Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
09-03-2008
PNV ronselde stemmen van ETA
Hypocrisie ten top
PNV vraagt ETA voor hen te stemmen
De PNV die, naar aanleiding van de aanslag op Isaías Carrasco, bijzonder hard van leer trok tegen ETA, ronselde vanaf februari 2008 stemmen van diezelfde ETA. De brief is ondertekend door de voorzitter van de PNV, Urkullu.
Zij vragen Etarras die gevangen zitten in Franse gevangenissen om voor hen te stemmen en betreuren het dat ze zo ver van huis zijn. Zie als voorbeeld de brief gericht aanJuan Carlos Subijana
Vandaag, 9 maart 2008, trekt Spanje naar de stembus. Net als vorige keer, 14 maart 2004, werd de verkiezingscampagne gedomineerd door een aanslag. Er zullen 87.000 politieagenten (71.000 Guardia Civiles en 16.000 Policías locales) instaan voor de orde.
Het maakt voor de Basken niet veel uit wie de stembusslag zal winnen, want de twee grootste rivaliserende partijen, PSOE en PP, hebben dezelfde oorlogstrategie ten aanzien van de Basken: Het 'recht op zelfbeschikking' is volgens hen een strategie van ETA, en iedereen die het zelfbeschikkingsrecht voor Baskenland verdedigt, behoort dus tot ETA. Een dogma dat iedere vredesonderhandeling in de weg staat.
De prognoses gaven een lichte winst voor de PSOE, maar de gevolgen van de aanslag zouden wel eens voor een koude douche kunnen zorgen. De PP heeft gedurende de volledige legislatuur de PSOE aangevallen omdat ze met ETA wilde praten, en vooral omdat ze niet hard genoeg optrad tegen ETA. Een beschaafd mens vraagt zich af, gezien de huidige uitzonderingstoestand, hoeveel harder er wel kan opgetreden worden. De Baskische nationalisten zijn nu al burgerlijk dood verklaard. En dan gebeurt 2 dagen voor de verkiezingen die aanslag. Onmogelijk dus te voorspellen wat het resultaat zal zijn.
De gematigde nationalisten van de PNV zullen hun positie in Baskenland wellicht kunnen handhaven, vooral omdat de grootste concurrent, de onafhankelijkheidsbeweging, het verbod werd opgelegd aan de verkiezingen deel te nemen. Democratische verkiezingen noemen ze dat!
De radicale nationalisten die opgeroepen hebben tot onthouding (Abstenzioa) zullen allicht wel in de klappen delen, omdat de onterechte jarenlange indoctrinatie dat zij allemaal van ETA zijn, toch wel nadelig zal uitvallen.
PIJNLIJK Politieke ruzie
De Partido Popular verspreidde op 7 maart 2008 een zoveelste leugen, via Europa Press, de wereld in als zou Patxi López (Baskische socialisten), hun voorzitter Rajoy (PP) zou verhinderd hebben te familie Carrasco te condoleren.
De secretarisgeneraal van de PSE-EE, Patxi López, partij van het slachtoffer, zet dit recht op 8 maart 2008, in schrijft in zijn homepage (weblog) op het internet het volgende:
"Vanaf het begin wilde de familie van Isaías Carrasco niet dat de PP zou verschijnen in de Capilla Ardiente (rouwkapel). Zij veranderden van mening omdat er, met hun eigen woorden, geen perverse interpretaties zouden kunnen ontstaan. Hoewel de familie uiteindelijk de aanwezigheid van Mariano Rajoy (PP) duldde, wilden ze hem niet begroeten. Toen hij binnentrad en mij (Patxi López) condoleerde, zei ik hem letterlijk: 'Ik aanvaard uw medeleven, maar ik hoop dat uw partij van geen enkele socialist zegt dat wij de slachtoffers aanvallen of verraden, of dat wij toegeven aan het terrorisme. María San Gil (PP) beet mij toe dat dit niet het juiste moment was, omdat wij allemaal gekomen waren met onze condoleances. Ik antwoordde haar dat het niet juiste moment datgene was wat wij (de socialisten) de voorbij 4 jaar hebben moeten ondergaan vanwege een opruiende PP. En ik stapte op. Nadien besliste de familie dat San Gil de lijkkist, noch henzelf, mocht begroeten. Omdat de familie zelf wilde uitmaken op welke manier zij het leed en het verdriet willen verwerken.
PIJNLIJK Politieke spelletjes
Het gemeentebestuur van Arrasate-Mondragón bestaat uit een coalitie van ANV (Acción Nacionalista Vasca) en EB (Ezker Batua of Verenigd links).
De woordvoerder van EB, Ander Rodríguez, wil de coalitie opzeggen. ANV heeft zich solidair verklaard met slachtoffer en familie, maar heeft de aanslag niet uitdrukkelijk afgekeurd (of toch onvoldoende naar zijn zin).
Na de verklaringen van Ander Rodríguez liet de Partido Popular al onmiddellijk weten dat ze bereid is een motie van wantrouwen in te dienen tegen burgemeester (ANV) en schepenen van Arrasate-Mondragón om de meerderheid te vervangen (door henzelf uiteraard).
NOOT
Verwijzend naar mijn artikel van 4 maart 2008, Uitzonderingstoestand, wil ik u meegeven dat 18 internationale waarnemers neergestreken zijn in Euskal Herria. Op 8 maart 2008 hebben in een persconferentie hun eerste bevindingen meegedeeld: Er bestaat in Euskal Herria een systematische verkrachting van de individuele en collectieve rechten van de mens. Wij hebben het failliet van de Spaanse democratie moeten vaststellen als gevolg van het verbod van een groot deel van de Baskische gemeenschap om deel te nemen aan de verkiezingen. Wij zijn er van overtuigd geworden dat het conflict een louter politiek probleem is, en daarom door de politiek moet worden opgelost. Wij bevelen de Europese Unie aan om tussen te komen in het conflict dat zich in twee staten (Spanje en Frankrijk) van die Unie aan het ontwikkelen is.
Gemeenteraadsleden van ANV, die de waarnemers vergezelden naar het stadhuis van Iruñea-Pamplona, werden door de politie omsingeld en de toegang tot het stadhuis werd hen verboden. De waarnemers moeten niet eens vragen stellen, ze zien met eigen ogen hoe het er in het land van de PSOE en de PP aan toegaat.
In de Zaak Lasa en Zabala raken op 9 maart 2000 gegevens van de lijkschouwers bekend. De ongebluste kalk en "de tijd" beletten te bewijzen of het duo gefolterd werd. Maar beiden hebben een schotwonde in de schedel, terwijl Zabala er nog een door de kaak heeft. Er rest nog één enkele nagel aan een hand en geen teennagels. De verschillende breuken kunnen het gevolg zijn van "de val op elkaar" in het graf. Benen en borst zijn verbonden met een gaas en verband gedrenkt in mercurochroom en een product "om brandwonden te genezen".
Ogen en mond zijn verbonden (met tape) mogelijk om verlies van hersenmassa te beletten bij de moordende schoten, maar mogelijk ook om het zicht te ontnemen. Waarom kregen ze 100 kilo kalk over zich heen? Om de gevolgen van het drie maanden lange verblijf in handen van hun ontvoerders te verdoezelen?
De voornaamste bewijzen werden verkregen, door verklaringen afgelegd onder foltering, zelfs op jongeren van amper 16 jaar. Het gebrek aan echte bewijzen is evident. Het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen is, wordt hier weggewuifd.
Op 8 maart 2007, en dus 10 jaar na de feiten is het proces van start gegaan tegen 12 jongeren uit Navarra. De Openbare Aanklager formuleert 26 aanklachten, eist meer dan 400 jaar cel en een schadevergoeding van 665.590 euros. De toenmalige minderjarigen werden in eerste instantie aangeklaagd, maar uiteindelijk uit het proces geweerd. Zij worden nu wel als getuigen opgeroepen. Op 15 februari 2007 werd het proces verdaagd, omdat de voorzitster van het Hof de alom bekende Angela Murillo door de verdediging werd gewraakt (bekend van haar partijdige houding in het macroproces 18/98).
In Madrid gaat dus het grootste proces over "straatterreur" van start. Tien jaar na de feiten: 8/97. In de eerste helft van 1997 werden in Navarra 114 jongeren gearresteerd. Velen waren minderjarig, maar bijna allen werden ze gefolterd. De arrestaties kwamen met golven. Dat was al een bewijs dat ze vreselijk werden "aangepakt" en namen noemden. Vandaag moeten de 12 overgebleven "terroristen" in Madrid verschijnen om gehoord te worden "als getuigen". De zaak begon met elf jongeren uit Atarrabia die te weten kwamen dat ze door de politie werden gezocht en beslisten naar het Gerecht in Pamplona te trekken om op die manier "vrijwillig" te verschijnen. Maar dit was zonder de waard gerekend want onderweg pakte de politie hen op en versleepte hen meteen naar Madrid. David Abarzuza vertelde hoe ze zijn boeien zo strak aantrokken dat het enorme pijn deed. Meteen begonnen ze hem te slaan: op de teelballen, de keel, in de zij. Daarna werden vingers, duimen armen omgewrongen. Dan volgde de plastic zak die over het hoofd werd getrokken tot de verstikkingsdood toe. Abarzuza dacht dat hij ging sterven. Ze bleven de zak bij herhaling over het hoofd trekken tot hij het bewustzijn dreigde te verliezen. Daarop ging het vliegensvlug naar een arts.
Een ander arrestant, die later op borg vrijkwam, kreeg de plastic zak gedurende een half uur met tussenpozen over het hoofd getrokken! Een politieman zei terloops dat ze met "hem konden doen wat ze wilden". Ze bleven maar slaan en ze dreigden hem met een injectie het aidsvirus toe te dienen.
Juan Pablo Montoya was net 18 jaar geworden en zit daarom op het bankje van de beschuldigden. Er wordt 56 jaar tegen hem geëist! Tijdens de ondervraging werd hij door het venster geduwd, met de bedreiging dat ze hem naar beneden zouden gooien als hij niet sprak. "Toen ik verder weigerde, haalde één hen een kleine revolver boven en haalde de haan naar achteren."
De aanhoudingsgolven zouden zes maanden aanhouden. De jongeren werden allemaal beschuldigd te behoren tot de "inlichtingengroepen van ETA". Eind 1996 kwam een nieuwe groep van 100 politiemannen op het commissariaat in de Generaal Chinchillastraat in Pamplona. Zij hadden het bevel gekregen minimum 100 arrestaties per week te verrichten. Leden van organisaties van ouders van arrestanten (GURASOAK) en familieleden van gevangenen (SENIDEAK) die wekelijks tegen deze mistoestanden protesteerden, kwamen op een avond met 50 in de cel terecht!
Een vonnis 10 jaar na de feiten! Uitspraak in de zaak Sumario 8/97 op 31 mei 2007.
1.Pablo Montoya, Koldo Nikolas en Arantza Rus tot 7 jaar cel
2.Joseba Miren de la Higuera tot 3 jaar cel
3.Karlos Xabier Montoya en David Abarzuza tot 1 jaar cel
4.Alberto Pio en Oskar Estebariz, achtereenvolgens 6 en 4 maanden cel
5.Koldo Barberia, Mikel Auza en Asier Varela vrijspraak
Bovenop komt nog een boete van 400.000 euros.
Ik wil er nog eens op wijzen dat de aanklacht hoofdzakelijk gebaseerd is op zelfbeschuldigingen onder foltering afgelegd. De mildere straffen die uitgesproken werden, hebben alleen betrekking op de lange termijn van 10 jaar die nodig was om tot dat onrechtvaardige vonnis te komen. Askatasuna, de antirepressie-organisatie zegt hierover: Een tribunaal dat veroordeelt op basis van verklaringen afgelegd onder marteling, kan niet als democratisch beschouwd worden.
De reacties op de aanslag van vandaag op Isaías Carrasco zijn weer in alle hevigheid losgebarsten. Alle mogelijke politieke leiders, volmondig ondersteund door de regimepers, trekken weer alle registers open.
Maar niemand stelt zich de vraag waarom er nog geweld gebruikt wordt. Niemand vraagt verantwoording aan Spanje, het enige Europese land waar alle rechten met de voeten getreden worden, waar nog geweld is, waar nog altijd gefolterd wordt.
Geen enkele Spaanse politicus neemt er aanstoot aan dat er gefolterd wordt bij de vleet, geen enkele Spaanse politicus trok de registers open toen Baskische nationalisten door het staatsterrorisme werden overhoop geschoten of eerst gemarteld, gedrogeerd en dan ergens langs de kant van de weg werden gedumpt.
Hoe erg deze gebeurtenis ook moge zijn, de hypocrisie van de españolistas (met boter op hun hoofd), die nu emoties voorwenden, is veel erger.
Er is nog geen 100% zekerheid over de betrokkenheid van ETA, maar het heeft er alle schijn van dat zij de daders zijn. Bij het vernemen van de moord op Isaías Carrasco, werd ik door weerzin bevangen. Ik heb er al meermaals op gewezen dat ETA zelf verantwoordelijk is voor hun daden. Ik veroordeel die moorden met alle kracht. Waar zijn ze mee bezig? Denken zij op die manier de onafhankelijkheid van Euskal Herria te bereiken? En wat met die goedmenende politieke, sociale en syndicale organisaties, met die rechtgeaarde en integere nationalisten die meegesleept worden in een kolk van geweld en repressie?
Er kunnen inderdaad excuses aangehaald worden van staatsterrorisme, staat van beleg, uitzonderingstoestand, verkrachting van rechten, willekeur, heksenjacht en foltering door de Spaanse staat, maar dat rechtvaardigt geen moord (zelfs niet op de ergste tegenstrever)!
Sinds de aankondiging van het staakt-het-vuren van 22 maart 2006 (van kracht op 24 maart 2006) is dit het 5de dodelijke slachtoffer en het eerste, en hopelijk ook het laatste, in 2008.
Bij de aanslag op de luchthaven van Barajas-Madrid op 30 december 2006 vielen 2 doden, en bij een schietpartij te Capbreton in Frankrijk nog eens 2 doden. Nu zijn we aan 5.
Stop de waanzin. Het wordt hoog tijd dat ETA zichzelf op de borst klopt, maar ook de Spaanse regering mag eens in de spiegel kijken.
Ex-raadslid van de PSE, de Baskische socialisten, Isaías Carrasco, is overleden na te zijn neergeschoten, toen hij zijn huis te Arrasate-Mondragon verliet.
In de week van 1 tot 7 maart werd in Getxo (Bilbao) de echtgenote van een raadslid van de Partido Popular gearresteerd door de gemeentepolitie. Zij wordt ervan beschuldigd verscheidene vuilnisbakken in brand gestoken te hebben en daarbij werd ze donderdag, 4 maart 2004, op heterdaad betrapt. De branden vonden allemaal plaats in de "dure" wijk Neguri, en werden beschouwd als acties van Kale Borroka. Voor dit "straatgeweld" zouden jongeren (door de regimepers steevast ETA-jongeren genoemd) voor enkele jaren achter de tralies vliegen.
De terroristische PP-madame, echter, werd op 7 maart 2004, na verhoor meteen vrijgelaten
Ongi Etorri Donostiara! Welkom thuis, inwoner van Donostia
In Donostia-San Sebastián, in de wijk el Antiguo, wordt Joxean Kortadi op 6 maart 2004 door zijn vrienden en familieleden met een ongi-etorri ontvangen, nadat hij 22 jaar in Spaanse gevangenissen zat. Rondom de kiosk van de Plaza Venta Berri stonden vrienden en familieleden opgesteld. De klanken van de Txalapartadeden de emoties hoog oplaaien, en de gezangen van de bertsolaris (zangers van geïmproviseerde liederen op rijm) brachten hulde aan Joxean.
Nadat hij vrijgelaten werd uit de gevangenis van Puerto de Santa María (Cadíz) had hij 10 uren nodig om de afstand van 1.132 km naar huis te overbruggen. (Bij gevangenenbezoek hadden familieleden telkens het dubbele van de tijd nodig omdat ze heen en terug moesten reizen en bovendien nog een overnachting dienden te bekostigen.)
Op 19 februari 1982 werd Kortadi, samen met Itziar Galardi, Koro Egibar en Jon Anza, opgepakt. Hij werd gedurende 10 dagen in afzondering "ondervraagd" (intussen genoegzaam bekend wat dat betekent) in de kazerne van de Guardia Civil die intussen afgebroken werd. Zij lag op 300 meter afstand van de plaats waar hij nu ontvangen werd. Hij zag zowat alle beruchte Spaanse gevangenissen aan de binnenkant, en toen hij in 1993 op het eiland Mallorca zat, werd hij zelfs gestraft voor vluchtpoging!
Javier Balza heeft waarschijnlijk nog nooit gehoord van het gezegde niet over één nacht ijs gaan, want hij is er immers, met veel gedruis, doorgezakt.
Het echtpaar Oroitz Aldekoa-Otarola en Agurne Salterain leefde volgens sommigen sinds december 2007 ondergedoken (eigenlijk waren ze ingetrokken bij hun ouders), na de arrestatie van Gorka Lupiañez, vermoedelijk ETA-lid van het Commando Bizkaia. In februari 2008 liet Binnenlandse Zaken, onder de leiding van minister Javier Balza, affiches verspreiden met de meest gezochte Etarras. En wie stond er ook op die lijst? Juist, ja!
Op 2 maart 2008 werden beide te Iurreta (Bizkaia) gearresteerd. Bij Javier Balza kon de pret niet op, zijn Ertzaintza hadden twee van de meest gezochte Etarras opgepakt. Maar op 4 maart 2008 werden beide door de magistraat van de Audiencia Nacional, Ismael Moreno, en met instemming van de Openbare Aanklager, Juan Moral, vrijgelaten. Hoe kan dat nu?
Dit is een bijzondere kwalijk riekende zaak. De advocaat van beide was al op 17 januari 2008 vertrokken naar de Audiencia Nacional om de magistraat te vragen om beide, op hun verzoek, vrijwillig dus, te verhoren (en dus de waarheid te achterhalen). Ze werden niet opgeroepen. Dus een tweede maal naar de Audiencia Nacional gestapt, ook ditmaal zonder resultaat. En dan treedt bulldozer Javier Balza in actie, de minister die steevast zijn Ertzaintza naar manifestaties van nationalisten stuurt om er wild om zich heen te slaan, of om het eufemistisch uit te drukken de stress af te reageren.
Wat is nu de waarheid?
Voor magistraat Ismael Moreno hebben ze toegegeven dat ze Gorka Lupiañez onderdak verleend hebben, omdat het een vriend is die ze al heel lang kennen en omdat Gorka Lupiañez hen vertelde thuis problemen te hebben. Zij werden dus ogenblikkelijk vrijgelaten.
De uitleg van Javier Balza is een absurditeit van eerste orde: De twee betreffende personen stonden op de lijst van vermeende leden van ETA, en dat was de reden waarom de Ertzaintea overgegaan is tot arrestatie. Of men daar nu al dan niet terecht op gekomen, is spijkers zoeken op laag water. Dat er geen bewijzen zijn, is irrelevant.
Na negen dagen in handen van de Guardia Civil te hebben doorgebracht werd gisteren, 5 maart 2002, het isolement (incomunicado) opgeheven van de arrestanten Mikel Soto en Ainara Gorostiaga. Aan hun advocaat maakten ze melding van slechte behandeling: plastic zak en elektroden op verschillende plaatsten van het lichaam (testikels, oren en benen). Soto had ook nog een blauw oog. Ze waren verschrikkelijk geslagen terwijl ze in dekens waren gewikkeld. Zij kwamen vrij op 29 maart 2004.
Meermaals heb ik er al op gewezen dat de toestand in Euskal Herria een uitzonderingstoestand is, Euskal Herria is in staat van beleg. Alle mogelijke rechten worden er verkracht, en de repressie is niet meer te harden.
Maak ik u fabeltjes wijs?
Helemaal niet. Het moet toch bijzonder erg gesteld zijn als er al Europese waarnemers gestuurd worden naar Euskal Herria om na te of daar alles wel volgens de regels van de democratie verloopt.
Irati Aranburu, Jon Bollar en Aitor Idoiagabeitia, allemaal van de politieke partij ANV die niet aan de verkiezingen mag deelnemen, hebben de voorbije week Europa doorkruist om de uitzonderingstoestand aan te klagen. Zij bezochten o.a. Finland, Vlaanderen, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Italië...
Ondanks de nietigverklaring werden zij, in die landen in officiële instituten ontvangen, net alsof die landen bijzonder ernstige twijfels hebben over het democratische gehalte van Spanje.
Het gevolg is dat een groep van Europese waarnemers vanaf 5 maart 2008 (4 dagen voor de verkiezingen) naar Euskal Herria komt om van dichtbij na te gaan hoe het gesteld is met het democratische karakter van de Spaanse staat en waarom er steevast een uitzonderingstoestand heerst.
Spanje staat voor de zoveelste keer in zijn hemd, met de broek op de enkels. Alsof dat nog niet erg genoeg is, hebben Izquierda Unida (IU), Convergència y Unió (CiU) en de Partido Nacionalista Vasco (PNV) een proces aangespannen bij het Hooggerechtshof, omdat de TVE, de Spaanse televisie alleen publieke debatten uitzendt tussen de twee kemphanen Zapatero (PSOE) en Rajoy (PP). Ze voeren aan dat dit het respect voor de pluraliteit aantast. Welke machtspartij trekt er aan de politieke TVtouwtjes?
Gisteren, 3 maart 2008, heeft het Hooggerechtshof de klacht verworpen. Welke machtspartij trekt er aan de politieke gerechtstouwtjes?
Euskal Herria Berria Voor een nieuw Euskal Herria Anaitasuna
Op 4 maart 2007 staan de kranten bol van het nieuwe initiatief van de politieke partij Batasuna. Begrijp me niet verkeerd! Ze staan niet bol van de inhoud, maar van de negatieve reacties: zonder de inhoud te bespreken, is de algemene teneur: Eerst het geweld van ETA veroordelen, en, dan zullen we zien wat we zullen zien.
Twee jaar en half na de verklaring Anoeta (Orain Herria-Orain Bakea, 14 november 2004) die de weg uitstippelde naar het actuele vredesproces, werd op 3 maart 2007 in de polyvalente sportzaal Anaitasuna (Broederschap) te Iruñea-Pamplona, voor een enthousiast publiek van meer dan 3000 nationalisten, het minimumprogramma (Euskal Herria Berria) voorgesteld om tot de oplossing van het conflict te komen. De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken.
De verklaring van Anaitasuna Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro,een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
Even de huidige stand van zaken nog eens uit de doeken doen:
Het historische koninkrijk Reino de Navarra, nu Euskal Herria genoemd, is verdeeld over drie gemeenschappen, en over twee staten: De imperialistische Franse staat en de imperialistische Spaanse staat.
1) Binnen de Spaanse Staat ligt de autonome regio Nafarroa-Navarra (met hoofdstad Iruñea-Pamplona)
2) Binnen de Spaanse Staat ligt ook nog de autonome regio Euskadi, onder de Baskische Regering, die zetelt in de stad Vitoria-Gasteiz (tevens hoofdstad van de provincie Araba-Alava). Verder zijn er nog de provincies Gipuzkoa (Donostia-San Sebastián) en Bizkaia (Bilbao).
3) Binnen de Franse Staat liggen de provincies Lapurdi (hoofdstad Baiona), Nafarroa Beherea-Basse Navarre (hoofdstad Donibane Garazi-St.Jean Pied de Port) en tot slot de provincie Zuberoa-Soule met als hoofdstad Maule-Mauleon.
De eis in het nieuwe programma, dat wel snel de naam Anaitasuna gaat krijgen, bestaat grosso modo uit twee delen: In het Zuiden worden Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) één autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit iseigenlijk al de jarenlange eis van een eigen departement.
De filosofie voor het Zuiden is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een "autonomía a cuatro", een autonomie met vier, de vier regios, Navarra en de 3 provincies onder de Baskische Regering! Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, "la voluntad ciudadana", de wil van de burger.
Na het bereiken van dit "minimumprogramma" moet uiteindelijk het maximumprogramma bereikt worden: de territorialidad, de twee nieuwe autonome structuren in één groot Euskalherria aan beide zijden van de Bidasoa (de grensrivier tussen de Spanje en Frankrijk.)
De eerste reacties verschillen niet van de vorige reacties: De partijen hebben zelfs de moeite niet gedaan om de inhoud van de verklaring te lezen! "Batasuna moet eerst het geweld van ETA veroordelen" (en daarna zullen ze wel iets anders uitvinden!)
Ziehier een peiling voor de algemene verkiezingen van zondag, 9 maart 2008, alleen voor Euskadi (PAÍS VASCO).
Belangrijker zal het % de onthoudingen (ABSTENTZIOA) zijn waartoe ANV, LAB, ELA, Batasuna, ETA en nog andere nationalistische groeperingen hebben opgeroepen. Een stem uitbrengen, is kiezen voor de verderzetting van de uitzonderingstoestand in Euskal Herria.
Er verandert dus niets volgens die peilingen, tenzij die ene zetel minder voor de PP, als gevolg van daling bevolkingscijfer in Bizkaia.
Wanneer krijgen wij de werkelijke machtverhoudingen te zien? Dat kan alleen als ook de politieke partijen van Ezker Abertzale (ANV en Batasuna) mogen deelnemen. Maar dat is waarschijnlijk van het democratische goede teveel voor de Spaanse democratuur!
Peiling 2008
Resultaat 2004
PAÍS VASCO
PSOE
7
7
PP
3
4
PNV
7
7
EA
1
1
(*) Bizkaia verliest 1 zetel wegens daling bevolking Prognose is dat die zetel verloren gaat bij PP
Araba
PSOE
2
2
PP
1
1
PNV
1
1
Gipuzkoa
PSOE
2
2
PP
1
1
PNV
2
2
EA
1
1
Bizkaia
PSOE
3
3
PP
1
2
PNV
4
4
(*) Bizkaia verliest 1 zetel wegens daling bevolking Prognose is dat die zetel verloren gaat bij PP
In Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van Baskenland, in de wijk Zaramaga, vond op 3 maart 1976 een drama plaats waarbij, in een periode van syndicale onrust, de politie 3 arbeiders doodschoot. Meer dan 100 personen raakten gewond en daarvan stierven er enkele dagen later nog eens twee. De totale dramatische tol was dus 5 doden. Franco was het jaar voordien overleden, maar met zijn dienaren verliep die overgang helemaal niet zo vlot. De arbeidsverhoudingen werden wel meteen aangepakt, maar om uit 19de eeuwse toestanden weg te raken was veel strijd, moed en staking nodig. Hét probleem was dat de arbeiders geen rechten hadden, niet móchten staken terwijl het recht op samenkomst of betoging zelfs helemaal niet bestond. Hun eis was niet meer dan:
"¡Queremos negociar!" "Wij willen onderhandelen!"
Op 23 februari 2007 heeft het Baskische parlement heeft opdracht gegeven aan een speciale commissie om de gebeurtenissen te evalueren en de verantwoordelijken aan te duiden. Eén van die hoofdverantwoordelijken is de toenmalige minister Manuel Fraga Iribarne, die de politie onder zijn bevoegdheid had. De woordvoerder van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo verklaarde voor Radio Euskadi dat het niet de bedoeling is iemand van 90 jaar achter slot en grendel te plaatsen (de bloedhonden van AVT zouden geen seconde geaarzeld hebben om dit wel te doen). Het pleit alvast voor de waardigheid van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo.
Roberto Sainz Olmos, "Baru", overleed in de gevangenis van Aranjuez, als gevolg van een hartaanval.
Sainz was afkomstig uit Portugalete, was 38 jaar oud en afgevaardigde van LAB in Osakidetza. Hij werd, samen met zijn levensgezellin, opgepakt door de Ertzaintza op 11 september 2003, verdacht van huisvesting van een ETA-militant. Hij heeft een aanklacht ingediend wegens foltering gedurende de 5 dagen die hij incomunicado verbleef in de kazerne van de Ertzaintza te Arkaute. Hij bevond zich nog altijd in voorhechtenis in afwachting van zijn proces. Hij klaagde al geruime tijd over pijn in de borststreek, werd op 12 februari 2006 onderzocht op de cardiologische dienst van het Hospital Gregorio Marañón, waar hij een elektrocardiogram kreeg en goed bevonden werd voor verdere gevangenisdienst
De ultras van de Spaanse Falange hebben deze middag een verkiezingsact gehouden in Donostia-San Sebastián, om de democratie aan te klagen en de españolidad, het Spaans zijn, van Euskadi te bevestigen
Tijdens de verkiezingsmeeting beledigden zij de Lehendakari, Juan José Ibarretxe, en ze ontvouwden een grote Spaanse vlag omdat de Basken weigeren dit symbool uit te hangen.
Zij hebben één pluspunt: zij komen uit voor de ware aard van de Spaanse democratuur.
Moet de vraag nog gesteld worden op wie de Ertzaintza inklopte en wie berschermd werd?
Op 1 maart 1984 werd de spoorwegarbeider, Jean Pierre Leiba, met één schot in het hart vermoord te Hendaye (Iparralde). In het proces dat daar op volgde waren de verklaringen van de twee kroongetuigen, de politieagenten Eduardo Luengo en Angel Sánchez Molina, doorslaggevend voor het groene spoor, een spoor dat leidde naar de Guardia Civil met de groene uniformen. In 1985 had de Audiencia Nacional weliswaar Daniel Fernández Aceña en Mariano Moraleda veroordeeld tot 30 jaar cel, maar de aanstichters, de opdrachtgevers bleven buiten schot.
Commissaris Eduardo Luengo verklaarde o.a. dat zijn ex-chef, commissaris Manuel Céspedes (ex-afgevaardigde van de regering in Melilla en ex-chef van de Veiligheid van Felipe González), hem tijdens een maaltijd opbiechtte dat de president van de regering en andere leden van de PSOE een strategie aan het uitwerken waren om ETA te lijf te gaan (lees uit te schakelen), gebruik makend van alle materiële en menselijke bronnen, van de Guardia Civil, van de politie, van de veiligheidsdienst CESID, van huurlingen, van neofascisten, van maffiosi Voordien was al uitgelekt dat Hernández Rubio en Navascués (Guardia Civil) wapens hadden geleverd aan het doodseskader dat verantwoordelijk was voor de dood van Jean Pierre Leiba, en de opdrachtgever was hier andermaal de generaal van de Guardia Civil, Enrique Rodriguez Galindo.
Commissaris Eduardo Luengo kreeg na zijn getuigenis, in de Madrileense club Abascal, een anoniem telefoontje waarin met klem werd aangedrongen om zijn getuigenis t.o.v. Felipe González te herzien, of dat zijn leven, en dat van zijn familie, in gevaar zou zijn.
Iedere dode is een tragische en traumatische gebeurtenis, maar het feit dat Jean Pierre Leiba een gewone huisvader was, werkzaam bij de spoorwegen en hoegenaamd niets met ETA te maken had, maakt die tragiek nog indrukwekkender.
Binnen het uur zal een bom ontploffen aan de zetel van de PSE 29 februari 2008
Vanmorgen om 01:00u is een bom tot ontploffing gebracht aan de zetel van de PSE (Baskische socialisten), gelegen in de Calle Gernikako Arbola n° 10, te Derio
Om 00.10u werd in naam van ETA het urgentienummer 112 (SOS-Deiak) gewaarschuwd dat er een bom tot ontploffing zou gebracht worden. Het feit van de verwittiging en de alerte houding van de Ertzaintza (vroeger was het anders) heeft voorkomen dat er gewonden gevallen zijn.
Filipe Bidart, gevangen sinds februari 1988 werd pas 4 jaar later, in november 1992, veroordeeld tot 20 jaar cel. Dat betekent dat hij na ¾ van zijn straf te hebben uitgezeten in aanmerking kwam om van af februari 2003 voorwaardelijk vrij te komen.
Op 29 februari 2004 vraagt Bidart de toepassing van voorlopige invrijheidstelling. Hij heeft een plek gevonden om te wonen en te werken in Montpellier.
Het Tribunaal van Reims dat de invrijheidstelling moet goedkeuren, wijst op 6 juli 2004 het verzoek af op grond van het feit dat Bidart zijn ideeën nog niet heeft verloochend. Het Hof voegt er nog aan toe dat een nieuwe aanvraag pas een jaar later in overweging kan genomen worden. Zijn advocaat spreekt van een politiek besluit.
Militant van Iparretarrak
Filipe Bidart is een militant van Iparretarrak (IK) en werd tot 20 jaar celstraf veroordeeld. Hij was één van de meest gezochte militanten in Frankrijk in de jaren 80. Hij ontpopte zich tot één van symbolen bij uitstek van het Baskische verzet in Iparralde door zijn niet aflatende verdediging van de Baskische identiteit. Hij werd, bij een politieoperatie op 20 februari 1988, gearresteerd in Bokale in de omgeving van Bayonne, waarbij zijn kompaan Totte Etxebeste zwaar werd gewond.
Filipe Bidart werd geboren op 10 april 1953 te Baigorri. Zijn eerste studies deed hij aan het seminarie van Ustaritze, gaf zijn opleiding op om zich volledig te wijden aan de abertzale cultuur. Hij maakte deel uit van de oprichters van Iparretarrak (IK) in 1973. Hij was toen net 20 jaar. Toen in december 1977 de politie de eerste militant van IK arresteerde, verdween Filipe in de clandestiniteit. Tien jaar al zat de politie op zijn hielen, en regelmatig kon hij op spectaculaire wijze ontkomen. Na zijn arrestatie greep hij, samen met zijn kompaan Henry Pérez, naar het wapen van een langdurige hongerstaking om zijn rechten als politieke gevangene krachtbij te zetten. In november 1992 werd hij tot 20 jaar veroordeeld, na een proces dat bol stond van beledigingen voor zijn persoon en aanvallen tegen alles wat euskaldun (Baskisch) was. Het deed terugdenken aan het Proces van Burgos in 1970. Tijdens het proces zong Filipe, samen met zijn medeverdachten, het "Eusko Gudariak", waarna hij met geweld uit de rechtszaal werd gesleurd.
Overgang naar democratie?
