dan twintig jaar geleden, maar kom. En volgens de weervoorspellingen gaat de zon het ook voor gezien houden. Maar dat is geen probleem. Dat nemen we er maar bij. Misschien zal de fun ook niet meer zijn wat het ooit geweest is. Dan blijft alleen de zee nog over. Hopelijk zal die niet forfait geven. Al heb ik al gezien dat die zee zich tweemaal per dag terugtrekt. Zou ze mij herkennen? Tussendoor ook nog alles in orde gebracht om online te raken. En blogjes te volgen. Dat viel mee. De technologie is tegenwoordig fantastisch. De laptop vindt zelf zijn aanknopingspunt. En eindelijk tijd voor een stukje. Niks bijzonders vandaag. Alleen maar melden dat ik terug ben van weggeweest. Maar dat doet er allemaal niet toe. Toch raar dat ik ergens verslaafd ben geraakt aan stukjes schrijven. Gewoon om iets te schrijven waar geen mens iets aan heeft. En de rest, ach. De zon doet er niet toe. Achter de wolken zal ze altijd wel blijven schijnen. Voor de seks en de fun zullen we zelf moeten zorgen. En de zee, die komt toch altijd terug. Dat is zoals het leven. Ups en downs. Zolang we maar plezier hebben in het leven. Of zal ik het beter uitdrukken. Zolang we leven. En zolang er duvel is.
Weet je nog. Ik kan het mij alleszins nog herinneren alsof het gisteren was. Het frietkot. Het onvolprezen, gezellig, oervlaams frietkot. Veel zijn er niet meer. Ze moeten systematisch verdwijnen. Officieel door het gebrek aan hygiëne en door alsmaar nieuwe regeltjes van stad- en stedebouw. Pestregeltjes, zeg maar. Want ik heb nooit geweten dat er iemand ziek geworden is van het eten. Maar toch moeten ze verdwijnen. Ik heb de tijd nog gekend dat er in elke stad, dorp en gehucht duidelijk herkenbare frietkoten stonden. Ze waren zo verschillend en toch zo herkenbaar. Sommigen waren van hout, simpele bouwsels die net voldoende plaats hadden om de frietmaker toe te laten om de frieten te bakken. Anderen waren dan weer iets groter. Soms zelfs met plaats om binnen de frietjes op te eten. Dat was gemakkelijk bij regen. Weer anderen waren omgebouwde bussen. Of een ingerichte laadbak van een vrachtwagen. Allemaal heel verschillend getuigden ze van de enorme fantasie van de eigenaar. En veel keuze bij de frieten was er niet in die jaren. Er was natuurlijk mayonaise. Van die vettige. Meestal was dat al voldoende. Een puntzak friet met een kwak mayonaise. Meer moest het niet zijn. Een volwaardige maaltijd was dat op een uitgaansavond. Al kon je in de meeste frietkoten ook een hardgekookt ei nuttigen. Of een lekkere cervela. Maar dat was het zowat. Later zijn daar allerlei sausen en brokjes bijgekomen. Tot het wel volwaardige restaurants leken. Maar ze verdwijnen uit het landschap. En degene die overblijven moeten verstopt zijn. In gewone handelszaken. Als je in een stad of dorp komt moet je ze zoeken. Je moet echt weten waar er nog fatsoenlijke friet te koop is. Geen duidelijk herkenbaar frietkot meer aan de kerk. Geen caravan of stilstaande bus waar de reuk je naartoe lokt. De zo aanlokkelijke geur van verse frietjes. Een blinde kon elk frietkot kilometers in de buurt moeiteloos vinden. Maar dat mag niet meer. Ze moeten in een handelspand uitgebaat worden. En aan een resem hygiënische en brandveilige voorschriften voldoen. Frietkoten moeten een filter hebben zodat er geen geurhinder is voor de buren. Blijkbaar tast de geur van vers gebakken frieten de gezondheid van de omgeving aan. En de friturist moet een gediplomeerd boekhouder zijn. Want zo heet tegenwoordig een frietenbakker, een friturist. Zelfs het frietkot heeft een andere naam gekregen. Dat heet een friterie. En mij lijkt het dat de smaak ook niet meer is wat het geweest is. Al zal dat wel een idee van mij zijn. Ach, het zijn allemaal herinneringen. Uit ver vervlogen tijden. Maar toch kan ik soms niet aan de verleiding weerstaan. Dan ga ik naar de friterie en bestel bij de friturist een bakje frieten. Met mayonaise. En een cervela. Heerlijk is dat.
En nu ga ik jullie enkele dagen gerust laten. Geen gezaag of andere blogvervuiling van mijnentwege. Morgen pak ik mijn valiezen en vertrek op verlof. Het zal waarschijnlijk enkele dagen duren voor ik daar tijd heb om nog iets te verzinnen. En ik ga niet naar één of andere exotische bestemming. Maar naar onze onvolprezen Belgische kust. Daar hebben ze tenminste duvel en lekker geurende, krokante, goudgele frieten.
Heel lang geleden. Een computermuis bestond nog niet. Dat was nog een dinosaurus. Zo lang geleden is het. En geloof het of niet, maar ik ben nog voorzitter geweest van het oudercomité. Niet dat ik een pedagogische achtergrond had of heb. Zeker niet. En eigenlijk vraag ik mij nu nog af waar ik dat voorzitterschap aan te danken had. Het was meer een samenloop van omstandigheden denk ik. Want het oudercomité was een beetje verdeeld. Er waren een aantal leden die het helemaal niet eens was met de gang van zaken. Kan gebeuren. Mensen verschillen nu éénmaal van mening. Maar als er regelrechte tegenwerking is dan vind ik dat toch een beetje overdreven. Toen ook al. Ik kon er dus niet mee akkoord gaan dat het oudercomité leerkrachten voor schut zette en niet aarzelden om alle leerkrachten als profiteurs en onkundigen te bestempelen. Er zijn grenzen. Zelf was ik meer de mening toegedaan dat een samenwerking beter was dan elkaar voortdurend het bloed vanonder de nagels te halen. En op één of andere manier kreeg mijn mening een meerderheid van stemmen, zodat ik op een goede dag de verantwoordelijkheid kreeg om op te treden als een soort van bemiddelaar. En meteen ook maar tot voorzitter gebombardeerd werd. Het was nieuw voor mij. En op een totaal onbekend terrein. In eerste instantie viel het mee. En na een paar maanden begon er al een soort van vrede tussen leerkrachten en oudercomité te groeien. Geen gewapende meer. Eerder een soort van respect. De kankeraars hielden zich in. Maar dat een geschil in een klein hoekje kan liggen mocht ik algauw ondervinden. Op een dag kreeg ik een telefoontje van de directeur. Er waren enkele gevallen van hoofdluis vastgesteld. Als kersverse voorzitter vroeg hij mijn mening omtrent eventuele maatregelen. Mijn voorganger had er blijkbaar steevast voor gekozen dat zoiets in alle stilte afgehandeld werd. Kwestie van het imago van de school niet te schaden. Voor mij was het imago van de school ondergeschikt aan het welzijn van de kinderen. Een luizenplaag is wel niet levensbedreigend maar toch leek het mij nuttig om alle ouders op de hoogte te stellen. Hetgeen dan ook gebeurde. Tot de eerstvolgende vergadering van het oudercomité. Van een aantal kankeraars kreeg ik de volle lading. Waarom ik het imago van de school te grabbel gegooid had? De concurrentie zou die informatie maar al te graag misbruiken. Imago? Concurrentie? Ik had geen idee waar ze het over hadden. Maar de concurrentie bleek de naburige vrije school te zijn. En daar was nog nooit melding gemaakt van een luizenplaag. Onze school zou de reputatie krijgen van een ongezonde en vuile school. En dat was allemaal mijn schuld. Mijn argumenten dat kinderen en eerlijkheid meer waard waren dan imago deed niks ter zake. En ik stond niet alleen. Er waren ook leden die mij volledig gelijk gaven. Maar toch liep de situatie uit de hand. De discussies laaiden op. Er moest een oplossing komen. En dan schoot me een idee te binnen dat politiekers vaak gebruiken. Een werkgroep oprichten. Die zouden beslissen wat er bij een toekomstige luizenplaag moest gebeuren. Ik ben nog jaren voorzitter gebleven en elk luizenprobleem werd op mijn manier opgelost. En die luizenwerkgroep? Nooit meer van gehoord.
In Zwitserland hebben koeien wandelaars aangevallen. Gevaarlijke beestjes in Zwitserland. Gewone simpele koeien die in normale omstandigheden geen vlieg kwaad doen. Behalve dan de vliegen die op hun kont komen zitten. Die jagen ze weg met hun staart. Maar wandelaars zijn niet veilig voor die beesten. Dan stel ik mij toch vragen. Zou het niet kunnen dat die wandelaars iets te intiem wilden zijn? Want als ik het artikel verder lees dan staat er bij dat die beesten jonge kalfjes hadden. En dat is iets dat ik al uit mijn eigen jeugd weet. Een moeder met jongskes laat je met rust. Elke moeder met jongen. Zelfs de kleinste of onschuldigste kunnen redelijk kwaadaardig worden. Ooit heb ik het meegemaakt dat er een vogelmama in een vriend zijn haren vloog. Gewoon omdat die te dicht bij het nest kwam. Een normale situatie dacht ik zo. Maar als je dan als stadsmens een klein kalfje ziet staan is de verleiding groot om een soort van familiefoto te maken. Als domme kalveren onder elkaar zeg maar. Dat je dan te maken krijgt met moeder koe die niet begrijpt wat die rare snuiters bij haar jong komt doen is normaal. Wanneer gaan die mensen eens begrijpen dat je die beesten met rust moet laten. Ook al zijn het ogenschijnlijk onschuldige koeien. Per slot van rekening weegt zo'n dier al gauw enkele honderden kilo's. Als dat beest gewoon haar gewicht gebruikt heb je daar als simpele regime doende mens niks tegen in te brengen. Dat is zoiets als David tegen Goliath maar dan zonder een slimme David. En zonder slinger. Want laat ons eerlijk zijn. Als die toeristen de wei in trekken om een kalfje te knuffelen getuigt dat niet van veel verstand. Maar in feite is het niet slecht dat zoiets in het nieuws komt. Dat zal veel mensen twee keer laten nadenken voor ze nog domme stoten uithalen. Want ik blijf erbij dat je die beesten met rust moet laten. Zeker als er kalfjes in de buurt lopen. En eigenlijk doet het me ook wel een beetje plezier dat dergelijke zaken gebeuren. Er zijn geen doden of gewonden gevallen. Alleen een beetje paniek bij de onderontwikkelde toeristen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Je zou het niet zeggen hé, maar die biefstuk op uw bord kan soms raar uit de hoek komen.
Hoe schrijf je een goed column? Het was een vraag die zomaar bij me opkwam. Niet dat ik de pretentie heb om er ooit eentje te gaan schrijven. Ik weet dat ik veel fouten maak als ik een poging doe om iets op papier, of in dit elektronisch tijdperk, op een scherm te zetten. Vooral dt fouten dan. Maar het was zomaar een idee. Gewoon nieuwsgierigheid. Na enig opzoekwerk op internet begon mij één en ander duidelijk te worden. Een column schrijven is zowat het moeilijkste dat er is. Op gebied van schrijven althans. Want iedereen kan woorden na elkaar op een scherm tikken, maar er een fatsoenlijk allegaartje van maken is iets totaal anders. Volgens mensen die het kunnen weten moet een goed column beginnen met een interessante openingszin. Niet zomaar eentje. Het moet een openingszin zijn die de nieuwsgierigheid van lezers opwekt. Er moet ook structuur in zitten. En niet afwijken van het onderwerp. Vooral ook een eigen mening verkondigen. Hoe eigenzinnig dat ook mag zijn. Het mag zeker een heel persoonlijke kijk op een zaak zijn. Geen probleem. Integendeel. Dat is zelfs aangeraden. Maar dan moeten er wel argumenten aangehaald worden om die mening te staven. En er mag al eens overdreven worden. Sterk overdreven zelfs. Dat maakt een column de moeite van het lezen. Want dat is wel het bijzonderste, de lezer boeien. En daar zijn alle middelen goed voor. Gebruik dus ook korte zinnen. Behalve als er lange nodig zijn. En liefst korte en lange zinnen door elkaar want anders geeft de tekst de indruk van gejaagd te zijn en dat mag niet gebeuren vermits de lezer dan ook gestrest zou kunnen worden omdat korte zinnen nu éénmaal aangeven dat de schrijver zich er zo gauw mogelijk wil vanaf maken door almaar punten na zowat elk woord te plaatsen die er per slot van rekening niet toe doen omdat die punten alleen maar aangeven dat de schrijver er zich vanaf wil maken door.... Enfin. Het is maar dat je het weet. Ook belangrijk in een goed column is al op voorhand anticiperen op eventuele tegenspraak. Elke mogelijke vorm van oppositie op voorhand de kop indrukken dus. Dat lijkt mij wel een cursus dictatuur. Maar goed. De auteur moet op het einde ook een doelpunt scoren. Er een verrassend slot van maken. De lezer op het verkeerde been zetten heet dat. Een soort plotwending die elke schrijver van detectiveromans groen van jaloezie laat worden. Of met een simpel zinnetje alles wat ervoor geschreven is relativeren. Het is duidelijk niet simpel om een column te schrijven. Als ik dat zo allemaal lees dan begin ik er beter niet aan. Want mijn stukjes zijn helemaal niet zoals je van een goede column zou kunnen verwachten. Al wat nodig is om iets fatsoenlijk te schrijven is niet terug te vinden in mijn stukjes. Al heb ik een troost. Bij alle raadgevingen voor een goed column wordt met geen woord gerept over dt fouten. Dat mag dus.
Jaren geleden. We woonden nog in een huurhuis. Op een dag bleek de afloop verstopt. Nadat ik de kijkgaten onderzocht had stond er afvalwater in het laatste kijkgat. Het probleem zat dus ergens onder de openbare weg. En wat doet een mens dan zoal. Een rioolrat had ik niet tot mijn beschikking. Er zelf doorkruipen vond ik geen optie. En in die tijd beschikte de gemeentediensten ook niet over het nodige materiaal om doeltreffend tussenbeide te komen. Maar er was een oplossing. De brandweer. Toendertijd was dat nog een vrijwillige brandweer. Mensen die, ook tijdens hun dagelijkse bezigheden, paraat stonden om te helpen indien nodig. Het materiaal had de gemeente ter beschikking gesteld. Daar was ook een rioolrat bij. Bovendien wist iedere inwoner dat de vrijwillige brandweer elke woensdagavond een training had. Kwestie van hun materiaal en hun eigen beschikbaarheid een beetje op peil te houden. En niet in het minst om de kameraadschappelijke banden te verstevigen. Met enkel flinke pinten bier. Na de training. Dat was hun manier om aan teambuilding te doen. Dat lukte wonderwel in die dagen. Daar was geen teambuilding manager voor nodig. Iedereen wist ook dat de vrijwillige brandweer altijd wel te vinden was voor één of ander geintje. En dat kon ik al snel ondervinden. Op de eerstvolgende woensdagavond ging ik dus naar de brandweerkazerne om een gunst te vragen. Of het niet mogelijk was om met hun materiaal eventjes te komen ontstoppen. Dat bleek geen probleem. De brandweercommandant had maar één vraag. Staat er een bak bier klaar? Ook dat was geen probleem. Het zou dus in orde komen volgens de commandant. Ik dan ook terug naar huis. Een tiental minuten later hoorde ik de sirenes van de brandweer in de verte. Eventjes dacht ik nog dat mijn probleem zou moeten wachten omdat ze blijkbaar elders dringend nodig waren. Maar niks van. Met zwaailicht en luide sirenes kwam de brandweer met drie volwassen brandweerwagens de straat ingereden. De straat werd afgesloten en een stoere brandweerman sprong uit de eerste wagen. Hij begon onmiddellijk met de organisatie. Met als eerste vraag: waar staat het bier? Nadat het allerbelangrijkste klaar stond kon de ontstopping beginnen. Uiteraard ontstond er onrust in de hele buurt. Iedereen had de sirenes gehoord en kwam een kijkje nemen om eventueel een handje toe te steken. Het bleek allemaal loos alarm. De buren dronken dus maar een pintje mee. Een tweede bak werd bovengehaald. Het probleem was in geen tijd opgelost en het bier moest natuurlijk tot de laatste fles opgedronken worden. De training van de brandweer was weer goed verlopen. En de contacten met de buren waren ook geoptimaliseerd. Dat ging zo in die dagen. En dan zijn er mensen die mij vragen of dat geen omkoping of vriendjespolitiek was. Nee hoor. Dat was gewoon de juiste persoon op de juiste plaats kennen. En dan kan er heel veel in dit landje.
Het is blijkbaar gevaarlijk om te stoppen met drinken. Volgens de vader van de onlangs overleden Amy Winehouse is zijn dochter niet gestorven aan alcoholverslaving. Maar wel aan het feit dat ze gestopt was met drinken. Volgens de dokters is dat best mogelijk. Wie immers stopt met drinken kan een delirium tremens krijgen. En dat is in één op de vijf gevallen dodelijk. Maar volgens de dokters is het niet alleen het delirium. Bij stoppen met drinken kan er meer gebeuren. Zoals geïrriteerdheid, stress, overgevoeligheid en zelfs hallucinaties, hartritmestoornissen, hoge koorts, hartkrampen en beroertes. Als ik dat allemaal hoor uit de mond van dokters begin ik toch te twijfelen. Niet aan hun oordeel. Wel aan mijn voornemens. Ik was namelijk van plan om te stoppen met drinken. Eventjes een pauze inlassen. Recupereren van gedane inspanningen. Oftewel een sabbatjaar in te lassen. Al was ik niet van plan om daar een jaar van te maken. Meer een sabbatdag. Of een sabbatuur. Maar ik zal het beter niet doen. Als ik moet wennen aan de nuchterheid riskeer ik mijn leven. Of toch tenminste enkele serieuze verwikkelingen. Want zeg nu zelf, beroertes en hartritmestoornissen zijn geen zaken die erg bevorderlijk zijn voor de gezondheid. Trouwens, met dat nuchter zijn moet een mens ook oppassen. Ik zou de werkelijkheid onder ogen kunnen zien. En het was een goede vriend die mij waarschuwde. Volgens hem is de werkelijkheid een illusie, die ontstaat door een gebrek aan alcohol. Dat klinkt logisch. Vandaar die hallucinaties natuurlijk. Ik moet dus echt gaan oppassen. En eens goed nadenken voordat ik een beslissing neem. Wil ik echt die risico's lopen? Want als puntje bij paaltje komt is er eigenlijk geen verschil tussen een dagelijkse portie alcohol en geheelonthouding. Als je drinkt sterf je, als je niet drinkt krijg je allerlei rare kwaaltjes en sterf je ook. Doodgaan moet een mens toch. Dan sterf ik liever aan een gezonde dosis alcohol.
De Amerikaanse TV zender CNN heeft een lijstje gemaakt van de lekkerste gerechten ter wereld. Een raar lijstje, als je het mij vraagt. Er staan allerlei dingen op waar ik nog nooit van gehoord heb. Laat staan dat ik ze ooit zal eten. Want ik zie mij nog niet naar Thailand gaan om een portie massaman curry. Dat is volgens CNN het lekkerste gerecht ter wereld. Al kan het zijn dat de afhaal-Thai hier om de hoek het ook verkoopt. Maar dan nog zie ik het niet zitten om dat op te eten. Er staat namelijk een foto bij van het gerecht. Het is iets waar rijst in te herkennen is. Maar dat is het dan ook zowat. De rest ziet eruit alsof het rechtstreeks uit de afvalcontainer komt. Een beetje straathond haalt er zijn neus voor op. Op nr 7 staat penang assam laksa uit Maleisië. En van welk beest dat gemaakt is blijft een geheim. Er staat wel bij dat het pikant is. En bij voorkeur zonder vork of stokjes te eten. Gewoon met de vingers het zooitje uit de kom vissen en onder je neus steken. Moet kunnen in een land waar de vork nog moet uitgevonden worden. Op nr 8 nog een gerecht waarvan de naam alleen al niet veel goeds beloofd, tom yum goong uit Thailand. Wat het ook mag zijn, het zal mijn maag nooit verontreinigen. Maar er staat ook voeding bij dat in onze streken beter bekent is. Zoals op nr 3. Chocolade. En wie lust er niet een lekker stukje chocolade. Maar opgelet. Het is een Amerikaans lijstje. Het gaat dus niet over Belgische chocolade, wel over Mexicaanse chocolade. Nu kan ik mij niet herinneren dat ik ooit Mexicaanse chocolade geproefd heb maar de Belgische chocolade heeft toch wereldfaam. Maar daar hebben de Amerikanen blijkbaar nog nooit van gehoord. Wat de Amerikanen dan weer wel lekker vinden is de Duitse hamburger, als zesde op de lijst. Dat zal wel te maken hebben met hun verneukte smaakpapillen. Want ook de donut staat op het lijstje. Op nr 14. Zelfs Amerikaanse geboterde popcorn staat op het lijstje. Weliswaar op de vijftigste en laatste plaats maar voor een Amerikaan kan het natuurlijk niet vettig genoeg zijn. Zelfs hun eigenste ketchup heeft een respectabele 39e plaats. Voor de rest staat er nog allerlei rotzooi bij dat zelfs een uitgehongerde wolf links zal laten liggen. Van Belgische lekkernijen is geen sprake op het lijstje. Geen steak met friet, geen Gentse waterzooi, zelfs geen mosselen met friet. Van friet is er trouwens geen spoor te bekennen. Het Belgische eten blijft voor een Amerikaan een goed bewaard geheim. Houden zo. We kunnen afvalvreters missen. Want België mag dan wel een nat land zijn. Eten en drinken is hier wereldtop. Zowat elk fatsoenlijk eethuis kan hier een gerecht voorschotelen waar de beste sterrenrestaurants in Amerika of Azië niet eens kunnen aan tippen. En dan zwijg ik nog over de dranken.
In een weekblad kreeg ik een lezersbrief onder ogen. Van een zagevent. Je kent ze wel. Mensen die over alles en nog wat te klagen hebben. In normale omstandigheden kan ik er eens mee glimlachen. Bij deze ook wel maar toch trok het mijn aandacht omdat ik zelf wel eens gebruik maak van de diensten van de aangeklaagde feiten. Het ging over een firma die draadloos internet aanbied aan onze kust. Ik ga de naam hier niet vernoemen. Dat is reclame en onbetaalde reclame komt niet op mijn blog. Dat weet iedereen die wel eens een stukje komt lezen. En zolang citymesh mij niet betaalt zal ik ze dus ook niet vermelden. De klacht ging over het feit dat die firma sinds het begin van dit seizoen strandkabines geplaatst heeft met daarin antennes voor een betere internetontvangst voor hun klanten. De antennes storen dus geenszins het zicht van de strandbezoekers. Ze staan gewoon in enkele van de vele kabines. Onzichtbaar. Maar het signaal zou stukken beter zijn dan voorgaande jaren. En van die dienst maak ik elk jaar gebruik omdat we elk jaar ons welverdiend verlof in Blankenberge doorbrengen. Uit ondervinding weet ik dus ook dat de ontvangst van het draadloos internet niet altijd optimaal was. En daar wou die firma dus iets aan doen door via antennes in strandkabines voor een betere verbinding te zorgen. Maar de zagevent had zo zijn bezwaren. De straling zou gevaarlijk zijn voor de strandgasten, de wandelaars op de dijk en voor de vele toeristen in heel de stad. Heel gevaarlijk zelfs. Heel gevaarlijke ziektes zouden de mensen krijgen. De hersenen van de onschuldige kindjes zouden smelten. Iedereen die ook maar in de buurt van Blankenberge kwam zou kanker krijgen. En nog zo van die zaken. Het leek mij op het eerste zicht wel wat overdreven. Het deed me denken aan heel lang geleden. Toen waren er klachten van boeren. Die hadden angst dat hun koeien geen melk meer zouden geven doordat er stoomtreinen door het landschap reden. Het was loos alarm. Maar deze klager vond dat die antennes per direct moesten verwijderd worden. Hij kreeg weerwerk. Een week later stond er een andere lezersbrief van een elektrotechnische wetenschapper. Volgens die man wezen metingen uit dat het gevaarlijker was om een lezersbrief op een pc te schrijven dan een maand aan het strand te zitten. Wat de waarheid is weet ik ook niet. Ik zal er zeker niet van wakker liggen. Maar toch. Ik zal zelf eens metingen doen. En daar heb ik zo mijn eigen methode voor. Een eenvoudig systeem. Zoals mijnwerkers vroeger een kanariepietje mee naar beneden namen. Als het vogeltje van zijn stokje viel was het ogenblik gekomen om weg te lopen. Zo heb ik ook een eenvoudig systeem bedacht om straling te meten. Ik laat me een duvel brengen en zolang het schuim niet verdwijnt voordat ik hem leeggedronken heb is alles dik in orde. Dit jaar ga ik dan ook persoonlijk de straling opmeten in Blankenberge. Op verschillende meetpunten. Drie maal per dag.
Het is weer kassa. De hulporganisaties draaien op volle toeren. Ze hebben in Afrika plaatsen ontdekt waar mensen verhongeren. En daar gaan ze hun eens mee bemoeien. Vooreerst veel geld uitgeven aan een reclamecampagne. Om geld in te zamelen. Met dat ingezamelde geld gaan ze dan eerst en vooral de campagne betalen. Dan hun eigen zakken vullen. Vervolgens de vele firma's betalen die moeten tussenkomen om voedsel te kopen en ter plaatse te brengen. Om dan een groot deel van het voedsel te laten stelen. Om te verkopen op de zwarte markt. De restjes delen ze uit aan hongerige mensjes. Onder het oog van de internationale pers natuurlijk. Hun imago moet hoog gehouden worden. En het is alvast reclame voor de volgende campagne. Ben ik cynisch als ik zoiets beweer? Ben ik nu een grote egoïst die liever mensen laat kreperen van honger in plaats van een kleinigheidje te geven? Een kleinigheidje dat mijn luxe leven geen enkele schade zal berokkenen. Geen duvel minder zal ik drinken als ik, pakweg, honderd euro weggeef aan het zogenaamde goede doel. En toch vertik ik het. Geen eurocent krijgen ze van mij. Want als er van mijn honderd euro vijf euro ter plaatse komt zal het veel zijn. Een druppel op een hete plaat heet dat. Maar elke druppel telt, zegt u. Elke druppel kan een mensenleven redden. Kan zijn. En toch vind ik dat het geen enkel nut heeft. Er is in die landen meer nood aan andere zaken. Wat baat het om eten uit te delen aan sukkelaars als er machthebbers zijn die met het grote geld aan de haal gaan. Machthebbers die hun eigen bevolking laten verhongeren. Die profiteren van de armoede van de bevolking. Om er zelf nog rijker van te worden. Machthebbers die helemaal niks gedaan hebben om dergelijke toestanden te vermijden. Want daar zit het probleem. De droogte is een steeds wederkerend fenomeen in die landen. En daar kan wel iets aan gedaan worden. Maar daar is helaas niks aan te verdienen. Er is niet veel te verdienen aan het uitbouwen van een fatsoenlijk irrigatiesysteem zodat mensen voor zichzelf kunnen zorgen. Ook niet aan het onderwijzen van kinderen. Zodat die met enige kennis van zaken hun eigen lot in handen kunnen nemen. Net zomin als aan de aanleg van een behoorlijke infrastructuur in het algemeen. De plaatselijke economie zou immers opleven. De bevolking zou zichzelf kunnen bedruipen. En hun verstand gebruiken. Er zou protest kunnen volgen tegen de zakkenvullerij van de machthebbers. En dat laatste mag vooral niet gebeuren. Want dat zou weleens het einde van de uitbuiting kunnen betekenen. Het devies van de plaatselijke machthebbers is immers om de bevolking dom te houden. Zodat maximaal geprofiteerd kan worden van de sukkels. Want ze willen rustig kunnen doorgaan met het uitmoorden en folteren van de bevolking. En met het uitgespaarde geld kunnen ze wapens kopen om nog meer te moorden en te plunderen. Maar dat zien die hulporganisaties niet. Of willen het niet zien. Daar zit de hypocrisie van het systeem. Westerse zogenaamde humanitaire hulporganisaties werken moedwillig mee aan het uitbuiten van de plaatselijke bevolking. En dat is mijn bezwaar. Dat is de reden dat ik weiger om ook maar iets te geven. Dat is mijn vorm van protest. Als er ooit een organisatie moest komen dat de werkelijke noden van die mensen erkent en er daadwerkelijk iets aan wil doen krijgen ze mijn volle medewerking. Daar wil ik zelfs een paar duvels minder voor drinken.
Woorden kunnen nogal eens veranderen in de loop der tijden. En tegenwoordig is er nogal veel Engels in onze taal geslopen. Internationalisering heet zoiets. Dat zal wel normaal zijn zeker. Maar toch willen mijn weinige overgebleven hersencellen af en toe een vraagske stellen. Zo zijn er nogal wat specialisten. Het woord specialisten komt oorspronkelijk uit het Engels. Lang geleden weliswaar. Zo lang geleden dat het tegenwoordig algemeen aanvaard wordt als zijnde Nederlands. Maar oorspronkelijk is dat een Engels woord . Dat ook ooit eens vertaalt is als deskundigen. Dat zijn dan mensen die zogezegd verstand hebben van iets. En dat is de moeite om dat eens te analyseren. Een taaldeskundige is bijvoorbeeld iemand die veel verstand zou moeten hebben van taal. Daar kan ik nog veel van leren dus. Want mijn taaltje is niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar wat ik mij dan afvraag is, waar halen die deskundigen al hun wijsheid vandaan? Het zal wel iets te maken hebben met studie natuurlijk. Maar wie geeft die lessen? Ook deskundigen of specialisten. De kennis wordt dus van generatie op generatie doorgegeven. Lijkt mij logisch. Daarvoor zijn er nu éénmaal scholen. Alleen, er is de laatste jaren zoveel nieuw bijgekomen waar die leraars-deskundigen nog niks konden over weten. Wegens onbestaand. Dus blijft de vraag; waar halen de huidige deskundigen hun wijsheid en kennis vandaan? Uit ervaring misschien? Zou kunnen. Al weet ik dat nog zo direct niet. Als ik zie dat, bijvoorbeeld, een antiekdeskundige het toch hoofdzakelijk moet hebben van de vorige generatie deskundigen. Er zijn dan wel nieuwe technieken waarmee meer en accuratere resultaten kunnen bereikt worden. Maar toch. Al die antiekdeskundigen zijn geen 600 jaar oud. Die hebben de jaren 14-1500 niet zelf meegemaakt. Die moeten het weten dank zij studie. Dat kan ik dus begrijpen. Maar wat dan met een computerdeskundige? Die kan zijn kennis toch niet hebben van studie alleen. Want in de tijd dat een computerdskundige naar school ging bestonden er nog geen gesofistikeerde computers. Die moet dat toch verkregen hebben door eigen ervaring. Maar waar haalt hij die ervaring dan? Uit eigen werk? Dat lijkt me sterk. Want een deskundige is alleen maar deskundig. Een deskundige doet het eigenlijke werk meestal niet. Die is er alleen maar om raad te geven aan anderen. Maar toch moet er iets zijn. En dan bedenk ik iets. Als we het woord deskundige eens gaan ontleden. Misschien komen we dan tot een oplossing. Het woord deskundig bestaat eigenlijk uit twee woorden. Desk en kundig. En dat heb ik eens opgezocht. Een kundige blijkt een kenner te zijn. Een specialist. Een expert. En een desk is gewoon een toog. Een deskundige is dus een toogkenner. Een toogspecialist. Of in gewone omgangstaal, een tooghanger. Nu weet ik dus waar die deskundigen hun kennis en wijsheid vandaan halen. Aan den toog. Ik denk dat ik mij ga omscholen tot deskundige.
Er is weer een raar onderzoek gedaan. Naar het gekreun van een vrouw tijdens een vrijpartij. Eerst en vooral moest er aan dat gekreun een wat fatsoenlijkere naam gegeven worden. Het staat niet dat er onderzoeken gedaan worden naar neukgeluiden, of sekskreunen of zoiets. Nee, dat moet een beetje geleerder overkomen. Daarom hebben de onderzoekers maar een andere naam gezocht en gevonden. Voortaan heet dat dus copulatievocalaties. Als uw buren komen klagen over copulatievocalaties weet je dus waarover het gaat. Dat het wel een volledig nieuw verzonnen woord is bleek duidelijk toen ik het eens intikte op google. Geen enkel resultaat. En als er op het web niks over te vinden is dan is de kans groot dat het niet bestaat. Maar goed. De universiteit van Lancashire heeft er een onderzoek naar gedaan. Geen praktijkgericht onderzoek want daar had ik graag aan meegedaan. Gewoon een vocalatieve rondvraag aan 71 vrouwen met een gemiddelde leeftijd van 22 jaar. Totaal onervaren bakvissen dus. Alsof daar betrouwbare resultaten uit zouden te distilleren zijn. Maar plezant om lezen is het wel. Want uit de resultaten blijkt dat die vrouwen vooral copulatievocalaties uiten tijden het voorspel. Niet tijdens hun orgasme. Dan zwijgen ze als vermoord. Ook wanneer de partner zijn hoogtepunt bereikt zouden copulatievocalaties geuit worden. Dat zou er voor zorgen dat de man sneller klaarkomt. Waarschijnlijk om aan te geven dat ze er genoeg van hebben. Dat het tijd wordt om te stoppen. Kwakje lossen en ophoepelen. Of zouden vrouwen daarmee willen aangeven dat ze ten allen tijde het laatste woord willen hebben. De copulatievocalaties zijn in ieder geval een teken dat een vrouw opgewonden is. Maar dan stel ik mij toch vragen. Soms zie ik wel eens een tenniswedstrijd tussen vrouwen. Daar word ook nogal eens gekreund. Zou het kunnen dat....
Een vreemde titel? Dat is dan een gat in uw cultuur. GAIP is de afkorting van de Global Action in Interest of Plants. Oftewel de rechten van de plant. Een vereniging die ijvert voor de plantenrechten. En jij dacht dat planten geen rechten hadden. Mis poes. Planten hebben evenveel rechten als de eerste de beste mens. Er bestaat zelfs een soort manifest met zomaar eventjes twintig artikels over de rechten van planten. Zo staat er bijvoorbeeld in artikel 1 dat elk ontkiemd plantaardig leven het recht heeft op een plantwaardig bestaan. Let dus een beetje op voor je het gras nog afmaait. Je zou wel eens een proces aan uw broek kunnen krijgen wegens planticide. Want planticide is niks meer of minder dan een misdaad tegen de soort. Het achterlaten van een plant is ook wreed en laag volgens artikel 6. Het is dus aangeraden om je plantjes mee te nemen als je het huis uit gaat. Of voor een plantenoppas te zorgen. Want uw gazon meenemen om een pint te gaan drinken zie ik zo niet zitten. Ook voorzichtig zijn met meststoffen. Te weinig meststoffen tast het welzijn van de plant aan. En te veel is ook niet goed want dan forceer je de groei. Dat is doping. Mag niet. Volgens artikel 13 mogen dode planten ook niet dienen als veevoeder. Dode planten moeten met respect begraven of gecremeerd worden. Alle geweldscenes waarbij planten betrokken zijn dienen van film en televisie te verdwijnen. Planten hebben ook het recht om tot plantages of boomgaarden te behoren. En een vakbond op te richten. Als de wet het toelaat tenminste. Evenals het recht om aan politiek te doen en politieke partijen op te richten. En dat is iets dat mij niet verbaasde. Want volgens mij zijn er al veel planten die aan politiek doen. Als ik zie waarover er in ons parlement gepalaverd wordt is het wel duidelijk. Dat zijn planten die daar zitten. De discussies gaan meestal over de ajuintjes die niet akkoord zijn met de worteltjes omdat de witte rozen niet akkoord zijn met hun Latijnse naam waardoor de paardenbloem klachten heeft wegens het hoge aantal klavertjes in de omgeving van de prei die het dan weer niet normaal vindt dat de selder te weinig water krijgt omdat de aardappelen te veel dorst hebben wegens het in de schaduw staan van de boontjes die wegens te weinig sociale contacten met de brandnetels niet aanvaarden dat de vergeet-mij-nietjes vergeten worden door toedoen van de tulpen die met medewerking van het gras de boel overspoelen met afval veroorzaakt door een teveel aan kruiperige blauwe margrieten ten gevolge van een gebrek aan begonia's die ondervertegenwoordigd zijn in de raad van sierplanten omdat die dan weer gehinderd worden door de spruitjes die... Enfin, ik ga je hier niet alle parlementaire problemen voorschotelen. Het is dus gewoon een simpel meningsverschil waar de mens een oplossing moet voor zoeken. Omdat de mens verplicht is om voor het welzijn, de gezondheid en de bescherming van de planten te zorgen (artikel 2). Nu denk je vast dat ik helemaal gek geworden ben. Of weer teveel aan de duvel gezeten. Niks is minder waar. Kijk zelf maar eens naar de rechten van de planten op volgende link. http://home.scarlet.be/glacinpla/glacinpla/plantenrechten.htm
Er lijkt verandering op til te zijn. In de Antwerpse wijk de seefhoek hebben allochtonen samengespannen met autochtonen om de taak van de politie over te nemen. De politie die spijtig genoeg niets mag doen. Op bevel van het stadsbestuur. De zachte aanpak, weet je wel. De pamperpolitiek. Jaren geleden heb ik dikwijls genoeg met politieofficieren en agenten samen pinten gedronken. En tussen pot en pint komt natuurlijk één en ander boven. Daar moest ik wel aan denken toen ik het nieuws zag van de rellen in Antwerpen. De wijkbewoners namen het recht in eigen hand. Niet het ideaal natuurlijk maar wel een normale reactie. En de voorspellingen van die nachten tussen pot en pint zijn uitgekomen. Die agenten waren normale mensen die met beide voeten op de grond stonden. In de dagelijkse praktijk. En nochtans zonder glazen bol. Die beseften twintig jaar geleden al wat ons te wachten stond. Als dat geen toekomstvoorspellers waren. Maar niemand van de grote politiekers gaf een kik. Niemand vanuit hun ivoren toren gaf thuis. De gewone man weet het doorgaans beter dan aristocratische volksmenners. Hoe ver kan je van het volk staan? Hoe hoog verheven kan je jezelf voelen? Wat is macht? Moeten we echt op de straat komen en een machtsgreep doen voordat ze beseffen dat het te laat is. Hebben de relletjes in Antwerpen voldoende aangetoond dat het potje overkookt. Het was een staaltje van samenhorigheid. Aangepaste allochtonen pikten het niet dat crapuul de straat in bezit nam. Actie kwam er. En de politie moest er noodgedwongen naar kijken. Laat agenten op de straat eens doen. Geef ze steun vanuit het parket en het gerecht. De zaken zouden al snel veranderen. Geen pamperpolitiek meer. De keiharde aanpak. Dat is het enige taal die begrepen word. Multiculturalisme, het kan. Met de aangepaste allochtonen. Met mensen die voor een menswaardig leven gaan. Geen achterlijke idioten met een godsdienst die leven niet mogelijk maakt. Maar het feit dat er niet hard ingegrepen mag worden ligt in feite bij de bevolking zelf. Het begin van een oplossing ligt in het stemhokje. Al heb ik zo een vermoeden dat er verandering gaat komen bij volgende verkiezingen. En op hoop van zege ga ik er alvast eentje op drinken. Dat gaan ze mij toch al niet meer kunnen afpakken.
Ik ben Fredje
