ETA-communiqué
23 september 2006

Zaterdag, 23 september 2006, werd de “Gudari Eguna”, de dag van de Baskische Soldaat” gevierd. Het is eigenlijk geen viering, maar een herdenking van alle gudaris die in de strijd voor een onafhankelijk Euskal Herria hun bloed hebben gegeven. Dat zijn er intussen 218. Even in herinnering brengen dat we op 4 dagen verwijderd zijn van de 31^ste verjaardag van het fusilleren van Txiki en Otaegi (27 september 1975). De herdenking greep plaats op de Monte Aritxulegi bij het plaatsje Oiartzun in Gipuzkoa. Meer dan 1500 personen woonden de plechtigheid bij. Op een gegeven moment werden 218 Ikurriña’s in de grond geplant. Eén voorval echter haalde de wereldpers, nu ja de Belgische pers wist eens te meer noch van toeten, noch van blazen. Het was nochtans een voorval dat vrij ongewoon was, qua optreden en qua inhoud.

Op een bepaald ogenblik stapten 3 Etarras uit de bossen om een nieuw communiqué voor te lezen (vroeger werden alle communiqués via de krant Gara gestuurd), een communiqué dat blijft nazinderen. Na voorlezing werden een aantal schoten in de lucht gelost.

De boodschap

 “ETA wil bij dezen de meest intieme groet brengen aan alle strijders die jullie vandaag hier herdenken. Gudari Eguna is voor ons geen datum om achteruit te kijken. Integendeel, met het voorbeeld van onze strijdbroeders voor ogen en lerende uit de weg die zij gevolgd hebben, moet deze dag dienen tot de borgstelling van de strijd vandaag, maar ook van morgen. Moet deze dag dienen om de persoonlijke inzet ten voordele van Euskal Herria te versterken. De strijd ligt niet in het verleden, maar in het heden en in de toekomst. Als we zonder dralen, zonder opgeven de strijd voortzetten, zoals gudaris het voor ons deden, pas dan zullen wij een vrij volk zijn. Front vormen tegen de onderdrukking in Euskal Herria is een onvoorwaardelijke opgave om ons volk te doen overleven. Op deze aartsmoeilijke weg zal niemand ons geschenken doen. De opportuniteit om de vrijheid te verwerven ligt in het hart en de handen van ieder van ons. Laten wij bouwen aan de onafhankelijkheid van Euskal Herria door onze dagelijkse daden. Dat is nu precies de boodschap die ETA aan jullie allen wil bekendmaken: wij bevestigen de belofte dat wij onverminderd zullen verder strijden, met de wapens in de hand, tot Euskal Herria onafhankelijk en socialistisch is. Wij zijn bereid ons bloed te geven om dat te bereiken. En dat zullen wij bereiken!”

23-09-2007 om 08:46 geschreven door Natxo  

Baskische en Catalaanse Socialisten.
Een treffend onderscheid.
22 september 2004

In de Baskische krant Gara van 22 september 2004 staat een interessant artikel van Jon Gurutz Olascoaga, professor aan de Universiteit van Baskenland, maar zoals dat in Gara wel eens vaker voorkomt, mee ondertekend door Professor Baleren Bakaikoa (eveneens van de UPV) en de professoren Luis Bandrés, José Manuel Castells en Roldán Jimeno, professoren van de universiteit van Navarra (UPNA).

Het artikel werd geschreven naar aan leiding van de herhaalde vraag van de Baskische Socialisten PSE-EE om het autonomieplan van de Baskische Lehendakari Ibarretxe terug te trekken. De Catalaanse Socialisten echter regeren in een tripartiete met o.a. de linkse Republikeinen van Carod-Rovira en deze ERC gaat ondubbelzinnig voor de onafhankelijkheid van Catalonië om zich daarna als onafhankelijke staat op te werpen in de EU. Over dit plan zullen enkel de Catalanen, in een referendum, kunnen beslissen en niet “alle burgers van Spanje”. Ongeveer hetzelfde wil ook de PNV en zeker de bondgenoot, EA. De Baskische Socialisten pikken dit niet, terwijl de Catalaanse Socialisten eerder geneigd zijn mee te werken.

Vanwaar het onderscheid tussen de PSE (de Socialistische Partij van Euskadi) en de PSC (de Socialistische Partij van Catalonië)? Het grootste verschil tussen beide partijen is dat de Baskische PSE altijd een filiaal van de Spaanse Socialistische en Arbeiderspartij (PSOE) was, terwijl de Catalaanse PSC indertijd als onafhankelijke partij gesticht werd (door Joan Raventós). Omdat de Catalanen het been stijf hielden bij de pogingen om de PSC liefdevol op te nemen in de moederschoot van de PSOE, bleven ze wat ze nu zijn: Catalanen die de Catalaanse cultuur, de geschiedenis en de taal verdedigen en die taal ook consequent gebruiken in hun politiek discours. Dit gebeurt onder de leiding van de partijvoorzitter, Maragall, een beetje merkwaardig omdat hij er openlijk voor uitkomt dat hij “drinkt”. De PSC koos er ook steeds voor de immigranten in hun schoot op te nemen. (Binnen ETA was dezelfde discussie in de jaren 60 van korte duur: want hoewel immigranten meestal socialist waren, zijn ze vooral “anti-Franco” gezind en dus “de vijand van mijn vijand is mijn vriend.”)

De Baskische Socialisten zijn, op enkele uitzonderingen na, afkerig van een (zelfs eenvoudig) Baskisch gevoel, om nog maar te zwijgen van een nationalistisch gevoel. De partij werd in 1886 opgericht in Bilbao in de schoot van de Spaanse Socialistische Partij (PSOE) die in 1879 in Madrid het (rode) levenslicht zag. Steeds hebben ze zich verzet tegen elke eis voor Baskisch zelfbestuur. Hun aarzelende steun aan de Baskische taal kwam er enkel als een noodzakelijk kwaad. In Catalonië kan men zich niet voorstellen dat de Catalaanse Socialisten NIET aanwezig zouden zijn op een Catalaans feest. Op een feest ten voordele van de Baskische scholen (Ikastolas), een voetbalwedstrijd van de Baskische selectie of een wedstrijd van Bertsolaris (zingende improvisatoren) zal je zelfs met de hulp van een vergrootglas geen “Baskische” Socialist vinden. Voor de vorige Secretaris Generaal, Nicolas Redondo Terreros, was dit alles zelfs een “orgie van nationalisme”. Toen de Linkse Nationalisten van EE (Euskadiko Ezkerra), nochtans ontstaan uit een afgescheurde tak van ETA, tot de PSE-PSOE toetraden was er even hoop, maar al spoedig kregen ze in de spuitcabine eenzelfde kleurtje en bleven enkel nog de twee letters en het koppelteken in de partijnaam over! Ze deden zelfs geen poging om te beletten dat de PSE als een geile hond de PP ging volgen en bijvoorbeeld in de huidige Bestendige Deputatie van de provincie Araba een meerderheid sloot met de neo-fascisten van Aznar om de Baskische nationalisten buiten te houden. Hetzelfde gebeurde na de gemeenteraadsverkiezingen in Barakaldo en Andoain, beide broeinesten van Batasuna, maar die partij was intussen verboden. Als de Baskische onafhankelijkheid van de “Baskische” Socialisten moet afhangen komt ze er nooit…

Met dank aan W. Hensgen

22-09-2007 om 09:04 geschreven door Natxo  

Een verhelderend verkeersongeval
21 september 1983

Op 21 september 1983 raakten commissaris Julio Casal en ondercommissaris José Amedo (zie foto) betrokken in een verkeersongeval op de snelweg Bilbo-Behobia. De Ertzaintza vond in de wagen een aktetas boordevol documenten over de creatie en de structuur van GAL. Wegens "vertrouwelijk" en "staatgeheim" werd die vondst niet openbaar gemaakt, maar later zag "wat het daglicht schuwde" toch het daglicht.

GAL is een parapolitionele "groepering" die dood en vernieling zaaide in vooral Iparralde vanaf oktober 1983 tot juli 1987. De aanslagen stopten van zohaast Frankrijk nationalisten begon uit te leveren. In hun stichtingsverklaring poneerde GAL dat zij voor iedere aanslag van ETA een vergelding op het getouw zouden zetten tegen leden van de abertzalebeweging.
De hulp die het doodseskader kreeg van verscheidene staatsapparaten was totaal. Felipe González verklaarde: "Wij zullen de democratie verdedigen tot in de riolen". De hulp en de bescherming die de staat aan het doodseskader verleende, zijn geen losse beweringen.

Dit wordt duidelijk aan de hand van een persbericht verschenen verscheen in de krant "El Mundo" van 22 oktober 1985, waarin de woorden aangehaald worden van één van de stichters, Ricardo García Damborenea: "…Een politieke beslissing om te handelen tegen het terrorisme op Frans grondgebied. Om die acties te verbergen en de aandacht af te leiden, werd het letterwoord GAL gebruikt. Maar er werd geen strijdmacht, noch een speciaal organisme opgericht. Neen. Het is de Administratie van de Staat zelf, met de middelen en de mensen waarover zij beschikt, die handelt. Deze operaties zijn geheim omwille van, naast andere redenen, diplomatische vereisten. GAL is dus niet meer dan een schaduwgordijn die de echte acteurs verbergt. Een mise-en-scène van dit kaliber, die politie, Guardias Civiles, wapens, voertuigen, geld...in beweging brengt en die nood heeft aan effectieven en inlichtingen van de Ministeries van Binnenlandse Zaken en Defensie, moet van boven af geautoriseerd worden, vanaf het "Presidencia del Gobierno", voorzitterschap van de regering. GAL is geen groep, geen gewapende organisatie, maar "staatlui" (Ministerie van Binnenlandse Zaken) die strijden tegen ETA, of nog abstracter gezegd: een politieke beslissing..."   
 
GAL is dus de Spaanse Staat die aan terrorisme doet. Om me te vergewissing dat ik niet al te vlug conclusies trek, wil ik nog eens wijzen op de woorden van Luitenant-generaal van de Guardia Civil, José Antonio Sáenz de Santamaría, die zegt op 28 januari 1996: "Yo no separo los GAL de la lucha contraterrorista" (Ik zonder diegenen die tot GAL behoren niet uit van het contraterrorisme.).    

21-09-2007 om 21:42 geschreven door Natxo  

Het stuwmeer van Itoiz
20 september 2003

Op 20 september 2003 proberen actievoerders, in het dorp Artozki (Navarra), voor de vierde opeenvolgende dag te beletten dat het dorp met de grond gelijk gemaakt wordt ten gevolge van de bouw van de stuwdam van Itoiz. Ze krijgen te doen met een overmacht aan politiemannen en Guardia Civiles, maar houden nog even stand.

Als je bedenkt hoe de Basken aan hun “ETXEA” (huis) gehecht zijn, begrijp je pas welk drama hier gaande is. In de dorpen worden de mensen niet bij familienaam maar bij de naam van hun huis genoemd! Voeg daarbij de massa familienamen die beginnen met ETXE, ETSE of de oude vorm ECHE en alle afleidingen daarvan:

Etxeberria (van het nieuwe huis), Etxebeste (van het andere huis), Echamendi (van het huis op de berg), Echenagusi (van het huis van de baas).

Op 8 september 2007 onthulde de krant Gara volgend schrikbarend bericht:

“De ‘Coordinadora de Itoitz’ (actiegroep tegen de stuwdam) klaagt aan dat er zich sinds het begin van de werken al 1327 aardschokken, aardverschuivingen hebben voorgedaan, waarvan in de eerste 7 dagen van september alleen al 21. De Coordinadora vraagt dringend aan de Spaanse Minister van Milieu, Cristina Narbona, om het leegpompen van de stuwdam te verordenen, vooraleer er slachtoffers te betreuren vallen.”

20-09-2007 om 09:16 geschreven door Natxo  

Alde Hemendik
¡Que se vayan!
Oprotten

In de nacht van 19 september 2000 werden in de vallei van Sakana (Navarra) vier jongeren gearresteerd door de Guardia Civil, terwijl op hetzelfde ogenblik in zes dorpen van de vallei acht lokalen werden doorzocht, o.a. de Gaztetxes (jeugdhuizen) van Olatzi, Altsasu, Ziorda en Lakuntza. Eén van de arrestanten durfde achteraf te verklaren dat hij bij de “ondervraging” geslagen werd en de plastic zak over het hoofd getrokken kreeg. Werden er dan mensen vermoord? Werden er kinderen verkracht, werden er harddrugs verhandeld?          
Véél erger! De jongeren hadden een bulletin samengesteld onder de titel “Alde Hemendik” (Oprotten) waarin ze de pesterijen van de Guardia Civil op een rijtje hadden gezet, o.a. de vele controles van auto’s. De ooit zo democratische, linkse krant El País had getiteld dat radicale jongeren een bulletin hadden opgesteld met gegevens die konden dienen om de Guardia Civil aan te vallen in Navarra! De rechter had daarop besloten de verantwoordelijken, eens geïdentificeerd, te beschuldigen van “medewerking aan gewapende bende”! Er werden straffen van zes jaar geëist. Dit alles katalyseerde in het initiatief “Utzi bakean Sakana” (Laat Sakana met rust). Drie maanden na de arrestatie werden de jongeren voorlopig vrijgelaten en nog een paar weken later sprak het Hooggerechtshof hen vrij... (De “plastic zak” heeft echter zijn sporen nagelaten en de namen in de krant ook…)

Met dank aan W. Hensgen

19-09-2007 om 08:49 geschreven door Natxo  

Udalbiltza
18 september 1999

Op 18 september 1999 stichten 1.778 nationalistische burgemeesters en gemeenteraadsleden uit Baskenland (Zuid en Noord) en uit Navarra een “Assemblee van Baskische Gekozenen”, genaamd: “Udalbiltza”, met de bedoeling in de drie territoria de idee van een “Baskische Natie” te versterken. 2.460 gemeenteraadsleden hadden toegezegd (hetzij 682 méér). Toch gaat het om een meerderheid van 56,5 %, maar de burgemeesters van de grote steden zijn er niet bij. Het is een oeroude Baskische traditie dat de basis regeert (onder een boom, de eik van Gernika).

18-09-2007 om 08:56 geschreven door Natxo  

Operatie Mengele
“El Mundo”
17 september 1996

Als gevolg van publicaties in de krant "El Mundo" op 17 september 1996, werd één van de chefs van Spaanse geheime dienst, luitenant-generaal Javier Calderón in beschuldiging gesteld.
De aanklacht luidde: de ontvoering van drie personen met het oogmerk een krachtige drug op hen uit te testen, die later zou gebruikt worden tegen ETA. Eén van hen is door de tests gestorven.
De feiten gaan terug naar juni 1988. CESID had een plan opgesteld om “Josu Ternera” te ontvoeren. Dat plan kreeg de naam: “Aneto-Esfera-Shuto”. Het mislukte omdat tijdens de voorbereidingen “Josu Ternera” opgepakt werd door de Franse politie. Angstwekkend was echter het feit dat tijdens de voorbereiding ook een drugexperiment (Operatie Mengele) werd uitgevoerd met een narcotische cocktail op basis van een substantie die gebruikt wordt bij anesthesie: Pentothal. Dit experiment werd toegepast op 3 personen: twee drugsverslaafden en een bedelaar. De drugsverslaafden werden opgepakt in de Madrileense wijk Malasaña. De bedelaar, van Noordafrikaanse afkomst, was de enige die gedrogeerd werd en als gevolg hiervan overleed.

De opdracht voor de ontvoeringen werd opgedragen aan 5 agenten, maar Calderón weigerde hun namen bekend te maken en gaf alleen pseudoniemen: Don Emilio, Losada, Porto, Zarca en Ureña. Calderón steunde zich hierbij op het volgende: “De identiteit van de agenten wordt beschermd door de wet (LEY 9/1968) op de officiële geheimen”.

Op dat moment, onder de regering van de PSOE, waren de twee hoogst verantwoordelijken voor de CESID, generaal Emilio Alonso Manglano en tweede in rij, generaal Javier Calderón.

17-09-2007 om 07:56 geschreven door Natxo  

Economische wurging
16 september 2004

Op 16 september 2004 verhoogde de rechtbank van Pau (in Béarn, waartoe juridisch ook Baskenland hoort) de sanctie tegen 63 “Demo’s” (Demokrazia Euskal Herriarentzat), Baskische nationalisten uit het Noorden, die op een vredelievende (en doorgaans ludieke manier) acties voeren ter verdediging van de Baskische taal.

Bijna dagelijks proberen ze met ludieke acties de belangrijkste eisen van de Baskische publieke opinie te realiseren: het officialiseren van het Baskisch, de oprichting van Baskische sportselecties, het recht op zelfbeschikking voor Baskenland, het Baskische departement in Iparralde, rechten voor de politieke gevangenen, enz. De boodschap wordt echter niet altijd begrepen door de autoriteiten die reageren met middelen die hun eigen zijn (justitie, politie, ...).

Zo hadden zij een “Mus”-tornooi (Baskisch kaartspel) gehouden op de treinsporen tussen Baiona en Hendaia. Zo zorgden zij er voor dat de spoorweg gedurende 2 uren niet kon gebruikt worden. Op een vorige zitting spraken alle 63 “terroristen” enkel Baskisch, waarop de Rechter de tolk verbood de woorden van de “Franse” staatsburgers te vertalen. Daarop werd de zaal met geweld ontruimd, waarna 5 actievoerders naar het ziekenhuis dienden gebracht. De straf werd toen op 300 euro’s bepaald voor studenten en werklozen en 400 euro’s voor de anderen. Daarbij kwamen nog eens 9.300 euro’s als schadevergoeding en 1.200 euro’s aan proceskosten.
Op de zitting van vandaag voegde de rechter voor elke “Demo” nog eens 300 euro’s toe plus 120 euro’s gerechtskosten. Gorka Torre (zie foto), woordvoerder van het collectief “Demo” zei dat nu duidelijk was welke strategie de Franse Staat had tegen de Baskische eis voor tweetaligheid: de actievoerders economisch te wurgen.

16-09-2007 om 10:37 geschreven door Natxo  

Arrestatie
“Iñaki de Renteria”
15 september 2000

Iratxe Sorzabal
14 september 2001

Op 14 september 2001 ordonneerde magistraat Ismael Moreno de vrijlating van Iratxe Sorzabal, die 5 maanden geleden vóór hem verscheen met duidelijke sporen van de foltering die ze moest ondergaan in handen van de Guardia Civil. (Zo kreeg ze elektroden op de tepels geplaatst!) Volgens informatie aan de familie had de rechter nu de beschuldiging van “lidmaatschap van gewapende bende” laten vallen. Tja!

14-09-2007 om 09:11 geschreven door Natxo  

Donostia valt
13 september 1936

Vanaf 17 augustus 1936 hadden de oorlogsschepen "España", "Almirante Cervera" en "Velasco" de steden San Sebastián (Donostia) en Irún gebombardeerd, bijgestaan door luchtaanvallen van de Italiaanse "Capronis". Op 26 augustus werd de definitieve aanval, van op land, ingezet tegen Irún, en dit werd in het voordeel van de opstandelingen beslecht op 2 september 1936. Twee weken later, op 13 september 1936 viel Donostia. De verovering van Gipuzkoa had de bevoorradingsroute voor de Basken met Frankrijk afgesneden. Het front stabiliseerde en ongeveer 50.000 mensen namen de vlucht naar Bizkaia. De repressie was gestart. Hoewel de opstand in het teken van het "kruis" stond (kardinaal Gomá had de opstandige troepen gezegend en de opstand "La Cruzada", de kruistocht, genoemd) werden onmiddellijk na de verovering van Gipuzkoa, naast zovele anderen, 14 priesters (uiteraard Basken) tegen de muur gezet (eufemisme voor gefusilleerd).

13-09-2007 om 09:17 geschreven door Natxo  

Rafa Diez, vakbondsleider
VRIJ (voorlopig)
12 september 2005

Hoewel Rafa Diez, de vakbondsleider van LAB, (samen met Eli Zubiaga) beschuldigd werden van lidmaatschap van ETA kwamen op 12 september 2005 vrij “bij gebrek aan bewijzen”. “Voorlopig vrij” zoals dat voor vrijwel alle Basken het geval is. De beschuldiging was zo zwak dat de rechter niet eens vragen had gesteld! Zelfs de Openbare Aanklager, Juan Moral, had geen enkele vraag gesteld! Wel waren er vragen gesteld door Rodríguez Segura, de advocaat van AVT-Slachtoffers van het Terrorisme, maar er werd geen antwoord op gegeven.

Rafa Diez verklaarde aan de verzamelde pers: “Ze kunnen ons niet onder verdenking blijven houden omwille van onze ideeën. Deze politieke jacht moet stoppen. Wij moeten ons bij het Hooggerechtshof melden omwille van onze politieke activiteit en onze ideeën, om ons politiek project te verdedigen. Dit moeten we blijven aanklagen. De Spaanse justitie in het algemeen en het Hooggerechtshof in het bijzonder, leven van de politieke beslissingen. ”

Zubiaga moet zich elke 1^ste en 15^de van de maand melden op de rechtbank die het dichtst bij zijn woonplaats ligt. Verder mag hij de Spaanse Staat niet verlaten.

Alles draait om een telefoongesprek tussen Díez en de ondernemer Antxon Lafont, aangaande het op het getouw zetten van een kiesplatform (Aukera Guztiak) dat de stemmen van de Batasuna-kiezers zou verzamelen, maar dat later buiten de wet gesteld werd. Zubiaga werd gearresteerd omdat hij tijdens een gevangenenbezoek over “open lijsten” had gesproken.

De vice-secretaresse van LAB, Ainhoa Etxaide, vraagt aan president Zapatero: “of het Hooggerechtshof de voornaamste acteur zal blijven bij de beslissingen die hij gaat nemen inzake Baskenland. De nationalistische vakbond moet uitleg gaan geven over zijn politieke en syndicale activiteit, omdat dit past in het criminaliseringproces van het linkse nationalisme. Dit zijn strategieën uit het verleden.”

12-09-2007 om 08:39 geschreven door Natxo  

Wij hebben hem belet zichzelf te kwetsen

Zoals te lezen was in het artikel van 6 september 2007 verscheen Unai Romano op 11 september 2001, “incomunicado” (zonder bijstand van een vertrouwensadvocaat), voor rechter Guillermo Ruiz Polanco. Met een steunkraag om, twee blauwe ogen, de oogbollen met bloed doorlopen (waardoor hij gedurende drie dagen niets had kunnen zien!), en duidelijke sporen van vele slagen had hij heel even aan zijn advocaat kunnen vertellen over zijn behandeling bij de ondervraging door de Guardia Civil (“plastic zak”, elektroden aan de testikels en achter de oren, aankondiging “dat moeder zou overleden zijn”). Rechter Ruiz Polanco wilde niet naar hem luisteren en gaf zelfs als antwoord “dat zeggen ze allemaal”. Om Romano (en zijn lichamelijke toestand) voor de buitenwereld af te zonderen, werd een hele vleugel van het Hooggerechtshof voorbehouden. De pers (de objectieve pers uiteraard) mocht absoluut niet zien hoe hij was toegetakeld. Hij kreeg een trui over het hoofd toen hij binnengeleid werd. Fysiek gedeprimeerd en psychologisch erg aangeslagen (door het verloren zicht) zocht hij een uitweg door zichzelf de polsen te kwetsen, eerst met de nagels daarna met de tanden. Toen hij op de grond lag en niet meer reageerde op de bevelen van de Guardia Civil brachten ze hem naar een dokter met de mededeling dat hij zelfmoord had willen plegen. De Guardia Civiles verklaarden dat ze gehoord hadden hoe hij zelf met het hoofd tegen de muur had gebotst. Daarop hadden ze hem een deken omgedaan om te beletten dat hij zichzelf open wonden zou toebrengen en botten zou breken.

Daarop werd hij overgebracht naar Soto del Real.

11-09-2007 om 08:50 geschreven door Natxo  

Mislukte aanslag

Gisterenavond, 9 september 2007 om 23:30u, werd een kleine ontploffing waargenomen in een wagen die geparkeerd stond aan de delegatie van het Ministerie van Landsverdediging te Logroño. ETA had een bomauto geplaatst, maar alleen de ontsteker is ontploft. “Tedax”, de ontmijningsdienst heeft tot vanmorgen 07:30u gewerkt om verder onheil te vermijden. De wagen was geladen met 80 kg explosieven.

Het is geen toeval dat de mislukte aanslag samenvalt met het communiqué dat gisteren door ETA verspreid werd.

10-09-2007 om 08:48 geschreven door Natxo  

Dolores González Katarain
“Yoyes”
+10 september 1986

Op 10 september 1986 wandelde Dolores González Katarain “Yoyes” met haar zoontje Akaitz door het feestvierende Ordizia. Een paar schoten weerklonken en Yoyes was niet meer. Volgens de processen-verbaal opgesteld t.b.v. het proces werd Antonio López Ruiz “Kubati” aangewezen als dader en Francisco Mujika Garmendia “Pakito” als opdrachtgever.

Dolores González Katarain, “Yoyes” werd geboren in Ordizia op 14 mei 1954. Zij werd beroemd omdat zij de eerste vrouwelijke dirigente van ETA werd en één van meest gezochte Etarras.

Yoyes trad toe tot ETA in de jaren 70. Na de moord in 1978 op José Miguel Beñarán Ordeña “Argala”, door de doodseskaders van het BVE- Batallón Vasco Español, nam zij langzamerhand afstand zijn erfenis: "la línea dura", de harde lijn. Zij verliet ETA in 1980 en ging in ballingschap naar Mexico, waar zij werkzaam was voor de UNO. Op 17 oktober 1985, toen er geen enkele klacht meer tegen haar liep, overwoog zij om naar Euskadi terug te keren. Het is tot op vandaag nog niet helemaal duidelijk waarom Yoyes wilde terugkeren. Bepaalde bronnen spreken van een pact met Txomin Iturbe. Ik wil daarover niet verder uitweiden, omdat deze zaak heel duister is en het niet eens zeker is of dit waarheidsgetrouw is. Wat wel vaststaat, is dat zij ingegaan is op de mogelijkheden van het “Plan de Reinserción Social” (spijtoptanten kregen een soort amnestie). Dat was voor veel nationalisten een stap te ver en ze werd openlijk beschuldigd van verraad (Yoyes traidora, Chivita arrepentida).               

En wat zei ETA zelf hierover?

“…De zaak Yoyes is illustratief. Terwijl de hachelijke situatie van de vluchtelingen stilaan de pijngrens overschrijdt, terwijl de levenomstandigheden in Iparralde onhoudbaar worden, terwijl GAL frequent onze beste militanten uitmoordt, terwijl arrestaties aan de lopende band gebeuren, terwijl deportaties en uitlevering aan het vijandige Spanje schering en inslag zijn, besluit Yoyes, die een goedbetaald burgerlijk leven leidt in Mexico en een wettelijke verblijfsplaats heeft, in te gaan op het vernederende plan van Barrionuevo.                  
Het contrast tussen haar persoonlijke situatie en de rest van de vluchtelingen toont duidelijk haar positie tegenover haar vroegere strijdmakkers aan en haar voorkeur voor de Spaanse machthebbers. Iedereen heeft het recht vrijwillig de organisatie te verlaten, zonder probleem, de enige voorwaarde is dat er niet samengeheuld wordt met de bezetter. Haar houding getuigt van een bewust misprijzen voor hen, in ballingschap, die meer dan ooit en heviger dan ooit moeten lijden…”

Uittreksel uit: “Zutabe”, nr. 44, november 1986. Opgesteld door “Colectivos Presos de ETA”.

10-09-2007 om 08:27 geschreven door Natxo  

Is het offensief van de regering ingezet?

De confrontatie tussen de regering en ETA groeit stilaan naar een hoogtepunt. De veiligheidsdiensten zijn in het offensief getreden en de enige bedoeling van de regering is alleen nog de gewapende organisatie op te rollen (sinds het einde van het staakt-het-vuren op 6 juni 2007 zijn al 26 Etarras gearresteerd). Het definitieve einde zouden ze willen bereiken vóór maart 2008 (algemene verkiezingen). De vredesgesprekken zijn verder af dan ooit. De indruk wordt gewekt dat niet alleen de gewapende organisatie wordt aangepakt, maar ook het politieke apparaat (arrestatie Arnaldo Otegi, aantijgingen tegen ANV en alles verbieden wat de abertzalebeweging wil inrichten.) Omdat ETA nog geen communiqué heeft verspreid, gaat de regering er van uit dat het de organisatie ontbreekt aan een project.            
Ik wil er op wijzen dat gedurende de voorbije 40 jaar dit al de honderdste en zoveelste aankondiging is van het verdwijnen van ETA. Nog altijd worden geen lessen uit het verleden getrokken. En ik denk dat de regering van de PSOE zich schromelijk misrekent.

Nog maar pas had de regering haar offensief bekend gemaakt of ETA kwam op de proppen met een communiqué. Ze eisten een paar kleine aanslagen op (een bestelwagen ontploft, een klein bommetje (grote voetzoeker) bij de doortocht van de Ronde van Frankrijk, een paar kleine bommetjes op autosnelwegen bij de vakantieterugkeer en de grotere aanslag op de kazerne in Durango). Maar van grotere betekenis zijn de uitspraken dat de regering het conflict niet wil oplossen en alleen zoekt naar de totale vernietiging van ETA, dat ETA ongestoord verder gaat met de strijd tot het doel bereikt is. En dat doel is: de verdediging van Euskal Herria met de wapens tot alle projecten (gevangenen dichter bij huis, beslissingsrecht, Navarra bij de Baskische Autonome Gemeenschap, zelfbeschikking, enz…) onder democratische voorwaarden tot stand zijn gekomen.

09-09-2007 om 10:30 geschreven door Natxo  

Eugenio Irastorza
VRIJ
9 september 2003

Op 9 september 2003 kwam Eugenio Irastorza uit Ordizia vrij. Hij zat 23 jaar in Spaanse cellen en was op dat moment de Baskische politieke gevangene met de meeste “dienstjaren”. Toen Tejero met getrokken revolver het Spaanse Congres binnendrong en met een “Zitten, klootzakken!” de hele Spaanse volksvertegenwoordiging als bange broekschijters onder hun banken deed verdwijnen, zat Irastorza al een jaar vast!

Als bijkomende straf, voor zowel zichzelf als voor zijn familie, verbleef Irastorza sinds 1989 in het Zuiderse Andalucía! De familie gaf op deze manier een fortuin uit aan reiskosten. Voeg daarbij de kleine en grote pesterijen van de Guardia Civil (buiten de gevangenis) en van de bewakers (binnen). Eén voorbeeld:

Ergens in augustus 1996 werd Eugenio Irastorza aangevallen door een talrijke groep functionarissen in de gevangenis Jaén II, terwijl hij zat te wachten om toegelaten te worden in de bezoekersruimte van de gevangenis, om zijn bezoekende familieleden te ontmoeten.

De agressie was begonnen toen hij zijn cel verliet om zich naar de bezoekersruimte te gaan. Een cipier, een zekere Francisco, deed teken dat hij hem de hals zou oversnijden als hij het waagde zijn cel te verlaten. Eugenio Irastorza, die op zijn rechten stond, werd in een kamer gesleurd door 2 cipiers en afgeranseld. Onmiddellijk snelden talrijke cipiers toe, niet om hem te ontzetten, maar om hun sadisme bot te doen vieren. Onder hen een zekere Camilo en de chef van de afdeling Manuel (beter gekend als “Chuck Norris”). Hij werd naar een isoleercel gesleurd, moest zich volledig uitkleden en werd verder afgetuigd.

Aan de familie werd meegedeeld dat hij in afzondering zat wegens slecht gedrag en dat het bezoek niet meer kon doorgaan (de familie had een reis ondernomen van meer dan 1000 km, enkel.)

De klacht die Eugenio Irastorza indiende, werd door de magistraat van de “Vigilancia Penitenciaria de Granada”, Maria del Carmen Navajas Rojas, gearchiveerd. En op 14 oktober 1996 spande zij zelf een rechtzaak tegen hem in wegens valse verklaringen.

09-09-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

Beschuldigingen moesten nog uitgevonden worden!

Op 8 september 2005 staat in de krant “Gara” te lezen: tussen februari 2003 en juli 2005 werden in Baskenland, aan beide zijden van de “Staatsgrens” méér dan 116 personen gearresteerd op beschuldiging van … Dat diende nog uitgevonden te worden, of zou wel vanzelf komen na een dagenlange “ondervraging” (foltering) in isolement.

De eerste arrestatiegolf vond plaats op 19 en 20 februari 2003. Op 1 april 2003 waren er opnieuw 9 arrestaties. Later werd gezegd dat het om “preventieve arrestaties” ging die gericht waren tegen “het apparaat van ledenwerving van ETA”.            
Toenmalig PP-minister van Binnenlandse Zaken, Mariano Rajoy (zie foto), verklaarde doodleuk: “We hebben 35 personen aangehouden en nu zullen we in de commissariaten nagaan waarvan we ze kunnen beschuldigen.” (Rajoy weet al jaren niet meer wat “blozen van schaamte” is.) Het was duidelijk dat de paranoia van “Allemaal van ETA” hier toch wel buitensporige vormen had aangenomen. Méér dan verdacht was het feit dat bij elke arrestatie, in die periode van méér dan 2 jaar, gezegd werd dat de arrestaties een gevolg waren van de documenten die aangetroffen werden bij de arrestatie van Ibón Fernández de Iradi “Súsper”. Al snel werd dit gewoon “namen gevonden op de lijsten van Súsper”. Als dit waar was, waarom hadden ze de personen op die “lijsten” dan niet meteen opgepakt? Het persagentschap Efe, dat Spaanse Juridische bronnen citeerde, wist te melden dat “sommige arrestanten tot op heden nog niet door ETA gecontacteerd werden.” (Een lege doos!) Minister Acebes van Binnenlandse Zaken wist te raaskallen dat “een harde slag was toegebracht aan de poging om de terroristische bende te reconstrueren.” (Nóg een lege doos!) Miguel Sanz, de Zonnekoning van Navarra bestempelde de arrestanten al meteen als “criminelen”! Uiteindelijk bleven er 70 aangehouden en daarvan zitten er nu nog 36 vast. Voor de in vrijheidstelling incasseerde de Spaanse Staat een bedrag van méér dan een miljoen euro aan borgsommen! Zo wordt dit Volk elke dag bestolen!    
De meeste arrestanten dienden een klacht in omdat ze gefolterd waren: de plastic zak over het hoofd, seksuele bedreigingen, slagen op het hoofd, stroomstoten aan de testikels en zelfs schijnexecuties. Tegen Unai Berrostegieta werd een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd omdat hij “documenten” zou hebben in verband met de jongerenorganisatie Segi die verboden was. Berrostegieta werd op 15 april 2006 aangehouden in Noord-Baskenland en meteen aan Spanje uitgeleverd: De eerste toepassing van de “Euro-orden”, het Europese aanhoudingsbevel (en waarbij indertijd slechts één volksvertegenwoordiger, Geert Bourgeois, tegenstemde).

08-09-2007 om 08:57 geschreven door Natxo  

"Fascista", "enano mental", "cabrón", "borracho", "parásito", "cerdo".
“fascist”, “mentale dwerg”, “smeerlap”, “dronkaard”, “parasiet”, “zwijn”
7 september 2006

 Op 7 september 2006 verscheen Iñaki Bilbao Goikoetxea “Basur”, van het ETA-commando “Bakartxo”, voor het Hooggerechtshof in Madrid en hij zorgde voor een optreden dat zelfs het nieuws op TVE haalde. Omdat hij al eerder voor tumult zorgde, was hij in een glazen kooi ondergebracht. Hij sloeg er zo hard tegen dat gevreesd werd dat het glas zou breken. Daarbij riep hij procureur Alfonso Guevara toe: “Ik ga je nog een keer zeven kogels verkopen, zoals ik je al eerder beloofde. Strontfascist, txakurra (hond), lafaard, smeerlap, parasiet! Ik stroop je het vel af! Ik blijf verder doen in de gewapende strijd, tot Euskal Herria vrij en onafhankelijk zal zijn. Tot ik sterf of tot ze me doden. Ik wil nu weg uit deze zaal, want ik erken dit tribunaal niet.”

Intussen werd Bilbao geboeid, maar toen daarna Baltasar Garzón nog tegen hem kwam getuigen, was het hek helemaal van de dam: “Jou zal ik nooit vergeten, fascist! Ik denk dat ik ga doen wat ik je beloofde, klootzak! Kijk me aan! En nu open je een nieuw onderzoek tegen me!”

Iñaki Bilbao zal wel nooit voor een amnestiewet in aanmerking komen.

Vídeo

07-09-2007 om 09:00 geschreven door Natxo  

Unai Romano
6 september 2001
Zijn getuigenis

Op 6 september 2001 werd Unai Romano om 4 uur 's morgens van zijn bed gelicht door leden van de Guardia Civil.  Ze zegden meteen dat hij beschuldigd werd van "collaboratie met gewapende bende". Guardias in burger vielen het huis binnen, deden Unai Romano de boeien om en verklaarden dat ze de flat gingen doorzoeken. Dit gebeurde blad per blad, boek per boek en duurde eeuwig tot op een bepaald ogenblik de overste zei dat ze wat moesten opschieten.

"Mijn hoofd werd bedekt en in de auto, die me meenam naar een onbekende plaats, werd geen woord gezegd en moest ik gedurende de hele rit met het hoofd tussen de knieën blijven zitten. Bij het verlaten van de auto werd ik niet gewaarschuwd dat er enkele trappen waren zodat ik viel. Ik werd naar een cel gebracht en kreeg een bivakmuts over het hoofd. Toen ik zei dat ik ademhalingsproblemen had, zei de Guardia Civil die me moest bewaken dat ik geen recht had op ademen. Het traject naar Madrid werd ongeboeid en aan erg grote snelheid afgelegd. Ginder kreeg ik vier belangrijke raadgevingen:

§        hen gehoorzamen

§        de ogen gesloten houden

§        hen niet aankijken

§        als ik een andere gevangene tegenkwam, hem niet aankijken.

In de cel moest ik blijven staan. Bij aanvang van de ondervragingen werd gevraagd medewerking te verlenen en intussen kreeg ik voortdurend slagen op het hoofd met stokken die in tape of schuim waren gewikkeld. Ze beantwoorden zelf een aantal vragen. 'Ja, ik kende dinges wél.' 'Ja, ik kende die en die wél.' 'Ik heb wél die bomauto geparkeerd.' 'Ik heb wél op die en die geschoten.' Bij elk ontkennend antwoord kreeg ik een aantal stokslagen en werden de vragen opnieuw gesteld. Als ik groggy was, werd er gevraagd naar mijn vriendenkring, familieleden, bars die ik bezocht in Vitoria, de Ikastolas, mijn politieke activiteiten, etc.… Ik had de ogen bedekt met een soort masker en daar over heen droeg ik nog een bivakmuts.  De ondervragingen werden steeds erger en ik kreeg op een bepaald ogenblik zelfs een drietal bivakmutsen over elkaar waardoor ik enorm zweette. De slagen werden er een beetje door gesmoord, maar ze bleven verschrikkelijk . Tot ongeveer acht keer toe kreeg ik de plastic zak over het hoofd. Ik moest kniebuigingen maken tot de totale uitputting . Ik was doornat van het zweet. Ik hoorde voortdurend pijnkreten van andere mensen.  In een ander vertrek werd ik bij een vrouw gebracht die me haar carnet van rechtsdokter toonde.  Ze vroeg me wat ze met me gedaan hadden en vertelde haar van de slagen en van mijn onregelmatige hartslag. Terug bij de ondervragers kreeg ik meteen een twintigtal stokslagen.  Ze schreeuwden als gekken, werden steeds agressiever en stelden steeds dezelfde vragen met steeds dezelfde gevolgen. Omdat ik niet bekende wat zij graag wilden horen, zou het me 'hoerenzoon die ik was' vergaan zoals 'met die LASA!’ (dood gefolterd!) Ze begonnen elkaar af te lossen en ik kreeg stroomstoten aan de genitaliën, aan de oren, de penis, kreeg de plastic zak over het hoofd, slagen… Daarop begonnen ze te dreigen door te zeggen dat mijn vriendin en mijn broer onderweg waren en dat die de dubbele portie zouden krijgen. Toen vertelden ze dat mijn moeder gearresteerd was en dat ze haar met een koord rond de voeten in het stuwmeer bij Vitoria in het water lieten zakken. Het leek dat één van hen belde met de collega's die aan het stuwmeer bezig waren en nadat die plots iets schreeuwde zwegen ze allemaal. Toen zegden ze me dat mijn moeder overleden was. Ze brachten me weg en lieten me een uur alleen. Ik werd hysterisch. Mijn hoofd leek te gaan ontploffen en ik begon mijn polsen door te bijten.  Toen ze dat merkten werd ik opnieuw naar de dokter gebracht. Die schrok erg en vroeg hoe het met me ging. Het was 7 september, 10 uur in de morgen.  

Ze wilden me naar een militair hospitaal brengen, maar de gerechtsdokter bekwam dat ik naar een universitair ziekenhuis kon. Daar werd ik in een rolstoel gezet en werden mijn polsen verzorgd. De gerechtsdokter kwam me even later zeggen dat mijn moeder helemaal niet dood was. Hun enige zorg was te weten of ik een schedelbreuk had.  Verder onderzoek wees uit dat dit niet het geval was. De pijn was echter onhoudbaar, maar ze wilden me geen pijnstiller geven vooraleer alle onderzoeken achter de rug waren. De arts stelde zich in contact met de rechter om te verkrijgen dat ik in het ziekenhuis kon blijven. Ik had een spiercontractuur en een zwelling in de nek. Omdat mijn nek helemaal gekwetst was, kon mij de noodzakelijke neksteun niet meteen aangebracht worden.  Mijn oor was door het gebruik van de elektroden verbrand.    

Mijn hele hoofd was paars en blauw en mijn ogen zwart van het geronnen bloed.

De oogspecialist onderzocht me omdat ik mijn ogen niet meer open kreeg. Ik zag niets. Terug in het commissariaat vroeg de gerechtsarts een zetel, maar ik kreeg er een zonder armleuningen. Hoewel het 18.00 uur was kreeg ik mijn ontbijt: twee potjes yoghurt en een broodje. De yoghurt moest me door de dokter gevoerd worden, de sandwich kon ik niet kauwen. Twee Guardias Civiles kwamen me voortdurend uitlachen, waarbij ze zegden dat ik een monster was, een varken en meer van dergelijke dingen. Ik kreeg regelmatig ijs tegen de pijn. Iemand wilde me een soort slaapmiddel geven en een klein slokje ervan maakte me erg slaperig. Na een uur moest ik in een auto plaatsnemen. De tocht door de stad, met de sirenes in werking, was vreselijk: optrekken, bruusk remmen, zigzag rijden, zodat ik mijn hoofd niet steeds tegen de ruit kon steunen. Er werd ergens uitgestapt waar foto's en vingerafdrukken genomen werden. Ik zag nog steeds niets. Terug in de cel kreeg ik een hulpje, een Colombiaan die me bijstond bij alles. Het lukte me enkele uren te slapen. 's Morgens vertelde de Colombiaan me dat enkel het puntje van mijn neus en mijn lippen een normale kleur hadden. Ik zat in de infirmerie van Soto del Real in een geïsoleerde afdeling. Ik was dus "incommunicado" en de Colombiaan moest weg.  Ik moest op de tast naar het toilet, naar de  douche, gaan eten, gaan slapen.

Op zondag 9 september begon ik tegen de avond weer enigszins te zien. Maar ik mócht nog niemand zien (of niemand mocht mij zien?) Een gerechtsdokter kwam me onderzoeken en hij zei me dat ik enigszins geschikt was om voor de rechter te verschijnen. 

Op 11 september werd ik om 7 uur gewekt. Ik viel opnieuw in handen van de Guardias die me naar het Hooggerechtshof moesten brengen. Omdat mijn polsen gekwetst waren, vroeg ik om niet geboeid te worden maar daarvoor had ik geen medisch getuigschrift… De reis was erg zwaar omdat ik nog steeds ziek was. Terwijl ze mijn "rechten" voorlazen, werd ik uitgelachen met hoe ik eruitzag. Bij de tocht naar het bureau van rechter Guillermo Ruiz Polanco kreeg ik een kap over het hoofd zodat ik niemand kon zien (maar ook niet gezien kon worden…) Ik ontkende alle beschuldigingen. Toen hij me vroeg of ik er nog iets aan toe te voegen had, vertelde ik over de behandeling die ik had moeten ondergaan. Na een halve minuut onderbrak de onderzoeksrechter me en zei dat hij al jaren met de Guardia Civil werkte en dat vele arrestanten zegden gefolterd te zijn, maar dat hij me niet geloofde en dat dit niet de plaats en het ogenblik was voor dergelijke verklaringen. Met een politiecamionette werd ik opnieuw naar de gevangenis overgebracht. Ik vroeg te mogen bellen, omdat ik nu niet meer in afzondering was, maar ze zegden daarvan nog geen bevestiging gekregen te hebben… Op 18 september leek ik eindelijk toonbaar en werd ik overgebracht naar een normale gevangenismodule.

Ik vergat nog te vertellen dat ik tijdens de ondervragingen bijna steeds naakt was."

06-09-2007 om 08:50 geschreven door Natxo