|
2013 was niet het beste jaar. Of het te maken heeft met het cijfer 13 ga ik niet beweren. Ik wil niet bijgelovig zijn want dat brengt ongeluk. Dus ga ik me over een cijfer geen zorgen maken. Maar toch was het een slecht jaar. Ik heb in 2013 twee vriendinnen verloren. Alhoewel 2013 ook een paar positieve zaken aan het licht bracht. Ik heb sterke vrouwen leren kennen. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Het begon in het eerste kwartaal van het jaar. Vrouwlief kreeg te horen dat ze kanker had. Niet iets om licht over te gaan. Kanker is ten slotte geen griepje. Het duurt allemaal langer. Maar na bekomen te zijn van de eerste schok begon de hele behandeling. Twee operaties en een reeks chemo kuren. Gevolgd door anderhalve maand dagelijkse bestralingen. Elke dag naar het hospitaal voor de nodige stralen. Zowat een halve dag waren we daarmee telkens zoet. Tijd om iets te posten zat er dus niet in. En inspiratie was er ook niet. Maar dat is gelukkig achter de rug en de voorlopige resultaten zijn positief. Enkel nog wachten tot de brandwonden genezen zijn. Het hele zaakje heeft tot verleden week zowat ons leven beheerst. Nu volgen nog driewekelijkse behandelingen tot augustus 2014. Er komt dan ook meer tijd vrij voor berichtjes te posten. En misschien voor meer frivoliteit. Maar toch heb ik in die tijd een sterke vrouw leren kennen. Eentje die niet opgeeft. Eentje die blijft vechten voor wat haar dierbaar is. Eentje die met optimisme vooruit kijkt en hoopvol is voor wat nog komen kan.
De tweede is, of liever was, ook een sterke vrouw. Helaas heeft ze de strijd verloren. Het begon ook in het begin van 2013. Door een geheimzinnige ziekte vielen stuk voor stuk haar organen uit. Het leek een soort ebola, je weet wel, het ebola virus, waar, door inwendige bloedingen, het ene orgaan na het andere uitvalt. Maar waar het ebola virus na zowat een week een dodelijke afloop heeft duurde het bij haar een klein jaar. Het leek wel een ambtenaren variant van ebola. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam. Enkele uren voor haar overlijden heb ik haar nog bezocht. Al heeft ze dat waarschijnlijk niet beseft want ze lag in coma, happend naar adem en met een zwart gekleurde huid, maar met een hart dat bleef pompen tot er niks meer te bevoorraden viel. Tranen met snottebellen heb ik geweend. Want een dergelijke vriendin zal ik waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Maar ik zal ze nooit vergeten. En me altijd blijven herinneren zoals ze was, een levenslustige, sensuele, prachtige vrouw met een gouden hart.
De derde sterke vrouw is een geval apart. Eigenlijk ken ik ze nog niet zo heel lang. Maar toch dacht ik haar een vriendin te mogen noemen. Helaas wil ze niet meer communiceren. Doordat ze een persoonlijke tegenslag had is ze alle vertrouwen in mensen kwijt. Spijtig maar helaas. Al had ik graag af en toe naar een fruitgemeente gegaan om een vruchtje te plukken. Maar ze wil geen hulp, laat staan vruchtjes plukken. Ze wil haar tegenslag alleen doorstaan en vertrouwd niemand. Sterke vrouw die het op haar eentje wil verwerken. Al blijf ik hopen dat ze het verwerkt krijgt en er binnen afzienbare tijd een berichtje komt en dat we de draad weer kunnen opnemen. Misschien moet ik zelf de eerste stap zetten en eens een berichtje sturen. Het risico dat er geen antwoord komt is groot, maar dat neem ik er wel bij. Afwachten maar. Misschien komt dat nog goed. Wat ik maar wil zeggen is dat 2013 geen schitterend jaar was. Een pechjaar zeg maar. Al besef ik ook wel dat het niet altijd rozenschijn en manegeur kan zijn. Het leven heeft nu eenmaal ups en downs. Zonder tegenslag weet een mens niet wat geluk is. Maar ik leef op hoop. Voor de vriendin die het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft is geen hoop meer. Maar dat staat ons allemaal te wachten. Voor de rest blijft het hoopvol uitkijken naar een goede afloop.
|
Ik ben Fredje
