|
Er kwamen klachten van ouders in de lagere school waar ook onze kleindochter in het kleuteronderwijs zit. Het betrof het schoolspeelplein. Het had gesneeuwd en de speelplein lag natuurlijk vol sneeuw. Een plezier voor de kinderen. Maar volgens een aantal ouders mocht dat niet. Te gevaarlijk. Want 's nachts had het inmiddels ook gevroren. Hun kinderen zouden kunnen uitglijden, vallen en zich kwetsen. Er begonnen al horrorverhalen de ronde te doen over gebroken armen en benen en over onherstelbare hoofd kwetsuren. Het leek me een beetje overdreven. Zelf heb ik leren lopen met vallen en opstaan. En met gebroken armen en benen. Daar is niks aan. Gebroken ledematen horen bij de groeipijnen. Niemand gaat er van dood. Maar tegenwoordig moeten kinderen blijkbaar onder een glazen stolp opgroeien. De schooldirecteur argumenteerde nog dat de veiligheid geen gevaar liep omdat in het schoolreglement reeds was opgenomen dat er geen glijbanen mochten gemaakt worden en geen sneeuwballen gegooid mochten worden. Maar het kon de klachten niet verminderen. Dat er geen glijbanen mochten gemaakt worden en geen sneeuwballen mochten gegooid worden, daar was de meerderheid zelfs mee akkoord. Onbegrijpelijk vond ik. Maar ook de sneeuw en het ijs moesten subito presto verwijderd worden. Heel gevaarlijk volgens een aantal ouders. De directeur gaf toe en de onderhoudsman kreeg de opdracht om alles op te ruimen. Ik had medelijden met de onderhoudsman. En vooral met de kinderen. Sneeuw is een feest voor kinderen. Glijbanen en sneeuwballen zijn kersen op de wintertaart. Laat daar dan nog en sneeuwman bijkomen en hun geluk kent geen grenzen. Maar het mag niet. Veel te gevaarlijk volgens een aantal zuurpruimen. Spijtig vind ik dat, want ik herinner me nog mijn eigen schooltijd. In die jaren kon en mocht er nog in de sneeuw gespeeld worden. We maakten overal glijbanen. Zowel op de speelplein als op straat. We maakten een piste voor onze slee en gleden zonder remmen de prikkeldraad in. We braken armen en benen, lagen zes weken in het gips en het was vergeten. Niemand is er van gestorven. Dat er af en toe een kwetsuurtje was namen we er bij. Met bulten en builen, met schrammen en sneden leerden we leven. Dat genas allemaal. Maar het mag niet meer. Kinderen moeten blijkbaar tot in het absurde beschermd worden. Met of tegen hun zin. Tegen alles en nog wat. Kan een kind nog kind zijn vraag ik mij dan af. Mag een kind nog zelf uitzoeken waar zijn grenzen liggen? Welke mogelijkheden en vaardigheden het heeft? Met vallen en opstaan. Want ik kan mij niet herinneren dat er ook maar iemand van onze generatie een trauma heeft opgelopen door sneeuw, glijbanen, sneeuwballen of andere winterpret. Iedere senior van tegenwoordig heeft zijn portie schrammen en builen gehad. Het heeft hen niet belet om op te groeien en ervaring op te doen. Elkeen leerde zijn lichamelijke mogelijkheden en tekortkomingen kennen. Dat kwam van pas in de volwassen wereld. Al moet ik toegeven; ik heb er een paar gekend die er ernstige kwetsuren aan overgehouden hebben. Dat zijn dan de uitzonderingen die tijdens hun jeugd op hun kop gevallen zijn en bleven botsen. Maar ook die vonden hun weg in de volwassen wereld. Die zijn allemaal in de politiek gegaan.
|
Ik ben Fredje
