Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
08-06-2007
Weerwraak?
Nieuwsflash Arnaldo Otegi gearresteerd
Arnaldo Otegi, de leider van Batasuna, die van plan was om 12:00 u een persconferentie te geven in een hotel in Donostia, werd door de politie gearresteerd.
De arrestatie is het gevolg van een order door Audiencia Nacional die vandaag de beraadslaging beëindigde over een proces in beroep van gisteren 7 juni 2007. Daarin werd het vonnis van 15 maanden cel en 7 jaar en 3 maanden ontzetting uit zijn burgerrechten bevestigd. Het delict bestond er in dat hij in december 2003 had deelgenomen aan een hommage voor José Miguel Beñaran, Argala. Dat is volgens de rechtbank verheerlijking van het terrorisme.
Otegi werd om 13:00 u overgebracht naar de gevangenis van Martutene.
Als aanklacht tegen de arrestatie van Otegi heeft de Izquierda Abertzale voor morgen, 9 juni 2007, een protestmanifestatie samengeroepen om 19:30 u in de geboorte- en woonplaats van Otegi te Elgoibar.
Joan Tardá (ERC): "El Estado opta por la venganza y no la justicia" De Staat opteert voor wraak, niet voor gerechtigheid
Pernando Barrena (Batasuna): "Es una detención de máxima gravedad" Dit is een arrestatie van uiterste ernst.
Vanaf de jaren 1970 was er sprake van infiltratie in de rangen van ETA. Guardia Civil Andrés Pastrana, werd op zending gestuurd naar Irún. Pastrana vertrok naar Frankrijk en nam contact op met de toenmalige leiders van ETA, Txomin Iturbe en Javier Aya Zulaica, aan wie hij zich voorstelde als lid van de Guardia Civil die radicaal gekant was tegen de politieke situatie in Spanje. Hij bood dan ook zijn samenwerking aan, werd onderworpen aan harde ondervragingen, en werd uiteindelijk toegelaten. De samenwerking omvatte een periode van verscheidene maanden, waarin Pastrana, door zijn informatie, een groot aantal Etarras kon laten arresteren.
De belangrijkste infiltratie in de rangen van ETA is die van Mikel Lejarza Eguia, El lobo, in de jaren 1973-1975. Hij infiltreerde in de commandos van ETA-pm en was verantwoordelijk voor de arrestatie van meer dan 40 leidinggevende figuren van deze organisatie, in Madrid en Barcelona in 1975. Eind 1975 werd hij door ETA ontmaskerd, maar door toedoen van de geheime diens SECED werd hij in veiligheid gebracht.
Een andere infiltrant was Jesús Arrondo Martín, Cocoliso, die er in 1974 in slaagde een groep activisten, afgescheiden van ETA om een onafhankelijk commando te vormen, naar Spanje te brengen. De groep werd onderschept op 20 mei 1974. Cocoliso overleed later ten gevolge van verkeersongeval.
Nog een ander geval is dat van José Antonio Anido Martínez, die het tot chauffeur bracht van Mikel Albizu, Antza. Hij werd in 1995 ontmaskerd, maar wist te ontkomen.
Een laatste geval kunnen we situeren tijdens de periode van een het staakt-het-vuren door ETA afgekondigd tussen 16 de september 1998 en 27 de november1999. Op 5 november 1998 bevestigt Aznar dat hij ter beschikking stond voor een dialoog met ETA. Na voorbereidende gesprekken te Burgos, werd verzamelen geblazen in Zürich (Zwitserland) op 19 mei 1999. Deze ontmoeting, die amper twee en een half uur duurde, leverde geen resultaten op, omdat Aznar weigerde het zelfbeschikkingsrecht van de Basken te aanvaarden en niet wilde onderhandelen over politieke kwesties. Alhoewel er een akkoord bereikt werd over een tweede ontmoeting, slaagde men er niet in een datum vast te leggen. Gevolg: geen tweede ontmoeting. Dit leidde tot het verbreken van het wapenbestand in juli 1999, pas bekendgemaakt in november 1999. Het ministerie van Binnenlandse Zaken, met als titularis Jaime Mayor Oreja, heeft altijd verklaart dat ETA het staakt-het-vuren had afgekondigd om de gewapende organisatie te kunnen herstructureren en de infrastructuur weer op punt te stellen. Hij verklaarde dat hij informatie uit eerste bron had. Tot maart 1999 immers, had de CNP, de Cuerpo Nacional de Policía, een infiltrant in ETA (commando Donosti), die opereerde onder de initialen E.T.B. (Aranzazu Berradre) en samenwerkte met Sergio Polo en Kepa Etxebarría. Hij kwam tot de overtuiging dat ETA het staakt-het-vuren had uitgeroepen om de organisatie weer op punt te stellen en na 1 jaar zonder aanslagen de afspraken te verbreken. Sergio Polo en Kepa Etxebarría werden gearresteerd. Het commando Donosti werd ontmanteld en de dag voordien werd de leider van het militaire apparaat, Francisco Javier Arizkuren Ruiz, Kantauri, aangehouden. Bij de in beslag genomen documenten was er bijzonder interessante informatie te vinden.
E.T.B. of Aranzazu Berradre verdween een paar uur voor de ontmanteling van het commando en kon op uiterst geheime plaatsen in Ceuta, Melilla, Madrid, Pamplona enBarcelona onderduiken.
In ieder geval zijn de geheime diensten in Spanje overtuigd van nakende aanslagen. De kranten staan vol met speculaties en de lekken naar de regimepers zijn zo groot dat het dweilen wordt met een open kraan. Als ze zo op de hoogte zijn van het aantal commandos waarover ETA beschikt, als ze weten hoeveel chemicaliën er in hun bezit zijn, als ze weten over hoeveel gestolen wagens en nummerplaten ETA beschikt, als ze weten hoeveel wapens ETA in haar bezit heeft, als ze weten dat alleen vanuit Bizkaia en Gipuzkoa zal toegeslagen worden, als ze weten dat het nog altijd Josu Ternera is die de lakens uitdeelt, en niet Txeroki, als ze dat allemaal weten, waarom treedt men dan niet op?
Als toch mocht blijken dat er een aanslag volgt, waarom treedt men dan niet op bij de eerste telefonische waarschuwing? Want, ETA waarschuwt altijd een paar uur voor een aanslag gepleegd wordt. En toch wordt niet doeltreffend gereageerd. Waarom?
Wie niet gelooft, dat er moedwillig getalmd wordt, wil ik nog eens aan het volgende herinneren.
De vader van Diego Armando Estacio, gedood in de aanslag op Barajas op 30 december 2006, heeft verklaard aan www.ecuadoruniversal.com dat de verloofde van Diego Armando, meer dan 20 minuten voor het fatale gebeuren, de politie heeft gewaarschuwd dat hij zich nog in de parking bevond, slapend in zijn wagen. Zij mocht hem niet verwittigen en de politie zelf maakte ook geen aanstalten. Zij antwoordden dat zij niet wisten waar de bomauto stond (eigenaardig, want de verloofde wist het wel en bovendien had ETA alle gegevens doorgebeld, ook de exacte plaats waar de wagen zich bevond). Het was overduidelijk dat ETA alles in het werk gesteld had om slachtoffers te vermijden.
Op de vraag of zijn leven kon gered worden, antwoordde de vader:
Claro que lo hubiera salvado, porque iba directamente adónde estaba él. Si hubiera habido más preocupación, se hubiera salvado mi hijo. (Natuurlijk, zij (de verloofde) zou onmiddellijke naar de parkeerplaats gelopen zijn. Als er wat meer bezorgdheid geweest was, leefde mijn zoon nu nog.)
Ecuador Universal is een digitale krant die uitgegeven wordt in Machada, geboorteplaats van Diego Armando Estacio in Ecuador.
Ik vraag mij in geweten af wat welke sinistere (politieke) spelletjes hier gespeeld worden
Het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA
Txabi Etxebarrieta Ortiz +7 juni 1968
Txabi is één van die onvergetelijke figuren uit de geschiedenis van het Baskische volk. Hij werd geboren te Bilbo-Bilbao op 14 oktober 1944, en kende geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader, uit Bizkaia, stierf toen hij 10 jaar was en zijn moeder, uit Alava, bleef alleen achter met 4 zonen. Txabi, de derde zoon, en de familie leefden in armoede. Hij had ook te kampen met bronchitis en astma. In 1962 schreef hij zich in aan de faculteit van Economische Wetenschappen te Sarrico, waar hij al vlug een briljant studentenleider werd. Hij promoveerde als nummer 1 van zijn promotie.
Hij combineerde zijn studies met zijn leiderschap in de universitaire studentengemeenschap, met zijn lidmaatschap van ETA en met de studie van programmeuranalist in de informatica aan de academie van Bilbo. Hij was ook een fervent aanhanger van de literatuur, in het bijzonder van de poëzie, met voorkeur voor Whitman, Neruda en Shakespeare.
De jaren 1967-1968 waren jaren van een intense activiteit in de ETA. Txabi zat de eerste 5 Assemblees van ETA voor, waarbij hij een fundamentele indruk naliet. Organisatorische noodzakelijkheden dwongen hem er toe in de clandestiniteit te gaan. Op 7 juni 1968 was hij, samen met zijn kompaan Iñaki Sarasketa, met een wagen met valse nummerplaten op weg naar een afspraak in Donostia. Bij een wegcontrole, toen ze ontdekt werden door de Guardia Civil, vuurde Xabi een dodelijk schot af op de agent, Jose Angel Pardines Arcay (het eerste dodelijke slachtoffer door ETA). Beiden vluchtten ze naar Tolosa, waar ze zich schuil hielden in een woning. Na een paar uur dachten zij dat de woning verbrand was, ontdekt was en namen de benen. In Benta Haundi, niet ver van Tolosa, werden zij door het gealarmeerde 551ste Commando van de Guardia Civil tegengehouden. Bij Txabi werden valse identiteitspapieren gevonden en bij zijn kompaan een wapen. Er ontstond een schermutseling waarbij Iñaki Sarasketa kon ontsnappen. Txabi werd door een handvol Guardias op de grond gegooid en moest minutenlang mokerslagen op lichaam en hoofd verbijten. Terwijl Iñaki Sarasketa er in slaagde via de bergen te ontkomen, hoorde hij verscheiden schoten die een einde stelden aan het leven van Txabi Etxebarrieta.
Txabi was het eerste dodelijke slachtoffer in de rangen van ETA. Zijn broer, José Antonio, later advocaat, is een natuurlijke dood gestorven. Jaarlijks is er een herdenking en een meeting op de Plaza Unamuno, gekend als de Plaza de los Hermanos Etxebarrieta (het plein van de broers Etxebarrieta), in Bilbo.
Inaki de Juana Chaos op weg naar een gevangenis buiten Euskadi
In mijn artikel van 4 juni 2007, met als titel Alta Médica werden de twee mogelijkheden aangehaald die Inaki de Juana Chaos te wachten stond als hij uit het hospitaal ontslagen werd.
Hij wordt dus niet, onder elektronisch toezicht, naar huis gestuurd, maar wel naar een gevangenis, en dan nog buiten Euskadi.
Via een garage van het hospitaal Donistia, onder strenge bewaking van de Ertzaintza, is De Juana op 6 juni 2007, even na 13.00u, met een ambulance van Osakidetza, afgevoerd waarschijnlijk naar een of andere penitentiaire instelling in de omgeving van Madrid. De ambulance werd begeleid door twee patrouillewagens van de Ertzaintza.
Hier volgt een vrije vertaling van het ETA-communiqué, nadien geef ik mijn persoonlijke visie op de toestand.
ETA, de socialistische organisatie voor de nationale bevrijding van Baskenland, wenst het volgende te communiceren aan de Basken:
De tijd voor opheldering is aangebroken. Euskal Herria moet nu de stappen zetten om de actuele institutionele verdeeldheid te overstijgen en om een onafhankelijke staat te construeren. Duizenden en duizenden stemmen hebben hun voorkeur gegeven aan een politieke verandering, duizenden en duizenden stemmen zijn pro wat betreft de toekomst van dit volk. Ook ETA positioneert zich ten gunste van een bevrijdingproces voor ons volk, een proces met als doel, zonder enige twijfel, de onafhankelijk staat Euskal Herria. Maar om dit te bereiken, is het noodzakelijk een eenduidig doel vast te leggen. Dit houdt in dat Euskal Herria de volgende territoria moet omvatten: Navarra, Álava, Vizcaya en Guipúzcoa, met eveneens de opname van Lapurdi, Baja Navarra en Zuberoa (Frans-Baskenland of Iparralde). Dus in heel duidelijke termen: met de zeven territoria zullen wij de toekomst van ons volk opbouwen. Het is duidelijk dat de valse oplossingen die tot nu toe werden voorgesteld ons nergens zullen brengen. De toekomst ligt in onze handen, en die toekomst zullen wij verwezenlijken.
De maskers zijn gevallen. De houding van Zapatero is veranderd in fascisme, dat de rechten van de burgers en van de politieke partijen negeert. Maar hij is niet de enige. Ook op de leiders van de PNV is het deksel op de neus gevallen. De PNV waarvan de zucht naar rijkdom onverzadigbaar is. Helaas, de vrijheid van onze volkeren wordt maar al te vaak gesmoord onder het deksel van verraad. Telkens er beslissende oplossingen werden voorgesteld voor de verdediging van Euskal Herria, voor de constructie van onze toekomst, werd dit onder bedrieglijke voorwendsels van tafel geveegd. Zonder enige twijfel blijft het lijden van dit volk voortwoekeren onder de bescherming van de españolistas. Zij hebben er zichzelf een blanco cheque voor uitgeschreven. Zij hebben alleen diegenen verleid die de rechten van het volk verpletteren, en geen enkele toegeving gedaan aan de Basken die in democratische omstandigheden en vrij willen leven.
Wij, Baskische burgers, gaan gebukt onder een gebrek aan democratie. De agressie tegen Euskal Herria is in plaats van te verdwijnen, nog intenser en nog heviger geworden. De Spaanse justitie heeft duizenden en duizenden burgers het democratisch recht ontnomen om te stemmen op Izquierda Abertzale, die de belangrijkste speler in het vredesproces was. Zij werden eenvoudigweg uitgesloten van het fundamentele kiesrecht. Verkiezingen die uiteindelijk antidemocratisch geweest zijn, verkiezingen die niet legitiem zijn. De situatie waarin we nu in Euskal Herria moeten leven, is een uitzonderingstoestand. Op de aankondiging van ETA om de gewapende acties te stoppen, heeft de regering geantwoord met arrestaties, folteringen en een ongebreidelde heksenjacht. Er is dus geen enkele democratische grond meer, zelfs niet de minste, om een onderhandelingsproces te rechtvaardigen.
Nochtans ligt de politieke sleutel om de huidige en de toekomstige samenleving in Euskal Herria te garanderen in de zelfbeschikking en de territorialiteit.
Als gevolg van voorgaande bevestigen wij nogmaals de beslissing om dit volk, dat door de wapens wordt aangevallen, met de wapens te verdedigen.
Wij doen een oproep tot alle burgers om samen met ons de aanval in te zetten tegen deze valse en verrottende democratie opdat wij met vastberadenheid de constructie de vrije staat Euskal Herria kunnen verwezenlijken. Ieder naar eigen vermogen, met eigen middelen, met eigen mogelijkheden, met grootmoedigheid, waarbij het algemeen belang primeert.
Tenslotte wenst ETA aan te kondigen dat zij het permanente staakt-het-vuren opheft, en dat zij het besluit genomen heeft te ageren op alle fronten ter verdediging van Euskal Herria, en dit van 00:00u op 6 juni 2007.
Ik zou nu paginas kunnen vullen met reacties van het democratisch heir, de ene al gespierder dan de andere. De meest gespierde reacties komen uiteraard van de wereldverbeteraars van de PP.Alle partijen wijzen in de zelfde richting. De schuld ligt bij ETA. Niemand die in eigen boezem kijkt! Dat noemen we selectieve verontwaardiging.
Toch wil ik niet nalaten één reactie aan te halen, namelijk die van Arnaldo Otegi van Batasuna: De verantwoordelijkheid voor de breuk van het staakt-het-vuren ligt exclusief bij ETA, maar de verantwoordelijkheid voor het fiasco, de echec en de instorting van het vredesproces is de enige en volledige verantwoordelijkheid van de regering en van de PNV. Geweld lost inderdaad geen enkel conflict op, gewapend geweld nog veel minder. Het roept alleen wraakgevoelens op. Geweld veroorzaakt materiele schade en wat veel erger is, onnoemlijk, ontroostbaar en diep menselijk leed. Ik ben tegen alle vormen van geweld, maar als ik toch verplicht wordt te kiezen dan hoop ik dat ETA zo lucide is dat ze alles in het werkt stelt om ook maar 1 slachtoffer te vermijden. Ik vrees evenwel dat de democraten de waarschuwingen in de wind zullen slaan en alleen mikken op hoger electoraal gewin. Het verbreken van het bestand is een godsgeschenk voor de PP, met het oog op de parlementsverkiezingen van 2008.
Het pleitte nochtans voor ETA dat zij eenzijdig een staakt-het-vuren had uitgeroepen op 24 maart 2006. Iedereen hoopte dat de tegenpartij (regering) nu met voorstellen voor de dag zou komen om uit de impasse te geraken. Mis poes! Nog nooit werd de heksenjacht tegen al wat Baskisch is zo opgevoerd. Nog nooit werd zoveel gefolterd. Nog nooit werden de rechten zo met de voeten getreden. Nog nooit was de rechtsbedeling zo subjectief. Nog nooit was het misprijzen en de minachting voor het Baskische volk zo hoog. Het leek er op alsof de staat van beleg was ingevoerd.
Er is een historische kans gemist. Zapatero heeft het verkorven. De PNV heeft het verkorven. De PP heeft het al altijd verkorven. Ongebreidelde machtswellust haalt het op vrede. Hun enige optie is de Endlösung van alle Etarras en als het effen kan ook van de aanhangers van Batasuna en ANV. Overleggen? Beraadslagen? Onderhandelen? Negotiëren?Vredesgesprekken aanknopen? De koppen bij elkaar steken? Water in de wijn doen? Staatsmanschap? Nooit van gehoord! Ongegeneerd de mandaten van de verboden kieslijsten innemen? Geen probleem!
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ETA niet tot het uiterste gaat, want de situatie is nu ernstiger dan ooit.
En ik ben eens te meer een illusie rijker, maar er is de alom gekende strohalm: hoe groter de crisis hoe dichterbij de oplossing.
ETA is deze oorlog niet begonnen, maar Franco, en ETA zal deze oorlog ook niet beëindigen. Maar als ETA zou verdwijnen, dan heeft de Staat haar voornaamste objectief bereikt: dan bezit zij het alleenrecht, het monopolie op het geweld.
Por último, ETA quiere expresar que interrumpe el alto el fuego permamente y que ha tomado la decisión de reanudar las acciones en defensa de Euskal Herria en todos los frentes a partir de las 00:00 horas del 6 de junio de 2007
En Euskal Herria, junio de 2007"
De gewapende Baskische afscheidingsbeweging ETA heeft aangekondigd dat ze vanaf middernacht, 6 juni 2007, haar staakt-het-vuren opheft.
De Baskische krant Berria publiceert vandaag een officiële verklaring van de ETA. De Spaanse politie en geheime dienst maakten maandag al bekend dat ze 'binnenkort' een ETA-aanslag verwachten. Volgens de politie is het waarschijnlijk dat de beweging haar gewapende campagne hervat met een spectaculaire aanslag zonder slachtoffers.
Het staakt-het-vuren is van kracht sinds 24 maart 2006. Sindsdien heeft de ETA één aanslag uitgevoerd: op 30 december ontplofte een bomauto bij de Madrileense luchthaven. Twee mensen kwamen daarbij om.
Iñaxi werd geboren in Orexa op 2 juni 1963. Op 4-jarige leeftijd verhuisde de familie naar Lizartza, een plaats waar Iñaxi de in 1976 vermoorde Etarra Bernardo Bidaola Txirrita leerde kennen, of op zijn minst zag opgroeien.
Op een bepaald ogenblik maakte hij kennis met de Herriko Taberna Herria in het Parte Vieja, oud stadsgedeelte van Donostia. Het is niet geweten of dit de aanleiding was, maar op 25-jarige leeftijd besliste hij om een paar maanden als brigadist in Nicaragua te gaan strijden.
Alhoewel hij altijd al een Abertzale-gevoel met zich meedroeg, kwam er pas ernstig besef van zijn opdracht in Euskal Herria na die periode. Op 29-jarige leeftijd kwam hij in dienst bij de krant Egin als kok, een job die hij 3 jaar met voldoening uitvoerde. Op 17 augustus 1995, een paar uur na een ETA-aanslag tegen een Guardia Civil-kazerne in Arnedo (Rioja), sloeg hij op de vlucht (hij had niets met die aanslag te maken, maar was toegetreden als liberado bij ETA, dit betekent dat hij door ETA betaald werd en door de politie gekend).
Op 5 juni 1998 werd hij, in een gehuurd pand, door de Ertzaintza neergeschoten. Hij betrok dat pand met twee andere liberados, Patxi Marqués en Iñaki Bilbao.
Naar huis, onder elektronisch toezicht? Of terug naar de cel?
Alta Médica Medisch ontslag
Iñaki de Juana Chaos werd vorige week op de hoogte gesteld van het alta médica en later het alta hospitalaria, het ontslag uit het hospitaal Donostia te Donostia-San Sebastián. De Instituciones Penitenciarias, de penitentiaire instellingen hebben evenwel nog geen modificatie aangebracht aan het geldende verzachtende gevangenisregime. De Instituciones Penitenciarias onderzoeken nu of de gevangene thuis onder elektronisch toezicht kan geplaatst worden, ofwel dat hij zijn straf verder moet uitzitten in de ziekenboeg van de gevangenis van Martutene. Tot er een uitspraak volgt, moet De Juana in het hospitaal blijven, onder bewaking. Eerstdaags wordt een beslissing verwacht. De regering voorziet pas het definitieve besluit in de loop van deze week.
Er is al heel wat heibel ontstaan omdat De Jauna toelating verleend werd om een paar passen buiten het hospitaal te zetten, met het oog op zijn herstel, maar de nakende beslissing brengt het verenigd heir van de PP weer eens in alle staten. De hetze is gestart en zal nog heviger worden.
Een weetje
Met de Spaanse rechtstaat weten we uit ervaring dat we voorzichtig moeten zijn, zeker als het rechtsprocedures op maat betreft ten opzichte van Baskische politieke gevangenen. Ik druk me dan ook voorzichtig uit: als De Juana ooit vrijkomt, zal hij zich, naar eigen zeggen, volledig toeleggen op de literatuur. Boeken schrijven dus. In de gevangenis heeft hij er aan al een aanzet toe gegeven. Hij schreef in 2000 zijn memoires Días, waarin hij zijn wedervaren in de gevangenis beschrijft. In 2002 schreef hij een fictieverhaal "La senda del abismo" en later "Raíces del roble", in verkoop gebracht in 2006. De uitgeverij van zijn boeken is het Baskische Txalaparta (Engelse vertaling voorzien). De respectievelijke verkoopcijfers zijn tot nu toe 2000, 4000 en 5000 voor het laatste boek.
Als hij ooit vrijkomt zal zijn maandelijks inkomen beperkt blijven tot 1.140 euros (het dubbele van het leefloon in Spanje). De rest moet hij afdragen als schadevergoeding aan de slachtoffers van zijn aanslagen. Op 8 mei 2000 werd hij tot een schadevergoeding van 1,6 miljoen euros veroordeeld en later, bij de veroordeling voor twee artikels in de krant Gara tot 2 maal 12.000 euros. In oktober 2006 werd aan de uitgeverij Txalaparta gevraagd, geëist, om eventuele auteursrechten aan te geven en af te geven. De prijs van de boeken schommelt tussen de 10,22 en 12 euros, en De Juana ontvangt hiervoor 10% op ieder exemplaar, auteursrechten inbegrepen.
Dat de superdemocraten van AVT hiermee niet akkoord gaan, hoeft geen betoog. De Juana moet volgens die PP-aanhangers al zijn inkomsten afgeven. Waarvan hij dan moet leven, is hun zorg niet.
Op 3 juni 2005 overleed in een ziekenhuis van Deusto (Bilbao) Jon Idigoras. Hij werd 69 jaar. Idigoras overleed aan een zware longziekte en niemand had gedacht dat hij ooit in een bed aan zijn einde zou komen! Hij was een vakbondsman, maar dan niet van dat soort zoals er in ons land rondlopen. Idigoras was eerst Bask en dan nog eens Bask!
"We hebben de factuur van de repressie duur betaald. Maar we deden het recht opstaand en met de vuisten gesloten. Nu gaan we verder strijden tot aan de zege." Dit waren zijn laatste woorden in het openbaar, bij de presentatie van het vredesprogramma, "Nu het Volk, nu de Vrede", in de Velodroom van Donostia op 14 november van het vorig jaar.
In Zornotza stroomden duizenden radicale Basken samen om de laatste eer te bewijzen aan de man die steeds tussen hen in was blijven staan. Onder de aanwezigen o.a. José Angel Iribar, de legendarische keeper van Athletic Bilbao, maar ook leden van de Baskische Regering. Evenwel "ten persoonlijken titel".
Jon Idigoras werd op 3 mei 1936 geboren in Zornotza (Amorebieta), niet zo ver van de stad Gernika die niet zó lang daarna gebombardeerd zou worden. Op zijn vijftiende begon hij als metaalarbeider, ontplooide al snel een syndicale activiteit en kwam op die manier bijna naadloos in de ETA-wereld terecht. Idigoras was een blije man met een enorm charisma. Tussen 1958 en 1974 tijdens de Francodictatuur, werd hij verschillende keren gearresteerd, en in 1977 nam hij uiteindelijk de benen naar Iparralde, het deel van Baskenland dat door de Franse staat verdrukt wordt. Toch stond hij mee aan de wieg van het radicale syndicaat, LAB en daarvoor kwam hij regelmatig in het geheim, als Julián López Antolín, naar "het binnenland". Zo ook die keer dat hij met 80 vakbondsafgevaardigden een clandestiene vergadering georganiseerd had in het historische klooster van Arantzazu, hoog boven Arrasate-Mondragon. Toen er een omsingeling door de Guardia Civil dreigde, namen ze allen de benen, de bergen in. Allen, op één na: Jon Idigoras. Die dook onder in het kloosterslot en werd er verstopt door één van de Franciscanenmonniken.De volgende morgen werd hij in de bestelwagen van de paters "ontzet" en afgezet in Arrasate!
Bij gebrek aan bewijzen werden een paar processen tegen Arnaldo Otegi geseponeerd:
-op 22 maart 2007 voor de hommage en de bloemenhulde voor Olaia Kastresana, die omkwam toen een bom in haar handen ontplofte
-op 9 april 2007 voor de hommage en de bloemenhulde voor Arkaitz Otazua (zie foto), die neergeschoten werd door de Ertzaintza in Puerto de Herrera (Alava). Hierbij zullen nog 22 andere leden van Batasuna moeten terecht staan.
Gisteren, 1 juni 2007, werd melding gemaakt van de heropening van het proces Arkaitz, door magistraat Grande-Marlaska en tegen de wil van het Openbaar Ministerie in. De magistraat had bij de commerciële zender Antena 3 de video van de hommage van 20 september 2003 opgevorderd, omdat gesuggereerd werd dat Otegi zou geroepen hebben: Gora ETA, leve ETA en Arkaitz gudari, Arkaitz, Baskisch soldaat. Dit wordt sterk in twijfel getrokken. Wellicht heeft Otegi geroepen Gora, Euskadi Ta Askatasuna, leve Baskenland en vrijheid. Maar omdat die leuze de beginletters vormen van ETA, is vlug een stok gevonden om een hond te slaan.
Maar hiermee is de kous niet af. Er is nog een zaak hangende over een hommage en bloemenhulde op juli 2005 in Amorebieta voor José María Sagarduy (de langst verblijvende Etarra in een cel) en een hommage en bloemenhulde voor de25ste verjaardag van de moord op Argala door het BVE op 21 december 2003. Over deze laatste zaak wordt op 7 juni 2007 in beroep beraadslaagd of de veroordeling van 15 maanden cel gehandhaafd blijft of niet. Met andere woorden of Otegi in de cel moet of niet.
Uitspraak in de zaak Sumario 8/97 op 31 mei 2007.
Afgezien van het feit dat het vonnis nog niet openbaar werd gemaakt, is wel al geweten wat de gevolgen van het vonnis zijn:
Pablo Montoya, Koldo Nikolas en Arantza Rus tot 7 jaar cel Joseba Miren de la Higuera tot 3 jaar cel Karlos Xabier Montoya en David Abarzuza tot 1 jaar cel Alberto Pio en Oskar Estebariz, respectievelijk 6 en 4 maanden cel Koldo Barberia, Mikel Auza en Asier Varela vrijspraak
Bovenop komt nog een boete van 400.000 euros.
Ik wil er nog eens op wijzen dat de aanklacht hoofdzakelijk gebaseerd is op zelfbeschuldingingen onder foltering afgelegd. De mildere straffen die uitgesproken werden, hebben alleen betrekking op de lange termijn van 10 jaar die nodig was om tot dat onrechtvaardig vonnis te komen. Askatasuna, de antirepressie-organisatie zegt hierover: Een tribunaal dat veroordeelt op basis van verklaringen afgelegd onder marteling, kan niet als democratisch beschouwd worden.
Wat voorafging.
Op 8 maart 2007, en dus 10 jaar na de feiten is het proces van start gegaan tegen 12 jongeren uit Navarra. De Openbare Aanklager formuleert 26 aanklachten, eist meer dan 400 jaar cel en een schadevergoeding van 665.590 euros. De toenmalige minderjarigen werden in eerste instantie aangeklaagd, maar uiteindelijk uit het proces geweerd. Zij worden nu wel als getuigen opgeroepen. Op 15 februari 2007 werd het proces verdaagd, omdat de voorzitster van het Hof de alom bekende Angela Murillo was (bekend van haar partijdige houding in het macroproces 18/98). Zij werd door de verdediging gewraakt.
In Madrid gaat dus het grootste proces over Kale Borroka (straatgeweld) van start. Tien jaar na de feiten: het proces Sumario 8/97. In de eerste helft van 1997 werden in Navarra 114 jongeren gearresteerd. Het merendeel was minderjarig, maar bijna allen werden ze gefolterd. De arrestaties kwamen met golven. Dat was al een bewijs dat ze vreselijk werden aangepakt en namen noemden. De zaak begon met elf jongeren uit Atarrabia die te weten kwamen dat ze door de politie werden gezocht en beslisten naar het Gerecht in Pamplona te trekken om op die manier vrijwillig te verschijnen. Maar dit was zonder de waard gerekend, want onderweg pakte de politie hen op en versleepte hen meteen naar Madrid. David Abarzuza vertelde hoe ze zijn boeien zo strak aantrokken dat het enorm pijn deed. Meteen begonnen ze hem te slaan: op de teelballen, de keel, in de zij. Daarna werden vingers, duimen armen omgewrongen. Dan volgde de plastic zak (la bolsa) die over het hoofd werd getrokken tot de verstikkingsdood toe. Abarzuza dacht dat hij ging sterven. Ze bleven de zak bij herhaling over het hoofd trekken tot hij het bewustzijn dreigde te verliezen. Daarop ging het vliegensvlug naar een geneesheer.
Een ander arrestant, die later op borg vrijkwam, kreeg de plastic zak gedurende een half uur met tussenpozen over het hoofd getrokken! Een politieman zei terloops dat ze met hem konden doen wat ze wilden. Ze bleven maar slaan en ze dreigden hem met een injectie het aids-virus toe te dienen.
Juan Pablo Montoya was net 18 jaar geworden en zit daarom op het bankje van de beschuldigden. Er wordt 56 jaar tegen hem geëist! Tijdens de ondervraging werd hij door het venster gestoken met de bedreiging dat ze hem naar beneden zouden duwen als hij niet sprak. Toen ik verder weigerde, haalde één hen een kleine revolver boven en haalde de haan naar achteren.
De aanhoudingsgolven zouden zes maanden aanhouden. Het was op dat ogenblik dat de term grupos Y werd uitgevonden. De jongeren werden allemaal beschuldigd te horen tot inlichtingengroepen van ETA. Eind 1996 kwam een nieuwe groep van 100 politiemannen op het commissariaat in de Generaal Chinchillastraat in Pamplona. Zij hadden het bevel gekregen ten minste 100 arrestaties per week te verrichten. Leden van organisaties van ouders van arrestanten (GURASOAK) en familieleden van gevangenen (SENIDEAK) die wekelijks tegen deze mistoestanden protesteerden, kwamen op een avond met 50 in de cel terecht!
Tijdens de middageditie van het VTM-nieuws werd melding gemaakt van het brutale optreden van de politie van Barcelona tegen een arrestante. Merkwaardig hieraan is dat dit kan geïnterpreteerd worden als een eenmalig feit, terwijl iedereen weet dat de schandalige folterpraktijken van Baskische politieke gevangenen dagelijkse kost zijn in Spanje. Het is onbegonnen werk alle slachtoffers op te noemen, maar ik heb nog nooit iets op onze berichtgeving gehoord over die praktijken. Selectieve verontwaardiging?
De alomtegenwoordige PP is verontwaardigd dat de politie nu als dader wordt opgevoerd.
Leitza een Baskisch stadje in het groene deel van Navarra.
Leitza is een gemeente in de Spaanse provincie Navarra.
De foto hiernaast verwijst naar onderstaande cursieve tekst.
Terwijl ik mijn berichtje (ter beschikking gesteld door W. Hensgen) over de gebeurtenissen in Leitza opstelde, vernam ik dat het dorpje in het nieuws gekomen was door de opname van een film. De Plaza van het dorpje kreeg opnieuw de trieste aanblik van het franquistisch verleden met Spaanse vlaggen, propaganda voor de Movimiento en fotos van Franco. De Plaza werd omgevormd tot de voornaamste locatie van de nieuwste film van Helena Taberna: La buena nueva. Een film over liefde, oorlog en religie tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In de film krijgt het dorp de fictieve naam Alzania.
Leitza heeft altijd al stevige nationalistische reflexen vertoond en waarschijnlijk werden ze daarom beloond met een kazerne van de Guardia Civil. In vrijwel elke Baskische gemeente met een dergelijke bezettende macht haalde (Herri) Batasuna in het verleden zonder moeite de volstrekte meerderheid in de raad. Maar Batasuna werd verboden en nu is een meerderheid van de inwoners niet vertegenwoordigd in de raad. Aralar, de partij van Patxi Zabaleta, ooit uit Batasuna gestapt omdat die partij het ETA-geweld niet afkeurde, levert nu de burgemeester.
Op 1 juni 2004 vierde Leitza zijn culturele week, Baskisch van aard en nationalistisch van uitvoering maar waarschijnlijk cultureel genoemd omdat zoiets toch moeilijk kan verboden worden
Zaterdagavond werd het compacte stadje, zoals in de hoogdagen van de Francodictatuur,ingenomen door de Guardia Civil. Dit stond niet in het draaiboek van de organisatie en het gebeurde op de gekende wijze: autoritair, patserig en uitdagend, zoals sommige mensen menen te moeten doen als ze op een ander zijn. Alle jongeren dienden zonder enig aanleiding hun identiteitsbewijzen te tonen.Moet het gezegd worden dat er helemaal geen aanleiding was tot dit arrogant gedrag? Omdat het niet tot incidenten kwam, belemmerde de Guardia Civil dan maar een optreden van een muziekgroep. Een eind voorbij middernacht diende burgemeester, Patxi Sáenz, naar de kazerne te trekken om de vergunning voor het optreden te tonen! De kroegen hadden, zoals dat bij dergelijke feesten past, een nachtvergunning.
De Guardia Civil hielp (door haar uniformen) Leitza nog maar eens groener te zijn dan het al gedurende eeuwen is.
De Baskische bisschoppen (Bilbao, Donostia en Gasteiz) tonen hun ongerustheid over de gevolgen van de Partijenwet die de bedoeling heeft de partij van de linkse nationalisten, Batasuna te verbieden. Dit staat in hun herderlijk schrijven van 31 mei 2002, onder de titel Preparar la Paz.
En wat zegt de PP-Regering? De bisschoppen vertegenwoordigen niets! Volgens Pio Cabanillasverdedigen de bisschoppen de straffeloosheid van Batasuna, de vrede van de lafaards.
Kort nadien werd er een verklaring verspreid die door 358 Baskische priesters werd ondertekend. Hierin worden alle rechten van het Baskische volk verdedigd en bevorderd als weg om alle conflicten te boven te komen op de weg naar de vrede. Minister Piqué roept daarop zelfs de Pauselijk nuntius in Spanje op het matje. Tijdens de onzalige Francodictatuur was dit voldoende om de gelederen, onder de kromstaf weer gesloten te krijgen. Maar toen verscheen de dictator ook op kerkelijke feesten in de kerk onder het baldakijnterwijl via het orgel de nationale hymne weerklonk.
Iturgaiz noemt het herderlijk schrijven een écht schandaal omdat de bisschoppen de beulen verdedigen en niet de slachtoffers. Nooit schreven ze een herderlijke brief bij de moord op Miguel Angel Blanco.
Xabier Arzalluz begrijpt niet wat er toch gaande is. De brief veroordeelt ETA toch krachtdadig. Maar het ergst vindt de PNV-president nog de volgzaamheid van de socialistische oppositieleider, Rodríguez Zapatero, die de Spaanse Bisschoppenconferentie ging oproepen de Baskische bisschoppen tot de orde te roepen!
Volgens de Bisschop van Pamplonaechter, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van dit volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een écht verschillend Baskisch Volk is.Hij is niet van mening dat Het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen. De 358 ondertekenaars sturen hun tekst nu naar de Europese bisdommen.
De Spaanse Regeringspresident,Aznarnoemt hetherderlijk schrijven een zware morele en intellectuele perversiteit.
HetVaticaanmaakte inmiddels bekend niet op te treden tegen de bisschoppen die zich uitspreken tegen het buiten de wet stellen van Batasuna.
Joseba Azkarraga (EA), Baskisch minister van justitie, zegt dat het niet onwaarschijnlijk zou zijn als de Baskische priesters zouden vervangen worden door militaire exemplaren. In 1974 klaagde de bisschop van Bilba, Añoveros, de situatie in Baskenland aan. Franco was woedend en stuurde een militair vliegtuig naar de vlieghaven van Sondika met de bedoeling Añoveros het land uit te zetten indien dit nodig was. Maar Añoveros haalde de Europese pers en de zaak bracht Franco veel schade toe.
Uiteindelijk zal zelfs de Spaanse Bisschoppenconferentie, méér Spaans dan Bisschop, zich uitspreken tegen de kritiek van de PP-regering op het herderlijk schrijven hetgeen Jaime Ignacio del Burgo (PP-Navarra) doet verklaren het niet verwonderlijk is dat de kerken leeglopen.
La Razón weet later te melden dat één van de ondertekenende priesters in Gara schreef, terwijl een andere een school voor Baskisch onderwijs oprichtte, alsof het om een geval van zware misdaad gaat
Elke Spaanse krant heeft zijn terrorismespecialist. Voor de krant ABC is J. Pagola een veteraan ter zake. Op 30 mei 2005 schonk hij zijn lezers nog eens, wat vroeger een cursiefje heette.
Pagola vertelt over een kroegentocht door het oude centrum van Donostia. Hij wil daarbij aantonen dat de horeca in Alde Zaharra (het oude deel)het heilige der heilige van de nationalistische economie vormt. Het verhaal begint in bar Herria in de Juan de Bilbao-straat. De sfeer binnen verandert enkel als zich tussen de Jarrai-jongeren af en toe oudere mensen bewegen,mogelijk ouders van ETA-leden die in de gevangenis zitten. De verantwoordelijken van de herriko hebben op de toog vier spaarpotten gezet in vier verschillende kleuren als gaat het om vier verschillende codes. Achter in de bar hangen de souvenirs: aanstekers met verschillende slogans, halsdoekjes met de logos van de Amnestiebewegingen, sigarettenkokers, portemonneetjes met gelijkaardige slogans. Er hangen ook Ikurriñas en vlaggen van Batasuna. Dan gaat de reporter onverschrokken op zijn doel af. Hij speelt alles of niets en vraagt: Eén van die halsdoekjes en drie aanstekers.De vrouw met rode haren, die verantwoordelijk is achter de bar, overhandigt hem het gevraagde en rekent, samen met het genuttigde broodje en het glas wijn, 12 euro aan. Geen ontvangstbewijs, geen factuur merkt de senior writer van ABC op. De hersenmassa van de Spanjaard begint te werken: Experten in het antiterrorisme hadden al gezegd dat de slechten zichzelf op deze manier financieren en dat de herriko tabernas beter riko tabernas zouden genoemd worden (rijke bars) De nieuwsgierige ogen van de Spaanse reporter observeren verder: Behalve de deuren die uitgeven op de keuken, het toilet (komuna met de Baskische k) en de voorraadkamer is er nog een vierde deur tegenover de toog die gesloten blijft. Deze deur verbergt een lokaal waar de verschillende leiders van KAS hun vergaderingen houden. Mogelijk wordt er het materiaal verborgen voor het vervaardigen van explosieven.
De reporter vult op deze manier twee paginas met onderzoeksjournalistiek en komt op die manier bij het hart van het serpent uit. Hij vroeg een broodje, een txikito (een glas wijn), een halsdoekje en drie aanstekers en vanzelf komt hij bij het dynamiet uit! Zowaar dé expert van de onderzoeksjournalistiek!
Ervaring en directe participatie zullen er voor zorgen dat de overwinning niet meer te stuiten is.
EUROPA PRESS meldt dat diensten van de Spaanse veiligheid een video van ETA ontdekt hebben in de rangen van radicalen in País Vasco. De video duurt iets meer dan 2 minuten en een mannenstem waarschuwt in het Euskara: Niets of niemand zal ons afleiden van de weg die we volgen, de weg van de vrijheidsstrijd. De vorming van onze militanten, de kennisoverdracht, het leerproces, de verdere uitwerking van de bijeengebrachte ervaring en de directe participatie zullen er voor zorgen dat de overwinning niet meer te stuiten is.
Er wordt de nodige aandacht aanbesteed, maar die video is voor intern gebruik en dient enkel om vrijwilligers te rekruteren.
Op 29 mei 1989 ging de gevangenenspreiding van start.
Enrique Múgica Herzog werd geboren in Donostia-San Sebastián op 20 februari 1932. In de vijftiger jaren was hij medeorganisator van een universitair congres van Jonge Schrijvers. Dit bracht hem gedurende 3 maanden in de cel. Franco en zijn dictatuur gaven de voorkeur aan mensen die niet konden lezen. Schrijven was al helemaal een staatsgevaarlijke bezigheid. De latere strijd tegen de dictatuur bracht Múgica Herzog nog vier maal in de cel en wel voor een totaal van 2,5 jaar.
Múgica Herzog was jarenlang volksvertegenwoordiger voor de provincie Gipuzkoa (hoofdstad: San Sebastián). In 1988 werd hij door Felipe González geroepen om het Spaanse ministerie van Justitie te leiden. Een Baskische Socialist op Justitie Als buitenstaander, begaan met het conflict, ga je dan even dromen van betere tijden. Maar je kent dan de haat van de Spanjaarden ten overstaan van de Baskische nationalisten nog niet. De mix van Bask (Múgica) en Jood (Herzog) in een Socialistische partij zorgde voor een onverwachte wending.
Nadat in mei 1989 de onderhandelingen van Algiers, tussen de Spaanse Regering González en ETA mislukt waren, kwam de Múgica Herzog op 15 mei met het bericht dat Spanje een nieuwe strategie zou toepassen inzake gevangenenpolitiek: DE SPREIDING. Bekende gevangenen van dat ogenblik als Arnaldo Otegi, Mitxel Sarasketa of Koro Egibar waren al eerder overgebracht naar de andere kant van het Iberisch Schiereiland, maar de spreiding zou vanaf nu algemeen worden. Méér dan vermeldenswaard was wel dat de Baskische Regering, o.l.v. de toenmalige Lehendakari, Ardanza, hiermee akkoord ging.
De enige bedoeling was de leefomstandigheden van de radicale politieke gevangenen zo slecht mogelijk te maken. Isolatie van (de familie in) Baskenland en isolatie van de andere politieke gevangenen.
Zo werd Koro Egibar, gearresteerd in 1982, in 1988 naar Badajoz overgebracht waar ze 11 maanden in isolement zat. Vier maanden mocht ze zelfs de cel niet uit omdat ze weigerde zich volledig uit te kleden bij controles. Nadat een rechter haar (en anderen) in het gelijk stelde, werd ze gewoon overgebracht naar Almería, waar alles opnieuw begon. Het was een snikhete augustusmaand, maar wegens dezelfde weigering werd hen het douchen verboden! Dit duurde eveneens 4 maanden.
Mikel Sarasketa werd al in 1985, nog vóór de echte spreiding van kracht werd, als voorbeeld gesteld. Na een tijdje werden sommige gevangenen overgebracht vanuit het Zuiden naar het Noorden! Spanje wilde op die manier een wig drijven tussen de harde en de meegaande gevangenen die beloond werden. De harden werden in de verleiding gebracht hun ideeën af te zweren. Het gevangenencollectief moest gebroken worden. Met Mikel Sarasketa hadden ze een verkeerde keuze gemaakt: Tijdens de 20 jaren die hij zat, leerde hij niet minder dan 18 Spaanse gevangenissen van binnen kennenen daarbij werd hij 33 keer versleept! De eerste jaren zat hij o.a. in Tenerife (een trip vanuit Baskenland naar het eiland, voor een bezoek van een half uur, duurde bijna een week!), in Ceuta, de Spaanse enclave in Afrika (idem dito), Almería, Puerto I en Puerto II Arnaldo Otegi, de huidige woordvoerder van Batasuna en tot voor kort volksvertegenwoordiger voor die groep, herinnert zich nog dathij in die tijd in de gevangenis van Herrera zat. Het was twee weken vóór Kerstmis, en we waren in hongerstaking. Tijdens het luchten gingen we onder elkaar wedden hoe lang het zou duren vooraleer ze ons uit elkaar zouden halen. Ik hield het op Kerstmis omdat ze ons op die manier psychologisch dachten te treffen.En zo gebeurde het ook. Ik werd naar Huelva versleept terwijl de rest naar Almería, Ceuta, Melilla en Granada moest.
Otegi heeft het zestien jaar later in dit verband over de oorlogstrategie van de PSOE en de PNV. Ze wilden de politieke positie van ETA en van het linkse nationalisme breken, maar we waren er ons van bewust en het hielp ons om front te blijven vormen. Het gevolg was dat bij de Europese verkiezingen van 1987 Herri Batasuna het meeste stemmen haalde en dat opende de ogen van de PNV.
Binnen de gevangenissen werd er tegen de gevangenenspreiding hard gevochten in ongelijke omstandigheden. Het was een dure strijd die méér mensenlevens zou kosten dan het staatsterrorisme van GAL. Veel familieleden en vrienden verongelukten en gevangenen stierven aan kanker of aan andere ziektes ten gevolge van de onmenselijke levensomstandigheden. De spreiding mislukte dankzij de onverzettelijkheid van de Baskische strijders, maar ze is niet afgelopen. Er moet een andere strategie gezocht worden! De PNV moet meewerken om de 720 politieke gevangenen die in Frankrijk en Spanje zitten in Baskische cellen te krijgen
Onder een vloedgolf van protesten, in de stembureaus, hebben gisteren 27 mei 2007 de verkiezingen plaats gevonden. De protesten waren door de linkse Abertzales gericht tegen het verbod van hun lijsten om deel te nemen (ASB volledig geannuleerd, ANV 133 geschrapt).
Niettegenstaande die flagrante schending van fundamentele rechten zijn de Abertzales versterkt uit de stembusslag gekomen. Ze hebben nu 337 gemeenteraadsleden in de Comunidad Autónoma Vasca en worden er de 3de grootste partij.
Zij behalen 17 burgemeesters met absolute meerderheid en 14 met relatieve meerderheid.
Als we er rekening mee houden dat er meer dan 300 lijsten verboden werden, dan kan men zich de vraag stellen wat er zou gebeurd zijn als dit niet het geval was. Alle andere partijen hadden er dus belang bij dat er zoveel mogelijk verboden werd.
In Navarra, waar ook forale of gewestverkiezingen plaatsvonden, is de coalitie UPN-CDN (PP volgelingen) de volstrekte meerderheid kwijt.
