Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
09-12-2007
Vanuit de gevangenis even naar de begrafenis van zijn moeder
Karmele Solaguren Begrafenis 9 december 2004
Op 6 december 2004 verongelukte Karmele Solaguren, moeder van de Baskische politieke gevangene uit Barañain, Ekain Gerra, in de buurt van de stad Soria. Ze was 57 jaar oud. Haar man raakte zwaar gekwetst en ligt in het ziekenhuis. Ekain Gerra was hun enig kind.
Opnieuw viel er iemand als slachtoffer van de gevangenenspreiding die werd ingevoerd onder het Socialistisch bewind van Felipe. Dit gebeurde in 1986 toen de zwaarste gevangenen zelfs naar Spaanse eilanden of naar de Spaanse enclaves in Afrika (Cueta en Melilla) werden gesleept.
Ekain Gerra zit in Alcalá-Meco en het bezoek van zijn ouders was voorzien om 11.30 u, maar met nog 225 km voor de boeg werden beiden overreden toen ze naast hun auto aan het bellen waren.
In Barañain ontstond in de late avond van 6 december een spontane protestactie waaraan de Guardia Civil een einde maakte!
De jaarlijkse manifestatie die telkens op 6 december doorgaat ter gelegenheid van de Dag van de Spaanse Grondwet in Durango, stond meteen in het teken van het overlijden van Karmele Solaguren en van een stille tocht kwam dan ook niets in huis. Er werd geroepen Dispertsioa hiltzailea (de gevangenenspreiding doodt)en Herriak ez du barkatuko (Het volk zal dit nooit vergeven)of Euskal presoak etxera (Baskische gevangenen naar huis). Maar ook PSOE hiltzaile, PNV laguntzaile) (De PSOE doodt, en de PNV helpt mee).
Hier mag in herinnering gebracht worden dat de Spaanse minister van Justitie, López Aguilar, onlangs nog verklaarde dat de gevangenenspreiding zijn nut bewezen heeft in de strijd tegen het terrorisme. De vader van Ekain Gerra kan binnenkort, als hij het ziekenhuis verlaat, getuigen van de efficiëntie van deze onmenselijke gevangenenpolitiek!
Etxerat, de organisatie van familieleden van Baskische politieke gevangenen, sprak dan ook meteen van een geplande staatsmoord en het medeplichtig zwijgen van de Baskische politieke klasse. Laten we elkaar even goed bekijken want de volgende week kan het één van ons zijn. Elke week moeten wij duizenden kilometers afleggen om onze familieleden en vrienden gedurende 40 minuten te zien.
Op 9 december 2004 werd Ekain Gerra dan vanuit Madrid overgebracht naar Iruñea-Pamplona om definitief afscheid te nemen van zijn moeder. Er waren duizend sympathisanten aanwezig om hun warmte en steun te verlenen, maar de Spaanse politie, aanwezig met een tiental combis, waarschuwde meteen dat Gerra zou weggevoerd worden als de aanwezigen het funerarium en de omgeving niet verlieten. Toen dit niet meteen gebeurde, chargeerde de politie en vielen er gewonden. Eén jongere diende zelfs naar het ziekenhuis overgebracht te worden.
En wat zei de Spaanse Gouverneur? De politie zag zich genoodzaakt een charge uit te voeren, omdat ze met stenen en andere objecten bestookt werden om het vertrek van Gerra te bemoeilijken.
Nadat Gerra was overgebracht naar de gevangenis van Langraiz in de Baskische provincie Araba, kon hij, na veel moeite, even telefoneren met naaste verwanten om te zeggen dat de tocht in de combi van de Guardia Civil erg moeilijk was geweest. Hij was voortdurend vernederd en ze hadden hem gezegd dat hijzelf de enige schuldige was voor de dood van zijn moeder. Hij was ook gedurende de hele reis met de handen op de rug geboeid. Later op de dag was hij verder gebracht naar de gevangenis van Burgos.
De pers wist later aan de Spaanse landgenoten te melden dat 4 politiemannen gekwetst raakten bij de begrafenis van de moeder van een Etarra (ETA-lid). Zelfs de zogenaamde Baskische kranten, El Diario Vasco en El Correo Español brachten deze berichten. Diario de Noticias uit Navarra kwam echter met een bericht dat regelrecht het omgekeerde verzekerde: Er vielen enkel gewonden onder de aanvallers. Een reserve-eenheid van de Guardia Civil trok naar het stadhuisplein om te vermijden dat het tot ordeverstoringen zou komen. (De ordeverstoringen in Baskenland worden meestal door hen uitgelokt.)
Dit jaar kwam behalve Karmele Solaguren, ook Leo Esteban om het leven. Verder de gevangene Oihane Errazkin, de ex-gevangene Kepa Miner en daarbij werden Kontxi Sanchiz en Angel Berrueta om het leven gebracht door de gewapende strijdmachten. 53 personen raakten gewond in accidenten bij gevangenenbezoek.
Wie hiertegen protesteert wordt terrorist genoemd!
Op 19 december 2004 werd op het marktplein hulde gebracht aan Karmele Solaguren, hoewel de Guardia Civil alle toegangswegen tot Barañain en alle straten van het stadje had ingenomen. Omdat verschillende autobussen bij wegcontroles werden opgehouden, begon de plechtigheid te laat. Bovendien had de Socialistische burgemeester verboden een megafoon te gebruiken. Jon Enparantza sprak in naam van het amnestiecomité, anderen in naam van Etxerat, de organisatie die familieleden van gevangenen verenigt.
Het werd erg stil toen een van de sprekers vroeg wie het volgende slachtoffer zal zijn die zou moeten herdacht worden, en wanneer dit zal zijn.
De 10 minuten stilte werd enkel gebroken door de muziek van de Txalaparta.
Marixol Iparragirre Anbota, de vriendin van Mikel Antza (samen gearresteerd op 3 oktober 2004 in Béarn), werd naar een ziekenhuis overgebracht, omdat ze al zeven dagen weigert te eten en te drinken. Ze wil op deze manier protesteren tegen haar behandeling door de cipiers en door de directie van de gevangenis van Gradignan (Bordeaux). Ze zou tweemaal per week van cel gewisseld worden.
Vrienden en medestanders wilden hun solidariteit tonen vóór de gevangenis en riepen: Presoak etxera (Gevangenen naar huis = Baskenland, dichter bij huis), Amnistía osoa (Algemene amnestie) en Jo ta ke irabazi arte (We zullen doorvechten tot aan de overwinning.)
Een dag later zou echter blijken dat Anbota helemaal niet naar het ziekenhuis, maar van de gevangenis van Gradignan, naar de gevangenis van Nantes was overgebracht. Nochtans had de directeur aan haar advocaat laten weten dat ze naar het ziekenhuis zou gaan! Er wordt nu gehoopt dat ze in Nantes bij Maite Juarros mag zitten o.a. omdat de gevangenis geen isoleermethodes gebruikt.
Op 8 december 2004 werd Marixol Iparragirre Anbota eindelijk van de gevangenis van Nantes naar het ziekenhuis van Fresnes in Parijs versleept! Nog steeds mocht ze geen contact hebben met haar advocaat. In Fresnes werd hem gewoon de toegang geweigerd. Een gevangenisfunctionaris zou wel gezegd hebben dat Marixol er erg moe uitzag.
Volgens Askatasuna is de enige bedoeling van deze politieacties het isolement van Anbota, dat nu al sinds haar aanhouding op 3 oktober 2004 duurt, te verlengen. In ons land zou Gaia op straat komen indien het om slachtvee zou gaan!
Ter gelegenheid van de 17de topontmoeting tussen Frankrijk en Spanje, die op 7 december 2004 in Zaragoza gehouden werd, zorgde de Franse Juge, Laurence Levert, voor een geschenk. Ze liet in Baiona Jean-François Lefort, de sympathieke woordvoerder van Askatasuna (Vrijheid), oppakken. Op 14 december 2004 werd hij dan opgesloten in de gevangenis. Askatasuna is de organisatie die zich het lot van de Baskische politieke gevangenen aantrekt. In hun onmetelijke haat tegen alles wat Baskisch was, liet de Spaanse magistraat Baltasar Garzón in februari 2002 Askatasuna buiten de wet stellen, maar dat was zonder een aantal moedige mensen uit het Noorden (Iparralde) gerekend die gewoon de taak en het woord overnamen. En wat deed Garzón? Hij riep het Europese aanhoudingsbevel uit tegen Lefort, als gold het een ordinaire boef!
Toch heeft de arrestatie volgens de Spaanse politiebronnen geen uitstaans met de bijeenkomst in Zaragoza. Er zou, volgens dezelfde bronnen, wél een link zijn met een arrestatie te Salies-de-Béarn op 3 oktober 2004. De naam van Lefort stond in de adressenlijst van het mobieltje van één van de arrestanten!
Lefort werd s morgens, samen met zijn vriendin, opgepakt in de Rue Poissonnerie, en overgebracht naar het politiecommissariaat. Intussen werd hun huis doorzocht. Later werd, in tegenwoordigheid van Lefort, het oude lokaal van de Organisatie voor de Rechten van de Baskische Politieke Gevangenen doorzocht. Die organisatie zou later fusioneren met Gestoras pro-Amnistía om uiteindelijk Askatasuna te vormen.
Intussen had zich een kleine menigte verzameld in de bekende Rue Pannecau. De politie vond er niets beters op dan dit crapuul met traangas te verspreiden. In deze buurt werden Lasa en Zabala ontvoerd en liggen ook een aantal bars die indertijd door de huurlingen van GAL (doodseskaders in opdracht van de Spaanse regering) werden aangevallen met machinegeweren. Daarop werden de nieuwe lokalen van Askatasuna, in de Rue Bourgneuf doorzocht.
Francesco Cossiga Ex-President van de Italiaanse Republiek over Spanje
De negatieve houding van de Spaanse autoriteiten om toelating te verlenen aan Cossiga om Arnaldo Otegi in zijn cel te Martutene bezoeken, was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Zij konden zelfs de elementairste beleefdheid niet opbrengen om hem te antwoorden.
Interview uit Gara van 6 december 2007.
U hebt de houding van de Spaanse regering aangeklaagd die weigerde te antwoorden op uw vraag om een bezoek te brengen aan Arnaldo Otegi en Joseba Álvarez in Martutene. Wat is er gebeurd en hoe voelt u zich daarbij?
Dat heeft mij niet verbaasd. De Spaanse rechterlijke macht is van oorsprong, in al zijn geledingen, doordrongen van de Franquistische mentaliteit, of op zijn minst verbonden met de ideologie van de Hispanidad, een alles overheersende Spaanse wereld. En de socialistische partij heeft, als ideologie en traditie, een strikt centralistische visie op Spanje. De PSOE is voorstander van harde repressie tegen iedere vorm van autonomie of zelfbeschikking.
Welke concrete boodschap wilde u aan die gevangen leiders overbrengen?
Blijf verenigd, altijd, koste wat koste. Laten jullie niet verdelen. Doe voort.
Hoe evalueert u het feit dat Otegi en Álvarez bijna onmiddellijk van de onderhandelingstafel naar de gevangenis werden gebracht? Denkt u dat dit negatieve gevolgen zal hebben voor de toekomst?
Dit is een zuivere repressieve daad en nog fascistisch bovendien. Denkt u dat als ik een voet op Spaanse bodem zet, zij mij zullen arresteren? Ik heb niet alleen gesprekken met hen gevoerd. Ik heb samen met hen geluncht, in País Vasco, in Catalunya, ook in Italië en zelfs in mijn huis.
Terwijl de vredesonderhandelingen bezig waren, ondertekende u, met andere personaliteiten, de Verklaring van de Zes. Hierin wordt gepleit voor dialoog en voor het aanpakken van de grond van de zaak. Denkt u dat die punten ontbraken?
Ik geloof eerlijk dat ETA er niet goed aan gedaan heeft de gewapende strijd te hernemen. Dit is de perceptie bij veel Europese democraten, ook bij potentiële voorstanders van de Baskische zaak.
Maar, waarom is het in Euskal Herria niet mogelijk, wat wel mogelijk was in Noord-Ierland?
Misschien omdat in het Verenigd Koninkrijk alle politieke krachten, van conservatieven over liberaaldemocraten tot socialisten, wel democratisch zijn. Kijk maar wat er gebeurd is met Schotland en Wales. Ik zie dit nog niet zo vlug gebeuren in Spanje.
President Zapatero heeft bij zijn intrede in La Moncloa heel wat verwachtingen geschapen. Bent u persoonlijk ontgoocheld over zijn houding ten aanzien van Euskal Herria?
De geschiedenis van Spanje kennende, heb ik nooit verwachtingen gehad ten aanzien van de PSOE.
Deze partij insinueert dat de druk van rechts hen belet om vooruitgang te boeken. Uit uw ervaring als president van een staat, is dit geloofwaardig? Of is er gebrek aan wil?
De PSOE heeft nooit de ultrafascistische Ley de Partidos Políticos afgeschaft. Dat zegt genoeg.
En hoe schat u de positie van de izquierda Abertzale in tijdens de vredesonderhandelingen? Wat hebben ze volgens u goed of fout gedaan?
Wellicht hadden ze wat duidelijker het politieke geweld van ETA moeten betreuren, en duidelijker, via eigen weg, de richting van hun beweging moeten aantonen.
In hun geschriften over Euskal Herria zijn veel verwijzingen naar het Franquisme. Denkt u dat Spanje er nog niet in geslaagd is die fase te boven te komen (onverwerkt verleden)?
Ik denk inderdaad van niet. Het nationaalkatholicisme en het concept Hispanidad bestaan nog steeds. Natuurlijk moeten de woorden van de voorzitter van de Conferencia Episcopal Española, de wijze bisschop van Bilbao, geloofd worden. Als Castilliaan heeft hij wel directe ervaring met het leven en de aspiraties van het Baskische volk, met de slachtoffers van de Franco-repressie, met de moorden, ook van priesters, door het Franquisme.
Toppunt van dit alles was de zaligverklaring van 498 priesters, behorende tot de Franquistische groep, die in de oorlog vermoord werden. Allemaal van het éne kamp, verbaast u dat? Welke conclusies trekt u daaruit?
De kerk heeft hier goed aan gedaan. Die priesters zijn in handen gevallen van anarchisten en socialisten, veel meer dan in handen van communisten. Maar deze moorden zijn heel zeker nooit in Baskenland voorgevallen. Ik hoop dat op een dag een bisschop opstaat om de zaligverklaring te vragen van de katholieken die door Franco vermoord werden.
En het Baskische volk? Welke weg moeten zij uitstippelen als de pogingen om met Madrid te onderhandelen, mislukken (zoals nu het geval is)?
Zij moeten zich op één lijn stellen met de Baskische regering en hun stem uitbrengen op het referendum dat aangekondigd is voor volgend jaar, zelfs als Madrid dit niet toelaat.
Wat verwacht u van Europa? Acht u het uitvoerbaar dat Europa unilaterale initiatieven in Euskal Herria steunt, die betrekking hebben op zelf beslissing?
In het Europese Parlement zijn de voornaamste krachten de Europese Volkspartij en de Europese Socialistische partij. Zij zullen de richtlijnen uit Spanje niet tegenspreken.
Denkt u dat ze kunnen doorgaan met processen tegen de Lehendakari Ibarretxe, leden van Batasuna en PSOE omdat ze politieke vergaderingen gehouden hebben?
Het schijnt dat ik zal opgeroepen worden door de verdediging om te getuigen ten gunste van de mijn vrienden van Batasuna en van Lehendakari. Ik zal mij aanbieden en bekennen dat ik ontelbare ontmoetingen heb gehad met mijn vrienden van Batasuna.
Bent u, in algemene zin, optimistisch of pessimistisch, over de oplossing van het conflict?
Intellectueel ben ik pessimistisch. In mijn hart ban ik optimistisch.
De Tweede Kamer van de Audiencia Nacional heeft op 5 december 2007 bevolen een zaak tegen Arnaldo Otegi te archiveren (uit omloop te nemen). Magistraat Grande-Marlaska had op 1 juni 2007 een zaak tegen Otegi heropend omwille van verheerlijking van het terrorisme bij de hommage aan een neergeschoten Etarra, Arkaiz Otazua, in 2003. Die zaak was nochtans op 23 maart 2007 al eens gearchiveerd. Grande-Marlaska was van mening veranderd omdat er beeldmateriaal opgedoken was waarin Otegi respect vroeg voor de overleden Etarra. Deze vraag naar respect wordt in Spanje vertaald als verheerlijking.
Het Openbaar Ministerie is nu van oordeel dat de zaak alleen kon heropend worden door het Openbaar Ministerie zelf, en oppert zelfs dat er wettelijke twijfels bestaan over de onpartijdigheid van de magistraat Grande-Marlaska. Dat is niet mis te verstaan!
Advocate Goirizelaia zal een klacht indienen tegen de magistraat omwille van ambtsmisdrijf.
De Audiencia Nacional heeft op 5 december 2007 aan magistraat Baltasar Garzón de opdracht gegeven een proces te starten om de activiteiten van de politieke partij ANV op te schorten (in afwachting dat de partij verboden wordt). Garzón wil daar voorlopig niet op ingaan, omdat hij vreest dat hierdoor zijn onderzoek in de war zal gebracht worden (zijn collegas hebben al meermaals aangeklaagd dat hij zelf voor de grootste verwarring zorgt in zijn onderzoeken).
Iñigo Urkullu, de, op zondag 2 december 2007, nieuw verkozen president van de PNV verklaart op 5 december 2007 in een interview bij Cadena SER: Ik vrees dat wij opnieuw een zelfzuchtige en partijdige politiek tegemoet gaan met de gebeurtenissen rondom ANV. Niemand kan verklaren hoe een partij sinds 1930 aan alle wettelijke voorschriften voldoet, nu plots verboden moet worden. Ik beschuldig de PSOE ervan steelse blikken naar de PP te werpen in het vooruitzicht van de eerstkomende verkiezingen van maart 2008 (zij moeten punten scoren en dat is alleen mogelijk met onafhankelijkheidsstrijders buiten spel te zetten). Er worden processen gevoerd die glashelder een politieke drijfveer inhouden.
Op 5 december 2007 werd in zijn woonplaats Bergara de historische Abertzale-militant José Luis Elkoro gearresteerd door de Guardia Civil. Hij is de zoveelste beklaagde van het monsterproces 18/98 die nu de cel invliegt, alvorens het vonnis bekend is. Elkoro is 72 jaar oud.
Elkoro was burgermeester van Bergara, voorzitter van de uitgeverij Orain (die de gesloten krant Egin uitgaf), was senator voor Gipuzkoa en speelde een belangrijke rol in de onafhankelijkheidsbeweging in Euskal Herria.
José Ángel Iríbar Kortajarena El Chopo Athletic de Bilbao
Inaxio Kortabarria Abarrategi Real Sociëdad de San Sebastián
5 december 1976
BBs zijn geen Bvs. Bekende Basken zijn geen Bekende Vlamingen. Bekende Basken staan pal achter hun identiteit, achter hun vlag, achter hun volk. Bekende Vlamingen vinden alleen zichzelf belangrijk.
Op 5 december 1976, één jaar na de dood van dictator Franco, stappen de voetbalploegen van Athletic de Bilbao en Real Sociëdad de San Sebastián het voetbalterrein van Atotxa op voor de Baskische Derby, met tussen hen in de Ikurriña, die op dat ogenblik nog steeds niet gelegaliseerd was. Voor Athletic liep, als kapitein, de legendarische keeper, José Angel Iríbar voorop.
Gedurende de Transición Española (overgang naar democratie) stelde de vermaarde aanvoerder van Athletic de Bilbao een daad met politieke weerslag, die een enorme weerklank kende. Op 5 december 1976, net voor de aftrap van de derby tussen Athletic de Bilbao en Real Sociëdad de San Sebastián, stapten José Ángel Iríbar Kortajarena (Athletic de Bilbao) en Inaxio Kortabarria Abarrategi het veld op met in hun handen de verboden Ikurriña. Zij legden de vlag van hun miskend vaderland, als ware het een ceremonie, neer in de middencirkel. De toejuichingen waren oorverdovend.
In de volgende jaren onderscheidde Iríbar zich door het publiekelijk op te nemen voor de Baskische onafhankelijkheid.
De vertegenwoordiger van Askatasuna, Xabin Juaristi, heeft op 3 december 2007 in Donostia de huidige politieke situatie, na de beslissing van de Audiencia Nacional om 46 beklaagden van Sumario 18/98 onmiddellijk te arresteren, onder de loep genomen.
Zijn besluit liegt er niet om: De politieke beslissing van de Spaanse machthebbers, PSOE en PP, hebben een welomschreven en berekende strategie uitgetekend om de rechten van het Baskische volk te beknotten en op termijn uit te roeien. Ook de PNV en de Ertzaintza zijn mede verantwoordelijk, omdat zij de repressieve maatregelen om de onafhankelijkheidsbeweging te neutraliseren, hebben gevoed en met overtuiging hebben gesteund.
Hij roept op tot een democratische breuk tussen Euskal Herria en de Spaanse staat. Als de Baskische instellingen niet in staat zijn een halt toe te roepen aan de dagelijkse aanvallen, aan de tactiek van de verbrande aarde door de Spaanse staat, moet er een breuk komen. Als de Spaanse staat niet in staat is te breken met het Franquistische regime, niet in staat is een tweede Transición te plannen, dan zal Euskal Herria breken met dat imperialistische Spanje. Er is geen andere oplossing meer!
Intussen zijn al 42 beklaagden van de 46 opgepakt. Zij moesten gisteren, 3 december 2007, om 17:00u verschijnen voor de Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional (strafrechtbank van de AN). De reden voor hun verschijning: er zal hen gemeld worden dat ze gearresteerd zijn! Hallucinant!
De monarch Juan Carlos antwoordde met: ¡Viva Navarra! en zei dat het onderbreken van de vrije meningsuiting niet democratisch was. Hij voegde er echter niet aan toe dat het uitroeien (wat veel erger is dan onderbreken) van de vrije meningsuiting in Baskenland eveneens ondemocratisch was.
Op 4 december 2002, bij de inhuldiging van de nieuwe zetel van het parlement van Navarra, groette de koning de vertegenwoordigers van de diverse groepen. Hij was net begonnen met zijn toespraak, toen 5 leden van Batasuna (Pernando Barrena, Shanti Kiroga, Igor Arroyo, Martín Arbizu en Mariné Pueyo) het Eusko Gudariak (lied van de Baskische soldaat) begonnen te zingen. De koning uitte daarbij zijn selectieve verontwaardiging door alleen die ene kant van de medaille ondemocratisch te noemen. Toen de leden van Batasuna uit eigen wil de zaal verlieten, meenden de 22 vertegenwoordigers van UPN (PP in Navarra), de 11 van PSOE, de 3 van IU, de 3 van Convergencia de Demócratas de Navarra en de 3 van Eusko Arkatasuna/PNV, er goed aan te doen een stormachtig applaus te lanceren met de gebruikelijke uitroepen: ¡Viva España! ¡Viva el Rey!. El Rey antwoordde zoals gebruikelijk met: ¡Viva Navarra! De eer van het ene, grote en vrije land was gered.
Eenentwintig jaar vroeger had zich al eens dergelijk feit voorgedaan, op 4 februari 1981. Op die dag bezocht de koning voor de eerste maal de Juntas Generales de Guernica. Dit bezoek was een paar dagen terug voorafgegaan door de aanslag op de ingenieur van de Central Nuclear de Lemóniz, en net voor de mislukte van 23-F. Toen onderbraken 35 leden van Herri Batasuna de toespraak met het zingen van hetzelfde Eusko Gudariak.
Herriak ez du barkatuko Het volk zal dit niet vergeven
Gisteren, 2 december 2007, was Bilbao getuige van een massale manifestatie als steun aan de beklaagden van het monsterproces 18/98. Meer dan één uur marcheerden meer dan 25.000 manifestanten door de straten om hun ongenoegen te uiten tegen het politieke proces, en tegen het feit dat, hoewel het vonnis nog niet gekend is, 46 beklaagden nu al worden gearresteerd.
Intussen is er weer een opflakkering van Kale Borroka, straatgeweld.
Algemene Assemblee van de PNV
Gisteren, 2 december 2007, ook in Bilbao in het paleis Euskalduna, is Iñigo Urkullu verkozen tot nieuwe voorzitter van de PNV, in opvolging van de vorige voorzitter Josu Jon Imaz die uit de politiek stapt.
In zijn verklaring had Urkullu het ook over ETA en Izquierda Abertzale: Tegen ETA is er meer democratie nodig en naar Izquierda Abertzale, reik ik de hand uit om samen een wereld uit te bouwen, als zij afstand nemen van de terreur van ETA.
De heksenjacht gaat door
Gisteren, 2 december 2007, heeft de Partido Popular en hun mantelorganisaties nog maar eens het verbod gevraagd op de politieke partijen ANV en EHAK-PCTV (Partido Comunista de las Tierras Vascas).
De regering houdt alsnog de boot af, maar zegt dat, als beide partijen de aanslagen niet veroordelen, zij dichter bij de illegalisering komen te staan. In geen enkele wet staat geschreven dat zij dit moeten doen en niet afkeuren, betekent nog niet goedkeuren.
Het overlijden van de Heilige Franciscus Xaverius wordt vandaag herdacht. Francisco de Jatsu y Azpilicueta werd geboren in Xavier, in het diocees Pamplona, uit een vader die uit het dorpje Jatsu kwam, gelegen in de zesde merindad van het toenmalige Koninkrijk Navarra, het huidige Frans Baskenland. Francisco de Jatsu was Baskischtalig (Euskaldun) noemde zich steeds Cantaber wat toen Bask betekende. Xaverius is patroon van de Ikastolas, maar ook van de missies. In het kasteel van Javier, waarin hij geboren is, hangt de Christus die begon te wenen toen Franciscus in China gedood werd. Hij was Jezuïet, nét als Ignatius van Loiola. Een Baskische familie had vroeger altijd één zoon die (Francisco) Javier heette en een tweede met de naam Iñaki. Nu heten ze Iraultza, Revolutie.
Francisco de Javier verdient enige aandacht. Hij was de zoon van Juan de Jaso, die aan de Universiteit van Bologna was afgestudeerd als doctor in de rechten. Juan de Jaso, de Jatsu, of de Jaxu kwam uit het piepkleine dorpje Jaxu even ten noorden van Garazi,bij pelgrims bekend onder de Franse naamSaint-Jean-Pied-de-Port (Donibane Garazi) in Basse Navarra,aan de andere kant van de Pyreneeën. De geschiedenisboeken vermelden dat hijals kind regelmatig, te voet, naar zijn grootouders trok en ze spraken Baskisch met elkaar. In 1512 ziet de erg jonge Xavier de CastiliaansNavarrese, troepen, aangevoerd doorFerdinand de Katholieke Koning, Navarra onder de voet lopen. Ferdinandkende de streek goed want hij kwam uithet nabijgelegen Sosin Aragón dat nuSos del Rey Católico heet. Vier jaar later slopen dezelfde troepen, ditmaal onder bevel van kardinaal Cisneros, het geboortekasteel van Xavier om te beletten dat de eerder gevluchte Navarrezen die terugkeren vanuit Benafarroa (Basse-Navarra) er in trekken, om van daaruit Navarra te heroveren.
In 1521 komt de bevolking van Iruñea-Pamplona in opstand tegen de troepen van de Spaanse Keizer Karel.De broers van Xavier, die trouw hadden gezworen aan de kroon van Navarra, nemen deel aan de strijd aan de zijde van deHendrik, Koning van Frankrijk en van Navarra.Ze worden verslagen bij Noain, in de buurt van Pamplona.Franciscus trekt naar Parijs om er te studeren. Daar leert hij een andere Bask kennen: Iñaki van Loiola,Ignatius van Loyola die bij de Slag van Pamplona zwaar gewond was geraakt. Samen stichten ze de Orde van de paters Jezuïeten. Samen zorgen ze ervoor dat in vrijwel elke Baskische familie een Iñaki en/of een Xavier te vinden is. (Opmerkelijk is dat in de Slag van Pamplona van 1521 Franciscus aan de zijde van de Fransen vocht, terwijl Ignatius aan de andere kant stond!)
Franciscus gaat dan het evangelie verkondigen, eerst in India (het land van de Indianen!) Later trekt hij onder Portugese vlag naar Japan. Als Portugees, want Javier vertikte het zichzelf als Spanjaard te erkennen.
In de nacht van 2 december 1552 overlijdt Javier. In het museum dat ondergebracht werd in zijn geboortekasteel probeert een Jezuïet je wijs te maken dat het Christusbeeld in de woonkamer weende, toen het overlijden bekend geraakte!
Viering in 1999
In Pamplona viert het deel van bevolking, dat door de vijand onder de noemer allemaal van ETA wordt geplaatst, deze dag op een héél andere manier. Ze vormen een stoet met zanpantzar (carnavalsfiguren), gaiteros (doedelzakken), dantzaris (dansgroepen) en zelfs een txaranga (brassband) en ze onderstrepen op die manier het karakter Navarro en Euskaldun van deze dag. Bij het monument voor de Fueros, op Sarasate zingt een Baskisch koor en zijn er bertsos (geïmproviseerd gezang op rijm) te horen. Baskische volkssporten worden in ere gehouden en er wordt gedanst. Vooral wordt eraan herinnerd dat Xavier voor de vrijheid van Navarra streed. Eugenio Arraiza, van de Euskal Kultur Fundazioa spreekt het volk afwisselend in het Spaans en het Baskisch toe. Hij liet niet na aan te klagen dat er met openbare fondsen gepoogd werd de figuur van de Heilige te denaturaliseren. Het Euskara was zijn taal en hij, Arraiza, doet een oproep een brug te vormen tussen het verleden en het heden en te strijden om het oude Navarra, aan beide zijden van de bergen te herenigen
Het groene stadje Leitza vierde de Dia de Nafarroa op zijn eigen manier. Op het balkon van het stadhuis werd de door president Sanz verboden Baskische vlag gehesen. Ze hingen er meteen een spandoek naast met de tekst UPN-PSN, ikurrinea ere nafar ikurra da! De Ikurriña is ook de vlag van Navarra!
Luis Villasante Kortabitarte Padre del euskera unificado Vader van het Batua +2 december 2000
Sinds 3 december 2000 rust Luis Villasante Kortabitarte in de crypte van de Franciscanen van het klooster van Arantzazu. Hij overleed op 2 december 2000. Hij was één der vaders van het Batua, de eenheidstaal die de vele Baskische dialecten voor eens en voor altijd zou verenigen.
Zijn begrafenis verenigde alvast personaliteiten uit alle geledingen van de Baskische culturele wereld. In de homilie werd gezegd dat Villasante in zijn leven twee sterke verlangens had: God en het Euskara.
Luis Villasante Kortabitarte is geboren in Gernika in 1920, en hij overleed te Oñate op 2 december 2000. Hij woonde in de wijk Rentería van Gernika. Tijdens het bombardement was hij ter plaatse en kwam ongedeerd uit het bombardement. Zijn familiehuis werd vernield. Hij werd Franciscaan in 1945 en behaalde een doctoraatstitel in de Theologie. Hij was gedurende vele jaren professor in het seminarie van Arantzazu. Hij publiceerde veel artikelen en boeken. Vooral de collectie getiteld: Kristau fedearen sustraiak (De wortels van het christelijke geloof), valt op. De collectie bestaat uit 4 delen: Jainkoa (God) uit 1962, Jesukristo uit 1969, Eliza (de Kerk) uit 1984 en Kristau fedea (het christelijke geloof) (1986).
Hij investeerde ook in de Baskische literatuur met als resultaat zijn boek: Historia de la Literatura Vasca uit 1961.
Hij werd lid Real Academia de la Lengua Vasca (Euskaltzaindia) vanaf 1951 en president van de Academia van 1970 tot 1988. In 1968 nam hij deel aan het Congres van Arantzazu, samen met Koldo Mitxelena, Jose Luis Alvarez Enparanza Txillardegi, Gabriel Aresti, Jon Etxaide en Jon Mirande waarbij hij er met grote tact voor zorgde dat de weg naar de eenmaking van de Baskische taal (het Batua) werkelijkheid werd. Onder de invloed van Federico Krutwig, verdedigde hij in eerste instantie het klassieke labortano (het dialect van Labourd, Baskische provincie in Frankrijk) als model voor de eenmaking, maar naderhand werkte hij de eenmaking uit naar het model verdedigd door Koldo Mitxelena (het dialect uit Gipuzkoa). Hij wordt ook de Padre del euskera unificado, de vader van het één gemaakte Euskara of het Batua (bat is één in het Baskisch) genoemd.
Vanmorgen, 1 december 2007, om 09:00u werd in het stadje Capbreton (tweelingstadje van Hossegor) de Guardia Civil, Raúl Centero Pallón, neergeschoten. Zijn metgezel, de Guardia Civil, Fernando Trapero Blázquez, verkeert in kritieke toestand.
Beide werden ze onder vuur genomen toen ze op de parkeerplaats van een commercieel centrum naar hun wagen stapten.
De Inquisitie is wellicht geen exclusief fenomeen op het grondgebied van de Spaanse monarchen, het is wel diep gegrift in het wereldgeheugen. Iedereen weet waarover men spreekt: de fanatieke heksenjacht op ideeën die niet in overeenstemming zijn met de Spaanse staatsraison. Het is een schoolvoorbeeld van fundamentalisme en onverdraagzaamheid.
In de schaduw van het juk en de pijlen van het Franquisme, dat zichzelf definieert als zuigeling van de kruistocht (La Cruzada 1936-1939), werd de vernietiging van vrijmetselaars, communisten en separatisten ingezet.
In plaats van boeken, tijdschriften en propagandamateriaal op de brandstapel te gooien, wordt een veel subtielere aanpak gehanteerd: de vernietiging van het woord en de gedachte.
De vorser, Christiane Stallaert van het Centrum Interculturalisme, Migratie en Minderheden (OE) aan de Universiteit van Leuven, vergeleek in haar essay: Ni una gota de sangre impura. La España inquisitorial y la Alemania nazi cara a cara, de Inquisitie met Nazi-Duitsland.
De arrestaties van gisteren, 30 november 2007, doen mij aan die titel terugdenken. De moderne Spaanse Inquisitie begon in 1998 onder de hoede van de Alvas van de Partido Popular. Kranten en bedrijven werden gesloten, directeurs en werknemers werden gearresteerd. Wie onschuldig was (en wie was dat niet), legde onder mensonwaardige en brutale folteringen toch verklaringen af: zelfbeschuldiging om onder de helse pijnen uit te komen.
Tien jaar later zitten de Alvas van de socialistische partij, PSOE, al geruime tijd in spanning klaar om het vonnis te ondertekenen. De straf was toch al vooraf gekend. De verdediging werd genegeerd, bewijslast werd vervalst of onder foltering afgelegd. Barbertje moet en zal hangen. Triomf van de haat.
Meer dan 2 jaar na de start van het monsterproces 18/98 op 21 november 2005 is er nog altijd geen vonnis geveld. De sessies werden, na anderhalf jaar, op 14 maart 2007 beëindigd.
De uitspraak zou nu op 10 december 2007 bekend worden gemaakt, maar daar heeft het democratisch rechtsbestel niet op gewacht. Gisteren, 30 november 2007, heeft de Audiencia Nacional de opdracht gegeven om onmiddellijk 46 beklaagden te arresteren. Vanaf 14:00u in de namiddag ontplooide zich een weinig geziene politiemacht die aanstalten maakte voor de arrestaties. De broodschrijvers van nationale regimepers waren al op de hoogte gebracht. De beklaagde wisten pas hoe laat het was, bij hun aanhouding. De drogreden die wordt aangehaald is het risico op ontsnappen (alsof ze sinds maart daartoe geen kans kregen).
Rusland, berucht om de aanhouding van Kasparov (intussen terug vrij), is klein bier vergeleken met de walgelijke politieke en juridische schertsvertoning die in het land van sol en sangria wordt opgevoerd. Alle rechten van de verdediging werden tijdens het proces op de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional met de voeten getreden, maar daar hebben de democraten van de Partido Popular en de strijders voor rechtvaardigheid van de socialistische PSOE geen oren naar. Ze hebben hun politieke wil kunnen opleggen aan de justitiemarionetten die ze zelf benoemd hebben. Het gaat al lang niet meer om gerechtigheid, maar des te meer om politieke pogrom. De straffen die op 10 december zullen worden uitgesproken, laten weinig goeds voorspellen. Na de arrestatie van de volledige top van de politieke partij Batasuna, is het nu de beurt aan de overige nationalisten. De geest van dictator Franco is neergedaald over de bananenrepubliek, excuseer, sangriamonarchie, en de mentale genocide kende vandaag een hoogtepunt.
Na de terechte media-aandacht bij de aanhouding van Kasparov, vrees ik dat we nu tot Sint-Juttemis zullen moeten wachten om op onze zenders iets te vernemen. Waarom wonen de Basken toch niet in Amerika. De wereld, de nieuwswereld zou te klein zijn.
Alle Baskische politieke partijen hebben de arrestaties aangeklaagd, met uitzondering van uiteraard de ultras van de Partido Popular. Die laatste partij (PP) is al maanden in de weer om ook de politieke partij Acción Nacionalista Vasca te laten verbieden, en uiteraard alle leden in de cel te gooien. Als alle partijen, die hun ideologie niet volgen, zullen verboden zijn, hebben zij het alleenrecht en de heerschappij waar zo naar snakken. Dan krijgen alle kinderen die geboren worden eindelijk de voornaam, Franco.
Wat de reactie van de Baskische nationalisten hierop zal zijn, is afwachten. Op zondag, 2 december 2007, is er alvast een betoging voorzien om 12:00u op de Plaza Aita Donostia te Bilbao. Het motto van de manifestatie is: Por los derechos de Euskal Herria. Condiciones democráticas para todas las opciones políticas (Voor de rechten van Euskal Herria. Democratische voorwaarden voor alle politieke opties).
Het Gabinete de Prospección Sociológica de la Presidencia del Gobierno de Lakua para el Observatorio Vasco de la Juventud, een hele mondvol om een sociologisch onderzoek van de Baskische regering bij jongeren aan te duiden, heeft 2165 jongeren ondervraagd tussen de 5 en de 29 jaar. De zopas vrijgegeven resultaten zijn hoopgevend: 41% van de jongeren in Araba, Bizkaia en Gipuzkoa zouden in geval van een referendum voor onafhankelijkheid stemmen, 26% is tegen. De rest moet er nog eens over nadenken.
Een meerderheid van de jongeren is ervan overtuigd dat het Baskische volk het recht heeft over de eigen toekomst te beslissen, en menen dat er in een democratisch systeem plaats moet zijn voor alle mogelijke opties, ook onafhankelijkheid
Bovendien meent de meerderheid (78%) dat het Baskisch probleem een politiek probleem is en geen probleem van geweld.
Etxerat Naar huis! Voor Sara Fernández is het te laat
De eis om de Baskische politieke gevangenen dichter bij huis onder te brengen, klonk op 30 november 2006 nooit harder dan op die dag. In de Baskische hoofdstad Gasteiz herdacht de organisatie Etxerat, die zich het lot van de gevangenen aantrekt, Sara Fernández (zie bericht van gisteren: Gevangenenspreiding). De hulde gebeurde op een erg toepasselijke plek: vóór de partijzetel van de Socialistische Partij.
Op 29 november 2003 reed Sara Fernández, samen met Izaskun Urkijo, naar de gevangenis van Valdemoro (Madrid) om er een vriend te bezoeken voor een periode van 40 minuten! Onderweg raakten ze betrokken in een verkeersongeval en daarbij kwam Fernández om het leven terwijl Urkijo zwaar gewond raakte. Beiden werden ze het medeslachtoffer van de verschrikkelijke gevangenenspreiding die ingezet werd tijdens de regeerperiode van Felipe González en uitgetekend door de toenmalige minister van justitie,de Baskische Jood Enrique Múgica Herzog (en gesteund door de PNV).
De voorbije drie jaar kwamen, ten gevolge van de duizenden kilometers die ze week na week moeten afleggen, nog twee andere Basken om het leven: Leo Esteban en Karmele Solaguren. In 93 accidenten raakten 278 anderen betrokken. Enkel dit jaar raakten 43 personen betrokken in 20 verkeersongevallen toen ze op weg waren naar of terugkwamen van een gevangene.
Hun enige misdaad bestond erin dat ze een familielid of vriend in de gevangenis hadden zitten!
Itoiz, und kein ende Manifest van 29 november 2007
Elf ecologische collectieven hebben vandaag, 29 november 2007, een manifest voorgesteld waarin het leegpompen van het stuwmeer van Itoiz, het stilleggen van de aangroei van het meer van Yesa, een nieuwe hydrologische politiek en de invrijheidstelling, zonder voorwaarden, van het gevangen lid, Julio Villanueva, van Solidarios con Itoiz geëist worden.
De collectieven zijn: Amigos de la Tierra, Coagret, Ecologistas en Acción, Greenpeace, Gurelur, Lurra, Asamblea de Vecin@s Amenazad@s por Itoiz, Coordinadora de Itoiz, Iniciativa Ciudadana Yesa No Vida Sí, Nueva Cultura del Agua de Navarra en Soliari@s con Itoiz.
De tekst herinnert aan de oppositie die al van bij de start gevoerd werd, herinnert ook aan de gevolgen (1300 aardschokken van januari 2004 tot 29 november 2007), herinnert aan de dagelijkse angst en onzekerheid van de omwoners en herinnert aan de onzekerheid van de bewoners van Sangüesa/Zangotza, dichtbij het Pantano de Yesa, waarvan uitbreiding voorzien is.
Opnieuw een dodelijk ongeval van een relatie van een Baskische politieke gevangene: op 29 november 2003 komt Sara Fernandéz, vriendin van Iñaki Etxeberria, die in Madrid in de Valdemoro gevangenis zit, komt om het leven bij een auto-ongeluk. Izaskun Urkijo, de vriendin van Iker Zubia, die sinds zijn arrestatie in november 2001 in Valdemoro in voorarrest zit, raakt levensgevaarlijk gewond. Eind 2003 is dit al het 14de dodelijke slachtoffer. Een dag later werd Sara Fernandéz herdacht in Iruñea, maar de Spaanse politie verhinderde de 400 rouwende mensen om te demonstreren tegen de verspreidingspolitiek en opende het vuur op de demonstranten, die zich daarop moesten verspreidden.
Op 28 november 2000 levert Frankrijk de Etarra Carlos Almorza Arrieta Pedrito de Andoain uit aan Spanje. Hij zat 7 jaar in Franse cellen. Hij zou de leiding gehad hebben in de afpersingsketen van industriëlen om hun revolutionaire belastingen af te dragen aan de organisatie.
Hij wordt eerst overgebracht naar het Hooggerechtshof en later naar de gevangenis van Soto del Real. Frankrijk heeft enkele voorwaarden gesteld aan de uitlevering. Zo mag hij niet meer veroordeeld worden voor lidmaatschap, omdat hij daarvoor al veroordeeld werd en hij deze straf uitzat.
Op 2 juli 2003 wordt hij door de Audiencia Nacional in Spanje veroordeeld tot 11 jaar en 4 maanden. Aan u de keuze op basis waarvan hij veroordeeld werd.
Het EAE-ANV (Baskische nationalistische partij) onthult op 27 november 2002 een oroitarri, een monoliet, te Aritxulegi (Oiartzun) voor hun gevallen strijders.
Ze drukken zich duidelijk uit: Wij herdenken vóór de middag de slachtoffers van het Francoregime, en na de middag stellen we ons op tegen hun erfgenamen van de Partido Popular.
Aritxulegi is heel betekenisvol voor Acción Nacionalista Vasca, want op die plaats werd de eerste Gudari (Baskische soldaat) uit hun rangen, Txato Olabarri, door de opstandelingen van Franco neergeschoten.
Vlakbij vinden we ook het "Bosque de los Gudaris", het bos van de Basksiche soldaten, terug. Ieder jaar wordt er ter gelegenheid van de Gudari Eguna (dag van de B. Soldaat) een eik geplant voor elke Gudari die sinds Txabi Etxebarrieta (eerste slachtoffer binnen de ETA-rangen) is omgekomen.
De monoliet is al twee maal voorwerp geweest van vernieling. Waar de grafschenners te zoeken zijn, is niet moeilijk.
