Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
23-12-2013
Sterke vrouwen
2013 was niet het beste jaar. Of het te maken heeft met het cijfer 13 ga ik niet beweren. Ik wil niet bijgelovig zijn want dat brengt ongeluk. Dus ga ik me over een cijfer geen zorgen maken. Maar toch was het een slecht jaar. Ik heb in 2013 twee vriendinnen verloren. Alhoewel 2013 ook een paar positieve zaken aan het licht bracht. Ik heb sterke vrouwen leren kennen. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Het begon in het eerste kwartaal van het jaar. Vrouwlief kreeg te horen dat ze kanker had. Niet iets om licht over te gaan. Kanker is ten slotte geen griepje. Het duurt allemaal langer. Maar na bekomen te zijn van de eerste schok begon de hele behandeling. Twee operaties en een reeks chemo kuren. Gevolgd door anderhalve maand dagelijkse bestralingen. Elke dag naar het hospitaal voor de nodige stralen. Zowat een halve dag waren we daarmee telkens zoet. Tijd om iets te posten zat er dus niet in. En inspiratie was er ook niet. Maar dat is gelukkig achter de rug en de voorlopige resultaten zijn positief. Enkel nog wachten tot de brandwonden genezen zijn. Het hele zaakje heeft tot verleden week zowat ons leven beheerst. Nu volgen nog driewekelijkse behandelingen tot augustus 2014. Er komt dan ook meer tijd vrij voor berichtjes te posten. En misschien voor meer frivoliteit. Maar toch heb ik in die tijd een sterke vrouw leren kennen. Eentje die niet opgeeft. Eentje die blijft vechten voor wat haar dierbaar is. Eentje die met optimisme vooruit kijkt en hoopvol is voor wat nog komen kan.
De tweede is, of liever was, ook een sterke vrouw. Helaas heeft ze de strijd verloren. Het begon ook in het begin van 2013. Door een geheimzinnige ziekte vielen stuk voor stuk haar organen uit. Het leek een soort ebola, je weet wel, het ebola virus, waar, door inwendige bloedingen, het ene orgaan na het andere uitvalt. Maar waar het ebola virus na zowat een week een dodelijke afloop heeft duurde het bij haar een klein jaar. Het leek wel een ambtenaren variant van ebola. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam. Enkele uren voor haar overlijden heb ik haar nog bezocht. Al heeft ze dat waarschijnlijk niet beseft want ze lag in coma, happend naar adem en met een zwart gekleurde huid, maar met een hart dat bleef pompen tot er niks meer te bevoorraden viel. Tranen met snottebellen heb ik geweend. Want een dergelijke vriendin zal ik waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Maar ik zal ze nooit vergeten. En me altijd blijven herinneren zoals ze was, een levenslustige, sensuele, prachtige vrouw met een gouden hart.
De derde sterke vrouw is een geval apart. Eigenlijk ken ik ze nog niet zo heel lang. Maar toch dacht ik haar een vriendin te mogen noemen. Helaas wil ze niet meer communiceren. Doordat ze een persoonlijke tegenslag had is ze alle vertrouwen in mensen kwijt. Spijtig maar helaas. Al had ik graag af en toe naar een fruitgemeente gegaan om een vruchtje te plukken. Maar ze wil geen hulp, laat staan vruchtjes plukken. Ze wil haar tegenslag alleen doorstaan en vertrouwd niemand. Sterke vrouw die het op haar eentje wil verwerken. Al blijf ik hopen dat ze het verwerkt krijgt en er binnen afzienbare tijd een berichtje komt en dat we de draad weer kunnen opnemen. Misschien moet ik zelf de eerste stap zetten en eens een berichtje sturen. Het risico dat er geen antwoord komt is groot, maar dat neem ik er wel bij. Afwachten maar. Misschien komt dat nog goed. Wat ik maar wil zeggen is dat 2013 geen schitterend jaar was. Een pechjaar zeg maar. Al besef ik ook wel dat het niet altijd rozenschijn en manegeur kan zijn. Het leven heeft nu eenmaal ups en downs. Zonder tegenslag weet een mens niet wat geluk is. Maar ik leef op hoop. Voor de vriendin die het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft is geen hoop meer. Maar dat staat ons allemaal te wachten. Voor de rest blijft het hoopvol uitkijken naar een goede afloop.
Tijd en geld. Het zijn zaken waar nogal verschillend tegen aangekeken wordt. Twee voorbeelden; eerst eentje over tijd. 1minuut, hoe lang is dat eigenlijk? Voor de ene een eeuwigheid en voor de andere is het in een flits voorbij. Het hangt er alleen van af aan welke kant van de wc-deur je staat. En dan eentje over geld; Is duizend euro veel of weinig. Dat hangt er ook weer van af. Voor een vrouw die dat uitgeeft is dat twee keer niks. Maar voor een man die het moet verdienen is dat heel anders. Het is dus maar hoe je het allemaal bekijkt. Zo kreeg ik zowat een jaar geleden een voorstel voor het beleggen van mijn spaargeld. En wetende dat mijn zuurverdiende centjes op een spaarboekje tegenwoordig zo goed als niks opbrengen had ik wel interesse in het voorstel. Al was het dan een bizar voorstel. De adviseur van dienst gaf mij de raad om te beleggen in whisky. Op het eerste zicht leek me dat een lucratieve belegging, maar de man had ervaring in dat soort zaken. Hij had al een partij opgekocht en op enkele maanden tijd was zijn whisky al 7% meer waard. Het zag er goed uit beweerde hij. Volgens de vooruitzichten zou hij na een jaar dik 12% in zijn zak kunnen steken. Dat was inderdaad heel wat meer dan wat een spaarboekje mij zou opleveren. Toch maar eens proberen dus. Een mens weet nooit. Ik kocht dan maar twaalf flessen whisky van een uitstekend merk. Als proef. Kwestie van niet al mijn centjes te riskeren. Maar na een jaar moet ik vaststellen dat het toch niet zo een goed idee was. Ik geraak mijn flessen aan de straatstenen niet kwijt. En al zeker niet aan de prijs die ik in gedachten had. Meer zelfs, van mijn investering blijft niks meer over. Totaal niks. Al mijn centen foetsie. Ik kon het niet nalaten om de man die het mij destijds had aangeraden om opheldering te vragen. Hij beweerde bij hoog en bij laag dat zijn belegging wel de moeite waard geweest was. Zelf was hij er immers in geslaagd om een meer dan behoorlijke prijs te krijgen van zijn toendertijd opgekochte whisky. Maar na nadere uitleg bleek het om details te gaan. Kleine details die ik over het hoofd had gezien. Ik kreeg de raad om in het vervolg de whisky te stockeren op een veilige plaats. En de inhoud van de flessen niet meer te verplaatsen van uit de flessen naar mijn maag. Volgens de man ging het niet om de flessen maar om de inhoud. Nu zit ik hier met twaalf lege flessen die naar de glasbol moeten. Al mijn geïnvesteerde geld kwijt en een illusie armer. Volgens vrouwlief was het dan ook een heel slechte investering. Volgens mij was het een lekkere belegging die voor herhaling vatbaar is. Het is maar hoe je het bekijkt.
Het is vijf voor twaalf. We moeten dringend ingrijpen. Er moet actie komen. Verandering. Aanpassingen dringen zich op. We staan aan de rand van de afgrond. Als we zo doorgaan dan gaan we met zijn allen naar de verdoemenis. Dat is de huidige stand van zaken. Waar het dan wel over gaat vraagt u zich af. Over zowat alles. Over de opwarming van de aarde, over de economie en de werkgelegenheid. Over ontwikkelingshulp, het gehandicapten beleid en het immigratiebeleid. De opvang van daklozen en de huisvesting van hulpbehoevenden. De leefloners en de leeglopers. Het fileprobleem. Het onderwijs. De vergrijzing. De staatsfinanciën. De veiligheid. De gezondheidszorg. Kortom alles loopt verkeerd in dit land. De hoogste tijd om in te grijpen. Het is immers vijf voor twaalf. Voor sommige zaken is het zelfs vijf over twaalf. Te laat om nog iets te doen aan de oorzaken. En met de gevolgen zullen we moeten leren leven. Niks aan doen. Maar we hebben geen tekort aan ministers, staatssecretarissen en andere beleidsvoerders die voor oplossingen zouden moeten zorgen. Zowel op Europees vlak als op federaal vlak. En die komen dan ook met oplossingen. Eerst en vooral moeten die oplossingen henzelf ten goede komen. Voor de rest zijn het lapmiddelen. Pleisters op houten benen. De scherpe kantjes een beetje afronden hier, een beetje verdoezelen daar en tijdelijke oplossingen ginder. Voor de rest zijn ze als de dood voor structurele maatregelen. Nochtans beweren ze allemaal dat het vijf voor twaalf is. De hoogste tijd dus om in te grijpen. Maar ze bakken er niks van. Tenminste dat dacht ik tot enkele weken geleden. Want toen kwamen ze met een allesomvattende maatregel. Weg alle 'vijf voor twaalf' toestanden. Zelfs de 'vijf over twaalf' toestanden zijn meteen van de baan. De oplossing is geniaal in zijn eenvoud. We hebben met zijn allen de klok een uur teruggedraaid.
Al eens aan gedacht hoe het zou zijn als je oud bent? En dan bedoel ik echt oud. Niet zoals je nu bent, met van die kleine ongemakjes zoals niet meer in staat zijn om een marathon te lopen binnen het uur. Of een ronde van Frankrijk te winnen zonder fatsoenlijke doping of anti-rimpel crème. Nee, ik bedoel echt oud en versleten. Zo oud dat je eigenlijk niet wil worden. Maar toch kan het gebeuren dat je op een of andere manier je eigen leeftijd overstijgt. En voor je het zelf beseft ben je plots 150 jaar of zo. Maar dan zou het wel eens kunnen dat je zelf niet meer weet wat er eigenlijk aan de hand is. Want tegen die tijd zijn zowat al je onderdelen hopeloos versleten. Al weet de medische wetenschap daar wel raad mee. Benen willen niet meer mee? Een rolstoel. Armen buiten dienst? Een verpleegster om je te voeden. Maag verdord? Aangepaste voeding. Incontinent? Een pamper. En ga zo maar door. Voor ieder defect lichamelijk onderdeel is een oplossing. Zelfs voor je brein zijn er oplossingen. Een verward brein? Dan wordt je gewoon ontoerekeningsvatbaar verklaart. En beslissen anderen in je plaats. Die anderen mogen dan het beste met je voorhebben, toch heb ik bedenkingen. Wil ik nog wel leven als het leven de moeite niet meer is om geleefd te worden? Wil ik gevoed worden als een kind? Moet ik toelaten dat een verpleegster mijn pamper tweemaal daags komt verversen? Voor mij hoeft het in ieder geval niet. Maar als het ooit zover komt dat mijn brein mij in de steek laat zal ik niet te kiezen hebben. Dan beslissen anderen over mijn leven. Over wat ik mag eten en drinken. Over wanneer ik mijn pamper mag vullen. Over hoe lang ik in mijn eigen stront mag liggen. Over hoe lang ze mijn leven nog willen rekken zonder hoop op beterschap. En dat is nu net wat ik niet wil. Ik wil mijn eigen beslissingen nemen. Mijn leven zelf in de hand houden. Als het leven niet meer de moeite loont wil ik zelf bepalen wanneer ik er uit stap. Maar het probleem is dat een mens dat niet altijd goed kan inschatten. Wat als je verstand stilaan begint te haperen, en je niet beseft dat er iets aan de hand is? Dat is een proces dat langzaam maar zeker komt. Dat gebeurt niet van het ene op het andere moment. En als het toch plots komt dan is het ook te laat. Probleempje dus. Wat ik maar wil zeggen; hoe ver mag de medische wetenschap gaan? Waar is de grens van waardig leven? Dat zal wel verschillen van de ene mens tegen de andere, maar toch. Nu wil ik hier niet gaan pleiten voor een maximum leeftijd. Want sommige mensen zijn nog best in staat zichzelf te behelpen aan zeer hoge leeftijd, terwijl anderen al op de sukkel zijn op hun zeventigste. Maar waar is de grens? Wat zijn de voorwaarden om waardig te leven? Wat is waardig leven? Is dat helemaal voor jezelf kunnen zorgen? Kan dat ook met de nodige hulp? Tot hoever mag die hulp gaan? Allemaal vragen waar ik deze nacht van wakker gelegen heb. Maar ik heb een antwoord gevonden. Zolang ik mijn duvel zelf kan uitdrinken is het leven waard om geleefd te worden.
De dagelijkse file waarin u ook wel eens terecht komt is niet uw fout. Het is niet omdat jij met je wagen naar de bakker om de hoek gaat dat je de file veroorzaakt. Het zijn de anderen die met hun wagen naar de bakker om de hoek gaan die oorzaak zijn van de verkeersopstopping. Let er maar eens op. Als die anderen er niet moesten zijn zou er van file geen sprake zijn. We moeten die anderen dan ook dankbaar zijn. Want laat ons eerlijk blijven, wat is er gezelliger dan in de file staan. Na het hectisch morgen ritueel van wakker worden, opstaan, je kroost bij elkaar zoeken en klaarmaken. Eindelijk een moment voor jezelf. Je zit onder de mensen en toch ben je alleen. Dat zijn van die momenten van rust. Van bezinning. En dat is duidelijk te zien aan iedereen om je heen. De ene droomt weg, waarschijnlijk denkend aan een zonovergoten strand. De andere zit boterhammetjes te eten en koffie te drinken. Nog een andere probeert zijn stuur op te vreten. Sommigen plegen een telefoontje. Want ook dat kan in de file, er is geen enkele politie agent die het ziet. Laat staan dat je een boete riskeert. En dan zijn er nog de vele vrouwelijke chauffeurs die hun make-up aan het bijwerken zijn. Die hebben net hun schreeuwende snotjongen bij de onthaalmoeder binnen gesmeten en kunnen eindelijk aan zichzelf denken. Aan hun carrière en aan hun minnaar op het werk. Weg zorgen en dagdagelijks gezeur van man en nageslacht. Eindelijk rust. In de file. Met regelmatig iemand die zo vriendelijk is om je goedemorgen te wensen met een lief claxontoontje. En die jij dan bij wijze van bedankje met je middenvinger het beste toewenst. Er zijn zelf bestuurders die zichzelf uit pure menslievendheid opofferen door wat blikschade te veroorzaken. Dan kan jij nog langer genieten van de sereniteit van de file. Heerlijk toch die kalmte. Met daarbovenop de wetenschap in je achterhoofd dat je een uur te laat op het werk komt. Dat is dan ook lekker meegenomen, een uur minder werken. Het leven kan mooi zijn. En na een dag van noeste arbeid herbegint het hele gedoe. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Er is weer een reclamecampagne gestart voor hulp aan Syrië. De actie 12-12. Het is de tweede keer dat zoiets gebeurt. De vorige campagne heeft net niet genoeg opgebracht om de campagne zelf te bekostigen. Waarom dat niet voldoende geld in het laatje bracht is niet duidelijk maar laat zich raden. De gemiddelde Belg had blijkbaar door dat het geen nut heeft om geld te geven aan een bende achterlijke extremisten die elkaar willen uitmoorden. In Nederland had de campagne meer succes. Al zou het mij niet verwonderen dat de Nederlanders het verkeerd begrepen hadden. En dachten dat het de bedoeling was om met het opgehaalde geld kogels te kopen. De Nederlanders een beetje kennende. Die hebben altijd goede bedoelingen. Maar deze keer lijkt het er op dat het een grote inzamelactie moet worden in België. Wat ze met het geld gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Volgens doorgaans slecht ingelichte bron zou het moeten dienen voor humanitaire doelen. Hoe ze daar ter plaatse humanitaire doelen gaan verwezenlijken is mij toch een raadsel. Gaan ze daar dokters naartoe sturen? Om ze na een slachting terug te roepen? Gaan ze voedsel sturen zodat de schietsoldaten elkaar met volle maag kunnen afmaken? Of gaan ze scholen inrichten zodat de kindjes bij elkaar zitten. Dat is gemakkelijker om ze uit te moorden. Misschien gaan ze wel transporten inrichten. Om dolgedraaide plofmoslims naar ons land te halen. En daarvoor zou ik geld moeten storten. Vergeet het. Ik ga geen geld uitgeven om de miserie naar hier te brengen. Dat ze hun zaakjes zelf oplossen. Voor mijn part mogen ze elkaar blijven uitmoorden. Tot er nog eentje overblijft. En voor die allerlaatste wil ik wel in mijn portemonnee tasten. Die kan van mij een zelfmoordpakket krijgen. Probleem opgelost. Maar zover zal het wel niet komen denk ik. Volgens mij zullen we met een hoop vluchtelingen te maken krijgen. Want dat er een aantal zijn die het niet meer zien zitten om tussen de kogels te leven kan ik begrijpen. Maar wat mij toch het meeste verwonderd is het feit dat die zogenaamde vluchtelingen steevast naar het westen willen. Dat een normaal denkend mens weg wil uit een oorlogszone vind ik normaal. Dat zou ik ook willen. Maar waarom dan een verre reis naar het westen, terwijl er toch andere mogelijkheden zijn. Meer voor de hand liggende mogelijkheden. En veel korter bij. Want laat ons eerlijk zijn. Zowat al die landen waar het moorden en schieten hoogtij viert zijn omringd door andere moslimlanden. Waarom gaan ze daar hun toevlucht niet zoeken? Waarom reizen ze de halve wereld af om naar landen te gaan waar andere zeden en gewoontes gelden? Heb ik een slecht karakter als ik denk dat het met geld te maken heeft? Met OCMW? Met het feit dat ze maar al te goed weten dat ze in die moslimlanden hun kostje zelf bij elkaar moeten scharrelen? Zou het kunnen dat die vluchtelingen weten dat ze in het westen een luilekker leventje kunnen leiden? Een leven van profiteren en gebraden kippetjes die gratis en voor niks uit de hemel vallen? Ben ik onmenselijk als ik vind dat ze beter in hun eigen regio blijven, met hun eigen stompzinnige religie? Met hun eigen cultuur en levensgewoonten? Ben ik racist omdat ik onze westerse waarden en gewoontes hoog inschat? Ben ik racist omdat ik mij geen andere, en volgens mij achterlijke, waarden laat opdringen? Moet ik mij aanpassen en daarbovenop nog geld, woning en eten geven aan wezens die er enkel en alleen op uit zijn om te profiteren? Ik wil maar zeggen; geld storten voor 12-12 ?? My ass!!
“Het is precies veertien minuten voor half acht” wist de stem op de klokradio te vertellen. Het was lang geleden dat ik dat nog gehoord had. Want sinds mijn pensionering staat de klokradio hier ten huize op non-actief. En kom ik nog enkel mijn bed uit als mij dat zo een beetje past. Maar vanmorgen had de meedogenloze wakkermaker weer eens zijn twijfelachtig nut bewezen. Ik had een afspraak op het ontieglijk vroeg tijdstip van negen uur. En vermits ik nog over een heel klein beetje plichtbesef beschik probeer ik mijn weinige afspraken stipt na te komen. Ook al is die afspraak op een moment van de dag dat ik in normale omstandigheden nog aan het bekomen ben van nachtelijke inspanningen. En mijn weinige verstand een poging doet om orde te scheppen in de nachtelijke chaos. Net dan begint een radiopresentator met moeilijke woorden, met begrippen die toch enig nadenken vragen. Waarom moet dat 'veertien minuten voor half acht' zijn. Is zeven uur zestien dan niet veel duidelijker? Misschien is het beroepsmisvorming maar ik kan, zeker als mijn verstand nog op half zeven staat, mij geen duidelijk beeld geven van 'veertien minuten voor half acht'. Dan begint er in mijn grijze cellen een paniekreactie. Dan moet ik orde op zaken zetten en heel het zaakje een beetje methodisch benaderen. Gewoonlijk begint het dan met mij af te vragen wat half acht eigenlijk is. Is dat de helft van acht? Dat zou dan vier moeten zijn. En daar moet ik dan veertien minuten aftrekken. Heu...toch niet... wacht... er klopt ergens iets niet. Half acht...dat is zeven uur dertig en daar moet ik dan veertien minuten aftrekken, dat maakt dus... “ Het is nu zes minuten voor half acht” hoor ik de radiostem zeggen. Verdomme ik kan opnieuw beginnen rekenen want op die korte tijdspanne ben ik er nog niet in geslaagd om mijn ogen open te krijgen en een blik op de klok te werpen. Er volgt een muziekje op de radio. De zanger probeert me duidelijk te maken dat iets 'formidable' is. Ik vind niks 'formidable' zo vroeg in de ochtend. Laat me gerust. Laat me slapen. Laat me nog even sluimeren. Ik begeef me dan maar terug in dromenland. Tot ik de radiostem weer hoor. “Het is nu twaalf minuten over half acht”. Er begint weer een lichte vorm van paniek in mijn brein. Heb ik dat goed gehoord? 'Over half acht' had de stem gezegd. Een nieuwe berekening dringt zich op. Maar ik geef het op en trek mijn ogen open. Het is kwart voor acht. Zeven uur vijfenveertig om precies te zijn. Ik sleur mij uit bed en blijf de ganse dag met een prangende vraag zitten. Waarom maken radio presentatoren het leven zo moeilijk van 's morgens vroeg? Moeten ze altijd met die halfjes bezig blijven? Is het zo moeilijk om te zeggen dat het zeven uur zestien is? Of zeven uur vierendertig? Of nog; zou het niet beter zijn dat ze gewoon zeggen dat het tijd is om op te staan?
Een week geleden kwam ik hem tegen in de ondergrondse garage van ons vakantieverblijf aan de kust. Op het eerste zicht een normale man met een fiets aan de hand. Het gesprek begon ermee dat hij vroeg of ik een sleutel had van de garagepoort. Volgens de man zou het namelijk gemakkelijker zijn om de poort te openen en zo met zijn fiets naar buiten te kunnen. Nu moest hij met zijn fiets aan de hand via een gewone deur naar buiten sukkelen. Ik kon hem niet helpen. Misschien kon het immobiliënkantoor hem helpen opperde ik nog. Hij zou het eens navragen. Of hij een wagen had, vroeg ik nog. En een garagebox? Een wagen wel maar hij had geen garagebox gehuurd. Dan zou een sleutel voor de poort ook wel een probleem zijn dacht ik nog. Maar goed, hij zou het eens navragen bij het immobiliënkantoor. Veel succes dacht ik nog. Maar dan kwam het: “en die zon dan, dat is toch niet normaal” zei hij. “die zon?” vroeg ik. “Wat is er mis met die zon?”. “Welja”, repliceerde hij “het is toch niet normaal dat die zon de hele dag aan de achterkant van het gebouw schijnt en nooit langs de voorkant”. Daar had ik niet zo direct een simpel antwoord op. Volgens mij leek het normaal dat de zon nooit langs de voorkant schijnt. Als de voorkant van een gebouw naar het noorden gericht is, met zicht op de Noordzee, dan leek het mij normaal dat langs die kant niet veel zonnestralen naar binnen vielen. Maar daar nam de man geen genoegen mee. Hij zou een klacht indienen bij het immobiliënkantoor. Hij wou zon langs de voorkant en daar moesten ze maar voor zorgen. Daar betaalde hij toch voor. Het was het soort absurde humor waar ik mij ook wel eens aan waag. Maar de man bedoelde het blijkbaar niet als een grapje. Hij meende het. “Ze” moeten er voor zorgen dat er zon langs de voorkant komt. “Of heb jij wel zon langs de voorkant” wou hij nog weten. “Wel, heu... we zitten in hetzelfde gebouw en dus, neen, ik heb ook geen zon langs de voorkant. Het gebouw is nu eenmaal naar het noorden gericht, en zodoende...”. Dat was geen argument vond hij. Het is niet omdat iemand anders geen zon langs de voorkant had dat hij daar genoegen moest mee nemen vond hij. Hij wou zon, en zon moest er komen. “ Anders neem ik een advocaat onder de arm” voegde hij er aan toe. In gedachten wenste ik hem veel succes en wou er geen woorden meer aan verspillen. Maar toen ik aanstalten maakte om verder te gaan kwam hij met een ander ongenoegen. “En dan dat zand!!” veranderde hij van onderwerp. “Dat zand? Wat is er mis met het zand?” wou ik weten. “Veel te veel zand op het strand” vond hij. “Dat blijft aan de voeten hangen en dat breng je dan ongewild mee naar binnen. Schandalig. Welke domoor heeft daar zoveel zand gelegd?” “Tja, dat zand heeft er altijd al gelegen” wierp ik tegen. “ Dan moeten ze er maar een tapijt op leggen, of een laag beton over gieten. Is dat teveel gevraagd misschien? Ik stuur ze een advocaat op hun dak. Morgen ga ik naar het immobiliënkantoor en als dat zand volgende week niet weg is gaan ze iets beleven!” De man begon zich waarlijk op te winden. Ik maakte dat ik wegkwam voordat hij zijn beklag zou doen over het teveel aan water in de zee. Het gesprek vond een week geleden plaats en nog altijd vraag ik mij af of ik wel met een menselijk wezen te maken had. Zou het kunnen dat ik een ontmoeting had met een als mens vermomd buitenaards wezen?
Al een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Tja, hoe gaat dat. Soms komt er inspiratie en soms niet. Of zal ik gewoon eerlijk zijn? Ik ben een luiaard. En als ik geen zin heb komt er niks. Maar soms zijn er van die dingen waardoor ik het niet kan laten om een stukje te schrijven. Kwestie van mij een beetje af te reageren. En enkele dagen geleden was er zo iets. Een artikeltje in een internetkrant. Volgens dat berichtje zijn de politieke partijen al bezig met het samenstellen van de kieslijsten. En dat is een reden voor allochtonen om van zich te laten horen. Het stond er klaar en duidelijk; “De allochtone gemeenschap roept de Vlaamse partijen op om voor meer diversiteit te zorgen voor de verkiezingen van volgend jaar”. En nu komen ze eisen dat er op de kieslijsten van de Vlaamse partijen meer allochtonen moeten staan. Vooral op verkiesbare plaatsen. Over bekwaamheid reppen ze met geen woord. Enkel het feit dat ze allochtoon zijn is voldoende om verkiesbare plaatsen op te eisen. Want, “Politiek verkozenen moeten een afspiegeling van de bevolking zijn” En volgens een onderzoek van een zekere Jan Hertogen bedraagt het percentage allochtonen op kieslijsten 5,8% terwijl het aantal allochtonen in Vlaanderen 21,6% bedraagt. Persoonlijk vind ik die 21,6% een zorgwekkend cijfer, maar dit tussendoor. Er moeten dus 21,6% allochtonen op de kieslijsten komen. Bekwaam of niet, dat doet er niet toe. Ooit heb ik nog zoiets gehoord. Jaren geleden moesten er meer vrouwen op de kieslijsten komen. Een afspiegeling van de bevolking weet je wel. En er kwamen vrouwen. Ken je ze nog? De excuus-truzen. Er zijn toen verschillende vrouwen op de kar gesprongen om hun graantje mee te pikken. Of die vrouwen in staat waren om een politiek mandaat op te nemen deed er niet toe. Als er borsten aan hingen was het al lang voldoende. Wat we toen, en nu nog, met sommige vrouwen meegemaakt hebben weten we allemaal. Maar goed. Nu moeten er dus excuus-allochtonen komen. En wat we daarmee gaan meemaken is nog maar de vraag. Maar als er dan toch een 'afspiegeling van de bevolking' moet komen dan ken ik er nog wel enkele. Waar blijven de excuus-gevangenen? Er is toch een respectabel aantal gevangenen in ons land. Moet het crapuul dan niet vertegenwoordigd worden? Of zijn die er al? Ze zitten alleen nog niet in de gevangenis. En wat met de minderjarigen? Toch ook een zeker percentage die een vertegenwoordiging verdienen. Of de kleuters. Al zal dat waarschijnlijk niet nodig zijn. Als ik dat zo bekijk is het kleuter verstand al meer dan voldoende vertegenwoordigd. En wat met dieren? Hebben die geen recht op medezeggenschap en politieke verantwoordelijkheid? Het is niet omdat een hond niet van hetzelfde ras is dan wij dat dat beest geen rechten heeft. Er mag toch niet gediscrimineerd worden op basis van ras. Ik ken er hier eentje die beslist een plaatsje op de kieslijsten waard is. Een bruin beest met krulhaar. Bovendien spreekt hij geen woord Vlaams. Als dat geen referentie is weet ik het ook niet meer. Of dat beest wel bekwaam is om een politiek mandaat op te nemen vraagt U? Ach, dat doet er niet toe.
Regelmatig verorber ik wel eens een baarmoeder, of de inhoud. Niet zomaar de eerste de beste, neen, het liefst heb ik ze vers. En hoogzwanger. Een baarmoeder waarin het nakomelingetje op het punt staat om eruit te komen. Dat zijn de lekkerste. En de gezondste naar het schijnt. Van sommige baarmoeders mag ik graag de inhoud nuttigen en gooi de baarmoeder zelf de vuilbak in. Bij de meeste echter eet ik de baarmoeder en de moederkoek en gooi het nageslacht weg. Het hangt een beetje af welk ras het betreft. En kom nu niet vertellen dat ik de enige ben die baarmoeders lekker vindt. U toch ook. Of heb je dan nog nooit tomaten gegeten? Of appels, noten, peren en nog zo van die zaken. Dat zijn de baarmoeders van een plant of boom. Niks meer of minder. Dat toont maar weer eens aan hoe gruwelijk de mensheid is. Al valt het met groenten nog mee. Groenten worden met de grootste zorgen omringt, we laten ze groeien in de meest gunstige omstandigheden zodat ze tot volle wasdom komen. Om dan, net voor de planten in staat zijn om nakomelingen te verwekken, met wortel en al uit de Vlaamse klei te trekken. Dat is hetzelfde als een kind grootbrengen en op het moment dat het tot de volwassen rijpheid komt de kop afsnijden, in stukken snijden en oppeuzelen. Maar het wordt pas echt hallucinant gruwelijk hoe de mensheid met fruit omgaat. We vertroetelen de planten en bomen naar best vermogen. Beschermen ze tegen alle kwalen en ongedierte. Om dan hun baarmoeder, inclusief nakomelingen, meedogenloos af te rukken en op te vreten. Soms zelfs waar de moederplant bijstaat. Je zal maar plant zijn in een wereld die overheerst wordt door de mensheid. Maar het zal wel te maken hebben met de aard van het beestje. Dat is nu éénmaal de wet van de sterkste. En die sterkste zorgt enkel en alleen voor zichzelf. Het is een kwestie van overleven. Hoe sadistisch en huiveringwekkend het ook mag zijn voor degene die het moeten ondergaan. En de mensheid gebruikt de natuur voor eigen welzijn. Want het is een feit: A baarmoeder a day keep the doctor away.
Internetkranten, altijd interessant om te lezen. Vooral dan de reacties van lezers op sommige artikels. En die reacties zijn soms bedenkelijk. Soms gewoonweg dom. Heel soms wel eens heel origineel. Ook wel grappig op zijn tijd. Vooral reacties van allochtonen springen er wel eens uit. Zo zijn er in Nederland een paar internetkranten die, met subsidies, opgezet zijn door Marokkaanse Nederlanders. Of moet ik zeggen Nederlandse Marokkanen? Of Nederlanders van Marokkaanse oorsprong. Of zoals ze zichzelf daar graag noemen; licht getinte Nederlanders. Die 'licht getinte' Nederlanders zijn dan wel allemaal overtuigde moslims. Goede moslims, beweren ze zelf. Maar de 'licht getinte' Nederlanders willen hun geloof ten allen prijze door de strot van de globale Nederlander rammen. Met of tegen hun zin. En volgens die 'licht getinte' Nederlanders worden ze gediscrimineerd. En nog geen klein beetje. Rasecht racisme is het. Want de gemiddelde Nederlander moet niks weten van hun religie. En nog minder van het crapuul dat tussen die 'licht getinte' Nederlanders zit. Dat steekt natuurlijk. Zodanig zelfs dat ik mij afvraag wie hier eigenlijk de racisten zijn. Want in de reacties van die 'licht getinten' is pure haat schering en inslag. De Nederlandse samenleving wordt steevast beschuldigd van onverdraagzaamheid tegen moslims. Want volgens die 'licht getinten' moeten de Nederlanders zich aanpassen aan de nieuwkomers. Integratie moet van twee kanten komen is hun credo. En dan vooral van de kant van de Nederlanders. Maar daar heb ik het dan moeilijk mee. Volgens mij moet integratie helemaal niet van twee kanten komen. Meer zelfs, integratie mag niet van twee kanten komen. Integratie moet enkel en alleen komen van de kant van de geïntegreerde. Aanpassen of wegwezen. Zo simpel is dat. Maar de 'licht getinten' spelen een subtiel spel. Ze spelen de sukkelaar. De verstotene. De ongewenste. Als zich ook maar iets voordoet dat niet in hun kraam past staat het in het lang en breed op hun webstekje. Zoals enkele dagen geleden weer eens. Er waren in Amersfoort twee 'licht getinte' jongeren door de politie aan een identiteitscontrole onderworpen. En dat was weer reden om in hun reacties hevig tekeer te gaan tegen de hele Nederlandse samenleving. Immers, het was pas enkele maanden geleden dat hetzelfde was gebeurd in Den Haag. De 'licht getinten' schreeuwden moord en brand. Ze vonden het schandalig dat de politie er geen blanke jongeren uitpikten. De getinten voelden zich geviseerd door de racistische politie. Ze gingen dan wel voorbij aan het het feit dat ze aan het wandelen waren in een betere wijk. Zomaar wandelen beweerden ze. Heel onschuldig natuurlijk. Net zoals dat het geval was in Den Haag. Ook daar waren licht getinten aan een wandeling bezig in een residentiële wijk. Dat zo iets in het oog springt van de politie kwam gewoon niet bij hen op. Ze kunnen maar niet begrijpen dat er onder de licht getinten veel crapuul zit en dat de politie dat ook weet. Dat de Nederlandse politie dan ook 'licht getinte-wandelaars-in-gegoede-wijken' meer in de gaten houdt is niet meer dan normaal. Maar dat gaat dus duidelijk het petje van de 'licht getinten' te boven. Want om zoiets te begrijpen moet je natuurlijk naar school geweest zijn.
Ik ben Fredje
