Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
15-12-2007
Manifestatie in Iparralde
Autonomie voor Iparralde
Vandaag, 15 december 2007, wordt door een 30-tal nationalistische personaliteiten uitgeroepen tot dag van manifestatie om van de Franse president, Nicolas Sarkozy, autonomie te eisen voor Iparralde (Frans-Baskenland).
De Beweging voor Amnestie, via woordvoerder Maialen Iturria, roept op om te betogen: Het objectief van de betoging is uit de gruwelijke cirkel van het conflict te komen, dit in tegenstelling tot de politiek van intensifiëring van het conflict. Het constant negeren van onze politieke en burgerlijke rechten en de toestand van totale onrechtvaardigheid is de oorzaak van intensifiëring van het conflict en drijft een deel van ons volk naar de gewapende strijd. Het objectief van de betoging is op te roepen tot gezond verstand en politieke intelligentie om de oorzaken van het conflict te erkennen en er oplossingen voor te bieden. Het Baskische volk eist een institutionele erkenning als eerste stap naar het aanvaarden van ons bestaan, als volk, en van onze rechten.
De manifestatie wordt geleid door Xavi Larralde, van de wel toegelaten politieke partij Batasuna in Iparralde, door Koldo Gorostiaga, ex-Europarlementariër voor Batasuna en Onintza Lasa, lid van Eusko Alkartasuna.
In Iruñea-Pamplona stonden op 15 december 2003 2 leden van de Guardia Civil terecht wegens een vermeende valse getuigenis tegen het ex-raadslid van Batasuna te Lizarra, Bittor Iriarte. Het OM eist tegen het tweetal één jaar gevangenis en een boete van 3.240 euro. De verdediging zal er wel dichterbij komen met de vraag voor vrije absolutie.
Op 24 juni 2000 wilden nationalistische jongeren een manifestatie organiseren door de straten van Lizarra. De betoging was niet toegelaten en dat werd dus kloppen op de koppen en knallen tegen de ballen. Toen de strijdkrachten wilden tussenkomen, wilde het raadslid de gemoederen kalmeren en daarbij kwamen twee Guardia Civiles ten val. Deze versie werd door een derde Garde Civique bevestigd, die sprak over een aanval op de Guardia Civil. Iriarte moest daarna verschijnen wegens aanslag tegen de autoriteiten. Het raadslid werd vrijgesproken en de rechter eiste een onderzoek van de feiten ten laste van de drie Guardias wegens valse beschuldigingen. De verdediging van het ex-raadslid toonde nu een foto waarop de verschillende Guardias, Uriarte met geweld tegen de grond werken en slaan en niet omgekeerd.
Op 25 september 2004 viel dan de uitspraak. De drie werden tot één maand veroordeeld en een boete van 180 euros elk. De schadeloosstelling voor Iriarte bedroeg 250 euros. Het vonnis onderstreepte ook de responsabilidad civil subsidiaria del Estado, de ondergeschikte burgerlijke verantwoordelijkheid van de staat. Die magistraat mag fluiten naar een promotie of heeft er net een gemist, want in Spanje wordt niet geraakt aan de Benemérita (de verdienstelijken, de Guardia Civil) en nog minder aan de staat zelf.
In de nacht van 13 op 14 december 1986 ontvoerde een commando van Iparretarrak (verkleed als gendarmes) de gevangenisdirecteur van Pau en gingen met hem naar zijn gevangenis om er een "gevangenenverhuis" te fingeren (als meerdere nationalisten in één gevangenis zitten, worden ze uit elkaar gehaald en naar een andere gevangenis overgebracht). En dat lukte, want het was de directeur zélf die de opdracht gaf! Stel je dat voor! Twee kopstukken van IK (Iparretarrak): Gabi Mouesca en Maddi Heguy, konden op die manier heel simpel de gevangenis verlaten en de vrijheid kiezen. Gabi Mouesca bleef ondergedoken tot 11 juli 1987, toen hij gearresteerd werd in Argelès Gazost. Mouesca heeft nu een officiële functie, maar klaagt nog steeds de mistoestanden in de gevangenissen aan...Maddi Heguy verongelukte op 21 juni 2001, toen zij weggebracht werd na een arrestatie door agenten van de PAF (Police des Aires et des Frontières). De combi met Maddi en gendarmes werd gecrasht door de sneltrein Paris-Madrid.
Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens heeft vandaag, 13 december 2007, de regering in Spanje en de advocaten van Batasuna en Herri Batasuna op de hoogte gebracht van hun beslissing. Het Hof zal te gronde 2 van de 3 klachten (gedeeltelijk dus) onderzoeken en in de komende maanden een uitspraak doen.
Het beroep van Batasuna en Herri Batasuna was gebaseerd op 3 vermoedelijke schendingen van de Conventie voor de Rechten van de Mens:
Artikel 10: recht op vrije meningsuiting (aanvaard)
Artikel 11: recht op vrijheid van vereniging en associatie (aanvaard)
Artikel 13: recht op een effectief (lees onpartijdig) rechtsmiddel (verworpen)
In het bezwaarschrift verwezen de verdedigers naar de Partijenwet (Ley de Partidos), die opzettelijk zou uitgevaardigd zijn om hen onwettig te verklaren en om de politieke uitdrukking van het Baskisch onafhankelijkheidsstreven te nekken. Zij wezen er ook op dat de tekst heel vaag, onbepaald en verwarrend was en dat de wet alleen de bedoeling had Batasuna zo vlug als mogelijk te doen verdwijnen. Mede daardoor werd hen verhinderd deel te nemen aan de verkiezingen van 25 mei 2003, gevolg gevend aan een politieke beslissing van de regering van de Partido Popular.
Met het niet in aanmerking nemen van artikel 13, verwerpt het Hof de vermeende beschuldiging van gebrek aan onpartijdigheid en onafhankelijkheid van de voorzitter van het Spaanse Hooggerechtshof, Francisco José Hernando.
Het Europese parlement kent op 13 december 2000 de Sakharov-prijs toe aan het platform Basta Ya (Het is genoeg), onder de leiding van de filosoof Fernando Savater. De bedoeling van de prijs is mensen of instellingen te eren die een bijdrage leverden aan de verdediging van de mensenrechten en de fundamentele vrijheden. Eerdere winnaars waren Gusmao, onvermoeibaar leider van het Timorese bevrijdingsleger Fretilim. Verder was er Nelson Mandela die ooit zei dat het geweld de énige taal is die imperialisten horen. Ook won Lelya Zana, Koerdisch Parlementlid die in een Turkse gevangenis zit omdat ze een delict pleegde dat erin bestond de identiteit en de rechten te vragen voor haar Koerdische Volk. En er waren de (gekke) Moeders van de Plaza de Mayo en de Birmaanse Aung San Suu Kui.
In plaats van een vredelievende oplossing te zoeken voor de conflicten, zoals de voorgaande winnaars allen deden, saboteerde Basta Ya elke pacifistische poging om tot een oplossing te komen.Ze doen er alles aan om te ontkennen dat er in Baskenland een politiek probleem is, en ze verzwijgen het geweld van de Spaanse bezetter tegen het Baskische Volk. Dus weerom selectieve verontwaardiging.
Savater vergeleek de huidige situatie met de toestand onder Franco (met wiens acolieten hij nu samenpapt ) en daar had hij volkomen gelijk in. Maar nu kreeg de Baskische Regering de schuld! Je moet maar durven Tijdens de uitreiking kon Savater het zelfs niet laten de PNV en EA verantwoordelijk te stellen voor het voortbestaan van ETA.Daarop verlieten de vertegenwoordigers van deze partijen (Josu Ortuondo-PNV en Gorka Knörr-EA) en die van de BNG uit Galicië (Camilo Nogueira) het halfrond. Ook andere Europarlementariërs verlieten het halfrond : el belga Paul Lanoye, la finlandesa Heidi Hautala en la flamenca Nelly Maes.Na afloop verklaarden deze drie parlementsleden dat het onaanvaardbaar is in een plechtige zitting van het parlement in het publiek legitieme, democratische partijen aan te vallen en dat bezoekers in de toekomst hierop gewezen moeten worden.
Na afloop ketenden twee solidarios zich vast en de assistent van EH-parlementlid Koldo Gorostiaga die pamfletten verspreidde om deze actie te verklaren, werd buitengezet. Terwijl de solidarios werden opgeleid, werden ze door leden van Basta Ya uitgescholden voor hijos de puta (hoerenzonen) en bedreigd met we gaan jullie vermoorden. Ooit valt het masker af bij deze vredesstischters?
Op 13.12.2003, werd de oproep van het platform Basta Ya, om in San Sebastián te betogen tegen het plan Ibarretxe, (een plan voor vrede!) door 14.000 personen opgevolgd. Basta Ya kwam aanvankelijk op tegen de aanslagen van ETA, maar samen met de PP lieerden ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienen!
Het platform had busreizen gecreëerd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc samen met een verblijf van een nacht in 4sterrenhotels en dit aan weggeefprijzen: vanuit Barcelona voor 24 euro, aan halve prijs voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun deelname! Carmen Gurruchaga, uit Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de potentiële deelnemers te animeren via een artikel onder de titel De vrijheid en de Kaffers, waarbij de Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!
Fernando Savater, filosoof en een der Führers van Basta Ya, noemde voordien Odón Elorza eenfolkloristische burgemeester omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn eigen stad). Savater, wiens gestalte kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.
Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte met het gekende tientallen duizenden. De plaatselijke krant El Diario Vasco hield het op duizenden. La Razón spreekt van maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van bronnen binnen Basta Ya.Noch de Guardia Civil noch de Ertzaintza gaven ditmaal cijfers vrij, wat ze bij andere gelegenheden altijd doen.
Er werden vooral Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua verkocht witte paraplus met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt. Slagzinnen waren er zoals Viva España, Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht, Savater, je volgen is een plezier.
Later zal Basta Ya zeggen dat het geen fascistische mars was.Als dat niet zo is, waarom is het dan nodig dit te zeggen!
Bron: W. Hensgen
Noot: Basta Ya is een groepering van burgers die gekant is tegen vredesonderhandelingen. Naast Fernando Savater is ook Rosa Díez González, een politica, lid van de groepering.Zij was volksvertegenwoordigers voor de PSOE in het Europese Parlement van 1999 tot 30 augustus 2007. Zij richtte een nieuwe partij op, de UpyD-Unión, Progreso. Zij verkiezen geweld boven vrede om zo eventuele slachtoffers te kunnen recupereren.
Pact voor de Vrijheden en tegen het Terrorisme 12 december 2000
De regerende Partido Popular en de collaborerende PSOE (socialisten) sluiten op 12 december 2000 een Staatspact tegen ETA: Acuerdo por las libertades y contra el terrorismo, (Pact voor de Vrijheden en tegen het Terrorisme). De verklaring wijst een onafhankelijke Baskische Staat rigoureus af. Volgens Aznar kunnen alle andere partijen zich erbij aansluiten, op uitzondering van de PNV en EA. Die moeten eerst afstand doen van hun ideeën over autonomie voor de Basken. (Wat heeft dit te maken met terrorisme?) Ook moeten beide partijen de samenwerking beëindigen met Euskal Herritarrok, de politieke opvolger van Herri Batasuna. De Catalaanse regerende CiU, die niet eens geïnformeerd werd, verklaarde dat het pact anderen uitsluit (excluente y frustrante).
De Baskische Lehendakari, Ibarretxe, toch niet bekend voor zijn duidelijke of provocerende uitspraken, zegt: Het pact is niet tegen ETA, maar tegen het Baskische Nationalisme. Tegen wat de PNV en EA verdedigen.
Gorka Knörr, van EA is véél duidelijker: Wij aanvaarden geen lessen in democratie van een ex-falangist zoals Aznar, noch van degenen die de activiteiten van GAL willen rechtvaardigen .
Voor Euskal Herritarrok dient het pact uitsluitend tot confrontatie, en niet tot een oplossing van het conflict.
Het Pact werd ondertekend in het Salón de Tapices del Palacio de la Moncloa door Javier Arenas, secretarisgeneraal van de Partido Popular en José Luis Rodríguez Zapatero, secretarisgeneraal van de Partido Socialista Obrero Español en geparafeerd voor akkoord door een getuige, José María Aznar, de President van de regering.
Regina Otaola, de niet-inwonende burgemeester (Partido Popular) van Lizartza, heeft vandaag 11 december 2007, bij hoogdringendheid, een agendapunt op de gemeenteraad goedgekeurd.
Het plein Txirrita Gudarien Plaza zal voortaan Plaza de la Libertad genoemd worden. Haar motivering: Vrijheid is een recht, dus is het geen plicht om aan ETA te gehoorzamen, of aan de politieke vleugel (ANV) ervan.
De oude naamplaats verwijst naar José Bernardo Bidaola, "Txirrita", in 1976 doodgeschoten door de Guardia Civil.
Na de vergadering inspecteerde ze de vlaggen aan het gemeentehuis. De Spaanse vlag was op 6 december 2007, de dag van de Grondwet, in brand gestoken.
Procureur-generaal, Cándido Conde-Pumpido, heeft op 10 december 2007 instructies gegeven om de voorbereidingen te starten tot illegalisering van de politieke partijen ANV-Acción Nacionalista Vasca en PCTV-Partido Comunista de las Tierras Vascas, hoewel het Openbaar Ministerie moet toegeven dat er nog onvoldoende elementen ten laste zijn. Toch is hij ervan overtuigd dat voor het einde van het jaar een beslissing valt.
Op grond waarvan is illegalisering, volgens Spaanse normen, te rechtvaardigen?
Na de aanhouding van de voltallige top van Batasuna (begin oktober) zouden documenten gevonden zijn van betalingen (iets meer dan 1000 euros) vanwege PCTV aan leiders van Batasuna.
Er werd ontdekt (?) dat vertegenwoordigers van de PCTV in het Baskische parlement clandestiene (?) vergaderingen zouden gehad hebben met Batasuna.
Er werd ontdekt (?) dat PCTV hun lokalen ter beschikking stelden van Batasuna.
Als ergste vergrijp wordt een non-event aangehaald: beide politieke partijen hebben de aanslag in Capbreton niet veroordeeld. Volgens Spaanse normen is niet veroordelen gelijk aan goedkeuren.
Wellicht is het interessant op te merken dat het Grondwettelijk Hof dit jaar 2007 volgende uitspraak gedaan heeft: De negatie om terrorisme te veroordelen is onvoldoende bewijs om steevast te staven dat ANV de rol van Batasuna wil overnemen. Ter herinnering, Batasuna wordt opzettelijk gelijkgesteld met ETA.
Wellicht is het interessant op te merken dat in de oude partijstatuten van ANV (maart 1977) staat: De verwezenlijking van de autonomie voor País Vasco is [ ] een rechtvaardige eis.Om dit te bereiken [ ] en geweld moet verworpen worden.
Peio Joseba Monteano Sorbet: La lengua de San Francisco de Javier
In Gara verschijnt op 11 december 2001 een artikel van Peio Joseba Monteano Sorbet, Doctor in de Geschiedenis, over La lengua deSan Francisco de Javier-De taal van Franciscus Xaverius, van wie de naamdag eerder deze maand gevierd werd.
In Navarra, waarvan hij de patroon is, kan een figuur als Francisco de Javier (1506-1552) niet vrij van controverse zijn. Monteano laat hem, voor de ene het symbool van het katholieke Spanje zijn, en voor de andere de vertegenwoordiger van het independentismo (agromontés), de onafhankelijkheidsgedachte.
Sommigen durven zelfs in vraag stellen of het Baskisch wel de moedertaal van Xabier was, hoewel hij dat zélf in één van zijn brieven beweert! Dit, omdat ze in twijfel trekken of het Vizcaína-Biskajes, dat Xaverius zegt te spreken, wel het Euskara zou zijn.
In 1544 schrijft Xavier vanuit China aan zijn broeders in Rome over de problemen die hij ondervindt om zich bij de inlanders verstaanbaar te maken omdat zijn taal viscaína was. Zijn begeleider, Antonio, verklaart na de dood van Xabier aan zijn overste dat hij, die toch zonder problemen Portugees, Latijn en Spaans begreep, Franciscus Xaverius niet kon volgen als hij zijn taal sprak. Alle biografen van de heilige noemen diens taal eveneens de Baskische Taal. Dit was niet vreemd, aangezien in de 16de eeuw driekwart van de inwoners van het koninkrijk Navarra verschillende dialecten van het Baskisch spraken. Zelfs de Spaanse Inquisitie, die 1575 ter plaatse afstapte voor de beruchte heksenprocessen, verklaarde dat de delinquenten uit Navarra niet het Castilliaans spraken, maar een Baskische taal die onbegrijpelijk was (muy cerrada, erg gesloten) en verschillend van het algemene Baskisch (Vascuence).
Over het verschil in taalgebruik in Euskal Herria wordt voor het eerst geschreven in 1492 door Antonio de Nebrija, die het in zijn Eerste Grammatica van het Castilliaans heeft over het aanleren van onze taal aan Biskajers en Navarrezen. Hoewel het Euskara niet overal in het huidige CAV (Baskische Autonome Gemeenschap) en Navarra gesproken werd, was het in de ogen van deze Spaanse linguïst toch de taal van het oude koninkrijk en van een deel van Castilië dat in die tijd Biskaje genoemd werd, maar in realiteit Alava, Gipuzkoa en Biskaje zelf omvatte. Zelfs volgens Del Burgo waren in die tijd Basken enkel de Navarrezen uit de landstreek Ultrapuertos (over de bergen) ofwel Basse Navarra (de provincie in Frans- Baskenland). De taal die de meerderheid van de inwoners van deze drie territoria sprak, werd Biskajaans genoemd. In Navarra echter noemde men de taal van de drie territoria Vascongada of Vascuence. Vele reizigers die door het land trekken wijzen op de vreemde taal die deze bewoners van Navarra spreken.
In 1571 zegt een zekere Venturino dat in Vitoria-Gasteiz de burgers (plebejers) vizcaino of vascongado spreken, een erg moeilijke taal om te begrijpen, maar de edellieden spreken Castellano (Spaans).
De Vlaming, Jehan Lhermite, die in 1592 aan de zijde van Felipe II Navarra bezoekt,verklaart dat in Estella-Lizarra de eenvoudige mensen vizcaíno spreken, een taal die zij zelfvascongada noemen, en waar we geen enkel woord van begrijpen.
In 1611, kort na de publicatie van El Quijote, bezoekt Jacobo Sobieski, de vader van de latere koning van Polen, Pamplona. Als hij in de herberg een diefstal aangeeft, beginnen de herbergierster en haar dochter tegen elkaar te tieren in het Biskajaans, een taal die van het Spaans evenveel verschilt als het Pools.
Deze en vele andere getuigen spreken allemaal over een andere taal en niet over een andere manier van Spaans spreken. Zij noemen die taal allemaal Vizcaíno. Cervantes zegt in zijn komedie La Gran Sultana, uit 1600: In het Vizcaína waardevolle taal, uniek wegens zijn ouderdom.
Er bestaat dus geen enkel motief om eraan te twijfelen dat Franciscus Xaverius Baskisch als moedertaal had en zich daarbij niet onderscheidde van de andere Navarrezen van die tijd.
Behalve Baskische sprak deze jezuïet ook Spaans, Latijn, Frans en Portugees.
P.S. Van het Spaanse woord Vascongada stamt het Franse Gascogne, de Franse benaming voor Baskenland.
Beroep wordt in overweging genomen 10 december 2007
El Mundo komt vandaag op de proppen met volgend bericht: Straatsburg aanvaardt het beroep van Batasuna over hun illegalisering.
Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens aanvaardt normaal gezien slechts 1,5% van de aanvragen tot beroep. Van die 1,5% kent 80% van de gevallen een gunstig verloop. Het Europese Hof heeft dus een eerste hindernis genomen: de in overwegingneming van het beroep van Batasuna tegen hun illegalisering. Het resultaat van de beraadslaging zal op 31 december 2007 bekend gemaakt worden. Als, ik spreek hier duidelijk in de voorwaardelijke wijs, het beroep aanvaard wordt dan zal dit ernstige gevolgen hebben voor de Partijenwet (Ley de Partidos). Ik hoop dat Spanje eindelijk eens het deksel op de neus krijgt, maar ik vrees ervoor.
Het vermoedelijke lid van ETA, Angel Lete Etxaniz "Patas", werd op 10 december 2002 dood aangetroffen in zijn woning te Raia op Cabo Verde (Kaapverdische Eilanden). Hij overleed aan een embolie.
Angel Lete (Legazpia °1949), een radicaal Baskisch activist, werd in 1985 in Noord-Baskenland gearresteerd. Het was de glorietijd van de doodseskaders GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación), een stelletje gangsters dat door Spanje ingehuurd werd, in o.a. Frankrijk (Marseille) en Portugal, om echte en vermeende Etarras uit de weg te ruimen. Lete zat na zijn arrestatie zes maanden vast in Parijs op beschuldiging van onwettige wapendracht, en op het ogenblik dat hij moest vrijgelaten worden, werd hij verbannen naar de Kaapverdische Eilanden. De hele vliegreis hield hij de handboeien aan.
Ondanks de fysieke en emotionele afstand tot zijn Volk en zijn land wist Lete zich te integreren. Hij overtuigde de Kaapverdische bevolking van zijn ideeën en idealen en won hun respect. De banneling werd zelfs leraar Filosofie en Geschiedenis op het lyceum dat na zijn dood zelfs zijn naam kreeg!
Tijdens zijn verblijf kreeg hij plots het bezoek van de Spaanse Staatssecretaris voor Veiligheid, Rafael Vera en van de gouverneur van Baskenland, Iulen Elgorriaga (Alle twee werden ze veroordeeld voor medeplichtigheid aan het dood folteren van Lasa en Zabala).
De Kaapverdische politie kwam Lete vragen of hij het hoge bezoek uit Spanje wilde ontvangen, maar dat werd geweigerd. Daarop reisde het duo verder naar Santo Domingo waar een andere verbannen Bask, Angel Aldana, gefolterd werd. Hetzelfde gebeurde met Alfonso Etxegarai (op dit ogenblik in Santo Tomé). Nadat de politici teruggekeerd waren, lieten ze in de pers lekken dat Angel Lete gezongen had, maar dat hij een grote som geld gekregen had voor een chirurgische ingreep. De familie diende nu ook nog te strijden tegen de leugens.
Maite Robles, de vriendin van Lete, legde gedurende de 17 jaar niet minder dan 55 bezoeken af aan de Afrikaanse archipel! De laatste keer was het om het lijk van haar vriend te repatriëren.
Op 23 december 2003 kwam Angel Lete, na 31 jaar, eindelijk terug thuis. Maar om terug te mogen komen, moest hij wel eerst sterven, op duizenden kilometers van huis. Lete overleed al een jaar geleden.
Zijn vrienden brachten hem de laatste eer op het kerkhof Polloe in Donostia. De top van Batasuna was er en de Secretaris Generaal van de Vakbond LAB. Maar er waren ook ex-gevangenen en gewone mensen. Er werden bertsos gezongen en iemand las een tekst met feiten uit het leven van Lete. Hij kreeg levenslang. Zonder recht en zonder zich te kunnen verdedigen. Het weer deed zelfs mee, met koude regen! Er werd een Aurresku gedanst en het scherpe geluid van de txistuklonk alsook de tamboril. Tot slot werd het Eusko Gudariak Gara gezongen: Ik ben een Baskische soldaat die zijn leven wil geven voor deze zaak De Baskische Last Post
Binnen enkele dagen wordt zijn as verstrooid over de grond waar hij zo van hield.
Vanuit de gevangenis even naar de begrafenis van zijn moeder
Karmele Solaguren Begrafenis 9 december 2004
Op 6 december 2004 verongelukte Karmele Solaguren, moeder van de Baskische politieke gevangene uit Barañain, Ekain Gerra, in de buurt van de stad Soria. Ze was 57 jaar oud. Haar man raakte zwaar gekwetst en ligt in het ziekenhuis. Ekain Gerra was hun enig kind.
Opnieuw viel er iemand als slachtoffer van de gevangenenspreiding die werd ingevoerd onder het Socialistisch bewind van Felipe. Dit gebeurde in 1986 toen de zwaarste gevangenen zelfs naar Spaanse eilanden of naar de Spaanse enclaves in Afrika (Cueta en Melilla) werden gesleept.
Ekain Gerra zit in Alcalá-Meco en het bezoek van zijn ouders was voorzien om 11.30 u, maar met nog 225 km voor de boeg werden beiden overreden toen ze naast hun auto aan het bellen waren.
In Barañain ontstond in de late avond van 6 december een spontane protestactie waaraan de Guardia Civil een einde maakte!
De jaarlijkse manifestatie die telkens op 6 december doorgaat ter gelegenheid van de Dag van de Spaanse Grondwet in Durango, stond meteen in het teken van het overlijden van Karmele Solaguren en van een stille tocht kwam dan ook niets in huis. Er werd geroepen Dispertsioa hiltzailea (de gevangenenspreiding doodt)en Herriak ez du barkatuko (Het volk zal dit nooit vergeven)of Euskal presoak etxera (Baskische gevangenen naar huis). Maar ook PSOE hiltzaile, PNV laguntzaile) (De PSOE doodt, en de PNV helpt mee).
Hier mag in herinnering gebracht worden dat de Spaanse minister van Justitie, López Aguilar, onlangs nog verklaarde dat de gevangenenspreiding zijn nut bewezen heeft in de strijd tegen het terrorisme. De vader van Ekain Gerra kan binnenkort, als hij het ziekenhuis verlaat, getuigen van de efficiëntie van deze onmenselijke gevangenenpolitiek!
Etxerat, de organisatie van familieleden van Baskische politieke gevangenen, sprak dan ook meteen van een geplande staatsmoord en het medeplichtig zwijgen van de Baskische politieke klasse. Laten we elkaar even goed bekijken want de volgende week kan het één van ons zijn. Elke week moeten wij duizenden kilometers afleggen om onze familieleden en vrienden gedurende 40 minuten te zien.
Op 9 december 2004 werd Ekain Gerra dan vanuit Madrid overgebracht naar Iruñea-Pamplona om definitief afscheid te nemen van zijn moeder. Er waren duizend sympathisanten aanwezig om hun warmte en steun te verlenen, maar de Spaanse politie, aanwezig met een tiental combis, waarschuwde meteen dat Gerra zou weggevoerd worden als de aanwezigen het funerarium en de omgeving niet verlieten. Toen dit niet meteen gebeurde, chargeerde de politie en vielen er gewonden. Eén jongere diende zelfs naar het ziekenhuis overgebracht te worden.
En wat zei de Spaanse Gouverneur? De politie zag zich genoodzaakt een charge uit te voeren, omdat ze met stenen en andere objecten bestookt werden om het vertrek van Gerra te bemoeilijken.
Nadat Gerra was overgebracht naar de gevangenis van Langraiz in de Baskische provincie Araba, kon hij, na veel moeite, even telefoneren met naaste verwanten om te zeggen dat de tocht in de combi van de Guardia Civil erg moeilijk was geweest. Hij was voortdurend vernederd en ze hadden hem gezegd dat hijzelf de enige schuldige was voor de dood van zijn moeder. Hij was ook gedurende de hele reis met de handen op de rug geboeid. Later op de dag was hij verder gebracht naar de gevangenis van Burgos.
De pers wist later aan de Spaanse landgenoten te melden dat 4 politiemannen gekwetst raakten bij de begrafenis van de moeder van een Etarra (ETA-lid). Zelfs de zogenaamde Baskische kranten, El Diario Vasco en El Correo Español brachten deze berichten. Diario de Noticias uit Navarra kwam echter met een bericht dat regelrecht het omgekeerde verzekerde: Er vielen enkel gewonden onder de aanvallers. Een reserve-eenheid van de Guardia Civil trok naar het stadhuisplein om te vermijden dat het tot ordeverstoringen zou komen. (De ordeverstoringen in Baskenland worden meestal door hen uitgelokt.)
Dit jaar kwam behalve Karmele Solaguren, ook Leo Esteban om het leven. Verder de gevangene Oihane Errazkin, de ex-gevangene Kepa Miner en daarbij werden Kontxi Sanchiz en Angel Berrueta om het leven gebracht door de gewapende strijdmachten. 53 personen raakten gewond in accidenten bij gevangenenbezoek.
Wie hiertegen protesteert wordt terrorist genoemd!
Op 19 december 2004 werd op het marktplein hulde gebracht aan Karmele Solaguren, hoewel de Guardia Civil alle toegangswegen tot Barañain en alle straten van het stadje had ingenomen. Omdat verschillende autobussen bij wegcontroles werden opgehouden, begon de plechtigheid te laat. Bovendien had de Socialistische burgemeester verboden een megafoon te gebruiken. Jon Enparantza sprak in naam van het amnestiecomité, anderen in naam van Etxerat, de organisatie die familieleden van gevangenen verenigt.
Het werd erg stil toen een van de sprekers vroeg wie het volgende slachtoffer zal zijn die zou moeten herdacht worden, en wanneer dit zal zijn.
De 10 minuten stilte werd enkel gebroken door de muziek van de Txalaparta.
Marixol Iparragirre Anbota, de vriendin van Mikel Antza (samen gearresteerd op 3 oktober 2004 in Béarn), werd naar een ziekenhuis overgebracht, omdat ze al zeven dagen weigert te eten en te drinken. Ze wil op deze manier protesteren tegen haar behandeling door de cipiers en door de directie van de gevangenis van Gradignan (Bordeaux). Ze zou tweemaal per week van cel gewisseld worden.
Vrienden en medestanders wilden hun solidariteit tonen vóór de gevangenis en riepen: Presoak etxera (Gevangenen naar huis = Baskenland, dichter bij huis), Amnistía osoa (Algemene amnestie) en Jo ta ke irabazi arte (We zullen doorvechten tot aan de overwinning.)
Een dag later zou echter blijken dat Anbota helemaal niet naar het ziekenhuis, maar van de gevangenis van Gradignan, naar de gevangenis van Nantes was overgebracht. Nochtans had de directeur aan haar advocaat laten weten dat ze naar het ziekenhuis zou gaan! Er wordt nu gehoopt dat ze in Nantes bij Maite Juarros mag zitten o.a. omdat de gevangenis geen isoleermethodes gebruikt.
Op 8 december 2004 werd Marixol Iparragirre Anbota eindelijk van de gevangenis van Nantes naar het ziekenhuis van Fresnes in Parijs versleept! Nog steeds mocht ze geen contact hebben met haar advocaat. In Fresnes werd hem gewoon de toegang geweigerd. Een gevangenisfunctionaris zou wel gezegd hebben dat Marixol er erg moe uitzag.
Volgens Askatasuna is de enige bedoeling van deze politieacties het isolement van Anbota, dat nu al sinds haar aanhouding op 3 oktober 2004 duurt, te verlengen. In ons land zou Gaia op straat komen indien het om slachtvee zou gaan!
Ter gelegenheid van de 17de topontmoeting tussen Frankrijk en Spanje, die op 7 december 2004 in Zaragoza gehouden werd, zorgde de Franse Juge, Laurence Levert, voor een geschenk. Ze liet in Baiona Jean-François Lefort, de sympathieke woordvoerder van Askatasuna (Vrijheid), oppakken. Op 14 december 2004 werd hij dan opgesloten in de gevangenis. Askatasuna is de organisatie die zich het lot van de Baskische politieke gevangenen aantrekt. In hun onmetelijke haat tegen alles wat Baskisch was, liet de Spaanse magistraat Baltasar Garzón in februari 2002 Askatasuna buiten de wet stellen, maar dat was zonder een aantal moedige mensen uit het Noorden (Iparralde) gerekend die gewoon de taak en het woord overnamen. En wat deed Garzón? Hij riep het Europese aanhoudingsbevel uit tegen Lefort, als gold het een ordinaire boef!
Toch heeft de arrestatie volgens de Spaanse politiebronnen geen uitstaans met de bijeenkomst in Zaragoza. Er zou, volgens dezelfde bronnen, wél een link zijn met een arrestatie te Salies-de-Béarn op 3 oktober 2004. De naam van Lefort stond in de adressenlijst van het mobieltje van één van de arrestanten!
Lefort werd s morgens, samen met zijn vriendin, opgepakt in de Rue Poissonnerie, en overgebracht naar het politiecommissariaat. Intussen werd hun huis doorzocht. Later werd, in tegenwoordigheid van Lefort, het oude lokaal van de Organisatie voor de Rechten van de Baskische Politieke Gevangenen doorzocht. Die organisatie zou later fusioneren met Gestoras pro-Amnistía om uiteindelijk Askatasuna te vormen.
Intussen had zich een kleine menigte verzameld in de bekende Rue Pannecau. De politie vond er niets beters op dan dit crapuul met traangas te verspreiden. In deze buurt werden Lasa en Zabala ontvoerd en liggen ook een aantal bars die indertijd door de huurlingen van GAL (doodseskaders in opdracht van de Spaanse regering) werden aangevallen met machinegeweren. Daarop werden de nieuwe lokalen van Askatasuna, in de Rue Bourgneuf doorzocht.
Francesco Cossiga Ex-President van de Italiaanse Republiek over Spanje
De negatieve houding van de Spaanse autoriteiten om toelating te verlenen aan Cossiga om Arnaldo Otegi in zijn cel te Martutene bezoeken, was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Zij konden zelfs de elementairste beleefdheid niet opbrengen om hem te antwoorden.
Interview uit Gara van 6 december 2007.
U hebt de houding van de Spaanse regering aangeklaagd die weigerde te antwoorden op uw vraag om een bezoek te brengen aan Arnaldo Otegi en Joseba Álvarez in Martutene. Wat is er gebeurd en hoe voelt u zich daarbij?
Dat heeft mij niet verbaasd. De Spaanse rechterlijke macht is van oorsprong, in al zijn geledingen, doordrongen van de Franquistische mentaliteit, of op zijn minst verbonden met de ideologie van de Hispanidad, een alles overheersende Spaanse wereld. En de socialistische partij heeft, als ideologie en traditie, een strikt centralistische visie op Spanje. De PSOE is voorstander van harde repressie tegen iedere vorm van autonomie of zelfbeschikking.
Welke concrete boodschap wilde u aan die gevangen leiders overbrengen?
Blijf verenigd, altijd, koste wat koste. Laten jullie niet verdelen. Doe voort.
Hoe evalueert u het feit dat Otegi en Álvarez bijna onmiddellijk van de onderhandelingstafel naar de gevangenis werden gebracht? Denkt u dat dit negatieve gevolgen zal hebben voor de toekomst?
Dit is een zuivere repressieve daad en nog fascistisch bovendien. Denkt u dat als ik een voet op Spaanse bodem zet, zij mij zullen arresteren? Ik heb niet alleen gesprekken met hen gevoerd. Ik heb samen met hen geluncht, in País Vasco, in Catalunya, ook in Italië en zelfs in mijn huis.
Terwijl de vredesonderhandelingen bezig waren, ondertekende u, met andere personaliteiten, de Verklaring van de Zes. Hierin wordt gepleit voor dialoog en voor het aanpakken van de grond van de zaak. Denkt u dat die punten ontbraken?
Ik geloof eerlijk dat ETA er niet goed aan gedaan heeft de gewapende strijd te hernemen. Dit is de perceptie bij veel Europese democraten, ook bij potentiële voorstanders van de Baskische zaak.
Maar, waarom is het in Euskal Herria niet mogelijk, wat wel mogelijk was in Noord-Ierland?
Misschien omdat in het Verenigd Koninkrijk alle politieke krachten, van conservatieven over liberaaldemocraten tot socialisten, wel democratisch zijn. Kijk maar wat er gebeurd is met Schotland en Wales. Ik zie dit nog niet zo vlug gebeuren in Spanje.
President Zapatero heeft bij zijn intrede in La Moncloa heel wat verwachtingen geschapen. Bent u persoonlijk ontgoocheld over zijn houding ten aanzien van Euskal Herria?
De geschiedenis van Spanje kennende, heb ik nooit verwachtingen gehad ten aanzien van de PSOE.
Deze partij insinueert dat de druk van rechts hen belet om vooruitgang te boeken. Uit uw ervaring als president van een staat, is dit geloofwaardig? Of is er gebrek aan wil?
De PSOE heeft nooit de ultrafascistische Ley de Partidos Políticos afgeschaft. Dat zegt genoeg.
En hoe schat u de positie van de izquierda Abertzale in tijdens de vredesonderhandelingen? Wat hebben ze volgens u goed of fout gedaan?
Wellicht hadden ze wat duidelijker het politieke geweld van ETA moeten betreuren, en duidelijker, via eigen weg, de richting van hun beweging moeten aantonen.
In hun geschriften over Euskal Herria zijn veel verwijzingen naar het Franquisme. Denkt u dat Spanje er nog niet in geslaagd is die fase te boven te komen (onverwerkt verleden)?
Ik denk inderdaad van niet. Het nationaalkatholicisme en het concept Hispanidad bestaan nog steeds. Natuurlijk moeten de woorden van de voorzitter van de Conferencia Episcopal Española, de wijze bisschop van Bilbao, geloofd worden. Als Castilliaan heeft hij wel directe ervaring met het leven en de aspiraties van het Baskische volk, met de slachtoffers van de Franco-repressie, met de moorden, ook van priesters, door het Franquisme.
Toppunt van dit alles was de zaligverklaring van 498 priesters, behorende tot de Franquistische groep, die in de oorlog vermoord werden. Allemaal van het éne kamp, verbaast u dat? Welke conclusies trekt u daaruit?
De kerk heeft hier goed aan gedaan. Die priesters zijn in handen gevallen van anarchisten en socialisten, veel meer dan in handen van communisten. Maar deze moorden zijn heel zeker nooit in Baskenland voorgevallen. Ik hoop dat op een dag een bisschop opstaat om de zaligverklaring te vragen van de katholieken die door Franco vermoord werden.
En het Baskische volk? Welke weg moeten zij uitstippelen als de pogingen om met Madrid te onderhandelen, mislukken (zoals nu het geval is)?
Zij moeten zich op één lijn stellen met de Baskische regering en hun stem uitbrengen op het referendum dat aangekondigd is voor volgend jaar, zelfs als Madrid dit niet toelaat.
Wat verwacht u van Europa? Acht u het uitvoerbaar dat Europa unilaterale initiatieven in Euskal Herria steunt, die betrekking hebben op zelf beslissing?
In het Europese Parlement zijn de voornaamste krachten de Europese Volkspartij en de Europese Socialistische partij. Zij zullen de richtlijnen uit Spanje niet tegenspreken.
Denkt u dat ze kunnen doorgaan met processen tegen de Lehendakari Ibarretxe, leden van Batasuna en PSOE omdat ze politieke vergaderingen gehouden hebben?
Het schijnt dat ik zal opgeroepen worden door de verdediging om te getuigen ten gunste van de mijn vrienden van Batasuna en van Lehendakari. Ik zal mij aanbieden en bekennen dat ik ontelbare ontmoetingen heb gehad met mijn vrienden van Batasuna.
Bent u, in algemene zin, optimistisch of pessimistisch, over de oplossing van het conflict?
Intellectueel ben ik pessimistisch. In mijn hart ban ik optimistisch.
De Tweede Kamer van de Audiencia Nacional heeft op 5 december 2007 bevolen een zaak tegen Arnaldo Otegi te archiveren (uit omloop te nemen). Magistraat Grande-Marlaska had op 1 juni 2007 een zaak tegen Otegi heropend omwille van verheerlijking van het terrorisme bij de hommage aan een neergeschoten Etarra, Arkaiz Otazua, in 2003. Die zaak was nochtans op 23 maart 2007 al eens gearchiveerd. Grande-Marlaska was van mening veranderd omdat er beeldmateriaal opgedoken was waarin Otegi respect vroeg voor de overleden Etarra. Deze vraag naar respect wordt in Spanje vertaald als verheerlijking.
Het Openbaar Ministerie is nu van oordeel dat de zaak alleen kon heropend worden door het Openbaar Ministerie zelf, en oppert zelfs dat er wettelijke twijfels bestaan over de onpartijdigheid van de magistraat Grande-Marlaska. Dat is niet mis te verstaan!
Advocate Goirizelaia zal een klacht indienen tegen de magistraat omwille van ambtsmisdrijf.
De Audiencia Nacional heeft op 5 december 2007 aan magistraat Baltasar Garzón de opdracht gegeven een proces te starten om de activiteiten van de politieke partij ANV op te schorten (in afwachting dat de partij verboden wordt). Garzón wil daar voorlopig niet op ingaan, omdat hij vreest dat hierdoor zijn onderzoek in de war zal gebracht worden (zijn collegas hebben al meermaals aangeklaagd dat hij zelf voor de grootste verwarring zorgt in zijn onderzoeken).
Iñigo Urkullu, de, op zondag 2 december 2007, nieuw verkozen president van de PNV verklaart op 5 december 2007 in een interview bij Cadena SER: Ik vrees dat wij opnieuw een zelfzuchtige en partijdige politiek tegemoet gaan met de gebeurtenissen rondom ANV. Niemand kan verklaren hoe een partij sinds 1930 aan alle wettelijke voorschriften voldoet, nu plots verboden moet worden. Ik beschuldig de PSOE ervan steelse blikken naar de PP te werpen in het vooruitzicht van de eerstkomende verkiezingen van maart 2008 (zij moeten punten scoren en dat is alleen mogelijk met onafhankelijkheidsstrijders buiten spel te zetten). Er worden processen gevoerd die glashelder een politieke drijfveer inhouden.
Op 5 december 2007 werd in zijn woonplaats Bergara de historische Abertzale-militant José Luis Elkoro gearresteerd door de Guardia Civil. Hij is de zoveelste beklaagde van het monsterproces 18/98 die nu de cel invliegt, alvorens het vonnis bekend is. Elkoro is 72 jaar oud.
Elkoro was burgermeester van Bergara, voorzitter van de uitgeverij Orain (die de gesloten krant Egin uitgaf), was senator voor Gipuzkoa en speelde een belangrijke rol in de onafhankelijkheidsbeweging in Euskal Herria.
José Ángel Iríbar Kortajarena El Chopo Athletic de Bilbao
Inaxio Kortabarria Abarrategi Real Sociëdad de San Sebastián
5 december 1976
BBs zijn geen Bvs. Bekende Basken zijn geen Bekende Vlamingen. Bekende Basken staan pal achter hun identiteit, achter hun vlag, achter hun volk. Bekende Vlamingen vinden alleen zichzelf belangrijk.
Op 5 december 1976, één jaar na de dood van dictator Franco, stappen de voetbalploegen van Athletic de Bilbao en Real Sociëdad de San Sebastián het voetbalterrein van Atotxa op voor de Baskische Derby, met tussen hen in de Ikurriña, die op dat ogenblik nog steeds niet gelegaliseerd was. Voor Athletic liep, als kapitein, de legendarische keeper, José Angel Iríbar voorop.
Gedurende de Transición Española (overgang naar democratie) stelde de vermaarde aanvoerder van Athletic de Bilbao een daad met politieke weerslag, die een enorme weerklank kende. Op 5 december 1976, net voor de aftrap van de derby tussen Athletic de Bilbao en Real Sociëdad de San Sebastián, stapten José Ángel Iríbar Kortajarena (Athletic de Bilbao) en Inaxio Kortabarria Abarrategi het veld op met in hun handen de verboden Ikurriña. Zij legden de vlag van hun miskend vaderland, als ware het een ceremonie, neer in de middencirkel. De toejuichingen waren oorverdovend.
In de volgende jaren onderscheidde Iríbar zich door het publiekelijk op te nemen voor de Baskische onafhankelijkheid.
De vertegenwoordiger van Askatasuna, Xabin Juaristi, heeft op 3 december 2007 in Donostia de huidige politieke situatie, na de beslissing van de Audiencia Nacional om 46 beklaagden van Sumario 18/98 onmiddellijk te arresteren, onder de loep genomen.
Zijn besluit liegt er niet om: De politieke beslissing van de Spaanse machthebbers, PSOE en PP, hebben een welomschreven en berekende strategie uitgetekend om de rechten van het Baskische volk te beknotten en op termijn uit te roeien. Ook de PNV en de Ertzaintza zijn mede verantwoordelijk, omdat zij de repressieve maatregelen om de onafhankelijkheidsbeweging te neutraliseren, hebben gevoed en met overtuiging hebben gesteund.
Hij roept op tot een democratische breuk tussen Euskal Herria en de Spaanse staat. Als de Baskische instellingen niet in staat zijn een halt toe te roepen aan de dagelijkse aanvallen, aan de tactiek van de verbrande aarde door de Spaanse staat, moet er een breuk komen. Als de Spaanse staat niet in staat is te breken met het Franquistische regime, niet in staat is een tweede Transición te plannen, dan zal Euskal Herria breken met dat imperialistische Spanje. Er is geen andere oplossing meer!
Intussen zijn al 42 beklaagden van de 46 opgepakt. Zij moesten gisteren, 3 december 2007, om 17:00u verschijnen voor de Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional (strafrechtbank van de AN). De reden voor hun verschijning: er zal hen gemeld worden dat ze gearresteerd zijn! Hallucinant!
De monarch Juan Carlos antwoordde met: ¡Viva Navarra! en zei dat het onderbreken van de vrije meningsuiting niet democratisch was. Hij voegde er echter niet aan toe dat het uitroeien (wat veel erger is dan onderbreken) van de vrije meningsuiting in Baskenland eveneens ondemocratisch was.
Op 4 december 2002, bij de inhuldiging van de nieuwe zetel van het parlement van Navarra, groette de koning de vertegenwoordigers van de diverse groepen. Hij was net begonnen met zijn toespraak, toen 5 leden van Batasuna (Pernando Barrena, Shanti Kiroga, Igor Arroyo, Martín Arbizu en Mariné Pueyo) het Eusko Gudariak (lied van de Baskische soldaat) begonnen te zingen. De koning uitte daarbij zijn selectieve verontwaardiging door alleen die ene kant van de medaille ondemocratisch te noemen. Toen de leden van Batasuna uit eigen wil de zaal verlieten, meenden de 22 vertegenwoordigers van UPN (PP in Navarra), de 11 van PSOE, de 3 van IU, de 3 van Convergencia de Demócratas de Navarra en de 3 van Eusko Arkatasuna/PNV, er goed aan te doen een stormachtig applaus te lanceren met de gebruikelijke uitroepen: ¡Viva España! ¡Viva el Rey!. El Rey antwoordde zoals gebruikelijk met: ¡Viva Navarra! De eer van het ene, grote en vrije land was gered.
Eenentwintig jaar vroeger had zich al eens dergelijk feit voorgedaan, op 4 februari 1981. Op die dag bezocht de koning voor de eerste maal de Juntas Generales de Guernica. Dit bezoek was een paar dagen terug voorafgegaan door de aanslag op de ingenieur van de Central Nuclear de Lemóniz, en net voor de mislukte van 23-F. Toen onderbraken 35 leden van Herri Batasuna de toespraak met het zingen van hetzelfde Eusko Gudariak.
Herriak ez du barkatuko Het volk zal dit niet vergeven
Gisteren, 2 december 2007, was Bilbao getuige van een massale manifestatie als steun aan de beklaagden van het monsterproces 18/98. Meer dan één uur marcheerden meer dan 25.000 manifestanten door de straten om hun ongenoegen te uiten tegen het politieke proces, en tegen het feit dat, hoewel het vonnis nog niet gekend is, 46 beklaagden nu al worden gearresteerd.
Intussen is er weer een opflakkering van Kale Borroka, straatgeweld.
Algemene Assemblee van de PNV
Gisteren, 2 december 2007, ook in Bilbao in het paleis Euskalduna, is Iñigo Urkullu verkozen tot nieuwe voorzitter van de PNV, in opvolging van de vorige voorzitter Josu Jon Imaz die uit de politiek stapt.
In zijn verklaring had Urkullu het ook over ETA en Izquierda Abertzale: Tegen ETA is er meer democratie nodig en naar Izquierda Abertzale, reik ik de hand uit om samen een wereld uit te bouwen, als zij afstand nemen van de terreur van ETA.
De heksenjacht gaat door
Gisteren, 2 december 2007, heeft de Partido Popular en hun mantelorganisaties nog maar eens het verbod gevraagd op de politieke partijen ANV en EHAK-PCTV (Partido Comunista de las Tierras Vascas).
De regering houdt alsnog de boot af, maar zegt dat, als beide partijen de aanslagen niet veroordelen, zij dichter bij de illegalisering komen te staan. In geen enkele wet staat geschreven dat zij dit moeten doen en niet afkeuren, betekent nog niet goedkeuren.
