Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
09-09-2007
Doodgeboren kind?
Is het offensief van de regering ingezet?
De confrontatie tussen de regering en ETA groeit stilaan naar een hoogtepunt. De veiligheidsdiensten zijn in het offensief getreden en de enige bedoeling van de regering is alleen nog de gewapende organisatie op te rollen (sinds het einde van het staakt-het-vuren op 6 juni 2007 zijn al 26 Etarras gearresteerd). Het definitieve einde zouden ze willen bereiken vóór maart 2008 (algemene verkiezingen). De vredesgesprekken zijn verder af dan ooit. De indruk wordt gewekt dat niet alleen de gewapende organisatie wordt aangepakt, maar ook het politieke apparaat (arrestatie Arnaldo Otegi, aantijgingen tegen ANV en alles verbieden wat de abertzalebeweging wil inrichten.) Omdat ETA nog geen communiqué heeft verspreid, gaat de regering er van uit dat het de organisatie ontbreekt aan een project. Ik wil er op wijzen dat gedurende de voorbije 40 jaar dit al de honderdste en zoveelste aankondiging is van het verdwijnen van ETA. Nog altijd worden geen lessen uit het verleden getrokken. En ik denk dat de regering van de PSOE zich schromelijk misrekent.
Nog maar pas had de regering haar offensief bekend gemaakt of ETA kwam op de proppen met een communiqué. Ze eisten een paar kleine aanslagen op (een bestelwagen ontploft, een klein bommetje (grote voetzoeker) bij de doortocht van de Ronde van Frankrijk, een paar kleine bommetjes op autosnelwegen bij de vakantieterugkeer en de grotere aanslag op de kazerne in Durango). Maar van grotere betekenis zijn de uitspraken dat de regering het conflict niet wil oplossen en alleen zoekt naar de totale vernietiging van ETA, dat ETA ongestoord verder gaat met de strijd tot het doel bereikt is. En dat doel is: de verdediging van Euskal Herria met de wapens tot alle projecten (gevangenen dichter bij huis, beslissingsrecht, Navarra bij de Baskische Autonome Gemeenschap, zelfbeschikking, enz ) onder democratische voorwaarden tot stand zijn gekomen.
Op 9 september 2003 kwam Eugenio Irastorza uit Ordizia vrij. Hij zat 23 jaar in Spaanse cellen en was op dat moment de Baskische politieke gevangene met de meeste dienstjaren. Toen Tejero met getrokken revolver het Spaanse Congres binnendrong en met een Zitten, klootzakken! de hele Spaanse volksvertegenwoordiging als bange broekschijters onder hun banken deed verdwijnen, zat Irastorza al een jaar vast!
Als bijkomende straf, voor zowel zichzelf als voor zijn familie, verbleef Irastorza sinds 1989 in het Zuiderse Andalucía! De familie gaf op deze manier een fortuin uit aan reiskosten. Voeg daarbij de kleine en grote pesterijen van de Guardia Civil (buiten de gevangenis) en van de bewakers (binnen). Eén voorbeeld:
Ergens in augustus 1996 werd Eugenio Irastorza aangevallen door een talrijke groep functionarissen in de gevangenis Jaén II, terwijl hij zat te wachten om toegelaten te worden in de bezoekersruimte van de gevangenis, om zijn bezoekende familieleden te ontmoeten.
De agressie was begonnen toen hij zijn cel verliet om zich naar de bezoekersruimte te gaan. Een cipier, een zekere Francisco, deed teken dat hij hem de hals zou oversnijden als hij het waagde zijn cel te verlaten. Eugenio Irastorza, die op zijn rechten stond, werd in een kamer gesleurd door 2 cipiers en afgeranseld. Onmiddellijk snelden talrijke cipiers toe, niet om hem te ontzetten, maar om hun sadisme bot te doen vieren. Onder hen een zekere Camilo en de chef van de afdeling Manuel (beter gekend als Chuck Norris). Hij werd naar een isoleercel gesleurd, moest zich volledig uitkleden en werd verder afgetuigd.
Aan de familie werd meegedeeld dat hij in afzondering zat wegens slecht gedrag en dat het bezoek niet meer kon doorgaan (de familie had een reis ondernomen van meer dan 1000 km, enkel.)
De klacht die Eugenio Irastorza indiende, werd door de magistraat van de Vigilancia Penitenciaria de Granada, Maria del Carmen Navajas Rojas, gearchiveerd. En op 14 oktober 1996 spande zij zelf een rechtzaak tegen hem in wegens valse verklaringen.
Op 8 september 2005 staat in de krant Gara te lezen: tussen februari 2003 en juli 2005 werden in Baskenland, aan beide zijden van de Staatsgrens méér dan 116 personen gearresteerd op beschuldiging van Dat diende nog uitgevonden te worden, of zou wel vanzelf komen na een dagenlange ondervraging (foltering) in isolement.
De eerste arrestatiegolf vond plaats op 19 en 20 februari 2003. Op 1 april 2003 waren er opnieuw 9 arrestaties. Later werd gezegd dat het om preventieve arrestaties ging die gericht waren tegen het apparaat van ledenwerving van ETA. Toenmalig PP-minister van Binnenlandse Zaken, Mariano Rajoy (zie foto), verklaarde doodleuk: We hebben 35 personen aangehouden en nu zullen we in de commissariaten nagaan waarvan we ze kunnen beschuldigen. (Rajoy weet al jaren niet meer wat blozen van schaamte is.) Het was duidelijk dat de paranoia van Allemaal van ETA hier toch wel buitensporige vormen had aangenomen. Méér dan verdacht was het feit dat bij elke arrestatie, in die periode van méér dan 2 jaar, gezegd werd dat de arrestaties een gevolg waren van de documenten die aangetroffen werden bij de arrestatie van Ibón Fernández de Iradi Súsper.Al snel werd dit gewoon namen gevonden op de lijsten van Súsper. Als dit waar was, waarom hadden ze de personen op die lijsten dan niet meteen opgepakt? Het persagentschap Efe, dat Spaanse Juridische bronnen citeerde, wist te melden dat sommige arrestanten tot op heden nog niet door ETA gecontacteerd werden. (Een lege doos!) Minister Acebes van Binnenlandse Zaken wist te raaskallen dat een harde slag was toegebracht aan de poging om de terroristische bende te reconstrueren. (Nóg een lege doos!) Miguel Sanz, de Zonnekoning van Navarra bestempelde de arrestanten al meteen als criminelen! Uiteindelijk bleven er 70 aangehouden en daarvan zitten er nu nog 36 vast. Voor de in vrijheidstelling incasseerde de Spaanse Staat een bedrag van méér dan een miljoen euro aan borgsommen! Zo wordt dit Volk elke dag bestolen! De meeste arrestanten dienden een klacht in omdat ze gefolterd waren: de plastic zak over het hoofd, seksuele bedreigingen, slagen op het hoofd, stroomstoten aan de testikels en zelfs schijnexecuties. Tegen Unai Berrostegieta werd een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd omdat hij documenten zou hebben in verband met de jongerenorganisatie Segi die verboden was. Berrostegieta werd op 15 april 2006 aangehouden in Noord-Baskenland en meteen aan Spanje uitgeleverd: De eerste toepassing van de Euro-orden, het Europese aanhoudingsbevel (en waarbij indertijd slechts één volksvertegenwoordiger, Geert Bourgeois, tegenstemde).
Op 7 september 2006 verscheen Iñaki Bilbao Goikoetxea Basur, van het ETA-commando Bakartxo, voor het Hooggerechtshof in Madrid en hij zorgde voor een optreden dat zelfs het nieuws op TVE haalde. Omdat hij al eerder voor tumult zorgde, was hij in een glazen kooi ondergebracht. Hij sloeg er zo hard tegen dat gevreesd werd dat het glas zou breken. Daarbij riep hij procureur Alfonso Guevara toe: Ik ga je nog een keer zeven kogels verkopen, zoals ik je al eerder beloofde. Strontfascist, txakurra (hond), lafaard, smeerlap, parasiet! Ik stroop je het vel af! Ik blijf verder doen in de gewapende strijd, tot Euskal Herria vrij en onafhankelijk zal zijn. Tot ik sterf of tot ze me doden. Ik wil nu weg uit deze zaal, want ik erken dit tribunaal niet.
Intussen werd Bilbao geboeid, maar toen daarna Baltasar Garzón nog tegen hem kwam getuigen, was het hek helemaal van de dam: Jou zal ik nooit vergeten, fascist! Ik denk dat ik ga doen wat ik je beloofde, klootzak! Kijk me aan! En nu open je een nieuw onderzoek tegen me!
Iñaki Bilbao zal wel nooit voor een amnestiewet in aanmerking komen.
Op 6 september 2001 werd Unai Romano om 4 uur 's morgens van zijn bed gelicht door leden van de Guardia Civil. Ze zegden meteen dat hij beschuldigd werd van "collaboratie met gewapende bende". Guardias in burger vielen het huis binnen, deden Unai Romano de boeien om en verklaarden dat ze de flat gingen doorzoeken. Dit gebeurde blad per blad, boek per boek en duurde eeuwig tot op een bepaald ogenblik de overste zei dat ze wat moesten opschieten.
"Mijn hoofd werd bedekt en in de auto, die me meenam naar een onbekende plaats, werd geen woord gezegd en moest ik gedurende de hele rit met het hoofd tussen de knieën blijven zitten. Bij het verlaten van de auto werd ik niet gewaarschuwd dat er enkele trappen waren zodat ik viel. Ik werd naar een cel gebracht en kreeg een bivakmuts over het hoofd. Toen ik zei dat ik ademhalingsproblemen had, zei de Guardia Civil die me moest bewaken dat ik geen recht had op ademen. Het traject naar Madrid werd ongeboeid en aan erg grote snelheid afgelegd. Ginder kreeg ik vier belangrijke raadgevingen:
§hen gehoorzamen
§de ogen gesloten houden
§hen niet aankijken
§als ik een andere gevangene tegenkwam, hem niet aankijken.
In de cel moest ik blijven staan. Bij aanvang van de ondervragingen werd gevraagd medewerking te verlenen en intussen kreeg ik voortdurend slagen op het hoofd met stokken die in tape of schuim waren gewikkeld. Ze beantwoorden zelf een aantal vragen. 'Ja, ik kende dinges wél.' 'Ja, ik kende die en die wél.' 'Ik heb wél die bomauto geparkeerd.' 'Ik heb wél op die en die geschoten.' Bij elk ontkennend antwoord kreeg ik een aantal stokslagen en werden de vragen opnieuw gesteld. Als ik groggy was, werd er gevraagd naar mijn vriendenkring, familieleden, bars die ik bezocht in Vitoria, de Ikastolas, mijn politieke activiteiten, etc. Ik had de ogen bedekt met een soort masker en daar over heen droeg ik nog een bivakmuts. De ondervragingen werden steeds erger en ik kreeg op een bepaald ogenblik zelfs een drietal bivakmutsen over elkaar waardoor ik enorm zweette. De slagen werden er een beetje door gesmoord, maar ze bleven verschrikkelijk . Tot ongeveer acht keer toe kreeg ik de plastic zak over het hoofd. Ik moest kniebuigingen maken tot de totale uitputting . Ik was doornat van het zweet. Ik hoorde voortdurend pijnkreten van andere mensen. In een ander vertrek werd ik bij een vrouw gebracht die me haar carnet van rechtsdokter toonde. Ze vroeg me wat ze met me gedaan hadden en vertelde haar van de slagen en van mijn onregelmatige hartslag. Terug bij de ondervragers kreeg ik meteen een twintigtal stokslagen. Ze schreeuwden als gekken, werden steeds agressiever en stelden steeds dezelfde vragen met steeds dezelfde gevolgen. Omdat ik niet bekende wat zij graag wilden horen, zou het me 'hoerenzoon die ik was' vergaan zoals 'met die LASA! (dood gefolterd!) Ze begonnen elkaar af te lossen en ik kreeg stroomstoten aan de genitaliën, aan de oren, de penis, kreeg de plastic zak over het hoofd, slagen Daarop begonnen ze te dreigen door te zeggen dat mijn vriendin en mijn broer onderweg waren en dat die de dubbele portie zouden krijgen. Toen vertelden ze dat mijn moeder gearresteerd was en dat ze haar met een koord rond de voeten in het stuwmeer bij Vitoria in het water lieten zakken. Het leek dat één van hen belde met de collega's die aan het stuwmeer bezig waren en nadat die plots iets schreeuwde zwegen ze allemaal. Toen zegden ze me dat mijn moeder overleden was. Ze brachten me weg en lieten me een uur alleen. Ik werd hysterisch. Mijn hoofd leek te gaan ontploffen en ik begon mijn polsen door te bijten. Toen ze dat merkten werd ik opnieuw naar de dokter gebracht. Die schrok erg en vroeg hoe het met me ging. Het was 7 september, 10 uur in de morgen.
Ze wilden me naar een militair hospitaal brengen, maar de gerechtsdokter bekwam dat ik naar een universitair ziekenhuis kon. Daar werd ik in een rolstoel gezet en werden mijn polsen verzorgd. De gerechtsdokter kwam me even later zeggen dat mijn moeder helemaal niet dood was. Hun enige zorg was te weten of ik een schedelbreuk had. Verder onderzoek wees uit dat dit niet het geval was. De pijn was echter onhoudbaar, maar ze wilden me geen pijnstiller geven vooraleer alle onderzoeken achter de rug waren. De arts stelde zich in contact met de rechter om te verkrijgen dat ik in het ziekenhuis kon blijven. Ik had een spiercontractuur en een zwelling in de nek. Omdat mijn nek helemaal gekwetst was, kon mij de noodzakelijke neksteun niet meteen aangebracht worden. Mijn oor was door het gebruik van de elektroden verbrand.
Mijn hele hoofd was paars en blauw en mijn ogen zwart van het geronnen bloed.
De oogspecialist onderzocht me omdat ik mijn ogen niet meer open kreeg. Ik zag niets. Terug in het commissariaat vroeg de gerechtsarts een zetel, maar ik kreeg er een zonder armleuningen. Hoewel het 18.00 uur was kreeg ik mijn ontbijt: twee potjes yoghurt en een broodje. De yoghurt moest me door de dokter gevoerd worden, de sandwich kon ik niet kauwen. Twee Guardias Civiles kwamen me voortdurend uitlachen, waarbij ze zegden dat ik een monster was, een varken en meer van dergelijke dingen. Ik kreeg regelmatig ijs tegen de pijn. Iemand wilde me een soort slaapmiddel geven en een klein slokje ervan maakte me erg slaperig. Na een uur moest ik in een auto plaatsnemen. De tocht door de stad, met de sirenes in werking, was vreselijk: optrekken, bruusk remmen, zigzag rijden, zodat ik mijn hoofd niet steeds tegen de ruit kon steunen. Er werd ergens uitgestapt waar foto's en vingerafdrukken genomen werden. Ik zag nog steeds niets. Terug in de cel kreeg ik een hulpje, een Colombiaan die me bijstond bij alles. Het lukte me enkele uren te slapen. 's Morgens vertelde de Colombiaan me dat enkel het puntje van mijn neus en mijn lippen een normale kleur hadden. Ik zat in de infirmerie van Soto del Real in een geïsoleerde afdeling. Ik was dus "incommunicado" en de Colombiaan moest weg. Ik moest op de tast naar het toilet, naar dedouche, gaan eten, gaan slapen.
Op zondag 9 september begon ik tegen de avond weer enigszins te zien. Maar ik mócht nog niemand zien (of niemand mocht mij zien?) Een gerechtsdokter kwam me onderzoeken en hij zei me dat ik enigszins geschikt was om voor de rechter te verschijnen.
Op 11 september werd ik om 7 uur gewekt. Ik viel opnieuw in handen van de Guardias die me naar het Hooggerechtshof moesten brengen. Omdat mijn polsen gekwetst waren, vroeg ik om niet geboeid te worden maar daarvoor had ik geen medisch getuigschrift De reis was erg zwaar omdat ik nog steeds ziek was. Terwijl ze mijn "rechten" voorlazen, werd ik uitgelachen met hoe ik eruitzag. Bij de tocht naar het bureau van rechter Guillermo Ruiz Polanco kreeg ik een kap over het hoofd zodat ik niemand kon zien (maar ook niet gezien kon worden ) Ik ontkende alle beschuldigingen. Toen hij me vroeg of ik er nog iets aan toe te voegen had, vertelde ik over de behandeling die ik had moeten ondergaan. Na een halve minuut onderbrak de onderzoeksrechter me en zei dat hij al jaren met de Guardia Civil werkte en dat vele arrestanten zegden gefolterd te zijn, maar dat hij me niet geloofde en dat dit niet de plaats en het ogenblik was voor dergelijke verklaringen. Met een politiecamionette werd ik opnieuw naar de gevangenis overgebracht. Ik vroeg te mogen bellen, omdat ik nu niet meer in afzondering was, maar ze zegden daarvan nog geen bevestiging gekregen te hebben Op 18 september leek ik eindelijk toonbaar en werd ik overgebracht naar een normale gevangenismodule.
Ik vergat nog te vertellen dat ik tijdens de ondervragingen bijna steeds naakt was."
Het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco beschouwt de verklaringen afgelegd door Jon Salaberria, lid van de politieke groep Sozialista Abertzaleak (Batasuna), tijdens de parlementaire debatten van 12 april 2002 als delict, meer gespecificeerd: verheerlijking van terroristische acties. De strafmaat wordt vastgelegd op 1 jaar gevangenisstraf en 7 jaar ontzetting uit zijn rechten. Dit is een precedent dat kan beschouwd worden als een agressie tegen de vrije meningsuiting van een lid van het parlement, dat precies borg moet staan voor de vrije meningsuiting. Artikel 71 van de Grondwet erkent de onschendbaarheid van een Député en een Senator bij het uiten van opinies uitgesproken in die functie (inviolabilidad por las opiniones manifestadas en el ejercicio de sus funciones). Dit principe werd ook door artikel 26 van het Estatuto de Autonomía para el País Vasco erkent. Dit recht werd trouwens verder ontwikkeld in de Ley autonómica 2/1981, waarbij onderstreept wordt dat de leden van het parlement niet mogen beschuldigd, noch gerechterlijk vervolgd worden, zonder voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement.
Op 12 april 2002 had Salaberria in volle parlementaire zitting een uitspreek gedaan over de gewapende activiteiten van ETA: door de natuur van het conflict te verdraaien, zie ik geen mogelijkheid om oplossingen te vinden en u weet allen perfect dat de gewapende strijd van ETA niet draait om de stelling ideeën op te leggen. De gewapende strijd beantwoordt alleen aan de rechtvaardige eisen van het Baskische volk ter verdediging van de wettelijke rechten
De Openbare Aanklager van de TSJPV (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco) baseert de aanklacht verheerlijking van het terrorisme en de vervolging ervan op het feit dat de woorden die uitgesproken werden, buiten de onschendbaarheid vallen. Ze houden een identificatie in die de acties en het doel ondersteunen. De acties van ETA zijn intrinsiek anti-juridisch en bijgevolg zijn ze niet bespreekbaar en mogen ze niet in de openbaarheid behandeld worden (los actos de ETA son intrínsecamente antijurídicos y en consecuencia inopinables). Dus is een voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement overbodig. Commentaar overbodig!
Het Amnestie-Comité, Gestoras-pro-Amnistia, verklaart in een communiqué op 4 september 2001 dat de laatste arrestatiegolf in Guipuzkoa, Catalonië en Araba een politionele degeneratie van het Hooggerechtshof is. Deze rechtbank heeft enkel het pakje moeten maquilleren dat de politie had klaargemaakt. Er werden tijdens de laatste twee weken maar liefst 43 personen gearresteerd. Het merendeel van de arrestanten werd het slachtoffer van mishandeling. In dit verband werden ook de artsen aangeklaagd die in de gevangenissen en de commissariaten hun werk niet deden. Sommigen arrestanten konden nog amper praten of luisteren naar wat hen aangeraden werd. Sommige advocaten werd passieve medeplichtigheid verweten. Vertrouwensadvocaten werden niet toegelaten, terwijl in de pers wel duizend lekken verschenen.
Wij leven in Euskal Herria in een uitzonderingsstaat, beweerde Iker Zubia, coördinator van Gestoras in Araba. Tijdens de voorbije 60 dagen werden 135 personen gearresteerd om politieke motieven. Vierentwintig hiervan werden op secreet geplaatst, tien hiervan onder bevel van de Ertzaintza en 6 hiervan klaagden slechte behandeling en psychische foltering aan. De dertien overigen werden door de Guardia Civil gearresteerd. Ook zij klaagden over de slechte behandeling, de fysieke foltering en de psychologische druk. Sommigen urineerden bloed, kregen de plastic zak over het hoofd getrokken, moesten schijnexecuties ondergaan, kregen elektroden aangebracht, moesten fysieke oefeningen doen tot de totale uitputting, waarbij hen belet werd te slapen.
De balans wordt gesloten met de opsluiting van veertien personen, negen opsporing- en aanhoudingsbevelen en de huiszoeking in 31 woningen en lokalen.
De foltering is een noodzakelijk wapen bij het politiewerk, om zelfbeschuldigingen los te krijgen, om derden te beschuldigen en om schrik te zaaien. De rechteloosheid mag blijken uit het relaas van Eneko Balantzategi en Izare Etxeberria: Een Guardia Civil verplichte me mij te identificeren en daarop zei hij dat ik gearresteerd werd, en later dat ik aangehouden werd wegens medewerking met en lidmaatschap van ETA. Toen keken ze naar Eneko en ze zeiden dat hij eveneens gearresteerd was, gewoon omdat hij bij mij was.
Drie superrechters op een rij Garzón gaat, Grande-Marlaska komt Reserve Del Olmo Alle drie rijp voor spaghetti-arresten?
De ultieme natte droom van rechter Baltasar Garzón was, met een beetje overdrijving, alle Basken op een dag tegen de muur van het fronton te zetten en ze te executeren. Eigenlijk zijn alle Basken min of meer in voorlopige vrijheid.
De dossiers werden zó dik dat zelfs een aantal collegas van de superrechter kritiek durfden leveren. Na het (tijdelijk?) vertrek van Garzón (we zijn in 2005) naar de Verenigde Staten heeft rechter Fernando Grande-Marlaska nu de rol overgenomen en het ziet er naar uit dat hij nog een stap verder gaat. Het lijkt hem volledig te ontgaan dat er al geruime tijd allerlei initiatieven genomen worden om tot een oplossing van HET CONFLICT te komen, en dat Spanje als enige Europese natie met een vorm van intern terrorisme opscheept zit. Of zou Fernando Grande-Marlaska onder één hoedje spelen met dat deel van de politieke wereld dat precies overleeft door dit conflict? Het gaat hier om zonen van de Francodictatuur die dankzij verschillende organisaties, met staatssubsidies, haat zaaien.Het ergste in zijn soort zijn AVT- Slachtoffers van het Terrorisme die onlangs met een hevige interne crisis te maken kreeg die draaide rondom GELD!
Nu heeft Grande-Marlaska op 3 september 2005 een onderzoek bevolen tegen Rafa Díez Usabiaga, de Secretaris-Generaal van de radicale vakbond LAB (Langile Abertzaleen Batzordeak (Nationalistische Arbeiderscommissies). Beschuldiging: integratie in gewapende bende. Hoewel Rafa Díez vooropstapt in vrijwel elke betoging waarbij de rechten van alle Basken geëist worden en zijn vakbond LAB, ontstaan uit de arbeiderstak van ETA in 1975 meteen na de dood van Franco, is de secretarisgeneraal absoluut geen terrorist.
De AVT-Slachtoffers dienden al in mei van dit jaar 2005 een klacht in tegen Díez, maar de Officier van Justitie, Jesús Alonso, verwees die naar de prullenbak wegens een gebrek aan misdrijf en dus gebrek aan bewijs. Grande-Marlaska dreef echter door en daarom moet Díez op 12 september 2005 naar Madrid
Naast deze twee supermagistraten is er, in diezelfde ranzige lichting, ook nog Juan Del Olmo. Ik twijfel er niet aan dat hij later ook nog ter sprake komt.
Ze dachten dat met het liquideren van enkele vogels ook het lied zou verdwijnen.
Op 2 september 2006 kwamen opnieuw tientallen mensen samen om bij de diepe put (meer een kleine onderaardse grot) van Otsoportillo (op de bergketen Urbasa in Navarra) hun doden te herdenken. De Franquisten probeerden hun schandalen onder de grond te laten verdwijnen. Ze dachten dat met het liquideren van enkele vogels ook hun lied zou verdwijnen. Een massagraf méér, in Navarra. Zeventig jaar later staat er een klein monument en in twee stenen staat het schandaal in het Baskische en in het Spaans gegrift. Het gat werd met tralies dicht gemaakt. Symbolisch. De plechtigheid die werd georganiseerd door het gemeentebestuur van Etxarri-Aranatz, begon rond het middaguur met een eucharistieviering. Wie zich hierbij niet thuis voelde, stond op een respectabele afstand wat te praten en te wachten. Het roosterwerk over de toegang tot de grot was met bloemen bedekt. Een bertsolari zong enkele strofen waarna Juan Kruz Aldasoro (Batasuna) het woord nam en herinnerde aan het feit dat 70 jaar geleden vele burgers die zich inzetten voor hun Volk, voor betere arbeidsvoorwaarden, voor de taal, de cultuur en de identiteit van Euskal Herria, genadeloos werden geëxecuteerd. Hun ideeën blijven levend want op dit ogenblik werkt het hele Volk verder aan dezelfde ideeën waarvoor anderen zoveel leden en dit met hun leven betaalden. Om dit te gedenken zijn we naar Otsoportillo gekomen. Op dit ogenblik beleven we een hoopvol politiek moment. We staan voor de mogelijkheid om voor een conflict dat al generaties lang aansleept een definitieve oplossing te bereiken, gebaseerd op de erkenning van de rechten. Aldasoro waagde zich op glad ijs door niet enkel de doden van toen te eren maar ook zij die later hun leven gaven: Martintxo de la Vega, Oeio Mariñelarena, Josu Zabala, Juan Ignacio Erdoizia, Mikel Arregi, Roberto Martínez en Angel Gurmindo, Stein (enkelen werden het slachtoffers van de Vuile Oorlos tegen het Baskische Volk, omdat ze in de terroristische organisatie ETA actief waren.) Ook de jongeren die gevangen zitten (of zaten) of die op de vlucht waren werden herdacht. Zes dantzaris dansten de eredans (Aurresku) op de tonen van de oeroude Baskische fluit, de Txistu.
Dan kwam Patxi Urrutia, lid van het hoofdbestuur van Batasuna aan het woord en die wond er evenmin doekjes om: In 1936 veranderden ze Navarra in een hel en ze liquideerden méér dan 3.500 personen terwijl hun familieleden de meest onbeschaafde dingen moesten ondergaan. Nooit kwamen de verantwoordelijken van deze criminele daden voor het gerecht. Integendeel, het meest perverse is dat ze nog steeds in handen hebben wat ze bij de staatsgreep vast kregen! Het waren geen dingen-die-tijdens-een-oorlog-gebeuren, zoals sommigen blijven beweren. In Navarra was er nooit een oorlogsfront en diegenen die vermoord werden droegen geen wapens. Het was een wraakneming op nationalisten, werkmensen, socialisten, communisten, anarchisten en republikeinen. De verantwoordelijken bleven ongestraft terwijl de slachtoffers nooit erkenning of steun kregen. Na de dood van Franco werd alles onder de mat geschoven en wilden ze ons tevreden stellen met enkele karamellen. Met de nieuwe Wet van Historisch Besef willen ze er nóg eens een mantel over heen leggen. Maar dit zal hen niet lukken. Dat ze nog even bloeddorstig zijn, blijkt uit hun gevangenispolitiek. Denk maar aan Iñaki de Juana Chaos en Bautista Barandalla (die niet wordt vrijgelaten hoewel hij ernstig ziek is.) We moeten de doden niet vergeten, maar evenmin hun idealen.
Er waren ook twee ongenode gasten in Otsoportillo aanwezig en wel in het uniform van Guardia Civil! Sommigen leren het nooit!
Naast Otsorportillo waren er nog andere plaatsen van onheil, met identieke gebeurtenissen: Basanziturri en Ordoz,Balcón de Ubaba, beter bekend als Balcón de Pilatos.
De radicaalnationalistische partij, Batasuna, werd indertijd door de mediageile superrechter, Baltasar Garzón buiten de wet gesteld met de drogreden dat ze weigerden het ETA-geweld af te keuren. Batasuna en al de kiezers werden dus monddood gemaakt, omdat ze zwegen! (Batasuna doet dit net niet omdat het geweld altijd vanuit Spanje ontstond en altijd vanuit Spanje bleef komen, tot op de dag van vandaag Het Koninkrijk Navarra werd niet ingelijfd, maar na een aantal veldslagen ingepalmd. Basken begeerden nooit grondgebied van anderen!)
Nu er sprake is van mogelijke gesprekken laten dezelfde democratische broeders weer hun zelfde bandje afdraaien waarin ze diezelfde voorwaarde herhalen om Batasuna toe te laten. Maar er komen ook andere geluiden. Zo was er voorzitster Begoña Errazti, van de regeringspartij, EA, die zei dat de veroordelingen van het geweld zaken uit een voorbije tijd zijn. (Hierop kwam protest van een partijgenoot, José Antonio Rekondo die dankzij de onzalige partijenwet burgemeester van Hernani kon worden, waar voordien Batasuna meestal regeerde met een volstrekte meerderheid.
De woordvoerder van de PNV in de Senaat, Iñaki Anasagasti, bevestigde op 1 september 2005 dat de Baskische Lehendakari Ibarretxe Batasuna mee wil opnemen in de contactronde. Anasagasti verwees naar de betogingen in Donostia en in Bilbo waaruit bleek dat de verboden partij op straat veel aanhang heeft. Volgens hem wil Ibarretxe verwerkelijken van wat op straat werkelijk is.
De PP raakt blijkbaar in paniek. Stel je voor dat de onderhandelingen tot een vredespact leiden, dan verliezen de neo-Neanderthalers voor een groot deel hun bestaansrecht omdat ze politiek leven van de confrontatie. Daarom biedt partijvoorzitter, Rajoy, nu plots aan de Spaanse regeringspresident, Zapatero, een pact aan om tegen het terrorisme ten strijde te trekken en te werken aan de eenheid van Spanje. Deze mededeling werd gedaan door een ander PP-kopstuk: Angel Acebes.
Het antwoord van de secretaris van de PSOE, José Blanco is duidelijk. Hij wil o.a. spreken over een territorialiteitsmodel (voor de autonome gebieden) en over de strijd tegen ETA. Maar Blanco voegt er nog iets verrassends aan toe: De PP moet zijn huidige leiders eens vervangen, want met hen die de partij naar de nederlaag voerden, is er weinig aan te vangen.
Mario Onaindia Natxiondo werd geboren in Bilbao in 1948 en was lid van ETA in de jaren 60. In 1970 werd hij op het Proces van Burgos ter dood veroordeeld, maar onder druk van de internationale gemeenschap werd dit omgezet in levenslang.
Tijdens de 6de Asamblea van ETA in Baoina (1973) kwam een meningsverschil tot uiting tussen 2 stromingen: ETA Militar (absolute prioriteit voor de gewapende strijd) en ETA político-militar (de ondergeschiktheid van de gewapende strijd aan de politieke strijd). Onaindia behoorde tot de laatste strekking. Die strekking besloot begin de jaren 80 de wapens neer te leggen en exclusief de politieke weg te volgen. Onaindia werd medeoprichter van EIA- Euskal Iraultzarako Alderdia (Partido para la Revolución Vasca), die later samen met EMK- Euskadiko Mugimendu Komunista (Movimiento Comunista de Euskadi) de nieuwe politieke formatie EE-Euskadiko_Ezkerra (Izquierda de Euskadi) zouden vormen. Van af dat moment wierp Onaindia zich op als één van de felste verdedigers in de publieke veroordeling van de gewapende strijd, waarbij hij praktisch volledig zijn oorspronkelijke objectieven afzweerde: hij negeerde nu het recht op zelfbeschikking en verdedigde de Spaanse grondwet, die hij vroeger uitspuwde. Het duurde niet lang of de EE integreerde zich in de staatsbehoudende partij PSE (de PSOE van Baskenland). De politieke partij staat nu bekend als PSE-EE.
In 2001 schreef hij zijn memoires: El precio de la libertad (Uitgeverij: Espasa Calpe, Madrid, 2001 - ISBN: 9788423954612). In mei 2003 ontvangt hij de Premie José Luis López de Lacalle, voor zijn verdediging van de vrijheid en zijn strijd tegen de gewapende organisatie. Hij is ook in het bezit van de Orden del Mérito Constitucional, een medaille uitgereikt aan personen die zich hebben ingezet voor de Spaanse grondwet. Als beloning, voor een ex-nationalist die vroeger die grondwet uitspuwde, kan dit tellen.
Hij overleed op 31 augustus 2003, op 55-jarige leeftijd, in het hospitaal van Txagorritxu (Vitoria).
Mario Onaindía werd op 1 september 2003 begraven.
In het beruchte Burgosproces, eind 1970, waarbij voor het eerst Basken buiten Baskenland moesten terechtstaan, kreeg Onaindía samen met vijf anderen, de doodstraf voor de terechtstelling van Melitón Manzanas, de man die tijdens de Francodictatuur in Baskenland faam kreeg als folteraar. Vooral de aangeklaagden hadden door hun uitspraken de wereldpers gehaald. Onaindia bracht door zijn optreden (en zijn imposante gestalte) zelfs de militaire gerechtsvoorzitter van zijn stuk. Hij loochende aan de moord op Manzanas deelgenomen te hebben omdat hij niet de eer had gehad aan militaristische activiteiten mee te mogen doen. Toen Onaindia daarop recht sprong en Gora Euskadi Askatuta riep (Leve Vrij Baskenland)sprongen zowel de auditeur als zijn plaatsvervanger recht en trokken hun sabel!Terwijl onder groot tumult de zaal ontruimd werd zongen de beklaagden het (verboden) lied van de Baskische Soldaat, dat met zijn dramatisch-pathetische tekst en zijn treurige, fiere melodie wel voor dit voorval gemaakt had kunnen zijn: ··
Eusko Gudariak gara
Euskadi askatzeko
Gerturik daukagu odola
Bere aldez emateko
Wij zijn Baskische soldaten die Euskadi zullen bevrijden
Buitenlandse (?) politici in Navarra 30 augustus 2005
In Navarra stond de wieg van Baskenland. Alles begon met de koningen vanNavarra die Baskisch spraken, de Lingua Navarrorum. De regering van Navarra, onder de leiding van de UPN (de PP van Navarra) heeft met haar Führer, Miguel Sanz (zie foto), één grote obsessie: alles bannen dat maar enigszins de Baskische identiteit tot uiting brengt. Zo besloot de regering de Baskische vlag, Ikurriña, te verbieden aan de balkons van de gemeentehuizen op straffe van de terugtrekking van de subsidies. De Spaanse vlag mag wél, samen met die van Navarra, de Europese en het eigen Wapen. Eén uitzondering wordt toegestaan: de vlag van een genodigde buitenlandse politicus. Deze Wet van de Symbolen wekte vooral veel ergernis in het groene noorden van de autonome regio. Zo ook in het stadje Leitza, waar Batasuna steeds met een meerderheid regeerde tot die partij verboden werd. Het gemeentebestuur is dan wel in handen van de zoetwaternationalisten van de partij Aralar, maar de Batasunakiezers zijn er nog steeds.
Bij de voorbije stadsfeesten, op 30 augustus 2005, vond Leitza er niets beters op dan enkele buitenlandse (?) politici uit te nodigen: de toenmalige Baskische minister van Justitie, Joseba Azkaraga en het parlementslid van EA, Unai Ziarreta. Ze werden verwelkomd met aan het balkon de buitenlandse vlag, de Ikurriña.
De Regering van Navarra stelt nu een onderzoek in!
Op 29 augustus 1940, werd in Biriatu, op de Santiagobrug over de Bidasoa (de staatsgrens tussen Frankrijk en Spanje die midden door Baskenland loopt) de president van Catalonië, Lluis Companys, uitgeleverd aan zijn Spaanse vijanden en zodoende recht de dood ingestuurd (15 oktober 1940). Op 29 augustus 2000 werd dit herdacht, en omdat de abertzalepartij EH- Euskal Herritarrok eraan meedeed, kwam er véél protest van de Spaanse regerende partij Partido Popular. Maar hierdoor kwam er ook méér aandacht, interesse en animo. Uit protest zal de PP niet aanwezig zijn. Zij waren trouwens al aanwezig bij de uitlevering zélf! In 1940!
Lluís Companys i Jover werd in 1920 voor het eerst gearresteerd voor zijn linkse en Catalaansnationalistische activiteiten, en op het kasteel La Mola opgesloten. Na zijn vrijlating in 1921 was hij één van de oprichters van de republikeinse en nationalistische Catalaanse partij Unió Rabassaires.
De steeds sterker wordende separatistische neigingen in Catalonië was één van de redenen van de coup van generaal Miguel Primo de Rivera, de kapitein-generaal van Barcelona. De nieuwe dictator verbood alle politieke partijen. Companys en de zijnen weigerden zich hierbij neer te leggen en Companys zat tijdens de dictatuur van Primo de Rivera meerdere malen vast.
In 1930 trad Primo de Rivera af en in april 1931 werden er gemeenteraadsverkiezingen gehouden die door de republikeinen en socialisten waren gewonnen. De kort voor de verkiezingen opgerichte Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), waar ook Companys toe behoorde, had de gemeenteraadsverkiezingen in de Catalaanse steden gewonnen. Companys werd lid van de gemeenteraad van Barcelona en kort daarop burgergouverneur van die stad. Kort na de gemeenteraadsverkiezingen verliet koning Alfonso XIII Spanje en werd de republiek uitgeroepen. Op 14 april 1931 riep de voorman van de ERC, kolonel Francesco Macià de "Catalaanse republiek binnen de Iberische (Spaanse) federatie" uit. Het jaar daarop erkende de Cortes Generales (parlement) de autonomie van de Catalaanse republiek en werd Companys voorzitter van het Catalaanse parlement. In 1933 werd Lluís Companys gekozen tot voorzitter van de ERC en na het overlijden van Macià (1934), volgde Companys hem op als president van de Generalitat (= regering van Catalonië).
Op 18 juli 1936 brak de Spaanse Burgeroorlog uit. De Generalitat koos de zijde van de republikeinse regering in Madrid. Op 26 januari 1939 viel Barcelona in handen van Franco's nationalisten en Companys en zijn regering vluchtten naar Frankrijk. Tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk werd Companys door de Gestapo gearresteerd en aan Franco uitgeleverd. Na een kort proces werd Lluís Companys op 15 oktober 1940 in Barcelona geëxecuteerd.
Op 16 oktober 1983 verdwenen in Bayonne twee jonge kerels van de aardbodem:José Antonio Lasa Joxeanen José Ignazio Zabala Joxi. Op 20 januari 1984 verspreidde het doodseskader GAL een communiqué waarin de organisatie de moord opeiste.
Op28 augustus 1996 begon één der getuigen, enkel bekend onder het nummer 19645, te praten, maar kort daarop werd hij/zij (?) er op een nacht gedurende uren door onbekenden 'tussengepakt'. Ook de politiecommissaris, die belast was met het onderzoek, werd gedreigd. Later, nadat één der verdachten vrijgelaten werd, zou ook nog een andere politieman 'zingen'. "Schola Cantorum GAL", titelde EGIN met enig leedvermaak. Nadat zelfs het hoofd van de Spaanse Geheime Dienst moest aftreden, diende hemel en aarde bewogen om Felipe González buiten de zaak te houden. Rechter Garzón had er hem graag bij gehad, vooral omdat in een aantal verslagen van de Geheime Dienst de vermelding 'pte' in de marge staat. De vraag doet de ronde of deze geheimzinnige initialen iets te maken hebben met de afkorting van 'presidente'.
Op 11 november 1999 sluit hetGerecht het onderzoek in de "Zaak Lasa en Zabala". Niets staat een Rechtzaak nu nog in de weg.
Concordato con la Santa Sede Het Concordaat met de Heilige Stoel 27 augustus 1953
Op 27 augustus 1953 tekenden het Vaticaan en de Spaanse regering het "Concordaat van de Heilige Stoel", waarbij het Vaticaan de uitdrukkelijke steun aan Franco toezegde. Maria Zabala, de vrouw van José Antonio Aguirre y Lekube (president van de Baskische regering in ballingschap) zegt hierover: "Wellicht was 1953 de meest trieste datum voor mijn man. Het is de enige keer dat ik hem met geboden hoofd zag, droevig, zonder het weg te moffelen. Hij die de katholieke kerk zo verdedigd had, werd nu verraden". Aguirre werd na de oorlog één van de grondleggers van de moderne christendemocratie. Tot zijn dood in 1960 bleef hij voorzitter van de Baskische regering in ballingschap en voorzitter van de PNV. Hij was een bewonderaar van de Indiase pacifist Mahatma Gandhi.
In de nacht van 25 op 26 augustus 1975 werd Jesús Arrondo Martin Cocoliso onderschept aan door de Franse douane aan een afrit van de snelweg te Saint Jean de Luz. Hij was vergezeld van Juan Carlos Iraregui, al meermaals veroordeeld voor drugstrafiek. In de wagen werd een machinegeweer, munitie en 54 identiteitsfotos gevonden van leden van ETA, met op de rugzijde van de fotos hun naam en adres. Ondervraagd door de justitie bevestigde Cocoliso dat hij werkte voor de "Guerilleros del Christo Rey" (extreemrechts doodseskader). Hij moest wapens en fotos bezorgen in een hotel te Bidart (Pyrénées Atlantiques) en gaf toe dat die wapens dienden om Etarras te liquideren.
Hij werd mede verantwoordelijk en medeplichtig bevonden aan de moord op "Moriko" en "Poeta"op 20 mei 1974 aan het strand,Frailes de Hondarribia-Fuenterrabia.
Zijn naam duikt terug op in 1981, ditmaal als lid van BVE-Batallon Vasco Españolen ATE- Antiterrorismo ETA.
José Antonio Sáenz de Santamaría +25 augustus 2003
In Madrid overleed in zijn bed op 25 augustus 2003, de 84-jarige leeftijd, José Antonio Sáenz de Santamaría. Hij werd het slachtoffer van een hartinfarct. Sáenz de Santamaría begon zijn militaire carrière 2 dagen na het uitbreken van de burgeroorlog in 1936, toen hij zich als vrijwilliger aanbood. Toch had hij architectuur gestudeerd! Hij klom op tot brigadegeneraal van de Guardia Civil in 1975 om in 1980 tot Speciaal Afgevaardigde van de Spaanse Regering in Baskenland benoemd te worden. Hij hield zich bezig met de anti-terroristenstrijd. In 1986 werd hij adviseur van de Minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo. De aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat de Socialistische Regering González intussen aan de macht was!
Sáenz de Santamaría maakte er nooit een geheim van dat in de strijd tegen de Baskische onafhankelijkheid middelen gebruikt werden die verder gingen dan de legaliteit. Hij verdedigde dan ook allen die deelnamen aan en beschuldigd werden van acties van GAL (Grupo Antiterrorista de Liberación). Als getuige in de ontvoeringszaak van Segundo Marey bekende hij dat er Vuile Oorlog was tijdens alle regeringen. In het Onderzoek Oñederra, waarbij de eerste GAL-aanslagen in de periode 1983-1984 werden onderzocht, werd hij dan ook zelf aangeklaagd.
Sáenz de Santamaría durfde zichzelf democraat noemen hoewel hij een Franco-militair en een volgeling van Machiavelli. Hij maakte tijdens de 40 jaren durende dictatuur carrière én fortuin, vooral in de Vuile Oorlog tegen de Basken die hijzelf Ongeregelde Oorlog noemde! De Rechtstaat kan niet tot in zijn uiterste consequenties toegepast worden. Met enkel de wet toe te passen krijg je geen verklaringen van arrestanten los, zei hij in een interview in 2001! Op de vraag of er gedurende de Regering Aznar ook nog Vuile Oorlog was gaf hij een eenvoudig antwoord: Ik vermoed van wel. De (ETA-) commandos geven zich niet vanzelf over. Er werd een dode gevonden met een met geweld uitgetrokken tand! (Hierbij doelend op de ETA-militant, Joselu Geresta, die in 1999 in Errenteria dood werd aangetroffen.)
De operatie tegen ETA in het meubelfabriek Sokoa noemde hijzelf een voorbeeld van het illegale gebruik van overheidsgelden, en op ironische toon beschuldigde hij zichzelf ervan in deze Zaak (Sokoa) vijf delicten gepleegd te hebben. De voormalige Staatssecretaris van Veiligheid, Rafael Vera, die tot vele jaren veroordeeld werd voor de ontvoering van de Bask Segundo Marey, noemde hem een grote verdediger van de democratie!
Bij de veroordeling van Vera en Minister Barrionuevo sprak hij over hypocrisie. Als ze hogerop verantwoordelijken willen zoeken dan moeten ze Adolfo Suárez, Leopoldo Calvo Sotelo en Felipe González in dezelfde zak stoppen. Bij het einde van het staakt het vuren door ETA, in 1999, verklaarde hij dat de Spaanse regering de gelegenheid om tot een proces van onderhandelingen te komen niet te baat had genomen, omdat het heel lang zou duren. Ik zal het einde niet meemaken.
De betaalzender, Canal Plus, zond op 27 augustus 2003 een interview uit met de overleden militair. (Eerder opgenomen!) Volgens Sáenz de Santamaría begaf de eerste regering na de dictatuur zich vaak op de rand van de legaliteit. En om zijn bewering kracht bij te zetten beweerde hij dat in de UCD-periode 48 ETA-doden vielen. Toen begon de Vuile Oorlog, niet onder González.
Een paar van zijn uitspraken:
Regeringspresident Aznar heeft tics die aan Franco en aan andere dictators doen denken. Franco zat vol complexen en op een dag dacht hij superieur te zijn aan de rest. Aznar meent ook héél groot te zijn. Dat was te merken toen hij zich een gabardine kocht die vele maten te groot was en ik vermoed dat hij die betaalde met Staatsfondsen. Manuel Fraga (huidig regeringspresident van Galicië) kocht, met Staatsfondsen, het buitenverblijf, dat ETA drie keer in de lucht liet vliegen. Het Groene GAL (lees aanslagen door Guardia Civil) heeft nooit bestaan. Dat was een uitvinding van de superrechter (lees: Garzón). Er is ook nooit een señor X (Lees: Felipe González) geweest. Die verscheen enkel in een organigram dat die Klotegarzón tekende. ETA verslaan via politionele weg is een absurde stelling. Jaime Mayor Oreja, een lid van Opus Dei, hanteert eveneens die absurde theorie. Felipe González is een politiek dier, erg nuttig om verder voor Spanje te werken. Minister Barrionuevo was een goede persoon, niet erg intelligent.
Binnenlandminister Rubalcaba Bomauto 24 augustus 2007
Binnenlandminister Rubalcaba had net één dag geleden het uitblijven van ETA-aanslagen toegeschreven aan de paraatheid en de opperste waakzaamheid van de veiligheidstroepen, of het was van dat. Een kazerne van de Guardia Civil kreeg de volle laag.
Een bomauto is vannacht, omstreeks 03:30u, tot ontploffing gebracht aan de kazerne van de Guardia Civil te Durango. De materiele schade is vrij groot.
Ze zeggen allemaal dat ze gefolterd worden 24 augustus 2001
In een "Operatie Guardia Civil" die op 24 augustus 2001 van start ging (één uit een lange rij), werden Raúl Vallinas, Aitor, Durán, Sendoa Domínguez en Iván Ortigosa opgepakt. Hun getuigenis over folterpraktijken toont gelijkenissen met die van de meeste andere arrestanten, zodat magistraat Ruiz Polanco achteraf verklaarde: "Ze zeggen allemaal dat ze gefolterd zijn!"
Raúl Vallinas: "Op 4 september begonnen ze de deur in te beuken terwijl ik sliep. Ze sleepten mijn moeder het huis uit en ik moest elke kast opendoen alsof daar iemand uit zou komen. Toen werd ik geboeid en begon de huiszoeking. In de auto begonnen ze me meteen en zonder ophouden te slaan met de vlakke hand en met de vuisten, waarbij ze me verzekerden dat het antwoord "ik weet het niet" niet zou volstaan. In de gevangenis hoorde ik de kreten van anderen, terwijl ze bleven op mijn hoofd slaan met een telefoonboek. Ik moest me uitkleden en ze verplichten me kniebuigingen te maken. Daarna maakten ze me nat met water en brachten de elektroden bij mijn oren zodat ik het geluid kon horen van wat mij te wachten stond. Ik kreeg de elektroden aan de oren en aan de armen aangebracht. Ze trokken verscheidene keren de plastic zak over mijn hoofd tot ik misselijk werd. Het zicht werd wazig en ik zag de slagen slechts in een schim aankomen. Ook werd ik seksueel vernederd en werden bedreigingen geuit tegen mijn familieleden en vrienden. Ze wreven met het telefoonboek tussen mijn benen terwijl ze illusies maakten over GAL, mijn ouders en mijn vriendin".
Ivan Ortigosa:
Op 4 september om 2.30 u. 's nachts werd hij van het bed gelicht en de behandeling bij de politie gedurende de 3 dagen in afzondering was brutaal. "Ik werd zonder ophouden geslagen en ze dreigden ermee dat het allemaal erger zou worden als ik niet zou spreken. Ik moest me uitkleden en kniebuigingenmaken met de plastic zak over het hoofd. Ik viel verschillende keren en moest drie keren overgeven. Ik kreeg twee keer de elektroden aangebracht in de lies (!?) en de arm. Ze uitten doodsbedreigingen aan mijn familieleden en vrienden en tegen mijzelf zeiden ze dat ze me een paar kogels gingen verkopen. Ik zat fysiek en psychologisch zó aan de grond dat ik zei dat ze dat dan maar moesten doen. Ik kon de bewegingen van mijn oogleden niet meer controleren en verloor het gevoel in mijn benen".
Sendoa Domínguez:
werd in dezelfde nacht als Iván Ortigosa gearresteerd in het huis van haar ouders. "De hele familie werd in haar ondergoed naar buiten gehaald en mijn vader kreeg een pistool tegen zijn hoofd. Onderweg naar Madrid sloegen ze me ononderbroken tegen het hoofd en ik kreeg verschillende keren de plastic zak over het hoofd. Gedurende de drie dagen afzondering werden mijn ouders eveneens constant bedreigd. Ze bleven tegen me schreeuwen en me op mijn hoofd slaan. Als ik niet zei wat ze wilden horen, kreeg ik de plastic zak over het hoofd getrokken. Ik moest me uitkleden en kniebuigingen maken tot ik de uitputting nabij was. Op een keer kwamen drie Guardia Civiles binnen en die bleven met de wapenstok op me slaan tot ze niet meer konden. Ik kreeg de elektroden aangebracht en ze bleven me seksueel vernederen. De derde dag lieten ze me met rust, nadat ik het politierapport getekend had. De rechter luisterde niet eens toen ik zei dat ik gefolterd was".
Aitor Duran: werd opgepakt toen hij met zijn vrienden in Lekeitio aan het jaarlijkse dorpsfeest deelnam. Hij werd meteen overgebracht naar het ouderlijk huis in Gasteiz en naar de grootouders in Araia. "Op weg naar Madrid zegden ze dat ik rechtstreeks naar het Hooggerechtshof zou overgebracht worden, maar toch bleven ze me slaan. Op een bepaald ogenblik stopte de auto, en zegden ze mij dat ik uit moest stappen omdat ze me gingen neerschieten. Ik werd naakt op de grond gegooid en ze rolden me in verschillende dekens die met plakband werden dichtgeplakt. Ik kreeg slagen op het hoofd met de mond dichtgeplakt. Ik hoorde ook de kreten van andere arrestanten. Dan lieten ze verklaringen horen van mensen die me beschuldigden van deelname aan een actie. Ik kreeg de elektroden aangebracht en verschillende keren de plastic zak over het hoofd. Ik verloor verscheidene keren bijna het bewustzijn en ik werd op een stoel naar de cel gebracht, omdat ik niet kon lopen. Maar ze bleven slaan. Ze dreigden ermee mijn vriendin te verkrachten, en ik kreeg alle mogelijke vernederingen naar het hoofd geslingerd."
