Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
14-09-2007
Niet te geloven!
Iratxe Sorzabal 14 september 2001
Op 14 september 2001 ordonneerde magistraat Ismael Moreno de vrijlating van Iratxe Sorzabal, die 5 maanden geleden vóór hem verscheen met duidelijke sporen van de foltering die ze moest ondergaan in handen van de Guardia Civil. (Zo kreeg ze elektroden op de tepels geplaatst!) Volgens informatie aan de familie had de rechter nu de beschuldiging van lidmaatschap van gewapende bende laten vallen. Tja!
Vanaf 17 augustus 1936 hadden de oorlogsschepen "España", "Almirante Cervera" en "Velasco" de steden San Sebastián (Donostia) en Irún gebombardeerd, bijgestaan door luchtaanvallen van de Italiaanse "Capronis". Op 26 augustus werd de definitieve aanval, van op land, ingezet tegen Irún, en dit werd in het voordeel van de opstandelingen beslecht op 2 september 1936. Twee weken later, op 13 september 1936 viel Donostia. De verovering van Gipuzkoa had de bevoorradingsroute voor de Basken met Frankrijk afgesneden. Het front stabiliseerde en ongeveer 50.000 mensen namen de vlucht naar Bizkaia. De repressie was gestart. Hoewel de opstand in het teken van het "kruis" stond (kardinaal Gomá had de opstandige troepen gezegend en de opstand "La Cruzada", de kruistocht, genoemd) werden onmiddellijk na de verovering van Gipuzkoa, naast zovele anderen, 14 priesters (uiteraard Basken) tegen de muur gezet (eufemisme voor gefusilleerd).
Rafa Diez, vakbondsleider VRIJ (voorlopig) 12 september 2005
Hoewel Rafa Diez, de vakbondsleider van LAB, (samen met Eli Zubiaga) beschuldigd werden van lidmaatschap van ETA kwamen op 12 september 2005 vrij bij gebrek aan bewijzen. Voorlopig vrij zoals dat voor vrijwel alle Basken het geval is. De beschuldiging was zo zwak dat de rechter niet eens vragen had gesteld! Zelfs de Openbare Aanklager, Juan Moral, had geen enkele vraag gesteld! Wel waren er vragen gesteld door Rodríguez Segura, de advocaat van AVT-Slachtoffers van het Terrorisme, maar er werd geen antwoord op gegeven.
Rafa Diez verklaarde aan de verzamelde pers: Ze kunnen ons niet onder verdenking blijven houden omwille van onze ideeën. Deze politieke jacht moet stoppen. Wij moeten ons bij het Hooggerechtshof melden omwille van onze politieke activiteit en onze ideeën, om ons politiek project te verdedigen. Dit moeten we blijven aanklagen. De Spaanse justitie in het algemeen en het Hooggerechtshof in het bijzonder, leven van de politieke beslissingen.
Zubiaga moet zich elke 1ste en 15de van de maand melden op de rechtbank die het dichtst bij zijn woonplaats ligt. Verder mag hij de Spaanse Staat niet verlaten.
Alles draait om een telefoongesprek tussen Díez en de ondernemer Antxon Lafont, aangaande het op het getouw zetten van een kiesplatform (Aukera Guztiak) dat de stemmen van de Batasuna-kiezers zou verzamelen, maar dat later buiten de wet gesteld werd. Zubiaga werd gearresteerd omdat hij tijdens een gevangenenbezoek over open lijsten had gesproken.
De vice-secretaresse van LAB, Ainhoa Etxaide, vraagt aan president Zapatero: of het Hooggerechtshof de voornaamste acteur zal blijven bij de beslissingen die hij gaat nemen inzake Baskenland. De nationalistische vakbond moet uitleg gaan geven over zijn politieke en syndicale activiteit, omdat dit past in het criminaliseringproces van het linkse nationalisme. Dit zijn strategieën uit het verleden.
Zoals te lezen was in het artikel van 6 september 2007 verscheen Unai Romano op 11 september 2001, incomunicado (zonder bijstand van een vertrouwensadvocaat), voor rechter Guillermo Ruiz Polanco. Met een steunkraag om, twee blauwe ogen, de oogbollen met bloed doorlopen (waardoor hij gedurende drie dagen niets had kunnen zien!), en duidelijke sporen van vele slagen had hij heel even aan zijn advocaat kunnen vertellen over zijn behandeling bij de ondervraging door de Guardia Civil (plastic zak, elektroden aan de testikels en achter de oren, aankondiging dat moeder zou overleden zijn). Rechter Ruiz Polanco wilde niet naar hem luisteren en gaf zelfs als antwoord dat zeggen ze allemaal. Om Romano (en zijn lichamelijke toestand) voor de buitenwereld af te zonderen, werd een hele vleugel van het Hooggerechtshof voorbehouden. De pers (de objectieve pers uiteraard) mocht absoluut niet zien hoe hij was toegetakeld. Hij kreeg een trui over het hoofd toen hij binnengeleid werd. Fysiek gedeprimeerden psychologisch erg aangeslagen (door het verloren zicht) zocht hij een uitweg door zichzelf de polsente kwetsen, eerst met de nagels daarna met de tanden. Toen hij op de grond lag en niet meer reageerde op de bevelen van de Guardia Civil brachten ze hem naar een dokter met de mededeling dat hij zelfmoord had willen plegen. De Guardia Civiles verklaarden dat ze gehoord hadden hoe hij zelf met het hoofd tegen de muur had gebotst. Daarop hadden ze hem een deken omgedaan om te beletten dat hij zichzelf open wonden zou toebrengen en botten zou breken.
Gisterenavond, 9 september 2007 om 23:30u, werd een kleine ontploffing waargenomen in een wagen die geparkeerd stond aan de delegatie van het Ministerie van Landsverdediging te Logroño. ETA had een bomauto geplaatst, maar alleen de ontsteker is ontploft. Tedax, de ontmijningsdienst heeft tot vanmorgen 07:30u gewerkt om verder onheil te vermijden. De wagen was geladen met 80 kg explosieven.
Het is geen toeval dat de mislukte aanslag samenvalt met het communiqué dat gisteren door ETA verspreid werd.
Dolores González Katarain Yoyes +10 september 1986
Op 10 september 1986 wandelde Dolores González Katarain Yoyes met haar zoontje Akaitz door het feestvierende Ordizia. Een paar schoten weerklonken en Yoyes was niet meer. Volgens de processen-verbaal opgesteld t.b.v. het proces werd Antonio López Ruiz Kubati aangewezen als dader en Francisco Mujika Garmendia Pakito als opdrachtgever.
Dolores González Katarain, Yoyes werd geboren in Ordizia op 14 mei 1954. Zij werd beroemd omdat zij de eerste vrouwelijke dirigente van ETA werd en één van meest gezochte Etarras.
Yoyes trad toe tot ETA in de jaren 70. Na de moord in 1978 op José Miguel Beñarán Ordeña Argala, door de doodseskaders van het BVE- Batallón Vasco Español, nam zij langzamerhand afstand zijn erfenis: "la línea dura", de harde lijn. Zij verliet ETA in 1980 en ging in ballingschap naar Mexico, waar zij werkzaam was voor de UNO. Op 17 oktober 1985, toen er geen enkele klacht meer tegen haar liep, overwoog zij om naar Euskadi terug te keren. Het is tot op vandaag nog niet helemaal duidelijk waarom Yoyes wilde terugkeren. Bepaalde bronnen spreken van een pact met Txomin Iturbe. Ik wil daarover niet verder uitweiden, omdat deze zaak heel duister is en het niet eens zeker is of dit waarheidsgetrouw is. Wat wel vaststaat, is dat zij ingegaan is op de mogelijkheden van het Plan de Reinserción Social (spijtoptanten kregen een soort amnestie). Dat was voor veel nationalisten een stap te ver en ze werd openlijk beschuldigd van verraad (Yoyes traidora, Chivita arrepentida).
En wat zei ETA zelf hierover?
De zaak Yoyes is illustratief. Terwijl de hachelijke situatie van de vluchtelingen stilaan de pijngrens overschrijdt, terwijl de levenomstandigheden in Iparralde onhoudbaar worden, terwijl GAL frequent onze beste militanten uitmoordt, terwijl arrestaties aan de lopende band gebeuren, terwijl deportaties en uitlevering aan het vijandige Spanje schering en inslag zijn, besluit Yoyes, die een goedbetaald burgerlijk leven leidt in Mexico en een wettelijke verblijfsplaats heeft, in te gaan op het vernederende plan van Barrionuevo. Het contrast tussen haar persoonlijke situatie en de rest van de vluchtelingen toont duidelijk haar positie tegenover haar vroegere strijdmakkers aan en haar voorkeur voor de Spaanse machthebbers. Iedereen heeft het recht vrijwillig de organisatie te verlaten, zonder probleem, de enige voorwaarde is dat er niet samengeheuld wordt met de bezetter. Haar houding getuigt van een bewust misprijzen voor hen, in ballingschap, die meer dan ooit en heviger dan ooit moeten lijden
Uittreksel uit: Zutabe, nr. 44, november 1986. Opgesteld door Colectivos Presos de ETA.
De confrontatie tussen de regering en ETA groeit stilaan naar een hoogtepunt. De veiligheidsdiensten zijn in het offensief getreden en de enige bedoeling van de regering is alleen nog de gewapende organisatie op te rollen (sinds het einde van het staakt-het-vuren op 6 juni 2007 zijn al 26 Etarras gearresteerd). Het definitieve einde zouden ze willen bereiken vóór maart 2008 (algemene verkiezingen). De vredesgesprekken zijn verder af dan ooit. De indruk wordt gewekt dat niet alleen de gewapende organisatie wordt aangepakt, maar ook het politieke apparaat (arrestatie Arnaldo Otegi, aantijgingen tegen ANV en alles verbieden wat de abertzalebeweging wil inrichten.) Omdat ETA nog geen communiqué heeft verspreid, gaat de regering er van uit dat het de organisatie ontbreekt aan een project. Ik wil er op wijzen dat gedurende de voorbije 40 jaar dit al de honderdste en zoveelste aankondiging is van het verdwijnen van ETA. Nog altijd worden geen lessen uit het verleden getrokken. En ik denk dat de regering van de PSOE zich schromelijk misrekent.
Nog maar pas had de regering haar offensief bekend gemaakt of ETA kwam op de proppen met een communiqué. Ze eisten een paar kleine aanslagen op (een bestelwagen ontploft, een klein bommetje (grote voetzoeker) bij de doortocht van de Ronde van Frankrijk, een paar kleine bommetjes op autosnelwegen bij de vakantieterugkeer en de grotere aanslag op de kazerne in Durango). Maar van grotere betekenis zijn de uitspraken dat de regering het conflict niet wil oplossen en alleen zoekt naar de totale vernietiging van ETA, dat ETA ongestoord verder gaat met de strijd tot het doel bereikt is. En dat doel is: de verdediging van Euskal Herria met de wapens tot alle projecten (gevangenen dichter bij huis, beslissingsrecht, Navarra bij de Baskische Autonome Gemeenschap, zelfbeschikking, enz ) onder democratische voorwaarden tot stand zijn gekomen.
Op 9 september 2003 kwam Eugenio Irastorza uit Ordizia vrij. Hij zat 23 jaar in Spaanse cellen en was op dat moment de Baskische politieke gevangene met de meeste dienstjaren. Toen Tejero met getrokken revolver het Spaanse Congres binnendrong en met een Zitten, klootzakken! de hele Spaanse volksvertegenwoordiging als bange broekschijters onder hun banken deed verdwijnen, zat Irastorza al een jaar vast!
Als bijkomende straf, voor zowel zichzelf als voor zijn familie, verbleef Irastorza sinds 1989 in het Zuiderse Andalucía! De familie gaf op deze manier een fortuin uit aan reiskosten. Voeg daarbij de kleine en grote pesterijen van de Guardia Civil (buiten de gevangenis) en van de bewakers (binnen). Eén voorbeeld:
Ergens in augustus 1996 werd Eugenio Irastorza aangevallen door een talrijke groep functionarissen in de gevangenis Jaén II, terwijl hij zat te wachten om toegelaten te worden in de bezoekersruimte van de gevangenis, om zijn bezoekende familieleden te ontmoeten.
De agressie was begonnen toen hij zijn cel verliet om zich naar de bezoekersruimte te gaan. Een cipier, een zekere Francisco, deed teken dat hij hem de hals zou oversnijden als hij het waagde zijn cel te verlaten. Eugenio Irastorza, die op zijn rechten stond, werd in een kamer gesleurd door 2 cipiers en afgeranseld. Onmiddellijk snelden talrijke cipiers toe, niet om hem te ontzetten, maar om hun sadisme bot te doen vieren. Onder hen een zekere Camilo en de chef van de afdeling Manuel (beter gekend als Chuck Norris). Hij werd naar een isoleercel gesleurd, moest zich volledig uitkleden en werd verder afgetuigd.
Aan de familie werd meegedeeld dat hij in afzondering zat wegens slecht gedrag en dat het bezoek niet meer kon doorgaan (de familie had een reis ondernomen van meer dan 1000 km, enkel.)
De klacht die Eugenio Irastorza indiende, werd door de magistraat van de Vigilancia Penitenciaria de Granada, Maria del Carmen Navajas Rojas, gearchiveerd. En op 14 oktober 1996 spande zij zelf een rechtzaak tegen hem in wegens valse verklaringen.
Op 8 september 2005 staat in de krant Gara te lezen: tussen februari 2003 en juli 2005 werden in Baskenland, aan beide zijden van de Staatsgrens méér dan 116 personen gearresteerd op beschuldiging van Dat diende nog uitgevonden te worden, of zou wel vanzelf komen na een dagenlange ondervraging (foltering) in isolement.
De eerste arrestatiegolf vond plaats op 19 en 20 februari 2003. Op 1 april 2003 waren er opnieuw 9 arrestaties. Later werd gezegd dat het om preventieve arrestaties ging die gericht waren tegen het apparaat van ledenwerving van ETA. Toenmalig PP-minister van Binnenlandse Zaken, Mariano Rajoy (zie foto), verklaarde doodleuk: We hebben 35 personen aangehouden en nu zullen we in de commissariaten nagaan waarvan we ze kunnen beschuldigen. (Rajoy weet al jaren niet meer wat blozen van schaamte is.) Het was duidelijk dat de paranoia van Allemaal van ETA hier toch wel buitensporige vormen had aangenomen. Méér dan verdacht was het feit dat bij elke arrestatie, in die periode van méér dan 2 jaar, gezegd werd dat de arrestaties een gevolg waren van de documenten die aangetroffen werden bij de arrestatie van Ibón Fernández de Iradi Súsper.Al snel werd dit gewoon namen gevonden op de lijsten van Súsper. Als dit waar was, waarom hadden ze de personen op die lijsten dan niet meteen opgepakt? Het persagentschap Efe, dat Spaanse Juridische bronnen citeerde, wist te melden dat sommige arrestanten tot op heden nog niet door ETA gecontacteerd werden. (Een lege doos!) Minister Acebes van Binnenlandse Zaken wist te raaskallen dat een harde slag was toegebracht aan de poging om de terroristische bende te reconstrueren. (Nóg een lege doos!) Miguel Sanz, de Zonnekoning van Navarra bestempelde de arrestanten al meteen als criminelen! Uiteindelijk bleven er 70 aangehouden en daarvan zitten er nu nog 36 vast. Voor de in vrijheidstelling incasseerde de Spaanse Staat een bedrag van méér dan een miljoen euro aan borgsommen! Zo wordt dit Volk elke dag bestolen! De meeste arrestanten dienden een klacht in omdat ze gefolterd waren: de plastic zak over het hoofd, seksuele bedreigingen, slagen op het hoofd, stroomstoten aan de testikels en zelfs schijnexecuties. Tegen Unai Berrostegieta werd een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd omdat hij documenten zou hebben in verband met de jongerenorganisatie Segi die verboden was. Berrostegieta werd op 15 april 2006 aangehouden in Noord-Baskenland en meteen aan Spanje uitgeleverd: De eerste toepassing van de Euro-orden, het Europese aanhoudingsbevel (en waarbij indertijd slechts één volksvertegenwoordiger, Geert Bourgeois, tegenstemde).
Op 7 september 2006 verscheen Iñaki Bilbao Goikoetxea Basur, van het ETA-commando Bakartxo, voor het Hooggerechtshof in Madrid en hij zorgde voor een optreden dat zelfs het nieuws op TVE haalde. Omdat hij al eerder voor tumult zorgde, was hij in een glazen kooi ondergebracht. Hij sloeg er zo hard tegen dat gevreesd werd dat het glas zou breken. Daarbij riep hij procureur Alfonso Guevara toe: Ik ga je nog een keer zeven kogels verkopen, zoals ik je al eerder beloofde. Strontfascist, txakurra (hond), lafaard, smeerlap, parasiet! Ik stroop je het vel af! Ik blijf verder doen in de gewapende strijd, tot Euskal Herria vrij en onafhankelijk zal zijn. Tot ik sterf of tot ze me doden. Ik wil nu weg uit deze zaal, want ik erken dit tribunaal niet.
Intussen werd Bilbao geboeid, maar toen daarna Baltasar Garzón nog tegen hem kwam getuigen, was het hek helemaal van de dam: Jou zal ik nooit vergeten, fascist! Ik denk dat ik ga doen wat ik je beloofde, klootzak! Kijk me aan! En nu open je een nieuw onderzoek tegen me!
Iñaki Bilbao zal wel nooit voor een amnestiewet in aanmerking komen.
Op 6 september 2001 werd Unai Romano om 4 uur 's morgens van zijn bed gelicht door leden van de Guardia Civil. Ze zegden meteen dat hij beschuldigd werd van "collaboratie met gewapende bende". Guardias in burger vielen het huis binnen, deden Unai Romano de boeien om en verklaarden dat ze de flat gingen doorzoeken. Dit gebeurde blad per blad, boek per boek en duurde eeuwig tot op een bepaald ogenblik de overste zei dat ze wat moesten opschieten.
"Mijn hoofd werd bedekt en in de auto, die me meenam naar een onbekende plaats, werd geen woord gezegd en moest ik gedurende de hele rit met het hoofd tussen de knieën blijven zitten. Bij het verlaten van de auto werd ik niet gewaarschuwd dat er enkele trappen waren zodat ik viel. Ik werd naar een cel gebracht en kreeg een bivakmuts over het hoofd. Toen ik zei dat ik ademhalingsproblemen had, zei de Guardia Civil die me moest bewaken dat ik geen recht had op ademen. Het traject naar Madrid werd ongeboeid en aan erg grote snelheid afgelegd. Ginder kreeg ik vier belangrijke raadgevingen:
§hen gehoorzamen
§de ogen gesloten houden
§hen niet aankijken
§als ik een andere gevangene tegenkwam, hem niet aankijken.
In de cel moest ik blijven staan. Bij aanvang van de ondervragingen werd gevraagd medewerking te verlenen en intussen kreeg ik voortdurend slagen op het hoofd met stokken die in tape of schuim waren gewikkeld. Ze beantwoorden zelf een aantal vragen. 'Ja, ik kende dinges wél.' 'Ja, ik kende die en die wél.' 'Ik heb wél die bomauto geparkeerd.' 'Ik heb wél op die en die geschoten.' Bij elk ontkennend antwoord kreeg ik een aantal stokslagen en werden de vragen opnieuw gesteld. Als ik groggy was, werd er gevraagd naar mijn vriendenkring, familieleden, bars die ik bezocht in Vitoria, de Ikastolas, mijn politieke activiteiten, etc. Ik had de ogen bedekt met een soort masker en daar over heen droeg ik nog een bivakmuts. De ondervragingen werden steeds erger en ik kreeg op een bepaald ogenblik zelfs een drietal bivakmutsen over elkaar waardoor ik enorm zweette. De slagen werden er een beetje door gesmoord, maar ze bleven verschrikkelijk . Tot ongeveer acht keer toe kreeg ik de plastic zak over het hoofd. Ik moest kniebuigingen maken tot de totale uitputting . Ik was doornat van het zweet. Ik hoorde voortdurend pijnkreten van andere mensen. In een ander vertrek werd ik bij een vrouw gebracht die me haar carnet van rechtsdokter toonde. Ze vroeg me wat ze met me gedaan hadden en vertelde haar van de slagen en van mijn onregelmatige hartslag. Terug bij de ondervragers kreeg ik meteen een twintigtal stokslagen. Ze schreeuwden als gekken, werden steeds agressiever en stelden steeds dezelfde vragen met steeds dezelfde gevolgen. Omdat ik niet bekende wat zij graag wilden horen, zou het me 'hoerenzoon die ik was' vergaan zoals 'met die LASA! (dood gefolterd!) Ze begonnen elkaar af te lossen en ik kreeg stroomstoten aan de genitaliën, aan de oren, de penis, kreeg de plastic zak over het hoofd, slagen Daarop begonnen ze te dreigen door te zeggen dat mijn vriendin en mijn broer onderweg waren en dat die de dubbele portie zouden krijgen. Toen vertelden ze dat mijn moeder gearresteerd was en dat ze haar met een koord rond de voeten in het stuwmeer bij Vitoria in het water lieten zakken. Het leek dat één van hen belde met de collega's die aan het stuwmeer bezig waren en nadat die plots iets schreeuwde zwegen ze allemaal. Toen zegden ze me dat mijn moeder overleden was. Ze brachten me weg en lieten me een uur alleen. Ik werd hysterisch. Mijn hoofd leek te gaan ontploffen en ik begon mijn polsen door te bijten. Toen ze dat merkten werd ik opnieuw naar de dokter gebracht. Die schrok erg en vroeg hoe het met me ging. Het was 7 september, 10 uur in de morgen.
Ze wilden me naar een militair hospitaal brengen, maar de gerechtsdokter bekwam dat ik naar een universitair ziekenhuis kon. Daar werd ik in een rolstoel gezet en werden mijn polsen verzorgd. De gerechtsdokter kwam me even later zeggen dat mijn moeder helemaal niet dood was. Hun enige zorg was te weten of ik een schedelbreuk had. Verder onderzoek wees uit dat dit niet het geval was. De pijn was echter onhoudbaar, maar ze wilden me geen pijnstiller geven vooraleer alle onderzoeken achter de rug waren. De arts stelde zich in contact met de rechter om te verkrijgen dat ik in het ziekenhuis kon blijven. Ik had een spiercontractuur en een zwelling in de nek. Omdat mijn nek helemaal gekwetst was, kon mij de noodzakelijke neksteun niet meteen aangebracht worden. Mijn oor was door het gebruik van de elektroden verbrand.
Mijn hele hoofd was paars en blauw en mijn ogen zwart van het geronnen bloed.
De oogspecialist onderzocht me omdat ik mijn ogen niet meer open kreeg. Ik zag niets. Terug in het commissariaat vroeg de gerechtsarts een zetel, maar ik kreeg er een zonder armleuningen. Hoewel het 18.00 uur was kreeg ik mijn ontbijt: twee potjes yoghurt en een broodje. De yoghurt moest me door de dokter gevoerd worden, de sandwich kon ik niet kauwen. Twee Guardias Civiles kwamen me voortdurend uitlachen, waarbij ze zegden dat ik een monster was, een varken en meer van dergelijke dingen. Ik kreeg regelmatig ijs tegen de pijn. Iemand wilde me een soort slaapmiddel geven en een klein slokje ervan maakte me erg slaperig. Na een uur moest ik in een auto plaatsnemen. De tocht door de stad, met de sirenes in werking, was vreselijk: optrekken, bruusk remmen, zigzag rijden, zodat ik mijn hoofd niet steeds tegen de ruit kon steunen. Er werd ergens uitgestapt waar foto's en vingerafdrukken genomen werden. Ik zag nog steeds niets. Terug in de cel kreeg ik een hulpje, een Colombiaan die me bijstond bij alles. Het lukte me enkele uren te slapen. 's Morgens vertelde de Colombiaan me dat enkel het puntje van mijn neus en mijn lippen een normale kleur hadden. Ik zat in de infirmerie van Soto del Real in een geïsoleerde afdeling. Ik was dus "incommunicado" en de Colombiaan moest weg. Ik moest op de tast naar het toilet, naar dedouche, gaan eten, gaan slapen.
Op zondag 9 september begon ik tegen de avond weer enigszins te zien. Maar ik mócht nog niemand zien (of niemand mocht mij zien?) Een gerechtsdokter kwam me onderzoeken en hij zei me dat ik enigszins geschikt was om voor de rechter te verschijnen.
Op 11 september werd ik om 7 uur gewekt. Ik viel opnieuw in handen van de Guardias die me naar het Hooggerechtshof moesten brengen. Omdat mijn polsen gekwetst waren, vroeg ik om niet geboeid te worden maar daarvoor had ik geen medisch getuigschrift De reis was erg zwaar omdat ik nog steeds ziek was. Terwijl ze mijn "rechten" voorlazen, werd ik uitgelachen met hoe ik eruitzag. Bij de tocht naar het bureau van rechter Guillermo Ruiz Polanco kreeg ik een kap over het hoofd zodat ik niemand kon zien (maar ook niet gezien kon worden ) Ik ontkende alle beschuldigingen. Toen hij me vroeg of ik er nog iets aan toe te voegen had, vertelde ik over de behandeling die ik had moeten ondergaan. Na een halve minuut onderbrak de onderzoeksrechter me en zei dat hij al jaren met de Guardia Civil werkte en dat vele arrestanten zegden gefolterd te zijn, maar dat hij me niet geloofde en dat dit niet de plaats en het ogenblik was voor dergelijke verklaringen. Met een politiecamionette werd ik opnieuw naar de gevangenis overgebracht. Ik vroeg te mogen bellen, omdat ik nu niet meer in afzondering was, maar ze zegden daarvan nog geen bevestiging gekregen te hebben Op 18 september leek ik eindelijk toonbaar en werd ik overgebracht naar een normale gevangenismodule.
Ik vergat nog te vertellen dat ik tijdens de ondervragingen bijna steeds naakt was."
Het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco beschouwt de verklaringen afgelegd door Jon Salaberria, lid van de politieke groep Sozialista Abertzaleak (Batasuna), tijdens de parlementaire debatten van 12 april 2002 als delict, meer gespecificeerd: verheerlijking van terroristische acties. De strafmaat wordt vastgelegd op 1 jaar gevangenisstraf en 7 jaar ontzetting uit zijn rechten. Dit is een precedent dat kan beschouwd worden als een agressie tegen de vrije meningsuiting van een lid van het parlement, dat precies borg moet staan voor de vrije meningsuiting. Artikel 71 van de Grondwet erkent de onschendbaarheid van een Député en een Senator bij het uiten van opinies uitgesproken in die functie (inviolabilidad por las opiniones manifestadas en el ejercicio de sus funciones). Dit principe werd ook door artikel 26 van het Estatuto de Autonomía para el País Vasco erkent. Dit recht werd trouwens verder ontwikkeld in de Ley autonómica 2/1981, waarbij onderstreept wordt dat de leden van het parlement niet mogen beschuldigd, noch gerechterlijk vervolgd worden, zonder voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement.
Op 12 april 2002 had Salaberria in volle parlementaire zitting een uitspreek gedaan over de gewapende activiteiten van ETA: door de natuur van het conflict te verdraaien, zie ik geen mogelijkheid om oplossingen te vinden en u weet allen perfect dat de gewapende strijd van ETA niet draait om de stelling ideeën op te leggen. De gewapende strijd beantwoordt alleen aan de rechtvaardige eisen van het Baskische volk ter verdediging van de wettelijke rechten
De Openbare Aanklager van de TSJPV (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco) baseert de aanklacht verheerlijking van het terrorisme en de vervolging ervan op het feit dat de woorden die uitgesproken werden, buiten de onschendbaarheid vallen. Ze houden een identificatie in die de acties en het doel ondersteunen. De acties van ETA zijn intrinsiek anti-juridisch en bijgevolg zijn ze niet bespreekbaar en mogen ze niet in de openbaarheid behandeld worden (los actos de ETA son intrínsecamente antijurídicos y en consecuencia inopinables). Dus is een voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement overbodig. Commentaar overbodig!
Het Amnestie-Comité, Gestoras-pro-Amnistia, verklaart in een communiqué op 4 september 2001 dat de laatste arrestatiegolf in Guipuzkoa, Catalonië en Araba een politionele degeneratie van het Hooggerechtshof is. Deze rechtbank heeft enkel het pakje moeten maquilleren dat de politie had klaargemaakt. Er werden tijdens de laatste twee weken maar liefst 43 personen gearresteerd. Het merendeel van de arrestanten werd het slachtoffer van mishandeling. In dit verband werden ook de artsen aangeklaagd die in de gevangenissen en de commissariaten hun werk niet deden. Sommigen arrestanten konden nog amper praten of luisteren naar wat hen aangeraden werd. Sommige advocaten werd passieve medeplichtigheid verweten. Vertrouwensadvocaten werden niet toegelaten, terwijl in de pers wel duizend lekken verschenen.
Wij leven in Euskal Herria in een uitzonderingsstaat, beweerde Iker Zubia, coördinator van Gestoras in Araba. Tijdens de voorbije 60 dagen werden 135 personen gearresteerd om politieke motieven. Vierentwintig hiervan werden op secreet geplaatst, tien hiervan onder bevel van de Ertzaintza en 6 hiervan klaagden slechte behandeling en psychische foltering aan. De dertien overigen werden door de Guardia Civil gearresteerd. Ook zij klaagden over de slechte behandeling, de fysieke foltering en de psychologische druk. Sommigen urineerden bloed, kregen de plastic zak over het hoofd getrokken, moesten schijnexecuties ondergaan, kregen elektroden aangebracht, moesten fysieke oefeningen doen tot de totale uitputting, waarbij hen belet werd te slapen.
De balans wordt gesloten met de opsluiting van veertien personen, negen opsporing- en aanhoudingsbevelen en de huiszoeking in 31 woningen en lokalen.
De foltering is een noodzakelijk wapen bij het politiewerk, om zelfbeschuldigingen los te krijgen, om derden te beschuldigen en om schrik te zaaien. De rechteloosheid mag blijken uit het relaas van Eneko Balantzategi en Izare Etxeberria: Een Guardia Civil verplichte me mij te identificeren en daarop zei hij dat ik gearresteerd werd, en later dat ik aangehouden werd wegens medewerking met en lidmaatschap van ETA. Toen keken ze naar Eneko en ze zeiden dat hij eveneens gearresteerd was, gewoon omdat hij bij mij was.
Drie superrechters op een rij Garzón gaat, Grande-Marlaska komt Reserve Del Olmo Alle drie rijp voor spaghetti-arresten?
De ultieme natte droom van rechter Baltasar Garzón was, met een beetje overdrijving, alle Basken op een dag tegen de muur van het fronton te zetten en ze te executeren. Eigenlijk zijn alle Basken min of meer in voorlopige vrijheid.
De dossiers werden zó dik dat zelfs een aantal collegas van de superrechter kritiek durfden leveren. Na het (tijdelijk?) vertrek van Garzón (we zijn in 2005) naar de Verenigde Staten heeft rechter Fernando Grande-Marlaska nu de rol overgenomen en het ziet er naar uit dat hij nog een stap verder gaat. Het lijkt hem volledig te ontgaan dat er al geruime tijd allerlei initiatieven genomen worden om tot een oplossing van HET CONFLICT te komen, en dat Spanje als enige Europese natie met een vorm van intern terrorisme opscheept zit. Of zou Fernando Grande-Marlaska onder één hoedje spelen met dat deel van de politieke wereld dat precies overleeft door dit conflict? Het gaat hier om zonen van de Francodictatuur die dankzij verschillende organisaties, met staatssubsidies, haat zaaien.Het ergste in zijn soort zijn AVT- Slachtoffers van het Terrorisme die onlangs met een hevige interne crisis te maken kreeg die draaide rondom GELD!
Nu heeft Grande-Marlaska op 3 september 2005 een onderzoek bevolen tegen Rafa Díez Usabiaga, de Secretaris-Generaal van de radicale vakbond LAB (Langile Abertzaleen Batzordeak (Nationalistische Arbeiderscommissies). Beschuldiging: integratie in gewapende bende. Hoewel Rafa Díez vooropstapt in vrijwel elke betoging waarbij de rechten van alle Basken geëist worden en zijn vakbond LAB, ontstaan uit de arbeiderstak van ETA in 1975 meteen na de dood van Franco, is de secretarisgeneraal absoluut geen terrorist.
De AVT-Slachtoffers dienden al in mei van dit jaar 2005 een klacht in tegen Díez, maar de Officier van Justitie, Jesús Alonso, verwees die naar de prullenbak wegens een gebrek aan misdrijf en dus gebrek aan bewijs. Grande-Marlaska dreef echter door en daarom moet Díez op 12 september 2005 naar Madrid
Naast deze twee supermagistraten is er, in diezelfde ranzige lichting, ook nog Juan Del Olmo. Ik twijfel er niet aan dat hij later ook nog ter sprake komt.
Ze dachten dat met het liquideren van enkele vogels ook het lied zou verdwijnen.
Op 2 september 2006 kwamen opnieuw tientallen mensen samen om bij de diepe put (meer een kleine onderaardse grot) van Otsoportillo (op de bergketen Urbasa in Navarra) hun doden te herdenken. De Franquisten probeerden hun schandalen onder de grond te laten verdwijnen. Ze dachten dat met het liquideren van enkele vogels ook hun lied zou verdwijnen. Een massagraf méér, in Navarra. Zeventig jaar later staat er een klein monument en in twee stenen staat het schandaal in het Baskische en in het Spaans gegrift. Het gat werd met tralies dicht gemaakt. Symbolisch. De plechtigheid die werd georganiseerd door het gemeentebestuur van Etxarri-Aranatz, begon rond het middaguur met een eucharistieviering. Wie zich hierbij niet thuis voelde, stond op een respectabele afstand wat te praten en te wachten. Het roosterwerk over de toegang tot de grot was met bloemen bedekt. Een bertsolari zong enkele strofen waarna Juan Kruz Aldasoro (Batasuna) het woord nam en herinnerde aan het feit dat 70 jaar geleden vele burgers die zich inzetten voor hun Volk, voor betere arbeidsvoorwaarden, voor de taal, de cultuur en de identiteit van Euskal Herria, genadeloos werden geëxecuteerd. Hun ideeën blijven levend want op dit ogenblik werkt het hele Volk verder aan dezelfde ideeën waarvoor anderen zoveel leden en dit met hun leven betaalden. Om dit te gedenken zijn we naar Otsoportillo gekomen. Op dit ogenblik beleven we een hoopvol politiek moment. We staan voor de mogelijkheid om voor een conflict dat al generaties lang aansleept een definitieve oplossing te bereiken, gebaseerd op de erkenning van de rechten. Aldasoro waagde zich op glad ijs door niet enkel de doden van toen te eren maar ook zij die later hun leven gaven: Martintxo de la Vega, Oeio Mariñelarena, Josu Zabala, Juan Ignacio Erdoizia, Mikel Arregi, Roberto Martínez en Angel Gurmindo, Stein (enkelen werden het slachtoffers van de Vuile Oorlos tegen het Baskische Volk, omdat ze in de terroristische organisatie ETA actief waren.) Ook de jongeren die gevangen zitten (of zaten) of die op de vlucht waren werden herdacht. Zes dantzaris dansten de eredans (Aurresku) op de tonen van de oeroude Baskische fluit, de Txistu.
Dan kwam Patxi Urrutia, lid van het hoofdbestuur van Batasuna aan het woord en die wond er evenmin doekjes om: In 1936 veranderden ze Navarra in een hel en ze liquideerden méér dan 3.500 personen terwijl hun familieleden de meest onbeschaafde dingen moesten ondergaan. Nooit kwamen de verantwoordelijken van deze criminele daden voor het gerecht. Integendeel, het meest perverse is dat ze nog steeds in handen hebben wat ze bij de staatsgreep vast kregen! Het waren geen dingen-die-tijdens-een-oorlog-gebeuren, zoals sommigen blijven beweren. In Navarra was er nooit een oorlogsfront en diegenen die vermoord werden droegen geen wapens. Het was een wraakneming op nationalisten, werkmensen, socialisten, communisten, anarchisten en republikeinen. De verantwoordelijken bleven ongestraft terwijl de slachtoffers nooit erkenning of steun kregen. Na de dood van Franco werd alles onder de mat geschoven en wilden ze ons tevreden stellen met enkele karamellen. Met de nieuwe Wet van Historisch Besef willen ze er nóg eens een mantel over heen leggen. Maar dit zal hen niet lukken. Dat ze nog even bloeddorstig zijn, blijkt uit hun gevangenispolitiek. Denk maar aan Iñaki de Juana Chaos en Bautista Barandalla (die niet wordt vrijgelaten hoewel hij ernstig ziek is.) We moeten de doden niet vergeten, maar evenmin hun idealen.
Er waren ook twee ongenode gasten in Otsoportillo aanwezig en wel in het uniform van Guardia Civil! Sommigen leren het nooit!
Naast Otsorportillo waren er nog andere plaatsen van onheil, met identieke gebeurtenissen: Basanziturri en Ordoz,Balcón de Ubaba, beter bekend als Balcón de Pilatos.
De radicaalnationalistische partij, Batasuna, werd indertijd door de mediageile superrechter, Baltasar Garzón buiten de wet gesteld met de drogreden dat ze weigerden het ETA-geweld af te keuren. Batasuna en al de kiezers werden dus monddood gemaakt, omdat ze zwegen! (Batasuna doet dit net niet omdat het geweld altijd vanuit Spanje ontstond en altijd vanuit Spanje bleef komen, tot op de dag van vandaag Het Koninkrijk Navarra werd niet ingelijfd, maar na een aantal veldslagen ingepalmd. Basken begeerden nooit grondgebied van anderen!)
Nu er sprake is van mogelijke gesprekken laten dezelfde democratische broeders weer hun zelfde bandje afdraaien waarin ze diezelfde voorwaarde herhalen om Batasuna toe te laten. Maar er komen ook andere geluiden. Zo was er voorzitster Begoña Errazti, van de regeringspartij, EA, die zei dat de veroordelingen van het geweld zaken uit een voorbije tijd zijn. (Hierop kwam protest van een partijgenoot, José Antonio Rekondo die dankzij de onzalige partijenwet burgemeester van Hernani kon worden, waar voordien Batasuna meestal regeerde met een volstrekte meerderheid.
De woordvoerder van de PNV in de Senaat, Iñaki Anasagasti, bevestigde op 1 september 2005 dat de Baskische Lehendakari Ibarretxe Batasuna mee wil opnemen in de contactronde. Anasagasti verwees naar de betogingen in Donostia en in Bilbo waaruit bleek dat de verboden partij op straat veel aanhang heeft. Volgens hem wil Ibarretxe verwerkelijken van wat op straat werkelijk is.
De PP raakt blijkbaar in paniek. Stel je voor dat de onderhandelingen tot een vredespact leiden, dan verliezen de neo-Neanderthalers voor een groot deel hun bestaansrecht omdat ze politiek leven van de confrontatie. Daarom biedt partijvoorzitter, Rajoy, nu plots aan de Spaanse regeringspresident, Zapatero, een pact aan om tegen het terrorisme ten strijde te trekken en te werken aan de eenheid van Spanje. Deze mededeling werd gedaan door een ander PP-kopstuk: Angel Acebes.
Het antwoord van de secretaris van de PSOE, José Blanco is duidelijk. Hij wil o.a. spreken over een territorialiteitsmodel (voor de autonome gebieden) en over de strijd tegen ETA. Maar Blanco voegt er nog iets verrassends aan toe: De PP moet zijn huidige leiders eens vervangen, want met hen die de partij naar de nederlaag voerden, is er weinig aan te vangen.
Mario Onaindia Natxiondo werd geboren in Bilbao in 1948 en was lid van ETA in de jaren 60. In 1970 werd hij op het Proces van Burgos ter dood veroordeeld, maar onder druk van de internationale gemeenschap werd dit omgezet in levenslang.
Tijdens de 6de Asamblea van ETA in Baoina (1973) kwam een meningsverschil tot uiting tussen 2 stromingen: ETA Militar (absolute prioriteit voor de gewapende strijd) en ETA político-militar (de ondergeschiktheid van de gewapende strijd aan de politieke strijd). Onaindia behoorde tot de laatste strekking. Die strekking besloot begin de jaren 80 de wapens neer te leggen en exclusief de politieke weg te volgen. Onaindia werd medeoprichter van EIA- Euskal Iraultzarako Alderdia (Partido para la Revolución Vasca), die later samen met EMK- Euskadiko Mugimendu Komunista (Movimiento Comunista de Euskadi) de nieuwe politieke formatie EE-Euskadiko_Ezkerra (Izquierda de Euskadi) zouden vormen. Van af dat moment wierp Onaindia zich op als één van de felste verdedigers in de publieke veroordeling van de gewapende strijd, waarbij hij praktisch volledig zijn oorspronkelijke objectieven afzweerde: hij negeerde nu het recht op zelfbeschikking en verdedigde de Spaanse grondwet, die hij vroeger uitspuwde. Het duurde niet lang of de EE integreerde zich in de staatsbehoudende partij PSE (de PSOE van Baskenland). De politieke partij staat nu bekend als PSE-EE.
In 2001 schreef hij zijn memoires: El precio de la libertad (Uitgeverij: Espasa Calpe, Madrid, 2001 - ISBN: 9788423954612). In mei 2003 ontvangt hij de Premie José Luis López de Lacalle, voor zijn verdediging van de vrijheid en zijn strijd tegen de gewapende organisatie. Hij is ook in het bezit van de Orden del Mérito Constitucional, een medaille uitgereikt aan personen die zich hebben ingezet voor de Spaanse grondwet. Als beloning, voor een ex-nationalist die vroeger die grondwet uitspuwde, kan dit tellen.
Hij overleed op 31 augustus 2003, op 55-jarige leeftijd, in het hospitaal van Txagorritxu (Vitoria).
Mario Onaindía werd op 1 september 2003 begraven.
In het beruchte Burgosproces, eind 1970, waarbij voor het eerst Basken buiten Baskenland moesten terechtstaan, kreeg Onaindía samen met vijf anderen, de doodstraf voor de terechtstelling van Melitón Manzanas, de man die tijdens de Francodictatuur in Baskenland faam kreeg als folteraar. Vooral de aangeklaagden hadden door hun uitspraken de wereldpers gehaald. Onaindia bracht door zijn optreden (en zijn imposante gestalte) zelfs de militaire gerechtsvoorzitter van zijn stuk. Hij loochende aan de moord op Manzanas deelgenomen te hebben omdat hij niet de eer had gehad aan militaristische activiteiten mee te mogen doen. Toen Onaindia daarop recht sprong en Gora Euskadi Askatuta riep (Leve Vrij Baskenland)sprongen zowel de auditeur als zijn plaatsvervanger recht en trokken hun sabel!Terwijl onder groot tumult de zaal ontruimd werd zongen de beklaagden het (verboden) lied van de Baskische Soldaat, dat met zijn dramatisch-pathetische tekst en zijn treurige, fiere melodie wel voor dit voorval gemaakt had kunnen zijn: ··
Eusko Gudariak gara
Euskadi askatzeko
Gerturik daukagu odola
Bere aldez emateko
Wij zijn Baskische soldaten die Euskadi zullen bevrijden
Buitenlandse (?) politici in Navarra 30 augustus 2005
In Navarra stond de wieg van Baskenland. Alles begon met de koningen vanNavarra die Baskisch spraken, de Lingua Navarrorum. De regering van Navarra, onder de leiding van de UPN (de PP van Navarra) heeft met haar Führer, Miguel Sanz (zie foto), één grote obsessie: alles bannen dat maar enigszins de Baskische identiteit tot uiting brengt. Zo besloot de regering de Baskische vlag, Ikurriña, te verbieden aan de balkons van de gemeentehuizen op straffe van de terugtrekking van de subsidies. De Spaanse vlag mag wél, samen met die van Navarra, de Europese en het eigen Wapen. Eén uitzondering wordt toegestaan: de vlag van een genodigde buitenlandse politicus. Deze Wet van de Symbolen wekte vooral veel ergernis in het groene noorden van de autonome regio. Zo ook in het stadje Leitza, waar Batasuna steeds met een meerderheid regeerde tot die partij verboden werd. Het gemeentebestuur is dan wel in handen van de zoetwaternationalisten van de partij Aralar, maar de Batasunakiezers zijn er nog steeds.
Bij de voorbije stadsfeesten, op 30 augustus 2005, vond Leitza er niets beters op dan enkele buitenlandse (?) politici uit te nodigen: de toenmalige Baskische minister van Justitie, Joseba Azkaraga en het parlementslid van EA, Unai Ziarreta. Ze werden verwelkomd met aan het balkon de buitenlandse vlag, de Ikurriña.
De Regering van Navarra stelt nu een onderzoek in!
Op 29 augustus 1940, werd in Biriatu, op de Santiagobrug over de Bidasoa (de staatsgrens tussen Frankrijk en Spanje die midden door Baskenland loopt) de president van Catalonië, Lluis Companys, uitgeleverd aan zijn Spaanse vijanden en zodoende recht de dood ingestuurd (15 oktober 1940). Op 29 augustus 2000 werd dit herdacht, en omdat de abertzalepartij EH- Euskal Herritarrok eraan meedeed, kwam er véél protest van de Spaanse regerende partij Partido Popular. Maar hierdoor kwam er ook méér aandacht, interesse en animo. Uit protest zal de PP niet aanwezig zijn. Zij waren trouwens al aanwezig bij de uitlevering zélf! In 1940!
Lluís Companys i Jover werd in 1920 voor het eerst gearresteerd voor zijn linkse en Catalaansnationalistische activiteiten, en op het kasteel La Mola opgesloten. Na zijn vrijlating in 1921 was hij één van de oprichters van de republikeinse en nationalistische Catalaanse partij Unió Rabassaires.
De steeds sterker wordende separatistische neigingen in Catalonië was één van de redenen van de coup van generaal Miguel Primo de Rivera, de kapitein-generaal van Barcelona. De nieuwe dictator verbood alle politieke partijen. Companys en de zijnen weigerden zich hierbij neer te leggen en Companys zat tijdens de dictatuur van Primo de Rivera meerdere malen vast.
In 1930 trad Primo de Rivera af en in april 1931 werden er gemeenteraadsverkiezingen gehouden die door de republikeinen en socialisten waren gewonnen. De kort voor de verkiezingen opgerichte Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), waar ook Companys toe behoorde, had de gemeenteraadsverkiezingen in de Catalaanse steden gewonnen. Companys werd lid van de gemeenteraad van Barcelona en kort daarop burgergouverneur van die stad. Kort na de gemeenteraadsverkiezingen verliet koning Alfonso XIII Spanje en werd de republiek uitgeroepen. Op 14 april 1931 riep de voorman van de ERC, kolonel Francesco Macià de "Catalaanse republiek binnen de Iberische (Spaanse) federatie" uit. Het jaar daarop erkende de Cortes Generales (parlement) de autonomie van de Catalaanse republiek en werd Companys voorzitter van het Catalaanse parlement. In 1933 werd Lluís Companys gekozen tot voorzitter van de ERC en na het overlijden van Macià (1934), volgde Companys hem op als president van de Generalitat (= regering van Catalonië).
Op 18 juli 1936 brak de Spaanse Burgeroorlog uit. De Generalitat koos de zijde van de republikeinse regering in Madrid. Op 26 januari 1939 viel Barcelona in handen van Franco's nationalisten en Companys en zijn regering vluchtten naar Frankrijk. Tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk werd Companys door de Gestapo gearresteerd en aan Franco uitgeleverd. Na een kort proces werd Lluís Companys op 15 oktober 1940 in Barcelona geëxecuteerd.
